زندگینامه سردار شهید محمود کاوه

 

شهید محمود کاوه/محل تولد:خراسان,مشهد/تاریخ شهادت:11/6/1365/

محل شهادت:قله 2561 حاج عمران/مزار شهید:بهشت رضای مشهد

زندگینامه:

ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه، ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ، در ﺗﺎرﻳﺦ ﻳﻜﻢ ﺧﺮداد ﻣﺎه 1340، در ﻳﻜﻰ از ﻣﺤﻼّت ﻣﺘﻮﺳﻂ و ﻣﺤـﺮوم

 

‫ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪ ‪س ﻣﺸﻬﺪ - ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺿﺪ و در ﺧﺎﻧﻮادهاى ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻣﺘﺪﻳﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﭘﺪرش از ﺑﺎزارﻳﺎن ﺧﺮدهﭘﺎ و ﻣﺘﻌﻬ‪ﺪ ﻣﺸﻬﺪى ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣـﻰآﻣـﺪ و از ﺟﻤﻠـﻪ اﻓـﺮادى ﺑـﻮد ﻛـﻪ در دوران

 

‫اﺧﺘﻨﺎق - ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ اﻳﻨﻜﻪﻣﻘﻠّﺪ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) ﺑﻮد - ﺑﺎ روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻣﺒﺎرز ﺑﺮﺟﺴﺘﻪاى ﻫﻤﭽـﻮن ﺣـﻀﺮت

 

‫آﻳﺖاﻟﻠّﻪ ﺧﺎﻣﻨﻪاى، ﺷﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻤﻰﻧﮋاد و ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﺣﺸﺮ و ﻧﺸﺮ داﺷﺖ. او ﻛﻪ ﺑـﺎ ﺗـﻼش آﮔﺎﻫﺎﻧـﻪ در

 

‫ﺻﺪد ارﺗﻘﺎى ﺳﻄﺢ دﻳﻨﻰﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪ ﭘﺴﺮش ﺑﻮد، ﻣﺤﻤﻮد ﻛﻮﭼﻚ را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ و ﻣﺤﺎﻓـﻞ

 

‫ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﻰﺑﺮد؛ اﻟﺒﺘّﻪﻫﻤﺎن ﻣﺤﺎﻓﻞ و ﺳﭙﺲ ﻛﻼﺳﻬﺎ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﻓﻴﻊ ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖ ﻣﺒـﺎرزاﺗﻰ و ﺧﻠـﻮص

 

ﻋﻠﻤﻰ ﻛﺎوه ﺗﺎﺛﻴﺮات ﺑﺮﺟﺴﺘﻪاى ﮔﺬارد.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﺗﻌﺎﻟﻰ اﻳﻦ ﺑﭽ‪ﻪ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣـﻮد، از درﮔـﺎﻫﺶ

 

‫ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﻛﻪ او را در ﺳﻠﻚ ﺻﺎﻟﺤﺎن ﻗﺮار دﻫﺪ و ﻋﺎﻗﺒﺖ او را ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﻛﻨﺪ و ﻃﻮرى رﺷﺪ ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ ﭘﻴـﺮو

 

‫واﻗﻌﻰ ﻣﻜﺘﺐ اﺳﻼم ﺑﺎﺷﺪﻛﻪ اﻟﺤﻤﺪﻟﻠّﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻫﻢ ﺷﺪ. ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ او را ﺑـﻪ ﻣﻜﺘـﺐ

 

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺗﺎ ﻗﺮآن ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮد و از ﻫﻤﺎن ﺳﻦ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﻴﺮى ﻗﺮآن ﻛﺮد. اﻟﺤﻤﺪﻟﻠّﻪ ﺑﺰرگ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪ ﺑﺎ

 

‫ﻗﺮآن ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺄﻧﻮس ﺑﻮد. از ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ او ﻧﻤﺎز ﻳﺎد دادم و او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰﺑﺮدم. ﺣـﻀﺮت

 

‫آﻳﺖ اﷲ ﺧﺎﻣﻨﻪاى ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ او را از ﺑﭽﮕﻰاش ﻣﻰﺷﻨﺎﺳـﻢ. ﭘـﺪر ﺷـﻬﻴﺪ ﺟـﺰء اﺻـﺤﺎب و ﻣﻼزﻣـﻴﻦ

 

‫ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﻣﺴﺠﺪ اﻣﺎم ﺣﺴﻦ(ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴ‪ﻼم) ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻨﺪه آﻧﺠﺎ ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم و ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻣـﻰﻛـﺮدم. او

 

‫دﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﭽ‪ﻪ را ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰآورد و ﻣﻦ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ او ﻫﻤﻴﻦ ﻳـﻚ ﭘـﺴﺮ را

 

‫دارد.

 

‫ﻛﺎوه ﺗﺤﺼﻴﻼت ﺧﻮد را از دﺑﺴﺘﺎن آﻏﺎز ﻛﺮد و ﺑﺎ اﺗﻤﺎم دوره راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻋﻼﻗـﻪ واﻓـﺮى ﻛـﻪ ﺑـﻪ

 

‫ﻛﺴﺐ ﻋﻠﻮم دﻳﻨﻰ در ﺣﻮزهﻫﺎى ﻧﻮر و ﻣﻌﺮﻓﺖ داﺷﺖ، دروس ﺣﻮزوى را ﺑﺮﮔﺰﻳـﺪ و ﭼﻨـﺪى ﻧﻴـﺰ در اﻳـﻦ

 

‫وادى ﺑﻪ ﺳﻠﻮك ﭘﺮداﺧﺖ. اﮔﺮﭼﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺑﻬـﺮهﻫـﺎى ﻣﻴﻤـﻮﻧﻰ از دوران ﻛﻮﺗـﺎه ﺗﺤـﺼﻴﻞ در ﻣﺮاﺣـﻞ

 

‫ﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ ﺣﻮزه ﺑﺮد. وﻟﻴﻜﻦ در ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ اﮔـﺮ ﺑـﺎ اﺧـﺬ ﻣـﺪرك دوران ﭘﺎﻳـﺎﻧﻰ

 

‫دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن در اﻳﻦ وادى ﻣﻘﺪ‪س ﮔﺎم ﺑﮕﺬارد، ﻣﻮﻓّﻖﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﻟﺬا ﺑﺎ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ در آﻳﻨـﺪه و ﺑﻌـﺪ از

 

ﻛﺴﺐ ﻣﺪرك دﻳﭙﻠﻢ ﺑﻪ اداﻣﻪ دروس ﺣﻮزوى ﺑﭙﺮدازد، ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻛﻼﺳﻴﻚ ﻣﺘﻮﺳ‪ﻄﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ.

 

ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه در آن روزﮔﺎر، ﺟﻮاﻧﻰ ﭘﺮ ﻧﺸﺎط، ﻓﻌ‪ﺎل و ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪاى آرام و ﻗـﺮار ﻧﺪاﺷـﺖ و در

 

‫ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎى اﻧﻘﻼب ﺣﻀﻮرى ﻓﻌ‪ﺎل داﺷﺖ. او ﺑﺎ ﺷﺮﻛﺖ در ﻛﻼﺳﻬﺎ و ﻣﺤﺎﻓﻞ درﺳـﻰ ﻣـﺴﺠﺪ اﻣـﺎم

 

‫ﺟﻮاد(ع) و اﻣﺎم ﺣﺴﻦﻣﺠﺘﺒﻰ(ع) ﮔﺎه اﻧﻔﺮادى و ﮔﺎه ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻮار ﺧﻮﻳﺶ، از ﻫـﺪاﻳﺘﻬﺎ و ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ

 

‫ﺣﻀﺮت آﻳﺖ اﷲ ﺧﺎﻣﻨﻪاى - ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﺣﺎج ﺳﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ آﻗﺎ ﻗﻄﺐ ﻣﺒﺎرزات ﻣـﺮدم ﻣـﺸﻬﺪ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎر

 

‫ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ - ﺑﻬﺮهﻫﺎى ﻓﺮاوان ﺑﺮد. او در ﻣﺤـﻀﺮ ﺷـﻬﻴﺪان ﺣﺠـﺔ اﻻﺳـﻼم ﻫﺎﺷـﻤﻰﻧـﮋاد و ﺣﺠﺔاﻹﺳـﻼم

 

‫ﻛﺎﻣﻴﺎب ﻧﻴﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻰﺷﺪ و رهﺗﻮﺷـﻪﻫـﺎى ﻫﻤـﻴﻦ ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ را ﺑـﺎ ﺧـﻮد ﺑـﻪ ﻣﺤـﻴﻂ دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن و ﻣﻴـﺎن

 

‫داﻧﺶآﻣﻮزان ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﻤﻴﻦ وﻳﮋﮔﻴﻬﺎ، ﻣﺸﺨّﺼﺎت و داﻧﺴﺘﻪﻫﺎ ﺑﻮد ﻛـﻪ وى را ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻳﻜـﻰ از

 

ﻣﺤﻮرﻫﺎى ﻣﺒﺎرزه در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪ.

 

‫او در ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) ﭼﻪ در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن و ﭼﻪ در ﻣﺤﻴﻄﻬﺎى دﻳﮕﺮ ﺗﻼش ﻣﻰﻛﺮد و

 

‫در درﮔﻴﺮﻳﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺰدوران رژﻳﻢ ﺷﺎه و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘـﺪرﺑﺰرﮔﻮارش ﻓﻌ‪ﺎﻻﻧـﻪ ﺷـﺮﻛﺖ ﻣـﻰﺟـﺴﺖ.

 

‫ﭼﻬﺎرراه ﺷﻬﺪا، ﭼﻬﺎر راه ﺧﺴﺮوى، ﻣﻴﺪان ﺷﻬﺪا، ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻠﻚ و اﻃﺮاف ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ـﺮ ﺧـﺎﻃﺮات ﺗﻼﺷـﻬﺎ و

 

‫ﻣﻘﺎوﻣﺘﻬﺎى او را ﺑﻪﻫﻤﺮاه ﻣﺮدم ﺳﻠﺤﺸﻮر ﻣﺸﻬﺪ ﺛﺒﺖ و ﺿﺒﻂ ﻛﺮده اﺳﺖ. آﻧﺎن ﻛﻪ در ﺣﺎدﺛـﻪ ﻣﺤﺎﺻـﺮه

 

‫ﻣﺴﺠﺪاﻟﺮّﺿﺎ(ع) - واﻗﻊ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻬﺎرﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻬﺎﺟﻢ ﺳـﺒﻌﺎﻧﻪ ﻣـﺰدوران ﻧﻈـﺎﻣﻰ و ﭼﻤـﺎﻗﻜﺶ

 

‫ﭘﻬﻠﻮى را ﺑﻪ ﻳﺎد دارﻧﺪ، اﮔﺮ ﻗﺪرى ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮﻳﺶ رﺟﻮع ﻛﻨﻨﺪ، ﻧﻮﺟﻮاﻧﻰ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻰآورﻧـﺪ

 

‫ﻛﻪ ﺳﻮار ﺑﺮ ﻣﻮﺗﻮر ﮔﺎزى ﻗﺮاﺿﻪ ﺧﻮﻳﺶ از ﻣﻴﺎن ﺻﻒ ﻣﺰدوران رژﻳﻢ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎره ﺷﻌﺎر ﻣﺮگ

 

‫ﺑﺮ ﺷﺎه، درود ﺑﺮ ﺧﻤﻴﻨﻰﺳﺮ ﻣﻰداد. ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﻫﻤﭽﻮن ﻫﻤﻪ ﻣـﺮدم ﺣـﺰب اﻟﻠّـﻪ و ﺷـﺮﻳﻒ ﻣـﺸﻬﺪ در

 

‫ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻋﺮﺻﻪﻫﺎى ﻣﻘﺎﺑﻠﻪﺑﺎ رژﻳﻢ آدم ﻛﺶ و ﺗﺎ دﻧﺪان ﻣﺴﻠّﺢ ﭘﻬﻠﻮى ﺣﻀﻮرى ﻓﻌ‪ﺎل داﺷﺖ.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ از ﻋﻼﻗﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ اﻣﺎم اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم(ره) ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﺑﻪ اﻣﺎم(ره) ﺧﻴﻠﻰ ﻋﻼﻗـﻪ داﺷـﺖ.

 

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﺳﻼم و اﻧﻘﻼب ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎﻣﻼً از اﻣﺎم اﻃﺎﻋﺖ و ﻫﻴﭻﮔـﺎه ﻧﺒﺎﻳـﺪ از ﻓﺮﻣـﺎﻧﺶ

 

‫ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻛﻨﻴﻢ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦﺧﺎﻃﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن اﺑﺘـﺪاى اﻧﻘـﻼب در ﺻـﺤﻨﻪ ﺑـﻮد و ﻓﻌ‪ ‪ـﺎﻟﻴﺖ داﺷـﺖ و

 

‫اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم(ره) را ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮد و در ﻛﻼﺳﻬﺎى آﻗـﺎى ﺧﺎﻣﻨـﻪاى و ﺷـﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷـﻤﻰﻧـﮋاد ﺷـﺮﻛﺖ

 

ﻣﻰﻛﺮد و در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺣﻀﻮرى ﻓﻌ‪ﺎل داﺷﺖ.

 

‫بعد از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ و ﺣﺮاﺳﺖ اﻧﻘﻼب اﺳـﻼﻣﻰ و ﺑـﻪ ﻟﺤـﺎظ اﺣـﺴﺎس ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﻰ ﺑـﺰرگ در

 

ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ، ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﭘﻴﻮﺳﺖ.

 

‫ﻛﺎوه ﺑﺎ آن آﻣﺎدﮔﻰ و ﻣﺸﺨﺼﺎت زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﺳـﺒﺰ ﭘﺎﺳـﺪارى از اﻧﻘـﻼب اﺳـﻼﻣﻰ ﻣﻠـﺒﺲ ﺷـﺪ،

 

‫ﺷﻮﻛﺘﻰ دﻳﮕﺮ ﻳﺎﻓﺖ.

 

‫زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻈﺎﻣﻰ و ﭼﺮﻳﻜﻰﻛﺎوه ﺑﺎ ورود ﺑﻪ ﺳﭙﺎه آﻏﺎز ﺷﺪ. او اﺑﺘﺪا ﺷﺶ ﻣﺎه در ﺳﭙﺎه ﻣﺸﻬﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﻛـﺮد

 

‫و آن ﮔﺎه ﻛﻪ اﺳﺘﻌﺪاد و ﻋﻼﻳﻖ رزﻣﻰ و ﺟﻬﺎدى وى ﺑﺮاى ﻣﺴﺌﻮﻻن ﺳﭙﺎه در ﻣـﺸﻬﺪ آﺷـﻜﺎر ﺷـﺪ، ﺑـﺮاى

 

‫ﻳﻚ دوره ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻪ ﭼﺮﻳﻜﻰﻋﺎزم ﺗﻬﺮان ﺷﺪ و در ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑـﻪ اﻣـﺮ آﻣـﻮزش ﻧﻈـﺎﻣﻰ ﺑـﺮادران ﺳـﭙﺎه و

 

‫ﺑﺴﻴﺞ ﭘﺮداﺧﺖ. ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪى از دوران ﺗﺪرﻳﺲ ﻓﻨﻮن ﻧﻈﺎﻣﻰ وى در ﭘﺎدﮔﺎﻧﻬﺎى آﻣﻮزﺷﻰ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ

 

‫ﻃﻰ ﻳﻚ ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﺷﺶﻣﺎﻫﻪ ﺑﺮاى ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﺑﻴﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(رﺿـﻮان اﷲ ﺗﻌـﺎﻟﻰ ﻋﻠﻴـﻪ) ﺑـﻪ

 

‫ﺗﻬﺮان ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮد و ﭘﺲ از ﻃﻰ آن ﻣﺄﻣﻮر‪ ‪ﻳﺖ ﺧﺎﻃﺮه اﻧﮕﻴﺰ، ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﻋـﺎزم ﺟﺒﻬـﻪﻫـﺎى

 

‫ﺟﻨﻮب ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ ‪ﻪﺑﻪ اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎ و ﺗﻮان رزﻣﻰ - ﺗﺨﺼﺼﻰاش در آن ﻣﻘﻄﻊ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺜﻤﺮ ﺛﻤﺮ واﻗﻊ ﺷﺪ.

 

‫در آن دوران آﻣﻮزﺷﻬﺎى ﭼﺮﻳﻜﻰ - رزﻣﻰ در ﺑﻴﻦ آﺣﺎد ﻣﺮدم ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ ﺑـﻪ ﺟـﺪ‪ ﻣـﺸﻬﻮد ﺑـﻮد زﻳـﺮا در

 

‫ﺷﺮاﻳﻂ ﻏﺎﻓﻞ ﮔﻴﺮى ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻧﻈﺎﻣﻰ و دﻓﺎﻋﻰ ﻛﺸﻮر و ﻧﻴﺰ در ﻋﺮﺻـﻪﻫـﺎى ﻧﺒـﺮد ﻣﺮدﻣـﻰ ﻣـﻰﺗﻮاﻧـﺴﺖ

 

‫ﻣﻌﺎدﻟﻪ ﻧﻈﺎﻣﻰ را ﺑﻪﻧﻔﻊ ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮدﻫﺪ. ﻟـﺬا ﺑـﺎ ﻫﻤـﻪ ﺗﻤـﺎﻳﻠﻰ ﻛـﻪ ﺷـﻬﻴﺪ ﺑـﻪ ﻣﺎﻧـﺪن در

 

‫ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﻧﺒﺮد داﺷﺖ، ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺮاى آﻣﻮزش ﺑﺮادران ﺳﭙﺎه و ﺑﺴﻴﺞ ﺑـﻪ ﻣـﺸﻬﺪ ﻓـﺮا ﺧﻮاﻧـﺪه ﺷـﺪ و در

 

‫زﻣﻴﻨﻪ آﻣﻮزش ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. ﻟﻴﻜﻦ ﺟﺎن ﺑﻰ ﺗﺎب آن ﭼﺮﻳـﻚ ﻛـﺎر آزﻣـﻮده و ﻣﻌﺘﻘـﺪ - اﮔﺮﭼـﻪ در ﺣـﺎل

 

‫آﻣﻮزش ﻧﻈﺎﻣﻰ و ﺗﻤﻬﻴﺪ و ﻣﺴﻠّﺢ ﻛﺮدن ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن و ﭘﺎﺳﺪاران ﺑﻮد در ﺷﻬﺮ آرام ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ. ﻟـﺬا ﺑـﻪ ﻫـﺮ

 

‫ﻗﻴﻤﺘﻰ در ﺗﻼش ﺑﻮد ﺗﺎﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪﻫـﺎى ﺧـﻮن و آﺗـﺶ ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ و از ﺷـﺮاﻓﺖ ﻣـﻴﻬﻦ ﺣـﺴﻴﻦ(ع)

 

‫ﭘﺎﺳﺪارى ﻛﻨﺪ. ﺑﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻔﺲ ﺗﻨﮓ ﺷﻬﺮ را ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻧﻜـﺮد و اﻳـﻦ ﺑـﺎر ﻋـﺎزم دﻳـﺎر ﻣﺤـﺮوم و

 

‫ﻣﻈﻠﻮم و ﮔﺮوﻫﻚﮔﺰﻳﺪه و ﺟﻨﮓزده ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺷﺪ.

 

ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪﻛﺎوه ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎدر ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ از اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳـﺎن ﺑـﺮاى آزادﺳـﺎزى ﺷـﻬﺮ

 

 ﺑﻮﻛﺎن ﻋﺎزم ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻮدﻧﺪ، راﻫﻰ ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺷﺪ.

 

‫ﻛﺎوه در ﺳﺎل 1362 ﺑﺎﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻤﺎداﻷﺳﻼﻣﻰ ازدواج ﻛﺮد. ﺛﻤﺮه اﻳﻦ زﻧـﺪﮔﻰ ﻣـﺸﺘﺮك ﺳـﻪ ﺳـﺎﻟﻪ

 

‫دﺧﺘﺮى ﺑﻪ ﻧﺎم زﻫﺮا اﺳﺖ ﻛﻪ در 15 دى 1363 ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در او‪ﻟﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮرد و ﺻﺤﺒﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺒﻞ از ازدواج داﺷﺘﻴﻢ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ:

 

‫ﻣﻦ ﻣﺮد زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴﺴﺘﻢ. آدﻣﻰ ﻛﻪ در ﺳﺘﺎد ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ، ﻧﻴﺴﺘﻢ. ﻣﻦ ﻣﺮد ﺟﺒﻬﻪام، ﺣﺘّﻰ اﮔﺮ ﺟﻨـﮓ اﻳـﺮان و

 

‫ﻋﺮاق ﺗﻤﺎم ﺷﻮد، ﺑﺎز در ﻟﺒﻨﺎن ﻳﺎ در ﺟﺎى دﻳﮕﺮ. ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﭘﺎﺳﺪارى ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ در ﺳﺘﺎد ﺑﻨـﺸﻴﻨﺪ و

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﻴﺪا ﻧﻜﻨﺪ، ﭘﺎﺳﺪار ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻣﮕﺮ ﻛـﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ واﻗﻌـﺎً ﻻزم ﺑﺎﺷـﺪ در ﺳـﺘﺎد ﺑﻤﺎﻧﻨـﺪ. ﺗﻨﻬـﺎ

 

‫ﺧﻮاﺳﺘﻪاش از ﻣﻦ اﻳﻦﺑﻮد ﻛﻪ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﺮا درك ﻛﻨﻰ و زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﺳﻠﺤﻪام ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد، ﺷﻤﺎ

 

 زﻳﻨﺐوار راﻫﻢ را اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ.

 

‫ﭘﺪر اﻳﺸﺎن در ﺧﺎﻃﺮهاى ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: وﻗﺘﻰ ﺷﻨﻴﺪه ﺑـﻮد در ﻛﺮدﺳـﺘﺎن ﻋـﺪه اى از ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن را ﺑـﺮاى

 

‫ﻣﺮاﺳﻢ ﺟﺸﻦ ﺧﻮدﺷﺎن ﺳﺮﺑﺮﻳﺪه اﻧﺪ، ﺑﺮاى ﻛﺴﺐ رﺿﺎﻳﺖ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔـﺖ: ﭘـﺪر، ﻣـﻦ ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻢ ﺑـﺮوم

 

‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن. ﮔﻔﺘﻢ: روزى ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪى، ﻣﺎ ﺗﻮ را در راه ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺪﻳﻪ ﻛﺮدﻳﻢ.

 

‫ﭘﺲ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ و رﻓﺘﻦ او ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ، ﻫﻤﺮزﻣﺎن او ﺧﺒﺮ آوردﻧﺪ: اﻳﺸﺎن او‪ﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻛﺮدﺳـﺘﺎن

 

‫ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺖ، ﺧﺎك آﻧﺠﺎ را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﺠﻤ‪ﻊ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﮔﻔﺖ: ﻣﻠّﺖ ﻣﻈﻠﻮم ﻛﺮدﺳـﺘﺎن

 

 ﻣﺎ ﻛﺎﻣﻼً آﻣﺎده اﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را از ﺑﻨﺪ و ﺳﺘﻢ اﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻴﺎن و اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن ﻧﺠﺎت دﻫﻴﻢ.

 

‫او در ﺑﺪو ورود ﺑﻪﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻳﻚ ﮔﺮوه دوازده ﻧﻔﺮه ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻟﻴﺎﻗﺘﻬـﺎ و

 

‫ﺷﺠﺎﻋﺘﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻮل ﮔﺮوﻫﺎن ﺿﺮﺑﺖ ﺳﭙﺎه ﺳـﻘّﺰ ﻣﻨـﺼﻮب ﺷـﺪ. ﺑﻌـﺪ از

 

‫ﭼﻨﺪ ﻋﻤﻠﻴ‪ه ‪ﺎت ﺳﭙﺎه ﺳﻘّﺰ ﻧﺎﻳﻞ ﺷﺪ. در اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑـﺎ ﺗﻮﺟ‪ـﺎت ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪه، ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻋﻤﻠﻴ

 

‫ﺑﻪ ﻋﺪه ﻗﻠﻴﻞ ﻧﻴﺮو و ﻛﺎرﺷﻜﻨﻰﻫﺎى ﺑﻨﻰﺻﺪر و ﺑﺎﻧﺪ ﻧﻔـﻮذش، ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت آزادﺳـﺎزى ﻣـﺮز ﺑـﺴﻄﺎم را ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ وﺻﻔﻰﻃﺮح رﻳﺰى ﻛﺮد و ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﺟﺎده ﻣﺮزى را ﻃﻰ ﻳـﻚ ﻣﺮﺣﻠـﻪ و در

 

‫ﻋﺮض ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ در ﻗﻠﺐ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﻔﻮذ ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دﻳﮕﺮ ﻳﺎراﻧﺶ آزاد ﻛـﺮد. ﺑـﺎ

 

‫اﺟﺮاى اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ ‪ ‪ـﺎت ﻳﻜﻰ از راهﻫﺎى ﻣﺴﻠّﻢ ارﺗﺒﺎط و ﺗﻐﺬﻳﻪ ﺿﺪ اﻧﻘﻼب داﺧﻠﻰ ﺑﺎ ﺑﻌﺜﻴﻮن ﻣﺘﺠـﺎوز ﺑـﺴﺘﻪ

 

‫ﺷﺪ و ﻋﺪه زﻳﺎدى از آﻧﺎن ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪﻧﺪ. اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ ‪ ‪ﺎت ﻧﻪ ﺑﺮاى ﺑﻌﺜﻴﻮن و ﻋﻤﺎل داﺧﻠﻰﺷﺎن - ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ

 

‫ﺗﻬﺎﺟﻢ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪه او ﺟﺰ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻳﺎ ﻧﺎﺑﻮدى راﻫﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ - و ﻧﻪ ﺑﺮاى ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺧـﻮدى ﺑـﻪ راﺣﺘـﻰ

 

‫ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎور ﻧﺒﻮد. اﻳﻦﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻮﻓّﻖ در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﻛﻪ ﮔﺎه اﺻﻞ ﭘﻴﺮوزﻳﻬﺎى ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه را ﻣﻮرد ﺗﺮدﻳﺪ

 

‫ﻗﺮار ﻣﻰدادﻧﺪ و ﺑﺎﺗﻮﺟ‪ ‪ﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﭙﺎه از ﻃﺮف ﺑﻨﻰﺻﺪر و دارو دﺳﺘﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖﻛﺎرش ﺑﻪ ﻋﺪم ﺗﺨﺼﺺ در

 

ﺟﻨﮓ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻰﺷﺪ، اﻫﻤﻴ‪ﺖﻓﻮقاﻟﻌﺎده اى داﺷﺖ.

 

‫او ﺑﺎ ﻫﻤﻜﺎرى ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ از ﺑﺮادران ﻣﺘﻌﻬ‪ ‪ﺪ از ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺮﺗﻴﭗ ﺻﻴﺎد ﺷـﻴﺮازى - ﻛـﻪ در آن زﻣـﺎن درﺟـﻪ

 

‫ﺳﺮﮔﺮدى داﺷﺖ - ﻧﻘﺸﻪ آزادﺳﺎزى ﺑﻮﻛﺎن را ﻃﺮحرﻳﺰى ﻛﺮدﻧﺪ. ﻧﻘﺸﻪاى ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫـﻢ ﺑـﺎ ﻛﺎرﺷـﻜﻨﻰﻫـﺎى

 

‫ﺑﻨﻰﺻﺪر ﺧﻴﺎﻧﺖﻛﺎر و ﺑﺎﻧﺪش ﻋﻤﻠﻰ ﻧﺸﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺳﺮﮔﺮد ﺻﻴ‪ﺎد ﺷﻴﺮازى را ﺗـﻮﺑﻴﺦ و ﺑﻌـﺪ از ﺧﻠـﻊ

 

 ‫ﻳﻚ درﺟﻪ، از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻟﺸﻜﺮ ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﺮﻛﻨﺎر ﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﭘﻰ در ﭘﻰ از ﺳﻮى وى ﻃﺮح رﻳﺰى و اﺟﺮا ﻣـﻰﺷـﺪ، ﻋﺮﺻـﻪ را ﺑـﺮ ﺿـﺪ‪ اﻧﻘـﻼب ﺗﻨـﮓ

 

‫ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ آن ﺣﺪ‪ ﻛﻪ ﺑﺎﻷﺧﺮه در ﻣﺮﺣﻠﻪ اول ﺑﺮاى زﻧﺪه ﻳﺎ ﻣﺮده ﻛﺎوه ﺳﻴﺼﺪﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن و در ﻣﺮﺣﻠـﻪ

 

 ‫دوم ﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﺎن ﺑﺮاى ﺳﺮ او ﺟﺎﻳﺰه ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺗﻴﻤﻬﺎى ﻣﺘﻌﺪ‪دى ﺑﺮاى ﺗﺮور او ﻣﺄﻣﻮر ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫در اﻳﻦ ﻣﺪ‪ت ﺑﺎ ﻫﻤﻪﻛﺎرﺷﻜﻨﻰﻫﺎ و ﺗﻬﺪﻳﺪﻫﺎ دوﺑﺎر ﺗﺎ آﺳﺘﺎﻧﻪ آزادﺳﺎزى ﺷﻬﺮ ﺑﻮﻛﺎن ﭘﻴﺶ رﻓﺖ و ﻫﻔـﺪه

 

ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ از ﺟﺎد‪ه ﺳﻘّﺰ - ﺑﻮﻛﺎن را ﭘﺎﻛﺴﺎزى ﻛﺮد و آزاد ﺳﺎﺧﺖ.

 

‫ﺑﺎ ﻋﺰل ﺑﻨﻰﺻﺪر او‪ﻟﻴﻦ اﻗﺪام ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه، آزاد ﺳﺎزى ﺷﻬﺮ ﺑﻮﻛﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻰ ﺳـﺮدار ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﻧﺎﺻﺮ ﻛﺎﻇﻤﻰ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ. از اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻮج ﭘﺎﻛﺴﺎزى ﺟﺪ‪ ‪ى و ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑـﺎ ﻫﻤـﺖ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﻤ‪ ‪ـﺪ ﺑﺮوﺟﺮدى و ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺎﺻﺮ ﻛﺎﻇﻤﻰ و ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻮﺑﻨﺪهﺗﺮ آﻏﺎز ﺷﺪ. ﻋﻤﻠﻴﺎت

 

‫ﺑﻌﺪى ﺑﺎ وﺟﻮد آﻏﺎز ﻓﺼﻞ زﻣﺴﺘﺎن در ﻣﺤﻮر اﺳﺘﺮاﺗﮋﻳﻚ و ﻣﺮزى ﺑﺎﻧﻪ - ﺳﺮ دﺷﺖ ﺑﻪ اﺟﺮا در آﻣﺪ. ﻫـﺪف

 

‫اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﻜﺴﺘﻦﻣﺤﺎﺻﺮه ﺷﻬﺮ ﺳﺮدﺷﺖ و اﻳﺠﺎد ارﺗﺒﺎط ﺑﻴﻦ ﺳﺮدﺷﺖ و دﻳﮕﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎى ﻛﺮدﺳـﺘﺎن

 

‫از ﻃﺮﻳﻖ راه زﻣﻴﻨﻰﺑﻮد. در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺤﻮر ﺣﻤﺎﺳﻪﻫـﺎ آﻓﺮﻳـﺪ، ﻛـﻪ در

 

‫ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ ‪ﺎت ﺑﻪ آزاد ﺳﺎزى ﺟﺎد ه ﺑﺎﻧﻪ - ﺳﺮدﺷﺖ و ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺷﻬﺮ ﺳﺮدﺷﺖ ﻣﻨﺠـﺮ ﺷـﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت زﻣﻴﻨﻪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺗﻴﭗ وﻳﮋه ﺷﻬﺪا ﻧﻴﺰ ﻓﺮاﻫﻢ ﺷـﺪ. زﻳـﺮا ﺑﺮادراﻧـﻰ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﺑﺮوﺟﺮدى و ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎﻇﻤﻰﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﻛـﺎوه و ﺷـﻬﻴﺪ ﮔﻨﺠـﻰزاده و ﺷـﻬﻴﺪ ﻗﻤـﻰ ﺑﻴـﺸﺘﺮ آﺷـﻨﺎ ﺷـﺪﻧﺪ و

 

‫اﺳﻜﻠﺖﺑﻨﺪى ﺗﻴﭗ را ﺑﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻴﺮوﻫﺎى زﺑﺪه و ورزﻳﺪه ﭘﻰ رﻳﺨﺘﻨﺪ و ﺷﻬﻴﺪ ﻛـﺎوه ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺗﻴﭗ در ﻧﻈﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. رادﻳﻮﻫﺎى ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎ ﭘﺨﺶ اﻛﺎذﻳﺐ ﺳﻌﻰ در ﻣﺨﺪوش

 

‫ﺳﺎﺧﺘﻦ ﭼﻬﺮه ﺗﻴﭗ وﻳﮋه ﺷﻬﺪا ﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻮﻧﻪ رادﻳﻮ ﻋﺮاق ﮔﻔﺖ: اﻳﺮان ﭼﻨﺪ ﻧﻔـﺮ از ﭘﺎﺳـﺪاران

 

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞﻓﺮﺳﺘﺎده ﺗﺎ ﻃﻰ ﻳﻚ دوره ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﺮاى ﺳﺮﻛﻮب ﺧﻠﻖ ﻛُﺮد آﻣﻮزﺷﻬﺎى ﻣﺨـﺼﻮص

 

‫را ﻓﺮاﮔﻴﺮﻧﺪ.

 

‫اوﻟﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺗﻴﭗ وﻳﮋه ﺷﻬﺪا ، آزادﺳﺎزى ﺳﺪ ‪ ‪ ‪ اﺳﺘﺮاﺗﮋﻳﻚ ﺑﻮﻛﺎن و ﺟﺎده ﭼﻬﻞ و ﻫﻔﺖ ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮى آن

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ در آن زﻣﺎن ﺗﻮﺳﻂ رﻳﺎﺳﺖ ﻣﺤﺘﺮم ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮراى اﺳﻼﻣﻰ - ﺣﺠﺔاﻹﺳﻼم و ﻣـﺴﻠﻤﻴﻦ ﻫﺎﺷـﻤﻰ

 

‫رﻓﺴﻨﺠﺎﻧﻰ - و ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﻣﺤﺘﺮم - ﻣﻬﻨﺪس ﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ ﻣﻮﺳﻮى - ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻳـﻚ ﭘﻴـﺮوزى ﻣﻬـﻢ‪ و

 

ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪه ﻋﻠﻴﻪ ﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب داﺧﻠﻰ ﻣﻮرد ﺳﺘﺎﻳﺶﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪﻋﻤﻠﻴﺎت آزاد ﺳﺎزى ﺟﺎده ﺻﺎﺋﻴﻦ دژ - ﺗﻜﺎب آﻏﺎز ﺷﺪ. اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ ‪ﺎت ﻫﻢ ﺑـﺎ ﭘﻴـﺮوزى

 

‫ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺿﺪ‪ ‪ اﻧﻘﻼﺑﻴﻮن ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺎر را ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ ﻛﺮد. ﭘﺲ از آزاد ﺳـﺎﺧﺘﻦ آن ﺟـﺎده، ﺗﻴـﭗ وﻳـﮋه

 

‫ﺷﻬﺪا در ﻳﻚ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻛﻴﻠﻪ و اﺷﺘﻮزﻧﮓ را در ﻳﻚ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﺎﻛـﺴﺎزى ﻛـﺮد ﺑـﻪ

 

‫ﻃﻮرى ﻛﻪ ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب را ﻣﺠﺒﻮر ﻛﺮد زﻧﺪان ﺧـﻮد را در ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺗﺨﻠﻴـﻪ ﻛﻨـﺪ و ﺑـﻪ ﻃـﺮف ﺧـﺎك ﻋـﺮاق

 

‫ﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻰ ﻛﻨﺪ.

 

‫ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪى ﻃﺮح و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آزادﺳﺎزى ﻣﺤﻮر اﺳﺘﺮاﺗﮋﻳﻚ ﻣﺮزى ﭘﻴﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺳﺮدﺷﺖ - ﻛﻪ ﻗﻄﺐ ﺳﻴﺎﺳـﻰ

 

‫و ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰآﻣﺪ و ﻣﺮﻛﺰ ﺗﺠﻤ‪ ‪ ‪ﻊ ﺿﺪ اﻧﻘﻼب در آن ﻗﺮار داﺷﺖ - رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ. اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺎ ﺳـﻪ

 

‫ﻣﺎه ﺟﻨﮓ ﻣﺪاوم و ﺷﺎﻧﺰده ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ ‪ـﺎت ﻣﻮﻓﻘﻴﺖآﻣﻴـﺰ ﺑـﻪ آزادﺳـﺎزى ﻣﺤـﻮر ﭘﻴﺮاﻧـﺸﻬﺮ - ﺳﺮدﺷـﺖ

 

‫واﻟﺤﺎق ﻧﻴﺮوﻫﺎى اﻳﻦ دو ﺷﻬﺮ، درﻫﻢ ﻛﻮﺑﻴﺪه ﺷﺪن ﻣﺮﻛﺰ ﺗﻴﻤﻬﺎى ﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب و اﻧﻬـﺪام ﻣﺮﻛـﺰ رادﻳـﻮﻳﻰ

 

‫آﻧﻬﺎ، آزاد ﺳﺎزى ارﺗﻔﺎﻋﺎت اﺳﺘﺮاﺗﮋﻳﻚ ﻣﺮزى ﻣﻨﺎﻃﻘﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻟﻮاﺗﺎن و ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن و زﻧﺪان دوﻟﻪﺗﻮ و اﻧﻬﺪام

 

‫ادوات و اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻓﺮاوان آﻧﻬﺎ، ﻛﺸﺘﻦ ﺑﻴﺶ از ﻫﻔﺘﺼﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔـﺮ از ﺿـﺪ‪اﻧﻘﻼب و آزادﺳـﺎزى ﺑـﻴﺶ از

 

‫ﻳﻜﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ از ﺟﺎد‪ ‪ه اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزى ﻛﺎﻣﻞ رﺳﻴﺪ. اﻳﻦ ﻓﺘﺢ ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟـﻪ

 

‫ﻓﺘﺢاﻟﻔﺘﻮح ﻧﺒﺮدﻫﺎى ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻮد. ﻧﻘﺶ اﺻﻠﻰ و اﺳﺎﺳﻰ را در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه ﺑﺮﻋﻬﺪه

 

‫داﺷﺖ، زﻳﺮا در ﻃﻰ‪ ‪ ‪ ‪ ‪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اول و دو م اوﻟﻴﻦ و دوﻣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ وﻳﮋه ﺷﻬﺪا - ﺑـﺮادر ﻧﺎﺻـﺮ

 

‫ﻛﺎﻇﻤﻰ و ﺑﺮادر ﻣﺤﻤ‪ ‪ﺪ ﮔﻨﺠﻰزاده - ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻋﻤﻠﻴﺎت را

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﮕﺬاﺷﺖ اﻳﻦ ﺷﻬﺎدﺗﻬﺎ ﺣﺘّﻰ ﻟﺤﻈﻪاى روﻧـﺪ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت را ﻛﻨـﺪ ﻳـﺎ ﻣﺘﻮﻗّـﻒ

 

 ﺳﺎزد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﭘﺲ از ﺑﻪﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﺎﻧﺪن زﺣﻤﺎت ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﭼﺮﻳﻜﻬﺎى ﻣﺠﺎﻫﺪ اﺳـﻼم در ﻛﺮدﺳـﺘﺎن، ﺑـﺮاى

 

‫ﺗﺤﻘّﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺑﻪ ﺳﺨﻦﺣﻀﺮت آﻳﺖاﻟﻠّﻪ ﺧﺎﻣﻨﻪاىﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮدﻧﺪ: ﺗﻴـﭗ وﻳـﮋه ﺷـﻬﺪا ﻓﻘـﻂ ﺗﻴـﭗ

 

‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪﺗﻴﭗ ﻧﻴﺎز و دﻋﻮت ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه اﺳﺖ. ﺑﺮاى ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﻴﺮى ﺗﻴﭗ در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى وﻳﮋه

 

ﺑﺮون ﻣﺮزى اﺻﺮار داﺷﺖ.

 

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ در ﺳﺎل 1362 ﺗﻴﭗ وﻳﮋه در اوﻟﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ ‪ﺎت ﺑﺮون ﻣﺮزى ﺧﻮد واﻟﻔﺠﺮ 2 - ﺷـﺮﻛﺖ ﻛـﺮد و

 

‫از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى ﺑﺮون ﻣﺮزى دﻳﮕﺮى ﭼـﻮن واﻟﻔﺠـﺮ 3، واﻟﻔﺠـﺮ 4، ﺑـﺪر، ﻗـﺎدر، واﻟﻔﺠـﺮ 9 و

 

‫ﻛﺮﺑﻼى 2 ﺷﺮﻛﺖ ﻓﻌ‪ﺎل و اﻓﺘﺨﺎرآﻓﺮﻳﻦ داﺷﺖ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﻣﺼﺪاق ﺑﺎرز ﺗﻠﻔﻴﻖ ﻣﺤﺒ‪ﺖ و ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻮدن در اﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ در اﻣﺮ ﺣﻤﻼت

 

‫و ﺟﻨﮓ در ﭘﺸﺖ ﻣﻨﺎﻃﻖ آﺗﺶ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻧﻤﻰﻛﺮد و ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻮاره ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺳﭙﺎﻫﻰ و ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺧﻮﻳﺶ

 

‫در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد. اﮔﺮ اﻣﺎم ﻣﻈﻠﻮم ﻋﺪاﻟﺖ ﺣﻀﺮت ﻣﻮﻟﻰ اﻟﻤﻮﺣ‪ﺪﻳﻦ ﻋﻠﻰ(ع)، ﺗﻨﻬـﺎ در ﺳـﭙﺎه ﺧـﻮﻳﺶ ﻳـﻚ

 

‫ﻣﺎﻟﻚ اﺷﺘﺮ داﺷﺖ، اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره) ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻜﻰ از ﻣﺎﻟﻚ اﺷﺘﺮﻫﺎﻳﺶ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺑﻮد. ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛـﻪ

 

‫ﺷـﺨﺺ اﻣـﺎم(ره) در رأس ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻰ ﺟﺒﻬـﻪﻫـﺎ ﻗـﺮار داﺷـﺖ ﺟﺒﻬـﻪﻫـﺎ ﻋﺮﺻـﻪﻫـﺎ و آزﻣﺎﻳـﺸﮕﺎﻫﻬﺎى

 

‫ﻣﺎﻟﻚ ﭘﺮورى و ﻛﺎوهﺳﺎزى ﺑﻮد.

 

‫ﭘﺪر اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻠّـﺖ ﺟﺮاﺣـﺖ در ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎﻧﻰ ﺑـﺴﺘﺮى ﺷـﺪه ﺑـﻮد، ﺑـﻪ او ﺧﺒـﺮ

 

‫ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺿﺪاﻧﻘﻼب ﺑﺮاى ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺷﻤﺎ ﺧﺮﻣﺎ ﭘﺨﺶ ﻣـﻰﻛﻨـﺪ. اﻳـﺸﺎن ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺻـﺪا ﻣـﻰزﻧـﺪ

 

‫ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﻴﺎورﻳﺪ. ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺮاﺣﺖ و ﺧﻮنرﻳﺰى ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻰﺷﻮد و ﺑﻪ ﻛـﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻣـﺎﻧﻊ او

 

ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﺗﻮﺟ‪ﻬﻰ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ.

 

‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﻪ وارد ﺷﻬﺮﻣﻰﺷﻮد ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺧﺮﻣﺎ ﺗﻌﺎرف ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺻﺪﻗﻪ ﺑﺮاى ﻛﺸﺘﻪﺷﺪن ﻛـﺎوه

 

‫اﺳﺖ. اﻳﺸﺎن از ﻣﺎﺷﻴﻦﭘﻴﺎده ﻣﻰﺷﻮد و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اى ﻛﻮردﻻن ﻣﻨﺎﻓﻖ، ﻣﻦ ﻛﺎوه ﻫﺴﺘﻢ. ﻛـﺎوه ﻧﻤـﺮده

 

‫اﺳﺖ و ﺗﺎ رﻳﺸﻪ ﺷﻤﺎﻣﻨﺎﻓﻘﺎن را ﻧﻜﻨﻢ، ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻣﺮد. ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺗﺮس ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﻣـﻰﺷـﻮد و

 

 ‫ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮﻣﻰﮔﺮدد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﻣﺼﺪاق ﺷﻴﺮﺟﺒﻬﻪ و زاﻫﺪ ﺷﺐ ﺑﻮد ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺴﻨﮕﺮاﻧﺶ ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﺷـﺒﻰ از ﺧـﻮاب

 

‫ﺑﻴﺪار ﺷﺪم و ﻛﺎوه را در ﺑﺴﺘﺮ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ، ﻗﺪرى ﻧﮕﺮان ﺷﺪم ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﻛﻨﺎرى رﻓـﺘﻢ، او را دﻳـﺪم ﻛـﻪ آرام و

 

‫ﺗﻨﻬﺎ در ﺣﺎل راز و ﻧﻴﺎز ﺑﺎ رب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ اﺳﺖ.

 

‫ﺣﻀﺮت آﻳﺖاﻟﻠّﻪ ﺧﺎﻣﻨﻪاى ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ دﺳﺘﺶ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺸﻬﺪ آﻣـﺪ و

 

‫ﻣﺪﺗﻰ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى ﺷﺪ. ﺳﭙﺲ ﻣﺠﺪ‪ ‪د ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و در ﺗﻬﺮان ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آﻣﺪ. دﻳـﺪم ﻛـﻪ

 

‫دﺳﺘﺶ ﻣﺘﻮر‪م اﺳﺖ، ﺳﺆال ﻛﺮدم ﻛﻪ دﺳﺘﺖ درد ﻣﻰﻛﻨﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ. ﺳﭙﺲ از ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺮادران ﻣﺸﻬﺪى -

 

‫ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ - ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ دﺳﺘﺶ ﺷﺪﻳﺪ درد ﻣﻰﻛﻨﺪ، وﻟﻰ او درد را ﻛﺘﻤﺎن ﻣﻰﻛﺮد و اﻳﻨﻜـﻪ اﻧـﺴﺎن

 

‫دردش را ﻛﺘﻤﺎن ﻛﻨﺪ، ﻣﺴﺘﺤ‪ﺐ اﺳﺖ.

 

‫اﺻﻐﺮ ﻛﻤﺎﻟﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻗﺎدر ﻛﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ در ﺣﺎل ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﻮدﻧﺪ. آﺗﺶ از ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﺑـﻪ ﻣﻘـﺮّ

 

‫ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺳﺮازﻳﺮ ﻣﻰﺷﺪ. دو ﻫﻠﻴﻜﻮﭘﺘﺮ ﺑﻪ ﻛﻮه اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮده و آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻫﻤـﻪ در ﺗـﺐ و ﺗـﺎب

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺑﻪﺑﺎﻻى ﻳﻚ ﻗﻠّﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧـﻮد را از ﺧﻄـﺮات اﺣﺘﻤـﺎﻟﻰ

 

‫ﺣﻔﻆ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎوه را دﻳﺪﻧﺪ در ﺑﺎﻻى ﻗﻠّﻪ اﻳﺴﺘﺎده و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف آﺳﻤﺎن ﻛﺮده اﺳـﺖ و ﺑـﺎ

 

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺗﺒﺴ‪ﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ و اﺷﻚ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺪاﻳﺎ! ﺗﻮ ﺧﻮد رزﻣﻨﺪﮔﺎن را ﻳﺎرى ﻛـﻦ. ﺧـﺪاﻳﺎ!

 

‫ﻫﺮﭼﻪ ﺻﻼح ﻣﻰداﻧﻰ ﻫﻤﺎن ﻛﻦ. آن ﻗﺪر اﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺮا دﮔﺮﮔﻮن ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﺑـﻪ ﭼﻬـﺮه او

 

‫ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ و اﺷﻚ ﻣﻰرﻳﺨﺘﻢ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﺟﻮاﻫﺮى ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜﻰ از ﺳﻔﺮﻫﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ، ﺑـﻪ ﺗﻴـﭗ وﻳـﮋه ﺷـﻬﺪا رﻓـﺘﻢ. در ﻳـﻚ

 

‫ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ در ﻣﻘﺮّ ﺗﻴﭗ - در ﭘﻨﺞ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮى ﻣﻬﺎﺑﺎد - اﻳﻦ ﺣـﺪﻳﺚ ﺷـﺮﻳﻒ را از رﺳـﻮل اﻛـﺮم(ص) ﻧﻘـﻞ

 

‫ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: (ﺧُﻴ‪ﻮلَ اﻟﻐُﺰاةِ ﺧُﻴ‪ﻮﻟُﻬﻢ ﻓﻲ اﻟْﺠ‪ﻨَﻪ) ﻳﻌﻨﻰ رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﺳﻼم ﻳﺎ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن ﺑﺎ ﻫﻤـﺎن

 

‫ﻣﺮﻛﺐ ﺳﻮارى در ﺟﻨﮓ وارد ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: ﻓﻼﻧﻰ اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻌﺘﺒﺮ

 

‫اﺳﺖ؟ ﻋﺮض ﻛﺮدم: آرى، ﻣﺪرك ﻫﻢ دارم. ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮﻛﺒﻬـﺎ را در

 

‫ﺟﻨﮓ ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ، از ﻗﺒﻴﻞ ﻫﻠﻴﻜﻮﭘﺘﺮ و ﺟﻨﮕﻨﺪه و ﺗﺎﻧﻚ... . ﻳﻌﻨﻰ اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﻴﺾ ﺷـﻬﺎدت را ﻧـﺼﻴﺐ

 

‫ﻣﺎ ﻛﻨﺪ ﻫﺮ ﻛﺪام از اﻳﻦ ﻣﺮﻛﺒﻬﺎ را اراده ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺎ آن وارد ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ؟ ﻋﺮض ﻛﺮدم: ﻣﺤﺘﻮاى ﺣﺪﻳﺚ

 

‫اﻳﻦ را ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ، اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ. ﺑﺎ ﻳﻚ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻳﺒﺎ ﺟﻮاب داد: اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ و ﻣـﻦ ﺷـﻬﻴﺪ ﺷـﻮم

 

 ‫دوﺳﺖ دارم ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻟﻨﺪﻛﺮوز - ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺴﻴﺠﻴﻬﺎ ﺳﻮار ﻣﻰﺷﻮﻧﺪوارد ﺑﻬﺸﺖ ﺷﻮم. ان ﺷﺎءاﷲ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه در 11 ﺷﻬﺮﻳﻮر 1365 در ﺷﺐ دوم ﻋﻤﻠﻴ‪ ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 2 در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺣﺎجﻋﻤـﺮان - در ﺣـﺎﻟﻰ

 

‫ﻛﻪ ﻫﻤﺮا ﮔﺮوه ﺗﺨﺮﻳﺐﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ دﺷﻤﻦ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ - ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺳـﺮ و

 

‫ﭘﺎ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ در ﻫﻤﺎن ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ در ﻣﻴـﺪان ﻧﺒـﺮد ﺑـﺎ دﺷـﻤﻦ ﺑـﻪ ﻓـﻴﺾ ﻋﻈـﻴﻢ

 

ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ آﻣﺪ و در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) در ﻛﻨﺎر دﻳﮕﺮ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

سردار شهید محمود کاوه

سردار شهید محمود کاوه

سردار شهید محمود کاوه

سردار شهید محمود کاوه

سردار شهید محمود کاوه

شهید محمود کاوه

زندگینامه و خاطرات خلبان شهید عباس بابایی

 

شهید عباس بابایی /تاریخ تولد :1329/تاریخ شهادت :15/5/1366/ محل تولد:قزوین/ مزار شهید :گلزار شهدای قزوین

زندگینامه

عباس بابایی در سال 1329 در شهر قزوین دیده به جهان گشود. پس از اخذ مدرک دیپلم در حالی که در رشته پزشکی پذیرفته شده بود به دلیل علاقه ای که به پرواز داشت در رشته خلبانی ادامه تحصیل داد. تحصیلات خود را در این رشته در ایالات متحده آمریکا گذراند و پس از اخذ مدرک کارشناسی ارشد به ایران بازگشت. خلوص و سادگی بارزترین ویژگی شخصیتی او بود. با رسیدن به درجه سرهنگ دومی فرمانده پایگاه هوایی اصفهان شد و پس از عمری تلاش مداوم و ثبت خاطراتی شیرین و افتخار عقاب تیز پرواز جمهوری اسلامی در پانزدهم مرداد 1366 مصادف با عید سعید فطر بار سفر را بست و به علت اصابت گلوله  به پیکرش در حین انجام عملیات برون مرزی پر کشید و در دل تاریخ ایران جاودانه شد.(منبع:کتاب پرواز تا بی نهایت)

خاطرات

سال 1361 باید پسرم اعزام می شد. من شوهر خاله عباس بودم و امید داشتم به واسطه آشنایی با عباس،پسرم به جبهه اعزام نشود. وقتی موضوع را با او در میان گذاشتم عصبانی شد سه مرتبه خواسته ام را تکرار کردم اما او هر بار گفت :بیاید آموزشی را در اصفهان باشد ولی بعد باید برود به جبهه . یخ کردم و گفتم : عباس جان این همه راه را آمدم تا پسر خاله ات را جبهه نبرن... حرفم راقطع کرد و با حالتی که نشان از خشم و تاسف داشت، گفت:من نمی توانم چنین کاری بکنم از من ساخته نیست که چون فرمانده پایگاهم ، بچه های مردم را بفرستم جبهه و فامیل های خودم را پیشم نگه دارم

محمد سعيد نيا:
در سيره پيامبر گرامي اكرم (ص) آمده است كه آن حضرت «كم هزينه و بسيار بخشنده و ياري كننده» بودند. از ويژگيهاي آشكار عباس، سادگي و بي پيراگي او بود. مي خواهم بگويم كه عباس نيز واقعاً داراي شخصيتي اينچنين بود. او هر چه داشت به دوستاني كه احساس مي كرد بدان نياز دارند مي داد و كمتر يا بهتر است بگويم «اصلاً» به فكر خود نبود. او به هيچ وجه اهلِ تكلّف و تجمّل نبود. به ياد دارم در پايان دوره آموزش خلباني در آمريكا، هنگامي كه به ايران باز مي گشت، به همراهِ خانواده براي استقبال به فرودگاه مهرآباد رفته بوديم. پس از چند ساعت انتظار سرانجام هواپيما بر زمين نشست و دقايقي بعد عباس را در سالن انتظار ملاقات كريدم. پس از روبوسي و خوش آمد گوئي، او از من خواست تا به قسمت ترخيص فرودگاه بروم و وسايلش را تحويل بگيرم. رفتم و مدتي را به انتظار نشستم تا سرانجام بار و اثاثيه عباس را تحويل گرفتم. چمدان و ساك او از همه ساكها و لوازم ديگر مسافرين كم حجم‌تر به نظر مي آمد. در بين راه به شوخي از او پرسيدم:ـ براي ما سوغات چه آورده اي؟ ان شاء الله كه چيز قابل توجهي است.
او مثل هميشه لبخندي زد و سرش را با علامت پاسخ مثبت تكان داد. ما به راه افتاديم. پس از ساعتي كه به منزل رسيديم، تمام افراد منزل به استقبال عباس آمده بودند و از اين كه پس از مدتها دوري از ايران، دوباره او را مي ديدند خيلي خوشحال بودند. چند ساعتي به ديده بوسي و احوالپرسي گذشت. وقتي كه خانه خلوت شده بود به شوخي گفتم:
حالا نوبت وارسي سوغاتيهاي عباس آقاست.
عباس چمدان را باز كرد. با كمال شگفتي مشاهده كرديم، آبريزي را كه با خود از ايران برده بود در ميان نايلوني پيچيده و در كنار آن چند دست لباس دانشجويي و لباس خلباني نهاده است. در ساك دستي‌اش هم تعدادي نوار «تعزيه» و يك مجلّد «قرآن» و كتاب «مفاتيج الجنان» همراه با تعدادي كتاب فنّي و پروازي به زبان انگليسي بود. خنديدم و گفتم:ـ مرد حسابي! من بيش از پنجاه، شصت تومان بنزين سوزانده ام تا به استقبال تو آمده ام و تو از آن طرف دنيا اين آبريز را آورده اي؟!
در حالي كه به نشانه شرمندگي، سرش را به زير انداخته بود، برگشت و با لهجه شيرين قزويني گفت:
ـ تو كه ميداني؛ آنجا آنقدر گراني است كه حد ندارد.
آن روز شايد ديگران به مقصود او پي نبردند؛ ولي من با سابقه اي كه از او سراغ داشتم، منظور او را از «گراني» دريافتم و به يقين دانستم كه عباس آنچه را كه مازاد بر مخارج خويش بوده، به نشاني دوستان و آشنايان بي بضاعتش در نقاط ايران مي فرستاده و مثل هميشه آن دوست، نامي و نشاني از عباس نمي‌يافته است.

اقدس بابايي:
هميشه پدرم آرزو داشت، عباس پزشك و ترجيحاً دكتر داروساز شود. شايد اين بدان علّت بود كه خودش كمك داروساز بود و چنين مي پنداشت كه اگر عباس پزشكي بخواند، در آينده خواهد توانست با دريافت جواز داروخانه، در كنار هم كار كنند، از اين رو در تعطيلات تابستان يكي از سالها كه عباس در دبيرستان درس مي خواندند او را به داروخانه اي معرفي مي كند و از مسئول داروخانه مي خواهد تا مهارتهاي نسخه خواني را به او بياموزد. خاطرم هست كه عباس هيچ علاقه اي به كار در داروخانه نداشت؛ ولي مثل هميشه به خاطر احترام به خواسته پدر پذيرفت و تمام تابستان آن سال را در داروخانه مشغول به كار برد.مدتها گذشت و عباس پس از پايان تحصيلات متوسطه در كنكور دانشكده پزشكي و آزمون ورودي دانشكده خلباني به طور همزمان پذيرفته شد؛ ولي چون علاقه اي به پزشكي نداشت و به خاطر اشتياقِ فراواني كه به استخدام در نيروي هوايي داشت به دانشكده خلباني رفت. پس از گذرانيدن دوره هاي مقدماتي به منظور ادامه تحصيل عازم آمريكا شد و پس از پايان دوره خلباني هواپيماهاي شكاري به ايران بازگشت و ما به شكرانه بازگشت او از آمريكا، گوسفندي قرباني كرديم.يكي دو روز بعد به هنگام تقسيم گوشت ميان افراد بي بضاعت، در حال عبور از كنار آن داروخانه بوديم كه ناگهان عباس اتومبيل را متوقف كرد و گفت:ـ چند لحظه در ماشين بمانيد؛ من سري به داروخانه مي زنم و فوري بر مي گردم.
عباس رفت و بعد از زماني تقريباً طولاني برگشت. از او پرسيدم:ـ چه كار داشتي؟ چرا اين قدر دير آمدي؟ آخر گوشتها بو گرفت.
ابتدا سرش را به زير انداخت و چيزي نگفت و وقتي پافشاري مرا ديد گفت:ـ حدود هفت، هشت سال پيش در اين داروخانه كار مي كردم. روزي صاحب اين داروخانه به من حرف ركيكي و چون من در آن موقع بچّه بودم و نمي توانستم از خودم دفاع كنم. به تلافي آن حرفِ زشت، فلاكس چاي او را شكستم. حالا امروز رفتم تا جبران خسارت كنم و پولش را بپردازم.

جواد بابايي:
من برادر بزرگ عباس هستم. ما با هم بسيار صميمي بوديم و او احترام خاصي براي من قائل بود. به همين خاطر هميشه مرا «داداشي» صدا مي زد. خاطرم هست روزهايي كه به مدرسه مي رفتيم، هر روز مادرمان به هر كدام از ما پنج ريال براي خريد لوازم مورد نيازمان مي داد. من هر روز با خريدن شكلات و يا آدامس، خيلي زود پولم را خرج مي كردم؛ ولي عباس عادت داشت كه هر چه را با پنج ريال مي خريد با همكلاس هايش، كه عموماً وضع مالي خوبي هم نداشتند، بخورد. او هميشه از حق خود به نفع ديگران مي گذشت؛ اما وقتي احساس مي كرد كه به او ستمي شده است بسيار جدّي و قاطع وارد عمل مي شد و آنقدر پايداري مي كرد تا حق خود را مي گرفت.به ياد دارم وقتي عباس هفت ويا هشت ساله بود، روزي بر اثر موضوعي كه خوب در خاطرم نيست بين من و او مشاجره لفظي درگرفت. من عباس را به كاري كه انجام نداده بود متهّم كردم. او كه از حرف من به شدت ناراحت شده بود، اصرار داشت كه او آن كار را انجام نداده و البته معلوم شد كه حق با عباس بوده است؛ ولي من به گفته او اعتنا نمي كردم و همچنان تكرار مي كردم كه او مرتكب آن كار شده است. عباس كه از سماجت من به خشم آمده بود. ناگاه فرياد زد:
ـ نه. من اين كار را انجام نداده ام.آنگاه، در حالي كه بغض گلويش را گرفته بود به طرف من آمد و چون اندام قوي تري نسبت به من داشت، مرا بر زمين انداخت و در نتيجه دندان من شكست. آن روز عباس وقتي از شكسته شدن دندان من باخبر شد، به شدت متأثر شد و معذرت خواست. بعدها او هر وقت در مقابل من مي نشست و چشم به صورتم مي دوخت، گويا به ياد آن حادثه مي افتاد و زير لب با خود چيزي مي گفت. از چهره‌اش پيدا بود كه هنوز بابت آن واقعه احساس شرمندگي مي كند. سالها گذشت؛ تا اينكه در اين اواخر خداوند لطف كرد و من خانه اي خريدم و يك طبقه آن را اجاره دادم و بعدها معلوم شد مستأجري كه به خانه ما آمده، خانواده اي بي بند و بار و موجب آزار و اذيت همسايه‌ها بود. يك روز عباس به منزل ما آمد و از من خواست تا به مستأجر تذكّر بدهم، شايد رفتارشان را اصلاح كنند؛ ولي من هر چند بار كه يادآوري كردم نتيجه اي نگرفتم. سرانجام عباس از من خواست تا عذر آنها را بخواهم. من گفتم مبلغي از مستأجر به وديعه گرفته ايم و در حال حاضر بازپس دادن آن برايم مشكل است. عباس گفت كه نگران نباشد من برايتان پول تهيه مي كنم.دو روز بعد مبلغ مورد نياز را به من داد و سفارش كرد تا به آنها سخت نگيرم و فرصت كافي بدهم تا منزل را تخليه كنند. من هم آن مبلغ را به مستأجر دادم و سرانجام او نيز منزل را ترك كرد.از اين رويداد يك سال گذشت. روزي من آن مقدار پول را كه به عباس به من داده بود تهيه كردم تا به او باز پس دهم؛ ولي او از گرفتن پول امتناع كرد و من هر چه اصرار كردم او پول را نگرفت. سرانجام وقتي كه پافشاري مرا ديد رو به من كرد و با لحني شرمگين گفت:
ـ داداشي! من به تو بدهكارم.بعدها دانستم كه اين مبلغ ديه همان دنداني است كه او در دوران كودكي از من شكسته است.

عظيم دربند سري:
اوايل سال 1349 در كلاس آموزش زبان انگليسي مركز آموزشهاي هوايي درس مي خواندم و سمت ارشدي كلاس را داشتم؛ از آغاز تشكيل كلاس چند روزي مي گذشت كه دانشجوي تازه واردي به ما ملحق شد كه بعدها فهميدم نامش عباس بابايي است. مقررات كلاس در ارتش حكم مي كرد، آن كس كه درجه‌اش بالاتر است ارشد كلاس باشد. درجه من «هنرآموز» بود و درجه او «دانشجو» و از من بالاتر بود. لذا طبيعي بود كه او بايد به من اعتراض كند و دست كم از من فرمانبرداري نكند؛ ولي برخلاف انتظار همه، خيلي عادي، مثل ديگران آنچه را كه من مي گفتم انجام مي داد. از وظايف ارشد، يكي اين بود كه بايد هر روز در پايان درس «اتيكت» يكي از شاگردان را جهت نظافت كلاس مي گرفت و به مسئول ساختمان مي داد. آن روز نوبت بابايي بود.من در حالي كه احساس مي كردم سكوت عباس تا به حال از سر آگاهي دادن به من بوده است و شايد از اين حركت من به خشم بيايد و رودرروي من بايستد، با حالتي مضطرب به نزديكش رفتم و از او خواستم تا اتيكتش را جهت نظافت سالن به من بدهد. او خيلي ساده و مؤدبّانه اتيكت را به من تحويل داد.وقتي اتيكت عباس را به مسئول ساختمان دادم، او در حالي كه شگفت زده به نظر مي آمد با صداي بلند، به من گفت:ـ اين كه دانشجوست! گفتم:ـ بله:با عصبانيت گفت:ـ جايي كه دانشجو در كلاس است تو چرا ارشد هستي؟ خيلي زود برو و جاروب او را بگير و خودت كلاس را نظافت كن. از فردا هم او ارشد كلاس است؛ نه تو.من به ناچار به كلاس برگشتم. ديدم بابايي در حال نظافت كردن است. هر چه كوشيدم تا جاروب را از دستش بگيرم او نپذيرفت و گفت:ـ چه اشكالي دارد؟
برگشتم و ماجرا را به مسئول ساختمان گفتم. او بدون اينكه حرفي بزند از پشت ميزش بلند شد و به سمت كلاس حركت كرد. عباس همچنان در حال نظافت بود. مسئول ساختمان محترمانه ماجرا را از او جويا شد و وقتي نتوانست بابايي را از نظافت كردن باز دارد، گفت:ـ مقررات حكم مي كند كه شما ارشد باشيد.عباس لبخندي زد و پاسخ داد:ـ اما من ارشديت ايشان را مي پسندم؛ پس ترجيح مي دهم كه ايشان ارشد باشند؛ نه من. او هر چه كوشيد نتوانست عباس را قانع كند و آن روز گذشت. فردا صبح كه از خواب بيدار شديم. چون طبق دستور، من بايد سمت ارشدي را به بابايي واگذار مي كردم، براي چندمين بار از او خواستم تا ارشديت را بپذيرد؛ ولي او گفت:ـ چون از ابتداي دوره شما ارشد بوده‌ايد تا پايان دوره هم شما ارشد باشيد و از شما مي خواهم ديگر پيرامون اين موضوع حرفي نزنيد.بي تكلّفي او در من خيلي تأثير گذاشته بود. حركت آن روز عباس برايم بسيار شگفت آور بود؛ ولي بعدها كه با او بيشتر آشنا شدم دانستم كه او همواره سعي مي كرد تا نفس خود را از ميان بردارد و اگر آن روز ارشديت را نپذيرفت صرفاً به اين دليل بود.از آن روز به بعد دوستي من و عباس شروع شد. در يكي از زنگهاي تفريح، او نزد من آمد و سر صحبت را باز كرد. از من پرسيد:ـ نماز مي خواني؟گفتم:ـ گاهي وقتها.گفت:ـ كجاهاي قرآن را از حفظ هستي؟گفتم:ـ چيزي از قرآن حفظ نيستم.گفت:ـ مي خواهي آياتي از قرآن را به تو ياد بدهم كه نامش «آيت الكرسي» است؟سپس شروع كرد در مورد فضيلتهاي آيت الكرسي صحبت كردن. من زير بار حرفهاي او نمي رفتم؛ ولي او از من دست بردار نبود. همان روز در زنگ تفريح بعدي، قرآن كوچكي از جيبش بيرون آورد كه همان آيت الكرسي در آن نوشته شده بود و گفت:ـ بيا ببينم مي تواني قرآن بخواني؟من شروع به خواندن كردم و همه را غلط مي خواندم. او با آرامش و متانت، دو، سه مرتبه آن آيه را خواند و گفت:ـ مي تواني اين سوره را حفظ كني؟به اين ترتيب در زنگهاي تفريح با هم بوديم و پيوسته با من قرآن كار مي كرد. يادم هست كه كلاس پانزده روزه ما تمام شد و من با عنايت و تلاش عباس آيت الكرسي و سوره هاي «والّيل» و «والشّمس» را حفظ كرده بودم. ديگر من و عباس با هم خيلي دوست شده بوديم. كلاس بعدي را كه مي خواستيم شروع كنيم چون استادمان خانمي آمريكايي بود، او به من پيشنهاد كرد تا با هم نزد مسئول آموزشگاه برويم و از او بخواهيم تا كلاس ما را به جابجا كند. او در تلاش بود تا به كلاس برويم كه استاد «مرد» باشد و سرانجام با پافشاريهاي عباس، او موفق شد تا كلاس را تغيير دهد. پس از پايان دوره آموزشي زبان، عباس براي گذراندن دوره خلباني به آمريكا رفت و با رفتن او من احساس تنهايي مي كردم.چند سال گذشت و من در سال 1350 با درجه گروهبان دومي در پايگاه دزفول مشغول به خدمت شدم. دوري از عباس برايم خيلي سخت بود؛ به همين خاطر به سختي نزد بستگان عباس رفتم و از آنها نشاني او را در آمريكا گرفتم. نامه اي به او نوشتم و احساس خود را در نامه بازگو كردم. در نامه اي كه عباس براي من فرستاد عكسي از خودش در آن بود. از من خواسته بود تا نزد پدرش بروم و از او نسخه تعزيه حضرت ابوالفضل (ع) را بگيرم و براي او بفرستم. در طول مدتي كه عباس در آمريكا بود از طريق نامه با يكديگر در تماس بوديم.به ياد دارم تابستان سال 1352 بود، در يك روز گرم كه پس از پايان كار به خانه رفته و در حال استراحت بودم، ناگهان زنگ خانه به صدا درآمد. لحظه اي بعد همسرم برگشت و گفت:ـ مردي با شما كار دارد.من به نزديك در رفتم. ناباورانه ديدم عباس است. او از آمريكا برگشته بود. با خوشحالي يكديگر را در آغوش گرفتيم و به داخل منزل رفتيم. گفت كه فارغ التحصيل شده و اكنون به عنوان خلبان شكاري به پايگاه منتقل شده است. از اين كه دانستم دوباره با عباس خواهم بود خيلي خوشحال شدم و خدا را شكر كردم. هواي خانه خيلي گرم بود؛ به همين خاطر عباس رو به من كرد و گفت:عظيم! خانه تان چرا اينقدر گرم است؟
گفتم:ـ عباس جان! كولر كه نداريم، براي اين كه خنك بشويم. اول يك دوش مي گيريم، بعد هم مي رويم زير پنكه مي نشينيم.احساس كردم عباس از اين وضع ما ناراحت شده است؛ پس به ناچار موضوع صحبت را تغيير دادم. آن شب تا دير وقت با هم بوديم. آخر شب او خداحافظي كرد و رفت. فرداي آن روز ديدم عباس با يك كولر آبي به منزل ما آمد. گفت:ـ عظيم! ببخشيد ناقابل است. چون زمان ازدواج شما در اينجا نبودم، هديه ام را حالا آورده ام.من و همسرم از هديه عباس خوشحال شديم. اين در حالي بود كه عباس حقوق چنداني دريافت نمي‌كرد؛ و من يقين داشتم اين كولر را به سختي تهيه كرده بود.

اقدس بابايي:
در سال 1353 همراه همسرم (آقاي سعيدنيا)، كه از کارکنان نيروي هوايي است، در منازل سازماني پايگاه دزفول زندگي مي كرديم. حدود دو سال مي شد كه عباس از آمريكا برگشته بود و به منظور گذراندن دوره تكميلي خلباني هواپيماي « F-5» به پايگاه دزفول منتقل شده بود. در آن زمان او هنوز ازدواج نكرده و بيشتر وقتها در كنار ما بود.به ياد دارم روزي از روزهاي ماه مبارك رمضان بود و طبق معمول عباس صبح قبل از رفتن به محل كار به خانه ما آمد. چهره‌اش را غم و اندوه پوشانده بود و ناراحت به نظر مي رسيد. وقتي دليل آن را جويا شدم. با افسردگي گفت:
ـ نمي دانم چه كار كنم؟ به من دستور داده اند كه امروز را روزه نگيرم.با شگفتي پرسيدم:ـ براي چه؟عباس ادامه داد:ـ يكي از ژنرالهاي آمريكايي به پايگاه آمده و قرار گذاشته است تا امروز ناهار را در باشگاه و با خلبانان بخورد؛ به همين خاطر فرمانده پايگاه به خلبانان دستور داده تا امروز را روزه نگيرند.
او را دلداري دادم و گفتم:ـ عباس جان! خدا بزرگ است. شايد تا ظهر تصميمشان عوض شد.او در حالي كه افسرده و غمگين خانه را ترك مي كرد، رو به من كرد و گفت:ـ خدا كند همانطور كه تو مي گويي بشود.ساعت سه بعدازظهر بود كه عباس به منزل ما آمد. او خيلي خوشحال به نظر مي رسيد. با ديدن من گفت:ـ آباجي هنوز روزه هستم.من شگفت زده از او خواستم تا قضيه را برايم تعريف كند. عباس كمي به فكر فرو رفت و در حالي كه از پنجره به دور دست مي نگريست، آهي كشيد و گفت:ـ آباجي! ژنرالي كه قرار بود ناهار را با خلبانان بخورد، قبل از ظهر، به هنگام پرواز با كايت در سدّ دز سقوط كرد و كشته شد.

صديقه حكمت:
از ابتداي ازدواج تا به دنيا آمدن اولين فرزندمان «سَلمي»، عباس هميشه مي گفت: «پيامبر (ص) فرموده است: دختر رحمت است. رحمت خداوندي، و من آرزو مي كنم اولين فرزندم دختر باشد.»در دوران بارداري، به خاطر مأموريتهاي پروازي، عباس خيلي كم در كنارم بود، ولي براي به دنيا آمدن فرزندمان بيشتر از من بي تابي مي كرد. زماني كه مرا براي وضع حمل به بيمارستان قزوين بردند، عباس در پايگاه هوايي دزفول بود. به تلفن به او اطلاع داد شده كه من در بيمارستان بستري شده ام. وقتي عباس خود را به قزوين رسانيد، فرزندمان به دنيا آمده بود و مرا به منزل انتقال داده بودند.آن روز عباس سراسيمه وارد منزل شد و با ديدن من و سلما، گويي از شادي مي خواست پر در بياورد. دستهايش را به سمت آسمان بلند كرد و گفت:
ـ خدايا شكرت. از تو ممنونم كه آرزويم را برآورده ساختي.سپس كنار من نشست و گفت:ـ در اتاق عمليات نشسته بودم. يكي از بچّه ها خبر داد كه تلفن مرا مي خواهد. گوشي را برداشتم. صداي داداشي بود كه مي گفت: عباس خانمت در بيمارستان در حال وضع حمل است.به دفتر كارگزيني رفتم. مرخصي گرفتم و حركت كردم. در راه به هر شهري كه مي رسيدم، بي درنگ به دنبال تلفن مي گشتم تا از حال تو جويا شوم. آخرين بار كه تماس گرفتم. دايي گفت كه فرزندت دختر است. خيلي خوشحال شدم. وقتي به قزوين رسيدم مستقيم به بيمارستان رفتم. ديدم از شما خبري نيست. مسئول بخش گفت صبح مرخص شده ايد و در سلامت كامل هستيد. از شدّت شادي به هر يك از پرستاران و مستخدمان كه بر مي خوردم انعامي مي دادم. شايد بعضي از آنها نمي دانستند كه دليل اين كار چيست.او وقتي تعريف مي كرد چشمهايش از شادي برق مي زد. حرفش را كه تمام كرد برخاست و دو ركعت نماز شكر به جا آورد. چند دقيقه بعد يك ورق كاغذ برداشت و روي آن چيزي نوشت و بالاي گهواره نوزاد گذاشت. پرسيدم:ـ چه كار مي كني؟كاغذ را به طرف من گرفت. روي كاغذ با خط درشت نوشته بود:« لطفاً مرا نبوسيد.»خنديدم و گفتم:اين چه كاري است كه مي كني؟
در پاسخ گفت:ـ مي داني خانم! صورت بچه به گُل مي ماند. اگر او را ببوسند اذيت مي شود. من خودم دلم برايش پر مي‌زند. اما دلم نمي آيد تا صورت او را ببوسم.در حدود سال 1355، كه يك سال از زندگي مشترك من و عباس مي گذشت، روزي از طرف يكي از دوستان عباس به ميهماني دعوت شديم.در روز مقرر، من و عباس با دختر چهل روزه‌امان به ميهماني رفتيم. پس از ورود دريافتيم كه مجلس، ميهماني معمولي نيست، بلكه جشني است كه به مناسبت سالگرد ازدواج ميزبان ترتيب داده شده است؛ ولي با شناختي كه از روحيه عباس داشته اند به دروغ به او گفته بودند كه يك ميهماني ساده و معمولي است.وضع زننده‌اي در مجلس حاكم بود. يك لحظه عباس را ديدم كه صورتش سرخ شده و از شدّت خشم تاب و تحمل را از دست داده است. چند دقيقه اي با همان وضع گذشت. آنگاه عباس از ميزبان عذرخواهي كرد و از خانه بيرون آمديم.عباس در آن تاريكي شب به تندي به طرف خانه مي رفت. وقتي وارد خانه شديم بغضش تركيد و پيوسته خودش را سرزنش مي كرد كه چرا در آن مجلس شركت كرده است. سپس لحظه اي آرام گرفت و به فكر فرو رفت . بعد از جا برخاست. وضو گرفت و شروع به خواندن قرآن كرد.آن شب او مي گريست و قرآن مي خواند. شايد مي خواست تا با تلاوت قرآن غبار كدورتي را كه به خاطر شركت در آن ميهماني بر روح و جانش نشسته بود بزدايد.
خمس مال را داده ايد؟
منبع: سایت ساجد

 

خلبان شهید عباس بابایی

خلبان شهید عباس بابایی

زندگینامه سردار شهید عبدالحسین برونسی

 

 

ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦﺑﺮوﻧﺴﻰ - ﻓﺮزﻧﺪ ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻰ - در ﺳﺎل ۱۳۲۱ در روﺳﺘﺎى ﮔﻠﺒﻮى ﻛﺪﻛﻦ ﺗﺮﺑـﺖ

ﺣﻴﺪرﻳ‪ـﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 ‫ﻓﻘﺮ ﺗﻮان ﻓﺮﺳﺎى ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻮاده اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﺗﺎ ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻴﺶ از ﭼﻬﺎرﺳﺎل ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ

اداﻣﻪ دﻫـﺪ.

‫

ﻟﺬا ﺑﺮ آن ﺷﺪ ﺗﺎ روزﻫﺎ را در ﻛﻨﺎر ﭘﺪر زﺣﻤﺘﻜﺶ ﺧﻮد ﺑﮕﺬراﻧﺪ و ﻣﺎﻳﺤﺘﺎج زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺎدهﺷﺎن را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ

 

‫ﻛﺸﺎورزى از دل زﻣﻴﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد و ﺷﺒﻬﺎ را ﺑﺎ ﺷﺮﻛﺖ در ﻣﺠﺎﻟﺲ و ﻣﺤﺎﻓـﻞ ﻣـﺬﻫﺒﻰ ﺑـﻪ ﻓﺮاﮔﻴـﺮى

 

 ‫ﻗﺮآن و ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﭙﺮدازد.

 

‫از ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد. ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ در ﻣـﻮرد ﺗـﺮك ﺗﺤـﺼﻴﻞ وى

 

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:ﺑﻌﺪﻫﺎﻛﻪ ﻋﻠّﺖ ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞ او را ﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪﻳﻢ، ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ از ﻣﻌﻠّﻢ ﺧـﻮدم ﻳـﻚ ﻓـﺴﺎد

 

 ‫اﺧﻼﻗﻰ دﻳﺪم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آن ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺸﺎورزى ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم.

 

‫ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره)در ﺳﺎل 1343، ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ زﻳﺮ ﭘﺮﭼﻢ اﺣﻀﺎر ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪى

 

‫ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺳﻼﻣﻰ، ﺳﺨﺖ ﻣﻮرد اﻫﺎﻧﺖ اﻓﺮادِ ﻧﺎآﮔـﺎه ﺳـﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ ﻗـﺮار ﮔﺮﻓـﺖ. ﺑـﺎ ﺳـﭙﺮى ﻛـﺮدن دوران

 

‫ﺳﺮﺑﺎزى ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ روﺳﺘﺎى ﮔﻠﺒﻮى ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻛﻤﻜﻰ ﺑﺮاى ﭘﺪر و ﺧﺪﻣﺘﮕﺰارى ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهاش

 

 ‫ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫روﺣﻴﻪﺷﺠﺎﻋﺖ، ﺷﻬﺎﻣﺖ و ﻇﻠﻢ ﺳﺘﻴﺰى ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ، او را ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻃﺎﻏﻮﺗﻰ ﻛـﺸﺎﻧﺪ و ﺑـﺎ

 

‫اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﻰ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﻳﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎ ﻧﻔﺮت و اﻧﺰﺟـﺎر ﺧـﻮﻳﺶ را از ﻃﺮﻳـﻖ ﻋﻤـﻞ ﺑـﻪ

 

وﻇﻴﻔﻪ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮوف و ﻧﻬﻰ از ﻣﻨﻜﺮ ﺟﻠﻮه ﮔﺮ ﺳﺎﺧﺖ.

 

‫در ﺳﺎل 1347 ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﺳﺒﻚ ﺧﻴﺰ ﺧﻴ‪ﺎط - ﻛﻪ ازﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮاده روﺣـﺎﻧﻰ و از اﻗـﻮام او ﺑﻮدﻧـﺪ -

 

‫ازدواج ﻛﺮد. ﭘﺲ از ازدواج ﻧﻴﺰ از ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ رژﻳـﻢ دﺳـﺖ ﺑـﺮ ﻧﻤـﻰداﺷـﺖ. ﻫﻤـﺴﺮ ﺷـﻬﻴﺪ در اﻳـﻦﺑـﺎره

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻛﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ اراﺿﻰ ﺑﻪ اﺟﺮا درآﻣﺪ، اﻳﺸﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮد و راﺿـﻰ ﻧﺒـﻮد ﻛـﻪ ﺣﺘّـﻰ ﺑـﺎ

 

‫اﺻﺮار ارﺑﺎب ﻫﻢ زﻣﻴﻨﻰ را ﺑﮕﻴﺮد؛ ﻟﺬا ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ از روﺳﺘﺎ و ﻛﺸﺎورزى روى ﺑﺮﮔﺮداﻧـﺪ.

 

 ‫ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺸﻬﺪ آﻣﺪﻳﻢ و در ﻣﺸﻬﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻳﻢآن ﻫﻢ در ﻳﻚ اﺗﺎق ﻣﺤﻘّﺮ و ﺳﺎده.

 

 ‫در ﺳﺎل 1348 او‪ﻟﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ وى ﺑﻪ ﻧﺎم اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ دﻳﺪه ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ در ﻟﺒﻨﻴ‪ﺎت ﻓﺮوﺷﻰ و ﺳﭙﺲﺳﺒﺰى ﻓﺮوﺷﻰ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣـﺸﻐﻮل ﺷـﺪ، اﻣ‪ـﺎ ﺑـﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻣـﺸﺎﻫﺪه

 

‫ﺗﺨﻠّﻔﺎت و اﺟﺤﺎف ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻓﻘﻴﺮ از ﺳﻮى ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻣﻐﺎزهﻫﺎ، ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺮك آﻧﺠﺎ ﺷﺪ.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره ﺗﻘﻴ‪ﺪ وى ﻧﺴﺒﺖﺑﻪ ﺣﻼل و ﺣﺮام ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن در ﺣﻼل و ﺣﺮام ﺑـﺴﻴﺎر دﻗّـﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، در ﻣﻐﺎزه ﻟﺒﻨﻴ‪ﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺻﺎﺣﺐ آﻧﺠﺎ ﺗﻮى ﺷﻴﺮ آب ﻣﻰرﻳﺨﺖ و اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ از

 

‫آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ.

 

‫ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﺑﻨّﺎﻳﻰ روى آورد. ﺑﺎ آن ﻛﻪ از ﻟﺤﺎظ ﻣﺎﻟﻰ ﺑـﻪ ﺷـﺪ‪ت در ﻣـﻀﻴﻘﻪ ﺑـﻮد، اﻣ‪ـﺎ زﻧـﺪﮔﻰ

 

‫ﺧﻮﺷﻰ داﺷﺖ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺳﺮاف ﺧﻴﻠﻰ ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻫﻴﭻ وﻗـﺖ دو ﻧـﻮع ﻏـﺬا در ﺳـﻔﺮه او

 

 ‫ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻰﺷﺪ.

 

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪﻋﻠﻢ آﻣﻮزى ﻋﻼﻗﻪ ﺷﺪﻳﺪى داﺷﺖ؛ ﻟﺬا در ﺳﻔﺮى ﻛﻪ ﺑﺮاى دﻳﺪن واﻟﺪﻳﻨﺶ ﺑـﻪ روﺳـﺘﺎ رﻓـﺖ،

 

‫ﺟﻮاﻧﻬﺎى روﺳﺘﺎ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮاى ﺧﻮاﻧﺪن دروس ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻋﻠﻮم ﺣﻮزوى ﺑﻪ ﻣـﺸﻬﺪ

 

‫ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ، ﺗﻤﺎم ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺷﻤﺎ را ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻪ ﻣـﺸﻬﺪ آﻣﺪﻧـﺪ و او ﺧﺮﺟـﻰ

 

  ‫آﻧﻬﺎ را ﻣﺜﻞ اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﭘﺮداﺧﺖ ﻛﺮد و ﻳﻚ ﻣﺪرﺳﻪﻋﻠﻤﻴ‪ﻪ ﻛﻮﭼﻚ در ﻣﻨﺰل ﻣﺤﻘّﺮ او ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪ.

 

‫در ﻛﻨﺎر ﻛﺎر ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎى ﺑﻨّﺎﻳﻰ، ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺧﻮد ﺑﺎ رژﻳﻢ ﭘﻬﻠﻮى اداﻣﻪ ﻣﻰداد و از ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻣـﺴﺌﻠﻪ

 

‫و ﻣﻮﺿﻮﻋﻰﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺷﺎه و رژﻳﻢ ﻣﻰﺷﺪ، ﺣﺪاﻛﺜﺮ اﺳـﺘﻔﺎده را ﻣـﻰﻛـﺮد. او ﺷـﺎه را ﻣﻌﺎوﻳـﻪ

 

‫ﺧﻄﺎب ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﺑﺮاردش ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺎر دوﻟﺘﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ، زﻳﺮا ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ دوﻟﺖ ﺷـﺎه

 

 ‫ﮔﻨﺎه دارد. ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﺎورزى ﺑﭙﺮداز.

 

‫در ﺳﺎل 1352 ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻨّﺎﻳﻰ در ﻣﻨﺰل ﻳﻜﻰ از روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻣﺒﺎرز ﻣﺸﻬﺪ، ﺑﺎ درﺳﻬﺎى ﺣـﻀﺮت آﻳـﺖاﷲ

 

‫اﻟﻌﻈﻤﻰﺧﺎﻣﻨﻪاى - رﻫﺒﺮ ﻣﻌﻈّﻢ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻛﻪ در آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ - آﺷﻨﺎ ﺷـﺪ.

 

‫از آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﺤﻮﻟّﻰ ﻋﻤﻴﻖ در زﻧﺪﮔﻰ اﻳﻦ ﺳﺮدار ﺷﻬﻴﺪ اﻳﺠﺎد ﺷـﺪ و ﺑـﺪﻳﻦﺳـﺎن وارد ﻣﺮﺣﻠـﻪاى

 

‫ﺗﺎزه از ﻣﺒﺎرزات ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺷﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ زﻣﺎن ﺳﺎواك ﺑﻪ او - ﻛﻪ ﺑﻪ اوﺳﺘﺎ ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻨّﺎ ﻣﻌﺮوف ﺑـﻮد -

 

‫ﻣﺸﻜﻮك ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن رد‪ﭘﺎ، ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﻨﺰل وى را ﻣﻮرد ﺑﺎزرﺳـﻰ ﻗـﺮار داد ﻛـﻪ ﺑـﺎ

 

‫ﻫﻮﺷﻴﺎرى ﻫﻤﺴﺮش در اﺧﺘﻔﺎى اﺳﻨﺎد و ﻣﺪارك و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ، ﺗﻼش آﻧﻬﺎ ﻧﺎﻛﺎم ﻣﺎﻧﺪ.

 

‫ﺣﻀﻮر ﮔﺴﺘﺮده او در ﺗﻤﺎم راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎ و ﺗﺠﻤ‪ﻌﺎت اﻋﺘﺮاضآﻣﻴﺰ ﭼـﺸﻤﮕﻴﺮ ﺑـﻮد و ﺑـﻪ ﺗﻮزﻳـﻊ و ﭘﺨـﺶ

 

‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى، ﻧﻮارﻫﺎ و ﭘﻴﺎﻣﻬﺎى ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) ﻣﺒﺎدرت ﻣﻰورزﻳﺪ. در ﺗﻤﺎم ﺟﻠـﺴﺎت و ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻴﻬﺎى ﻣﻘـﺎم

 

‫ﻣﻌﻈّﻢ رﻫﺒﺮى و ﺷﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻤﻰﻧﮋاد ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ از ﺳﻮى ﺳﺎواك دﺳﺘﮕﻴﺮ و زﻧﺪاﻧﻰ ﺷـﺪ.

 

‫ﺑﺮاى آﺧﺮﻳﻦ دﻓﻌﻪ، در ﻣﺮاﺳﻢ ﭼﻬﻠﻢ ﺷﻬﺪاى ﻳﺰد دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ و ﻣﻮرد ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺷـﺪﻳﺪ ﻗـﺮار ﮔﺮﻓـﺖ. ﺑـﻪ

 

‫ﻃﻮرى ﻛﻪ دﻧﺪاﻧﻬﺎى او ﺗﻮﺳﻂ دژﺧﻴﻤﺎن ﺳﺎواك ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﭘﺲ از ده روز ﺷﻜﻨﺠﻪ و آزار، ﺑﺎ ﮔـﺮﻓﺘﻦ

 

‫ﺳﻨﺪ ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺿﻤﺎﻧﺖ آزاد ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب روﺷﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ او ﺑﻪ اﻋـﺪام ﻣﺤﻜـﻮم ﺷـﺪه

 

‫ﺑﻮد، وﻟﻰ ﺑﺮاى دﺳﺘﮕﻴﺮى ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ او را ﻇﺎﻫﺮاً آزاد ﻛﺮدﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈـﺮ ﺑـﻮد. ﻟﺤﻈـﻪاى از

 

‫ﻣﺒﺎرزه دﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ و ﻃﻰ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻬﺎى ﻣﺘﻌﺪ‪د، ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﮔﺴﺘﺮدهاى اﻧﺠﺎم داد.

 

‫ﺑﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪﺣﻀﺮت آﻳﺖ اﷲ ﺧﺎﻣﻨﻪاى ﺑﻪ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ، او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان راﺑﻂ ﻣﻌﻈّﻢ ﻟـﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎى ﮔـﺴﺘﺮدهاى را

 

‫اﻧﺠﺎم داد.

 

‫در ﺳﺎل 1357 و ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻛﺮاﻣﺖ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺣﺮاﺳﺖ از دﺳﺘﺎوردﻫﺎى

 

‫اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﮔﺮوه ﺿﺮﺑﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪﻫﺎى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﭘﻴﻮﺳﺖ. در ﭘـﻰ ﺗـﺸﻜﻴﻞ ﻫـﺴﺘﻪ

 

‫او‪ﻟﻴﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻓﺘﺨﺎرى ﻋﻀﻮ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﻣﻘﺪ‪س ﺷﺪ. او روزﻫـﺎ در واﺣـﺪ

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ اﺷﺘﻐﺎل داﺷﺖ و ﺷﺒﻬﺎ را ﺑﻪ ﺑﻨّﺎﻳﻰﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪﻳﻬﺎى ﺧﺎﻧﻮادهاش

 

‫را ﻓﺮاﻫﻢﺳﺎزد. ﺑﺎ آﻏﺎز درﮔﻴﺮﻳﻬﺎى ﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب در ﻛﺮدﺳﺘﺎن، ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﭘﺎوه رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺒـﺎرزه ﻋﻠﻴـﻪ

 

‫اﺷﺮار و ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﭙﺮدازد. او ﻫﻴﭻﮔﺎه از ﻣﺒﺎرزه ﻋﻠﻴﻪ ﻧﺎﻣﺮدﻣﻰﻫـﺎ و دﺷـﻤﻨﺎن اﺳـﻼم و اﻧـﺴﺎﻧﻴ‪ﺖ ﺧـﺴﺘﻪ

 

‫ﻧﻤﻰﺷﺪ و در ﻃﻮل دوران ﻣﺒﺎرزه ﺑﻪ ﻋﻨﺼﺮى ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ و آﺑﺪﻳﺪه ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد.

 

‫در ﻣﺮاﺟﻌﺖ از ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮔﺴﺘﺮده ﻣـﺮدم ﺷـﻬﻴﺪ ﭘـﺮور ﻣـﺸﻬﺪ رو ﺑـﻪ رو ﺷـﺪ و ﻃـﻰ ﻳـﻚ

 

‫ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰﺑﻪ ﻳﺎدﻣﺎﻧﺪﻧﻰ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻧﻈﺎﻣﻰ در ﺻﺤﻦ ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ رﺷﺎدﺗﻬﺎى ﺳـﭙﺎه

 

‫اﺳﻼم ﭘﺮداﺧﺖ. ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻌﺪ از ﻏﺎﺋﻠﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﭼﻨﻴﻦ

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻋﺪ‪هاى ﻣﺜﻞ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ، زﻳﺮا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﻏﺎﺋﻠـﻪ را

 

‫ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻋﺪ‪ه زﻳﺎدى از ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻨﺪ و ﭘـﺎوه ﺳـﻘﻮط ﻛﻨـﺪ.

 

‫آﻧﻬﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖﺑﺰرﮔﻰ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب ﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ اﺳﻢ ﺣ‪ﺴﻦ ﻧﻴ‪ﺖ، از ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻨﺠﺮ زدﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑـﺎ ﺗﻴﺰﺑﻴﻨـﻰ

 

ﻛﻪ داﺷﺖ، آﻧﻬﺎ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد.

 

‫ﺑﺎ ﻳﻮرش ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ ارﺗﺶ ﺑﻌﺚ ﻋﺮاق ﺑﻪ ﻛﺸﻮر ﻋﺰﻳﺰﻣﺎن، ﺗﺮﺟﻴﺢ داد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺟﻨﻮب ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ.

 

‫اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ رزﻣﻨﺪه ﺳﺎده ﺑﺎ اﺳﻠﺤﻪ ام - ﻳﻚ در ﻣﻨﻄﻘﻪ دب‪ ﺣ‪ﺮْدان اﻫﻮاز ﺑﻪ ﻧﺒﺮد ﻋﻠﻴـﻪ ﺑﻌﺜﻴ‪ـﻮن

 

‫ﻣﺘﺠﺎوز ﭘﺮداﺧﺖ، وﻟﻰ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺪﺗﻰ از ﺟﻨﮓ، ﻫﺮ روز ﺑﺎ ﺣﻤﺎﺳﻪ آﻓﺮﻳﻨﻰ و رﺷﺎدت، اﻓﺘﺨﺎرات ﺑﺰرﮔـﻰ

 

‫را ﻛﺴﺐﻛﺮد. ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻋﻠّﺖ ﺣﻀﻮر ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ در ﺟﺒﻬﻪ را ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ: او ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﻣﻰرﻓﺖﺑﺎ ﻫﺪف ﭘﻴﺮوزى و اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره)ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﺣﻀﺮت زﻫﺮا(س)ﻋﻼﻗﻪ زﻳﺎدى داﺷﺖ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ذﻛﺮ ﻳﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ(س)ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﺑﻪ اﻳـﺸﺎن ﻣﺘﻮﺳ‪ـﻞ

 

‫ﻣﻰﺷﺪ. ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ در ﺧﺼﻮص اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬـﺎ آﺗـﺶ

 

‫دﺷﻤﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦﺑﻮد و ﺳﻰ - ﭼﻬﻞ ﺷﻬﻴﺪ داده ﺑﻮدﻳﻢ، ﺣﺮﻛﺖ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺑـﻮد و ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ

 

‫زﻣﻴﻦ ﭼﺴﺒﺎﻧﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ از اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﻣﺼﻮن ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺳـﺘﻮن آﻣـﺪم، دﻳـﺪم

 

‫ﺑﺮوﻧﺴﻰ دارد ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺎﺷﻮ. ﮔﺮﻳﻪ ﻓﺎﻳـﺪهاى ﻧـﺪارد. ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﻮ و ﺑـﻪ ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ دﺳـﺘﻮر

 

‫ﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻰﺑﺪه. دﻳﺪم اﺻﻼً ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﻤﻰدﻫﺪ. ﺗﻜﺎﻧﺶ دادم، دﻳـﺪم ﺳـﺮش را ﺑﻠﻨـﺪ ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎ

 

‫وﻇﻴﻔﻪ دارﻳﻢ ﻛﻪ اﻧﻬﺪام ﻧﻴﺮو ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ، ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﺠﺮوح ﺷـﺪ، آن را ﺑﺮﮔـﺮداﻧﻴﻢ. ﺑﻌـﺪ

 

‫ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻵن ﺳﺮم را روى زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و از ﺣﻀﺮت زﻫﺮا(س)ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﻤﻚﻣﺎن ﻛﻨﺪ. ﺑﻌـﺪ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮو و ﺑﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻦ. ﻣﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻳﻢ و در آن ﺷﺐ ﭘﻨﺠﺎه ﺗﺎﻧﻚ را ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔـﺮﻓﺘﻴﻢ و

 

‫ﺳﻨﮕﺮ ﺗﺠﻤ‪ﻊ اﻓﺴﺮان ﻋﺮاﻗﻰ را ﻣﻨﻬﺪم ﻛﺮدﻳﻢ و ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻣـﺴﺌﻠﻪﺧﻴﻠـﻰ ﺗﻌﺠ‪ـﺐ ﻛـﺮدم. اﻳـﻦﻧـﺸﺎن

 

‫دﻫﻨﺪه اﺧﻼص و ارﺗﺒﺎط او ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد.

 

‫ﺳﺮدار اﻧﺠﻴﺪﻧﻰ درﺑﺎره ﺗﻘﻴ‪ﺪ ﺷﻬﻴﺪﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﺎز ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻧﻤﺎز ﺟﻤـﺎﻋﺘﺶ ﻫـﻴﭻ وﻗـت

 

‫ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ و ﻫﻴﭻ وﻗﺖ در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ، ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺷﻬﻴﺪ ﻗﻄﻊ ﻧﺸﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن دﻳﮕﺮ ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره ارﺗﺒﺎط او ﺑﺎ اﺋﻤﻪ اﻃﻬﺎر(ع) ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﻗﺮار ﺑﻮد

 

‫ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺗﺨﺮﻳﺐﭼﻰ ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ را ﭘﺎﻛﺴﺎزى ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﮔﺮدان ﻋﺒﻮر ﻛﻨﺪ، وﻗﺘﻰ اﻳﺸﺎن ﻣﻰآﻳﺪ و ﻣﻰﺑﻴﻨـﺪ

 

‫ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ ﭘﺎﻛﺴﺎزى ﻧﺸﺪه، ﻫﻴﭻ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠﻰ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻰدﻫﺪ و دﺳﺘﻬﺎ را ﺑـﻪ ﺳـﻮى آﺳـﻤﺎن

 

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﺎﺑﻦ اﻟﺤﺴﻦ! اﻳﻦ ﮔﺮدان را از روى ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺑ‪ـﺮد. ﺷـﻤﺎ ﻫـﺮ ﻛـﺎرى

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰﺑﻜﻦ. ﺑﻌﺪ ﮔﺮدان از ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ ﻋﺒﻮر ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﺪونﺣﺘّﻰ ﻳـﻚ ﻣـﻴﻦ ﻣﻨﻔﺠـﺮ ﺷـﻮد. وﻗﺘـﻰ از

 

‫اﻳﺸﺎن ﺳﺆال ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﻣﻴﻦ ﻫﻢ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻧﺸﺪ؟ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑـﻪ اﻳـﻦ

 

‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻛﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ، ﮔﺮدان ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ از ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ ﻋﺒﻮر ﻛﺮد.

 

‫اﻳ‪ﺎﻣﻰ ﻫﻢ ﻛﻪ در ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑﻮد، ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ را ﺧﻮدش اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. ﺑﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺣﺘّﻰ ﻫﻤـﺴﺮش اﺟـﺎزه

 

‫ﻧﻤﻰداد ﻟﺒﺎس ﻓﺮم ﺳﭙﺎه او را ﺑﺸﻮﻳﺪ. ﺧﻮدش وﺿﻮ ﻣﻰﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﺎ ادب ﺧﺎﺻ‪ـﻰ اﻳـﻦ ﻟﺒـﺎس ﻣﻘـﺪ‪س را

 

  ‫ﻣﻰﺷﺴﺖ و ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺰرﮔﺶ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد ﺗﻮ ﻧﻴﺰ اﮔﺮ وارد ﺳﭙﺎه ﺷﺪى، ﺑﻰوﺿﻮ ﻟﺒﺎس ﻓﺮم را ﻧﺸﻮى.

 

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از اﻣﻮال ﺑﻴﺖاﻟﻤﺎل ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎر دﻗﻴﻖ ﺑﻮد، ﺣﺘّﻰ در اﻳ‪ﺎم ﻣﺮﺧّـﺼﻰ. ﻫـﺮ وﻗـﺖ از ﺳـﭙﺎه

 

‫ﺟﻴﺮه ﺧﺸﻚﺑﻪ او ﺗﻌﻠّﻖ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ، ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد: ﻣﺒـﺎدا اﻳﻨﻬـﺎ اﺳـﺮاف ﺑـﺸﻮﻧﺪ،

 

اﻳﻨﻬﺎ از اﻣﻮال ﺑﻴﺖاﻟﻤﺎل اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺑﻘﻴ‪ﻪ ﻧﺎن و ﺑﺮﻧﺠﻬﺎ ﻓﺮق ﻣﻰﻛﻨﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﭘﺪرش اﺻﺮار ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﻜﺮ ﻧﻜـﻦ ﺑﭽـﻪ‪ات رﻓﺘـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﺗﻜﻠﻴﻒﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه، ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻰ.

 

‫زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻰآﻣﺪ، ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ از ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ و ﻛﻮﺷﺶ ﺑﺎز ﻧﻤـﻰاﻳـﺴﺘﺎد و در اﻣـﻮر

 

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪﻫﻤﺴﺮش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرﺷـﺎن ﻛﻤـﻚ

 

ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد و ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ

 

ﺳﺮ ﻣﻰزد و از ﻣﻌﻠّﻤﺎن وﺿﻊ درس ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺟﻮﻳﺎ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ اﺣﻜﺎم دﻳﻦ ﻳﺎ اﺻﻮل دﻳﻦ را ﺣﻔﻆ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻳﺎ ﻳﺎد ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، ﺑﺮاى ﺗﺸﻮﻳﻖ، آﻧﻬﺎ را

 

‫ﺑﻪ ﺣﺮم ﻳﺎ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﻣﻰﺑﺮد و ﺟﺎﻳﺰه ﻣﻰداد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب دوﺳﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﺣـﺴ‪ﺎس ﺑـﻮد. اﺑﻮاﻟﺤـﺴﻦ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ ﻓﺮزﻧـﺪ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮ دوﺳﺘﻰ را ﻛـﻪ اﻧﺘﺨـﺎب ﻣـﻰﻛـﺮدم، ﺣـﺎﺟﻰ درﺑـﺎره او ﺗﺤﻘﻴـﻖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و اﮔﺮ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ آدم ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ اﺟﺎزه ﻣﻰداد ﺑﺎ او رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻛﻨﻢ و ﮔﺮﻧـﻪ ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:

 

‫ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﻛﻨﻰ و ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮب، دوﺳﺖ ﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در ﺧﺎﻧﻮاده وﻗﺘﻰ ﺻﺤﺒﺖ از ﺟﻨﮓ ﻣﻰﺷـﺪ، اﻃّﻼﻋـﺎت ﺧﺎﺻ‪ـﻰ از ﺟﺒﻬـﻪ ﻧﻤـﻰداد و ﻫﻤﻴـﺸﻪ

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﺷﺎه را ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻛﺮدﻳﻢ، ﺻﺪام را ﻫﻢ ﺑﻴﺮون ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺳﺮ ﺻﺪام را ﺧﻮاﻫﻢ

 

‫ﺑ‪ﺮﻳﺪ و ﻳﻚ ﭼﺎﻗﻮ ﻧﺸﺎن ﻣﺎ ﻣﻰداد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦﭼﺎﻗﻮ ﺳﺮ ﺻﺪام را ﻣﻰﺑ‪ﺮم و ﺑﺮاى ﺷـﻤﺎ ﻣـﻰآورم.

 

‫ﻟﺬا ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﻰآﻣﺪ، ﻣﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻴﻢ: ﺑﺎﺑﺎ ﺳـﺮ ﺻـﺪام را ﻧﻴـﺎوردى؟ و او ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻫﻨـﻮز

 

‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪام او را ﺑﮕﻴﺮم.

 

‫ﺗﻤﺎم ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻛﻪ در ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻮد، روزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. وﻗﺘﻰ اﺷﺘﻴﺎق ﻛﻮدﻛﺎﻧﺶ را ﺑﺮاى ﺣﻀﻮر در ﺳﺮ ﺳـﻔﺮه

 

‫ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻰدﻳﺪ، ﻣﻰآﻣﺪ ﺳﺮﺳﻔﺮه ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ ﻫﻤﻪ را ﻏﺬا ﻣﻰداد و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺎزى ﻣـﻰﻛـﺮد و آﻧﻬـﺎ را ﻧـﻮازش

 

‫ﻣﻰﻛﺮد، وﻟﻰ ﺧﻮدش ﻧﻤﻰﺧﻮرد و اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ دل ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣـﻰآورد. ﺷـﺒﻬﺎ وﻗﺘـﻰ در ﺧﺎﻧـﻪ

 

‫ﺑﻮد، ﻫﻤﻴﻦﻛﻪ ﭘﺎﺳﻰ از ﺷﺐ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ آﻫﺴﺘﻪ و ﺑﺪون ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﺻـﺪاﻳﻰ ﺑﺮﻣـﻰﺧﺎﺳـﺖ و ﻣﻬﻴ‪ـﺎى

 

‫ﺗﻬﺠ‪ﺪ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻫﻰ ﻣﻰﺷﺪ و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺿﺠ‪ﻪ ﻣﻰزد و ﮔﺎﻫﻰ از ﺻﺪاى ﻧﺎﻟﻪﻫﺎ و ﮔﺮﻳﻪﻫﺎى او، ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻴـﺪار

 

ﻣﻰﺷﺪ و او را در ﺳﺠ‪ﺎده ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ.

 

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ و اﻣﻜﺎﻧﺎت آن ﺑﺴﻴﺎر ﺑـﻰاﻋﺘﻨـﺎ ﺑـﻮد. ﺧﺎﻧـﻪاى ﻛـﻪ ﺧـﻮدش ﺳـﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻮد، داراى

 

‫دﻳﻮارﻫﺎى ﺧﺸﺘﻰ و ﮔﻠﻰ ﺑﻮد و در ﻧﺒﻮد او ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﺎران ﻣﻰﺑﺎرﻳﺪ، ﺗﻜّﻪاى از آن ﻓﺮو ﻣﻰرﻳﺨﺖ. ﺑﺎﻷﺧﺮه

 

‫ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻬﺎ، ﺑﻴﺴﺖ روز ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ دﻳﻮارﻫﺎ را ﺧﺮاب ﻛﺮده و از ﻧﻮ ﺑﺴﺎزد، ﺗﻨﻬﺎ دو ﺷﺐ ﺑﻴـﺸﺘﺮ

 

‫از ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ او ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺳﭙﺎه ﺑﻪ او ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎزﮔﺮدى. اﻳﻦ در ﺣﺎﻟﻰ ﺑـﻮد ﻛـﻪ

 

‫ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ در ﺧﺎﻧﻪاى ﺑﺪون دﻳﻮار و ﺣﻔﺎظ و ﺑﺪون ﭘﻨﺎه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ

 

‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻧﮕﺮاﻧﻨﺪ و ﻣﻰﺗﺮﺳﻨﺪ، ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻳﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰدﻫـﻢ ﻧـﻪ

 

‫اﻳﻦ ده - ﺑﻴﺴﺖ روز، ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﻫﻴﭻ ﺗﻌﺮّﺿﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ از ﻛﻮدﻛﻰﻧﻪ از

 

‫دﻳﻮار ﻛﺴﻰ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪام و ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮس دﻳﮕﺮان ﻧﮕﺎه ﺑﺪ ﻛﺮدهام. از آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ در ﺧﺎﻧﻮاده او ﭼﻨـﺎن

 

‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻗﻠﺒﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰآﻳﺪ و ﺻﺤ‪ﺖﻗﻮل ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ را ﺑﻪ رأىاﻟﻌﻴﻦ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤـﺴﺮ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺧﺪا را ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻰﮔﻴﺮد و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺳﺨﻦ، ﺣﺘّﻰ ﻳﻚ ﭘﺮﻧﺪه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى آزار و

 

اذﻳ‪ﺖ و ﻗﺼﺪ ﺳﻮء وارد ﻧﺸﺪه اﺳﺖ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ - ﻛﻪ در ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1361 در ﺷﻮش و دزﻓﻮل اﻧﺠﺎم ﺷـﺪ - ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺧﻄﺸﻜﻦ، ﻣﺮﻛﺰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ واﻗﻊ در ﺗﭙ‪ﻪ 1/124- را ﻫﺪف ﻗـﺮار داد و از

 

‫ﻧﺎﺣﻴﻪﻛﻤﺮ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ، اﻣ‪ﺎ روح ﻣﻘﺎوم و ﺳـﺘﺮﮔﺶ اﺟـﺎزه ﻧـﺪاد ﺗـﺎ ﻟﺤﻈـﻪاى آرام ﮔﻴـﺮد. در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﻏﺮورآﻓﺮﻳﻦﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس - ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮﺑﻪ آزادى ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﺷﺪ - ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺧﻄـﺸﻜﻦ ﺣ‪ـﺮ،

 

‫ﺣﻤﺎﺳﻪﻫﺎى ﺑﺰرﮔﻰ را از ﺧﻮد ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﮔﺬاﺷﺖ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻧﺎﺣﻴﻪ دﺳﺖ و ﮔﺮدن و ﺷﻜﻢ ﻣﺠﺮوح ﺷـﺪه

 

‫ﺑﻮد اﻣ‪ﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ در روﺣﻴﻪ ﺑﺰرگ و ﻗﻮى او ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮔـﺬارد و ﻣـﺎﻧﻊ از ﺣـﻀﻮر ﻓﻌ‪ـﺎل او در

 

‫ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﻧﺒﺮد ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮدد.

 

‫در ﺑﻴﻦﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى رزﻣﻨﺪه ﺑﻪ ﺧﻮش ﻃﺒﻌﻰ و ﺧﻮش ذوﻗﻰ ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺠﻴﻬﺎ ﺷـﻮﺧﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد و

 

‫راﺑﻄﻪﺧﻴﻠﻰ دوﺳﺘﺎﻧﻪاى داﺷﺖ. اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﺻﻤﻴﻤﻰ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎى ﺑـﺴﻴﺞ ﺑـﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻨـﺪ:

 

‫ﺑﺎﺑﺎ«. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺠﻴﻬﺎ ﻳﻜﻰ ﺑﻮد. ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ دﻧﺒﺎل او ﺑﻮدﻧﺪ و او را ﻛﺎر داﺷﺘﻨﺪ، در ﭼـﺎدر رزﻣﻨـﺪﮔﺎن

 

‫ﺑﺴﻴﺠﻰﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻋﻼﻗﻪ ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن داﺷﺖ و ﺑﺮﺧﻮرد و رﻓﺘـﺎر ﻣﺤﺒـﺖآﻣﻴـﺰ او ﺑﺎﻋـﺚ

 

‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن آرزو ﻛﻨﻨﺪ در ﮔﺮدان ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﻳﺎ ﭘﻴﻚ ﮔﺮدان او ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺣﺘّﻰ اﻓـﺮادى ﺑﻮدﻧـﺪ در

 

‫ﺳﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻛﻪ ﭘﻴﻚ ﮔﺮدان ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺑﻮدن را ﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣـﻰدادﻧﺪ؛ﺑـﻪ ﻃـﻮرى ﻛـﻪ در

 

‫ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ، ﭘﻨﺞ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﺳﺘﻴﺎر در ﮔﺮدان ﺑﺮوﻧﺴﻰ و در ﺧﺪﻣﺖ اﻳﻦ ﺷـﻬﻴﺪ ﺑﻮدﻧـﺪ. اﮔـﺮ

 

‫ﻛﺴﺎﻧﻰ از ﮔﺮدان ﺧﻮدﺷﺎن راﻧﺪه ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﺑﻪ ﮔﺮدان اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ و ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ از آﻧﻬـﺎ

 

‫اﻧﺴﺎن ﻣﺆﻣﻦ و ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ و اﮔﺮ ﻛﺴﻰ اﻋﺘﺮاض ﻣﻰﻛﺮد، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮوﻧـﺸﺎن ﻛـﺮدى، ﻣـﻦ

 

ﻫﻢ دﺳﺘﻮر اﺳﻼم را اﻧﺠﺎم دادم.

 

‫در زﻣﺎن ﺑﻴﻜﺎرى و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻧﻴﺰ از وﺿﻊ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ ﻏﻔﻠﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺳﺮدار اﻧﺠﻴﺪﻧﻰ در اﻳﻦ ﺑـﺎره اﻳـﻦ

 

‫ﻃﻮر ﺗﻮﺿﻴﺢﻣﻰدﻫﺪ: اﻳﺸﺎن ﻣﻌﻤﻮﻻً در ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻰﻛـﺎرى، ﺑـﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎﻳﺶ ﻣـﻰرﺳـﻴﺪ و آﻧﻬـﺎ را ﺳـﺮﮔﺮم

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن و ﺻﺤﺮا ﻣﻰﺑﺮد و ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻰﮔﻔﺖ و آﻳﻪ ﻗﺮآن ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ

 

‫را ﻧﺼﻴﺤﺖﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﻣﻀﺎن - ﻛﻪ در ﺗﻴﺮﻣﺎه ﺳﺎل 1361 و در ﺷﺮق ﺑﺼﺮه اﻧﺠﺎم ﺷﺪ - ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔـﺮدان

 

‫ﺧﻂ ﺷﻜﻦﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ رزﻣﻴﺪ و رﺷﺎدت آﻓﺮﻳﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ اﻳ‪ﺎم ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺪرش ﺑﻪ ﺳـﺨﺘﻰ ﻣـﺮﻳﺾ ﺷـﺪ و ﺑـﻪ

 

‫ﺣﺎﻟﺖ اﺣﺘﻀﺎر اﻓﺘﺎد. ﺧﺎﻧﻮاده از او ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﺎت آﺧﺮ را در ﻛﻨﺎر ﭘﺪر ﺑﻴﻤﺎر ﺳﺮﻛﻨﺪ، اﻣ‪ﺎ او ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ـﻪ

 

‫ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﺣﺪود ﭘﺎﻧﺰده ﻫﺰار ﻧﻴﺮو ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد، در ﺟﺒﻬﻪﻣﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺮض و ﺷﻔﺎ دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ.

 

‫ﺑﺎ اﻳﻦﺑﻴﻤﺎرى ﭘﺪر از دﻧﻴﺎ رﻓﺖ و ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺗﺎ ﭼﻬﻠﻢ ﭘﺪر در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺎﻧﺪ. وﻗﺘﻰ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺎرغ ﺷﺪ،

 

‫ﺑﺮاى ﭼﻬﻠﻢﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﺰادار ﺧﻮد ﺗﺴﻠّﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺧﻂ ﺷﻜﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى رﻣﻀﺎن، ﻣـﺴﻠﻢ ﺑـﻦ ﻋﻘﻴـﻞ،

 

‫واﻟﻔﺠﺮﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ و واﻟﻔﺠﺮ 1 رزﻣﻴﺪ و رﺷﺎدت آﻓﺮﻳﺪ و ﻧﺎﻣﺶ ﺷﻬﺮه ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺧﺒﺮى اﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﺘیش، ﺑـﻪ

 

‫ﻧﺤﻮى ﻛﻪ در رادﻳﻮﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ ﺑﻪ ﺑ‪ﺮوس ﻟﻰ ﻣﻌﺮوف ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﺎﻣﺶ ﻟﺮزه ﺑﺮ اﻧﺪام ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﺑﻌﺜـﻰ

 

‫اﻧﺪاﺧﺘﻪﺑﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) ارادت ﺧﺎﺻ‪ﻰ داﺷﺖ و آن ﭼﻨﺎن ﻋﺎﺷﻖ اﻳـﺸﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ در

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ آرزو ﻛﺮد، ﺗﻴﺮى ﺑﻪ ﮔﻠـﻮﻳﺶ اﺻـﺎﺑﺖ ﻛﻨـﺪ و او ﺑـﺎ ﺧـﻮن ﺧـﻮدش ﺑﻨﻮﻳـﺴﺪ: درود ﺑـﺮ

 

‫ﺧﻤﻴﻨﻰﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﻪ آﻏﺎز ﺷﺪ در ﻫﻨﮕﺎم ﻧﺒﺮد، ﺗﻴﺮى - ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮاً آﺧﺮ ﺑ‪ﺮدش ﺑـﻮد - ﺑـﺮ ﮔﻠـﻮى ﺷـﻬﻴﺪ

 

 ‫ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﻧﺸﺴﺖ و ﺧﻮن ﺟﺎرى ﺷﺪ و او ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ روى ﻳﻚﺳﻨﮓ ﻧﻮﺷﺖ: درود ﺑﺮ ﺧﻤﻴﻨﻰ

 

‫در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى واﻟﻔﺠﺮ 3 و 4، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﺗﻴﭗ18 ﺟﻮاداﻻﺋﻤﻪ(ع) در ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﺮاﺣـﻞ - ﺑـﺎ وﺟـﻮد

 

‫ﺟﺮاﺣﺎﺗﻰﻛﻪ داﺷﺖ - ﻓﻌ‪ﺎﻻﻧﻪ ﺷﺮﻛﺖﻛﺮد و رﻫﺒﺮى ﮔﺮداﻧﻬﺎى ﺧﻂ ﺷﻜﻦ را ﻋﻬـﺪهدار ﺑـﻮد. در ﺟﺮﻳـﺎن

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 4 ﺑﺎﭘﺎﻳﺶ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻮرده و ﻣﺠﺮوح ﺑﻮد، اﻣ‪ﺎ ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﻰ ﺑـﻪﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻛـﺎﻧﻰﻣﺎﻧﮕـﺎ در

 

داﺧﻞ ﻋﺮاق رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻛﺎرﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ اداﻣﻪ داد.

 

‫ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰرﻓﺖ، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﺪا ﺳﺮ ﻣﻰزد. ﺣﺘّﻰ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎﻧﻬﺎى

 

‫دﻳﮕﺮ ﻫﻢﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫در اﻳ‪ﺎم ﺑﻴﻜﺎرى، ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮوﻳﻢﺧﺎﻧﻪ آدم ﻣﺴﺘﺤﻘّﻰ ﻛﻪ ﺧـﺮاب ﺷـﺪه، ﺑﻨـﺎﻳﻰ

 

ﻛﻨﻴﻢ و آﻧﺠﺎ را ﺑﺴﺎزﻳﻢ.

 

‫در ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﮔﺮدان و ﺗﻴﭗ ﻧﻴﺰ ﻛﻼﺳﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻛﻼس اﺧﻼق داﻳﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد. ﺑـﻪ ﻛـﺸﺘﻰ

 

‫ﻧﻴﺰ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪﺑﻮد و ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻛﺸﺘﻰ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻛﺮد و اﮔﺮ ﻛﺴﻰ در ﺣﻴﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺗﺨﻠّـﻒ ﻣـﻰﻛـﺮد، ﺑـﻪ او

 

‫ﺗﺬﻛّﺮﻣﻰداد ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ درس اﺧﻼق ﺑـﻮد. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﺣﺮﻳﻔـﺖ را ﻣﺤﻜـﻢ ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﺑﺰﻧـﻰ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻫﺪف را اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻫﺪف ﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺨـﻮرﻳﻢ

 

‫و ﺷﻬﻴﺪﺷﻮﻳﻢ؛ ﻫﺪف ﻣﺎ در درﺟﻪ او‪ل ﺧﺪﻣﺖ اﺳﺖ. ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻛﻨـﻴﻢ و ﻫﺮﭼـﻪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ

 

ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻴﻢﻛﻪ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻫﻢ ﺷﻬﺎدت ﻧﺼﻴﺐﻣﺎن ﺷﻮد.

 

‫در ﻧﮕﻬﺪارى اﻣﻮال ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل دﻗّﺖ ﻣﻰﻛﺮد و رﻋﺎﻳـﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﺣﺘّـﻰ ﻣـﺴﻴﺮﻫﺎى ﺣﺮﻛـﺖ را ﻃـﻮرى

 

‫اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﻮﺗﺎهﺗﺮﻳﻦ راه ﺑﺎﺷﺪ. در ﺳﻔﺮى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺮدﺳـﺘﺎن داﺷـﺖ، ﭘـﺲ از ﻋﺒـﻮر از ﻫﻤـﺪان،

 

‫ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ آﻣـﺪهاﻳـﻢ ﺗـﺎ ﻏـﺎر ﻋﻠﻴـﺼﺪر ﻫـﻢ ﺑـﺮوﻳﻢ. اﻣ‪ـﺎ اﻳـﺸﺎن

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪ اﻳﻦ ور ﻳﺎ آن ور ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ، ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر ﺑﺎﻳـﺪ در ﻣـﺴﻴﺮ ﺧﻮدﻣـﺎن راه را اداﻣـﻪ

 

‫دﻫﻴﻢ. ﭘﺘﻮى رﻧﮕﻰ در ﺳﻨﮕﺮ ﺧﻮدش ﻧﮕﻪ ﻧﻤﻰداﺷﺖ ﭼﻮن ارزش ﭘﺘﻮى رﻧﮕﻰ ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﺑـﻮد، اﻣ‪ـﺎ ﭘﺘـﻮى

 

رﻧﮕﻰ را ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮدﻫﺎ ﻳﺎ ﺟﻮانﺗﺮﻫﺎ ﻣﻰداد.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰﻛﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد، او را ﺑﺮاى درﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﻣﺴﺌﻮﻻن ﺳﭙﺎه ﺻـﻼح دﻳﺪﻧـﺪ

 

‫ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ رﺷﺎدﺗﻬﺎ و ﻓﺪاﻛﺎرﻳﻬﺎى ﺑﺴﻴﺎر، او را ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﻴﺖاﻟﻠّﻪ اﻟﺤﺮام اﻋﺰام ﻛﻨﻨﺪ. ﺳﻔﺮ ﺣﺞ‪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ

 

‫ﻧﻴﺰ از وﻳﮋﮔﻴﻬﺎى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد؛ از ﺟﻤﻠﻪ اﻳﻨﻜﻪ وﻗﺘﻰ ﻫﻤﺴﻔﺮان و دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ از او دﻋﻮت ﺑـﻪ

 

‫ﻛﺎرﻫﺎى ﻏﻴﺮ از زﻳﺎرت و ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، او ﻧﻤﻰﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و آﻧﺎن را ﻧﻴﺰ ﻣﻨﻊ ﻣﻰﻛـﺮد. وﻗﺘـﻰ او را ﺑـﺮاى

 

‫ﺧﺮﻳﺪن ﺳﻮﻏﺎت دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: رﻓﻘﺎ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﭼﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ راه آﻣﺪهاﻳـﻢ و ﻣـﺸﻜﻼت را ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺎن ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ؟ ﺧﺮﻳﺪ را در ﻛﺸﻮر و ﺷﻬﺮ ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﻢ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻜﻨﻴـﺪ، اﻣ‪ـﺎ اﻳـﻦ اﻳ‪ـﺎم ﻣـﻰﮔـﺬرد و

 

‫اﻓﺴﻮسِ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ آن را ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺧﻮرد.

 

‫ﻳﻜﻰ از آﺷﻨﺎﻳﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺣﺎﺟﻰ از ﻣﻜّﻪ آﻣﺪ، ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺶ رﻓﺘﻢ و ﺧﺎﻃﺮهاى را اﻳـﻦ ﮔﻮﻧـﻪ

 

‫ﺗﻌﺮﻳﻒﻛﺮد: وﻗﺘﻰ در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻋﺎزم زﻳﺎرت ﺣﺮم ﻧﺒﻮى ﺑﻮدم، ﺣﻴﻦ ﻋﺒﻮر از ﺟﻠﻮى ﻣﻐﺎزهﻫﺎى ﭘﺮ از اﺟﻨـﺎس

 

‫ﻟﻮﻛﺲ، ﮔﻮﻳﻰ ﻣﻐﺎزهﻫﺎ و اﺟﻨﺎس ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎى ﺳـﺴﺖ و ﺑـﻰﺣـﺎل ﺑـﻪ

 

‫ﺳﻮى روﺿﻪ ﻣﻨﻮر‪ ﻧﺒﻮى و ﺑﻘﻴﻊ ﻣﻰرﻓﺘﻢ. ﻳﻜﻬﻮ ﺑـﻪ ﺧـﻮدم آﻣـﺪم و ﺑـﺎ ﺧـﻮد ﮔﻔـﺘﻢ: ﺗﻤـﺎم ﻣﻘـﺪر‪ات ﺑـﺎ

 

‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ و ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻜﺎن رﺳﺎﻧﺪه، ﻋﻠّﺖ اﻳﻦ ﺳﺴﺘﻰ و ﺑﻰﺣـﺎﻟﻰ ﭼﻴـﺴﺖ؟ ﻓﻬﻤﻴـﺪم ﻋﻠّـﺘﺶ

 

‫ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻦ رﻳﺎﻟﻬﺎى ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن اﺳﺖ. در ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﻮﺟﻮدﻳﻢ را ﺑﻪ ﻳﻜـﻰ از رﻓﻘـﺎ دادم و ﮔﻔـﺘﻢ: از

 

‫اﻳﻦ ﭘﻮل ﻣﻘﺪارى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻧﻴﺎز اﺳﺖ ﺟﺪا ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﻘﻴﻪاش را ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮاى ﺧﻮدت ﺧﺮﻳـﺪى، ﺑـﺮاى

 

‫ﻣﻦ ﻫﻢﺑﺨﺮ و ﺧﻮاﻫﺸﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻧﺪﻫﻴﺪ ﭼﻰ ﺧﺮﻳﺪﻳﺪ و ﭼﻘﺪر ﭘﻮل ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧـﺪه. ﻓﻘـﻂ

 

‫وﻗﺖ ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ از ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ. ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻨﻜﻪ از وﻗﺘﻰ ﭘﻮﻟﻬـﺎ را از ﺧـﻮدم ﺟـﺪا ﻛـﺮدم، ﺑـﻪ

 

ﻗﺪرى ﺳﺒﻚﺷﺪم ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ زﻳﺎرت ﻣﻰرﻓﺘﻢ و دﻳﮕﺮ اﺟﻨﺎس ﻣﺮا دﻋﻮت ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ، ﻣﻴﻤﻚ و ﺑﺪر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ 18 ﺟﻮاداﻻﺋﻤـﻪ(ع) ﺑـﻪ ﺧـﺪﻣﺖ ﻣـﺸﻐﻮل ﺑـﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ در ﻫﻤﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎ ﻏﻴﺮ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. رﺷﺎدﺗﻬﺎ و ﻓﺪاﻛﺎرﻳﻬﺎى اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه

 

‫ﺑﺰرگ ﺑﺎﻋﺚﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﺪام ﺑﺮاى ﺳﺮ او ﺟﺎﻳﺰه ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﺪ. در ﻃﻮل ﺟﻨﮓ، ﺻﺪام ﺑﺮاى ﺳﺮ دو ﻧﻔﺮ ﺟـﺎﻳﺰه

 

‫ﺗﻌﻴﻴﻦﻛﺮد: ﻳﻜﻰ در ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻏﺮب ﺑﺮاى ﺳﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺰرﮔﻮار ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه و دﻳﮕﺮ در ﺟﺒﻬـﻪ ﺟﻨـﻮب ﺑـﺮاى

 

‫ﺳﺮﺷﻬﻴﺪﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﺮوﻧﺴﻰ و اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺗﻮﺳﻂ رادﻳﻮﻫﺎ اﻋﻼم ﻛﺮده ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﻪ ﺑﺴﻴﺠﻴﻬﺎﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺸﻬﺪىﻫﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ او داﺷﺘﻨﺪ و در ﺗﻴﭗ او از ﻧﻮﺟﻮان ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ

 

‫ﺗﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎﻟﻪ دﻳﺪه ﻣﻰﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﻫﻴﭻ ﻣﻼك و ﻣﻌﻴﺎرى ﺑﺮاى ﭘﺬﻳﺮش در ﺗﻴﭗ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺟﺰ ﺗﻌﻬ‪ـﺪ

 

‫ﺑﻪ اﻳﻤﺎن و دﻓﺎع از اﺳﻼم و اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ و ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ، ﻧﺒﻮد. وﻗﺘﻰ ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ داﺧﻞ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎى ﺧﻮدﺷﺎن ﻏﺬا ﺑﺨﻮرﻧﺪ، ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺟﺪا از آﻧﻬﺎ ﻏﺬا ﻧﻤﻰﺧﻮرد و ﺣﺘّـﻰ

 

‫در ﻳﻚﺳﻨﮕﺮ ﭘﻴﺶ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﻏﺬا ﻧﻤﻰﺧﻮرد. ﻣﻰﭼﺮﺧﻴﺪ داﺧﻞ ﻫﺮ ﺳﻨﮕﺮى ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻣـﻰﺧـﻮرد و ﺑـﻪ

 

‫ﺳﻨﮕﺮ دﻳﮕﺮ ﻣﻰرﻓﺖ؛ وﻗﺘﻰ از او ﺳﺆال ﻣﻰﺷﺪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻃﻮرى ﻏﺬا ﻣـﻰﺧـﻮرى؟ ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: اﮔـﺮ ﻣـﻦ

 

‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ در ﻣﻘﺮّ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه و ﻏﺬا ﺑﺨﻮرم، ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﻏـﺬاﻳﻰ دﻳﮕـﺮ ﻣـﻰﺧـﻮرم، وﻟـﻰ

 

‫ﻣﻰﭼﺮﺧﻢ در ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ و از ﻫﺮ ﺳﻨﮕﺮ ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻣﻰﺧـﻮرم ﻛـﻪ ﺑـﺴﻴﺠﻰ ﺑﺪاﻧـﺪ آن ﻧـﺎن ﺧـﺸﻜﻰ ﻛـﻪ او

 

ﻣﻰﺧﻮرد، ﻣﻦ ﻫﻢ از آن ﻣﻰﺧﻮرم و ﻏﺬاى دﻳﮕﺮى ﻧﺪارم.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت ﻧﻴﺮوى ﺑﺴﻴﺠﻰﺑﻪ ﻃﻮر ﺻﺪ در ﺻﺪ از او اﻃﺎﻋـﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد و اﻳـﻦ اﻃﺎﻋـﺖ از

 

‫اﻋﻤﺎق ﺟﺎﻧﺶ ﺑﻮد؛ ﭼﻮن ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ از دل ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ، ﻏﺬا و ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺑﺎ ﺑـﺴﻴﺠﻰ ﻓـﺮق

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮد، ﺗﻤﺎم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰﻳﻬﺎى ﺟﻨﮓ و زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺤﻮى ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﻢ رﻧـﮓ ﺑـﺴﻴﺠﻰ و

 

‫ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و آﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ در ﺷﺄن ﺟﻬﺎد و ﻣﺠﺎﻫﺪان و ﺷﻬﺎدت ﺑﻮد، از ﻗﺮآن اﺳﺘﺨﺮاج ﻣﻰﻛﺮد و

 

‫ﺣﻔﻆ ﻣﻰﻛﺮد و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺳﻔﺎرش ﺑﻪ ﺗﻼوت ﻗﺮآن و ﻋﻤﻞ ﺑﻪ آن ﻣﻰﻛـﺮد. ﻫـﻴﭻﮔـﺎه ﻧﻤـﺎز ﺷـﺒﺶ ﺗـﺮك

 

‫ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﺣﺘّﻰ ﺷﺒﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﻳﺎ رزم ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻣﻰرﻓﺖ، وﻗﺘﻰ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎى ﺻﺒﺢ ﺑﺮﻣـﻰﮔـﺸﺖ، در

 

‫راه ﻳﺎ در ﻗﺮارﮔﺎه ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد. ﻋﺠﻴﺐ ﺑﺮ ﻗﺮآن و ﺗﻔﺴﻴﺮ آن ﻣـﺴﻠّﻂ ﺑـﻮد و ﺗﻜﻴـﻪ ﻛﻼﻣـﺶ در

 

‫ﺗﻤﺎﻣﻰﺻﺤﺒﺘﻬﺎ، ﻧﺸﺴﺘﻬﺎ، ﺳﺨﻨﺮاﻧﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﺮآن ﻛﺮﻳﻢ و ﻛﻼم ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻛﻠﻤﺎت ﻗﺼﺎر ﺣﻀﺮت

 

ﻋﻠﻰ(ﻋﻠﻴﻪاﻟﺴ‪ﻼم)ﺑﻮد.

 

‫در ﺗﺸﺮﻳﺢﻣﺎﻧﻮرﻫﺎى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت، ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت وﻗﺘﻰ ﻣﻘﺎﺑﻞﻋﻜﺴﻬﺎى ﻫﻮاﻳﻰ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺟـﺎى

 

‫ﻫﺮ اﺻﻄﻼح ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ، ﺗﻌﺪادى از آﻳـﺎت ﻗـﺮآن را ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ و ﺗﻔـﺴﻴﺮ ﻣـﻰﻛـﺮد و ﻣﻘـﺪارى از ﻋﺒـﺎرات

 

‫ﻧﻬﺞاﻟﺒﻼﻏﻪ را ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﻧﻘﺸﻪ ﻣﺎﻧﻮر را ﺣﺮف ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺘﻜّﻰ ﺑﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﻮد. ﻓﻘﻂ

 

‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺴﺌﻮﻻن ﻣﺤﺘﺮم ﻗﺮارﮔﺎه و ﺗﻴﭗ و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى اﻃّﻼﻋﺎت - ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و ﺗﺨﺮﻳﺐ، ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﭽ‪ﻪﻫـﺎى

 

‫ﺑﺴﻴﺠﻰﻛﻨﺎر ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﺎرى ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ، ﭼـﻮن دﻳﮕـﺮ در آن

 

‫ﺗﺎرﻳﻜﻰﺷﺐ از دﺳﺖ ﻣﺎ ﺣﻔﻆ آراﻳﺶ و ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻛﻼﺳﻴﻚ ﺧﺎرج اﺳﺖ. ﺷﻠﻴﻚ ﻛـﺮدن در دل ﺷـﺐ

 

‫ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ، ﻫﺪاﻳﺘﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ.(و ﻣﺎ رﻣﻴﺖ اذ رﻣﻴﺖ و ﻟﻜﻦ اﷲ رﻣﻰ). در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬـﺎ

 

‫ﻫﺮ وﻗﺖﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻞ روﺑﻪ رو ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺑﺎ روﺣﻴﻪ ﺑﺎ ﺻـﻔﺎﻳﺶ، ﺣـﻼّل ﻣـﺸﻜﻼت

 

‫ﺑﻮد. ﻗﺒﻞ از ﻳﻚ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﻧﻘﺸﻪﻫـﺎ را روى ﻣﻴـﺰ ﭘﻬـﻦ ﻛـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ و ﭘـﺲ از

 

‫ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻛﻪ ﺟﻮاﻧﺐ ﻛﺎر را ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﻰ ﻗﺮار دادﻧﺪ، ﺑﻪﭼﻨﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺮﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷـﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ ﭘـﺲ از

 

‫ورود ﺑﺎﭼﻬﺮه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن روﺑﻪ رو ﻣﻰﺷﻮد، وﻗﺘﻰ از ﻋﻠّـﺖ ﻣﻄﻠّـﻊ ﻣـﻰﺷـﻮد، ﻳـﻚ ﻳـﻚ ﻣﻮاﻧـﻊ را

 

‫اﻧﮕﺸﺖﻣﻰﮔﺬارد و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﺻﻠﻮات، اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ آﻳﺔاﻟﻜﺮﺳﻰ، اﻳﻨﺠـﺎ ﺑـﺎ(وﺟﻌﻠﻨـﺎ...)و ﺳـﭙﺲ

 

‫ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺸﻪﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛﻨﺪ و اداﻣﻪ ﻣﻰدﻫﺪ: اﺻﻼً ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ. ﺷﻤﺎ ﺗﻼش ﺧﻮدﺗﺎن را ﻛـﺮدهاﻳـﺪ و

 

‫ان ﺷﺎءاﻟﻠّﻪﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ. ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﺠﺎ را ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﻳﺘﺎن آزاد ﻛﻨﻢ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ، ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔـﺮ از ﻣـﺴﺌﻮﻻن ﺳـﭙﺎه ﺑـﻪ

 

‫ﻋﻴﺎدﺗﺶ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺤﻘّﺮ و ﺑﺪون ﺣﻔﺎظ و ﺳﺎده او ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻌﺠ‪ﺐ ﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﻌـﺪ از آن

 

‫ﺑﺮ او ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎز ﮔﺮدد، ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﺑﺴﺎزد و ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﻨـﺪ و رﺿـﺎﻳﺖ

 

‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد را از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﺪ. ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻳﻦ وﺿﻌﻴ‪ﺖ در ﺷﺄن ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ، ﭼﻮن ﺷﻤﺎ

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ ﻫﺴﺘﻴﺪ. در ﺟﻮاب ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺎده ﻋﺎدت ﻛﺮدهاﻳـﻢ و ﺗـﺎ آﺧـﺮ ﻋﻤـﺮ

 

ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻓﻌﻼً ﺟﻨﮓ واﺟﺐ اﺳﺖ و ﺧﺪا ﺑﺎﻻى ﺳﺮ اﻳﻦ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻫﺴﺖ.

 

‫ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن، ﻛﺴﻰ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺖ اﻳﺸﺎن در ﺟﻨﮓ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ. ﻓﺮزﻧـﺪ ﺷـﻬﻴﺪ در اﻳـﻦ ﺑـﺎره

 

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، زﻳﺮا ﻗﺒﻼً ﻓﻜﺮ ﻣـﻰﻛـﺮدﻳﻢ اﻳـﺸﺎن

 

‫در ﺟﺒﻬﻪﺑﻨّﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﭼﻮن وﻗﺘﻰ از اﻳﺸﺎن ﺳﺆال ﻣﻰﻛـﺮدﻳﻢ، ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﻰروم ﺑﻨّـﺎﻳﻰ. وﻗﺘـﻰ ﺑـﺎ

 

‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻰآﻣﺪ و ﻣﺎ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ اﻳﻨﻬﺎ ﻛﻴﺴﺘﻨﺪ؟ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻳﻨﻬﺎ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ.

 

ﺧﺪا ﺷﺎﻫﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ ﺑﻮدهاﻧﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ دﻳﮕﺮ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره اﺧﻼص او اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮه را ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﻬﻴﺪ در ﻳﻜـﻰ از

 

‫ﻣﺪارس ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﻴﺎﻳـﺪ. ﻫﻤـﻪ ﻓﻜـﺮ ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ

 

‫اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﭘﺎﺗﺮول ﺿﺪ‪ﮔﻠﻮﻟﻪ و ﻣﺤﺎﻓﻆ و... ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ، وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻮﺗﻮرﮔﺎزى آﻣﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ او‪ل

 

‫اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ راه ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد را ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺮوﻧﺴﻰﻫـﺴﺘﻢ و

 

‫ﻗﺮار ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ دارم ﻛﻪ ﺑﺎﻷﺧﺮه اﻳﺸﺎن را راه داده ﺑﻮدﻧﺪ.

 

ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ در زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ ﺑﻮد، ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻪ 5500 ﺗﻮﻣﺎن ﺣﻘﻮق ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ.

 

‫اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦﺑﺮوﻧﺴﻰ - ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺰرگ ﺷﻬﻴﺪ - ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮه از ﭘﺪرش را ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ: در آﺧﺮﻳﻦ

 

‫ﺳﻔﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﺗﻮ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺒﺮم، ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮل ﺑﺪﻫﻰ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﻗﺮآن را

 

ﺧﻮب ﻳﺎدﺑﮕﻴﺮى و ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﻚ روﺣﺎﻧﻰ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺮآن ﻳﺎد ﺑﺪﻫﻨﺪ.

 

‫در آذر ﻣﺎه ﺳﺎل 1363، ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ و آﺧﺮﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪش -زﻳﻨﺐ - ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻰﺷﻮد. ﻳﻜﻰ از آرزوﻫﺎى ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﺑﺮوﻧﺴﻰﭘﺲ از اﻧﻘﻼب اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ دﺧﺘﺮى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ او را زﻳﻨـﺐ ﻧـﺎم ﻧﻬـﺪ ﺗـﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪ ﺣـﻀﺮت

 

‫زﻳﻨﺐ(س)ﭘﺲ از او ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺳﻪ روز از ﺗﻮﻟﺪ زﻳﻨﺐ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ راﻫﻰ ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ. ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره

 

‫ﻧﺤﻮه رﻓﺘﺎر ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪش ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺲ از ﻧﻤـﺎز ﻣﻐـﺮب و ﻋـﺸﺎ زﻳﻨـﺐ را ﺑـﻪ ﺑﻐـﻞ

 

‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻘﻴﻪ اﻓﺮاد را از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺮوﻳﺪ ﻧﻤﺎزﺗﺎن را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪﻟﺤﻈـﻪ ﻛـﻪ

 

‫ﺑﻪ اﺗﺎق وارد ﺷﺪم دﻳﺪم، آن ﻗﺪر ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺮاﻫﻨﺸﺎن ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﻰداﻧﻢ داﺧﻞ ﮔـﻮش

 

‫ﺑﭽ‪ﻪ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫در آﺧﺮﻳﻦﻣﺮﺧّﺼﻰ در ﻣﺸﻬﺪ، ﺷﺒﻰ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻪ ﺑﺎزى ﺑﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚ ﻣـﺸﻐﻮل ﺑـﻮد. ﻟﺤﻈـﺎﺗﻰ

 

‫ﺑﻌﺪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ و او ﻣﺎﻧﺪ و ﻫﻤﺴﺮش. ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪى از ﻫﻤﺴﺮش ﭘﺮﺳﻴﺪ: اﮔـﺮ

 

‫ﺧﺪاى ﻧﺎﻛﺮده ﺷﻤﺎ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﻮﻳﺪ و اﺗّﻔﺎﻗﻰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ اﻓﺘﺎد، ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ؟ ﻫﻤﺴﺮش ﻧﻴﺰ ﺑـﺎ ﻫﻤـﺎن

 

‫ﻟﺤﻦ ﭘﺎﺳﺦﻣﻰدﻫﺪ: ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺎدرى و ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺑﺮاى ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ ﺑﺎﺷـﻴﺪ و داﻣـﺎد

 

‫ﺷﻮﻳﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﻛﻪ زﻣﻴﻨﻪ را آﻣﺎده ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﺣﻘﺎﻳﻖ زﻧﺪﮔﻰﺷﺎن، ﺑﺎز ﺑـﺎ ﻫﻤـﺎن ﻟﺒﺨﻨـﺪ

 

‫ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ: اﻟﺒﺘّﻪ ﺑﺎدﻣﺠﺎن ﺑﻢ آﻓﺖ ﻧﺪارد، وﻟﻰ ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم ﭼـﻪ ﻣـﻰﻛﻨﻴـﺪ؟ﻫﻤـﺴﺮش ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ، ﻟﺤﻈﺎﺗﻰ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ. ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﻣـﻰﻧﮕـﺮد. ﺑـﺮق ﭼـﺸﻤﺎﻧﺶ

 

‫ﺑﻐﻀﻰ ﮔﻠﻮﮔﻴﺮ را در ﺳﻴﻨﻪاش ﻣﻰآورد، وﻟﻰ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﻣﻰﻛﻨﺪ. اﻳﻦ ﺑﺎر ﮔﻮﻳﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ

 

‫ﺑﺎ دﻓﻌﻪﻫﺎى ﻗﺒﻞ ﻓﺮق ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﻤﺴﺮش ﺑﺎ ﺻﺪاى ﻟﺮزان ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰدﻫﺪ: ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﺧـﻮب

 

‫ﺗﺮﺑﻴﺖﻛﻨﻢ. ﺑﻌﺪ از آن ﻧﻮر رﺿﺎﻳﺖ ﺑﺎ درﺧﺸﻴﺪن در ﭼﺸﻤﺎن ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ، ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻫﻤﺴﺮش اﻃﻤﻴﻨـﺎن

 

‫اﺑﺪى ﻣﻰرﻳﺰد. در آﺧﺮﻳﻦ ﺷﺐ ﺣﻀﻮرش در ﻣﺸﻬﺪ، ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﭘﺎﺑﻮس ﺣﻀﺮت رﺿﺎ(ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴ‪ﻼم) ﻣﻰﺑﺮد

 

‫و در ﺣﺮم ﻳﻚ ﻳﻚ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﻃﻮاف ﻣﻰدﻫﺪ و ﺑﻪ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻣﻰﺳـﭙﺎرد و از آن ﺑـﻪ ﺑﻌـﺪ، زﻣﻴﻨـﻪﻫـﺎى

 

‫ﺷﻬﺎدت ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻬﻴ‪ﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻤﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺤﺖ ﺣﻤﺎﻳـﺖ

 

‫اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﻫﺮ ﻣﺸﻜﻠﻰ و ﮔﺮﻓﺘﺎرى از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ داﺷﺘﻴﺪ، ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ و ﺣﺎﺟﺘﺘﺎن را از آﻗﺎﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ.

 

‫ﻣﻦ از اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻪام و او را ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﺎدرش ﻗﺴﻢ دادهام ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻳـﻚﺑـﺎر ﺳـﺮى ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ

 

‫ﺑﺰﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﺎﻓﻆ ﺷﻤﺎﺳﺖ و او ﺿﻤﺎﻧﺖ ﻛﺮده اﺳـﺖ؛ رزﻣﻨـﺪهاى را ﻛـﻪ از

 

‫ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻪ ﻗﺼﺪ دﻓﺎع از دﻳﻨﺶ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ، ﺧﻮد، ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ او در ﺧﺎﻧﻮاده و ﻋﺎﺋﻠﻪ او ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره آﺧﺮﻳﻦ وداع ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﺑﭽ‪ﻪﻫـﺎ

 

‫را ﻳﻜﻰﻳﻜﻰ ﺑﻴﺪار ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﺑﻮﺳﻴﺪ و از زﻳﺮ ﻗﺮآن ﻛﻪ رد ﻣﻰﺷﺪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮدم، ﻣﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ:

 

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻦ. ﺑﺎدﻣﺠﺎن ﺑﻢ آﻓﺖ ﻧﺪارد، اﻣ‪ﺎ در آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار، ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﺑﻴﺪار ﻧﻜـﺮد. ﻗـﺮآن ﻛـﻪ آوردم، آن را

 

‫ﺑﻮﺳﻴﺪ و رد ﺷﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎدم. او ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﺑﺎر ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻰﺧـﻮاﻫﻰ ﮔﺮﻳـﻪ ﻛـﻦ. اﻳـﻦ دﻳـﺪار،

 

‫آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﻦ و ﺗﻮ اﺳﺖ. دﻳﺪار ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ. اﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻤﻨﺖ دارد. ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﮔﺮﻳـﻪ

 

‫ﻛﻦ. ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز از ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﻠﻔﻦ زد و ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد. ﺑﻪ زﻳﻨﺐ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ، ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮاب

 

‫اﺳﺖ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ. ﺗﺎ ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﺸﻨﻮم. ﺗﺎ ﮔﺮﻳﻪ زﻳﻨﺐ را ﻧﺸﻨﻴﺪ، ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﻧﻜـﺮد. ﻣـﻦ از

 

‫ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦﭘﺮﺳﻴﺪم: ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮدى؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻛﻰ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮدى؟ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ

 

‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﻤﻰﮔﺮدم. ﻣﻦ ﭼﻨﺪﺳﺎل ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻣﺎم ﺟﻮاد(ع) ﻋﻤﺮ ﻛﺮدم. ﺑﺎﻳـﺪ ﺑﮕـﻮﻳﻰ ﻛـﻰ ﺧﺒـﺮ ﺷـﻬﺎدﺗﺖ

 

 ‫ﻣﻰآﻳﺪ؟ وﻟﻰ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻮﺧﻰ ﻛﺮدم، اﻣ‪ﺎ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز، ﺷﻬﻴﺪﺷﺪ.

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ، ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻬﺎدت ﺑﻮد. در دﻋﺎى دﺳﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻰﮔﻔـﺖ: ﺧـﺪاﻳﺎ! ﺷـﻬﺎدت را ﻧـﺼﻴﺐ ﻣـﻦ

 

‫ﻛﻦ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: آرزوﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻜّﻪ ﺗﻜّﻪ ﺷﺪه و ﺟﻨﺎزهام ﭘﻴﺪا ﻧﺸﻮد ﻛـﻪ ﺗـﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨـﺎزهام اﺑﻬ‪ـﺖ

 

‫ﻧﺪاﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ و ﮔﻤﻨﺎم ﺑﺸﻮم.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر در ﻳﻚﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﺗﻮﺟﻴـﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ داﺷـﺖ، ﮔﻔـﺖ: اﮔـﺮ

 

‫ﺑﺮوﻧﺴﻰ در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺸﺪ، ﺑﻪ او ﺷﻚ‪ ﻛﻨﻴﺪ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ اﻳﻤـﺎن و ﺧﻠـﻮص و ﺻـﺪاﻗﺖ او ﺷـﻚ‪

 

‫ﻛﻨﻴﺪ. اﻳﻦ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺶ، ﻣﺮﻫﻮن ارﺗﺒﺎط دﻗﻴﻖ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ و اﺋﻤﻪ ﻣﻌـﺼﻮﻣﻴﻦ(ﻋﻠـﻴﻬﻢ اﻟـﺴ‪ﻼم)

 

اﺳﺖ.

 

‫ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر، ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ در ﺧﻮاب ﺣﻀﺮت زﻫﺮا(ﺳﻼم اﷲ ﻋﻠﻴﻬﺎ) را ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺣـﻀﺮت

 

‫ﻧﻮﻳﺪ ﺷﻬﺎدت را ﺑﻪ او ﻣﻰدﻫﻨﺪ و زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﺷـﻬﺎدت را ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ او ﻣـﻰﮔﻮﻳﻨـﺪ و ﺷـﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ از

 

ﺣﻀﺮت ﻣﻔﻘﻮد ﺷﺪن را ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻢ ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر، ﺑﺮﺧﻼف ﺳﺎﻳﺮ اوﻗﺎت ﺧﻴﻠﻰ ﺳﻌﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻇﺎﻫﺮى آراﺳﺘﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺳـﺮش را

 

‫اﺻﻼح ﻛﺮده ﺑﻮد. ﻟﺒﺎﺳﻬﺎى ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺧﺎﻛﻰ را ﻛﻨﺪه ﺑﻮد و ﻟﺒﺎس ﻓﺮم رﺳﻤﻰ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻛﺮده ﺑـﻮد و دوﺑـﺎره

 

‫ﺑﻪ رﻓﻘﺎﻳﺶﮔﻔﺖ: در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت، ان ﺷﺎءاﷲ دﻳﺪار، دﻳﺪار ﻳﺎر اﺳﺖ. اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﮔﻤﻨﺎم ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺸﻮم و

 

‫ﺟﻨﺎزهام ﺑﻪ ﻳﺎد ﺳﺎﻻر ﺷﻬﻴﺪان ﻛﻨﺎر آب ﻓﺮات و ﻛﻨﺎر او ﺑﻤﺎﻧﺪ. و ﻧﻴﺰ ﺧﺒﺮ ﻣﻰدﻫـﺪ: ﻣـﻦ ﻛﻨـﺎر ﻫﻤـﻴﻦ

 

‫رود دﺟﻠﻪ و ﻓﺮات ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ. آن را ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺮاى رﻓﻘﺎﻳﺶ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻧﻘﻄﻪ ﺷﻬﺎدت ﺧـﻮد

 

را ﺑﻬﺘﺮﻳﻦﻧﻘﻄﻪ ﺑﺮاى ﻣﺮدن ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﺲ از ﭘﻨﺠﺎه و ﭘﻨﺞ ﻣﺎه ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ،در 23 اﺳﻔﻨﺪ 1363 در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺪر و در ﻣﻨﻄﻘـﻪ

 

‫ﺷﺮق دﺟﻠﻪﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫درﺑﺎره ﻛﻴﻔﻴ‪ﺖ ﺷﻬﺎدت ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦﭼﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر و در ﭼﻬﺎرراه ﺧﻨﺪق ﻛﻨﺎر

 

‫رود دﺟﻠﻪ، ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﻌﺜﻰ ﺑﺎ ﺣﻤﻼت ﺷﺪﻳﺪ ﻫﻮاﻳﻰ و زﻣﻴﻨﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى اﺳﻼم را ﺑﻪ

 

‫ﻋﻘﺐ ﺑﺮاﻧﻨﺪ، ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻧﺪ از دو ﻃﺮف ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻬﺎرراه وارد ﺷﻮﻧﺪ و آﺗـﺶ دﺷـﻤﻦ ﻫـﻢ ﺑـﺮ اﻳـﻦ

 

‫ﭼﻬﺎرراه ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮد. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺑﺮاى ﺣﻔﺎﻇﺖ از اﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻬ‪ﻢ، ﺑﺎ ﺳﻼحِ آرﭘﻰﺟﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧـﺪ و

 

‫ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪﺑﻰﺳﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﭘﻴﻐﺎم ﻣﻰدﻫﺪ: ﺗﺎ ﺑﺮوﻧﺴﻰ زﻧﺪه اﺳﺖ ﭼﻬﺎرراه ﺳﻘﻮط ﻧﻤﻰﻛﻨـﺪ. اﻳـﻦ آﺧـﺮﻳﻦ

 

‫ﭘﻴﺎم او از ﺑﻰﺳﻴﻢ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺷﺪ.

 

‫آﺧﺮﻳﻦﻧﻔﺮى ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ را دﻳﺪه ﺑﻮد، ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻮن از آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺮاﺗﻰ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺮﻣـﻰﮔـﺸﺖ،

 

‫دﻳﺪم ﺷﻬﻴﺪﺑﺮوﻧﺴﻰ ﻛﻨﺎر ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ. اﺷﺎره ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺣﺎﺟﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ، ﺑـﺮوﻳﻢ

 

‫ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ وﻟﻰ ﺟﻮاﺑﻰ ﻧﺸﻨﻴﺪم. ﺑﺎ دﺳﺖ ﺗﻜﺎﻧﻰ ﺑـﻪ او دادم و ﺷـﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ اﻓﺘـﺎد. دﻳـﺪم ﻃـﺮف

 

‫راﺳﺖ ﺑﺪن ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ، ﺑﺎ ﺗﺮﻛﺸﻬﺎى ﺧﻤﭙﺎره ﻣﺘﻼﺷﻰ ﺷﺪه. او را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﺳـﺎﻧﻢ. ﻫﻨـﻮز

 

‫ﭼﻨﺪﻣﺘﺮى اﻳﺸﺎن را ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺪاده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﻴﺮى ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد و دﻳﮕﺮ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺣﻤـﻞ ﭘﻴﻜـﺮ ﭘـﺎك

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰﻧﺒﻮدم. او را ﺑﻮﺳﻴﺪم. ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﻛﻨﺎر آب دﺟﻠﻪ رﻫـﺎﻳﺶ ﻛـﺮدم ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺣـﻀﺮت

 

اﺑﺎﻋﺒﺪاﷲ(ﻋﻠﻴﻪاﻟﺴ‪ﻼم)ﻣﺄﻧﻮس ﺑﻤﺎﻧﺪ.

 

‫وى در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻨﺪه ﺑﺮ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﻳـﻚ ﭘﻴـﺸﺎﻧﻰ ﺑﻨـﺪ ﻳـﺎ

 

‫زﻫﺮا(س) روى ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﺎدم آﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻮد: ﻣـﻦ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺎ ﻫﻤـﻴﻦ ﭘﻴـﺸﺎﻧﻰ ﺑﻨـﺪ

 

ﻣﺤﺸﻮر ﺑﺸﻮم. وﻗﺘﻰ رﻓﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺒﻨﺪم، ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ، ﺣﺎﻟﺖ ﻓﻨﺮﻳ‪ﺖ داﺷﺖ.

 

‫ﭘﺲ از ﭼﻨﺪى روح ﻣﻄﻬ‪ﺮ ﺷﻬﻴﺪ را ﭘﺲ از ﺗﺸﻴﻴﻊ در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎى ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدﻧﺪ.

 

‫از ﺷـﻬﻴﺪﻫـﺸﺖ ﻓﺮزﻧـﺪ ﺑـﻪ ﻧﺎﻣﻬـﺎى: اﺑﻮاﻟﺤـﺴﻦ(ﻣﺘﻮﻟـﺪ 1348)، ﻣﻬـﺪى (1353)، ﺣـﺴﻴﻦ(1355)،

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ(1356)، زﻫﺮا(1358)، ﻋﺒﺎﺳﻌﻠﻰ(1359)، اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ(1361) و زﻳﻨـﺐ(1363) ﺑـﻪ ﻳﺎدﮔـﺎر ﻣﺎﻧـﺪه

 

‫اﺳﺖ.

 

زندگینامه سردار شهید علی اکبر شیرودی

شهید علی اکبر شیرودی (قربان شیرودی)/تولد: 1334/تاریخ شهادت: 8اریبهشت1360/محل تولد: مازندران,تنکابن,بالا شیرود/محل شهادت: سیه قره بلاغ دشت ذهاب (اطراف تنگه حاجیان)/مزار شهید:گلزار شهدای شیرود

در دی ماه سال 1334 در قریه بالا شیرود واقع در حومه تنکابن نوزادی متولد شد که او را علی اکبر نامیدند.او کودکی را در زیر سایه پر مهر و زحمتکش پدر کشاورز خویش گذراند و علوم  وقرآن را از او آموخت. علی اکبر تا سال سوم دبیرستان در مدرسه روستای مجاور تحصیل نمود و سپس عازم تهران شد.شیرودی با اتمام تحصیلات متوسطه در سال 1351 وارد ارتش شد و پس از طی دوره ی مقدماتی خلبانی  و دوره خلبانی هلی کوپتر کبری را با درجه ستوان یاری فارغ التحصیل گشت. علی اکبر در تشکیل کمیته استقبال از امام در کرمانشاه نقش مهمی را ایفا نمود و سرپرستی گروه گشت و حفاظت شهرکرمانشاه را بر عهده گرفت . شیرودی پس از انقلاب از بنیانگزاران کمیته در کرمانشاه بود و همکاری بسیاری با سپاه پاسداران داشت و با شروع جنگ تحمیلی ساعتی از جبهه فاصله نگرفت. 40 بار سانحه دید و 300 بار هلی کوپترش مورد اصابت گلوله قرار گرفت و با دارا بودن بالاترین ساعت پرواز جنگی در جهان ارتفاعات غرب را جولانگاه خویش قرار داد وسرسختانه می جنگید. مالک اشتر(لقبی که حجه الاسلام رفسنجانی به ایشان داده اند) لشکر خمینی کبیر(ره) و ستاره درخشان کرستان(دکتر چمران او را به این نام خواند) در هشتم اردیبهشت سال 1360 در قمره بلاغ دشت ذهاب پس از انهدام جند تانک هلی کوپترش از پشت مورد اصابت گلوله قرار گرفت و پس از 27 ماه مبارزه عاشقانه به شهادت رسید ودریای مواج انقلا ب را با خون خویش متلاطم ساخت. شیرودی دو فرزند به نام های ابوذر و عادله از خود به یادگار نهاد.

 

زندگینامه سردار شهید موحد دانش

 

شهید علیرضا موحد دانش/تاریخ تولد:27/6/1337/تاریخ شهادت:13/5/1362/محل تولد:تهران/محل شهادت:پیرانشهر-حاج عمران/مزار شهید:تهران-بهشت زهرا(س)-قطعه 24

علیرضا اولین فرزند خانواده موحد در سال 1337 در تهران چشم به جهان گشود و در محیطی با صفا،مذهبی ودر سایه پدر و مادری زحمتکش،پرورش یافت. پس از اخذ دیپلم در سال 1355 وارد دانشگاه تبریز شد و در رشته ی مهندسی برق به کسب علم مشغول گشت.

هنگامی که مبارزات انقلابی مردم اوج گرفت،علیرضا نیز به جمع مبارزین پیوست و ادامه تحصیل را به آینده موکول کرد. با شکفتن شکوفه های جمهوری اسلامی ایران،او در کمیته ی انقلاب،اولین فعالیتهایش را در ایران اسلامی آغاز نمود و پس از آن در سال 1358 به سپاه پاسداران پیوست و حراست از بیت حضرت امام خمینی را به عهده گرفت،غائله ی کردستان،وعملیات بازی دراز  به عنوان آغاز سفر بی پایان علیرضا به صحنه ی پیکار با دشمنان اسلام و ایران بود.

در عملیات بازی دراز که به عنوان جانشین عملیات حضور داشت، همچون سردار رشید کربلا –حضرت ابوالقضل العباس (ع) دستش را به پیشگاه حق تقدیم نمود و پس از شرکت در عملیات فتح المبین و بیت المقدس به عنوان فرمانده ی گردان حبیب بن مظاهر، به لبنان سفر نمود و مدتی را در آنجا همپای برادران مسلمان به مبارزه با صهیونیست پرداخت.

از سفر بازگشت، موعد عملیات والفجر1بود و پس ازآن زمان وصال، آری در عملیات والفجر 2 هنگامی که علیرضا فرماندهی تیپ 10 سیدالشهدا را بر عهده داشت، ندای ملکوتی یار او را به سوی بهشت بین دعوت کرد و شهید موحد دانش،در تاریخ سیزدهم مرداتد سال1362 به بزرگترین آرزوی عاشقان رسید.

(منبع:پرونده ی شهید در لشگر10 سیدالشهدا)

 

زندگینامه سردار شهید غلامحسین افشردی

 

شهید غلام حسین افشردی(حسن باقری)/تاریخ تولد:25 اسفند1334/تاریخ شهادت:9 بهمن1361/محل تولد:تهران/محل شهادت:فکه/مزار شهید:بهشت زهرا قطعه 24

بیست و پنجم اسفند ماه 1334 مصادف بود با روز تولد امام حسین (ع) و او در چنین روزی به دنیا آمد,به همین دلیل نامش را غلامحسین گذاشتند تا به عظمت مولایش حسین(ع) خداوند سلامتی اش را تضمین کند. وضع خانواده اش مناسب نبود, مادر با خیاطی  وبا پدر با دخل و خرج زندگی را هماهنگ  می کردند. غلامحسین در این موقعیت و شرایط, رشد بسیاری می کرد . دوران دبستان و دبیرستان را با موفقیت پشت سر گذاشت و پس از اخذ دیپلم ریاضی در کنکور دانشگاه شرکت کرده و در هشت رشته پذیرفته شد , رشته دامپروری را انتخاب کرده و به ارومیه رفت. در این دوران از تحقیق و مطالعات مذهبی غفلت نمی کرد و در دانشگاه به عنوان یک چهره ی مذهبی فعال , معروف شد. پانزده الی شانزده ماه بیشتر از ورود به دانشگاه نگذشته بود که به خاطر فعالیتهای سیاسی از دانشگاه اخراج شد . در سال 1356 به خدمت سربازی رفت , در آ«جا نیز دست از فعالیتهایش بر نداشت و به دنبال فرمان امام (ره) , از پادگان فرار کرد و به صف مردم مبارز پیوست .فروردین 58 تصمیم به ادامه تحصیل در رشته انسانی گرفت . پس از دو هفته مطالعات در امتحانات شرکت کرد و دیپلم ادبی گرفت . بعد هم در کنکور شرکت کرد و در رشته حقوق قضایی دانشگاه تهران پذیرفته شد.با انتشار روزنامه جمهوری اسلامی وارد این روزنامه شد و به عنوان خبرنگار مقاله نویس در سرویس خبر روزنامه مشغول به کار شد. یک ترم تحصیلی را پشت سر گذاشت و به دلیل ضرورت دفاع از مرزها تحصیل را رها کرد و به جهادسازندگی پیوست. اوایل سال59 در واحد اطلاعات سپاه مشغول شد و نام مستعار حسن باقری را انتخاب کرد.سرانجام در نهم بهمن ماه1361 و در پی سالها تلاش و مبارزه و در حال شناسایی منطقه عملیاتی والفجر مقدماتی(فکه-چزابه) به شهادت رسید, روحش شاد.

 

 

زندگینامه سردار شهید مجید پازوکی

 

شهید مجید پازوکی/سال تولد:1 فروردین 1346/تاریخ شهادت:17مهر1380/محل شهادت:کربلای فکه

جستجوگر نور شهید مجید پازوکی که پس از شهادت یار دیرینش شهید علی محمودوند, او را به عنوان فرمانده تفحص لشگر 27 محمد رسول الله برگزیده بودند, پس از مرارت فراوان و تفحص در رمل های سوزان خوزستان, در 17 مهر بر اثر انجار در میدان مین به جمع یاران شهیدش پیوست. اکنون که چند سال از شهادت مجید پازوکی در قتلگاه فکه می گذرد, با مروری کوتاه بر زندگی اش به دنبال آنیم که بدانیم او چه داشت که لایق شهادت شد و ما چه چیز نداریم که در اسارت دنیا مانده ایم .

روز اول فروردین 1346 خداوند عیدی خانواده پازوکی را پسری به نام مجید قرار داد که عطر حضورش اهالی خانه پلاک 6 کوچه بزرگمهردر خیابان خاوران را سرمست کرد. هر سال که شکوفه های بهار با باز شدن نشان گذر ایام را نوید می دادند مجید هم بزرگتر می شد تا این که مجید با همکلاسی های  کلاس اولی اش با نیمکت های مدرسه آشنا گشت. از همان اول گویا در رگهایش خون انقلابی جوشش داشت چرا که با اوج گرفتن مبارزات مردمی , او نیز مبارزی کوچک نام گرفت ودر روز 17 شهریور مجید چون ژاله ای بر شاخه درخت قیام مردمی نشست . انقلاب که پیروز شد مجید 11 ساله برای دیدن امام سر از پا نشناخته و به مدرسه رفاه رفت تا معشوقش را زیارت کند این آغاز ورق خوردن دفتر عشق سربازی حضرت روح الله بود. مجید پازوکی  بعد ها به عضویت بسیج درآمد و برای گذراندن دوره ی آموزشی در سال 1361 رنگ وبوی جبهه گرفت و زخم های  تنش دفتر خاطراتی ا رزم بی امانش گردید. یکبار از ناحیه دست راست مجروح شد, بار دیگر از ناحیه شکم و وضعیت جسمی اش اصلا خوب نبود ولی او همه چیز را به شوخی می گرفت و درد را با خنده پذیرایی می کرد.پس از پایان جنگ در سال 1369 , منطقه کردستان , کانی مانگا و پنجوین حضور مجید پازوکی را به خاطر سپرد و دفاع همچنان برای او ادامه داشت و این سرباز خمینی, با بیش از هفتاد ماه حضور در جبهه ها  و شرکت در بیست عملیات , جبهه را آوردگاه عشق خود کرده بود. مجید در سال 70 در برابر سنت نبوی سر تعظیم فرود آورده و پس از آن, دو پسر بچه به نام های علی و مرتضی را به یادگار گذاشت. وی در سال 1371  با آغاز کار تفحص لشگر 27 محمد رسول الله (ص) در خیل جستجوگران نور در منطقه جنوب مشغول جستجوی گلهای گمگشته و فرزندان عاشورایی ایران شد و در این راه سختی ها و مرارت های بسیاری را به جان خرید تا این که پس از شهادت یار دیرینه اش علی محمودوند, در برگریزان روزگار , او در استقبال وصال یار بهاری شد و هفدهم مهرماه سال 1380 دعای سرهنگ جانباز مجید پازوکی در فکه مستجاب شد و او نیز به خیل یاران شهیدش پیوست.