شهید مسعود ارشادی

 

ﻣﺴﻌﻮد ارﺷﺎدى در ﺗﺎرﻳﺦ دوازدﻫﻢ اردﻳﺒﻬﺸﺖ ﻣﺎه ﺳـﺎل 1341 در ﺧـﺎﻧﻮاده اى  متوسـﻂ و ﻣـﺬﻫﺒﻰ در ‪

 

 

‫ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻓﺮﻳﻤﺎن ﭘﺎ ﺑﻪﻋﺮﺻﻪى وﺟﻮد ﮔﺬاﺷﺖ. ﭘﺪرش ﻛﺎرﻣﻨﺪ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪى ﻗﻨـﺪ ﻓﺮﻳﻤـﺎن ﺑـﻮد. ﺑـﻴﺶ از

 

 

‫ﭼﻬﺎر ﺑﻬﺎر از ﻋﻤﺮش ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪ‪س ﻣﺸﻬﺪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮدﻧـﺪ. وى ﭘـﺲ از

 

 

‫ﮔﺬراﻧﺪن دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ در دﺑﺴﺘﺎن اﺳﺘﺎد ﺷﻬﺮﻳﺎر و اﺗﻤـﺎم ﺗﺤـﺼﻴﻼت راﻫﻨﻤـﺎﻳﻰ در ﻣﺪرﺳـﻪى ﭘـﺎرت،

 

 

‫ﺑﺮاى اداﻣﻪى ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن دﻛﺘﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ رﻓﺖ.

 

 

‫ﺳﻮ‪ﻣﻴﻦﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻞ او در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﻮد ﺑﺎ اوجﮔﻴﺮى ﻧﻬﻀﺖ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻛﻪ در ﺗﻈﺎﻫﺮات

 

 

‫ﻋﻠﻴﻪ ﺷﺎه ﻧﻴﺰ ﺷﺮﻛﺖﻣﻰﻧﻤﻮد و در راه اﻧﺪازى ﺑﺮﺧﻰ اﻋﺘﺼﺎﺑﺎت، ﺗﻈﺎﻫﺮات و ﭘﺨـﺶ اﻋﻼﻣﻴ‪ـﻪ در ﻣﺪرﺳـﻪ

 

 

‫ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤ‪ﻰ داﺷﺖ.

 

 

‫از ﺻﻔﺎت ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ى ﻣﺴﻌﻮد روح ﻋﺒﺎدى او ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاﻗﺖ ﺑﻪ راز و ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺷـﺒﺎﻧﻪ

 

 

‫ﺑﭙﺮدازد. ﺣﺘّﻰ اﻻﻣﻜﺎن دوﺷﻨﺒﻪﻫﺎ و ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪﻫﺎ و ﮔﺎﻫﻰ ﺗﻤﺎم ﻣﺎه را روزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. ﻫﻤﻮاره ﺑﺎ وﺿﻮ ﺑـﻮد

 

 

‫و در ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن ﺷﺮﻛﺖﻣﻰﻛﺮد. ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺎن ﻣﻌﺼﻮم(ع) - ﺑﻪ وﻳﮋه اﻣـﺎم ﺣـﺴﻴﻦ(ع) -

 

 

‫داﺷﺖ و روزاﻧﻪ زﻳﺎرت ﻋﺎﺷﻮرا و ﻣﻨﺎﺟﺎتﻫﺎى ﺻﺤﻴﻔﻪى ﺳﺠ‪ﺎدﻳ‪ﻪ را ﺗﻼوت ﻣﻰﻛﺮد.

 

 

‫ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪى ﻛﺘﺐ ﺑﻪ وﻳﮋه آﺛﺎر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى، ﺷﻬﻴﺪ دﺳﺘﻐﻴﺐ و ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﺑـﺴﻴﺎر ﻋﻼﻗـﻪ داﺷـﺖ.

 

‫ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاى در ﻣﻨﺰل ﺗﺸﻜﻴﻞ داده ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺳﺘﺎن و ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺤﻞ، از ﻛﺘﺎبﻫﺎى آن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮدﻧـﺪ

 

 

‫ﻛﻪ ﺟﻬﺎدﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ ﭘـﺲ از ﻣـﺪ‪ﺗﻰ ﺑـﺎ اﻃّـﻼع از ﻣﻮﺿـﻮع، ﻣﺠﻤﻮﻋـﻪاى از ﻛﺘـﺎب ﺑـﻪ او ﻫﺪﻳـﻪ ﻛـﺮد ﺗـﺎ

 

 

‫ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاش ﻏﻨﻰﺗﺮ ﺷﻮد.

 

 

‫در ﺳﺎل 1359 ﭘﺲ از اﺧﺬ دﻳﭙﻠﻢ در رﺷﺘﻪى رﻳﺎﺿﻰ - ﻓﻴﺰﻳﻚ، در ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺤﻞ(ﭘﻨﺞ ﺗﻦ) ﺛﺒـﺖ

 

 

‫ﻧﺎم ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ در ﻣﺮاﻛﺰ اﺳﻼﻣﻰ - ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ راه ﺷـﻬﻴﺪ- ﭘﺮداﺧـﺖ و در آن

 

 

‫ﺟﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﺗﺒﻠﻴﻐﺎت و ﻛﺎرﻫﺎى ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺷﻬﺪا را ﺑﺮ ﻋﻬـﺪه ﮔﺮﻓـﺖ. از ﺟﻤﻠـﻪ ﻛـﺴﺎﻧﻰ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺮاى

 

 

‫ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻣﺤﺎﺻﺮهى ﺳﻮﺳﻨﮕﺮد ﺑﻪ آن دﻳﺎر ﺷﺘﺎﻓﺖ. ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ از ﻃﺮﻳﻖ ﺟﻬﺎد ﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت

 

 

‫اﻓﺘﺨﺎرى ﺑﻪ ﻛﻤﻚﻛﺸﺎورزان روﺳﺘﺎﻳﻰ ﺑﺮاى درو ﮔﻨﺪم رﻓﺖ.

 

 

‫در ﭘﺎﻳﻴﺰ 1360 ﻋﻀﻮ رﺳﻤﻰﺳﭙﺎه ﺷﺪ و در واﺣـﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪرﻳـﺰى و ﻧﻈـﺎرت ﻣـﺸﻐﻮل ﺷـﺪ. ﺷـﺮﻛﺖ در

 

 

‫ﺟﻠﺴﺎت ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ و ﺗﻤﺎس ﺑﺎ اﻓﺮاد آﮔﺎه و ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻣﺪاوم در ﺗﻘﻮﻳـﺖ روﺣﻴـﻪى اﻳـﺸﺎن ﺗـﺄﺛﻴﺮ ﺑـﺴﺰاﻳﻰ

 

 

‫داﺷﺖ. ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاى ﻛﻪﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ در ﻣﺪ‪ﺗﻰ اﻧﺪك ﺳﻤﺖﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن واﮔـﺬار ﺷـﻮد؛ از ﺟﻤﻠـﻪ:

 

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ آﻣﺎر ﻟـﺸﻜﺮ 5 ﻧـﺼﺮ در ﺗـﺎرﻳﺦ 27/10/1361 ﺗـﺎ 28/1/1362، ﻣـﺴﺌﻮل ﻫﻤـﺎﻫﻨﮕﻰ ﭘﺮﺳـﻨﻞ

 

 

‫واﺣـﺪﻫﺎى ﻟـﺸﻜﺮ 5 ﻧـﺼﺮ در ﺗـﺎرﻳﺦ 16/11/1362، ﻣﻌﺎوﻧـﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻰ ﮔـﺮدان اﻟﺤﺪﻳـﺪ در ﺗـﺎرﻳﺦ

‫

 

‫۱۳۶۳/۷/۷ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺖ داﺧﻠـﻰ ﺗﻴـﭗ 12 اﻣـﺎم رﺿـﺎ(ع) در ﺗـﺎرﻳﺦ 24/1/1365 و در ﻧﻬﺎﻳـﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻰ

 

 

‫ﮔﺮوﻫﺎن ﻓﻴ‪ﺎض از ﮔﺮدان اﻟﺤﺪﻳﺪ ﺗﻴﭗ 12 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع).

 

 

‫ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻣﻮارد ﻣﺬﻛﻮر ﺣﻀﻮر وى در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﺟﻤﻠﻪ: واﻟﻔﺠﺮﻫﺎى 1، 2، 3 و 4، رﻣـﻀﺎن،

 

 

‫ﺧﻴﺒﺮ و ﻣﻴﻤﻚ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎر ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ ﺑﻮد. او ﺿﻤﻦ ﺣﻀﻮر در ﺳﻨﮕﺮ ﺟﺒﻬﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺣـﻀﻮر در ﺳـﻨﮕﺮ

 

 

‫ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ ﻧﻴﺰ آﻣﺎده ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﺳﺎل 1363 ﭘـﺲ از ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ـﺖ در ﻛﻨﻜـﻮر ﺳﺮاﺳـﺮى در

 

 

‫رﺷﺘﻪى ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﻋﻤﺮان داﻧﺸﮕﺎه ﻓﺮدوﺳﻰ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. ﺗﻌﻄﻴﻼت ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن 1364 را

 

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﮔﺬراﻧﺪ و ﭘﺲ از آن ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺎزﮔﺸﺖ.

 

 

‫او رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را وﻇﻴﻔﻪى ﺧﻮد ﻣﻰداﻧﺴﺖ و اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را در ﻳﻜﻰ از ﻧﺎﻣﻪﻫـﺎﻳﺶ اﻳـﻦ ﮔﻮﻧـﻪ ﺑﻴـﺎن

 

 

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ:

 

 

اﻳﻦ اﺣﺴﺎس وﻇﻴﻔﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻳﻚ اﺷﺎره و از ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪى ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪ و آن اﻳﻦ ﻛـﻪ

 

 

‫- ﺗﺎ رﻓﻊ ﻧﻴﺎز، رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ از اﻫ‪ﻢ واﺟﺒﺎت اﺳﺖ - اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻜﻠﻴـﻒ را ﺑـﺮﻫـﺮ ﻣـﺴﻠﻤﺎﻧﻰ روﺷـﻦ

 

 

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ در آن ﻋﻤﻞ ﺑﻪ وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻄﺮح اﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﻘﺎم و ﻣﻮﻗﻌﻴ‪ﺖ ... ﻟﺒﻴﻚ ﺑﻪ ﻧـﺪاى وﻟـﻰ ﻓﻘﻴـﻪ زﻣـﺎن

 

 

‫ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻮد و ﻳﺎرى از دﻳﻦ ﺧﺪا در ﻧﻴ‪ﺖ.

 

 

‫ﻋﻼوه ﺑﺮ روﺣﻴﻪى ﻋﺒﺎدى - ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﺣﺴﻦ ﺧﻠﻖ و ﺧﻮش ﻗﻠﺒﻰ از دﻳﮕﺮ ﺧﺼﺎﻳﺺ ﺑﺎرز آن ﺑﺰرﮔﻮار ﺑـﻮد.

 

 

‫ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻣﺎدرش او را "ﻣﻮﻧﺲ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ" ﺧﻮد ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖﻫﻤﺮاه ﺑـﺎ دوﺳـﺘﺎن ﺧـﻮد ﺑـﻪ ﺳﺮﻛـﺸﻰ از ﻣﺠـﺮوﺣﻴﻦ و ﺧـﺎﻧﻮادهﻫـﺎى ﺷـﻬﺪا

 

 

‫ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى رزﻣﻨﺪﮔﺎن را ﺑﻪ ﺑﺴﺘﮕﺎن آنﻫﺎ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ. در ﻳﻜﻰ از ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ

 

 

‫اﺳﺖ:

 

‫اﮔﺮ در ﺳﻨﮕﺮ ﺟﻨﻮب و ﻏﺮب ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ، ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮوﻳﺪ ﻛﻪ از ﺳﻨﮕﺮ ﺑﺎ ﺑﺪﻧﻰ ﻣﺠﺮوح ﺑﺎز

 

 

‫ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ و ﻳﺎ ﺣﺪاﻗﻞ آﻧﺎن ﻛﻪ اﻛﻨﻮن در زاﻏﻪﻫﺎى ﺟﻨﻮب در ﻛﻠﺒﻪﻫﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺸـﺴﺘﻪاﻧـﺪ و ﺑـﺎ ﻋﺰﻣـﻰ

 

 

‫آﻫﻨﻴﻦ و ﺑﺎ ﺳﻼح ا... اﻛﺒﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻛﻔﺮ ﻣﻰروﻧﺪ.

 

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ارﺷﺎدى ﻓﺮدى ﻣﺆﻣﻦ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد و در ﻫﺮ اﻣﺮى و ﻫﺮ ﻣﻜﺎﻧﻰ ﺟﺰو ﻓﻌ‪ﺎلﺗﺮﻳﻦ اﻓﺮاد ﺑﻮد و از اﻳـﻦ

 

 

‫ﺟﻬﺖ اﻟﮕﻮﻳﻰ ﺑﺮاى ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎر ﻣـﻰرﻓـﺖ. ﺻـﺒﺮ، اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ و ﺧﻮﻳـﺸﺘﻦ دارى او در ﻣﻘﺎﺑـﻞ

 

 

‫ﻣﺸﻜﻼت زﺑﺎﻧﺰد ﺑﻮد. ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺧـﻮاﻫﺮاﻧﺶ را ﺑـﻪ ﻛـﺴﺐ ﻋﻠـﻢ و ﻣﻌﺮﻓـﺖ ﺗـﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺮﻏﻴـﺐ ﻣـﻰﻛـﺮد: و

 

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﻮﺟ‪ﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺪرك ﻛﺎر ﻧﻜﻨﻰ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺪرك ﻛﺴﻰ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻜﻨـﻰ. زﻳـﺮا آن ﭼـﻪ

 

 

‫ﻋﺎﻣﻞ ﺳﻨﺠﺶ اﻋﻤﺎل ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ، ﺗﻘﻮاﺳﺖ ﻧﻪ ﻋﻠﻢ ﺑﺸﺮى ﺑﺪون ﻣﻌﺮﻓﺖ اﻟﻬﻰ.

 

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در وﺻﻴﺖ‪ﻧﺎﻣﻪاش ﺑﻪ آنﻫﺎ در اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ:

 

‫}ﺧﻮاﻫﺮان ﻋﺰﻳﺰم، زﻧﺪﮔﻰ زﻧﺎن اﺳﻼم، ﺣﻀﺮت ﺧﺪﻳﺠﻪ(س)، ﺣﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤﻪ(س)و ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س)

 

 

‫را ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺒﺎﻟﻴﺪ ﻛﻪ در ﺟﻬﺎن ﭘﻴﺮو ﻣﻜﺘـﺐ اﺳـﻮهﻫـﺎﻳﻰ ﭼـﻮن ﻓﺎﻃﻤـﻪ(س)

 

 

‫ﻫﺴﺘﻴﺪ. زﻳﻨﺐوار رﺳﺎﻟﺖﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ در ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔـﺎر ﺧـﻮﻳﺶ ﺳـﺮ ﺑﻠﻨـﺪ و

 

 

‫ﺳﺮاﻓﺮاز ﺑﺎﺷﻴﺪ.}

 

 

‫ﻋﻼﻗﻪ واﻓﺮ او ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞﻧﻴﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ رﻓﺘﻦ او ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺷﻮد. ﭼﺮا ﻛﻪ او ﺟﺒﻬـﻪ را ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ ﻧـﻮﻋﻰ

 

 

‫داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺖ: ﺣﺘّﻰ اﮔﺮ ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد ﻛﺎرﻫﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ و

 

 

‫ﺧﺮاﺑﻰﻫﺎ را آﺑﺎد ﻛﻨﻴﻢ.

 

 

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻧﻴﺰ ﺑﻌﺪ از 2 ﺳﺎل داﻧﺸﮕﺎه را رﻫﺎ ﻛـﺮد و ﻫﻤـﺮاه ﺑـﺎ ﮔﺮوﻫـﻰ دﻳﮕـﺮ از داﻧـﺸﺠﻮﻳﺎن ﺑـﻪ ﺳـﻮى

 

 

‫ﺟﺒﻬﻪى ﺟﻨﻮب ﺷﺘﺎﻓﺖ. اﻳﻦﺑﺎر ﻛﺎرﻫـﺎى دﻓﺘـﺮى ﺟﺒﻬـﻪ روح ﻋﻈـﻴﻤﺶ را ﺳـﻴﺮاب ﻧﻤـﻰﻛـﺮد و ﺑﻨﺎﺑـﻪ

 

 

‫درﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﻳﮕﺎنﻫﺎى رزﻣﻰ ﻣﻨﺘﻘﻞ و در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮوﻫﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻓﻴﺎض از

 

 

‫ﮔﺮدان اﻟﺤﺪﻳﺪ ﺗﻴﭗ 12 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ، ﺑﻪﺳﺘﻴﺰ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن ﺣﻖ و ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﺷـﺘﺎﻓﺖ و

 

 

‫در ﻧﻴﻤﺮوز 23/2/1365 در ﺟﺰﻳﺮه ى ﻣﺠﻨﻮن ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎ و ﻗﻠﺒﺶ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

 

‫ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎﻛﺶ ﻃﺒﻖ وﺻﻴ‪ﺖﺧﻮدش در ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪاى ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

 

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در ﻳﻜﻰ از ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:

 

 

‫{اﮔﺮ ﻧﺒﻮد ﺧﻴﻞ ﺟﺎﻧﺒﺎزاﻧﻰﻛﻪ ﺷﺐ و روز ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻤﺎرى ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ، اﮔﺮ ﻧﺒﻮد ﺟـﺴﻢ ﭼـﺎك

 

 

‫ﭼﺎك ﻋﺰﻳﺰان ﻣﺎ از آﺗﺶﻛﻴﻨﻪى دﺷﻤﻦ، اﮔﺮ ﻧﺒﻮد ﺳﺮﻫﺎى ﺑﺮﻳﺪه ى ﺟﮕﺮ ﮔﻮﺷـﻪﻫـﺎى ﻣـﺎ از ﺗﻴـﻎ ﺳـﺘﻢ

 

 

‫ﺳﻴﺎﻫﻜﺎران و ﺑﺪاﻧﺪﻳﺸﺎن، اﮔﺮ ﻧﺒﻮد ﺟﺴﻢ ﭘﺎك ﺷﻬﻴﺪى ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪى ﺧﺼﻢ ﻛﺎﻓﺮ از او ﻛﻮﭼﻚﺗـﺮﻳﻦ اﺛـﺮى

 

 

‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ و اﮔﺮ ﻧﺒﻮد ﻓﺮﻳﺎد رﺳﺎ و اﺳﺘﻮار ﺑﺮادران اﺳﻴﺮ ﻛﻪ در ﭼﻨﮕﺎل رژﻳﻢ ﺑﻌﺚ ﻋـﺮاق، دﻧﻴـﺎ

 

 

‫را از رﺷﺎدت و ﭘﺎﻳﻤﺮدى ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﺤﻴ‪ﺮ وا داﺷﺘﻪاﻧﺪ، ﻫﺮﮔـﺰ ﻗﺎﻣـﺖ ﺟﻤﻬـﻮرى اﺳـﻼﻣﻰ اﻳـﺮان در ﺟﻬـﺎن

 

 

‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ و ﺷﻌﻠﻪى ﻗﻴﺎم اﺳﻼﻣﻰ در ﺑﻴﻦ ﻣﻠﺖ‪ﻫﺎى ﻣﺤﺮوم ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮاﮔﻴﺮ ﻧﻤﻰﮔﺸﺖ.}