زندگینامه شهید عبدالصالح امینیان

 

ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ اﻣﻴﻨﻴﺎن - ﻓﺮزﻧﺪ ارﺷﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺑﺎﻗﺮ - در ﺗﺎرﻳﺦ 14/7/1338 در ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪ‪س ﻣﺸﻬﺪ دﻳﺪه ﺑـﻪ

 

‫ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﻛﻤﻰ دﻳﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﺪﻳﻢ. ﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ را - ﻛﻪ ﻓﻮت ﺷـﺪه ﺑـﻮد -

 

‫در ﺧﻮاب دﻳﺪم. او اﻧﮕﺸﺘﺮى ﺑﻪ ﻣﻦ داد و اﻳﻦ ﺧﻮاب اﻳﻦ ﻃﻮر ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮب و ﺻـﺎﻟﺤﻰ

 

‫ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ. ﭘﺪرش ﻗﺒﻞ از ﺗﻮﻟّﺪ، اﺳﻤﺶ را ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﮔﺬاﺷﺖ.

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ در ﺧﺎﻧﻮادهاى ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻣﺘﻮﺳ‪ﻂ ﻣﻰزﻳﺴﺖ. آنﻫﺎ ﺳﻌﻰ داﺷﺘﻨﺪ او را ﺻﺤﻴﺢ ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﻛﻨﻨـﺪ.

 

‫در 6 - 5 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ رﻓﺖ. دورهى دﺑﺴﺘﺎن را در ﻣﺪرﺳﻪى اﻣﺎم ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﻏﺰّاﻟﻰ ﮔﺬراﻧﺪ. ﺛﺒﺎت

 

‫ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖ و ﺣ‪ﺴﻦﻣﻌﺎﺷﺮت از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا در وﺟﻮد او ﻧﻬﺎدﻳﻨﻪ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺧـﺼﻮص در دوران ﻧﻮﺟـﻮاﻧﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﻋﻨﻮان ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪﺧﺎﻧﻮاده، در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮاﻫﺮ، ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ و ﭘﺪر و ﻣﺎدر اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد

 

‫و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻛﻤﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ ﺑﺎ ﻛﺎرﻫﺎى ﺳﺨﺖ ﺑﺎرى را از دوش آنﻫﺎ ﺑﺮ دارد.

 

‫ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻋﻼﻗﻪى ﻓﺮاواﻧﺶﺑﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎل، ﺟﻤﻌﻪﻫﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ورزش ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏـﺖ را در ﻣﻐـﺎزه ى

 

‫ﭘﺪرش ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد. واﺟﺒﺎت دﻳﻨﻰ را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ و ﺑﺎ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﺧﺎص‪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. ﺧﻮب درس ﻣﻰﺧﻮاﻧـﺪ و

 

‫ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم دورهى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ در ﻣﺪرﺳﻪى ﺷﺎه وردﻳﺎﻧﻰ دورهى ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ را آﻏﺎز ﻛﺮد.

 

‫ﺻﺪاﻗﺖ و ﻳﻜﺮﻧﮕﻰ ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺘﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ او را ﺟﺬب ﻣﻰﻛﺮد؛ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﻰ و دروغ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺸﻢ

 

‫و ﺗﻨﻔّﺮ او ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﺎﺑﺮﺧﻮردارى از روﺣﻴﻪى ﻓﻌ‪ﺎل و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ، ﻫﺮﮔﺰ از زﻳﺮ ﺑﺎر ﻣﺸﻜﻼت ﮔﺮﻳﺰان ﻧﺒـﻮد و

 

‫ﺗﺎ ﺣﺪ‪ ﺗﻮاﻧﺶ ﺑﺮاى رﻓﻊ آنﻫﺎﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ.

 

‫در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﻋﻀﻮ (ﻟﮋﻳﻮن ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران ﺑﺸﺮ) ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻣﺎه ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ روﺳﺘﺎﻫﺎ ﻣﻰرﻓﺘﻨـﺪ و

 

‫ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ دو ﺳﺎل ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﺑﺮق، وارد ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﺻﻨﻌﺘﻰ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﺷﺪ، آﺷﻨﺎﻳﻰﺑﺎ ﺗﺤﻮ‪ﻻت اﻧﻘﻼﺑﻰ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪى آﺛﺎر اﺳﺘﺎد ﻣﻄﻬ‪ﺮى، ﺑﻪ او اﻳﻦ اﻣﻜﺎن را داد

 

‫ﺗﺎ ﺑﻬﺎر ﺟﻮاﻧﻰ را ﺑﺎﺑﻴﻨﺸﻰ ﻣﺘﻌﺎﻟﻰ آﻏﺎز ﻛﻨﺪ.

 

‫او ﻋﻀﻮ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﺷﺪ و ﺑﺎ ارﺷﺎد و ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﺤﺼ‪ﻠﻴﻦ ﺑﺮاى ﺷﺮﻛﺖ در ﺗﻈﺎﻫﺮات، ﻟﻴﺎﻗـﺖ

 

‫و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺧﻮد را در اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮد. ﺟﺰو اﻧﺘﻈﺎﻣﺎت راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺑﻮد و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺨـﺶ

 

‫اﻋﻼﻣﻴﻪ و ﺷﻌﺎرﻧﻮﻳﺴﻰﻣﺸﻐﻮل ﻣﻰﺷﺪ و ﺻﺪاى ﺗﻜﺒﻴﺮش از ﺑﺎﻻى ﺑﺎم در ﻫﻤﻪ ﺟـﺎ ﻃﻨـﻴﻦ ﻣـﻰاﻧـﺪاﺧﺖ.

 

‫ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻃﺮف او ﮔﻠﻮﻟﻪﺷﻠﻴﻚ ﻣﻰﺷﺪ اﻣ‪ﺎ او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺗﻜﺒﻴﺮ ﻣﺼﺮّاﻧﻪ ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد. ﺑﺎ ﻓﺮﻣـﺎن اﻣـﺎم

 

‫ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﺮاﺷﻴﺪن ﻣﻮﻫﺎى ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺮاى ﻣﺸﺨّﺺ ﻧﺸﺪن ﺳﺮﺑﺎزان در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﻓﻮراً و ﺑـﺎ ﻃﻴـﺐ ﺧـﺎﻃﺮ

 

‫اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم داد. زﻳﺮا ﺑﺮاى ﻛﺴﻰ ﻛﻪ از ﺳﺮش ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻓﺮﻣـﺎن رﻫﺒـﺮش ﻣـﻰﮔﺬﺷـﺖ، اﻳـﻦ

 

‫ﺳﺎدهﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻮد.

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺑﺎ ورود اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ ﺑﻪ وﻃﻦ، ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﺮاى ﺑﺪرﻗﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﻓﺖ و ﭘـﺲ از ﭘﻴـﺮوزى

 

‫اﻧﻘﻼب ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن اﻣﺎم و اﻧﻘﻼب ﺑﻮدو ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ ﻧﻈﻢ ﺷﻬﺮ، ﺷﺐﻫﺎ در ﻣﺤﻠّﻪﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ

 

‫ﻛﺸﻴﻚ ﻣﻰداد. در اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت، ﺳِﻤ‪ﺖ ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ ﺻﻨﺪوقﻫﺎ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ.

 

‫ﻣﺴﺎﻳﻞ اﻧﻘﻼب در او ﺗﺤﻮ‪ل ﻋﻈﻴﻤﻰ اﻳﺠﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد. ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌـﻪ ﺷـﺮﻛﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و از ﺗﻼوت ﻗﺮآن ﻟﺬّت واﻓﺮ ﻣﻰﺑﺮد. در ﻫﻤﺎن ﺳﺎلﻫﺎ ﻋﻀﻮى ﻓﻌ‪ﺎل و ﺑﺎ ﺗـﺪﺑﻴﺮ در ﻣـﺴﺠﺪ اﺑـﻮذر

 

‫ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر اﻳﺸﺎن، در اواﻳﻞ ﺟﻨﮓ ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎى ﺷﺐ ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮدم ﻣﻰرﻓﺖ و ﻧﺎن و ﻧﻔﺖ ﺗﻮزﻳـﻊ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﻳﻚ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﺎن ﺷﺎم ﺧﻮد او ﺑﻮد.

 

‫در ﺧﺮداد ﻣﺎه ﺳﺎل 1359 ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻪ اﺧﺬ ﻣﺪرك دﻳﭙﻠﻢ ﺷﺪ.

 

‫در ﻫﻤﺎن اواﻳﻞ ﺟﻨﮓ، او او‪ﻟﻴﻦ ﻓﺮد ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭼﻨﺪﺗـﻦ از اﻗـﻮام ﻧﺰدﻳـﻚ اﻳـﻦ

 

‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﻢ ﻗﺒﻞ و ﺑﻌﺪ از ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ.

 

‫او ﺑﺎ ﻛﺴﺐ آﮔﺎﻫﻰ در اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادرﻫـﺎى ﻛﻮﭼـﻚﺗـﺮش را در ﮔـﺮاﻳﺶ ﺑـﻪ ﻣـﺴﻴﺮ ﺻـﺤﻴﺢ

 

‫اﻋﺘﻘﺎدى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮد و در ﻣﺴﺎﻳﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﻳﺎور و دﻟﺴﻮز آنﻫﺎ ﺑﻮد.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او از ﻫﻤﺎن زﻣﺎن، آرزوى ﺷﻬﺎدت را در ﺳﺮ ﻣﻰﭘﺮوراﻧﺪ.

 

‫ﻣﺎدر ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ در ﻳﻚ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺸﻴﻴﻊ ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎك ﺷﻬﺪا ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد، ﺷﺮﻛﺖ ﻛـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺻﺒﺮ، ارج و ﻣﻘﺎم ﻣﺎدران ﺷﻬﺪا ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد و آرزو ﻣﻰﻛﻨﺪﻛﻪ او ﻫﻢ ﺑـﻪ اﻳـﻦ اﻓﺘﺨـﺎر

 

‫ﻧﺎﻳﻞ آﻳﺪ. و ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪﺣﺎﻟﺘﻰ ﺧﺎص‪ در اﻳﺸﺎن اﻳﺠـﺎد ﺷـﺪ و ﺑـﺎ ﻧـﺪاى دل ﭘـﻰ ﺑﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪﺑـﻪ زودى

 

‫دﻋﺎﻳﺸﺎن ﻣﺴﺘﺠﺎب ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن دورهى آﻣﻮزش اﺳﻠﺤﻪ را در ﻣﺴﺠﺪ اﺑـﻮذر ﮔﺬراﻧـﺪ و ﺳـﭙﺲ ﺑـﻪ ﻣﺮﻛـﺰ آﻣـﻮزش ﺳـﭙﺎه

 

‫ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ رﻓﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺬراﻧﺪن دورهﻫﺎى ﻧﻈﺎﻣﻰ ﻛﺮد. در ﺗﺎرﻳﺦ 7/7/1359 ﺑﺎ ﺛﺒـﺖ

 

‫ﻧﺎم در ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ. اﺑﺘﺪا ﺑﻪ اﻳﻼم رﻓﺖ و ﺷﺶ ﻣﺎه در ﺑﺴﻴﺞ آن ﺟﺎ ﺑﻮد. از ﻓـﺮوردﻳﻦ ﺳـﺎل

 

‫1360 وارد ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران دﻫﻠﺮان ﺷﺪ و ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ت ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﺑﻪ دﻟﻴـﻞ ﻟﻴﺎﻗـﺖ، ﺑـﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻰ ﺳـﭙﺎه

 

‫دﻫﻠﺮان ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ. ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﺟﻤﻠﻪ: ﺳﻮﻣﺎر، ﻣﻴﻤﻚ، ﻣﻬﺮان، ﻗـﺼﺮ ﺷـﻴﺮﻳﻦ،

 

‫ﻣﻮﺳﻴﺎن و ﭼﻨﺪ ﻣﻨﻄﻘﻪى دﻳﮕﺮ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ در ﺣﻤﻠﻪﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ، او‪ل ﻧﺰدﻳـﻚ

 

‫روﺣﺎﻧﻰ ﻣﻰرﻓﺖ و ﻗﺮآن ﺑﻪ دﺳﺖ او ﻣﻰداد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧـﻮاﻫﻢ اﺳـﺘﺨﺎره ﺑﮕﻴـﺮم. ﻫﻤﻴـﺸﻪ ﺧﻴﻠـﻰ

 

‫ﺧﻮب ﻣﻰآﻣﺪ و او ﻣﻰرﻓﺖ. ﻳﺎدم ﻣﻰآﻳﺪ ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 3 - ﻛﻪ ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ در آن ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت

 

‫رﺳﻴﺪ - ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت - ﭘﻴﺶ روﺣـﺎﻧﻰ آﻣـﺪ و درﺧﻮاﺳـﺖ اﺳـﺘﺨﺎره ﻛـﺮد و ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﺴﺌﻮل

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ او در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻜﻨﺪ. وﻗﺘﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﻗﺮآن را ﺑﺎز ﻛﺮد، ﺳﻮره ﻣﺤﻤ‪ـﺪ(ص) آﻣـﺪ ﻛـﻪ:

 

‫(ﻫﺮ ﭘﺮﭼﻤﻰ از دﺳﺖ ﺳﺮدارى ﺑﻴﻔﺘﺪ، ﺳﺮدارى دﻳﮕﺮ آن را ﺑﺮ ﻣﻰدارد.) ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﺑـﺎ دﻳﮕـﺮ

 

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫ﻣﺨﺎﻟﻒ و ﻣﻌﺘﺮض ﺳﺮ ﺳﺨﺖ دوﻟﺖ ﺑﻨﻰﺻﺪر ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪ رﺟﺎﻳﻰ ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد. ﺑﻄـﻮرى

 

‫ﻛﻪ در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ وﻗﺘﻰ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى ﺑﺎزدﻳﺪ ازﻣﻨﺎﻃﻖﺟﻨﮕـﻰ آﻣـﺪهاﻧـﺪ، از ﻣﻴـﺎن

 

‫آﺗﺶ و ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪ رﺟﺎﻳﻰ رﺳﺎﻧﺪ.

 

‫در ﻣﺎهﻫﺎى او‪ل ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ، ﻛﺘﺎبﻫﺎى درﺳﻰاش را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد و در آزﻣﻮن ورودى داﻧـﺸﮕﺎه

 

‫در رﺷﺘﻪى ﺑﺮق ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪﺷﺪ؛ اﻣ‪ﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﻫـﺎﻳﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻋﻬـﺪه او ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺷـﺪ، از اداﻣـﻪى

 

‫ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻛﺮد. ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﺎﻣﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮد.

 

‫ﺷﺎﻫﺪان ﻋﻴﻨﻰ آن روزﻫﺎﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ را اﻳﻦﻃﻮر ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻰآورﻧـﺪ: ﺑـﺴﻴﺎر ﻧﺮﻣﺨـﻮ و

 

‫ﺷﻮخ ﻃﺒﻊ ﺑﻮد. ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت را ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮب ﺑﺮاى ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﺤﻮهى ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ را آﻣﻮزش

 

‫ﻣﻰداد و ﺳﺨﻨﺮان ﻛﻢﻧﻈﻴﺮى ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻛﻼم ﻗﺎﻃﻌﺶ روﺣﻴﻪى اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﻋﺎﻟﻰ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ و راﻫـﻰ

 

‫روﺷﻦ را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻤﻪﻣﻰﮔﺸﻮد. ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن در ﻛﺎرﻫﺎى ﻋﻤﺮاﻧﻰ و ﺧﺪﻣﺎﺗﻰ ﭘﻴﺸﻘﺪم ﺑﻮد. ﺑﺎ اﺑﺘﻜﺎر

 

‫ﻋﻤﻞ و ﺧﻼﻗﻴ‪ﺖ ﺧﻮﻳﺶ، اﻧﺴﺠﺎم ﻗﻠﺒﻰ و وﺣﺪت را ﺑﻴﻦ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن ﺑﻮﻣﻰ، ﻣﻬـﺎﺟﺮ و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﻣﻌـﺎودﻳﻦ

 

‫ﻋﺮاﻗﻰ - ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام ﻟﻬﺠﻪ و ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﺎﺻ‪ﻰ داﺷﺘﻨﺪ - ﺑـﻪ وﺟـﻮد آورد و آنﻫـﺎ ﺑـﺎ اﺧـﻼص، ﻳﻜـﺪل و

 

‫ﻳﻜﺼﺪا در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﺟﻤﻠﻪ، ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ و ﻣﺤﺮّم ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻫﻤﻴﻦ روﺣﻴﻪى ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻰ ﻣﻮﻓّـﻖ ﺷـﺪ در ﺳـﺎل 1361 ﮔﺮداﻧـﻰ ﺑـﻪ ﻧـﺎم

 

‫ﮔﺮدان 505 ﻣﺤﺮّم ﺗﺸﻜﻴﻞ دﻫﺪ. او‪ﻟﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت آﻓﻨﺪى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﺮّم در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺑﻴﺎت

 

‫و زﺑﻴﺪات ﺑﺎ ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ﺖ و ﻗﺪرت ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﮔﺬارد و ﺑﺎﻋﺚ ﺟﻠﺐ ﻧﻈﺮ ﻣﺜﺒﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﺟﻨـﮓ ﺷـﺪ؛ ﺑـﻪ

 

‫ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از اﻧﺠﺎم دو‪ﻣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت آﻓﻨﺪى - در روز ﭘﺎﺳﺪار - ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﻣﻨـﺎﻃﻖ دﻳﮕـﺮ، از ﺟﻤﻠـﻪ

 

‫ﺳﺮدار ﻋﺒﺎس ﻣﺤﺘﺎج - ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻫﻔـﺖ - از ﻣﻨﻄﻘـﻪ دﻳـﺪن ﻛﺮدﻧـﺪ و از ﻣـﺸﺎﻫﺪهى ﻧﻴﺮوﻫـﺎى

 

‫ﻣﻬﺎﺟﺮ، ﺑﻮﻣﻰ و ﻣﻌﺎود در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ و ﺑﺎ راﺑﻄﻪى ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ، ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭘـﺲ از ﻣـﺪ‪ﺗﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﻋﻨﻮان ﺗﺸﻮﻳﻖ اﻓﺘﺨﺎر ﻳﻚ ﺳﻔﺮ ﺣﺞ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن اﻫﺪا ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻧﻴﺎز ﻣﻨﻄﻘـﻪ، اﻣﻴﻨﻴـﺎن از اﻳـﻦ ﺳـﻔﺮ

 

‫ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻛﺮد.

 

‫ﻗﺒﻞ از واﮔﺬارى ﺳﻤﺖﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺑﻪ اﻣﻴﻨﻴﺎن، ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺿﺮﺑﺎت ﺳﺨﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ وارد آورده ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫در ﻫﻨﮕﺎم ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ارﺳﺎل اﻃّﻼﻋﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻮد؛ زﻳﺮا ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻧﻔـﻮذى ﺑـﻪ ﺑﻬﺎﻧـﻪﻫـﺎﻳﻰ

 

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺨﻔﻰ ﺷﺪه و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻰﺳﻴﻢ اﻃّﻼﻋـﺎت را ﺑـﻪ دﺷـﻤﻦ ﺑﺮﺳـﺎﻧﻨﺪ. ﺣﺘّـﻰ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ در ﻫﻴﺌـﺖ

 

‫ﭼﻮﭘﺎﻧﺎن ﻣﺮزى ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻦﺿﺒﻂ ﺻﻮت زﻳﺮ ﮔﻠﻮى ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان، ﻛﺴﺐ اﻃّﻼﻋﺎت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮردارى از ﻧﻴﺮوى ﺻﺒﺮ، ﺧﻮﺷﺨﻮﻳﻰ و ﺗﺪﺑﻴﺮش ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻮﻣﻴﺎن ﻣﻨﻄﻘـﻪ

 

‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﻨﺪ و ﺗﻮﻃﺌﻪﻫﺎى دﺷﻤﻦ را ﺧﻨﺜﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ. در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻫﺎﻧﺖﻫﺎى آﻧﺎن ﺻﺒﺮ ﻣﻰﻛـﺮد و ﺑـﻪ ﻫﻤـﻪى

 

‫آنﻫﺎ ﻋﺸﻖ ﻣﻰورزﻳﺪ؛ ارﺷﺎدﺷﺎن ﻣﻰﻛﺮد و در ﻛﺎرﻫﺎﻳﺸﺎن ﻳﺎرى و ﻛﻤـﻚ ﻣـﻰرﺳـﺎﻧﺪ. ﺣﺘّـﻰ ﺑﺨـﺸﻰ از

 

‫ﺣﻘﻮق ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻧﺎن اﺧﺘﺼﺎص ﻣﻰداد. ﺑﺎ ﺳﻌﻪى ﺻﺪرى ﻛﻪ داﺷﺖ، اﻓﺮاد زﻳﺎدى را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻋﻼﻗﻪﻣﻨـﺪ

 

‫ﻛﺮد.

 

‫ﻣﺰدوران ﺑﻌﺜﻰ ﻋﺮاﻗﻰﻛﻪ ﺑﺎ ورود او و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰىﻫﺎ و اﺑﺘﻜﺎر ﻋﻤﻠﺶ ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺑﻪ ﻛﻠّﻰ از دﺳـﺖ

 

‫داده ﺑﻮدﻧﺪ، او را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻛﺮدﻧﺪ و دو ﺑﺎر او را ﺑﻪ اﺳﺎرت ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﺑﺎر ﺑﺎ ﻳﺎرى ﮔﺮوﻫﻰ از

 

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻪﻓﺮار ﺷﺪ.

 

‫وﺣﺪت ﺳﺮ ﻟﻮﺣﻪى ﻛﺎرﻫﺎى او ﺑﻮد و ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ارﺗﺒﺎط اﺻﻮﻟﻰ و ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻫﻤﺠﻮار -

 

‫اﻋﻢ از ارﺗﺶ ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ، ژاﻧﺪارﻣﻰ و ﺑﻮﻣﻴﺎن ﻣﻨﻄﻘﻪ - آﺳﻴﺐ ﭘﺬﻳﺮى دﺷﻤﻦ ﺑﻌﺜﻰ را روز ﺑـﻪ روز

 

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰﻛﺮد. رﻣﺰ ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ﺖ او در اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺮوى اﺗّﺤﺎد را در ﺷﺮاﻳﻂ ﻏﻴـﺮﺑﺤﺮاﻧـﻰ ﭘﺎﻳـﻪرﻳـﺰى

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﻫﺮ ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﺑﺮ ﭘﺎ ﻣﻰﻧﻤﻮد. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺮدم دﻫﻠﺮان ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ

 

‫و ﺗﻌﺪاد ﻛﻤﻰ از اﻓﺮاد ﺟﻬﺎد و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪارى ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ، اﻣ‪ﺎ او ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺗﻌﺪاد ﻛﻢ ﺣﺎل و ﻫﻮاى ﺧﺎﺻ‪ـﻰ

 

‫ﺑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ دﻋﺎ و ﻧﻤﺎز ﻣﻰداد و ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ روﻧﻖ ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫و اﻳﻦ ﻣﻬ‪ﻢ ﺗﻨﻬﺎ در ﻧﻤﺎز و دﻋﺎ ﺧﻼﺻﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﺑﻠﻜﻪ در اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖﻫﺮ ﭼﻨـﺪ اﻧـﺪك، ﺑﻮدﺟـﻪ ﻛﻤـﻰ

 

‫ﺑﺮاى ﺧﺮﻳﺪ ﺟﺎﻳﺰه ﺟﻤﻊ آورى ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺮادران ارﺗﺸﻰ، ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻰدادﻧـﺪ و در

 

‫ﻛﻨﺎر ﻫﻤﻪى اﻳﻦﻫﺎ از ﻣﻄﺎﻟﻌﻪى ﻗﺮآن، ﻧﻬﺞ اﻟﺒﻼﻏﻪ و رﺳﺎﻟﻪى اﻣﺎم ﻫﻢ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن اﻳﺸﺎن درﺑﺎرهى ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺷﮕﺮﻓﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن داﺷﺖ، ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او را ﻛﻪ ﻣﻰدﻳـﺪﻳﻢ،

 

‫روﺣﻴ‪ﻪ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. اﮔﺮ او را ﻣﻰدﻳﺪى ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻰﻛﺮدى ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻻﻏﺮ اﻧـﺪام و ﺑﻠﻨـﺪ ﺑـﺎﻻ، ﺑـﺎ آن ﻧﮕـﺎه

 

‫ﻣﻌﺼﻮم و ﻧﺎﻓﺬ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﺷﻮر و اﻣﻴﺪ ﺑﻮد. ﻫﺮ وﻗﺖ او را ﻣﻰدﻳﺪم، ﺑﺮاﻳﻢ ﺗـﺎزﮔﻰ داﺷـﺖ. ﺑـﻮى

 

‫ﻛﺮﺑﻼ ﻣﻰداد. او ﻣﺮد ﺧﺴﺘﮕﻰﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺟﺒﻬﻪى دﻫﻠﺮان ﺑﻮد. روزﻫـﺎ در ﺧﻄـﻮط ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎﺗﻰ ﻣـﺸﻐﻮل ﺑـﻮد و

 

‫ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ اﻣﻮر ادارى رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮد. اﻣ‪ﺎ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد، دﻳﮕﺮ آن ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺧﻨﺪان و ﺑﺎ

 

‫ﺻﻼﺑﺖ ﻧﺒﻮد. ﺷﺎﻧﻪﻫﺎى او در ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﺪرت ﻋﻈﻴﻢ اﻟﻬﻰ ﻣﻰﻟﺮزﻳﺪ. او ﺑﺎ ﺧﻮد ﻋﻬﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗـﺎ ﻣﻬـﺮان آزاد

 

‫ﻧﺸﻮد ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻧﺮود و ﺧﺎﻧﻮادهى ﺑﺰرﮔﻮارش در اﻳﻼم ﺑﻪ دﻳﺪار او ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ.

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺣﻮادث زﻳﺎدى را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و دو ﺑﺎر ﻫﻢ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﮔﺎﻫﻰ ﺑﺎ ﺷﻮخ ﻃﺒﻌـﻰ از اﻳـﻦ

 

‫ﺣﻮادث ﻳﺎد ﻣﻰﻛﺮد، اﻣ‪ﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺷﻜﻮه ﻧﻤﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎر او‪ل ﻛﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ، ﺷﺒﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺳﺮﻛﺸﻰ از ﻣﻘﺮﻫﺎى ﻣﻮﺟﻮد ﭘﺲ از ﺧﺮوج از ﺷـﻬﺮ در 5

 

‫ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮى ﺷﻬﺮ دﻫﻠﺮان ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻰﺧﻮرد و ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت آﺳﻴﺐ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ، ﺑـﻪ ﻃـﻮرى ﻛـﻪ

 

‫دﻳﮕﺮ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﺳﻮار ﺷﺪن روى ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ را ﻧﺪارد. ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر آن ﺷﺐ ﺳﺮد زﻣﺴﺘﺎﻧﻰ را ﺑـﻪ ﺗﻨﻬـﺎﻳﻰ ﺗـﺎ

 

‫ﺻﺒﺢ در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻧﻤﻮد و ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻘﺮّ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰﺳﭙﺎه دﻫﻠـﺮان رﺳـﺎﻧﺪه

 

‫ﺑﻮد. اﻣ‪ﺎ او از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﺎ ﻣﺪ‪تﻫﺎ ﺣﺮﻓﻰ ﻧﺰد. زﻳﺮا ﻣﻰداﻧﺴﺖ راﻫﻰ ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده، راﻫـﻰﺳـﺨﺖ و

 

‫دﺷﻮار اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺗﺤﻤ‪ﻞ آن ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﻗﺮب اﻟﻬﻰ رﺳﻴﺪ.

 

‫ﺣﺎدﺛﻪى دوم ﻛﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪن ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﺷﺪ، در ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺘﺢ ﻛﻠّﻪ ﻗﻨﺪى ﺑﻮد ﻛـﻪ

 

‫از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﭘﺎ زﺧﻢ ﺑﺮداﺷﺖ.

 

‫ﻏﻼﻣﻌﻠﻰ ﻋﺒ‪ﺎﺳﻴﺎن - ﻛﻪ در آن زﻣﺎن ﻣﻌﺎوﻧﺖ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ - در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻧﻴﺮو را

 

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﺎ در رﻛﺎب ﻧﮕﻪﻣﻰداﺷﺖ. آن ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻴﺮو ﻛﻢ ﺑﻮد. ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎ ﭼﭙﻴﻪ ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻵن

 

‫ﻣﻮﻗﻌﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﭘﺎى زﺧﻤﻰ ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدى از ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﻌﺜﻰ را ﺑﻪ ﻫﻼﻛـﺖ

 

‫رﺳﺎﻧﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺎم ﻣﻘﺪ‪س و ﺧﺎك آن ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد و اﮔﺮ ﻣﻰدﻳﺪ ﻛﺴﻰ از زﻳـﺮ ﺑـﺎر ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺷـﺎﻧﻪ

 

‫ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺳﺨﺖ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻣﻌﺘﺮض ﻣﻰﺷﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻃﻮرى رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ ﺑـﻪ ﻛﺎرﺷـﺎن

 

‫اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺸﻮر اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ)اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ آن را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺣﻔﻆ ﻛﺮد.

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ در اﻳﻦ راه از ﻫﻴﭻ ﺳﺨﺘﻰ و ﻣﺸﻜﻠﻰ رو ﮔﺮدان ﻧﺒﻮد و ﺑﺎ آﻏﻮش ﺑﺎز آنﻫﺎ را ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻓﺖ.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻣﺪ‪تﻫﺎ ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺗﺤﻮ‪ﻻت دﺷﻤﻦ در ﻣﺤﻠّﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗـﺎﻃﺮ

 

‫از دل ﻛﻮه ﻣﻰﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺮاى او و ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ آذوﻗﻪ ﻣﻰآوردﻧﺪ. ﻣﻨﻄﻘﻪ آنﻗﺪر وﺳﻴﻊ ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻳـﻚ

 

‫ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، دﺷﻤﻦ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻣﻰﺷﺪ. ﻫﻔﺘﻪاى ﭼﻨﺪﻣﺮغ داﺷﺘﻨﺪ و ﻳﻚ واﻟـﺮ. ﻣـﺮغ را روى

 

‫واﻟﺮ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺗﺎﻇﻬﺮ ﺗﻨﻬﺎ آﺑﺶ ﮔﺮم ﻣﻰﺷﺪ و ﺗﺎزه روز ﺑﻌﺪ ﺟﻮش ﻣﻰآﻣـﺪ و ﺗـﺎ ﻫﻔﺘـﻪى دﻳﮕـﺮ

 

‫ﺧﻮراك آنﻫﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد.

 

‫اﻣ‪ﺎ ﺧﺎﻧﻮاده و ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﻫﻤﮕﻰ از ﻣﻌﺠﺰهاى ﻳﺎد ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ در ﻫﻤﺎن روزﻫﺎ ﺑﺮاى ﻋﺒﺪاﻟـﺼ‪ﺎﻟﺢ روى داد.

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ:

 

‫در ﻳﻚ ﺷﺐ ﺳﺮد و ﺑﺮﻓﻰﺻﺎﻟﺢ ﺧﻮدش را آﻣﺎده ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ ﺑـﺮود. ﻫـﻮا

 

‫ﻛﺎﻣﻼً ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮر ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻂّ ﻣﻘﺪم ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﻌﺜﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻰرﻓﺖ. ﺻﺒﺢ ﺷﺪ و از ﺻـﺎﻟﺢ

 

‫ﺧﺒﺮى ﻧﺸﺪ. ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶﻛﻪ ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ - ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣـﻰداﻧـﺴﺘﻨﺪ، دﺷـﻤﻦ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺣﺴ‪ﺎﺳﻴﺖﺧﺎﺻ‪ﻰ دارد - ﺑﻪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮى او ﭘﺮداﺧﺘﻪ و در ﻧﺰدﻳﻚﻣﺤﻞّ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻛﻼه،

 

‫اﺳﻠﺤﻪ و ﻣﻮﺗﻮرش ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن اﻧﺒﻮه ﺑﺮفﻫﺎ روى زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد، ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻘـﺪارى ﻛـﻪ ﭘـﻴﺶ

 

‫رﻓﺘﻨﺪ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺨﺮوﺑﻪ را دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم درﻫﺎﻳﺶ ﻗﻔﻞ ﺑﻮد و اﻧﺒﻮه ﺑﺮف روى ﻗﻔﻞﻫﺎ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد

 

‫و راه ورودى دﻳﮕﺮى ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻌﺪ از ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻗﻔﻞ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺻﺎﻟﺢ را در ﺣـﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﺑﻴﻬـﻮش و

 

‫ﻣﺠﺮوح روى ﺗﺨﺖ اﻓﺘﺎده و ﻟﺤﺎﻓﻰ ﺑﻪ روﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ. ﺻﺎﻟﺢ را ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن اﻧﺘﻘـﺎل

 

‫دادﻧﺪ و ﭘﺲ از دو روز ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺶ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدى ﮔﺬارد، ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ اﺗﻔّﺎق را اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺻـﻴﻒ ﻛـﺮد: ﺑـﺎ

 

‫ﻣﻮﺗﻮر در ﺣﺎل ﺣﺮﻛﺖﺑﻮدم؛ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻻﺳﺘﻴﻚ ﺟﻠﻮى ﻣﻮﺗﻮر درون ﻳﻚ ﭼﺎﻟﻪ اﻓﺘﺎد و ﻧﻘﺶ زﻣﻴﻦ ﮔﺮدﻳـﺪم

 

‫و دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم. و اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺻﺎﻟﺢ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮفﻫﺎ ﺑـﻪ آن ﺧﺎﻧـﻪ ﻣﺨﺮوﺑـﻪ ﺑـﺮده و روى

 

‫ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه، ﻫﻤﻴﺸﻪﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﻚ راز ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪ.

 

‫او ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻋﺸﻘﻰ ﻛﻪﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد داﺷﺖ، در ﺗﻤﺎم ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﺶ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺻـﺒﺮ ﺳـﻔﺎرش ﻣـﻰﻛـﺮد و

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ راﺿﻰ ﺑﻪ رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ و ﺗﺤﻤ‪ﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻴﺪ. اﺟـﺮ ﺷـﻤﺎ زﻳـﺎد

 

‫اﺳﺖ؛ ﭼﻮن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ و اﺳﻼم ﻣﻜﺘﺐ اﻧﺘﻈﺎر اﺳﺖ. ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ در ﺧﻂ اﺳﻼم ﻫﺴﺘﻴﺪ.

 

‫رﻫﺎ ﺷﺪن از دﻟﺒﺴﺘﮕﻰﻫﺎى دﻧﻴﺎ را ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺒﺎدا ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎدﻳ‪ـﺎت در دﻧﻴـﺎ ﻏﻴﺒـﺖ

 

‫ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﻫﻤﺎن روزﮔﺎر اﺳﺖ و روزﮔﺎر ﻫﻤﺎن ﺧﺪا، ﭘﺲ ﺧﺪا را ﻏﻴﺒﺖ ﻛﺮدهاﻳﺪ در ﭘﻴﺶ ﺧﺪا.

 

‫و ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻮدن ﺑﻪ اﺻﻮل دﻳﻨﻰ، ﺧﻂّ رﻫﺒﺮى و ﺣﻔﻆ ﺣﺠﺎب، ﻣﻬﻢﺗـﺮﻳﻦ دﻏﺪﻏـﻪ او ﺑـﺮاى ﺧـﺎﻧﻮاده ﺑـﻮد.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ در راه اﺳﻼم و اﻧﻘﻼب وﺳﻮﺳﻪ اﻳﺠﺎد ﻧﺸﻮد ﻛﻪ در دﻟﺘﺎن ﺷﻚ‪ اﻳﺠﺎد ﻣﻰﮔﺮدد و

 

‫ﺛﻮابﻫﺎ ﻛﻢ ﻣﻰﺷﻮد. ﺷﻤﺎﺑﻪ ﻓﻼن ﺧﺎﻧﻢ ﻳﺎ ﻓﻼن آﻗﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﻜﻨﻴﺪ. ﺷﻤﺎ در ﻛﻤﺒﻮدﻫﺎ و ﻣﺸﻜﻼت ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ

 

‫از ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ. ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ آﻳﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻢ رﻫﺒﺮى ﻛﻪ ﺷﻤﺎ دارﻳﺪ، دارﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟

 

‫او ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ اﻣﺎم ﺑﻮد و ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺎ از راه او ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺬاﺷﺖ؛ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﻮﻓّﻖ ﺑـﻪ دﻳـﺪار اﻳـﺸﺎن ﺷـﺪ و اﻳـﻦ

 

‫دﻳﺪار را در ﻳﻜﻰ از ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﺪ و ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ، ﺟـﺎى ﻫـﻴﭻ ﺗﻌﺮﻳﻔـﻰ

 

‫ﻧﺪارد. وارد ﺣﺴﻴﻨﻴ‪ﻪ ﺷﺪﻳﻢ و ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ اﻣﺎم آﻣﺪﻧﺪ ﺑﺎ آن ﻧﻮر اﻟﻬﻰ، ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺴﺎن ﺑﺮود و ﺑﺒﻴﻨﺪﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ

 

‫ﻧﺎﻳﺐ اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻪ و ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻓﻘﻂ ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ ﻧﻮر و ﻫﺎﻟﻪاى از ﺗﻘﺪ‪س ﺑﻮد.

 

‫آرزوى ﻛﺮﺑﻼ، اﻣﻴﺪ ﺑﻪﭘﻴﺮوزى و روﺣﻴ‪ﻪى ﺗﺰﻟﺰلﻧﺎﭘﺬﻳﺮ در ﺗﻤﺎم ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﺶ ﻣﺸﻬﻮد اﺳـﺖ و ﻣـﻰﻧﻮﻳـﺴﺪ:

 

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻢ و آرزو دارم ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻋﻘﻴﻘﻰ ﻛﻪ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم.

 

‫او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰﻛﺮد و آﻣﺎده ﺑﻮد؛ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﻳ‪ﺎﻣﻰ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻰﺑﺮد.

 

‫ﺑﺮادر ﻋﻠﻴﺰاده - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - در ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: روز ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ، ﺳﻌﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴـﺎن -

 

‫ﭘﺴﺮ ﻋﻤ‪ﻪ ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ - ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ و او ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﺮ ﭘﻴﻜﺮش ﮔﺮﻳﺴﺖ و ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮد زﻣﺰﻣﻪ ﻧﻤﻮد.

 

‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺮ ﺷﻬﻴﺪﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺳﻌﻴﺪ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺎدرت ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﻰ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﺗﻮ ﻻﻳﻖ ﺷﻬﺎدت ﺑﻮدى

 

‫و ﺑﻪ آرزوﻳﺖ رﺳﻴﺪى. ﺧﻴﻠﻰ از ﻟﺤﺎظ روﺣﻰ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ و در ﻫﻤﺎن ﺣـﺎل، ﻃﻠـﺐ ﺷـﻬﺎدت ﻣـﻰﻛـﺮد.

 

‫ﻏﺮوب از ﻣﻌﺮاج ﺷﻬﺪا ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻘﺮّ ﮔﺮدان رﻓﺘﻴﻢ، اﻣ‪ﺎ ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﻃﺎﻗﺖﻧﻴﺎورد و ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م

 

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ.

 

‫در ﺗﺎرﻳﺦ 1/5/1362 ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﻧﻴﺮوﻫﺎ را ﺑﻪ او‪ل ﺧﻂ رﺳﺎﻧﺪ و درﮔﻴـﺮى اداﻣـﻪ داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﻧﺎﮔﻬـﺎن

 

‫ﻣﻮﺷﻜﻰ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﺎﻧﻚ اﺻﺎﺑﺖﻛﺮد. ﺗﺎﻧﻚ در ﺣﺎل اﻧﻬﺪام ﺑﻮد و ﺻﺪاى ﻳﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺮﻧﺸﻴﻨﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷـﺪ.

 

‫ﺻﺎﻟﺢ ﺧﻮدش را ﺑﻪ آنﻫﺎ رﺳﺎﻧﺪ. دﺳﺖ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎﻻ آورد و دﺳﺖ دو‪ﻣﻴﻦ ﻧﻔـﺮ را ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد

 

‫ﻛﻪ ﺗﺎﻧﻚ ﻣﻨﻬﺪم ﮔﺸﺖ و ﺻﺎﻟﺢ ﭘﺮت ﺷﺪ. ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰاش اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد و دﺳﺘﺶ ﻧﻴـﺰ ﺟـﺪا ﺷـﺪ و

 

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﻟﻘﺎى ﻣﺤﺒﻮﺑﺶﭘﻴﻮﺳﺖ.

 

‫و ﺑﺎز از ﻣﻴﺎن ﺧﺎﻃﺮات ﻓﺮاوان و ﺷﮕﻔﺘﻰ ﻛـﻪ اﻃﺮاﻓﻴـﺎن درﺑـﺎره ﻋﺒﺪاﻟـﺼ‪ﺎﻟﺢ ﻧﻘـﻞ ﻣـﻰﻛﻨﻨـﺪ، ﻫﻤﺮزﻣـﻰ

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺨﺎﺑﺮات اﻃﻤﻴﻨﺎن داد ﻛﻪ ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺷﻬﻴﺪ ﺷـﺪه، ﺑـﺎﭼـﺸﻤﺎن ﮔﺮﻳـﺎن ﻓـﻮراً

 

‫ﭘﺮﭼﻢﻫﺎى ﺳﻴﺎه را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و در ﺗﻤﺎم ﺳﭙﺎه ﻧﺼﺐ ﻛـﺮدم. وﻗﺘـﻰ ﺑـﺮادران ﺟﻤـﻊ ﺷـﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﭼـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﻓﺮﻳﺎد زدم: ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ : وﻗﺘﻰ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه، ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺪاﻳﺎ، ﺷﻜﺮت؛ ﺗﻮ ﺻﺒﺮ ﺑﺪه. ﺧﻮدش

 

‫وﺻﻴ‪ﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ. ﺻﺎﻟﺢ واﻗﻌﺎً ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢ ﭼﻬﻠﻢﺑﻪ دﻫﻠﺮان رﻓﺘﻴﻢ. ﻣﺮدم ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮاز آﻣﺪﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﻴﺎهﭘﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ:

 

‫ﻣﺎ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻤﺎن را از دﺳﺖ دادﻳﻢ. زنﻫﺎى ﻣﻨﻄﻘﻪ زﻧﺠﻴﺮ ﻣﻰزدﻧـﺪ و ﻣﺮدﻫـﺎ ﻏـﺼ‪ﻪدار ﺑﻮدﻧـﺪ. ﭘـﺴﺮم در

 

‫آنﺟﺎ ﻣﺴﺠﺪ و اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺻﻠﻮاﺗﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ، ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ داﻳﺮ ﻛـﺮدﻳﻢ.

 

‫و ﺑﻌﺪﻫﺎ در ﻣﺤﻞّ ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن، ﻣﺴﺠﺪ، ﭘﺎدﮔﺎن و ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺑﺴﻴﺞ اﺣﺪاث ﻛﺮدﻧﺪ و ﺗﻤﺜﺎﻟﻰ از او در ﻣﻴﺪان

 

‫ﺷﻬﺮ ﻧﺼﺐ ﺷﺪ.

 

‫ﺳﺮدار ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ اﻣﻴﻨﻴﺎن در ﻓﺮازﻫﺎﻳﻰ از وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪى ﺳﺮاﺳﺮ روﺷﻨﮕﺮش ﻣﻰﻧﻮﻳـﺴﺪ: ﺧـﺪاﻳﺎ،

 

‫ﺗﻮ ﻣﻰداﻧﻰ ﻣﻦ در اﻳﻦ راه ﻛﻪ ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻪام ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻫﺪﻓﻢ ﺧﻮاﺳﺖ و رﺿﺎى ﺗﻮ ﺑﻮده و ﺑﺲ. ﻣﻦ ﺑﻪ

 

‫اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﻦﺟﻬﺎد آﻣﺪهام و اﻣﻴﺪوارم ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻗﻄـﺮهى ﺧـﻮن در راه اﺳـﻼم دﻓـﺎع ﻛـﻨﻢ.

 

‫ﺧﺪاﻳﺎ، اﻳﻦ ﺷﻬﺎدت رااز ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﻛﻦ و ﻣﺮا در ﻛﻨﺎر ﺷﻬﺪاى راه ﺣﺴﻴﻦ(ع) و راه ﻛﺮﺑﻼ ﻗﺮار ﺑﺪه.

 

‫ﺿﻤﻨﺎً ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد درﺧﻮاﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻜﺴﺶ را ﺑﻪ اﻣﺎم ﺑﺪﻫﻨﺪ و ﺑﺨﻮاﻫﻨـﺪ ﻛـﻪ

 

‫دو رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺑﺮاى او ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻴﺎورﻧﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اﻳﺸﺎن در دﻳﺪارى ﻛﻪ ﺣﻀﺮت آﻳﺖ اﻟﻠّﻪ ﺧﺎﻣﻨﻪاى ﺑﻪ

 

‫ﻣﻨﺰل اﻳﺸﺎن رﻓﺘﻨﺪ، ﺳﻔﺎرش ﻋﺒﺪاﻟﺼ‪ﺎﻟﺢ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻋﺮض ﺷﺪﺗﺎ ﺑـﻪ ﻧﻴﺎﺑـﺖ از اﻣـﺎم ﺧﻤﻴﻨـﻰ(ره) ﻧﻤـﺎز را

 

‫ﺑﺮاى ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻴﺎورﻧﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1362، زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ اﺑﻮﺛﺎﻣﺮ 18 ﺳﺎﻟﻪ از ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﻋﺮاﻗﻰ - ﻛﻪ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﺷﻬﻴﺪ اﻣﻴﻨﻴﺎن ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ - ﺑﺎ زﺑﺎن روزه و در ﺣﺎل وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﻤﭙﺎره دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ، در ﻣﺮاﺳﻢ ﺗـﺸﻴﻴﻊ

 

‫او در ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ دﻫﻠﺮان، در ﺣﻀﻮر رزﻣﻨﺪﮔﺎن و ﺟﻬﺎدﮔﺮان ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻧﻤﻮد و ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺎﻧـﺪﮔﺎر ﺑـﺮ

 

‫زﺑﺎن آورد ﻛﻪ ﭼﺮاغ راه اﻧﻘﻼﺑﻴﻮن ﺑﺎﺷﺪ. او ﺑﺎ دو اﻧﮕﺸﺖ آرم ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران را ﻛﻪ ﺑﺮ روى ﺳﻴﻨﻪ داﺷـﺖ،

 

‫ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﻟﺒﺎس، ﻟﺒﺎس ﺷﻐﻞ ﻧﻴﺴﺖ، ... اﻳﻦ ﻟﺒﺎس، ﻟﺒﺎس ﻛﺎﺳﺒﻰ ﻧﻴﺴﺖ. اﻳـﻦ ﻟﺒـﺎس آرﻣـﺎن

 

‫اﺳﺖ ... اﻳﻦ ﻟﺒﺎس اﻋﺘﻘﺎد اﺳﺖ. ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎﻛﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎس ﻣﻘﺪ‪س ﭘﺎﺳﺪارى در ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪاى ﺧﻮاﺟـﻪ

 

‫رﺑﻴﻊ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪ‪س ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.