زندگینامه شهید علی اصغر اسدی

 

ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ اﺳﺪى - ﻓﺮزﻧﺪﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ - در ﺷﺸﻢ ﺑﻬﻤﻦﻣﺎه ﺳﺎل 1326 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ

 

‫ 

ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﻴﺶ از ﺗﻮﻟّﺪ او ﻧﺬر ﻛﺮدم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺴﺮى ﺑﺪﻫـﺪ، اﺳـﻢ او را ﻋﻠـﻰ اﺻـﻐﺮ

 

 ‫

ﺑﮕﺬارم و ﺳﺎﻟﻰ ﻳﻚ ﻋﺪد ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺰار اﻣﺎم زاده ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻰ در روﺳﺘﺎى ﻋﺼﻤﺖ آﺑﺎد ﺑﺒﺮم. ﺑﻌﺪ از ﺗﻮﻟّﺪ،

 

  

‫او را ﻋﻘﻴﻘﻪ ﻛﺮدﻳﻢ.

 

   

‫ﻛﻮدﻛﻰ ﻓﻌ‪ﺎل و آرام ﺑﻮد. از ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ اﺻﻮل و ﻓﺮوع دﻳﻦ و ﻧﺎم دوازده اﻣﺎم را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ و آنﻫـﺎ را 

‫

 

ﻣﻰﮔﻔﺖ.

 

‫ 

ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ ﺗﺎ ﻛﻼس ﭼﻬﺎرم اﺑﺘﺪاﻳﻰ در روﺳﺘﺎى ﭼـﺸﻤﻪ ﺧـﺴﺮو ﺗﺤـﺼﻴﻞ ﻛـﺮد. و ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺿـﻌﻒ

 

  

‫اﻗﺘﺼﺎدى ﺧﺎﻧﻮاده از اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﺤﺮوم ﺷﺪ. در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺸﺎورزى ﺑﻪ ﻣـﺎدر و ﭘـﺪرش ﻛﻤـﻚ

 

  

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

  

‫در اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪﻣﻰرﻓﺖ. ﺑﻪ ﻗﺮآن و دﻋﺎ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﻣﺮدم را ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛـﺮد و ﺑـﺮاى آﻧﻬـﺎ

 

‫ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻫﺮ وﻗﺖ ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﻢ روﺣﻴ‪ـﻪام ﻋـﻮض ﻣـﻰﺷـﻮد. ﺧـﻮاﻫﺮش را از ﻳـﻚ

 

‫ 

ﺣﺎدﺛﻪى ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻧﺠﺎت داد.

 

  

‫در اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﻰ، ﻛﺘﺎب ذﻛﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎى اﺋﻤﻪ اﻃﻬﺎر(ع( و ﻛﺘﺎبﻫﺎى

  

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

  

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﺷﺮﻋﻰ ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻣﻰﮔﻔـﺖ: اﮔـﺮﮔﻮﺳـﻔﻨﺪان را ﺑـﻪ ﻣـﺰارع

 ‫

 

ﻣﺮدم ﺑﺒﺮﻳﺪ و آنﻫﺎ از ﻋﻠﻒﻫﺎى آن ﻣﺰارع ﺑﺨﻮرﻧﺪ، ﮔﻮﺷﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺪن آنﻫﺎ ﻣﻰروﻳـﺪ، ﺣـﺮام اﺳـﺖ. ﻳـﺎ

 

 

‫ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎواﻧﺶ را ﺑﺪﻫﻴﺪﻳﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﺻﺎﺣﺐ آن ﻣﺰارع را ﺣﺎﺻﻞ ﻛﻨﻴﺪ.

 

 

‫ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ اﺳﺪى در ﺳﺎل 1348 و در 19 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺛﺮّﻳﺎ ﭼﻮﺑﺪار ﭘﻴﻤـﺎن ازدواج ﺑـﺴﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺪ‪ت

 

 

‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫﺎ 21 ﺳﺎل ﺑﻮد.

‫

 

ﺛﻤﺮه ى اﻳﻦ ازدواج 4 ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎمﻫﺎى: اﻛﺮم (ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر آذر ﻣﺎه ﺳﺎل ۱۳۴۹)، ﻣﺠﻴﺪ (ﺳﻰام

 

  

‫ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻣﺎه ﺳﺎل ۱۳۵۳)، ﻫﺎدى (ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻣﺎه ﺳﺎل ۱۳۵۶) و ﻓﺎﻃﻤـﻪ (ﭘـﺎﻧﺰدﻫﻢ آذرﻣـﺎه ﺳـﺎل

  

 

‫۱۳۵۸) ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

  

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻓﺮدى ﺧﻮش اﺧﻼق، ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد، ﻣﺘﻮاﺿﻊ، ﺻﺎﺑﺮ و ﺑﺎﺗﻘﻮا ﺑﻮد.

 

  

‫ﺛﺮّﻳﺎ ﭼﻮﺑﺪار - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﺳﺎده زﻳـﺴﺘﻰ ﻋﻼﻗـﻪ داﺷـﺖ. زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ را ﻓـﺮش

 

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ، اﻳﺸﺎن ﻓﺮش را ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ زﻣﻴﻦ را اﺣﺴﺎس ﻛﻨﻢ.

 

  

‫ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻌﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ داﺷﺖ ﻛـﻪ ﻧﻤـﺎزش را در ﺟـﺎﻳﻰ ﺑﺨﻮاﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺪﻧﺶ زﻣـﻴﻦ ﺳـﺨﺖ را

 

  

‫اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺪ. در زﻣﺎن ﺳﺮﺑﺎزى ﺑﻪ اﻧﻘﻼب ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺷﺪ.

 

  

‫در ﺳﺎل 1351 ﺑﺎ آﻳﺖ اﻟﻠّﻪ رﺑ‪ﺎﻧﻰ ﺷﻴﺮازى در راﺑﻄﻪ ﺑﻮد. او ﺑﺎ روﺣﺎﻧﻴ‪ﻮن ﻋﻠﻴﻪ ﺷﺎه ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﭘﻴﺮو

 

  

‫ﺧﻂ اﻣﺎم ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﻰﺧﻮد را وﻗﻒ ﻣﺒﺎرزه و اﻋﺘﻘﺎد ﺧﻮد ﻛﺮده ﺑﻮد.

  

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﻛﺘﺎبﻫﺎ و اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎى اﻣﺎم را ﺗﻮزﻳﻊ ﻣﻰﻛﺮد. ﻧﻮارﻫﺎى اﻣﺎم را در ﻛﻮرهﻫﺎ ﺿﺒﻂ ﻣﻰﻛﺮد و

 

  

‫ﺑﻪ روﺳﺘﺎﻫﺎى دور دﺳﺖ اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن ﻣﻰﺑﺮد. ﻳﻚﺑﺎر از ﻗﻢ ﻛﻪ اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪى اﻣﺎم را ﻣﻰآورد، ﺳﺎواك او را

 

  

‫دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﺮد و ﻣﺠﺮوح ﺷﺪﻛﻪ او را ﺑﻪ زﻧﺪان ﺗﺎﻳﺒﺎد ﺑﺮدﻧﺪ. در ﺗﻬﺮان ﻧﻴﺰ در زﻧﺪان اوﻳﻦ اﻓﺘﺎد.

  

 

‫اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎى اﻣﺎم را ﭘﺨﺶ و در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ و ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

  

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى اﺳﺪى - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل 1356 و در دوران اﻧﻘﻼب، او ﻳﻚ روﺣـﺎﻧﻰ را

  

 

‫از ﺣﻮزه ى ﻋﻠﻤﻴ‪ﻪى ﻣﺸﻬﺪ ﺟﻬﺖ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺑﻪ روﺳـﺘﺎ آورده ﺑـﻮد. اﻳـﻦ روﺣـﺎﻧﻰ ﻋﻠﻴـﻪ ﺷـﺎه ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻰ

 

  

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ، ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﺎزم ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺎ ﻋﺪ‪ه اى از اﻓﺮاد ﺳﺎواك روﺑﻪ رو ﺷﺪﻧﺪ

 

  

‫ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﺮور آن روﺣﺎﻧﻰ را داﺷﺘﻨﺪ، وﻟﻰ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻴﺎرى ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى آن روﺣﺎﻧﻰ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺮد.

 

  

‫در دوران اﻧﻘﻼب در روﺳﺘﺎ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاى داﻳﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎب ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

 

‫ﺑـﺮادر ﺷـﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤـﺪﻣﻬـﺪى اﺳـﺪى - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: در اﻳـﺎم ﻣﺤـﺮّم و ﺻـﻔﺮ ﻧﻮارﻫـﺎى ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻰ

‫ 

 

‫ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖﻫﺎى در ﺧﻂّ اﻣﺎم را ﺗﻬﻴﻪ و ﺿﺒﻂ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ و اﻓﺮاد ﻃﺮﻓﺪار اﻧﻘﻼب در ﻣﻨﺰل ﻣـﺎ آن ﻧﻮارﻫـﺎ را

 

  

‫ﮔﻮش ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻦ ﻳﻚﺑﺎر ﻧﻮار وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪى ﺷﻴﺦ اﺣﻤﺪ ﻛـﺎﻓﻰ را ﺗﻬﻴ‪ـﻪﻛـﺮدم و ﻣـﺎ دو ﻧﻔـﺮى آن را

 

  

‫ﮔﻮش ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪﻛﺎﻓﻰ ﻧﺎﻣﻰ از اﻣﺎم زﻣﺎن)ﻋﺞ( و ﻳﺎ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ ﻣﻰﺑـﺮد، ﺷـﻬﻴﺪ ﺑـﺎ ﺳـﻮزدل

 

  

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

  

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب ﺑﺎﺗﺸﻜﻴﻞ ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻧﻘـﻼب اﺳـﻼﻣﻰ، اﺑﺘـﺪا ﻋـﻀﻮ ﻛﻤﻴﺘـﻪ و ﺳـﭙﺲ ﻋـﻀﻮ ﺳـﭙﺎه

 

  

‫ﭘﺎﺳﺪاران ﺷﺪ.

 

  

‫او از ﻣﻌﺪود اﻓﺮادى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ را در ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﺗﺸﻜﻴﻞ داد و ﺑـﺎ ﺗﺄﺳـﻴﺲ ﺳـﭙﺎه او از

 

  

‫ﺑﻨﻴﺎن ﮔﺬاران ﺳﭙﺎه در ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﺑﻮد.

 

  

‫از اﻓﻜﺎر ﺑﻨﻰﺻﺪر ﻣﺘﻨﻔّﺮﺑﻮد؛ ﭼﻮن ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﻰ ﺻﺪر ﻫﺪﻓﺶ ﺿﺮﺑﻪ زدن ﺑﻪ اﻧﻘﻼب و اﻣﺎم اﺳﺖ.

 

  

‫در داﻧﺸﮕﺎه ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ و ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﻰ را دﻧﺒﺎل ﻣﻰﻛﺮد.

  

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب، ﻳﻚ ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ 45 روزه ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻛﺎﺧﻚ داﺷﺖ. ﭼـﻮن در آنﺟـﺎ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ

  

 

‫ﻧﻔﻮذ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، او ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻮل ﮔﺮوه ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻛﺎﺧﻚ را از دﺳﺖ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ

  

 

‫ﺧﺎرج ﻛﻨﺪ.

  

 

‫در ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺮﻓﺘﺎرى و ﻣﺸﻜﻼت ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﺻـﺒﺮ ﻛﻨﻴـﺪ. ﺧـﺪا ﺻـﺎﺑﺮﻳﻦ را دوﺳـﺖ دارد. دﻳﮕـﺮان را

  

 

‫ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻰﻛﺮد: ﻗﺮآن ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ، دﻋﺎ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ. 

 

 

‫ﺑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﻧﻴﻤﻪى ﺷﻌﺒﺎن - ﻛﻪ ﺗﻮﻟّﺪ اﻣﺎم زﻣﺎن)ﻋﺞ( ﺑﻮد - ﻣﻮﻟﻮدى ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﺑـﺎ

 

  

‫ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ از ﻣﺮدم ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰﻣﻰﻛﺮد. او داراى اﺧﻼق اﺳﻼﻣﻰ و رﻓﺘﺎرى ﻣﺘﻴﻦ ﺑﻮد. اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ او ﺗـﻮﻫﻴﻦ

  

 

‫ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﻳﻰ ﺑﺎ او ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد. ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﻣﺎم زﻣﺎن)ﻋﺞ( داﺷﺖ.

 

  

‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ اﻫﻤﻴ‪ﺖ زﻳﺎدى ﻣﻰداد. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎدرش در ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن ﭘﻴﺶ از اﻓﻄﺎر ﻧﻤﺎزش

 

  

‫را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ، ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺮ دﻫﺪ ﻛﻪ او‪ل ﻧﻤﺎزت را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻰ. ﻫﻤﻴـﺸﻪ ﻧﻤـﺎز را او‪ل

 

  

‫وﻗﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اﻣﺎم زﻣﺎن)ﻋﺞ( ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮد.

 

  

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺠﺘﺒﻰ اﻧﺘﻈﺎرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺳﻼم ﻛـﺮدن ﭘـﻴﺶﻗـﺪم ﺑـﻮد و ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ

 

  

‫ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ او ﭘﻴﺶ دﺳﺘﻰ ﻛﻨﺪ. ﻗﺒﻞ از اذان آﻣﺎده ﺑﺮاى ﻧﻤﺎز ﺑﻮد.

 

  

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﭙﺎه ﻣﻰآﻣﺪ ﺑـﺎ آن وﺳـﻴﻠﻪ ﻛﺎرﻫـﺎى ﺷﺨـﺼﻰ را

 

  

‫اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻰداد.اﮔﺮ ﺑﻪﻣﻄّﺐ دﻛﺘﺮ ﻳﺎ ﺟﺎﻳﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود، ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎﻫﺶ را از ﺗﻦ ﺑﻴﺮون ﻣﻰﻛﺮد

 

  

‫و ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻰرﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻟﺒﺎس اﺣﺘﺮاﻣﻰ ﺑـﺮاى ﻣـﻦ ﻗﺎﻳـﻞ ﺷـﻮﻧﺪ و ﺣﻘّـﻰ از

 

  

‫دﻳﮕﺮان ﺿﺎﻳﻊ ﺷﻮد.

 

 

‫ﻣﻄﻴﻊ اواﻣﺮ ﻣﺤﺾ اﻣﺎم ﺑﻮد. رﻫﺒﺮى را ﻗﺒﻮل داﺷﺖ؛ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ آنﻫـﺎ در رأس اﻣـﻮر ﺑﺎﺷـﻨﺪ. ﺑـﻪ

 

  

‫وﻻﻳﺖ و رﻫﺒﺮى ﻋﺸﻖﻣﻰورزﻳﺪ.

  

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ، ﺑﺮاى دﻓﺎع از اﺳﻼم و ﻧﺎﻣﻮس و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ

 

  

‫ﺟﺒﻬﻪ را وﻇﻴﻔﻪ ﺷﺮﻋﻰ و دﻳﻨﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

  

‫او ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﻋﺮاق را ﺟﻨﮕﻰ ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ و ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ از ﺳﻮى ﺟﻬﺎن ﻛﻔﺮ و اﺳﺘﻜﺒﺎر ﺟﻬـﺎﻧﻰ ﺷـﺮق و

 

  

‫ﻏﺮب ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

  

‫ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖﻛﻪ وﺟﻮد ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن از ﻛﺸﻮر ﭘﺎك ﺷﻮد و ﺣﻜﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﻰ در ﻛﺸﻮر اﺳـﺘﻘﺮار

 

  

‫یاﺑﺪ.

  

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﻬﺪا زﺣﻤﺖﻫﺎى زﻳﺎدى ﻛﺸﻴﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮنﻫﺎى آنﻫﺎ را ﭘﺎﻳﻤـﺎل ﻧﻜﻨـﻴﻢ. ﻧﺸـﺴﺘﻦ در

 

  

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮام اﺳﺖ، وﻗﺘﻰ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺧﺎك ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ.

  

 

‫معتقد ﺑﻮد: ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﻨﮓ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ. ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻰ ﺧﻮد از ﻣﻴﻬﻦ دﻓﺎع ﻛﻨﻨﺪ. ﻧﺸـﺴﺘﻦ

 

 

‫در ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ.

 

  

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺳﺪى - ﭘﺴﺮﺧﺎﻟﻪى ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻔـﺖ:

 

  

‫ﭼﺮا در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻳﺪ؟ اﻵن ﻫﻤﻪ ﺑﺴﻴﺞ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣـﻰروﻧـﺪ. ﭼـﺮا ﺣﺮﻛـﺖ ﻧﻤـﻰﻛﻨﻴـﺪ؟ از

 

  

‫ﺧﻮدﺗﺎن ﭼﻴﺰى ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻰدﻫﻴﺪ؟ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮف او ﮔﻮش ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪم.

 

  

‫در اواﻳﻞ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻛﺮدﺳﺘﺎن اﻋﺰام ﺷﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﺮﻛﺖﻫﺎى ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻛﺮد.

 

  

‫او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اى ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺠﺎع ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺧﻮﺷﺮﻓﺘﺎرى ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ زﺣﻤـﺖ ﻣـﻰﻛـﺸﻴﺪ و در

  

 

‫ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖﻫﺎى ﺧﻄﺮﻧﺎك ﭘﻴﺶﻗﺪم ﺑﻮد.

 

  

‫او از ﺳﻮى ﺳﭙﺎه ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮد. در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ در ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﺴﻴﺞ

 

  

‫ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻣﻰﻛﺮد. و در ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻧﻴﺰ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ.

 

  

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﺷـﻬﻴﺪ ﻋﺒﺎرﺗﻨـﺪ از: 1 - از ﺗـﺎرﻳﺦ 1/7/1358 ﺗـﺎ 31/2/1359 ﻣـﺴﺌﻮل ﭘﺎﻳﮕـﺎه ﺑـﺴﻴﺞ

 

  

‫ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر 2 - از ﺗﺎرﻳﺦ 1/3/1359 ﺗﺎ 1/4/1360 ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪه ﻣﺠﻠـﺲ، 3 - از ﺗـﺎرﻳﺦ 2/4/1360 ﺗـﺎ

  

 

‫۱۳۶۰/۸/۹ ﻣﺤﺎﻓﻆﻧﻤﺎﻳﻨـﺪﮔﺎن از ﺳـﻮى ﭘﺎﻳﮕـﺎه ﻧﻴـﺸﺎﺑﻮر، 4 - از ﺗـﺎرﻳﺦ 10/8/1360 ﺗـﺎ 1/10/1360

  

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان در ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ.

 

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﺳﻜﻴﻨﻪ اﺳﺪى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﺑﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎدر از

 

 

‫ﻣﻦ راﺿﻰ ﺑﺎش. ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻦﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪه ﺑﻮدم؛ ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑـﻮد و ﻛـﺎر داﺷـﺖ، از ﻣـﻦ ﺧﺒـﺮ

 

 

 ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ.

  

 

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺠﺘﺒﻰ اﻧﺘﻈﺎرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻰ ﺷﻴﺎﻛﻮه ﮔﻴﻼن ﻏـﺮب ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

  

‫ﺑﻮد - ﻛﻪ آن ﻣﻨﻄﻘﻪﺣﻴﺎﺗﻰ ﺑﻮد ﻧﻴﺮوى ﻫﻮاﻳﻰ و زﻣﻴﻨﻰ دﺷﻤﻦ ﭘﺎﺗﻚ ﻣـﻰزد و ﻧﻴﺮوﻫـﺎ ﺑـﺴﻴﺎر ﻣﻘﺎوﻣـﺖ

  

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. در آن ﺟﺎ ﺑﺎ دﻻورى ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺎ ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ﺖ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ.

  

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى اﺳﺪى - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﺎل1359 - 1360 ﻛﻪ اواﻳﻞ ﺟﻨـﮓ ﺑـﻮد - ﻣـﻦ در

 

  

‫ﺣﻮزهى ﻋﻠﻤﻴ‪ﻪ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم. ﻣﺎ او‪ﻟﻴﻦ ﮔﺮوه ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ از ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪﻳﻢ. زﻣـﺎﻧﻰ

 

  

‫ﻛﻪ در ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ 5 روزه ﺑﻮدم، ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺮادرم ﺣﺴﺎدت ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ از ﻣﻦ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ

 

  

‫اﺳﺖ و او‪ﻟﻴﻦﻧﻔﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ و ﻣﺎ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ. ﺑﻌـﺪ از ﭼﻨـﺪ ﻣـﺎه ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ رﻓـﺖ. ﺑـﻪ

 

  

‫ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻗﺒﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﻋﺎزم ﺷﺪم در ﮔﻴﻼن ﻏﺮب رﻓﺖ ﻛﻪ در ﻫﻤﺎن ﺟـﺎ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ.

 

  

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ از ﺳﺎل 1353 آﻣﺎده ﺷﻬﺎدت ﺑﻮدم.

 

  

‫ﺛﺮﻳ‪ﺎﭼﻮﺑﺪار - ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﺤﺎﺻﺮه ى ﺟﺎد‪ه ى ﻣﺎﻫﺸﻬﺮ - آﺑﺎدان در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎ ﻣـﺸﻜﻞ

 

  

‫ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻰ ﻛﻨﻨﺪ. در راه ﺑﺮﮔـﺸﺖ ﺑـﺎ ﺗﻌـﺪادى ﻋﺮاﻗـﻰ ﺑﺮﺧـﻮرد

 

  

‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ او ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪﻳﻚ ﻟﺒﺎس ﻋﺮﺑﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ و آن ﻟﺒـﺎس را ﻫـﻢ ﺧـﻮﻧﻰ

 

  

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ و در ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻣﻰﺧﻮاﺑﺪ. وﻗﺘﻰ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ او را ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ، ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ او ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ.

 

  

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ اﻳﺸﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد، ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻨﺰل ﺷـﻬﻴﺪ اﺳـﺪى. ﺑـﺎ

 

  

‫اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ را آﻣﺎده ﻛﻨﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: وﻗﺘﻰ ﻛـﻪ ﺷـﻤﺎ ﻣـﻰﮔﻮﻳﻴـﺪ، ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴـﺪ. ﻣـﻦ ﺟـﺎن ﺗـﺎزه

 

 

‫ﻣﻰﮔﻴﺮم و ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻰروم. وﻗﺘﻰ از ﺟﻨﮓ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ، ﻣﻦ ﻣـﻰﮔﻔـﺘﻢ: ﺧﻮﺷـﺤﺎﻟﻢ ﻛـﻪ

 

  

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻰ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: دﻟﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎى دﻳﮕﺮان ﺑﮕﺬار.

 

  

‫در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ او ﭼﻬﺎر ﺷﺐ ﭘﻮﺗﻴﻦﻫﺎﻳﺶ را از ﭘﺎ در ﻧﻴﺎورده ﺑﻮد. وﻗﺘـﻰ ﻛـﻪ

 

  

‫از ﭘﺎ ﺧﺎرج ﻛﺮد، ﭘﻮﺳﺖﭘﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﭘﻮﺗﻴﻦﻫﺎ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد.

 

  

‫ﻣﺠﺘﺒﻰ اﻧﺘﻈﺎرى ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺣﻠﻪ داﺷﺖ. در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ در ﻣﺮﺣﻠـﻪى دو‪م -

 

  

‫ﺳﻮ‪م ﻣﻬﻤﺎت ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً 90 ﻋﺪد ﻓﺸﻨﮓ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺒﻮد. ﺑﺎ اﺳﺪى ﻛﻪ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﮔﻔﺘﻴﻢ

 

  

‫ﻛﻪ ﻣﻬﻤ‪ﺎت ﺗﻤﺎم ﺷﺪه و ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه اﻧﺪ؛ او ﺑﺎ آن ﺧﻠﻮص ﻧﻴ‪ﺘﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺧـﺪا

 

  

‫ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺑﺎﺷﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﻳـﺸﺎن آﻣـﺪ. ﺑـﺎ

 

  

‫ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺘﻰﻛﻪ داﺷﺖ، ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﻬﻤ‪ﺎت ﻛﻢ، ﺑﺮ ﻧﻴﺮوى ﻋﻈﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻬﻤ‪ﺎت آنﻫـﺎ

 

  

‫را ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺒﺮﻳﻢ و ﻋﻠﻴﻪ ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻴﻢ.

 

  

‫او ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺗﺤﺖ اﻣﺮﺧﻮد ﻣﺜﻞ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد. اﮔﺮ رزﻣﻨﺪهاى ﻣﺸﻜﻞ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟـﻮد

 

  

ﻣﺸﻜﻠﺶ را ﺣﻞ ﻣﻰﻛﺮد و در ﺷﺎدى آنﻫﺎ ﺷﺎد و در ﻏﻢﻫﺎى آنﻫﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ.

 

  

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻋﻠﻰ اﻛﺒﺮﺷﻮﺷﺘﺮى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﺷﺒﻰ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﻮدم و ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪه ﺑـﻮدم.

 

  

‫ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮاب آﻟﻮدﮔﻰ داﺷﺘﻢ. ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﻧﻴﺰ ﭘﺎﺳـﺒﺨﺶ ﺑـﻮد. او ﺑـﻪ ﻃـﺮف ﻣـﻦ آﻣـﺪ و ﮔﻔـﺖ: ﺷـﻤﺎ

 

 

‫ﺧﺴﺘﻪاﻳﺪ، ﺑﺮوﻳﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖﻛﻨﻴﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺷﻤﺎ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻰﻛﻨﻢ.

 

  

‫او ﻳﻚ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﻣﺘﻔﻜّﺮﺑﻮد. ﺑﺎ اﻧﺪك ﻣﻬﻤ‪ﺎت ﺑﺮ دﺷﻤﻦ ﭘﻴﺮوز ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﺎ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦﺗﻠﻔﺎت، ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺗﻠﻔـﺎت

 

  

‫را از ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﻌﺜﻰﻣﻰﮔﺮﻓﺖ.

 

  

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺠﺘﺒﻰ اﻧﺘﻈﺎرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ وﺿﻮ ﺑـﻮد و ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ او ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ ﺗـﺮك

 

  

‫ﻧﺸﺪ.

 

  

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﮔﻠﻘﻨﺪﺷﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً 1850 ﻧﻔﺮ از اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋـﺰام

 

  

‫ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻣﺎ را ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﭘﺎدﮔﺎن اﻣـﺎم ﺣـﺴﻦ)ع( رﻓﺘـﻴﻢ. در

 

  

‫آنﺟﺎ ﻛﻤﺒﻮدﻫﺎى زﻳﺎدى ﺑﻮد. از ﺻﺒﺢ زود ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﻇﻬﺮ ﺑﺮاى ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﺎﻳﻰ و ﻏـﺬا ﻣـﻰاﻳـﺴﺘﺎدﻳﻢ. در

 

  

‫ﭘﺎدﮔﺎن اﻣﺎم ﺣﺴﻦ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻧﺒﻮد؛ ﭼﻮن ﻳﻚ ﭘﺎدﮔﺎن ﻧﻈﺎﻣﻰ ﻧﺒﻮد. ﺑﻌﺪ از دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑـﻪ ﭘﺎدﮔـﺎن اﻟﻠّـﻪاﻛﺒـﺮ

 

  

‫ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻳﻢ. آنﺟﺎ ﻗﺒﻼً ﺗﻌﻤﻴﺮﮔﺎه ﺗﺎﻧﻚ ﺑﻮد. ﻫﻮا ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮد ﺑﻮد. آن ﺟـﺎ اﻣﻜﺎﻧـﺎت ﻣﺜـﻞ ﭘﺘـﻮ و ﺗﺨـﺖ

 

  

‫وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ و ﻫﻤﻪ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﻳﻢ. وﻟﻰ ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﻣـﺎ را ﻧـﺼﻴﺤﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﺑـﺮاى ﻣـﺎ

  

 

‫ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻣﻰﻛﺮد. از ﺑﺲﻛﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد، ﺻﺪاﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﺳﻼم آﺑﺎد ﻏـﺮب رﻓﺘـﻴﻢ.

  

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن از ﻛﻤﺒﻮد اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻼً ﻣﺴﻮاك، ﺣﻮﻟﻪ، ﭘﺘﻮ و

  

 

‫ﺗﺨﺖ ﻧﺪارﻳﻢ، او ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ اﻳـﻦﻫـﺎ در ﺧﺎﻧـﻪ

  

 

‫ﻫﺴﺖ. ﻣﺎ ﺑﺮاى ﻫﺪف ﻣﻬﻢ‪ﺗﺮى ﺑﻪ اﻳﻦﺟﺎ آﻣﺪهاﻳﻢ.

  

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻛﻪﻣﺎ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ، ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﺗﻼش و ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ زﻳﺎدى ﺑـﺮاى ﻧﻴﺮوﻫـﺎ

  

 

‫اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪﺑﺮاى آنﻫﺎ وﺳﺎﻳﻠﻰ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﺪ. در ﻫﻮاى ﺳﺮد ﺣﺮفﻫﺎ و ﻧﺼﻴﺤﺖﻫـﺎﻳﺶ ﮔﺮﻣـﻰ

  

 

‫ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰداد.

  

 

‫اﮔﺮ ﻣﺎ ﭘﺘﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ او ﻫﻢ - ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد - ﭘﺘﻮ ﻧﺪاﺷﺖ. اﮔﺮ ﻣﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدﻳﻢ او ﻫﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑـﻮد. ﺑـﻪ

  

 

‫ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ زﻳﺎد ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺨﺖ ﻧﻤﻰﮔﺬﺷﺖ.

  

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﺳﺪى ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺶﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻟﺒﺎس رﻧﮓ ﺳﻮرﻣﻪاى ﻣﻰﺧﺮد ﻛﻪ در ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰادارى او

 

  

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﺸﻜﻰ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. و ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: در ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰادارى ﻣﻦ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻴﺪ.

 

  

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﺧﻮاب دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد. ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

 

  

‫بروم، دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﮔﺮدم، ﻳﺎ ﺳﺮم ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﻰرود، و ﻳﺎ ﺧﻮدم. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻫـﻢ ﺷـﺪ. وﻗﺘـﻰ ﻛـﻪ او ﺑـﻪ

  

 

‫ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ و ﺟﻨﺎزه اش را آوردﻧﺪ، ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ از ﺳﺮش از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد.

 ‫

 

ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روز ﻋﺎﺷﻮرا ﺑﻪ ﻣﺰار ﻗﺒﻮر روﺳﺘﺎ رﻓﺘﻴﻢ. در آنﺟﺎ او ﺳﺠﺎده اش را ﭘﻬﻦ ﻛﺮد و دﻋﺎى ‪

 

 

‫ﺗﻮﺳ‪ﻞﺧﻮاﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ او را در ﻫﻤـﺎنﺟـﺎﻳﻰ ﻛـﻪ دﻋـﺎى ﺗﻮﺳ‪ـﻞﺧﻮاﻧـﺪه ﺑـﻮد، دﻓـﻦ

 

 

‫ﻛﺮدﻧﺪ.

 

 

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺠﺘﺒﻰ اﻧﺘﻈﺎرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ، ﺑﺎﻳـﺪ از آب

 

 

‫ﻋﺒﻮر ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. او ﻛﻔﺶﻫﺎﻳﺶ را از ﭘﺎ در ﻧﻴﺎورد. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ، ﻛﻔﺶﻫﺎﻳﺶ را ﻛـﻪ از ﭘـﺎ

 

 

‫درآوردﻧﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻪﻛﻔﺶ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد.

 

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ اﻋﺰام ﺷﻮد، ﺑﺎ ﺧـﺎﻧﻮادهاش ﺗﻤـﺎس ﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﻪ

 

 

‫آنﻫﺎ ﺳﻔﺎرش ﻛﺮد: ﺑﺎﻳﺪﺷﺒﺎﻧﻪ روز در ﺧﺪﻣﺖ اﻧﻘﻼب ﺑﺎﺷـﻴﺪ. اﻧﻘـﻼب ﺣـﻖ ﺑﻴـﺸﺘﺮى دارد. اﻃﺎﻋـﺖ از

 

 

‫وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ واﺟﺐ اﺳﺖ. ﻛﻢﻛﺎرى ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﺖ.

 

 

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﺟﺎﻧﺒﺎز ﺣﺴﻴﻨﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻄﻠﻊاﻟﻔﺠﺮ او ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪهى ﮔـﺮدان ﺑـﻮد. در

 

 

‫ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺗﻌﺪادى از رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻰ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻧﺸﺪﻧﺪ. او آنﻫﺎ را ﺟﻤـﻊ و

 

 

‫ﺑﺮاى آنﻫﺎ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛﺮد.

 

 

‫ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ اﺳﺪى در در ﺗﺎرﻳﺦ 3/9/1360 و در ﮔﻴﻼن ﻏﺮب ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﺑـﻪ درﺟـﻪ ﻋﻈﻤـﺎى

 

 

‫ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻳﺸﺎن ﭘﺲ از ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ در ﮔﻠﺰار ﻣﺸﺘﺮك روﺳﺘﺎى ﻗﻠﻌـﻪ و ﭼـﺸﻤﻪ

 

 

‫ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

 

 

‫ﺷﻬﺎدت او ﺑﺮ روى ﺑﺴﻴﺎرى از اﻓﺮاد ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻓﺮاد زﻳﺎدى ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﺑﺮوﻧﺪ.

 

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻨﺎ ﺑﻪ وﺻﻴ‪ﺖ ﺷﻬﺪا و اﻣﺎم ﻓﻘﻴﺪﻣﺎن، در ﺗﻤﺎم ﺷـﺌﻮن}

 

 

‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮاﻗﺐ و ﻣﻮاﻇﺐ اﻋﻤﺎل و ﻛﺮدار ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﺪ.

 

 

‫ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن و ﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ و اﻣﺎم ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺎﺷﻴﺪ. اﮔﺮ از وﻻﻳﺖ ﺟﺪا ﺷﻮﻳﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻫﻼك ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ. ﻫﻤﻴـﺸﻪ

 

 

‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎز دﺷﻤﻨﺎن و دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ و ﺑﻪ اﺻﻞ ﺗﻮﻟّﻰ و ﺗﺒﺮّى - ﻛﻪ از ﻓﺮوع دﻳﻦ ﻣﺎﺳـﺖ

 

 

‫- ﺗﻮﺟ‪ﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ.

 

 

‫وﺣﺪت ﻛﻠﻤﻪ را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﺪﺗﺎ ﻓﻨﺎ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﻛﻪ واﻋﺘﺼﻤﻮا ﺑﺤﺒﻞ اﷲ ﺟﻤﻴﻌﺎً وﻻ ﺗﻔﺮﻗﻮا. ﻳﺎد و ﺧـﺎﻃﺮهى

 

 

‫ﺷﻬﺪا را ﻫﺮﮔﺰ از ﻳﺎد ﻧﺒﺮﻳﺪ. ﺷﻬﺪا را ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻌﻠّﻤﺎن آزادى و اﻳﺜﺎر ﺑﺪاﻧﻴﺪ.

 

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺗﻮﺻﻴﻪام ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا، اﺳﺮا و ﻣﻔﻘﻮدﻳﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫـﻴﭻﮔـﺎه اﺣـﺴﺎس

 

 

‫ﺣﻘﺎرت ﻧﻜﻨﻴﺪ؛ زﻳﺮا ﻓﺮزﻧﺪان، ﺷﻮﻫﺮان، ﭘﺪران و ﺑﺮادران ﺷﻤﺎ ﺑﺮاى دﻓﺎع از ارزشﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ و اﺳـﻼﻣﻰ

 

 

‫ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻓﺪا ﻛﺮدﻧﺪ و راﻫﺸﺎن را ﺑﻪ درﺳﺘﻰ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدﻧﺪ و ﺣﻘﻴﻘﺘـﺎً ﻟﺒﻴـﻚ ﮔﻮﻳـﺎن ﺻـﺎدق ﺷـﻬﺪا

 

 

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺪاى ﺳﺮور ﺷﻬﻴﺪان و ﺑﻪ ﺣﺴﻴﻦ زﻣﺎن ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪى ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮد را ﻓﺪا ﻛﺮدﻧـﺪ

 

 

‫و در ﻋﻮض زﻧﺪﮔﻰ ﺟﺎوداﻧﻪ و اﺑﺪى را ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ.

 

 

‫ﺳﻨﮕﺮ ﺻﺒﺮ و ﺑﺮدﺑﺎرى و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ را ﻫﻴﭽﮕـﺎه ﺧـﺎﻟﻰ ﻧﮕﺬارﻳـﺪ و ﭼـﻮن ﺑﻨﻴـﺎن ﻣﺮﺻـﻮص در ﻣﻘﺎﺑـﻞ

 

 

‫ﺣﻮادث ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ از ﺗﺒﺎر راﺳﺖ ﻗﺎﻣﺘﺎن ﺟﺎوداﻧﻪ ﺗﺎرﻳﺦﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد.}