شهید آبیل

 

ﻣﺤﻤ‪ﺪآﺑﻴﻞ - ﺳﻮ‪ﻣﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺣـﺎﺟﻰ - در ﺗـﺎرﻳﺦ ﺑﻴـﺴﺖ و ﭘـﻨﺠﻢ دى ﻣـﺎه 1330دوره اﺑﺘـﺪاﻳﻰ را در

 

‫روﺳﺘﺎى ﭼﻬﻜﻨﺪ ﻣﻮد ﮔﺬراﻧﺪ و ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﺳﺎل او‪ل ﻣﺘﻮﺳـﻄﻪ در دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن ﺷـﻮﻛﺘﻰ ﺑـﺮاى اﺧـﺬ

 

‫دﻳﭙﻠﻢ راﻫﻰ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪﺷﺪ و در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺧﺰﻳﻪ - ﻋﻠﻢ ﺳﺎﺑﻖ - ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺷـﺪ و در ﺳـﺎل

 

 ‫1352 دﻳﭙﻠﻢ ادﺑﻰ ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫وى ﺑﻪ ﭘﺪر در ﻛﺎرﻫﺎى ﻛﺸﺎورزى ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﻛﺘـﺎب ﺑـﻪ ﺧـﺼﻮص ﻛﺘﺎﺑﻬـﺎى ﻣـﺬﻫﺒﻰ و

 

‫ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﻬﺎ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از اﺧﺬ دﻳﭙﻠﻢ در داﻧﺸﻜﺪه اﻓﺴﺮى ﺑﻪ ﺳﺎل 1353 ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ و در رﺷـﺘﻪ ﻫـﻮاﻧﻴﺮوز ﺑـﻪ ﺗﺤـﺼﻴﻞ

 

‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻃﻰ‪ ﻣﺮاﺣﻞﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ و ﻋﺎﻟﻰ آن در ﺗﻬﺮان و اﺻﻔﻬﺎن، ﺑﺮاى اﻧﺠﺎم ﺧـﺪﻣﺖ ﻋـﺎزم

 

‫ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎه ﺷﺪ.

 

‫ﺳﭙﺲ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ داﻳﻰ ﺧﻮد - ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺼﺮت ﭼﻬﻜﻨﺪى - ازدواج ﻛﺮد ﻛﻪ ﺷـﺮوع زﻧـﺪﮔﻰ آﻧـﺎن ﻣﻘـﺎرن ﺑـﺎ

 

‫ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰﺑﻮد. ﻣﺤﻤ‪ﺪآﺑﻴﻞ ﺗﺄﺛﻴﺮات ﺑﺴﻴﺎر ﺷﮕﺮﻓﻰ از اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻛـﺎﻣﻼً

 

 ﺷﻴﻔﺘﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب ﺑﻮد و در اﻳﻦ راه ﺗﻼش ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺧﻮد را ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﻣﺴﺠﺪ ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻫـﻮاﻧﻴﺮوز، ﺑـﻪ ﺧﻮاﻧـﺪن و آﻣـﻮزش ﻧﻬـﺞاﻟﺒﻼﻏـﻪ و ﺳـﺎﻳﺮ

 

 ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ وى از دﻋﺎﻫﺎ و ﻧﻤﺎز ﺷﺒﻬﺎ و ﻋﺒﺎدﺗﻬﺎى ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻰ ﻳـﺎد ﻣـﻰﻛﻨـﺪ و آﻧﻬـﺎ را دوﺳـﺖداﺷـﺘﻨﻰ

 

‫ﻣﻰداﻧﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺮواز از ﻋﻴﻨﻚ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮدﻧـﺪ و ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﻫﻨﮕـﺎم ﺗـﻼوت

 

‫ﻗﺮآن. ﻟﻴﻜﻦ اﻳﻦ اواﺧﺮ روزى ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ ﺧﻄﻮط ﻗﺮآن و ﻛﻠﻤﺎت آن را ﺑﺪون ﻋﻴﻨﻚ واﺿﺢﺗﺮ و روﺷﻦﺗـﺮ

 

‫ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ، ﻣﻦ اﺻﻼً ﻗﺮآن را ﻃﻮرى دﻳﮕﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ. ﺧﻄـﻮط و ﻛﻠﻤـﺎت ﻗـﺮآن ﺧﻴﻠـﻰﺑـﺮاﻳﻢ ﻓـﺮق ﻛـﺮده و

 

‫ﻧﻮراﻧﻰﺗﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ، آواى ﺧﺎﺻ‪ﻰ در ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻰﭘﻴﭽﺪ. ﺧﺪاﻳﻰ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، در دﺳﺘﻬﺎ و ﭼﻬﺮه اﻳـﺸﺎن اﻳـﻦ

 

‫ﺧﺪاﻳﻰ ﺷﺪن ﻫﻮﻳﺪا ﺑﻮد. اﮔﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻋﻤﻖ اﺣﺴﺎﺳﺎت اﻳﺸﺎن را درك ﻛﻨﻢ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑـﺴﻴﺎر در

 

‫ﻣﺴﺠﺪ ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻃﻠﺐ ﭘﺎك ﺷﺪن و ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت را ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻫﻨﮕـﺎم ﺷـﻬﺎدﺗﺶ آﻣـﺪه ﺑـﻮد و از او ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻣـﻰﻛـﺮد.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺘﺄﺳ‪ﻔﺎﻧﻪ ﻣﻦ اﻫﻞ دﻳﻦ و ﻧﻤﺎز ﻧﺒﻮدم و ﺑﻪ ﺣﻤﺪ و ﺳﭙﺎس اﻟﻬﻰﻛﻪ در ﻧﻤﺎز از او ﻣـﻰدﻳـﺪم و از

 

 ‫اﻋﻤﺎل و رﻓﺘﺎرى ﻛﻪ در او دﻳﺪم راه ﻫﺪاﻳﺖ و ﻧﺠﺎت را ﻳﺎﻓﺘﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردم.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺑﺮاى او‪ﻟﻴﻦﺑﺎر در ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ. ﻫﻤﻮاره ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﻦ ﻟﺒـﺎس رزم

 

‫ﭘﻮﺷﻴﺪه ام و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺠﻨﮕﻢ؛ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﻛﻪ در راه ﺧﺪا و دﻳﻦ و اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ. اﻓﺘﺨـﺎر ﺑﺰرﮔـﻰ اﺳـﺖ

 

 ‫ﻛﻪ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺟﻬﺎد ﻳﺎﻓﺘﻪام و ﺣﺘّﻰ اﮔﺮ ﺧﻮﻧﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪم، ﺟﺎى اﻓﺘﺨﺎر اﺳﺖ.

 

‫وى ﺑﻪ ﻗﺪرى ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ و ﺣﻀﻮر در آﻧﺠﺎ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷـﻤﺎﻫﺎ

 

ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺣﺘّﻰﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﮔﺮدم و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺎﻳﻢ.

 

‫ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺳﻔﺎرﺷﻬﺎى و ﺻﺤﺒﺘﻬﺎى اﻳﺸﺎن راﺟﻊ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب و اﻣﺎم(ره) ﺑﻮد و ﭘﺎﻳﺒﻨـﺪى ﻣﺤﻤ‪ـﺪ ﺑـﻪ دﻳـﻦ

 

‫ﻣﺒﻴﻦ اﺳﻼم و ﻋﺸﻘﻬﺎﻳﻰﻛـﻪ ﺑـﻪ آن داﺷـﺖ. اﺧـﻼص، ﺑـﻰرﻳـﺎﻳﻰ و اﻧﺠـﺎمدادن ﻛﺎرﻫـﺎ ﺑـﺮاى ﺧـﺪا، از

 

ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت اﺧﻼﻗﻰ وى ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫آرزوى او ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺎم ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ و ﺷﻬﺎدت در راه ﺧﺪا ﺑﻮد. اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻋـﺸﻖ

 

‫ﻣﻰورزﻳﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﻰﻋﻼﻗﻪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻗﺪرى ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﻦ ﻻﻳـﻖ

 

‫ﺷﻬﺎدت ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮﺑﻮدم ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﺪم. ﻫﻤﻮاره اﻃﺮاﻓﻴـﺎن را ﺑـﻪ ﺑـﻰﻋﻼﻗﮕـﻰ ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎ ﺳـﻔﺎرش

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶﻃﻮرى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ اداﻣﻪ دﻫﻨﺪه راﻫﺶ ﺑﺎﺷـﻨﺪ. ﻣﺤﻤ‪ـﺪ ﺳـﻪ ﺑـﺎر

 

ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت ﭼﻬﺎرده ﻣﺎه در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ.

 

‫در 9 آﺑﺎن 1360 - ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﺎه ﻣﺤﺮّم - در ﺟﺒﻬﻪ اﻳﻼم ﺑﻪ اﺗّﻔﺎق دو ﺗﻦ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺷﻠﻴﻚ

 

‫ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﻫﻠﻴﻜﻮﭘﺘﺮش ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ و در ﮔﻠﺰار ﺧﻮاﺟﻪ رﺑﻴﻊ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: اﻳﺸﺎن ﻃﻰ ﻳﻚ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﮔﺸﺖزﻧﻰ در اﻃﺮاف اﻳﻼم، ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﺳﻮﺧﺖ ﻓﺮود

 

‫آﻣﺪ و ﭘﺲ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖﺗﻮﻗّﻒ و رﺳﻴﺪن ﺳﻮﺧﺖ، دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ اﻳﻼم ﭘﺮواز ﻛـﺮد. دﺷـﻤﻦ ﺑﻌﺜـﻰ از

 

‫ﻛﺎﻧﺎل ﺳﺘﻮن ﭘﻨﺠﻢ از وﺟﻮد اﻳﺸﺎن در آن ﻣﻨﻄﻘﻪ اﻃّﻼع ﻳﺎﻓﺖ و ﻳﻚ ﻓﺮوﻧﺪ ﻣﻴﮓ را ﺑـﺮاى ﺷـﻜﺎر وى

 

‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻛﻪ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﺮواز ﻣﻮرد ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻴﮓ ﻋﺮاﻗﻰ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻘﻮط ﻛﺮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺳﺨﻨﺎﻧﺶﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﺎه ﻣﺤﺮّم ﺣﺘﻤﺎً در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﻦ ﻣﺎه ﻣﺤﺮّم را

 

‫ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم، وﻟﻰﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﮔﺮدم. ﺷﻬﺎدت ﻓﻮز ﻋﻈﻴﻤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﻛـﺴﻰ ﺷﺎﻳـﺴﺘﻪ

 

‫آن ﻧﻴﺴﺖ.