شهید حسن عامل

 

ﺣﺴﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﮔﻮﺷﻪﻧﺸﻴﻦ، ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﺼﺮاﷲ، در ﺳﺎل 1342، در ﺟﻮار ﻣﺮﻗﺪ ﻣﻠﻜﻮﺗﻰ ﺛﺎﻣﻦاﻻﺋﻤﻪ(ع)ﺑﻪ دﻧﻴـﺎ

 

آﻣﺪ.

 

‫از ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و از ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ، ﻓﺮﻳﻀﻪ روزه را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰآورد و از ﻫﻤـﻴﻦ زﻣـﺎن ﺑـﻮد

 

‫ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن را ﻧﻴﺰ در ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺤﻠﻪ آﻣﻮﺧـﺖ. وى ﻗـﺮآن را ﺑـﺎ ﺻـﻮت و درﻧﻬﺎﻳـﺖ زﻳﺒـﺎﻳﻰ ﺗـﻼوت

 

ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ رﻓﺘﺎر ﺣﺴﻦ در ﻛﻮدﻛﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺣﺴﻦ ﺧﻴﻠﻰ ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺑﻮد و دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫـﺮ

 

وﺳﻴﻠﻪاى را ﻛﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪﺑﺎز ﻛﻨﺪ و ﺑﺒﻴﻨﺪ داﺧﻞ آن ﭼﻴﺴﺖ.

 

‫او در ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺖ و دوره اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪ ﻛﺎﺷﺎﻧﻰ واﻗﻊ در ﭼﻬﺎرراه ﻣﻴﺪان ﺑـﺎر -

 

‫ﮔﺬراﻧﺪ. ﭘﺲ از آن، دوره راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪ راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻓﺮازى - در ﻫﻤﺎن ﻣﺤﻠﻪ - ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﺎﻧﺪ و

 

‫ﺳﭙﺲ در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻧﻰ در ﭼﻬﺎرراه زر‪ﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ اداﻣﻪ داد. ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن ﺳـﺎل اول ﻧﻈـﺮى، ﺑـﻪ ﻋﻠّـﺖ

 

‫ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﻓﻨّـﻰﺗﺤـﺼﻴﻞ را رﻫـﺎ ﻛـﺮد و ﺑـﻪ ﺗﺮاﺷـﻜﺎرى روى آورد. ﺑﺮادراﻳـﺸﺎن در اﻳـﻦ ﻣـﻮرد

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اواﻳﻞ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻛﺎر ﺗﺮاﺷﻜﺎرى ﻣﺸﻐﻮل ﺑـﻮد، ﺗـﻼش ﻣـﻰﻛـﺮد اﺳـﻠﺤﻪاى درﺳـﺖ ﻛﻨـﺪ و

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ آن ﺷﺎه را ﺑﻜﺸﻢ. در ﻫﻤﺎن ﻳﻚ ﻣﺎه اوﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺮاﺷـﻜﺎرى ﻣـﻰرﻓـﺖ، ﺑـﺎ ﺗـﻼش

 

 ‫ﻓﺮاوان ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﺳﻠﺤﻪاى درﺳﺖ ﻛﻨﺪ.

 

‫او در اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖﺧﻮد ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ)ع( ﻣﺸﺮف ﻣـﻰﺷـﺪ.ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﺑـﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬـﺎى

 

‫ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻧﻴﺰ ﻋﻼﻗﻪ واﻓﺮى داﺷﺖ. ﻓﻮﺗﺒﺎل و ﻛﻮﻫﻨﻮردى از ورزﺷـﻬﺎى ﻣـﻮرد ﻋﻼﻗـﻪ اﻳـﺸﺎن ﺑـﻮد و اﻏﻠـﺐ

 

ﺟﻤﻌﻪﻫﺎ را ﺑﺎ ﭘﺎى ﭘﻴﺎده ﺑﻪ ﻛﻮهﻫﺎى ﺳﻴ‪ﺪى ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ از ﻧﻮﺟﻮاﻧﻰ ﻓﻀﺎﻳﻞ اﺧﻼﻗﻰ ﺑﻰﺷﻤﺎرى داﺷﺖ. او ﻣﻄﻴﻊ اواﻣﺮ واﻟﺪﻳﻦ ﺑﻮد و ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ اﺣﺘﺮام ﻓـﻮق

 

‫اﻟﻌﺎدهاى ﻗﺎﻳﻞ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺣﻖّ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد و از اﻳﺠﺎد ﻛﻤﺘـﺮﻳﻦ ﻣﺰاﺣﻤـﺖ ﺑـﺮاى آﻧـﺎن

 

‫ﺧﻮددارى ﻣﻰﻛﺮد. او ﻛﻮدﻛﺎن را ﺑﺴﻴﺎر دوﺳﺖ ﻣﻰداﺷﺖ و ﺑﺎ آﻧﺎن ﺑﺎ رأﻓﺖ و ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻰ رﻓﺘـﺎر ﻣـﻰﻛـﺮد.

 

ﻛﻮدﻛﺎن ﻣﺤﻠﻪ، ﺷﻬﺎدت وى را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دردﻧﺎكﺗﺮﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺗﻠﻘﻰ ﻛﺮدهاﻧﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺧﻮد را ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺷﺮوع ﻛﺮد. ﺑﻪ ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﺮادر ﺷـﻬﻴﺪ او‪ﻟـﻴﻦ

 

‫ﺗﻐﻴﻴﺮات در وى زﻣﺎﻧﻰ آﻏﺎز ﺷﺪ ﻛﻪ در ﺟﻠﺴﺎت آﻗﺎى رﺳﺘﮕﺎر ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ ﺑﻴﺖ آﻳﺖاﻟﻠّﻪ زﻧﺠﺎﻧﻰ در ارﺗﺒﺎط ﺑﻮد. اﻋﻼﻣﻴﻪ و ﭘﻴﺎﻣﻬﺎى اﻣﺎم ﻛﻪ در ﻣﻨﺰل اﻳﺸﺎن ﭼﺎپ و ﺗﻜﺜﻴﺮ

 

‫ﻣﻰﺷﺪ، ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻬﻴﺪ و ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺒﺎرزان ﭘﺨﺶ ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﺎ ﺗﺸﺪﻳﺪ ﻣﺒﺎرزات ﻋﻠﻴﻪ رژﻳﻢ، ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎى ﺷـﻬﻴﺪ

 

ﻧﻴﺰ ﺷﺪ‪ت ﭘﻴﺪا ﻛﺮد.

 

‫او در ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)، ﺣﻀﻮرى ﻓﻌ‪ﺎل داﺷـﺖ و ﭘـﺮﺗﻼش و ﺧـﺴﺘﮕﻰ ﻧﺎﭘـﺬﻳﺮ ﺑـﻪ ﺣﻤـﻞ

 

ﻣﺠﺮوﺣﺎن ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

وى ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب، در ﻛﺸﻒ و ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎى ﺗﻴﻤﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻓﻌ‪ﺎل داﺷﺖ.

 

‫ﺣﺴﻦ ﺑﺎ ﺻﺪور ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم در زﻣﻴﻨﻪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ارﺗﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻰ، ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺴﺠﺪ زﻳﻨﺒﻴﻪ ﭼﻬﺎرراه

 

‫ﻣﻴﺪان ﺑﺎر - ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻄﻬﺮى ﺷﻤﺎﻟﻰ - ﺷﺪ و ﺑﻪ ﮔﺸﺖ زﻧﻰ و ﻛﺸﻴﻜﻬﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﺳﺎل 1361 ﻋﻀﻮ رﺳﻤﻰﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺷﺪ و از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، در ﺟﺒﻬﻪ ﺣـﻀﻮر ﭘﻴـﺪا

 

‫ﻛﺮد. او ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﺧﻮد را اﺑﺘﺪا در ﻳﻜﻰ از ﮔﺮداﻧﻬﺎى زرﻫﻰ آﻏﺎز ﻛﺮد و ﺗﻼش ﻣﻰﻛﺮد ﻛﺎرﻫـﺎﻳﻰ را ﻛـﻪ ﺑـﻪ

 

‫وى واﮔﺬار ﻣﻰﺷﻮد، ﺑﻪﻧﺤﻮ اﺣﺴﻦ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ و ﺳﻌﻴﺶ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗـﺪﻣﺶ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺧـﺪا ﺑﺎﺷـﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻋﻼﻗﻪ واﻓﺮى ﺑﻪ اﻣﺎم(ره) داﺷﺖ و ﺧﻮد را ﻣﻄﻴﻊ ﻣﺤﺾ اواﻣﺮ اﻣﺎم(ره) ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫او ﭘﺲ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﻬﻴﺪ رﺟﺎﺋﻰ در ﺟﺒﻬـﻪ ﻛﻮﺷـﻚ، از ﻧﺎﺣﻴـﻪ ﭘـﺎى راﺳـﺖﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪ و ﻣـﺪ‪ﺗﻰ در

 

‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻰ در ﺷﻬﺮ اﺻﻔﻬﺎن ﺑﺴﺘﺮى ﺷﺪ و ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻧﻴﺰ در ﻣﻨﺰل ﺗﺤﺖﻣﺪاوا ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻌﺎﻟﺠـﺎت

 

‫ﺷﻬﻴﺪ، ﻫﻢزﻣﺎن ﺑﺎ اوج ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﻮد. در اﻳﻦ زﻣﺎن، ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺎﻣﻞ در واﺣﺪ اﻃّﻼﻋﺎت ﺑـﻪ ﻣﺒـﺎرزه

 

ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﭘﺲ از ﺳﺮﻛﻮﺑﻰ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ، دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﻧﺒﺮد ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮد.ﺑﺎ آﻣـﺪن او ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ - ﺑـﺎ اﺳـﺘﻌﺪاد

 

‫ﺧﻮب و ﻟﻴﺎﻗﺘﻰ ﻛﻪ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد - ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه واﺣﺪ زرﻫﻰ - رزﻣﻰ ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ.او ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ

 

‫ﻳﻚ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻌﻠّﻤﻰﺑﻮد در ﻛﻨﺎر رزﻣﻨﺪﮔﺎن و آﻧﻬﺎ را ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ اﺗّﺤـﺎد و ﻳﻜﭙـﺎرﭼﮕﻰ در راه ﺧـﺪا

 

‫دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫او ﺧﻮدش را رزﻣﻨﺪه ﻛﻮﭼﻜﻰ در ﻛﻨﺎر ﺳﺎﻳﺮ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﺑﺎ اﺧﻼق ﺧـﻮش، ﺑـﺎ ﺑـﺮادران زﻳـﺮ

 

‫دﺳﺖ ﺧﻮد رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﺳﺨﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ زﺑﺎﻧﺶ ﺟﺎرى ﺑﻮد اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛـﻪ:»ﺟﻨـﮓ، ﺟﻨـﮓ اﺳـﺖ و

 

‫ﻋﺰّت و ﺷﺮف ﻣﺎ در ﮔﺮو ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻨﮓ اﺳﺖ. ﭘﺲ ﺑﺮادران! ﻣﺒﺎدا ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻛﻨﻴﺪ در ﻛﺎرﻫﺎ و در ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻰ

 

‫ﻛﻪ دارﻳﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﺗﻼش ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺪﻳﻮن ﺧﻮن ﺷﻬﺪا ﻫﺴﺘﻴﻢ. اﻳﺸﺎن در ﺟﺒﻬـﻪ آﻧﭽﻨـﺎن

 

‫ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮان در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ او اﻗﺘﺪا ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﺻﻮت دﻟﻨﺸﻴﻦ دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ و ﺗﻮﺳ‪ﻞ او، ﺑﻪ ﺷﺒﻬﺎى ﺟﻤﻌﻪ و ﭼﻬﺎرﺷـﻨﺒﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺷـﻮر و ﺣـﺎل ﺧﺎﺻ‪ـﻰ

 

ﻣﻰﺑﺨﺸﻴﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺎﻣﻞ در واﺣﺪ زرﻫﻰ و در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى ﻣﺴﻠﻢ ﺑـﻦ ﻋﻘﻴـﻞ، زﻳـﻦاﻟﻌﺎﺑـﺪﻳﻦ(ع)، واﻟﻔﺠـﺮ ﻣﻘـﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ،

 

‫واﻟﻔﺠﺮ 1 و واﻟﻔﺠﺮ 3 ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ واﮔﺬار ﺷﺪه را ﺑـﻪﻧﺤـﻮ اﺣـﺴﻦ اﻧﺠـﺎم ﻣـﻰداد.ﺑﻌـﺪ از

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 2، ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﺳـﺘﻌﺪاد و ﺗﺠﺮﺑـﻪاى ﻛـﻪ در ﺑﺨـﺶ ﺗﻌﻤﻴـﺮات زرﻫـﻰ داﺷـﺖ، ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ

 

‫ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮى ﺑﻪ دوﺷﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪﺷﺪ و ﻃﻰ ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻌـﻰ از ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﺶ داﺷـﺖ، ﺑـﻪ ﺗﻌﻤﻴـﺮ

 

‫ﻧﻔﺮﺑﺮﻫﺎ و ﺗﺎﻧﻜﻬﺎى ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه از دﺷﻤﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ. ﺑﺎ ﻓﺮا رﺳﻴﺪن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ در ﺳـﺎل

 

‫1362، دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﺑﺮﮔﺸﺖ و در ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮادر ﺑﺎوﻓـﺎﻳﺶﺣـﺎج رﻣـﻀﺎن ﻋﺎﻣـﻞ -

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ اﻣﺎم ﺻﺎدق(ع) - ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ. او راﺿﻰ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه ﺑﺮادرش ﺟﺒﻬﻪ را

 

‫ﺗﺮك ﻛﻨﺪ، اﻣ‪ﺎ ﺑﺎ اﺻﺮار زﻳﺎد ﻣﺴﺌﻮﻻن، ﺑﺮاى ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه ﺑﺮادرش ﺑﻪﻣﺸﻬﺪ آﻣﺪ.

 

‫او ﻣﻰﮔﻔﺖ: راﻫﻰ ﻛﻪﺑﺮادرم اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ رﺳﻴﺪ، ﭘﺲ ﻣﻦ ﻫـﻢ اﮔـﺮ در اﻳﻨﺠـﺎ راه او را

 

‫اداﻣﻪ دﻫﻢ، ﺑﺮادرم راﺿﻰﺗﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ در ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزهاش ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮم.

 

‫او در ﻣﺮاﺳﻢ ﻳﺎد ﺑﻮد ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪش، ﻣﻜﺮّر ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺧﻮد ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: دﺷـﻤﻨﺎن اﺳـﻼم از ﺟـﺰع و ﻓـﺰع

 

‫ﺑﺴﺘﮕﺎن ﺷﻬﺪا ﻣﺴﺮور ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻋﻤﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺎدى دﺷﻤﻦ ﻣﻰﺷﻮد از ﺷﻤﺎ ﺳـﺮﻧﺰﻧﺪ. وى

 

‫اﺣﺘﻤﺎل ﺷﻬﺎدت ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ ﺑﺮاى ﻣﺎدر ﺑﻴﺎن ﻛﺮد و ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻣﺎدر را ﺑﺮاى ﻗﺒﻮل ﺷﻬﺎدت دو‪ﻣﻴﻦ ﺷـﻬﻴﺪ

 

ﺧﺎﻧﻮاده آﻣﺎده ﻛﺮد.

 

‫وى ﭘﺲ از ﻫﻔﺖ روز، دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ آﻣـﺪ و در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﻃﻼﺋﻴ‪ـﻪ ﺷـﺮﻛﺖ ﻛـﺮد. ﭘـﺲ از آن، ﺑـﺮاى

 

‫ﺗﻌﻤﻴﺮات زرﻫﻰ ﺑﺎ دﻳﮕﺮﺑﺮادران ﻫﻤﺮزم ﺧﻮد ﺑﻪ اﻧﺮژى اﺗﻤﻰ آﺑﺎدان رﻓﺖ. ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻣﺮﺧـﺼ‪ﻰ

 

‫آﻣﺪ، در ﺳﺎل 1362، ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺣﻠﻴﻤﻪ ﺻﺎدﻗﻴﺎن ﻟﻄﻒآﺑﺎد ازدواج ﻛﺮد و ﻫﻤﺴﺮش ﻣﺪ‪ت ﻫﻔﺖ ﻣﺎه در ﻋﻘﺪ

 

اﻳﺸﺎن ﺑﻮد.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت و ﻛﻤﺎﻻت اﺧﻼﻗﻰ او اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻮﺑﻰ را ﻛﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد ﺑﺮاى

 

‫دﻳﮕﺮان ﺑﺎزﮔﻮ ﻧﻤﻰﻛﺮد و ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ در ﻣﺤﻞ از ﺳـﻤﺖ او ﺑـﺎ ﺧﺒـﺮ ﻧﺒـﻮد. ﺑـﺎرزﺗﺮﻳﻦ ﺻـﻔﺖ

 

‫اﺧﻼﻗﻰ ﻛﻪ ﻣﻮرد اﺗﻔّﺎق اﻛﺜﺮ دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﻳﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻮد، ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺑﻰﺑﺎﻛﻰ او ﺑﻮد ﻛﻪ وى را ﺳـﺮآﻣﺪ

 

ﺑﺴﻴﺎرى از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶﻛﺮده ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ او ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت را ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ و ﭘﺲ از ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ، ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﺑﺮاى

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻌﺪى آﻣﺎده ﻣﻰﺷﺪ. ﺷﺒﻬﺎى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت آن ﻗﺪر ﺑﺮاى او ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﺧﻮب ﺑﻮد ﻛـﻪ ﮔﻮﻳـﺎ در ﺟـﺸﻦ

 

ﻋﺮوﺳﻰ ﺷﺮﻛﺖ دارد.

 

‫{ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺎﻣﻞ در ﻧﻴﺎﻳﺸﻬﺎى ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎراﻟﻬﺎ! ﻗﺪﻣﻰ ﻛﻪ در اﻳﻦ راه ﮔﺬاﺷﺘﻪام ﺳﻌﺎدﺗﻰ ﺑـﻮده

 

‫ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻨﺎﻳﺖﻛﺮدى، ﭘﺲ اﻳﻦ اﻓﺘﺨﺎر را ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺣﻔﻆ ﻛﻦ و ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺗـﻮان ﺷـﻜﺮ اﻳـﻦ

 

‫ﻧﻌﻤﺖ را ﻋﻄﺎﻓﺮﻣﺎ.}

 

‫در 15 اﺳﻔﻨﺪ 1362، او ﺑﺮاى ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﻰ از ﺗﻬﺮان ﺑﻪ اﻫﻮاز ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪ و ﺑﻪ اﻧﺘﻈـﺎر ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎﺗﻰ ﻛـﻪ در

 

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻮد روز ﺷﻤﺎرى ﻣﻰﻛﺮد.ﺧﻮد او ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ: آﺧﺮﻳﻦﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ رو

 

دارم. ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.

 

‫در 20 اﺳﻔﻨﺪ 1362 ﺑﻪﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م اﻋﺰام ﺷﺪ. در ﺷﺐ 23 اﺳﻔﻨﺪ 1362، ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﺧﺪﻣـﻪ ﺗﺎﻧـﻚ در

 

‫ﻳﻚ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻪ ﻗﻠﺐ دﺷﻤﻦ ﺗﺎﺧﺖ و در ﻣﺤﻮر ﺷﺮق دﺟﻠﻪ، ﺑﺎ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠـﻮ ﺑـﺮ زﻣـﻴﻦ

 

‫اﻓﺘﺎد و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ در آن ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻣﺎﻧﺪ. اﻣﺪادﮔﺮان ﺻﺒﺢ او را ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳـﺎرﻳﺶ ﺷـﺘﺎﻓﺘﻨﺪ، اﻣ‪ـﺎ ﺑـﻪ دﻟﻴـﻞ

 

‫ﺧﻮن زﻳﺎدى ﻛﻪ از او رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﭘﺲ از ﺳﻪ روز ﺑﺴﺘﺮى ﺷﺪن در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺻﺤﺮاﻳﻰ، ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ

 

 ‫و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ در وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻋﻨﻮان ﻛﺮده ﺑﻮد، ﻫﻤﭽﻮن اﻣﺎﻧﺘﻰ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ اﻣﺎﻧﺖﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺷﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺣﺴﻦ ﻋﺎﻣﻞ، دو‪ﻣﻴﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮد و ﭘﻴﻜـﺮ ﻣﻄﻬ‪ـﺮش ﺑﻌـﺪ از اﻧﺘﻘـﺎل ﺑـﻪ ﻣـﺸﻬﺪ و ﺗـﺸﻴﻴﻊ

 

‫ﺟﻨﺎزه، در 3 ﻓﺮوردﻳﻦ 1364 در ﺻﺤﻦ ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ)ع( در ﻛﻨﺎر ﻣﺰار ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪش ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ‫ﺷﺪ.