زندگینامه شهید سید علی ابراهیمی

 

ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﻠﻰ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ در ﺳﺎل 1337 در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻓﺮﻳﻤﺎن ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ. ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﭘـﺪر (ﺳﻴﺪاﺑﻮاﻟﻘﺎﺳـﻢ)

 

‫در ﻣﻜﺘﺒﺨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞﭘﺮداﺧﺖ. او ﻛﻮدﻛﻰ ﺧﻮش اﺧﻼق، ﻓﻌ‪ﺎل و ﭘﺮﺟﻨﺐ و ﺟـﻮش و در ﻋـﻴﻦ ﺣـﺎل

 

‫داراى ﻫﻮش و ذﻛﺎوت ﺳﺮﺷﺎرى ﺑﻮد. ﭘﺲ از ﻃﻰ‪ ﻣﺮاﺣﻞ او‪ﻟﻴ‪ﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼت، ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺳﻴ‪ﺪ ﺟﻤﺎل اﻟـﺪ‪ﻳﻦ

 

‫اﺳﺪآﺑﺎدى - واﻗﻊ در ﺷﻬﺮك ﺷﻬﻴﺪ رﺟﺎﻳﻰ ﻣﺸﻬﺪ - رﻓﺖ و ﺗﺎ ﺳﻮم راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ در ﻫﻤـﺎن ﺟﺎﺑـﻪ ﺗﺤـﺼﻴﻞ

 

‫ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﺒﺐﻋﻼﻗﻪاى ﻛﻪ ﺑﻪ دروس ﺣﻮزوى ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد، اﻏﻠﺐ در ﻛﻼﺳﻬﺎى ﺣﻮزه و در ﻛﻨـﺎر

 

‫ﻃﻼّب ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ و ﻛﺴﺐﻋﻠﻢ ﻣﻰﻛﺮد. از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﺤﻘﻴﻘﻰ و ادﺑﻴ‪ﺎت ﻋﺮب آﮔـﺎﻫﻰ، و در ﻣـﻮرد ﻣـﺴﺎﻳﻞ

 

 ‫دﻳﻨﻰ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت زﻳﺎدى داﺷﺖ.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪ ﺣﺴﻦ ﻏﻔﻮرى - ﻋﻤﻮ و ﭘﺪر ﻫﻤﺴﺮش - از ﻛﻮدﻛﻰ وى ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: از ﻛـﻮدﻛﻰ ﻋﻼﻗـﻪ زﻳـﺎدى ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻄﺎﻟﺐ دﻳﻨﻰ داﺷﺖ. در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ و ادﻋﻴﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و از ﻫﻤـﺎن دوران ﻛـﻮدﻛﻰ ﺑﻌـﻀﻰ از

 

‫ﺳﻮرهﻫﺎى ﻗﺮآن را ﺣﻔﻆﻛﺮده ﺑﻮد و ﺻﻮت زﻳﺒﺎﻳﻰ ﻧﻴﺰ در ﻗﺮاﺋﺖ ﻗﺮآن داﺷﺖ. ﺑﻪ زﻳـﺎرت ﻛـﺮﺑﻼ و ﻧﺠـﻒ

 

‫ﻧﻴﺰ ﻣﺸﺮّف ﺷﺪه ﺑﻮد و در ﻣﺸﻬﺪ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ زﻳﺎرت اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) داﺷﺖ.

 

‫ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻮدن در زﻣﻴﻨﻪ درﺳﻰ، ﭘﺲ از ﮔﺬراﻧﺪن دوره راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ رواﻧﻪ ﺑﺎزار ﻛﺎر ﺷﺪ و ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان

 

‫ﺟﻮﺷﻜﺎر ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. ﻧﻬﺞاﻟﺒﻼﻏﻪ، ﺣﻠﻴﺔ اﻟﻤﺘّﻘﻴﻦ و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ـﺮى و ﺷـﻬﻴﺪ ﺑﻬـﺸﺘﻰ را

 

ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﺟﻠﺴﺎت دوره دﻋﺎ و ﻗﺮآن ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰداد.

 

‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺰرگ ﺧﺎﻧﻮاده، رﻓﺘﺎرى ﻧﻴﻜﻮ و ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﺎ اﻋﻀﺎى ﺧﺎﻧﻮاده داﺷـﺖ و واﻟـﺪﻳﻦ را ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ را ﻧﺼﻴﺤﺖ و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﺮوف ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺮاى ﮔﺬراﻧﺪن ﺧﺪﻣﺖﺳﺮﺑﺎزى ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ رﻓﺖ و ﭘﺲ از ﻃﻰ‪ دوره آﻣﻮزش، ﺑﻪ ﺗﻬﺮان اﻋـﺰام

 

‫ﺷﺪ. اﻳﻦ دوران، ﻫﻢزﻣﺎن ﺑﺎ ﺷﺪ‪ت ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﺮﻛﺘﻬﺎ و ﻣﺒﺎرزات ﻣﺮدﻣﻰ ﺑﻪ رﻫﺒﺮى اﻣﺎمره، ﻋﻠﻴﻪ اﺳـﺘﺒﺪاد

 

‫داﺧﻠﻰ و اﺳﺘﻌﻤﺎر ﺧﺎرﺟﻰﺑﻮد. در ﭘﻰ ﻓﺮﻣﺎن ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره)، از ﭘﺎدﮔﺎن ﻓﺮار ﻛﺮد و ﺿﻤﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑـﻪ

 

‫ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻣﺨﻔﻰ ﺷﺪ.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﻠﻰ ﭘﺲ از ﻓﺮار از ﭘﺎدﮔﺎن، ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى اﻧﻘﻼﺑﻰ ﺧﻮد را در ﻣﺸﻬﺪ و از ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻃﻼّب ﺑﺎ ﺷـﺮﻛﺖ در

 

‫راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎ، ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎ و ﻧﻮارﻫﺎى ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺣـﻀﺮت اﻣـﺎم(ره) ﺷـﺮوع ﻛـﺮد. ﺑﺘـﻮل اﺑﺮاﻫﻴﻤـﻰ -

 

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﮔﺎﻫﻰ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﺑﻌﺪاز ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰآﻣﺪ. ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن در ﻣـﺴﺎﺟﺪ

 

‫آﻣﻮزش ﻣﻰداد و ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ آراﻣﺶ ﻧﺪاﺷﺖ.

 

‫ﭘﺲ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب در ﺻﻒ ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻗﺮار ﮔﺮﻓـﺖ و ﻣـﺴﺌﻮل ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻳـﻚ ﭘﺎﻳﮕـﺎه

 

‫ﻣﺎﻟﻚ اﺷﺘﺮ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻠّﺖﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد، روز ﺑﻪ روز ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﺳﻨﮕﻴﻦﺗـﺮى

 

‫را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت ﻳﻚ ﺳﺎل ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران در ﻛـﻼت را ﺑـﺮ

 

‫ﻋﻬﺪه داﺷﺖ و در ﻛﻼت ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﻴﻦ، ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎران و ﺳﻮداﮔﺮان ﻣﺮگ ﺑﻪ ﻣﺒـﺎرزه ﻣـﻰﭘﺮداﺧـﺖو

 

‫ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺗﻬﺪﻳﺪﺷﺪ. در ﺳﺎل 1359 ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻜﻬﺎ و ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ داراى ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎى ﮔـﺴﺘﺮده در

 

‫ﺧﻴﺎﺑﺎن داﻧﺸﮕﺎه ﻣﺸﻬﺪﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﺴﻴﺠﻰ و ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﻋﺎزم ﻣﻨﻄﻘﻪﺷﺪ. ﺧﻮدش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ اﷲ ﻫﺴﺘﻢ و ﻫﻴﭻ ﺟﺎ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑـﻪ ﺧـﺪا

 

‫ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ، ﻟﺬا ﺟﺒﻬﻪ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم.« در اﻳﻦ ﻣﺪ‪ت ﺑـﺎ ﺗـﺸﻜﻴﻞ ﻛﻼﺳـﻬﺎى ﻋﻘﻴـﺪﺗﻰ اﻓـﺮادى را

 

‫ﺑﺮاى ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﺑﺮد. ﮔﺮ ﭼﻪ او ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﻮرد ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﺴﺌﻮﻻن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﻮد داراى

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﻣﻬ‪ﻢ و ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﺑﻮد، اﻣ‪ﺎ ﻫﻴﭻﮔﺎه آﻧﻬﺎ را ﺑﺎزﮔﻮ ﻧﻤﻰﻛﺮد و ﺗﻨﻬـﺎ ﺑﻌـﺪ از ﺷـﻬﺎدﺗﺶﺑـﻮد ﻛـﻪ

 

‫اﻗﻮام و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺑﻪﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى او ﭘﻰ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺳﻴ‪ﺪﺣﺴﻦ ﻏﻔﻮرى ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: درﺑﺎره ﭼﺘﺮﺑـﺎزى و دورهاى

 

‫ﻛﻪ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد، ﺗﺎﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﻫﻴﭻ اﻃﻼّﻋـﻰ ﻧﺪاﺷـﺘﻴﻢ. او دوره ﭼﺘﺮﺑـﺎزى را در ﺷـﻴﺮاز ﮔﺬراﻧـﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ ﮔﺮﻣﻪاى - از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در اواﻳﻞ ﺳﺎل 1359 ﺑﻮد، در آن زﻣﺎن ﺳﻬﻤﻴﻪاى ﺑﻪ

 

‫ﺳﭙﺎه اﻋﻼم ﺷﺪ - ﻛﻪ ده ﻧﻔﺮ ﻧﻴﺮو ﺑﺮاى آﻣﻮزش ﭼﺘﺮﺑﺎزى در ﺷﻴﺮاز ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﺑﺮاى ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬـﺎى

 

‫اﻧﺘﺤﺎرى و ﻏﻴﺮه ﺑﻮد - ﺗﻤﺎم ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ داوﻃﻠﺐ ﺷﺪﻧﺪ و ﻫﺮﻛﺎرى ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ، ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧـﺴﺘﻴﻢ اﻳـﻦ ده ﻧﻔـﺮ را

 

‫اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻴﻢ. ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪ ﻳﻚ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ دوﻣﻴﺪاﻧﻰ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﻮد و ده ﻧﻔﺮ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺷﺪ و

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ ﺟﺰء ده ﻧﻔﺮ او‪ل ﺷﺪ و ﻣﻦ در ﭼﻬﺮه او ﻣﻰدﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﺗﻼش ﻛـﺮده ﺑـﻮد ﺗـﺎ

 

‫اﻧﺘﺨﺎب ﺷﻮد.

 

‫ﺗﻼش و ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ زﻳﺎد او در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﮕﻰ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰﺷـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﺳـﻨﮕﻴﻨﻰ را ﺑـﺮ ﻋﻬـﺪهاش

 

‫ﺑﮕﺬارﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﻠّﺖﺣﻀﻮر ﻓﻌ‪ﺎل و ﻣﺪاوم، ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﻳﻚﺑﺎر ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ، ﺳـﻴﻨﻪ و

 

‫رﻳﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﻳﻚﺑﺎر ﻧﻴﺰ در 19 اﺳﻔﻨﺪ 1363 زﻣﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﮔـﺮدان (اﻟﺤﺪﻳـﺪ) وارد ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎﺗﻰ

 

‫ﺟﺎد‪ه ﺧﻨﺪق ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ درآﻣﺪه ﺑﻮد، ﺑﺮ اﺛـﺮ آﺗـﺶ ﻋﻘﺒـﻪ آرﭘـﻰﺟـﻰ از ﻧﺎﺣﻴـﻪ

 

‫ﺻﻮرت دﭼﺎر ﺳﻮﺧﺘﮕﻰ ﺷﺪﻳﺪﺷﺪ.

 

‫او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان (اﻟﺤﺪﻳﺪ) را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ. ﻣﺎﺷﺎءاﷲ ﺳﺎﻻرﭘﻮر - از ﻫﻤﺮزﻣﺎن و ﻣﻌﺎون دو‪م ﺳـﻴ‪ﺪ

 

‫ﻋﻠﻰ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻚ ﭼﺎدر ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ، ﺷﺒﻬﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ از

 

‫ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻣﻰﺷﺪم ﺟﺎى اﻳﺸﺎن در ﭼﺎدر ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻮد. ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻧﻤﺎز ﺷـﺐ اﻳـﺸﺎن ﺗـﺮك

 

ﻧﻤﻰﺷﺪ.

 

‫در ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﺎﻟﮕﻰﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺳﺎدات ﻏﻔﻮرى - دﺧﺘـﺮ ﻋﻤـﻮﻳﺶ ﻛـﻪ ﺷـﺎﻧﺰده ﺳـﺎل داﺷـﺖ -

 

‫ازدواج ﻛﺮد. ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ روزى از ازدواﺟﺶ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ راﻫﻰ ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ.

 

‫ﻣﻮج اﻧﻔﺠﺎر او را ﺑﺮاى ﺳﻮ‪ﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﻣﺠﺮوح و ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻰﻫﻮش و از ﺣﺎﻟـﺖ ﻋـﺎد‪ى

 

‫ﺧﺎرج ﺳﺎﺧﺖ. ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦﻣﺮﺗﺒﻪ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻗﺎدر ﻃﺮف ﭼﭗ ﺑﺪﻧﺶﻫﺪف ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت دو ﻣﺎه

 

‫دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻪ وزﻧﻪ آوﻳﺰان ﺑﻮد. ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﻨﺠﻢ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 4 از ﻧﺎﺣﻴـﻪ دﺳـﺖ آﺳـﻴﺐ دﻳـﺪ و

 

‫ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺷﺸﻢ ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ.

 

‫ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﺪا اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﻗﺎﻳﻞ ﺑﻮد و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣـﺪ اﻏﻠـﺐ اوﻗـﺎﺗﺶﺻـﺮف

 

‫ﻣﻼﻗﺎت ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﺪا و رﻓﻊ ﻣﺸﻜﻼت آﻧﺎن ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﺘﻮل اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﮕﻰ

 

     ‫ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﺪا ﺳﺮﻛﺸﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ ﻳﺎ از ﻣﺠﺮوﺣﺎن در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻋﻴﺎدت داﺷﺘﻴﻢ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ، واﻟﻔﺠﺮ 3 و ﺧﻴﺒﺮ ﺳﻤﺖ ﻣﻌﺎون ﮔـﺮدان و در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬـﺎى

 

‫ﻣﻴﻤﻚ، ﺑﺪر، ﻗﺪس، ﺟﺰاﻳﺮﻣﺠﻨﻮن، ﻗﺎدر، ﻛﺮﺑﻼى 1، ﻛﺮﺑﻼى 2، 1 ران، 4ﻣﻬﺮان، ﺣﺎجﻋﻤﺮان، ﻛﺮﺑﻼى 4

 

‫و ﻛﺮﺑﻼى 5 ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺤﻮر ﺗﻴﭗ 21 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﺳـﻨﮕﻴﻨﻰ ﻛـﻪ در ﻣﻨﻄﻘـﻪ

 

‫ﺟﻨﮕﻰ ﻋﻬﺪه دار ﺑﻮد. ﻛﻤﺘﺮ در ﺧﺎﻧﻮاده ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و ﻫﻤﺴﺮش ﻧﻘﺶ او را ﺑﺮﻋﻬﺪه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. ﻫﻤﺴﺮش

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ از ﺟﺒﻬﻪﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ و ﻣﻦ ﻣﺸﻜﻼﺗﻤﺎن را ﻋﻨﻮان ﻣﻰﻛﺮدم، اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ

 

ﺧﺪا و در راه رﺿﺎى ﺧﺪا ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ و اﻳﻨﻬﺎ ذﺧﻴﺮه آﺧﺮت اﺳﺖ.

 

‫ﻫﻴﭻﮔﺎه دﻳﺪه ﻧﺸﺪ ﻛﻪ از ﺳﺨﺘﻰ ﻛﺎرش ﻳﺎ ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﺶ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳـﺪ. ﻫﻤﻴـﺸﻪﺧـﻮد را ﻳـﻚ

 

‫ﺑﺴﻴﺠﻰ و ﺳﺮﺑﺎز ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﺗﺎﺑﻊ ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﺣﻀﺮت اﻣﺎمره ﺑﻮد. ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺣـﻀﻮر ﻣـﺪاوم

 

‫ﭘﺪرﺷﺎن در ﺟﺒﻬﻪ، وى را ﻛﻤﺘﺮ در ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻰآورﻧﺪ. ﻫﻤـﺴﺮش از رﻓﺘـﺎر و اﺧـﻼق ﺣـﺴﻨﻪ او ﻳـﺎد

 

ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻧﻴﺰ ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ آرزوﻳﺶ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺷﻬﺎدت ﺑﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻮد زﻣﺎن ﺷﻬﺎدﺗﺶ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻓﺮزﻧـﺪم ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎ آﻣـﺪ اﻳـﺸﺎن در

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد و وﻗﺘﻰ از اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﻄﻠّﻊ ﺷﺪ، ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ و اﺳـﻤﺶ را رﻗﻴ‪ـﻪ ﮔﺬاﺷـﺖ و

 

‫ﮔﻔﺖ: وﻗﺘﻰ رﻗﻴ‪ﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﻮد ﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮم. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪﺑﻮد، وﻗﺘﻰ رﻗﻴ‪ﻪ ﺑﻪ ﺳـﻪ

 

ﺳﺎﻟﮕﻰ رﺳﻴﺪ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪﺷﺪ.

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﭘﺬﻳﺮى و ﺳﺨﺖ ﻛﻮﺷﻰ در اﻣﻮر ﻣﺤﻮ‪ﻟﻪ در ﻛﻨﺎر ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاى از ﺧﺼﻠﺘﻬﺎى ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰﺷﺪ

 

‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ از اﻳﺸﺎن ﺑﻪﺧﻮﺑﻰ ﻳﺎد ﻛﻨﻨﺪ. ﻋﻠﻰ ﺣﻴـﺪرى - ﻛـﻪ از ﺳـﺎل 1359 ﺗـﺎ ﻫﻨﮕـﺎم ﺷـﻬﺎدت ﺳـﺎﺑﻘﻪ

 

‫دوﺳﺘﻰ و آﺷﻨﺎﻳﻰ ﺑﺎﺷﻬﻴﺪ را دارد - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜﻰ از ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم و وﻗﺘﻰ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻰ رﻓـﺘﻢ،

 

‫دﻳﺪم ﺷﻬﻴﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﻓﺮا ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ، ﭼﻮن ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﻢ ﺻﺪا ﻣﻰداد. اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ:

 

‫ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﻧﺪ و وﻗﺘﻰ اﻃﺮاﻓﺶ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم، دﻳﺪم ﻛﻔﺸﻬﺎى ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را واﻛﺲ زده اﺳﺖ. ﺑﻌﺪاً ﺑﻪ ﻣﻦ

 

‫ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﻧَﻔﺲ ﺧﻮد را ﺑﻜﺸﻰ و ﺗﻮاﺿﻊ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻰ.

 

‫ﺗﻌﺒ‪ﺪ، ﺧﺼﻠﺘﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻﮔﺎه از ﻧﻈﺮ و ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ دور ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ. ﺑﺎرﻫـﺎ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ

 

‫اﻳﺸﺎن دﻳﮕﺮان را ﺑﺮاى ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺑﻴﺪار ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻴﺰ در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى دﻳﮕﺮ، ﻧﻤﺎز را

 

‫او‪ل وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ در ادﻋﻴﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖﻣﻰﻛﺮد. ﺣـﻀﻮر و ﻋﻤﻠﻜـﺮد ﺷـﻬﻴﺪ در ﻫـﺮ

 

‫ﻣﺤﻮر و ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ، روﺣﻴﻪ ﺑﺨﺶ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﺑﻮد. او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهاى ﻣﻘﺎوم ﺑﻮد و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣـﺸﻜﻼت و ﺳـﺨﺘﻴﻬﺎ از

 

‫ﺧﻮد ﺳﺮﺳﺨﺘﻰ ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد. در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﻛﻪ در ﺟﺰﻳﺮه ﻣﺠﻨﻮن اﻧﺠﺎم ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺧﻮدى زﻳـﺮ

 

‫آﺗﺶ ﺳﻨﮕﻴﻦ دﺷﻤﻦ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ و ﻛُﻨﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدن ﻗﺎﻳﻘﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻬﻴﺪ ﺷـﺪن ﭼﻨـﺪ ﺗـﻦ از ﻧﻴﺮوﻫـﺎ

 

‫ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺷﻬﻴﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰﺧﻮد - ﻋﻠﻰرﻏﻢ آﺗﺶ ﺳﻨﮕﻴﻦ - اﻗﺪام ﺑﻪ ﺷﻠﻴﻚ ﭼﻨﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ آرﭘـﻰﺟـﻰ ﻛـﺮد

 

ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ روﺣﻴﻪ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ او ده روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮد. ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﺠﺮوﺣﻴ‪ﺘﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آن ﻛﻪ ﻣﻄّﻠﻊ ﺷـﺪ در

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ وى ﻧﻴﺎز اﺳﺖﻋﺎزم ﺷﺪ. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روزﻫﺎى آﺧﺮ ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫و ﺷﻬﺎدت ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ ﻻﻳﻖ ﺑﺎﺷﻰ ﺗﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮى.

 

‫آﺧﺮﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺳﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد، ﻛﺮﺑﻼى 5 ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺣـﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﻪ ﺷـﺪ‪ت

 

‫ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ، اﻣ‪ﺎ ﺑﺎ ﻋﻮض ﻛﺮدن ﻟﺒﺎس در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺣﺎﺿﺮ روﺣﻴ‪ﻪ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت

 

‫در ﺧﻮاب ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐس را دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪى را ﺑﻪ او ﻣﻰدﻫﻨﺪ و داﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ زﻣﺎن ﺷﻬﺎدﺗﺶ

 

‫ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ. ﺳﻤﻴ‪ﻪ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ - دﺧﺘﺮ ﺑﺰرگ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﻬﺎدت ﭘﺪر ﺣﺪود ﭘﻨﺞ ﺳﺎل داﺷﺖ - از

 

‫آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارش ﺑﺎ ﭘﺪر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻴﭻﮔﺎه ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻰﻛﺮدم، وﻟﻰ ﮔﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻟﻬﺎم

 

‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار اﺳﺖ.

 

‫در 25 دى 1365 در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 و در ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺷـﻠﻤﭽﻪ از ﻧﺎﺣﻴـﻪ ﭘـﺎ و ﺻـﻮرت ﻣـﻮرد اﺻـﺎﺑﺖ

 

ﺗﺮﻛﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪﻣﻘﺎم رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت - ﻛﻪ در آرزوﻳﺶ ﺑﻮد - ﻧﺎﻳﻞ ﺷﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻈﺮﻧﮋاد - ﻛﻪ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 ﺑﻮد - در ﻛﻨﮕﺮهاى ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻳـﺎد ﺳـﺮداران ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻛﻮى ﻃﻼّب ﻣﺸﻬﺪﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪه ﺑﻮد از اﻧﺘﻘﺎل ﺟﻨﺎزه ﺷﻬﻴﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ ﺧﺎﻃﺮهاى ﻧﻘﻞ ﻛﺮده اﺳـﺖ.

 

‫او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:... ﺟﻨﺎزه ﻋﻠﻰ را ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از رزﻣﻨﺪﮔﺎن دادم ﻛـﻪ ﺑـﺎ آﻣﺒـﻮﻻﻧﺲ ﺑـﻪ ﻋﻘـﺐ و ﭘـﻴﺶ ﺟﻨـﺎزه

 

‫ﺷﺮﻳﻔﻰ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﺪ. در راه ﺳﻪ ﺑﺎر در ﻋﻘﺐ آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺧﻮدﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺟﻨﺎزه ﺑﻴﺮون اﻓﺘـﺎد. ﺣﺘّـﻰ

 

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ دﺳﺘﻬﺎى ﺟﻨﺎزه را ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﺑﺴﺘﻴﻢ، ﺑﺎز ﻃﻨﺎب ﭘﺎره ﺷﺪ و درِ آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺟﻨﺎزه ﺑﻪ

 

‫ﺑﻴﺮون اﻓﺘﺎد. ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺟﻨﺎزه ﻋﻠﻰ را در ﺑﻐﻞ ﺑﮕﻴـﺮم و ﺗـﺎ ﭘـﺸﺖ ﺧـﻂ ﺑﺒـﺮم ﭘـﻴﺶ ﺟﻨـﺎزه

 

‫ﺷﺮﻳﻔﻰ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪم ﻋﻠﻰ در وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪاش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: اى ﺧﺪاى ﺧﺎﻟﻖ! دوﺳﺖ دارم در ﺟـﺎﻳﻰ

 

 دﻓﻦ ﺷﻮم ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ اﺳﺖ.

 

‫ﺟﻨﺎزه اش ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻘﺪ‪س در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) دﻓﻦﺷﺪ. از ﺷﻬﻴﺪ ﺳﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻧـﺎمﻫـﺎى:

 

‫ﺑﻰﺑﻰ ﺳﻤﻴ‪ﻪﻣﺘﻮﻟﺪ 1360 ﺳﻌﻴﺪه ﺳﺎدات (رﻗﻴﻪ) ﻣﺘﻮﻟﺪ 1363 و ﺳﻤﺎﻧﻪﺳﺎداتﻣﺘﻮﻟﺪ 1366 - ﻛﻪ

 

ﺣﺪود ﺷﺶ ﻣﺎه ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدت ﭘﺪر ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ، ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ.

زندگینامه شهید رجبعلی آهنی

 

رﺟﺒﻌﻠﻰ آﻫﻨﻰ، ﻓﺮزﻧﺪ دادﺧﺪا در ﺳﻮم ﺗﻴﺮﻣﺎه ﺳﺎل 1334 در روﺳﺘﺎى ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ - از ﺑﺨـﺶ ﻧﻬﺒﻨـﺪان

 

‫ﺑﻴﺮجند - ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ. دوران ﻛﻮدﻛﻰ را در روﺳﺘﺎى ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪش ﺳـﭙﺮى ﻛـﺮد و در ﻫﻤـﻴﻦ روﺳـﺘﺎ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻜﺘﺒﺨﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﻗﺮآن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫در ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﭘﺪر ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد. دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در روﺳـﺘﺎى ﺳـﻠﻄﺎﻧﻰ ﮔﺬراﻧـﺪ و ﺗـﺎ ﻛـﻼس

 

‫ﭘﻨﺠﻢ درس ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮد. ﺗﺎ ﺳﻴﺰده ﺳﺎﻟﮕﻰ در روﺳﺘﺎى ﻣﺤـﻞ ﺗﻮﻟـﺪش ﺑـﻮد و

 

ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﻓﺖ.

 

‫در ﺗﻬﺮان در ﺷﺮﻛﺖ( ﻓﺎردارو) در ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺨﺶ دارو و ﻛﺎرﻫـﺎى ﺑـﺎﻧﻜﻰ ﺑـﻪ ﻣـﺪ‪ت دو ﺳـﺎل ﺑـﻪ ﻛـﺎر

 

‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. در ﺳﺎل 1354 ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎزى رﻓﺖ. ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﺳﺮﺑﺎزى ﺑـﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨـﺪ ﺑﺮﮔـﺸﺖ و در ﺷـﺮﻛﺖ

 

‫ﭘﻰ رﻳﺰ در ﻣﺤﻤ‪ﺪﻳ‪ﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﺣﺪود ﻳﻚ ﺳﺎل ﻛﺎر ﻛﺮد و دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﺗﻬـﺮان رﻓـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﻢزﻣـﺎن ﺑـﺎ

 

‫اوجﮔﻴﺮى اﻧﻘﻼب ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺧﻮد در ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎى اﻧﻘﻼب و ﺗﻈﺎﻫﺮات، ﻫﻤﮕﺎم ﺑـﺎ ﻣـﺮدم ﺗﻬـﺮان

 

‫ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻣﻰﻛﺮد و در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻫﻔﺪه ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻋﻠﻴﻪ رژﻳﻢ ﺷﺎه ﻧﻘﺶ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻰ داﺷﺖ. ﺑﻌـﺪ از آن دوﺑـﺎره ﺑـﻪ

 

‫ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و در ﺗﻈﺎﻫﺮات و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﺮدم را ﺑﺎ رﺷﺎدت رﻫﺒﺮى ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰﺑﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪى در ﺟﻬﺎدﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ

 

‫و ﺑﻌﺪ از آن، ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﺧﻮد را در ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ آﻏﺎز ﻛﺮد و ﭘﺲ از ﻧُﻪ ﻣﺎه ﻛﻪ در

 

‫ﺳﭙﺎه ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻮد، ﺑﺮاى آﻣﻮزش ﺑـﻪ ﻣـﺸﻬﺪ ﻣﻘـﺪ‪س اﻋـﺰام ﺷـﺪ و دوران آﻣﻮزﺷـﻰ ﺧـﻮد را ﺑـﺎ

 

‫ﻣﻮ‪ﻓﻘﻴ‪ﺖﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﭘﺲ از ﭼﻨﺪى داوﻃﻠﺒﺎﻧـﻪ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ اﻋـﺰام

 

‫ﺷﺪ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻋﺰام ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﻬﺒﻨﺪان را ﻋﻬﺪه دار ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣـﺪود ﺷـﺎﻧﺰده

 

‫ﻣﺎه در اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻛﺮد و ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ اوﺿﺎع ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎن داد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻃﺮﻳﻖاﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد و او‪ﻟﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻂّ دﻓـﺎﻋﻰ

 

‫ﻋﺮاق را ﺷﻜﺴﺖ و از ﻣﻴﺪاﻧﻬﺎى وﺳﻴﻊ ﻣﻴﻦ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻪ ﻳﺎرى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل، دﺷﻤﻦ را ﺗـﺎ ﻋﻤـﻖ ﺳـﻰ

 

‫ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮى ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻰ ﻛﺮد. او در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶﺧﻤﭙـﺎره ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪ و

 

‫ﺳﺮﭘﺎﻳﻰ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و ﺑﻌﺪ از ﺷﺶ ﻣﺎه ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ.

 

‫ﺑﺮاى دو‪ﻣﻴﻦ ﺑﺎر در ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻨﺠﻢ اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻧﻴﺮوﻫـﺎى وﻳـﮋه

 

‫ﺧﺮاﺳﺎن را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ و در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد. در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ از

 

‫ﻧﺎﺣﻴﻪ دﺳﺖ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺪاوا ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ. و ﭘﺲ از ده روز ﺑﺮاى ﺑﺎر ﺳﻮ‪م ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﺧﻂ ﺷﻜﻦ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان اﺑﻮذر را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ. در اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ

 

‫از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت - ﺑﺮاى ﺑﺎز ﭘﺲﮔﻴﺮى ﺧﺮّﻣﺸﻬﺮ - ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶﺧﻤﭙـﺎره از ﻧﺎﺣﻴـﻪ ﻛﻤـﺮ ﻣﺠـﺮوح ﻛـﻪ

 

‫دوﺑﺎره ﺑﺮاى ﻣﺪاوا ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ. در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻧﺎم ﮔﺮدان ﺧﻮد را اﺑﻮذر ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد:

 

‫اﺑﻮذر از ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﮕﺎن ﺑﻮد و اﻧﻘﻼب را ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﮕﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ. ﺧـﻮد او و اﻓـﺮاد ﮔـﺮداﻧﺶ ﺑـﺎ ﻋﻨـﻮان

 

‫ﺷﻴﺮﻋﻠﻰ و ﭼﺮﻳﻚ ﺧﻤﻴﻨﻰﻣﻌﺮوف ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﻣﻀﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺎون ﺗﻴﭗ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎى ﻣﺜﻠﺜﻰ ﻋﺮاﻗﻰﻫـﺎ

 

‫ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و ﺑﺮاى ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺧﻪ

 

ﻧﻴﺰ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪﻛﺎﻟﻴﺒﺮ 50 از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻛﻤﺮ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ.

 

‫رﺟﺒﻌﻠﻰ آﻫﻨﻰ در ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ رﻗﻴﻪ ﺑﻬﺮاﻣﻰ ازدواج ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺪ‪ت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آﻧﻬﺎ

 

‫ﺣﺪود دوﻣﺎه ﺑﻮد. ﺷﺐﻋﺮوﺳﻰ ﻛﻪ ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد ﭘﺲ از ﻗﺮاﺋﺖ دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ، ﻣﺮاﺳـﻢ ﻋﻘـﺪ

 

ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ.

 

‫ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ از ازدواج از ﻃﺮف ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻓﺪاﻛﺎر ﻋﺎزم ﻣﻜّﻪ ﻣﻌﻈّﻤﻪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از

 

‫ﻣﺮاﺟﻌﺖ از ﺳﻔﺮ ﺣ‪ﺞ - ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺷﺐ - ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ.

 

‫در ﺑﺮاﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎرﻳﻬﺎ و ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺒﻮر و ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻮد و ﻫﻤﭽﻮن ﻛﻮه اﺳـﺘﻮار و ﻣﻘـﺎوم ﻣـﻰﻛـﺮد.

 

‫ﻣﺤﻤﻮد ﺟﻼﻳﺮى - دوﺳﺖ و ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﺸﻜﻼت، اﻳـﺸﺎن ﺑـﻪ ﻫـﻴﭻ وﺟـﻪ ﺟﺎﺧـﺎﻟﻰ

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮد و در ﺑﺤﺮاﻧﻰﺗﺮﻳﻦﺷﺮاﻳﻂ ﺟﻨﮓ و ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺎ روﺣﻴ‪ﻪ ﺑﺎز و ﺷﺎد وﻋﺎﻟﻰ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﻫﺪاﻳﺖ و

 

‫ﺑﻪ اداﻣﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و ﭘﻴﺸﺮوى ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد. اﻫﻞ ﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻰ و ﭘﺸﺖ ﻛﺮدن ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻧﺒﻮد و اﻳﻦ را از

 

ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) ﺑﻪ ارث ﺑﺮده ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﺮزم دﻳﮕﺮ او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﮔﺮدان ﻣﺎ در ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻴﭻ

 

‫راه ﮔﺮﻳﺰى ﻧﺒﻮد، ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻳﺸﺎن در ﺟﻤﻊ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﮔﺮدان اﺑﻮذر ﮔﺮداﻧﻰ ﻧﻴـﺴﺖ ﻛـﻪ در

 

    ‫دﺳﺖ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ. روﺣﻴ‪ﻪ اﻓﺮاد اﻓﺰاﻳﺶ ﻳﺎﻓﺖ و ﭘﺲ از درﮔﻴﺮى ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻣﺤﺎﺻﺮه را ﺑﺸﻜﻨﻴﻢ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﺣﺴﻦ ﺷﻴﺒﺎﻧﻰ - دوﺳﺖ و ﻫﻤﺮزم دﻳﮕﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺠﺎﻋﺖ و اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ اﻳـﺸﺎن زﺑـﺎﻧﺰد

 

‫ﻫﻤﻪ ﺑﻮد. ﮔﺮدان آﻫﻨﻰﻳﻚ ﮔﺮدان ﭘﻴﺸﺮو و ﺧﻂّ ﺷﻜﻦ ﺑﻮد. ﻫﺮ ﺟﺎﮔﻴﺮى در ﻛﺎر ﺑﻮد ﮔﺮدان اﻳـﺸﺎن وارد

 

‫ﻋﻤﻞ ﻣﻰﺷﺪ و ﮔﺮه را ﻣﻰﮔﺸﻮد. ﻧﻮك ﭘﻴﻜﺎن ﺗﻤﺎم ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺷﺠﺎﻋﺖ را از ﺣﻀﺮت ﻋﻠـﻰ(ع) و

 

‫اﺻﺤﺎب اﻳﺸﺎن ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد.

 

‫ﻋﻠﻰ اﻣﻴﺮآﺑﺎدى - از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: رﺟﺒﻌﻠـﻰ آﻫﻨـﻰ ﺑـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﻣﻌﺎوﻧـﺖ ﺗﻴـﭗ 21 اﻣـﺎم

 

‫رﺿﺎ(ع) را داﺷﺖ، وﻗﺘﻰﻛﻪ ﺑﺤﺚ اﻃﺎﻋﺖﭘﺬﻳﺮى و وﻻﻳﺖﭘﺬﻳﺮى ﭘﻴﺶ ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﺷﺒﻬﻪاى ﻟﺒﻴﻚ

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ. روﺣﺶ را از ﺟﺴﻢ ﺟﺪا ﻣﻰدﻳﺪ و ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮﻳﺶ ارﺗﺒـﺎط ﺧﺎﺻـﻰ داﺷـﺖ. ﻳـﺎدم ﻫـﺴﺖ در

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت اﻳﺬاﺋﻰ در ﺷﻬﺮ ﻣﻨﺪﻟﻰ ﻋﺮاق - ﻛﻪ ﺗﻴﺮﺑﺎر دﺷـﻤﻦ ﻛـﺎﻣﻼً ﺑـﺮ ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻣـﺴﻠّﻂ ﺑـﻮد - ﺑـﻪ ﻟﺤـﺎظ

 

‫ﺣﺴﺎﺳﻴ‪ﺖ ﻣﻮﺿﻮع، ﺷﻬﻴﺪ ﭼﺮاﻏﭽﻰ ﻓﺮﻣﻮد: ﺣﺎج رﺟﺐ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ ﺑﺎ ﻳﻚﮔﺮوﻫـﺎن اﻳـﻦ ﺳـﻨﮕﺮ را ﺗـﺼ‪ﺮف

 

‫ﻛﻨﻰ؟ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺒﺮى از ﻣﻴﺪان ﺑﺎز ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﺮاﺳﺎس اﺻﻞ وﻻﻳﺖﭘﺬﻳﺮى اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ را

 

‫اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻢ. در ﻫﻤﻴﻦﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت او ﺑـﻪ ﻣﻠﻜـﻮت اﻋﻠـﻰ ﭘﻴﻮﺳـﺖ و ﭘﻴﻜـﺮ ﻣﻄﻬـﺮّش ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪ ﺳـﺮورش

 

‫اﺑﺎﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ اﻟﺤﺴﻴﻦ(ع) روزﻫﺎ در ﻣﻴﺪان ﻣﺎﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺳـﺮدار ﻗﺎﻟﻴﺒـﺎف و ﻓﺎﺿـﻞ اﻟﺤـﺴﻴﻨﻰ در ﭼﻨـﺪ ﻧﻮﺑـﺖ

 

ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭘﻴﻜﺮش را ﺑﻴﺎورﻧﺪ، اﻣ‪ﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺪ‪ت ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ.

 

‫رﺟﺒﻌﻠﻰ آﻫﻨﻰ در 25 آﺑﺎن 1361 در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞدر ﺟﺒﻬﻪﺳﻮﻣﺎر در ﺗﭙ‪ﻪﻫﺎى ﻣـﺸﺮف ﺑـﺮ

 

‫ﺷﻬﺮ ﻣﻨﺪﻟﻰ ﻋﺮاق - ﺑﺮ اﺛﺮ رﻓﺘﻦ ﺑﺮ روى ﻣﻴﻦ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ. ﭘﻴﻜـﺮ ﻣﻄﻬ‪ـﺮش در داﺧـﻞ ﻣﻨﻄﻘـﻪ

 

‫اﺳﺘﺤﻔﺎﻇﻰ دﺷﻤﻦ ﻣﻔﻘﻮد ﺷﺪ و ﺗﺎﻛﻨﻮن اﺛﺮى از آن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ.

زندگینامه شهید محمدجواد آخوندی

 

ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻮاد آﺧﻮﻧﺪى در ﺗﺎرﻳﺦ دوم اردﻳﺒﻬﺸﺖ 1338 در روﺳﺘﺎى اﻧـﺎران ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎ آﻣـﺪ. او و ﺑـﺮادرش

 

‫ﻗﺮآن را ﻧﺰد ﭘﺪر (ﻣﻬﺪى)آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﺮاى ﺗﻜﻤﻴﻞ آن ﺑﻪ روﺳﺘﺎى ﻣﺠـﺎور - در ﻳـﻚ ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮى

 

روﺳﺘﺎى اﻧﺎران - رﻓﺘﻨﺪ.

 

‫از ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺻﻤﻴﻤﻰ ﺑﻮد و در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺸﺎورزى و داﻣـﺪارى ﺑـﻪ اﻓـﺮاد ﺧـﺎﻧﻮاده

 

ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻗﺒﻞ از ﺳﻦّ ﺑﻠﻮغ، ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﻳﻰ از دﻋﺎى ﺳﺤﺮﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن را ﺣﻔﻆ ﺑﻮد.

 

‫ﻣﺪرﺳﻪرﻓﺘﻦ را دوﺳﺖ داﺷﺖ و در ﺳﺎل 1344 ﺑﻪ دﺑﺴﺘﺎن ﺣﺴﻴﻦآﺑﺎد واﻗﻊ در روﺳـﺘﺎى ﺣـﺴﻴﻦآﺑـﺎد

 

‫ﻧﻬﺒﻨﺪان رﻓﺖ و در ﺳﺎل 1349 آن را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪ. ﺑﻪ ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ ﻣﺪرﺳﻪ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻃﻰ

 

 ‫ﻛﺮدن ﻣﺴﺎﻓﺖ دوازده ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮى، در ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺪون اﻇﻬﺎر ﺧﺴﺘﮕﻰ آﻧﻬﺎ را اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.

 

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗﺒﻞ از ﻃﻠﻮع آﻓﺘﺎب و ﻗﺒﻞ از دﻳﮕﺮ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ آﻣﺎده ﻣﻰﺷﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺻﺪا ﻣﻰزد ﺗﺎ ﺑﺮاى رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﺪرﺳﻪ آﻣﺎده ﺷﻮﻧﺪ.

 

‫ﺑﺮادر ﻛﻮﭼﻚﺗﺮش(ﻣﺤﻤ‪ﺪ وﻟﻰ) از ﻣﺤﺒ‪ﺖ او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ روز در راه ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﻣﺪرﺳـﻪ ﺑـﻪ ﺷـﺪ‪ت

 

 ‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم، او ﻣﺮا ﭘﺸﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﺎﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻳﺮﻛﻰ و زرﻧﮕﻰ او ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد. ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻴﻬﺎى ﺧﺎص‪ ﺧﻮدش را داﺷﺖ. ﻣﺜﻼً

 

‫ﻣﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ و ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ زﻣﺎن را ﺑﺴﻨﺠﻴﻢ و ﺑﺮاى ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﺪرﺳـﻪ ﺣـﺴﺎب ﺷـﺪه

 

‫ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ، وﻟﻰ او اﺑﺘﻜﺎر ﺟﺎﻟﺒﻰ ﺑﻪ ﺧﺮج داده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از ﮔﺬر زﻣﺎن ﻣﻄﻠّﻊ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛـﻪ

 

‫در ﻣﺴﻴﺮ راه روﺳﺘﺎ، ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻰ از ﺳﻨﮓ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑـﻮد و ﺑـﺎ آزﻣـﺎﻳﺶ و ﺧﻄـﺎ از روى ﺳـﺎﻳﻪ آن ﺳـﻨﮕﻬﺎ

 

‫ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻣﻰﺷﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪ اﺳﺖ و ﭼﻪ وﻗﺘﻰ از روز اﺳﺖ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ و ﻛـﻢ و زﻳـﺎد ﻛـﺮدن

 

 ‫ﺳﺮﻋﺖ ﺣﺮﻛﺘﻤﺎن ﻃﻮرى ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻰرﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻧﻤﺎن ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻌﺠ‪ﺐ اوﻟﻴﺎى ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1349 دوران راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮد و در ﺳﺎل 1352 ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﺎﻧﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﺑﻨّﺎﻳﻰ و ﻛﺎرﮔﺮى ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و از ﻣﺰد درﻳﺎﻓﺘﻰ ﺑﺮاى ﻣﺨﺎرج ﺗﺤﺼﻴﻠﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮد. در

 

‫ﺳﺎل 1352 دوره ﻣﺘﻮﺳ‪ﻄﻪ را در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ و در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻢ اﻛﻨـﻮن آﻳـﺖاﻟﻠّـﻪ ﻃﺎﻟﻘـﺎﻧﻰ

 

‫ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻰﺷﻮد ﺷﺮوع ﻛﺮد و در ﺳﺎل 1356 ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع اﻧﻘﻼب و ﺣﺮﻛﺘﻬﺎى ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻰ، او ﻧﻴﺰ ﻣﺘﺤﻮ‪ل ﺷﺪ و وارد ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺒـﺎرزه ﺷـﺪ. روﺣﻴـﻪ ﻣﺜﺒـﺖ و

 

 ﺧﻮﺑﺶ رﺷﺪ ﻛﺮد و ﺑﺎ ورودش ﺑﻪ ﺳﭙﺎه، ﻳﻚ ﺟﻬﺶ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟ‪ﻪ در ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖ او ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪ.

 

‫ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﺑﻴﺮﺟﻨﺪﺑﺮاى ﻧﻤﺎز و ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫ﺑﺮادرش در ﻣﻮرد ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: راﻫﻨﻤﺎى ﻣﺮدم ﺑﻮد و ﺣﺮﻛﺘﻬﺎى ﻣﺮدﻣﻰ را ﺳـﺎزﻣﺎن ﻣـﻰداد.

 

‫ﻣﻦ ﻛُﺘﻰ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ آﺳﺘﺮش را از ﻳﻚ ﻃﺮف ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮدم؛ اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰداد و ﻣﻦ آﻧﻬﺎ را ﺑـﻪ

 

‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪم و ﺷﺐ، ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم ﺗﻮزﻳﻊ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﺗﻌﺪادى از اﻋﻼﻣﻴـﻪﻫـﺎ را ﺑـﺎ

 

‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛﻼس ﻣﻰﺑﺮد و ﻗﺒﻞ از ورود ﻣﻌﻠﻢ، ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ را روى ﻣﻴﺰ او ﻣﻰﮔﺬاﺷـﺖ و روى ﺗﺨﺘـﻪ ﺳـﻴﺎه

 

ﺷﻌﺎر(ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺷﺎه) ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ و داﻧﺶآﻣﻮزان را ﺑﻴﺪار ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻗﺮآن، ﻧﻬﺞاﻟﺒﻼﻏﻪ، ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻧﻮﺣﻪ و ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ ﻗﺮآن در ﺣﻮزه ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﻰ او ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ آﺛﺎر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬﺮى و

 

‫دﻛﺘﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و رﺳﺎﻟﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره) را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اﻫﺎﻟﻰ روﺳﺘﺎ او را ﻣﺘﻴﻦ و ﺑﺰرﮔﻮار ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ و او را دوﺳﺖ داﺷـﺘﻨﺪ و ﺳـﺨﻨﺎن و ﭘﻴـﺸﻨﻬﺎدﻫﺎى او را

 

‫ﻗﺒﻮل ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد اﺣﺪاث ﻳﻚ ﻣﺴﺠﺪ در روﺳﺘﺎ، از ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدﻫﺎى او ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻮرد ﭘـﺬﻳﺮش

 

‫ﻣﺮدم واﻗﻊ ﺷﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻮاد ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ دﻳﭙﻠﻢ ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدم در ﺷﻮر و ﻫﻴﺠﺎن ﻣﺒﺎرزات ﻗﺒﻞ از ﭘﻴـﺮوزى اﻧﻘـﻼب

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ و او ﻧﻴﺰ وارد ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺷﺪ.

 

‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﭘﻠﻴﺲ و ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻰ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﺎن را ﻛﺘﻚ ﻣﻰزدﻧﺪ، اﻣ‪ﺎ ﻧﻬﻀﺖ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺒﺎرزان ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را

 

‫ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰى و ﻃﺮّاﺣﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﺟﺮا در ﻣﻰآوردﻧﺪ. از ﺟﻤﻠﻪ ﻃﺮﺣﻬﺎى

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺎرﺳﺎز - ﻛﻪ رﺟﺒﻌﻠﻰ آﻫﻨﻰ و ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻮاد ﻃﺮّاﺣﺎن اﺻﻠﻰ آن ﺑﻮدﻧﺪ - ﻃﺮح ﻓﺮارى دادن ﺳﺮﻳﻊ و

 

‫ﺣﺴﺎب ﺷﺪه ﺳﺮﺑﺎزان از ﭘﺎدﮔﺎﻧﻬﺎ« ﺑﺮ ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره) ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت ﻣﻮ‪ﻓﻘﻴ‪ـﺖآﻣﻴـﺰ

 

ﻋﻤﻠﻰ ﺷﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ آﻫﻨﻰ اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﻰ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺳـﺮﺑﺎزان را ﺳـﻮار آن ﻣـﻰﻛـﺮد و از ﭘﻠـﻴﺲ راه ﻋﺒـﻮر ﻣـﻰداد. ﺑـﺮاى

 

‫ﺳﺮﺑﺎزان ﻟﺒﺎس ﺷﺨﺼﻰﺗﻬﻴ‪ﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﺳﻼﺣﻬﺎى آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻓﺮاد اﻧﻘﻼﺑﻰ - ﻛﻪ رﻫﺒﺮى ﻣﺒﺎرزه را ﺑـﺮ ﻋﻬـﺪه

 

‫داﺷﺘﻨﺪ - ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﻰﺷﺪ. اﻳﻦ ﻃﺮح ﺑﺮاى ﻃﺎﻏﻮﺗﻴﺎن ﻣﺴﺌﻠﻪﺳﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺒﺮ رﺳـﻴﺪ ﻋـﺪهاى از

 

‫ﺳﺮﺑﺎزان ﻟﺸﻜﺮ 77 ﺧﺮاﺳﺎن را از ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮاى ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻃﺮح ﻓﺮﺳﺘﺎدهاﻧﺪ. ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻮاد ﺷﺒﻬﺎ را ﭘـﺸﺖ

 

‫ﻧﺮدهﻫﺎى ﭘﺎدﮔﺎن 04 ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ. ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻪ اﻳـﺴﺖ و

 

‫ﻫﺸﺪا آﻧﻬﺎ اﻫﻤﻴ‪ﺘﻰ ﻧﻤﻰداد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﺮار

 

ﻛﻨﺪ.

 

‫در ﺿﻤﻦ اﺟﺮاى اﻳﻦ ﻃﺮح و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎى ﻫـﺮ روزه، ﻣﺤﻤ‪ـﺪﺟﻮاد درس و ﮔـﺮﻓﺘﻦ دﻳـﭙﻠﻢ را ﻓﺮاﻣـﻮش

 

ﻧﻤﻰﻛﺮد. وﻗﺘﻰ ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ، ﻋﻀﻮ آن ﺷﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﻴﻮﺳﺖ.

 

‫ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ آﻫﻨﻰﻓﺮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎﻟﻬﺎى او‪ل اﻧﻘﻼب، ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻮاد ﻣﺴﺌﻮل آﻣﻮزش ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑـﺴﻴﺞ ﺳـﭙﺎه

 

‫ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻗﺎﻳﻦ ﺑﻮد و ﻳﻚ ﺳﺮى ﻛﻼﺳﻬﺎى آﻣﻮزش ﻧﻈﺎﻣﻰ را ﺑﺮاى ﻣﺮدم و ﺑـﻪ

 

‫وﻳﮋه ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻛﺮد. او ﻣﺘﻮاﺿﻊ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺮدم و ﺑـﻪ وﻳـﮋه ﻣﺴﺘـﻀﻌﻔﺎن و ﻣﺤﺮوﻣـﺎن

 

‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﺗﻮاﺿﻊ و ﺧﻮﺷﺮوﻳﻰ او ﻣﺘﻘﺎﺑﻼً ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻼﻗﻪاى را در ﺗﻤـﺎم اﻗـﺸﺎرى ﻛـﻪ ﺑـﺎ

 

‫اﻳﺸﺎن راﺑﻄﻪ و ﺑﺮﺧﻮرد داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰآورد. ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺷﺪ ﻛﻪ او را در ﺣﺎل ﻧﻤـﺎز ﺑﺒﻴـﻨﻢ و ﺑـﻪ او

 

‫اﻗﺘﺪا ﻧﻜﻨﻢ. اﻳﻤﺎن و اﺧﻼص ﺑﺎﻻﻳﻰ داﺷﺖ، اﻳﺜﺎر و از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﻰ زﻳﺎدى از ﺧﻮد ﻧـﺸﺎن ﻣـﻰداد و ﺑـﺎز

 

‫ﻫﻢ در ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ: ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﻳﺸﺎن ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم.

 

‫او ﺑﻪ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ اﺳﺘﻤﺮار ﺣﺮﻛﺖ اﻧﺒﻴﺎ اﺳﺖ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺎس ﻫﻢ ﻣﻮﺿـﻊ

 

‫ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻜﻬﺎى ﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﻣﺒﺎرزه ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻣﺒﺎرزه اﻳﺸﺎن

 

 در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻚ ﻓﺮﻳﺐﺧﻮرده ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﻧﺠﻤﻦ ﺣﺠﺘﻴ‪ﻪ ﻗﺎﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺒﺎرزه ﻣﻰﻛﺮد.

 

 او ﻣﺪﻳﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮﻓّﻘﻰ ﺑﻮد و در ﻛﺎرﻫﺎ ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺼﺎف و ﻋﺪاﻟﺘﺶ ﺑﻮد.

 

‫ﻧﻤﺎزش را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ و او‪ل وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و در ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ و دﻋﺎ، ﺑـﻪ وﻳـﮋه دﻋـﺎى ﻛﻤﻴـﻞ و ﺗﻮﺳ‪ـﻞ

 

ﺷﺮﻛﺖ داﻳﻤﻰ و ﻓﻌ‪ﺎل داﺷﺖ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﺣﺴﻦ ﺷﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺠﺎﻋﺖ، ﻣﺪﻳﺮ ﺑﻮدن و ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻳﺸﺎن را در ﻛﻮدﺗـﺎى ﻧـﻮژه - ﻛـﻪ اﻳـﺸﺎن

 

  ‫ﻣﺴﺌﻮل ﻳﻜﻰ از ﺗﻴﻤﻬﺎى ﺧﻨﺜﻰﺳﺎزى ﻛﻮدﺗﺎ و دﺳﺘﮕﻴﺮى اﻓﺴﺮان و ﺧﻠﺒﺎﻧﺎن ﻛﻮدﺗﺎﭼﻰ ﺑﻮدﻧﺪ - دﻳﺪم.

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى او ﺑﻌﺪ از اﻧﻘـﻼب ﻋﺒـﺎرت ﺑﻮدﻧـﺪ از: ﻣـﺴﺌﻮل ﺣﻔﺎﻇـﺖ ﺷﺨـﺼﻴﺘﻬﺎ در ﺑﻴﺮﺟﻨـﺪ، ﻣـﺴﺌﻮل

 

‫زﻧﺪانﻫﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻣﻨﻄﻘﻪﺑﻴﺮﺟﻨﺪ، ﻣﺴﺌﻮل آﻣﻮزش ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳـﻼﻣﻰ، ﻣـﺴﺌﻮل آﻣـﻮزش

 

ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻣﺮدم در روﺳﺘﺎﻫﺎ و ﻣﺮﺑ‪ﻰ آﻣﻮزش در ﭘﺎدﮔﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮان ﺷﻬﺎدت ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ.

 

‫او از او‪ﻟﻴﻦ ﻧﻔﺮاﺗﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻃﺒﺲ ﺣﻀﻮر ﻳﺎﻓﺖ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫﺎى ﺧﻮدى ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺑﻨﻰﺻﺪر

 

ﺑﺮاى از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدن اﺳﻨﺎد ﺗﺠﺎوز اﻣﺮﻳﻜﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮدﻧﺪ، ﺗﺎ ﻣﺮز ﺷﻬﺎدت ﭘﻴﺶ رﻓﺖ.

 

‫ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤ‪ﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻗﺎﻳﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﻗﺪﻳﻤﻰ ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ آن را ﺑـﻪ اﻧﺠـﺎم

 

‫رﺳﺎﻧﺪ. در آن زﻣﺎن ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و اﻓﺮاد ﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب در اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ وﺿﻌﻴ‪ﺖ ﺧﻄﺮﻧـﺎﻛﻰ را ﺑـﻪ وﺟـﻮد آورده

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻼش وﻳﮋهاى را ﻣﻰﻃﻠﺒﻴﺪ. آﺧﻮﻧﺪى ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﺳﺮدار رﺣﻴﻤـﻰ، ﺳـﺮدار ﻓﺎﻳـﺪه و

 

‫ﺳﺮدار ﻗﺎﻳﻨﻰ ﺑﺎ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮﻋﻬـﺪ ﻛـﺮده ﺑـﻮدﻳﻢ ﺗـﺎ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ و ﺿـﺪ‪ اﻧﻘـﻼب را از ﭘـﺎى در ﻧﻴـﺎوردهاﻳـﻢ،

 

‫ﭘﻮﺗﻴﻦﻫﺎﻳﻤﺎن را از ﭘﺎى در ﻧﻴﺎورﻳﻢ و ﺣﺘّﻰ وﻗﺘﻰ ﺑﺮاى ﻧﻤﺎز ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﻰﺷﺪﻳﻢ، ﺑـﻪ ﻣﺤـﺾ اﺗﻤـﺎم ﻧﻤـﺎز

 

‫ﭘﻮﺗﻴﻦﻫﺎ را ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪﻳﻢ و ﺑﺎﻷﺧﺮه ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ.

 

‫در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺘﻰ ﺑﺮاى او در ﺟﺒﻬﻪ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ و ﺣﺪود ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ و وﻗﺘـﻰ ﺑﺮﮔـﺸﺖ

 

‫ﻣﺄﻣﻮر ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﺑﻴﺖ اﻣﺎم(ره) ﺷﺪ. او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻘﻴﻘـﺖ اﻣـﺎم(ره) را ﻣـﻨﻌﻜﺲ

 

‫ﻛﻨﺪ. اﻳﺸﺎن ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ رو ﺑﻪ روى اﻧﺴﺎن ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد، ﻧﻮر و ﺗﺸﻌﺸﻌﻰ دارد ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ درك اﺳـﺖ؛ ﻣـﻦ

 

‫در آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ اﻳﻦﻧﻮر را اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﻨﻢ از ﺧﻮد ﺑﻰﺧﻮد ﻣﻰﺷﻮم.

 

‫ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻛﻪ در ﺑﻴﺖ اﻣﺎم(ره) ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد، ﻗﻮﻃﻰ ﻛﺒﺮﻳﺘﻰ ﺑﺎ ﺧﻮد آورده ﺑﻮد و ﺑﻪ

 

ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: اﻣﺎم اﻳﻦ ﻗﻮﻃﻰﻛﺒﺮﻳﺖ را ﻟﻤﺲ ﻛﺮده اﻧﺪ و آن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﺒﺮّك ﺑﺎ ﺧﻮد دارم.

 

ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ، دﻳﮕﺮ ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻣﺎﻧﺪن در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن را ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

ﻣﺤﻤ‪ﺪﺟﻮاد ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ زﻫﺮا آﻫﻨﻰﻓﺮد - ﻳﻜﻰ از ﺧﻮاﻫﺮان ﺑﺴﻴﺞﻗﺎﺋﻦ ازدواج ﻛﺮد.

 

‫ازدواج ﻣﻮﻓّﻘﻰ داﺷﺖ و اﻇﻬﺎر رﺿﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﺮد و از اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﺴﺮى ﻣﺴﻠﻤﺎن، ﻣﺆﻣﻦ، اﻧﻘﻼﺑـﻰ و ﺑـﺴﻴﺠﻰ

 

‫ﻧﺼﻴﺐ او ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﺷﻜﺮﮔﺰار ﺑﻮد. ﻣﺮاﺳﻢ ازدواج او ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده، در ﻳﻚ ﺷﺐ ﺟﻤﻌـﻪ ﺑﻌـﺪ از

 

‫ﻣﺮاﺳﻢ دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ.

 

‫در ﺗﻤﺎم اﻣﻮرﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪﻫﻤﺴﺮش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻳﻜﻰ از آرزوﻫﺎﻳﺶ داﺷﺘﻦ ﻳـﻚ ﻓﺮزﻧـﺪ ﺑـﻮد. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:

 

‫آرزو دارم ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻢ. ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻳﺎدﮔﺎرى از او ﺑﻤﺎﻧـﺪ و

 

 ‫راه او را اداﻣﻪ دﻫﺪ. و ﻧﻴﺰ آرزوى ﺧﺎﻧﻪاى داﺷﺖ ﻛﻪﻫﻤﺴﺮش در آن راﺣﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد و ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﻣﻰرﻓﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻧﻴـﺰ ﻫﻤـﻮاره

 

‫ﻧﺼﻒ ﺣﻘﻮق ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﭘـﺪر و ﻣـﺎدرش ﻣـﻰﻓﺮﺳـﺘﺎد. ﻣﺨـﺎرج ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن و دارو و دﻛﺘـﺮ ﭘـﺪرش را

 

‫ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻋﻼﻗﻪﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش داﺷﺖ. ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ، ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﻳـﻚ ﺻـﺪ و

 

‫ﭘﻨﺠﺎه ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮى ﺑﻴﺮﺟﻨﺪﺗﺎ روﺳﺘﺎ را ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ ﻣﻰﭘﻴﻤﻮد و ﺑﺮاى ﻳﻚ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ، ﺧـﺪﻣﺖ آﻧـﺎن

 

ﻣﻰرﺳﻴﺪ. دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ دﺳﺖ ﭘﺪر و ﻣﺎدر را ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻰﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻣﻘﺎم آﻧﻬﺎ ﺑﻮد.

 

‫او در ﺿﻤﻦ ﻋﺪم واﺑﺴﺘﮕﻰﺑﻪ دﻧﻴﺎ و ﻣﺎدﻳ‪ﺎت، ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ داﺷﺖ و در ﺣﺪ‪

 

‫ﻻزم و ﻣﻌﻤﻮل، در ﺑﺮآوردن آﻧﻬﺎ ﻛﻮﺷﺶ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺸﻜﻼﺗﻰ ﻛﻪ در اﻣﻮر ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨـﮓ داﺷـﺖ،

 

‫ﺧﺎﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻮاده را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﻰﻛﺮد. وﻗﺘﻰ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ، آن ﻗﺪر ﻣﺤﺒ‪ـﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﻧﺒـﻮدن

 

‫اﻳﺸﺎن در ﻫﻨﮕﺎم ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ، از ذﻫﻦ ﻣﺤﻮ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫وﻗﺎﻳﻊ ﻛﺮﺑﻼ و رﻧﺠﻬﺎى اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) و ﺧﺎﻧﺪان و ﻳﺎراﻧﺶ، ﺑﻪ وﻳﮋه ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ ﻛﺒﺮى(س) را ﻣﺘﺬﻛّﺮ

 

‫ﻣﻰﺷﺪ و از ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ زﻳﻨﺐﮔﻮﻧﻪ، ﺻﺒﺮ و ﺗﺤﻤ‪ﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و در اﻳﻦ راه ﺗﺰﻟﺰﻟﻰ ﺑﻪ ﺧﻮد راه

 

 ﻧﺪﻫﺪ.

 

‫ﻫﻔﺖ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢﻋﻘﺪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ. او ﺟﻨﮓ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺮﺗﺮى ﻣﻰداد. در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑـﻪ

 

‫ﺑﺮادرش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﺷﻤﺎ ﺗﺼﻮ‪ر ﻛﻦ ﻛﻪ ﻛﺒﻮﺗﺮى در ﻗﻔﺴﻰ اﺳﺖ. آﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻛﺒـﻮﺗﺮ در ﻗﻔـﺲ

 

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻳﺎ آزاد ﮔﺮدد؟ ﻣﺎ آن ﻛﺒﻮﺗﺮﻳﻢ ﻛﻪ در ﻗﻔﺲ دﻧﻴﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر آﻣﺪهاﻳﻢ و ﺑﺎﻳﺪ آزاد ﺷﻮﻳﻢ. ﭘـﺲ

 

 ‫ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻬﺎدت آزاد ﺷﻮﻳﻢ.

 

‫ﻋﺒﺎس ﻻﻣﻌﻰ - ﻣﻌﺎون ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺟﻮاد ﺷﺒﻬﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻟﺒﺎس ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن را ﻣـﻰﺷـﺴﺖ و

 

‫ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻮدن را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰﻟﺸﻜﺮ و ﺗﻴﭗ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰداد. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ی ﮔﺮدان را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ او ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻛـﺮده

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ. در ﻫﺮ ﻣﺸﻜﻠﻰ آﻳﻪ (وﺟﻌﻠﻨﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﻦ اﻳﺪﻳﻬﻢ...) را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 4 ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاى ﮔﺮدان اﺧﻼص ﻣﻬﻴ‪ﺎ ﺑﻮد. ﺟﻮاد آﺧﻮﻧﺪى ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﻂ

 

‫ﺷﻜﻦ وارد ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى اﻃّﻼﻋﺎتﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت در ﮔﺰارش ﻣﺸﻜﻠﻰ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻰ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺟﻮاد

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻋﺒ‪ﺎس، دﻳﮕﺮ از ﮔﻠﻮﻟﻪ و ﺧﻤﭙﺎره و ﻛﺎﺗﻴﻮﺷﺎ ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻢ، ﭼﺮا ﻛﻪ ﺟﻤﺠﻤﻪام را در راه ﺧﺪا ﻋﺎرﻳـﻪ

 

‫داده ام. ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺘﻤﺎل روﺷﻦ ﺷﺪن ﻫﻮا و ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎى از ﭘﻴﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷـﺪه ﻣـﻰرﻓـﺖ.

 

‫ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻼف اﻧﺘﻈﺎر، در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺑﺎ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻰ اﻧﺒﻮه از ﻣﻴﻨﻬﺎى ﺿﺪ‪ﻧﻔﺮ ﻣﻮاﺟـﻪ ﺷـﺪﻳﻢ. ﺟـﻮاد ﺑـﻪ

 

‫ﺑﺮادران ﺗﺨﺮﻳﺐ دﺳﺘﻮر داد ﻣﻴﻦ را ﺧﻨﺜﻰ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﺟﻮاد ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺎﺟﻰ، ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ داوﻃﻠﺐ ﺷﺪه اﻧﺪ ﺑﺮ روى

 

‫ﻣﻴﻨﻬﺎ ﺑﺮوﻧﺪ. ﺟﻮاد ﺑﺎ ﺗﻮاﺿﻊ و ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﮔﻔﺖ: ﻳﻚ ﻧﻴﺮوى ﻏﻴﺒﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ از ﻣﻴﺪان ﻣـﻴﻦ ﺑـﻪ

 

‫ﺳﻼﻣﺘﻰ ﻋﺒﻮر ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﺮ ﭼﻪ ﻃﻮرى؟ ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻤـﺎم ﻧـﺸﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻳﻜـﻰ از ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎى

 

‫ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻛﺎﻏﺬى را آورد و ﺗﻮى دﺳﺖ ﺣﺎﺟﻰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺣﺎج آﻗﺎ، ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ اﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬ را زﻳﺮ ﻳﻜـﻰ از

 

‫ﻣﻴﻨﻬﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺟﻮاد ﺑﻪ داﺧﻞ ﺷﻴﺎرى رﻓﺘﻴﻢ و زﻳـﺮ ﻧـﻮر ﭼـﺮاغ ﻗـﻮ‪ه آن دﺳـﺖﻧﻮﺷـﺘﻪ

 

‫ﻋﺮاﻗﻰ را ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ: اى ﺑﺮادر اﻳﺮاﻧﻰ، ﻣﻦ اﻓﺴﺮ ﻣﺴﺌﻮل اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻴﻦﮔﺬارى ﻫﺴﺘﻢ. اﻳـﻦ ﻣﻴﻨﻬـﺎ ﻫـﻴﭻ

 

‫ﻛﺪام ﭼﺎﺷﻨﻰ ﻧﺪارد و ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻋﺒﻮر ﻛﻨﻴﺪ. ﺟﻮاد ﮔﻔﺖ: ﻋﺒ‪ﺎس، ﻣـﻦ ﻣـﻰروم و اﻣﺘﺤـﺎن

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﺮ ﺣﺎﺟﻰﺷﻤﺎ ﻛﻪ؟! ﺟﻮاد ﻟﺒﺨﻨﺪى زد و ﮔﻔﺖ: ﭼﻴﻪ، ﻧﻜﻨﻪ ﻣﻰﺗﺮﺳـﻰ؟ ﻣـﺮا در آﻏـﻮش

 

‫ﻓﺸﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﻃﻮرى روى ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ دراز ﺑﻜﺸﻢ ﻛﻪ ﺳـﺮم ﻳـﻚ ﻣـﻴﻦ، دﺳـﺘﻢ ﻳـﻚ ﻣـﻴﻦ،

 

‫دﺳﺖ دﻳﮕﺮم ﻳﻚ ﻣﻴﻦ و ... و ﺧﻼﺻﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ روى ﻣﻴﻨﻬﺎ ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﺎ ﻳﻚ ﻓﺸﺎر ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﺑﺎﻋـﺚ

 

‫ﻣﻰﺷﻮم ﻛﻪ ﭼﺎﺷﻨﻰ ﻣﻴﻨﻬﺎﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ و اﮔﺮ ﭼﺎﺷﻨﻰ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ. آﻗﺎ اﻣﺎم زﻣـﺎن(ﻋـﺞ) را ﺑـﻪ ﻛﻤـﻚ

 

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﺻﺪاى ﺟﻮاد را ﺷﻨﻴﺪم. ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺎﺟﻰ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم زﻧﺪه اى؟ و او ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪى ﺻـﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﮔﻔـﺖ:

 

‫ﺑﺎدﻣﺠﺎن ﺑﻢ آﻓﺖ ﻧﺪارد. و ﮔﺮدان اﺧﻼص ﺑﻪ ﺧﻂ دﺷﻤﻦ زد و ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ.

 

‫او ﺷﻮخﻃﺒﻊ، ﺧﻮشﺑﺮﺧﻮرد و ﺟﺬّاب ﺑﻮد و ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن و اﻓﺮادى ﻛﻪ راﺑﻄﻪ داﺷﺖ، ﺑﻰﺗﻌﺎرف و ﺻـﻤﻴﻤﻰ

 

‫ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ روﺳﺘﺎﻣﻰرﻓﺖ - ﺑﺎ آن ﻛﻪ ﻳﻚ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه دﻻور ﺑﻮد - ﺑﺎ اﻓـﺮاد روﺳـﺘﺎ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺎن ﺳـﺒﻚ

 

‫ﻗﺒﻠﻰ، ﺧﻴﻠﻰ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ و ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. اﻋﻀﺎى ﺳﭙﺎه و دوﺳﺘﺎﻧﺶ او

 

‫را اﻟﮕﻮ، ﻧﻤﻮﻧﻪ و ﺳﺮﻣﺸﻖﺧﻮد ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ و از او ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه دﻻور، ﻓـﺪاﻛﺎر، ﻣـﺆﻣﻦ، ﻣﺨﻠـﺺ،

 

‫ﺷﺠﺎع و اﻧﻘﻼﺑﻰ ﻳﺎد ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻔّﺘﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺟﺒﻬﻪ ﻋﺒﺎدﺗﮕﺎه ﺑﻮد و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﻫﺎن ﮔﺮداﻧﻬﺎ - ﻛـﻪ ﻣﺠﺮﻳـﺎن

 

‫اﺻﻠﻰ اﻣﻮر ﺑﻮدﻧﺪ - ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﻣﺮ ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. ﻧﻤﺎزﻫﺎى ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﭘﺎ داﺷـﺘﻪ و دﻋـﺎ،

 

‫ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰادارى و ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ را اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ. از دﻳﮕﺮان ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ آﺧﻮﻧﺪى ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻪ ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ ﻫـﻢ

 

‫ﺑﻮد. ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ، آﻣﻮزش و ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻼت ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻓﺮاﻏﺘﻰ ﺑﺮاى او ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ. اﻣ‪ـﺎ اﮔـﺮ ﻓﺮﺻـﺖ

 

‫اﻧﺪﻛﻰ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﺷﺪ، ﺑﻪﺗﻼوت ﻗﺮآن و ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ دوﺳﺘﺎن ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﻪ ﭘﻴﺮوى از وﻻﻳـﺖ ﻓﻘﻴـﻪ ﺗﺄﻛﻴـﺪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻫﺮﻛﺲﻣﻰﺗﺮﺳﺪ، ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻧﺒﺮد ﻧﻴﺎﻳﺪ. ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻟﺸﻜﺮ دردى را دوا ﻧﻤـﻰﻛﻨـﺪ. ﺑﺎﻳـﺪ

 

 ‫ﻣﺮدان و دﻻوران ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ.

 

‫وﻗﺘﻰ دو روﻳﻰ و ﻋﺪم ﺻﺮاﺣﺖ اﻓﺮاد را ﻣﻰدﻳﺪ، ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﺷﺪ. ﺻﺮاﺣﺖ و ركﮔﻮﻳﻰ را ﻣـﻰﭘـﺴﻨﺪﻳﺪ.

 

‫آرزوﻳﺶ ﭘﻴﺮوزى و ﻋﺰّت اﺳﻼم ﺑﻮد و اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻜﻠﻴﻔﺶ ﻋﻤﻞ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ و اﻣﺎم(ره) از او راﺿﻰ ﺑﺎﺷـﺪ.

 

  ‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻣﺎم(ره) ﻓﺮﻣﻮده اﻧﺪ: اﮔﺮ ﺟﻨﮓﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﻫﻢ ﻃﻮل ﺑﻜﺸﺪ، ﻣﺎ اﻳﺴﺘﺎدهاﻳﻢ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﺣﺴﻦ ﺷﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﻮﻧﺪى ﺗﻤﺎم و ﻛﻤﺎل ﮔﻮش ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم(ره) ﺑﻮد و در ﻫـﺮ ﺷـﺮاﻳﻄﻰ

 

‫ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻳﺸﺎن ﻋﻤﻞﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻓﺮاواﻧﻰ داﺷﺖ اﻫﺪاف اﻣﺎم - ﻛﻪ اﻫﺪاف اﺳـﻼم ﺑـﻮد - را دﻧﺒـﺎل

 

‫ﻛﻨﻴﻢ و ﻗﺪر زﻧﺪه ﺷﺪن دوﺑﺎره اﺳﻼم ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎرده ﻗﺮن ﻣﻈﻠﻮﻣﻴ‪ﺖ - را ﺑﺪاﻧﻴﻢ و در ﺣﻔﻆ آن ﺑﻜﻮﺷـﻴﻢ.

 

اﺧﻼص او در ﻋﺒﺎدت، ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﻻ ﺑﻮد و در زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴ‪ﺖ(ﻗﺮﺑﺔً اﻟﻰاﻟﻠّﻪ) داﺷﺖ.

 

‫ﺷﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﮔﺮدان اﻳﺸﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻳﻚ ﮔﺮدان ﻣﻮ‪ﻓﻖ ﺑـﻮد و ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﻬـﺎى ﻣﻬﻤ‪ـﻰ ﺑـﻪ

 

‫اﻳﺸﺎن ﻣﺤﻮ‪ل ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ در ﻫﻤﻪ ﻣﻮارد ﻣﻮ‪ﻓﻖ و ﭘﻴﺮوز ﺑﻮد. ﺷﺠﺎﻋﺖ او زﺑﺎﻧﺰد و ﺑﺮاى دﺷـﻤﻦ ﻛﻤﺮﺷـﻜﻦ

 

ﺑﻮد. ﺑﻪﻃﻮرى ﻛﻪ ﺿﺪاﻧﻘﻼب ﺑﺮاى ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﺎﻧﺪن و ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﺮ او ﺟﺎﻳﺰه ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد.

 

‫ارﺗﺒﺎط او ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪﺑﺮﻗﺮار و ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺑﻮد؛ ﻟﺬا ﻣﺸﻜﻼت را ﻫﻴﭻ ﻣﻰاﻧﮕﺎﺷﺖ و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻰﺷﺪ.

 

‫در ﻛﺎرﻫﺎى ﺟﻤﻌﻰ ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد و ﻣـﺪﻳﺮ ﺗـﻚرو و ﺧـﻮدرأى و ﻣـﺴﺘﺒﺪ‪ى ﻧﺒـﻮد. اﻟﺒ‪ﺘـﻪ اﮔـﺮ ﻛـﺴﻰ

 

‫ﻛﻢﻛﺎرى و ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﺎ اﺑ‪ﻬﺖ ﺧﺎص‪ ﺧﻮدش - ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺎرﺳﺎز ﺑﻮد - ﺑـﺎ او ﺑﺮﺧـﻮرد ﻣـﻰﻛـﺮد و

 

ﮔﺎﻫﻰ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم دادن درﺳﺖ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎ ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺮاى ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ و ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺣﺮﻛﺖ اﺗﻮﺑﻮس رﻓـﺘﻢ و وﻗﺘـﻰ اﻳـﺸﺎن ﻣـﺮا

 

‫دﻳﺪ، اﻇﻬﺎر ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻰﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: راﺿﻰ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻧﺒﻮدم. اﻳﺸﺎن ﺑﺎ روﺣﻴﻪاى ﻋﺎﻟﻰ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷـﺪ و

 

‫ﻣﺮا ﺑﻪ ﺻﺒﺮ و ﻣﻮاﻇﺒﺖ از ﻓﺮزﻧﺪى ﻛﻪ در راه داﺷﺘﻴﻢ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارﻣﺎن ﺑـﻮد. اﻳـﺸﺎن

 

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ اﺣﺘﻤﺎل ﻣﻰدﻫﻢﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻢ، زﻳﺮا آﻧﭽﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮاﺳـﺘﻪ ﺑـﻮدم(داﺷـﺘﻦ

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ) ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ و ﻧﻴﺰ ﺣﺴﺎبﻫـﺎﻳﻢ را ﺑـﺎ ﻫﻤـﻪ ﺗـﺼﻔﻴﻪ ﻛـﺮده ام و در ﺧـﻮاب

 

‫دﻳﺪه ام ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳﻢ.

 

‫ﺑﺮادر او درﺑﺎره ﺧﺎﻃﺮه آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارﺷﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣﻮﻓّﻖ ﺑـﻪ ﺣـﻀﻮر در ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﺷﺪم. در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﻮﻣﺎر ﺑﻮدم و او ﺑﺮاى دﻳﺪن ﻣﻦ از ﻣﻨﻄﻘﻪ اﺳﻼم آﺑﺎد آﻣﺪ. ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮوﻳﻢ

 

‫و از آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻠﻔﻨﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﺣﺎﻟﻰ از آﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ. وﻗﺘﻰ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﻢ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ

 

‫ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎى ﺑﺴﻴﺠﻰﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻢ ﻣﺮﺗّﺐ ﻧﺒﻮد، او ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدم و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎى ﺷﺨﺼﻰ

 

‫و ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗﺒ‪ﻰ ﺑﭙﻮﺷﻢ. ﭼﻮن ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺖ ﻣﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﺳﻼم و ﺳﺮﺑﺎزان اﻧﻘﻼب ﻫـﺴﺘﻴﻢ و ﺑـﻪ وﻳـﮋه

 

‫اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺪﺧﻮاﻫﺎن اﻧﻘﻼب ﻓﺮاوان ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ و ﺗﻤﻴﺰى ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗـﺎ ﻣـﻮرد ﺗﻤـﺴﺨﺮ

 

‫ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮﻳﻢ و اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﺎ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻫﻨﻮز در ﻫﻤﺎن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﻮﻣﺎر ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت اﻳـﺸﺎن

 

‫را در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮدم.

 

‫ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ آﻫﻨﻰﻓﺮد ﻧﻴﺰ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارش ﺑﺎ آﺧﻮﻧﺪى را اﻳﻦﻃﻮر ﺑﻴﺎن ﻣـﻰﻛﻨـﺪ: آﺧﻮﻧـﺪى ﺑـﺮاى اﺟـﺮاى

 

‫ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺘﻰ از ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﻓﺘﻪ و ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ، ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد. ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓـﺖ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺎى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮﮔﺮدد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﻨﺪ. اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺐ را در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر

 

‫ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد، در آﻧﺠﺎﻣﺎﻧﺪ و ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺒﻬﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد. ﺑﻌﺪ از آن ﻣـﻦ و ﭼﻨـﺪﺗﻦ از ﻫﻤﻜـﺎران ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﻏﺮب رﻓﺘﻴﻢﺗﺎ رﺷﺎدﺗﻬﺎى رزﻣﻨﺪﮔﺎن را ﺑﻪ ﺗـﺼﻮﻳﺮ ﺑﻜـﺸﻴﻢ. ﺳـﺮاغ آﺧﻮﻧـﺪى را ﻛـﻪ ﮔـﺮﻓﺘﻴﻢ،

 

‫ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺟﻨﻮب رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪﻫﻤﺮاه ﮔﺮوه ﺑﻪ ﺟﻨﻮب رﻓﺘﻴﻢ. ﻧـﺸﺎﻧﻰ

 

‫از او ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ و ﺑﻪﻫﻤﺮاه ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﮔـﺮوه - ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﺑـﺮادر اﻳﻤـﺎﻧﻰ - ﺑـﻪ ﺟـﺴﺘﺠﻮى آﺧﻮﻧـﺪى

 

‫ﭘﺮداﺧﺘﻴﻢ، ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﻘﺮّ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﻳﺪاﻟﻠّﻪ راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠ‪ﺐ ﮔﻔﺘﻴﻢ: ﻣﺎ ﺑﺎ آﺧﻮﻧﺪى ﻛﺎر

 

‫دارﻳﻢ، ﭼﺮا ﻧﺸﺎﻧﻰ ﻣﻘﺮّ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰدﻫﻴﺪ؟ آﻧﻬـﺎ ﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﺧـﻮب اﻳـﺸﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﮔـﺮدان

 

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮاى ﻣﻦ و ﺑﺮادر اﻳﻤﺎﻧﻰ ﻟﺤﻈﻪاى ﺗﻜﺎن دﻫﻨﺪه ﺑﻮد. ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﺑﺮ روى ﺧﺎكﻫﺎى ﮔﺮم

 

‫ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و ﻏﺒﻄﻪ ﺧﻮردﻳﻢ و ﮔﻔﺘﻴﻢ: ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﮔـﺮدان اﺳـﺖ. وﻗﺘـﻰ او را دﻳـﺪﻳﻢ و

 

‫ﮔﻔﺘﻴﻢ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻰﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻫﺴﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﻬـﻢ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ

 

‫اﻳﻨﺠﺎ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪﻛﻨﻢ و اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﺎ ﺑﺎ آﺧﻮﻧﺪى ﺑﻮد.

 

‫آﺧﻮﻧﺪى در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ. اﻳﺸﺎن در آن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﻳﺪاﻟﻠّﻪ از ﺗﻴﭗ اﻣـﺎم

 

‫ﺻﺎدق(ع)- ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰﺳﺮدار اﻧﺠﻴﺪﻧﻰ - ﺑﻮد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﺣﺴﻦ ﺷﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﮔﺮدان ﻣﻦ ﺑﻪﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﺠﺮوح ﺷـﺪﻧﺪ،

 

‫آﺧﻮﻧﺪى ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺪوده ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﮔﺮدان ﻣﺮا ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺮﺧﻴـﺰد.

 

‫ﻣﺤﻞ ﻋﻤﻠﻜﺮد ﻣﺎ ﻛﻨﺎر رود دﺟﻠﻪ ﺑﻮد. آﺧﻮﻧﺪى ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺠﺎع و ﻋﺠﻴﺒﻰ داﺷﺖ. درﮔﻴﺮى ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﺳﺨﺘﻰ روى داد، ﭼﺮا ﻛﻪ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﻗﺼﺪ زدن ﭘﻞ ﺑﻪ روى دﺟﻠﻪ را داﺷﺘﻨﺪ و ﻣﺎ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻮدﻳﻢ از اﻳﻦ ﻋﻤﻞ

 

‫آﻧﻬﺎ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻛﻨﻴﻢ. ﺣﺪود 23 ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﮔﺮدان اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧﻮدش ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ

 

 ‫ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﻳﺸﺎن از آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارش ﺑﺎ آﺧﻮﻧﺪى ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن، ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ

 

‫ﻃﺮف ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﺷﻂّ ﻋﻠﻰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ ﺷﻮم، ﭘﻴﺶ آﻣـﺪ. او ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺣﺴﻦ ﻣﺎ را دﻋﺎ ﻛﻦ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳـﻴﺪى ﻣـﺮا ﻓﺮاﻣـﻮش ﻧﻜـﻦ. ﻣـﻦ ﮔﻔـﺘﻢ: ﺟﻮادﺟـﺎن،

 

‫ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى ﺷﻬﺎدت در ﭼﻬﺮه ﺗﻮ ﭘﻴﺪاﺳﺖ، ﺗﻮ ﻣﺮا دﻋﺎ ﻛﻦ. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﻛﺮدﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ و دﻳﮕـﺮ اﻳـﺸﺎن را

 

‫ﻧﺪﻳﺪم.

 

‫ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺎ ﻫﻤـﻪﻣـﺎ ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ: اﻳـﻦ آﺧـﺮﻳﻦ دﻳـﺪار اﺳـﺖ. ﺑـﺮ ﺳـﺮ ﻣـﺰار

 

 ‫ﭘﺴﺮﻋﻤﻮﻳﺶ - ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪه ﺑﻮد - ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ: ﻣﻰآﻳﻢ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش.

 

‫ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ آﻫﻨﻰﻓﺮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰﻛﻪ آﺧﻮﻧﺪى ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت

 

‫رﺳﻴﺪ، ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم. در ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺗﺎﻧﻜﻬﺎى دﺷﻤﻦ ﮔﻴﺮ ﻛـﺮده ﺑـﻮدﻳﻢ و وﺿـﻌﻴ‪ﺖ ﺑـﺴﻴﺎر ﺑﺤﺮاﻧـﻰ و

 

‫ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد. آﺧﻮﻧﺪى ﺑﺎ رﺷﺎدت و ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻛﺎﻣﻞ، آرﭘﻰﺟﻰ را ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﮔﺮﻓـﺖ و ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺷـﻴﺮى ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻴﺪان ﻣﺒﺎرزه رﻓﺖ ﺗﺎﻳﻚ ﺗﻨﻪ، ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه را ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻫﻢ ﻛﺮد و ﺑﺎ اﻧﻬﺪام ﺑـﺴﻴﺎرى از

 

 ‫ﺗﺎﻧﻜﻬﺎى دﺷﻤﻦ، راه ﻓﺮار از ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ.

 

‫او‪ﻟﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪاى ﻛﻪ آﺧﻮﻧﺪى از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮاى ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ آﻫﻨﻰﻓﺮد ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد، ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑـﺮ اﺣﺎدﻳـﺚ، رواﻳـﺎت و

 

‫ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻮﻻ ﻋﻠﻰ(ع) در ﻣﻮرد رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺣﺎﺿﺮ در ﺟﻬﺎد و ﻣﺒﺎرزه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ زﻳﺎدى ﺑﺮ روى او داﺷﺘﻪ

 

و او را ﻣﺘﺤﻮ‪ل ﻛﺮده ﺑﻮد.

 

‫دو ﺗﻦ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن آﺧﻮﻧﺪى - ﺑﻰﺳﻴﻢﭼﻰ و ﺑﺮادر دﻳﮕﺮى ﻛﻪ ﺑﻪ اﺳﺎرت درآﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﻌـﺪ آزاد ﺷـﺪ -

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: آﺧﻮﻧﺪى در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ دﻻورﻳﻬﺎى زﻳﺎدى از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد. ﺑﺴﻴﺎرى از ﺑﺮادران ﺷﻬﻴﺪ و

 

‫ﻣﺠﺮوح ﺷﺪﻧﺪ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺗﺎﻧﻜﻬﺎى دﺷﻤﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و وﺿﻌﻴ‪ﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺤﺮاﻧﻰ ﺑﻮد. آﺧﻮﻧﺪى

 

‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن رﺷﺎدت ﺑﻰﻧﻈﻴﺮى ﻛﻪ داﺷﺖ، آرﭘﻰﺟﻰ را ﺑﺮداﺷﺖ ﺗﺎ راه ﻓﺮارى از ﺣﻠﻘـﻪ ﻣﺤﺎﺻـﺮه ﺑـﺎز ﻛﻨـﺪ و

 

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ را ﻧﺠﺎت دﻫﺪ. ﺑﺴﻴﺎرى از ﺗﺎﻧﻜﻬﺎ را از ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺑﻪ آﺗـﺶ ﻛـﺸﻴﺪ و راه ﺑـﺎز ﺷـﺪ و

 

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻪ ﻓﺮار از ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺷﺪﻧﺪ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺮ اﺛﺮ اﻧﻔﺠﺎر ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪ. او را روى

 

‫ﭘﺘﻮﻳﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﺧﻮد ﺑﻴﺎورﻳﻢ، اﻣ‪ﺎ او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺮا ﺑﮕﺬارﻳﺪ و ﺑﺮوﻳـﺪ، ﻣـﻦ ﻛـﺎر ﺧـﻮدم را ﻣـﻰﻛـﻨﻢ.

 

‫ﭼﻨﺪﺑﺎر اﺻﺮار ﻛﺮد و ﭼﻮن اﺻﺮار را ﺑﻰﻧﺘﻴﺠﻪ دﻳﺪ، ﺑﺎ ﻫﻤﺎن روش و روﺣﻴﻪ آﻣﺮاﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﻔﺖ: ﮔﻔﺘﻢ

 

‫ﻣﺮا ﺑﮕﺬارﻳﺪ و ﺑﺮوﻳﺪ. ﺑﺎ اﻳﺸﺎن وداع ﻛﺮدﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ و روح ﺧﺪاﻳﻰ او در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑـﻪ ﻣﻠﻜـﻮت ﭘﻴﻮﺳـﺖ.

 

‫اﻟﺒ‪ﺘﻪ ﻣﺎ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮدﻳﻢ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﻰﻛﻪ اﺳﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻜﺎﺗﺒﻪ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺑـﻪ

 

‫زﺣﻤﺖ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢﻛﻪ آﺧﻮﻧﺪى ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪه اﺳﺖ. ﭼﻮن ﭘﻴﻜﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣـﺎ ﻧﺮﺳـﻴﺪه

 

ﺑﻮد، روح اﻳﺸﺎن را ﺗﺸﻴﻴﻊﻛﺮدﻳﻢ.

 

‫ﺑﺎﻷﺧﺮه ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ دوازده ﺳﺎل در ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1375، ﭘﻴﻜﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻮﺳـﻂ ﮔـﺮوه ﺗﺠـﺴ‪ﺲ

 

 ﭘﻴﻜﺮﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺷﺪ و در ﻗﻄﻌﻪ ﺷﻤﺎره1 ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪاى ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ دﻓﻦ ﺷﺪ.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪى ﻛﻪ رزوى آن را داﺷﺖ در ﺗﺎرﻳﺦ 5 ﺷﻬﺮﻳﻮر 1363 ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷـﺪ. او را

 

ﺑﻪ ﻳﺎد ﭘﺪرش ﺟﻮاد ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ.

زندگینامه شهید احمد ترشیزی

 

اﺣﻤﺪ ﺗﺮﺷﻴﺰى - ﻓﺮزﻧﺪﻣﺤﻤ‪ﺪ - در ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻣﺎه ﺳﺎل 1334 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 

‫او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادرﻫﺎى دﻳﮕﺮش ﻓﻌ‪ﺎلﺗﺮ و ﭘﺮ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮشﺗﺮﺑﻮد. دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ را ﺗﺎ ﻛﻼس ﭼﻬﺎرم در

 

‫روﺳﺘﺎى ﺷﺎداب ﮔﺬراﻧﺪ. ﺳﭙﺲ ﺑﺮاى اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ دﺑﺴﺘﺎن ﻓﺮّﺧﻰ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر رﻓﺖ.

 

‫ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزى را در ﺷﻴﺮاز ﮔﺬراﻧﺪ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و در زﻣﺎن ﺗﺼﺮّف ﺷﻬﺮدارى، او ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺷﻬﺮ را ﺑﻪ ﻋﻬـﺪه

 

‫ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫اﺣﻤﺪ ﺗﺮﺷﻴﺰى در 21 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮﺿﻴ‪ﻪ اﻧﺘﻈﺎرى ازدواج ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻣﺪ‪ت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫـﺎ 7

 

‫ﺳﺎل ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از اﻳﻤﺎﻧﻰﻛﻪ در ﭼﻬﺮهاش ﺑﻮد، ﺑﻪ او ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دادم.

 

‫ﺛﻤﺮهى اﻳﻦ ازدواج ﭼﻬﺎر ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎمﻫﺎى: ﻋﻔّﺖ (ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺸﻢ اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎه ﺳﺎل 1357)، ﺣﺠ‪ﺖ

 

‫(او‪ل ﻓﺮوردﻳﻦﻣﺎه 1359)، ﺟﻌﻔﺮ (ﺳﻰام ﺷـﻬﺮﻳﻮر ﻣـﺎه ﺳـﺎل1360 ) و ﺟﻠﻴـﻞ (او‪ل ﺧـﺮداد ﻣـﺎه ﺳـﺎل

 

‫1362) ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻓﺮدى ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺧﻮش اﺧﻼق ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻼش ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺑـﻪ دﻳﮕـﺮان

 

‫ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ. ﺑﻪ ﭘﺪر، ﻣﺎدر و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻ‪ـﻰ ﻣـﻰﮔﺬاﺷـﺖ و در ﻛﺎرﻫـﺎى ﺧﺎﻧـﻪ ﺧﻴﻠـﻰ ﻛﻤـﻚ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰﻛﺮد: ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت ﻃﻮرى روﺑﻪ رو ﺷـﻮﻳﺪ ﻛـﻪ

 

‫ﺧﺪا راﺿﻰ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺪون رﺿﺎﻳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﮔﻰ از درﺧﺖ ﻧﻤﻰاﻓﺘﺪ و ﺷﻤﺎ در ﺣﺎل اﻣﺘﺤﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ.

 

‫او ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺮاى ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑـﻪ ﻣﻨـﺎﻃﻖ ﺳـﻘّﺰ و

 

‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن اﻋﺰام ﺷﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﺮوع ﺷﺪ از ﻫﻤﺎن ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮدﻳﺪ

 

‫و در اواﻳﻞ ﺳﺎل 1360 زﺧﻤﻰ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر آﻣﺪ. ﺗﺎ زﻣﺎن ﺑﻬﺒﻮدى ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ از اﻣﺎم ﺟﻤﻌـﻪ ﻧﻴـﺸﺎﺑﻮر

 

‫را ﻋﻬﺪهدار ﮔﺮدﻳﺪ ﻛﻪﭘﺲ از ﺑﻬﺒﻮدى ﺣﻔﺎﻇﺖ را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان واﮔﺬار ﻛﺮد و ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ.

 

‫او ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰﻛﺮد: ﭼﻮن اﻣﺎم اﺟﺎزه دادﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻧﺮوﻳﻢ، ﭘﺲ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮود؟ او ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻣﻮس ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را ﻳﻚ وﻇﻴﻔﻪ ﺷﺮﻋﻰ - دﻳﻨﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و اﻧﮕﻴﺰهاش از ﺣـﻀﻮر در ﺟﻨـﮓ ﻣﻘﺎوﻣـﺖ در

 

‫ﺑﺮاﺑﺮ دﺷﻤﻦ ﺑﻮد.

 

‫او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺳﭙﺎﻫﻰ در ﺟﺒﻬﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ. ﻫﺮ وﻗﺖ در ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻧﻴـﺮو

 

‫ﺑﻮد، او ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺘﻮاﻟﻰ در ﺟﺒﻬﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ.

 

‫ﺑﺮاى زﻳﺮ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﺜﻞﻳﻚ ﭘﺪر ﺑﻮد و ﺑﻪ آنﻫﺎ روﺣﻴ‪ﻪ ﻣﻰداد و ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد دﻳﮕﺮان را ﺷﺎد ﻛﻨﺪ.

 

‫او ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﻣﺎم داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ اﻋﺘﻘﺎدى ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ، ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﻧﻤﻰﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺻﻒ او‪ل ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و ﻣﻜﺒ‪ﺮ و ﮔﻮﻳﻨﺪه اذان ﺑﻮد.

 

‫ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﺮاى ﺧﺪا اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. دوﺳـﺖ ﻧﺪاﺷـﺖ ﭘـﺮآوازه ﺑﺎﺷـﺪ. ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ دﻟﻴـﻞ ﻓﻘـﻂ

 

‫ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ او را ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤﻮد ﺗﺮﺷﻴﺰى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﺎل 1363 در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ ﻛﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎﻣﻮﻓّـﻖ ﻧﺒﻮدﻧـﺪ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ آنﻫﺎ را ﻧﺼﻴﺤﺖﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺟﻨﮓ ﻫﺮ زﻣﺎن ﻣﻮﻗﻌﻴ‪ـﺖ ﺧـﺎص‪ ﺧـﻮدش را دارد. ﺷﻜـﺴﺖ

 

‫دارد، ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ﺖ دارد. ﺷﻤﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ و ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺴﺎزﻳﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺮﺿﻴ‪ﻪ اﻧﺘﻈﺎرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﻫـﺴﺘﻰ

 

‫و ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ. او ﺑﻠﻴﻂ را ﭘﺲ داد در ﺻﻮرﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود ﺳﭙﺲ ﻣـﺮا

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺮد. ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد. ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻰ ﻧﺎرﺣﺖ ﺷﺪم. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻛﻪ

 

‫ﻛﺎر ﺑﺪى ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ او ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود. ﭘﺲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪم ﻛﻪ ﻧﮕﺬاﺷـﺘﻢ ﺗـﻮ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوى. او ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

‫آﻗﺎى ﺟﻐﺮاﺗﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺑﭽﻪدارى و ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻦ ﺟﺒﻬﻪ رﻓـﺘﻦ ﻣـﺪ‪ﺗﻰ

 

‫در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺸﻴﻦ. ﮔﻔﺖ: ﻫﻨﻮز ﻣﻦ در اﻣﺘﺤﺎﻧﻢ ﻗﺒﻮل ﻧﺸﺪهام.

 

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - اﺣﻤﺪﺧﺮّﻣﻜﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻮخ ﻃﺒـﻊ و ﺧﻨـﺪهرو ﺑـﻮد. ﻫﻤﻴـﺸﻪ از ﺧـﺪا

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ در ﻗﺮآن وﻋﺪه ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻮاﻋﺒﺎً اﺗﺮاﺑﺎ (ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ دﺧﺘﺮان زﻳﺒﺎروى ﺑﻬـﺸﺘﻰ)

 

‫ﺑﻪ او ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ. ﺷﺐﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺮاى اﻳﺸﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺮﻛﺖ در ﻋﺮوﺳﻰ و ﺷﺐ زﻓﺎف ﺑﻮد. اﻳﺸﺎن در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﻣﻴﻤﻚ، در ﺣﻴﻦ درﮔﻴﺮى و اوج ﭘﺎﺗﻚ دﺷﻤﻦ و ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ، ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻰ ﺧـﺎكآﻟـﻮد و ﺧﻨـﺪهرو - ﻛـﻪ

 

‫دﻧﺪانﻫﺎﻳﺶ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺑﻮد - ﺑﻨﺪه را ﺻﺪا زد و ﮔﻔﺖ: آﻗﺎى ﺧﺮّﻣﻜﻰ، ﻛﻮاﻋﺒﺎً اﺗﺮاﺑﺎً. ﺑﻨﺪه ﻫﻢ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻢ:

 

‫ﺟﺎى ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ آﻳﻪﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ اﺳﺖ. آنﻫﺎ - ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮان ﺑﻬـﺸﺘﻰ - ﻫﻤـﻴﻦ ﺟـﺎ در ﻛﻤـﻴﻦ

 

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ. از ﺧﺪا ﺑﺨﻮاه ﺗﺎ ﻧﺼﻴﺒﺖ ﻛﻨﺪ. و اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد: اﻣﻴﺪوارم. ﺗـﺎ اﻧﺘﻬـﺎى ﺧـﺎﻛﺮﻳﺰ رﻓـﺘﻢ و ﺑﺮﮔـﺸﺘﻢ،

 

‫دﻳﺪم اﻳﺸﺎن در ﺧﻂّ ﻧﻴﺴﺖ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺳﺆال ﻛﺮدم ﻛﻪ آﻗﺎى ﺗﺮﺷﻴﺰى ﻛﻮ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪ

 

‫ﺷﺪهاﻧﺪ. و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻰ ﻣﻰدﻫﻨﺪ و اﻳﺸﺎن ﻛﻮاﻋﺒﺎ اﺗﺮاﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ آن

 

‫ﻧﻴﺰ رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 3، ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ 12 ﻇﻬـﺮ و روز او‪ل ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺗﺮﺷﻴﺰى ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺘﻢ. در ﺣﻴﻦ ﭘﺎﺗﻚ دﺷﻤﻦ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﺎز ﭘﺲﮔﻴﺮى ﻣﻮاﺿﻌﻰ ﻛﻪ از دﺳﺖ داده

 

‫ﺑﻮد، آﺗﺶ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدى را در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻰرﻳﺨﺖ؛ ﺑﻨﺪه ﻳﻜﻰ از ﻧﻴﺮوﻫﺎ را - ﻛﻪ ﻣﺘﺄﺳ‪ـﻔﺎﻧﻪ ﻧـﺎم او ﺑـﻪ ﻳـﺎدم

 

‫ﻧﻴﺴﺖ - دﻳﺪم ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪى را ﺑﺮ روى دوش ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻮﻳﻮﺗﺎ ﺟﻬﺖ اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﻋﻘﺐ و

 

‫ﻣﻌﺮاج ﺷﻬﺪا ﻣﻰآورد. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت درﮔﻴﺮ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻨﺪه ﺟﻬﺖ ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺳـﻤﺖ وى

 

‫رﻓﺘﻢ؛ وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﻧﮕﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮدم ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻬﻴﺪ را ﺑﺒﺮم و ﺑﻨﺪه ﻫﺮﭼـﻪ اﺻـﺮار ﻛـﺮدم، اﻳـﺸﺎن

 

‫ﻧﮕﺬاﺷﺖ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺟﻨﺎزهى ﺷﻬﻴﺪ را روى ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ - در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ ﭘـﺮ از

 

‫ﺧﻮن و ﺻﻮرت وى زﻳﺮﻋﺮق و ﺧﺎك ﺑﻮد - رو ﺑﻪ ﺑﻨﺪه ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺟﻨﺎزهاى ﻛﻪ دﻳﺪى ﻣﻰﺑﺮدم، ﻣﺮﺑﻮط

 

‫ﺑﻪ ﺑﺮادرم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪﺷﺪه و ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻨﺪه ﺑﻪﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه وى در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن ﻧﻤـﻰرﺳـﻢ،

 

‫ﻟﺬا ﺟﻨﺎزهى وى را ﺗﺎ آنﺟﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺣﻤﻞ ﻛﺮدم ﺗﺎ در ﻓﺮداى ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮔﻠﻪ ﻧﻜﻨـﺪ ﻛـﻪ ﭼـﺮا در ﺗـﺸﻴﻴﻊ

 

‫ﺟﻨﺎزهام ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻜﺮدى؟ ﺑﻌﺪ از ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﺟﻤﻼت اﺳﻠﺤﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻧﺒﺮد ﺧﻮد ﺑـﺎ دﺷـﻤﻦ اداﻣـﻪ

 

‫داد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻇﻬﺮﻋﺎﺷﻮرا اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﭘﻴﻜﺮﻫﺎ را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪﻫﺎ ﻣـﻰآوردﻧـﺪ و

 

‫ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اداﻣﻪ ﻣﻰدادﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت، اﻳﺸﺎن 4 روز در ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑـﻮد. ﻳـﻚ ﺣﺎﻟـﺖ ﺧﺎﺻ‪ـﻰ داﺷـﺖ. ﺑـﻪ

 

‫ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﺐ دﻋﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﻣﻰﺑﻮﺳﻴﺪ. ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧـﺪ. از او ﭘﺮﺳـﻴﺪم:

 

‫ﭼﺮا اﻳﻦ ﻗﺪر ﻓﺮق ﻛﺮدهاى؟ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﺳﻮار اﺳﺐ ﺳﻔﻴﺪى ﺷﺪم و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﻓـﺘﻢ. ﺑﻌـﺪ از

 

‫دو ﻳﺎ ﺳﻪ روز ﺧﺒﺮ آوردﻧﺪﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ.

 

‫اﺣﻤﺪ ﺗﺮﺷﻴﺰى در ﺗﺎرﻳﺦ 28/7/1363، در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻋﺎﺷﻮرا در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻣﻴﻤﻚ، ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ

 

‫ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﭘﺎ ﺑﻪ درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ و ﭘﺲ از ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ در ﺑﻬﺸﺖ ﻓﻀﻞ ﻧﻴـﺸﺎﺑﻮر دﻓـﻦ

 

‫ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫آﻗﺎى ﺟﻐﺮاﺗﻰ ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﺎدت او ﺑﺮ روى ﻓﺮزﻧـﺪ 13 ﺳـﺎﻟﻪام اﺛـﺮ ﮔﺬاﺷـﺖ. او

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻓﺮزﻧـﺪ دﻳﮕـﺮم - ﺑـﻪ ﻧـﺎم

 

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻛﻪ 12 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد - ﻧﻴﺰ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود؛ وﻟﻰ ﻣﺎ اﺟـﺎزه ﻧـﺪادﻳﻢ ﻛـﻪ ﺗﺮﺷـﻴﺰى

 

‫ﮔﻔﺖ: ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﺑﺮود. ﺑﺮاى دﻓﺎع از دﻳﻦ اﺳﻼم ﺑﺮود و ﻓﺮﻗﻰ ﻧﻤﻰﻛﻨـﺪ. ﺷـﺎﻳﺪ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﺑﭽ‪ـﻪى

 

‫ﻛﻮﭼﻚ از ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﻛﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮى را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺪاوﻧﺪا، ﺗﻮ را ﺷﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻨﺪه ﺣﻘﻴﺮ و ﻧـﺎﭼﻴﺰ اﻳـﻦ

 

‫ﺗﻮﻓﻴﻖ را ﻋﻄﺎ ﻧﻤﻮدى ﻛﻪ در راه دﻳﻨﺖ ﺟﻬﺎد ﻛﻨﻢ و ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻛـﺎرزار ﻛـﻨﻢ. ﺧﺪاوﻧـﺪا، ﻣـﻦ ﻛـﻪ اﻳـﻦ

 

‫ﺗﻮﻓﻴﻖ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ، اﻳﻦﻟﻄﻒ و ﻛﺮﻣﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻨﺪه ﮔﻨﺎهﻛﺎر ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮدى و ﻫﻤﻪ ﺑﺪاﻧﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﻦ

 

‫اﻳﻦ راﻫﻰ ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮدم ﺑﺎ آﮔﺎﻫﻰ ﻛﺎﻣﻞ و ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ دﻗﻴﻖ ﺑـﻮده و ﻫـﻴﭻ ﺷـﻚ و ﺗﺮدﻳـﺪى ﻧـﺪارم.

 

‫اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ دﻳﻦ ﺧﻮدم را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺳﻼم و ﻗﺮآن ادا ﻧﻤﺎﻳﻢ. و از ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳـﺰم ﺗﻘﺎﺿـﺎ دارم

 

‫ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ از اﻳﻦﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ آنﭼﻪ وﻇﻴﻔﻪى ﻳﻚ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮب اﺳﺖ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ ادا ﻧﻤـﺎﻳﻢ.

 

‫اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦ ﺗﻮﻓﻴﻖ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻨﺪه ﺣﻘﻴﺮ و ﮔﻨﻬﻜﺎر ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ و ﺷﻬﺎدت - ﻛﻪ ﺗﻨﻬـﺎ آرزوى

 

‫ﻣﻦ اﺳﺖ - ﻧﺼﻴﺒﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ.

 

‫و ﺷﻤﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم، اﻓﺘﺨﺎر ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺪﻳﻪى ﻧﺎﻗـﺎﺑﻠﻰ در راه ﺧـﺪا اﻫـﺪا ﻧﻤﻮدﻳـﺪ. و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ از

 

‫ﻫﻤﺴﺮﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﺪ. اﮔﺮ آن ﭼﻪ را وﻇﻴﻔﻪ داﺷﺘﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻃـﻮر اﺣـﺴﻦ اﻧﺠـﺎم

 

‫دﻫﻢ، اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺒﺎرك و ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﺮاﻳﻢ ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ و

 

‫ﻛﺮﻣﺶ درﮔﺬرد و اﮔﺮﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻰ، ﻃﻮرى آنﻫﺎ را ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﺎ ﻛـﻪﺑـﺮاى اﺳـﻼم

 

‫ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. و از ﺗﻤﺎم ﻗﻮم و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم ﻛـﻪ اﮔـﺮ از اﻳـﻦ ﺑﻨـﺪهى ﺣﻘﻴـﺮ ﺑـﺪى دﻳـﺪهاﻧـﺪ، ﺑـﻪ

 

‫ﺑﺰرﮔﻮارى ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ و از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﻳﻢ ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.

زندگینامه ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ

 

ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ - ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﻠﻰ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻴـﺴﺘﻢ ﻣﻬﺮﻣـﺎه ﺳـﺎل 1310 در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن درﮔـﺰ

 

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) داﺷﺘﻨﺪ ﻧﺎم او را ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ.

 

‫در ﺳﻨﻴﻦ ﻛﻮدﻛﻰ ﻣﺎدرش را از دﺳﺖ داد و ﺑﻪ رﻧﺞ و ﻣﺤﻨﺖ اﻓﺘﺎد. ﭘﺲ از آن ﻋﻤ‪ـﻪ و ﭘـﺪرﺑﺰرﮔﺶ او را

 

‫ﺑﺰرگ ﻛﺮدﻧﺪ. در ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ ﻗﺮآن را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ. ﺑـﻪ ﻣﺮاﺳـﻢ ﺳـﻴﻨﻪ زﻧـﻰ و ﻗﺮاﺋـﺖ ﻗـﺮآن ﻣـﻰرﻓـﺖ.

 

‫ﻧﻮﺟﻮاﻧﻰ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد. در اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى ﺑﻪ ﻛﺸﺎورزى و ﭼﻮﭘﺎﻧﻰ ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺪﻳﻨﻪ داﻣﻐﺎﻧﻰﻧﮋاد ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﺑﺴﺖ. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻓﺮدى ﻣـﺆﻣﻦ و ﺑـﺎ ﺧـﺪا ﺑـﻮد.

 

‫دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶ ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﺛﻤـﺮهى ازدواج آنﻫـﺎ ﭘـﻨﺞ ﻓﺮزﻧـﺪ ﺑـﻪ ﻧـﺎمﻫـﺎى:

 

‫ﮔﻞﺻﻨﻢ (ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 12/2/1332)، ﺣـﺴﻴﻦ(ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 1/4/1337)، ﺣـﺴﻦ (ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 1/5/1343)، ﻣﺮﺿـﻴﻪ

 

‫(ﻣﺘﻮﻟّﺪ 27/6/1347) و آﺳﻴﻪ (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 20/6/1354) ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﺋﻤﻪ(ع) داﺷﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﻓﺮزﻧـﺪاﻧﺶ را از روى اﺳـﺎﻣﻰ اﺋﻤـﻪ(ع) اﻧﺘﺨـﺎب

 

‫ﻛﺮد. در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻪ دﺧﺘﺮش - ﻣﺮﺿﻴﻪ - ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: از اﻳﻦ رو ﻧﺎﻣﺖ را ﻣﺮﺿﻴﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ، ﭼﻮن ﺑﻰ

 

‫ﺑﻰ ﻓﺎﻃﻤﻪ زﻫﺮا(س) را دوﺳﺖ دارم. ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﺣﺮﻣﺖ ﺷـﻴﻌﻪ ﺑـﻮدن و ﺣﺮﻣـﺖ ﺣـﺴﻴﻦ

 

‫ﺑﻮدن را ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اﻳﺸﺎن ﺣﻖ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ؛ از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎم ﻧﻴﻚ ﮔﺬاﺷﺘﻦ، درﺳﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﺮدن و ﻧﺸﺎن دادن

 

‫راه اﺳﻼم را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ادا ﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد. از ﻏﺬاى ﻫﻤـﺴﺮش ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻣـﻰﻛـﺮد و ﺑـﻴﻦ ﻓﺮزﻧـﺪان ﻓـﺮق

 

‫ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ.

 

‫در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪﻫﻤﺴﺮش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. در ﺧﺮﻳﺪ ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ و در ﻧﮕﻬﺪارى از ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﺗﻼش ﻣﻰﻛﺮد و اﻛﺜﺮ اوﻗﺎت ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻰﺷﺴﺖ. در ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﻣـﺸﻮرت ﻣـﻰﻛـﺮد.

 

‫ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ زﻫﺮا(س) داﺷﺖ.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮﻳﻀﻰ ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ رﻓﺖ و در آنﺟﺎ ﺳﻜﻨﻰ ﮔﺰﻳﺪ. در ﻣﺤﻠّﻪاى ﻛـﻪ زﻧـﺪﮔﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد،

 

‫ﻣﺴﺠﺪ و ﻣﺪرﺳﻪاى ﻧﺒﻮد و او ﺑﺎ ﻛﻤﻚ اﻓﺮاد دﻳﮕﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺴﺠﺪ و ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺴﺎزد و ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﻴﻨﻪ زﻧﻰ و

 

‫ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﻰ ﺑﺮﮔﺰار ﻛﻨﺪ. ﻳﻜﻰ از اﺗﺎقﻫﺎى ﻣﻨﺰﻟﺶ را ﺑﺮاى درس دادن ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ اﺧﺘﺼﺎص داده ﺑﻮد.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮف ﻣﻰآﻣﺪ از اﻧﺘﻬﺎى ﻛﻮﭼﻪ ﺗﺎ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮفﻫﺎ را ﭘﺎرو ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫـﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨـﺪ ﺑـﻪ راﺣﺘـﻰ

 

‫ﻋﺒﻮر ﻛﻨﻨﺪ. او ﻻﻣﭗﻫﺎى ﻛﻮﭼﻪ را ﻛﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد، از ﭘﻮل ﺧﻮد ﻋﻮض ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮاﻣﺎﻣﻰ از او‪ﻟﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﺤﻞ، ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺑﻪ راه اﻧـﺪاﺧﺖ و ﺷـﺐﻫـﺎ

 

‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰداد.ﺑﻪ ﺗﻮزﻳﻊﻧﻔﺖ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﻣﺤﺎﻓﻆ اﻣﺎم ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪ. ﻳﻜﻰ از اﻓﺮاد ﺷﻮرا ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺎزرس ﺷﻮرا از ﺳﻮى

 

‫ﻣﺮدم اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ. و ﭘﺲ از ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﻋﻀﻮ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﻣﻘﺪ‪س ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1361 ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺳﭙﺎه در آﻣﺪ. او ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ در ﺳﭙﺎه ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻮد و ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎﻳﻰ داﺷﺖ. در ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ ﻣﺜﻞ ﺗﻘﺴﻴﻢ زﻣﻴﻦ ﺑﻴﻦ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﺎن و ﻳﺎ ﺗﻮزﻳﻊ ﻣـﻮاد‪

 

‫ﻏﺬاﻳﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.اﻳﺸﺎن ﺳﻬﻤﻴﻪى ﻧﻔﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﻓﻘﻴﺮ و آﺑﺮوﻣﻨﺪ ﻣﻰداد.

 

‫از ﺑﻨﻰ ﺻﺪر و ﻃﺮﻓﺪاراﻧﺶﺑﻴﺰار ﺑﻮد و ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺗﻮﺻﻴﻪﻣﻰﻛﺮد: اﻧﻘﻼب را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﻴـﺪ، ﺣﺠـﺎب را رﻋﺎﻳـﺖ ﻛﻨﻴـﺪ، راه و روش اﻣـﺎم

 

‫ﺣﺴﻴﻦ(ع) را در ﭘﻴﺶﺑﮕﻴﺮﻳﺪ.

 

‫در زﻣﺎن ازدواج ﭘﺴﺮش، ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻓﺮم ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻮد و ﻋﻜﺲ اﻣﺎم را ﻫﻢ ﺑﺮ روى ﺳـﻴﻨﻪاش ﻧـﺼﺐ ﻛـﺮده

 

‫ﺑﻮد.

 

‫او ﺧﻮد را ﺑﺎ دﺳﺘﻮرات ﻗﺮآﻧﻰ وﻓﻖ داده ﺑﻮد. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻟﺤﺎظ ﺗﺤﺼﻴﻼت در ﺳﻄﺢ ﭘﺎﻳﻴﻦ، وﻟـﻰ از ﻧﻈـﺮ

 

‫ﺑﻴﻨﺶ در ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻﻳﻰ و ﻓﺮدى ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد.

 

‫اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى را در ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺮدم ﺑﻮد و ﻧﻮارﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى را ﮔﻮش ﻣﻰداد و ﺑـﻪﻣﺠـﺎﻟﺲ ﺳـﻴﻨﻪ

 

‫زﻧﻰ ﻣﻰرﻓﺖ. در ﺑﺤﺮانﻫﺎ و ﻣﺸﻜﻼت از ﺧﻮد اﻳﺜﺎر و ﻓﺪاﻛﺎرى ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد.

 

‫اﻳﺸﺎن ﺳﻌﻰ در ﺑﺮﻗﺮارى ﻋﺪاﻟﺖ داﺷﺖ. ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﺑـﺮاى اﻣـﻮر

 

‫ﺷﺨﺼﻰ از اﻣﻮال ﻣﺮدم اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻰﻛﺮد. او را ﺣﻼّل ﻣﺸﻜﻼت ﻣـﻰداﻧـﺴﺘﻨﺪ. ﻣـﺸﻜﻼت و اﺧﺘﻼﻓـﺎت

 

‫ﻣﺮدم را ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻣﻰﻛﺮد. در ﻣﺴﺎﺟﺪ ﻫﻴﺄت ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻣﻰﻛﺮد و ﮔﺎﻫﻰ از آنﻫـﺎ در ﻣﻨـﺰﻟﺶ ﭘـﺬﻳﺮاﻳﻰ

 

‫داﺷﺖ. دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ و ﻛﻤﻴﻞ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻧﻤﻮد و ﻫﺮ ﺟﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪى ﺑـﻮد ﺳـﻌﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد ﻣـﺸﻜﻠﺶ را ﺣـﻞ

 

‫ﻛﻨﺪ.او ﻛﺎرﮔﺮى ﻣﻰﻛﺮد و ﭘﻮﻟﺶ را ﺑﺮاى ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰداد.

 

‫آرزو داﺷﺖ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼﺑﺮود. ﺣﺘّﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش - ﻣﺪﻳﻨﻪ داﻣﻐﺎﻧﻰ ﻧﮋاد - ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ را ﻫﻢ ﺑـﻪ ﻛـﺮﺑﻼ

 

‫ﻣﻰﺑﺮم.

 

‫در ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﭘﺮداﺧـﺖ. اﮔـﺮ ﻛـﺴﻰ ﻧﻤـﺎزش را

 

‫ﺳﺒﻚ ﻣﻰﺷﻤﺮد، ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﺮدﻳﺪ. ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﺧﻮب رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮاى ﺑﻰ ﺑﻀﺎﻋﺖﻫـﺎ ﻧﻔـﺖ

 

‫ﻣﻰﺑﺮد. ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶﻧﻤﺎز را ﻣﻰآﻣﻮﺧﺖ. ﺑﻪ ﭘﺴﺮش ﻣﻰﮔﻔﺖ: آﺗﺶ روﺷﻦ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺮاى وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ آب

 

‫ﮔﺮم ﻛﻨﻴﻢ و ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ.

 

‫ﻣﺮدى ﻗﻨﺎﻋﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﺑﻮد. اﻋﺘﻘﺎد ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﻣﺎم داﺷﺖ. ﻣﻄﻴﻊ اواﻣﺮ ﻣﺤﺾ اﻣﺎم ﺑﻮد و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺟـﺎﻧﺶ

 

‫را ﺑﺮاى اﻣﺎم و راﻫﺶﻓﺪا ﻛﻨﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃـﻞ ﺷـﺘﺎﻓﺖ. رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ را

 

‫واﺟﺐ ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫در ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ اﻟﻠّﻪ اﻛﺒﺮ در ﺣﻀﻮر ﻛﺸﻮر رﻓﺖ. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻃﺮﻳـﻖ اﻟﻘـﺪس، در آزاد ﺳـﺎزى

 

‫ﺑﺴﺘﺎن ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. در ﺳﺎل 1361 ﺑﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻃﻮر داﻳﻢ در ﺗﻴﭗ وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا ﺑﻮد. اﺑﺘـﺪا

 

‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪﻣﻪ ﺗﻴﺮﺑﺎر دوﺷﻴﻜﺎ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮔﺮدان ﭘﻴﺎده رﻓﺖ و ﻣﻌـﺎون ﮔـﺮدان ﺷـﺪ.

 

‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت دو ﺳﺎل ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮوﻫﺎن ﻋﻠﻰ اﺻـﻐﺮ از ﮔـﺮدان اﻣـﺎمﺣـﺴﻴﻦ(ع) ﺑـﻮد.او ﺑـﺴﻴﺎر ﻛـﺎراﻳﻰ

 

‫داﺷﺖ، وﻟﻰ ﭼﻮن ﺳﻮادش در ﺣﺪ‪ ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻮد، ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ درﺟﺎت ﺑـﺎﻻى ﻧﻈـﺎﻣﻰ، ﻣﺎﻧﻨـﺪ

 

‫ﻣﻌﺎون ﺗﻴﭗ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ ﺑﺮﺳﺪ. ﺑﺎرﻫﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﻫﺎن ﮔﺮدانﻫﺎ از او ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮدﻧﺪ و در اﻛﺜﺮ ﻣﻮاﻗـﻊ ﺑـﺎ او

 

‫ﻣﺸﻮرت داﺷﺘﻨﺪ.

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿﻊ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮوﻫﺎن ﺑﻮد و ﺑﻌـﺪ ﺟﺎﻧـﺸﻴﻦ ﮔـﺮدان ﺷـﺪ، وﻗﺘـﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، ﻧﮕﻬﺒﺎن در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻨﺖ اﻟﻬﺪى ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدﺗﺸﺎن ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﭘﺴﺖ

 

‫و ﻣﻘﺎﻣﻰ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﭼﻮن اﻳﺸﺎن از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ.

 

‫او ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﻧﻴﺰﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮده ﺑﻮد. ﺣﺘّﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﻪ اروﻣﻴﻪ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ در ﻣﻨـﺎﻃﻖ

 

‫ﺟﻨﮕﻰ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺪ‪ت دو ﺳﺎل در آن ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫اﻣﺎن اﻟﻠّﻪ ﺣﺎﻣﺪىﻓﺮﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﮕﻰ ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻣﻰدﻳﺪم ﻛﻪ ﻓﻜﺮش را ﻧﻤﻰﻛـﺮدم آنﻫـﺎ را

 

‫در ﺟﻨﮓ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﺷﻬﻴﺪ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ دﻋﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد و روى آنﻫﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮاﺗﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد.

 

‫ﻳﻚ ﮔﺮوﻫﺎن از ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺤﻠّﻪ ﺷﺎن را ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮده ﺑﻮد و آنﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺮﻏﻴﺐ اﻳـﺸﺎن ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ اﺑﺘﺪا ﺑﺮاى زﻳﺎرت ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ ﻣﻰرﻓﺖ و زﻳﺎد ﻧﻤـﻰﻣﺎﻧـﺪ و دوﺑـﺎره ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎزﻣﻰﮔﺸﺖ. در زﻣﺎن ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰﻫﺎ ﺑﻪ اﻗﻮام ﺳﺮﻛﺸﻰﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ اوﺿﺎع ﺧﺎﻧﻮادهاش را ﺳﺮو ﺳﺎﻣﺎن

 

‫ﻣﻰداد و دوﺑﺎره ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﻴﺎﻟﻢ از ﺧﺎﻧﻮادهام راﺣﺖ ﺷﺪ، ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮوم،

 

‫ﭼﻮن در آنﺟﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﻫﺎﻳﻰ دارم ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ.

 

‫اﻣﺎن اﻟﻠّﻪ ﺣﺎﻣﺪىﻓﺮﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻗﺎدر - ﻛـﻪ دﺷـﻤﻦﭘﺎﺗـﻚ ﺷـﺪﻳﺪى زده ﺑـﻮد - اﻳـﺸﺎن در

 

‫ﮔﺮدان اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺑﻮدﻧﺪ. در آنﺟﺎ ﺷﻬﻴﺪ اﻣﺎﻣﻰ را دﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦ ﺟﺎ ﺟﺎى ﻣﺎﻧﺪن ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺎﻳـﺪ

 

‫ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ. اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺟﺎﻧﺒﺎزان در اﻳﻦ ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺮوم و

 

‫در ﻛﻨﺎر رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﻢ.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮاﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎتﻫـﺎ از ﺟﻤﻠـﻪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺪر در

 

‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻛﻨﺎر اﻳﺸﺎن ﺑﻮدم. ﻳﻜﻰ از ﺷﻴﻮهﻫﺎى اﻳﺸﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺧﻮدﺷـﺎن ﭘﻴـﺸﻘﺪم و

 

‫ﺟﻠﻮدار ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ اﻓﺮاد دﻳﮕﺮ ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ. و اﻳﻦ ﻳﻜﻰ از رﻣﺰﻫﺎى ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد. ﺷﻬﻴﺪ ﻛـﺎوه - ﻛـﻪ

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻮدﻧﺪ - ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺑﺮاى ﻛـﺴﺐ اﻃّﻼﻋـﺎت ﺑـﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻪى ﻣـﻮرد ﻧﻈـﺮ

 

‫ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﻋﺪ‪هاى درﮔﻴﺮ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب از ﺑـﻴﻦ ﺻـﺨﺮهﻫـﺎ ﺑـﻪ ﻃـﺮف

 

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺗﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢﻣﻰزد. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣـﺎل ﻛـﻪ ﺑـﺎ زﺑـﺎن ﻛـﺮدى ﺑـﺎ آنﻫـﺎ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد

 

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ را ﻧﻴﺰ ﻫﺪاﻳﺖﻣﻰﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻛﺠﺎ را ﻫﺪف ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎ ﺣﺎﻟـﺖ ﻛﻤـﻴﻦ ﺑـﻪ ﺑـﺎﻻى ﺳـﺮ

 

‫دﺷﻤﻦ رﻓﺘﻨﺪ و آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ.

 

‫در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در روﺳﺘﺎﻳﻰ از ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻋﺪ‪هاى از ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﻴﺮﺑﺎر ﺑـﻪ ﻃـﺮف رزﻣﻨـﺪﮔﺎن ﺷـﻠﻴﻚ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﺗﻴﺮرس ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺴﻴﺎرى ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺑـﻪ ﭘـﺪرم ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:

 

‫ﻛﺎرى ﺑﻜﻨﻴﺪ. اﻳﺸﺎن ﺑﺎ دراﻳﺖ ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺗﻴﺮﺑﺎر - ﻛﻪ در ﺑﺎﻻى دﻳﻮار ﺑـﻮد - رﻓـﺖ و ﺑـﺎ ﻧﺎرﻧﺠـﻚ

 

‫ﺗﻴﺮﺑﺎرﭼﻰ را ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻴﺮﺑﺎر ﺑﺮﮔﺸﺖ.

 

‫اﻣﺎن اﻟﻠّﻪ ﺣﺎﻣﺪى ﻓﺮﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﭘﺎدﮔﺎن ﻣﻬﺎﺑﺎد ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ اﻣﺎﻣﻰﻓﺮ و ﭘﺴﺮش - ﺣﺴﻦ - در ﺻـﻒ ﻏـﺬا

 

‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن - ﺣﺴﻦ - از ﻻﺑﻪ ﻻى ﻧﻴﺮوﻫﺎ رﻓﺖ و دو ﺑﺸﻘﺎب ﻏﺬا آورد. ﺑﺴﻴﺎر ﻋـﺼﺒﺎﻧﻰ

 

‫ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮﻫﺴﺘﻢ در ﺻﻒ ﻏـﺬا ﺑﺎﻳـﺴﺘﻢ ﺗـﺎ ﻧـﻮﺑﺘﻢ ﺷـﻮد و ﻏـﺬا ﺑﮕﻴـﺮم، وﻟـﻰ اﻳـﻦ ﻏـﺬا را

 

‫ﻧﻤﻰﺧﻮرم. ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد. ﻫﺮﮔﺎه ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣـﻰﺷـﺪ، ﻧﻜـﺎت رﻳـﺰ و ﻇﺮﻳـﻒ را رﻋﺎﻳـﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﺣﺘّﻰ ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﺳـﺮﻣﺎ ﺧـﻮردﮔﻰ ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﺶ را ﻧﺪاﺷـﺖ. در ﭘـﺸﺖ ﺟﺒﻬـﻪﺑـﻪ ﺗﺮﻛﻴـﺐ ﻛـﺎدرش

 

‫ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺣﺘّﻰ در ﻣﻮرد واﻛﺲ زدن از ﺧﻮد اﻳﺜﺎر ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد. ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: در

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻫﻮا ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮد ﺑﻮد. ﻧﻴﺮوﻫﺎ اورﻛﺖ و ﻛﻼه ﭘﻮﺷـﻴﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ و از ﺳـﺮﻣﺎى

 

‫زﻳﺎد در ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮاب، ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﺴﻰ ﺟﺮأت ﻧﻤﻰﻛﺮد ﻛﻪ از ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮاب ﺣﺘّﻰ ﺳﺮش را ﺑﻴـﺮون

 

‫ﻛﻨﺪ. ﻣﻦ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﻣﺎ را ﺑﻜﺸﻨﺪ. ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﺳـﺮ را از ﻛﻴـﺴﻪ ﺧـﻮاب ﺑﻴـﺮون

 

‫ﻛﺮدم. ﻛﺴﻰ را دﻳﺪم. دوﺑﺎره ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم، دﻳﺪم ﺷﻬﻴﺪ اﻣﺎﻣﻰﻓﺮ در ﺣﺎل ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺷﺐ اﺳﺖ. اﻳـﻦ

 

‫در ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﻰ از ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮاب ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻰآﻣﺪ و او در ﺣﺎل راز و ﻧﻴﺎز در آن ﻫﻮاى ﺳﺮد ﺑﻮد.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ ﺑﺨﻮاﻧﻨـﺪ، آﻫـﺴﺘﻪ راه

 

‫ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺮاى وﺿﻮﮔﺮﻓﺘﻦ ﻳﻚ ﻇﺮف زﻳﺮ ﺷﻴﺮ آب ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺻﺪا ﻧﻜﻨﺪ و ﻛـﺴﻰ ﺑﻴـﺪار ﻧـﺸﻮد.

 

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت روزه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﺴﻰ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ.

 

‫از ﻧﻈﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﺒﺎدى و ﺗﻘﻮى زﺑﺎﻧﺰد ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. اﻣﺎن اﻟﻠّـﻪ ﺣﺎﻣـﺪىﻓـﺮ ﻧﻘـﻞ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎر در ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ و زﻳﺒﺎﻳﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﻣﻰدﻳﺪﻳﻢ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭼـﻪ ﺻـﻔﺎﻳﻰ دارد

 

‫ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ. در آن زﻳﺒﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺣﻤﺪ و ﺷﻜﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. در ﻓـﺮاﻳﺾ دﻳﻨـﻰ

 

‫اﻫﻞ ﻋﻤﻞ ﺑﻮد. اﺑﺘﺪا ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﻌﺪ اﻓﺮاد را ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻓﺮاﻳﺾ دﻳﻨﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻗﺮآن ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ. در ﭘﺎدﮔﺎن ﭘﻴﺮاﻧﺸﻬﺮ ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ و

 

‫ﺻﺒﺢ را ﺑﻪ ﺟﺎ آورده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ و ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن - ﺣﺴﻦ - را ﺑﺮاى ﻧﻤﺎز ﺑﻴﺪار ﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺤﺒ‪ﺎت ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺟ‪ﻪ داﺷﺖ. ﺷﻬﻴﺪ ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ ﻓﺮدى ﻣﺘﻘّﻰ، ﺻﺒﻮر، ﻓﺪاﻛﺎر و ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ

 

‫ﺑﻮد. اﻋﺘﻘﺎد ﻗﻠﺒﻰ ﺑﻪ دﻳﻦ و ﺧﺪا داﺷﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪى ﺧﺪا و ﻧﺠﻒ را زﻳﺎرت ﻛـﻨﻢ. ﭘـﺲ

 

‫دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪﺷﻮم.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺪرم ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ 50 ﺳﺎل داﺷﺘﻨﺪ، وﻟﻰ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺟﻮاﻧـﺎن

 

‫ﭘﺮ ﺷﻮر ﺑﻮدﻧﺪ. در ﻳﻜﻰ از ﻣﺮﺧّﺼﻰﻫﺎ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، روز ﺳﻴﺰده ﻓﺮوردﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدش رﻓﺘـﻴﻢ. در

 

‫آنﺟﺎ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﻣﺴﺎﺑﻘﻪﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻠّﻪى ﻛﻮه ﺑﺮوﻳﻢ. ﻣﻦ ﻫﻨﻮز در وﺳﻂ ﻛـﻮه ﺑـﻮدم ﻛـﻪ اﻳـﺸﺎن ﺑـﺮ

 

‫ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺮو ﺑﺎﻻى ﻛﻮه آنﺟﺎ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻪام، آن را ﺑﻴﺎور. در ﻣﺎه رﻣﻀﺎن و در ﻫﻮاى ﮔـﺮم

 

‫ﺑﻨّﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اﻳﺸﺎن در ﺟﻨﮓ ﺻﻼﺑﺖﺧﺎﺻ‪ﻰ داﺷﺘﻨﺪ. اﻣ‪ﺎ از روح ﻟﻄﻴﻔﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ. در زﻣـﺎن ﺷـﻬﺎدت 52

 

‫ﺳﺎل داﺷﺖ و ﻣﺜﻞ ﻳﻚﺟﻮان 20 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻗﻠّﻪﻫﺎ ﻣﻰرﻓﺖ و اﻳﻦ ﻗﺪرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه از ﻋﻘﻴﺪهى ﺧﺎﺻ‪ـﺶ

 

‫ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺟﺴﻤﻰ ﺿﻌﻴﻒ، داراى ﻋﻘﻴﺪهاى ﻗﻮى ﺑﻮد.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪم. دﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﺎﻧﺪن در اﻳـﻦ دﻧﻴـﺎ را

 

‫ﻧﺪاﺷﺖ.

 

‫ﻣﺪﻳﻨﻪ داﻣﻐﺎﻧﻰﻧﮋاد - ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻳﻰ آﻣﺪ و اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎى اﻳﺸﺎن

 

‫را آورد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﺒﺮﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن را آوردﻧﺪ.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮاﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺟﻨﺎزه ى ﭘﺪرم 6 ﺳـﺎل در ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد. ﻣـﻦ و

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻗﺎدر 2 و 3 ﺟﻨﺎزه ى اﻳﺸﺎن را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ.

 

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮاﻣﺎﻣﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ 24/4/1364 در ﺟﺒﻬﻪى ﻏﺮب ﺑﻪ درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻳﺸﺎن ﭘﺲ از ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

زندگینامه شهید محمد بهرامیه

 

ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ - ﻓﺮزﻧﺪ ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻰ - در او‪ل دىﻣﺎه ﺳﺎل 1332 در روﺳﺘﺎى ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﺑﺨـﺸﻰ ﺟـﻮﻳﻦ از

 

‫ﺗﻮاﺑﻊ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺳﺒﺰوار ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 

‫در ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﺸﺮّف ﺷﺪ. ﺑﻮدن در ﺟﻮار ﻣﺮﻗـﺪ اﻣـﺎم ﺣـﺴﻴﻦ(ع) را

 

‫ﺑﺴﻴﺎر دوﺳﺖ داﺷﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ، ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ ﺑـﻪ ﺗﺤـﺼﻴﻞ دروس ﺣـﻮزوى ﺑـﻪ ﻣـﺸﻬﺪ ﻣﻘـﺪ‪س رﻓـﺖ.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﻣﺪرﺳﻪى دروس ﺣﻮزوى ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﻳﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻧـﺴﺎن ﺳـﺎﺧﺘﻪ ﻣـﻰﺷـﻮد و

 

‫ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰﻓﺮا ﻣﻰﮔﻴﺮد.

 

‫او ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺤﺼﻴﻞ دروس ﺣﻮزه ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﺧﻮد را ﺗﺎ دﻳﭙﻠﻢ اداﻣﻪ دﻫﺪ ﻛـﻪ ﭘـﺲ از آن ﺑـﻪ

 

‫ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ.

 

‫ﻓﺮدى ﻣﻬﺮﺑﺎن، ﺻﺎدق و ﺧﻮﺷﺮو و ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺳﺠﺎﻳﺎى اﺧﻼﻗﻰاش ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام دﻳﮕﺮان ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت ﭼﻬﺎرﺳﺎل در ﮔﻤﺮك ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ.

 

‫در اﻧﺠﺎم ﻓﺮاﻳﺾ دﻳﻨﻰﺑﺴﻴﺎر دﻗﻴﻖ ﺑﻮد. در ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌـﺮوف و ﻧﻬـﻰ از

 

‫ﻣﻨﻜﺮ را ﺳﺮﻟﻮﺣﻪى ﻛﺎرش ﻗﺮار داده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺷﺐ و ﻗﺮآن اﻫﻤﻴ‪ﺖ زﻳﺎدى ﻣﻰداد.

 

‫ﻧﻤﺎز ﺷﺐ را ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖﺧﻀﻮع و ﺧﺸﻮع ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﺠﺎ ﻣﻰآورد.

 

‫در اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ از ﺟﻤﻠﻪ: ﻗﺮآن، ﻣﻔﺎﺗﻴﺢ، ﻧﻬـﺞاﻟﺒﻼﻏـﻪ و رﺳـﺎﻟﻪى اﻣـﺎم را ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﺻﻠﻪى رﺣﻢ را ﻧﻴﺰ ﺑﺠﺎ ﻣﻰآورد و ﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﺶ را در اﺧﺘﻴﺎر دﻳﮕـﺮان ﻣـﻰﮔﺬاﺷـﺖﺗـﺎ آنﻫـﺎ ﻧﻴـﺰ

 

‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و از آنﻫﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎرى ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ در 23 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻰﺑﻰ ﻣﻬﻴﻦ ﺣـﺴﻴﻨﻰ ﭘﻴﻤـﺎن ازداوج ﺑـﺴﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺪ‪ت زﻧـﺪﮔﻰ

 

‫ﻣﺸﺘﺮك آنﻫﺎ 8 ﺳﺎل ﺑﻮد. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻓﺮدى ﺧﻮش اﺧﻼق و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫ﺣﺎﺻﻞ ازدواج آنﻫﺎ ﺳﻪﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎمﻫﺎى: ﻣﻬﺪى (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 26/9/1345)، ﻣﺮﻳﻢ (ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 16/3/1357) و

 

‫اﺣﻤﺪ (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 10/7/1360)ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ، در ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻨﺰل و ﻧﮕﻬﺪارى از ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺑـﻪ ﻣـﻦ

 

‫ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻫﻴﭻ وﻗﺖﻧﺎراﺣﺘﻰ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﻰآوردﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: دﻟﻴﻠﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻧـﺎراﺣﺘﻰ

 

‫را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺒﺮد. زن و ﻣﺮد ﺑﺎﻳﺪ راﺳﺘﮕﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑـﺮاى اﻳـﺸﺎن دﺧﺘـﺮ و ﭘـﺴﺮ ﻓﺮﻗـﻰ ﻧﻤـﻰﻛـﺮد،

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﻢ و روح ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﻃﻮرى ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﻣﻔﻴـﺪ

 

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺳﺮﺑﺎر ﺟﺎﻣﻌﻪﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ آنﻫﺎ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻋﺎﻟﻴﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻪ ﭼﺎدر، اﻫﻤﻴ‪ﺖ

 

‫ﻣﻰدادﻧﺪ، ﭼﻮن ﺣﺠﺎب را ﺑﺎ ﭼﺎدر ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻖّ اﻟﻨّﺎس و ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻮن ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎ

 

‫و اﻋﻤﺎل ﻣﺎ ﺣﺴﺎﺑﺮﺳﻰﻣﻰﺷﻮد، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮد را آﻟـﻮده ﺑـﻪ ﻣـﺎل دﻧﻴـﺎ ﻛﻨـﻴﻢ. آﺧـﺮت را ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎ ﺗـﺮﺟﻴﺢ

 

‫ﻣﻰدادﻧﺪ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻼل و ﺣﺮام ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ زﻣﻴﻨﻰ در ﺣﺎل ﺳﺎﺧﺖ داﺷﺘﻴﻢ، ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﺑـﻪ راﺣﺘـﻰ ﻣـﻰﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ آﻫـﻦ

 

‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺪون ﻧﻮﺑﺖﺑﮕﻴﺮﻧﺪ، وﻟﻰ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﻧﺪادﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣـﻦ ﺑـﺎ دﻳﮕـﺮان ﻫـﻴﭻ ﻓﺮﻗـﻰ

 

‫ﻧﺪارم. ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺑﺖ رﻋﺎﻳﺖﺷﻮد. اﻳﺸﺎن اﺻﻼً ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺎل دﻧﻴﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. اﻛﻨﻮن ﻣـﺎ ﺑـﻪ دﺳـﺘﻮرات اﻳـﺸﺎن در

 

‫زﻧﺪﮔﻰ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و اﺛﺮات ﻣﺜﺒﺖ آن را در ﺧﻮدم و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎﻳﻢ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ.

 

‫ﺑﺎ آﻏﺎز ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﻣـﺮدم ﻋﻠﻴـﻪ رژﻳـﻢ ﻃـﺎﻏﻮت در زﻣـﺮه ى ﻳـﺎران راﺳـﺘﻴﻦ اﻧﻘـﻼب ﻗـﺮار ﮔﺮﻓـﺖ. در

 

‫راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ دﺳـﺘﻮر اﻣـﺎم از ﺧـﺪﻣﺖ ﺳـﺮﺑﺎزى ﻓـﺮار ﻛـﺮد و ﺑـﻪ ﺷـﻐﻞ ﺟﻮﺷـﻜﺎرى

 

‫ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. ﺣﺘّﻰ در درﮔﻴﺮى ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ در ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻮرد ﺿﺮب و ﺷﺘﻢ آنﻫـﺎ

 

‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫از ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و ﮔﺮوﻫﻚﻫﺎى ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب ﻣﺘﻨﻔّﺮ ﺑﻮد. او ﻣﺮدم را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻜﺮد ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ و ﻫـﺪفﻫـﺎى

 

‫آنﻫﺎ آﮔﺎه ﻣﻰﻛﺮد و در اﻳﻦ راه ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ورود اﻣﺎم ﺑﻪ اﻳﺮان را ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷـﺪ، ﮔـﻮﻳﻰ ﮔﻤـﺸﺪهاش را ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮده

 

‫اﺳﺖ. ﺑﻪ اﻣﺎم و روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. اﻳﺸﺎن در ﻣﻮرد اﻣﺎم ﮔﻔﺘـﻪاﻧـﺪ: اﻣـﺎم ﻣـﺮدى ﺷـﺠﺎع، ﻣـﺪﻳﺮ و

 

‫داﻧﺎﺳﺖ. ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪﺑﻌﺪ از اﻣﺎﻣﺎن و اﺋﻤﻪ(ع) در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺑـﺪﺗﺮﻳﻦ ﺳـﺨﺘﻰﻫـﺎ از

 

‫ﻣﺒﺎرزه دﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و اﻣﺎﻣﺎن(ع) واﺟﺐ اﺳﺖ، اﻃﺎﻋـﺖ از ﻳـﻚ

 

‫ﭘﻴﺸﻮاﻳﻰ ﻫﻤﭽﻮن اﻣﺎم ﻧﻴﺰ واﺟﺐ اﺳﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻣﻮرد اﻧﻘﻼب ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﺷﺪ.

 

‫در ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺤﻠّﻪ ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، ﺑﺎ اﻫﺪا ﻛﺮدن دﺳﺘﮕﺎه ﺟﻮﺷـﻜﺎرى

 

‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﻬﺎدﺳﺎزﻧﺪﮔﻰﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﻴﻮﺳﺖ. در ﺳﺎل 1359 ﻋﻀﻮ رﺳﻤﻰ ﺳﭙﺎه ﺷﺪ. در ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻌﺎون ﺳـﭙﺎه

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﺟﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺗﻤﺎم وﻗﺘﺶ را ﺻﺮف ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﻔﺘﻪاى ﭼﻨﺪﺷﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ

 

‫ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻧﻤﻰرﻓﺖ.

 

‫ﻣﺪ‪ﺗﻰ در ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺎرﮔﺰﻳﻨﻰ ﺳﭙﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن را ﺑﺮاى رﻓﺘﻦﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺎده ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اﻛﺒﺮ ﺳﻌﻴﺪى ﻓﺎﺿﻞ - دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل1360 اﻳﺸﺎن ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻌـﺎون ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻣـﻦ

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ اﻣﻮر ﺷﻬﺪا را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺘﻢ. از اﺑﺘﻜﺎرات اﻳﺸﺎن در ﻣﺸﻬﺪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﺘﺎد اﻣـﻮر ﺷـﻬﺪا ﺑـﻮد. در

 

‫ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﺳﺘﺎنﻫﺎى ﺷـﻴﺮاز و اﺻـﻔﻬﺎن داﺷـﺘﻨﺪ و در آن ﺟـﺎ اﻳـﻦ ﺳـﺘﺎد را دﻳﺪﻧـﺪ. و از

 

‫ﻧﺤﻮهى ﻛﺎرش ﻣﻄّﻠﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، در ﻣﺸﻬﺪ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮح را راهاﻧﺪازى ﻛﺮدﻧﺪ. ﻗـﺒﻼً اﻣـﻮر ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ

 

‫ﺷﻬﺪا در ﻣﻜﺎنﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻣﻰﺷﺪ، وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﺘﺎد وﻳﮋهى ﺷﻬﺪا در ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮﻳﻦ

 

‫ﻧﻘﻄﻪ ﺷﻬﺮ و ﺑﺎ ﻣﺴﺘﻘﺮﻛﺮدن اﻣﻜﺎﻧﺎت و ﻧﻴﺮوﻫﺎ در ﻳﻚ ﻣﻜﺎن ﻣﺸﺨﺺ‪ ،ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪﻣـﺸﻜﻼت ﺑـﺴﻴﺎرى از

 

‫ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا را رﻓﻊ ﻛﻨﻨﺪ. از دﻳﮕﺮ ﻛﺎرﻫﺎى اﻳﺸﺎن ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎى آﻟﻮﻣﻴﻨﻴـﻮﻣﻰ ﺑـﻮد. ﭼـﻮن در

 

‫آن ﻣﻘﻄﻊ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا، ﺷﻬﻴﺪان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﻣﺤﻞّ ﻣﻰﺑﺮدﻧـﺪ و ﻣﺮاﺳـﻢ ﺷـﺒﻰ ﺑـﺎ ﺷـﻬﺪا را

 

‫داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﭼﻮﺑﻰ ﺑﻮد و دﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻮﺗﻬﺎى ﭼﻮﺑﻰ آﺳﺎن، ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ ﻣﻨﻈـﻮر اﻳـﺸﺎن

 

‫دﺳﺘﻮر ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎى آﻟﻮﻣﻴﻨﻴﻮﻣﻰ را دادﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻣﺸﻜﻠﻰ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻳﺪ. از دﻳﮕـﺮ

 

‫ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ در ﺳﺘﺎد وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻳﻢ، ﺧﺪﻣﺎت رﺳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑـﻮد. از دﻳﮕـﺮ

 

‫اﻗﺪاﻣﺎت ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ راهاﻧﺪازى دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﻮد. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﺑﺮدن ﺧـﺎﻧﻮادهﻫـﺎى

 

‫ﺷﻬﺪا در روزﻫﺎى ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻣﺰار ﺷﻬﺪا ﻛﻪ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮسﻫﺎى ﺳـﭙﺎه اﻧﺠـﺎم ﻣـﻰﺷـﺪ. از دﻳﮕـﺮ ﻛﺎرﻫـﺎى

 

‫اﻳﺸﺎن، اردوﻫﺎى ﺗﻔﺮﻳﺤﻰ - ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑـﻪ

 

‫اﻳﻦ اردوﻫﺎ ﻣﻰآورد و از آن ﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد در ﺣﻀﻮر ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﺪا اﻳﺸﺎن را ﺑﺎﺑﺎ ﺻـﺪا ﻧﺰﻧﻨـﺪ ﭼـﻮن

 

‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺎراﺣﺖﻣﻰﺷﺪﻧﺪ.

 

‫در آن ﻣﻘﻄﻊ ﺣﺴ‪ﺎس اﻃﻼع رﺳﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻮد، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﺎر ﻣﻘﺪ‪ﺳﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﺷﻤﺎر ﻣﻰآﻣﺪ، وﻟﻰ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞﻫﺎى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ در روﺣﻴ‪ﺎت ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺳﺘﺎد اﺛﺮﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و آنﻫﺎ ﺳـﻌﻰ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻃﻮرى ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪﻛﻪ ﺑﻰاﺣﺘﺮاﻣﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻧﺸﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺳﺘﺎد ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. آنﻫﺎ را ﺗﻮﺻـﻴﻪﺑـﻪ ﺻـﺒﺮ و ﺧﻮﻳـﺸﺘﻦ دارى

 

‫ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ. از آنﻫﺎﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ، ﭼﻮن در آن ﺳـﺘﺎد اﻓـﺮاد ﺧﺎﺻ‪ـﻰ

 

‫ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا، اﺳﺮا، ﺟﺎﻧﺒﺎزان و ﻣﻔﻘﻮداﻷﺛﺮ در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﻓـﺮدى ﻓﻜـﻮر،

 

‫ﻓﻬﻴﻢ، ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد و ﺧﻮﺷﺮو ﺑﻮد. در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻨﻈّﻢ ﺑﻮد. در اﻧﺠﺎم ﻫﺮ ﻛﺎرى از ﻗﺒﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪرﻳـﺰى

 

‫ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺖ. ﻓﺮدى اﻫﻞ ﺗﻌﻘّﻞ و ﺗﻔﻜّﺮ ﺑﻮد. ﻣﻄﺎﻟﻌـﺎت زﻳـﺎدى داﺷـﺖ.

 

‫ﭼﻮن ﻃﺮحﻫﺎى ﺧﺎﺻ‪ﻰ را ﺑﻪ اﺟﺮا در ﻣﻰآورد ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻋﻤﻴﻘﻰ ﻧﻴﺰ داﺷﺖ. در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫـﺎ ﻣـﺸﻮرت

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻈﺮات آنﻫﺎ را ﺟﻮﻳﺎ ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﺮﺧﻮردى دوﺳﺘﺎﻧﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﻳـﻚ ﺑـﺮادر رﻓﺘـﺎر

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﻨﺎﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﻰ ﻛﻪ در ﻗﺒﺎل ﺧﻮن ﺷﻬﺪا و ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى آﻧـﺎن اﺣـﺴﺎس ﻣـﻰﻛـﺮد و

 

‫ﺑﺮاى ﺣﻔﺎﻇﺖ از اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ و دﻓﺎع از ﻛﻴﺎن و ﺷﺮف ﻣﻴﻬﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣـﻖ ﻋﻠﻴـﻪ ﺑﺎﻃـﻞ

 

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ. او ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣـﻰرﺳـﻨﺪ. ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ ﺧـﺎﻃﺮ

 

‫ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻧﻜﺮد و ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺮﺟﻴﺢ داد.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﺎ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن و ﻃﻠﺒﻪﻫﺎ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ درس ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ.

 

‫آرزو داﺷﺖ در ﺟﺒﻬﻪﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﺪ دﺷﻤﻨﺎن را از ﻛﺸﻮر ﺑﻴﺮون ﻛﻨـﺪ. ﻣﻄﻴـﻊ اواﻣـﺮ اﻣـﺎم

 

‫ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﺎن آﻣﻮزش اﺳﻠﺤﻪ ﻣﻰداد و آنﻫﺎ را ﺑﺮاى ﻣﻘﺎﻃﻊ ﺣﺴ‪ﺎس آﻣﺎده ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه اﺳﺘﻌﻔﺎ داد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﮕﺮﻣﻰﺷﻮد اﻧـﺴﺎن ﭘﺎﺳـﺪار ﺑﺎﺷـﺪ و

 

‫ﺟﺒﻬﻪ را ﻧﺒﻴﻨﺪ.

 

‫ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻌﺎون ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ ﺑﻮد. ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از ﺑﻴﺴﺖ روز ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ در ﻗﺒﺎل ﺧـﻮن ﺷـﻬﺪا

 

‫ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺎﻳﺪ از ﻛﺸﻮر دﻓﺎع ﻛﻨﻴﻢ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از ﺳﭙﺎه دﻳﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣـﻰآﻣﺪﻧـﺪ و ﮔﻠـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدم، اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺒﻴﻦ ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﻢ ﺧﻮﻧﻰ اﺳـﺖ. اﻳـﻦ ﺧـﻮن ﺷﻬﺪاﺳـﺖ و ﻣـﺎ ﻣـﺪﻳﻮن ﺷـﻬﺪا

 

‫ﻫﺴﺘﻴﻢ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻨﺪ، ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺒﺮﻳـﺪ. ﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﺣﺘﻤـﺎً.

 

‫ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ راﺿﻰﺑﺎﺷﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫـﺎى ﺷـﻬﺪا

 

‫را از اﺻﻔﻬﺎن ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪﺑﺮاى زﻳﺎرت آورده ﺑﻮدﻧﺪ، اﻳﺸﺎن ﻣﺮا ﺑﺮاى دﻳﺪن ﺑﻪ ﻣﺤﻞ اﺳﺘﻘﺮار آنﻫﺎ ﺑﺮدﻧـﺪ و

 

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻮن آنﻫﺎﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻌﻀﻰ از آنﻫﺎ ﻫﻤﺴﺮاﻧﺸﺎن را در ﺟﻨﮓ از دﺳﺖ

 

‫دادهاﻧﺪ، ﺷﻤﺎ از ﻣﻦﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻤﺎﻫـﺴﺘﻢ، ﭼـﻮن ﻧﺎراﺣـﺖ

 

‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. اﮔﺮ از ﺷﻤﺎﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: اﻳﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ؟ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ زﻧﺪه ﻫـﺴﺘﻢ. ﺣﺘّـﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ: آن ﺟﺎ ﻣﺮا ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺪا ﻧﺰﻧﻴﺪ، ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﻋﻤﻮ.

 

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد: ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻨﻢ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻳﺪ. ﺣﺠﺎب اﺳﻼﻣﻰ را رﻋﺎﻳـﺖ ﻛﻨﻴـﺪ. ﻣﺤـﺎﻓﻆ

 

‫اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ. راه ﻣﺮا اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ. اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم ﺑﺮاى ﺟﻠﺐ رﺿﺎى ﺣـﻖ ﺗﻌـﺎﻟﻰ اﺳـﺖ و

 

‫ﻧﻴﻤﻰ از ﺛﻮاﺑﺶ از آنِ ﺷﻤﺎﺳﺖ و در ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ و زارى ﻧﻜﻨﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. ﻣـﻦ ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫در ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﻣﺮز ﻋﺮاق در ﺷﻠﻤﭽﻪ او ﻃﺮح ﻛﻨﺪن ﻛﺎﻧﺎﻟﻰ را داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪى آنﻫﺎ ﺑﺎ ﻋﺮاق ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻢ

 

‫ﺑﻮد. دﺷﻤﻦ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ آنﻫﺎ ﻣﻰﺷﻮد و آر.ﭘﻰ.ﭼﻰ ﻣﻰزﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﻨﺪ و او ﺑـﻪ

 

‫ﻓﻴﺾ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ 18/6/1361 در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺑﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﺑـﻪ درﺟـﻪى رﻓﻴـﻊ

 

‫ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮش را ﭘـﺲ از اﻧﺘﻘـﺎل ﺑـﻪ ﻣـﺸﻬﺪ ﺗـﺸﻴﻴﻊ و ﺑـﺮاى ﺧـﺎك ﺳـﭙﺎرى ﺑـﻪ

 

‫زادﮔﺎﻫﺶ - روﺳﺘﺎى ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ - ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳـﺸﺎن اﺣـﺴﺎس ﻛـﺮدم، ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﺳـﻨﮕﻴﻨﻰ ﺑـﺮ دوش ﻣـﻦ

 

‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﺳﻌﻰ ﻛﺮدم ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﻃﻮرى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت ﺷﻬﻴﺪﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﻋﺪ‪ه اى از ﻣﺮدم روﺳﺘﺎى ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷـﺪﻧﺪ

 

‫ﺗﺎ راه او را اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ.

زندگینامه شهید سید محمد پورنقی

 

ﺳﻴ‪ﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪﭘﻮرﻧﻘﻰ، در ﭼﻬﺎرم دىﻣﺎه ﺳﺎل 1335 در ﺧﺎﻧﻮادهاى ﻣﺬﻫﺒﻰ، در ﺷﻬﺮ ﻋﻠﻢ و ﺗﻘﻮى، ﻧﺠـﻒ

 

‫اﺷﺮف، ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺷﺪن ﺗﻮﻟّﺪ او ﺑﺎ روز ﺟﻤﻌﻪ، ﻧﺎﻣﺶ را ﻣﺤﻤ‪ـﺪ ﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ. دوران ﻛـﻮدﻛﻰ و ﺗﺤـﺼﻴﻼت

 

‫اﺑﺘﺪاﻳﻰ را ﻫﻤﺎن ﺟﺎ در ﻣﺪرﺳﻪى ﻋﻠﻮى - ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮص اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﻮد - ﺳﭙﺮى ﻛﺮد. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛـﻪ دوﻟـﺖ

 

‫ﻋﺮاق ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون راﻧﺪن اﻳﺮاﻧﻰﻫﺎ از ﻋﺮاق ﮔﺮﻓﺖ، ﺧﺎﻧﻮادهى وى از ﻧﺠﻒ ﺑﻪ وﻃﻦ اﺻﻠﻰ ﺧﻮدﺷـﺎن،

 

‫اﻳﺮان، ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و در ﻣﺸﻬﺪ اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ. در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم - ﻛﻪ ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ اواﻳـﻞ دوره ى راﻫﻨﻤـﺎﻳﻰ او

 

‫ﺑﻮد - ﺳﻴ‪ﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪ در ﻣﺪرﺳﻪى ﺣﺎج ﺗﻘﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﺤـﺼﻴﻞ ﻛـﺮد. اﻣ‪ـﺎ ﺑـﻪ دﻟﻴـﻞ ﺟﺎﺑـﻪ ﺟـﺎﻳﻰ ﻣﺤـﻞّ

 

‫ﺳﻜﻮﻧﺖ، ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت ﻣﺘﻌﺪ‪دى از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻗﺘـﺼﺎدى روﺑـﻪ رو ﺷـﺪﻧﺪ. ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ دﻟﻴـﻞ در ﻣﻐـﺎزه

 

‫ﺧﺮّازى ﭘﺪر ﻧﺼﻒ روز ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻫﻢ ﻛﺶﺑﺎﻓﻰ ﻣﻰﻛـﺮد و ﻫـﺮ آنﭼـﻪ را ﻛـﻪ ﺑـﻪ دﺳـﺖ

 

‫ﻣﻰآورد، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻰداد ﺗﺎ ﻛﻤﻚ ﺧﺮﺟﻰ ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺣﺘّﻰ اﮔﺮ ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﻰرﻓﺖ و ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن ﺷﺐﻫﺎى ﺟﻤﻌﻪ را ﻫﻴﭻﮔﺎه ﺗﻌﻄﻴـﻞ

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮد.

 

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺘﺶ را ﺑﻪﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺣﻀﺮت رﺿﺎ(ع)ﻣﻰرﻓﺖ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﭘﺪرش

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜﻰ از زﻣﺎنﻫﺎى ﺑﻮدﻧﺶ در ﻣﻐﺎزه ﺧﺎﻧﻤﻰ ﺑﻪ او ﺗﻌﺮّض ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﭘﻮل را ﺑﻪ دﺳـﺘﻢ

 

‫ﻧﺪادى و روى ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻰ؟ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﺿﻮع را از آن ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﻳﺎ ﺷـﺪم، ﮔﻔـﺖ: ﭼـﻪ ﭘـﺴﺮ ﺧـﻮﺑﻰ

 

‫ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﺮدهاى.

 

‫ﺳﺎل او‪ل ﻣﺘﻮﺳ‪ﻄﻪ را در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن روزاﻧﻪ ﺣﺎج ﺗﻘﻰ و ﺳـﺎلﻫـﺎى ﺑﻌـﺪ را در دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن ﺷـﺒﺎﻧﻪ ﺟﻠﻴـﻞ

 

‫ﻧﺼﻴﺮزاده ﮔﺬراﻧﺪ. ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻏﻞ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺪرش ﺑﻮد و اﻓﺮاد ﺗﺤﺖ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ اﻳﺸﺎن زﻳـﺎد ﺑﻮدﻧـﺪ و در

 

‫آن ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻴﺰ ﻓﻘﺮ ﺷﺪﻳﺪى ﺑﺮﺟﺎﻣﻌﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﻮد، او ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ روزﻫﺎ ﻛﺎر ﻛﻨـﺪ. او

 

‫ﻣﺪ‪ت زﻳﺎدى در ﻛﺶﺑﺎﻓﻰ ﺷﺐ و روز ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﺐﻫﺎ ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﻛﻼس درس ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺎر

 

‫ﻣﻰرﻓﺖ. ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺳﺎل 1355 دﻳﭙﻠﻤﺶ را در رﺷﺘﻪ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ اداﻣﻪﺗﺤﺼﻴﻞ داﺷﺖ. در ﻛﻨﻜﻮر ورودى داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد، وﻟﻰ ﭼﻮن وﻗﺖ ﻛـﺎﻓﻰ

 

‫ﺑﺮاى ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﺪاﺷﺖ، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ در رﺷﺘﻪى دﻟﺨﻮاﻫﺶ ﻗﺒﻮل ﺷﻮد. در ﻫﻤﺎن ﺳﺎل ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺳـﺮﺑﺎزى

 

‫ﺑﻪ ارﺗﺶ رﻓﺖ و دوران ﺳﺮﺑﺎزى را ﺑﺎ درﺟﻪى ﮔﺮوﻫﺒﺎن ﺳﻮ‪ﻣﻰ ﺗﺎ ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه 1357 اداﻣﻪ داد.

 

‫ﺳﺎل دو‪م ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﺎ آﻏﺎز اوجﮔﻴﺮى ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد. ﺑﺎ وﺟﻮد ﭘﻴﺎم اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ،

 

‫ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﻓﺮار از ﭘﺎدﮔﺎنﻫﺎ - ﻛﻪ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻬﻴ‪ﺎ ﺑﻮد - اﻣ‪ﺎ او ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓـﺖ ﻓـﺮار ﻧﻜﻨـﺪ و از داﺧـﻞ

 

‫ارﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ارﺗﺶ ﺑﺮﺧﻴﺰد و ﺧﺒﺮﻫﺎﻳﻰ را از داﺧﻞ ﻧﻈﺎم ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.

 

‫ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎﻳﺶﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﻣﻨﻈّﻢ ﻧﺒﻮد، وﻟـﻰ ﺗـﺎ ﺣـﺪ‪ اﻣﻜـﺎن ﺑـﺎ ﺑﻴـﺎن ﺣﻘـﺎﻳﻖ ﺑـﻪ ﻣﺒـﺎرزه ﺑـﺎ رژﻳـﻢ

 

‫ﺑﺮﻣﻰﺧﺎﺳﺖ.

 

‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ درﺟﻪدار ارﺗﺶ ﺑﻮد اﻣ‪ﺎ در ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬاى 48 ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻟﺸﻜﺮ 77 را ﻧﻘـﺶ ﻣﻬﻤ‪ـﻰ

 

‫داﺷﺖ.

 

‫در ﺷﻌﺎر ﻧﻮﻳﺴﻰ و ﺑﺮدن وﺳﺎﻳﻞ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ و دادن آن ﺑﻪ درﺟﻪداران و ﺳﺮﺑﺎزان ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ داﺷﺖ.

 

‫در اﻳﻦ ﻣﺪ‪ت ﻛﻪ در ارﺗﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد، ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﻰ را ﻛﻪ رﻫﺒﺮى و ﻛﺸﺘﺎر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣـﺮدم ﻣـﺸﻬﺪ را

 

‫در ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺘﻨﺪ ﭘﺲ از ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ، ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ آنﻫـﺎ را ﺑـﻪ ﻫﻼﻛـﺖ ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ ﻛـﻪ

 

‫ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزﻳﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزى رﺳﻴﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1359 ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه ﺷﺪ. ﭘﺲ از اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮى ﻣﻰﻛﺮد. از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﺧـﻂ

 

‫ﻏﺮب زدهﻫﺎ ﺑﻨﻰﺻﺪر و ﻟﻴﺒﺮالﻫﺎ و ﺷﺮق زدهﻫﺎ ﭼﭙﻰﻫﺎ و ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ داﺷـﺖ و اﻳـﻦ زﻣـﺎﻧﻰ

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺎﻫﻴ‪ﺖ آنﻫﺎ ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﻣﺸﺨّﺺ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد.

 

‫ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ در زﻣﻴﻨﻪﻫﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰ و ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ. از ﺧـﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت اﺧﻼﻗـﻰ ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﻣﻰﺗﻮان: ﺻﺒﺮ زﻳﺎد، اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ، اﺧﻼص و ﺳﺎدﮔﻰ را ﺑﻴﺎن ﻛﺮد.

 

‫ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ازدواج دادﻳﻢ و ﺣﺘّﻰ ﭘﺪر ﮔﻔﺖ: ﻫـﺮ ﻓـﺮدى را ﺷـﻤﺎ ﺑﮕـﻮﻳﻰ

 

‫ﻗﺒﻮل اﺳﺖ. ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر از ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى دﺧﺘﺮ ﭘﻴـﺸﻨﻬﺎد داده ﺑﻮدﻧـﺪ، وﻟـﻰ ﺳـﻴ‪ﺪﻣﺤﻤ‪ﺪ در ﺟـﻮاب

 

‫ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﻮد، ﻣﻦ ازدواج ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ.

 

‫در 25 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺮاى ﺑﺎر او‪ل ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪى ﻏﺮب اﻋﺰام ﺷﺪ و 20 روز در ﺳﺮ ﭘ‪ﻞ ذﻫﺎب و ﻗﺼﺮﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑـﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﻧﮕﻴﺰهى اﺻﻠﻰﺧﻮد را از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻔﻬﻴﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻣﺎ از ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﻣﺎم

 

‫ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺑﺮﺗﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ و ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب، ﻫﺪف اﺻﻠﻰ ﻣﺎﺳﺖ. در ﺟﺒﻬﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ی ﮔﺮوﻫﻰ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه

 

‫داﺷﺖ و ﻫﻤﻪ او را دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ.

 

‫دﻓﻌﻪى دو‪م و ﺳﻮ‪م ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪى اﻟﻠّﻪاﻛﺒﺮ ﺧﻮزﺳﺘﺎن، در اﻃﺮاف ﺑﺴﺘﺎن، اﻋﺰام ﺷﺪ و 120 روز آنﺟﺎ ﺑـﻮد.

 

‫ﻣﺪ‪ت زﻳﺎدى از اﻋﺰاﻣﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰﺑﻴﺎﻳـﺪ. ﺑـﺮادرش در اﻳـﻦ ﺑـﺎره ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:

 

‫ﺑﺮﮔﻪى ﻣﺮﺧّﺼﻰ را اﻣﻀﺎﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. وﻟﻰ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻄّﻠﻊ ﻣﻰﺷﻮد، ﭼﻬﺎر روز دﻳﮕـﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎﺗﻰ در ﭘـﻴﺶ

 

‫اﺳﺖ، از آﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰﻣﻨﺼﺮف ﻣﻰﮔﺮدد. و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻰﮔﻴﺮد ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻴﺎﻳﺪ. ﺷﺐ

 

‫ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت در ﺧﺎﻧﻪى ﻳﻜﻰ از ﺑﺴﺘﮕﺎن در اﻫﻮاز ﻣﻰرود و اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺟﻴﭗ

 

‫در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪﻣﺎﺷﻴﻦ ﭼﭗ ﻣﻰﺷﺪ وﻟﻰ ﭼﻮن ﺳﺮﻋﺖ ﻛﻢ ﺑﻮد اﺗّﻔﺎﻗﻰ ﻧﻴﻔﺘﺎد.

 

‫در ﺗﺎرﻳﺦ 11/6/1360، ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷـﻬﺎدت رﺟـﺎﻳﻰ و ﺑـﺎﻫﻨﺮ اﻧﺠـﺎم ﺷـﺪ و ﻣﺤﻤ‪ـﺪ ﭘﻴـﺸﺎﭘﻴﺶ

 

‫ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺑﻮد و آنﻫﺎ را ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﻟﺒﺎس ﻛﺎر ﻣﻰﭘﻮﺷـﻴﺪ، وﻟـﻰ در روز ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﻟﺒﺎس ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗّﺐﻓﺮم ﺳﭙﺎه را ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎدت ﻋﺎزم ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻰ ﺑﻪ ﺳﻴ‪ﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﮔﻔﺘﻴﻢ: ﻣﮕﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮى؟ ﺑﺎ ﺟﺪﻳ‪ﺖ

 

‫ﺗﻤﺎم ﺟﻮاب داد. ﺑﻠﻪ. ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم.

 

‫در ﺳﺎل 1360، ﺳﺎﻋﺖ 12 ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﺮوع ﻣﻰﺷﻮد. ﺷﻬﻴﺪﻛﻪ ﺧﻮد ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ را ﺑﺮﻋﻬـﺪه داﺷـﺖ،

 

‫ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻛﻢﻛﻢ ﻛﻪ ﻫﻮا روﺷﻦ ﻣﻰﺷﻮد، ﺗﻴﺮى ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ، وﻟـﻰ ﺑـﺎ اﻳـﻦ

 

‫ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﺒﺮد اداﻣﻪﻣﻰدﻫﺪ. ﮔﻠﻮﻟﻪاى دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺑﺪﻧﺶ اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨـﺪ و در ﺳـﭙﻴﺪه دم روز

 

‫13/6/1360 در ﺟﺒﻬﻪى اﷲاﻛﺒﺮ ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﻘﺎم رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫ﺑﺮادرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎﺣﺪود ﺑﻴﺴﺖ روز از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﺑـﻰاﻃّـﻼع ﺑـﻮدﻳﻢ. ﺑﻌـﺪ از اﻃّـﻼع، ﺷـﻬﺎدت

 

‫اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﺑﻮد، ﭼﻮن ﺟﻨﺎزهاى ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ. ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺟﻨﺎزه ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻴﻦ دو ﻛﺎﻧـﺎل و

 

‫ﭼﻮن ﺳﻴ‪ﺪﻣﺤﻤ‪ﺪﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻫﻤﻪ ﺑﻮد، اﻣﻜﺎن اﻧﺘﻘﺎل آن ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﺒﻮد. ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻌـﺪ از 3 ﻣـﺎه و ده روز

 

‫ﺟﻨﺎزه ى اﻳﺸﺎن را آوردﻧﺪ و ﻫﻴﭻ ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺟﻨﺎزه ﻣﺘﻼﺷﻰ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد.

 

‫ﻣﺤﻞّ دﻓﻦ اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪﺑﺰرﮔﻮار در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع)، ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪا، ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺳﻴ‪ﺪﻣﺤﻤ‪ﺪﭘﻮرﻧﻘﻰ در ﻗﺴﻤﺘﻰ از وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: از ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ

 

‫ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻏﻔﻠﺘﻰ در اﻃﺎﻋﺖ از اواﻣﺮ اﻣﺎم ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺮوزى از آنِ ﻣﺎﺳﺖ. ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان

 

‫از اﻳﻦ اﻧﻘﻼب و ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ دﻓﺎع ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺎﺿـﺮ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و ﻧﮕﺬارﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻰ

 

‫ﺧﺪاﻳﺎن و ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ، آﺑﺮو و ﺣﻴﺜﻴ‪ﺖ ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ را ﻟﻜّﻪ دار ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.

زندگینامه شهید محمدرضا پیله وران

 

ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠﻪوران - ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻦ - در دﻫﻢ ﺷـﻬﺮﻳﻮر ﻣـﺎه ﺳـﺎل 1345 در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑـﺎد

 

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﻛﻮدﻛﻰ آرام و ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﺑﺎزى

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ را ﺗﺎﺳﺎل 1355 در ﻣﺪرﺳﻪى ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻰ در ﮔﻨﺎﺑﺎد ﮔﺬراﻧﺪ. داﻧﺶ آﻣـﻮزى ﺳـﺎﻋﻰ ﺑـﻮد و

 

‫ﺗﻜﺎﻟﻴﻔﺶ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.

 

‫دورهى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ اﺑﻦ ﺳﻴﻨﺎ در ﺳﺎل 1359 ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد.

 

‫اﻳﺎم ﺑﻰﻛﺎرى را ﺑﻪ ﻣﻐﺎزهى ﭘﺪرش ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻋﻀﻮ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻮد.

 

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﺜﻞ ﻛﺘﺐ اﺳﺘﺎد ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى و ﺷﻬﻴﺪ دﺳﺘﻐﻴﺐ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد. ﺑـﻪ ﻛﺎرﻫـﺎى

 

‫ﺧﻄّﺎﻃﻰ و ﻧﻘّﺎﺷﻰ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪﺑﻮد.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ - دوﺳﺖﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﺧﻂّ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺮ ﺧﻮردار ﺑﻮد. ﺑﺮ روى دﻳـﻮار ﺷـﻌﺎر

 

‫ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ. در ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪا ﺑﺮ روى دﻳﻮار ﺷﻌﺎر ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﻪ وﺟﻪ اﷲ ﺗﻮﺳـﻂ اﻳـﺸﺎن ﻧﻮﺷـﺘﻪ

 

‫ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻫﻨﻮز آن ﺧﻂﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ.

 

‫ﺣﺠ‪ﺖاﷲ رداﺋﻰ - دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در دوران ﺟﻮاﻧﻰﻣﻦ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه آﻗـﺎى ﭘﻴﻠـﻪوران در

 

‫ﻧﻤﺎزﻫﺎى ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺮﻛﺖﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ و اﻣﺎم ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﺮاﺋﺖ ﻧﻤﺎزﻣﺎن را ﺗﺼﺤﻴﺢ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﺋﻤﻪى اﻃﻬﺎر(ع) داﺷﺖ. در ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﺐﻫﺎى ﻗﺪر، ﻣﺎه ﻣﺤﺮّم و ﺻﻔﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻏﻴﺒﺖ ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد؛ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﺴﻰ ﻏﻴﺒﺖ ﻛﻨﺪ.

 

‫از اﻓﺮاد ﺑﻰ ﺑﻨﺪ و ﺑﺎر و اﻓﺮادى ﻛﻪ ﻣﺬﻫﺐ و دﻳﻦ را ﺑﻪ ﺑﺎزى ﻣـﻰﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ ﻣﺘﻨﻔّـﺮ ﺑـﻮد. ﺑـﻪ ﻛـﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ

 

‫ﺑﺪﺣﺠﺎب ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺠﺎب ﺧﻮد را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد: ﻧﻤﺎز را ﺳﺮوﻗﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ. و ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮان ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺣﺠﺎب را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﺟﻠﺴﺎت دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ و ﻛﻤﻴﻞ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻋﻼﻗﻪى ﺷﺪﻳﺪى ﺑﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺟﻠـﺴﺎت

 

‫داﺷﺖ.

 

‫در دوران اﻧﻘﻼب ﺑﺮ روى دﻳﻮار ﺷﻌﺎر ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ. در ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻜﺒ‪ﺮﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ داﺷﺖ و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ

 

‫ﺑﻪ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻧﻮارﻫﺎى آﻗﺎى ﻛﺎﻓﻰ و ﭘﺨﺶ ﻧﻮارﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب در ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺮﻛﺖ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻰ داﺷﺖ. از ﻣﺆﺳ‪ﺴﻴﻦ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ

 

‫ﺑﻮد و ﻛﺎرﻫﺎى ﺳﻄﺢ ﭘﺎﻳﻴﻦ را ﺧﻮدش اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.

 

‫ﺑﺎ ﻓﻌ‪ﺎل ﺷﺪن ﺑﺴﻴﺞ ﺟﺬب اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺷﺪ و ﻛﺎرﻫﺎى ﻗﺒﻠﻰ را در ﺳﻄﺢ وﺳﻴﻊﺗﺮى ﺑﺮﮔـﺰار ﻣـﻰﻛـﺮد و ﺑـﻪ

 

‫ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻛﻼسﻫﺎى اﺧﻼق و ﭘﺨﺶ ﻓﻴﻠﻢ از ﺟﺒﻬﻪ و ﺗﻜﺜﻴﺮ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺑﺴﻴﺞ از ﺑﻨﻴﺎنﮔﺬاران ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻔﺘﺢ ﺑﻮد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠﻪوران ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﺨﻨﺎن اﻣﺎم، ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى و ﺑﻬﺸﺘﻰ در ﻣﻮرد ﭘﻴﺸﺒﺮد اﻫﺪاف اﻧﻘﻼب

 

‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﺑﺎ آزادﺷﺪن ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻧﻘﻼب ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﻛﻪ ﺑﻨﻰﺻـﺪر رﻳـﻴﺲ ﺟﻤﻬـﻮر ﺷـﺪ ﺑـﻪ او اﻇﻬـﺎر

 

‫ﺑﺪﺑﻴﻨﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻣﺨﺎﻟﻒﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ راه ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ آنﻫﺎ را ﻛﺸﻒ ﺣﻘﺎﻳﻖ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣـﺬﻫﺒﻰ

 

‫ﭼﻮن آﺛﺎر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬﺮى ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫دوران دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را در ﻣﺪرﺳﻪى ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﻰ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑﺎد آﻏﺎز ﻛـﺮد، اﻣ‪ـﺎ ﺳـﺎل 1360 در ﺳـﺎل دو‪م

 

‫دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. در اﻳﻦ زﻣﺎن ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل داﺷﺖ ﻛﻪ اﺑﺘﺪا در ﺟﺒﻬﻪﻫـﺎى

 

‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺣﻀﻮر ﭘﻴﺪا ﻛﺮد.

 

‫ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﺳﻼم، اﻧﻘﻼب، رﻫﺒﺮى و دﻓﺎع از ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻣﺎم ﺟﻬﺎد را ﻣﻘﺪ‪س ﺷﻤﺮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴ‪ﺖ از ﺣﺮف اﻣﺎم ﺟﺒﻬﻪ را ﺑـﺮ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ ﻣﻘـﺪ‪م

 

‫ﺷﻤﺮد. رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ را ﻳﻚ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫در ﻣﻮرد ﺟﻨﮓ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد: ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺎ ﻫﻢ در ﺟﺒﻬﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﭼﻮن در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣـﺎ

 

‫ﻧﻴﺎز ﻫﺴﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻣﺎدى را ﻣﺜﻞ درس و ﻏﻴﺮه ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻗﺮار دﻫﻴﻢ و ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﻧـﺮوﻳﻢ. ﻓﻌـﻼً ﺟﻨـﮓ

 

‫واﺟﺐﺗﺮ اﺳﺖ.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: درﺳﺖ را ﺑﺨﻮان. ﮔﻔﺖ: درس و ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺴﺖ وﻟﻰ ﺟﻨـﮓ و

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻰﺷﻮد و ﻓﻌﻼً ﺟﻨﮓ ﻣﻬﻢﺗﺮ اﺳﺖ.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﺧﺎﻟﻰﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ. اﻓـﺮاد را ﺑـﺮاى رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺗـﺸﻮﻳﻖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻓﺮدى ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻮد و اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧـﻮدش ﺟـﺬب ﻣـﻰﻛـﺮد. ﺑـﻪ

 

‫آنﻫﺎ ﺧﺪا، ﻗﺮآن و اﺳﻼم را ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻌﺪ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﺪ.

 

‫ﺻﺪام را دﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪهى اﺳﺘﻜﺒﺎر ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺿﺮﺑﻪ زدن ﺑﻪ اﻧﻘﻼب، ﺟﻨـﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠـﻰ را

 

‫ﺑﻪ وﺟﻮد آورد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠﻪوران زﻧﺪﮔﻰ را در ﺟﺒﻬﻪ دﻳﺪ و ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮدن اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮد.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ در ﻗﺴﻤﺖﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد؛ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ رزﻣﻨﺪهى ﻋﺎدى، ﻣﻌـﺎون اﻃّﻼﻋـﺎت -

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و ﻏﻮ‪اﺻﻰﻧﻴﺰ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻛﺮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺖﺑﺎﻻﻳﻰ ﻛﻪ داﺷـﺖ، او را ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣـﺴﺌﻮل

 

‫ﮔﺮوه اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدﻧﺪ. در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﺠﺪ ﻫﻤﻜﺎرى داﺷﺖ.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، ﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﻣﻰرﻓﺖ. اﮔﺮ آنﻫﺎ از ﻟﺤﺎظ ﻣـﺎﻟﻰ در

 

‫ﻣﻀﻴﻘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺸﻜﻞ آنﻫﺎ را رﻓﻊ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺧﺎﻧﻮاده ى ﺷﻬﻴﺪى ﻧﻘﻞﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑـﻪ دﻳـﺪن ﻣـﺎ آﻣـﺪه ﺑـﻮد از ﻧﻈـﺮ ﻣـﺎﻟﻰ ﻣـﺸﻜﻞ

 

‫داﺷﺘﻴﻢ. او ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻘﺪارى ﭘﻮل در زﻳﺮ ﻓﺮش ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪﺑﻮد ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛـﺴﻰ

 

‫ﺑﮕﻮﻳﺪ.

 

‫ﭼﻨﺪ روزى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، دوﺳﺖ داﺷﺖ از ﻫﻤﻪ ﺑﺴﺘﮕﺎن دﻳﺪن ﻛﻨﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ و ﺗﺎ ﺳﺎل 1365 در ﺟﺒﻬـﻪ و در اﻛﺜـﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎتﻫـﺎى ﻣﻬـﻢ ﺣـﻀﻮر

 

‫داﺷﺖ؛ از ﺟﻤﻠﻪ: ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 8 در ﺳﺎل 1364، ﻛﺮﺑﻼى 4 و ﻛﺮﺑﻼى 5 در ﺳـﺎل 1365 و ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﺑﺪر و ﻣﻴﻤﻚ. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و اﻟﻔﺠﺮ 8 در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻓﺎو ﻏﻮ‪اص ﺑﻮد.

 

‫اﻳﺸﺎن ﻋﻼﻗﻪى ﺷﺪﻳﺪى ﺑﻪﺑﻌﺪ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺟﻨﮓ داﺷﺖ و ﺟﻨﮓ را ﻋﺒﺎدت ﻣﻰداﻧﺴﺖ. ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑـﻪ

 

‫اﻣﺎم داﺷﺖ. ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪﻫﺎ و ﺳﺨﻨﺎن ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﻛﻪ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮد: ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻋﻤـﻞ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﺗﻮﺻﻴﻪﻫﺎى اﻳﺸﺎن را ﻓﺘﻮا ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در ﻣﺼﺎﺣﺒﻪاى در زﻣﺎن ﺣﻴﺎت ﮔﻔﺖ: از ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ و دوﺳﺘﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ ﭘﻴـﺮو ﻛﺎﻣـﻞ

 

‫دﺳﺘﻮرات اﻣﺎم ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻳﻜﻰ از ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻛﻪ اﻣﺎم زﻳﺎد ﺗﺄﻛﻴﺪ دارﻧﺪ، ﻣﻘﺪ‪م ﺑﻮدن ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮ ﺑﻘﻴﻪى ﻛﺎرﻫﺎﺳـﺖ

 

‫و ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰﻣﺎﻧﻨﺪ درس و ﻏﻴﺮه را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻗﺮار دﻫﻴﻢ و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﻢ. اﮔﺮ دﺷﻤﻦ ﺑـﺮ ﻣـﺎ ﻣـﺴﻠّﻂ

 

‫ﺷﻮد ﺣﺘّﻰ ﺗﺨﺼ‪ﺺ ﻣﺎ ﺑﻰﻓﺎﻳﺪه اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ اﻣﺎم ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: ﺗﻨﻮر ﺟﻨﮓ را ﮔﺮم ﻧﮕﻬﺪارﻳﺪ. از ﺷﻤﺎ

 

‫ﻣﺮدم ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﺪ. اﻣﺎم را او‪ﻟﻴﻦ و آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺄﻣﻦ و ﺳﺮﭘﻨﺎه ﺧﻮد ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻰاﺣﺘﺮاﻣﻰ و ﻳﺎ ﺗﻮﻫﻴﻨﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻣﺎم و اﻧﻘﻼب ﻣﻰﻛﺮد، آن ﻣﻜﺎن را ﺑـﻪ ﻧـﺸﺎﻧﻪى اﻋﺘـﺮاض

 

‫ﺗﺮك ﻣﻰﻧﻤﻮد. در ﺗﻤﺎم زﻣﻴﻨﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎى اﻣﺎم ﮔﻮش ﻓﺮا ﻣﻰداد. ﺣﺘّﻰ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣـﻪاش ﻣـﺮدم را

 

‫ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ از اﻣﺎم دﻋﻮت ﻛﺮده اﺳﺖ. دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ راه ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺎز ﺷﻮد ﺗـﺎ رﻫﺒـﺮ ﺧﻮﺷـﺤﺎل

 

‫ﺷﻮد. او ﺑﺎ اﻓﺮاد ﻣﺬﻫﺒﻰ و روﺣﺎﻧﻴ‪ﺖ ارﺗﺒﺎط داﺷﺖ.

 

‫ﻛﺎرﻫﺎى ﻋﺒﺎدى را ﺑﻪ دور از ﺟﻤﻊ و ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻰ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد و ﻓﻘﻂ در ﺟﻬﺖ ﻛﺴﺐ رﺿـﺎى ﺧـﺪا ﺑـﻮد.

 

‫ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶ را ﺑﻪ دور از ﭼﺸﻢ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﻋﺒﺎﺳﻌﻠﻰ ﭘﻮر ﻳﻌﻘﻮب - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻋﺒﺎدتﻫﺎﻳﺶ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺑـﻮد. ﮔـﺎﻫﻰ اوﻗـﺎت ﻛـﻪ

 

‫ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻴﺪار ﻣﻰﺷﺪم اﻳﺸﺎن را در ﺣﺎل ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰدﻳﺪم. در ﺣﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ ﺧـﻮاب ﺑﻮدﻧـﺪ

 

‫اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و از ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ دور ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. در ﻣﺮاﺳﻢ دﻋﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻤﺎز ﺷﺐﻫﺎى او ﻣـﻮرد ﺗﻮﺟ‪ـﻪ

 

‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻮد.

 

‫از رﻳﺎ و ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ دور ﺑﻮد. ﺣﺘّﻰ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑﺎد اﻋـﺰام ﻧـﺸﺪ،

 

‫ﺑﻠﻜﻪ از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎنﻫﺎى اﻃﺮاف ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ؛ ﭼﻮن دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻳﺎﻳﻰ ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫در زﻣﺎن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺪ‪ و ﺣﺪود ﻫﺮ ﭼﻴﺰى را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ ﻛـﺎر ﺑـﻪ

 

‫ﺧﻮﺑﻰ ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد و ﺳﻌﻰﺑﺮ اﻳﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻣﺤﻮ‪ل ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ.

 

‫ﻓﺮدى ﺑﺴﻴﺎر ﺷـﺠﺎع ﺑـﻮد و در ﺟﻨـﮓ از ﺧـﻮد رﺷـﺎدتﻫـﺎى ﻓﺮاواﻧـﻰ ﻧـﺸﺎن داد. ﻛـﺴﻰ ﺑـﻮد ﻛـﻪ در

 

‫درﮔﻴﺮىﻫﺎى او‪ﻟﻴﻪ ﺑﺮ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠّﻂ ﺑﻮد و ﺗﺮﺳﻰ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧـﻮردارى از اﻳﻤـﺎن ﻗـﻮى ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﺷﺠﺎع ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻋﺒ‪ﺎﺳﻌﻠﻰ ﭘﻮر ﻳﻌﻘﻮب - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺪر ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿـﺎ ﭘﻴﻠـﻪوران ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان

 

‫ﻏﻮ‪اص ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ ﺑﻮد. ﻣﺎ ﺣﺪود 24 ﻳﺎ 25 ﻧﻔﺮ از ﮔﺮدان ﺧﻂﺷﻜﻦ ﺑﻮدﻳﻢ. در ﺑﺪو ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت - ﻣـﻮﻗﻌﻰ ﻛـﻪ

 

‫ﺑﻪ ﺧﻂ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﻧﺰدﻳﻚﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﻴﻢ - ﻳﻜـﻰ از اﻓـﺮادى ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺎ روﺣﻴ‪ـﻪ

 

‫ﻣﻰداد، ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﭘﻴﻠﻪوران ﺑﻮد؛ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺘﻮﺳ‪ـﻞ ﺷـﻮﻳﺪ و از او ﻛﻤـﻚﺑﺨﻮاﻫﻴـﺪ. در اﻳـﻦ

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت او ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ داﺷﺖ ﺿﺪ‪ﻫﻮاﻳﻰ ﻛﻪ در ﺳﻤﺖ ﭼـﭗ آﺑـﺮاهى ﻣﻨﻄﻘـﻪى ﻫـﻮر ﻗـﺮار داﺷـﺖ از ﻛـﺎر

 

‫ﺑﻴﻨﺪازد ﻛﻪ ﻣﻮﻓّﻖ ﺷﺪ اﻳﻦﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ. و اﮔﺮ ﺿﺪ‪ ﻫﻮاﻳﻰ از ﻛﺎر ﻧﻤﻰاﻓﺘﺎد، ﻣﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﺎد‪هى ﺑﺪر

 

‫ﺑﺮﺳﻴﻢ و ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻰﺧﻮردﻳﻢ و آﺑﺮاه ﺑﺎز ﻧﻤﻰﺷﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺷﻌﺎر ﻣﻰدادﻧﺪ و ﻋﻤﻞ ﻧﻤـﻰﻛﺮدﻧـﺪ ﻣﺘﻨﻔّـﺮ

 

‫ﺑﻮد. در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻛﻠّﻪﻗﻨﺪى اﻳﺸﺎن از ﻧﻴﺮوﻫﺎى اﻃّﻼﻋﺎﺗﻰ ﺑﻮد. در آن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر درد دل

 

‫ﻛﺮد و از اﻓﺮادى ﻛﻪﺷﻌﺎر ﻣﻰدادﻧﺪ و ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﮔﻠﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﺑﺎﻳـﺪ ﺣـﺮف و ﻋﻤـﻞ

 

‫ﻳﻜﻰ ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫اﻳﺸﺎن در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 4 - در ﺳﺎل 1364 - ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ ﻛﻪ دوران ﻧﻘﺎﻫـﺖ را در اﻫـﻮاز ﮔﺬراﻧـﺪ و

 

‫ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﻮﻧﺪ، ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن آن دوران دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

‫او ﻳﻚ رزﻣﻨﺪهى ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﻨﺎ و ﻳﻚ ﺗﺤﻠﻴﻠﮕﺮ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻮد. اﮔﺮ ﺧﻼﻓﻰ از ﻛﺴﻰ ﻣﻰدﻳﺪ ﺑﺎ ﻳـﻚ ﻣﻨﻄـﻖ و

 

‫روش درﺳﺖ او را ﺗﻮﺟﻴﻪﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ را در ﻣﻨﻄﻘﻪﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪى ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى ﺧﻮاﻧﺪن ﻗـﺮآن و ورزش ﺷـﻨﺎ

 

‫ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﺑﺤﺮانﻫﺎ و ﻣﺸﻜﻼت ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﺑﻘﻴ‪ﻪ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﻜﻼت دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻣﺸﻜﻼﺗﺶ را ﻧﺰد ﻛﺴﻰ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻰﻛﺮد.

 

‫در ﻛﺎرﻫﺎى ﺟﻤﻌﻰ ﭘﻴﺶﻗﺪم ﺑﻮد. در اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎﺳﻌﻠﻰ ﭘﻮر ﻳﻌﻘﻮب - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻨﮕﺮ ﻣـﻰﺳـﺎﺧﺘﻴﻢ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺴﺌﻮل ﮔﺮوه ﺑﻮد وﻟﻰ در ﻫﺮ ﻛﺎرى ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺳﺮﻛﻴﺴﻪﻫﺎ را ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺎك داﺧﻞ آنﻫﺎ

 

‫ﻣﻰرﻳﺨﺖ. ﻣﺜﻞ ﻳﻚ رزﻣﻨﺪهى ﻋﺎدى ﻫﺮ ﻛﺎرى را اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. ﻳﻜﻰ از رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﺷـﻤﺎ اﻳـﻦ

 

‫ﻛﺎرﻫﺎ را اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻴﺪ؟ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻰ دارم؟ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻣـﺴﺌﻮل و

 

‫ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺌﻮل وﺟﻮد ﻧﺪارد.

 

‫از ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت ﺑﺎرز اﻳﺸﺎن. وﻗﺎر، ﺻﺒﺮ، ﺳﻜﻮت و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻓﺮدى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﻮد. ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﺮد

 

‫و ﻛﻤﺘﺮ ﺣﺮف ﻣﻰزد.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آن روز ﺻﺒﺢ ﺧﺮوس ﺧﻮان از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم و زﻧﺒﻴـﻞ را ﺑﺮداﺷـﺘﻢ ﺗـﺎ ﺑـﺮاى

 

‫ﺧﺮﻳﺪ ﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﺑﺮوم. در را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻢ، ﺑﺎ ﺻﺤﻨﻪ ﻋﺠﻴﺒﻰ روﺑﻪ رو ﺷﺪم. ﭘﺴﺮم ﺟﻠﻮى

 

‫درﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد، در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺳـﺎﻛﺶ را روى زاﻧﻮﻫـﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ و ﺳـﺮش را روى آن

 

‫ﻗﺮارداده ﺑﻮد، ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد. از دﻳﺪن اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻳﻜﻪ ﺧﻮردم. او ﺑﻌﺪ از ﻣﺎهﻫـﺎ از ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺑـﺮاى ﻣﺮﺧـﺼ‪ﻰ

 

‫آﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﻴﺪارش ﻛﺮدم و ﺳﺮش را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ؛ ﺑﻰ اﺧﺘﻴﺎر ﮔﺮﻳﺴﺘﻢ. دﻟﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻨﮓ ﺷـﺪه ﺑـﻮد.

 

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺴﻠّﻂ ﺷﺪم، ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎدرﺟﺎن، ﭼﺮا ﭘﺸﺖ در ﺧﻮاﺑﻴﺪه اى؟ ﭼﺮا در ﻧﺰدى و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ

 

‫ﻧﻴﺎﻣﺪى؟ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ: دﻳﺸﺐ ﺳﺎﻋﺖ دو ﻧﺼﻒ ﺷﺐ رﺳﻴﺪم ﭼﺮاغﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺣﺪس زدم ﺑﺎﻳـﺪ

 

‫ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻛﻠﻴﺪ را ﻫﻢ ﮔﻢ ﻛﺮده ﺑﻮدم؛ دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪارﺗﺎن ﻛﻨﻢ؛ ﭘـﺸﺖ در ﻧﺸـﺴﺘﻢ و از

 

‫ﺧﺴﺘﮕﻰ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد. اﻳﻦﺣﺮف را ﻛﻪ زد، ﺑﺎز ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﻳﻢ را ﻓﺸﺮد. دوﺑﺎره او را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:

 

‫ﺗﻮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺎزك دﻟﻰﭼﻪ ﻃﻮر در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﻣﻰﺟﻨﮕﻰ؟ ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﻚﻫﺎﻳﻢ را ﭘـﺎك ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ:

 

‫ﺟﻨﮓ، ﻣﻦ در ﺟﺒﻬﻪ ﺟﻨﮓﻧﻤﻰﻛﻨﻢ. ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى رزﻣﻨﺪهﻫﺎ ﭼﺎﻳﻰ ﻣﻰرﻳﺰم، ﻇﺮفﻫـﺎ و ﻟﺒـﺎسﻫﺎﻳـﺸﺎن را

 

‫ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ. ﻣﻦ آنﺟﺎ ﻛﺎرهاى ﻧﻴﺴﺘﻢ، ﻓﻘﻂ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻟﺸﻜﺮم. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﻧﺰن. ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ در

 

‫آنﺟﺎ ﻫﺴﺘﻰ و ﺑﻪ رزﻣﻨﺪهﻫﺎﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﻨﻰ، ﺧﻮدش ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ. اﺟﺮت ﺑﺎ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع). ﺑﻌﺪ از

 

‫ﻣﺎهﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد، ﻓﻘﻂ ﭼﻬﺎر روز ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ رﻓﺖ. آﺧﺮﻳﻦﺑﺎرى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳـﺖ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود او را از زﻳﺮ ﻗﺮآن ﻋﺒﻮر دادم. ﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪى زﻧﺪﮔﻰ ﻫﻤـﺎن ﻣﻮﻗـﻊ ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﺑـﻮد. او

 

‫ﻗﻮل داد ﻛﻪ دﻓﻌﻪى ﺑﻌﺪﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ از ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ، ﻣﺎ را از ﺧﻮاب ﺑﻴـﺪار ﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ او را ﺑﺒﻴﻨـﻴﻢ. ﺑﻌـﺪ از

 

‫ﻣﺎهﻫﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت او را آوردﻧﺪ.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود ﻛﺘﺎبﻫﺎى درﺳـﻰاش را ﺑـﺎ ﺧـﻮد

 

‫ﺑﺮد ﺗﺎ در آنﺟﺎ درس ﺑﺨﻮاﻧﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑـﻮد، ﮔﻔـﺖ: ﻣـﻦ ﻣـﺎﻳﻠﻢﻛـﻪ ازدواج ﻛـﻨﻢ. ﻣـﻦ از

 

‫دوﺳﺘﻢ ﻧﺎﻣﻪاى را ﺑﺎﻳﺪﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. دوﺳﺘﻢ ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳـﺎﻧﻰ، ﺑـﻪ ﺗـﻮزن

 

‫ﻣﻰدﻫﻨﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى آن ﺧﺎﻧﻮاده رﻓﺘﻴﻢ، ﻣﺎدر آن دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮ ﻣـﺎ ﻣﺎﻳـﻞ ﺑـﻪ ازدواج ﺑـﺎ ﻳـﻚ

 

‫ﺟﺎﻧﺒﺎز اﺳﺖ؛ اﮔﺮ اﺳﺘﺨﺎره راه داد، اﺷﻜﺎﻟﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠﻪوران ازدواج ﻛﻨـﺪ. وﻟـﻰ اﺳـﺘﺨﺎره

 

‫راه ﻧﺪاد و ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ و دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﺷﻬﻴﺪﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ او ﻳﻚ ﻟﺒﺎس ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻠﻨﺪى ﺑﺮ ﺗـﻦ

 

‫دارد و در ﺻﺤﺮاى ﺑﻰﻛﺮاﻧﻰ اﻳﺴﺘﺎده؛ ﻫﺮﭼﻪ او را ﺻﺪا زدم از ﻣﻦ دورﺗﺮ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﻣﺮﺿﻴﻪ ﭘﻴﻠﻪوران - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺒﻮر ﺑﻮد؛

 

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد. در ﻳﻚﺣﺎل و ﻫﻮاى دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮد. از ﭼﻬﺮهى اﻳﺸﺎن ﺻﻔﺎ و ﺧﻠـﻮص ﻧﻴ‪ـﺖ را

 

‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻰ.

 

‫آﺧﺮﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻳﺶ اﻳﻦﺑﻮد: از رﻳﺎ ﺑﻪ دور ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑـﺮاى اﻧﻘـﻼب و ﻧﻈـﺎم ﺟﻤﻬـﻮرى اﺳـﻼﻣﻰ ﺗـﻼش

 

‫ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را دﻳﺪم، در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد. ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑﻴﺎﻳﻢ. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻛﺎرى ﻧﺪارﻳﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﺳﻼم ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهام ﺑﺮﺳـﺎﻧﻴﺪ و

 

‫ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪ و ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﺣﺠ‪ﺖ اﻟﻠّﻪ رداﺋﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻬﺮان در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻛﻠّﻪ ﻗﻨﺪى ﻛـﻪ از ﻃـﺮف ﻟـﺸﻜﺮ

 

‫21 اﻋﺰام ﺷﺪه و در ﻗﺴﻤﺖ دﻳﺪهﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮدم. در آن ﺟﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪم از ﻃﺮف ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﭼﻨﺪ

 

‫ﺗﺎ رزﻣﻨﺪه ﻣﻰآﻳﻨﺪ و در ﺑﻴﻦ آن ﻫﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﭘﻴﻠﻪوران را دﻳﺪم؛ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم، ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از ﻣـﺎهﻫـﺎ

 

‫اﻳﺸﺎن را ﻣﻰدﻳﺪم. ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻣﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻـﺤﺒﺖ و درد دل ﻛـﺮدﻳﻢ. او از

 

‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻤﻰآﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ را ﺑﺮاى ﻧﻴﺎﻣﺪن ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰآوردﻧﺪ، ﮔﻠﻪﻣﻨـﺪ ﺑـﻮد.

 

‫اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﺎﺑﻮد.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎﺳﻌﻠﻰ ﭘﻮرﻳﻌﻘﻮب - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ. 24 ﺳﺎﻋﺖﻣﺎﻧﺪه ﺑـﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺪر ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻫﻮر رﺳﻴﺪﻳﻢ. در آن ﺟﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿـﺎﭘﻴﻠـﻪوران از ﻛـﺴﺎﻧﻰ

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﺟﺎ ﻏﺴﻞﺷﻬﺎدت ﻛﺮد. ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﻫﻮا ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮد ﺑﻮد، ﺑﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ: ﻫـﻮا ﺳـﺮد اﺳـﺖ

 

‫ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮرﻳﺪ. ﮔﻔﺖ: اﺷﻜﺎﻟﻰ ﻧﺪارد اﮔﺮ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردم ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻣﻰﻛﻨﻢ.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ از ﻧﺤﻮهى ﺷﻬﺎدت ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻪ ﻧﻘـﻞ از ﻳﻜـﻰ از دوﺳـﺘﺎن ﺷـﻬﻴﺪ ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﻛﺮﺑﻼى ﭘﻨﺞ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى دﺳﺘﻪى ﺧﻂ ﺷﻜﻦ ﺑﻮد. ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻌﺪ از اﻳـﻦ ﻛـﻪ

 

‫ﻣﻮاﻧﻊ را از ﺳﺮ راه ﺑﺮﻣﻰداﺷﺖ، ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪى اﺟﺎزه ﻋﺒﻮر ﻣﻰداد. در ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت از ﻧﺎﺣﻴـﻪى ﭘﻬﻠـﻮ ﻣـﻮرد

 

‫اﺻﺎﺑﺖ ﭼﻨﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ، وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ اداﻣﻪى رزﻣﺶ ﺷـﻮد. وﻗﺘـﻰ آﺧـﺮﻳﻦ

 

‫ﻗﻮاﻳﺶ را از دﺳﺖ داد و ﺣﻠﻘﻪى ﻣﺤﺎﺻﺮهى دﺷﻤﻦ ﺗﻨﮓﺗﺮ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ دﺳـﺘﻮر ﻋﻘـﺐ ﻧـﺸﻴﻨﻰ داد.

 

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺒﺮﻧﺪ، وﻟﻰ او ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد و ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر داد او را ﭘﺸﺖ ﺑـﻪ

 

‫ﻛﻮه وروﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﻢ و ﺧﻮد ﺳﺮﻳﻌﺎً ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ. ﻣﺎ دﺳﺘﻮر ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﺧﻮد را اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮدﻳﻢ و

 

‫ﺳﺮﻳﻌﺎً ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺗﺮك ﻧﻤﻮدﻳﻢ. ﻣﻦ ﻧﮕﺮان اﻳﺸﺎن ﺑﻮدم و ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ او را ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮدم. ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ روى

 

‫زﻣﻴﻦ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد، ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻓﺸﻨﮓ دﻓﺎع ﻛﺮد و وﻗﺘﻰ ﻣﻬﻤ‪ﺎﺗﺶ ﺗﻤﺎم ﺷـﺪ، ﺑـﺮاى اﻳـﻦ ﻛـﻪ اﺳـﻴﺮ

 

‫ﻧﺸﻮد ﺑﺎ ﺳﻨﮓ و ﻛﻠﻮخ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪى ﺳـﺎﻟﻢ در ﺑـﺪﻧﺶ

 

‫ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد و در ﺧﻮن ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻰﺧﻮرد، ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠـﻪوران در ﺷـﺐ ﺷـﻬﺎدت ﺣـﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤـﻪى زﻫـﺮا(س) و در ﺗـﺎرﻳﺦ 24/10/1365، در

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 و در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪﺳﺮ ﺑﻪ درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ آﻣﺪ.

 

‫و ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻳﺸﺎن ﭘﺲ از ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ، در ﺑﻬﺸﺖ ﻗﺎﺳﻢ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑﺎد ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﺣﺴﻦ ﭘﻴﻠﻪوران ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﺎدت او ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ راه او را اداﻣﻪ دﻫﻴﻢ و اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن او را از

 

‫دﺷﻤﻨﺎن ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ.

 

‫ﻋﻠﻰ اﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﺎدت او ﻣﺎ را ﺑﻪ آن ﻫﺪﻓﻰ ﻛﻪ داﺷﺘﻴﻢ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺣـﻀﻮرى

 

‫ﻓﻌ‪ﺎلﺗﺮ در ﺟﺒﻬﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﻣﺎ ﺟﻮاﻧﺎن اﻳﻦ اﻣ‪ﺖ ﺑﺎ اﻟﻬﺎم از ﭘﻴﺎمﻫﺎى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﻣﺎﻣﻤـﺎن

 

‫ﺟﺎن ﺑﺮﻛﻒ ﻧﻬﺎده، ﺑﺮاى ﻫﺪﻓﻰ ﻣﻘﺪ‪س و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪﻳﻢ. آﻣﺪﻳﻢ ﺗﺎ اﻳـﻦ ﮔﻔﺘـﻪى

 

‫ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﻮرد ﻣﺎ ﺗﺤﻘّﻖﭘﺬﻳﺮد ﻛﻪ ﻣﺮا ﻳﺎرى ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺷـﻤﺎ را ﻧﻴـﺰ ﻳـﺎرى ﻛـﻨﻢ. ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ آﻣـﺪﻳﻢ ﺗـﺎ

 

‫ﺗﺰﻛﻴﻪى ﻧﻔﺲ ﻛﻨﻴﻢ و ﺷﺎﻳﺪﻟﻴﺎﻗﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت - اﻳﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﻌﺎدت - ﻧﺼﻴﺒﻤﺎن ﮔـﺮدد

 

‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﺎ را در ﺟﻮار رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﭙﺬﻳﺮد. اﮔﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﻌﺎدت ﻧﺼﻴﺒﻢ ﺷﺪ، از ﭘـﺪر

 

‫و ﻣﺎدر و دﻳﮕﺮان ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﻛﻪ ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﻧﮕﺮﻳﻴﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻴﺪ و ﺷﺎدى ﻛﻨﻴﺪ، در

 

‫اﻳﻦ ﺻﻮرت روح ﻣﻦ ﺷﺎد ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.

 

‫و در ﺑﺨﺸﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﺑﻪ ﻫﻤﻪى ﺷﻤﺎ ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان وﺻـﻴ‪ﺖﻣـﻰﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ ﻧﻤـﺎز، روزه و

 

‫دﻋﺎﻫﺎ را ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺮك ﻧﻜﻨﻴﺪ. دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺎ اﻧﻘﻼب ﻣﻬﺪى(ﻋﺞ) اﻳﻦ اﻣﺎم ﻋﺰﻳـﺰ را ﺑﺮاﻳﻤـﺎن ﻧﮕـﻪ

 

‫دارد و ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﻓﺮج آﻗﺎ اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) را ﻧﺰدﻳﻚ و اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ را ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﺪ.

زندگینامه شهید احمد پارسا

 

ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺎرﺳﺎ - ﻓﺮزﻧﺪﻧﻮراﻟﻠّﻪ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﻫﻔﺘﻢ آﺑﺎن ﻣﺎه - ﺳﺎل 1337 در روﺳﺘﺎى ﺣﺴﻦ آﺑﺎد ﭼﺸﻢ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﭘﺪر اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ، ﭘـﺸﺖ او ﻋﻼﻣـﺖ ﭘـﻨﺞ اﻧﮕـﺸﺖ ﺑـﻮد. ﻣـﺎ او را

 

‫ﺑﺰرگ ﻛﺮدﻳﻢ. ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻄﻠﺐﻣﺎ را ﺑﻪ ﺷﻚ‪ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺮاﻳﺶ اﺗﻔّﺎﻗﻰ ﻣﻰاﻓﺘﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻮن ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺴﺮ داده ﺑﻮد، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻳﻢ و روز دﻫـﻢ ﺗﻮﻟّـﺪ ﺑـﺮاﻳﺶ ﺟـﺸﻦ

 

‫ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ.

 

‫دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در روﺳﺘﺎى ﺣﺴﻦ آﺑﺎد - ﻛﻪ 29 ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﺑﺎ روﺳﺘﺎى ﺧـﻮدش ﻓﺎﺻـﻠﻪ داﺷـﺖ - ﻧـﺰد

 

‫ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ ﮔﺬراﻧﺪ.

 

‫او ﺣﺮف ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را ﮔﻮش ﻣﻰﻛﺮد، ﺧﻴﻠﻰ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد و ﺻﺒﺮ زﻳﺎدى داﺷﺖ.

 

‫ﭘﺪرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﺳﺎل ﻛﻪ ﺑﺮاى درو در ﻣﺮز ﺷﻮروى رﻓﺘﻴﻢ. ﻧﺎﮔﺎه ﻣـﺸﺎﻫﺪه ﻛـﺮدﻳﻢ ﻛـﻪ ﺳـﺮﺑﺎزان

 

‫ﺷﻮروى، ﻣﺴﻠّﺢ وارد ﺧﺎك ﻣﺎ ﺷﺪه اﻧﺪ. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎن. ﻣﻦ ﻣﻰروم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ؟

 

‫او ﻛﻮﭼﻚ اﻣ‪ﺎ زرﻧﮓ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ: ﭘﺪر آنﻫﺎ اﺳﻠﺤﻪ دارﻧﺪ؛ ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ. ﮔﻔﺘﻢ: اﺷﻜﺎل ﻧـﺪارد. آنﻫـﺎ ﺑـﻪ

 

‫ﺧﺎك ﻣﺎ ﺗﺠﺎوز ﻛﺮده اﻧﺪ، ﺗﻮ ﺑﻤﺎن، ﻣﻦ ﻣﻰروم ﺧﺒﺮ ﺑﮕﻴﺮم. ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ. آنﻫﺎ ﺣﺪود 20 ﺗﻴﺮ در اﻃﺮاف ﻣﻦ

 

‫ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪﻣﻦ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ، اﻣ‪ﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﺮدم. ﻗﺼﺪ آنﻫﺎ اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ در آﻣـﺪ ﻣـﺮدم را

 

‫ﺑﺒﺮﻧﺪ. اﻣ‪ﺎ ﺑﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻦ - ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺎﻇﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد - ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎى ﺷﻮروى ﺑـﻪ ﻣـﺮز ﺧـﻮد ﺑﺎزﮔـﺸﺘﻨﺪ و

 

‫ﻣﺮدم از اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺳﻦّ ﺷﺎﻫﺪ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد و ﻓﺮار ﻧﻜﺮد، او را ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫دوره ى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﺷﻬﺮ و دوره ى ﻣﺘﻮﺳ‪ﻄﻪ را در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ در رﺷﺘﻪى ﻋﻠﻮم ﺗﺠﺮﺑـﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد.

 

‫او در ﻃﻮل ﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻠﻰ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و در اﻳﺎم ﺑﻴﻜﺎرى در ﻛﺎرﻫﺎى ﻛﺸﺎورزى ﺑﻪ واﻟـﺪﻳﻨﺶ ﻛﻤـﻚ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ در ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰادارى اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺑﻮد.

 

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ، ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى و ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫رﺳﺎﻟﻪ و ﻋﻜﺲ اﻣﺎم را ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﻣﻰآورد و در ﻣﺴﺠﺪ ﻧﺼﺐ ﻣﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﻳـﻚﺑـﺎر رﺋـﻴﺲ ﭘﺎﺳـﮕﺎه او را

 

‫ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮد.

 

‫او ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺖﻫﺎ در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن دﻧﺒﺎل ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى اﻧﻘﻼﺑﻰ ﺑﻮد. اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎى اﻣﺎم را ﭘﺨﺶ و در روﺳﺘﺎ از

 

‫اﻧﻘﻼب ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﺗﻌﺮﻳﻒﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺑﺎ ﻳﻚﮔﺮوه از داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ.

 

‫او ﺑﻪ اﺗﻔّﺎق داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن، ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪاى ﺻﺎدر ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﻣﺒـﺎرز ﭘـﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ

 

‫ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮد را از ﺟﻨﺒﺶﻣﺴﻠّﺤﺎﻧﻪ در اﻳﺮان - ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ راه رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻳﻚ دﻣﻮﻛﺮاﺳﻰ واﻗﻌﻰ ﻣـﻰﺑﺎﺷـﺪ -

 

‫اﻋﻼم ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و ﺗﻼش ﺑﻰاﻣﺎن ﺧﻮد را ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺑﺮاﻧﺪازى رژﻳـﻢ ﺳـﻠﻄﻨﺘﻰ اﻳـﺮان ﺑﺎﺗﻤـﺎم وﺟـﻮد اداﻣـﻪ

 

‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ داد و ﻣﺮاﺗﺐ اﻧﺰﺟـﺎر و ﺗﻨﻔّـﺮ ﻫﻤـﻪ ﺟﺎﻧﺒـﻪى ﺧـﻮد را ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﺣﺎﻛﻤﻴ‪ـﺖ ﺿﺪ‪اﻧـﺴﺎﻧﻰ رژﻳـﻢ

 

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ در اﻳﺮان اﻋﻼم ﻣﻰدارﻳﻢ.

 

‫در ﺳﺎل 1359 ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖﺳﺮﺑﺎزى اﻋﺰام ﺷﺪ. ﻳﻚ ﺳﺎل ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷـﺮوع ﺟﻨـﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠـﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﺳﭙﺎه ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ.

 

‫او آرزو داﺷﺖ ﻛﻪ در آﻳﻨﺪه دﻛﺘﺮ ﺷﻮد. ﭼﻮن ﺟﻨﮓ ﺷﺮوع ﺷﺪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑـﻪ او ﮔﻔﺘـﻪ ﺷـﺪ

 

‫ﻛﻪ درس ﺑﺨﻮان ﺗﺎ دﻛﺘﺮﺷﻮى، او رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰداد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﮕﻴﺪ

 

‫و دﻓﺎع واﺟﺐ اﺳﺖ. ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺷﺎه ﻣﺎ را ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎﻳﺪ اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﺷﺪه و اﻧﻘﻼب در

 

‫ﺧﻄﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ رﻓﺖ و ﺑﻪ اﺳﻼم ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد.

 

‫ﺟﻨﮓ را ﻳﻚ وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﭘﻴﺮوزى ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﮕﻴﺪ ﺗـﺎ اﻣـﺎم زﻣـﺎن(ﻋـﺞ) از ﻣـﺎ

 

‫راﺿﻰ ﺷﻮد.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻌﺎون ﮔﺮدان ﺑﻮد اﻣ‪ﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ى ﺑﺴﻴﺠﻰﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ.

 

‫در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺴﻴﺠﻰﻫﺎ را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰداد.

 

‫ﭘﺪر ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ روز اﻳـﺸﺎن ﺑـﺮادرش را ﺑـﻪ ﭘﺎدﮔـﺎن آﻣﻮزﺷـﻰ ﻣـﺸﻬﺪ ﺑـﺮاى

 

‫آﻣﻮزش و اﻋﺰام ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﺑﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﺮاض ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼـﺮا ﺑـﺮادرت را ﺑـﺮدهاى؟ او ﻛﻮﭼـﻚ

 

‫اﺳﺖ. او ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎدﮔﺎن آﻣﻮزﺷﻰ ﺑﺮد. دﺳﺖ ﻓﺮزﻧﺪ ﻛﻮﭼﻜﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻴﺎ

 

‫اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﭽ‪ﻪات. او را ﺑﺒﺮ. ﻣﻦ ﺑﺎ دﻳﺪن اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻨﻘﻠﺐ و از ﺗﺤﻮﻳﻞﮔﺮﻓﺘﻦ او ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم و ﺗﻨﻬﺎ ﺑـﻪ

 

‫ﺷﻴﺮوان ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.

 

‫ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺎرﺳﺎ در ﺳﺎل 1362 در 25 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ زﻫﺮه ﻧﻮروزى ازدواج ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺪ‪ت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك

 

‫آن ﻫﺎ 6 ﺳﺎل ﺑﻮد. ﻣﺮاﺳﻢ ازدواج آنﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده و ﺑﻪ دور از ﺗﺠﻤ‪ﻼت ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ. ﺛﻤﺮه ى اﻳـﻦ ازدواج

 

‫ﻳﻚ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم اﺣﺴﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻳﺎزدﻫﻢ ﺧﺮدادﻣﺎه ﺳﺎل 1366 ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ.

 

‫دﻋﺎ و ﻧﻤﺎز را ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﻴﺮوﻫﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ راه ﺳﻮق ﻣﻰداد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم ﺗﺎ

 

‫ﻣﺪرك اﺻﻠﻰ را - ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت اﺳﺖ - ﺑﮕﻴﺮم.

 

‫در ﺳﭙﺎه و ﻫﻢ در ﺟﺒﻬﻪ از ﭼﻬﺮهﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﻮد و ﭼﻬﺮه اى ﺑﺴﻴﺎر آرام و ﻣﻄﻤﺌﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺣـﺎﻛﻰ از

 

‫درك ﻣﻌﻨﻮﻳ‪ﺎت او ﺑﻮد.

 

‫ﻣﻮﺿﻊ ﺳﻴﺎﺳﻰ او ﻣﻮﺿﻊ اﻣﺎم و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺑﻮد. او ﺧـﻂّ اﻣـﺎم را اﻟﮕـﻮ ﻗـﺮار داده ﺑـﻮد و در راه ﭘﻴـﺮوزى

 

‫اﻧﻘﻼب ﻫﺪﻓﺪار ﻣﻰﺟﻨﮕﻴﺪ. در ﺟﺒﻬﻪ در ﻛﺎرﻫﺎى رﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ و در ﻛﻼسﻫﺎى ﻋﻘﻴﺪﺗﻰ، ﻧﻈﺎﻣﻰ و

 

‫ﻗﺮآن ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮﻣﺆﻣﻨﻰ ﻧﺴﺐ - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: در دوران ﺟﻨـﮓ ﺟﻠـﺴﻪاى در ﻣـﺴﺠﺪ ﺻـﺎﺣﺐ

 

‫اﻟﺰﻣﺎن(ﻋﺞ) ﺑﺮاى ﺑﺴﻴﺠﻰﻫﺎﺑﺮﮔﺰار و در آن ﻣﺤﻔﻞ، ﺑﺴﺘﻨﻰ ﺗﻮزﻳﻊ ﺷﺪ. او از ﺗﺮﻳﺒﻮن اﻋﻼم ﻛﺮد: ﻫـﺮﻛﺲ

 

‫ﺑﺴﺘﻨﻰ ﺧﻮرده ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﻮد. ﭼﻮن او ﻓﺮدى ﻣﺨﻠﺺ و اﻳﻦ ﺣﺮف از ﻗﻠﺐ او ﺑﻮد، ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺮدﻳﺪ

 

‫ﻛﻪ ﺗﺤﻮ‪ﻟﻰ در اﻓﺮاد ﺑﻪ وﺟﻮد آﻳﺪ و ﭘﻴﺶ از ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺟﻨﮕﻰ ﻋﺎزم ﺷﻮﻧﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1367 و در ﺟﺰﻳﺮه ى ﻣﺠﻨﻮن - ﻛـﻪ ﻣﻌﺎوﻧـﺖ ﮔـﺮدان ﻗـﺪرت اﻟﻠّـﻪ را ﺑﺮﻋﻬـﺪه داﺷـﺖ - وﻗﺘـﻰ

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﻗﺮارﮔﺎه ﺟﻬﺖﺑﺎزرﺳﻰ ﺧﻂّ آﻣﺪﻧﺪ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻣـﺪﻳﺮﻳ‪ﺖ ﻣـﻮرد ﻗﺒـﻮل در ﻋﻬـﺪهدارى ﻣﻌﺎوﻧـﺖ

 

‫ﮔﺮدان، او را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ای ﺧﻂّ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ.

 

‫ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺖ ﻣﺎﻧﻮر ﻋﻈﻴﻢ رزﻣﻰ - ﻛﻪ در روﺳﺘﺎى ﺑﺎﻏﺎن ﺷﻴﺮوان ﺑﻪﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻫﻔﺘﻪى دﻓﺎع ﻣﻘـﺪ‪س ﺑﺮﮔـﺰار

 

‫ﺷﺪ - را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺎدﮔﺎن ﻗﺪس ﺷﻴﺮوان ﺑﻮد.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ ﻣﺆﻣﻨﻰ ﻧﺴﺐ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﮕﺎم درﮔﻴﺮى و ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت، ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺗﺤـﺖ

 

‫اﻣﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻛﻪ ﭼﺎره اى ﺟﺰ اﺳﺎرت ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ - ﻫﻤﻪ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻣﻮﺟﻮد را در آب رﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ

 

‫دﺷﻤﻦ ﻧﻴﻔﺘﻨﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﭘﺎرﺳﺎ در ﻧﺎﻣﻪاى ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ى ﺧﻮد ﻣـﻰﻧﻮﻳـﺴﺪ: ﺻـﺒﺮ و اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ در ﺑﺮاﺑـﺮ ﻣـﺸﻜﻼت

 

‫ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ اﻳﻤﺎن اﻧﺴﺎن اﺳﺖ، ﻫﻤﭽﻮن زﻳﻨﺐ(س) ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻮه اﻳﺴﺘﺎده و ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻰ از ﺧﻮد ﻧـﺸﺎن

 

‫ﻧﺪﻫﻴﺪ. ﭼﻮن ﻣﻮﻻى ﻣﺎ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﻓﺮﻣﻮد: ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت ﻣﺮدم و ﻣﻠّﺖ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤـﺎم زﺟﺮﻫـﺎ و

 

‫ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ را ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻛﺮد و ﺑﺮاى ﻧﺎن ﻣﺮدم ﺑﺎﻳﺪ از ﻧﺎن ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺖ. و ﻣﻦ اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻮﻻى ﺧﻮد

 

‫را ﮔﻮش ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢﻗﺪم ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺑﺮاى ﻣﻠّﺖ زﺟﺮ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﺮدارﻳﻢ. اﻣﻴﺪوارم ﻛـﻪ ﻣـﻮرد رﺿـﺎى ﺧـﺪا

 

‫ﺑﺎﺷﺪ و اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪﺑﺎ رﻓﺘﺎر ﺧﻮب و ﺑﺮﺧﻮرد ﺧﻮب ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻴﺪ اﺳـﺘﻮار و ﻣﻘـﺎوم و ﭘﺎﺑﺮﺟـﺎ اﻳـﺴﺘﺎدهاﻳـﺪ.

 

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺮف ﻋﺪ‪ه اى از ﻣﺮدم ﻧﺎآﮔﺎه - ﻛﻪ ﻫﻤﻪاش دﻧﺒﺎل ﻣﺎدﻳ‪ﺎت ﻫﺴﺘﻨﺪ - ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺑﮕـﺬارد و از

 

‫ﻳﺎد ﺧﺪاى ﺑﺰرگ ﻏﻔﻠﺖﺑﻜﻨﻴﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ ﻣﺆﻣﻨﻰ ﻧﺴﺐ از ﻧﺤﻮهى ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺟﺰﻳﺮه ى ﻣﺠﻨﻮن - ﻛﻪ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ اﻗﺪام ﺑﻪ

 

‫ﭘﺎﺗﻚ ﻧﻤﻮده ﺑﻮدﻧﺪ - او ﺑﺎ ﻋﺪ‪هاى از رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺳﻨﮕﺮ دﺷﻤﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ دﻻورى ﺣﻤﻠﻪ

 

‫ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ را ﺳﺪ‪ ﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﻴﺶ از دو ﺳﺎﻋﺖﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﻣﻬﻤ‪ﺎت، ﺑﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻋـﺪم وﺟـﻮد

 

‫اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻛﺎﻓﻰ ﺑﺮاى ﺑﺮﮔﺸﺖ آﻧﺎن ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂّ دﺷﻤﻦ آنﻫﺎ را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛﺮد. در ﺣـﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﻋـﺪ‪ه اى از

 

‫آنﻫﺎ ﻣﺠﺮوح ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮﻧﺪ، ﻣﻮرد رﮔﺒﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ.

 

‫ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺎرﺳﺎ در ﺗـﺎرﻳﺦ 4/4/1367 در ﺧـﻂّ ﭘﺪاﻓﻨـﺪى ﺟﺰﻳـﺮه ى ﻣﺠﻨـﻮن ﻣﻔﻘـﻮد ﮔﺮدﻳـﺪ و در ﺗـﺎرﻳﺦ

 

‫۷۱/۱۲/۲۵ از ﺳﻮى ﺳﺘﺎد ﻧﻴﺮوى زﻣﻴﻨﻰ ﺳﭙﺎه، ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن اﻋﻼم ﺷﺪ.

 

‫آراﻣﮕﺎﻫﺶ در ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪاى ﺑﻬﺸﺖ ﺣﻤﺰه ﺷﻴﺮوان دﻓﻦ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

 

‫{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣـﺎدرم، اﺗـﺎﻗﻢ را ﺑـﺎﻣـﺸﻚ و ﻋﻨﺒـﺮ ﻣـﺰﻳ‪ﻦ ﻛـﻦ و

 

‫ﻏﻢﻫﺎى دﻟﺖ را زﻳﺮ ﺧﺎك ﮔﻮر ﻣﻦ ﺑﮕﺬار. ﻣﻦ آنﺟﺎ راﺣﺘﻢ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﻰداﻧﻢ ﻫﻤﺪﻣﻢ ﺳﻨﮓ اﺳﺖ. وﻟﻴـﻚ

 

‫ﺧﻮب ﻣﻰداﻧﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻨﮓﻳﻚ رﻧﮓ اﺳﺖ. آرى، ﻣﺎدرم، ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮاﻳﻢ دﻋﺎ ﻛـﻦ. اﻳـﻦ ﺷـﻬﺎدت اﺛـﺮ

 

‫دﻋﺎى ﺗﻮ و ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻬﺪى ﺟﺎن، در ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰادارى ﭘﺪر و ﻣﺎدرم را ﻏﻤﺨﻮارى ﻛﻦ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن در دﻧﻴـﺎ

 

‫ﻛﺴﻰ را ﻧﺪارﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﺧﺪا و اﺋﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮم(ع) ﻫﺴﺘﻨﺪ.

 

‫و در ﺟﺎﻳﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﺑﺮ روى ﻗﺒﺮم ﭘﺎﺳﺪار ﻧﻨﻮﻳﺴﻴﺪ؛ ﭼﻮن ﺑﻨﺪه ﻟﻴﺎﻗﺖ ﭘﺎﺳﺪارى را ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم.

 

‫و ﺷﻤﺎ اى ﻋﺰﻳﺰان، اﮔﺮﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ در ﺧﺎﻧﻪاى ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ و ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑـﺎ ﺧـﺪا راز و ﻧﻴـﺎز و ﮔﺮﻳـﻪ

 

‫ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻃﻠﺐ ﻋﻔﻮ و ﺑﺨﺸﺶ ﻛﻨﻴﺪ.}

زندگینامه شهید حسینعلی توکلی

 

ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻰ ﺗﻮﻛّﻠﻰ - ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪ ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ - در دوازدﻫﻢ ﻓـﺮوردﻳﻦ ﻣـﺎه ﺳـﺎل 1337 در روﺳـﺘﺎى

 

‫دوﻟﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد. ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮش روزى و ﻛﻮدﻛﻰ آرام و ﻣﻈﻠﻮم ﺑﻮد.

 

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﭘﺪرش - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در دوران ﻛﻮدﻛﻰ، وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺘﻢ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ

 

‫ﻣﻰآﻣﺪ؛ وﺿﻮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. در ﺣﺪود 9 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﻛﺮد.

 

‫دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ راﺑﻪﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهاش ﺗـﺮك ﺗﺤـﺼﻴﻞ ﻧﻤـﻮد. ﺳـﭙﺲ ﺑـﻪ

 

‫ﻛﺸﺎورزى و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺷﻐﻞﺑﻨّﺎﻳﻰ ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎ ﻛﻤﻚ ﭘﺪرش ﺑﺎﺷﺪ. در ﻛﺎرﻫﺎى ﻛـﺸﺎورزى ﺑـﻪ ﭘـﺪرش و در

 

‫ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﺑﻪ ﭘﺪر، ﻣﺎدر، ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﺑﺰرگﺗﺮش و ﻧﻴﺰ ﺑﭽﻪﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ از

 

‫ﺧﻮدش اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﺎ واﻟﺪﻳﻨﺶ ﺑﺴﻴﺎر آرام ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔـﺖ و ﺻـﺪاﻳﺶ را

 

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻰﻛﺮد. دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﻛﺘﺎب ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻼﻗﻪ داﺷـﺖ و ﻣـﺎ را ﻫـﻢ ﺑـﻪ

 

‫ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب ﺗﺸﻮﻳﻖﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻛﺘﺎب ﻗﺼﺺ اﻻﻧﺒﻴﺎ ﺧﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻧﻢ.

 

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ و ﻳﺎ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ)ع( ﻣﻰرﻓﺖ. ﻛﺘﺎبﻫـﺎى ﺷـﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ـﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. و ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت ﺑﺮاى ﺛﻮاب ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﻨﺰل ﺗﺎ ﺣﺮم را ﭘﻴﺎده ﻣﻰرﻓﺖ. ﺧﺎدم اﻓﺘﺨﺎرى ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮد.

 

‫ﻣﻌﻤﺎر ﺑﻮد و در ﻋﺮض ﺳﻰ روز در ﻳﻚ روﺳﺘﺎ ﺣﻤﺎم ﺳﺎﺧﺖ.

 

‫ﺻﻠﻪى رﺣﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻰآورد و ﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام ﻣﻰرﻓﺖ. ﺣﺘّﻰ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻰﻛﺮد: رﻓﺘﻦ

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى اﻗﻮام واﺟﺐ اﺳﺖ.

 

‫ﺑﺪون اﻃّﻼع ﻗﺒﻠﻰ ﺑﻪ دﻳﺪ و ﺑﺎزدﻳﺪ اﻗﻮام ﻣﻰرﻓﺖ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻤﺎز در ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮد، اﺑﺘﺪا ﻧﻤﺎز را ﺑﻪﺟﻤﺎﻋـﺖ ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ،

 

‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰآﻣﺪ.

 

‫ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﺴﺘﺤﺒ‪ﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻮد. ارادت ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ)ع( داﺷﺖ و ﻫـﺮ وﻗـﺖ اﺳـﻢ

 

‫اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ)ع( را ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ، ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫از اﻓﺮاد دورو و ﻏﻴﺒﺖﻛﻨﻨﺪه ﺑﻴﺰار ﺑﻮد.

 

‫ﻣﺸﻜﻼت را ﺑﺎ ﺗﻮﻛّﻞﺑﻪ ﺧﺪا و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔـﺲ ﺣـﻞ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﻣـﺮﻳﻢ ﺗـﻮﻛّﻠﻰ ﺧـﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮﺷـﻬﻴﺪ -

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎن ﺳﺮﺑﺎزى ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﺮ ﻣﻰزد و ﻫﺮ اﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﻛﻪ داﺷﺘﻴﻢ رﻓﻊ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﻔﺖ

 

‫ﻣﻰآورد. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﻮا ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، او ﭘﺎدرﻣﻴﺎﻧﻰ ﻣﻰﻛﺮد و آنﻫﺎ را آﺷﺘﻰ ﻣﻰداد. در

 

‫ﻳﻜﻰ از درﮔﻴﺮىﻫﺎ دﺳﺘﺶﺑﺎ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮد؛ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ او اﻋﺘﺮاض ﻛﺮدم، ﮔﻔﺖ: ﻓﺮد ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ

 

‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ و ﻓﻘﻂﻧﺎﻣﺶ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ.

 

‫ﻧﻈﺮش را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺑﻪ اﻳﺪهى دﻳﮕﺮان ﻫﻢ اﺣﺘﺮام ﮔﺬاﺷﺖ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎﺷﺮﻛﺖ و اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪ ﭘﺨﺶ ﻣـﻰﻛـﺮد. در راﻫﭙﻴﻤـﺎﻳﻰﻳﻜـﺸﻨﺒﻪ ﺧـﻮﻧﻴﻦ

 

‫ﺣﻀﻮر داﺷﺖ.

 

‫از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎزى در زﻣﺎن رژﻳﻢ ﻃﺎﻏﻮت ﺧﻮددارى ﻛﺮد.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﺧﻮدش را وﻗﻒ اﻧﻘﻼب ﻛـﺮده ﺑـﻮد. در ﺗﻈـﺎﻫﺮاتﻫـﺎ

 

‫ﺣﻀﻮر داﺷﺖ. ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺎ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻪ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﺑﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺮاى اﻧﻘﻼب زن و ﻣﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﻪ

 

‫راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﺑﺮوﻧﺪ و اﻳﻦ اﻧﻘﻼب ﻣﺎل ﻣﺎﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى ﭘﻴﺮوزى آن ﺗﻼش ﻛﻨﻴﻢ. ﺑﻪ ﻧﻮارﻫـﺎى ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻰ

 

‫اﻣﺎم ﮔﻮش ﻣﻰداد. ﺣﺪود ﻧﻮد ﻧﻮار ﻣﺬﻫﺒﻰ در ﻣﻨﺰل داﺷﺖ.

 

‫ﻣﻬﺪى ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در روز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﺮادرم در ﺗﻈـﺎﻫﺮات ﺷـﺮﻛﺖ ﻛـﺮدﻳﻢ،

 

‫در ﻣﻴﺪان ﺷﻬﺪا ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﺷﺪﻳﺪى ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﺷﺪﻳﺪى اﺳﺖ ﻛﻤـﻰ ﺑـﻪ ﻋﻘـﺐ

 

‫ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ. وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﺷﻜﺎﻟﻰ ﻧﺪارد. ﻣﺄﻣﻮران رژﻳﻢ ﺑﺎ ﺗﺎﻧﻚ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺮدم ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ

 

‫ﻛﻪ ﻛﺸﺘﺎر ﻓﺮاواﻧﻰ در ﭘﻰداﺷﺖ.

 

‫اﻣﺎم را ﺑﺴﻴﺎر دوﺳﺖ داﺷﺖ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﻣﺎم از ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪﻧﺪ، ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل اﻣﺎم رﻓﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب در ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻛﺮد و ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒـﺎﻧﻰ ﻣـﻰﭘﺮداﺧـﺖ. ﺑـﻪ

 

‫روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺑﺴﻴﺞﺟﺰو او‪ﻟﻴﻦ ﻧﻔﺮاﺗﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻀﻮ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺷﺪ. در ﺑﺴﻴﺞﺑﻪ ﻃﻮر اﻓﺘﺨـﺎرى و ﻓﻌ‪ـﺎل

 

‫ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﻴﻮﺳﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪى ﻣﻦ اﺳـﺖﻛـﻪ در ﺟﻬـﺖ ﭘﻴـﺮوزى

 

‫اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم ﻗﺪﻣﻰﺑﺮدارم.

 

‫ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻰ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه در 20 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ زﻫﺮا ﺧﻨﺪان - در ﺷﺐ ﻋﻴـﺪ ﻏـﺪﻳﺮﺧﻢ - ﭘﻴﻤـﺎن ازدواج

 

‫ﺑﺴﺖ. ﺛﻤﺮه ى ازدواج آنﻫﺎ ﺳﻪ ﻓﺮزﻧﺪ اﺳﺖ. ﻋﺒ‪ﺎس در ﺳﺎل 1358، ﻓﺎﻃﻤﻪ در ﺳﺎل 1359  و ﻣﻬـﺪى در

 

‫ﺳﺎل 1361 ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﻴﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﻛـﺴﻰ ﻛـﻒ ﻧﺰﻧـﺪ و

 

‫ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻧﻜﻨﻨﺪ.

 

‫زﻫﺮا ﺧﻨﺪان - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ از ﺟﺎرو ﻛﺮدن، ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﻣﻴﻬﻤﺎن و ﻧﮕﻬﺪارى

 

‫از ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. اﻳﺸﺎن آﺷﭙﺰى را ﻫـﻢ ﻳـﺎد ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪﺗـﺎ در ﻣـﺎه ﻣﺤـﺮّم و ﺻـﻔﺮ ﺑـﺮاى

 

‫ﺳﻴ‪ﺪاﻟﺸﻬﺪا(ع) ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ. اﺧﻼق ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻮدﻧـﺪ. در اﻛﺜـﺮ ﻣﻴﻬﻤـﺎﻧﻰﻫـﺎ اﻳـﺸﺎن از

 

‫ﻣﻴﻬﻤﺎنﻫﺎ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ؛ ﺣﺘّﻰ اﮔﺮ ﻣﺠﺮوح ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫روزى ﻳﻚ ﺑﺎر از ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺳﺮ ﻣﻰزد و ﺑﻪ دﻳﺪن ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻰرﻓﺘﻨـﺪ. ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﻣـﺎدر

 

‫ﺷﻤﺎ را ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎدر ﺧﻮدم دوﺳﺖ دارم. ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮدﻧﺪ. آنﻫﺎ را ﺑﺎ ﺧـﻮد ﺑـﻪ ﺣـﺮم و

 

‫ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ، وﻟﻰ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را زﻳﺎد واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ واﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ،

 

‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺗﻮ را اذﻳ‪ﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. اﻳﺸﺎن دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﻃـﻮرى ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﻛﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮاى

 

‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻪ اﺳﻼم ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺠﺎب ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮدﻧـﺪ. ﺣﺘّـﻰ ﺑـﻪ دﺧﺘـﺮ

 

‫ﻛﻮﭼﻜﻢ ﻳﺎد داده ﺑﻮدﻧﺪﻛﻪ ا زﻫﻤﺎن ﺳﻦّ ﻛﻢ روﺳﺮى ﺳﺮش ﻛﻨﺪ.

 

‫اﮔﺮ در ﺧﺎرج از ﺧﺎﻧﻪﻧﺎراﺣﺘﻰ داﺷﺖ، وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰرﺳﻴﺪ ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﻛﺮد. در زﻣﺎن

 

‫ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ، ﺧﺎﻧﻮادهاش را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ دزﻓﻮل ﺑﺮد ﺗﺎ در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﺷﺐﻫﺎى ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻰرﻓﺖ و دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ را در آنﺟﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. در ﺷﺐ ﺑﻴـﺴﺖ و

 

‫ﻳﻜﻢ ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن اﻓﻄﺎرى ﻣﻰداد و ﺑﻌﺪ ﻣﺮاﺳﻢ اﺣﻴﺎ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫زﻫﺮا ﺧﻨﺪان - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻓﺮدى ﺧﻮش ﻗﻮل ﺑﻮدﻧﺪ. در ﻳﻜﻰ از ﺳﺎلﻫـﺎ در ﺷـﺐ

 

‫ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻜﻢ ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن، ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ اﻓﻄﺎرى داﺷﺘﻴﻢ و ﻫﻢ ﻣﺮاﺳﻢ اﺣﻴﺎ، وﻟﻰ ﭼﻮن اﻳﺸﺎن ﺑﻪ

 

‫ﻣﻦ و ﺧﻮاﻫﺮﺷﺎن ﻗﻮل داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣﺮم ﺑﺒﺮﻧﺪ، در آن ﺷﺐ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛـﻪ ﺑـﺴﻴﺎر ﺧـﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ،

 

‫وﻟﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣﺮم ﺑﺮدﻧﺪﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﺸﺎن ﻋﻤﻞ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻰ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه ﻓﺮدى ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮاﻳﺸﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻗﻮى داﺷﺖ. در ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﻴﻨﻪ زﻧـﻰ ﻣـﺎه ﻣﺤـﺮّم

 

‫ﺣﻀﻮر ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ. از ﺗﻤﺎم اﻗﺸﺎر ﺟﺎﻣﻌﻪ در ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد. در ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﻓﻘﻂ ﺑـﺮاى رﺿـﺎى

 

‫ﺧﺪا و ﺑﺪون رﻳﺎ ﻛﻤﻚﻣﻰﻛﺮد.

 

‫از ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت ﺑﺎرز او اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺎرى از دﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﺮاى دﻳﮕﺮان اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد؛ ﺣﺘﻰ اﮔـﺮ

 

‫ﻛﺴﻰ ﺑﻪ او ﺑﺪى ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﺳﻼم و ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن در ﺟﻨﮓ ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺪر و داﻣﺎدﻣﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮدﻳﻢ

 

‫و ﭼﻮن ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻮد ﻛﻪﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺧﺎﻧﻮاده را ﺑﺮﻋﻬﺪه ﺑﮕﻴﺮد، ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺘﻰ ﻳﻜﻰ از ﻣـﺎ دو

 

‫ﻧﻔﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ آﻣﺪن دﻳﮕﺮى آن ﻓﺮد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود. در ﻳﻜﻰ از ﻣﺮﺧّﺼﻰﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ آﻣـﺪم، دﻳـﺪم

 

‫اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻪاﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ رﻓﺘﻨـﺪ و در ﺧﺎﻧـﻪ ﻧﺎﻳـﺴﺘﺎدﻳﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨـﺪ:

 

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺴﺖ و در ﺟﺒﻬﻪﺑﻪ ﻣﺎ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻴﺸﺘﺮى اﺳﺖ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎى ﺑﺪر، ﺧﻴﺒﺮ، ﺛﺎﻣﻦ اﻻﺋﻤﻪ(ع) و ﻓﺎو ﺣﻀﻮر داﺷـﺖ. ﻣـﺴﺌﻮل ﮔﺮوﻫـﺎن، ﻣﻌـﺎون ﮔـﺮدان، و

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان ﺑﻮد. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان اﻟﺤﺪﻳﺪ از ﺗﻴﭗ 21 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖ.

 

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﻟﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ. وﻗﺘﻰ از

 

‫او ﺳﺆال ﻣﻰﻛﺮدم: در ﺟﺒﻬﻪ ﭼﻪ ﻛﺎره ﻫﺴﺘﻰ؟ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻫﺴﺘﻢ.

 

‫زﻫﺮا ﺧﻨﺪان - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: اﻳﺸﺎن وﻗﺘﻰ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ، از ﺟﻨﮓ ﭼﻴﺰى ﺑﺮاى

 

‫ﻣﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﺣﺘّﻰ ﺳﻤﺘﺸﺎن را در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰ اﺻﻐﺮ ﺧﻨﺪان - ﺑﺮادر ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه رﻳﺎ ﻛﺎر ﻧﺒﻮد. ﺗﺎ زﻣـﺎن ﺷـﻬﺎدت

 

‫ﻣﺎ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. در ﺟﺒﻬﻪ دو - ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ اﻳـﺸﺎن

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ دﻳﻨﺖ را ادا ﻛﺮدى ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺣﺪ‪ و ﻣﺮز ﻧﺪارد.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎس ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿـﻊ و ﻓـﺮوﺗﻦ ﺑـﻮد. ﺣﺘـﻰ ﺑـﺮاى

 

‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دورﺑﻴﻦﻗﺮار ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ در ﻛﺎرى ﻛﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ

 

‫ﻏﺸّﻰ وارد ﺷﻮد.

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺠﺎع و ﻧﺘﺮس ﺑﻮد. ﺑﺎ آر ﭘﻰ - ﺟﻰ ﺗﺎﻧﻚﻫﺎى دﺷﻤﻦ را ﻣﻨﻬﺪم ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﻛﺎرﻫﺎى ﺳﺨﺖ و ﻣﺸﻜﻞﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻴﺸﻘﺪم ﺑﻮد. ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻈـﺮ دﻳﮕـﺮان را ﺟﻮﻳـﺎ

 

‫ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫او ﺑﺮاى ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺮو ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗـﺘﺶ

 

‫را در ﺟﺒﻬﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﻛﺮد. و ﺧﻴﻠﻰ ﻛﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ. ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺮدم ﻣﻰﮔﻮﻳﻨـﺪ: ﭼـﺮا ﺑـﺮادر

 

‫ﺷﻤﺎ ﻣﺪام در ﺟﺒﻬﻪ اﺳﺖ؟ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻫﺪف ﻣﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣـﺮدم اﻫﻤﻴ‪ـﺖ

 

‫ﻧﺪﻫﻴﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫زﻫﺮا ﺧﻨﺪان - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن دﻳﮕﺮان را ﺑﺮاى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﭘـﺪر

 

‫و ﭘﺴﺮداﺋﻴﺸﺎن را ﻫﻢﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮدﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﻢ، ﭘﺲ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود؟

 

‫ﻋﺒ‪ﺎس ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺪرم از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔـﺸﺘﻨﺪ، ﻣـﻦ در ﻛﻮﭼـﻪ

 

‫ﺑﺎزى ﻣﻰﻛﺮدم و اﻳﺸﺎن از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ، ﭼﺸﻢﻫﺎى ﻣﺮا ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﮔﺮﻣﻰ دﺳﺖﻫﺎى اﻳـﺸﺎن را ﺣـﺲ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدم.

 

‫اﻳﺸﺎن ﭼﻴﺰى از ﺟﺒﻬﻪﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺣﺘّﻰ در ﺧﻮاب ﻣـﻰﺟﻨﮕﻴﺪﻧـﺪ و ﺧـﻮاب ﺟﺒﻬـﻪ و ﺟﻨـﮓ را

 

‫ﻣﻰدﻳﺪﻧﺪ. اﻳﺸﺎن ﻧﻤﺎدى از ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ ﺑﻮدﻧﺪ. در اﻳﻦﺟﺎ اﺣﺴﺎس دﻟﻤﺮدﮔﻰ و ﻛﺴﺎﻟﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪ ﺣﺎل و ﻫﻮاى دﻳﮕﺮى دارد، زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّـﺼﻰ

 

‫ﻣﻰآﻳﻢ ﮔﻮﻳﻰ از ﺧﺪا دور ﻣﻰﺷﻮم.

 

‫وﻗﺘﻰ اﻃﺮاﻓﻴﺎن ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻪ ﺣﺪ‪ ﻛﺎﻓﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻪاﻳﺪ، دﻳﮕﺮ ﺑﺲ اﺳﺖ. ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ: دﻓـﺎع از

 

‫دﻳﻦ واﺟﺐ اﺳﺖ. ﻣﺎ در زﻣﺎن اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﻧﺒﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ آن اﻣﺎم ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ، ﺣﺎﻻ وﻗﺖ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن

 

‫اﺳﺖ.

 

‫آرزوى ﭘﻴﺮوزى اﺳﻼم را داﺷﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ دارﻳﻢ، ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ دﺳﺖ ﭘﻴﺪا

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ؛ ﻳﻚﺑﺎر از ﻧﺎﺣﻴﻪى دﺳﺖ و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﭘﺎ.

 

‫زﻫﺮا ﺧﻨﺪان - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﭘـﺎ ﻣﺠـﺮوح ﺑﻮدﻧـﺪ، ﻳﻜـﻰ از

 

‫اﻗﻮام دور ﻣﺎ ﺷﻬﻴﺪﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ در آن ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﺎ ﭘﺎى ﻣﺠﺮوح از ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﺠـﺮوح ﺑﻮدﻧـﺪ، ﻣـﻦ ﺑـﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣـﺖ

 

‫ﺑﻮدم. اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﺮا ﻧﺎراﺣﺖ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺸﺪهام. ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ آﻣﺎدﮔﻰ ﺷﻬﺎدت

 

‫ﻣﺮا داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ.

 

‫ﻣﻬﺪى ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه ﻧﻘﻞﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻗﺎدر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦﺧﺒﺮ دادﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮادرم ﻣﺠـﺮوح

 

‫ﺷﺪه و در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى اﺳﺖ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺪن اﻳﺸﺎن رﻓﺘﻢ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻪ دﻛﺘـﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ

 

‫ﺑﻌﺪ از ﮔﭻ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭘﺎﻳﻢﻣﺮا از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧّﺺ ﻛﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از راﺿﻰ ﻛﺮدن ﭘﺰﺷﻚ ﺑﺮاى ﻣﺮﺧّﺺ ﻛـﺮدن

 

‫اﻳﺸﺎن، ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻣﺪﻳﻢﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨـﺪ روز ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ ﮔـﭻ ﭘﺎﻳـﺸﺎن را ﺑﺒﺮﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑﺮوﻧـﺪ.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﺎﻧﺪن در اﻳﻦ ﺟﺎ را ﻧﺪارم. ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﭼـﻪ زودﺗـﺮ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮوم. ﻛـﻪ ﺑﻌـﺪ ﮔـﭻ را

 

‫ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎس ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻴﻠﻰ از ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت اﺧﻼﻗـﻰ ﻛـﻪ ﻣـﻦ دارم ﻧﺘﻴﺠـﻪى

 

‫ﺗﺮﺑﻴﺖ درﺳﺖ و رﻓﺘﺎر ﭘﺪرم اﺳﺖ. ﻣﻦ ﻗﻠّﻜﻰ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔـﺮ دوﺳـﺖ

 

‫دارى اﻳﻦ ﻗﻠّﻚ را ﺑﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﻦ. و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺳـﭙﺎه رﻓـﺘﻢ و ﻗﻠّﻜـﻢ را

 

‫ﺗﻘﺪﻳﻢ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻛﺮدم. ﭘﺪرم و ﭼﻨـﺪ ﺗـﺎ از دوﺳﺘﺎﻧـﺸﺎن ﻣـﺮا ﺑـﺴﻴﺎر ﺗـﺸﻮﻳﻖ ﻛﺮدﻧـﺪ. اﻳـﺸﺎن ﻣـﺮا ﺑـﻪ

 

‫راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ.

 

‫ﭘﺪرم ﭼﻪ در ﻧﺎﻣﻪ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: درﺳﺖ را ﺑﺨﻮان و ﻣﻮاﻇـﺐ ﻣـﺎدرت ﺑـﺎش و

 

‫ﺳﻌﻰ ﻛﻦ ﻳﻚ ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻣﺨﻠﺺﺑﺎﺷﻰ.

 

‫آرزوى ﺷﻬﺎدت را داﺷﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻛﺜﺮ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪهاﻧﺪ وﻟﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻧﺮﺳﻴﺪهام.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺑﺮادرم ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ ﻣﺎدرم ﺑـﺮاى ﺳـﻼﻣﺘﻰ آنﻫـﺎ ﺑـﺴﻴﺎر ﻧـﺬر

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻧﻤﻰرﺳﻢ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ

 

‫ﺷﻤﺎ ﻧﺬر ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ. اﮔﺮﻣﺮا دوﺳﺖ دارﻳﺪ، ﻛﻤﺘﺮ ﻧﺬر ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻢ. آﺧﺮﻳﻦ ﺑـﺎرى ﻛـﻪ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ، ﻗﺒﻞ از اﻋﺰام ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) رﻓﺖ و در ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﺿـﺮﻳﺢ اﻣـﺎم رﺿـﺎ(ع) اﻳـﺴﺘﺎد و

 

‫ﮔﻔﺖ: ﻳﺎ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)، ﻣﻦ آرزوى ﺷﻬﺎدت را دارم، ﭘﺲ ﺣﺎﺟﺖ ﻣﺮا ﺑﺮآورده ﺳﺎز.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎس ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ رﻓﺘﻨـﺪ، اﻳـﺸﺎن ﺗﻤـﺎم

 

‫ﻓﺎﻣﻴﻞ را دﻋﻮت ﻛﺮدﻧﺪ و آن ﺷﺐ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. ﻋﻜﺴﻰ ﻛﻪ از آن ﺷﺐ از ﭘﺪرم ﺑـﻪ ﻳﺎدﮔـﺎر دارم

 

‫ﺣﺎﻛﻰ از آن اﺳﺖ ﻛﻪﮔﻮﻳﻰ اﻳﺸﺎن ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از آﺧﺮﻳﻦ اﻋﺰاﻣﺶ ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﻪ ﻫﻤـﺴﺮش

 

‫ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪم اﻳﻦ ﻋﻜﺲ را روى ﺧﺎﻛﻢ ﺑﮕﺬارﻳﺪ. او ﺣﺘّﻰ ﮔﻠﺪان ﺑﺮاى ﻛﻨﺎر ﻋﻜﺴﺶ ﻫـﻢ ﮔﺮﻓﺘـﻪ

 

‫ﺑﻮد. ﻣﺎدرم ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﺑﺮادرم ﺧﻮاب دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻴ‪ﺪى اﻳﺸﺎن را ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪﺧﻄـﺎب ﻣـﻰﻛﻨـﺪ و

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪﺷﻤﺎ ﺻﺒﺮ دﻫﺪ. و ﻣﺎدرم ﺑﺮﺧﻼف ﻧﻈﺮ ﻣﺎ، در زﻣـﺎن ﺷـﻬﺎدت ﺑـﺮادرم ﺑـﺴﻴﺎر ﺻـﺒﻮر

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﺒﻰ ﻛﻪ ﺟﻨﺎزهى ﺷﻬﻴﺪ را آوردﻧﺪ، ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳـﻰ ﻣﺮﺗّـﺐ و ﺑـﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷـﺤﺎل

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: از ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﻛﻨﻴﺪ. و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪى اﻳﺸﺎن ﻋﻤﻞ ﻛﺮدم.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻛـﻪ ﺳـﻴ‪ﺪى

 

‫او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻰﺑﺮد. او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺮا ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ؟ ﻣﺎ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت دارﻳﻢ و ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ. آن آﻗﺎ ﺑﻪ او

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎﻳﺖ را اﻧﺠﺎم دادهاى و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻰ. ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﻣـﻦ

 

‫در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮم.

 

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: او ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد. او ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪهى

 

‫ﮔﺮدان ﺑﻮد و ﻣﻦ راﻧﻨﺪهى ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم. ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺴﺮداﻳﻰ ﺷﻬﻴﺪ و ﺑﺎﺟﻨـﺎﻗﻢ ﻋﻜـﺲ

 

‫ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. در ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻤﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﻧﻔﺮ از ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﭼﺮاغﻫﺎ را ﺧﺎﻣﻮش

 

‫ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ وداع ﻛﻨﻴﻢ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺒﻰ ﻛﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺑﺎ ﻳﺎراﻧﺶ وداع ﻛـﺮد. اﻣـﺸﺐ ﺷـﺐ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫اﺳﺖ و اﻣﻜﺎن دارد ﻋﺪ‪هاى از ﺷﻤﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮﻳﺪ ﭘﺲ اﮔـﺮ ﻧﻤـﻰﺧﻮاﻫﻴـﺪ ﻛـﻪ ﺷـﻬﻴﺪﺷـﻮﻳﺪ ﻣـﻰﺗﻮاﻧﻴـﺪ

 

‫ﺑﺮﮔﺮدﻳﺪ. او اﺑﺘﺪا ﺑﺎ اﻣﺎم ﺟﻤﻌﻪى اﻫﻮاز وداع ﻛﺮد ﻛﻪ در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن اﻋﻼم ﻛﺮدﻧـﺪ: وداع ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﺎ اﻣـﺎم

 

‫ﺟﻤﻌﻪ. و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ وداع ﻛﺮد ﻛﻪ اﻋﻼم ﺷﺪ: وداع ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎ ﭘﺪرش. ﺑﻌﺪ ﺳﻮﺋﻴﭻ ﻣﺎﺷﻴﻦ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓـﺖ

 

‫و ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﻳﻴﺪ، ﻋﺪ‪هى ﻣﺎ زﻳﺎد اﺳﺖ. ﻛﻪ او در ﻫﻤﺎن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ.

 

‫ﺣﺴﻴﻦ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه در ﺗﺎرﻳﺦ 21/11/1364 در ﺟﺒﻬﻪى ﺧﺮّﻣﺸﻬﺮ ﺑﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﺑـﻪ

 

‫درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞﮔﺮدﻳﺪ. و ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮش ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪﻣﺸﻬﺪ در ﺑﻬـﺸﺖ رﺿـﺎ(ع) دﻓـﻦ

 

‫ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن، ﻫﺮ ﺧﻮاﺳـﺘﻪاى ﻛـﻪ داﺷـﺘﻢ، در

 

‫ﺧﻮاب ﺧﻮاﺳﺘﻪام را ﺑﺮآورده ﻣﻰﻛﺮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎردار ﺑﻮدم و ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن، ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺸﻨﻪ ﺑـﻮدم ﻛـﻪ

 

‫در ﺧﻮاب او ﻳﻚ ﻟﻴﻮان آب ﺧﻨﻚ ﺑﻪ ﻣﻦ داد.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎس ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﭘﺪرم در ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﺣﻞ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﻣﺮا ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﻨﻨـﺪ.

 

‫اﮔﺮ ﻣﺸﻜﻠﻰ داﺷﺘﻢ ﺧﻮاب اﻳﺸﺎن را ﻣﻰدﻳﺪم و ﻣﺸﻜﻠﻢ ﺣﻞّ ﻣﻰﺷﺪ. ﺣﺘّـﻰ در ﻣـﻮرد ازدواج، ﺗﺤـﺼﻴﻞ و

 

‫ﺷﻐﻠﻢ، اﻳﻤﺎن دارم اﺑﺘﺪا ﻟﻄﻒ و ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺟﻬ‪ﺎت ﭘﺪرم ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻣﻦ ﻣﻰﺷﻮد.

زندگینامه شهید موسی الرضا بیانی

 

ﻣﻮﺳﻰاﻟﺮﺿﺎ ﺑﻴﺎﻧﻰ - ﻓﺮزﻧﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ - در ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻓﺮوردﻳﻦﻣﺎه ﺳﺎل 1339 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 

‫در ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺖ و ﺗﺎ ﻛﻼس ﭘﻨﺠﻢ اﺑﺘﺪاﻳﻰ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ داد، وﻟﻰ ﺑﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻣـﺸﻜﻼت

 

‫اﻗﺘﺼﺎدى درس را رﻫﺎﻛﺮد و ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. در ﺳﺎل 1357 ﭘﺪر ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد و وﻇﻴﻔﻪى او

 

‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺎﻧﻮاده اش دو ﭼﻨﺪان ﺷﺪ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻋﻜﺲﻫﺎ و اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎى اﻣﺎم را ﺗﻮزﻳﻊﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﺳﺎل 1359 و در 19 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ دل اﻓﺮوز ازدواج ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻣﺪ‪ت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫـﺎ

 

‫5 ﺳﺎل ﺑﻮد. ﺛﻤﺮه ى ازدواج آنﻫﺎ ﭼﻬﺎر ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧـﺎمﻫـﺎى: ﻣﻬـﺪى (ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 16/3/1361)، ﺑﻨـﺖاﻟﻬـﺪى

 

‫(ﻣﺘﻮﻟّﺪ 10/6/1363)، ﻣﻠﻴﺤﻪ (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 1/4/1365) و ﻣﻬﺮى (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 24/5/1366) ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤﻮد ﻋﺒ‪ﺎس زاده ﻣﻘﺪم ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﺮزﻧﺪ ﺻـﺎﻟﺢ ﻧﻌﻤﺘـﻰ اﺳـﺖ و ﻣﺎﻳـﻪى ﺳـﺮﻓﺮازى

 

‫ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

 

‫او ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎﻳﺶ را ﻃﻮرى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺰد ﺧﺪا ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻧﺸﻮد. ﻓﺎﻃﻤﻪ دلاﻓﺮوز - ﻫﻤـﺴﺮ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪم ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻛـﻪ اﻳـﺸﺎن ﺑـﺮود.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه رﻓﺖ و اﻋﺰاﻣﺶ را ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و در اﻳـﻦ ﻣـﺪ‪ت ﺑـﺎ ﻓﺮزﻧـﺪم ﺻـﺤﺒﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺠﺎب ﺧﻮد را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﻢ. ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ درﺳﺸﺎن

 

‫را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﺮاى ﺟﺎﻣﻌﻪﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶﻃﻮرى رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻧﺒﻮد ﭘﺪر را اﺣﺴﺎس ﻧﻜﻨﻨﺪ. ﺣﺘّﻰ ﺑـﻪ ﺧـﻮاﻫﺮ

 

‫ﻛﻮﭼﻚﺗﺮش ﻧﻴﺰ اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻣﺸﻜﻼت و ﮔﺮﻓﺘﺎرىﻫﺎى ﻣﺮدم را ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻣﻰﻛﺮد، ﺑـﻪ ﻃـﻮرى

 

‫ﻛﻪ آنﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ دل اﻓﺮوز ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﭼﻬﻠﻢ ﺷﻬﻴﺪ، ﺧﺎﻧﻤﻰ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪى

 

‫ﻣﺎ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻰآورد، ﻫﻤﻴﻦﺷﻬﻴﺪ ﺑﻮد، در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس زاده ﻣﻘﺪ‪م - دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻳﻚ روز ﺑـﺎ ﻛُﺘـﻰ ﻛـﻪ

 

‫روى ﺳﺮش ﺑﻮد، وارد ﻣﻐﺎزه ﺷﺪ و از او ﭘﺮﺳﻴﺪم: ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﭘﺸﺖ ﻣﻐـﺎزه ﭘﻴﺮﻣـﺮدى ﻣﺤﺘـﺎج

 

‫ﺑﻮد، ﭼﻮن او ﻣﺮا ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ، ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﻣـﺮا ﺑـﺸﻨﺎﺳﺪ، ﻛـﺖ را روى ﺳـﺮم اﻧـﺪاﺧﺘﻢ و ﺑـﻪ او ﻛﻤﻜـﻰ

 

‫ﻛﺮدم.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﻄﻬ‪ﺮى و دﺳﺘﻐﻴﺐ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ اﺳﺎس

 

‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎ ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻛﻤﻜﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ، ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﺧﻮد و ﺧﺪاﻳﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ؛ ﻣﺜﻞ زﻧﺪﮔﻰﻧﺎﻣﻪ ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع)، ﻧﻬﺞاﻟﺒﻼﻏﻪ، ﻗﺮآن، ﻛﺘـﺎبﻫـﺎى ﺷـﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ـﺮى،

 

‫ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻋﻼﻣ‪ﻪ ﻣﺠﻠﺴﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد. در ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن و ﺳﻴﻨﻪ زﻧﻰﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و

 

‫در ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻣﺴﺠﺪ و ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. ﻧﻤﺎزش را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﻖ ﻣﺮدم را ﺑﺎﻳﺪ رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺣﻖّ ﻛﺴﻰ ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺸﻮد. ﺣﻼل و ﺣﺮام را ﺑـﺴﻴﺎر رﻋﺎﻳـﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﭘﻮل و اﻣﻮال ﺳﭙﺎه را در راه دﻳﮕـﺮى ﺻـﺮف ﻣـﻰﻛـﺮد، ﻧﺎراﺣـﺖ ﻣـﻰﺷـﺪ. در ﻣﻘﺎﺑـﻞ

 

‫ﻣﺸﻜﻼت و ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ ﺻﺒﻮر ﺑﻮد.

 

‫ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران و ﺑﺎ ﻋﻀﻮ ﺷﺪن در اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﻧﻘﺪه و اﻫﻮاز ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ.

 

‫او رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺖ. در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ و ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت اﮔـﺮ ﻛـﺴﻰ ﺧﻼﻓـﻰ اﻧﺠـﺎم ﻣـﻰداد،

 

‫ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﻣﻮﺳﻰاﻟﺮّﺿﺎ ﺑﻴﺎﻧﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ 12/10/1365، در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 در ﻣﻨﻄﻘﻪﺷـﻠﻤﭽﻪ ﺑـﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ

 

‫ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺳﺮ و ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳـﻞ و ﭘﻴﻜـﺮ ﻣﻄﻬ‪ـﺮ اﻳـﺸﺎن ﭘـﺲ از ﺣﻤـﻞ ﺑـﻪ

 

‫زادﮔﺎﻫﺶ، در ﮔﺮﮔﺎن دﻓﻦﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴ‪ﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ رﻓـﺘﻢ ﻛـﻪ ﻛـﺸﻮرم را از ﭼﻨﮕـﺎل

 

‫ﺑﻌﺜﻴﺎن ﻛﺎﻓﺮ آزاد ﺳﺎزم. زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴ‪ﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن ﺑﺮادران و دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﻢ

 

‫را ﺑﮕﻴﺮم. زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴ‪ﺖ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻦ ﻧﻴﺎز دارد، اﻣ‪ﺎ ﺣﺎل اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﻨﻢ، اﻳﻦ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ

 

‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪم؛ ﭼﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﺒﻬﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ در آن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﻴـﺪا ﻣـﻰﺷـﻮد. ﻣﻌﻨﻮﻳ‪ـﺖ، اﻧـﺴﺎن

 

‫ﺳﺎزى، ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﻰ، ﺧﻮدﺷﻨﺎﺳﻰ، اﻣﺘﺤﺎن دادن، ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻳﺴﺘﻦ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮدن. آرى اﻳﻦ ﺟﺒﻬـﻪ اﺳـﺖ

 

‫ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را از ﻣﺎدﻳ‪ﺎت و زرق و ﺑﺮق دﻧﻴﻮى دور ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻣﺎﻧﻌﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺮگ را از ﺑﻴﻦ ﻣﻰﺑﺮد. اﻣﻴﺪوارم

 

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ اﻳﻦ ﺑﻨﺪه ى ﺣﻘﻴﺮ و ﻧﺎﻻﻳﻖ و ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر را ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮار دﻫﺪ، زﻳﺮا ﻛﻪ او رﺣﻤـﺎن

 

‫اﺳﺖ و رﺣﻴﻢ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: از ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ، زﻳﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎدرم

 

‫ﺑﻮدم و ﻧﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮﺑﻰﺑﺮاى ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان. از ﻫﻤﺴﺮم ﺗﺸﻜّﺮ ﻣـﻰﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ در زﻧـﺪﮔﻰ ﻣـﺮا ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. از ﻫﻤﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﻛﻪ ﻣﺮا ﺣﻼل ﻛﻨﻨﺪ. ﻣـﻦ از ﻫﻤـﻪ ﺗﻘﺎﺿـﺎ دارم ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﻣـﻦ اﺷـﻚ

 

‫ﻧﺮﻳﺰﻧﺪ.

زندگینامه شهید ﻋﺒ‪ﺎس ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺗﻮت

 

ﻋﺒ‪ﺎس ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺗﻮت - ﻓﺮزﻧﺪﺣﺴﻴﻦ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺸﻢ اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه ﺳﺎل 1344 ﭼـﺸﻢ ﺑـﻪ ﺟﻬـﺎن

 

‫ﮔﺸﻮد.

 

‫ﻛﻮدﻛﻰ آرام ﺑﻮد. در ﻛﺎرﻫﺎى ﻛﺸﺎورزى از ﺟﻤﻠﻪ درو ﻛﺮدن ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى ﻋﺰّت آﺑﺎد ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن درﮔﺰ ﮔﺬراﻧﺪ.

 

‫ﺑﻪ اﺗﻔّﺎق ﺧﺎﻧﻮادهاش ﭘﺲ از ﻣﻬﺎﺟﺮت از درﮔﺰ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ، دوره ى راﻫﻨﻤـﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳـﻪى

 

‫ﻣﺤﺮاب ﺧﺎن ﻣﺸﻬﺪ اداﻣﻪ داد ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى اﻧﻘﻼب ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن ﻛﺘﺎبﻫﺎ و رﺳﺎﻟﻪى ﺣﻀﺮت اﻣﺎم، ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻤﻰ ﻧﮋاد، ﺷﻬﻴﺪ ﻣـﺪﻧﻰ و

 

‫اﺳﺘﺎد ﻣﻄﻬ‪ﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در دوران اﻧﻘﻼب در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﺳﻴ‪ﺪﺣﺴﻴﻦ ﻧﮋاد ﺣﺴﻴﻨﻰ - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:

 

‫در دوران اﻧﻘﻼب ﻣﻦﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛـﺮدم. در روز ده دىﻣـﺎه در ﻣﻴـﺪان

 

‫ﺷﻬﺪا، ارﺗﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﻪﺗﻈﺎﻫﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﺮدم ﺷﺎدى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺑـﺮ روى ﻛـﺎﻣﻴﻮنﻫـﺎ ﺑﻮدﻧـﺪ.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس ﻧﻴﺰ ﺑﺮ روى ﻟﻮﻟﻪ ﺗﺎﻧﻚ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﻀﻰ از ارﺗﺸﻰﻫﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ ﺧـﺎﻃﺮ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﺮدم ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﻛﺮدﻧﺪ و ﻋﺪ‪هى زﻳﺎدى ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪم. ﺷﺐ ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ

 

‫آﻣﺪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاى ﭘﻨﺎه ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻣﺎم ﺑﻪ اﻳﺮان آﻣﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭘﻴـﺮوزى اﻧﻘـﻼب اﺳـﻼﻣﻰ ﺑـﺎ ﻋـﻀﻮ ﺷـﺪن در

 

‫ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ و ﮔﺸﺖ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺳﭙﺎه در آﻣﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛـﻪ در اﺳـﺘﺨﺪام

 

‫ﺳﭙﺎه ﺑﻮد، اﮔﺮ از ﺳﭙﺎه ﺑﺮاى او ﻣﻮاد‪ ﻏﺬاﻳﻰ ﻣﻰآوردﻧﺪ، ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ و آنﻫﺎ را ﭘﺲ ﻣﻰداد.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺗﻮت در 20 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺼﻤﺖ ﺻﻬﺒﺎﻳﻰ ﻓﺮدوس ﭘﻴﻤـﺎن ﻣﻘـﺪ‪س ازدواج ﺑـﺴﺖ.

 

‫ﻣﺪ‪ت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫﺎ 6 ﻣﺎه ﺑﻮد. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻮن اﻳﺸﺎن ﺳـﭙﺎﻫﻰ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻣـﺆﻣﻦ، ﺑـﻪ

 

‫اﻳﺸﺎن ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دادم.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪﻣﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ زﻫﺮا ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ. از ﻏﻴﺒﺖ ﺑﻴـﺰار ﺑـﻮد. ﺑـﺎ ﻓﺎﻣﻴـﻞ راﺑﻄـﻪ

 

‫ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺖ. ﻫﻤﮕﻰ اﻓﺮاد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن راﺑﻄﻪاى داﺷﺘﻨﺪ، از رﻓﺘـﺎر و اﺧـﻼق ﺣـﺴﻨﻪى اﻳـﺸﺎن ﺗﻌﺮﻳـﻒ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن ﺧﻴﻠﻰ اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ، ﺣﺘﻰ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اوﻻد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮى ﭘﺪر و ﻣـﺎدر

 

‫راه ﺑﺮود.

 

‫ﺑﻪ روﺣﺎﻧﻴ‪ﺖ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. از آدمﻫﺎى ﻻاﺑﺎﻟﻰ ﺑﺪش ﻣﻰآﻣﺪ. ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛـﺮد ﻣـﺸﻜﻼت و ﮔﺮﻓﺘـﺎرىﻫـﺎى

 

‫ﻣﺮدم را ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ اﻣﻜﺎن دارد، ﺣﻞّ و ﻓﺼﻞ ﻛﻨﺪ.

 

‫اﺧﻼق ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺖ. ﺑﺎﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﺪى ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﺧـﻮاﻫﺮان ﺧـﻮد ﺗﻮﺻـﻴﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺠﺎب ﺧﻮد را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﻧﻤﺎزش را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش راه ﻣﻰرﻓـﺖ. ﺻـﺒﺢ ﻫـﺎى ﺟﻤﻌـﻪ دﻋـﺎى ﻧﺪﺑـﻪ

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ. وﻗﺘﻰ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻰرﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔـﺖ: ﺣـﻀﺮت

 

‫ﻋﻠﻰ(ع) وﻗﺘﻰ ﻧﺎراﺣﺖﻣﻰﺷﺪ، از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﺳﻴ‪ﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﻧﮋاد - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻨﻰ ﺻﺪر رﺋـﻴﺲﺟﻤﻬـﻮر ﺑـﻮد، ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﻨﻰ ﺻﺪر ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ. وﻟﻰ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻴﻢ: ﭼﻮن رﻫﺒﺮ او را ﻗﺒﻮل دارد، ﻣﺎ ﻫﻢ او را ﻗﺒﻮل دارﻳﻢ

 

‫و ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ. وﻟﻰ او از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا او را ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ.

 

‫ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم ﺳﻔﺎرش زﻳﺎدى ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﻪ ﭘﻴﺎم اﻣﺎم ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺖ و ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷـﺪ. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﻰروﻳـﻢ ﺗـﺎ ﭘﻴـﺮوز

 

‫ﺷﻮﻳﻢ. ﺷﻌﺎر ﺗﺎ ﺧﻮن در رگ ﻣﺎﺳﺖ، ﺧﻤﻴﻨﻰ رﻫﺒﺮ ﻣﺎﺳﺖ را ﻣﺪام ﺗﻜﺮار ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ او را از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻨﻊ ﻣﻰﻛﺮدم، وﻟﻰ او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻳﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ

 

‫ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم و اﮔﺮﻧﺮوم ﺟﻮاب ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) و ﺣﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤﻪ(س) را ﺑﻌـﺪاً ﭼـﻪ ﺑـﺪﻫﻢ. او ﺑـﺎ ﻣـﻦ

 

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد و ﻣﺮا راﺿﻰﻧﻤﻮد.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او‪ﻟﻴﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪ، ﻳﻚ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﺮاى او ﻗﺮﺑﺎﻧﻰﻛﺮدﻳﻢ. او ﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪ

 

‫ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻣﺜﻞ داﻧﺸﮕﺎه اﺳﺖ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻣﺎ او را داﻣﺎد ﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮود. او را ﻣﻨـﻊ ﻣـﻰﻛـﺮدﻳﻢ، وﻟـﻰ او

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻣﺎم ﺗﻜﻠﻴﻒﻛﺮده اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر اﻣﺎم ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ.

 

‫از ﺟﺒﻬﻪ ﻛﻪ ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﻪﺻﻠﻪ رﺣﻢ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻬﻤ‪ﺎت و اﺳﻠﺤﻪ ﺑﺮاى آنﻫﺎﻣﻰﺑﺮد و ﻛـﻢ و ﻛـﺴﺮىﻫـﺎى

 

‫آنﻫﺎ را رﻓﻊ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺣﺒﻴﺐ ﻛﺮﺑﻼﻳﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﻪ در ﻛﺎﻧﺎل ﺑﻮدﻳﻢ. ﺑﺎران ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻣﻰرﻳﺨـﺖ

 

‫و ﻣﺎ ﻣﻬﻤ‪ﺎت ﺑﻪ ﺗﻴﺮﺑﺎر ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪﻳﻢ. آنﺟﺎ ﻏﻴﺮ از ﺧﺎك ﭼﻴﺰى ﻧﺒﻮد و ﻛﺴﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷـﺪ. در آنﺟـﺎ

 

‫ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس ﻣﻬﻤ‪ﺎت ﺑﺮاى رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﻰﺑﺮد.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ اﺳﻠﺤﻪى ﻣﺮا زﻣﻴﻦ ﻧﮕﺬارﻳﺪ.

 

‫ﻋﺼﻤﺖ ﺻﻬﺒﺎﻳﻰ ﻓﺮدوس - ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻨﺪ ﻧﻮع ﺷﻬﻴﺪ دارﻳـﻢ. ﻳﻜـﻰ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ ﻏﻨﻴﻤﺖﺑﮕﻴﺮد، ﻳﻜﻰ ﺑﺮاى ﺣﻘﻮق، ﻳﻜﻰ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﻪ اﺳﻤﺶ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻳﻜـﻰ ﺑـﺮاى

 

‫رﺿﺎى ﺧﺪا ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﺑﺮادر ﺑﺰرگ اﻳﺸﺎن ﺳﻴ‪ﺪاﻛﺒﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ، ﺳﺮ ﻗﺒﺮ او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﺪا ﻛﻨﺪ ﻣﻦﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ آرزوى ﻣﻦ اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺳـﺎل از اﻳـﻦ ﺟﺮﻳـﺎن

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺎر آﺧﺮى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود، ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺮو. ﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺎز دارد. ﻣﺎ ﺑﻪ

 

‫اﺻﻮل ﺟﻨﮓ ﻣﺴﻠّﻂ ﺷﺪهاﻳﻢ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮو. ﺧﺪا ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎﻫﺖ. رﻓﺖ و دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺐ آﺧﺮى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. او ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻬﺎدت ﺑﻮد.

 

‫دﻓﻌﻪى آﺧﺮى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ، ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺮا ﺣﻼل ﻛﻨﻴﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻰ اﺳﺖ. ﻣـﻦ از

 

‫ﺷﻤﺎ راﺿﻰ ﻫﺴﺘﻢ، ﺧﺪا ﻫﻢ راﺿﻰ ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﻧﮋاد - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻮاب دﻳﺪم ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس ﺑـﺎ ﻳـﻚ ﻋﺒـﺎى ﺳـﻔﻴﺪ و

 

‫ﻛﻼه ﺳﻔﻴﺪ آﻣﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا دﻳﺮ آﻣﺪى؟ ﮔﻔﺖ: درﮔﻴﺮ ﺑﻮدم. ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﺷﻬﻴﺪ رﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺷـﻬﺎدت

 

‫او را ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺗﻮت در ﺗﺎرﻳﺦ 25/12/1363، در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر، در ﻣﻨﻄﻘـﻪى ﻫـﻮراﻟﻌﻈﻴﻢ ﻣﻔﻘـﻮد

 

‫اﻷﺛﺮ ﮔﺮدﻳﺪ. در ﺗﺎرﻳﺦ 12/4/1376 ﺟﺴﺪ وى ﭘﺲ از ﻛﺸﻒ و ﺗـﺸﻴﻴﻊ، در ﺑﻬـﺸﺖ رﺿـﺎ(ع) ﻣـﺸﻬﺪ ﺑـﻪ

 

‫ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﻣﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ از روى آﮔﺎﻫﻰ و ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ اﺳـﻼم و

 

‫اﺣﺴﺎس وﻇﻴﻔﻪ ﺷﺮﻋﻰ و اﻟﻬﻰ ﺑﻮده اﺳﺖ. و ﻣﺮگ را ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ، ﻣﺨﻠﺼﺎﻧﻪ و ﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪاى ﻣﺘﻌﺎل

 

‫ﭘﺬﻳﺮا ﻫﺴﺘﻢ. از اﻳﻦﻛﻪ در ﺳﻨﻴﻦ ﺟﻮاﻧﻰ دار ﻓﺎﻧﻰ را وداع ﻣﻰﻛﻨﻢ و اﻓﺘﺨﺎر ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺷـﺮﺑﺖ ﺷـﻬﺎدت را

 

‫در راه ﺧﺪا ﻛﺴﺐ ﻧﻤﻮدهام، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮده و آرزوﻣﻨﺪم ﻛﻪ ﺧﻮﻧﻢ در راه اﻋﺘﻼى اﺳﻼم و آﮔﺎﻫﻰ ﻫﺮ ﭼـﻪ

 

‫ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﻣﺆﺛّﺮ واﻗﻊﮔﺮدد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺪر ﺟﺎن، ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ. ﻣﺎدر ﺟﺎن، ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﻫﻤـﻪ ﺑـﺮاﻳﻢ

 

‫ﻧﺎراﺣﺘﻰ. ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺻﺒﺮ راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ ﺧﻮد در ﻣﺮﮔﻢ، ﻣﺸﺖ ﻣﺤﻜﻤﻰ ﺑﻪ دﻫﺎن

 

‫دﺷﻤﻨﺎن اﻧﻘﻼب ﺑﺰﻧﻴﺪ. از ﻧﻮر ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ، ﭘﺪر و ﻣﺎدرم، ﺣﻼﻟﻴ‪ﺖ، از ﺑـﺮادراﻧﻢ اﻟﺘﻤـﺎس دﻋـﺎ و از ﺧـﻮاﻫﺮاﻧﻢ

 

‫ﺻﺒﺮ و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ.

زندگینامه شهید ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺨﺸﻨﺪهزارى ﻣﻌﻠّﻢ

 

ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺨﺸﻨﺪهزارى ﻣﻌﻠّﻢ - ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﻬﺮاب - در ﻫـﺸﺘﻢ ﻣﻬﺮﻣـﺎه 1341 در روﺳـﺘﺎى اردﺷـﻴﺮ ﻣﺤﻠّـﻪ

 

‫ﺑﺨﺶ ﻣﻴﺎﻧﺪرود ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺳﺎرى ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫در ﺳﺎل 1352 دورهى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در روﺳﺘﺎى ﻣﺤﻞّ ﺗﻮﻟّﺪش ﺑـﻪ ﭘﺎﻳـﺎن ﺑـﺮد. ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗـﻪاش ﺑـﻪ

 

‫ﺗﺤﺼﻴﻞ، ﺑﺮاى اداﻣﻪﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ آﻣﺪ. دورهى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎﺗﺐ ﭘﻮر و دورهى

 

‫دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را در رﺷﺘﻪى ﻃﺒﻴﻌﻰ در ﻣﺪرﺳﻪى آﻗﺎ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺧﻤﻴﻨﻰ ﮔﺬراﻧﺪ. ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﻫﻮش و ﺑﺎ اﺳـﺘﻌﺪاد

 

‫ﺑﻮد. ﻧﻈﺎﻓﺖ را رﻋﺎﻳﺖﻣﻰﻛﺮد و ﻫﻤﻪى ﻣﻌﻠّﻢﻫﺎ ﺷـﻴﻔﺘﻪى اﺧـﻼق او ﺑﻮدﻧـﺪ. در ﻣﺪرﺳـﻪ ﺗﻨﻘّﻼﺗـﻰ ﻣﺜـﻞ

 

‫آداﻣﺲ، ﺗﺨﻤﻪ و ﻏﻴﺮه ﻧﻤﻰﺧﺮﻳﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﺳﺮاف اﺳﺖ.

 

‫ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل او‪ل راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﺑﺮاى او ﻳﻚ دﺳﺖ ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳـﺎل

 

‫ﺳﻮ‪م راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ آن را ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪ. آن ﻗﺪر ﻛﻮﺗﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪﻣﺎ از ﭘﻮﺷﻴﺪن آن ﻟﺒﺎس اﺣﺴﺎس ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻰ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. وﻟﻰ او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺘﺎﻧﺖ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﻧﻴﺴﺖ. او در ﻣﺪ‪ﺗﻰﻛﻪ در ﻣﺸﻬﺪ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ، ﺑـﺎ

 

‫ﻣﺸﻜﻼت ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﺒﺎرزه ﻣﻰﻛﺮد و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ ﺻﺒﻮر ﺑﻮد.

 

‫ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻨﺶ داﺷﺖ. در اﻳ‪ﺎم ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻧﺰد آنﻫﺎ ﻣﻰرﻓـﺖ و در ﻛـﺎر ﻛـﺸﺎورزى ﺑـﻪ آنﻫـﺎ

 

‫ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻓﺮدى ﺧﻮش اﺧﻼق، ﺧﻮش ﺻﺤﺒﺖ، و ﮔﺸﺎده رو و ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻣﻌﻠّﻢ اﺧﻼق ﺑﻮد.

 

‫ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺳﻴﮕﺎرى ﺻﺤﺒﺖﻣﻰﻛﺮد و آنﻫﺎ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻀﺮّات ﺳﻴﮕﺎر آﮔﺎه ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫او اﻛﺜﺮ ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻋﻘﻴﺪﺗﻰ، اﺣﻜﺎم و ﻣﺬﻫﺒﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﻜﻼت و ﺳﺨﺘﻰﻫﺎﺻﺒﻮر ﺑﻮد. ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻼش ﺧﻮد را ﻣﻰﻛﺮد ﺗـﺎ ﻣـﺸﻜﻼت دﻳﮕـﺮان را ﺣـﻞ

 

‫ﻧﻤﺎﻳﺪ. و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎدﻳ‪ﺎت ﺑﻰﺗﻮﺟ‪ﻪﺑﻮد.

 

‫در ﻣﺪرﺳﻪ ﺟﺰو ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻓﻌ‪ﺎﻟﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻧﻘﻼب ﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ، ﺣﺘّـﻰ از ﻃـﺮف ﻣﺪرﺳـﻪ ﻣـﻮرد

 

‫ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ، ﻛﻪ در ﺻﻮرت ﺗﻜﺮار از ﻣﺪرﺳﻪ اﺧـﺮاج ﻣـﻰﺷـﻮﻳﺪ. در ﺗﻤـﺎم راﻫﭙﻴﻤـﺎﻳﻰﻫـﺎ ﺷـﺮﻛﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﻤﻰرﻓﺖ و در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺣﻀﻮر ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ در ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺪرﺳﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﻪ روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺣﺎﻣﻰ اﺳﻼم و ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ، رﻓـﺖ و آﻣـﺪ ﻣـﻰﻛـﺮد. اﮔـﺮ

 

‫ﻛﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻧﻘﻼب و اﻣﺎم ﺣﺮﻓﻰ ﻣﻰزد، ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫از ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﺪش ﻣﻰآﻣﺪ و آنﻫﺎ را ﻟﻌﻦ و ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻰﻛﺮد. در ﻣﻮرد ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻣـﺎم، ﺷـﻬﺪا و

 

‫اﻧﻘﻼب ﺑﻰﺗﻔﺎوت ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﻦ اﺻـﺒﺢ و ﻟـﻢ ﻳﻬـﺘﻢ ﺑﺎﻣﻮراﻟﻤـﺴﻠﻤﻴﻦ ﻓَﻠَـﻴ‪ﺲ‪ ﺑﻤـﺴﻠﻢ. اﻣـﺮوز

 

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺟﻬﺎن ﮔﺮﻓﺘﺎرﻧﺪ و اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻰ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷـﺪ، ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﻣـﺴﻠﻤﺎن ﻧﻴـﺴﺖ، ﺑﻠﻜـﻪ اﻧـﺴﺎن ﻫـﻢ

 

‫ﻧﻴﺴﺖ. از ﺑﻨﻰﺻﺪر ﻣﺘﻨّﻔﺮﺑﻮد.

 

‫در ﺳﺎل 1359 ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺷﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺶ ﻣﻰرﻓـﺖ،

 

‫ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﻛﻮﭼﻪ، ﺑﺎﺷﻮق ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ دﻳﺪن او ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ و او ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻰ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺑـﻪ

 

‫او ﻋﻤﻮﺟﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ.

 

‫در ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن و ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. در ﻣـﺎهﻫـﺎى رﺟـﺐ و ﺷـﻌﺒﺎن ﺑـﻪ ﺧﻮاﻧـﺪن ﻧﻤﺎزﻫـﺎى

 

‫ﻣﺨﺼﻮص اﻳﻦ ﻣﺎهﻫﺎ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. در اﻧﺠﺎم ﻓﺮاﻳﺾ ﻣﺴﺘﺤﺐ‪ دﻗﻴﻖ ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶ ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ.

 

‫ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل ﭼﻬﺎرم دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺷﺮوع ﺷﺪ. او ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓـﺖ

 

‫ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، وﻟﻰﭘﺪر و ﻣﺎدرم اﺟﺎزه ﻧﻤﻰدادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود. ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ: درﺳـﺖ را ﺑﺨـﻮان ﺗـﺎ

 

‫اﻣﺴﺎل دﻳﭙﻠﻢ ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮى. در ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰﮔﻔﺖ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ وﻃﻦ و ﻧﺎﻣﻮس در ﺧﻄﺮ ﺑﺎﺷﺪ، دﻳﭙﻠﻢ ﻣﻌﻨﺎﻳﻰ

 

‫ﻧﺪارد. اﻣﺮوز ﺗﻜﻠﻴﻒ، ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ و دﻓﺎع از ﻛﻴﺎن اﺳﻼم، اﻧﻘﻼب و آرﻣﺎنﻫﺎى اﻣﺎم اﺳﺖ. او ﺗﻮاﻧـﺴﺖ

 

‫رﺿﺎﻳﺖ آنﻫﺎ را ﺟﻠﺐﻛﻨﺪ و در ﻫﻤﺎن روزﻫﺎى ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ.

 

‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را ﻳﻚﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﻰداﻧﺴﺖ. او‪ﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. در آنﺟـﺎ ﺑـﻪ

 

‫آﻣﻮزش ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﻣﻌﺎون آﻣﻮزش و ﻣﻌﺎون ﮔﺮدان ﺛﺎراﻟﻠّﻪ ﺑﻮد. وﻟﻰ ﻫﻴﭻﮔﺎه ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﺶ را اﺑﺮاز

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣـﻦﻓﻘـﻂ ﺧـﺪﻣﺘﮕﺰار ﻣـﺮدم ﻫـﺴﺘﻢ. ﺷـﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ در ﻣـﻮرد او ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:او

 

‫ﻣﻄﻤﺌﻦﺗﺮﻳﻦ و اﻣﻴﻦﺗﺮﻳﻦﻓﺮد در ﺗﻴﭗ ﺟﻮاداﻻﺋﻤﻪ(ع) اﺳﺖ.

 

‫ﻫﺪﻓﺶ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﭘﻴﺮوزى اﺳﻼم، اﻧﻘﻼب و ﭘﻴﺮوى از ﺣﺮف اﻣﺎم ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔـﺖ: وﻇﻴﻔـﻪى ﻣـﺎ

 

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﻢ و از اﺳﻼم و ﻛﺸﻮر دﻓـﺎع ﻛﻨـﻴﻢ. در ﺟﻨـﮓ دوﺑـﺎر ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪ. ﺑـﺎ

 

‫ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺴﻴﺎر راﺣﺖ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺠﺮوﺣﻴ‪ﺘﺶ را ﺑﺴﻴﺎر آﺳﺎن ﻣﻰﮔﺮﻓـﺖ. دو‪ﻣـﻴﻦ ﺑـﺎرى ﻛـﻪ ﺑـﻪ

 

‫ﺳﺨﺘﻰ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد، آرزو داﺷﺖ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﺧﻮب ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ

 

‫ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺮود.

 

‫ﻳﻚﺑﺎر از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﭘﺎﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺪ‪ﺗﻰ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻳـﻼم ﺑـﺴﺘﺮى ﺑـﻮد، اﻣ‪ـﺎ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهاش

 

‫ﺧﺒﺮى ﻧﺪاد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻰﻛﺸﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺠﺮوﺣﺎﻧﻰ ﻛﻪ دﺳﺖ، ﭘﺎ و ﻳﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد را از دﺳـﺖ

 

‫دادهاﻧﺪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢﻣﺠﺮوح ﻫﺴﺘﻢ. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﻣﻀﺎن از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﻓﻚ و ﮔﺮدن ﺑـﻪ ﺷـﺪ‪ت آﺳـﻴﺐ

 

‫دﻳﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮﻓﻰ ﺑﺰﻧﺪ و ﻣﻄﺎﻟﺒﺶ را روى ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻰﻧﻮﺷـﺖ. ﻏـﺬاﻳﺶ ﻣﺎﻳﻌـﺎت

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﮓ ﺑﻪ او ﺗﺰرﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، وﻟﻰ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﮔﻠﻪ و ﺷﻜﺎﻳﺘﻰ ﻧﻤﻰﻛﺮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهاش

 

‫ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻰ او رﻓﺘﻨﺪ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، او ﺑﺮاى آنﻫﺎ در ﻛﺎﻏﺬى ﻧﻮﺷﺖ: اﮔﺮ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷـﻬﻴﺪى در

 

‫راه اﺳﻼم ﻧﺪادهاﻳﺪ، ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ، ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ. وﻟﻰ اﮔﺮ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ، درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﺷـﻤﺎ

 

‫ﺑﺎﻳﺪ از ﭘﺪر و ﻣﺎدراﻧﻰﻛﻪ ﻋﺰﻳﺰاﻧﺸﺎن را از دﺳﺖ دادهاﻧﺪ و اﺛﺮى از آنﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ، درس ﺻـﺒﺮ، ﻣﻘﺎوﻣـﺖ و

 

‫ﺑﺮدﺑﺎرى ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ.

 

‫رﻣﻀﺎن ﺑﺨﺸﻨﺪه - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد، ﺧﻮد را ﻳﻚ ﺑﺴﻴﺠﻰ

 

‫ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد. در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ او ﺑﻪ دﻓﺎع از اﻧﻘﻼب و اﻣﺎم ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺣﺘّﻰ زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ در ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن

 

‫ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد. ﻳﻜﻰ از ﭘﺮﺳﺘﺎران ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﺮوﺣﻴﻦ ﻃﻌﻨﻪ زده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻣﺴﺨﺮهآﻣﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻮد: ﭼـﺮا

 

‫ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻪاﻳﺪ؟ ﺑﺮادرم ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﺑﻪ ﻋﺸﻖ اﻣﺎم و ﺣﻔﻆ دﻳﻦ. ﻳﻚ روز ﺑﺎ آن ﭘﺮﺳﺘﺎر درﮔﻴـﺮ

 

‫ﻣﻰﺷﻮد و ﺑﺮادرم در اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻣﻨﺎﻓﻖ اﺳـﺖ و اﻣﻜـﺎن دارد ﺑـﺎ ﻳـﻚ آﻣﭙـﻮل

 

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن را ﺑﻜُﺸﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﺑﺴﻴﺎر آنﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ آن ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻣﻨﺎﻓﻖ اﺳـﺖ. ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ

 

‫ﺟﻬﺖ او را از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﺧﺮاج ﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜﻰ از ﻣﺮﺧّﺼﻰﻫﺎ ﺑﻪ او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ازدواج دادﻳﻢ، اﺑﺘﺪا ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد. ﮔﻔﺖ: ﻓﻌﻼً

 

‫ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ واﺟﺐﺗﺮ اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﺻﺮار زﻳﺎد ﻗﺒﻮل ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻰ ﻛﻪ آن ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎ زﻧـﺪﮔﻰ

 

‫ﻳﻚ رزﻣﻨﺪه آﺷﻨﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺨﺸﻨﺪه در ﺳﺎل 1361، در 20 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺤﺴﻨﻰ ﭘﻴﻤﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك ﺑـﺴﺖ.

 

‫ﻣﺪ‪ت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫﺎ دو ﺳﺎل ﺑﻮد. ﺣﺎﺻﻞ ازدواج آنﻫﺎ ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﻓﺎﻃﻤـﻪ اﺳـﺖ ﻛـﻪ در

 

‫ﺗﺎرﻳﺦ 8/9/1362 ﻣﺘﻮﻟّﺪﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻓﺮدى ﻣﺆﻣﻦ و اﻧﻘﻼﺑﻰ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺮاﺳﻢ ازدواج ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ،

 

‫در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ وﺳﺎﻳﻠﻰﻣﺜﻞ ﻳﺨﭽﺎل و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﺒﻮد، وﻟﻰ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ اﺣﺴﺎس ﻛﻤﺒﻮد ﻧﻤﻰﻛﺮدﻳﻢ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: اﻳﺸﺎن دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪش ﻓﺎﻃﻤﻪ وار ﺑﺎﺷـﺪ، راه ﺣـﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤـﻪ(س)و

 

‫ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) را اداﻣﻪ دﻫﺪ. ﺑﺎ ﺣﺠﺎب ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: از ﻫﻤﺎن ﺑﭽ‪ﮕﻰﺑﻪ او ﺷﻌﺎرﻫﺎى اﻧﻘﻼﺑﻰ ﻳـﺎد

 

‫ﺑﺪﻫﻴﺪ؛ ﻣﺜﻞ ﻻاﻟﻪ اﻻاﻟﻠّﻪ، اﻟﻠّﻪ اﻛﺒﺮ و ﺧﻤﻴﻨﻰ رﻫﺒﺮ و او را ﺑﻪ ﻣـﺰار ﺷـﻬﺪا ﺑﺒﺮﻳـﺪ. زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ، ﺑﺎ او ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎدرت را اذﻳ‪ﺖﻧﻜﻦ، ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻰ.

 

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺤﺴﻨﻰ - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: رﻓﺘﺎر اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى ﻣﻦ درس اﺧـﻼق و اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ و ﺻـﺒﺮ

 

‫ﺑﻮد. ﺷﺐﻫﺎى ﺟﻤﻌﻪ دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ را در ﺣﺮم ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ اﻫﻤﻴ‪ـﺖ ﻣـﻰدادﻧـﺪ. ﺑـﻪ ﻣـﺎ

 

‫ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ: ﻏﻴﺒﺖﻧﻜﻨﻴﺪ. در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ و ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﺪ، ﺑﻪ ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه ﺷـﻬﺪا ﺑﺮوﻳـﺪ.

 

‫اﻳﺸﺎن روزﻫﺎى ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ و دوﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزهى ﺷﻬﺪا ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﺑﻬـﺸﺖ رﺿـﺎ(ع) و ﺧﻮاﺟـﻪ

 

‫رﺑﻴﻊ، ﺳﺮﻣﺰار ﺷﻬﺪا ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ. ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺷـﻬﺪا ﺑـﻪ ﮔـﺮدن ﻣـﺎ ﺣـﻖ دارﻧـﺪ.

 

‫اﻛﻨﻮن اﻳﻦ ﺳﻔﺮهى اﻟﻬﻰﭘﻬﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ، اﮔﺮ ﻣﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻜﻨﻴﻢ، ﭘـﻴﺶ ﺷـﻬﺪا در روز ﻗﻴﺎﻣـﺖ ﺷـﺮﻣﻨﺪه

 

‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ. دﺳﺖ از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﺗﺎ در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ.

 

‫اﻳﺸﺎن در ﻧﻤﺎز ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺸﺎن را ﻃﻮرى ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻧﻤﻰﺷـﺪم. ﺑـﻪ

 

‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ و در

 

‫ﺟﻠﻮى ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻗﺪم ﻧﺰﻧﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﺪ؟ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوم، ﭼـﻪ

 

‫ﻛﺴﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود؟ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. اﻛﻨـﻮن ﻛـﺸﻮر ﻣـﺎ در ﺧﻄـﺮ ﺗﺠـﺎوز

 

‫اﺳﺖ. ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﻴﺪ. اﮔﺮ ﻣﺎ در ﺟﺒﻬﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣـﻰﻛﻨـﻴﻢ، ﺷـﻤﺎ ﺑﺎﻳـﺪ در ﭘـﺸﺖ ﺟﺒﻬـﻪ ﺧـﺪﻣﺖ

 

‫ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ در ﺑﺴﻴﺞﻣﺴﺠﺪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد. از ﺟﺒﻬﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ، اﺑﺘﺪا ﻧﺰد ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑـﻪ

 

‫ﻣﺎزﻧﺪران ﻣﻰرﻓﺖ، ﭼﻮن ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ آنﻫﺎ داﺷﺖ. ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻧﻮادهاش در ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻰآﻣﺪ.

 

‫آرزو داﺷﺖ ﭘﺮﭼﻢ اﺳﻼم در ﺳﺮاﺳﺮ دﻧﻴﺎ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺷﻮد و اﻧﻘﻼب اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن را ﺑﮕﻴﺮد.

 

‫در اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﺗـﺎرﻳﺨﻰ، ﻧﻬـﺞ اﻟﺒﻼﻏـﻪ، ﻗـﺮآن ، ﻛﺘـﺎبﻫـﺎى ﺷـﻬﻴﺪ دﺳـﺘﻐﻴﺐ و

 

‫ﻣﻄﻬ‪ﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ دﻳﺪار ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا و ﻣﺠﺮوﺣﻴﻦ ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ و ﺻﻠﻪى رﺣﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎ

 

‫ﻣﻰآوردﻧﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺗﻮﺻﻴﻪﻣﻰﻛﺮد: ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪم ﻗﺮآن را ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﺪ. او را ﺑﺎ اﻣﺎم و روﺣﺎﻧﻴﻮن آﺷﻨﺎ ﻛﻨﻴﺪ. ﻫﺮﮔﺎه

 

‫او را ﺑﻪ ﻣﺰار ﻣﻦ آوردﻳﺪ، ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﭘﺪرت را ﺑﺎ ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎى ﺷﺮق و ﻏﺮب ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮدﻧﺪ. در ﺳﺮزﻣﻴﻨﻰ

 

‫ﻛﻪ ﺷﻬﺪا را ﺑﺎ ﺗﺎﻧﻚﻟﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. از دﺷﻤﻨﺎن اﺳﻼم آنﻗـﺪر ﺑـﺮاى او ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ ﺗـﺎ از دﺷـﻤﻨﺎن اﺳـﻼم و

 

‫اﻧﻘﻼب ﺑﻴﺰار ﺷﻮد.

 

‫رﻣﻀﺎن ﺑﺨﺸﻨﺪه ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻣﺎم را ﻳﺎرى ﻛﻨﻴﺪ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨﻰ و ﻓﺮاﻳﺾ اﻟﻬـﻰ

 

‫ﻛﻮﺷﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ. در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ و ﺟﻤﺎﻋﺖ و در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺣﻤﺎﻳـﺖ از اﺳـﻼم و اﻧﻘـﻼب ﺑﺮﭘـﺎ

 

‫ﻣﻰﺷﻮد، ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﺪ. ﺣﺠﺎﺑﺘﺎن را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ. ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ اﻟﮕﻮ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑـﺎ زﺑـﺎن ﻧﮕﻮﻳﻴـﺪ ﻛـﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده

 

‫ﺷﻬﺪا ﻫﺴﺘﻴﺪ، ﺑﺎ ﻣﻨﺶ و ﻛﺮدارﺗﺎن ﻧﺸﺎن دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﺰو ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﺪاﻳﻴﺪ.

 

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺤﺴﻨﻰ - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻨﺪ، اﻛﻨﻮن ﻫﺮ وﻗـﺖ

 

‫ﻧﺎراﺣﺖ و دﻟﺘﻨﮓ ﻣﻰﺷﻮم، ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى اﻳﺸﺎن را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻢ ﺗﺎ آراﻣﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻪﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﺳﻼم ﺑﻪ ﺗﻤﺎم رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ

 

‫ﻇﻠﻢ و ﺑﻴﺪادﮔﺮى ﻣﻰﺟﻨﮕﻨﺪ و از ﺧﻮد اﻳﺜﺎر و ﮔﺬﺷﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﺗﺎ از اﻳـﻦ اﺳـﻼم - ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺧـﻮن

 

‫ﻫﺰاران اﻧﺴﺎن ﭘﺎك و ﺟﻮاﻧﻤﺮد ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه اﺳﺖ - ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮم، ﺷﻤﺎ - ﻛﻪ در ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻫﺴﺘﻴﺪ - از ﻃﺮف ﻣـﺎ ﻧﺎﻳـﺐ اﻟﺰﻳ‪ـﺎره ﺑﺎﺷـﻴﺪ و

 

‫ﺑﺮاى ﺗﻤﺎﻣﻰ رزﻣﻨﺪﮔﺎن، اﻣﺎم و ﭘﻴﺮوزى ﺣﻖ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ دﺷﻤﻨﺎن اﺳﻼم ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮﻧﺪ و ﭘـﺮﭼﻢ اﺳـﻼم در

 

‫ﺳﺮاﺳﺮ دﻧﻴﺎ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪﺷﻮد. ﻣﺎ ﺷﻴﻌﻪى ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻈﻠﻮم ﺑﺮﺳﻴﻢ و ﻇﺎﻟﻢ را

 

‫ﺳﺮﻧﮕﻮن ﻛﻨﻴﻢ. ﺑﺮ ﻣﺎ واﺟﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﺑﺎ ﻇﺎﻟﻢ ﻣﺒﺎرزه ﻛﻨﻴﻢ. اﮔﺮ ﻣﺎ در ﭘـﺸﺖ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﺑﺎﺷﻴﻢ، ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﻴﺪﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ و ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م ﻧﻴﺮو زﻳﺎد اﺳﺖ، ﭘﺲﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ دﺷﻤﻦ را از ﺑـﻴﻦ ﺑﺒـﺮﻳﻢ.

 

‫ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر رزﻣﻨﺪﮔﺎﻧﻰﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺗﻜّﻪ ﺗﻜّﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ. ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﭽ‪ﻪﻫـﺎﻳﻰﻛـﻪ ﻋﻜـﺲ ﭘﺪراﻧـﺸﺎن را در

 

‫دﺳﺖ دارﻧﺪ و ﺑﻬﺎﻧﻪى ﭘﺪر را ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ. ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ آﺳﻮده ﺑﺎﺷـﻴﻢ، در ﺣـﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﻣﺠﺮوح، ﺷﻬﻴﺪ و ﻣﻔﻘﻮد اﻷﺛﺮ دارﻳﻢ. ﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﺤﻤ‪ﻞ دورى ﺳﺨﺖ اﺳﺖ، وﻟﻰﺻـﺒﻮر ﺑﺎﺷـﻴﺪ. ﺑـﻪ ﻳـﺎد

 

‫ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺗﺎ دلﻫﺎﻳﺘﺎن آراﻣﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ. راه ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻛﺮدن ﺑﺎ ﺧﺪا ﻧﻤﺎز اﺳﺖ. ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎز را ﺑﺎ

 

‫ﻗﺮاﺋﺖ و ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ. ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﻨﻰ آن را ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ وﻗﺘـﻰ ﺑـﺎ ﺧـﺪا ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻰﻛﻨـﻴﻢ، ﺑـﺪاﻧﻴﻢ ﭼـﻪ

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ. ﻫﻤﺴﺮم، ﺑﺎﻳﺪ اﻟﮕﻮى ﺗﻮ ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ از زﻧﺪﮔﻰ ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س)درس

 

‫ﺑﮕﻴﺮى ﺗﺎ ﻓﺮزﻧﺪﻣﺎن ﻧﻴﺰ زﻳﻨﺐ وار ﺑﺰرگ ﺷﻮﻧﺪ.

 

‫و ﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪش ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: دﺧﺘﺮم اﻣﻴﺪوارم در ﭘﻨﺎه اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ)، ﻣﻜﺘﺒـﻰ، اﻟﻬـﻰ و زﻳﻨﺒـﻰ ﺑـﺰرگ

 

‫ﺷﻮى زﻣﺎﻧﻰ ﭘﺪرت ﻣﻰآﻳﺪﻛﻪ ﻣﻬﺪى زﻣﺎن ﺑﻪ درد دلﻫﺎى ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن ﺟﻮاب دﻫﺪ و زﺧﻢﻫﺎى ﻣﺠﺮوﺣـﺎن

 

‫را ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﺪ.

 

‫در ﻧﺎﻣﻪاى دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻫﻤﺴﺮش اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻣﻨﻄﻖ و ﻋﻘﻴﺪﻫﺎى ﻣﺎ ﻗﺮآن اﺳﺖ و راه ﻣـﺎ راه

 

‫ﺧﺪا و ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ ﺧﺪاﺳﺖ. آنﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ در راه ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺧﻴﻠﻰ ﻣـﺸﻜﻼت دارﻧـﺪ،

 

‫ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ در آﺧﺮت ﺑﻪ آن اﺟﺮ و ﺛﻮاب ﺑﺮﺳﻨﺪ.

 

‫و در ﺑﺨﺸﻰ دﻳﮕﺮ اداﻣﻪﻣﻰدﻫﺪ: ﺑﻪ دﺧﺘﺮم از ﻫﻤﻴﻦ اﻵن ﻳﺎد ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﺑﺎﺑﺎ زودﺗـﺮ ﺑﻴـﺎ. ﺑﻠﻜـﻪ

 

‫ﺑﮕﻮﻳﺪ: ﺧﺪاﻳﺎ، زود ﺑﺎﺑﺎ و ﻫﻤﺮزﻣﺎن و ﻫﻢ ﺳﻨﮕﺮان او را ﭘﻴﺮوز ﻛﻦ. ﺧﺪاﻳﺎ، ﺑﺎﺑﺎﻳﻢ را رد اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻬـﻢ

 

‫اﻟﻬﻰ ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﻰﺑﺪه. در ﮔﻮش دﺧﺘﺮم ﺷﻌﺎر اﻧﻘﻼﺑﻰ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮد. ﺑـﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ: راه

 

‫ﭘﺪر، راه ﺧﻮﻧﻴﻦ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) اﺳﺖ و اﻳﻦ راه ﻳﻌﻨﻰ ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﺟﺎن و ﻣﺎل و ﻓﺮزﻧﺪ و ﺑﺮاى ﺧﺪا رﻧﺞ و

 

‫ﻣﺼﻴﺒﺖ و ﺑﻼ و ﺷﻬﺎدت و اﺳﺎرت را ﻗﺒﻮل ﻛﺮدن.

 

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺤﺴﻨﻰ - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺑـﻪﻣﺮﺧّـﺼﻰ ﻣـﻰآﻣﺪﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﻣـﻦ

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺣﻨﺎ ﺑﺮاﻳﻢﺑﺨﺮﻳﺪ. و ﻣﻦ ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ زﻣﺎن ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺮﺧّﺼﻰ اﻳﺸﺎن اﻳﻦ ﻛـﺎر را ﺑـﻪ ﺗﻌﻮﻳـﻖ

 

‫ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺘﻢ. آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ آﻣﺪﻧﺪ، ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪام، ﺑﺮاﻳﻢ ﺣﻨـﺎ ﻧﺨﺮﻳـﺪهاى.

 

‫اﮔﺮ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪام ﻋﻤﻞ ﻧﻜﻨﻰ، ﺑﻌﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺧﻮاﻫﻰ ﺷﺪ ﭼﻮن وﻗﺖ زﻳﺎدى ﻧﺪارى.

 

‫اﻳﺸﺎن از 7 ﺻﺒﺢ ﺗﺎ 7 ﺷﺐ 16 ﺻﻔﺤﻪ وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ. ﺑﻪ ﻣـﻦﮔﻔﺘﻨـﺪ: اﮔـﺮ ﻟﻴﺎﻗـﺖ ﺷـﻬﺎدت ﭘﻴـﺪا

 

‫ﻛﺮدم، ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺴﺮى ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻓﺎﻃﻤﻪ را در ﺟﻠﻮى ﺟﻨﺎزه ام راه ﺑﺒﺮﻳﺪ. آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ

 

‫ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ، دﺧﺘﺮ ﻫﻔﺖﻣﺎﻫﻪام ﭘﺎﻫﺎى اﻳﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺮوﻧﺪ.

 

‫آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻨﺪ، ﺧﻴﻠﻰ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮدم ﻛـﻪ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. ﻗﺮار ﺷﺪ ﻛﻪ در اﺳﺮع وﻗﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨـﺪ، وﻟـﻰ ﭼـﻮن در ﻣﻨﻄﻘـﻪ اﺣﺘﻴـﺎج ﺑـﻮد و

 

‫ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن و ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬارﻧﺪ، از ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻨﺼﺮف ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪﺳﻪ روز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ در ﻣﻌﺮاج ﺷﻬﺪا اﺳﺖ و اﻣـﺎم

 

‫ﺣﺴﻴﻦ(ع)در آنﺟﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ وارد ﻣﻌـﺮاج ﺷـﻮد و ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: اﻳـﻦﻫـﺎ دوﺳـﺘﺎن ﻣـﻦ

 

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻛﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) دﺳﺖ او را ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺗﻮ ﺳﻪ روز دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳﻰ و ﺑﻪ

 

‫ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﻣﻰﭘﻴﻮﻧﺪى. درﺳﺖﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳﻨﺪ. آرزو داﺷﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣـﺮگ او را

 

‫ﺷﻬﺎدت در راﻫﺶ ﻗﺮار دﻫﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت، ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻰآﻳﻨـﺪ

 

‫و از اﻳﺸﺎن ﻣﻌﺬرت ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ.

 

‫او ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻮد را ﻣﻌﻄـﺮ ﻣـﻰﻛﻨـﺪ و ﻟﺒـﺎس ﺳـﭙﺎه را ﻣـﻰﭘﻮﺷـﺪ و ﺑـﻪ رزﻣﻨـﺪﮔﺎن ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺮوم.

 

‫آﻗﺎى ﻓﺪاﻛﺎر - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻋﺮاق، ﺑـﺴﻴﺎر ﭘﺎﺗـﻚﻣـﻰزد. ﻣـﺎ ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺘﻴﻢ

 

‫ﻛﻤﭙﻮت ﺑﺨﻮرﻳﻢ، وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﻛﻤﭙﻮت را ﻧﺨﻮردﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺗـﺸﻨﻪ ﺷـﻬﻴﺪ ﺷـﻮم. ﻛـﻪ

 

‫ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ اﻳﺸﺎن اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺨﺸﻨﺪه در 28/7/1363 در ﺟﺒﻬﻪى ﻣﻴﻤﻚ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﺑـﻪ درﺟـﻪ رﻓﻴـﻊ

 

‫ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ، ﺟﺴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮش ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪﻣﺸﻬﺪ، ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺷﺪ و در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن ﺳـﺎرى دﻓـﻦ

 

‫ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﺷﻬﺎدت او ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻓﺮاد ﻓﺎﻣﻴﻞ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﻮﻧﺪ و ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدى از آنﻫﺎ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣـﻖ

 

‫ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮﻧﺪ و ﺣﺘّﻰﻋﺪ‪هاى از آنﻫﺎ ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺸﺘﻨﺪ.

 

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺤﺴﻨﻰ - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺒﻰ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ دﺧﺘﺮم در ﻣﻨـﺰل ﺑـﻮدم، دﭼـﺎر ﺗـﺮس و

 

‫وﺣﺸﺖ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺷﺪم و در ﻫﻤﻴﻦ اﺿﻄﺮاب و دﻟﻬﺮه ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد. در ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﺠﺮوح ﺷﺪﻧﺪ

 

‫و در ﻳﻚ اﺗﺎق ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻢﻫﺎى ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺟﻤﻊ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺧﻮاﻫﺮ اﻳﺸﺎن ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗـﺎ ﺧـﺎﻧﻢ دﻳﮕـﺮ ﮔﺮﻳـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. وﻟﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺗﻮ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜـﻦ. و اﻳـﺸﺎن ﺑـﻪ ﻣـﻦ اﺟـﺎزهى ﮔﺮﻳـﻪ ﻛـﺮدن را

 

‫ﻧﺪادﻧﺪ. و ﺑﻌﺪ دﻋﺎى ﺗﻮﺳ‪ﻞ را ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ درد ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ از ﻫﻤﻪى دردﻫﺎ ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ. اﻳﻦ ﺟﻤﻠـﻪ

 

‫را ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﻜﺮار ﻛﺮدﻧﺪ. در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺸﺎن از ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻟﺮزﻳﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﻪ

 

‫ﻛﻨﻴﻢ. و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦﻛﺮدﻳﻢ.

 

‫{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻜّﻰ ﻧﻴـﺴﺖ ﻛـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻫـﻴﭻ ﻣﻮﺟـﻮدى را ﺑـﺪون ﻫـﺪف

 

‫ﻧﻤﻰآﻓﺮﻳﻨﺪ و ﻫﻴﭻ ﻛﺎرى ﺑﻴﻬﻮده و ﻋﺒﺚ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺪف از آﻓـﺮﻳﻨﺶ ﺟـﻦّ و اﻧـﺲ، ﻋﺒـﺎدت ﺧﺪاوﻧـﺪ

 

‫ﻣﺘﻌﺎل اﺳﺖ. و ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ راﻫﻰ را ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻬﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﺪف ﺷﻮد، ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ. راه ﺗﻜﺎﻣﻞ، ﺗﻌـﺎﻟﻰ و ﭘﻴـﺸﺮﻓﺖ

 

‫ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ در ﻣﺴﻴﺮ اﻟﻰاﻟﻠّﻪ، از ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺒﺎدت اﺳﺖ. و ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻨﺪهاى ﺻﺎﻟﺢ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﻢ

 

‫و در ﺣﺪ‪ ﺗﻮاﻧﻤﺎن ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺟﺎ آورﻳﻢ و ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺳﻔﺮى ﻃﻮﻻﻧﻰ و ﺳﺮاى اﺑﺪى آﻣﺎده ﻛﻨﻴﻢ.

 

‫و ﺑﺮاى اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻃﻮﻻﻧﻰﺗﻮﺷﻪاى ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ آن ﻫﻢ در ﮔﺮو اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ و ﺗﻘﻮى و اﻳﻤـﺎن اﺳـﺖ. و

 

‫ﻫﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ ﺗﻮﺷﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﺑﺎﺷﺪ در آﺧﺮت راﺣﺖﺗﺮ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد. آن ﭼﻪ ﺑﺮاى اﻧـﺴﺎن ارزش دارد، ﺗﻘـﻮاى

 

‫اﻟﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦﺗﻮﺷﻪ ﺑﺮاى آﺧـﺮت اﺳـﺖ. و ﻳﻜـﻰ از ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ اﻋﻤـﺎل ﻧـﺰد ﺧﺪاوﻧـﺪ، ﺟﻬـﺎد ﻓـﻰ

 

‫ﺳﺒﻴﻞاﷲ اﺳﺖ.

 

‫ﻳﻜﻰ از درﻫﺎى ﺑﻬﺸﺖ، ﺟﻬﺎد در راه ﺧﺪا اﺳﺖ. و اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﻛﺸﻮر ﻣﺎ در ﺗﺠﺎوز دﺷﻤﻨﺎن ﺑﻌﺜﻰ ﻗﺮار دارد

 

‫و ﺑﻪ دﻳﻦ، ﻧﺎﻣﻮس و ﻛﺸﻮر ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده، ﺑﺮ ﻣﺎ ﺟﻬﺎد در راه ﺧﺪا واﺟﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻓـﺎع از

 

‫ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﻦ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ و در ﺻﺤﻨﻪﻫﺎى ﻧﺒﺮد ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻳﻢ. آنﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﺎن و ﻣﺎﻟـﺸﺎن در راه ﺧـﺪا ﺟﻬـﺎد

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻮرد رﺣﻤﺖﺧﺪا ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺤﻞّ اﻣﺘﺤـﺎن اﻟﻬـﻰ اﺳـﺖ. اﻧـﺴﺎن در ﺳـﺨﺖﺗـﺮﻳﻦ

 

‫ﺷﺮاﻳﻂ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﺴﻨﺠﺪ. ﻫﺮﭼﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪم و اﺳﺘﻮار در راه دﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺑﭙـﺮدازد، ﻣـﻮرد

 

‫ﻟﻄﻒ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد.

 

‫ﻣﺎ ﺑﺮاى اداى وﻇﻴﻔﻪ و ﻳﺎرى از دﻳﻦ ﺧﺪا ﻗﺪم در راﻫﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻳﻢ. و آن ﻗﺪر در ﺟﺒﻬﻪ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻣﺎﻧـﺪ

 

‫ﺗﺎ دﺷﻤﻨﺎن را ﺳﺮﻧﮕﻮن ﻛﻨﻴﻢ. آرى ﻣﻌﺒﻮدا، ﭘﺮوردﮔﺎرا، ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ در راﻫﺖ از ﺟـﺎن ﺧـﻮﻳﺶ و

 

‫از زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﮕﺬرﻳﻢﺗﺎ دﻳﻦ ﺗﻮ را ﻳﺎرى ﻛﻨﻴﻢ و ﺗﻮ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮدى ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﻮدﻣـﺎن در ﺣـﺪ‪ ﺗـﻮان

 

‫اﻳﺴﺘﺎدﮔﻰ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻫﻮاى ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮم ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن و ﻫﻮاى ﺳﺮد زﻣﺴﺘﺎن را ﺟﺰﺑﺎ ﻫـﺪف رﺿـﺎﻳﺖ ﺗـﻮ

 

‫اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻧﺒﻮد. ﺧﺪاوﻧﺪا، از ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺮا در راﻫﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪم ﻗﺮار دﻫﻰ و اﮔﺮ در ﻣﺴﻴﺮ ﺣـﺮﻛﺘﻢ

 

‫ﻟﻐﺰﺷﻰ از ﻣﻦ دﻳﺪى ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﻰ. ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ در روز ﻗﻴﺎﻣـﺖ در ﺣـﻀﻮر ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ(ص)، اﺋﻤـﻪ(ع) و

 

‫ﺷﻬﺪا ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﺎﺷﻢ. و اﮔﺮ ﻣﺼﻠﺤﺖ داﺷﺘﻰ، ﻣﺮگ ﻣﺮا ﺷﻬﺎدت در راﻫﺖ ﻗﺮار ﺑﺪه.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم، ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻻزم ﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷـﻤﺎ

 

‫ﺗﺒﺮﻳﻚ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻮن اﺑﺮاﻫﻴﻢ(ع) اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﺖ را ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه ﻋﺸﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎدى، و ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪا دﻋـﺎ ﻛـﻦ

 

‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ را ﺑﭙﺬﻳﺮد. ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﻴﺪ. اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﺑﻪ ﻳﺎرى اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم ﺑﭙﺮدازﻳﺪ.

 

‫ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم، ﺑﻪ ﻳﺎد ﻓﺮزﻧﺪ زﻫﺮاى ﻣﺮﺿﻴ‪ﻪ(س) ﺑﺎش ﻛـﻪ در روز ﻋﺎﺷـﻮرا ﻣـﺎدر ﻧﺪاﺷـﺖ، وﻟـﻰ دﺳـﺖ از

 

‫ﻣﺒﺎرزه ﻧﻜﺸﻴﺪ. ﻣﺎ ﭘﻴﺮو اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑﻪ ﻧﺪاى ﺣﺴﻴﻦ زﻣﺎن ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺘﻴﻢ. ﻣﺎدرم، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎدر

 

‫وﻫﺐ ﺑﺎش و ﺻﺒﻮرى و ﺑﺮدﺑﺎرى را از او ﺑﻴﺎﻣﻮز ﻛﻪ در روز ﻋﺎﺷﻮرا ﻓﺮزﻧﺪش را ﻓﺪاى اﺳﻼم ﻛـﺮد. ﻣـﺎدرم،

 

‫ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪﺧﻮﺑﻰ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻧﺒﻮدم. اﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪم ﺗﻮ در روز ﻗﻴﺎﻣـﺖ در ﻧـﺰد ﻓﺎﻃﻤـﻪ

 

‫زﻫﺮا(س) روﺳﻔﻴﺪ ﺧﻮاﻫﻰﺑﻮد.

 

‫و از ﺷﻤﺎ ﺑﺮادراﻧﻢﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ اﺳﻠﺤﻪى ﻣﺮا زﻣﻴﻦ ﻣﮕﺬارﻳﺪ، ﻣﺮدم را ﺑﺮاى رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺗـﺸﻮﻳﻖ

 

‫ﻛﻨﻴﺪ. و از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻢﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ. ﺣﺠﺎﺑﺘـﺎن را

 

‫رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ و اﮔﺮ ﺻﺎﺣﺐﻓﺮزﻧﺪ ﺷﺪﻳﺪ او را ﻃﻮرى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﺑﺎز اﻣﺎم زﻣـﺎن(ﻋـﺞ) ﺷـﻮد و راه

 

‫ﺷﻬﺪا را اداﻣﻪ دﻫﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮم، ﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﺤﻤ‪ﻞ دورى ﺑﺮاى ﺗﻮ از ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻜﻞﺗﺮ اﺳﺖ، وﻟﻰ ﺑـﺮاى رﺿـﺎﻳﺖﺧﺪاوﻧـﺪ ﺻـﺒﻮر

 

‫ﺑﺎش و ﻣﺸﻜﻼت را ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻛﻦ. در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﻛّﻞ ﻛﻦ و اﻣﻮرات ﺧـﻮد را ﺑـﻪ او واﮔـﺬار ﻛـﻦ ﻛـﻪ او

 

‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ و ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ رزﻣﻨﺪه ﺻﺎﺣﺐ اﺟﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪم ﺑﮕﻮ:

 

‫ﭘﺪرت ﭘﺎﺳﺪار ﺑﻮد و ﺑﺮاى اﺣﻴﺎى ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﺳﻼم ﻗﻴﺎم ﻛﺮد. ﭘﺪرت در ﺻـﺤﺮاﻫﺎى داغ ﺧﻮزﺳـﺘﺎن، در روى

 

‫ﺷﻦﻫﺎى داغ و ﺳﻮزان، در زﻳﺮ ﺗﺎﻧﻚﻫﺎى دﺷﻤﻦ ﻟﮕﺪﻣﺎل ﺷﺪه اﺳﺖ. ﭘﺪرت در ﺻﺤﺮاﻫﺎى ﺳﻮزان ﺑﺎ ﻟـﺐ

 

‫ﺗﺸﻨﻪ و در ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﺳﺨﺖﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا ﺟﻨﮕﻴﺪ. ﺑﻪ دﺧﺘﺮم ﻗﺮآن و راه و روش اﻧﺒﻴﺎ و اﻣﺎﻣـﺎن(ع) را

 

‫ﺑﻴﺎﻣﻮز.}

زندگینامه سردار شهید حاج کریم اندرابی

 

ﻛﺮﻳﻢ اﻧﺪراﺑﻰ - ﻓﺮزﻧﺪﺣﺒﻴﺐ اﻟﻠّﻪ - در دﻫﻢ آذر ﻣﺎه ﺳﺎل 1333 ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ از ﺳﻔﺮ ﻣﻜّﻪ آﻣﺪﻳﻢ، ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪ را ﺑﻪ ﻣـﺎ داد. در 6 ﺳـﺎﻟﮕﻰ ﺑـﻪ ﭼـﺎه

 

‫اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻋﻨﺎﻳﺎت اﻟﻬﻰﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل او ﺷﺪ و ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﻛﺮد.

 

‫اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى را ﺑﻪﻣﺰارع ﻛﺸﺎورزى ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﻰرﻓﺖ. ﺑﻪ ﻣـﺴﺠﺪ رﻓـﺘﻦ و ورزش

 

‫ﻛﺮدن اﻫﺘﻤﺎم داﺷﺖ.

 

‫دورهى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﮔﺬراﻧﺪ. دورهى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى ﻛﻤﺎلاﻟﻤﻠﻚ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن

 

‫رﺳﺎﻧﺪ. ﺗﺎ اول دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ درس ﻧﺨﻮاﻧﺪ، ﭼﻮن ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ رژﻳـﻢ ﻃـﺎﻏﻮﺗﻰ اﺳـﺖ. ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ

 

‫ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ درس اداﻣﻪﻧﺪاد و ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺸﺎورزى ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ ﺗﺎ اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺳـﺮﺑﺎزى

 

‫رﻓﺖ.

 

‫در دوران ﺳﺮﺑﺎزى دوﺳﺖﻧﺪاﺷﺖ زﻳﺮ ﺳﻠﻄﻪى ﮔﺮوﻫﺒﺎن ﻳﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهاى ﺑﺎﺷﺪ. در اواﺳﻂ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزى

 

‫- در اوج ﺧﻔﻘﺎن - ﭘﻴﺎم ﺣﻀﺮت اﻣﺎم را ﺷﻨﻴﺪ و ﻋﺰم ﺧﻮد را ﺟﺰم ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑـﺎ رژﻳـﻢ از ﺳـﺮﺑﺎز

 

‫ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮار ﻛﺮد.

 

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﻗﺮآن، ﻛﺘﺎبﻫﺎى دﻛﺘﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ و ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻓﻌﺎل در ﺗﻈﺎﻫﺮات و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫـﺎ ﺷـﺮﻛﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد. در ﭘﺨـﺶ اﻋﻼﻣﻴ‪ـﻪ و

 

‫رﺳﺎﻟﻪى اﻣﺎم ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺷﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﻌﻀﻰ از داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﻧﻮارﻫﺎى اﻣﺎم را ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻣـﻰﻛـﺮد. دوﺳـﺖ داﺷـﺖ

 

‫ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ اﻣﺎم ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ.

 

‫ﻛﺮﻳﻢ اﻧﺪراﺑﻰ در 17 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺣﺎﺟﻰ ﺑﻴﮕﻠﻮ ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺪ‪ت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك

 

‫آنﻫﺎ 5 ﺳﺎل ﺑﻮد. و ﺛﻤﺮه ى اﻳﻦ ازدواج ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻳﻮﺷﻊ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎرم دى ﻣﺎه ﺳﺎل

 

‫1359 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ. در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد: دوﺳﺖ دارم ﻓﺮزﻧﺪم را ﺣﺴﻴﻦ وار ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻰ. راه اﻣﺎم را اداﻣـﻪ دﻫﻴـﺪ.

 

‫اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪ. در ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ اﺷﻚ ﻧﺮﻳﺰى. ﮔﻮﺷﻪﮔﻴﺮ ﻧﺒﺎﺷﻰ. ﻓﺮزﻧـﺪم ﻛﻤﺒـﻮد ﭘـﺪر را اﺣـﺴﺎس

 

‫ﻧﻜﻨﺪ. ﺑﺮاى او ﻫﻢ ﭘﺪر ﺑﺎﺷﻰ و ﻫﻢ ﻣﺎدر.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ وارد ﺳﭙﺎه ﺷﺪ و ﺗﺎ زﻣﺎن ﺷﻬﺎدت در ﺳﭙﺎه ﺑﻮد.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم، ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ و ﺣﺮاﺳﺖ از ارزشﻫـﺎى اﺳـﻼﻣﻰ و ﺑـﺮاى دﻓـﺎع از

 

‫دﻳﻦ و رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﻪﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫اﻧﮕﻴﺰهى او از رﻓﺘﻦﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ، ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﺳﻼم و ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ، اداى وﻇﻴﻔﻪ و ﮔﺴﺘﺮش اﺳـﻼم در ﺳﺮاﺳـﺮ

 

‫ﺟﻬﺎن ﺑﻮد.

 

‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ را ﻳﻚ وﻇﻴﻔﻪ ﺷﺮﻋﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﺑﺮاى دﻓﺎع از ﻛﺸﻮر و ﻧﺎﻣﻮس ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓـﺖ. زﻣـﺎﻧﻰ

 

‫ﻛﻪ اﻋﻼم ﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭘﺎﺳﺪار ﻣﺒﻠﻐﻰ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻰﺷﻮد او ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﺮاى ﭘﻮل ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻤﻰروم.

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان روح اﻟﻠّﻪ از ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ ﺑﻮد. در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺳﺮﻛﺸﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎﺣﺪود ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﻋﺮاﻗﻰ را اﺳﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺳﭙﺎه ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر را ﺑـﻪ

 

‫او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮدﻧﺪ وﻟﻰﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد. ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻢ ﻳـﺎ ﭘﻴـﺮوز

 

‫ﺷﻮﻳﻢ.

 

‫از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺳﭙﺎه ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫اﻣﺎم را رﻫﺒﺮ ﺧﻮد و رﻫﺒﺮ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺟﻬﺎن ﻣﻰداﻧﺴﺖ. اﻳﻦ اﻧﻘﻼب را زﻣﻴﻨﻪ ﺳﺎز ﻇﻬـﻮر ﺣـﻀﺮت

 

‫ﻣﻬﺪى(ﻋﺞ) و ﺟﻨﮓ را ﺟﻨﮓ ﻛﻔﺮ ﺟﻬﺎﻧﻰ در ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﻼم و ﻗﺮآن ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺠﺎﻋﺘﺶ در ﺟﻨﮓ ﺑﻪ او ﻟﻘﺐ ﺷﻴﺮ ﺧﻮزﺳﺘﺎن داده ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫از اﻓﺮاد ﭼﺎﭘﻠﻮس ﺗﻨﻔّﺮ داﺷﺖ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻮد و ﻧﻤﺎز ﺷﺐ او ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺗﺮك ﻧﺸﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻓﺎﻃﻤﻪﺣﺎﺟﻰ ﺑﻴﮕﻠﻮ - ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﺧﻮد ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﺷﺐ در ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫در ﺣﺎل ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻓﺮداى آن روز ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت داﺷﺘﻴﻢ. در ﺳﻨﮕﺮﻣﺸﻐﻮل ﻧﻤﺎز ﺷـﺐ ﺑـﻮدم

 

‫ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﺮدهى ﺳﻨﮕﺮﻛﻨﺎر رﻓﺖ و آﻗﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺷﺨﺼﻰ وارد ﺳﻨﮕﺮ ﺷﺪ و ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔـﺖ: ﺷـﻤﺎ از

 

‫ﺻﺒﺢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻳﺪ، ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﭼﺎﻳﻰ ﺑﻴﺎورم؟ ﻣﻦ ﻛﻪ در ﺣﺎل ﻧﻤﺎز ﺑﻮدم ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻌﺪاً ﻣﻰﺧﻮرم. ﺑﻌﺪ آن

 

‫آﻗﺎ رﻓﺖ. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪم، ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻣﻜﺎن ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﺒﺎس ﺷﺨﺼﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ

 

‫ﺑﺎﺷﺪ؟!

 

‫اواﻳﻞ ﺟﻨﮓ او را ﺑﻪﻣﻨﻄﻘﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن اﻋﺰام و در آن ﺟـﺎ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ و دﻣﻜـﺮات ﻫـﺎ آن ﻫـﺎ را ﻣﺤﺎﺻـﺮه

 

‫ﻛﺮدﻧﺪ. ﺳﻪ روز ﺑﺪون ﻏﺬا ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ رزﻣﻨﺪﮔﺎن، ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و ﺿـﺪ‪اﻧﻘﻼب ﻫـﺎ را

 

‫ﻣﺄﻳﻮس ﻛﺮد و ﻋﺎﻗﺒﺖ از ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ.

 

‫در آن درﮔﻴﺮى اﻧﺪراﺑﻰ از ﻧﺎﺣﻴﻪى دﺳﺖ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﺠﺮوﺣﻴ‪ﺖ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

‫در دوران اﻧﻘﻼب ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى زﻳﺎدى داﺷﺖ. در درﮔﻴﺮى داﻧﺸﮕﺎه ﻣﺸﻬﺪ، درﮔﻴﺮى ﻗﺎﻳﻨـﺎت، درﮔﻴـﺮى

 

‫ﺗﺮﻛﻤﻦ ﺻﺤﺮا و ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و در ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ از ﺧﻮد رﺷﺎدتﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى ﻧﺸﺎن داد.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺣﺎﺟﻰ ﺑﻴﮕﻠﻮ - ﻫﻤﺴﺮ ﺷـﻬﻴﺪ - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: وﻗﺘـﻰ در ﻣﺮﺧـﺼ‪ﻰﺑـﻮد. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻛـﻰ ﺑﺎﺷـﺪ

 

‫ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰﻫﺎﻳﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮوم؟

 

‫اﮔﺮ در ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎرى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﺷﺪ. در ﻣـﺸﻜﻼت ﺗﻮﻛّـﻞ

 

‫ﺑﻪ ﺧﺪا داﺷﺖ. ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻌﺎﺷﺮﺗﻰ ﺑﻮد و ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن و زﻳﺮ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﭘﺮوﻳﺰ اﻧﺪراﺑﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﻛﺮﻳﻢ را در راه رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺟﻨﮕﻰ دﻳـﺪه ﺑـﻮد، ﺑـﻪ او

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در زﻣﺎن ﻃﺎﻏﻮت ﺗﻮ از ﻟﺒﺎس ﺳﺮﺑﺎزى ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻰ، ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺷﺪه ﻛﻪ اﻳﻦ ﻟﺒﺎس را ﺑﺮ ﺗﻦ

 

‫ﻛﺮدهاى و ﺑﺎ آﻏﻮش ﺑﺎز از آن اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﻰﻛﻨﻰ؟. ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﻦ ﻟﺒﺎس ﺑﺎ آن ﻟﺒﺎس ﺧﻴﻠﻰ ﻓﺮق دارد، اﻳـﻦ

 

‫ﻟﺒﺎس، ﻣﻘﺪ‪س اﺳﺖ.

 

‫ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﭘﺎﻣﺠﺮوح ﺷﺪ، دو ﻣﺎه اﺳﺘﺮاﺣﺖ داﺷﺖ. ﺑﺮاى ﻳﻚ

 

‫ﻣﺎه ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﭘﺎدﮔﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻤﻰﻧﮋاد را ﺑﻪ او دادﻧﺪ وﻟﻰ او ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻳﻦﺟﺎ ﻧﻤﻰﺗـﻮاﻧﻢ

 

‫ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎورم، ﺑﺎﻳﺪﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮوم. ﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﻣـﺪ‪ﺗﻰ او را ﭘـﻴﺶ ﺧـﻮد

 

‫ﻧﮕﻪدارﻳﻢ، ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻌﻰﻛﺮدﻳﻢ، او از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻨﺼﺮف ﻧﺸﺪ.

 

‫ﺷﻴﺮ ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺣﺎﺟﻰ ﺑﻴﮕﻠﻮ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻴـﺖاﻟﻤﻘـﺪ‪س ﺑـﻮد. ﺑـﺮاى اﺟـﺮاى

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ ﺑﻮد ﻛﻪ 48 ﺳﺎﻋﺖ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ زﻳﺎد ﺑﺮاى زدن ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ ﺣﺘّﻰ ﺷﺐﻫـﺎ ﺗـﺎ ﺻـﺒﺢ ﻧﻴـﺎز

 

‫ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از اﺟﺮاى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ، دﺷﻤﻦ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﺎ آن ﺟﺎﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده اﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺠﺒـﻮر ﺑـﻪ

 

‫ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻰ ﺷﺪ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻋﺮاق رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدىﻫـﺎ اﻓﺘـﺎد.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﮔﺸﺖ، از ﺷﺪ‪ت ﺧﺴﺘﮕﻰ روى ﭘﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ. وﻟـﻰ ﺷـﻬﻴﺪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ را ﺟﻤـﻊ ﻛـﺮد و

 

‫ﺑﺮاى آنﻫﺎ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰﻛﺮد. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮ آﻣﺪ، وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس در ﻛﻨﺎر رود ﻛﺎرون ﺷﻬﻴﺪ اﻧﺪراﺑﻰﺳﺨﺖ ﻣـﺮﻳﺾ ﺑـﻮد.

 

‫ﭼﻬﻞ درﺟﻪ ﺗﺐ داﺷﺖ. ﻧﺎى راه رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ. از ﻃﺮﻓﻰ ﺧﻤﭙﺎرهاى ﺑﻪ دﻳﮓ ﻏﺬا ﺧﻮرده ﺑـﻮد. ﮔﺮﺳـﻨﻪ و

 

‫ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ. وﻗﺘﻰ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﺮوع ﺷﺪ، ﺷﻬﻴﺪ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻧﻴﺮوﻫﺎ در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد، در ﺻﻮرﺗﻰﻛﻪ ﻛﺴﻰ را

 

‫ﻳﺎراى رﻓﺘﻦ ﻧﺒﻮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻓﺎﻃﻤﻪﺣﺎﺟﻰ ﺑﻴﮕﻠﻮ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ او ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ اﻋـﺰام ﺷـﺪ و در ﺣـﺎل

 

‫ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪن ﺑﻮد، ﻣﻦ وﺳﺎﻳﻞ او را آﻣﺎده ﻣﻰﻛﺮدم ﻛﻪ ﭘﺴﺮم از ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺑﺎ، اﻵن ﺗﻔﻨﮕـﺖ

 

‫ﺗﻮ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻮد و ﺧﻮﻧﻰ و ﻣﻦ آن را ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ دﻓﻌﻪ آﺧﺮى اﺳـﺖ ﻛـﻪ

 

‫ﺷﻤﺎ را ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ. دﻳﮕﺮﺑﺮﻧﻤﻰﮔﺮدم و ﺗﻔﻨﮓ ﻣﺮا ﻳﻮﺷﻊ ﺑﺮﻣﻰدارد. ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑـﻮد، ﺗﻠﻔـﻦ

 

‫ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻣﺸﺐ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت دارﻳﻢ، از ﻣﻦ راﺿﻰ ﺑﺎش. دﻋﺎ ﻛﻦ ﺧﻮاب ﭘﺴﺮم درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞﻓﺮوﻋﻰراد - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻴﻤﻚ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ او ﺗﻴﺮﺧﻮرد. در ﺷﺮاﻳﻄﻰ

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ راه ﺑﺮود، وﻟﻰ ﻃﻮرى ﻋﻤﻞ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪﻧﺸﺪﻧﺪ. ﻧﻴﺮوﻫﺎ را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫـﺪاﻳﺖ

 

‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ راه ﺧﻮد اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ. ﺑﻌـﺪ او را ﺑـﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﻣﻨﺘﻘـﻞ ﻣـﻰﻛﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ در راه ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت

 

‫ﻣﻰرﺳﺪ.

 

‫ﻛﺮﻳﻢ اﻧﺪراﺑﻰ در28/7/1363، در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻋﺎﺷﻮرا، در ﻣﻨﻄﻘـﻪى ﻣﻴﻤـﻚ ﺑـﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﺑـﻪ

 

‫ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺳﻴﻨﻪ و ﺷﻜﻢﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ و در ﺑﻬﺸﺖ ﻓﻀﻞ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﺑﻪ ﺧـﺎك ﺳـﭙﺮده

 

‫ﺷﺪ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺣﺎﺟﻰ ﺑﻴﮕﻠﻮ - ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛـﻪ ﺧﺒـﺮ ﺷـﻬﺎدﺗﺶ را ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺑﺪﻫﻨـﺪ،

 

‫ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ او ﺑﺎﭘﺴﺮ ﻋﻤ‪ﻪاش - ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ - ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺷـﻜﻤﺶ ﺗﻴـﺮﺧـﻮرده اﺳـﺖ و

 

‫ﻟﺒﺎس ﺳﻔﻴﺪ رﻧﮕﻰ ﺑﺮﺗﻦ دارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﺧﻮاﻫﺮم رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻛـﺮﻳﻢ ﻛﺠﺎﺳـﺖ؟ او ﮔﻔـﺖ: در

 

‫زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪﺑﻪ زﻳﺮزﻣﻴﻦ رﻓﺘﻢ. ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش. ﺑﻌﺪ ﺷﻜﻼﺗﻰ را ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﻛـﻪ ﺑـﺎ

 

‫ﺧﻮردن آن ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻳﺎﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻛﺴﻰ ﺧﺒـﺮ ﺷـﻬﺎدﺗﺖ را ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺑﺪﻫـﺪ.

 

‫دوﺳﺖ دارم ﻛﻪ ﺧﻮدم ﻣﻄﻠّﻊ ﺷﻮم. دو روز ﻗﺒﻞ از ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه ﺗﻤﺎم ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت او را داﺷـﺘﻨﺪ

 

‫و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ: ﻛﺮﻳﻢ ﻣﺠﺮوح و در ﺑﺎﺧﺘﺮان اﺳﺖ. ﻣﻦ در ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم ﻛﻪ دﻳﺪم ﺷﻬﻴﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آﻣﺪ

 

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎى ﭘﺎﺳﺪارى ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ. دﺳﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻨﺪ ﺷـﻮ و ﻋﻜـﺴﻰ را ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻟﺒـﺎس

 

‫ﭘﺎﺳﺪارى دارم ﺑﺪﻫﻴﺪﻋﻜﺎس آن را ﺑﺰرگ ﻛﻨﺪ. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ و ﺧﻮدت ﻛﺎرﻫﺎ را اﻧﺠﺎم ﺑﺪه. ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل

 

‫ﻛﺎرﻫﺎ و ﻣﻘﺪ‪ﻣﺎت ﺷﻬﺎدت او رﻓﺘﻢ.

 

‫{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻴﺰى ﻧﺪارم ﺑﮕﻮﻳﻢ، وﻟﻰ ﺳﻔﺎرش ﻛﻮﺗﺎه ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده ى ﻋﺰﻳـﺰ،

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ، ﻓﺮزﻧﺪﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻋﺰﻳﺰم، ﺑﺮادران ﺑﺎ ﻏﻴﺮت و ﺧﻮاﻫﺮان ﻋﺰﻳﺰم، از ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم ﻛﻪ ﺻـﺒﺮ

 

‫و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ را ﭘﻴﺸﻪﻛﻨﻴﺪ و از ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ از ﻣﻦ راﺿـﻰ ﺑﺎﺷـﻴﺪ. ﻣﺨـﺼﻮﺻﺎً ﭘـﺪر ﻣﻬﺮﺑـﺎن و ﻫﻤـﺴﺮ

 

‫ﻋﺰﻳﺰم ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را زﻳﺎد زﺣﻤﺖ دادم. و ﺷﻤﺎ ﭘﺪر و ﺧﺎﻧﻮادهى ﻋﺰﻳﺰ و ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ، ﻣﻰﺧـﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ

 

‫اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ اﻣﺎم، ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ اﺳﻼم ﻋﺰﻳﺰ و اﻣﺎم ﺣـﺴﻴﻦ(ع)اﺳـﺖ. ﻫﻤـﺴﺮ

 

‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ، ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺻﺒﺮ در راه ﺧﺪا اﺟﺮ زﻳﺎد دارد و از ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪم را

 

‫ﺣﺴﻴﻦوار ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻰ و ﺧﻮدﺗﺎن ﭼﻮن زﻳﻨﺐ(س) ﺑﺎﺷﻴﺪ.

 

‫اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻰ از ﻣﻦ راﺿﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ اﺳﻼم را رﻫﺎ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ در اﺳـﻼم

 

‫ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ.

 

‫ﺧﺎﻧﻮاده ى ﻋﺰﻳﺰ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ، از ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ از ﻣﻦ راﺿﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ، ﭼﻮن اﮔﺮ راﺿﻰ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ، ﺷـﻬﺎدت

 

‫ﻣﺎ ﺷـﻬﺎدت ﻧﻘـﺺدار ﻣـﻰﺑﺎﺷـﺪ. ﺻـﺒﺮ و اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ ﻛﻨﻴـﺪ، ﻫﻤﭽـﻮن اﻣـﺎم زﻳـﻦاﻟﻌﺎﺑـﺪﻳﻦ(ع) و زﻳﻨـﺐ

 

‫ﻛﺒﺮى(س).

زندگینامه شهید حسن باقری

 

ﺣﺴﻦ ﺑﺎﻗﺮى - ﻓﺮزﻧﺪ رﻣﻀﺎن - در ﺑﻴﺴﺘﻢ آذرﻣﺎه ﺳـﺎل 1343 در روﺳـﺘﺎى رﻗّـﻪ از ﺗﻮاﺑـﻊ ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن

 

‫ﻓﺮدوس ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ. در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﻛﻮدﻛﺎن دﻳﮕﺮ ﻓﻌ‪ﺎل و ﭘﺮ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش ﺑﻮد.

 

‫دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در دﺑﺴﺘﺎن 22 ﺑﻬﻤﻦ روﺳﺘﺎى رﻗّﻪ ﮔﺬراﻧﺪ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺷﻌﺎر ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺷﺎه ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ و ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻳﺎد ﻣﻰداد ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ: ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺷﺎه

 

‫ﺷﺐﻫﺎ در روﺳﺘﺎﻫﺎ ﻋﻜﺲﻫﺎ و اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم را ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛـﺮد و ﺑـﺎ ﺿـﺪ‪ اﻧﻘـﻼب در روﺳـﺘﺎى رﻗّـﻪ

 

‫درﮔﻴﺮ ﺑﻮد.

 

‫ﭘﺲ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ ﺳﻦّ و ﺳﺎل ﻛﻤﻰﻛـﻪ داﺷـﺖ، ﺗﻤـﺎم وﻗـﺖ ﺧـﻮد را ﺻـﺮف

 

‫ﻣﺴﺎﻳﻞ اﻧﻘﻼب و ﺑﺴﻴﺞﻣﻰﻛﺮد. از ﻛﺎرﻫﺎى روزﻣﺮّه ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮد و ﻫﻔﺘﻪاى ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻫﻢ ﮔـﺎﻫﻰ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ

 

‫ﻧﻤﻰآﻣﺪ.

 

‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰداد، ﺷﻌﺎر ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ و در اﻣﺮ ﺟﺬب ﻧﻴﺮو و آﻣﻮزش آنﻫﺎ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ اﺳﻼم و ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ اﻣﺎم ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓـﺖ و در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺴﺘﺎن

 

‫ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻤﻮد. ﺑﻌﺪﻫﺎ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎى دﻳﮕﺮى از ﺟﻤﻠﻪ: ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪ‪س، واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘـﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ، واﻟﻔﺠـﺮ

 

‫1، واﻟﻔﺠﺮ 2، واﻟﻔﺠﺮ 10 و ﻛﺮﺑﻼى 5 ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد و ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﭘـﺲ

 

‫از آن ﻋﻀﻮ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺎدر ﺑﺴﻴﺞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﻓﺮدوس ﮔﺮدﻳﺪ. ﻣـﺪ‪ﺗﻰﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣـﺴﺌﻮل ﭘﺎﻳﮕـﺎه ﺑـﺴﻴﺞ

 

‫روﺳﺘﺎى آﻳﺴﻚ ﻓﺮدوس اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻧﻤﻮد. ﭘﺲ از آن ﻋﻀﻮ رﺳﻤﻰ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﻓﺮدوس ﺷﺪ و ﺑﺮاى

 

‫آﻣﻮزش اﻋﺰام ﮔﺮدﻳﺪ. ﺳﭙﺲ در واﺣﺪ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺸﻐﻮل و ﺑﻪ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﻘﺎﻣﻰ

 

‫ﮔﺮدان ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻟﺸﻜﺮ ﭘﻨﺞﻧﺼﺮ ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ.

 

‫در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺮدم را ﺑﺮاى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ اﻳ‪ﻮب زاده ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺛﻤﺮهى اﻳﻦ ازدواج ﻳﻚ دﺧﺘﺮﺑﻮد ﻛـﻪ ﺑﻌـﺪ از ده روز

 

‫ﻓﻮت ﻛﺮد.

 

‫ﺣﺴﻦ ﺑﺎﻗﺮى ﻓﻘﻂ از ﺧﺪا اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﻣﻰﺟﺴﺖ و ﺗﻮﻛﻠّﺶ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد، ﻣﺤﻤ‪ﺪﻋﺎﺑﺪﻳﻨﻰ - دوﺳﺖ و ﻫﻤﺮزم

 

‫اﻳﺸﺎن - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﻧﻤـﻰﻫﺮاﺳـﻴﺪ و ﻫـﻴﭻ ﻣـﺴﺌﻠﻪاى در ﻋـﺰم راﺳـﺦ او ﺗﺰﻟـﺰل اﻳﺠـﺎد

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮد. در ﺗﻤﺎم ﺻﺤﻨﻪﻫﺎﭼﻬﺮهى اﻳﺸﺎن ﺧﻨﺪان ﺑﻮد و ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ از ﻣـﺸﻜﻼت

 

‫ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ. ﺷﺐ ﻛﻪ در ﻣﻌﺮض دﻳﺪ دﺷﻤﻦ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻗﺮآن ﺑﺨﻮاﻧﻴـﺪ، آﻳـﻪى و ﺟ‪ﻌ‪ﻠْﻨـﺎ ... را

 

‫ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ.

 

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ - دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن در ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﭘﻴﺶﻗﺪم ﺑﻮد.

 

‫دوﺳﺘﺎن واﺣﺪ ﺗﺨﺮﻳﺐ او ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد. ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﺑﺮ ﺧـﻮرد

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ و در ﺷﺐﻫﺎى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت او ﭘﻴﺶﻗﺪم ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﻛﻨﺎر ﻣﻰزد و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ راه را

 

‫ﺑﺎز ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﻌﺪ ﺑﻘﻴ‪ﻪى دوﺳﺘﺎن را ﺻﺪا ﻣـﻰزد. ﺑـﺎ دوﺳـﺘﺎن و اﻓـﺮاد ﺻـﺎﺣﺐﻧﻈـﺮ در ﻛﺎرﻫـﺎ ﻣـﺸﻮرت

 

‫ﻣﻰﻛﺮد؛ ﻫﻢ در زﻣﺎن ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺘﺶ در ﺑﺴﻴﺞ و ﻫﻢ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺴﺆﻟﻴﺖ داﺷﺖ.

 

‫ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮادر، وﻗﺘـﻰ ﻣﺮﺧـﺼ‪ﻰ آﻣـﺪى ده روز در رﻗّـﻪﺑﻤـﺎن. ﮔﻔـﺖ:

 

‫ﻫﻤﺴﻨﮕﺮاﻧﻢ ﻣﻰروﻧﺪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم؛ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮن ﺷﻬﺪا ﻧﻤـﻰﺗـﻮاﻧﻢ ﺑﺎﻳـﺴﺘﻢ. ﻣـﺴﺆﻟﻴ‪ﺘﺶ را ﺑـﻪ ﻣـﺎ

 

‫ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ: ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻴﻢ: ﭼﻪ ﻛﺎرهاى؟ ﻣﻰﮔﻔﺖ: در ﺟﺒﻬﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺳﻴﺦ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣـﻰزﻧـﻢ؛ ﻳﻌﻨـﻰ

 

‫ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺳﺎدهام و ﻓﻘﻂﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﭼﻪ ﻛﺎره اﺳﺖ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺠﺎع و ﺻﺒﻮر ﺑﻮد. ﺑﺤﺮاﻧﻰﺗﺮﻳﻦ ﻣـﺸﻜﻼت را ﺑـﻪ ﺣـﺴﺎب ﻧﻤـﻰآورد. ﭘـﺪرش را زﻣـﺎﻧﻰ از

 

‫دﺳﺖ داد ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪﺑﻮد؛ ﺑﺮاى ﺧﺘﻢ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ روﺳﺘﺎ آﻣﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﮔـﺸﺖ. ﺑﻌـﺪ از ﻣـﺪ‪ﺗﻰ

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎدر و ﺳﭙﺲﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪش - ﻛﻪ ده روزه ﺑﻮد - را ﻧﻴﺰ از دﺳﺖ داد، اﻣ‪ﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪى اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻼت، ﺷﻬﻴﺪ اﺣﺴﺎس ﻧﮕﺮاﻧﻰ و ﻧﺎراﺣﺘﻰﻧﻤﻰﻛﺮد؛ ﺑـﺎ ﻫﻤـﺎن ﻋـﺰم راﺳـﺦ در

 

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﻜﻼت اﻳﺴﺘﺎدﮔﻰﻛﺮد و ﺟﺒﻬﻪ را از دﺳﺖ ﻧﺪاد و ﺗﺎ زﻣﺎن ﺷﻬﺎدت در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺎﻧﺪ.

 

‫ذﺑﻴﺢ اﻟﻠّﻪ ﺧﻠﻴﻠﻰ - از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و ﺑﭽ‪ﻪﻫـﺎ از

 

‫ﻧﻈﺮ ﺟﺴﻤﻰ و روﺣﻰ ﺧﺴﺘﻪﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪه ﻣـﺴﺘﺜﻨﻰ ﻧﺒـﻮدم. اﻟﺒﺘّـﻪ ﻣـﻦ ﻗـﺼﺪ ﮔـﺮﻓﺘﻦ

 

‫ﺗﺮﺧﻴﺼﻰ داﺷﺘﻢ. ﺷﻬﻴﺪﺣﺴﻦ ﺑﺎﻗﺮى زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻦ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﺎر آﮔﺎه ﺷﺪ، ﮔﻔـﺖ: ﻧـﺮو. از او

 

‫اﺻﺮار ﺑﻮد و از ﻣﻦ اﻧﻜﺎر. راﺳﺘﺶ آن ﻣﻮﻗﻊ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﺎﻓﺸﺎرى را درك ﻧﻤﻰﻛﺮدم. آن ﻗﺪر ﻣـﻦ ﺑـﻪ

 

‫ﻧﻴ‪ﺖ و ﻫﺪﻓﻢ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻦ رﺿﺎﻳﺖ داد و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﻣﺼﺮّى،

 

‫ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺮﮔﺮد و ﺑﻌﺪ از واﻟﻔﺠﺮ 10 ﺑﺎ راﺣﺘﻰ و آﺳﻮدﮔﻰﺧﻴﺎل ﺑﺮو. ﺷﻨﻴﺪن ﻧـﺎم آن ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫آن ﻫﻢ در آن ﻣﻮﻗﻊ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﻟﺤﺎظ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﻧﺎم و زﻣﺎن اﻧﺠﺎم ﻫﻴﭻ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺣﺘّﻰ ﻣﺪ‪تﻫـﺎ

 

‫ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻧﻴﺰ ﻓﺎش ﻧﻤﻰﺷﺪ، ﺑﺮاﻳﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد؛ ﭼﻮن ﻛـﺎﻣﻼً ﺑـﺮاﻳﻢﻧـﺎ آﺷـﻨﺎ ﺑـﻮد ﻛﻼﻣـﺶ را درك

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮدم و ﺑﺮاﻳﻢ ﺳﻨﮕﻴﻦﺑﻮد و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﻋﻤﻖ ﻛﻼﻣﺶ ﺗﺄﻣ‪ﻞ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ درﻳﺎﺑﻢ ﭼﻪﻣﻰﮔﻮﻳﺪ. اﻣ‪ﺎ ﺑﻪ ﻫـﺮ

 

‫ﺣﺎل ﻣﻦ ﻛﻪ اﺻﻼً ﺑﻪﻗـﻮل ﻣﻌـﺮوف ﺗـﻮى ﺑـﺎغ ﻧﺒـﻮدم، از او ﺟـﺪا ﺷـﺪم و ﺗﺮﺧﻴـﺼﻰ ﮔـﺮﻓﺘﻢ. ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ واﻟﻔﺠﺮ 10 ﻳﻜﻰ از آﺧﺮﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎى ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از آن ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷـﺪ. ﺑـﺎ

 

‫ﺧﻮدم ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: اى ﺧﺪا، ﻣﮕﺮ ﺣﺴﻦ ﻛﻪ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ اﺳﺖ، ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﻛـﻪ ﻫﻨـﻮز اﻧﺠـﺎم

 

‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﻢ اﺳﻢﺑﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ ﺑﺮو.

 

‫ﺣﺴﻦ ﺑﺎﻗﺮى در ﺗﺎرﻳﺦ 9/11/1365 و ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺷـﻠﻤﭽﻪ ﺑـﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ

 

‫ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ و ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮش از ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ، در ﺑﻬﺸﺖ ﺣـﺴﻴﻦ

 

‫روﺳﺘﺎى رﻗّﻪ دﻓﻦ ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﻋﺎﺑﺪﻳﻨﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - از ﺷﻬﺎدت ﺣﺴﻦ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺻﺒﺢ روز 9/11/1365 ﺑـﻮد.

 

‫ﺷﺐ آن روز ﻣﻦ در اﻫﻮاز ﺑﻮدم. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى واﺣﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻔﺎرش ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺣﺴﻦ ﺑﺎﻗﺮى ﺑﮕﻮ ﺻﺒﺢ

 

‫ﺑﻪ اﻫﻮاز ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪﻣﻦ اﺣﺘﻤﺎﻻً دو - ﺳﻪ روزى ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻳﺎ ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﻣـﻰروم و ﺑﺎﻳـﺪ ﻛﺎرﻫـﺎ را ﻫﻤﺎﻫﻨـﮓ

 

‫ﻛﻨﻴﻢ. ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰﻣﺎ در دژ ﺧﺮّﻣﺸﻬﺮ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻦ از اﻫﻮاز ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﺮّﻣﺸﻬﺮ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﺳـﺘﺮاﺣﺖ

 

‫ﻛﻨﻢ، اﻃّﻼع دادﻧﺪ ﻛﻪﻣﻬﻤ‪ﺎت ﺑﻴﺎورﻳـﺪ. ﺷـﺐ ﻣـﻴﻦ و ﻣﻬﻤـﺎت ﻻزم را ﺑﺮداﺷـﺘﻴﻢ و رﻓﺘـﻴﻢ ﺑـﻪ ﻗﺮارﮔـﺎه

 

‫ﺗﺎﻛﺘﻴﻜﻰ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻰﺷﻬﺮك دوﺋﻴﺠﻰ ﻋﺮاق ﺑﻮد. آن ﺟﺎ ﻣﻴﻦﻫﺎ را آﻣﺎده ﻛﺮدم. ﺷـﻬﻴﺪ ﺣـﺴﻦ ﺑـﺎﻗﺮى

 

‫ﻫﻢ ﺑﻮد و اﻳﻦﻫﺎ را ﺑﺎ ﺑﺮادران ﺑﺮدﻳﻢ ﻃﺮف ﻧﻬﺮ ﺟﺎﺳﻢ. آن ﺟﺎ را ﻣﻴﻦ ﻣﻰﻛﺎﺷﺘﻨﺪ و ﺻﺒﺢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺑـﻪ

 

‫ﻫﻤﺎن ﻣﺤﻞّ ﻗﺮارﮔﺎه ﺗﺎﻛﺘﻴﻜﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه در اﻫـﻮاز ﺑـﺎ ﺷـﻤﺎ ﻛـﺎر دارد. از ﺟﻠـﻮى

 

‫ﺳﻨﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻴﻢﺳﻮار ﺷﻮﻳﻢ و ﺗﻌﺪادى از ﺑﺮادرﻫﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﺑـﻪ ﻃـﺮف

 

‫ﺷﻠﻤﭽﻪ و ﺧﺮّﻣﺸﻬﺮ، دﻗﻴﻘﺎً ﻳﺎدم ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻃﻠﻮع آﻓﺘﺎب ﺑﻮد، ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎﻗﺮى ﮔﻔﺖ: اﻣﺮوز ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺎ

 

‫ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫دو ﻧﻔﺮ ﻏﻴﺮ از ﺷﻬﻴﺪﺑﺎﻗﺮى ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﺎﺳﮕﺎه ﺷﻠﻤﭽﻪ ﻛـﻪ ﺣﺮﻛـﺖ ﻛـﺮدﻳﻢ،

 

‫ﻛﻤﺘﺮ از ﻳﻚ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ از ﺳﻨﮕﺮ دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻤﭙﺎرهاى در ﺳﻤﺖ راﺳـﺖ ﻣـﺎ ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﺧـﻮرد و

 

‫ﻫﻤﻪى ﻣﺎ ﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖﺗﺮﻛﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. ﻳﻚ وﻗﺖ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻓﺮد ﺳﻤﺖ راﺳﺘﻢ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻧﮕـﺎه

 

‫ﻛﺮدم دﻳﺪم ﻛﻪ ﻫﺴﺖ وﻟﻰﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ دود و ﮔﺮد و ﺧﺎك ﺣﺎﺻـﻞ از اﻧﻔﺠـﺎر ﻛﻨـﺎر رﻓـﺖ و

 

‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم دﻳﺪم ﺷﻬﻴﺪﺑﺎﻗﺮى و ﺑﺮادر ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻣﻄﻴﻊ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶﻫﺎى

 

‫ﻣﺘﻌﺪ‪د ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﺪون ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺘّﻰ ﻳﻚ آه، ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮﺗﻜﻴﻪ دادهاﻧﺪ و ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪهاﻧﺪ و ﻓﺮد ﻋﻘﺐ

 

‫ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﺑﺮاى ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻓﻴﺾ ﻋﻈﻴﻢ ﻧـﺼﻴﺒﻢ

 

‫ﺷﺪه ﺗﺎ در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻢ، ﺧﺪاى ﺑﺰرگ را ﺷﻜﺮ ﻣﻰﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ ﻣـﺎ را از ﻛـﺴﺎﻧﻰ

 

‫ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪ ﻛﻪ در ﺑﺮاﺑﺮﺧﻮن ﺷﻬﺪا ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ و ﻟﻴﺎﻗﺖ ﻫﻤﺎن را ﺑﻪ ﻣﺎ داد ﻛﻪ راه ﺷـﻬﺪا را ﻛـﻪ ﻫﻤـﺎن

 

‫راه اﻣﺎﻣﺎن اﺳﺖ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ و آن را ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻢ و ﻣﭙﻨﺪارﻳﺪ ﻛﻪ اﻳـﻦ را ﻛﻮرﻛﻮراﻧـﻪ و از روى ﻫـﻮى و ﻫـﻮس

 

‫اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده، ﺑﻠﻜﻪ از وﻗﺘﻰ ﻛﻪ در ﻗﻠﺒﻢ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم، اﻳﻦ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم.