ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ اﺳﺪى - ﻓﺮزﻧﺪﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ - در ﺷﺸﻢ ﺑﻬﻤﻦﻣﺎه ﺳﺎل 1326 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ
ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﻴﺶ از ﺗﻮﻟّﺪ او ﻧﺬر ﻛﺮدم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺴﺮى ﺑﺪﻫـﺪ، اﺳـﻢ او را ﻋﻠـﻰ اﺻـﻐﺮ
ﺑﮕﺬارم و ﺳﺎﻟﻰ ﻳﻚ ﻋﺪد ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺰار اﻣﺎم زاده ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻰ در روﺳﺘﺎى ﻋﺼﻤﺖ آﺑﺎد ﺑﺒﺮم. ﺑﻌﺪ از ﺗﻮﻟّﺪ،
او را ﻋﻘﻴﻘﻪ ﻛﺮدﻳﻢ.
ﻛﻮدﻛﻰ ﻓﻌﺎل و آرام ﺑﻮد. از ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ اﺻﻮل و ﻓﺮوع دﻳﻦ و ﻧﺎم دوازده اﻣﺎم را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ و آنﻫـﺎ را
ﻣﻰﮔﻔﺖ.
ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ ﺗﺎ ﻛﻼس ﭼﻬﺎرم اﺑﺘﺪاﻳﻰ در روﺳﺘﺎى ﭼـﺸﻤﻪ ﺧـﺴﺮو ﺗﺤـﺼﻴﻞ ﻛـﺮد. و ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺿـﻌﻒ
اﻗﺘﺼﺎدى ﺧﺎﻧﻮاده از اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﺤﺮوم ﺷﺪ. در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺸﺎورزى ﺑﻪ ﻣـﺎدر و ﭘـﺪرش ﻛﻤـﻚ
ﻣﻰﻛﺮد.
در اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪﻣﻰرﻓﺖ. ﺑﻪ ﻗﺮآن و دﻋﺎ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﻣﺮدم را ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛـﺮد و ﺑـﺮاى آﻧﻬـﺎ
ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻫﺮ وﻗﺖ ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﻢ روﺣﻴـﻪام ﻋـﻮض ﻣـﻰﺷـﻮد. ﺧـﻮاﻫﺮش را از ﻳـﻚ
ﺣﺎدﺛﻪى ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻧﺠﺎت داد.
در اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﻰ، ﻛﺘﺎب ذﻛﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎى اﺋﻤﻪ اﻃﻬﺎر(ع( و ﻛﺘﺎبﻫﺎى
ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.
ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﺷﺮﻋﻰ ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻣﻰﮔﻔـﺖ: اﮔـﺮﮔﻮﺳـﻔﻨﺪان را ﺑـﻪ ﻣـﺰارع
ﻣﺮدم ﺑﺒﺮﻳﺪ و آنﻫﺎ از ﻋﻠﻒﻫﺎى آن ﻣﺰارع ﺑﺨﻮرﻧﺪ، ﮔﻮﺷﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺪن آنﻫﺎ ﻣﻰروﻳـﺪ، ﺣـﺮام اﺳـﺖ. ﻳـﺎ
ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎواﻧﺶ را ﺑﺪﻫﻴﺪﻳﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﺻﺎﺣﺐ آن ﻣﺰارع را ﺣﺎﺻﻞ ﻛﻨﻴﺪ.
ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ اﺳﺪى در ﺳﺎل 1348 و در 19 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺛﺮّﻳﺎ ﭼﻮﺑﺪار ﭘﻴﻤـﺎن ازدواج ﺑـﺴﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺪت
زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫﺎ 21 ﺳﺎل ﺑﻮد.
ﺛﻤﺮه ى اﻳﻦ ازدواج 4 ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎمﻫﺎى: اﻛﺮم (ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر آذر ﻣﺎه ﺳﺎل ۱۳۴۹)، ﻣﺠﻴﺪ (ﺳﻰام
ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻣﺎه ﺳﺎل ۱۳۵۳)، ﻫﺎدى (ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻣﺎه ﺳﺎل ۱۳۵۶) و ﻓﺎﻃﻤـﻪ (ﭘـﺎﻧﺰدﻫﻢ آذرﻣـﺎه ﺳـﺎل
۱۳۵۸) ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻓﺮدى ﺧﻮش اﺧﻼق، ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد، ﻣﺘﻮاﺿﻊ، ﺻﺎﺑﺮ و ﺑﺎﺗﻘﻮا ﺑﻮد.
ﺛﺮّﻳﺎ ﭼﻮﺑﺪار - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﺳﺎده زﻳـﺴﺘﻰ ﻋﻼﻗـﻪ داﺷـﺖ. زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ را ﻓـﺮش
ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ، اﻳﺸﺎن ﻓﺮش را ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ زﻣﻴﻦ را اﺣﺴﺎس ﻛﻨﻢ.
ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻌﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ داﺷﺖ ﻛـﻪ ﻧﻤـﺎزش را در ﺟـﺎﻳﻰ ﺑﺨﻮاﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺪﻧﺶ زﻣـﻴﻦ ﺳـﺨﺖ را
اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺪ. در زﻣﺎن ﺳﺮﺑﺎزى ﺑﻪ اﻧﻘﻼب ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺷﺪ.
در ﺳﺎل 1351 ﺑﺎ آﻳﺖ اﻟﻠّﻪ رﺑﺎﻧﻰ ﺷﻴﺮازى در راﺑﻄﻪ ﺑﻮد. او ﺑﺎ روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻋﻠﻴﻪ ﺷﺎه ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﭘﻴﺮو
ﺧﻂ اﻣﺎم ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﻰﺧﻮد را وﻗﻒ ﻣﺒﺎرزه و اﻋﺘﻘﺎد ﺧﻮد ﻛﺮده ﺑﻮد.
ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﻛﺘﺎبﻫﺎ و اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم را ﺗﻮزﻳﻊ ﻣﻰﻛﺮد. ﻧﻮارﻫﺎى اﻣﺎم را در ﻛﻮرهﻫﺎ ﺿﺒﻂ ﻣﻰﻛﺮد و
ﺑﻪ روﺳﺘﺎﻫﺎى دور دﺳﺖ اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن ﻣﻰﺑﺮد. ﻳﻚﺑﺎر از ﻗﻢ ﻛﻪ اﻋﻼﻣﻴﻪى اﻣﺎم را ﻣﻰآورد، ﺳﺎواك او را
دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﺮد و ﻣﺠﺮوح ﺷﺪﻛﻪ او را ﺑﻪ زﻧﺪان ﺗﺎﻳﺒﺎد ﺑﺮدﻧﺪ. در ﺗﻬﺮان ﻧﻴﺰ در زﻧﺪان اوﻳﻦ اﻓﺘﺎد.
اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم را ﭘﺨﺶ و در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ و ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.
ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى اﺳﺪى - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل 1356 و در دوران اﻧﻘﻼب، او ﻳﻚ روﺣـﺎﻧﻰ را
از ﺣﻮزه ى ﻋﻠﻤﻴﻪى ﻣﺸﻬﺪ ﺟﻬﺖ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺑﻪ روﺳـﺘﺎ آورده ﺑـﻮد. اﻳـﻦ روﺣـﺎﻧﻰ ﻋﻠﻴـﻪ ﺷـﺎه ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻰ
ﻣﻰﻛﺮد. ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ، ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﺎزم ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺎ ﻋﺪه اى از اﻓﺮاد ﺳﺎواك روﺑﻪ رو ﺷﺪﻧﺪ
ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﺮور آن روﺣﺎﻧﻰ را داﺷﺘﻨﺪ، وﻟﻰ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻴﺎرى ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى آن روﺣﺎﻧﻰ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺮد.
در دوران اﻧﻘﻼب در روﺳﺘﺎ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاى داﻳﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎب ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد.
ﺑـﺮادر ﺷـﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤـﺪﻣﻬـﺪى اﺳـﺪى - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: در اﻳـﺎم ﻣﺤـﺮّم و ﺻـﻔﺮ ﻧﻮارﻫـﺎى ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻰ
ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎى در ﺧﻂّ اﻣﺎم را ﺗﻬﻴﻪ و ﺿﺒﻂ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ و اﻓﺮاد ﻃﺮﻓﺪار اﻧﻘﻼب در ﻣﻨﺰل ﻣـﺎ آن ﻧﻮارﻫـﺎ را
ﮔﻮش ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻦ ﻳﻚﺑﺎر ﻧﻮار وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪى ﺷﻴﺦ اﺣﻤﺪ ﻛـﺎﻓﻰ را ﺗﻬﻴـﻪﻛـﺮدم و ﻣـﺎ دو ﻧﻔـﺮى آن را
ﮔﻮش ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪﻛﺎﻓﻰ ﻧﺎﻣﻰ از اﻣﺎم زﻣﺎن)ﻋﺞ( و ﻳﺎ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ ﻣﻰﺑـﺮد، ﺷـﻬﻴﺪ ﺑـﺎ ﺳـﻮزدل
ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد.
ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب ﺑﺎﺗﺸﻜﻴﻞ ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻧﻘـﻼب اﺳـﻼﻣﻰ، اﺑﺘـﺪا ﻋـﻀﻮ ﻛﻤﻴﺘـﻪ و ﺳـﭙﺲ ﻋـﻀﻮ ﺳـﭙﺎه
ﭘﺎﺳﺪاران ﺷﺪ.
او از ﻣﻌﺪود اﻓﺮادى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ را در ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﺗﺸﻜﻴﻞ داد و ﺑـﺎ ﺗﺄﺳـﻴﺲ ﺳـﭙﺎه او از
ﺑﻨﻴﺎن ﮔﺬاران ﺳﭙﺎه در ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﺑﻮد.
از اﻓﻜﺎر ﺑﻨﻰﺻﺪر ﻣﺘﻨﻔّﺮﺑﻮد؛ ﭼﻮن ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﻰ ﺻﺪر ﻫﺪﻓﺶ ﺿﺮﺑﻪ زدن ﺑﻪ اﻧﻘﻼب و اﻣﺎم اﺳﺖ.
در داﻧﺸﮕﺎه ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ و ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﻰ را دﻧﺒﺎل ﻣﻰﻛﺮد.
ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب، ﻳﻚ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ 45 روزه ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻛﺎﺧﻚ داﺷﺖ. ﭼـﻮن در آنﺟـﺎ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ
ﻧﻔﻮذ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، او ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻮل ﮔﺮوه ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻛﺎﺧﻚ را از دﺳﺖ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ
ﺧﺎرج ﻛﻨﺪ.
در ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺮﻓﺘﺎرى و ﻣﺸﻜﻼت ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﺻـﺒﺮ ﻛﻨﻴـﺪ. ﺧـﺪا ﺻـﺎﺑﺮﻳﻦ را دوﺳـﺖ دارد. دﻳﮕـﺮان را
ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻰﻛﺮد: ﻗﺮآن ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ، دﻋﺎ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ.
ﺑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﻧﻴﻤﻪى ﺷﻌﺒﺎن - ﻛﻪ ﺗﻮﻟّﺪ اﻣﺎم زﻣﺎن)ﻋﺞ( ﺑﻮد - ﻣﻮﻟﻮدى ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﺑـﺎ
ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ از ﻣﺮدم ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰﻣﻰﻛﺮد. او داراى اﺧﻼق اﺳﻼﻣﻰ و رﻓﺘﺎرى ﻣﺘﻴﻦ ﺑﻮد. اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ او ﺗـﻮﻫﻴﻦ
ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﻳﻰ ﺑﺎ او ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد. ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ اﻣﺎم زﻣﺎن)ﻋﺞ( داﺷﺖ.
ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اول وﻗﺖ اﻫﻤﻴﺖ زﻳﺎدى ﻣﻰداد. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎدرش در ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن ﭘﻴﺶ از اﻓﻄﺎر ﻧﻤﺎزش
را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ، ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺮ دﻫﺪ ﻛﻪ اول ﻧﻤﺎزت را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻰ. ﻫﻤﻴـﺸﻪ ﻧﻤـﺎز را اول
وﻗﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اﻣﺎم زﻣﺎن)ﻋﺞ( ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮد.
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺠﺘﺒﻰ اﻧﺘﻈﺎرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺳﻼم ﻛـﺮدن ﭘـﻴﺶﻗـﺪم ﺑـﻮد و ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ
ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ او ﭘﻴﺶ دﺳﺘﻰ ﻛﻨﺪ. ﻗﺒﻞ از اذان آﻣﺎده ﺑﺮاى ﻧﻤﺎز ﺑﻮد.
ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﺣﺴﺎس ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﭙﺎه ﻣﻰآﻣﺪ ﺑـﺎ آن وﺳـﻴﻠﻪ ﻛﺎرﻫـﺎى ﺷﺨـﺼﻰ را
اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻰداد.اﮔﺮ ﺑﻪﻣﻄّﺐ دﻛﺘﺮ ﻳﺎ ﺟﺎﻳﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود، ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎﻫﺶ را از ﺗﻦ ﺑﻴﺮون ﻣﻰﻛﺮد
و ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻰرﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻟﺒﺎس اﺣﺘﺮاﻣﻰ ﺑـﺮاى ﻣـﻦ ﻗﺎﻳـﻞ ﺷـﻮﻧﺪ و ﺣﻘّـﻰ از
دﻳﮕﺮان ﺿﺎﻳﻊ ﺷﻮد.
ﻣﻄﻴﻊ اواﻣﺮ ﻣﺤﺾ اﻣﺎم ﺑﻮد. رﻫﺒﺮى را ﻗﺒﻮل داﺷﺖ؛ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ آنﻫـﺎ در رأس اﻣـﻮر ﺑﺎﺷـﻨﺪ. ﺑـﻪ
وﻻﻳﺖ و رﻫﺒﺮى ﻋﺸﻖﻣﻰورزﻳﺪ.
ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ، ﺑﺮاى دﻓﺎع از اﺳﻼم و ﻧﺎﻣﻮس و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ
ﺟﺒﻬﻪ را وﻇﻴﻔﻪ ﺷﺮﻋﻰ و دﻳﻨﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ.
او ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﻋﺮاق را ﺟﻨﮕﻰ ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ و ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ از ﺳﻮى ﺟﻬﺎن ﻛﻔﺮ و اﺳﺘﻜﺒﺎر ﺟﻬـﺎﻧﻰ ﺷـﺮق و
ﻏﺮب ﻣﻰداﻧﺴﺖ.
ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖﻛﻪ وﺟﻮد ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن از ﻛﺸﻮر ﭘﺎك ﺷﻮد و ﺣﻜﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﻰ در ﻛﺸﻮر اﺳـﺘﻘﺮار
یاﺑﺪ.
ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﻬﺪا زﺣﻤﺖﻫﺎى زﻳﺎدى ﻛﺸﻴﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮنﻫﺎى آنﻫﺎ را ﭘﺎﻳﻤـﺎل ﻧﻜﻨـﻴﻢ. ﻧﺸـﺴﺘﻦ در
ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮام اﺳﺖ، وﻗﺘﻰ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺧﺎك ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ.
معتقد ﺑﻮد: ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﻨﮓ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ. ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻰ ﺧﻮد از ﻣﻴﻬﻦ دﻓﺎع ﻛﻨﻨﺪ. ﻧﺸـﺴﺘﻦ
در ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺳﺪى - ﭘﺴﺮﺧﺎﻟﻪى ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻔـﺖ:
ﭼﺮا در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻳﺪ؟ اﻵن ﻫﻤﻪ ﺑﺴﻴﺞ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣـﻰروﻧـﺪ. ﭼـﺮا ﺣﺮﻛـﺖ ﻧﻤـﻰﻛﻨﻴـﺪ؟ از
ﺧﻮدﺗﺎن ﭼﻴﺰى ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻰدﻫﻴﺪ؟ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮف او ﮔﻮش ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪم.
در اواﻳﻞ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻛﺮدﺳﺘﺎن اﻋﺰام ﺷﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﺮﻛﺖﻫﺎى ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻛﺮد.
او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اى ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺠﺎع ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺧﻮﺷﺮﻓﺘﺎرى ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ زﺣﻤـﺖ ﻣـﻰﻛـﺸﻴﺪ و در
ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖﻫﺎى ﺧﻄﺮﻧﺎك ﭘﻴﺶﻗﺪم ﺑﻮد.
او از ﺳﻮى ﺳﭙﺎه ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮد. در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ در ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﺴﻴﺞ
ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻣﻰﻛﺮد. و در ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻧﻴﺰ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ.
ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎى ﺷـﻬﻴﺪ ﻋﺒﺎرﺗﻨـﺪ از: 1 - از ﺗـﺎرﻳﺦ 1/7/1358 ﺗـﺎ 31/2/1359 ﻣـﺴﺌﻮل ﭘﺎﻳﮕـﺎه ﺑـﺴﻴﺞ
ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر 2 - از ﺗﺎرﻳﺦ 1/3/1359 ﺗﺎ 1/4/1360 ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪه ﻣﺠﻠـﺲ، 3 - از ﺗـﺎرﻳﺦ 2/4/1360 ﺗـﺎ
۱۳۶۰/۸/۹ ﻣﺤﺎﻓﻆﻧﻤﺎﻳﻨـﺪﮔﺎن از ﺳـﻮى ﭘﺎﻳﮕـﺎه ﻧﻴـﺸﺎﺑﻮر، 4 - از ﺗـﺎرﻳﺦ 10/8/1360 ﺗـﺎ 1/10/1360
ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان در ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﺳﻜﻴﻨﻪ اﺳﺪى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﺑﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎدر از
ﻣﻦ راﺿﻰ ﺑﺎش. ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻦﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪه ﺑﻮدم؛ ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑـﻮد و ﻛـﺎر داﺷـﺖ، از ﻣـﻦ ﺧﺒـﺮ
ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ.
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺠﺘﺒﻰ اﻧﺘﻈﺎرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻰ ﺷﻴﺎﻛﻮه ﮔﻴﻼن ﻏـﺮب ﻋﻤﻠﻴـﺎت
ﺑﻮد - ﻛﻪ آن ﻣﻨﻄﻘﻪﺣﻴﺎﺗﻰ ﺑﻮد ﻧﻴﺮوى ﻫﻮاﻳﻰ و زﻣﻴﻨﻰ دﺷﻤﻦ ﭘﺎﺗﻚ ﻣـﻰزد و ﻧﻴﺮوﻫـﺎ ﺑـﺴﻴﺎر ﻣﻘﺎوﻣـﺖ
ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. در آن ﺟﺎ ﺑﺎ دﻻورى ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺎ ﻣﻮﻓّﻘﻴﺖ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ.
ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى اﺳﺪى - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﺎل1359 - 1360 ﻛﻪ اواﻳﻞ ﺟﻨـﮓ ﺑـﻮد - ﻣـﻦ در
ﺣﻮزهى ﻋﻠﻤﻴﻪ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم. ﻣﺎ اوﻟﻴﻦ ﮔﺮوه ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ از ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪﻳﻢ. زﻣـﺎﻧﻰ
ﻛﻪ در ﻣﺮﺧﺼﻰ 5 روزه ﺑﻮدم، ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺮادرم ﺣﺴﺎدت ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ از ﻣﻦ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ
اﺳﺖ و اوﻟﻴﻦﻧﻔﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ و ﻣﺎ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ. ﺑﻌـﺪ از ﭼﻨـﺪ ﻣـﺎه ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ رﻓـﺖ. ﺑـﻪ
ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻗﺒﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﻋﺎزم ﺷﺪم در ﮔﻴﻼن ﻏﺮب رﻓﺖ ﻛﻪ در ﻫﻤﺎن ﺟـﺎ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ.
ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ از ﺳﺎل 1353 آﻣﺎده ﺷﻬﺎدت ﺑﻮدم.
ﺛﺮﻳﺎﭼﻮﺑﺪار - ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﺤﺎﺻﺮه ى ﺟﺎده ى ﻣﺎﻫﺸﻬﺮ - آﺑﺎدان در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎ ﻣـﺸﻜﻞ
ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻰ ﻛﻨﻨﺪ. در راه ﺑﺮﮔـﺸﺖ ﺑـﺎ ﺗﻌـﺪادى ﻋﺮاﻗـﻰ ﺑﺮﺧـﻮرد
ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ او ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪﻳﻚ ﻟﺒﺎس ﻋﺮﺑﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ و آن ﻟﺒـﺎس را ﻫـﻢ ﺧـﻮﻧﻰ
ﻣﻰﻛﻨﺪ و در ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻣﻰﺧﻮاﺑﺪ. وﻗﺘﻰ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ او را ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ، ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ او ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ اﻳﺸﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد، ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻨﺰل ﺷـﻬﻴﺪ اﺳـﺪى. ﺑـﺎ
اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ را آﻣﺎده ﻛﻨﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: وﻗﺘﻰ ﻛـﻪ ﺷـﻤﺎ ﻣـﻰﮔﻮﻳﻴـﺪ، ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴـﺪ. ﻣـﻦ ﺟـﺎن ﺗـﺎزه
ﻣﻰﮔﻴﺮم و ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻰروم. وﻗﺘﻰ از ﺟﻨﮓ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ، ﻣﻦ ﻣـﻰﮔﻔـﺘﻢ: ﺧﻮﺷـﺤﺎﻟﻢ ﻛـﻪ
ﺑﺮﮔﺸﺘﻰ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: دﻟﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎى دﻳﮕﺮان ﺑﮕﺬار.
در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴﺎتﻫﺎ او ﭼﻬﺎر ﺷﺐ ﭘﻮﺗﻴﻦﻫﺎﻳﺶ را از ﭘﺎ در ﻧﻴﺎورده ﺑﻮد. وﻗﺘـﻰ ﻛـﻪ
از ﭘﺎ ﺧﺎرج ﻛﺮد، ﭘﻮﺳﺖﭘﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﭘﻮﺗﻴﻦﻫﺎ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد.
ﻣﺠﺘﺒﻰ اﻧﺘﻈﺎرى ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺣﻠﻪ داﺷﺖ. در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴﺎتﻫﺎ در ﻣﺮﺣﻠـﻪى دوم -
ﺳﻮم ﻣﻬﻤﺎت ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً 90 ﻋﺪد ﻓﺸﻨﮓ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺒﻮد. ﺑﺎ اﺳﺪى ﻛﻪ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﮔﻔﺘﻴﻢ
ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺎت ﺗﻤﺎم ﺷﺪه و ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه اﻧﺪ؛ او ﺑﺎ آن ﺧﻠﻮص ﻧﻴﺘﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺧـﺪا
ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺑﺎﺷﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﻳـﺸﺎن آﻣـﺪ. ﺑـﺎ
ﻣﺪﻳﺮﻳﺘﻰﻛﻪ داﺷﺖ، ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﻬﻤﺎت ﻛﻢ، ﺑﺮ ﻧﻴﺮوى ﻋﻈﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻬﻤﺎت آنﻫـﺎ
را ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺒﺮﻳﻢ و ﻋﻠﻴﻪ ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻴﻢ.
او ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺗﺤﺖ اﻣﺮﺧﻮد ﻣﺜﻞ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد. اﮔﺮ رزﻣﻨﺪهاى ﻣﺸﻜﻞ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟـﻮد
ﻣﺸﻜﻠﺶ را ﺣﻞ ﻣﻰﻛﺮد و در ﺷﺎدى آنﻫﺎ ﺷﺎد و در ﻏﻢﻫﺎى آنﻫﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ.
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻋﻠﻰ اﻛﺒﺮﺷﻮﺷﺘﺮى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﺷﺒﻰ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﻮدم و ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪه ﺑـﻮدم.
ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮاب آﻟﻮدﮔﻰ داﺷﺘﻢ. ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﻧﻴﺰ ﭘﺎﺳـﺒﺨﺶ ﺑـﻮد. او ﺑـﻪ ﻃـﺮف ﻣـﻦ آﻣـﺪ و ﮔﻔـﺖ: ﺷـﻤﺎ
ﺧﺴﺘﻪاﻳﺪ، ﺑﺮوﻳﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖﻛﻨﻴﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺷﻤﺎ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻰﻛﻨﻢ.
او ﻳﻚ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﻣﺘﻔﻜّﺮﺑﻮد. ﺑﺎ اﻧﺪك ﻣﻬﻤﺎت ﺑﺮ دﺷﻤﻦ ﭘﻴﺮوز ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﺎ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦﺗﻠﻔﺎت، ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺗﻠﻔـﺎت
را از ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﻌﺜﻰﻣﻰﮔﺮﻓﺖ.
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺠﺘﺒﻰ اﻧﺘﻈﺎرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ وﺿﻮ ﺑـﻮد و ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ او ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ ﺗـﺮك
ﻧﺸﺪ.
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﮔﻠﻘﻨﺪﺷﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً 1850 ﻧﻔﺮ از اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋـﺰام
ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻣﺎ را ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﭘﺎدﮔﺎن اﻣـﺎم ﺣـﺴﻦ)ع( رﻓﺘـﻴﻢ. در
آنﺟﺎ ﻛﻤﺒﻮدﻫﺎى زﻳﺎدى ﺑﻮد. از ﺻﺒﺢ زود ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﻇﻬﺮ ﺑﺮاى ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﺎﻳﻰ و ﻏـﺬا ﻣـﻰاﻳـﺴﺘﺎدﻳﻢ. در
ﭘﺎدﮔﺎن اﻣﺎم ﺣﺴﻦ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻧﺒﻮد؛ ﭼﻮن ﻳﻚ ﭘﺎدﮔﺎن ﻧﻈﺎﻣﻰ ﻧﺒﻮد. ﺑﻌﺪ از دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑـﻪ ﭘﺎدﮔـﺎن اﻟﻠّـﻪاﻛﺒـﺮ
ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻳﻢ. آنﺟﺎ ﻗﺒﻼً ﺗﻌﻤﻴﺮﮔﺎه ﺗﺎﻧﻚ ﺑﻮد. ﻫﻮا ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮد ﺑﻮد. آن ﺟـﺎ اﻣﻜﺎﻧـﺎت ﻣﺜـﻞ ﭘﺘـﻮ و ﺗﺨـﺖ
وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ و ﻫﻤﻪ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﻳﻢ. وﻟﻰ ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﻣـﺎ را ﻧـﺼﻴﺤﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﺑـﺮاى ﻣـﺎ
ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻣﻰﻛﺮد. از ﺑﺲﻛﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد، ﺻﺪاﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﺳﻼم آﺑﺎد ﻏـﺮب رﻓﺘـﻴﻢ.
زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن از ﻛﻤﺒﻮد اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻼً ﻣﺴﻮاك، ﺣﻮﻟﻪ، ﭘﺘﻮ و
ﺗﺨﺖ ﻧﺪارﻳﻢ، او ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ اﻳـﻦﻫـﺎ در ﺧﺎﻧـﻪ
ﻫﺴﺖ. ﻣﺎ ﺑﺮاى ﻫﺪف ﻣﻬﻢﺗﺮى ﺑﻪ اﻳﻦﺟﺎ آﻣﺪهاﻳﻢ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻛﻪﻣﺎ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ، ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﺗﻼش و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ زﻳﺎدى ﺑـﺮاى ﻧﻴﺮوﻫـﺎ
اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪﺑﺮاى آنﻫﺎ وﺳﺎﻳﻠﻰ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﺪ. در ﻫﻮاى ﺳﺮد ﺣﺮفﻫﺎ و ﻧﺼﻴﺤﺖﻫـﺎﻳﺶ ﮔﺮﻣـﻰ
ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰداد.
اﮔﺮ ﻣﺎ ﭘﺘﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ او ﻫﻢ - ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد - ﭘﺘﻮ ﻧﺪاﺷﺖ. اﮔﺮ ﻣﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدﻳﻢ او ﻫﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑـﻮد. ﺑـﻪ
ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ زﻳﺎد ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺨﺖ ﻧﻤﻰﮔﺬﺷﺖ.
ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺶﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻟﺒﺎس رﻧﮓ ﺳﻮرﻣﻪاى ﻣﻰﺧﺮد ﻛﻪ در ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰادارى او
ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﺸﻜﻰ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. و ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: در ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰادارى ﻣﻦ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻴﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﺧﻮاب دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد. ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ
بروم، دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﮔﺮدم، ﻳﺎ ﺳﺮم ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﻰرود، و ﻳﺎ ﺧﻮدم. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻫـﻢ ﺷـﺪ. وﻗﺘـﻰ ﻛـﻪ او ﺑـﻪ
ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ و ﺟﻨﺎزه اش را آوردﻧﺪ، ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ از ﺳﺮش از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روز ﻋﺎﺷﻮرا ﺑﻪ ﻣﺰار ﻗﺒﻮر روﺳﺘﺎ رﻓﺘﻴﻢ. در آنﺟﺎ او ﺳﺠﺎده اش را ﭘﻬﻦ ﻛﺮد و دﻋﺎى
ﺗﻮﺳﻞﺧﻮاﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ او را در ﻫﻤـﺎنﺟـﺎﻳﻰ ﻛـﻪ دﻋـﺎى ﺗﻮﺳـﻞﺧﻮاﻧـﺪه ﺑـﻮد، دﻓـﻦ
ﻛﺮدﻧﺪ.
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺠﺘﺒﻰ اﻧﺘﻈﺎرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ، ﺑﺎﻳـﺪ از آب
ﻋﺒﻮر ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. او ﻛﻔﺶﻫﺎﻳﺶ را از ﭘﺎ در ﻧﻴﺎورد. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ، ﻛﻔﺶﻫﺎﻳﺶ را ﻛـﻪ از ﭘـﺎ
درآوردﻧﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻪﻛﻔﺶ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد.
ﺷﻬﻴﺪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ اﻋﺰام ﺷﻮد، ﺑﺎ ﺧـﺎﻧﻮادهاش ﺗﻤـﺎس ﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﻪ
آنﻫﺎ ﺳﻔﺎرش ﻛﺮد: ﺑﺎﻳﺪﺷﺒﺎﻧﻪ روز در ﺧﺪﻣﺖ اﻧﻘﻼب ﺑﺎﺷـﻴﺪ. اﻧﻘـﻼب ﺣـﻖ ﺑﻴـﺸﺘﺮى دارد. اﻃﺎﻋـﺖ از
وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ واﺟﺐ اﺳﺖ. ﻛﻢﻛﺎرى ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﺖ.
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﺟﺎﻧﺒﺎز ﺣﺴﻴﻨﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﻄﻠﻊاﻟﻔﺠﺮ او ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪهى ﮔـﺮدان ﺑـﻮد. در
ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺗﻌﺪادى از رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻰ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻧﺸﺪﻧﺪ. او آنﻫﺎ را ﺟﻤـﻊ و
ﺑﺮاى آنﻫﺎ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛﺮد.
ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ اﺳﺪى در در ﺗﺎرﻳﺦ 3/9/1360 و در ﮔﻴﻼن ﻏﺮب ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﺑـﻪ درﺟـﻪ ﻋﻈﻤـﺎى
ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬﺮ اﻳﺸﺎن ﭘﺲ از ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ در ﮔﻠﺰار ﻣﺸﺘﺮك روﺳﺘﺎى ﻗﻠﻌـﻪ و ﭼـﺸﻤﻪ
ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.
ﺷﻬﺎدت او ﺑﺮ روى ﺑﺴﻴﺎرى از اﻓﺮاد ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻓﺮاد زﻳﺎدى ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﺑﺮوﻧﺪ.
ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻨﺎ ﺑﻪ وﺻﻴﺖ ﺷﻬﺪا و اﻣﺎم ﻓﻘﻴﺪﻣﺎن، در ﺗﻤﺎم ﺷـﺌﻮن}
زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮاﻗﺐ و ﻣﻮاﻇﺐ اﻋﻤﺎل و ﻛﺮدار ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﺪ.
ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن و ﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ و اﻣﺎم ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺎﺷﻴﺪ. اﮔﺮ از وﻻﻳﺖ ﺟﺪا ﺷﻮﻳﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻫﻼك ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ. ﻫﻤﻴـﺸﻪ
ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎز دﺷﻤﻨﺎن و دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ و ﺑﻪ اﺻﻞ ﺗﻮﻟّﻰ و ﺗﺒﺮّى - ﻛﻪ از ﻓﺮوع دﻳﻦ ﻣﺎﺳـﺖ
- ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ.
وﺣﺪت ﻛﻠﻤﻪ را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﺪﺗﺎ ﻓﻨﺎ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﻛﻪ واﻋﺘﺼﻤﻮا ﺑﺤﺒﻞ اﷲ ﺟﻤﻴﻌﺎً وﻻ ﺗﻔﺮﻗﻮا. ﻳﺎد و ﺧـﺎﻃﺮهى
ﺷﻬﺪا را ﻫﺮﮔﺰ از ﻳﺎد ﻧﺒﺮﻳﺪ. ﺷﻬﺪا را ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻌﻠّﻤﺎن آزادى و اﻳﺜﺎر ﺑﺪاﻧﻴﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺗﻮﺻﻴﻪام ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا، اﺳﺮا و ﻣﻔﻘﻮدﻳﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫـﻴﭻﮔـﺎه اﺣـﺴﺎس
ﺣﻘﺎرت ﻧﻜﻨﻴﺪ؛ زﻳﺮا ﻓﺮزﻧﺪان، ﺷﻮﻫﺮان، ﭘﺪران و ﺑﺮادران ﺷﻤﺎ ﺑﺮاى دﻓﺎع از ارزشﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ و اﺳـﻼﻣﻰ
ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻓﺪا ﻛﺮدﻧﺪ و راﻫﺸﺎن را ﺑﻪ درﺳﺘﻰ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدﻧﺪ و ﺣﻘﻴﻘﺘـﺎً ﻟﺒﻴـﻚ ﮔﻮﻳـﺎن ﺻـﺎدق ﺷـﻬﺪا
ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺪاى ﺳﺮور ﺷﻬﻴﺪان و ﺑﻪ ﺣﺴﻴﻦ زﻣﺎن ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪى ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮد را ﻓﺪا ﻛﺮدﻧـﺪ
و در ﻋﻮض زﻧﺪﮔﻰ ﺟﺎوداﻧﻪ و اﺑﺪى را ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ.
ﺳﻨﮕﺮ ﺻﺒﺮ و ﺑﺮدﺑﺎرى و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ را ﻫﻴﭽﮕـﺎه ﺧـﺎﻟﻰ ﻧﮕﺬارﻳـﺪ و ﭼـﻮن ﺑﻨﻴـﺎن ﻣﺮﺻـﻮص در ﻣﻘﺎﺑـﻞ
ﺣﻮادث ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ از ﺗﺒﺎر راﺳﺖ ﻗﺎﻣﺘﺎن ﺟﺎوداﻧﻪ ﺗﺎرﻳﺦﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد.}
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)