زندگینامه شهید ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪه

 

ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪه - ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﻫـﺸﺘﻢ اﺳـﻔﻨﺪﻣﺎه ﺳـﺎل 1327 در ﺷـﻬﺮ ﻛـﺮﺑﻼ

 

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﭼﻮن ﭘﺪرش ﺑﺮاى اداﻣﻪﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ ﻋﺮاق ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻛﺮده ﺑﻮد، او در ﻛﻨﺎر ﻗﺒﺮ ﻋﻠﻰﺑﻦﺑﻴﻄﺎﻟﺐ(ع) ﺑﻪ دﻧﻴﺎ

 

‫آﻣﺪ. ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻚﺳﺎل وﻧﻴﻢ از ﺗﻮﻟّﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻌﻔﺮ ﺑﻪ اﻳﺮان آﻣﺪﻧﺪ و در ﻳﻜـﻰ از روﺳـﺘﺎﻫﺎى ﺳـﺒﺰوار

 

‫اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ. ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺲ از آن، ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ رﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻮن اﺟﺎزه ى ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑـﻪ ﻋـﺮاق را ﺑـﻪ آنﻫـﺎ

 

‫ﻧﺪادﻧﺪ، در ﻛﻨﺎر ﻗﺒﺮ اﻣﺎم ﻫﺸﺘﻢ(ع) ﺳﻜﻨﻰ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ.

 

‫ﺣﺪود ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻧﺰد ﭘﺪرش - ﻛﻪ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻮد - درس ﻃﻠﺒﻪاى ﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. در دوازده ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺖ ﺷﻜﻨﻰ ﺣﻀﺮت اﺑﺮاﻫﻴﻢ را در ﻣﺴﺠﺪ

 

‫ﺑﺎزﮔﻮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺮدم ﺑﺎﻳﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ وار ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ. ﻃﺎﻏﻮﺗﻴﺎن از ﺳﺨﻨﺎن اﻳـﻦ ﻧﻮﺟـﻮان ﺗﺮﺳـﻴﺪﻧﺪ و

 

‫دﻳﮕﺮ اﺟﺎزه ى ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ را ﺑﻪ او ﻧﺪادﻧﺪ.

 

‫در 51 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻟﺒﺎس ﻃﻠﺒﻪاى ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد. ﻋﺎﺷﻖ اﻫﻞ ﺑﻴﺖ(ع) ﺑﻮد و در راه رﺳﺎﻧﺪن ﭘﻴﺎم ﺣﻖ ﺑﻪ ﻣـﺮدم

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺷﻴﺪ. ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻟﺒﺎس را از ﺗﻦ ﺑﻴﺮون ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻋـﺎد‪ى ﺑـﻪ ﻛﻮﺷـﺶ ﺧـﻮد اداﻣـﻪ داد.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ آن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ، ﺣﻖّ اﻳﻦ ﻟﺒﺎس را ادا ﻛﻨﻢ. آرزوى زﻳﺎرت ﺑﺎرﮔـﺎه اﻣـﺎم

 

‫ﺣﺴﻴﻦ(ع) را داﺷﺖ، وﻟﻰﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻪ زﻳﺎرت ﻧﺸﺪ.

 

‫در  17 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺑﻴﺪﺧﻮرى ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﺑﺴﺖ. ﻣﺪ‪ت زﻧـﺪﮔﻰ ﻣـﺸﺘﺮك آنﻫـﺎ 12 ﺳـﺎل

 

‫ﺑﻮد.

 

‫ﺛﻤﺮه ى ازدواج آنﻫﺎﭼﻬﺎر ﻓﺮزﻧﺪ اﺳﺖ؛ ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻮاد 15/10/1348، ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﻣﻬـﺪى در 30/6/1350،

 

‫ﻧﺮﺟﺲ در 31/6/1353 و روح اﻟﻠّﻪ در 6/11/1357 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪﻧﺪ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺿﻌﻴ‪ﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ. اﻣ‪ﺎ ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﻣﻰﮔﻔـﺖ:

 

‫ﺧﺪاﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﺪه.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺑﻴﺪﺧﻮرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻓـﺮدى ﻣﻬﻤـﺎنﻧـﻮاز، ﻣـﺮدمدار، ﺻـﺒﻮر و ﺷـﺠﺎع

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﻣﻦ و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ دوﺳﺖ ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، از آنﻫﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎرى ﻣﻰﻛـﺮد و ﺗـﺎ ﺻـﺒﺢ

 

‫ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺳﺮﻣﻰزد. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺠﺎب ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫در اﻣﻮر ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد. ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﻣﺴﺘﻘﻞ و ﺑﺎ اﻋﺘﻤـﺎد ﺑـﻪ ﻧﻔـﺲ

 

‫ﺑﺰرگ ﻛﻨﺪ و در اﻣﻮر درﺳﻰ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻮاد ﺑﻴﻨﻨﺪه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﺑـﻪ درس ﻣـﺎ اﻫﻤﻴ‪ـﺖ ﻣـﻰداد. ﺑـﻴﻦ ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ ﻓﺮﻗـﻰ

 

‫ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﺟﻠﻮى دﻳﮕﺮان اﺣﺘﺮام ﻣﺎ را داﺷﺘﻨﺪ. ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺎ ﻧﺎن ﺣﻼل ﺑـﺰرگ ﻛـﺮد و در ﻛﺎرﻫـﺎى

 

‫ﻋﺒﺎدى ﻣﺎ را ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺸﻮﻳﻖﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻫﺮ وﻗﺖ در ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﻤﺮهى ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻳـﺎ ﺷـﺎﮔﺮد ﻣﻤﺘـﺎز

 

‫ﻣﻰﺷﺪم، ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻛﺎدوﻳﻰﻣﻰﺧﺮﻳﺪﻧﺪ و در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﺎﻳﺰه ﻣﻰدادﻧﺪ.

 

‫اﻳﺸﺎن ﻣﻨﺎﻋﺖ ﻃﺒﻊ داﺷﺖﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶﻧﻴﺰ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪ و ﻧﻮارﻫﺎى اﻣﺎم ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻣـﻰﻛـﺮد. ﻧﻘـﺶ ﺳـﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺗﻈـﺎﻫﺮات را در

 

‫راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻮاد ﺑﻴﻨﻨﺪه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در زﻣﺎن اﻧﻘﻼب - ﻛﻪ در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ

 

‫- ﻣﻦ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻪ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ. اﻳﺸﺎن در ﺻﻒ ﺟﻠﻮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺳـﺎﻳﺮﻳﻦ ﻛـﻪ در

 

‫ﺻﻒﻫﺎى ﻋﻘﺐ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻰﺳﭙﺮدﻧﺪﺗﺎ ﮔﻢ ﻧﺸﻮم.

 

‫او ﻣﻘﻠّﺪ اﻣﺎم ﺑﻮد. در ﺻﻨﻒ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮوﺷﺎن ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺮ ﭘـﺎ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﻫﻤـﺴﺮ ﺷـﻬﻴﺪ - ﺳـﻜﻴﻨﻪ

 

‫ﺑﻴﺪﺧﻮرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل 1356 ﻣﻐﺎزه ى ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮوﺷﻰ را ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى اﻧﻘـﻼب ﭘﺮداﺧـﺖ.

 

‫ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪﺑﻮد: زن و ﺑﭽ‪ﻪ ﻧﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ. اﻳﺸﺎن در ﺟﻮاب ﭘﺎﺳﺦ داده ﺑﻮدﻧﺪ: دﻳـﻦ از ﻧـﺎن

 

‫ﺑﺮاى آنﻫﺎ واﺟﺐﺗﺮ اﺳﺖ.

 

‫در ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺬﻫﺒﻰ رﻳﺎﻳﻰﻧﺒﻮد. ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻗﺮآن ﺗﻼوت ﻣﻰﻛﺮد. ﺣﺞ‪ ﻋﻤﺮه را ﺑﻪ ﺟﺎى آورده ﺑﻮد. در

 

‫ﺳﻔﺮ ﺣﺞ‪ ﺑﺎ آﻗﺎ ﻣﺼﻄﻔﻰﺧﻤﻴﻨﻰ آﺷﻨﺎﺷﺪه ﺑﻮد.

 

‫ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش راﺑﻄﻪى ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ داﺷﺖ. ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﺷﺐ از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪ، ﺑﻪ ﻃـﻮرى

 

‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم. ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﻣﺎدرم ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ اﺳﺖ. ﻓﺎﺻـﻠﻪى ﻣـﺎ از

 

‫اﺗﺎق ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺘﺮ ﺑﻮد و اﻳﺸﺎن ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﺣﺎﻟﺶ ﺧﺮاب اﺳـﺖ.

 

‫و اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎد ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﻮد.

 

‫در اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻣﻰﻧﻤﻮد. ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ، روزﻧﺎﻣﻪ و ﻳﺎ ﻣﺠﻠّﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﻪ آدمﻫﺎى راﺳﺘﮕﻮ

 

‫و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﻟﺤﺎظ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻌﺎﺷـﺮت ﻣـﻰﻛـﺮد و ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:

 

‫ﻧﺒﺎﻳﺪ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدﺷﺎن رﻫﺎ ﻛﻨﻴﻢ. ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎرى ﺑﻜﻨﻴﻢ ﻛﻪ در ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﺎدل ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻮاد ﺑﻴﻨﻨﺪه - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺷﺐﻫﺎى ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻪ دﻋﺎى ﻛﻤﻴـﻞﻣـﻰرﻓﺘـﻴﻢ. ﻣـﻦ

 

‫ﺣﺪوداً 5 ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ دﻋﺎ ﻣﻰرﻓﺘﻢ. ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ زﻳﺎد ﻣﻰدوﻳﺪم و اﻳـﺸﺎن

 

‫آرام ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺳﺮﻋﺘﻤﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﻜﻰ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮر ﺑﻮد. در ﺑﺤﺮانﻫﺎ و ﻣﺸﻜﻼت ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﻣﺸﻜﻞ ﮔﺸﺎ. ﺗﻮﻛّﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا داﺷﺖ و ﻳـﻚ اﻋﺘﻘـﺎد

 

‫ﻋﺠﻴﺒﻰ ﺑﻪ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫در ﻛﻨﺎر ﻛﺎر روزاﻧﻪﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ اﺣﻜﺎم ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ وارد ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﻴﻮﺳﺖ. او ﺟﺰو ﻣﺆﺳ‪ﺴﻴﻦ ﺳـﭙﺎه

 

‫در ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻮد.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺳﭙﺎه ﺑﻮد، ﻫﺮ ﻣﺰاﻳﺎﻳﻰ را ﻛﻪ ﻣﻰدادﻧﺪ او ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ ﭼـﻮن ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﺎرش ﺧﺎﻟـﺼﺎﻧﻪ

 

‫ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿﻊ ﺑﻮد. ﻓﺨﺮﻓﺮوﺷﻰ ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺗﻮﻛّﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا داﺷﺖ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻮد. در زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻨـﻰ

 

‫ﺻﺪر ﻛﺎﻧﺪﻳﺪاى رﻳﺎﺳﺖﺟﻤﻬﻮرى ﺑﻮد، ﺑﻪ او رأى ﻧﺪاد. ﻣﻰﮔﻔـﺖ: او ﻓـﺮدى اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺳﻴﺎﺳـﺖ ﺑـﺎزى

 

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ.

 

‫ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب اﻓﺮاد ﺳﺎواﻛﻰ را ﭘﺲ از ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺑﻪ دادﮔﺎه اﻧﻘﻼب ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫در ﺳﺮﻛﻮﺑﻰ ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺪ‪ﺗﻰ در ﻛﺮدﺳﺘﺎن، ﮔﻨﺒﺪ و ﻣﺮز اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺣـﻀﻮر داﺷـﺖ. ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﭼﻤﺮان و ﺷﻬﻴﺪ رﺳﺘﻤﻰﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪه در ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه ى ﭘﻴﺮﻣﺮدى 70 ﺳﺎﻟﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛﺮد: از ﺑﻴـﻨﺶ ﺷـﻤﺎ

 

‫ﺧﻮاﻫﺮان و ﺑﺮادران ﻋﺰﻳﺰﻛﻪ ﺑﻪ ﺣـﺪ‪ى رﺳـﻴﺪه اﺳـﺖ ﻛـﻪ دﺷـﻤﻦ را از ﺧـﺎدم، ﻣﻨـﺎﻓﻖ را از ﻣـﺴﻠﻤﺎن،

 

‫دوﺳﺘﺪار ﺧﻠﻖ را از ﺿﺪ‪ ﺧﻠﻖ و از ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ اﺳﻼم را از ﻛﻔﺮ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻰدﻫﻴﺪ، ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارى

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻢ. اﻳﻦ ﮔﺮوﻫﻚﻫﺎى واﺑﺴﺘﻪ و ﺿﺪ‪ ﺧﻠﻖ ﻫﺪﻓﺸﺎن از ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت و ﺟﺎرو ﺟﻨﺠﺎل، دﻟـﺴﻮزى ﺑـﻪ ﺣـﺎل

 

‫ﻣﺮدم زﺣﻤﺘﻜﺶ و ﻣﺴﺘﻀﻌﻒﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﺧﻮد و ارﺑﺎبﻫﺎﻳﺸﺎن را در اﻳـﻦ ﻛـﺸﻮر

 

‫ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﻨﺪ. آنﻫﺎ از ﻳﻚ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ زﺣﻤﺘﻜﺸﺎن ﻣﻰﭘﺮدازﻧﺪ و از ﺳـﻮى دﻳﮕـﺮ ﺑـﺮاى ﺣﻔـﻆ ﻣﻨـﺎﻓﻊ

 

‫ﻓﺌﻮدالﻫﺎ راﺿﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪﻛﻪ دﻫﻘﺎﻧﺎن ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﺮﺳﻨﺪ و از ﻓﻘﺮ و ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻨﺪ. ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد

 

‫ﺟﻨﺎﻳﺎت آﻧﺎن را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮدهاﻳﺪ. آﻧﺎن دو ﺗﻦ از اﻓﺮادى را ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻃﺒﻘـﻪى ﻣﺤـﺮوم ﺗـﻼش

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ. ﮔـﻮشﻫﺎﻳـﺸﺎن را ﺑﺮﻳﺪﻧـﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧـﺸﺎن را از ﺣﺪﻗـﻪ در آورده ﺑﻮدﻧـﺪ،

 

‫ﺳﺮﺷﺎن را ﺳﻮراخ و ﺑﺪنﻫﺎى ﭘﺎﻛﺸﺎن را در ﺑﻴﺎﺑﺎن رﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫ﺻﺪام ﺷﻴﺮﺧﻮارﮔﺎه را در دزﻓﻮل ﺑﺎ ﻣﻮﺷﻚ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﭘﻴﺮﻣﺮدى ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎﻟﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣـﺴﻠﻤﺎن

 

‫ﺑﻮدﻧﺶ ﻣﻰﻛﺸﺪ و اﻳﻨﺎن ﺧﻮد را ﻃﺮﻓﺪار ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﻣﻰداﻧﻨﺪ. اى ﻣﺮدم ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺳﻘّﺰ، ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ اﻣﺎم

 

‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: زﻣﺎن، زﻣﺎن اﻣﺘﺤﺎن اﺳﺖ. ﺑﻪ ﺻﺮف ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻢ، ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻣﺎ ﻧﻤﻰﭘﺬﻳﺮد. ﻫﻤﻪى ﻣﺎ در

 

‫ﺣﺎل آزﻣﺎﻳﺶ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺑﻪﻫﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ از ﺳﻨﮕﺮ اﺳﻼم - اﻳﻦ ﻫﺪﻳﻪى ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎى اﻟﻬﻰ - ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﻤـﺖ

 

‫ﺧﻮن ﺻﺪﻫﺎ ﻫﺰار ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ، دﻓﺎع ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻧـﺸﻮﻳﻢ. ﻣـﻦ

 

‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮدم ﺧﻮب ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻣﮋده ﻣﻰدﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ زودى ﻛﺮدﺳﺘﺎن از وﺟﻮد اﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب ﭘﺎك

 

‫ﺷﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻢ در ﺻﻮرت اﺗّﺤﺎد ﺷﻤﺎ ﻣﺮدم ﺧﻮب ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، ارﺗـﺶ ﺟﻤﻬـﻮرى

 

‫اﺳﻼﻣﻰ و دﻳﮕﺮ ﻧﻬﺎدﻫﺎى اﻧﻘﻼﺑﻰ ﻣﻴﺴ‪ﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ، ﺑﺮاى ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب و ﺑﺮﻗﺮارى ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪﻫـﺎى ﺣـﻖ ﻋﻠﻴـﻪ

 

‫ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫اﻧﮕﻴﺰهﻫﺎى اﻋﺘﻘﺎدى و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ اﻣﺎم، ﺑﺎﻋﺚ رﻓﺘﻦ او ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﻢ و

 

‫ﺑﻪ ﻧﺪاى اﻣﺎم ﻟﺒﻴﻚ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ. او ﺑﺎ ﺻﻴ‪ﺎد ﺷﻴﺮازى ﻧﻴﺰ راﺑﻄﻪ داﺷﺖ.

 

‫ﻣﺪ‪ﺗﻰ در ﻛﺮدﺳﺘﺎن و ﺳﻘّﺰ ﺑﻮد و در ﺟﻨﮓ ﮔﻨﺒﺪ ﻧﻴﺰ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﻣﺰار اﻓﻐﺎﻧـﺴﺘﺎن

 

‫اﻋﺰام ﺷﺪ.

 

‫ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺑﻴﺪﺧﻮرى - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻣﻮردى ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﺪ‪ه از

 

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑﻪﻣﺮدم آنﺟﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، در ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺷﻬﻴﺪ در ﺧﻮاﺳـﺖ ﻧﻴـﺮو ﻛـﺮده

 

‫ﺑﻮد وﻟﻰ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺗﻨﺪى ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣ‪ﺎ اﻳﺸﺎن دﺳﺖ از ﻛﺎر ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ارﺗـﺶ و ﻛﻤـﻚ

 

‫دو ﺗﻦ از ﺧﻠﺒﺎﻧﺎن - ﻛﻪ دﻟﺴﻮز ﻣﺮدم ﺑﻮدﻧﺪ - ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ را از ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺑﻴﺮون ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﺷﻬﻴﺪﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﭼﻤﺮان ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﭙ‪ﻪﻫﺎ را ﻓﺘﺢ ﻛﻨﻴﻢ. ﻣـﻦ

 

‫ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺧﺴﺘﻪ و ﮔﺮﺳﻨﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﭙ‪ﻪﻫﺎ را ﻓﺘﺢ ﻛﻨﻨﺪ؟! وﻟﻰ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎ ﻛﻤـﻚ

 

‫از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﭙ‪ﻪﻫﺎ را ﻓﺘﺢ ﻛﺮدﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﭼﻤﺮان در ﭘﺸﺖ ﺧﻂّ از ﻫﻠﻰﻛﻮﭘﺘﺮﭘﻴﺎده ﺷﺪ. ﮔﻔـﺖ: از ﻣـﺎ

 

‫ﺳﺆال ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺗﭙ‪ﻪﻫﺎ را ﻓﺘﺢ ﻛﺮدﻳﺪ؟ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ روزﻫﺎیى ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ.

 

‫اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻧﻔﺖ و وﺳﺎﻳﻞ دﻳﮕﺮ ﻣﻰﺑﺮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺣﻀﻮر ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻢ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔـﺮﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ ﻛـﻢ

 

‫ﺗﻮﺟ‪ﻬﻢ، ﺑﺮاى اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ روى ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺗـﺄﺛﻴﺮ ﻧﮕـﺬارد. اﻳـﺸﺎن ﻟﺒـﺎس ﻋﻴـﺪ را ﻳـﻚﻣـﺎه ﺟﻠـﻮﺗﺮ

 

‫ﻣﻰﺧﺮﻳﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﭙﻮﺷﻴﺪﺗﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻮﻳﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﻮﻧﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻮاد ﺑﻴﻨﻨﺪه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﭘﺪرم ﺑـﻪﻣـﺎ اﺟـﺎزه ﻧﻤـﻰداد ﻛـﻪ ﺑﻴـﺮون از ﺧﺎﻧـﻪ

 

‫ﺧﻮراﻛﻰ دﺳﺘﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ. رﻓﺘﺎر ﭘﺪرم ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻣﻘّﺪس ﺑﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺗﻮﺻﻴﻪﻣﻰﻛﺮد: زﻧﺪﮔﻰ را ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ. اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ.

 

‫راه ﺷﻬﻴﺪان را اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ و در زﻧﺪﮔﻰ ﭘﺸﺘﻜﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ، دﺳﺖ از ﻣﺒﺎرزه ﺑﺮﻧﺪارﻳﺪ و اﺟـﺎزه ﻧﺪﻫﻴـﺪ ﻛـﻪ اﻣـﺎم ﺗﻨﻬـﺎ ﺑﻤﺎﻧـﺪ. دﻋـﺎ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد: ﺧﺪاﻳﺎ، ﻋﻤﺮ ﻣﻦ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺮ ﻋﻤﺮ اﻣﺎم ﺑﻴﻔﺰاى.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻮاد ﺑﻴﻨﻨﺪه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻳﻚ ﮔﺮوه 60 ﻧﻔﺮى ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪى اﻳـﻼم

 

‫رﻓﺘﻨﺪ. اﻳﺸﺎن ﺳﺮﭘﺮﺳﺖﮔﺮوه ﺑﻮدﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﺑﺪرﻗﻪ ﺑﻪ راه آﻫـﻦ رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮدﻳﻢ، ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﭘـﺪرم

 

‫ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ آرزوﻳﺘﺎن ﻣﻰرﺳﻴﺪ. ﺑﻌﺪ از 12 روز از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت ﭘﺪرم را آوردﻧﺪ.

 

‫در ﻧﻤﺎز ﺣﺎﺟﺖ، ﻃﻠﺐ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺑﻴﺪﺧﻮرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم. اﻳـﺸﺎن

 

‫8 ﻣﺎه در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻮدﻧﺪ. آنﻗﺪر ﺧﺪاﻳﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد، وﻟﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭼﻮن ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ راﺿﻰ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ، ﻣـﻦ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻤﻰﺷﻮم. ﻣﺎ از او ﺑﺴﻴﺎر راﺿﻰ ﺑﻮدﻳﻢ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎﺗﺸﺎن را ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻧﺪ، ﺑﻪ ﭘﺴﺮم ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﺮ

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻳﻪﻛﻦ، ﭼﻮن ﻓﺮدا ﺟﻠﻮى دﻳﮕﺮان ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻰ. ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ روﺣﻴ‪ﻪى ﺧﻮدﻣﺎن

 

‫را ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻛﻨﻴﻢ. ﻓﺮزﻧﺪان دﻳﮕﺮم ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭘﺪر ﻛﻪ ﺑﻪ آرزوﻳﺶ رﺳﻴﺪ. ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﺑـﺮاى

 

‫ﻣﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﺑﻮد.

 

‫ﺑﺮاى ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪه ای  ﺑﻪ اﻳﻼم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﻄﺮى ﺣﺲ‪ ﻛﺮدﻧـﺪ، ﺳـﻪ

 

‫ﺑﺎر اﻟﻠّﻪ اﻛﺒﺮ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ. در ﻫﻮاى ﺗﺎرﻳﻚ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺧﻤﭙﺎره ﻣﻰزد، او ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﻰﺷﻮد، اﻣ‪ﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺖ

 

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚﺑﺎر اﻟﻠّﻪ اﻛﺒﺮﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ او اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪه در ﺗﺎرﻳﺦ 14/1/1360 در ﺟﺒﻬﻪى اﻳﻼم ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ درﺟـﻪى

 

‫رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮش ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪﻣﺸﻬﺪ، در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) دﻓﻦ ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ را از ﻣﻴﻌﺎدﮔﺎه ﻋﺸﺎق ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻢ؛ از ﺳـﺮزﻣﻴﻦ

 

‫ﺧﻮن و ﭘﻴﺎم، از ﻛﺮﺑﻼى زﻣﺎن، از وﻋﺪه ﮔﺎه ﻋﺎﺷﻘﺎن؛ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﻟﻘﺎى ﭘﺮوردﮔﺎر، از ﺳـﺮزﻣﻴﻦ دﻟﺒﺎﺧﺘﮕـﺎن -

 

‫دﻟﺒﺎﺧﺘﮕﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ در اﻧﺘﻈﺎر رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻋﻈﻤﺎى ﺷﻬﺎدت ﺑﻪ ﺳـﺮ ﻣـﻰﺑﺮﻧـﺪ و در ﻫـﺮ زﻣـﺎن

 

‫آﻣﺎده ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﺪا و ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ - اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﻣﺮا ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان ﺑﺮﺳـﺎﻧﻴﺪ.

 

‫اى ﻣﻠّﺖ دﻟﻴﺮ، اى ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن اﻳﺮان، ﺑﺎﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﺑﻰ درﻳﻎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﻛﺮد، اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺪﻫﻴﺪ و

 

‫ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ اﻫـﺪاى ﺧﻮﻧﻤـﺎن در راه ﺣﺎﻛﻤﻴ‪ـﺖ اﻟﻠّـﻪ،

 

‫ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﻧﮕﻪداﺷﺘﻦﭘﺮﭼﻢ ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﻟﻠّﻪ و ﭘﻴﺮوى از ﻓﺮﻣﺎن ﺟﺎﻧﻔﺰاى اﻣـﺎم اﻣ‪ـﺖ، دﺳـﺖ از ﻳـﺎرى ﺧﻠـﻖ

 

‫ﺳﺘﻢ ﻛﺸﻴﺪهى ﻛُﺮد ﺑﺮﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ.

 

‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﻫﻤﺴﺮم، از ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺷﺐﻫﺎى ﭘﺮ ﺑﺮﻛﺖ و اﻳﺎم ﭘﺮ ﻓﻴﺾ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻃﻠـﺐ

 

‫ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺷﻬﺎدت ﻛﻨﻴﺪ. اى ﻣﺎدر، در روز ﺗﺎﺳﻮﻋﺎ ﻛﻔﻦ ﺑﺮ ﺗﻦ ﭘﺴﺮت ﻛﺮدى و ﮔﻔﺘﻰ: ﺑـﺮو ﻣـﺎدر ﻛـﻪ ﺗـﻮ از

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ(ع) ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﻴﺴﺘﻰ. ﻫﻨﻮز ﻛﻔﻨﻰ را ﻛﻪ ﺑﺎ آب زﻣﺰم ﺷﺴﺘﺸﻮ دادهاى ﺑﻪ ﺧـﻮن ﺗـﻨﻢ رﻧﮕـﻴﻦ ﻧـﺸﺪه

 

‫اﺳﺖ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﻋﺰﻳﺰ، اﮔﺮ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺷﻬﺎدت ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم، ﺧﻮاﻫﺸﻤﻨﺪم ﺣﺘّﻰ اﮔـﺮ ﺷـﺪه

 

‫اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎﻳﻢ را ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ اﻧﺘﻘﺎل دﻫﻴﺪ، زﻳﺮا ﺧﺎﻧﻮادهام ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﺴﺪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده ام ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ:

 

‫ﻟﺒﺎس ﻋﺰا ﺑﺮ ﺗﻦ ﻧﻜﻨﻨﺪ. ﺑﺮاﻳﻢ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ: ﻣﻬﺪى، روح اﻟﻠّﻪ، ﻧﺮﺟﺲ و ﺳﻌﻴﺪ ﻋﺰﻳﺰم، راﻫﻢ را اداﻣـﻪ دﻫﻴـﺪ. در زﻧـﺪﮔﻰ ﭘـﺸﺘﻜﺎر داﺷـﺘﻪ

 

‫ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎﺷﻴﺪ. راﺳﺘﮕﻮﻳﻰ را ﺳﺮ ﻟﻮﺣﻪى ﻛﺎر ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﻴـﺪ. از ﻣﺒـﺎرزه ﺑـﺎ دﺷـﻤﻨﺎن

 

‫ﺧﺪا دﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪارﻳﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه ى ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﻛﻔﻦ ﺑﭙﻮﺷﺎن ﺗﺎ ﺑﺎ اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﺑـﻪ

 

‫ﻫﻤﻪ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻴﻢ، ﻣﻠّﺘﻰﻛﻪ ﺷﻬﺎدت دارد، ذﻟّﺖ را ﻧﻤﻰﭘﺬﻳﺮد.}

زندگینامه سردار شهید هاشم ساجدی

 

ﻫﺎﺷﻢ ﺳﺎﺟﺪى در 25 ﺗﻴﺮﻣﺎه ﺳﺎل 1326 در روﺳﺘﺎى ﻛﻼﺗﻪ از ﺗﻮاﺑﻊ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن داﻣﻐﺎن ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 

‫در ﻳﻚ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﭘﺪرش (ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﺳﺎﺟﺪى) را از دﺳﺖ داد. ﺧﻮد او از دوران ﻛﻮدﻛﻰاش ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:

 

‫زﻣﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ و ﺑﺎ ﻗﺎﻃﺮ ﭼﻮب ﻣﻰآوردﻳﻢ و ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ

 

‫زﻏﺎل ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ، ﺑﺮاى ﻓﺮوش ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣـﻰﺑـﺮدﻳﻢ ﻛـﻪ در ﺷـﻬﺮ ﻣﺒﻠـﻎ ﻧـﺎﭼﻴﺰ و ﻛﻤـﻰ ﻋﺎﻳـﺪﻣﺎن

 

ﻣﻰﮔﺸﺖ. ﺣﺘّﻰ ﮔﺎﻫﻰ اﺗﻔّﺎق ﻣﻰاﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﭘﻮل زﻏﺎﻟﻬﺎ را ﻧﻤﻰدادﻧﺪ.

 

‫از ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن را ﺷﺮوع ﻛﺮد و ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه دﻳﮕـﺮان در ﻧﻤـﺎز ﺟﻤﺎﻋـﺖ و ادﻋﻴـﻪ ﺷـﺮﻛﺖ

 

ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻫﻤﺎن روﺳﺘﺎى ﻛﻼﺗﻪ ﮔﺬراﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺮادر ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛـﺮج رﻓـﺖ و دو

 

‫ﺳﺎل در آﻧﺠﺎ ﺑﻪ اداﻣﻪﺗﺤﺼﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺸﻜﻼت ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ اﻗﺘﺼﺎدى و ﻣـﺎد‪ى از اداﻣـﻪ

 

‫ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ و در ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪاى ﺑﻪ ﺻﻮرت روزﻣﺰد ﺑﻪ ﻛﺎر ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎ از اﻳﻦ رﻫﮕﺬر ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗـﺎ ﺣـﺪودى

ﻣﺸﻜﻼت ﺧﺎﻧﻪ را رﻓﻊ ﻛﻨﺪ.

 

‫ﭘﺲ از ﭼﻨﺪﺳﺎل ﻛﺎر و ﺗﻼش در زﻣﻴﻨﻪﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺳﺎزﻣﺎن ﭘﻨﺒﻪ ﮔﺮﮔﺎن در آﻣﺪ و درﻛﻨﺎر

 

‫آن، ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺘﻔﺮّﻗﻪﺑﻪ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺗﺤﺼﻴﻼت ﺧﻮد را ﺗﺎ اﺧﺬ ﻣـﺪرك دﻳـﭙﻠﻢ در

 

‫رﺷﺘﻪ ﻃﺒﻴﻌﻰ اداﻣﻪ داد.

 

‫از ﺳﺎل 1355 ﺑﻪ ﺑﻌﺪﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى اﻳﺸﺎن ﺷﻜﻞ ﮔﺴﺘﺮدهﺗﺮ و ﻓﻌ‪ﺎلﺗﺮى ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻰ را ﻛﻪ

 

‫ﻣﺮﻛّﺐ از ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻣﻰﺷﺪ، ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻣﻰﻛﺮد. اﻳﻦ ﮔﺮوه در ﺳﻄﺢ اﺳﺘﺎن ﮔﺮﮔـﺎن ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎ و ﺗﺤﺮّﻛـﺎت

 

‫ﭼﺸﻤﮕﻴﺮى در زﻣﻴﻨﻪ ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎ و ﻧﻮارﻫﺎى ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ اﻣﺎم)ره( و روﺷﻨﮕﺮى ﻣﺮدم داﺷﺘﻨﺪ. ﺧﺎﻧﻪ او

 

‫ﻛﺎﻧﻮن ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ اﻧﻘﻼﺑﻴﻮن و ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻧﻮارﻫﺎ و اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻨـﺪﻳﻦﺑـﺎر ﺳـﺎواك ﺧﺎﻧـﻪ اﻳـﺸﺎن را

 

ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻗﺼﺪ دﺳﺘﮕﻴﺮىاش را داﺷﺖ.

 

‫ﺣﺪود ﺳﺎﻟﻬﺎى 1339 ﺑﻪ اﺗﻔّﺎق ﺑﺮادرش ﺑﻪ زﻳﺎرت اﻣﺎم(ره) رﻓﺖ. ﺧﻮدش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻋﻠـﻰ رﻏـﻢ اﻳﻨﻜـﻪ

 

ﺳﻦّ و ﺳﺎل ﻛﻤﻰ داﺷﺘﻢ، وﻟﻰ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﻴﺮت و ﺻﻮرت اﻣﺎم واﻗﻊ ﺷﺪم.

 

در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺒﺪ و در اداره ﻛﺸﺎورزى ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻜﻨﻴﺴﻴﻦ ﭘﻨﺒﻪ، ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ اﻧﺒﺎرﻫﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ.

 

‫او ﺑﻪﻃﻮر ﻓﻌ‪ﺎل در ﺳﺎﻣﺎﻧﺪﻫﻰ و ﺷﻜﻞ دادن ﺑﻪ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. ﺣﺘّﻰ ﮔﺎﻫﻰ اﺗﻔّﺎق ﻣـﻰاﻓﺘـﺎد

 

‫ﻛﻪ در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎى ﺷﻬﺮﻫﺎى ﻣﺎزﻧﺪران و ﻣﺸﻬﺪ ﻫﻢ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛـﺮد. ﺑـﺮاى او‪ﻟـﻴﻦ ﺑـﺎر در اداره ﭘﻨﺒـﻪ

 

‫ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺒﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ اﻋﺘﺼﺎب زد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﻣﻮرد ﺗﻮﺟ‪ﻪ ادارات و ﻣـﺮدم واﻗـﻊ ﺷـﺪ و ﭘﻴﺎﻣـﺪﻫﺎى

 

ﺧﻮب و ﻣﺜﺒﺘﻰ ﺑﺮاى اﻧﻘﻼب داﺷﺖ.

 

‫ﻫﺎﺷﻢ ﻳﻮﺳﻔﻰ - دوﺳﺖ و ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﺧﺎﻃﺮهاى از ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى دوران اﻧﻘﻼب وى را اﻳﻦ ﮔﻮﻧـﻪ ﻧﻘـﻞ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﺳﺎﻟﻬﺎى ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎﺗﻰ ﺑـﺎ ﺷـﻬﻴﺪ اﻧـﺪرزﮔﻮ داﺷـﺘﻢ. اﺗﻔﺎﻗـﺎً وﻗﺘـﻰ

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻗﺮار ﺑﺮوم، ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى را دﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤـﺴﻔﺮ ﻣـﻰﺷـﻮى؟ اﻳـﺸﺎن ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻮﺧﻰ ﮔﻔﺖ: ﺳﻮد اﺳﺖﻳﺎ زﺣﻤﺖ؟ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﺮ دوى اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ. و ﺑﺎﻷﺧﺮه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻗﺮار رﻓﺘـﻴﻢ

 

‫و ﺷﻬﻴﺪ اﻧﺪرزﮔﻮ ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ آﻣﺪ و ﻧﺎﻣﻪاى ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺪون آن ﻛﻪ آن را ﺑﺎز

 

‫ﻛﻨﻢ ﺑﻪ آﻳﺖاﻟﻠّﻪ ﺷﻴﺮازى ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. ﺷﻬﻴﺪ اﻧﺪرزﮔﻮ در آن زﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان (ﺷﻴﺦﻋﻠﻰﺗﻬﺮاﻧـﻰ) ﻣﻌـﺮوف ﺑـﻮد.

 

‫اﻳﺸﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﭘﺸﺖﮔﻮﺷﺶ ﻣﺪاد ﻛﻮﭼﻜﻰ ﻣﻰﮔﺬاﺷـﺖ ﺗـﺎ اﮔـﺮ ﭼﻴـﺰى ﻻزم ﺑـﻮد ﺑﻨﻮﻳـﺴﺪ. ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﺳﺎﺟﺪى ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﺷﺨﺺﭼﺮﻳﻚ اﺳﺖ. ﭘﺲ از ﭼﻨﺪى ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮود رﻓـﺘﻢ و اﻳـﺸﺎن ﻫﻤـﺮاه ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫اﻧﺪرزﮔﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ آﻣﺪ و ﻣﻦﺗﺎ آن زﻣﺎن ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى اﻫﻞ ﻛﺠﺎﺳﺖ و ﺗﺼﻮ‪رم ﺑﺮ اﻳـﻦ

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ اﻫﻞ ﺷﻤﺎل ﺑﺎﺷﺪ، وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻫﻞ اﻃﺮاف داﻣﻐﺎن ﻫﺴﺘﻢ. ﻓﺮداى آن روز ﻣﺎ ﺑـﻪ ﻣﺤﻠـﻰ

 

‫رﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﻗﻮام و دوﺳﺘﺎن اﻳﺸﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ در آﻧﺠـﺎ ﺷـﺎﻫﺪ ﺑـﻮدم ﻛـﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ و ﺑـﺎ ﭼـﻪ

 

 ‫اﺣﺘﺮاﻣﻰ ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪﺷﻬﻴﺪ ارادت ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدادﻧﺪ.

 

‫ﺳﺎﺟﺪى در ﺳﺎل 1352 و در ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺴﻰ ﺧﺴﺮوى ازدواج ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﻣـﺪ‪ت

 

‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آﻧﻬﺎ ده ﺳﺎل ﺑﻮد. ﺛﻤﺮه اﻳﻦ ازدواج ﭘﻨﺞ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎى ﻋﻠﻰ(ﻣﺘﻮﻟﺪ 4 ﺧـﺮداد1357)،

 

 ‫آﺳﻴﻪ(26اردﻳﺒﻬﺸﺖ 1359)، آﻣﻨﻪ (18 آﺑﺎن 1360)، ﺣﺴﻴﻦ(1362) و ﺻﺪﻳﻘﻪ (1364) اﺳﺖ.

 

‫ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ اﻣﺎم(ره) ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻛﻤﻴﺘﻪ را ﺻﺎدر ﻛﺮدﻧﺪ، اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺳﺎﻳﺮ اﻓﺮاد ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ ﺟـﺰء

 

‫ﻣﺆﺳ‪ﺴﻴﻦ ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ در ﮔﻨﺒﺪ ﺑﻮد و ﭘﺲ از ﺗﺸﻜﻴﻞ و ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻛﻤﻴﺘﻪ، ﺑﺮاى ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺘﻦ ﺑـﻪ

 

‫ﻓﺮاﻣﻴﻦ اﻣﺎم(ره) ﺑﻪﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ و ﺣﻔﻆ و ﺣﺮاﺳﺖ از دﺳﺘﺎوردﻫﺎى اﻧﻘﻼب ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى در ﻛﻨﺎر ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻛﻪ از روﺣﺎﻧﻴ‪ﺖ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺻﻴﻞ داﺷﺖ، ﺑﻪ

 

‫ﻣﺤﺾ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺣﺰب ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ ﻋﻀﻮ اﻳﻦ ﺣﺰب ﺷﺪ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى زﻳـﺎدى ﻣـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑﻌـﻀﻰ

 

ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﻨﺠﺮﺑﻪ ﻛﺸﻤﻜﺶ و ﺑﺤﺚ و ﺟﺪل ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻜﻬﺎ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﺗﻀﺎد ﺑﻴﻦ ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ و ﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب در ﮔﻨﺒﺪ ﺑﻪ اوج ﺧﻮد رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و ﮔﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﺗﺎب ﺗﺤﻤ‪ـﻞ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎى

 

‫ﺳﺎزﻧﺪه اﻳﺸﺎن و ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻇﺮف ﭼﻬـﻞ و ﭘـﻨﺞ روز ﭘـﺲ از ﭘﻴـﺮوزى اﻧﻘـﻼب -

 

‫ﻣﻘﺎرن ﺑﺎ ﻫﻤﻪﭘﺮﺳﻰ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻰ - در ﮔﻨﺒﺪ ﺑﻠﻮا و آﺷﻮب ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ. در اﻳﻦ درﮔﻴـﺮى - ﻛـﻪ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﻨﮓ او‪ل ﮔﻨﺒﺪ ﻣﻮﺳﻮم ﺷﺪ - ﺟﺎ ﭘﺎ و ﻧﻔﻮذ ﮔﺮوﻫﻜﻬﺎى ﭼﭗ و ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب ﺑـﻪ ﺧـﻮﺑﻰ ﻣـﺸﻬﻮد و آﺷـﻜﺎر

 

ﺑﻮد.

 

ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم(ره)ﻣﺒﻨﻰﺑﺮ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺟﻬﺎد ﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ در 27 ﺧﺮداد 1358، ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى ﺟـﺰء او‪ﻟـﻴﻦ

 

‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺗﺄﺳﻴﺲ و ﺗﺜﺒﻴﺖ ﺟﻬﺎد ﮔﻨﺒﺪ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺰاﻳﻰ داﺷـﺖ و ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣـﺴﺌﻮل ﺟﻬـﺎد ﺑـﻪ

 

‫ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ و اراﺋﻪﺧﺪﻣﺖ ﭘﺮداﺧﺖ. او در واﻗﻊ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺟﻬﺎد ﺗﺸﻜﻴﻞ ﮔـﺮدد، ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎى ﺟﻬـﺎدى

 

‫ﺧﻮد را از ﻗﺒﻴﻞ ﻛﻤﻚ رﺳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﺤﺮوم و ﻛﺸﺎورزان ﻣﻨﻄﻘﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد و از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ از

 

‫اﻧﻘﻼب ﻫﻢ در ﮔﻨﺒﺪ زﻧﺪﮔﻰﻣﻰﻛﺮد، ﺷﻨﺎﺧﺖ وﺳﻴﻊ و ﺧﻮﺑﻰ از ﻣﻨﻄﻘﻪ داﺷﺖ و ﻧﻘﺎط ﺿﻌﻒ وﻗﻮ‪ت آن را

 

‫ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮب ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ. در ﺑﺪو ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺟﻬﺎد او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻰ از اﻋﻀﺎى ﺷﻮراى ﻣﺮﻛﺰى ﺟﻬﺎد ﮔﻨﺒﺪ،

 

از ﺷﺮاﻳﻂ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺳﻴﺎﺳﻰ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ و ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻣﻨﻄﻘﻪ آﮔﺎﻫﻰ داﺷﺖ.

 

‫ﻳﻜﻰ از اﻗﺪاﻣﺎت ﺟﻬﺎد ﮔﻨﺒﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى در آن ﻧﻘﺶ زﻳﺎدى داﺷﺖ، ﺗﻔﻜﻴﻚ و ﺟﺪا ﻛﺮدن آن از

 

‫ﻣﺮﻛﺰ اﺳﺘﺎن ﻣﺎزﻧﺪران ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻗﺪام، ﺟﻬﺎد ﮔﻨﺒﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ زﻳـﺮ ﻧﻈـﺮ دﻓﺘـﺮ ﻣﺮﻛـﺰى

 

ﻗـﺮار‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺷﺪ‪ت و وﺳﻌﺖ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮى ﺑﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﺳﺎل 1359 از ﺟﻬﺎد ﮔﻨﺒﺪ اﺳﺘﻌﻔﺎ داد و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺟﻮار ﻣﺮﻗﺪ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم رﺿـﺎ(ع) - در ﻣـﺸﻬﺪ -

 

‫ﻫﺠﺮت ﻛﺮد و در اداره ﻛﺸﺎورزى آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﻋﻼﻗﻪاى ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺴﺎﺋﻞ ﻣـﺬﻫﺒﻰ

 

‫واﺳﻼﻣﻰ داﺷﺖ، در داﻧﺸﮕﺎه ﻋﻠﻮم اﺳﻼﻣﻰ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻣﺴﺌﻮﻻن ﺟﻬﺎدﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ در ﻣﻮرد ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺠﺪد او ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺟﻬﺎدﮔﺮان ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚﺑﺎر او ﺑﻪ

 

‫ﺟﻬﺎد اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد و اﺻﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺮﺗﻴﺒـﻰ داده ﺷـﻮد ﺗـﺎ از اداره ﻛـﺸﺎورزى ﺑـﻪ ﺟﻬـﺎد

 

‫ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮔﺮدد. اﺻﺮار و ﭘﺎﻓﺸﺎرى اﻳﺸﺎن و ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻛﻪ از او داﺷﺘﻴﻢ، اﻧﮕﻴـﺰهاى ﺑـﺮاى اﻧﺘﻘـﺎل او ﺷـﺪ ﺗـﺎ

 

‫ﺗﻼش ﺑﻴﺸﺘﺮى در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج دﻫﻴﻢ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم در اواﻳﻞ ﺳﺎل 1360 ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﺟﺬب ﻣﻮاﻓﻘـﺖ

 

ﻣﺴﺌﻮﻻن ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ، اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺟﻬﺎد ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﻴﻢ.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ در ﺳﺎل 1359 ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﺑﺮادرش در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻬﺮﻣﺎه

 

‫ﺳﺎل 1359 ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت دو ﻣﺎه ﺑﻪﻃﻮر داوﻃﻠﺐ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ رﻓﺘـﻴﻢ. ﻣﻮﻗﻌﻴ‪ـﺖ آﻧﺠـﺎ ﻃـﻮرى ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﺮدم

 

‫ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ در ﺣﺎل ﻓﺮار و ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎى ﻣﺠﺎور ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﺮّﻣﺸﻬﺮ ﻫﻨﻮز ﺳﻘﻮط ﻧﻜﺮده ﺑﻮد و ﻋـﺮاق

 

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﻴﺸﺮوى ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﺪر ﺧﺴﺮوآﺑﺎد - ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﻨﺪر ﺗﺠﺎرى ﺑﻮد - رﻓﺘﻪ و در آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑـﻪ

 

‫ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺪﻣﺎﺗﻰ و ﻛﻤﻚ رﺳﺎﻧﻰ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻴﻢ.

 

‫او در اﻛﺜﺮ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎﻳﻰﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ آزادﺳﺎزى ﺑﺨﺸﻬﺎﻳﻰ از ﻣﻴﻬﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﺷﺪ، ﺷـﺮﻛﺖ داﺷـﺖ. او‪ﻟـﻴﻦ

 

‫ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺆﺛّﺮ اﻳﺸﺎن در ﺣﻔﻆ و ﺻﻴﺎﻧﺖ دﺳﺘﺎوردﻫﺎى اﻧﻘﻼب، در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻃﺮﻳﻖاﻟﻘﺪس ﺑـﻮد. ﺑﻌـﺪ از آن

 

‫در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ، ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس، رﻣﻀﺎن، واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ، واﻟﻔﺠﺮ 1 و واﻟﻔﺠﺮ 3 ﺣﻀﻮر داﺷﺖ.

 

‫در ﺳﺎل 1361 ﭘﺲ از ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻗﺮارﮔﺎهﻫﺎى چهارﮔﺎﻧﻪ ﺟﻬﺎد در ﺟﻨﮓ، ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻗﺮارﮔﺎه ﻧﺠﻒ ﺑﻪ ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﺳﺎﺟﺪى واﮔﺬار ﺷﺪ ﻛﻪ اﻣﻮر ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ در ﻏﺮب ﻛﺸﻮر ﺻﻮرت ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ، ﺑﻪ ﻋﻬـﺪه اﻳـﻦ

 

‫ﻗﺮارﮔﺎه ﺑﻮد. در واﻗﻊ اﻳﻦ ﻗﺮارﮔﺎه ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺳﺎﺟﺪى ﺑﻪﻃﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ در اﻣﻮر ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى

 

‫واﻟﻔﺠﺮ 2، واﻟﻔﺠﺮ 3، ﻃﺮﻳﻖاﻟﻘﺪس، واﻟﻔﺠﺮ 5 و ﻣﻴﻤﻚ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. اﻳﺸﺎن در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺑـﺎ ﺑـﻪ ﻛـﺎر

 

‫ﺑﺴﺘﻦ ﺗﺠﺮﺑﻴ‪ﺎت ﺧﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﻋﺘﻘﺎد راﺳﺨﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، ﻫﻤﺮاه ﺳﺎﻳﺮﻫﻤﺴﻨﮕﺮاﻧﺶ در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ

 

ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﺮارﮔﺎهﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻓﺖ، ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻗﺮارﮔﺎه ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﻗﺪس - ﻛﻪ ﺑﻪﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﻰ از ﻃﺮف ﺟﻬﺎد ﺳـﭙﺎه

 

و ارﺗﺶ ﺑﻮد - ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪﺳﺎﺟﺪى واﮔﺬار ﺷﺪ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﻣﻀﺎن، او ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﺤﻮر ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ را - ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﻧﺠﻒ اﺷﺮف ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﻮد

 

‫- ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﻣﻀﺎن، ﺑﻪ ﺣﺞ‪ ﻣﺸﺮّف ﺷﺪ و ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ و در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬـﺎى

 

ﻣﺤﺮّم، واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ و واﻟﻔﺠﺮ 1 ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد.

 

در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﮔﺴﺘﺮده و ﺳﻨﮕﻴﻦ واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻣﺤﻮر ﺣﻀﻮر ﻳﺎﻓﺖ.

 

‫ﭘﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻋﻠﻰ ﺳﺎﺟﺪى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻻزم ﺑﻮد، آن را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ اﻧﺠﺎم ﻣـﻰدادﻧـﺪ.

 

‫ﺑﻪﻃﻮرى ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻳﻜﻰ از اﻓﺮاد ﺧﻼﻓﻰ اﻧﺠﺎم داد و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺖاﻟﻤﺎل ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛـﺮد، ﭘـﺪرم ﺑـﺎ اﻳـﺸﺎن

 

‫ﺑﺮﺧﻮرد ﺷﺪﻳﺪى ﻛﺮد ﻛﻪﺑﻌﻀﻰ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع و ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻧﺪ، وﻟﻰ ﭘﺪرم ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻳـﻦ ﻣـﺴﺎﺋﻞ

 

‫اﻳﺸﺎن را ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻛﺮد و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺖاﻟﻤﺎل ﺗﻮﺟ‪ﻪ زﻳﺎدى ﺷﻮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره ﺗﺮﺑﻴﺖﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى در ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻓﺮزﻧﺪان اﺻﺮار زﻳﺎدى داﺷـﺖ

 

‫ﻛﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﻴﻦ و ﺳﻔﺎرﺷﻬﺎى اﺳﻼم رﺷﺪ ﻛﻨﻨﺪ و ﺣﺘّﻰ زﻣﺎن ﺷﻴﺮدادن ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ

 

‫ﺑﺎ وﺿﻮ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﺮ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن ﺑﺪو رﺷﺪ، ﻛﻮدك ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻓﺮاﻳﺾ و ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ دﻳﻨﻰ و اﺳـﻼﻣﻰ

 

‫آﺷﻨﺎ ﺷﻮد. در ﺧﺎﻧﻪﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺻﻤﻴﻤﻰ ﺑﻮد و در ﻛﺎرﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. اﮔﺮ ﻓـﺮدى از ﻓﺎﻣﻴـﻞ از او ﻛﻤـﻚ

 

ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ، اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﻰﻛﺮد و ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺣﻞّ ﻣﺸﻜﻼت دﻳﮕﺮان ﻛﻮﺷﺶ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫از وﻳﮋﮔﻴﻬﺎى ﺑﺎرز اﻳﺸﺎن اﻋﺘﻘﺎد و اﻳﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ ﺑﻮد. ﺧﻮد در ﺑﺨﺸﻰ از ﺳـﺨﻨﺎﻧﺶ در ﻗﺮارﮔـﺎه

 

‫ﻧﺠﻒ، راﺟﻊ ﺑﻪ رﻫﺒﺮى و وﻻﻳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ رﻫﺒﺮى دارﻳﻢ زﻧﺪه و ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻪ ﺧﻂّ ﻗﺮآن و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ

 

‫را ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ. در واﻗﻊ ﺧﻂّ اﻣﺎم، ﺧﻂّ اﺳﻼم اﺳﺖ، ﺣﺠ‪ﺖﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ - ﻛﻪ وﻻﻳﺖ اﻳـﺸﺎن را

 

‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ - ﺗﻤﺎم اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﺑﺎ ﺟﺎن و دل ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ. ﻣﺎ در واﻗـﻊ در اﻳـﻦ

 

‫ﺟﻨﮓ ﻫﻴﭻ ﻛﺎرهاﻳﻢ و ﻓﻘﻂ وﻟﻰ‪ ﻓﻘﻴﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮان ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮى در ﻣﻮرد اداﻣﻪ ﻳﺎ ﻋﺪم اداﻣﻪ ﺟﻨـﮓ را

 

‫دارﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺧﻮدش را ﻣﻄﻴﻊ وﻟﻰ‪ ﻓﻘﻴﻪ ﻣـﻰداﻧـﺴﺖ و ﻣﻌﺘﻘـﺪ ﺑـﻮد ﻫﺮﭼـﻪ اﻳـﺸﺎن

 

‫ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ، وﻇﻴﻔﻪ اﺳﺖﻛﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻴﻢ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮاى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﺞ‪ ﺛﺒﺖﻧﺎم ﻛـﺮده ﺑـﻮد.

 

‫وﻗﺘﻰ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖﭘﺮواز ﻛﻨﺪ، اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ اﻣﺮ اﻣﺎم(ره) ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. وﻗﺘـﻰ از اﻳـﺸﺎن

 

‫در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺳﺆال ﺷﺪ، ﮔﻔﺖ: اﻣﺮ وﻟﻰ‪ ﻓﻘﻴﻪ اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﮕﻰ از آن اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺮ ﻫﻤﮕﺎن واﺟـﺐ

 

‫اﺳﺖ. ﭼﻮن ﺷﻬﻴﺪ اﻋﺘﻘﺎد ﻗﻠﺒﻰ ﺑﻪ وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ داﺷﺖ؛ ﻟﺬا اﻋﻤﺎل و رﻓﺘﺎر اﻳﺸﺎن ﻫـﻢ ﻣﻄـﺎﺑﻖ دﺳـﺘﻮرات

 

وﻟﻰ‪ ﻓﻘﻴﻪ - ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺧﺪا و اﺋﻤﻪ اﻃﻬﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ - اﻧﺠﺎم ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ.

 

‫ﻫﺎﺷﻢ ﺳﺎﺟﺪى در 5 آﺑﺎن 1363 در ﺣﻴﻦ ﺳﺮﻛﺸﻰ از ﻣﺤﻮرﻫﺎى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ در ﻏﺮب ﻛﺸﻮر و اﻧﺠﺎم دادن

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ - ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎد، ﺗﻮﺳﻂ ﭼﻨﺪﺗﻦ از ﻣﺰدوران - ﻛﻪ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ -

 

‫از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﻜﻢ و ﺳﻴﻨﻪﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ از ﻧﺤﻮه ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﺷـﻬﺎدت اﻳـﺸﺎن ﻣـﻦ ﺧـﻮاب دﻳـﺪم ﻛـﻪ

 

‫ﻋﺎﺷﻮراى ﺣﺴﻴﻨﻰ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻏﺬا ﻣﻰدﻫﻨﺪ و ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﻏـﺬاﻳﻰ ﮔـﺮﻓﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﺷـﺪم ﺗـﺎ ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﺑﺮﮔﺮدد. ﺻﺒﺢ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﺑﺎ ﺳﺘﺎد ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﻇﻬﺎر ﺑﻰاﻃّﻼﻋـﻰ ﻛﺮدﻧـﺪ. ﺷـﻬﻴﺪ ﺑـﺮاى

 

‫ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ رﻓﺘﻪﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪ دﺷﻤﻦ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد. ﻳﻜـﻰ از دوﺳـﺘﺎن

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺷﻬﻴﺪ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻗﻠﺐ و ﺷﻜﻢ و ﭘﺎ ﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳـﺖ و اﻳـﺸﺎن را

 

ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ اﻋﺰام ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮوﻳﺪ.

 

ﭘﻴﻜﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻢ ﺳﺎﺟﺪى ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) دﻓﻦ ﺷﺪ.

 

ادامه نوشته

زندگینامه شهید عبدالصالح امینیان

 

ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ اﻣﻴﻨﻴﺎن - ﻓﺮزﻧﺪ ارﺷﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺑﺎﻗﺮ - در ﺗﺎرﻳﺦ 14/7/1338 در ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪ‪س ﻣﺸﻬﺪ دﻳﺪه ﺑـﻪ

 

‫ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﻛﻤﻰ دﻳﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﺪﻳﻢ. ﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ را - ﻛﻪ ﻓﻮت ﺷـﺪه ﺑـﻮد -

 

‫در ﺧﻮاب دﻳﺪم. او اﻧﮕﺸﺘﺮى ﺑﻪ ﻣﻦ داد و اﻳﻦ ﺧﻮاب اﻳﻦ ﻃﻮر ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮب و ﺻـﺎﻟﺤﻰ

 

‫ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ. ﭘﺪرش ﻗﺒﻞ از ﺗﻮﻟّﺪ، اﺳﻤﺶ را ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﮔﺬاﺷﺖ.

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ در ﺧﺎﻧﻮادهاى ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻣﺘﻮﺳ‪ﻂ ﻣﻰزﻳﺴﺖ. آنﻫﺎ ﺳﻌﻰ داﺷﺘﻨﺪ او را ﺻﺤﻴﺢ ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﻛﻨﻨـﺪ.

 

‫در 6 - 5 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ رﻓﺖ. دورهى دﺑﺴﺘﺎن را در ﻣﺪرﺳﻪى اﻣﺎم ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﻏﺰّاﻟﻰ ﮔﺬراﻧﺪ. ﺛﺒﺎت

 

‫ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖ و ﺣ‪ﺴﻦﻣﻌﺎﺷﺮت از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا در وﺟﻮد او ﻧﻬﺎدﻳﻨﻪ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺧـﺼﻮص در دوران ﻧﻮﺟـﻮاﻧﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﻋﻨﻮان ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪﺧﺎﻧﻮاده، در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮاﻫﺮ، ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ و ﭘﺪر و ﻣﺎدر اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد

 

‫و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻛﻤﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ ﺑﺎ ﻛﺎرﻫﺎى ﺳﺨﺖ ﺑﺎرى را از دوش آنﻫﺎ ﺑﺮ دارد.

 

‫ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻋﻼﻗﻪى ﻓﺮاواﻧﺶﺑﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎل، ﺟﻤﻌﻪﻫﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ورزش ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏـﺖ را در ﻣﻐـﺎزه ى

 

‫ﭘﺪرش ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد. واﺟﺒﺎت دﻳﻨﻰ را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ و ﺑﺎ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﺧﺎص‪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. ﺧﻮب درس ﻣﻰﺧﻮاﻧـﺪ و

 

‫ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم دورهى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ در ﻣﺪرﺳﻪى ﺷﺎه وردﻳﺎﻧﻰ دورهى ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ را آﻏﺎز ﻛﺮد.

 

‫ﺻﺪاﻗﺖ و ﻳﻜﺮﻧﮕﻰ ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺘﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ او را ﺟﺬب ﻣﻰﻛﺮد؛ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﻰ و دروغ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺸﻢ

 

‫و ﺗﻨﻔّﺮ او ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﺎﺑﺮﺧﻮردارى از روﺣﻴﻪى ﻓﻌ‪ﺎل و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ، ﻫﺮﮔﺰ از زﻳﺮ ﺑﺎر ﻣﺸﻜﻼت ﮔﺮﻳﺰان ﻧﺒـﻮد و

 

‫ﺗﺎ ﺣﺪ‪ ﺗﻮاﻧﺶ ﺑﺮاى رﻓﻊ آنﻫﺎﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ.

 

‫در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﻋﻀﻮ (ﻟﮋﻳﻮن ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران ﺑﺸﺮ) ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻣﺎه ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ روﺳﺘﺎﻫﺎ ﻣﻰرﻓﺘﻨـﺪ و

 

‫ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ دو ﺳﺎل ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﺑﺮق، وارد ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﺻﻨﻌﺘﻰ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﺷﺪ، آﺷﻨﺎﻳﻰﺑﺎ ﺗﺤﻮ‪ﻻت اﻧﻘﻼﺑﻰ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪى آﺛﺎر اﺳﺘﺎد ﻣﻄﻬ‪ﺮى، ﺑﻪ او اﻳﻦ اﻣﻜﺎن را داد

 

‫ﺗﺎ ﺑﻬﺎر ﺟﻮاﻧﻰ را ﺑﺎﺑﻴﻨﺸﻰ ﻣﺘﻌﺎﻟﻰ آﻏﺎز ﻛﻨﺪ.

 

‫او ﻋﻀﻮ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﺷﺪ و ﺑﺎ ارﺷﺎد و ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﺤﺼ‪ﻠﻴﻦ ﺑﺮاى ﺷﺮﻛﺖ در ﺗﻈﺎﻫﺮات، ﻟﻴﺎﻗـﺖ

 

‫و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺧﻮد را در اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮد. ﺟﺰو اﻧﺘﻈﺎﻣﺎت راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺑﻮد و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺨـﺶ

 

‫اﻋﻼﻣﻴﻪ و ﺷﻌﺎرﻧﻮﻳﺴﻰﻣﺸﻐﻮل ﻣﻰﺷﺪ و ﺻﺪاى ﺗﻜﺒﻴﺮش از ﺑﺎﻻى ﺑﺎم در ﻫﻤﻪ ﺟـﺎ ﻃﻨـﻴﻦ ﻣـﻰاﻧـﺪاﺧﺖ.

 

‫ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻃﺮف او ﮔﻠﻮﻟﻪﺷﻠﻴﻚ ﻣﻰﺷﺪ اﻣ‪ﺎ او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺗﻜﺒﻴﺮ ﻣﺼﺮّاﻧﻪ ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد. ﺑﺎ ﻓﺮﻣـﺎن اﻣـﺎم

 

‫ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﺮاﺷﻴﺪن ﻣﻮﻫﺎى ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺮاى ﻣﺸﺨّﺺ ﻧﺸﺪن ﺳﺮﺑﺎزان در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﻓﻮراً و ﺑـﺎ ﻃﻴـﺐ ﺧـﺎﻃﺮ

 

‫اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم داد. زﻳﺮا ﺑﺮاى ﻛﺴﻰ ﻛﻪ از ﺳﺮش ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻓﺮﻣـﺎن رﻫﺒـﺮش ﻣـﻰﮔﺬﺷـﺖ، اﻳـﻦ

 

‫ﺳﺎدهﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻮد.

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺑﺎ ورود اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ ﺑﻪ وﻃﻦ، ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﺮاى ﺑﺪرﻗﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﻓﺖ و ﭘـﺲ از ﭘﻴـﺮوزى

 

‫اﻧﻘﻼب ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن اﻣﺎم و اﻧﻘﻼب ﺑﻮدو ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ ﻧﻈﻢ ﺷﻬﺮ، ﺷﺐﻫﺎ در ﻣﺤﻠّﻪﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ

 

‫ﻛﺸﻴﻚ ﻣﻰداد. در اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت، ﺳِﻤ‪ﺖ ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ ﺻﻨﺪوقﻫﺎ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ.

 

‫ﻣﺴﺎﻳﻞ اﻧﻘﻼب در او ﺗﺤﻮ‪ل ﻋﻈﻴﻤﻰ اﻳﺠﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد. ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌـﻪ ﺷـﺮﻛﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و از ﺗﻼوت ﻗﺮآن ﻟﺬّت واﻓﺮ ﻣﻰﺑﺮد. در ﻫﻤﺎن ﺳﺎلﻫﺎ ﻋﻀﻮى ﻓﻌ‪ﺎل و ﺑﺎ ﺗـﺪﺑﻴﺮ در ﻣـﺴﺠﺪ اﺑـﻮذر

 

‫ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر اﻳﺸﺎن، در اواﻳﻞ ﺟﻨﮓ ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎى ﺷﺐ ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮدم ﻣﻰرﻓﺖ و ﻧﺎن و ﻧﻔﺖ ﺗﻮزﻳـﻊ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﻳﻚ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﺎن ﺷﺎم ﺧﻮد او ﺑﻮد.

 

‫در ﺧﺮداد ﻣﺎه ﺳﺎل 1359 ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻪ اﺧﺬ ﻣﺪرك دﻳﭙﻠﻢ ﺷﺪ.

 

‫در ﻫﻤﺎن اواﻳﻞ ﺟﻨﮓ، او او‪ﻟﻴﻦ ﻓﺮد ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭼﻨﺪﺗـﻦ از اﻗـﻮام ﻧﺰدﻳـﻚ اﻳـﻦ

 

‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﻢ ﻗﺒﻞ و ﺑﻌﺪ از ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ.

 

‫او ﺑﺎ ﻛﺴﺐ آﮔﺎﻫﻰ در اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادرﻫـﺎى ﻛﻮﭼـﻚﺗـﺮش را در ﮔـﺮاﻳﺶ ﺑـﻪ ﻣـﺴﻴﺮ ﺻـﺤﻴﺢ

 

‫اﻋﺘﻘﺎدى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮد و در ﻣﺴﺎﻳﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﻳﺎور و دﻟﺴﻮز آنﻫﺎ ﺑﻮد.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او از ﻫﻤﺎن زﻣﺎن، آرزوى ﺷﻬﺎدت را در ﺳﺮ ﻣﻰﭘﺮوراﻧﺪ.

 

‫ﻣﺎدر ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ در ﻳﻚ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺸﻴﻴﻊ ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎك ﺷﻬﺪا ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد، ﺷﺮﻛﺖ ﻛـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺻﺒﺮ، ارج و ﻣﻘﺎم ﻣﺎدران ﺷﻬﺪا ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد و آرزو ﻣﻰﻛﻨﺪﻛﻪ او ﻫﻢ ﺑـﻪ اﻳـﻦ اﻓﺘﺨـﺎر

 

‫ﻧﺎﻳﻞ آﻳﺪ. و ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪﺣﺎﻟﺘﻰ ﺧﺎص‪ در اﻳﺸﺎن اﻳﺠـﺎد ﺷـﺪ و ﺑـﺎ ﻧـﺪاى دل ﭘـﻰ ﺑﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪﺑـﻪ زودى

 

‫دﻋﺎﻳﺸﺎن ﻣﺴﺘﺠﺎب ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن دورهى آﻣﻮزش اﺳﻠﺤﻪ را در ﻣﺴﺠﺪ اﺑـﻮذر ﮔﺬراﻧـﺪ و ﺳـﭙﺲ ﺑـﻪ ﻣﺮﻛـﺰ آﻣـﻮزش ﺳـﭙﺎه

 

‫ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ رﻓﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺬراﻧﺪن دورهﻫﺎى ﻧﻈﺎﻣﻰ ﻛﺮد. در ﺗﺎرﻳﺦ 7/7/1359 ﺑﺎ ﺛﺒـﺖ

 

‫ﻧﺎم در ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ. اﺑﺘﺪا ﺑﻪ اﻳﻼم رﻓﺖ و ﺷﺶ ﻣﺎه در ﺑﺴﻴﺞ آن ﺟﺎ ﺑﻮد. از ﻓـﺮوردﻳﻦ ﺳـﺎل

 

‫1360 وارد ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران دﻫﻠﺮان ﺷﺪ و ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ت ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﺑﻪ دﻟﻴـﻞ ﻟﻴﺎﻗـﺖ، ﺑـﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻰ ﺳـﭙﺎه

 

‫دﻫﻠﺮان ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ. ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﺟﻤﻠﻪ: ﺳﻮﻣﺎر، ﻣﻴﻤﻚ، ﻣﻬﺮان، ﻗـﺼﺮ ﺷـﻴﺮﻳﻦ،

 

‫ﻣﻮﺳﻴﺎن و ﭼﻨﺪ ﻣﻨﻄﻘﻪى دﻳﮕﺮ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ در ﺣﻤﻠﻪﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ، او‪ل ﻧﺰدﻳـﻚ

 

‫روﺣﺎﻧﻰ ﻣﻰرﻓﺖ و ﻗﺮآن ﺑﻪ دﺳﺖ او ﻣﻰداد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧـﻮاﻫﻢ اﺳـﺘﺨﺎره ﺑﮕﻴـﺮم. ﻫﻤﻴـﺸﻪ ﺧﻴﻠـﻰ

 

‫ﺧﻮب ﻣﻰآﻣﺪ و او ﻣﻰرﻓﺖ. ﻳﺎدم ﻣﻰآﻳﺪ ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 3 - ﻛﻪ ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ در آن ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت

 

‫رﺳﻴﺪ - ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت - ﭘﻴﺶ روﺣـﺎﻧﻰ آﻣـﺪ و درﺧﻮاﺳـﺖ اﺳـﺘﺨﺎره ﻛـﺮد و ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﺴﺌﻮل

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ او در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻜﻨﺪ. وﻗﺘﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﻗﺮآن را ﺑﺎز ﻛﺮد، ﺳﻮره ﻣﺤﻤ‪ـﺪ(ص) آﻣـﺪ ﻛـﻪ:

 

‫(ﻫﺮ ﭘﺮﭼﻤﻰ از دﺳﺖ ﺳﺮدارى ﺑﻴﻔﺘﺪ، ﺳﺮدارى دﻳﮕﺮ آن را ﺑﺮ ﻣﻰدارد.) ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﺑـﺎ دﻳﮕـﺮ

 

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫ﻣﺨﺎﻟﻒ و ﻣﻌﺘﺮض ﺳﺮ ﺳﺨﺖ دوﻟﺖ ﺑﻨﻰﺻﺪر ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪ رﺟﺎﻳﻰ ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد. ﺑﻄـﻮرى

 

‫ﻛﻪ در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ وﻗﺘﻰ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى ﺑﺎزدﻳﺪ ازﻣﻨﺎﻃﻖﺟﻨﮕـﻰ آﻣـﺪهاﻧـﺪ، از ﻣﻴـﺎن

 

‫آﺗﺶ و ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪ رﺟﺎﻳﻰ رﺳﺎﻧﺪ.

 

‫در ﻣﺎهﻫﺎى او‪ل ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ، ﻛﺘﺎبﻫﺎى درﺳﻰاش را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد و در آزﻣﻮن ورودى داﻧـﺸﮕﺎه

 

‫در رﺷﺘﻪى ﺑﺮق ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪﺷﺪ؛ اﻣ‪ﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﻫـﺎﻳﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻋﻬـﺪه او ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺷـﺪ، از اداﻣـﻪى

 

‫ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻛﺮد. ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﺎﻣﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮد.

 

‫ﺷﺎﻫﺪان ﻋﻴﻨﻰ آن روزﻫﺎﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ را اﻳﻦﻃﻮر ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻰآورﻧـﺪ: ﺑـﺴﻴﺎر ﻧﺮﻣﺨـﻮ و

 

‫ﺷﻮخ ﻃﺒﻊ ﺑﻮد. ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت را ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮب ﺑﺮاى ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﺤﻮهى ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ را آﻣﻮزش

 

‫ﻣﻰداد و ﺳﺨﻨﺮان ﻛﻢﻧﻈﻴﺮى ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻛﻼم ﻗﺎﻃﻌﺶ روﺣﻴﻪى اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﻋﺎﻟﻰ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ و راﻫـﻰ

 

‫روﺷﻦ را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻤﻪﻣﻰﮔﺸﻮد. ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن در ﻛﺎرﻫﺎى ﻋﻤﺮاﻧﻰ و ﺧﺪﻣﺎﺗﻰ ﭘﻴﺸﻘﺪم ﺑﻮد. ﺑﺎ اﺑﺘﻜﺎر

 

‫ﻋﻤﻞ و ﺧﻼﻗﻴ‪ﺖ ﺧﻮﻳﺶ، اﻧﺴﺠﺎم ﻗﻠﺒﻰ و وﺣﺪت را ﺑﻴﻦ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن ﺑﻮﻣﻰ، ﻣﻬـﺎﺟﺮ و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﻣﻌـﺎودﻳﻦ

 

‫ﻋﺮاﻗﻰ - ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام ﻟﻬﺠﻪ و ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﺎﺻ‪ﻰ داﺷﺘﻨﺪ - ﺑـﻪ وﺟـﻮد آورد و آنﻫـﺎ ﺑـﺎ اﺧـﻼص، ﻳﻜـﺪل و

 

‫ﻳﻜﺼﺪا در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﺟﻤﻠﻪ، ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ و ﻣﺤﺮّم ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻫﻤﻴﻦ روﺣﻴﻪى ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻰ ﻣﻮﻓّـﻖ ﺷـﺪ در ﺳـﺎل 1361 ﮔﺮداﻧـﻰ ﺑـﻪ ﻧـﺎم

 

‫ﮔﺮدان 505 ﻣﺤﺮّم ﺗﺸﻜﻴﻞ دﻫﺪ. او‪ﻟﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت آﻓﻨﺪى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﺮّم در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺑﻴﺎت

 

‫و زﺑﻴﺪات ﺑﺎ ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ﺖ و ﻗﺪرت ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﮔﺬارد و ﺑﺎﻋﺚ ﺟﻠﺐ ﻧﻈﺮ ﻣﺜﺒﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﺟﻨـﮓ ﺷـﺪ؛ ﺑـﻪ

 

‫ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از اﻧﺠﺎم دو‪ﻣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت آﻓﻨﺪى - در روز ﭘﺎﺳﺪار - ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﻣﻨـﺎﻃﻖ دﻳﮕـﺮ، از ﺟﻤﻠـﻪ

 

‫ﺳﺮدار ﻋﺒﺎس ﻣﺤﺘﺎج - ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻫﻔـﺖ - از ﻣﻨﻄﻘـﻪ دﻳـﺪن ﻛﺮدﻧـﺪ و از ﻣـﺸﺎﻫﺪهى ﻧﻴﺮوﻫـﺎى

 

‫ﻣﻬﺎﺟﺮ، ﺑﻮﻣﻰ و ﻣﻌﺎود در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ و ﺑﺎ راﺑﻄﻪى ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ، ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭘـﺲ از ﻣـﺪ‪ﺗﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﻋﻨﻮان ﺗﺸﻮﻳﻖ اﻓﺘﺨﺎر ﻳﻚ ﺳﻔﺮ ﺣﺞ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن اﻫﺪا ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻧﻴﺎز ﻣﻨﻄﻘـﻪ، اﻣﻴﻨﻴـﺎن از اﻳـﻦ ﺳـﻔﺮ

 

‫ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻛﺮد.

 

‫ﻗﺒﻞ از واﮔﺬارى ﺳﻤﺖﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺑﻪ اﻣﻴﻨﻴﺎن، ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺿﺮﺑﺎت ﺳﺨﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ وارد آورده ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫در ﻫﻨﮕﺎم ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ارﺳﺎل اﻃّﻼﻋﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻮد؛ زﻳﺮا ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻧﻔـﻮذى ﺑـﻪ ﺑﻬﺎﻧـﻪﻫـﺎﻳﻰ

 

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺨﻔﻰ ﺷﺪه و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻰﺳﻴﻢ اﻃّﻼﻋـﺎت را ﺑـﻪ دﺷـﻤﻦ ﺑﺮﺳـﺎﻧﻨﺪ. ﺣﺘّـﻰ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ در ﻫﻴﺌـﺖ

 

‫ﭼﻮﭘﺎﻧﺎن ﻣﺮزى ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻦﺿﺒﻂ ﺻﻮت زﻳﺮ ﮔﻠﻮى ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان، ﻛﺴﺐ اﻃّﻼﻋﺎت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮردارى از ﻧﻴﺮوى ﺻﺒﺮ، ﺧﻮﺷﺨﻮﻳﻰ و ﺗﺪﺑﻴﺮش ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻮﻣﻴﺎن ﻣﻨﻄﻘـﻪ

 

‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﻨﺪ و ﺗﻮﻃﺌﻪﻫﺎى دﺷﻤﻦ را ﺧﻨﺜﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ. در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻫﺎﻧﺖﻫﺎى آﻧﺎن ﺻﺒﺮ ﻣﻰﻛـﺮد و ﺑـﻪ ﻫﻤـﻪى

 

‫آنﻫﺎ ﻋﺸﻖ ﻣﻰورزﻳﺪ؛ ارﺷﺎدﺷﺎن ﻣﻰﻛﺮد و در ﻛﺎرﻫﺎﻳﺸﺎن ﻳﺎرى و ﻛﻤـﻚ ﻣـﻰرﺳـﺎﻧﺪ. ﺣﺘّـﻰ ﺑﺨـﺸﻰ از

 

‫ﺣﻘﻮق ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻧﺎن اﺧﺘﺼﺎص ﻣﻰداد. ﺑﺎ ﺳﻌﻪى ﺻﺪرى ﻛﻪ داﺷﺖ، اﻓﺮاد زﻳﺎدى را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻋﻼﻗﻪﻣﻨـﺪ

 

‫ﻛﺮد.

 

‫ﻣﺰدوران ﺑﻌﺜﻰ ﻋﺮاﻗﻰﻛﻪ ﺑﺎ ورود او و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰىﻫﺎ و اﺑﺘﻜﺎر ﻋﻤﻠﺶ ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺑﻪ ﻛﻠّﻰ از دﺳـﺖ

 

‫داده ﺑﻮدﻧﺪ، او را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻛﺮدﻧﺪ و دو ﺑﺎر او را ﺑﻪ اﺳﺎرت ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﺑﺎر ﺑﺎ ﻳﺎرى ﮔﺮوﻫﻰ از

 

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻪﻓﺮار ﺷﺪ.

 

‫وﺣﺪت ﺳﺮ ﻟﻮﺣﻪى ﻛﺎرﻫﺎى او ﺑﻮد و ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ارﺗﺒﺎط اﺻﻮﻟﻰ و ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻫﻤﺠﻮار -

 

‫اﻋﻢ از ارﺗﺶ ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ، ژاﻧﺪارﻣﻰ و ﺑﻮﻣﻴﺎن ﻣﻨﻄﻘﻪ - آﺳﻴﺐ ﭘﺬﻳﺮى دﺷﻤﻦ ﺑﻌﺜﻰ را روز ﺑـﻪ روز

 

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰﻛﺮد. رﻣﺰ ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ﺖ او در اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺮوى اﺗّﺤﺎد را در ﺷﺮاﻳﻂ ﻏﻴـﺮﺑﺤﺮاﻧـﻰ ﭘﺎﻳـﻪرﻳـﺰى

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﻫﺮ ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﺑﺮ ﭘﺎ ﻣﻰﻧﻤﻮد. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺮدم دﻫﻠﺮان ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ

 

‫و ﺗﻌﺪاد ﻛﻤﻰ از اﻓﺮاد ﺟﻬﺎد و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪارى ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ، اﻣ‪ﺎ او ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺗﻌﺪاد ﻛﻢ ﺣﺎل و ﻫﻮاى ﺧﺎﺻ‪ـﻰ

 

‫ﺑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ دﻋﺎ و ﻧﻤﺎز ﻣﻰداد و ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ روﻧﻖ ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫و اﻳﻦ ﻣﻬ‪ﻢ ﺗﻨﻬﺎ در ﻧﻤﺎز و دﻋﺎ ﺧﻼﺻﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﺑﻠﻜﻪ در اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖﻫﺮ ﭼﻨـﺪ اﻧـﺪك، ﺑﻮدﺟـﻪ ﻛﻤـﻰ

 

‫ﺑﺮاى ﺧﺮﻳﺪ ﺟﺎﻳﺰه ﺟﻤﻊ آورى ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺮادران ارﺗﺸﻰ، ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻰدادﻧـﺪ و در

 

‫ﻛﻨﺎر ﻫﻤﻪى اﻳﻦﻫﺎ از ﻣﻄﺎﻟﻌﻪى ﻗﺮآن، ﻧﻬﺞ اﻟﺒﻼﻏﻪ و رﺳﺎﻟﻪى اﻣﺎم ﻫﻢ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن اﻳﺸﺎن درﺑﺎرهى ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺷﮕﺮﻓﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن داﺷﺖ، ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او را ﻛﻪ ﻣﻰدﻳـﺪﻳﻢ،

 

‫روﺣﻴ‪ﻪ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. اﮔﺮ او را ﻣﻰدﻳﺪى ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻰﻛﺮدى ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻻﻏﺮ اﻧـﺪام و ﺑﻠﻨـﺪ ﺑـﺎﻻ، ﺑـﺎ آن ﻧﮕـﺎه

 

‫ﻣﻌﺼﻮم و ﻧﺎﻓﺬ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﺷﻮر و اﻣﻴﺪ ﺑﻮد. ﻫﺮ وﻗﺖ او را ﻣﻰدﻳﺪم، ﺑﺮاﻳﻢ ﺗـﺎزﮔﻰ داﺷـﺖ. ﺑـﻮى

 

‫ﻛﺮﺑﻼ ﻣﻰداد. او ﻣﺮد ﺧﺴﺘﮕﻰﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺟﺒﻬﻪى دﻫﻠﺮان ﺑﻮد. روزﻫـﺎ در ﺧﻄـﻮط ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎﺗﻰ ﻣـﺸﻐﻮل ﺑـﻮد و

 

‫ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ اﻣﻮر ادارى رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮد. اﻣ‪ﺎ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد، دﻳﮕﺮ آن ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺧﻨﺪان و ﺑﺎ

 

‫ﺻﻼﺑﺖ ﻧﺒﻮد. ﺷﺎﻧﻪﻫﺎى او در ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﺪرت ﻋﻈﻴﻢ اﻟﻬﻰ ﻣﻰﻟﺮزﻳﺪ. او ﺑﺎ ﺧﻮد ﻋﻬﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗـﺎ ﻣﻬـﺮان آزاد

 

‫ﻧﺸﻮد ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻧﺮود و ﺧﺎﻧﻮادهى ﺑﺰرﮔﻮارش در اﻳﻼم ﺑﻪ دﻳﺪار او ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ.

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺣﻮادث زﻳﺎدى را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و دو ﺑﺎر ﻫﻢ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﮔﺎﻫﻰ ﺑﺎ ﺷﻮخ ﻃﺒﻌـﻰ از اﻳـﻦ

 

‫ﺣﻮادث ﻳﺎد ﻣﻰﻛﺮد، اﻣ‪ﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺷﻜﻮه ﻧﻤﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎر او‪ل ﻛﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ، ﺷﺒﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺳﺮﻛﺸﻰ از ﻣﻘﺮﻫﺎى ﻣﻮﺟﻮد ﭘﺲ از ﺧﺮوج از ﺷـﻬﺮ در 5

 

‫ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮى ﺷﻬﺮ دﻫﻠﺮان ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻰﺧﻮرد و ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت آﺳﻴﺐ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ، ﺑـﻪ ﻃـﻮرى ﻛـﻪ

 

‫دﻳﮕﺮ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﺳﻮار ﺷﺪن روى ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ را ﻧﺪارد. ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر آن ﺷﺐ ﺳﺮد زﻣﺴﺘﺎﻧﻰ را ﺑـﻪ ﺗﻨﻬـﺎﻳﻰ ﺗـﺎ

 

‫ﺻﺒﺢ در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻧﻤﻮد و ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻘﺮّ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰﺳﭙﺎه دﻫﻠـﺮان رﺳـﺎﻧﺪه

 

‫ﺑﻮد. اﻣ‪ﺎ او از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﺎ ﻣﺪ‪تﻫﺎ ﺣﺮﻓﻰ ﻧﺰد. زﻳﺮا ﻣﻰداﻧﺴﺖ راﻫﻰ ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده، راﻫـﻰﺳـﺨﺖ و

 

‫دﺷﻮار اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺗﺤﻤ‪ﻞ آن ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﻗﺮب اﻟﻬﻰ رﺳﻴﺪ.

 

‫ﺣﺎدﺛﻪى دوم ﻛﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪن ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﺷﺪ، در ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺘﺢ ﻛﻠّﻪ ﻗﻨﺪى ﺑﻮد ﻛـﻪ

 

‫از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﭘﺎ زﺧﻢ ﺑﺮداﺷﺖ.

 

‫ﻏﻼﻣﻌﻠﻰ ﻋﺒ‪ﺎﺳﻴﺎن - ﻛﻪ در آن زﻣﺎن ﻣﻌﺎوﻧﺖ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ - در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻧﻴﺮو را

 

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﺎ در رﻛﺎب ﻧﮕﻪﻣﻰداﺷﺖ. آن ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻴﺮو ﻛﻢ ﺑﻮد. ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎ ﭼﭙﻴﻪ ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻵن

 

‫ﻣﻮﻗﻌﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﭘﺎى زﺧﻤﻰ ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدى از ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﻌﺜﻰ را ﺑﻪ ﻫﻼﻛـﺖ

 

‫رﺳﺎﻧﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺎم ﻣﻘﺪ‪س و ﺧﺎك آن ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد و اﮔﺮ ﻣﻰدﻳﺪ ﻛﺴﻰ از زﻳـﺮ ﺑـﺎر ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺷـﺎﻧﻪ

 

‫ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺳﺨﺖ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻣﻌﺘﺮض ﻣﻰﺷﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻃﻮرى رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ ﺑـﻪ ﻛﺎرﺷـﺎن

 

‫اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺸﻮر اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ)اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ آن را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺣﻔﻆ ﻛﺮد.

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ در اﻳﻦ راه از ﻫﻴﭻ ﺳﺨﺘﻰ و ﻣﺸﻜﻠﻰ رو ﮔﺮدان ﻧﺒﻮد و ﺑﺎ آﻏﻮش ﺑﺎز آنﻫﺎ را ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻓﺖ.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻣﺪ‪تﻫﺎ ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺗﺤﻮ‪ﻻت دﺷﻤﻦ در ﻣﺤﻠّﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗـﺎﻃﺮ

 

‫از دل ﻛﻮه ﻣﻰﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺮاى او و ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ آذوﻗﻪ ﻣﻰآوردﻧﺪ. ﻣﻨﻄﻘﻪ آنﻗﺪر وﺳﻴﻊ ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻳـﻚ

 

‫ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، دﺷﻤﻦ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻣﻰﺷﺪ. ﻫﻔﺘﻪاى ﭼﻨﺪﻣﺮغ داﺷﺘﻨﺪ و ﻳﻚ واﻟـﺮ. ﻣـﺮغ را روى

 

‫واﻟﺮ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺗﺎﻇﻬﺮ ﺗﻨﻬﺎ آﺑﺶ ﮔﺮم ﻣﻰﺷﺪ و ﺗﺎزه روز ﺑﻌﺪ ﺟﻮش ﻣﻰآﻣـﺪ و ﺗـﺎ ﻫﻔﺘـﻪى دﻳﮕـﺮ

 

‫ﺧﻮراك آنﻫﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد.

 

‫اﻣ‪ﺎ ﺧﺎﻧﻮاده و ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﻫﻤﮕﻰ از ﻣﻌﺠﺰهاى ﻳﺎد ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ در ﻫﻤﺎن روزﻫﺎ ﺑﺮاى ﻋﺒﺪاﻟـﺼ‪ﺎﻟﺢ روى داد.

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ:

 

‫در ﻳﻚ ﺷﺐ ﺳﺮد و ﺑﺮﻓﻰﺻﺎﻟﺢ ﺧﻮدش را آﻣﺎده ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ ﺑـﺮود. ﻫـﻮا

 

‫ﻛﺎﻣﻼً ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮر ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻂّ ﻣﻘﺪم ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﻌﺜﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻰرﻓﺖ. ﺻﺒﺢ ﺷﺪ و از ﺻـﺎﻟﺢ

 

‫ﺧﺒﺮى ﻧﺸﺪ. ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶﻛﻪ ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ - ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣـﻰداﻧـﺴﺘﻨﺪ، دﺷـﻤﻦ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺣﺴ‪ﺎﺳﻴﺖﺧﺎﺻ‪ﻰ دارد - ﺑﻪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮى او ﭘﺮداﺧﺘﻪ و در ﻧﺰدﻳﻚﻣﺤﻞّ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻛﻼه،

 

‫اﺳﻠﺤﻪ و ﻣﻮﺗﻮرش ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن اﻧﺒﻮه ﺑﺮفﻫﺎ روى زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد، ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻘـﺪارى ﻛـﻪ ﭘـﻴﺶ

 

‫رﻓﺘﻨﺪ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺨﺮوﺑﻪ را دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم درﻫﺎﻳﺶ ﻗﻔﻞ ﺑﻮد و اﻧﺒﻮه ﺑﺮف روى ﻗﻔﻞﻫﺎ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد

 

‫و راه ورودى دﻳﮕﺮى ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻌﺪ از ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻗﻔﻞ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺻﺎﻟﺢ را در ﺣـﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﺑﻴﻬـﻮش و

 

‫ﻣﺠﺮوح روى ﺗﺨﺖ اﻓﺘﺎده و ﻟﺤﺎﻓﻰ ﺑﻪ روﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ. ﺻﺎﻟﺢ را ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن اﻧﺘﻘـﺎل

 

‫دادﻧﺪ و ﭘﺲ از دو روز ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺶ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدى ﮔﺬارد، ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ اﺗﻔّﺎق را اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺻـﻴﻒ ﻛـﺮد: ﺑـﺎ

 

‫ﻣﻮﺗﻮر در ﺣﺎل ﺣﺮﻛﺖﺑﻮدم؛ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻻﺳﺘﻴﻚ ﺟﻠﻮى ﻣﻮﺗﻮر درون ﻳﻚ ﭼﺎﻟﻪ اﻓﺘﺎد و ﻧﻘﺶ زﻣﻴﻦ ﮔﺮدﻳـﺪم

 

‫و دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم. و اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺻﺎﻟﺢ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮفﻫﺎ ﺑـﻪ آن ﺧﺎﻧـﻪ ﻣﺨﺮوﺑـﻪ ﺑـﺮده و روى

 

‫ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه، ﻫﻤﻴﺸﻪﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﻚ راز ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪ.

 

‫او ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻋﺸﻘﻰ ﻛﻪﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد داﺷﺖ، در ﺗﻤﺎم ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﺶ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺻـﺒﺮ ﺳـﻔﺎرش ﻣـﻰﻛـﺮد و

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ راﺿﻰ ﺑﻪ رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ و ﺗﺤﻤ‪ﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻴﺪ. اﺟـﺮ ﺷـﻤﺎ زﻳـﺎد

 

‫اﺳﺖ؛ ﭼﻮن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ و اﺳﻼم ﻣﻜﺘﺐ اﻧﺘﻈﺎر اﺳﺖ. ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ در ﺧﻂ اﺳﻼم ﻫﺴﺘﻴﺪ.

 

‫رﻫﺎ ﺷﺪن از دﻟﺒﺴﺘﮕﻰﻫﺎى دﻧﻴﺎ را ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺒﺎدا ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎدﻳ‪ـﺎت در دﻧﻴـﺎ ﻏﻴﺒـﺖ

 

‫ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﻫﻤﺎن روزﮔﺎر اﺳﺖ و روزﮔﺎر ﻫﻤﺎن ﺧﺪا، ﭘﺲ ﺧﺪا را ﻏﻴﺒﺖ ﻛﺮدهاﻳﺪ در ﭘﻴﺶ ﺧﺪا.

 

‫و ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻮدن ﺑﻪ اﺻﻮل دﻳﻨﻰ، ﺧﻂّ رﻫﺒﺮى و ﺣﻔﻆ ﺣﺠﺎب، ﻣﻬﻢﺗـﺮﻳﻦ دﻏﺪﻏـﻪ او ﺑـﺮاى ﺧـﺎﻧﻮاده ﺑـﻮد.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ در راه اﺳﻼم و اﻧﻘﻼب وﺳﻮﺳﻪ اﻳﺠﺎد ﻧﺸﻮد ﻛﻪ در دﻟﺘﺎن ﺷﻚ‪ اﻳﺠﺎد ﻣﻰﮔﺮدد و

 

‫ﺛﻮابﻫﺎ ﻛﻢ ﻣﻰﺷﻮد. ﺷﻤﺎﺑﻪ ﻓﻼن ﺧﺎﻧﻢ ﻳﺎ ﻓﻼن آﻗﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﻜﻨﻴﺪ. ﺷﻤﺎ در ﻛﻤﺒﻮدﻫﺎ و ﻣﺸﻜﻼت ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ

 

‫از ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ. ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ آﻳﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻢ رﻫﺒﺮى ﻛﻪ ﺷﻤﺎ دارﻳﺪ، دارﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟

 

‫او ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ اﻣﺎم ﺑﻮد و ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺎ از راه او ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺬاﺷﺖ؛ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﻮﻓّﻖ ﺑـﻪ دﻳـﺪار اﻳـﺸﺎن ﺷـﺪ و اﻳـﻦ

 

‫دﻳﺪار را در ﻳﻜﻰ از ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﺪ و ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ، ﺟـﺎى ﻫـﻴﭻ ﺗﻌﺮﻳﻔـﻰ

 

‫ﻧﺪارد. وارد ﺣﺴﻴﻨﻴ‪ﻪ ﺷﺪﻳﻢ و ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ اﻣﺎم آﻣﺪﻧﺪ ﺑﺎ آن ﻧﻮر اﻟﻬﻰ، ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺴﺎن ﺑﺮود و ﺑﺒﻴﻨﺪﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ

 

‫ﻧﺎﻳﺐ اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻪ و ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻓﻘﻂ ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ ﻧﻮر و ﻫﺎﻟﻪاى از ﺗﻘﺪ‪س ﺑﻮد.

 

‫آرزوى ﻛﺮﺑﻼ، اﻣﻴﺪ ﺑﻪﭘﻴﺮوزى و روﺣﻴ‪ﻪى ﺗﺰﻟﺰلﻧﺎﭘﺬﻳﺮ در ﺗﻤﺎم ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﺶ ﻣﺸﻬﻮد اﺳـﺖ و ﻣـﻰﻧﻮﻳـﺴﺪ:

 

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻢ و آرزو دارم ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻋﻘﻴﻘﻰ ﻛﻪ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم.

 

‫او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰﻛﺮد و آﻣﺎده ﺑﻮد؛ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﻳ‪ﺎﻣﻰ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻰﺑﺮد.

 

‫ﺑﺮادر ﻋﻠﻴﺰاده - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - در ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: روز ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ، ﺳﻌﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴـﺎن -

 

‫ﭘﺴﺮ ﻋﻤ‪ﻪ ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ - ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ و او ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﺮ ﭘﻴﻜﺮش ﮔﺮﻳﺴﺖ و ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮد زﻣﺰﻣﻪ ﻧﻤﻮد.

 

‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺮ ﺷﻬﻴﺪﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺳﻌﻴﺪ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺎدرت ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﻰ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﺗﻮ ﻻﻳﻖ ﺷﻬﺎدت ﺑﻮدى

 

‫و ﺑﻪ آرزوﻳﺖ رﺳﻴﺪى. ﺧﻴﻠﻰ از ﻟﺤﺎظ روﺣﻰ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ و در ﻫﻤﺎن ﺣـﺎل، ﻃﻠـﺐ ﺷـﻬﺎدت ﻣـﻰﻛـﺮد.

 

‫ﻏﺮوب از ﻣﻌﺮاج ﺷﻬﺪا ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻘﺮّ ﮔﺮدان رﻓﺘﻴﻢ، اﻣ‪ﺎ ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﻃﺎﻗﺖﻧﻴﺎورد و ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م

 

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ.

 

‫در ﺗﺎرﻳﺦ 1/5/1362 ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﻧﻴﺮوﻫﺎ را ﺑﻪ او‪ل ﺧﻂ رﺳﺎﻧﺪ و درﮔﻴـﺮى اداﻣـﻪ داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﻧﺎﮔﻬـﺎن

 

‫ﻣﻮﺷﻜﻰ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﺎﻧﻚ اﺻﺎﺑﺖﻛﺮد. ﺗﺎﻧﻚ در ﺣﺎل اﻧﻬﺪام ﺑﻮد و ﺻﺪاى ﻳﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺮﻧﺸﻴﻨﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷـﺪ.

 

‫ﺻﺎﻟﺢ ﺧﻮدش را ﺑﻪ آنﻫﺎ رﺳﺎﻧﺪ. دﺳﺖ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎﻻ آورد و دﺳﺖ دو‪ﻣﻴﻦ ﻧﻔـﺮ را ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد

 

‫ﻛﻪ ﺗﺎﻧﻚ ﻣﻨﻬﺪم ﮔﺸﺖ و ﺻﺎﻟﺢ ﭘﺮت ﺷﺪ. ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰاش اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد و دﺳﺘﺶ ﻧﻴـﺰ ﺟـﺪا ﺷـﺪ و

 

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﻟﻘﺎى ﻣﺤﺒﻮﺑﺶﭘﻴﻮﺳﺖ.

 

‫و ﺑﺎز از ﻣﻴﺎن ﺧﺎﻃﺮات ﻓﺮاوان و ﺷﮕﻔﺘﻰ ﻛـﻪ اﻃﺮاﻓﻴـﺎن درﺑـﺎره ﻋﺒﺪاﻟـﺼ‪ﺎﻟﺢ ﻧﻘـﻞ ﻣـﻰﻛﻨﻨـﺪ، ﻫﻤﺮزﻣـﻰ

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺨﺎﺑﺮات اﻃﻤﻴﻨﺎن داد ﻛﻪ ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺷﻬﻴﺪ ﺷـﺪه، ﺑـﺎﭼـﺸﻤﺎن ﮔﺮﻳـﺎن ﻓـﻮراً

 

‫ﭘﺮﭼﻢﻫﺎى ﺳﻴﺎه را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و در ﺗﻤﺎم ﺳﭙﺎه ﻧﺼﺐ ﻛـﺮدم. وﻗﺘـﻰ ﺑـﺮادران ﺟﻤـﻊ ﺷـﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﭼـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﻓﺮﻳﺎد زدم: ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ : وﻗﺘﻰ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه، ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺪاﻳﺎ، ﺷﻜﺮت؛ ﺗﻮ ﺻﺒﺮ ﺑﺪه. ﺧﻮدش

 

‫وﺻﻴ‪ﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ. ﺻﺎﻟﺢ واﻗﻌﺎً ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢ ﭼﻬﻠﻢﺑﻪ دﻫﻠﺮان رﻓﺘﻴﻢ. ﻣﺮدم ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮاز آﻣﺪﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﻴﺎهﭘﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ:

 

‫ﻣﺎ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻤﺎن را از دﺳﺖ دادﻳﻢ. زنﻫﺎى ﻣﻨﻄﻘﻪ زﻧﺠﻴﺮ ﻣﻰزدﻧـﺪ و ﻣﺮدﻫـﺎ ﻏـﺼ‪ﻪدار ﺑﻮدﻧـﺪ. ﭘـﺴﺮم در

 

‫آنﺟﺎ ﻣﺴﺠﺪ و اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺻﻠﻮاﺗﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ، ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ داﻳﺮ ﻛـﺮدﻳﻢ.

 

‫و ﺑﻌﺪﻫﺎ در ﻣﺤﻞّ ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن، ﻣﺴﺠﺪ، ﭘﺎدﮔﺎن و ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺑﺴﻴﺞ اﺣﺪاث ﻛﺮدﻧﺪ و ﺗﻤﺜﺎﻟﻰ از او در ﻣﻴﺪان

 

‫ﺷﻬﺮ ﻧﺼﺐ ﺷﺪ.

 

‫ﺳﺮدار ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ اﻣﻴﻨﻴﺎن در ﻓﺮازﻫﺎﻳﻰ از وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪى ﺳﺮاﺳﺮ روﺷﻨﮕﺮش ﻣﻰﻧﻮﻳـﺴﺪ: ﺧـﺪاﻳﺎ،

 

‫ﺗﻮ ﻣﻰداﻧﻰ ﻣﻦ در اﻳﻦ راه ﻛﻪ ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻪام ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻫﺪﻓﻢ ﺧﻮاﺳﺖ و رﺿﺎى ﺗﻮ ﺑﻮده و ﺑﺲ. ﻣﻦ ﺑﻪ

 

‫اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﻦﺟﻬﺎد آﻣﺪهام و اﻣﻴﺪوارم ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻗﻄـﺮهى ﺧـﻮن در راه اﺳـﻼم دﻓـﺎع ﻛـﻨﻢ.

 

‫ﺧﺪاﻳﺎ، اﻳﻦ ﺷﻬﺎدت رااز ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﻛﻦ و ﻣﺮا در ﻛﻨﺎر ﺷﻬﺪاى راه ﺣﺴﻴﻦ(ع) و راه ﻛﺮﺑﻼ ﻗﺮار ﺑﺪه.

 

‫ﺿﻤﻨﺎً ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد درﺧﻮاﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻜﺴﺶ را ﺑﻪ اﻣﺎم ﺑﺪﻫﻨﺪ و ﺑﺨﻮاﻫﻨـﺪ ﻛـﻪ

 

‫دو رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺑﺮاى او ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻴﺎورﻧﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اﻳﺸﺎن در دﻳﺪارى ﻛﻪ ﺣﻀﺮت آﻳﺖ اﻟﻠّﻪ ﺧﺎﻣﻨﻪاى ﺑﻪ

 

‫ﻣﻨﺰل اﻳﺸﺎن رﻓﺘﻨﺪ، ﺳﻔﺎرش ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻋﺮض ﺷﺪﺗﺎ ﺑـﻪ ﻧﻴﺎﺑـﺖ از اﻣـﺎم ﺧﻤﻴﻨـﻰ(ره) ﻧﻤـﺎز را

 

‫ﺑﺮاى ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻴﺎورﻧﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1362، زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ اﺑﻮﺛﺎﻣﺮ 18 ﺳﺎﻟﻪ از ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﻋﺮاﻗﻰ - ﻛﻪ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ - ﺑﺎ زﺑﺎن روزه و در ﺣﺎل وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﻤﭙﺎره دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ، در ﻣﺮاﺳﻢ ﺗـﺸﻴﻴﻊ

 

‫او در ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ دﻫﻠﺮان، در ﺣﻀﻮر رزﻣﻨﺪﮔﺎن و ﺟﻬﺎدﮔﺮان ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻧﻤﻮد و ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺎﻧـﺪﮔﺎر ﺑـﺮ

 

‫زﺑﺎن آورد ﻛﻪ ﭼﺮاغ راه اﻧﻘﻼﺑﻴﻮن ﺑﺎﺷﺪ. او ﺑﺎ دو اﻧﮕﺸﺖ آرم ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران را ﻛﻪ ﺑﺮ روى ﺳﻴﻨﻪ داﺷـﺖ،

 

‫ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﻟﺒﺎس، ﻟﺒﺎس ﺷﻐﻞ ﻧﻴﺴﺖ، ... اﻳﻦ ﻟﺒﺎس، ﻟﺒﺎس ﻛﺎﺳﺒﻰ ﻧﻴﺴﺖ. اﻳـﻦ ﻟﺒـﺎس آرﻣـﺎن

 

‫اﺳﺖ ... اﻳﻦ ﻟﺒﺎس اﻋﺘﻘﺎد اﺳﺖ. ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎﻛﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎس ﻣﻘﺪ‪س ﭘﺎﺳﺪارى در ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪاى ﺧﻮاﺟـﻪ

 

‫رﺑﻴﻊ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪ‪س ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

شهید امیر حاج امینی(عکس های بیشتر در ادامه مطلب)

 

دست نوشته شهید امیر حاج امینی(ره)

سلام بر خدا و شهيدان خدا و بندگان مخلص او..... از اينکه بنده بد و گناهکار خدايم سخت شرمنده ام و وقتي ياد گناهانم مي افتم آرزوي مرگ مي کنم ولي باز چاره ام نمي شود.
هيچ برگ برنده اي ندارم که رو کنم ، جز اينکه دلم را به دو چيز خوش کرده ام: يکي اينکه با اين همه گناه، او دوباره مرا به سرزمين پاکي و اخلاص و صفا و محبت بازم گرداند. پس لابد دوستم دارد و سر به سرم مي گذارد، هرچند که چشم دلم کور است و نمي بينم و احساسش نمي کنم اگر چنين نبود پس چرا مرا به اينجا آورد؟
دوم اينکه قلبي رئوف و مهربان دارم و با همه بديهايم بسيار دلسوزم. لحظه اي حاضر به رنجش کسي نمي شوم، حتي رنجش بسيار کوچک و ناچيز، ولي در عوض براي خوشنودي ديگران حاضر به تحمل هرگونه رنجي مي شوم. بله! به اين دو چيز دل خوش کرده ام.
اگر دوستم داري که مرا به اينجا آورده اي پس به آرزويم که .... برسان.
اي کساني که اين نوشته را مي خوانيد، اگر من به آرزويم رسيدم و دل از اين دنيا کندم، بدانيد که نالايق ترين بنده ها هم مي توانند به خواست او، به بالاترين درجات دست يابند. البته در اين امر شکي نيست ولي بار ديگر به عينه ديده ايد که يک بنده گنهکار خدا به آرزويش رسيده است.
حالا که به عينه ديديد، شما را به خدا عاجزانه التماس و استدعا مي کنم، بياييد و به خاکش بيفتيد و زار زار گريه کنيد و اميدوار به بخشايش و کرمش باشيد. با او آشتي کنيد. زيرا بيش از حد مهربان و بخشنده است. فقط کافي است يکبار از ته دل صدايش کنيد. ديگر مال خودتان نيستيد و مال او مي شويد و ديگر هر چه مي کند، او مي کند و هر کجا که مي برد، او مي برد......

شنبه 7/4/65
ساعت 5 بعدازظهر
بنده مخلص و گنهکار، امير حاج اميني

 

ادامه نوشته

سردار شهید حمید باکری

 

دعا کنید خداوند شهادت را نصیب شما کند

در غیر اینصورت زمانی فرا می رسد که جنگ تمام می شود و رزمندگان امروز به سه دسته می شوند:

1- دسته ای به مخالفت با گذشته خود بر می خیزند و از گذشته خود پشیمان می شوند.

2- دسته ای راه بی تفاوتی را بر می گزینند و در زندگی مادی غرق می شوند و همه چیز را فراموش می کنند.

 3- دسته سوم به گذشته خود وفادار می مانند و احساس مسئولیت می کنند که از شدت مصائب و غصه ها دق خواهند کرد.پس از خدا بخواهید که با وصال شهادت از عواقب زندگی بعد از جنگ در امان بمانید.چون عاقبت دو دسته اول ختم به خیر نخواهد شد و جز دسته سوم ماندن بسیار سخت و دشوار خواهد بود.(سردار شهید حمید باکری)

 

زندگینامه سردار شهید موحد دانش

 

شهید علیرضا موحد دانش/تاریخ تولد:27/6/1337/تاریخ شهادت:13/5/1362/محل تولد:تهران/محل شهادت:پیرانشهر-حاج عمران/مزار شهید:تهران-بهشت زهرا(س)-قطعه 24

علیرضا اولین فرزند خانواده موحد در سال 1337 در تهران چشم به جهان گشود و در محیطی با صفا،مذهبی ودر سایه پدر و مادری زحمتکش،پرورش یافت. پس از اخذ دیپلم در سال 1355 وارد دانشگاه تبریز شد و در رشته ی مهندسی برق به کسب علم مشغول گشت.

هنگامی که مبارزات انقلابی مردم اوج گرفت،علیرضا نیز به جمع مبارزین پیوست و ادامه تحصیل را به آینده موکول کرد. با شکفتن شکوفه های جمهوری اسلامی ایران،او در کمیته ی انقلاب،اولین فعالیتهایش را در ایران اسلامی آغاز نمود و پس از آن در سال 1358 به سپاه پاسداران پیوست و حراست از بیت حضرت امام خمینی را به عهده گرفت،غائله ی کردستان،وعملیات بازی دراز  به عنوان آغاز سفر بی پایان علیرضا به صحنه ی پیکار با دشمنان اسلام و ایران بود.

در عملیات بازی دراز که به عنوان جانشین عملیات حضور داشت، همچون سردار رشید کربلا –حضرت ابوالقضل العباس (ع) دستش را به پیشگاه حق تقدیم نمود و پس از شرکت در عملیات فتح المبین و بیت المقدس به عنوان فرمانده ی گردان حبیب بن مظاهر، به لبنان سفر نمود و مدتی را در آنجا همپای برادران مسلمان به مبارزه با صهیونیست پرداخت.

از سفر بازگشت، موعد عملیات والفجر1بود و پس ازآن زمان وصال، آری در عملیات والفجر 2 هنگامی که علیرضا فرماندهی تیپ 10 سیدالشهدا را بر عهده داشت، ندای ملکوتی یار او را به سوی بهشت بین دعوت کرد و شهید موحد دانش،در تاریخ سیزدهم مرداتد سال1362 به بزرگترین آرزوی عاشقان رسید.

(منبع:پرونده ی شهید در لشگر10 سیدالشهدا)

 

زندگینامه سردار شهید مجید پازوکی

 

شهید مجید پازوکی/سال تولد:1 فروردین 1346/تاریخ شهادت:17مهر1380/محل شهادت:کربلای فکه

جستجوگر نور شهید مجید پازوکی که پس از شهادت یار دیرینش شهید علی محمودوند, او را به عنوان فرمانده تفحص لشگر 27 محمد رسول الله برگزیده بودند, پس از مرارت فراوان و تفحص در رمل های سوزان خوزستان, در 17 مهر بر اثر انجار در میدان مین به جمع یاران شهیدش پیوست. اکنون که چند سال از شهادت مجید پازوکی در قتلگاه فکه می گذرد, با مروری کوتاه بر زندگی اش به دنبال آنیم که بدانیم او چه داشت که لایق شهادت شد و ما چه چیز نداریم که در اسارت دنیا مانده ایم .

روز اول فروردین 1346 خداوند عیدی خانواده پازوکی را پسری به نام مجید قرار داد که عطر حضورش اهالی خانه پلاک 6 کوچه بزرگمهردر خیابان خاوران را سرمست کرد. هر سال که شکوفه های بهار با باز شدن نشان گذر ایام را نوید می دادند مجید هم بزرگتر می شد تا این که مجید با همکلاسی های  کلاس اولی اش با نیمکت های مدرسه آشنا گشت. از همان اول گویا در رگهایش خون انقلابی جوشش داشت چرا که با اوج گرفتن مبارزات مردمی , او نیز مبارزی کوچک نام گرفت ودر روز 17 شهریور مجید چون ژاله ای بر شاخه درخت قیام مردمی نشست . انقلاب که پیروز شد مجید 11 ساله برای دیدن امام سر از پا نشناخته و به مدرسه رفاه رفت تا معشوقش را زیارت کند این آغاز ورق خوردن دفتر عشق سربازی حضرت روح الله بود. مجید پازوکی  بعد ها به عضویت بسیج درآمد و برای گذراندن دوره ی آموزشی در سال 1361 رنگ وبوی جبهه گرفت و زخم های  تنش دفتر خاطراتی ا رزم بی امانش گردید. یکبار از ناحیه دست راست مجروح شد, بار دیگر از ناحیه شکم و وضعیت جسمی اش اصلا خوب نبود ولی او همه چیز را به شوخی می گرفت و درد را با خنده پذیرایی می کرد.پس از پایان جنگ در سال 1369 , منطقه کردستان , کانی مانگا و پنجوین حضور مجید پازوکی را به خاطر سپرد و دفاع همچنان برای او ادامه داشت و این سرباز خمینی, با بیش از هفتاد ماه حضور در جبهه ها  و شرکت در بیست عملیات , جبهه را آوردگاه عشق خود کرده بود. مجید در سال 70 در برابر سنت نبوی سر تعظیم فرود آورده و پس از آن, دو پسر بچه به نام های علی و مرتضی را به یادگار گذاشت. وی در سال 1371  با آغاز کار تفحص لشگر 27 محمد رسول الله (ص) در خیل جستجوگران نور در منطقه جنوب مشغول جستجوی گلهای گمگشته و فرزندان عاشورایی ایران شد و در این راه سختی ها و مرارت های بسیاری را به جان خرید تا این که پس از شهادت یار دیرینه اش علی محمودوند, در برگریزان روزگار , او در استقبال وصال یار بهاری شد و هفدهم مهرماه سال 1380 دعای سرهنگ جانباز مجید پازوکی در فکه مستجاب شد و او نیز به خیل یاران شهیدش پیوست.

 

زندگینامه شهید احمد پلارک(شهید عطری)

 

شهید احمد پلارک/تاریخ تولد:1344/تاریخ شهادت:22 فروردین1366/محل تولد:تبریز/محل شهادت:شلمچه-کربلای 8/مزار شهید:بهشت زهرا-قطعه 26---ردیف 32-شماره 22

شهید پلارک فرزند سید عباس , متولد 1344 تهران و اصالتا تبریزی است, در سال66 در عملیات کربلای5 شلمچه , به شهادت رسید. در 6 سالگی پدر را از دست داد و چون تک پسر خانواده بود علاوه بر تحصیل ,بار مسئولیت خانواده نیز بر عهده او افتاد و تن به کار داد و توانست خواهرنش را در ازدواج یاری دهد. او در خیابان ایران میدان شهدا و در محله ای مذهبی زندگی می کرد.مسجد حاج آقا ضیاء آبادی(علی بن موسی الرضا"ع") مامن همیشگی اش بود. اگرچه او را از بچگی نمی شناختم اما از سال 63 رفاقتمان شدید تر شد. وی دائما به منطقه می رفت و من از سال 65 به او ملحق و از نزدیک همراهیش نمودم. او فرمانده آرپی جی زنهای گردان عمار در لشگر 27 حضرت رسول(ص) بود.احمد مثل خیلی از شهدای دیگه بود, به مادرش احترام می گذاشت, به نماز اول وقت اعتقاد داشت , نماز شبش ترک نمی شد, همیشه غسل جمعه می کرد سوره واقعه رو می خوند و....اما این که چرا مزارش خوشبو شده و دو سه بار هم که سنگش رو عوض کردن باز هم خیلی از نیمه شب ها خصوصا تابستمن ها فضا رو معطر میکند به نظر من یه دلیلی داره....سید احمد یه مادر داره که هنوز زنده است, خدا حفظش کند. خیلی مومنه و اهل دله, معروف بود که تو قنوت نماز از لبانش آبی می ریخت که معطر بود.بعضی زن ها می گفتند که ما با چشم خودمون این مسئله رو دیدیم . اما یه عده اونقدر با طعنه و کنایه ها شون پیرزن رو اذیت کردن که بنده ی خدا گوشه نشین شده....فکر می کنم خدا خواست با خوشبو کردن مزار احمد قدرتش رو به اون ها نشون بده.تازه خیلی ها هم ا ز احمد حاجت می گیرن

(بر گرفته از کتاب ننه علی)

آیت الله بهجت می گویند:یکی از نهرهای بهشت از زیر قبر مطهرشون رد می شه تشریف ببرید زیارت کنید.آنگاه مطمئن باشید با خلوص بیشتری پروردگار بلند مرتبه را عبادت می کنید.