شهید هادی اسلامی خیبری

 

ﻫﺎدى اﺳﻼﻣﻰ ﺧﻴﺒﺮى - او‪ﻟﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮاده - در ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ دى ﻣﺎه ﺳﺎل 1344 در ﻗﺮﻳﻪى ﺧﻴﺒﺮى از

 

‫ﺗﻮاﺑﻊ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑﺎد ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 

‫ﭘﺪرش ﺑﻨّﺎ ﺑﻮد و درآﻣﺪﻛﻤﻰ داﺷﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺧﺎﻧﻪاى از ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و در ﻣﻨـﺰل ﭘـﺪرﺑﺰرﮔﺶ

 

‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫دو ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪﻣﺸﻬﺪ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻛﺮدﻧﺪ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﭼﻬﺎرﺳﺎل ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷـﺖ، ﭘـﺪرش ﺳـﻮرهﻫـﺎى

 

‫ﻛﻮﺗﺎه ﻗﺮآن ﻣﺠﻴﺪ را ﺑﻪ او ﻳﺎد داد. و ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاى ﻓﺮاﮔﻴﺮى ﺑﻬﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﺮآن او را ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ

 

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد.

 

‫از ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ ﺑﺎ ﺑﻘﻴ‪ﻪى ﺑﺮادرﻫﺎ و ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎﻳﺶ ﻓﺮق داﺷﺖ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ واﻟـﺪﻳﻨﺶ، ﭼـﻪ در ﻛﺎرﻫـﺎى

 

‫ﻣﻨﺰل و ﭼﻪ ﻛﺎر ﺧﺎرج از آن ﻛﻤﻚ و ﻳﺎرى ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ. ﺑﺴﻴﺎر ﭘﺮ ﺗﺤـﺮّك ﺑـﻮد. دﻟـﺶ ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺖ ﺧـﻮد

 

‫درآﻣﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻛﻤﻚ ﺧﺮج ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﻣﺎدرش در ﺧﺎﻃﺮهاى ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚﺑﺎر ﺑﻪ ﺑﻨّﺎى ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺮاى او آب ﺑـﺮده

 

‫ﺑﻮد. او ﻫﻢ دو رﻳﺎل دﺳﺘﻤﺰد ﺑﻪ او داده ﺑﻮد. ﻫﺎدى ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣـﺪ و ﺑـﺎ ﺧﻮﺷـﺤﺎﻟﻰ ﮔﻔـﺖ: ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻣـﺰد

 

‫دادهاﻧﺪ. ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﻻزم دارﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﺨﺮم؟

 

‫ﻫﻤﺮاه ﭘﺪرش از ﺧﺎﻧﻪﺑﻴﺮون ﻣﻰرﻓﺖ ﺗﺎ در ﻛﺎر ﺑﻨّﺎﻳﻰ ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ. آن ﻗﺪر ﻛﻮﭼـﻚ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻗـﺎدر

 

‫ﻧﺒﻮد ﻓﺮﻏﻮن ﺑﻨﺎﻳﻰ را ﺣﻤﻞ ﻛﻨﺪ؛ وﻟﻰ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮدﻛﻔﺎ ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ را ﺧﻮدش

 

‫ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.

 

‫ﺑﺎ ﺷﻮر و ﻋﻼﻗﻪ وارد ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﺪ. دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در دﺑﺴﺘﺎن اﺑﻦ ﺳﻴﻨﺎى ﻣﺸﻬﺪ ﮔﺬراﻧﺪ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﺮاﻳﺾ دﻳﻨﻰ ﺑﻪ او واﺟﺐ ﺷﻮد، ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و روزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. ﺣﺘﻰ اﻻﻣﻜـﺎن ﻧﻤـﺎز را

 

‫در ﻣﺴﺠﺪ و ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﺎز ﻃﻮﻻﻧﻰ و ﺑﺎ ذﻛﺮ دﻋﺎ ﺛﻮاب دارد.

 

‫ﻓﺮدى ﺳﺎده، ﻗﺎﻧﻊ و ﻓﺪاﻛﺎر ﺑﻮد. در ﺻﻒ ﻧﺎﻧﻮاﻳﻰ ﺟﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻛﻪ ﻋﺠﻠﻪ داﺷـﺘﻨﺪ و ﻳـﺎ ﺑـﻪ

 

‫ﺑﻴﻮه زنﻫﺎ و ﭘﻴﺮﻣﺮدﻫﺎﻣﻰداد و ﮔﺎﻫﻰ ﻫﻢ ﺧﻮدش ﺑﺮاى آنﻫﺎ ﻧﺎن ﻣﻰﺧﺮﻳﺪ.

 

‫ﻳﻚﺑﺎر در ﻋﻴﺪ ﻧﻮروز ﻛﻪ ﭘﺪرش ﺑﺮاﻳﺶ ﻟﺒﺎس ﻧﻮ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد، از ﭘﻮﺷـﻴﺪن آن ﺳـﺮﺑﺎز زد و ﮔﻔـﺖ: ﻫـﺮ

 

‫وﻗﺖ ﻫﻤﻪى ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى اﻳﺮان ﻟﺒﺎس ﻧﻮ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻟﺒﺎس ﻧﻮ ﻣﻰﭘﻮﺷﻢ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب از ﻃﺮﻳﻖ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره) و اﻫﺪاف ﺑـﺰرگ اﻳـﺸﺎن آﺷـﻨﺎ و ﻋـﻀﻮ ﺑـﺴﻴﺞ و

 

‫اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺪ. اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎى اﻣﺎم(ره) را در آﺳﺘﻴﻨﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻴـﺎن ﻣـﺮدم ﭘﺨـﺶ

 

‫ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫از ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺗﺮس و واﻫﻤﻪﻧﺪاﺷﺖ. در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺣﻀﻮرى ﻓﻌ‪ﺎل داﺷﺖ. ﭘﻮﺳﺘﺮ و ﻧﻮارﻫﺎى ﺣﻀﺮت اﻣـﺎم

 

‫را در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﭘﺨﺶﻣﻰﻛﺮد. ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺮ روى ﺑﺎم، ﻧﺪاى" ا... اﻛﺒﺮ" ﺳـﺮ ﻣـﻰداد و ﺑـﺮ دﻳﻮارﻫـﺎ ﺷـﻌﺎر

 

‫ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮق ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻧﺰﺟﺎر ﺧﻮﻳﺶ را از رژﻳﻢ ﭘﻬﻠﻮى اﺑﺮاز ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم دورهى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ، در ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن "ﺷـﻬﻴﺪ ﻳﻮﺳـﻔﻰ" در رﺷـﺘﻪى اﺗﻮﻣﻜﺎﻧﻴـﻚ ﻣـﺸﻐﻮل ﺑـﻪ

 

‫ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺷﺪ. در رﺷﺘﻪى ﺗﺤﺼﻴﻠﻰاش ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮ‪ﻓﻖ ﺑﻮد و ﭘﻴـﺸﺮﻓﺖ زﻳـﺎدى در اﻳـﻦ زﻣﻴﻨـﻪ داﺷـﺖ. ﺑـﻪ

 

‫ﮔﻔﺘﻪى ﭘﺪرش، ﻗﺎدر ﺑﻮد ﻣﺎﺷﻴﻦﻫـﺎى ﺧـﺮاب را ﺗﻌﻤﻴـﺮ ﻛﻨـﺪ. اﻣ‪ـﺎ از آن ﺟـﺎﻳﻰ ﻛـﻪ آن دوره - دورهى

 

‫ﻣﺘﻮﺳ‪ﻄﻪ اﻳﺸﺎن - ﻣﻘﺎرن ﺑﺎ ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﻮد، ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ و دﻓﺎع از اﺳﻼم و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﺪ

 

‫ﺗﺎ ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﻨﺪ و ﻋﺎزم ﻣﻴﺎدﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﺷﻮد.

 

‫او‪ﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﺪون اﺟﺎزهى ﭘﺪر ﻋﺎزم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ در راه آﻫﻦﺟﻠـﻮى او را ﮔﺮﻓﺘـﻪ و ﺑ‪ـﺮَش ﮔﺮداﻧﺪﻧـﺪ. وى

 

‫ﺑﺮاى ﻛﺴﺐ اﺟﺎزه ى ﻛﺘﺒﻰﺑﻪ ﺳﺮاغ ﭘﺪرش رﻓﺖ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﭘﺪر در ﻣﻘﺎﺑﻞ درﺧﻮاﺳﺖ او ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد: ﺗـﻮ

 

‫ﺑﺎﻳﺪ درس ﺑﺨﻮاﻧﻰ ﺷﻬﻴﺪﭘﺎﺳﺦ داده ﺑﻮد: ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ اﺳﻢ ﻣﺮا ﻫﺎدى ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪاﻳﺪ؟ ﻫـﺎدى اﺳـﻢ ﺑﺰرﮔـﻰ

 

‫اﺳﺖ. ﻫﺎدى ﻳﻌﻨﻰ راﻫﻨﻤﺎ. ﻣﻦ روى اﺳﻢ و ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺧﻮدم ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﻫﻤـﻴﻦ

 

‫ﻛﺎر ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ام.

 

‫در ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﺗﺒﻠﻴﻐﻰ، ﻫﻨﺮى و ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺳﭙﺎه ﺣﻀﻮر داﺷﺖ. ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻟﻴﺎﻗـﺖ و دراﻳﺘـﻰ

 

‫ﻛﻪ در اﻳﺸﺎن وﺟﻮد داﺷﺖ، ﺳِﻤ‪ﺖ ﻣﻌﺎون ﻛﺎرﮔﺰﻳﻨﻰ ﺳﭙﺎه ﻧﺨﺮﻳﺴﻰ ﺑﻪ او واﮔﺬار ﺷﺪ.

 

‫از آﻳﺖ ا... ﺑﻬﺸﺘﻰ و ﺷﻬﻴﺪ رﺟﺎﻳﻰ ﺷﺪﻳﺪ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﻮرد ﺿﺮب و ﺷﺘﻢ ﺿـﺪ‪اﻧﻘﻼﺑﻴﻮن

 

‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪﻫﺮﺑﺎر ﺑﻪ ﻳﺎرى ﺧﺪا ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ درﺑﺮد.

 

‫ﺑﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ)ره( ﺧﻴﻠﻰ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﻫﻤﻴﻦ ﻋﺸﻖ و ﻟﺒﻴﻚ ﺑﻪ ﭘﻴﺎم رﻫﺒﺮ، ﻋﺎﻣﻞ اﺻـﻠﻰ ﺣـﻀﻮر وى

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد.

 

‫در او‪ﻟﻴﻦ اﻋﺰام، ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪى ﭼﺰّاﺑﻪ رﻓﺖ و ﺑﺎر دو‪م ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻏﺮب اﻋـﺰام ﺷـﺪ. و در

 

‫اﻳﻦ اﻋﺰام - ﻛﻪ ﺑﻪﻣﻨﻄﻘﻪى ﻣﻬﺮان رﻓﺘﻪ ﺑﻮد - از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﭼﺸﻢ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و اﺛﺮ آن ﺟﺮاﺣﺖ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎم

 

‫ﺷﻬﺎدت ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﭼﺸﻢ اﻳﺸﺎن ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻮد.

 

‫در ﺳﻮ‪ﻣﻴﻦ اﻋﺰام در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ1 ﺣﻀﻮر ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪى ﭘﺸﺖ، ﻣﺠـﺮوح و

 

‫ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ؛ اﻣ‪ﺎ ﻗﺒﻞ از ﺑﻬﺒﻮدى ﻛﺎﻣﻞ دوﺑﺎره ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ.

 

‫ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰﻣﺠﺮوح ﺑﻮد و در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺑـﺮد، ﺑـﻪ دﻳـﺪﻧﺶ رﻓـﺘﻢ. ﻓـﻮراً ﺳـﺮاغ

 

‫ﭘﺪرش را ﮔﺮﻓﺖ و از ﺣﺎل و ﻛﺎر او ﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪ. ﻫﻤﺎن ﺟﺎ از ﺳﭙﺎه دو ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﻣـﺴﺎﻋﺪه ﮔﺮﻓـﺖ و آن را

 

‫ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ از ﭘﺪرش ﭼﻴﺰى ﻧﺨﻮاﻫﻢ.

 

‫اﺧﻼق و اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﻮﻳﺶﺑﺮاى دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ درس ﺑﻮد. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﻛّﻞ ﻣﻰﻛﺮد و ﺻـﺒﻮر

 

‫ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶﻧﻴﺰ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﻜﻼت ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎى ﺟﻤﻌﻰ و ﺗﺪارﻛﺎت ﺗﻤﺎﻳﻞ داﺷـﺖ. اﮔـﺮ ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎﺗﻰ را ﺑـﻪ او

 

‫ﻣﻰدادﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺪارﻛﺎت ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ راﺣﺖﺗﺮم.

 

‫ﻫﻨﮕﺎم آﺧﺮﻳﻦ اﻋﺰاﻣﺶ، ﺣﺎل و ﻫﻮاى دﻳﮕﺮى داﺷﺖ. ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻛـﻪ از دوران ﻛـﻮدﻛﻰ ﺗـﺎ آن

 

‫زﻣﺎن دوﺳﺖ ﺻﻤﻴﻤﻰ و ﻫﻤﺮاه او ﺑﻮد، ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دو روز ﻣﺎﻧﺪه ﺑـﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت، وارد ﺳـﻨﮕﺮ ﺷـﻬﻴﺪ ﺷـﺪم.

 

‫ﻣﺸﻐﻮل ﻋﺒﺎدت ﺑﻮد. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﺎدى، اﻣﺮوز ﺧﻴﻠﻰ ﻧﻮراﻧﻰ ﺷﺪه اى. ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣـﺎ را ﻫـﻢ ﺑﻜـﻦ. و اﻳـﺸﺎن

 

‫ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﻣﺎﻟﻴﺎﻗﺖﻧﺪارﻳﻢ.

 

‫ﭘﺪرش ﻧﻴﺰ آﺧﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮهى او را از ﻫﻤﺎن روزﻫﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد دارد و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﺧﻮدم اﻳﺸﺎن را ﺗﺎ

 

‫ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺑﺴﻴﺞ ﺑﺪرﻗﻪﻛﺮدم. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﻛﺮد، اﻳﺴﺘﺎد و ﻧﮕـﺎﻫﻰ ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﺗـﺎ ﭘـﺎى ﻣـﻦ اﻧـﺪاﺧﺖ.

 

‫ﭼﻨﺪﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد. ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻛﺎرى دارد. ﺻﺪا زدم: ﻛﺎرى دارى؟ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﺧﺪا ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه.

 

‫ﺣﺪود 9 روز ﺑﻌﺪ ﻳﻌﻨﻰ در ﺗـﺎرﻳﺦ 8/12/1362 در ﻣﻨﻄﻘـﻪى "ﺟﻔﻴـﺮ" و در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت "ﺧﻴﺒـﺮ" - ﻛـﻪ

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮوه را ﺑﻪﻋﻬﺪه داﺷﺖ - ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ، ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﺷﻬﺎدت او در ﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤ‪ﻰ داﺷـﺖ. ﺑـﻪ ﻃـﻮرى ﻛـﻪ ﺑﻌـﺪ از آن ﭘـﺪرش در

 

‫ﻛﻤﻴﺘﻪى اﻣﺪاد و ﺳﺘﺎد ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻓﺘﺨﺎرى ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﺪ.

 

‫او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺟﻨﺎزه ى ﭘﺴﺮم را دﻳﺪم و ﺧﻮدم را ﺑـﺮ روى آن اﻧـﺪاﺧﺘﻢ، ﺑـﻮى ﺧﻮﺷـﻰ اﺳﺘـﺸﻤﺎم

 

‫ﻛﺮدم و ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ اﺻﻼً ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﺮدم. ﺑﻮى ﺧﻮش ﺑﺪن اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ و روﺣﻴ‪ﻪ داد. اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم

 

‫ﻛﺴﻰ دﺳﺖ روى ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و آرام ﺷﺪم.

 

‫او ﻛﻪ دل از دﻧﻴﺎ ﺑﺮﻳﺪه و ﺑﻪ ﻣﺤﺒ‪ﺖ ﻣﻌﺒﻮد اﻓﺰوده ﺑﻮد، ﺑﺮاى رﻫﺎﻳﻰ ذر‪ه ذر‪هى ﺧﺎك ﻣﻴﻬﻦ اﺳﻼﻣﻰ، ﺗـﺎ

 

‫آﺧﺮﻳﻦ ﻗﻄﺮه ى ﺧﻮﻧﺶﺟﻨﮕﻴﺪ.

 

‫ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎﻛﺶ را در 15 اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎه ﺳﺎل 1362 در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﺳﻔﺎرش ﺧـﻮدش

 

‫اﻳﻦ اﺷﻌﺎر را ﺑﺮ ﺳﻨﮓﻣﺰارش ﺣﻚ ﻛﺮده اﻧﺪ:

 

‫{ﻣﺎدر ﺑﺮوم، ﻣﺎﻧﺪن و ﻣ‪ﺮدن ﻧﻨﮓ اﺳﺖ                       ﻣﺎدر ﺑﺮوم ﻛﻪ وﻗﺖ ﺧﻴﻠﻰ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ

 

‫اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ز رﻫﺒﺮم روح ﺧﺪا                               ﭘﻴﺮوزى ﻣﺎ در ﮔﺮو اﻳﻦ ﺟﻨﮓ اﺳﺖ.}