زندگینامه شهید محمدجواد آخوندی

 

ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻮاد آﺧﻮﻧﺪى در ﺗﺎرﻳﺦ دوم اردﻳﺒﻬﺸﺖ 1338 در روﺳﺘﺎى اﻧـﺎران ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎ آﻣـﺪ. او و ﺑـﺮادرش

 

‫ﻗﺮآن را ﻧﺰد ﭘﺪر (ﻣﻬﺪى)آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﺮاى ﺗﻜﻤﻴﻞ آن ﺑﻪ روﺳﺘﺎى ﻣﺠـﺎور - در ﻳـﻚ ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮى

 

روﺳﺘﺎى اﻧﺎران - رﻓﺘﻨﺪ.

 

‫از ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺻﻤﻴﻤﻰ ﺑﻮد و در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺸﺎورزى و داﻣـﺪارى ﺑـﻪ اﻓـﺮاد ﺧـﺎﻧﻮاده

 

ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻗﺒﻞ از ﺳﻦّ ﺑﻠﻮغ، ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﻳﻰ از دﻋﺎى ﺳﺤﺮﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن را ﺣﻔﻆ ﺑﻮد.

 

‫ﻣﺪرﺳﻪرﻓﺘﻦ را دوﺳﺖ داﺷﺖ و در ﺳﺎل 1344 ﺑﻪ دﺑﺴﺘﺎن ﺣﺴﻴﻦآﺑﺎد واﻗﻊ در روﺳـﺘﺎى ﺣـﺴﻴﻦآﺑـﺎد

 

‫ﻧﻬﺒﻨﺪان رﻓﺖ و در ﺳﺎل 1349 آن را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪ. ﺑﻪ ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ ﻣﺪرﺳﻪ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻃﻰ

 

 ‫ﻛﺮدن ﻣﺴﺎﻓﺖ دوازده ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮى، در ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺪون اﻇﻬﺎر ﺧﺴﺘﮕﻰ آﻧﻬﺎ را اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.

 

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗﺒﻞ از ﻃﻠﻮع آﻓﺘﺎب و ﻗﺒﻞ از دﻳﮕﺮ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ آﻣﺎده ﻣﻰﺷﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺻﺪا ﻣﻰزد ﺗﺎ ﺑﺮاى رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﺪرﺳﻪ آﻣﺎده ﺷﻮﻧﺪ.

 

‫ﺑﺮادر ﻛﻮﭼﻚﺗﺮش(ﻣﺤﻤ‪ﺪ وﻟﻰ) از ﻣﺤﺒ‪ﺖ او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ روز در راه ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﻣﺪرﺳـﻪ ﺑـﻪ ﺷـﺪ‪ت

 

 ‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم، او ﻣﺮا ﭘﺸﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﺎﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻳﺮﻛﻰ و زرﻧﮕﻰ او ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد. ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻴﻬﺎى ﺧﺎص‪ ﺧﻮدش را داﺷﺖ. ﻣﺜﻼً

 

‫ﻣﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ و ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ زﻣﺎن را ﺑﺴﻨﺠﻴﻢ و ﺑﺮاى ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﺪرﺳـﻪ ﺣـﺴﺎب ﺷـﺪه

 

‫ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ، وﻟﻰ او اﺑﺘﻜﺎر ﺟﺎﻟﺒﻰ ﺑﻪ ﺧﺮج داده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از ﮔﺬر زﻣﺎن ﻣﻄﻠّﻊ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛـﻪ

 

‫در ﻣﺴﻴﺮ راه روﺳﺘﺎ، ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻰ از ﺳﻨﮓ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑـﻮد و ﺑـﺎ آزﻣـﺎﻳﺶ و ﺧﻄـﺎ از روى ﺳـﺎﻳﻪ آن ﺳـﻨﮕﻬﺎ

 

‫ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻣﻰﺷﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪ اﺳﺖ و ﭼﻪ وﻗﺘﻰ از روز اﺳﺖ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ و ﻛـﻢ و زﻳـﺎد ﻛـﺮدن

 

 ‫ﺳﺮﻋﺖ ﺣﺮﻛﺘﻤﺎن ﻃﻮرى ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻰرﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻧﻤﺎن ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻌﺠ‪ﺐ اوﻟﻴﺎى ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1349 دوران راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮد و در ﺳﺎل 1352 ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﺎﻧﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﺑﻨّﺎﻳﻰ و ﻛﺎرﮔﺮى ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و از ﻣﺰد درﻳﺎﻓﺘﻰ ﺑﺮاى ﻣﺨﺎرج ﺗﺤﺼﻴﻠﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮد. در

 

‫ﺳﺎل 1352 دوره ﻣﺘﻮﺳ‪ﻄﻪ را در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ و در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻢ اﻛﻨـﻮن آﻳـﺖاﻟﻠّـﻪ ﻃﺎﻟﻘـﺎﻧﻰ

 

‫ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰﺷﻮد ﺷﺮوع ﻛﺮد و در ﺳﺎل 1356 ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع اﻧﻘﻼب و ﺣﺮﻛﺘﻬﺎى ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻰ، او ﻧﻴﺰ ﻣﺘﺤﻮ‪ل ﺷﺪ و وارد ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺒـﺎرزه ﺷـﺪ. روﺣﻴـﻪ ﻣﺜﺒـﺖ و

 

 ﺧﻮﺑﺶ رﺷﺪ ﻛﺮد و ﺑﺎ ورودش ﺑﻪ ﺳﭙﺎه، ﻳﻚ ﺟﻬﺶ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟ‪ﻪ در ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖ او ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪ.

 

‫ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﺑﻴﺮﺟﻨﺪﺑﺮاى ﻧﻤﺎز و ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫ﺑﺮادرش در ﻣﻮرد ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: راﻫﻨﻤﺎى ﻣﺮدم ﺑﻮد و ﺣﺮﻛﺘﻬﺎى ﻣﺮدﻣﻰ را ﺳـﺎزﻣﺎن ﻣـﻰداد.

 

‫ﻣﻦ ﻛُﺘﻰ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ آﺳﺘﺮش را از ﻳﻚ ﻃﺮف ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮدم؛ اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰداد و ﻣﻦ آﻧﻬﺎ را ﺑـﻪ

 

‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪم و ﺷﺐ، ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم ﺗﻮزﻳﻊ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﺗﻌﺪادى از اﻋﻼﻣﻴـﻪﻫـﺎ را ﺑـﺎ

 

‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛﻼس ﻣﻰﺑﺮد و ﻗﺒﻞ از ورود ﻣﻌﻠﻢ، ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ را روى ﻣﻴﺰ او ﻣﻰﮔﺬاﺷـﺖ و روى ﺗﺨﺘـﻪ ﺳـﻴﺎه

 

ﺷﻌﺎر(ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺷﺎه) ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ و داﻧﺶآﻣﻮزان را ﺑﻴﺪار ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻗﺮآن، ﻧﻬﺞاﻟﺒﻼﻏﻪ، ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻧﻮﺣﻪ و ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ ﻗﺮآن در ﺣﻮزه ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﻰ او ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ آﺛﺎر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬﺮى و

 

‫دﻛﺘﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و رﺳﺎﻟﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره) را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اﻫﺎﻟﻰ روﺳﺘﺎ او را ﻣﺘﻴﻦ و ﺑﺰرﮔﻮار ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ و او را دوﺳﺖ داﺷـﺘﻨﺪ و ﺳـﺨﻨﺎن و ﭘﻴـﺸﻨﻬﺎدﻫﺎى او را

 

‫ﻗﺒﻮل ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد اﺣﺪاث ﻳﻚ ﻣﺴﺠﺪ در روﺳﺘﺎ، از ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدﻫﺎى او ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻮرد ﭘـﺬﻳﺮش

 

‫ﻣﺮدم واﻗﻊ ﺷﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻮاد ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ دﻳﭙﻠﻢ ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدم در ﺷﻮر و ﻫﻴﺠﺎن ﻣﺒﺎرزات ﻗﺒﻞ از ﭘﻴـﺮوزى اﻧﻘـﻼب

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ و او ﻧﻴﺰ وارد ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺷﺪ.

 

‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﭘﻠﻴﺲ و ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻰ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﺎن را ﻛﺘﻚ ﻣﻰزدﻧﺪ، اﻣ‪ﺎ ﻧﻬﻀﺖ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺒﺎرزان ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را

 

‫ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰى و ﻃﺮّاﺣﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﺟﺮا در ﻣﻰآوردﻧﺪ. از ﺟﻤﻠﻪ ﻃﺮﺣﻬﺎى

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺎرﺳﺎز - ﻛﻪ رﺟﺒﻌﻠﻰ آﻫﻨﻰ و ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻮاد ﻃﺮّاﺣﺎن اﺻﻠﻰ آن ﺑﻮدﻧﺪ - ﻃﺮح ﻓﺮارى دادن ﺳﺮﻳﻊ و

 

‫ﺣﺴﺎب ﺷﺪه ﺳﺮﺑﺎزان از ﭘﺎدﮔﺎﻧﻬﺎ« ﺑﺮ ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره) ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت ﻣﻮ‪ﻓﻘﻴ‪ـﺖآﻣﻴـﺰ

 

ﻋﻤﻠﻰ ﺷﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ آﻫﻨﻰ اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﻰ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺳـﺮﺑﺎزان را ﺳـﻮار آن ﻣـﻰﻛـﺮد و از ﭘﻠـﻴﺲ راه ﻋﺒـﻮر ﻣـﻰداد. ﺑـﺮاى

 

‫ﺳﺮﺑﺎزان ﻟﺒﺎس ﺷﺨﺼﻰﺗﻬﻴ‪ﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﺳﻼﺣﻬﺎى آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻓﺮاد اﻧﻘﻼﺑﻰ - ﻛﻪ رﻫﺒﺮى ﻣﺒﺎرزه را ﺑـﺮ ﻋﻬـﺪه

 

‫داﺷﺘﻨﺪ - ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﻰﺷﺪ. اﻳﻦ ﻃﺮح ﺑﺮاى ﻃﺎﻏﻮﺗﻴﺎن ﻣﺴﺌﻠﻪﺳﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺒﺮ رﺳـﻴﺪ ﻋـﺪهاى از

 

‫ﺳﺮﺑﺎزان ﻟﺸﻜﺮ 77 ﺧﺮاﺳﺎن را از ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮاى ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻃﺮح ﻓﺮﺳﺘﺎدهاﻧﺪ. ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻮاد ﺷﺒﻬﺎ را ﭘـﺸﺖ

 

‫ﻧﺮدهﻫﺎى ﭘﺎدﮔﺎن 04 ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ. ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻪ اﻳـﺴﺖ و

 

‫ﻫﺸﺪا آﻧﻬﺎ اﻫﻤﻴ‪ﺘﻰ ﻧﻤﻰداد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﺮار

 

ﻛﻨﺪ.

 

‫در ﺿﻤﻦ اﺟﺮاى اﻳﻦ ﻃﺮح و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎى ﻫـﺮ روزه، ﻣﺤﻤ‪ـﺪﺟﻮاد درس و ﮔـﺮﻓﺘﻦ دﻳـﭙﻠﻢ را ﻓﺮاﻣـﻮش

 

ﻧﻤﻰﻛﺮد. وﻗﺘﻰ ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ، ﻋﻀﻮ آن ﺷﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﻴﻮﺳﺖ.

 

‫ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ آﻫﻨﻰﻓﺮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎﻟﻬﺎى او‪ل اﻧﻘﻼب، ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻮاد ﻣﺴﺌﻮل آﻣﻮزش ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑـﺴﻴﺞ ﺳـﭙﺎه

 

‫ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻗﺎﻳﻦ ﺑﻮد و ﻳﻚ ﺳﺮى ﻛﻼﺳﻬﺎى آﻣﻮزش ﻧﻈﺎﻣﻰ را ﺑﺮاى ﻣﺮدم و ﺑـﻪ

 

‫وﻳﮋه ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻛﺮد. او ﻣﺘﻮاﺿﻊ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺮدم و ﺑـﻪ وﻳـﮋه ﻣﺴﺘـﻀﻌﻔﺎن و ﻣﺤﺮوﻣـﺎن

 

‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﺗﻮاﺿﻊ و ﺧﻮﺷﺮوﻳﻰ او ﻣﺘﻘﺎﺑﻼً ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻼﻗﻪاى را در ﺗﻤـﺎم اﻗـﺸﺎرى ﻛـﻪ ﺑـﺎ

 

‫اﻳﺸﺎن راﺑﻄﻪ و ﺑﺮﺧﻮرد داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰآورد. ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺷﺪ ﻛﻪ او را در ﺣﺎل ﻧﻤـﺎز ﺑﺒﻴـﻨﻢ و ﺑـﻪ او

 

‫اﻗﺘﺪا ﻧﻜﻨﻢ. اﻳﻤﺎن و اﺧﻼص ﺑﺎﻻﻳﻰ داﺷﺖ، اﻳﺜﺎر و از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﻰ زﻳﺎدى از ﺧﻮد ﻧـﺸﺎن ﻣـﻰداد و ﺑـﺎز

 

‫ﻫﻢ در ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ: ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﻳﺸﺎن ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم.

 

‫او ﺑﻪ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ اﺳﺘﻤﺮار ﺣﺮﻛﺖ اﻧﺒﻴﺎ اﺳﺖ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺎس ﻫﻢ ﻣﻮﺿـﻊ

 

‫ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻜﻬﺎى ﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﻣﺒﺎرزه ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻣﺒﺎرزه اﻳﺸﺎن

 

 در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻚ ﻓﺮﻳﺐﺧﻮرده ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﻧﺠﻤﻦ ﺣﺠﺘﻴ‪ﻪ ﻗﺎﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺒﺎرزه ﻣﻰﻛﺮد.

 

 او ﻣﺪﻳﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮﻓّﻘﻰ ﺑﻮد و در ﻛﺎرﻫﺎ ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺼﺎف و ﻋﺪاﻟﺘﺶ ﺑﻮد.

 

‫ﻧﻤﺎزش را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ و او‪ل وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و در ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ و دﻋﺎ، ﺑـﻪ وﻳـﮋه دﻋـﺎى ﻛﻤﻴـﻞ و ﺗﻮﺳ‪ـﻞ

 

ﺷﺮﻛﺖ داﻳﻤﻰ و ﻓﻌ‪ﺎل داﺷﺖ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﺣﺴﻦ ﺷﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺠﺎﻋﺖ، ﻣﺪﻳﺮ ﺑﻮدن و ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻳﺸﺎن را در ﻛﻮدﺗـﺎى ﻧـﻮژه - ﻛـﻪ اﻳـﺸﺎن

 

  ‫ﻣﺴﺌﻮل ﻳﻜﻰ از ﺗﻴﻤﻬﺎى ﺧﻨﺜﻰﺳﺎزى ﻛﻮدﺗﺎ و دﺳﺘﮕﻴﺮى اﻓﺴﺮان و ﺧﻠﺒﺎﻧﺎن ﻛﻮدﺗﺎﭼﻰ ﺑﻮدﻧﺪ - دﻳﺪم.

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى او ﺑﻌﺪ از اﻧﻘـﻼب ﻋﺒـﺎرت ﺑﻮدﻧـﺪ از: ﻣـﺴﺌﻮل ﺣﻔﺎﻇـﺖ ﺷﺨـﺼﻴﺘﻬﺎ در ﺑﻴﺮﺟﻨـﺪ، ﻣـﺴﺌﻮل

 

‫زﻧﺪانﻫﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻣﻨﻄﻘﻪﺑﻴﺮﺟﻨﺪ، ﻣﺴﺌﻮل آﻣﻮزش ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳـﻼﻣﻰ، ﻣـﺴﺌﻮل آﻣـﻮزش

 

ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻣﺮدم در روﺳﺘﺎﻫﺎ و ﻣﺮﺑ‪ﻰ آﻣﻮزش در ﭘﺎدﮔﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮان ﺷﻬﺎدت ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ.

 

‫او از او‪ﻟﻴﻦ ﻧﻔﺮاﺗﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻃﺒﺲ ﺣﻀﻮر ﻳﺎﻓﺖ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫﺎى ﺧﻮدى ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺑﻨﻰﺻﺪر

 

ﺑﺮاى از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدن اﺳﻨﺎد ﺗﺠﺎوز اﻣﺮﻳﻜﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮدﻧﺪ، ﺗﺎ ﻣﺮز ﺷﻬﺎدت ﭘﻴﺶ رﻓﺖ.

 

‫ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤ‪ﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻗﺎﻳﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﻗﺪﻳﻤﻰ ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ آن را ﺑـﻪ اﻧﺠـﺎم

 

‫رﺳﺎﻧﺪ. در آن زﻣﺎن ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و اﻓﺮاد ﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب در اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ وﺿﻌﻴ‪ﺖ ﺧﻄﺮﻧـﺎﻛﻰ را ﺑـﻪ وﺟـﻮد آورده

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻼش وﻳﮋهاى را ﻣﻰﻃﻠﺒﻴﺪ. آﺧﻮﻧﺪى ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﺳﺮدار رﺣﻴﻤـﻰ، ﺳـﺮدار ﻓﺎﻳـﺪه و

 

‫ﺳﺮدار ﻗﺎﻳﻨﻰ ﺑﺎ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮﻋﻬـﺪ ﻛـﺮده ﺑـﻮدﻳﻢ ﺗـﺎ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ و ﺿـﺪ‪ اﻧﻘـﻼب را از ﭘـﺎى در ﻧﻴـﺎوردهاﻳـﻢ،

 

‫ﭘﻮﺗﻴﻦﻫﺎﻳﻤﺎن را از ﭘﺎى در ﻧﻴﺎورﻳﻢ و ﺣﺘّﻰ وﻗﺘﻰ ﺑﺮاى ﻧﻤﺎز ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﻰﺷﺪﻳﻢ، ﺑـﻪ ﻣﺤـﺾ اﺗﻤـﺎم ﻧﻤـﺎز

 

‫ﭘﻮﺗﻴﻦﻫﺎ را ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪﻳﻢ و ﺑﺎﻷﺧﺮه ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ.

 

‫در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺘﻰ ﺑﺮاى او در ﺟﺒﻬﻪ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ و ﺣﺪود ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ و وﻗﺘـﻰ ﺑﺮﮔـﺸﺖ

 

‫ﻣﺄﻣﻮر ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﺑﻴﺖ اﻣﺎم(ره) ﺷﺪ. او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻘﻴﻘـﺖ اﻣـﺎم(ره) را ﻣـﻨﻌﻜﺲ

 

‫ﻛﻨﺪ. اﻳﺸﺎن ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ رو ﺑﻪ روى اﻧﺴﺎن ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد، ﻧﻮر و ﺗﺸﻌﺸﻌﻰ دارد ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ درك اﺳـﺖ؛ ﻣـﻦ

 

‫در آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ اﻳﻦﻧﻮر را اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﻨﻢ از ﺧﻮد ﺑﻰﺧﻮد ﻣﻰﺷﻮم.

 

‫ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻛﻪ در ﺑﻴﺖ اﻣﺎم(ره) ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد، ﻗﻮﻃﻰ ﻛﺒﺮﻳﺘﻰ ﺑﺎ ﺧﻮد آورده ﺑﻮد و ﺑﻪ

 

ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: اﻣﺎم اﻳﻦ ﻗﻮﻃﻰﻛﺒﺮﻳﺖ را ﻟﻤﺲ ﻛﺮده اﻧﺪ و آن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﺒﺮّك ﺑﺎ ﺧﻮد دارم.

 

ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ، دﻳﮕﺮ ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻣﺎﻧﺪن در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن را ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻮاد ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ زﻫﺮا آﻫﻨﻰﻓﺮد - ﻳﻜﻰ از ﺧﻮاﻫﺮان ﺑﺴﻴﺞﻗﺎﺋﻦ ازدواج ﻛﺮد.

 

‫ازدواج ﻣﻮﻓّﻘﻰ داﺷﺖ و اﻇﻬﺎر رﺿﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﺮد و از اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﺴﺮى ﻣﺴﻠﻤﺎن، ﻣﺆﻣﻦ، اﻧﻘﻼﺑـﻰ و ﺑـﺴﻴﺠﻰ

 

‫ﻧﺼﻴﺐ او ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﺷﻜﺮﮔﺰار ﺑﻮد. ﻣﺮاﺳﻢ ازدواج او ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده، در ﻳﻚ ﺷﺐ ﺟﻤﻌـﻪ ﺑﻌـﺪ از

 

‫ﻣﺮاﺳﻢ دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ.

 

‫در ﺗﻤﺎم اﻣﻮرﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪﻫﻤﺴﺮش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻳﻜﻰ از آرزوﻫﺎﻳﺶ داﺷﺘﻦ ﻳـﻚ ﻓﺮزﻧـﺪ ﺑـﻮد. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:

 

‫آرزو دارم ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻢ. ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻳﺎدﮔﺎرى از او ﺑﻤﺎﻧـﺪ و

 

 ‫راه او را اداﻣﻪ دﻫﺪ. و ﻧﻴﺰ آرزوى ﺧﺎﻧﻪاى داﺷﺖ ﻛﻪﻫﻤﺴﺮش در آن راﺣﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد و ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﻣﻰرﻓﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻧﻴـﺰ ﻫﻤـﻮاره

 

‫ﻧﺼﻒ ﺣﻘﻮق ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﭘـﺪر و ﻣـﺎدرش ﻣـﻰﻓﺮﺳـﺘﺎد. ﻣﺨـﺎرج ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن و دارو و دﻛﺘـﺮ ﭘـﺪرش را

 

‫ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻋﻼﻗﻪﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش داﺷﺖ. ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ، ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﻳـﻚ ﺻـﺪ و

 

‫ﭘﻨﺠﺎه ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮى ﺑﻴﺮﺟﻨﺪﺗﺎ روﺳﺘﺎ را ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ ﻣﻰﭘﻴﻤﻮد و ﺑﺮاى ﻳﻚ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ، ﺧـﺪﻣﺖ آﻧـﺎن

 

ﻣﻰرﺳﻴﺪ. دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ دﺳﺖ ﭘﺪر و ﻣﺎدر را ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻰﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻣﻘﺎم آﻧﻬﺎ ﺑﻮد.

 

‫او در ﺿﻤﻦ ﻋﺪم واﺑﺴﺘﮕﻰﺑﻪ دﻧﻴﺎ و ﻣﺎدﻳ‪ﺎت، ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ داﺷﺖ و در ﺣﺪ‪

 

‫ﻻزم و ﻣﻌﻤﻮل، در ﺑﺮآوردن آﻧﻬﺎ ﻛﻮﺷﺶ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺸﻜﻼﺗﻰ ﻛﻪ در اﻣﻮر ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨـﮓ داﺷـﺖ،

 

‫ﺧﺎﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻮاده را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﻰﻛﺮد. وﻗﺘﻰ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ، آن ﻗﺪر ﻣﺤﺒ‪ـﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﻧﺒـﻮدن

 

‫اﻳﺸﺎن در ﻫﻨﮕﺎم ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ، از ذﻫﻦ ﻣﺤﻮ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫وﻗﺎﻳﻊ ﻛﺮﺑﻼ و رﻧﺠﻬﺎى اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) و ﺧﺎﻧﺪان و ﻳﺎراﻧﺶ، ﺑﻪ وﻳﮋه ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ ﻛﺒﺮى(س) را ﻣﺘﺬﻛّﺮ

 

‫ﻣﻰﺷﺪ و از ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ زﻳﻨﺐﮔﻮﻧﻪ، ﺻﺒﺮ و ﺗﺤﻤ‪ﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و در اﻳﻦ راه ﺗﺰﻟﺰﻟﻰ ﺑﻪ ﺧﻮد راه

 

 ﻧﺪﻫﺪ.

 

‫ﻫﻔﺖ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢﻋﻘﺪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ. او ﺟﻨﮓ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺮﺗﺮى ﻣﻰداد. در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑـﻪ

 

‫ﺑﺮادرش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﺷﻤﺎ ﺗﺼﻮ‪ر ﻛﻦ ﻛﻪ ﻛﺒﻮﺗﺮى در ﻗﻔﺴﻰ اﺳﺖ. آﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻛﺒـﻮﺗﺮ در ﻗﻔـﺲ

 

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻳﺎ آزاد ﮔﺮدد؟ ﻣﺎ آن ﻛﺒﻮﺗﺮﻳﻢ ﻛﻪ در ﻗﻔﺲ دﻧﻴﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر آﻣﺪهاﻳﻢ و ﺑﺎﻳﺪ آزاد ﺷﻮﻳﻢ. ﭘـﺲ

 

 ‫ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻬﺎدت آزاد ﺷﻮﻳﻢ.

 

‫ﻋﺒﺎس ﻻﻣﻌﻰ - ﻣﻌﺎون ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺟﻮاد ﺷﺒﻬﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻟﺒﺎس ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن را ﻣـﻰﺷـﺴﺖ و

 

‫ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻮدن را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰﻟﺸﻜﺮ و ﺗﻴﭗ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰداد. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ی ﮔﺮدان را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ او ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻛـﺮده

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ. در ﻫﺮ ﻣﺸﻜﻠﻰ آﻳﻪ (وﺟﻌﻠﻨﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﻦ اﻳﺪﻳﻬﻢ...) را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 4 ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاى ﮔﺮدان اﺧﻼص ﻣﻬﻴ‪ﺎ ﺑﻮد. ﺟﻮاد آﺧﻮﻧﺪى ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﻂ

 

‫ﺷﻜﻦ وارد ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى اﻃّﻼﻋﺎتﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت در ﮔﺰارش ﻣﺸﻜﻠﻰ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻰ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺟﻮاد

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻋﺒ‪ﺎس، دﻳﮕﺮ از ﮔﻠﻮﻟﻪ و ﺧﻤﭙﺎره و ﻛﺎﺗﻴﻮﺷﺎ ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻢ، ﭼﺮا ﻛﻪ ﺟﻤﺠﻤﻪام را در راه ﺧﺪا ﻋﺎرﻳـﻪ

 

‫داده ام. ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺘﻤﺎل روﺷﻦ ﺷﺪن ﻫﻮا و ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎى از ﭘﻴﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷـﺪه ﻣـﻰرﻓـﺖ.

 

‫ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻼف اﻧﺘﻈﺎر، در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺑﺎ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻰ اﻧﺒﻮه از ﻣﻴﻨﻬﺎى ﺿﺪ‪ﻧﻔﺮ ﻣﻮاﺟـﻪ ﺷـﺪﻳﻢ. ﺟـﻮاد ﺑـﻪ

 

‫ﺑﺮادران ﺗﺨﺮﻳﺐ دﺳﺘﻮر داد ﻣﻴﻦ را ﺧﻨﺜﻰ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﺟﻮاد ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺎﺟﻰ، ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ داوﻃﻠﺐ ﺷﺪه اﻧﺪ ﺑﺮ روى

 

‫ﻣﻴﻨﻬﺎ ﺑﺮوﻧﺪ. ﺟﻮاد ﺑﺎ ﺗﻮاﺿﻊ و ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﮔﻔﺖ: ﻳﻚ ﻧﻴﺮوى ﻏﻴﺒﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ از ﻣﻴﺪان ﻣـﻴﻦ ﺑـﻪ

 

‫ﺳﻼﻣﺘﻰ ﻋﺒﻮر ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﺮ ﭼﻪ ﻃﻮرى؟ ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻤـﺎم ﻧـﺸﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻳﻜـﻰ از ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎى

 

‫ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻛﺎﻏﺬى را آورد و ﺗﻮى دﺳﺖ ﺣﺎﺟﻰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺣﺎج آﻗﺎ، ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ اﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬ را زﻳﺮ ﻳﻜـﻰ از

 

‫ﻣﻴﻨﻬﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺟﻮاد ﺑﻪ داﺧﻞ ﺷﻴﺎرى رﻓﺘﻴﻢ و زﻳـﺮ ﻧـﻮر ﭼـﺮاغ ﻗـﻮ‪ه آن دﺳـﺖﻧﻮﺷـﺘﻪ

 

‫ﻋﺮاﻗﻰ را ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ: اى ﺑﺮادر اﻳﺮاﻧﻰ، ﻣﻦ اﻓﺴﺮ ﻣﺴﺌﻮل اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻴﻦﮔﺬارى ﻫﺴﺘﻢ. اﻳـﻦ ﻣﻴﻨﻬـﺎ ﻫـﻴﭻ

 

‫ﻛﺪام ﭼﺎﺷﻨﻰ ﻧﺪارد و ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻋﺒﻮر ﻛﻨﻴﺪ. ﺟﻮاد ﮔﻔﺖ: ﻋﺒ‪ﺎس، ﻣـﻦ ﻣـﻰروم و اﻣﺘﺤـﺎن

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﺮ ﺣﺎﺟﻰﺷﻤﺎ ﻛﻪ؟! ﺟﻮاد ﻟﺒﺨﻨﺪى زد و ﮔﻔﺖ: ﭼﻴﻪ، ﻧﻜﻨﻪ ﻣﻰﺗﺮﺳـﻰ؟ ﻣـﺮا در آﻏـﻮش

 

‫ﻓﺸﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﻃﻮرى روى ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ دراز ﺑﻜﺸﻢ ﻛﻪ ﺳـﺮم ﻳـﻚ ﻣـﻴﻦ، دﺳـﺘﻢ ﻳـﻚ ﻣـﻴﻦ،

 

‫دﺳﺖ دﻳﮕﺮم ﻳﻚ ﻣﻴﻦ و ... و ﺧﻼﺻﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ روى ﻣﻴﻨﻬﺎ ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﺎ ﻳﻚ ﻓﺸﺎر ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﺑﺎﻋـﺚ

 

‫ﻣﻰﺷﻮم ﻛﻪ ﭼﺎﺷﻨﻰ ﻣﻴﻨﻬﺎﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ و اﮔﺮ ﭼﺎﺷﻨﻰ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ. آﻗﺎ اﻣﺎم زﻣـﺎن(ﻋـﺞ) را ﺑـﻪ ﻛﻤـﻚ

 

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﺻﺪاى ﺟﻮاد را ﺷﻨﻴﺪم. ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺎﺟﻰ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم زﻧﺪه اى؟ و او ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪى ﺻـﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﮔﻔـﺖ:

 

‫ﺑﺎدﻣﺠﺎن ﺑﻢ آﻓﺖ ﻧﺪارد. و ﮔﺮدان اﺧﻼص ﺑﻪ ﺧﻂ دﺷﻤﻦ زد و ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ.

 

‫او ﺷﻮخﻃﺒﻊ، ﺧﻮشﺑﺮﺧﻮرد و ﺟﺬّاب ﺑﻮد و ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن و اﻓﺮادى ﻛﻪ راﺑﻄﻪ داﺷﺖ، ﺑﻰﺗﻌﺎرف و ﺻـﻤﻴﻤﻰ

 

‫ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ روﺳﺘﺎﻣﻰرﻓﺖ - ﺑﺎ آن ﻛﻪ ﻳﻚ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه دﻻور ﺑﻮد - ﺑﺎ اﻓـﺮاد روﺳـﺘﺎ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺎن ﺳـﺒﻚ

 

‫ﻗﺒﻠﻰ، ﺧﻴﻠﻰ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ و ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. اﻋﻀﺎى ﺳﭙﺎه و دوﺳﺘﺎﻧﺶ او

 

‫را اﻟﮕﻮ، ﻧﻤﻮﻧﻪ و ﺳﺮﻣﺸﻖﺧﻮد ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ و از او ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه دﻻور، ﻓـﺪاﻛﺎر، ﻣـﺆﻣﻦ، ﻣﺨﻠـﺺ،

 

‫ﺷﺠﺎع و اﻧﻘﻼﺑﻰ ﻳﺎد ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻔّﺘﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺟﺒﻬﻪ ﻋﺒﺎدﺗﮕﺎه ﺑﻮد و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﻫﺎن ﮔﺮداﻧﻬﺎ - ﻛـﻪ ﻣﺠﺮﻳـﺎن

 

‫اﺻﻠﻰ اﻣﻮر ﺑﻮدﻧﺪ - ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﻣﺮ ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. ﻧﻤﺎزﻫﺎى ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﭘﺎ داﺷـﺘﻪ و دﻋـﺎ،

 

‫ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰادارى و ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ را اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ. از دﻳﮕﺮان ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ آﺧﻮﻧﺪى ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻪ ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ ﻫـﻢ

 

‫ﺑﻮد. ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ، آﻣﻮزش و ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻼت ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻓﺮاﻏﺘﻰ ﺑﺮاى او ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ. اﻣ‪ـﺎ اﮔـﺮ ﻓﺮﺻـﺖ

 

‫اﻧﺪﻛﻰ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﺷﺪ، ﺑﻪﺗﻼوت ﻗﺮآن و ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ دوﺳﺘﺎن ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﻪ ﭘﻴﺮوى از وﻻﻳـﺖ ﻓﻘﻴـﻪ ﺗﺄﻛﻴـﺪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻫﺮﻛﺲﻣﻰﺗﺮﺳﺪ، ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻧﺒﺮد ﻧﻴﺎﻳﺪ. ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻟﺸﻜﺮ دردى را دوا ﻧﻤـﻰﻛﻨـﺪ. ﺑﺎﻳـﺪ

 

 ‫ﻣﺮدان و دﻻوران ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ.

 

‫وﻗﺘﻰ دو روﻳﻰ و ﻋﺪم ﺻﺮاﺣﺖ اﻓﺮاد را ﻣﻰدﻳﺪ، ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﺷﺪ. ﺻﺮاﺣﺖ و ركﮔﻮﻳﻰ را ﻣـﻰﭘـﺴﻨﺪﻳﺪ.

 

‫آرزوﻳﺶ ﭘﻴﺮوزى و ﻋﺰّت اﺳﻼم ﺑﻮد و اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻜﻠﻴﻔﺶ ﻋﻤﻞ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ و اﻣﺎم(ره) از او راﺿﻰ ﺑﺎﺷـﺪ.

 

  ‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻣﺎم(ره) ﻓﺮﻣﻮده اﻧﺪ: اﮔﺮ ﺟﻨﮓﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﻫﻢ ﻃﻮل ﺑﻜﺸﺪ، ﻣﺎ اﻳﺴﺘﺎدهاﻳﻢ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﺣﺴﻦ ﺷﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﻮﻧﺪى ﺗﻤﺎم و ﻛﻤﺎل ﮔﻮش ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم(ره) ﺑﻮد و در ﻫـﺮ ﺷـﺮاﻳﻄﻰ

 

‫ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻳﺸﺎن ﻋﻤﻞﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻓﺮاواﻧﻰ داﺷﺖ اﻫﺪاف اﻣﺎم - ﻛﻪ اﻫﺪاف اﺳـﻼم ﺑـﻮد - را دﻧﺒـﺎل

 

‫ﻛﻨﻴﻢ و ﻗﺪر زﻧﺪه ﺷﺪن دوﺑﺎره اﺳﻼم ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎرده ﻗﺮن ﻣﻈﻠﻮﻣﻴ‪ﺖ - را ﺑﺪاﻧﻴﻢ و در ﺣﻔﻆ آن ﺑﻜﻮﺷـﻴﻢ.

 

اﺧﻼص او در ﻋﺒﺎدت، ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﻻ ﺑﻮد و در زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴ‪ﺖ(ﻗﺮﺑﺔً اﻟﻰاﻟﻠّﻪ) داﺷﺖ.

 

‫ﺷﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﮔﺮدان اﻳﺸﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻳﻚ ﮔﺮدان ﻣﻮ‪ﻓﻖ ﺑـﻮد و ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﻬـﺎى ﻣﻬﻤ‪ـﻰ ﺑـﻪ

 

‫اﻳﺸﺎن ﻣﺤﻮ‪ل ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ در ﻫﻤﻪ ﻣﻮارد ﻣﻮ‪ﻓﻖ و ﭘﻴﺮوز ﺑﻮد. ﺷﺠﺎﻋﺖ او زﺑﺎﻧﺰد و ﺑﺮاى دﺷـﻤﻦ ﻛﻤﺮﺷـﻜﻦ

 

ﺑﻮد. ﺑﻪﻃﻮرى ﻛﻪ ﺿﺪاﻧﻘﻼب ﺑﺮاى ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﺎﻧﺪن و ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﺮ او ﺟﺎﻳﺰه ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد.

 

‫ارﺗﺒﺎط او ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪﺑﺮﻗﺮار و ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺑﻮد؛ ﻟﺬا ﻣﺸﻜﻼت را ﻫﻴﭻ ﻣﻰاﻧﮕﺎﺷﺖ و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻰﺷﺪ.

 

‫در ﻛﺎرﻫﺎى ﺟﻤﻌﻰ ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد و ﻣـﺪﻳﺮ ﺗـﻚرو و ﺧـﻮدرأى و ﻣـﺴﺘﺒﺪ‪ى ﻧﺒـﻮد. اﻟﺒ‪ﺘـﻪ اﮔـﺮ ﻛـﺴﻰ

 

‫ﻛﻢﻛﺎرى و ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﺎ اﺑ‪ﻬﺖ ﺧﺎص‪ ﺧﻮدش - ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺎرﺳﺎز ﺑﻮد - ﺑـﺎ او ﺑﺮﺧـﻮرد ﻣـﻰﻛـﺮد و

 

ﮔﺎﻫﻰ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم دادن درﺳﺖ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎ ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺮاى ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ و ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺣﺮﻛﺖ اﺗﻮﺑﻮس رﻓـﺘﻢ و وﻗﺘـﻰ اﻳـﺸﺎن ﻣـﺮا

 

‫دﻳﺪ، اﻇﻬﺎر ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻰﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: راﺿﻰ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻧﺒﻮدم. اﻳﺸﺎن ﺑﺎ روﺣﻴﻪاى ﻋﺎﻟﻰ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷـﺪ و

 

‫ﻣﺮا ﺑﻪ ﺻﺒﺮ و ﻣﻮاﻇﺒﺖ از ﻓﺮزﻧﺪى ﻛﻪ در راه داﺷﺘﻴﻢ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارﻣﺎن ﺑـﻮد. اﻳـﺸﺎن

 

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ اﺣﺘﻤﺎل ﻣﻰدﻫﻢﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻢ، زﻳﺮا آﻧﭽﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮاﺳـﺘﻪ ﺑـﻮدم(داﺷـﺘﻦ

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ) ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ و ﻧﻴﺰ ﺣﺴﺎبﻫـﺎﻳﻢ را ﺑـﺎ ﻫﻤـﻪ ﺗـﺼﻔﻴﻪ ﻛـﺮده ام و در ﺧـﻮاب

 

‫دﻳﺪه ام ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳﻢ.

 

‫ﺑﺮادر او درﺑﺎره ﺧﺎﻃﺮه آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارﺷﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣﻮﻓّﻖ ﺑـﻪ ﺣـﻀﻮر در ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﺷﺪم. در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﻮﻣﺎر ﺑﻮدم و او ﺑﺮاى دﻳﺪن ﻣﻦ از ﻣﻨﻄﻘﻪ اﺳﻼم آﺑﺎد آﻣﺪ. ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮوﻳﻢ

 

‫و از آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻠﻔﻨﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﺣﺎﻟﻰ از آﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ. وﻗﺘﻰ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﻢ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ

 

‫ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎى ﺑﺴﻴﺠﻰﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻢ ﻣﺮﺗّﺐ ﻧﺒﻮد، او ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدم و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎى ﺷﺨﺼﻰ

 

‫و ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗﺒ‪ﻰ ﺑﭙﻮﺷﻢ. ﭼﻮن ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺖ ﻣﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﺳﻼم و ﺳﺮﺑﺎزان اﻧﻘﻼب ﻫـﺴﺘﻴﻢ و ﺑـﻪ وﻳـﮋه

 

‫اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺪﺧﻮاﻫﺎن اﻧﻘﻼب ﻓﺮاوان ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ و ﺗﻤﻴﺰى ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗـﺎ ﻣـﻮرد ﺗﻤـﺴﺨﺮ

 

‫ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮﻳﻢ و اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﺎ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻫﻨﻮز در ﻫﻤﺎن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﻮﻣﺎر ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت اﻳـﺸﺎن

 

‫را در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮدم.

 

‫ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ آﻫﻨﻰﻓﺮد ﻧﻴﺰ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارش ﺑﺎ آﺧﻮﻧﺪى را اﻳﻦﻃﻮر ﺑﻴﺎن ﻣـﻰﻛﻨـﺪ: آﺧﻮﻧـﺪى ﺑـﺮاى اﺟـﺮاى

 

‫ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺘﻰ از ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﻓﺘﻪ و ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ، ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد. ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓـﺖ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺎى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮﮔﺮدد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﻨﺪ. اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺐ را در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر

 

‫ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد، در آﻧﺠﺎﻣﺎﻧﺪ و ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺒﻬﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد. ﺑﻌﺪ از آن ﻣـﻦ و ﭼﻨـﺪﺗﻦ از ﻫﻤﻜـﺎران ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﻏﺮب رﻓﺘﻴﻢﺗﺎ رﺷﺎدﺗﻬﺎى رزﻣﻨﺪﮔﺎن را ﺑﻪ ﺗـﺼﻮﻳﺮ ﺑﻜـﺸﻴﻢ. ﺳـﺮاغ آﺧﻮﻧـﺪى را ﻛـﻪ ﮔـﺮﻓﺘﻴﻢ،

 

‫ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺟﻨﻮب رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪﻫﻤﺮاه ﮔﺮوه ﺑﻪ ﺟﻨﻮب رﻓﺘﻴﻢ. ﻧـﺸﺎﻧﻰ

 

‫از او ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ و ﺑﻪﻫﻤﺮاه ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﮔـﺮوه - ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﺑـﺮادر اﻳﻤـﺎﻧﻰ - ﺑـﻪ ﺟـﺴﺘﺠﻮى آﺧﻮﻧـﺪى

 

‫ﭘﺮداﺧﺘﻴﻢ، ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﻘﺮّ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﻳﺪاﻟﻠّﻪ راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠ‪ﺐ ﮔﻔﺘﻴﻢ: ﻣﺎ ﺑﺎ آﺧﻮﻧﺪى ﻛﺎر

 

‫دارﻳﻢ، ﭼﺮا ﻧﺸﺎﻧﻰ ﻣﻘﺮّ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰدﻫﻴﺪ؟ آﻧﻬـﺎ ﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﺧـﻮب اﻳـﺸﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﮔـﺮدان

 

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮاى ﻣﻦ و ﺑﺮادر اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻟﺤﻈﻪاى ﺗﻜﺎن دﻫﻨﺪه ﺑﻮد. ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﺑﺮ روى ﺧﺎكﻫﺎى ﮔﺮم

 

‫ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و ﻏﺒﻄﻪ ﺧﻮردﻳﻢ و ﮔﻔﺘﻴﻢ: ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﮔـﺮدان اﺳـﺖ. وﻗﺘـﻰ او را دﻳـﺪﻳﻢ و

 

‫ﮔﻔﺘﻴﻢ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻰﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻫﺴﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﻬـﻢ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ

 

‫اﻳﻨﺠﺎ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪﻛﻨﻢ و اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﺎ ﺑﺎ آﺧﻮﻧﺪى ﺑﻮد.

 

‫آﺧﻮﻧﺪى در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ. اﻳﺸﺎن در آن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﻳﺪاﻟﻠّﻪ از ﺗﻴﭗ اﻣـﺎم

 

‫ﺻﺎدق(ع)- ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰﺳﺮدار اﻧﺠﻴﺪﻧﻰ - ﺑﻮد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﺣﺴﻦ ﺷﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﮔﺮدان ﻣﻦ ﺑﻪﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﺠﺮوح ﺷـﺪﻧﺪ،

 

‫آﺧﻮﻧﺪى ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺪوده ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﮔﺮدان ﻣﺮا ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺮﺧﻴـﺰد.

 

‫ﻣﺤﻞ ﻋﻤﻠﻜﺮد ﻣﺎ ﻛﻨﺎر رود دﺟﻠﻪ ﺑﻮد. آﺧﻮﻧﺪى ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺠﺎع و ﻋﺠﻴﺒﻰ داﺷﺖ. درﮔﻴﺮى ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﺳﺨﺘﻰ روى داد، ﭼﺮا ﻛﻪ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﻗﺼﺪ زدن ﭘﻞ ﺑﻪ روى دﺟﻠﻪ را داﺷﺘﻨﺪ و ﻣﺎ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻮدﻳﻢ از اﻳﻦ ﻋﻤﻞ

 

‫آﻧﻬﺎ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻛﻨﻴﻢ. ﺣﺪود 23 ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﮔﺮدان اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧﻮدش ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ

 

 ‫ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﻳﺸﺎن از آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارش ﺑﺎ آﺧﻮﻧﺪى ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن، ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ

 

‫ﻃﺮف ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﺷﻂّ ﻋﻠﻰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ ﺷﻮم، ﭘﻴﺶ آﻣـﺪ. او ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺣﺴﻦ ﻣﺎ را دﻋﺎ ﻛﻦ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳـﻴﺪى ﻣـﺮا ﻓﺮاﻣـﻮش ﻧﻜـﻦ. ﻣـﻦ ﮔﻔـﺘﻢ: ﺟﻮادﺟـﺎن،

 

‫ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى ﺷﻬﺎدت در ﭼﻬﺮه ﺗﻮ ﭘﻴﺪاﺳﺖ، ﺗﻮ ﻣﺮا دﻋﺎ ﻛﻦ. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﻛﺮدﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ و دﻳﮕـﺮ اﻳـﺸﺎن را

 

‫ﻧﺪﻳﺪم.

 

‫ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺎ ﻫﻤـﻪﻣـﺎ ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ: اﻳـﻦ آﺧـﺮﻳﻦ دﻳـﺪار اﺳـﺖ. ﺑـﺮ ﺳـﺮ ﻣـﺰار

 

 ‫ﭘﺴﺮﻋﻤﻮﻳﺶ - ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪه ﺑﻮد - ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ: ﻣﻰآﻳﻢ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش.

 

‫ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ آﻫﻨﻰﻓﺮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰﻛﻪ آﺧﻮﻧﺪى ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت

 

‫رﺳﻴﺪ، ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم. در ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺗﺎﻧﻜﻬﺎى دﺷﻤﻦ ﮔﻴﺮ ﻛـﺮده ﺑـﻮدﻳﻢ و وﺿـﻌﻴ‪ﺖ ﺑـﺴﻴﺎر ﺑﺤﺮاﻧـﻰ و

 

‫ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد. آﺧﻮﻧﺪى ﺑﺎ رﺷﺎدت و ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻛﺎﻣﻞ، آرﭘﻰﺟﻰ را ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﮔﺮﻓـﺖ و ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺷـﻴﺮى ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻴﺪان ﻣﺒﺎرزه رﻓﺖ ﺗﺎﻳﻚ ﺗﻨﻪ، ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه را ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻫﻢ ﻛﺮد و ﺑﺎ اﻧﻬﺪام ﺑـﺴﻴﺎرى از

 

 ‫ﺗﺎﻧﻜﻬﺎى دﺷﻤﻦ، راه ﻓﺮار از ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ.

 

‫او‪ﻟﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪاى ﻛﻪ آﺧﻮﻧﺪى از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮاى ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ آﻫﻨﻰﻓﺮد ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد، ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑـﺮ اﺣﺎدﻳـﺚ، رواﻳـﺎت و

 

‫ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻮﻻ ﻋﻠﻰ(ع) در ﻣﻮرد رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺣﺎﺿﺮ در ﺟﻬﺎد و ﻣﺒﺎرزه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ زﻳﺎدى ﺑﺮ روى او داﺷﺘﻪ

 

و او را ﻣﺘﺤﻮ‪ل ﻛﺮده ﺑﻮد.

 

‫دو ﺗﻦ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن آﺧﻮﻧﺪى - ﺑﻰﺳﻴﻢﭼﻰ و ﺑﺮادر دﻳﮕﺮى ﻛﻪ ﺑﻪ اﺳﺎرت درآﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﻌـﺪ آزاد ﺷـﺪ -

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: آﺧﻮﻧﺪى در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ دﻻورﻳﻬﺎى زﻳﺎدى از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد. ﺑﺴﻴﺎرى از ﺑﺮادران ﺷﻬﻴﺪ و

 

‫ﻣﺠﺮوح ﺷﺪﻧﺪ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺗﺎﻧﻜﻬﺎى دﺷﻤﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و وﺿﻌﻴ‪ﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺤﺮاﻧﻰ ﺑﻮد. آﺧﻮﻧﺪى

 

‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن رﺷﺎدت ﺑﻰﻧﻈﻴﺮى ﻛﻪ داﺷﺖ، آرﭘﻰﺟﻰ را ﺑﺮداﺷﺖ ﺗﺎ راه ﻓﺮارى از ﺣﻠﻘـﻪ ﻣﺤﺎﺻـﺮه ﺑـﺎز ﻛﻨـﺪ و

 

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ را ﻧﺠﺎت دﻫﺪ. ﺑﺴﻴﺎرى از ﺗﺎﻧﻜﻬﺎ را از ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺑﻪ آﺗـﺶ ﻛـﺸﻴﺪ و راه ﺑـﺎز ﺷـﺪ و

 

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻪ ﻓﺮار از ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺷﺪﻧﺪ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺮ اﺛﺮ اﻧﻔﺠﺎر ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪ. او را روى

 

‫ﭘﺘﻮﻳﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﺧﻮد ﺑﻴﺎورﻳﻢ، اﻣ‪ﺎ او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺮا ﺑﮕﺬارﻳﺪ و ﺑﺮوﻳـﺪ، ﻣـﻦ ﻛـﺎر ﺧـﻮدم را ﻣـﻰﻛـﻨﻢ.

 

‫ﭼﻨﺪﺑﺎر اﺻﺮار ﻛﺮد و ﭼﻮن اﺻﺮار را ﺑﻰﻧﺘﻴﺠﻪ دﻳﺪ، ﺑﺎ ﻫﻤﺎن روش و روﺣﻴﻪ آﻣﺮاﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﻔﺖ: ﮔﻔﺘﻢ

 

‫ﻣﺮا ﺑﮕﺬارﻳﺪ و ﺑﺮوﻳﺪ. ﺑﺎ اﻳﺸﺎن وداع ﻛﺮدﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ و روح ﺧﺪاﻳﻰ او در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑـﻪ ﻣﻠﻜـﻮت ﭘﻴﻮﺳـﺖ.

 

‫اﻟﺒ‪ﺘﻪ ﻣﺎ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮدﻳﻢ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﻰﻛﻪ اﺳﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻜﺎﺗﺒﻪ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺑـﻪ

 

‫زﺣﻤﺖ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢﻛﻪ آﺧﻮﻧﺪى ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪه اﺳﺖ. ﭼﻮن ﭘﻴﻜﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣـﺎ ﻧﺮﺳـﻴﺪه

 

ﺑﻮد، روح اﻳﺸﺎن را ﺗﺸﻴﻴﻊﻛﺮدﻳﻢ.

 

‫ﺑﺎﻷﺧﺮه ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ دوازده ﺳﺎل در ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1375، ﭘﻴﻜﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻮﺳـﻂ ﮔـﺮوه ﺗﺠـﺴ‪ﺲ

 

 ﭘﻴﻜﺮﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺷﺪ و در ﻗﻄﻌﻪ ﺷﻤﺎره1 ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪاى ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ دﻓﻦ ﺷﺪ.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪى ﻛﻪ رزوى آن را داﺷﺖ در ﺗﺎرﻳﺦ 5 ﺷﻬﺮﻳﻮر 1363 ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷـﺪ. او را

 

ﺑﻪ ﻳﺎد ﭘﺪرش ﺟﻮاد ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ.

ارزش کار نیک