زندگینامه شهید محمدعلی حافظی عسگری

ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻰ ﺣﺎﻓﻈﻰ ﻋﺴﮕﺮى در ﻫﻔﺘﻢ ﺧﺮداد ﻣﺎه 1331 در ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺘﻮﻟﺪﺷﺪ. ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺣﺎﻓﻈﻰ ﻋﺴﮕﺮى
- ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎدرم ﻫﺮ ﺑﭽﻪاى ﻛﻪ ﻣﻰآورد، ﻣﻰﻣﺮد؛ ﻟﺬا رﻓﺖ ﺑﭽـﻪاى را ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان
داﻳﻪ ﺷﻴﺮداد و از اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ و اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻫﻢ اﻳـﻦ ﺑﭽـﻪ را ﺑـﻪ
اﻳﺸﺎن داد.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻰ ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﻤﻰرﻓﺖ و ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ
ﺻﻮرت ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﻛﻼس ﺷﺸﻢ درس ﺧﻮاﻧﺪ، اﻣﺎ دﻳﮕﺮ اداﻣﻪ ﻧﺪاد. او ﻣﻌﻤﻮﻻً اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺧﻮدش را ﻗﺮآن
ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. و ﻫﻤﺮاه ﭘﺪرش(ﺣﺎﺟﻰ) ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ. او ﻋﻼﻗﻪ زﻳﺎدى ﺑﻪ ﮔُﻞ داﺷﺖ. ﻣﺮﺗّﺐ ﮔﻠﻬـﺎ را آب
ﻣﻰداد و ﺧﺎك آﻧﻬﺎ را ﻋﻮض ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻰ ﺗﺎ ﭘﺎﻧﺰده ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﻗﺎﻟﻰﺑﺎﻓﻰ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد
و ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﺻﺎﻓﻜﺎرى اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ.
او در ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﮕﻰﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ رﻗﻴﻪ ﺻﺎدﻗﻰﻧـﮋاد ﻟﻄـﻒآﺑـﺎد ازدواج ﻛـﺮد و ﺣﺎﺻـﻞ دوازده ﺳـﺎل زﻧـﺪﮔﻰ
ﻣﺸﺘﺮك آﻧﻬﺎ ﭼﻬﺎر ﻓﺮزﻧﺪﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎى ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ، ﻣﺼﻄﻔﻰ، ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ و ﺳﻜﻴﻨﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ در ﺳﺎلﻫﺎى
1354، 1357، 1358 و 1363 ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻧﺪ. او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎﺳﺨﺖﮔﻴﺮ و ﺣﺴﺎس ﺑﻮد.
ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: درﺑﺎره ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ ﻛﻪ اﺻﻼً ﻧﻴﺴﺘﻢ، ﺷﻤﺎ
ﻫﻢ ﻣﺎدرﻳﺪ و ﻫﻢ ﭘﺪر، ﻃﻮرى ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﭼـﻪ ﻧﺒﺎﺷـﻢ ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ اﻓﺘﺨـﺎر
ﻛﻨﻢ.
در دوران اﻧﻘﻼب، ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى اﻧﻘﻼﺑﻰ داﺷﺖ ﺷﺒﻬﺎ در ﻣﺴﺠﺪ ﻛﺮاﻣﺖ ﻛـﺸﻴﻚ ﻣـﻰداد و در ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن
اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻧﻴﺰ ﻛﻤﻚﻣﻰﻛﺮد.
رﺿﺎ زﻫﺮاﻳﻰ - ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب روزﻫـﺎى راﻫﭙﻴﻤـﺎﻳﻰ ﺑـﺎ ﻳـﻚ
ﻋﺪه از ﺻﺎﻓﻜﺎرﻫﺎ ﻛﻪ در ﻣﻴﻼن ﮔﺎز ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﺗﻤـﺎم ﻛﺎﺳـﺒﻬﺎ ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻓـﺮدا
راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﻳﺎدﺗﺎن ﻧﺮود، ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ.
ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚﺑﺎر ﻛﻪ از ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد. ﺗﻤﺎم دﺳﺘﻬﺎ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺶ ﭘـﺮ از ﻟﻜّـﻪﻫـﺎى
ﺧﻮن ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﺮوﺣﺎن راﻫﭙﻴﻤـﺎﻳﻰ روز ﻳﻜـﺸﻨﺒﻪ ﺧـﻮﻧﻴﻦ ﻣـﺸﻬﺪ ﻛﻤـﻚ ﻛـﺮده اﺳـﺖ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ روزى ﻛﻪ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ارﺗﺶ را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ، در رﺳﺎﻧﻴﺪن آذوﻗﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ آﻳﺖاﻟﻠّﻪ ﺷـﻴﺮازى
ﻣﺠﺎﻫﺪت زﻳﺎدى ﻛﺮد و ﻣﺮﺗﺐ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻰزد، ﻣﺮدم اﻳﻨﻬﺎ از ﺑﻴﺖاﻟﻤﺎل ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ اﺳﺖ، ﻣﺒﺎدا ﭼـﺸﻢ ﻃﻤـﻊ
ﺑﺪوزﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻗﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ.
ﺷﻬﻴﺪ ﺣﺎﻓﻈﻰ ﻣﺪت ﻳﻚ ﺳﺎل در ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺤﻞ ﻋﻀﻮ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ، از ﻫﻤﺎن ﻃﺮﻳﻖ وارد ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﺷﺪ.
و در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد. از ﺟﻤﻠﻪ: ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺎزى دراز، ﺣﺎﺟﻴﺎن، ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴـﻞ، واﻟﻔﺠـﺮ
ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ، واﻟﻔﺠﺮ 3 و ﻣﻴﻤﻚ. او در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى ﺳﻮﻣﺎر، واﻟﻔﺠﺮﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ، واﻟﻔﺠﺮ 1 و ﻋﻤﻠﻴﺎت واﻟﻔﺠـﺮ 3
ﻣﺴﺌﻮل ﮔﺮوﻫﺎن ﺑﻮد. در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى واﻟﻔﺠﺮ 3، واﻟﻔﺠﺮ 5 و واﻟﻔﺠـﺮ 6 ﻣﻌـﺎون ﮔـﺮدان ﻳﺎﺳـﻴﻦ ﺑـﻮد و در
ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﻴﻤﻚ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان ﻳﺎﺳﻴﻦ ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ.
او ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎﻣﺠﺮوح ﺷﺪ ﻛﻪ در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﻴﺒﺮ از ﻧﺎﺣﻴـﻪ دﺳـﺖ و در ﻋﻤﻠﻴـﺎت ﻣﻴﻤـﻚ از
ﻧﺎﺣﻴﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ او اﺻﺎﺑﺖ ﻛـﺮده
ﺑﻮد. روى ﺗﺨﺖ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن، ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﻰ اﺣـﺴﺎس ﺗـﺸﻨﮕﻰ ﻋﺠﻴﺒـﻰ در او ﺑـﻮد و ﺗﻘﺎﺿـﺎى آب
ﻣﻰﻛﺮد. ﻳﻜﻰ از ﺧﻮاﻫﺮان ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻔﺎرش ﻛﺮد ﺑـﻪ او آب ﻧـﺪﻫﻢ. ﻓﻘـﻂ ﮔـﺎﻫﻰ دﺳـﺘﻤﺎل ﺧـﻴﺲ
ﻣﻰﻛﺮدم و ﺑﺮ ﻟﺒﺎن ﺧﺸﻜﻴﺪهاش ﻣﻰﻛﺸﻴﺪم. ﭼﻮن اﺻﺮار زﻳـﺎدى ﻣـﻰﻛـﺮد. ﻫـﻢ ﺗﺨﺘـﻰ او ﻛـﻪ ﺧـﻮد از
ﻫﻤﺴﻨﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ: ﺑـﺮادر ﺣـﺎﻓﻈﻰ در ﻣﺤﺎﺻـﺮه ﻫـﺴﺘﻴﻢ و آب ﻧﻴـﺴﺖ. او در ﺣﺎﻟـﺖ ﺑـﻰﻫﻮﺷـﻰ
ﻣﻰﮔﻔﺖ: آب ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ، ﺑﺮادران ﺑﺠﻨﮕﻴﺪ و دﺷﻤﻦ را از ﭘﺎى درآورﻳﺪ.
او در ﺣﻔﻆ اﺳﺮار ﺷﻐﻠﻰﺑﺴﻴﺎر رازدار ﺑﻮد و ﺗﺎ اواﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﻛﺴﻰ از ﺷﻐﻞ و ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺷـﻬﻴﺪ در ﺟﺒﻬـﻪ
ﺑﺎﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮد. ﻳﻜﻰ از ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﺑﺎرز ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻪ زﺑﺎﻧﺰد ﻫﻤﮕﺎن ﺑﻮد اﻧﺠﺎم ﺻﻠﻪ رﺣﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻮﺳـﻂ اﻳـﺸﺎن
ﺑﻮد. و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﻳﺘﻴﻤﺎن را ﻧﻮازش ﻣﻰداد و آﻧﺎن را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﻤﺎز
ﺟﻤﻌﻪ ﻣﻰﺑﺮد. ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻃﺮهاى ﻛﻪ ﻛﻮدﻛﺎن ﺧﻮد و ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺶ از او دارﻧﺪ، ﺧﺎﻃﺮات روزﻫﺎى ﺟﻤﻌﻪ او و ﺑـﻪ
ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺮدن آﻧﻬﺎﺳﺖ.
ﻫﺎدى ﻧﻌﻤﺘﻰ - ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻮخﻃﺒﻊ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺧﻨﺪه او ﺑﻴﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ
ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد.
ﻣﺤﻤﺪاﺑﺮاﻫﻴﻢ دوﻻبﻧﻴﺎ - دوﺳﺖ دﻳﮕﺮ او - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻌﻰﻣـﻰﻛـﺮد ﺑـﺎ ﺳـﺨﻨﺎن ﺷـﻴﺮﻳﻦ و
دﻟﻨﺸﻴﻦ ﻣﺎ را ﻧﻴﺰ در ﺷﺎدﻳﺶ ﺳﻬﻴﻢ ﻛﻨﺪ. ﺻﺪاى ﺑﻠﻨﺪ و ﻗﻮﻳﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ او ﻣـﻰﮔﻔـﺘﻢ:
ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﺖ ﻣﺜﻞﺧﻤﭙﺎره ﺷﺼﺖ اﺳﺖ و او ﻧﻴﺰ ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪ.
ﻫﺎدى ﻧﻌﻤﺘﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﻠﻰ ﻃﻼﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. ﻳﻜﻰ از دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﺶ
روﻛﺶ ﻃﻼ داﺷﺖ، اﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ او ﻋﻠﻰ ﻃﻼ ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ﻃﻼ را ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻛﺎرﻫـﺎى
اﻳﺸﺎن روى او ﮔﺬاﺷﺘﻪﺑﻮدﻧﺪ.
ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ اﺻﻠﻰ - ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ، ﺣﺘّﻰ اﻓﺮادى ﻛﻪ
ﻛﻨﺎر اﻳﺸﺎن ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﺸﺎن ﻧﻤﻰﺷﺪﻧﺪ.
ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺣﺎﻓﻈﻰ ﻋﺴﮕﺮى - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ رﻓﺘﺎر ﭘﺪرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: رﻓﺘﺎرش ﺧﻴﻠـﻰ ﺧـﻮب
ﺑﻮد. ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﺑﻮد، ﭼﻮن اﻳﺸﺎن ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﭘﺪرم ﻃﻨﺎﺑﻰ ﺑﺮاﻳـﺸﺎن ﻛـﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ؛ ﺗـﺎ
دﺳﺘﺸﻮﻳﻰ ﻃﻨﺎب را ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ، ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ.
ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﺧﺎﻧﻢ رﻗﻴﻪ ﺻﺎدﻗﻰﻧﮋاد - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗـﺪردان و ﻣﻤﻨـﻮن
ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﻴﺶ ﻫﻤﻪ از ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺗﻤﺎم ﺛـﻮاب ﺟﺒﻬـﻪ ﻣـﻦ ﻣـﺎل ﺷﻤﺎﺳـﺖ، ﻣـﻦ
ﺧﺎﻃﺮم از ﺷﻤﺎ و ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺟﻤﻊ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺧﻮب ﻣﻰﺟﻨﮕﻢ.
ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺣﺎﻓﻈﻰ ﻋﺴﮕﺮى - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - راﺟﻊ ﺑﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮهاى ﻛﻪ از ﭘﺪر دارد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺻﺒﺢ
ﺑﻮد، ﻫﻤﮕﻰ ﺧﻮاب ﺑﻮدﻳﻢ، ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺎ را ﺑﻴﺪار ﻛﺮد و ﻳﻚﻋﻜﺲ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﺑﻌﺪ اﻳﺸﺎن رﻓﺘﻨﺪ.
ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺣﺎﻓﻈﻰ ﻋﺴﮕﺮى ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى
ﺑﺎر آﺧﺮ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود ﺟﺒﻬﻪ، ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎدت ﻛﺮد. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷـﺪ، ﻳﻜـﻰ از رﻓﻘـﺎﻳﺶ
آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: او وﻗﺘﻰﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺮود ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻣﻦﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪم ﺑﺮو ﺑﻪ ﺧـﻮاﻫﺮم ﺳـﻼم
ﺑﺮﺳﺎن، ﭼﻮن ﺣﻖ ﻣﺎدرى ﺑﺮﮔﺮدﻧﻢ دارد و ﻣﺮا ﻗﺮآن ﺧﻮان ﻛﺮده اﺳﺖ و ﺑﮕـﻮ ﻛـﻪ ﺣﻼﻟـﻢ ﻛﻨـﺪ و از ﻣـﻦ
راﺿﻰ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺸﺎن ﺧﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ روﺣﻴﻪ ﻣﻰدادﻧـﺪ، داﻳـﻢ ﺗﻮﺻـﻴﻪ ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ
ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: دوﺳﺖ ﻧﺪارم در ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﻳﻚ ﻗﻄﺮه اﺷﻚ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ.
در ﻣﻮرد ﻧﺤﻮه ﺷﻬﺎدت او، رﺿﺎ زﻫﺮاﻳﻰ - ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﺑـﺎ دورﺑـﻴﻦ در ﺣـﺎل
ﺑﺎزدﻳﺪ از ﻣﻨﺎﻃﻖ دﺷﻤﻦﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﺳﻠﺤﻪ ﺳﻴﻤﻴﻨﻮف ﻫﺪف ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.
ﺷﻬﺎدت او در 23 اﺳﻔﻨﺪ 1363در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺪر و در ﺟﺰﻳﺮه ﻣﺠﻨﻮن ﺑـﻪ ﺛﺒـﺖ رﺳـﻴﺪه اﺳـﺖ، و ﭘﻴﻜـﺮ
ﻣﻄﻬﺮش ﻧﻴﺰ در 3 ﻓﺮوردﻳﻦ 1363 ﭘﺲ از ﺗﺸﻴﻴﻊ، در ﺧﻮاﺟﻪ رﺑﻴﻊ دﻓﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ.
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)