شهید میرزایی صفی آبادی

 

ﻣﻬﺪى ﻣﻴﺮزاﺋﻰ ﺻﻔﻰآﺑﺎدى در ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻮزدﻫﻢ ﺷﻬﺮﻳﻮر 1341 در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ. ﺗﺎ ﺷـﺶ

 

‫ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻗﺮآن را از ﭘﺪر (ﻣﺤﻤﺪرﺳﻮل ﻣﻴﺮزاﺋﻰ) آﻣﻮﺧﺖ.

 

‫ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﭘﺪر ﺑﺎ ﺣﻀﻮر وى در ﻣﺪارس دوﻟﺘﻰ، ﺗﺎ ﻛﻼس ﭘـﻨﺠﻢ اﺑﺘـﺪاﻳﻰ را در ﻣـﺪارس ﻣﻠّـﻰ -

 

‫ﻣﺪارس ﺳﺠ‪ﺎدﻳﻪ،ﻛﺎﻇﻤﻴ‪ﻪ و ﻋﺎﺑﺪزاده ﻛﻪ دروس ﻣﺬﻫﺒﻰ آن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑـﻮد - ﺗﺤـﺼﻴﻞﻛـﺮد. ﺑﻌـﺪ از اﺗﻤـﺎم

 

‫ﻛﻼس ﺷﺸﻢ اﺑﺘﺪاﻳﻰ ﺟﺬب ﻛﺎر اﻟﻨﮕﻮﺳﺎزى ﺷﺪ. ﻣﻬﺪى اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺘﻰ ﻧﺪاﺷﺖ و اﮔﺮ آن را ﻣﻰﻳﺎﻓـﺖ، ﺑـﺎ

 

‫ﻫﻤﺎن اﺳﺘﺎد اﻟﻨﮕﻮﺳﺎز ﺑﻪ ﻛﻮه و اﺳﺘﺨﺮ و ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻗﺮآن ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫وى ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى داﺳﺘﺎﻧﻰ و ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻋﻼﻗﻪ زﻳﺎدى ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن داﺷـﺖ. ﻣﺤـﻮر

 

‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﻣﻬﺪى در ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﻫﻤﺎن ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﺤﻠﻰ ﺑﻮد و ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰ - اﺟﺘﻤـﺎﻋﻰ

 

ﺧﻮد را در ﻫﻤﺎن ﺟﻠﺴﺎت ﺑﻪ اﺗّﻔﺎق دوﺳﺘﺎن اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.

 

‫ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠّﻰ از ﻫﻨﮕﺎم اﻧﻘﻼب رﻓﺘﺎر و ﺣﺮﻛﺎت او ﻓﺮق ﻛﺮد و دﭼﺎر اﻧﻘﻼب دروﻧﻰ ﺷﺪ. او در ﻣﻘﺎﻳـﺴﻪ ﺑـﺎ

 

‫دﻳﮕﺮان ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش ﺑﻴﺸﺘﺮى داﺷﺖ، ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻨﺠﻜﺎو و داراى ذﻫﻨﻰ ﺟﺴﺘﺠﻮﮔﺮ ﺑﻮد. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎدﻳ‪ﺎت

 

‫ﺑﻰﻋﻼﻗﻪ و روﺣﻴﻪ اﻳﺜﺎرﮔﺮى و ﻓﺪاﻛﺎرى در اﻳﺸﺎن ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺑﻮد.

 

‫ﻣﻬﺪى ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﻟﻨﮕﻮﻓﺮوﺷﻰ در اﻃﺮاف ﺣﺮم، اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم(ره) را ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮد و ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﺎﻻى

 

ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻣﻰرﻓﺖ و ﻓﺮﻳﺎد اﷲاﻛﺒﺮ ﺳﺮ ﻣﻰداد.

 

‫ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب در ﻗﺴﻤﺖﻣﻜﺎﻧﻴﻜﻰ و ﻓﻨّﻰ ﺟﻬﺎدﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣـﺸﻐﻮل ﺷـﺪ و دوران ﺳـﺮﺑﺎزى را در

 

‫آﻧﺠﺎ ﮔﺬراﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪﭘﺲ از ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻓﻦّ و ﺗﺨﺼ‪ﺺ اﻳﺸﺎن در ﺟﺒﻬـﻪﻫـﺎ، ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ

 

‫ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ. در اﺑﺘﺪاى ﺟﻨﮓ ﻫﻤﺎن ﻛﺎر ﻣﻜﺎﻧﻴﻜﻰ را اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد، وﻟﻰ ﭘﺲ از ﻳﻚ ﺳﺎل ﻋﻀﻮ ﺳـﭙﺎه

 

‫ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م ﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫ﻣﻬﺪى در ﻣﻮرد ﺟﻨﮓ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ: ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻠّﺖ و ﻣﻴﻬﻦ ﻣﺎ ﺗﺠﺎوز ﺷﺪه، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬارﻳﻢ اﻳـﻦ ﺗﺠـﺎوز

 

‫اداﻣﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺎﺳﺪار اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم از اﻧﻘﻼﺑﻤﺎن ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻬﻢ‪ اﻳﻨﻜﻪ اﻣـﺎم

 

‫ﻓﺮﻣﻮده اﻧﺪ: ﻫﺮﻛﺲ ﻋﺬرى ﻧﺪارد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮود. ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺣﺮف اﻣﺎم ﺧﻮد را ﻧﺎدﻳﺪه ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ.

 

‫وى در آن زﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺤﻮر ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻣﻄﺮح ﺑـﻮد. در ﻗـﻀﻴ‪ﻪ اﻧﺘﺨـﺎب ﺑﻨـﻰﺻـﺪر، اﻳـﺸﺎن در ﺻـﺪر

 

‫ﺣﺮﻛﺎت ﻗﺮار داﺷﺖ و ﻣﺎﻫﻴ‪ﺖ ﺑﻨﻰﺻﺪر را از اﺑﺘﺪا ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و از رأى دادن ﺑﻪ او ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ

 

ﻃﻮر ﻛﻠّﻰ وﻻﻳﺖ و اﻧﻘﻼب را ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﻨﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ و ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.

 

‫ﻣﻮاﺿﻊ او در ﻣﻮرد اﻧﻘﻼب ﻫﻤﺎن ﻣﻮاﺿﻊ ﻧﺎب‪ و ﺣﻘﻴﻘﻰ اﻣﺎم(ره) ﺑﻮد و ﻫﻤﻮاره ﺧﻄـﺮ اﻣﺮﻳﻜـﺎ را ﮔﻮﺷـﺰد

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺻﺤﺒﺘﻬﺎى ﻣﻬﺪى در ﻣﻮرد اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﺪا را ﻓﺮاﻣـﻮش ﻧﻜﻨﻴـﺪ و

 

اﻧﻘﻼب را ﻳﺎرى دﻫﻴﺪ. ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ آرزوﻳﺶ ﭘﻴﺮوزى اﺳﻼم و رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﻮد.

 

ﺳﺨﻨﻰ ﻛﻪ از او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﻣﺎﻧﺪه، اﻳﻦ اﺳﺖ: ﻣﻦ دﻟﻢ را دار ﺧﻮاﻫﻢ زد.

 

ﻣﻬﺪى در 4 اردﻳﺒﻬﺸﺖ 1363 در ﺳﺎﻟﺮوز ﺑﻌﺜﺖ رﺳﻮلاﻛﺮم(ص) ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺣﻤﻴﺪه ﺷـﺮﻳﻔﻰ ازدواج ﻛـﺮد.

 

‫ارزﺷﻬﺎﻳﻰ از ﺟﻤﻠﻪ اﻳﻤﺎن، اﺧﻼص، ﺻﺪاﻗﺖ، ﭘﺎﻛﻰ و ﺻﻔﺎ ﻛـﻪ در وﺟـﻮد وى ﺑـﻮد، ﺳـﺒﺐ ﺷـﺪ ﺣﻤﻴـﺪه

 

‫ﺷﺮﻳﻔﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دﻫﺪ.

 

‫ﻣﻬﺪى دو‪ﻣﻴﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻴﺮزاﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮادر ﻛﻮﭼﻚﺗـﺮش - رﺿـﺎ - ﻗﺒـﻞ از وى ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت

 

رﺳﻴﺪه اﺳﺖ.

 

‫او ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﻫﺸﺖﺑﺎر در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬـﺎﻳﻰ از ﺟﻤﻠـﻪ: ﺳﻮﺳـﻨﮕﺮد،

 

‫ﻗﻠّﻪ اﷲاﻛﺒﺮ، ﻧﺼﺮ، ﻃﺮﻳﻖاﻟﻘﺪس، ﭼﺰّاﺑﻪ، ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ، ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺲ، رﻣﻀﺎن، ﻣﺴﻠﻢﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ، واﻟﻔﺠﺮ 1 و 3

 

‫و 4 و ﺧﻴﺒﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻓﻌ‪ﺎل داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮوه ﺗﺨﺮﻳﺐ ﺗﻴـﭗ اﻣـﺎم رﺿـﺎ(ع) و ﺳـﭙﺲ ﮔـﺮوه

 

‫ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ و در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ اﻣﺎم ﻣﻮﺳﻰ ﻛﺎﻇﻢ(ع) ﺑﻮد.

 

‫ﻣﻬﺪى ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ روزى از ازدواﺟﺶ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﭙﺎه ﻋﺎزم ﻣﻜّﻪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ از

 

‫ﻣﻜﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮات ﻣﺤﺴﻮﺳﻰ از ﻧﻈﺮ روﺣﻰ و اﺧﻼﻗﻰ در وى ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد.

 

‫او ده روز ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﺳﻔﺮ ﺣﺞ، از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﭙﺎه ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ در 29 ﻣﻬـﺮ 1363 در ﺷـﺐ

 

‫ﺷﻬﺎدت ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ اﺧﺘﺮ آﺳﻤﺎن وﻻﻳﺖ و اﻣﺎﻣﺖ - اﻣﺎم ﺳﺠﺎد(ع) - در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﻣﻴﻤﻚ - ﭘﺲ از

 

‫اﺗﻤﺎم ﺣﻤﻠﻪ و در ﺣﺎﻟﻰﻛﻪ ﺑﺎ دو ﺑﻰﺳﻴﻢﭼﻰ ﺑﺮاى دﻳﺪهﺑﺎﻧﻰ ﻋﺎزم ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ -ﺑﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ

 

‫ﺧﻤﭙﺎره به سرش ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ و ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎﻛﺶ در ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.