شهید حمیدرضا شریف الحسینی

 

ﺣﻤﻴﺪرﺿﺎ ﺷﺮﻳﻒاﻟﺤﺴﻴﻨﻰ در دوازده دى ﻣﺎه ﺳﺎل 1335 در ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷـﺪ. دوران اﺑﺘـﺪاﻳﻰ را

 

دردﺑﺴﺘﺎنﻫﺎى ﺷﻴﺦاﻟﺮّﺋﻴﺲ، ﻧﻬﻢ آﺑﺎن و ﺧﻄّﺎط ﮔﺬراﻧﺪ.

 

 در ﺳﻪ ﻣﺎه ﺗﻌﻄﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻰﺷﺪ، ﭼﻮن دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖﺑﻰﻛﺎر ﺑﻤﺎﻧﺪ.

 

‫دوران دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را در ﻣﺪرﺳﻪى اﺑﻦ ﻳﻤﻴﻦ، ﺣﻜﻤﺖ، ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد.ﻫﻤﮕﺎم ﺑﺎ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺎر در داروﺧﺎﻧﻪ

 

ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ.

 

‫در ﻫﻤﺎن دوران ﺑﻪ ﻣﻮﺳ‪ﺴﻪى ﻣﺤﺒ‪ﺎن اﻟﺮّﺿﺎ(ع) ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺑﻰ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ و آﻧﺎﻧﻰﻛـﻪ از ﻧﻈـﺮ

 

‫اﻗﺘﺼﺎدى در وﺿﻌﻴ‪ﺖ ﺧﻮﺑﻰ ﻧﺒﻮدﻧﺪ، در درسﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻧﻤﻮد. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺆﺳ‪ﺴﻪ اﻧﺼﺎراﻟﺤﺠ‪ﺔ(ﻋـﺞ)

 

‫ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺑﻰ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ آذوﻗﻪ ﻣﻰﺑﺮد. ﺑﻪ ﺟﺬاﻣﻰﻫﺎ ﻗﺮآن ﻳﺎد ﻣﻰداد و ﺑﺮاى اﻳﻦ اﻓﺮاد

 

‫ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻰﺑﺮد.

 

‫او ﭘﻴﺮو راﺳﺘﻴﻦ ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) ﺑﻮد. در ﻧﻴﻤﻪﻫﺎى ﺷﺐ از ﻇﻠﻤﺖ و ﺳﻜﻮت ﺷـﺐ اﺳـﺘﻔﺎده ﻣـﻰﻛـﺮد و

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻓﺮاد ﺑﻰﺳﺮﭘﺮﺳﺖ در اﺛﺮ ﻛﺎرﻫﺎى ﺳﺨﺖ روزاﻧﻪ در ﺣﺎل اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻮاد‪ ﻏﺬاﻳﻰ، ﻟﺒﺎس و

 

‫ﮔﺎﻫﻰ وﺳﺎﻳﻠﻰ را ﻛﻪﺧﻮد واﻗﻌﺎً ﺑﻪ آنﻫﺎ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺖ، ﺑﺮاى آن ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى آﺑﺮوﻣﻨﺪ ﻣﻰﺑﺮد.

 

‫در ﺑﺮﮔﺰارى ﺟﺸﻦﻫﺎ و ﻋﺮوﺳﻰﻫـﺎ و ﻳـﺎ ﺗﻬﻴ‪ـﻪى ﻟـﻮازم ﻣـﻮرد اﺣﺘﻴـﺎج زﻧـﺪﮔﻰﻫـﺎى ﺟﺪﻳـﺪ، ﻣﻮﺳ‪ـﺴﻪ

 

‫اﻧﺼﺎراﻟﺤﺠ‪ﺔ(ﻋﺞ) را ﻳﺎرى ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫ﻣﺴﺌﻮل ﻳﻜﻰ از ﻣﺆﺳ‪ﺴﺎت ﺧﻴﺮﻳ‪ﻪ در ﻣﻮرد او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮ ﮔﺎه او ﺑﻪ ﻣﺆﺳ‪ﺴﻪﻣﻰآﻣﺪ، ﻫﺮ ﻛـﺎرى را ﻛـﻪ

 

‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ او واﮔﺬار ﻣﻰﻛﺮدم. ﭼﻮن او ﺟﻮان ﺧﻴ‪ﺮى ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤـﺎم ﮔﺮﻓﺘـﺎرىﻫـﺎﻳﺶ، ﺑـﺎ ﺻـﻤﻴﻤﻴ‪ﺖ

 

‫زﻳﺎدى آن ﭼﻪ را ﻛﻪﺑﻪ او ﻣﺤﻮ‪ل ﻣﻰﺷﺪ، ﺑﻪ ﻧﺤﻮ اﺣﺴﻦ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. او ﺣﺘّﻰ ﻳﻚﺑﺎر ﻫﻢ ﺧﻮد را ﻣﻌﺮّﻓﻰ

 

‫ﻧﻜﺮد.

 

‫در ﺳﺎل 1354 ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ اﺧﺬ دﻳﭙﻠﻢ ﺷﺪ. در ﻛﻨﻜﻮر ﺳﺮاﺳﺮى و اﻋﺰام داﻧﺸﺠﻮ ﺑﻪ ﺧﺎرج ﻗﺒﻮل ﺷﺪ، وﻟـﻰ

 

‫ﺗﺤﺼﻴﻞ در داﻧﺸﮕﺎه ﻓﻨّﻰ - ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ ﻣـﺸﻬﺪ را ﺑـﻪ اﻋـﺰام ﺑـﻪ ﺧـﺎرج ﺗـﺮﺟﻴﺢ داد و در رﺷـﺘﻪى راه و

 

‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞﺷﺪ.

 

‫ﭘﺲ از ﺳﻪ ﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻞ، در ﺳﺎل 1357 ﺑﺎ ﺗﻌﺪادى از دوﺳﺘﺎﻧﺶ از ﻃﺮف داﻧﺸﻜﺪه ﺑـﻪ اروﻣﻴ‪ـﻪ اﻋـﺰام

 

‫ﺷﺪ و در اداره ى ﻣﻬﺎﺑﺎد ﻣﺄﻣﻮر ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﺲ از دو ﻣﺎه او را ﺑﻪ ﻣﺮﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. آن ﭼﻪ در آن زﻣـﺎن راﻳـﺞ

 

‫ﺑﻮد، ﺑﻰ ﺑﻨﺪوﺑﺎرى ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺑﺎ اﺳﺘﻮارى اﻳﻤﺎن ﺑﺮ ﻣﺸﻜﻼت ﻓﺎﻳﻖ ﻣﻰآﻣﺪ.

 

‫ﺣﺘّﻰ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ او ﺗﺮك ﻧﺸﺪ. در ﻣﻴﺎن ﮔﺮوﻫﻰ از ﻣﻬﻨﺪﺳﺎن ﺧﻮدﻓﺮوﺧﺘﻪى اﻳﺮاﻧﻰ و ﺧﺎرﺟﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. او

 

‫را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺑﻴﺎﺑﺎن روزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ، ﻣﺴﺨﺮه ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑـﺮاى آزار دادﻧـﺶ او را ﺑـﻪ ﻣﺠﻠـﺲ

 

‫ﻗﻤﺎر و ﻋﻴ‪ﺎﺷﻰ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﺷﺪ، ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن آراﻣﺶ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﺮد. در ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﻛﺎرﻫـﺎ

 

‫اﺳﺘﺨﺎره ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎب ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﻛﺘﺎب زﻳﺎد ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫از ﺟﻤﻠﻪ: ﻛﺘﺎبﻫﺎى اﺳﺘﺎد ﻣﻄﻬ‪ﺮى، ﻛﺘﺎبﻫﺎى اﺧﻼﻗﻰ، اﺳﻼﻣﻰ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى دﻛﺘﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ، ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ

 

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ و رواﻧﺸﻨﺎﺳﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫در اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى ﺑﻪﻧﻮارﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدش ﺑﻮد، ﮔﻮش ﻓـﺮا ﻣـﻰداد؛ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛـﻪ در

 

‫داﻧﺸﮕﺎه ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد. ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ دﻛﺘﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ در ﺳﻮرﻳ‪ﻪ، ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ اﻣﺎم، ﺑﻨﻰﺻﺪر، ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻣﺪﻧﻰ در

 

‫ﻣﻮرد ﻣﺸﻜﻼت آﺑﺎدان و ﻧﻮارى ﻛﻪ ادارهى ﻣﺴﻜﻦ ﺑﻪ او داده ﺑﻮد.

 

‫ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎى روزﻣﺮّه را ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰى اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. در ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد. از

 

‫ﻧﻈﺮ اﺧﻼﻗﻰ در ﺣﺪ‪ ﺗﻌﺎدل ﺑﻮد.

 

‫آرزو و ﺧﻮاﺳﺘﻪاش ﺑﺎﻻﺑﺮدن آﮔﺎﻫﻰ ﻣﺮدم ﺑﻮد. از ﻧﺎآﮔﺎﻫﻰ ﻣﺮدم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اوﺿﺎع ﺟﺎﻣﻌﻪ رﻧﺞ ﻣﻰﺑﺮد.

 

‫در دوران ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب، ﻫﻤﻜﺎرى ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺴﺘﺮدهاى ﺑﺎ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ داﻧﺸﻜﺪه ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ داﺷﺖ.

 

‫ﻣﻨﺴﺠﻢ ﻛﺮدن داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن، ﮔﻮش ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻧﻮارﻫﺎى اﻣﺎم، ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺷـﻌﺎر در ﻧﻴﻤـﻪ ﺷـﺐ ﺑـﺮ روى در و

 

‫دﻳﻮار ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ، ﺷﺮﻛﺖ در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ، ﮔﻔﺘﻦ ﺗﻜﺒﻴﺮﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ و ﺧﺮﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻛﺘـﺐ ﻣﻤﻨﻮﻋـﻪ از

 

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى او ﺑﻮد. ﺗﻠﻔﻨﺶ ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ، ﺗﺤﺼﻦّﻫﺎ و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎى داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛـﺮد. ارﺗﺒـﺎط ﻧﺰدﻳﻜـﻰ ﺑـﺎ روﺣـﺎﻧﻴﻮن

 

‫ﺷﻬﺮ، از ﺟﻤﻠﻪ آﻗﺎى ﺧﺎﻣﻨﻪاى، ﺷﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻤﻰ ﻧﮋاد و آﻗﺎى ﻃﺒﺴﻰ داﺷﺖ.

 

‫در زﻣﺎن ﺷﻬﺎدت ﺳﻴ‪ﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺧﻤﻴﻨﻰ، در ﻣﺮاﺳﻤﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﺑﺰرﮔﺪاﺷـﺖ ﻳـﺎد اﻳـﺸﺎن ﺑﺮﮔـﺰار ﺷـﺪ،

 

‫ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد.

 

‫اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺸﻮ‪ق ﻣﺮدم ﺑﻮد. ﻣﺮدم را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب آﮔﺎه ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﺎﻧﻮادهاش را ﺑﺎ ﺧـﻮد

 

‫ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت و ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰﻫﺎﻣﻰﺑﺮد.

 

‫در ﺳﺎلﻫﺎى 1356 و 1357- ﻛﻪ ارﺗﺒﺎط ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺑﻴﻦ روﺣﺎﻧﻴﻮن و داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد - او

 

‫از ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰآﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪ‪ﻣﻪ رﺳﻤﻰ ﺷﺪن و ﻧﻬﺎدﻳﻨﻪﺷﺪن ارﺗﺒﺎط ﺣﻮزه و داﻧﺸﮕﺎه را در

 

‫اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻨﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺖ.

 

‫ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ و ﺷﺮوع اﻧﻘﻼب ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ، ﺑﺎ ﻗﺒﻮل ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ در ﮔﺮوه ﭘﺎﻛﺴﺎزى و ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ

 

‫ﺑﺮ روى اﺷﺨﺎص ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ، ﺗﻼﺷﻰ دﻳﮕﺮ را آﻏﺎز ﻧﻤﻮد.

 

‫در اواﺧﺮ ﺳﺎل 1359 ﻛﺎر اﻳﺸﺎن در ﺟﻬﺎد داﻧﺸﮕﺎﻫﻰ آﻏﺎز ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻌﻬ‪ﺪ و اﺧﻼﺻﻰ ﻛﻪ داﺷـﺖ،

 

‫ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻛﺮدن ﻧﻈﺎم ارزﺷﻰ اﺳﻼم، ﺑﻪ ﺟﺎى ﻧﻈﺎم ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ آﻏﺎز ﻛﺮد.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ درﺑﺎرهى ﻧﻘﺶ روﺣﺎﻧﻴﻮن در داﻧﺸﮕﺎهﻫﺎ ﻧﻤﻰاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ، اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﻮار ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﭘـﻰ

 

‫ﺑﺮد و در ﻫﻤﻴﻦ راﺑﻄﻪ، ﻃﺮح ﺧﻮد را در ﺟﻠﺴﺎﺗﻰ - ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻫﻴﺄتﻫـﺎى ﺗﻬﺮاﻧـﻰ ﺑﺮﮔـﺰار ﻣـﻰﺷـﺪ -

 

‫ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد داد ﺗﺎ ﺑﻪﻣﺮﺣﻠﻪى اﺟﺮا درآﻳﺪ. از روﺣﺎﻧﻴﻮن ﺑﺮاى ﺗﺪرﻳﺲ در داﻧﺸﮕﺎهﻫﺎ دﻋﻮت ﺷﺪ و اﻳﻦ ﺑﺎﻋﺚ

 

‫وﺣﺪت روﺣﺎﻧﻰ و داﻧﺸﺠﻮﮔﺸﺖ.

 

‫داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن وﻗﺘﻰ ﺗﻼش ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ او را دﻳﺪﻧﺪ، او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎﻳﻨﺪهى ﺧﻮد در ﻫﺴﺘﻪ آﻣﻮزﺷﻰ اﻧﺘﺨﺎب

 

‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ.او در راﺑﻄﻪﺑﺎ ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺖ، ﻃﺮحﻫﺎﻳﻰ از ﺟﻤﻠﻪ: ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ ﺗﺤﻘﻴﻘـﺎت در ﺳـﻄﺢ ﻛـﺸﻮر، اﺳـﺘﺨﺪام و

 

‫ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﺪرس، اﺳﺘﻮار ﻛﺮدن ﻓﺮﻫﻨﮓ اﺳﻼﻣﻰ، ﺗﺤﻘﻴﻖ در ﻣﻮرد اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎى ﺧﺎص، ﻫﻤﺮاه ﺑـﺎ ﻧﻴﺎزﻫـﺎى

 

‫ﻓﻨّﻰ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻛﺎر ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ﺖ ﺑﺰرﮔﻰ در راه اﻧﻘﻼب ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺑﻮد.

 

‫ﻛﺎر او در ﺟﻬﺎد داﻧﺸﮕﺎﻫﻰﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻋﻤﺮان ﻣﻰﺷﺪ. ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻛﺎر در ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻋﻤﺮان، ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪهى

 

‫داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن در ﻫﺴﺘﻪى آﻣﻮزﺷﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻮد. و ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻋﻤﺮان ﻳﻚ ﻫﻴﺄت ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻫﻴـﺄت ﻫﻔـﺖ

 

‫ﻧﻔﺮه اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮد ﻛﻪ او ﻳﻜﻰ از اﻋﻀﺎ اﻳﻦ ﻫﻴﺄت اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ.

 

‫ﺳﭙﺲ ﻋﻀﻮ ﻫﻴﺄت ﺑﺎزرﺳﻰﺑﺎﻧﻚ ﺳﭙﻪ ﮔﺮدﻳﺪ و ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم درﺳﺶ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣـﺪﻳﺮ ﻛـﻞ زﻣـﻴﻦﻫـﺎى

 

‫ﺷﻬﺮى اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ.

 

‫ﺣﻤﻴﺪرﺿﺎ ﺷﺮﻳﻒ اﻟﺤﺴﻴﻨﻰ، در دى ﻣﺎه 1358 ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻮﺳﻦ ﻛﺎﺷﺎﻧﻰ ﻓﺮ ازدواج ﻧﻤﻮد. ﺣﺎﺻـﻞ ازدواج

 

‫آنﻫﺎ دو ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﻤ‪ﺪ و ﻣﻴﻼد اﺳﺖ.

 

‫در 23 ﺧﺮداد ﻣﺎه ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه آﻗﺎﻳﺎن ﻣﻬﺮوش، ﺑﺎﻫﻨﺮ، ﺷﺮﻳﻌﺘﻤﺪارى، ﺣﺒﻴﺒـﻰ و ﺗﻨـﻰ ﭼﻨـﺪ از

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ اﻧﻘﻼب ﻓﺮﻫﻨﮕﻰﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻣﺎم رﺳﻴﺪﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﻫﺮ دو داﻧﺸﺠﻮ ﺑﻮدﻳﻢ. ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺠﺎب اﺳﻼﻣﻰ ﺑـﻪ داﻧـﺸﮕﺎه دﻛﺘـﺮ ﺷـﺮﻳﻌﺘﻰ

 

‫ﻣﻰرﻓﺘﻢ. اﻳﺸﺎن ﻧﺴﺒﺖﺑﻪ ﺣﺠﺎب ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻜﻰ از دﻻﻳﻞ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻦ، ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺠﺎب ﺑﻮد. ﻣﻦ در

 

‫اﻳﺸﺎن ﻧﺠﺎﺑﺖ را دﻳﺪم ﻛﻪ از ﻃﺮز ﺗﻔﻜّﺮ ﺑﺎﻻﻳﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪ ﻛﻨﺎن ﻣـﺎ ﻣـﺼﺎدف ﺑـﺎ او‪ﻟـﻴﻦ

 

‫ﺳﺎل ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﻬﺮ را آﻳﻨﻪ ﺑﻨﺪان ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪﺑﺰرﮔﺶ، ﻣﺤﻤ‪ﺪ، ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﭘﺴﺮم، دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ وارث اﺳﻤﺖ ﺑﺎﺷﻰ. ﻣﻦ

 

‫اﺳﻢ ﺗﻮ را ﺑﺪون ﻣﺴﻤ‪ﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ. ﻣﺤﻤ‪ﺪ، اﻳﻦ اﺳﻢ ﺧﻴﻠﻰ ارزش دارد. ﻃﻮرى ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛـﻪ ﺧـﺪاﻳﻰﻧﻜـﺮده،

 

‫اﺳﻢ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﻼف ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫در 15 ﺷﻬﺮﻳﻮر ﺳﺎل 1361 ﺑﻪ ﻃﻮر رﺳﻤﻰ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺳﭙﺎه در آﻣﺪ و ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣـﺄﻣﻮر در ﺳـﺎزﻣﺎن

 

‫زﻣﻴﻦ ﺷﻬﺮى ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪﻛﺎر ﺷﺪ و ﻛﺎرﻫﺎى اﺟﺮاﻳﻰ و واﮔﺬارى زﻣﻴﻦ را آﻏﺎز ﻛﺮد.

 

‫ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺮاى ﺑﻌﻀﻰ از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎنﻫﺎى اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن، ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ زﻣـﻴﻦ ﺷـﻬﺮى

 

‫اﺳﺘﺎنﻫﺎ، دادن ﻃﺮحﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎر ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺮاى ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻛﺎرى اﻳﻦ اداره، ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﭘـﺎرﺗﻰ ﺑـﺎزى

 

‫ﻳﺎ رﺷﻮهﺧﻮارى و ﺗﺸﻜﻴﻞ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﻓﻌ‪ﺎل ﮔﻮﺷﻪاى از ﺗﻼشﻫﺎى ﺑﻰ وﻗﻔﻪ و دﻟﺴﻮزاﻧﻪ او ﺑﻮد.

 

‫او ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ را ﺑﻴﻦ آنﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ واﻗﻌﺎً ﻣﺴﺘﺤﻖّ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﺪ، ﺑﻌﺪ از وﻗﺖ

 

‫ادارى روى ﭘﺮوﻧﺪهﻫﺎﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫از دﻳﮕﺮ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى او ﻣﻰﺗﻮان از ﺗﻼش اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى ﺟﺬب ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻼن ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎ وﻳﮋﮔـﻰ ﺗﻌﻬ‪ـﺪ و

 

‫ﺗﺨﺼ‪ﺺ ﺑﺮاى اﺳﻼﻣﻰ ﻛﺮدن ادارات و ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺸﻴﺪن ﻣﺘﺨﺼ‪ﺼﻴﻦ در راه ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧـﺎم

 

‫ﺑﺮد.

 

‫در 29 ﻣﺮدادﻣﺎه ﺳﺎل 1360، ﻧﻘﺸﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻰ ﻣﺴﺠﺪى را آﻏﺎز ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ در 13 اردﻳﺒﻬﺸﺖﻣﺎه ﺳﺎل

 

‫1362 ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰرﺳﻴﺪ.

 

‫از ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﻣﺴﺠﺪﻫﻤﻜﺎرى داﺷﺖ. ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻳﻚ اﻧﺠﻤﻦ اﺳـﻼﻣﻰ ﻓﻌ‪ـﺎل، ﺟﻤـﻊ ﻛـﺮدن ﺟﻮاﻧـﺎن

 

‫ﻣﺆﻣﻦ، راه اﻧﺪازى ﻳﻚﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪى ﺧﻮب، ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺟﻠﺴﺎت ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ و ﺟﻠـﺴﻪ ﻗـﺮآن در ﻣـﺎه رﻣـﻀﺎن از

 

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ او ﺑﻮد.

 

‫در ﺳﻰ ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1362 ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﺗﻤﺎم ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ در اداره ﺷﻬﺮى ﺑﻪﺳﭙﺎه ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﻛﺎر ﺧﻮد

 

‫را در دﻓﺘﺮ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران آﻏﺎز ﻛﺮد.

 

‫در ﻣﺮدادﻣﺎه ﺳﺎل 1362 ﺑﺮاى ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎنﻫﺎى ﻣﺮﺗﻔﻊ رﻓﺖ. و ﻋﻠﻰرﻏﻢ ﻛﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﻛﻪ

 

‫داﺷﺖ، دﺳﺖ ﺑﻪ دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ و ﺗﺤﻮ‪ﻟﻰ ﺑﺰرگ در آن ﻣﺤﻴﻂ، از ﺟﻤﻠﻪ: ﺟﻤﻊ ﻛـﺮدن اﻓـﺮادى ﻫﺮﭼﻨـﺪ ﻛـﻢ،

 

‫وﻟﻰ ﻣﺆﻣﻦ و ﺻﺎدق ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺎ آﻧﺎن ﻳﻚ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﻓﻌ‪ﺎل ﺗﺸﻜﻴﻞ داد و ﺷـﺮوع ﺑـﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ـﺖﻫـﺎى

 

‫اﺳﻼﻣﻰ - ﻣﺬﻫﺒﻰ در آن ﻣﺤﻴﻂ ﻛﺮد. او‪ﻟﻴﻦ ﻛﺎر اﻳﻦ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰﺑﻪ راه اﻧـﺪاﺧﺘﻦ ﻳـﻚ ﻧﻤﺎزﺧﺎﻧـﻪ در

 

‫ﻣﺤﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ در 17 ﻣﻬﺮﻣﺎه ﺳﺎل 1362 ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻪ اﻓﺘﺘﺎح آن ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫در ﺟﻠﺴﺎت ﻫﻔﺘﮕﻰ اﻋﻀﺎى اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ، ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﺄت ﻣﺪﻳﺮه، آﭘﺎرﺗﻤﺎنﻫـﺎى آن ﺟـﺎ را ﻧـﻪ

 

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻃﺒﻖ ﻣﻮازﻳﻦ اﺳﻼﻣﻰ اداره ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاى از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدن اﺣﻜﺎم اﺳﻼﻣﻰ ﺗﻼش ﻣـﻰﻛﻨﻨـﺪ. ﻟـﺬا

 

‫اﺳﺎﺳﻨﺎﻣﻪاى را ﺗﻨﻈﻴﻢﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﺄت ﻣﺪﻳﺮه ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ و ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎﺷـﺪ و

 

‫ﺳﻮء ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ.

 

‫از ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ او در ﺳﺎل 1362 ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ در ﻛﻼسﻫﺎى اﺣﻜﺎم، اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدات و

 

‫اﺧﻼق و ﻛﻼس ﻏﻴﺮ ﺣﻀﻮرى ﻣﻜﺘﺐ اﻧﻘﻼب ﻧﺎم ﺑﺮد.

 

‫ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﺧﻄﻴﺐ زاده - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜـﻰ از ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ـﺖﻫـﺎﺑـﻪ ﺷـﻤﺎل ﺧﺮاﺳـﺎن در

 

‫ﺧﺪﻣﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﻮدﻳﻢ. ﺑﻌﺪ از اﻧﺠﺎم ﻛﺎر روزاﻧـﻪ، در آﺳﺎﻳـﺸﮕﺎه ﻣـﺸﻐﻮل اﺳـﺘﺮاﺣﺖ ﺑـﻮدﻳﻢ و اﺧﺒـﺎر را از

 

‫ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﭘﻰﮔﻴﺮى ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. آن زﻣﺎن اﻳ‪ﺎﻣﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﺳـﻼم در ﻳـﻚ اﻋـﺰام ﮔـﺴﺘﺮده

 

‫ﺳﺮاﺳﺮى، ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤ‪ﺪ(ص) ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﻮدﻧﺪ. اﻳﻦ ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺣﺴﺮتآﻣﻴﺰ و ﭼﺸﻢﻫﺎى اﺷﻚ آﻟﻮد اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻌﺪ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔﺘﻨـﺪ: اى

 

‫ﻛﺎش ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﻌﺎدت اﻋﺰام ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺰﻳﺰان را داﺷﺘﻴﻢ و ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫـﺎى ﺟـﺎرى ﭘـﺸﺖ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﺳﺮﮔﺮم ﻧﻤﻰﻛﺮدﻳﻢ. ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻳﺎ ده روز از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻠﻰ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﺴﺌﻮﻻن را

 

‫ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ و ﺣﻀﻮر ﻓﻌ‪ﺎﻟﻰ در اﻣﻮر ﻣﻬﻨﺪﺳﻰﻗﺮارﮔﺎه ﻧﺠﻒ داﺷﺖ.

 

‫در 10 اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎه ﺳﺎل 1362 ﺑﺮاى اﻧﺠﺎم ﻳﻚ ﻛﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ و ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ارزش از ﻧﻈـﺮ ﻧﻈـﺎﻣﻰ، رواﻧـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ آن ﺳﺎﺧﺘﻦﭘﻞ ﺷﻨﺎور ﺑﻮد و ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﺎن ﻫﺰاران رزﻣﻨﺪه را ﻧﺠﺎت دﻫـﺪ. اﻳـﻦ ﭘـﻞ در

 

‫ﻣﺪ‪ت ﺑﻴﺴﺖ روز ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﻪ رﻏﻢ ﺑﻤﺒﺎرانﻫﺎى زﻳﺎد - ﻛﻪﺗﻌـﺪادى از آنﻫـﺎ ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺑـﻮد و ﺑـﺮاى

 

‫ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از ﺳﺎﺧﺖ اﻳﻦﭘﻞ اﻧﺠﺎم ﻣﻰﺷﺪ - اﻳﻦ ﭘﻞ در 26 اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎه ﺳﺎل 1362 ﺑﻪ ﻃﻮل 1382 ﻣﺘـﺮ

 

‫از ﻫﻮراﻟﻬﻮﻳﺰه ﺑـﻪﺟﺰﻳـﺮهى ﻣﺠﻨـﻮن ﻛـﺸﻴﺪه ﺷـﺪ. او آن ﻗـﺪر ﻣﺘﻮاﺿـﻊ و ﻓـﺮوﺗﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ در ﻫﻨﮕـﺎم

 

‫ﻓﻴﻠﻤﺒﺮدارى و ﺗﻬﻴ‪ﻪى ﮔﺰارش از ﻣﺮاﺳﻢ اﻓﺘﺘﺎح ﭘﻞ، ﺑﻪ اﻫﻮاز رﻓﺖ.

 

‫در ﺣﻤﻠﻪى ﻓﺎو - ﻛﻪﭘﻞ ﺧﻴﺒﺮ را ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻨﺪ - ﺑﺎ ﭼﻨـﺪ ﺗـﻦ دﻳﮕـﺮ از ﻣﻬﻨﺪﺳـﻴﻦ ﺑـﻪ وﺳـﻴﻠﻪى ﺑﻤـﺐ

 

‫ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ، ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪ.

 

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻛﺎﺷﺎﻧﻰﻓﺮ - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ از ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪن اﻳﺸﺎن اﻃّﻼﻋـﻰ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ، ﭼـﻮن

 

‫ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮﻓﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﻓﺮزﻧﺪم را ﺑﻪ ﭘﺰﺷﻚ ﺑﺮدم و ﻗﻀﻴﻪ را ﺑـﺎ

 

‫دﻛﺘﺮ در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ، دﻛﺘﺮ اﺣﺘﻤﺎل ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪن اﻳﺸﺎن را ﻣﻰداد. ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔـﺘﻢ: آﻳـﺎ ﺷـﻤﺎ

 

‫ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪه اﻳﺪ؟ اﻳﺸﺎن ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: در ﺟﺒﻬﻪ ﻳﻚ رزﻣﻨﺪهاى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﺳﻚ ﻧﺪاﺷﺖ، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ

 

‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﺳﻜﻢ را ﺑﻪ او دادم و ﺧﻮدم ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﺧﻴﺲ ﻛﺮدم و دور دﻫﺎﻧﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪم، وﻟﻰ اﺛﺮى ﻧﺪاﺷـﺖ. در

 

‫ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاب ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را از ﺧﻮدﺷﺎن دور ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ روى آنﻫﺎ اﺛﺮى ﻧﮕﺬارد.

 

‫در ﺳﺎل 1363 در ﺟﺒﻬﻪﻛﺎرﻫﺎى زﻳﺎدى را اﻧﺠﺎم داد؛ از ﺟﻤﻠﻪ: ﺧﺒﺮﮔﻴﺮى و ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﺎرﻫﺎى ﺳـﺎزﻧﺪﮔﻰ

 

‫ﻗﺮارﮔﺎه ﻛﺮﺑﻼ، اردوﮔﺎه ﻣﻨﻄﻘﻪ 10 ﺳﻮﺳﻨﮕﺮد، ﺳﭙﺎه ﺷﻮش، ﭘﺎدﮔﺎن 35 ﻛـﺮﺑﻼ، ﺗﻴـﭗ 21 اﻣـﺎم رﺿـﺎ(ع)،

 

‫ﻟﺸﻜﺮﻫﺎى 5 ﻧﺼﺮ، ﻣﻬﻨﺪﺳﻰﺣﻤﺰه، ﺗﻴﭗ 92 زرﻫﻰ، ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ ﺑﺎ ﻗﺮارﮔﺎه ﺧﺎﺗﻢ اﻻﻧﺒﻴﺎ(ص) - ﻛـﻪ دﻓﺘـﺮ

 

‫ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ اﻳﻦ ﻗﺮارﮔﺎه زﻳﺮ ﻧﻈﺮ اﻳﺸﺎن ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد -، ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻳﻚ ﻣﺤﻞ ﺑﺮاى ﻗﺮارﮔﺎه ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﺳـﻠﻤﺎن و

 

‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺖ اﻳﻦ ﻗﺮارﮔﺎه، ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻛﺮدن ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﺗﻴﭗ وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا و ﺗﻨﻈـﻴﻢ ﻛﺎرﻫـﺎ ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه و ﺗﻬﻴ‪ﻪى ﺗﺪارﻛﺎت اﻳﻦ ﺗﻴﭗ ﺑﺮاى ﺷﺮوع ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺑـﺮاى اﻳـﻦ ﺑـﺮادران،

 

‫ﺳﺮﻛﺸﻰ از ﻧﻴﺮوﻫﺎى آﻣﻮزﺷﻰ و ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻗﺮارﮔﺎه، ﺳﺮﻛﺸﻰ از ﻛﺎر ﺳﺎﺧﺖ ﺟﺎد‪هى ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎﺷﻰ ﭘﻮر - ﻛﻪ

 

‫اﻳﻦ ﺟﺎد‪ه ﺑﺎ ﻫﻤﻜﺎرى اﻳﺸﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ -، ﺗﻬﻴ‪ﻪى ﭼﻨﺪ ﻛﻤﺮﺷﻜﻦ و ﻛﻤﭙﺮﺳﻰ ﺑﺮاى ﻧﻴـﺮوى ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ،

 

‫ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﻴﺮى ﻋﺪ‪هى زﻳﺎدى از ﺑﺮادران ﻣﺸﻤﻮل و 42 ﺟﻮﺷﻜﺎر و ﺑﻨّـﺎ و راﻧﻨـﺪه ﺑـﺮاى واﺣـﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ و

 

‫ﺳﭙﺲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺎر ﺑﻴﻦ اﻳﻦ ﺑﺮادران و ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺮاى آنﻫﺎ، ﺷﺮﻛﺖ در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺸﺘﺮك ﺳﭙﺎه و ارﺗﺶ در

 

‫ﻗﺮارﮔﺎه ﺧﺎﺗﻢ اﻻﻧﺒﻴﺎ(ص)، ﺷﺮﻛﺖ در ﺳﻤﻴﻨﺎرﻫﺎى ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن و ﺗﺒﺎدل ﻧﻈﺮ ﺑﺎ آﻗﺎى ﻣﺤـﺴﻦ رﺿـﺎﻳﻰ، راه

 

‫اﻧﺪازى ﺟﻠﺴﺎت ﭘﻰ در ﭘﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﻗﺮارﮔﺎه ﻧﺠﻒ در ﻣﻮرد راهﻫﺎ و ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺮاى ﻗـﺴﻤﺖﻫـﺎى

 

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ.

 

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻴﻤﻚ، ﻋﺎﺷﻮرا و ﺑﺪر اﻧﺠﺎم ﺷﺪ، ﺗﻬﻴ‪ﻪى ﺗﺪارﻛﺎت، آﻣﺎده ﺳﺎزى راهﻫـﺎ و ﺗﻨﻈـﻴﻢ و

 

‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺎر ﺑﻴﻦ ﻧﻴﺮوﻫﺎى واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ را ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت اﻧﺠﺎم داد ﺗﺎ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ زﻳـﺎدى ﺑـﻪ

 

‫ﭘﻴﺮوزى ﺑﺮﺳﺪ. ﺳﺎﺧﺘﻦﺳﻨﮕﺮﻫﺎ، ﭘﻞﻫﺎ، ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎ، راهﻫﺎ و ﻛﺎﻧﺎلﻫﺎى ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ى ﺑﺴﻴﺎرى ﺗﻮﺳ‪ـﻂ

 

‫او ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺠﺎت ﺟﺎن ارزﺷﻤﻨﺪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﺟﺮﻳﺎن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ ﮔﺮدﻳﺪ. ﺑﻪ ﻃـﻮر ﻣﺜـﺎل، ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎنﻫـﺎى

 

‫ﺑﺘﻨﻰ، ﺗﻬﻴ‪ﻪى ﻧﻘﺸﻪ و ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎى ﺻﺤﺮاﻳﻰ ﺳﻮﻣﺎر و ﭘﻞ ﺑﺮاى ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺪر - ﻛـﻪ در ﺳـﺎل

 

‫1363ﻣﻮرد ﺑﻬﺮهﺑﺮدارى ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ - ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﺪﻳﻮن ﺗﻼش ﺷـﺒﺎﻧﻪ روزى اﻳـﻦ رزﻣﻨـﺪهى اﻳﺜـﺎرﮔﺮ و

 

‫ﻓﺪاﻛﺎر اﺳﺖ. او ﺑﺎ اﺑﺘﻜﺎر ﻋﻤﻞ زﻳﺎدش ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺴﻴﺎرى را از ﺳﺮ راه ﺑﺮدارد.

 

‫در دو‪ﻣﻴﻦ روز از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪى ﺑﺪر، واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ اﻗﺪام ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺖ 4 ﺟـﺎد‪ه در ﻣﻨـﺎﻃﻖ آزاد

 

‫ﺷﺪه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ اﻳﻦ ﺟﺎدهﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ و ﺻﺒﺢ ﺑﻘﻴ‪ﻪى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ.

 

‫اراده، از ﺧﻮدﮔﺬﺷﺘﮕﻰ، ﻓﺪاﻛﺎرى، اﻳﺜﺎر و اﺑﺘﻜﺎر او ﻫﻤﮕﺎن را ﺑﻪ ﺗﻌﺠ‪ﺐ وا ﻣـﻰداﺷـﺖ و در ﺗﻤـﺎم ﻣـﺪ‪ت

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت در ﺟﻠﻮﺗﺮﻳﻦ ﺧﻂّ ﺟﺒﻬﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﺟﺎد‪هﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻰرﻓﺖ. ﺷﺐﻫـﺎ در ﺟﻠـﺴﺎت ﻣـﺸﺘﺮك

 

‫ﺳﭙﺎه و ارﺗﺶ، ﻛﺎر واﺣﺪﻣﻬﻨﺪﺳﻰ را ﺑﻪ آنﻫﺎ اﺑﻼغ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﮔﺎﻫﻰ آن ﻗﺪر ﻛﺎرش را در ﺧﻄﻮط ﺟﻠﻮ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ روﺑﻪ رو ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﺎ ﮔـﺮﻓﺘﻦ اﺳـﻴﺮ

 

‫ﺑﻪ ﻣﻘﺮ ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺸﺖ.

 

‫در آذر ﻣﺎه ﺳﺎل 1364 ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻌﺎوﻧﺖ اﻣﻼك را در وزارت ﻣﺮﺑﻮﻃـﻪ ﺑﭙـﺬﻳﺮد و

 

‫ﺣﺘّﻰ ﺗﺴﻬﻴﻼت ﻻزم ﺑﺮاى اﻧﺘﻘﺎل او ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻧﻴﺰ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ، اﻣ‪ﺎﭼﻮن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻛﺎرش ﻓﻘﻂ در راﺑﻄـﻪ

 

‫ﺑﺎ ﺟﺒﻬﻪ و ﻧﺠﺎت ﺟﺎن رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ. در ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮى ﺑﻪ او ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ وزارت راه و ﺗﺮاﺑﺮى

 

‫و ﻧﻴﺰ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ اﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮان ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪ اﻣ‪ﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺪﻓﺶ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ.

 

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﻤﻴﻨﺎرﻫﺎﻳﻰﻛﻪ در ﺗﻬﺮان ﺑﺮاى ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮى در ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪى ﻧﻬﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﺎن ﺳـﭙﺎه از

 

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮادر ﻣﺤﺴﻦ رﺿﺎﻳﻰ و ﺣﺠﺖ اﻷﺳﻼم ﻫﺎﺷـﻤﻰ رﻓـﺴﻨﺠﺎﻧﻰ داﺷـﺖ، ﺗـﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺷـﺪ ﺑـﺮاى

 

‫ﺣﻤﻼت ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺳﺎز، ﻻزم اﺳﺖ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﻳﻚ ﭘﺎدﮔﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﻛـﺎر اﻧﺠـﺎم ﻣـﻰﭘـﺬﻳﺮد و

 

‫ﭘﺎدﮔﺎنﻫﺎ ﻳﻜﻰ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮى اﻓﺘﺘﺎح ﻣﻰﺷﻮد و ﻣﻮرد ﺑﻬﺮه ﺑﺮدارى ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد.

 

‫از ﺟﻤﻠﻪ اﻗﺪاﻣﺎت وى در ﺳﺎل 1364، اﻳﺠﺎد دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺳﭙﺎه، ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻋﺪ‪هاى از ﮔﺮوه واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ

 

‫ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ، ﺻﺤﺒﺖ در ﺳﻤﻴﻨﺎر ﭘﺮﺳﻨﻠﻰ ﻧﻮاﺣﻰ و ﭘﺎﻳﮕﺎهﻫﺎ، ﺷﺮﻛﺖ در ﺳﻤﻴﻨﺎرﻫﺎى آﻣﻮزﺷﻰ -

 

ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ و اﻗﺪام ﺑﺮاى ﺗﺸﻜﻴﻞ داﻧﺸﮕﺎه ﺳﭙﺎه در ﺗﻬﺮان ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در ﺳﺎل 1364، ﺑﺮاى ﺷﺮﻛﺖ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎى ﻇﻔﺮ 1، ﻇﻔﺮ 2، ﻗﺪس، ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑـﺴﻴﺎر اﻓﺘﺨـﺎر

 

‫آﻓﺮﻳﻦ واﻟﻔﺠﺮ 8 و واﻟﻔﺠﺮ 9 ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﺳﺎﻧﺪ. ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺮدارى از زﻣﻴﻦ ﻟﺸﻜﺮ 5، ﺷـﺮﻛﺖ

 

‫در ﺟﻠـﺴﺎت اردوﮔـﺎه ﺳـﺎزى و ﺳـﺎﺧﺘﻦ ﭼﻨـﺪ اردوﮔـﺎه، ﺷـﺮﻛﺖ در ﺟﻠـﺴﺎت ﻃـﻮﻻﻧﻰ ﻗﺮارﮔـﺎه ﺧـﺎﺗﻢ

 

‫اﻻﻧﺒﻴـﺎ(ص)، ﺗـﺸﻜﻴﻞﻧﻴـﺮوى ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ در ﻗﺮارﮔـﺎه ﺳـﻠﻤﺎن و ﺗﻌﻴـﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﺑـﺮاى آن، اﻧـﺪﻛﻰ از

‫

‫ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى اﻳﻦ ﻓﺪاﻛﺎر ﺑﻮده اﺳﺖ.

 

‫در ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه 1364 در ﺳﺎﻋﺎت او‪ﻟﻴ‪ﻪى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺎو ﺟﺰﻳﺮه ى اماﻟﺮّﺻﺎص ﺳﻘﻮط ﻛﺮد. ﺷﻬﻴﺪ ﻋﻠـﻰ رﻏـﻢ

 

‫آﺗﺶ ﺷﺪﻳﺪ دﺷﻤﻦ، ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺰﻳﺮه ﻣﻰرود ﺗﺎ از ﻋﻤﻠﻜﺮد ﮔﺮوهﻫﺎﻳﺶ ﺧﺒﺮ ﺑﮕﻴـﺮد. در آن آﺗـﺶ ﺷـﺪﻳﺪ -

 

‫ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﻗﺼﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪﺷﻬﺮ ﻓﺎو را داﺷﺖ - ﺗﺮﻛﺸﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى او ﻣﻰآﻳﺪ، ﺑﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان

 

‫دﻓﺎع ﺑﺮ روى ﺳﺮ، ﺗﺮﻛﺶﺑﻪ دﺳﺖ او ﻣﻰﺧﻮرد و از روى ﺻﻔﺤﻪى ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻣﻰﮔﺬارد. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ او را ﺑـﻪ

 

‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠ‪ﺐ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪﺗﺮﻛﺶ از ﺻﻔﺤﻪى زﻳﺮﻳﻦ ﻋﺒـﻮر ﻧﻜـﺮده و

 

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺟﺮاﺣﺖ ﺳﻄﺤﻰﺑﻪ وﺟﻮد آورده اﺳﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن دﺳﺘﺶ، ﻣﺠﺪ‪د ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻓﺎو ﺑﺮﻣﻰﮔﺮدد و ﻛﺎر ﻛﺎﻧﺎل ﻛﺸﻰ را اداﻣﻪ ﻣﻰدﻫـﺪ و ﺑـﺎ ﻟـﺸﻜﺮ

 

‫اﻣﺎم ﻋﻠﻰ(ع) ﺑﻪ راﻫﺴﺎزى ﻣﻰﭘﺮدازد.

 

‫در 25 دى ﻣﺎه ﺳﺎل 1364 داراى ﻛﺎرت ﺳﻬﻤﻴﻪ اﻣﻀﺎ ﻣﻰﺷﻮد. ﺑـﻪ ﻣﻮﺟـﺐ اﺧـﺬ اﻳـﻦ ﻛـﺎرت، ﻫـﺮ

 

‫ﻧﻘﺸﻪى ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻰ را ﻛﻪ اﻳﺸﺎن اﻣﻀﺎ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ﺷﻬﺮدارى و ﺗﻤﺎم ادارات و ارﮔـﺎنﻫـﺎ واﻗـﻊ

 

‫ﻣﻰﺷﺪ. در اﻳﻦ راﺑﻄﻪﭼﻨﺪﻳﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﺧﺼﻮﺻﻰ از او ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﻘﺸﻪﻫـﺎﻳﻰ را ﻛـﻪ ﺗﻮﺳـﻂ

 

‫آنﻫﺎ ﺗﻬﻴ‪ﻪ ﻣﻰﺷﻮد اﻣﻀﺎ ﻛﻨﺪ، وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدﻧﺪ.

 

‫ﺳﺎل 1365 را ﺑﺎ ﺳﻔﺮى ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮاى ﺷﺮﻛﺖ در ﺳﻤﻴﻨﺎرﻫﺎى واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ - رزﻣـﻰ و ﺷـﺮﻛﺖ در

 

‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ آﻏﺎز ﻛﺮد. او ﺣﺘّﻰ ﺗﻌﻄﻴﻼت ﻧﻮروزى را ﻫﻢ ﺟﻬﺖ ﭘﻴﺸﺒﺮد ﻛﺎرش اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در اﺑﺘﺪاى ﺳﺎل 1365، ﺻﺒﺢﻫﺎ وﻇﺎﻳﻒ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷـﻐﻞ ﻗﺒﻠـﻰاش - ﻛـﻪ ﻣـﺴﺌﻮل واﺣـﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ 3

 

‫ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﺮاﺳﺎن، ﻣﺎزﻧﺪران و ﺳﻤﻨﺎن ﺑﻮد - اﻧﺠﺎم ﻣـﻰداد و ﺑﻌـﺪ از ﻇﻬﺮﻫـﺎ در دﻓﺘـﺮ ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ اﺳـﺘﺎن

 

‫ﺧﺮاﺳﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻮد.

 

‫در او‪ل ﻣﺮداد ﻣﺎه ﺳﺎل 1365 ﺑﻪ ﻃﻮر رﺳﻤﻰ ﻣﺴﺌﻮل ﻧﻈﺎرت دﻓﺘﺮﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﺷﺪ، ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﻣﻌﺎوﻧـﺖ

 

‫دﻓﺘﺮ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ وزارت ﺟﻨﮓ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران را در اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن ﻗﺒﻮل ﻛـﺮد. ﺳـﺎﺧﺘﻦ ﭘﺎدﮔـﺎن ﻗـﺪس،

 

‫ﺳﺎﺧﺘﻦ و ﺳﺮﻛﺸﻰ از اردوﮔﺎه اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) و ﭘﺎدﮔﺎن و اﻧﺒﺎر وﻛﻴﻞ آﺑـﺎد و زﻣـﻴﻦ ﭼـﺸﻤﻪ ﮔـﻴﻼس را در

 

‫راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﺶ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.

 

‫اﻳﺸﺎن در ﺟﻠﺴﺎﺗﻰ ﻛﻪﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل دﻓﺘﺮ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ - آﻗﺎىﺣﺒﻴﺒﻰ - ﺗﺸﻜﻴﻞ داد، ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﺎﺋﻞ

 

‫ﺷﻬﺮ را ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﻰﻗﺮار داد و ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺸﻜﻼت را در زﻣﻴﻨﻪى ﻣﺴﻜﻦ ﺣﻞ ﻛﺮد.

 

‫او ﻃﺮح ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﻳﻰ را اﺑﺪاع ﻧﻤﻮد. اﻳﻦ ﻃﺮح در اﺑﺘﺪاى ﺳﺎل 1364 ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﻫﻴـﺄت دوﻟـﺖ

 

‫ﺑﺮاى اﺟﺮا واﮔﺬار ﮔﺮدﻳﺪ. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻃﺮح ﺑﺴﻴﺎرى از ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ دوﻟﺖ در ﺳﻄﺢ ﻛﻞ اﻳﺮان ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﻳﻰ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫او اﻳﻦ ﻃﺮح را ﺗﻘﺪﻳﻢﻫﻴﺄت دوﻟﺖ ﻛﺮد. در ﺳﺎل 1365 اﻳﻦ ﻃﺮح ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﺟﺮا در ﻣﻰآﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎ

 

‫ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺧﻮد ﻣﻰرﺳﺪ.

 

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻛﺎﺷﺎﻧﻰ ﻓﺮ - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در 25 آذر ﻣﺎه ﺳﺎل 1365 اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﻣـﻦ

 

‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم، ﭼﻮن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 4 ﻟﻮ رﻓﺘﻪ و ﺑﺮاى ﻛﺮﺑﻼى 5 ﺑﺎﻳﺪ آنﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ. اﻳﺸﺎن ﻫﺮﭼﻪ را

 

‫داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﭙﺎه دادﻧﺪ.

 

‫ﻫﻨﮕﺎم ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5، او ﭘﺎدﮔﺎن ﻗﺪس را ﺳﺎﺧﺖ و ﺗﺤﻮﻳـﻞ داد. وﻇـﺎﻳﻒﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﻦ و ﻣﻬﻨﺪﺳـﻴﻦ

 

‫ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﺗﻔﻜﻴﻚ ﻛﺮد و ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ را در ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد. ﭘﺲ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز

 

‫ﺷﺐ و ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ، ﺑﻪﻗﺼﺪ دﻳﺪار از ﻛﺎرﻫﺎى ﺟﻬﺎد ﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ در زﻳﺮ آﺗﺶ ﺷﺪﻳﺪ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺑﻪ راه

 

‫ﻣﻰاﻓﺘﺪ. ﻛﻪ ﺑﺎ اﺻﺎﺑﺖﺑﻤﺐﻫﺎى ﺧﻮﺷﻪاى ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ، ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﻣﻰﮔﺮدد.

 

‫ﺣﻤﻴﺪرﺿﺎ ﺷﺮﻳﻒ اﻟﺤﺴﻴﻨﻰ در 21 دى ﻣﺎه ﺳﺎل 1365 در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖﺗﺮﻛﺶ، ﺑﻪ

 

‫دﻋﻮت ﺣﻖ ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺖ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮش را در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدﻧﺪ.

 

‫اﺑﺘﺪا ﺧﺒﺮ ﻣﻔﻘﻮد ﺷﺪن را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻣﻰدﻫﻨﺪ. واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﻗﺮارﮔﺎه ﺧـﺎﺗﻢ ﺗـﻼش ﮔـﺴﺘﺮدهاى را

 

‫ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ اﻳﺸﺎن اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﺪ و ﺣﺪود ﻳﻚ ﻣﺎه ﻃﻮل ﻣﻰﻛﺸﺪ ﺗﺎ ﺟﻨﺎزه ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫ﺑﺪﻧﺸﺎن ﻛﺎﻣﻼً ﺳﻮﺧﺘﻪﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ از روى اﻧﮕـﺸﺘﺮ ﻓﻴـﺮوزهاى ﻛـﻪ در دﺳـﺖ ﺧـﻮد داﺷـﺘﻨﺪ، اﻳـﺸﺎن را

 

‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ.

 

‫در ﻣﻌﺮاج ﺷﻬﺪا، ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻌﺪ از اﻃﻤﻴﻨﺎن از ﻫﻮﻳ‪ﺖ ﺷﻬﻴﺪ دﺳﺖﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳـﻮى آﺳـﻤﺎن ﺑﻠﻨـﺪ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺪاﻳﺎ، ﺗﻮ را ﺷﻜﺮ ﻛﻪ او را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪى و ﻣﻦ اﻳﻨﻚ او را ﺑﻪ ﺗـﻮ ﻫﺪﻳـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻢ، از ﻣﻦ ﺑﭙﺬﻳﺮ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم، ﻗﺮار ﮔـﺮﻓﺘﻦ در ﺻـﺮاط ﻣـﺴﺘﻘﻴﻢ را ﻋﻤـﺪه

 

‫ﺗﻼش ﺷﻤﺎ و داﻣﻦ ﭘﺮﻣﻬﺮﺗﺎن ﻣﻰداﻧﻢ. از ﺑﺎﺑﺖ زﺣﻤﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﻛﺸﻴﺪهاﻳﺪ، ﺗﺸﻜّﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ. و اﻣﻴـﺪوارم

 

‫ﻣﺮا ﻣﻮرد ﻋﻔﻮ ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﻴﺪ. ﻫﻤﺴﺮم، از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ در اﻣﺘﺤﺎن ﺳﺨﺘﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺻـﺒﺮ، ﻣﻘﺎوﻣـﺖ،

 

‫اﻋﺘﻘﺎد ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا، ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ(ص)، اﻣﺎﻣﺎن(ع) و ﺧﻤﻴﻨﻰﻛﺒﻴﺮ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻳﻦ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨـﺪ.

 

‫ﭘﺴﺮم، ﻣﺤﻤ‪ﺪ، ﺑﻰﻋﻠّﺖ ﻧﺎم ﺗﻮ را ﻣﺤﻤ‪ﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﺮدهام، ﺗﻮ اﻫﺪاﻳﻰ ﻫـﺴﺘﻰ. اﻣﻴـﺪوارم در راه اﺳـﻼم آن

 

‫ﻗﺪر ﻓﺪاﻛﺎرى ﻛﻨﻰ ﻛﻪﭘﻴﺎﻣﺒﺮ(ص) از ﺗﻮ ﺧﺸﻨﻮد ﺷﻮﻧﺪ. ﻛﻪ رﺿﺎﻳﺖ او رﺿﺎﻳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ. ﺧﻮاﻫﺮان ﻋﺰﻳﺰم،

 

‫در ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺗﻼش ﻛﻨﻴﺪ؛ ﭼﻮن آنﻫﺎﻣﺎدران و ﭘﺪران ﻓﺮداى ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ.