شهید اسماعیل بابوریان

 

اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن - ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ و ﻛﻠﺜﻮم - در ﺗﺎرﻳﺦ ﻫﻔـﺘﻢ ﻣﺮدادﻣـﺎه ﺳـﺎل 1341 در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن

 

‫ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪ.

 

‫ﻛﻠﺜﻮم ﺑﺨﺸﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﺗﻮﻟّﺪ او ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻮدﻛﻰ آرام ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺧﻮدم

 

‫ﻗﺮآن را ﺑﻪ او ﻳﺎد دادم. ذﻫﻨﺶ ﺧﻮب ﺑﻮد و در ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﻴﺰ ﻗﺮآن را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻳﺎد ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﺪ.

 

‫دورهى اﺑﺘـﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳـﻪى ﺷـﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬـﺮى و دورهى راﻫﻨﻤـﺎﻳﻰ و دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن را در ﻣﺪرﺳـﻪى

‫

‫ﻓﻴﻮﺿﺎت ﮔﺬراﻧﺪ. ﺗﺎﺳﻮ‪م راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. و ﭘـﺲ

 

‫از آن درﺳﺶ را اداﻣﻪ داد ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ دﻳﭙﻠﻤﺶ را ﮔﺮﻓﺖ. ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ ﻗﺮآن داﺷﺖ؛ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ

 

‫در ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗﺮآن را 20 ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. در ﻫﻤﺎن ﺳﻨﻴﻦ ﻧﻮﺟﻮاﻧﻰ ﺷﻜﻴ‪ﺎت ﻧﻤـﺎز و ﻃﺮﻳﻘـﻪى ﺻـﺤﻴﺢ

 

‫وﺿﻮ را ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادراﻧﺶ ﻳﺎد ﻣﻰداد.

 

‫ﭘﺲ از ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﻣﺪرﺳﻪﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻛﺎرى ﻣﻰرﻓﺖ. در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى را ﺑﻪ ورزش دو ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ، ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى، ﺷﻬﻴﺪ دﺳﺘﻐﻴﺐ، ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗـﺮآن و

 

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫اﻳﺸﺎن اﻓﺮاد ﻣﺨﺎﻟﻒ دﻳﻦ را ﺑﺎ دﻻﻳﻞ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﻗﺎﻧﻊ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫در ﺣﻞّ ﻣﺸﻜﻼت ﻣﺮدم ﭘﻴﺸﻘﺪم ﺑﻮد، ﺣﺘّﻰ ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﻣﻨﺰل ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﮔـﺎﻫﻰ

 

‫ﺑﻨّﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮد و ﭘﻮل ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ و در ازاى اﻧﺠﺎم ﻛﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ دﺳﺘﻤﺰد ﻧﺒﻮد.

 

‫ﻛﻠﺜﻮم ﺑﺨﺸﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: روﺑـﻪ روى ﭘـﺪرم

 

‫ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻢ ﺗﺎ ﻋﻤﺮم زﻳﺎد ﺷﻮد. ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮرﻳ‪ﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺣﺘّﻰ آرزو داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻛـﺮﺑﻼ و ﻣﻜّـﻪ ﻫـﻢ

 

‫ﺑﺒﺮد.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺪرش ﻣﺮﻳﺾﺑﻮد از او ﭘﺮﺳﺘﺎرى ﻣﻰﻛﺮد. و ﺑﺮاى ﺳﻼﻣﺘﻰ ﭘﺪرش ﺳﻪ ﻣﺎه روزه ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫ﺑﻨﻴﺎن اﺻﻠﻰ ﻣﺴﺠﺪ را او ﺑﻨﺎ ﻛﺮد. ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ و ﮔﺎﻫﻰ در ﺧﺎﻧﻪاش ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﻪ ﺻﻠﻪى رﺣﻢ اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﺗﻤﺎم روز را ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد، وﻗﺘﻰﺑﻪ ﻣﻨـﺰل ﺑـﺮ ﻣـﻰﮔـﺸﺖ،

 

‫ﺧﺴﺘﮕﻰ در ﭼﻬﺮه اش دﻳﺪه ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﮔﺸﺎده رو ﺑﻮد و ﺑﺴﻴﺎر ﺧـﻮش رﻓﺘـﺎر. ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ ﻳﻜـﻰ از اﻋﻤـﺎل

 

‫ﻣﺴﺘﺤﺒ‪ﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ او اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﺴﺘﮕﻰ زﻳﺎد، ﻧﻤﺎز ﺷﺐ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰآورد.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺮﻳﻢﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت ﺑﺎرز اﻳﺸﺎن ﺳﻌﻪى ﺻﺪر ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺪرم

 

‫ﺗﺼﺎدف ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، در ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺎراﺣﺘﻰ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻰدادﻧﺪ و ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑـﺎ ﭘـﺪرم ﺗـﺼﺎدف ﻛـﺮده

 

‫ﺑﻮد، ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺮاى دادن رﺿﺎﻳﺖ ﺑﻪ دادﮔﺎه ﺧﻮاﻫﻴﻢ آﻣﺪ.

 

‫در دوران اﻧﻘﻼب در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺧـﻮاﻫﺮ ﺷـﻬﻴﺪ - ﻣـﺮﻳﻢ ﺑﺎﺑﻮرﻳـﺎن - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﺑـﺎ

 

‫وﺟﻮدى ﻛﻪ در ﺷﺐ ﺣﻜﻮﻣﺖﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑﻮد، اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺑﺮادر ﺑﺰرگﺗﺮم ﺑﻴﺮون ﻣﻰرﻓﺘﻨـﺪ و ﺑـﺮ روى دﻳﻮارﻫـﺎ

 

‫ﺷﻌﺎر ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻨﺪ، اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ ﻣﻮرد ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﺷﺎه ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪى

 

‫زﻧﻰ ﭘﻨﺎه ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪﻫﻤﺴﺮش را در راه اﻧﻘﻼب از دﺳﺖ داده ﺑﻮد.

 

‫در 16 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺳﭙﺎه در آﻣﺪ.

 

‫اﻧﻘﻼب را دوﺳﺖ داﺷﺖ. ﻣﻄﻴﻊ اواﻣﺮ ﻣﺤﺾ اﻣﺎم ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ داﺷﺖ در راه اﻧﻘﻼب ﻓﺪا ﻛﺮد.

 

‫ﺑﻪ ﭘﺨﺶ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎى اﻣﺎم از ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﮔﻮش ﻣﻰداد. ﻣﺮد ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد و ﻣﺪ‪ﺗﻰ را در ﺳـﺘﻴﺰ ﺑـﺎ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ

 

‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد. اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﺎ ﺑﻮرﻳﺎن در 20 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻼّﻓﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﺑﺴﺖ.

 

‫در ﻣﺮاﺳﻢ ازدواﺟﺶ اﻓﺮاد ﺳﭙﺎه ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫ﺛﻤﺮه ى ازدواج آنﻫﺎ دو ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎمﻫﺎى ﻣﺼﻄﻔﻰ(ﻣﺘﻮﻟّﺪ17/6/1364)و ﻣﺤﺪ‪ﺛﻪ(ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 23/9/1368)

 

‫ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ. اﻳﺸﺎن دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻰ ﺻﺎﻟﺢ و ﺑﺎ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻋﺎﻟﻴﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ دﺧﺘﺮش را در ﻟﺒﺎس ﻣﺪرﺳﻪ دﻳﺪ، ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺷـﺪ. در

 

‫درسﻫﺎ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻛﻤﻚﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺤﺒ‪ﺖ را ﺑﺮاى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﻼك ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل 1375 و در ﺷﺐ 21 ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن، ﺗﻌﺪادى از دوﺳﺘﺎن اﻳـﺸﺎن

 

‫اﻓﻄﺎر را در ﻣﻨﺰل ﻣﺎﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ آنﻫﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺷـﻤﺎ ﺧـﺴﺘﻪاﻳـﺪ، ﻛﻤـﻰ اﺳـﺘﺮاﺣﺖ

 

‫ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﺷﺐ را اﺣﻴﺎ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. ﻛﻤﻰ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﺮدم، در ﻫﻤـﺎن زﻣـﺎن اﻳـﺸﺎن ﺗﻤـﺎم ﻇـﺮفﻫـﺎ را

 

‫ﺷﺴﺘﻨﺪ و آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﻣﺮﺗّﺐ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﺗﻮﺻـﻴﻪ ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ: ﺣﺠﺎﺑﺘـﺎن را رﻋﺎﻳـﺖ ﻛﻨﻴـﺪ،

 

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى اﺳﺘﺎد ﻣﻄﻬ‪ﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻴﺪ. اﻳﺸﺎن ﻗﺴﻤﺖﻫﺎى ﻣﻬﻢ‪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎى اﻣﺎم را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑـﺎز ﮔـﻮ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻧـﺴﺒﺖﺑـﻪ ﺑـﺪﺣﺠﺎﺑﻰ و ﻣﻔﺎﺳـﺪ اﺟﺘﻤـﺎﻋﻰ ﺑـﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣـﺖ ﺑﻮدﻧـﺪ. روزى ﺧـﺎﻧﻢ

 

‫ﺑﺪﺣﺠﺎﺑﻰ را - ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮد - ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻨﺸﺎن ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و در ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻮار ﻗﺮآن ﻣﻰﮔﺬارﻧـﺪ ﺗـﺎ

 

‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻴﺪارى وﺟﺪان آن ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻮد. اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: او در ﻫﻤﺎن ﻣﺪ‪ت، ﭼﻨﺪ ﺑﺎر روﺳـﺮى اش را

 

‫ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻛﺸﻴﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ و ﺑﺎ ﭘﻴﺎم اﻣﺎم ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃـﻞ ﺷـﺘﺎﻓﺖ. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎ ﭘﻴـﺮوز

 

‫ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ. ﻣﺎ ﭘﻴﺮو ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻣﻰﺟﻨﮕﻴﻢ ﺗﺎ دﺷﻤﻦ را از ﺧﺎك ﻛﺸﻮر ﺑﻴﺮون ﻛﻨـﻴﻢ. ﭘﻴـﺮو

 

‫اﻣﺎم ﺑﻮد. در آﻣﻮزشﻫﺎى رزﻣﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان ﺑﻘﻴﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺖ ﻟﺸﻜﺮ

 

‫5 ﻧﺼﺮ ﺑﻮدﻧﺪ. وﻟﻰ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﺸﺎن در ﺳﭙﺎه ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ. در ﻫﻴﭻ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮﻧﻰ ﺷـﺮﻛﺖ

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﻤﻰدادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﺪرﻗﻪ ﺷﺎن ﺑﺮوﻳﻢ.

 

‫ﻋﻠﻰ اﺻﻐﺮ ﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻪ ﺣﺮف ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب ﮔﻮش ﻧﺪﻫﻴﺪ.

 

‫اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﺮا ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروﻳﺪ؟ ﭼﺮا در ﺑﺴﻴﺞ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﺑﻪ ﺣﺮف آنﻫﺎ اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﻨﻴﺪ. اﮔـﺮ ﻣـﻦ ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﺷﺪم ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮﻳﺪ.

 

‫از ﺟﺒﻬﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﻣﻰرﻓﺖ و ﺻﻠﻪى رﺣﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰآورد.

 

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ درﺟﻪى ﺳﺮﻫﻨﮕﻰ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد، دﺳﺖ ﭘﺪرش را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ: از دﻋﺎى ﺧﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﺑـﻮد

 

‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ رﺳﻴﺪم.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ 6 ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺗﺮﻛﺶ، ﻣﻮج اﻧﻔﺠﺎر و ﻳﺎ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺑﻮد.

 

‫ﭼﻬﻞ درﺻﺪ ﻣﺠﺮوﺣﻴ‪ﺖ داﺷﺖ. ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻬﺒﻮد ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ، دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫آرزو داﺷﺖ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮد.ﻛﻠﺜﻮم ﺑﺨﺸﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺧﻮاب ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:

 

‫ﭘﺎم درد ﻣﻰﻛﻨﻪ، ﻳﺎﺣﻀﺮت زﻫﺮا(س) ﻣﺮا ﺷﻔﺎ ﺑﺪه ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم. از ﺧـﻮاب ﺑﻴـﺪار ﺷـﺪ و

 

‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻬﺒﻮد ﻳﺎﻓﺖ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻮد، از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺳﺮ ﻣﺠـﺮوح

 

‫ﺷﺪ.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را از ﺧﺎﻧﻮاده اش ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﺗﻴﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺑﺎﻋﺚ ﻗﻄﻊ اﻧﮕﺸﺖ دﺳﺖ او ﺷﺪه ﺑﻮد. در ﻧﺰدﻳﻜﻰ او ﺧﻤﭙﺎرهاى ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ

 

‫اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚﻣﻰﺷﻮد ﭼﺸﻤﺶ آﺳﻴﺐ ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﮔﻮﺷﺶ ﻣﺸﻜﻞ ﭘﻴﺪا ﻛﻨـﺪ و ﺑﺎﻋـﺚ ﭘـﺎرﮔﻰ و

 

‫آﺳﻴﺐ ﻣﻌﺪه، روده و رﻳﻪ اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺮﻳﻢﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺷﺪ‪ت ﺟﺮاﺣﺘﺶ ﻣﺪ‪ت ﻳﻚﻣﺎه در ﺗﻬـﺮان ﺑـﺴﺘﺮى

 

‫ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑﺮاى ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم، اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻻﻏﺮ و ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ

 

‫ﻛﻪ ﻣﻦ اﻳﺸﺎن را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ.

 

‫در زﻣﺎن ﺑﻴﻤﺎرى ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺒﻮر ﺑﻮد؛ ﻫﻴﭻ ﮔﻠﻪ و ﺷﻜﺎﻳﺘﻰ ﻧﻤﻰﻛﺮد و ﻫﻴﭻ ﻧﺎراﺣﺘﻰ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻰداد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻪﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﺎى آﻓﺘﺎب و ﺑﻪ درازاى آﺳﻤﺎن ﺟﺒﻬﻪ ﺣـﻀﻮر

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰم. ﺳﻼﻣﻰ از زﻳﺮ آﻓﺘﺎب ﺳﻮزان ﺟﻨﻮب، از ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺳﺮد، از ﺳـﺮزﻣﻴﻨﻰ ﻛـﻪ ﻛﻔّـﺎر ﺑـﻪ آن

 

‫ﺗﺠﺎوز ﻛﺮده اﻧﺪ و ﻣﺎ در آن ﺟﺎ ﺳﻨﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ ﺗﺎ آنﻫﺎ را ﺑﻴﺮون ﻛﻨﻴﻢ. در ﻫـﺮ ﺟـﺎﻳﻰ از اﻳـﻦ ﺳـﺮزﻣﻴﻦ

 

‫ﺧﻮن رﻧﮕﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻠﻒ اﻣﺎم ﻣﻰﺟﻮﺷﺪ. ﺟﻮﺷﺸﻰ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻓﺘﺢ اﻟﻤﺒـﻴﻦ، ﺑﻴـﺖ اﻟﻤﻘـﺪ‪س، ﭼﺰّاﺑـﻪ،

 

‫رﻣﻀﺎن، واﻟﻔﺠﺮﻫﺎ، ﺧﻴﺒﺮ و ﻣﻴﻤﻚ. ﻣﻴﻤﻜﻰ ﻛﻪ ﺧـﺪا و رﺳـﻮل اﻟﻠّـﻪ(ص) و ﻓﺮﺷـﺘﮕﺎن اﻟﻬـﻰ ﺑـﻪ ﻛﻤـﻚ

 

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ. از اﻣﺪادﻫﺎى اﻟﻬﻰ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺮ ﺳﭙﺎه اﺳﻼم ﺗﺎﺑﻴـﺪه، زﺑـﺎﻧﻢ ﻗﺎﺻـﺮ و ﻛﻮﺗـﺎه

 

‫اﺳﺖ ﻛﻪ از آن ﭼﻴﺰى ﺑﮕﻮﻳﻢ. ﻫﻤﺴﺮم، ﻣﺒﺎدا ﻛﻪ اﺣﺴﺎس دﻟﺘﻨﮕﻰ ﻛﻨﻰ؛ ﭼﻮن دﺷﻤﻦ در ﻛﻤـﻴﻦ اﺳـﺖ.

 

‫ﻫﺮ ﮔﺎه ﺑﻰ ﺗﺎب ﺷﺪى، ﻗﺮآن ﺑﺨﻮان ﻛﻪ ﻗﺮآن ﺗﺴﻜﻴﻦ دﻫﻨﺪهى دلﻫﺎى ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ اﺳﺖ. در اﻳﻦ ﺟـﺎ ﻧﻴـﺎز

 

‫ﺷﺪﻳﺪى ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﺴﻴﺠﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮادران ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻛﻤـﺮ ﻫﻤ‪ـﺖ را ﺑﺒﻨﺪﻧـﺪ و ﺟﺒﻬـﻪ را ﻳـﺎرى

 

‫ﻛﻨﻨﺪ. ﻫﺮ ﻛﺲ در ﻫﺮﭘﺴﺖ و ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد. ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﻢ ﺑﮕﻮ ﻛـﻪ در ﺑـﺴﻴﺞ ﺷـﺮﻛﺖ

 

‫ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. و ﺧﻮدت ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺷﺪ از ﺳﺨﻨﺎن اﻣﺎم - ﻛﻪ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺣﻀﻮر ﻓﻌ‪ـﺎل رزﻣﻨـﺪﮔﺎن

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ اﺳﺖ - ﺻﺤﺒﺖﻛﻦ. ﻫﻤﺴﺮم، ﺑﻪ ﻳﺎد ﺧﺪا ﺑﺎش و از دﺳﺘﻮرات ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و اﺋﻤﻪ)ع( ﻛﻤﻚ ﺑﮕﻴﺮ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮم، ﮔﺮﻳﻪ و زارى ﻧﻜﻦ؛ ﭼﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ وﻇﻴﻔﻪاى ﻛﻪ دارم ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ.

 

‫ﻓﻘﻂ ﻣﺘﻮﺳ‪ﻞ ﺑﻪ اﺋﻤﻪ(ع) و ﻗﺮآن ﺑﺎش. ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮزن اﺳﻼم ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س)ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴـﺸﺘﺮﻳﻦ

 

‫ﻏﻢ را ﻛﺸﻴﺪه، ﺣﺘّﻰ از ﻣﺎدرﺷﺎن ﺣﻀﺮت زﻫﺮا(س) ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖ دﻳﺪه اﺳﺖ؛ ﻏﻢ از دﺳﺖ دادن ﻣـﺎدر

 

‫و ﺑﻌﺪ ﭘﺪر و دﻳﺪن ﺟﮕﺮﭘﺎره ﭘﺎره ى ﺑﺮادرﺷﺎن - اﻣﺎم ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﻰ(ع) - و از ﻫﻤﻪ ﺳـﺨﺖﺗـﺮ ﺷـﻬﺎدت

 

‫اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع). و ﺑﺎﻫﻤﻪى اﻳﻦ ﻣﺸﻘّﺎت و رﻧﺞﻫﺎ، اﻳﻦ ﺑﺎﻧﻮى اﺳﻼم ﺑﻪ زﻧﺪه ﻛﺮدن اﺳﻼم ﭘﺮداﺧـﺖ و در

 

‫ﺧﻄﺒﻪاى ﻛﻪ در ﻛﺎخ ﻳﺰﻳﺪ اﻳﺮاد ﻛﺮد، از ﺧﻮن ﭘﺪر، ﻣﺎدر و ﺑﺮادراﻧﺶ دﻓـﺎع ﻧﻤـﻮد. ﻫﻤـﺴﺮم، ﺑﺎﻳـﺪ ﭘﻴـﺮو

 

‫ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﺑﺎﺷﻴﺪ. زﻧﺎن ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ اﻣﺮوز اﺳﻼم ﺑﻪ زﻧﺎﻧﻰ ﻫﻤﭽﻮن ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﻧﻴﺎز

 

‫دارد ﺗﺎ ﻣﺮدم را راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ و ارﺷﺎد ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن ﻫﻔﺘﻪاى ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﺰار ﺷﻬﺪا ﻣﻰرﻓﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﺟﺎ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺷﻬﺪا اﺳﺖ.

 

‫روز ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﺧﺎﻧﻮاده و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﻪ ﮔﺮدش ﺑﺮده ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم وﻗﺘﺶ را ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﻛـﺮده

 

‫ﺑﻮد. ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ، ﺑﺮاى ﭘﺪرش وﻗﺖ از دﻛﺘﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ او را ﻧﺰد ﭘﺰﺷﻚ ﺑﺒﺮد.

 

‫ﻛﻠﺜﻮم ﺑﺨﺸﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ، رو ﺑﻪ آﺳـﻤﺎن ﻛـﺮدم و ﮔﻔـﺘﻢ:

 

‫ﺧﺪاﻳﺎ، اﻣﺎﻧﺘﻰ را ﻛﻪﺑﻪ ﻣﻦ داده اى ﻗﺒﻮل ﻛﻦ.

 

‫اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن در ﺗﺎرﻳﺦ 11/4/1365در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﻛـﺮﺑﻼى ﻳـﻚ در ﻣﻨﻄﻘـﻪى ﻣﻬـﺮان از ﻧﺎﺣﻴـﻪى

 

‫ﭘﻬﻠﻮى راﺳﺖ ﻣﺠﺮوح ﻣﻰﺷﻮد. ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ 27/11/1375ﺑﺮ اﺛﺮ ﻋﻮارض ﻧﺎﺷﻰ از ﺟﻨﮓ ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ

 

‫ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻳﺸﺎن در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.