زندگینامه شهید محمد مهدی عطاران
ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﻋﻄّﺎران، ﻓﺮزﻧﺪ رﺟﺒﻌﻠﻰ، در ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1338 در ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ. ﺑـﻪ ﻋﻠّـﺖ اﻳﻨﻜـﻪ
ﺗﻮﻟﺪش ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ ﻋﻴﺪﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ ﺷﻌﺒﺎن ﺑـﻮد، ﻧـﺎﻣﺶ را ﻣﻬـﺪى ﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ. او اﻏﻠـﺐ اوﻗـﺎت ﺧـﻮد را در
ﻛﻮدﻛﻰ ﺻﺮف ﻧﻘّﺎﺷﻰ ﻣﻰﻛﺮد. وى از ﺷﺶ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻧﻤﺎز را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ.
ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى در ﺳﺎل 1347 وارد دﺑﺴﺘﺎن اﺑﻮﻣﺴﻠﻢ ﺗﺮﺑـﺖ ﺟـﺎم ﺷـﺪ ﻛـﻪ در ﺳـﺎل 1352 ﺗﺤـﺼﻴﻼت
اﺑﺘﺪاﻳﻰ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪ و دوره راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪ راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻛـﻮﺛﺮى ﮔﺬراﻧـﺪ. ﺳـﭙﺲ ﺑـﻪ ﻋﻠّـﺖ
اﻧﺘﻘﺎل ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪﻳﻚ ﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻞ را رﻫﺎ ﻛﺮد. ﺑﻌﺪ از آن ﺗﺤﺼﻴﻼت ﺧـﻮد را در دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن دوﻟﺘـﻰ
رﺣﻴﻤﻴﺎن ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪ.
ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺿﻤﻦ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد و ﺗﺎ ﺣﺪودى در زﻣﻴﻨﻪ ﺟﻮﺷـﻜﺎرى
و ﻋﻜّﺎﺳﻰ ﻣﻬﺎرت داﺷﺖ.
ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎﺣﻀﻮرى ﻓﻌـﺎل داﺷـﺖ و ﺑﻘﻴـﻪ را ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ اﻳـﻦ اﻣـﺮ ﺗـﺸﻮﻳﻖ ﻣـﻰﻛـﺮد.
اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم(ره) را ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮد و ﺷﺒﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ در و دﻳﻮار ﻣﻰﭼﺴﺒﺎﻧﺪ.
ﻣﺮﺿﻴﻪ ﻋﻄّﺎران - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب - در ﻫﻤﺎن ﻣﺤﻞ ﺧﻮدﻣـﺎن -
اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎ را ﺷﺒﺎﻧﻪ در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎى ﻣﺤﻞ ﻣﻰﭼﺴﺒﺎﻧﺪ. ﺻﺒﺢ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺪرم ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﭘـﺴﺮ ﺷـﻤﺎ
اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎ را ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﭘﺪرم ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻛﺎر ﻣﺤﻤﺪﻣﻬـﺪى ﻧﻴـﺴﺖ، ﭼـﻮن او ﺗﻤـﺎم
ﺷﺐ در ﻣﻨﺰل ﺑﻮد.
ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﭘﺲ از اﻧﻘﻼب ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺴﺠﺪ آل ﻣﺤﻤﺪ(ص) - واﻗﻊ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﺨﺮﻳﺴﻰ - ﺷـﺪ و در
ﻛﺸﻴﻜﻬﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ ﺑﺴﻴﺞ ﺣﻀﻮرى ﻓﻌﺎل داﺷﺖ.
او در ﺳﺎل 1360 وارد ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻣﺪاد اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺗﺎﻳﺒﺎد ﺷﺪ.
ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻛﻪ او از ﺗﺎﻳﺒﺎد ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﻬﺪ ﻣـﻰآﻣـﺪ، ﻳـﻚ
ﭘﻴﺮﻣﺮد و ﭘﻴﺮزن را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آورد. ﻣﺎدرم از او ﭘﺮﺳﻴﺪ: اﻳﻨﻬﺎ ﻛﻴـﺴﺘﻨﺪ؟ ﻣﺤﻤﺪﻣﻬـﺪى ﮔﻔـﺖ:
ﻣﻴﻬﻤﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺳﭙﺲﺑﺮاى درﺳﺖ ﻛﺮدن ﻏﺬا ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﺧﻮدش ﻏﺬا را درﺳـﺖ ﻛـﺮد. ﺑﻌـﺪاً
ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻳﻚﭼﺸﻤﺶ آب ﻣﺮوارﻳﺪ داﺷﺘﻪ و ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى آﻧﻬﺎ را آورده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن
ﺑﺒﺮد. او ﺧﻴﻠﻰ اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺗﺎ دو ﺳﻪ روز ﭘﻴﮕﻴﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻮد ﺗـﺎ آن ﭘﻴﺮﻣـﺮد را ﺑـﺴﺘﺮى
ﻛﺮد و وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺣﺎل ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺧﻮب ﺷﺪ، آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ روﺳﺘﺎى ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ.
او ﭘﺲ از ورود ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻣﺪاد اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ، ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﻳﺶ ﻣﻰﮔﻔﺖ: از اﻳﻦ ﻛﺎر ﺷﺒﺎﻧﻪروزى
و ﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺳﺎ ﻛﻪ در دورﺗﺮﻳﻦﻧﻘﻄﻪ ﻛﺸﻮر اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻢ اﺻﻼً اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﻰ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ، ﭼﻮن اﻣﺮ اﻣﺎم
اﻣﺖ اﺳﺖ. او در اﻳﻦ دوره دو ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﻮﻓﻖّ ﺷﺪ ﺑﻪ زﻳﺎرت اﻣﺎم(ره) ﺑﺮود.
ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى در 11 ﻓﺮوردﻳﻦ 1361 ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران درآﻣﺪ. ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ در ﺳـﭙﺎه ﺗﺎﻳﺒـﺎد
ﻣﺸﻐﻮل اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪﺷﺪ، او را ﺑﻪ ﭘﺎدﮔﺎن اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺗﻬﺮان اﻋﺰام ﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﮔﺬراﻧﺪن دوره، ﺑـﻪ
ﺟﺒﻬﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن - ﺗﻴﭗ وﻳﮋه ﺷﻬﺪا - ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ و ﺑﺮ اﺛﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ، او را ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه
دﺳﺘﻪ و ﺑﻌﺪ از آن ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮوﻫﺎن و ﮔﺮدان اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدﻧﺪ. در ﻃﻰ اﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ او ﻫﺮﮔﺎه ﺑﺮاى ﻣﺮﺧـﺼﻰ
ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻰآﻣﺪ، اول ﺑﻪ زﻳﺎرت ﺣﻀﺮت اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻣﻰرﻓﺖ.
ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى اﻏﻠﺐ ﻧﻤﺎز را ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ در ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و در ﻧﻤﺎزﺟﻤﻌﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻴـﺰ ﻧﻤـﺎز
ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. او در ﻛﺎرﻫﺎى دﻳﻨﻰ و ﻋﺒﺎدى و در ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ از ﻗﺒﻴـﻞ ﻫﻴﺌﺘﻬـﺎى ﺳـﻴﻨﻪزﻧـﻰ و
ﻧﻮﺣﻪﺧﻮاﻧﻰِ ﺗﺎﺳﻮﻋﺎ و ﻋﺎﺷﻮرا ﺷﺮﻛﺖ ﻓﻌﺎل داﺷﺖ. اﻏﻠﺐ ﻧﻮارﻫﺎى آﻗﺎى ﻛﺎﻓﻰ را ﮔﻮش ﻣﻰداد و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ
ﺑﻪ ﻣﺒﻠّﻐﻴﻦ اﻧﻘﻼب و اﺋﻤﻪ اﻃﻬﺎر(ع) ﺧﻴﻠﻰ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد. ﻫﻤﻮاره از وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ ﭘﻴﺮوى ﻣﻰﻛـﺮد. ﺧﻴﻠـﻰ
اﻣﺎم را دوﺳﺖ داﺷﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻣﺎم را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ. او در دوران ﻓﺮاﻏﺖ، ﻛﺘﺎﺑﻬـﺎى آﻳـﺖاﻟﻠّـﻪ
دﺳﺘﻐﻴﺐ، ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ و ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.
ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺻﺒﺮ و ﺑﺮدﺑﺎرى ﻣﺸﻜﻼت را ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻰﻛـﺮد. او ﺗﺎﺟـﺎﻳﻰ ﻛـﻪ اﻣﻜـﺎن
داﺷﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰﺷﺪ و اﮔﺮ ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﺷﺪ، ﺻﺒﺮ ﻣﻰﻛﺮد و ﺻﻠﻮات ﺑﺮ ﻣﺤﻤـﺪ(ص)و آل
ﻣﺤﻤﺪ(ص) ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎد. او ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻦ ﺧﻮد اﺣﺘﺮام ﻓﺮاواﻧﻰ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻄﻴﻊ اواﻣﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد. ﻣـﺎدرش
را در ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻨﺰل ﻛﻤﻚ و ﻳﺎرى ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﺑﺎزدﻳﺪ از اﻗﻮام و دوﺳﺘﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ
- رﺟﺒﻌﻠﻰ ﻋﻄّﺎران - ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ اﺧﻼﻗﻰ او را اﻳﺜﺎر و از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﻰ ﻣﻰداﻧﺪ.
ﻣﺮﺿﻴﻪ ﻋﻄّﺎران - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد. ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗـﺎت ﺧـﻮد را در
ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮد. ﻫﺮﮔﺎه ﻣﺎدرم ﺑﺎ او ﻛﺎر داﺷﺖ ﺑﻪﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ، ﭼﻮن ﺑﺮادرم ﻫﻤﻴﺸﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد.
ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻓﺼﻴﺢ راوﻧﺪى - ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣـﺎن ﺷـﻬﻴﺪ - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﺧـﺼﻮﺻﻴﺖ ﺑـﺎرز ﻣﺤﻤـﺪ ﻣﻬـﺪى،
ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺗﻮاﺿﻊ ﺑﻮد. ﻳﻚ روز ﺑﺮاى ﺧﻨﺜﻰ ﻛﺮدن ﻣﻴﻦ داوﻃﻠﺐ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ. از ﺟﻤﻊ ﻣﺎ اوﻟـﻴﻦ ﻧﻔـﺮى
ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم ﻛﻪ ﻣﻌﺒﺮ را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ. ﺑﺰرگﺗـﺮﻳﻦ آرزوى او ﺷـﻬﺎدت
در راه ﺣﻖ ﺑﻮد. او ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺎ را ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ از ﻧﻤﺎز ﻳﺎدﺗﺎن ﻧﺮود. اﻣﺎم، اﻧﻘﻼب، ﺟﻨـﮓ و
ﺟﺒﻬﻪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﻴﺪ و اداﻣﻪ دﻫﻨﺪه راه ﺷﻬﺪا ﺑﺎﺷﻴﺪ.
وﺣﻴﺪ ﻣﻴﺮورزﻧﺪه - ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دﻓﻌﻪ آﺧﺮى ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺖ ﺑـﻪ
ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﮔﻮﻳﻰ ﺑﻪ او اﻟﻬﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد. ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ دﻓﻌﻪ آﺧﺮى اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ
ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ و دﻟﻰ ﺑﺎز ﺑﺮوم و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﻛﺮد و ﺣﻼﻟﻴﺖ ﻃﻠﺒﻴﺪ.
ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻓﺼﻴﺢ راوﻧﺪى ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﺎدم ﻫﺴﺖ ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻛـﻪ ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺖ
ﻋﺎزم ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺟﻨﮕﻰ ﺷﻮد، دﺳﺖ و ﭘﺎﻫﺎى ﺧﻮد را ﺣﻨﺎ ﺑﺴﺖ و ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎ ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﺑـﻪ داﻣـﺎدى
ﺑﺮوﻳﻢ.
ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﻋﻄّﺎران در 2 ﻣﺮداد 1362، در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭘﻴﺮاﻧﺸﻬﺮ - در ﺣﻴﻦ آزادﺳﺎزى ﭘﺎدﮔﺎن ﺣﺎجﻋﻤﺮان
- و در ﻋﻤﻠﻴﺎت واﻟﻔﺠﺮ 2 ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎك او ﻣﺪت ﻳﻚ ﻣﺎه در ﺧﺎك ﻋﺮاق ﺑﻮد. ﺟـﺴﺪ او
ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ در 31 ﻣﺮداد 1362 ﺗﺸﻴﻴﻊ و در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع)ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.
ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى در دوران ﺣﻴﺎت ﺧﻮد ازدواج ﻧﻜﺮد.
{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﺧـﻮﻳﺶ ﺧﻄـﺎب ﺑـﻪ ﺑـﺮادران وﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺮادران ﻋﺰﻳﺰم! ﺑﻌﺪ از
ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﻢ از ﺷﻤﺎ اﻧﺘﻈﺎر دارم ﻛﻪ اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳـﺪ وﻛﺎرى ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ اﺳﻠﺤﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ.
ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪون وﻗﻔﻪ اﺳـﻠﺤﻪﻣـﻦ از زﻣـﻴﻦ ﺑﺮداﺷـﺘﻪ ﺷـﻮد و دردرﺟﻪ اول ﺑﺎ ﻧﻴﺮوى اﻳﻤﺎﻧﺘﺎن و در درﺟﻪ دوم
ﺑﺎ ﺳﻼح ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ، ﺻﺪاﻣﻴﺎن ﻛﺎﻓﺮ و اﺳـﺮاﺋﻴﻞﻏﺎﺻﺐ ﺑﭙﺮدازﻳﺪ و ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا ﻛﻪ ﻣﻮﻓّﻖ و
ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﻣﺒﺎدا ﻛﺎرى ﻛﻨﻴـﺪ ﻛـﻪ اﻣـﺎم اﻣـﺖ ﻧﺎراﺣـﺖ ﺷﻮﻧﺪ.
ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪن ﻣﻦ زﻳﻨﺐ وار اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻨﺪ و ﻣﺒﺎدا ﻛﺎرى ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ دﺷـﻤﻦ
ﺑﺘﻮاﻧﺪ از آن ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد ﺑﻬﺮهﺑﺮدارى ﻛﻨﺪ.
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)