زندگینامه شهید ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺨﺸﻨﺪهزارى ﻣﻌﻠّﻢ
ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺨﺸﻨﺪهزارى ﻣﻌﻠّﻢ - ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﻬﺮاب - در ﻫـﺸﺘﻢ ﻣﻬﺮﻣـﺎه 1341 در روﺳـﺘﺎى اردﺷـﻴﺮ ﻣﺤﻠّـﻪ
ﺑﺨﺶ ﻣﻴﺎﻧﺪرود ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺳﺎرى ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.
در ﺳﺎل 1352 دورهى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در روﺳﺘﺎى ﻣﺤﻞّ ﺗﻮﻟّﺪش ﺑـﻪ ﭘﺎﻳـﺎن ﺑـﺮد. ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗـﻪاش ﺑـﻪ
ﺗﺤﺼﻴﻞ، ﺑﺮاى اداﻣﻪﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ آﻣﺪ. دورهى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎﺗﺐ ﭘﻮر و دورهى
دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را در رﺷﺘﻪى ﻃﺒﻴﻌﻰ در ﻣﺪرﺳﻪى آﻗﺎ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺧﻤﻴﻨﻰ ﮔﺬراﻧﺪ. ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﻫﻮش و ﺑﺎ اﺳـﺘﻌﺪاد
ﺑﻮد. ﻧﻈﺎﻓﺖ را رﻋﺎﻳﺖﻣﻰﻛﺮد و ﻫﻤﻪى ﻣﻌﻠّﻢﻫﺎ ﺷـﻴﻔﺘﻪى اﺧـﻼق او ﺑﻮدﻧـﺪ. در ﻣﺪرﺳـﻪ ﺗﻨﻘّﻼﺗـﻰ ﻣﺜـﻞ
آداﻣﺲ، ﺗﺨﻤﻪ و ﻏﻴﺮه ﻧﻤﻰﺧﺮﻳﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﺳﺮاف اﺳﺖ.
ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل اول راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﺑﺮاى او ﻳﻚ دﺳﺖ ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳـﺎل
ﺳﻮم راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ آن را ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪ. آن ﻗﺪر ﻛﻮﺗﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪﻣﺎ از ﭘﻮﺷﻴﺪن آن ﻟﺒﺎس اﺣﺴﺎس ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻰ
ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. وﻟﻰ او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺘﺎﻧﺖ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﻧﻴﺴﺖ. او در ﻣﺪﺗﻰﻛﻪ در ﻣﺸﻬﺪ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ، ﺑـﺎ
ﻣﺸﻜﻼت ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﺒﺎرزه ﻣﻰﻛﺮد و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ ﺻﺒﻮر ﺑﻮد.
ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻨﺶ داﺷﺖ. در اﻳﺎم ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻧﺰد آنﻫﺎ ﻣﻰرﻓـﺖ و در ﻛـﺎر ﻛـﺸﺎورزى ﺑـﻪ آنﻫـﺎ
ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.
ﻓﺮدى ﺧﻮش اﺧﻼق، ﺧﻮش ﺻﺤﺒﺖ، و ﮔﺸﺎده رو و ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻣﻌﻠّﻢ اﺧﻼق ﺑﻮد.
ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺳﻴﮕﺎرى ﺻﺤﺒﺖﻣﻰﻛﺮد و آنﻫﺎ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻀﺮّات ﺳﻴﮕﺎر آﮔﺎه ﻣﻰﻧﻤﻮد.
او اﻛﺜﺮ ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻋﻘﻴﺪﺗﻰ، اﺣﻜﺎم و ﻣﺬﻫﺒﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.
در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﻜﻼت و ﺳﺨﺘﻰﻫﺎﺻﺒﻮر ﺑﻮد. ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻼش ﺧﻮد را ﻣﻰﻛﺮد ﺗـﺎ ﻣـﺸﻜﻼت دﻳﮕـﺮان را ﺣـﻞ
ﻧﻤﺎﻳﺪ. و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎدﻳﺎت ﺑﻰﺗﻮﺟﻪﺑﻮد.
در ﻣﺪرﺳﻪ ﺟﺰو ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻓﻌﺎﻟﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻧﻘﻼب ﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ، ﺣﺘّـﻰ از ﻃـﺮف ﻣﺪرﺳـﻪ ﻣـﻮرد
ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ، ﻛﻪ در ﺻﻮرت ﺗﻜﺮار از ﻣﺪرﺳﻪ اﺧـﺮاج ﻣـﻰﺷـﻮﻳﺪ. در ﺗﻤـﺎم راﻫﭙﻴﻤـﺎﻳﻰﻫـﺎ ﺷـﺮﻛﺖ
ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﻤﻰرﻓﺖ و در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺣﻀﻮر ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴﻪﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.
ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ در ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺪرﺳﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد.
ﺑﻪ روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺣﺎﻣﻰ اﺳﻼم و ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ، رﻓـﺖ و آﻣـﺪ ﻣـﻰﻛـﺮد. اﮔـﺮ
ﻛﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻧﻘﻼب و اﻣﺎم ﺣﺮﻓﻰ ﻣﻰزد، ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ.
از ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﺪش ﻣﻰآﻣﺪ و آنﻫﺎ را ﻟﻌﻦ و ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻰﻛﺮد. در ﻣﻮرد ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻣـﺎم، ﺷـﻬﺪا و
اﻧﻘﻼب ﺑﻰﺗﻔﺎوت ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﻦ اﺻـﺒﺢ و ﻟـﻢ ﻳﻬـﺘﻢ ﺑﺎﻣﻮراﻟﻤـﺴﻠﻤﻴﻦ ﻓَﻠَـﻴﺲ ﺑﻤـﺴﻠﻢ. اﻣـﺮوز
ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺟﻬﺎن ﮔﺮﻓﺘﺎرﻧﺪ و اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻰ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷـﺪ، ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﻣـﺴﻠﻤﺎن ﻧﻴـﺴﺖ، ﺑﻠﻜـﻪ اﻧـﺴﺎن ﻫـﻢ
ﻧﻴﺴﺖ. از ﺑﻨﻰﺻﺪر ﻣﺘﻨّﻔﺮﺑﻮد.
در ﺳﺎل 1359 ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺷﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺶ ﻣﻰرﻓـﺖ،
ﺑﭽﻪﻫﺎى ﻛﻮﭼﻪ، ﺑﺎﺷﻮق ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ دﻳﺪن او ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ و او ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻰ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑـﻪ
او ﻋﻤﻮﺟﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ.
در ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن و ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. در ﻣـﺎهﻫـﺎى رﺟـﺐ و ﺷـﻌﺒﺎن ﺑـﻪ ﺧﻮاﻧـﺪن ﻧﻤﺎزﻫـﺎى
ﻣﺨﺼﻮص اﻳﻦ ﻣﺎهﻫﺎ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. در اﻧﺠﺎم ﻓﺮاﻳﺾ ﻣﺴﺘﺤﺐ دﻗﻴﻖ ﺑﻮد.
ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اول وﻗﺖ ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻰداد. ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶ ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ.
ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل ﭼﻬﺎرم دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺷﺮوع ﺷﺪ. او ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓـﺖ
ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، وﻟﻰﭘﺪر و ﻣﺎدرم اﺟﺎزه ﻧﻤﻰدادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود. ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ: درﺳـﺖ را ﺑﺨـﻮان ﺗـﺎ
اﻣﺴﺎل دﻳﭙﻠﻢ ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮى. در ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰﮔﻔﺖ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ وﻃﻦ و ﻧﺎﻣﻮس در ﺧﻄﺮ ﺑﺎﺷﺪ، دﻳﭙﻠﻢ ﻣﻌﻨﺎﻳﻰ
ﻧﺪارد. اﻣﺮوز ﺗﻜﻠﻴﻒ، ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ و دﻓﺎع از ﻛﻴﺎن اﺳﻼم، اﻧﻘﻼب و آرﻣﺎنﻫﺎى اﻣﺎم اﺳﺖ. او ﺗﻮاﻧـﺴﺖ
رﺿﺎﻳﺖ آنﻫﺎ را ﺟﻠﺐﻛﻨﺪ و در ﻫﻤﺎن روزﻫﺎى ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ.
رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را ﻳﻚﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﻰداﻧﺴﺖ. اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. در آنﺟـﺎ ﺑـﻪ
آﻣﻮزش ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﻣﻌﺎون آﻣﻮزش و ﻣﻌﺎون ﮔﺮدان ﺛﺎراﻟﻠّﻪ ﺑﻮد. وﻟﻰ ﻫﻴﭻﮔﺎه ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﺶ را اﺑﺮاز
ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣـﻦﻓﻘـﻂ ﺧـﺪﻣﺘﮕﺰار ﻣـﺮدم ﻫـﺴﺘﻢ. ﺷـﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ در ﻣـﻮرد او ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:او
ﻣﻄﻤﺌﻦﺗﺮﻳﻦ و اﻣﻴﻦﺗﺮﻳﻦﻓﺮد در ﺗﻴﭗ ﺟﻮاداﻻﺋﻤﻪ(ع) اﺳﺖ.
ﻫﺪﻓﺶ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﭘﻴﺮوزى اﺳﻼم، اﻧﻘﻼب و ﭘﻴﺮوى از ﺣﺮف اﻣﺎم ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔـﺖ: وﻇﻴﻔـﻪى ﻣـﺎ
اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﻢ و از اﺳﻼم و ﻛﺸﻮر دﻓـﺎع ﻛﻨـﻴﻢ. در ﺟﻨـﮓ دوﺑـﺎر ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪ. ﺑـﺎ
ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺴﻴﺎر راﺣﺖ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺠﺮوﺣﻴﺘﺶ را ﺑﺴﻴﺎر آﺳﺎن ﻣﻰﮔﺮﻓـﺖ. دوﻣـﻴﻦ ﺑـﺎرى ﻛـﻪ ﺑـﻪ
ﺳﺨﺘﻰ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد، آرزو داﺷﺖ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﺧﻮب ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ
ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺮود.
ﻳﻚﺑﺎر از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﭘﺎﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺪﺗﻰ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻳـﻼم ﺑـﺴﺘﺮى ﺑـﻮد، اﻣـﺎ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهاش
ﺧﺒﺮى ﻧﺪاد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻰﻛﺸﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺠﺮوﺣﺎﻧﻰ ﻛﻪ دﺳﺖ، ﭘﺎ و ﻳﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد را از دﺳـﺖ
دادهاﻧﺪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢﻣﺠﺮوح ﻫﺴﺘﻢ. در ﻋﻤﻠﻴﺎت رﻣﻀﺎن از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﻓﻚ و ﮔﺮدن ﺑـﻪ ﺷـﺪت آﺳـﻴﺐ
دﻳﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮﻓﻰ ﺑﺰﻧﺪ و ﻣﻄﺎﻟﺒﺶ را روى ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻰﻧﻮﺷـﺖ. ﻏـﺬاﻳﺶ ﻣﺎﻳﻌـﺎت
ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﮓ ﺑﻪ او ﺗﺰرﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، وﻟﻰ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﮔﻠﻪ و ﺷﻜﺎﻳﺘﻰ ﻧﻤﻰﻛﺮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهاش
ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻰ او رﻓﺘﻨﺪ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، او ﺑﺮاى آنﻫﺎ در ﻛﺎﻏﺬى ﻧﻮﺷﺖ: اﮔﺮ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷـﻬﻴﺪى در
راه اﺳﻼم ﻧﺪادهاﻳﺪ، ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ، ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ. وﻟﻰ اﮔﺮ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ، درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﺷـﻤﺎ
ﺑﺎﻳﺪ از ﭘﺪر و ﻣﺎدراﻧﻰﻛﻪ ﻋﺰﻳﺰاﻧﺸﺎن را از دﺳﺖ دادهاﻧﺪ و اﺛﺮى از آنﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ، درس ﺻـﺒﺮ، ﻣﻘﺎوﻣـﺖ و
ﺑﺮدﺑﺎرى ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ.
رﻣﻀﺎن ﺑﺨﺸﻨﺪه - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد، ﺧﻮد را ﻳﻚ ﺑﺴﻴﺠﻰ
ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد. در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ او ﺑﻪ دﻓﺎع از اﻧﻘﻼب و اﻣﺎم ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺣﺘّﻰ زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ در ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن
ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد. ﻳﻜﻰ از ﭘﺮﺳﺘﺎران ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﺮوﺣﻴﻦ ﻃﻌﻨﻪ زده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻣﺴﺨﺮهآﻣﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻮد: ﭼـﺮا
ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻪاﻳﺪ؟ ﺑﺮادرم ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﺑﻪ ﻋﺸﻖ اﻣﺎم و ﺣﻔﻆ دﻳﻦ. ﻳﻚ روز ﺑﺎ آن ﭘﺮﺳﺘﺎر درﮔﻴـﺮ
ﻣﻰﺷﻮد و ﺑﺮادرم در اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻣﻨﺎﻓﻖ اﺳـﺖ و اﻣﻜـﺎن دارد ﺑـﺎ ﻳـﻚ آﻣﭙـﻮل
رزﻣﻨﺪﮔﺎن را ﺑﻜُﺸﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﺑﺴﻴﺎر آنﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ آن ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻣﻨﺎﻓﻖ اﺳـﺖ. ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ
ﺟﻬﺖ او را از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﺧﺮاج ﻛﺮدﻧﺪ.
ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜﻰ از ﻣﺮﺧّﺼﻰﻫﺎ ﺑﻪ او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ازدواج دادﻳﻢ، اﺑﺘﺪا ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد. ﮔﻔﺖ: ﻓﻌﻼً
ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ واﺟﺐﺗﺮ اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﺻﺮار زﻳﺎد ﻗﺒﻮل ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻰ ﻛﻪ آن ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎ زﻧـﺪﮔﻰ
ﻳﻚ رزﻣﻨﺪه آﺷﻨﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺨﺸﻨﺪه در ﺳﺎل 1361، در 20 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺤﺴﻨﻰ ﭘﻴﻤﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك ﺑـﺴﺖ.
ﻣﺪت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫﺎ دو ﺳﺎل ﺑﻮد. ﺣﺎﺻﻞ ازدواج آنﻫﺎ ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﻓﺎﻃﻤـﻪ اﺳـﺖ ﻛـﻪ در
ﺗﺎرﻳﺦ 8/9/1362 ﻣﺘﻮﻟّﺪﺷﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻓﺮدى ﻣﺆﻣﻦ و اﻧﻘﻼﺑﻰ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺮاﺳﻢ ازدواج ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ،
در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ وﺳﺎﻳﻠﻰﻣﺜﻞ ﻳﺨﭽﺎل و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﺒﻮد، وﻟﻰ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ اﺣﺴﺎس ﻛﻤﺒﻮد ﻧﻤﻰﻛﺮدﻳﻢ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: اﻳﺸﺎن دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪش ﻓﺎﻃﻤﻪ وار ﺑﺎﺷـﺪ، راه ﺣـﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤـﻪ(س)و
ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) را اداﻣﻪ دﻫﺪ. ﺑﺎ ﺣﺠﺎب ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: از ﻫﻤﺎن ﺑﭽﮕﻰﺑﻪ او ﺷﻌﺎرﻫﺎى اﻧﻘﻼﺑﻰ ﻳـﺎد
ﺑﺪﻫﻴﺪ؛ ﻣﺜﻞ ﻻاﻟﻪ اﻻاﻟﻠّﻪ، اﻟﻠّﻪ اﻛﺒﺮ و ﺧﻤﻴﻨﻰ رﻫﺒﺮ و او را ﺑﻪ ﻣـﺰار ﺷـﻬﺪا ﺑﺒﺮﻳـﺪ. زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ
ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ، ﺑﺎ او ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎدرت را اذﻳﺖﻧﻜﻦ، ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻰ.
ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺤﺴﻨﻰ - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: رﻓﺘﺎر اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى ﻣﻦ درس اﺧـﻼق و اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ و ﺻـﺒﺮ
ﺑﻮد. ﺷﺐﻫﺎى ﺟﻤﻌﻪ دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ را در ﺣﺮم ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اول وﻗﺖ اﻫﻤﻴـﺖ ﻣـﻰدادﻧـﺪ. ﺑـﻪ ﻣـﺎ
ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ: ﻏﻴﺒﺖﻧﻜﻨﻴﺪ. در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ و ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﺪ، ﺑﻪ ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه ﺷـﻬﺪا ﺑﺮوﻳـﺪ.
اﻳﺸﺎن روزﻫﺎى ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ و دوﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزهى ﺷﻬﺪا ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﺑﻬـﺸﺖ رﺿـﺎ(ع) و ﺧﻮاﺟـﻪ
رﺑﻴﻊ، ﺳﺮﻣﺰار ﺷﻬﺪا ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ. ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺷـﻬﺪا ﺑـﻪ ﮔـﺮدن ﻣـﺎ ﺣـﻖ دارﻧـﺪ.
اﻛﻨﻮن اﻳﻦ ﺳﻔﺮهى اﻟﻬﻰﭘﻬﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ، اﮔﺮ ﻣﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻜﻨﻴﻢ، ﭘـﻴﺶ ﺷـﻬﺪا در روز ﻗﻴﺎﻣـﺖ ﺷـﺮﻣﻨﺪه
ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ. دﺳﺖ از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﺗﺎ در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
اﻳﺸﺎن در ﻧﻤﺎز ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺸﺎن را ﻃﻮرى ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﻰﺷـﺪم. ﺑـﻪ
ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ و در
ﺟﻠﻮى ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻗﺪم ﻧﺰﻧﻴﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﺪ؟ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوم، ﭼـﻪ
ﻛﺴﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود؟ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. اﻛﻨـﻮن ﻛـﺸﻮر ﻣـﺎ در ﺧﻄـﺮ ﺗﺠـﺎوز
اﺳﺖ. ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﻴﺪ. اﮔﺮ ﻣﺎ در ﺟﺒﻬﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣـﻰﻛﻨـﻴﻢ، ﺷـﻤﺎ ﺑﺎﻳـﺪ در ﭘـﺸﺖ ﺟﺒﻬـﻪ ﺧـﺪﻣﺖ
ﻛﻨﻴﺪ.
در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ در ﺑﺴﻴﺞﻣﺴﺠﺪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد. از ﺟﺒﻬﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ، اﺑﺘﺪا ﻧﺰد ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑـﻪ
ﻣﺎزﻧﺪران ﻣﻰرﻓﺖ، ﭼﻮن ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ آنﻫﺎ داﺷﺖ. ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻧﻮادهاش در ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻰآﻣﺪ.
آرزو داﺷﺖ ﭘﺮﭼﻢ اﺳﻼم در ﺳﺮاﺳﺮ دﻧﻴﺎ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺷﻮد و اﻧﻘﻼب اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن را ﺑﮕﻴﺮد.
در اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﺗـﺎرﻳﺨﻰ، ﻧﻬـﺞ اﻟﺒﻼﻏـﻪ، ﻗـﺮآن ، ﻛﺘـﺎبﻫـﺎى ﺷـﻬﻴﺪ دﺳـﺘﻐﻴﺐ و
ﻣﻄﻬﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ دﻳﺪار ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا و ﻣﺠﺮوﺣﻴﻦ ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ و ﺻﻠﻪى رﺣﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎ
ﻣﻰآوردﻧﺪ.
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺗﻮﺻﻴﻪﻣﻰﻛﺮد: ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪم ﻗﺮآن را ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﺪ. او را ﺑﺎ اﻣﺎم و روﺣﺎﻧﻴﻮن آﺷﻨﺎ ﻛﻨﻴﺪ. ﻫﺮﮔﺎه
او را ﺑﻪ ﻣﺰار ﻣﻦ آوردﻳﺪ، ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﭘﺪرت را ﺑﺎ ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎى ﺷﺮق و ﻏﺮب ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮدﻧﺪ. در ﺳﺮزﻣﻴﻨﻰ
ﻛﻪ ﺷﻬﺪا را ﺑﺎ ﺗﺎﻧﻚﻟﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. از دﺷﻤﻨﺎن اﺳﻼم آنﻗـﺪر ﺑـﺮاى او ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ ﺗـﺎ از دﺷـﻤﻨﺎن اﺳـﻼم و
اﻧﻘﻼب ﺑﻴﺰار ﺷﻮد.
رﻣﻀﺎن ﺑﺨﺸﻨﺪه ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻣﺎم را ﻳﺎرى ﻛﻨﻴﺪ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨﻰ و ﻓﺮاﻳﺾ اﻟﻬـﻰ
ﻛﻮﺷﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ. در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ و ﺟﻤﺎﻋﺖ و در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺣﻤﺎﻳـﺖ از اﺳـﻼم و اﻧﻘـﻼب ﺑﺮﭘـﺎ
ﻣﻰﺷﻮد، ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﺪ. ﺣﺠﺎﺑﺘﺎن را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ. ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ اﻟﮕﻮ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑـﺎ زﺑـﺎن ﻧﮕﻮﻳﻴـﺪ ﻛـﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده
ﺷﻬﺪا ﻫﺴﺘﻴﺪ، ﺑﺎ ﻣﻨﺶ و ﻛﺮدارﺗﺎن ﻧﺸﺎن دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﺰو ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﺪاﻳﻴﺪ.
ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺤﺴﻨﻰ - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻨﺪ، اﻛﻨﻮن ﻫﺮ وﻗـﺖ
ﻧﺎراﺣﺖ و دﻟﺘﻨﮓ ﻣﻰﺷﻮم، ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى اﻳﺸﺎن را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻢ ﺗﺎ آراﻣﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ.
ﺷﻬﻴﺪ در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻪﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﺳﻼم ﺑﻪ ﺗﻤﺎم رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ
ﻇﻠﻢ و ﺑﻴﺪادﮔﺮى ﻣﻰﺟﻨﮕﻨﺪ و از ﺧﻮد اﻳﺜﺎر و ﮔﺬﺷﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﺗﺎ از اﻳـﻦ اﺳـﻼم - ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺧـﻮن
ﻫﺰاران اﻧﺴﺎن ﭘﺎك و ﺟﻮاﻧﻤﺮد ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه اﺳﺖ - ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﻨﺪ.
ﻫﻤﺴﺮم، ﺷﻤﺎ - ﻛﻪ در ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻫﺴﺘﻴﺪ - از ﻃﺮف ﻣـﺎ ﻧﺎﻳـﺐ اﻟﺰﻳـﺎره ﺑﺎﺷـﻴﺪ و
ﺑﺮاى ﺗﻤﺎﻣﻰ رزﻣﻨﺪﮔﺎن، اﻣﺎم و ﭘﻴﺮوزى ﺣﻖ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ دﺷﻤﻨﺎن اﺳﻼم ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮﻧﺪ و ﭘـﺮﭼﻢ اﺳـﻼم در
ﺳﺮاﺳﺮ دﻧﻴﺎ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪﺷﻮد. ﻣﺎ ﺷﻴﻌﻪى ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻈﻠﻮم ﺑﺮﺳﻴﻢ و ﻇﺎﻟﻢ را
ﺳﺮﻧﮕﻮن ﻛﻨﻴﻢ. ﺑﺮ ﻣﺎ واﺟﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﺑﺎ ﻇﺎﻟﻢ ﻣﺒﺎرزه ﻛﻨﻴﻢ. اﮔﺮ ﻣﺎ در ﭘـﺸﺖ ﺟﺒﻬـﻪ
ﺑﺎﺷﻴﻢ، ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﻴﺪﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ و ﺧﻂّ ﻣﻘﺪم ﻧﻴﺮو زﻳﺎد اﺳﺖ، ﭘﺲﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ دﺷﻤﻦ را از ﺑـﻴﻦ ﺑﺒـﺮﻳﻢ.
ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر رزﻣﻨﺪﮔﺎﻧﻰﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺗﻜّﻪ ﺗﻜّﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ. ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﭽﻪﻫـﺎﻳﻰﻛـﻪ ﻋﻜـﺲ ﭘﺪراﻧـﺸﺎن را در
دﺳﺖ دارﻧﺪ و ﺑﻬﺎﻧﻪى ﭘﺪر را ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ. ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ آﺳﻮده ﺑﺎﺷـﻴﻢ، در ﺣـﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺴﻴﺎر
ﻣﺠﺮوح، ﺷﻬﻴﺪ و ﻣﻔﻘﻮد اﻷﺛﺮ دارﻳﻢ. ﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﺤﻤﻞ دورى ﺳﺨﺖ اﺳﺖ، وﻟﻰﺻـﺒﻮر ﺑﺎﺷـﻴﺪ. ﺑـﻪ ﻳـﺎد
ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺗﺎ دلﻫﺎﻳﺘﺎن آراﻣﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ. راه ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻛﺮدن ﺑﺎ ﺧﺪا ﻧﻤﺎز اﺳﺖ. ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎز را ﺑﺎ
ﻗﺮاﺋﺖ و ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ. ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﻨﻰ آن را ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ وﻗﺘـﻰ ﺑـﺎ ﺧـﺪا ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻰﻛﻨـﻴﻢ، ﺑـﺪاﻧﻴﻢ ﭼـﻪ
ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ. ﻫﻤﺴﺮم، ﺑﺎﻳﺪ اﻟﮕﻮى ﺗﻮ ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ از زﻧﺪﮔﻰ ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س)درس
ﺑﮕﻴﺮى ﺗﺎ ﻓﺮزﻧﺪﻣﺎن ﻧﻴﺰ زﻳﻨﺐ وار ﺑﺰرگ ﺷﻮﻧﺪ.
و ﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪش ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: دﺧﺘﺮم اﻣﻴﺪوارم در ﭘﻨﺎه اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ)، ﻣﻜﺘﺒـﻰ، اﻟﻬـﻰ و زﻳﻨﺒـﻰ ﺑـﺰرگ
ﺷﻮى زﻣﺎﻧﻰ ﭘﺪرت ﻣﻰآﻳﺪﻛﻪ ﻣﻬﺪى زﻣﺎن ﺑﻪ درد دلﻫﺎى ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن ﺟﻮاب دﻫﺪ و زﺧﻢﻫﺎى ﻣﺠﺮوﺣـﺎن
را ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﺪ.
در ﻧﺎﻣﻪاى دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻫﻤﺴﺮش اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻣﻨﻄﻖ و ﻋﻘﻴﺪﻫﺎى ﻣﺎ ﻗﺮآن اﺳﺖ و راه ﻣـﺎ راه
ﺧﺪا و ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ ﺧﺪاﺳﺖ. آنﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ در راه ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺧﻴﻠﻰ ﻣـﺸﻜﻼت دارﻧـﺪ،
ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ در آﺧﺮت ﺑﻪ آن اﺟﺮ و ﺛﻮاب ﺑﺮﺳﻨﺪ.
و در ﺑﺨﺸﻰ دﻳﮕﺮ اداﻣﻪﻣﻰدﻫﺪ: ﺑﻪ دﺧﺘﺮم از ﻫﻤﻴﻦ اﻵن ﻳﺎد ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﺑﺎﺑﺎ زودﺗـﺮ ﺑﻴـﺎ. ﺑﻠﻜـﻪ
ﺑﮕﻮﻳﺪ: ﺧﺪاﻳﺎ، زود ﺑﺎﺑﺎ و ﻫﻤﺮزﻣﺎن و ﻫﻢ ﺳﻨﮕﺮان او را ﭘﻴﺮوز ﻛﻦ. ﺧﺪاﻳﺎ، ﺑﺎﺑﺎﻳﻢ را رد اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻬـﻢ
اﻟﻬﻰ ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﻰﺑﺪه. در ﮔﻮش دﺧﺘﺮم ﺷﻌﺎر اﻧﻘﻼﺑﻰ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮد. ﺑـﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ: راه
ﭘﺪر، راه ﺧﻮﻧﻴﻦ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) اﺳﺖ و اﻳﻦ راه ﻳﻌﻨﻰ ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﺟﺎن و ﻣﺎل و ﻓﺮزﻧﺪ و ﺑﺮاى ﺧﺪا رﻧﺞ و
ﻣﺼﻴﺒﺖ و ﺑﻼ و ﺷﻬﺎدت و اﺳﺎرت را ﻗﺒﻮل ﻛﺮدن.
ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺤﺴﻨﻰ - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺑـﻪﻣﺮﺧّـﺼﻰ ﻣـﻰآﻣﺪﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﻣـﻦ
ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺣﻨﺎ ﺑﺮاﻳﻢﺑﺨﺮﻳﺪ. و ﻣﻦ ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ زﻣﺎن ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺮﺧّﺼﻰ اﻳﺸﺎن اﻳﻦ ﻛـﺎر را ﺑـﻪ ﺗﻌﻮﻳـﻖ
ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺘﻢ. آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ آﻣﺪﻧﺪ، ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪام، ﺑﺮاﻳﻢ ﺣﻨـﺎ ﻧﺨﺮﻳـﺪهاى.
اﮔﺮ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪام ﻋﻤﻞ ﻧﻜﻨﻰ، ﺑﻌﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺧﻮاﻫﻰ ﺷﺪ ﭼﻮن وﻗﺖ زﻳﺎدى ﻧﺪارى.
اﻳﺸﺎن از 7 ﺻﺒﺢ ﺗﺎ 7 ﺷﺐ 16 ﺻﻔﺤﻪ وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ. ﺑﻪ ﻣـﻦﮔﻔﺘﻨـﺪ: اﮔـﺮ ﻟﻴﺎﻗـﺖ ﺷـﻬﺎدت ﭘﻴـﺪا
ﻛﺮدم، ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺴﺮى ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻓﺎﻃﻤﻪ را در ﺟﻠﻮى ﺟﻨﺎزه ام راه ﺑﺒﺮﻳﺪ. آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ
ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ، دﺧﺘﺮ ﻫﻔﺖﻣﺎﻫﻪام ﭘﺎﻫﺎى اﻳﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺮوﻧﺪ.
آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻨﺪ، ﺧﻴﻠﻰ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮدم ﻛـﻪ ﺑـﻪ
ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. ﻗﺮار ﺷﺪ ﻛﻪ در اﺳﺮع وﻗﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨـﺪ، وﻟـﻰ ﭼـﻮن در ﻣﻨﻄﻘـﻪ اﺣﺘﻴـﺎج ﺑـﻮد و
ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن و ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬارﻧﺪ، از ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻨﺼﺮف ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪﺳﻪ روز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ در ﻣﻌﺮاج ﺷﻬﺪا اﺳﺖ و اﻣـﺎم
ﺣﺴﻴﻦ(ع)در آنﺟﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ وارد ﻣﻌـﺮاج ﺷـﻮد و ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: اﻳـﻦﻫـﺎ دوﺳـﺘﺎن ﻣـﻦ
ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻛﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) دﺳﺖ او را ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺗﻮ ﺳﻪ روز دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳﻰ و ﺑﻪ
ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﻣﻰﭘﻴﻮﻧﺪى. درﺳﺖﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳﻨﺪ. آرزو داﺷﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣـﺮگ او را
ﺷﻬﺎدت در راﻫﺶ ﻗﺮار دﻫﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت، ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻰآﻳﻨـﺪ
و از اﻳﺸﺎن ﻣﻌﺬرت ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ.
او ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﻮد را ﻣﻌﻄـﺮ ﻣـﻰﻛﻨـﺪ و ﻟﺒـﺎس ﺳـﭙﺎه را ﻣـﻰﭘﻮﺷـﺪ و ﺑـﻪ رزﻣﻨـﺪﮔﺎن ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:
ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺮوم.
آﻗﺎى ﻓﺪاﻛﺎر - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻋﺮاق، ﺑـﺴﻴﺎر ﭘﺎﺗـﻚﻣـﻰزد. ﻣـﺎ ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺘﻴﻢ
ﻛﻤﭙﻮت ﺑﺨﻮرﻳﻢ، وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﻛﻤﭙﻮت را ﻧﺨﻮردﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺗـﺸﻨﻪ ﺷـﻬﻴﺪ ﺷـﻮم. ﻛـﻪ
ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ اﻳﺸﺎن اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.
ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺨﺸﻨﺪه در 28/7/1363 در ﺟﺒﻬﻪى ﻣﻴﻤﻚ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﺑـﻪ درﺟـﻪ رﻓﻴـﻊ
ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ، ﺟﺴﺪ ﻣﻄﻬﺮش ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪﻣﺸﻬﺪ، ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺷﺪ و در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن ﺳـﺎرى دﻓـﻦ
ﮔﺮدﻳﺪ.
ﺷﻬﺎدت او ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻓﺮاد ﻓﺎﻣﻴﻞ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﻮﻧﺪ و ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدى از آنﻫﺎ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣـﻖ
ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮﻧﺪ و ﺣﺘّﻰﻋﺪهاى از آنﻫﺎ ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺸﺘﻨﺪ.
ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺤﺴﻨﻰ - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺒﻰ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ دﺧﺘﺮم در ﻣﻨـﺰل ﺑـﻮدم، دﭼـﺎر ﺗـﺮس و
وﺣﺸﺖ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺷﺪم و در ﻫﻤﻴﻦ اﺿﻄﺮاب و دﻟﻬﺮه ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد. در ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﺠﺮوح ﺷﺪﻧﺪ
و در ﻳﻚ اﺗﺎق ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻢﻫﺎى ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺟﻤﻊ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺧﻮاﻫﺮ اﻳﺸﺎن ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗـﺎ ﺧـﺎﻧﻢ دﻳﮕـﺮ ﮔﺮﻳـﻪ
ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. وﻟﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺗﻮ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜـﻦ. و اﻳـﺸﺎن ﺑـﻪ ﻣـﻦ اﺟـﺎزهى ﮔﺮﻳـﻪ ﻛـﺮدن را
ﻧﺪادﻧﺪ. و ﺑﻌﺪ دﻋﺎى ﺗﻮﺳﻞ را ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ درد ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ از ﻫﻤﻪى دردﻫﺎ ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ. اﻳﻦ ﺟﻤﻠـﻪ
را ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﻜﺮار ﻛﺮدﻧﺪ. در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺸﺎن از ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻟﺮزﻳﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﻪ
ﻛﻨﻴﻢ. و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦﻛﺮدﻳﻢ.
{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻜّﻰ ﻧﻴـﺴﺖ ﻛـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻫـﻴﭻ ﻣﻮﺟـﻮدى را ﺑـﺪون ﻫـﺪف
ﻧﻤﻰآﻓﺮﻳﻨﺪ و ﻫﻴﭻ ﻛﺎرى ﺑﻴﻬﻮده و ﻋﺒﺚ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺪف از آﻓـﺮﻳﻨﺶ ﺟـﻦّ و اﻧـﺲ، ﻋﺒـﺎدت ﺧﺪاوﻧـﺪ
ﻣﺘﻌﺎل اﺳﺖ. و ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ راﻫﻰ را ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻬﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﺪف ﺷﻮد، ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ. راه ﺗﻜﺎﻣﻞ، ﺗﻌـﺎﻟﻰ و ﭘﻴـﺸﺮﻓﺖ
ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ در ﻣﺴﻴﺮ اﻟﻰاﻟﻠّﻪ، از ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺒﺎدت اﺳﺖ. و ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻨﺪهاى ﺻﺎﻟﺢ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﻢ
و در ﺣﺪ ﺗﻮاﻧﻤﺎن ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺟﺎ آورﻳﻢ و ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺳﻔﺮى ﻃﻮﻻﻧﻰ و ﺳﺮاى اﺑﺪى آﻣﺎده ﻛﻨﻴﻢ.
و ﺑﺮاى اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻃﻮﻻﻧﻰﺗﻮﺷﻪاى ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ آن ﻫﻢ در ﮔﺮو اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ و ﺗﻘﻮى و اﻳﻤـﺎن اﺳـﺖ. و
ﻫﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ ﺗﻮﺷﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﺑﺎﺷﺪ در آﺧﺮت راﺣﺖﺗﺮ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد. آن ﭼﻪ ﺑﺮاى اﻧـﺴﺎن ارزش دارد، ﺗﻘـﻮاى
اﻟﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦﺗﻮﺷﻪ ﺑﺮاى آﺧـﺮت اﺳـﺖ. و ﻳﻜـﻰ از ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ اﻋﻤـﺎل ﻧـﺰد ﺧﺪاوﻧـﺪ، ﺟﻬـﺎد ﻓـﻰ
ﺳﺒﻴﻞاﷲ اﺳﺖ.
ﻳﻜﻰ از درﻫﺎى ﺑﻬﺸﺖ، ﺟﻬﺎد در راه ﺧﺪا اﺳﺖ. و اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﻛﺸﻮر ﻣﺎ در ﺗﺠﺎوز دﺷﻤﻨﺎن ﺑﻌﺜﻰ ﻗﺮار دارد
و ﺑﻪ دﻳﻦ، ﻧﺎﻣﻮس و ﻛﺸﻮر ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده، ﺑﺮ ﻣﺎ ﺟﻬﺎد در راه ﺧﺪا واﺟﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻓـﺎع از
ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﻦ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ و در ﺻﺤﻨﻪﻫﺎى ﻧﺒﺮد ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻳﻢ. آنﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﺎن و ﻣﺎﻟـﺸﺎن در راه ﺧـﺪا ﺟﻬـﺎد
ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻮرد رﺣﻤﺖﺧﺪا ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺤﻞّ اﻣﺘﺤـﺎن اﻟﻬـﻰ اﺳـﺖ. اﻧـﺴﺎن در ﺳـﺨﺖﺗـﺮﻳﻦ
ﺷﺮاﻳﻂ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﺴﻨﺠﺪ. ﻫﺮﭼﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪم و اﺳﺘﻮار در راه دﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺑﭙـﺮدازد، ﻣـﻮرد
ﻟﻄﻒ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد.
ﻣﺎ ﺑﺮاى اداى وﻇﻴﻔﻪ و ﻳﺎرى از دﻳﻦ ﺧﺪا ﻗﺪم در راﻫﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻳﻢ. و آن ﻗﺪر در ﺟﺒﻬﻪ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻣﺎﻧـﺪ
ﺗﺎ دﺷﻤﻨﺎن را ﺳﺮﻧﮕﻮن ﻛﻨﻴﻢ. آرى ﻣﻌﺒﻮدا، ﭘﺮوردﮔﺎرا، ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ در راﻫﺖ از ﺟـﺎن ﺧـﻮﻳﺶ و
از زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﮕﺬرﻳﻢﺗﺎ دﻳﻦ ﺗﻮ را ﻳﺎرى ﻛﻨﻴﻢ و ﺗﻮ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮدى ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﻮدﻣـﺎن در ﺣـﺪ ﺗـﻮان
اﻳﺴﺘﺎدﮔﻰ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺗﺤﻤﻞ ﻫﻮاى ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮم ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن و ﻫﻮاى ﺳﺮد زﻣﺴﺘﺎن را ﺟﺰﺑﺎ ﻫـﺪف رﺿـﺎﻳﺖ ﺗـﻮ
اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻧﺒﻮد. ﺧﺪاوﻧﺪا، از ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺮا در راﻫﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪم ﻗﺮار دﻫﻰ و اﮔﺮ در ﻣﺴﻴﺮ ﺣـﺮﻛﺘﻢ
ﻟﻐﺰﺷﻰ از ﻣﻦ دﻳﺪى ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﻰ. ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ در روز ﻗﻴﺎﻣـﺖ در ﺣـﻀﻮر ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ(ص)، اﺋﻤـﻪ(ع) و
ﺷﻬﺪا ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﺎﺷﻢ. و اﮔﺮ ﻣﺼﻠﺤﺖ داﺷﺘﻰ، ﻣﺮگ ﻣﺮا ﺷﻬﺎدت در راﻫﺖ ﻗﺮار ﺑﺪه.
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم، ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻻزم ﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷـﻤﺎ
ﺗﺒﺮﻳﻚ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻮن اﺑﺮاﻫﻴﻢ(ع) اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﺖ را ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه ﻋﺸﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎدى، و ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪا دﻋـﺎ ﻛـﻦ
ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ را ﺑﭙﺬﻳﺮد. ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﻴﺪ. اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﺑﻪ ﻳﺎرى اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم ﺑﭙﺮدازﻳﺪ.
ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم، ﺑﻪ ﻳﺎد ﻓﺮزﻧﺪ زﻫﺮاى ﻣﺮﺿﻴﻪ(س) ﺑﺎش ﻛـﻪ در روز ﻋﺎﺷـﻮرا ﻣـﺎدر ﻧﺪاﺷـﺖ، وﻟـﻰ دﺳـﺖ از
ﻣﺒﺎرزه ﻧﻜﺸﻴﺪ. ﻣﺎ ﭘﻴﺮو اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑﻪ ﻧﺪاى ﺣﺴﻴﻦ زﻣﺎن ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺘﻴﻢ. ﻣﺎدرم، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎدر
وﻫﺐ ﺑﺎش و ﺻﺒﻮرى و ﺑﺮدﺑﺎرى را از او ﺑﻴﺎﻣﻮز ﻛﻪ در روز ﻋﺎﺷﻮرا ﻓﺮزﻧﺪش را ﻓﺪاى اﺳﻼم ﻛـﺮد. ﻣـﺎدرم،
ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪﺧﻮﺑﻰ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻧﺒﻮدم. اﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪم ﺗﻮ در روز ﻗﻴﺎﻣـﺖ در ﻧـﺰد ﻓﺎﻃﻤـﻪ
زﻫﺮا(س) روﺳﻔﻴﺪ ﺧﻮاﻫﻰﺑﻮد.
و از ﺷﻤﺎ ﺑﺮادراﻧﻢﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ اﺳﻠﺤﻪى ﻣﺮا زﻣﻴﻦ ﻣﮕﺬارﻳﺪ، ﻣﺮدم را ﺑﺮاى رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺗـﺸﻮﻳﻖ
ﻛﻨﻴﺪ. و از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻢﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ. ﺣﺠﺎﺑﺘـﺎن را
رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ و اﮔﺮ ﺻﺎﺣﺐﻓﺮزﻧﺪ ﺷﺪﻳﺪ او را ﻃﻮرى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﺑﺎز اﻣﺎم زﻣـﺎن(ﻋـﺞ) ﺷـﻮد و راه
ﺷﻬﺪا را اداﻣﻪ دﻫﺪ.
ﻫﻤﺴﺮم، ﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﺤﻤﻞ دورى ﺑﺮاى ﺗﻮ از ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻜﻞﺗﺮ اﺳﺖ، وﻟﻰ ﺑـﺮاى رﺿـﺎﻳﺖﺧﺪاوﻧـﺪ ﺻـﺒﻮر
ﺑﺎش و ﻣﺸﻜﻼت را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻦ. در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﻛّﻞ ﻛﻦ و اﻣﻮرات ﺧـﻮد را ﺑـﻪ او واﮔـﺬار ﻛـﻦ ﻛـﻪ او
ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ و ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ رزﻣﻨﺪه ﺻﺎﺣﺐ اﺟﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪم ﺑﮕﻮ:
ﭘﺪرت ﭘﺎﺳﺪار ﺑﻮد و ﺑﺮاى اﺣﻴﺎى ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﺳﻼم ﻗﻴﺎم ﻛﺮد. ﭘﺪرت در ﺻـﺤﺮاﻫﺎى داغ ﺧﻮزﺳـﺘﺎن، در روى
ﺷﻦﻫﺎى داغ و ﺳﻮزان، در زﻳﺮ ﺗﺎﻧﻚﻫﺎى دﺷﻤﻦ ﻟﮕﺪﻣﺎل ﺷﺪه اﺳﺖ. ﭘﺪرت در ﺻﺤﺮاﻫﺎى ﺳﻮزان ﺑﺎ ﻟـﺐ
ﺗﺸﻨﻪ و در ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﺳﺨﺖﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا ﺟﻨﮕﻴﺪ. ﺑﻪ دﺧﺘﺮم ﻗﺮآن و راه و روش اﻧﺒﻴﺎ و اﻣﺎﻣـﺎن(ع) را
ﺑﻴﺎﻣﻮز.}
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)