زندگینامه شهید سید علی ابراهیمی

ﺳﻴﺪ ﻋﻠﻰ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ در ﺳﺎل 1337 در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻓﺮﻳﻤﺎن ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ. ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﭘـﺪر (ﺳﻴﺪاﺑﻮاﻟﻘﺎﺳـﻢ)
در ﻣﻜﺘﺒﺨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞﭘﺮداﺧﺖ. او ﻛﻮدﻛﻰ ﺧﻮش اﺧﻼق، ﻓﻌﺎل و ﭘﺮﺟﻨﺐ و ﺟـﻮش و در ﻋـﻴﻦ ﺣـﺎل
داراى ﻫﻮش و ذﻛﺎوت ﺳﺮﺷﺎرى ﺑﻮد. ﭘﺲ از ﻃﻰ ﻣﺮاﺣﻞ اوﻟﻴﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼت، ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺳﻴﺪ ﺟﻤﺎل اﻟـﺪﻳﻦ
اﺳﺪآﺑﺎدى - واﻗﻊ در ﺷﻬﺮك ﺷﻬﻴﺪ رﺟﺎﻳﻰ ﻣﺸﻬﺪ - رﻓﺖ و ﺗﺎ ﺳﻮم راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ در ﻫﻤـﺎن ﺟﺎﺑـﻪ ﺗﺤـﺼﻴﻞ
ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﺒﺐﻋﻼﻗﻪاى ﻛﻪ ﺑﻪ دروس ﺣﻮزوى ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد، اﻏﻠﺐ در ﻛﻼﺳﻬﺎى ﺣﻮزه و در ﻛﻨـﺎر
ﻃﻼّب ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ و ﻛﺴﺐﻋﻠﻢ ﻣﻰﻛﺮد. از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﺤﻘﻴﻘﻰ و ادﺑﻴﺎت ﻋﺮب آﮔـﺎﻫﻰ، و در ﻣـﻮرد ﻣـﺴﺎﻳﻞ
دﻳﻨﻰ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت زﻳﺎدى داﺷﺖ.
ﺳﻴﺪ ﺣﺴﻦ ﻏﻔﻮرى - ﻋﻤﻮ و ﭘﺪر ﻫﻤﺴﺮش - از ﻛﻮدﻛﻰ وى ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: از ﻛـﻮدﻛﻰ ﻋﻼﻗـﻪ زﻳـﺎدى ﺑـﻪ
ﻣﻄﺎﻟﺐ دﻳﻨﻰ داﺷﺖ. در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ و ادﻋﻴﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و از ﻫﻤـﺎن دوران ﻛـﻮدﻛﻰ ﺑﻌـﻀﻰ از
ﺳﻮرهﻫﺎى ﻗﺮآن را ﺣﻔﻆﻛﺮده ﺑﻮد و ﺻﻮت زﻳﺒﺎﻳﻰ ﻧﻴﺰ در ﻗﺮاﺋﺖ ﻗﺮآن داﺷﺖ. ﺑﻪ زﻳـﺎرت ﻛـﺮﺑﻼ و ﻧﺠـﻒ
ﻧﻴﺰ ﻣﺸﺮّف ﺷﺪه ﺑﻮد و در ﻣﺸﻬﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ زﻳﺎرت اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) داﺷﺖ.
ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻮدن در زﻣﻴﻨﻪ درﺳﻰ، ﭘﺲ از ﮔﺬراﻧﺪن دوره راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ رواﻧﻪ ﺑﺎزار ﻛﺎر ﺷﺪ و ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان
ﺟﻮﺷﻜﺎر ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. ﻧﻬﺞاﻟﺒﻼﻏﻪ، ﺣﻠﻴﺔ اﻟﻤﺘّﻘﻴﻦ و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬـﺮى و ﺷـﻬﻴﺪ ﺑﻬـﺸﺘﻰ را
ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﺟﻠﺴﺎت دوره دﻋﺎ و ﻗﺮآن ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰداد.
ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺰرگ ﺧﺎﻧﻮاده، رﻓﺘﺎرى ﻧﻴﻜﻮ و ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﺎ اﻋﻀﺎى ﺧﺎﻧﻮاده داﺷـﺖ و واﻟـﺪﻳﻦ را ﺑـﺴﻴﺎر
ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ را ﻧﺼﻴﺤﺖ و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﺮوف ﻣﻰﻛﺮد.
ﺑﺮاى ﮔﺬراﻧﺪن ﺧﺪﻣﺖﺳﺮﺑﺎزى ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ رﻓﺖ و ﭘﺲ از ﻃﻰ دوره آﻣﻮزش، ﺑﻪ ﺗﻬﺮان اﻋـﺰام
ﺷﺪ. اﻳﻦ دوران، ﻫﻢزﻣﺎن ﺑﺎ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﺮﻛﺘﻬﺎ و ﻣﺒﺎرزات ﻣﺮدﻣﻰ ﺑﻪ رﻫﺒﺮى اﻣﺎمره، ﻋﻠﻴﻪ اﺳـﺘﺒﺪاد
داﺧﻠﻰ و اﺳﺘﻌﻤﺎر ﺧﺎرﺟﻰﺑﻮد. در ﭘﻰ ﻓﺮﻣﺎن ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره)، از ﭘﺎدﮔﺎن ﻓﺮار ﻛﺮد و ﺿﻤﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑـﻪ
ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺪﺗﻰ ﻣﺨﻔﻰ ﺷﺪ.
ﺳﻴﺪ ﻋﻠﻰ ﭘﺲ از ﻓﺮار از ﭘﺎدﮔﺎن، ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى اﻧﻘﻼﺑﻰ ﺧﻮد را در ﻣﺸﻬﺪ و از ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻃﻼّب ﺑﺎ ﺷـﺮﻛﺖ در
راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎ، ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎ و ﻧﻮارﻫﺎى ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺣـﻀﺮت اﻣـﺎم(ره) ﺷـﺮوع ﻛـﺮد. ﺑﺘـﻮل اﺑﺮاﻫﻴﻤـﻰ -
ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﮔﺎﻫﻰ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﺑﻌﺪاز ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰآﻣﺪ. ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن در ﻣـﺴﺎﺟﺪ
آﻣﻮزش ﻣﻰداد و ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ آراﻣﺶ ﻧﺪاﺷﺖ.
ﭘﺲ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب در ﺻﻒ ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻗﺮار ﮔﺮﻓـﺖ و ﻣـﺴﺌﻮل ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻳـﻚ ﭘﺎﻳﮕـﺎه
ﻣﺎﻟﻚ اﺷﺘﺮ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻠّﺖﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد، روز ﺑﻪ روز ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﺳﻨﮕﻴﻦﺗـﺮى
را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﺳﻴﺪ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﺪت ﻳﻚ ﺳﺎل ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران در ﻛـﻼت را ﺑـﺮ
ﻋﻬﺪه داﺷﺖ و در ﻛﻼت ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﻴﻦ، ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎران و ﺳﻮداﮔﺮان ﻣﺮگ ﺑﻪ ﻣﺒـﺎرزه ﻣـﻰﭘﺮداﺧـﺖو
ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺗﻬﺪﻳﺪﺷﺪ. در ﺳﺎل 1359 ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻜﻬﺎ و ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ داراى ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎى ﮔـﺴﺘﺮده در
ﺧﻴﺎﺑﺎن داﻧﺸﮕﺎه ﻣﺸﻬﺪﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﺴﻴﺠﻰ و ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﭘﺮداﺧﺖ.
ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﻋﺎزم ﻣﻨﻄﻘﻪﺷﺪ. ﺧﻮدش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ اﷲ ﻫﺴﺘﻢ و ﻫﻴﭻ ﺟﺎ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑـﻪ ﺧـﺪا
ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ، ﻟﺬا ﺟﺒﻬﻪ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم.« در اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑـﺎ ﺗـﺸﻜﻴﻞ ﻛﻼﺳـﻬﺎى ﻋﻘﻴـﺪﺗﻰ اﻓـﺮادى را
ﺑﺮاى ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﺑﺮد. ﮔﺮ ﭼﻪ او ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﻮرد ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﺴﺌﻮﻻن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﻮد داراى
ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﻣﻬﻢ و ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﺑﻮد، اﻣﺎ ﻫﻴﭻﮔﺎه آﻧﻬﺎ را ﺑﺎزﮔﻮ ﻧﻤﻰﻛﺮد و ﺗﻨﻬـﺎ ﺑﻌـﺪ از ﺷـﻬﺎدﺗﺶﺑـﻮد ﻛـﻪ
اﻗﻮام و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺑﻪﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى او ﭘﻰ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺳﻴﺪﺣﺴﻦ ﻏﻔﻮرى ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: درﺑﺎره ﭼﺘﺮﺑـﺎزى و دورهاى
ﻛﻪ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد، ﺗﺎﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﻫﻴﭻ اﻃﻼّﻋـﻰ ﻧﺪاﺷـﺘﻴﻢ. او دوره ﭼﺘﺮﺑـﺎزى را در ﺷـﻴﺮاز ﮔﺬراﻧـﺪ.
ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ ﮔﺮﻣﻪاى - از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در اواﻳﻞ ﺳﺎل 1359 ﺑﻮد، در آن زﻣﺎن ﺳﻬﻤﻴﻪاى ﺑﻪ
ﺳﭙﺎه اﻋﻼم ﺷﺪ - ﻛﻪ ده ﻧﻔﺮ ﻧﻴﺮو ﺑﺮاى آﻣﻮزش ﭼﺘﺮﺑﺎزى در ﺷﻴﺮاز ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﺑﺮاى ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬـﺎى
اﻧﺘﺤﺎرى و ﻏﻴﺮه ﺑﻮد - ﺗﻤﺎم ﺑﭽﻪﻫﺎ داوﻃﻠﺐ ﺷﺪﻧﺪ و ﻫﺮﻛﺎرى ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ، ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧـﺴﺘﻴﻢ اﻳـﻦ ده ﻧﻔـﺮ را
اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻴﻢ. ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪ ﻳﻚ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ دوﻣﻴﺪاﻧﻰ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﻮد و ده ﻧﻔﺮ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺷﺪ و
ﺷﻬﻴﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ ﺟﺰء ده ﻧﻔﺮ اول ﺷﺪ و ﻣﻦ در ﭼﻬﺮه او ﻣﻰدﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﺗﻼش ﻛـﺮده ﺑـﻮد ﺗـﺎ
اﻧﺘﺨﺎب ﺷﻮد.
ﺗﻼش و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ زﻳﺎد او در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﮕﻰ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰﺷـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﺳـﻨﮕﻴﻨﻰ را ﺑـﺮ ﻋﻬـﺪهاش
ﺑﮕﺬارﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﻠّﺖﺣﻀﻮر ﻓﻌﺎل و ﻣﺪاوم، ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﻳﻚﺑﺎر ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ، ﺳـﻴﻨﻪ و
رﻳﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﻳﻚﺑﺎر ﻧﻴﺰ در 19 اﺳﻔﻨﺪ 1363 زﻣﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﮔـﺮدان (اﻟﺤﺪﻳـﺪ) وارد ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻋﻤﻠﻴـﺎﺗﻰ
ﺟﺎده ﺧﻨﺪق ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ درآﻣﺪه ﺑﻮد، ﺑﺮ اﺛـﺮ آﺗـﺶ ﻋﻘﺒـﻪ آرﭘـﻰﺟـﻰ از ﻧﺎﺣﻴـﻪ
ﺻﻮرت دﭼﺎر ﺳﻮﺧﺘﮕﻰ ﺷﺪﻳﺪﺷﺪ.
او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان (اﻟﺤﺪﻳﺪ) را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ. ﻣﺎﺷﺎءاﷲ ﺳﺎﻻرﭘﻮر - از ﻫﻤﺮزﻣﺎن و ﻣﻌﺎون دوم ﺳـﻴﺪ
ﻋﻠﻰ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺪر - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻚ ﭼﺎدر ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ، ﺷﺒﻬﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ از
ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻣﻰﺷﺪم ﺟﺎى اﻳﺸﺎن در ﭼﺎدر ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻮد. ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻧﻤﺎز ﺷـﺐ اﻳـﺸﺎن ﺗـﺮك
ﻧﻤﻰﺷﺪ.
در ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﺎﻟﮕﻰﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺳﺎدات ﻏﻔﻮرى - دﺧﺘـﺮ ﻋﻤـﻮﻳﺶ ﻛـﻪ ﺷـﺎﻧﺰده ﺳـﺎل داﺷـﺖ -
ازدواج ﻛﺮد. ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ روزى از ازدواﺟﺶ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ راﻫﻰ ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ.
ﻣﻮج اﻧﻔﺠﺎر او را ﺑﺮاى ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﻣﺠﺮوح و ﺑﻪ ﻣﺪت ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻰﻫﻮش و از ﺣﺎﻟـﺖ ﻋـﺎدى
ﺧﺎرج ﺳﺎﺧﺖ. ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦﻣﺮﺗﺒﻪ در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻗﺎدر ﻃﺮف ﭼﭗ ﺑﺪﻧﺶﻫﺪف ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺪت دو ﻣﺎه
دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻪ وزﻧﻪ آوﻳﺰان ﺑﻮد. ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﻨﺠﻢ در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻛﺮﺑﻼى 4 از ﻧﺎﺣﻴـﻪ دﺳـﺖ آﺳـﻴﺐ دﻳـﺪ و
ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺷﺸﻢ ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ.
ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﺪا اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﻰ ﻗﺎﻳﻞ ﺑﻮد و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﻰ ﻣﻰآﻣـﺪ اﻏﻠـﺐ اوﻗـﺎﺗﺶﺻـﺮف
ﻣﻼﻗﺎت ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﺪا و رﻓﻊ ﻣﺸﻜﻼت آﻧﺎن ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﺘﻮل اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﮕﻰ
ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﺪا ﺳﺮﻛﺸﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ ﻳﺎ از ﻣﺠﺮوﺣﺎن در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻋﻴﺎدت داﺷﺘﻴﻢ.
ﺷﻬﻴﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ در ﻋﻤﻠﻴﺎت واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ، واﻟﻔﺠﺮ 3 و ﺧﻴﺒﺮ ﺳﻤﺖ ﻣﻌﺎون ﮔـﺮدان و در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬـﺎى
ﻣﻴﻤﻚ، ﺑﺪر، ﻗﺪس، ﺟﺰاﻳﺮﻣﺠﻨﻮن، ﻗﺎدر، ﻛﺮﺑﻼى 1، ﻛﺮﺑﻼى 2، 1 ران، 4ﻣﻬﺮان، ﺣﺎجﻋﻤﺮان، ﻛﺮﺑﻼى 4
و ﻛﺮﺑﻼى 5 ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺤﻮر ﺗﻴﭗ 21 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﺳـﻨﮕﻴﻨﻰ ﻛـﻪ در ﻣﻨﻄﻘـﻪ
ﺟﻨﮕﻰ ﻋﻬﺪه دار ﺑﻮد. ﻛﻤﺘﺮ در ﺧﺎﻧﻮاده ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و ﻫﻤﺴﺮش ﻧﻘﺶ او را ﺑﺮﻋﻬﺪه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. ﻫﻤﺴﺮش
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ از ﺟﺒﻬﻪﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ و ﻣﻦ ﻣﺸﻜﻼﺗﻤﺎن را ﻋﻨﻮان ﻣﻰﻛﺮدم، اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ
ﺧﺪا و در راه رﺿﺎى ﺧﺪا ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ و اﻳﻨﻬﺎ ذﺧﻴﺮه آﺧﺮت اﺳﺖ.
ﻫﻴﭻﮔﺎه دﻳﺪه ﻧﺸﺪ ﻛﻪ از ﺳﺨﺘﻰ ﻛﺎرش ﻳﺎ ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﺶ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳـﺪ. ﻫﻤﻴـﺸﻪﺧـﻮد را ﻳـﻚ
ﺑﺴﻴﺠﻰ و ﺳﺮﺑﺎز ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﺗﺎﺑﻊ ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﺣﻀﺮت اﻣﺎمره ﺑﻮد. ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺣـﻀﻮر ﻣـﺪاوم
ﭘﺪرﺷﺎن در ﺟﺒﻬﻪ، وى را ﻛﻤﺘﺮ در ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻰآورﻧﺪ. ﻫﻤـﺴﺮش از رﻓﺘـﺎر و اﺧـﻼق ﺣـﺴﻨﻪ او ﻳـﺎد
ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻧﻴﺰ ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ آرزوﻳﺶ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺷﻬﺎدت ﺑﻮد.
ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻮد زﻣﺎن ﺷﻬﺎدﺗﺶ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻓﺮزﻧـﺪم ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎ آﻣـﺪ اﻳـﺸﺎن در
ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد و وﻗﺘﻰ از اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﻄﻠّﻊ ﺷﺪ، ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ و اﺳـﻤﺶ را رﻗﻴـﻪ ﮔﺬاﺷـﺖ و
ﮔﻔﺖ: وﻗﺘﻰ رﻗﻴﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﻮد ﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮم. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪﺑﻮد، وﻗﺘﻰ رﻗﻴﻪ ﺑﻪ ﺳـﻪ
ﺳﺎﻟﮕﻰ رﺳﻴﺪ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪﺷﺪ.
ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﭘﺬﻳﺮى و ﺳﺨﺖ ﻛﻮﺷﻰ در اﻣﻮر ﻣﺤﻮﻟﻪ در ﻛﻨﺎر ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاى از ﺧﺼﻠﺘﻬﺎى ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰﺷﺪ
ﻛﻪ ﻫﻤﻪ از اﻳﺸﺎن ﺑﻪﺧﻮﺑﻰ ﻳﺎد ﻛﻨﻨﺪ. ﻋﻠﻰ ﺣﻴـﺪرى - ﻛـﻪ از ﺳـﺎل 1359 ﺗـﺎ ﻫﻨﮕـﺎم ﺷـﻬﺎدت ﺳـﺎﺑﻘﻪ
دوﺳﺘﻰ و آﺷﻨﺎﻳﻰ ﺑﺎﺷﻬﻴﺪ را دارد - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜﻰ از ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم و وﻗﺘﻰ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻰ رﻓـﺘﻢ،
دﻳﺪم ﺷﻬﻴﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﻓﺮا ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ، ﭼﻮن ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﻢ ﺻﺪا ﻣﻰداد. اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ:
ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﻧﺪ و وﻗﺘﻰ اﻃﺮاﻓﺶ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم، دﻳﺪم ﻛﻔﺸﻬﺎى ﺑﭽﻪﻫﺎ را واﻛﺲ زده اﺳﺖ. ﺑﻌﺪاً ﺑﻪ ﻣﻦ
ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﻧَﻔﺲ ﺧﻮد را ﺑﻜﺸﻰ و ﺗﻮاﺿﻊ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻰ.
ﺗﻌﺒﺪ، ﺧﺼﻠﺘﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻﮔﺎه از ﻧﻈﺮ و ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ دور ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ. ﺑﺎرﻫـﺎ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ
اﻳﺸﺎن دﻳﮕﺮان را ﺑﺮاى ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺑﻴﺪار ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻴﺰ در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم ﺑﭽﻪﻫﺎى دﻳﮕﺮ، ﻧﻤﺎز را
اول وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ در ادﻋﻴﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖﻣﻰﻛﺮد. ﺣـﻀﻮر و ﻋﻤﻠﻜـﺮد ﺷـﻬﻴﺪ در ﻫـﺮ
ﻣﺤﻮر و ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ، روﺣﻴﻪ ﺑﺨﺶ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﺑﻮد. او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهاى ﻣﻘﺎوم ﺑﻮد و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣـﺸﻜﻼت و ﺳـﺨﺘﻴﻬﺎ از
ﺧﻮد ﺳﺮﺳﺨﺘﻰ ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد. در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﻛﻪ در ﺟﺰﻳﺮه ﻣﺠﻨﻮن اﻧﺠﺎم ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺧﻮدى زﻳـﺮ
آﺗﺶ ﺳﻨﮕﻴﻦ دﺷﻤﻦ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ و ﻛُﻨﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدن ﻗﺎﻳﻘﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻬﻴﺪ ﺷـﺪن ﭼﻨـﺪ ﺗـﻦ از ﻧﻴﺮوﻫـﺎ
ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺷﻬﻴﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰﺧﻮد - ﻋﻠﻰرﻏﻢ آﺗﺶ ﺳﻨﮕﻴﻦ - اﻗﺪام ﺑﻪ ﺷﻠﻴﻚ ﭼﻨﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ آرﭘـﻰﺟـﻰ ﻛـﺮد
ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎ روﺣﻴﻪ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ.
آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺧﺼﻰ او ده روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮد. ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﺠﺮوﺣﻴﺘﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آن ﻛﻪ ﻣﻄّﻠﻊ ﺷـﺪ در
ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ وى ﻧﻴﺎز اﺳﺖﻋﺎزم ﺷﺪ. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روزﻫﺎى آﺧﺮ ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺷـﻬﻴﺪ
و ﺷﻬﺎدت ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ ﻻﻳﻖ ﺑﺎﺷﻰ ﺗﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮى.
آﺧﺮﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺳﻴﺪﻋﻠﻰ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد، ﻛﺮﺑﻼى 5 ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺣـﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴـﺎت ﺑـﻪ ﺷـﺪت
ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ، اﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﻮض ﻛﺮدن ﻟﺒﺎس در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺣﺎﺿﺮ روﺣﻴﻪ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت
در ﺧﻮاب ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐس را دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪى را ﺑﻪ او ﻣﻰدﻫﻨﺪ و داﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ زﻣﺎن ﺷﻬﺎدﺗﺶ
ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ. ﺳﻤﻴﻪ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ - دﺧﺘﺮ ﺑﺰرگ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﻬﺎدت ﭘﺪر ﺣﺪود ﭘﻨﺞ ﺳﺎل داﺷﺖ - از
آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارش ﺑﺎ ﭘﺪر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻴﭻﮔﺎه ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻰﻛﺮدم، وﻟﻰ ﮔﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻟﻬﺎم
ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار اﺳﺖ.
در 25 دى 1365 در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 و در ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺷـﻠﻤﭽﻪ از ﻧﺎﺣﻴـﻪ ﭘـﺎ و ﺻـﻮرت ﻣـﻮرد اﺻـﺎﺑﺖ
ﺗﺮﻛﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪﻣﻘﺎم رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت - ﻛﻪ در آرزوﻳﺶ ﺑﻮد - ﻧﺎﻳﻞ ﺷﺪ.
ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻈﺮﻧﮋاد - ﻛﻪ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 ﺑﻮد - در ﻛﻨﮕﺮهاى ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻳـﺎد ﺳـﺮداران ﺷـﻬﻴﺪ
ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻛﻮى ﻃﻼّب ﻣﺸﻬﺪﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪه ﺑﻮد از اﻧﺘﻘﺎل ﺟﻨﺎزه ﺷﻬﻴﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ ﺧﺎﻃﺮهاى ﻧﻘﻞ ﻛﺮده اﺳـﺖ.
او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:... ﺟﻨﺎزه ﻋﻠﻰ را ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از رزﻣﻨﺪﮔﺎن دادم ﻛـﻪ ﺑـﺎ آﻣﺒـﻮﻻﻧﺲ ﺑـﻪ ﻋﻘـﺐ و ﭘـﻴﺶ ﺟﻨـﺎزه
ﺷﺮﻳﻔﻰ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﺪ. در راه ﺳﻪ ﺑﺎر در ﻋﻘﺐ آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺧﻮدﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺟﻨﺎزه ﺑﻴﺮون اﻓﺘـﺎد. ﺣﺘّـﻰ
ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ دﺳﺘﻬﺎى ﺟﻨﺎزه را ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﺑﺴﺘﻴﻢ، ﺑﺎز ﻃﻨﺎب ﭘﺎره ﺷﺪ و درِ آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺟﻨﺎزه ﺑﻪ
ﺑﻴﺮون اﻓﺘﺎد. ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺟﻨﺎزه ﻋﻠﻰ را در ﺑﻐﻞ ﺑﮕﻴـﺮم و ﺗـﺎ ﭘـﺸﺖ ﺧـﻂ ﺑﺒـﺮم ﭘـﻴﺶ ﺟﻨـﺎزه
ﺷﺮﻳﻔﻰ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻋﻠﻰ در وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪاش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: اى ﺧﺪاى ﺧﺎﻟﻖ! دوﺳﺖ دارم در ﺟـﺎﻳﻰ
دﻓﻦ ﺷﻮم ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ اﺳﺖ.
ﺟﻨﺎزه اش ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻘﺪس در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) دﻓﻦﺷﺪ. از ﺷﻬﻴﺪ ﺳﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻧـﺎمﻫـﺎى:
ﺑﻰﺑﻰ ﺳﻤﻴﻪﻣﺘﻮﻟﺪ 1360 ﺳﻌﻴﺪه ﺳﺎدات (رﻗﻴﻪ) ﻣﺘﻮﻟﺪ 1363 و ﺳﻤﺎﻧﻪﺳﺎداتﻣﺘﻮﻟﺪ 1366 - ﻛﻪ
ﺣﺪود ﺷﺶ ﻣﺎه ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدت ﭘﺪر ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ، ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ.
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)