زندگینامه شهید محمد علی پلیان
ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﭘﻠﻴﺎن - ﻓﺮزﻧﺪﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ - در اول دى ﻣﺎه ﺳﺎل 1342 در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣـﺸﻬﺪ ﭼـﺸﻢ ﺑـﻪ
ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد. ﭘﺪرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺷﺐ ﻣﺒﻌﺚ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل(ص) ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ. ﻫﻤﻪ اﻗﻮام ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ:
ﺑﺮوﻳﺪ و ﺗﻤﺎم ﺷﻬﺮ را ﭼﺮاﻏﺎﻧﻰ ﻛﻨﻴﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً 20 روز از ﺗﻮﻟّﺪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﺬﺷـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻦ او را در ﺑﻐـﻞ داﺷـﺘﻢ و در
ﻳﻜﻰ از راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻠﻮغ ﺷﺪ. در ﻫﻤﺎن زﻣﺎن اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ
اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ: ﭼﺮا ﻛﺴﻰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻛﺎرى ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ؟ اﻣﺎم ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮدﻧـﺪ: ﺳـﺮﺑﺎزان ﻣـﻦ در ﮔﻬـﻮاره
ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻫﻢﺷﺪ و او در راه ﺧﺪا و اﻣﺎم ﺷﻬﻴﺪ ﮔﺮدﻳﺪ.
ﻛﻮدﻛﻰ ﻓﻌﺎل ﺑﻮد. دورهى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﺳﺎل 1348 آﻏﺎز ﻛﺮد. در ﺟﺒﻬﻪ درﺳﺶ را اداﻣﻪ داد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ
ﭘﺪرش در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮاى او ﺧﻮراﻛﻰ ﻣﻰﺑﺮد، ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ.
اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﻧﻮهﻫﺎى آﻗﺎى ﺳﺒﺰوارى و ﺧﺎﻣﻨﻪاى ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﺎزى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ارﺗﺒـﺎط ﻧﺪاﺷـﺖ.
ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و ﺑﺎ ﺗﻘﻮا راﺑﻄﻪ داﺷﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺒﻮر ﺑﻮد.
ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺑﺎ ﺗﻌﻄﻴﻞﻛﺮدن ﻣﺪرﺳﻪ در زﻳﺮزﻣﻴﻨﻰ ﻣﻮاد ﻣﻨﻔﺠﺮه درﺳـﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد و ﺑـﻪ دوﺳـﺘﺎﻧﺶ
ﻣﻰداد. اﻋﻼﻣﻴﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮد. واﻟﺪﻳﻨﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻣﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺴﺮم ﺑﺎ اﻧﻘﻼب آﺷﻨﺎ ﺷﺪﻳﻢ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ رادﻳﻮ و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى اﻗﻮام ﻛﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن داﺷـﺘﻨﺪ ﻣـﻰرﻓﺘـﻴﻢ و
ﻓﻴﻠﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢﻫـﺎ را ﻧﮕـﺎه ﻧﻜﻨﻴـﺪ، درﺳـﺖ ﻧﻴـﺴﺖ. ﻣـﺎ را ﺑـﺴﻴﺎر
ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻰﻛﺮد.
در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖﻣﻰﻛﺮد. در ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻮزﻳﻊ ﺷﻴﺮ و ﻛﻴﻚ ﺑﻮد. او ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﺷﻴﺮﻫﺎ
را داﺧﻞ ﺟﻮىﻫﺎ ﻣﻰرﻳﺨﺘﻨﺪ. ﺑﺮ روى دﻳﻮارﻫﺎ ﺷﻌﺎر ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ.
در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﺧﻮﻧﻴﻦ در ﺻﻒ ﺟﻠﻮ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻜﺴﺶ در روزﻧﺎﻣﻪ ﭼـﺎپ ﺷـﺪه
ﺑﻮد.
در روز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺧﻮﻧﻴﻦﺑﺎ ﻣﻮاد ﻣﻨﻔﺠﺮه ﺑﻪ اﺗﻔّﺎق ﻣﺮدم، ﻓﺮوﺷﮕﺎه ارﺗﺶ را آﺗﺶ زدﻧﺪ ﻛـﻪ در ﻫﻤـﺎن
درﮔﻴﺮى زﺧﻤﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب در ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ ﻛﺸﻴﻚ ﻣﻰداد. ﺟـﺬب ﺑـﺴﻴﺞ ﺷـﺪ و ﺑـﻪ
ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﭘﻠﻴﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺣﻔﻆ و ﺗﺪاوم اﻧﻘـﻼب وارد ﺑـﺴﻴﺞ ﺷـﺪ.
ﺳﺮﺑﺎزى را در ﺳﭙﺎه ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد.
ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﺷﻬﻴﺪﻣﻄﻬﺮى، ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻔﺘﺢ و زﻧﺪﮔﻰﻧﺎﻣﻪى ﺣﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤﻪ)س( را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.
ﻣﻰﮔﻔﺖ: دﻧﻴﺎ ﭘﻮچ اﺳﺖ، اﺻﻞ آﺧﺮت اﺳﺖ. دﻧﻴﺎ ارزﺷﻰ ﻧﺪارد، ﺳـﻌﻰ ﻛﻨﻴـﺪ ﺑـﺮاى آﺧـﺮت ﺗﻮﺷـﻪاى
داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد: ﺣﺠﺎب را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭘﻴﺮو ﻗـﺮآن و ﻧﻤـﺎز
ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺬﻫﺒﻰ اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻰداد. ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺪون ﭼﺎدر از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﺮوﻳﺪ. و
ﺗﺎ زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﻘﻼب را اداﻣﻪ دﻫﻴﻢ.
ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻗﺮآن ﮔﻮش ﻣﻰداد. ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: در دوران ﻣﺠـﺮوﺣﻴﺘﺶ
ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻳﻚﺑﺎر در ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﻓﻜـﺮ ﻛﺮدﻧـﺪ او از ﭘـﺸﺖ ﺑـﺎم
آنﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ او ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﭘﺴﺮم ﮔﻔـﺘﻢ، او ﮔﻔـﺖ: دﻳﮕـﺮ
ﺑﺎﻻى ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻧﻤﻰﺧﻮاﺑﻢ، ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺰاﺣﻢ دﻳﮕﺮان ﺷﻮم.
آرزو داﺷﺖ ﻛﻪ راه ﻛﺮﺑﻼﺑﺎز ﺷﻮد. ﺑﺮاى ﻣﻜّﻪ ﺛﺒﺖ ﻧـﺎم ﻛـﺮده ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣﻮﻓّـﻖ ﻧـﺸﺪ ﺑـﺮود. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:
ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻜّﻪ ﺑﺮوم ﺗﺎ ﺧﻮد ﺧﺪا را ﺑﺒﻴﻨﻢ.
در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴﺎتﻫﺎ، رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻮرﻳﻪ و ﻳﺎ دﻳﺪن اﻣﺎم را ﺗﺸﻮﻳﻘﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﺪن اﻣـﺎم را ﺗـﺮﺟﻴﺢ
داد.
ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ازدواج ﻛﻦ، ﭼﻮن ﻣﺎ آرزو دارﻳﻢ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷـﺪ،
ازدواج ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ.
رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را وﻇﻴﻔﻪى ﺷﺮﻋﻰ و ﻳﻚ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﻰداﻧﺴﺖ. در ﺟﺒﻬﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ى ﻃﺮح و ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﻮد.
ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻼحﻫﺎى ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن داﺷﺖ، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺮاى آﻣﻮزش ﺳﻼح ﺛﺒﺖ ﻧـﺎم
ﻛﺮد. ﺑﻌﺪ از ﮔﺬراﻧﺪن آﻣﻮزش ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن اﻋﺰام ﺷﺪ. ﻣﺪت 6 ﻣﺎه در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﺿﺪاﻧﻘﻼﺑﻴﻮن و
ﺟﺮﻳﺎنﻫﺎى اﻧﺤﺮاﻓﻰ ﻣﺒﺎرزه ﻛﺮد. ﻣﺪت 7 ﺳﺎل در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻰ داﺷﺖ.
واﻟﺪﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: او ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪاش را دﺳﺖﻛﺎرى ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑـﺮود. ﻣـﺎ او را از
اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻨﻊ ﻛﺮدﻳﻢ، وﻟﻰ او در ﻣﺴﺠﺪى دﻳﮕﺮ، ﭘﺮوﻧﺪه درﺳﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺳـﻘّﺰ
و ﺑﺎﻧﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد.
در ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد، ﭼﻬﺎر ﺑﺎر زﺧﻤﻰ ﺷﺪ. اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ او اﺻـﺎﺑﺖ ﻛـﺮده ﺑـﻮد. ﭼـﻮن
زﺧﻤﺶ ﺳﻄﺤﻰ ﺑﻮد، ﺑﺪون اﻃّﻼع ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺪاوا ﺷﺪ. دوﻣﻴﻦﺑﺎر در ﻋﻤﻠﻴﺎت واﻟﻔﺠﺮ 4، ﺗﻴـﺮ
ﺑﻪ ﺑﺎزوى دﺳﺖ ﭼﭗ او اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاى ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻋﺼﺐ دﺳﺖ، ﺗﺤﺖ ﻋﻤﻞ ﺟﺮّاﺣـﻰ ﻗـﺮار ﮔﺮﻓﺘـﻪ
ﺑﻮد. در ﻋﻤﻠﻴﺎت واﻟﻔﺠﺮ 8، ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ او ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻋﻤـﻞ ﺟﺮّاﺣـﻰ
ﺗﺮﻛﺶ را از دﺳﺖ او ﺧﺎرج ﻛﺮدﻧﺪ. در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﻬﺮان، ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ ﭘﺎى ﭼﭗ او ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده ﺑﻮد
ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﺪاوا دوﺑﺎره رواﻧﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ.
ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺎﻳﺶ زﺧﻤﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد و در ﮔﭻ ﺑﻮد. ﻣﺎ در ﻣﻨﺰل ﻧﺒﻮدﻳﻢ. وﻗﺘـﻰ ﻛـﻪ ﺑﺮﮔـﺸﺘﻴﻢ،
دﻳﺪﻳﻢ او ﭘﺘﻮﻳﻰ روى ﭘﺎﻳﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻔﻬﻤﻴﻢ. ﺑﻌﺪاً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺠﺮوﺣﻴﺖﭘﺎﻳﺶ ﺷﺪﻳﻢ.
از ﺟﺒﻬﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام و ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه ﻣﻰرﻓﺖ. در آنﺟـﺎ ﻧﻤـﺎز
ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ، ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ و ﺑﺮاى ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﻰ ﭘﻴﺎده ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.
در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌﺎل ﺑﻮد. ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ آر. ﭘﻰ . ﺟﻰ ﺗﺎﻧﻚﻫﺎى دﺷﻤﻦ را ﻣﻨﻬﺪم ﻣﻰﻧﻤﻮد. ﮔﺎﻫﻰ ﺑـﺎ
ﮔﺬاﺷﺘﻦ زﺧﻤﻰﻫﺎ ﺑﺮ روى ﻣﻮﺗﻮر ﺳﻴﻜﻠﺖ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻨﺘﻘـﻞ ﻣـﻰﻛـﺮد. در ﻋﻤﻠﻴـﺎتﻫـﺎﻳﻰ
ﺷﺮﻛﺖ ﺟﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ اﻣﻴﺪى ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻫﻤﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: او ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد. ﺑﻌـﺪ از
اﺗﻤﺎم ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد. وﻗﺘﻰ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻋﻠّﺖ ﮔﺮﻳﻪى او را ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﻣـﻦ
ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻤﻰﺷﻮم؟ ﻣﮕﺮ ﻫﻨﻮز ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺷﻬﺎدت را ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم؟
ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦﺑﺎر ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ و ﻳﺎ ﻗﻄﺎر ﺑﺮود، اﻣـﺎ ﻧـﺸﺪ ﻛـﻪ ﻣﺠﺒـﻮر ﺷـﺪ ﺑـﺎ
اﺗﻮﺑﻮس ﺑﺮود و دﻳﮕﺮﺑﺮﻧﮕﺸﺖ.
ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻰ ﭘﻠﻴﺎن در ﺗﺎرﻳﺦ 21/8/1365 و در ﺷﺐ ﻣﺒﻌﺚ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل(ص)، ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪى
ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ در ﻣﻨﻄﻘﻪ آﺑﺎدان ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻰﺷﻮد. ﺗﻴﺮ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴـﻪى ﺳـﻴﻨﻪى او
اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳـﻞ ﻣـﻰﮔـﺮدد. ﭘﻴﻜـﺮ ﻣﻄﻬـﺮ اﻳـﺸﺎن ﭘـﺲ از ﺣﻤـﻞ ﺑـﻪ
زادﮔﺎﻫﺶ در ﺑﻬﺸﺖرﺿﺎ(ع) ﻣﺸﻬﺪ، در ﺟﻨﺐ ﻣﺰار ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.
ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: واﻗﻌﺎً اﻳـﻦ ﻗـﺪر ﺷـﻬﺎدت ﺷـﻴﺮﻳﻦ و آرام ﺑﺨـﺶ اﺳـﺖ. ﺑﻠـﻰ،
ﺷﻬﺎدت ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘﺎرهاى دﻧﻴﺎى ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﺎ را روﺷﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ و از اﻓﻘﻰ ﺑﻪ اﻓﻖ دﻳﮕﺮ ﻣﻰرود. آﻧـﺎن ﻛـﻪ ﺑـﻪ
ﺷﺪت ﻣﺸﺘﺎق زﻳﺎرت ﺧﺪا و ﺷﻬﺎدت در راه اوﻳﻨﺪ، آﻧﺎن ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺳـﺨﺘﻰ ﻣـﻰﺟﻨﮕﻨـﺪ،
ﻣﺠﺮﻳﺎن اﻣﺮ ﺧﺪاﻳﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﺼﻢ ﻣﻰﭘﺮدازﻧﺪ، ﺗﺎ آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳـﺪ ﻣـﻰﺷـﻮﻧﺪ؛ در ﺟﺒﻬـﻪﻫـﺎ
ﻣﻰﺟﻨﮕﻨﺪ، اﻣﺎ دﻳﺪه ﻧﻤﻰﺷﻮﻧﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اى ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ، روزى ﻣﺎ ﭘﻴﺮوز ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ در آن روز ﻣﻌـﺼﻴﺖ ﻧﻜﻨـﻴﻢ. و اﻳـﻦ
ﭘﻴﺮوزىﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه ﻣﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎوردهاﻳﻢ، ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻮدهاﻳﻢ. ﺑﺮادرﻫﺎ، ﺑﻴـﺎﻳﻴﻢ ﺑـﺮاى
رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﻮﻳﻢ و ﺑﺮاى ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﺎن دﻧﻴﺎ - ﻛﻪ ﭼـﺸﻢ ﺑـﻪ اﻧﻘـﻼب ﻣـﺎ دوﺧﺘـﻪاﻧـﺪ -
ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻴﻢ. اﻳﻦ دﻧﻴﺎﻓﺎﻧﻰ اﺳﺖ و ﭼﻪ ﺧﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ دوﺳﺖ ﻧﺎﻇﺮ ﺑـﺮ اﻋﻤـﺎل ﺧـﻮد
ﺑﺪاﻧﻴﻢ. ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم، ﻣﺮا ﺣﻼل ﻛﻨﻴﺪ. اﮔﺮ ﺷﻤﺎ را اذﻳﺖﻛﺮدم، ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ. ﻣﺎدر ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ، ﻣﺜﻞ ﻓﺎﻃﻤﻪ
زﻫﺮا(س) ﺑﺎش. ﮔﺮﻳﻪﻣﻜﻦ ﻛﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻰﺷـﻮﻧﺪ و ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﻧﺎراﺣـﺖ ﻣـﻰﺷـﻮم. ﺑﺮادرﻫـﺎى
ﺑﺴﻴﺠﻰ، ﺑﺎ ﻗﺪرت اﻟﻠّﻪﻗﺪرت ﺳﻴﺎﺳﻰ آﻣﺮﻳﻜﺎ را درﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻴﻢ، وﻟﻰ ﻧﺒـﺮد ﻣـﺎ ﺑـﺎ اﺳـﺘﻌﻤﺎر و اﺳـﺘﻜﺒﺎر
ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻧﺒﺮدى ﻃﻮﻻﻧﻰ اﺳﺖ. اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺤﺮاف ﻛﺸﻴﺪه ﺷﻮﻳﻢ اﻧﻘﻼب ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻰﺧﻮرد. ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺧﻮدﻣـﺎن
را ﺗﺰﻛﻴﻪ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ ﻣﺎل و ﺟﺎن ﺧﻮد ﺟﻬﺎد ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا وﻋﺪه ى ﭘﻴﺮوزى داده اﺳﺖ.
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)