زندگینامه شهیدعزیزالله جعفری
ﻋﺰﻳﺰاﻟﻠّﻪ ﺟﻌﻔﺮى - ﻓﺮزﻧﺪﻋﺒﺎﺳﻌﻠﻰ - در ﻧﻬﻢ ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1331 در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﭼﺸﻢ ﺑﻪ
ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.
ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ ﻧﻘّﺎﺷﻰ داﺷﺖ. دورهى ﻣﻴﻨﻴﺎﺗﻮرى را در راﻣﺴﺮ ﮔﺬراﻧﺪ.
دﻳﭙﻠﻢ رﻳﺎﺿﻰ را از دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺧﻴﺎم ﮔﺮﻓﺖ. در داﻧﺸﻜﺪهى ﻧﻴﺮوى ﻫﻮاﻳﻰ ﻗﺒﻮل ﺷـﺪ. ﭼـﻮن ﺑﻠﻨـﺪ ﭘـﺮواز
ﺑﻮد، ﺧﻠﺒﺎﻧﻰ را اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮد.
در ﺳﺎل 1354 ﺟﻬﺖ دوره ى ﺧﻠﺒﺎﻧﻰ ﺑﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ رﻓﺖ و در ﺳﺎل 1365 ﺑﺮﮔﺸﺖ.
ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻴﻦ ﺟﻌﻔﺮى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن اوﻟﻴﻦ ﻧﻔﺮى ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﺖ (اف ﭘﻨﺞ)ﭘﺮواز
ﻛﺮد.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮهاى ﻧﻘﻞﻣﻰﻛﻨﺪ:
در ﻳﻜﻰ از ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖﻫﺎ ﺑﻌﺪ از اﺟﺎزه از ﺑﺮج ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻛﻪ از زﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﺷﻮد، ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻮﺗـﻮر ﺳـﻤﺖ
ﭼﭗ آﺗﺶ ﻣﻰﮔﻴﺮد و ﺑﻪ اﺳﺘﺎدش ﻛﻪ ﻗﻀﻴﻪ را ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ، اﺳﺘﺎدش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﺑﺮو ﺑﺎﻻ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ را راﺳـﺖ
ﻛﻦ، ﺑﻌﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎ. ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺣﺪود ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮل ﻣﻰﻛﺸﺪ. در ﺣﺎﻟﻰ ﻛـﻪ در ﻋـﺮض ﭼﻨـﺪ ﺛﺎﻧﻴـﻪ
اﻣﻜﺎن داﺷﺖ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﻮد و اﻳﻦ ﻛﺎر از دﺳﺖ ﻳﻚ ﺧﻠﺒﺎن ﺑـﺎ ﺗﺠﺮﺑـﻪ ﺳـﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻮد. او ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ
ﻣﻮﺗﻮر ﺳﻤﺖ ﭼﭗ را ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﺳﺮ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻰآورد ﺗـﺎ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﺑﻨـﺸﻴﻨﺪ. او از
ﺑﺮج ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻰﮔﺬرد و ﺑﺮ روى ﺑﺎﻧﺪ، ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ را ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﭘﺲ از ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدن ﺑﺮق ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑـﺎ
ﺗﺮﻣﺰ دﺳﺘﻰ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ را ﻣﺘﻮﻗّﻒ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﭼﻮن اﮔﺮ ﺑﺮق را ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻰﻛﺮد، ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ آﺗﺶ ﻣـﻰﮔﺮﻓـﺖ. او ﺑـﺎ
اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ را ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮرد ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و در روزﻧﺎﻣﻪﻫـﺎ از
او ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻛﺮدﻧﺪ.
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ در ﻧﻈﺎم ﻓﺎﺳﺪﭘﻬﻠﻮى دورهى آﻣﻮزﺷﻰ را در آﻣﺮﻳﻜﺎ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد، وﻟﻰ ﺑﺎ آﻏﺎز اﻧﻘﻼب از ﺧﺪﻣﺖ
در ﻧﻈﺎم ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ ﺳﺮﭘﻴﭽﻰﻛﺮد. در ﺗﻈﺎﻫﺮات و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻠﺒﺎن ﺑـﻮد،
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺴﻴﺠﻰﻫﺎ در ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎﻛﺸﻴﻚ ﻣﻰداد.
ﻗﺒﻞ از ﺳﺎل 1357 ﻛﻪ در ﺑﻨﺪرﻋﺒﺎس ﺑﻮد، در ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻧﻴﺮوى ﻫﻮاﻳﻰ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ رژﻳﻢ ﻣـﻰﭘﺮداﺧـﺖ و
ﭼﻮن ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺗﺎ ﺳﻘﻮط رژﻳﻢ در آنﺟﺎ ﺑﻮد. در دوران اﻧﻘـﻼب در ﻣﺮاﺳـﻢ
ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺗﻜﺒﻴﺮ ﻣﻰﮔﻔﺖ.
در ﺳﺎل 1358 و در 27 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺮﺣﻨﺎز ﺣﺴﻨﻌﻠﻰزاده ﺣﻘﻴﻘﻰ ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﺑﺴﺖ.
ﻣﺪت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫﺎ 5 ﻣﺎه ﺑﻮد. ﺛﻤﺮهى ازدواج آنﻫﺎ ﻳﻚﭘﺴﺮ - ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﻴﺪﻋﻠﻰ - ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ ﻛـﻪ
در ﺗﺎرﻳﺦ 11/5/1359 ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻓﺮدى آرام، ﻣﺘﻴﻦ و ﻛﻢ ﺣﺮف ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده و ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ ﺧﻴﻠـﻰ
ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ.
ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺬﻫﺒﻰ اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻰداد. ﻧﻤﺎز را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ، ﺑـﻪ روزه ﻧﻴـﺰ اﻫﻤﻴـﺖ
ﻣﻰداد. اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﻳﺎ ﻧﻘّﺎﺷﻰ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. در دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ و ﻧﺪﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.
رﻓﺘﺎر و اﺧﻼق او ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺎﻟﻰ ﺑﻮد. ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮادهاش درس ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻳﺴﺘﻦ را ﻣﻰداد. ﺑﺬل و ﺑﺨﺸﺶ از
ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﺑﺎرز او ﺑﻮد. در ﻣﺸﻜﻼت ﺻﺒﻮر و ﺷﻜﻴﺒﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﭘﺪر، ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺧﺎﻧﻮادهاش را
ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ و در ﻛﻨﺎر ﻛﺎر درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺗﺤﺼﻴﻼﺗﺶ را ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻ رﺳﺎﻧﺪ. ﻛﺘﺎبﻫﺎى اﺧﻼﻗـﻰ
را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد. از دروغ ﺑﻴﺰار ﺑﻮد.
وﺟﻮد ﺿﺪاﻧﻘﻼب را ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻧﻴﺮوى ﻫﻮاﻳﻰ ﺧﻮاﺳﺖﺗﺎ ﺑـﻪ
ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﺮود و ﮔﺮوﻫﻚﻫﺎ را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮد و از ﻧﻴﺮوﻫﺎى زﻣﻴﻨﻰ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ.
ﺧﺪﻣﺖ در ارﺗﺶ را ﺑﻪﻣﻨﻈـﻮر دﻓـﺎع از آرﻣـﺎنﻫـﺎى ﻣﻠّـﺖ ﻣـﺴﻠﻤﺎن را ﺑﺮﮔﺰﻳـﺪه ﺑـﻮد. او ﺟـﺰو اوﻟـﻴﻦ
ﺧﻠﺒﺎنﻫﺎﻳﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺮواز ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺳﺎز را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه 140 ﻓﺮوﻧﺪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ. در ﻃﻰ ﺳﻪ روز 5
ﭘﺮواز ﺑﺮون ﻣﺮزى داﺷﺖ و ﻧﻘﺎط ﻣﻬﻤﻰ از دﺷﻤﻦ را ﻣﻨﻬﺪم ﺳﺎﺧﺖ.
ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻴﻦ ﺟﻌﻔﺮى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در روز ﭘﻨﺠﻢ ﺟﻨﮓ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ. در ﭘﺎﻳﮕـﺎه
ﺑﻨﺪرﻋﺒﺎس ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺑﻪ آنﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: اوﻟﻴﻦ ﻧﻮك ﺣﻤﻠﻪ ﺧﻠﺒﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺜـﻞ
ﻧﻤﺎﻳﺪ. و ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪﺑﺮاى ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺮوﻳﻢ. ﺑﺮادر ﻣﻦﻫﻢ ﺟﺰو 140 ﻓﺮوﻧﺪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻳﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺮاق ﺣﻤﻠﻪ
ﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﺎﻧﻮر ﻣﻰدادﻧﺪ. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺮاى ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﻰرﻓﺖ، ﺑﺮادر ﻣﻦ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻰﺑﺮد؛
ﭼﻮن او ﻣﻬﺎرتﻫﺎى ﻛﺎﻣﻞ را دﻳﺪه ﺑﻮد و اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻛﺎرش داﺷﺖ.
در ﻳﻜﻰ از ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻞ ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ ﻋﺮاق را ﻣﻨﻬﺪم ﻣﻰﻛﺮد. ﭼﻮن ﺑﻪ ﺑﺎﻻى ﭘﻞ ﻣﻰرﺳﺪ،
ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ از آنﺟﺎ در ﺣﺎل ﻋﺒﻮر ﺑﻮدﻧﺪ. از آنﺟﺎ دور ﻣﻰﺷﻮد و ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ از آنﺟﺎ ﻣﻰﮔﺬرﻧﺪ، ﭘﻞ
را ﻣﻨﻬﺪم ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن از ﻃﺮﻳﻖ رﺳﺎﻧﻪﻫﺎى ﺟﻤﻌﻰ ﺟﻬﺎن ﭘﺨﺶ ﺷﺪ. در ﭼﻨﺪ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺷﺮﻛﺖ
ﻛﺮد و ﺑﺮاى ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖﻫﺎى ﺳﺨﺖ داوﻃﻠﺐ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺑﻤﺒﺎران ﻣﻮاﺿﻊ دﺷﻤﻦ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.
ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺟﻌﻔﺮى - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺎى دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺮاى ﻋﻤﻠﻴـﺎت ﻣـﻰرﻓـﺖ.
در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴﺎتﻫﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﺳﺮﮔﺮد اﺧﺒﺎرى ﺑﻮد، وﻟﻰ ﭼﻮن او ﺧﻮاب دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺷﻬﻴﺪ
ﻣﻰﺷﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﺸﺎن، ﺑﺮادرم ﺑـﻪ ﻋﻤﻠﻴـﺎت ﻣـﻰرود و ﺑﻌـﺪ از ﭘﺎﻳـﺎن ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖ ﺳـﺎﻟﻢ
ﺑﺮﻣﻰﮔﺮدد.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺧﻠﺒﺎن ﺷـﺪﻧﺪ، در ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﻌـﻀﻰ وﻗـﺖﻫـﺎ ﻧـﺎراﺣﺘﻰ درﺳـﺖ
ﻣﻰﻛﺮد. از او ﭘﺮﺳﻴﺪم: ﭼﺮا ﺧﺎﻧﻮاده را ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﻛﻨﻰ ؟ﮔﻔﺖ: ﭼﻮن ﻣﻦ ﺧﻠﺒﺎن ﻫﺴﺘﻢ، ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﻣﻜﺎن
دارد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﮔﺮ ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻓﻠﺞ ﻣﻰﺷﻮد. ﺑـﺎ اﻳـﻦ
ﻛﺎر آنﻫﺎ ﻣﻰﻓﻬﻤﻨﺪ ﻛﻪﻣﻦ ﺑﺪ ﻫﻢ ﺑﻮده ام.
ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ از آﺧﺮﻳﻦﭘﺮواز اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺳﺮﮔﺮد ﻣﺤﻤﺪى ﺑﺮاى ﻳﻚ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺑـﻪ ﺧـﺎك
ﻋﺮاق ﻣﻰروﻧﺪ. آنﻫﺎﺑﺎ دو ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﭘﺮواز ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﺑﺮادرم ﻗﺒﻞ از ﭘﺮواز ﺑﻪ دوﺳﺘﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﻦ ﺣﻘﻮﻗﻢ
اﺳﺖ، اﮔﺮ ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺘﻢ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺑﺪﻫﻴﺪ. ﻫﻤـﻪى دوﺳـﺘﺎﻧﺶ ﻣﺘﻌﺠـﺐ ﻣـﻰﺷـﻮﻧﺪ. زﻣـﺎن رﻓـﺘﻦ
ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ در ﺣﺎل ﺳﺮﻋﺖﻣﺘﻌﺎدل اﺳﺖ، وﻟﻰ در ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮﻋﺖ زﻳﺎد ﺑﺎﺷـﺪ ﺗـﺎ ﺳـﺮﻋﺖ
ﺻﻮت را ﺑﺸﻜﻨﺪ. در زﻣﺎن رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧـﺎك ﻋـﺮاق ﻧﻴﺮوﻫـﺎى ﻋﺮاﻗـﻰ آنﻫـﺎ را ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﻰ ﻣـﻰﻛﻨﻨـﺪ و در
ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎى آنﻫﺎ را ﻣﻮرد ﻫﺪف ﻗﺮار ﻣﻰدﻫﻨﺪ. و آنﻫﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ را زﻳﺎد ﻣـﻰﻛﻨﻨـﺪ. ﭼـﻮن
ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ در ﺧﺎك ﻋﺮاق ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ زﻳﺎد - ﻛـﻪ از ﺳـﺮﻋﺖ ﺻـﻮت ﻫـﻢ
زﻳﺎدﺗﺮﺑﻮده اﺳﺖ - ﺑﻪﻃﺮف ﺧﺎك اﻳﺮان ﭘﺮواز ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﺑـﺎ آن ﺳـﺮﻋﺖ زﻳـﺎد ﻣـﻮﻳﺮگﻫـﺎى ﺑـﺪن ﻗﻄـﻊ
ﻣﻰﺷﻮد. اﮔﺮ ﻣﻮﺷﻚ ﺑﻪﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﻰﺧﻮرد آنﻫﺎ ﭘﻮدر ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، وﻟﻰ ﺑﺎ آن ﺳﺮﻋﺖ ﻣﻮﺷﻚ دﻳـﺮ
ﺑﻪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ و آنﻫﺎ ﺑﺎ ﭼﺘﺮ ﻧﺠﺎت ﺧﻮد را از ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻰاﻧﺪازﻧﺪ.
ﺳﺮوان ﺧﻠﺒﺎن ﻋﺰﻳﺰ اﻟﻠّﻪﺟﻌﻔﺮى در ﺗﺎرﻳﺦ 9/7/1359 در ﻣﻨﻄﻘـﻪى ﻋﻤﻠﻴـﺎﺗﻰﻏـﺮب ﻛـﺸﻮر ﺑـﻪ ﻋﻠّـﺖ
ﺳﻘﻮط ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ در ﺣﻴﻦﻧﺒﺮد ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬﺮ اﻳـﺸﺎن ﭘـﺲ از
ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ در ﺻﺤﻦ ﻣﻄﻬﺮ اﻣﺎم ﻫﺸﺘﻢ(ع) ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.
ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ.
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)