زندگینامه شهید ابراهیم امیرعباسی
اﺑﺮاﻫﻴﻢ اﻣﻴﺮﻋﺒﺎﺳﻰ - ﻓﺮزﻧﺪ ﺣـﺴﻴﻦ - در دوم اردﻳﺒﻬـﺸﺖ ﻣـﺎه ﺳـﺎل 1340 در ﻣـﺸﻬﺪ ﻣﻘـﺪس و در
ﺧﺎﻧﻮادهاى ﻣﺘﺪﻳﻦ دﻳﺪه ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.
در ﭼﻬﺎرﺳﺎﻟﮕﻰ از ﻧﻌﻤﺖﭘﺪر ﻣﺤﺮوم ﺷﺪ و ﺗﺤﺖ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﻛـﻮدﻛﻰ ﻓﻌـﺎل و
ﭘﺮ ﺷﺮّ و ﺷﻮر ﺑﻮد.
دوران اﺑﺘـﺪاﻳﻰ و راﻫﻨﻤـﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳـﻪى ﻫﻤـﺖ ﭘـﺸﺖ ﺳﺮﮔﺬاﺷـﺖ و ﭘـﺲ از ﮔﺬراﻧـﺪن دورهى
دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن در 17 ﺳﺎﻟﮕﻰﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻪ اﺧﺬ ﻣﺪرك دﻳﭙﻠﻢ ﺷﺪ. در اﻳﺎم ﺗﺤﺼﻴﻞ داﻧﺶ آﻣﻮزى ﻣﺴﺘﻌﺪ ،ﻓﻌـﺎل
و از ﻫﻮش ﺳﺮﺷـﺎرى ﺑﺮﺧـﻮردار ﺑـﻮد. ﺑـﻪ ﻣـﺴﺎﻳﻞ روز آﺷـﻨﺎﻳﻰ داﺷـﺖ و ﺑـﻪ ﺗﺠﺰﻳـﻪ و ﺗﺤﻠﻴـﻞ آنﻫـﺎ
ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.
اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺧﻮد را در ﻣﻨﺰل ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ ﻣـﻰﭘﺮداﺧـﺖ. ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ اﻧﺠـﺎم ﻓـﺮاﻳﺾ
ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﺑﺮﭘﺎداﺷﺘﻦﻓﺮﻳﻀﻪى اﻟﻬﻰ ﻧﻤﺎز و ﮔﺮﻓﺘﻦ روزه ﺑـﺴﻴﺎر ﻣﻘﻴـﺪﺑـﻮد. ﻧﻤـﺎزش را اول وﻗـﺖ و ﺑـﻪ
ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻰﻛﺮد. در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺳﻮﮔﻮارى، ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﻰ، ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ، ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزهى ﭘﻴﻜﺮﻫـﺎى ﭘـﺎك
ﺷﻬﺪا، ﻣﺮاﺳﻢ دﻋﺎﻫﺎى ﻛﻤﻴﻞ، ﻧﺪﺑﻪ، ﺗﻮﺳﻞ، و ﻋـﺰادارى اﺋﻤـﻪ اﻃﻬـﺎر(ع) ﺷـﺮﻛﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد و در ﻣﻨـﺰل
ﺟﻠﺴﻪى ﻗﺮآن ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰداد و ﻗﺮآن را ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎ ﺗﻼوت ﻣﻰﻛﺮد. ﺗﻌﻘﻴﺒﺎت ﻧﻤﺎز و ﻧﻤﺎز ﻏﻔﻴﻠﻪ را ﺑﻪ ﺟـﺎ
ﻣﻰآورد. ﭘﺲ از اداى ﻧﻤﺎز، ذﻛﺮ ﺣﻀﺮت زﻫﺮا(س) را ﻧﻴﺰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﻰداﺷﺖ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ
ﺧﺎص - ﺗﻮأم ﺑﺎ ﺧﻀﻮع - ﺑﺎ ﺧﺪا راز و ﻧﻴﺎز ﻣـﻰﻛـﺮد. وى از اﺧـﻼق ﺑـﺴﻴﺎر ﻧﻴﻜـﻮﻳﻰ ﺑﺮﺧـﻮردار ﺑـﻮد. از
ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﺑﺎرزش: ﻧﺠﺎﺑﺖ، ﻣﺆﻣﻨﻰ و ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎرى ﺑﻮد. ﺑﺮاى ﻣﺎدر اﺣﺘﺮام ﻓﻮق اﻟﻌﺎدهاى ﻗﺎﻳـﻞ ﻣـﻰﺷـﺪ و
ﻣﻄﻴﻊ اﻣﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد.
ﺟﻬﺖ ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده، در ﺗﻌﻄﻴﻼت ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻛﺎر در ﻛﺎرﺧﺎﻧـﻪ و ﺑﻘّـﺎﻟﻰ ﻣـﺸﻐﻮل ﻣـﻰﮔﺮدﻳـﺪ و از
درآﻣﺪش ﺑﻪ اﻓﺮاد ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ و ﺑﻰﺑﻀﺎﻋﺖ ﻧﻴﺰ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮاى اﻣـﻮر ﺣـﻼل و ﺣـﺮام ﺗﻘﻴـﺪ ﺑـﺴﻴﺎرى
داﺷﺖ. اﻛﺜﺮ ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ را ﻣﺨﻔﻰ اﻧﺠﺎم ﻣـﻰداد. ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎ و اﻣـﻮر دﻧﻴـﻮى و ﻣﺎدﻳـﺎت ﺗـﻮﺟﻬﻰﻧﺪاﺷـﺖ و
ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و ﺑﺎ ﺣﻴﺎ و ﻣﺘﻴﻦ و در ﻋﻴﻦ ﺣـﺎل ﻛـﻢ ﺣـﺮف ﺑـﻮد.
ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً از ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎﻧﺎﻣﺤﺮم ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ دﻳﺪار اﻗـﻮام ﻣـﻰرﻓـﺖ. در ﻗﺒـﺎل ﺧـﺎﻧﻮادهاش اﺣـﺴﺎس
ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺧﺎﺻﻰ داﺷﺖ و در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻫﻤﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮد. ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺎده زﻳﺴﺘﻰ ﺑﻮد.
در ﺗﻈﺎﻫﺮات و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﺟﺴﺖ و در درﮔﻴﺮىﻫﺎى روزﻫﺎى ﺗﺎرﻳﺨﻰ 9 و 10 دىﻣﺎه ﻧﻴـﺰ
ﺣﻀﻮر داﺷﺖ. در درﮔﻴﺮى ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) و آزادﺳﺎزى زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻣـﺴﺘﻤﺮى داﺷـﺖ.
ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ اﻋﻼﻣﻴـﻪﻫـﺎ و ﭘﻮﺳـﺘﺮﻫﺎى ﺣـﻀﺮت اﻣـﺎم را ﭘﺨـﺶ ﻣـﻰﻛـﺮد. اﻳـﺸﺎن ﻣـﺪﺗﻰ از ﻣﺤـﺎﻓﻈﻴﻦ
ﺷﻬﻴﺪﻫﺎﺷﻤﻰ ﻧﮋاد ﺑﻮد. ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻰ ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﺷﺪ و ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺴﺠﺪ ﺣﻀﺮت زﻳﻨـﺐ(س)
ﻧﻴﺰ ﺑﻮد و در ﻛﺸﻴﻚﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ و آﻣﻮزش ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ داﺷﺖ.
از اﻓﺮاد ﺿﺪاﻧﻘﻼب دورى ﻣﻰﺟﺴﺖ و در ﺻﻮرت ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ و ﻣﺒﺎﺣﺜـﻪ ﻣـﻰﭘﺮداﺧـﺖ. در
ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎى ﺗﻴﻤﻰﻧﻘﺸﻰ ﺑﻪ ﺳﺰا و در آن زﻣﺎن از ﺑﻨﻰ ﺻﺪر ﺗﻨﻔّﺮ ﺧﺎﺻﻰ داﺷﺖ. ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴـﺖ
وى در زﻣﻴﻨﻪى اﻓﺸﺎى ﭼﻬﺮهى ﻣﻨﻔﻮر ﺿﺪاﻧﻘﻼب، ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ از ﺳـﻮى ﺿـﺪاﻧﻘﻼﺑﻴﻮن ﻣـﻮرد ﺗﻬﺪﻳـﺪ
ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
در ﺳﺎل 1352 ﻣﺤﺎﻓﻈﺖﺣﺎج آﻗﺎى ﻓﺮزاﻧﻪ را ﻋﻬﺪه دار ﺑﻮد و در ﺳﺎل 1356 ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ ﺟﻤـﺎران رﻓـﺖ و
ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺑﻴﺖ اﻣﺎم ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ.
در 20 ﺳﺎﻟﮕﻰ و در ﺳﺎل 1361 ﺑﺎ دﺧﺘﺮى - ﻛﻪ ﻫﻢ ﻋﻘﻴﺪه ﺧـﻮدش ﺑـﻮد - ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﻣﻬﻨـﺎز ﻣﻨﺘﻈﻤـﻰ
ازدواج ﻛﺮد و ﺗﺸﻜﻴﻞ زﻧﺪﮔﻰ داد. ﺛﻤﺮهى اﻳﻦ ازدواج ﻳﻚ ﻓﺮزﻧﺪ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم زﻳﻨﺐ اﺳـﺖ ﻛـﻪ در ﺳـﺎل
1362 - ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدت ﭘﺪر - دﻳﺪه ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.
ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻬﻨﺎز ﻣﻨﺘﻈﻤﻰ - ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - در ﻣﻮرد اﺧﻼق و ﺳﺠﺎﻳﺎى اﻳﺸﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳـﺸﺎن ﺑـﺎ
ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻦّ ﻛﻤﻰ ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ، ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻤﺎن و اﺧﻼق ﺧﻮب، ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺎﻗﻞ و ﺑـﺎ ﻟﻴﺎﻗـﺖ ﺑﻮدﻧـﺪ. ﺣﻘـﻮق
ﻫﻤﻪى اﻓﺮاد از ﻗﺒﻴﻞ: ﻣﺎدر، ﻫﻤﺴﺮ و ﺧﻮاﻫﺮ و... را ﺑﻪ ﻧﺤﻮ اﺣﺴﻦ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ و ﺑـﺎ اﻓـﺮاد ﻧـﺎﻣﺤﺮم در
ﺻﻮرت ﻻزم ﺻﺤﺒﺖ و ﻣﻌﺎﺷﺮت داﺷﺘﻨﺪ. و روى اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ زﻳﺎدى ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﺳـﺎده زﻳـﺴﺘﻦ
ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻼك زﻧﺪﮔﻰﻣﺸﺘﺮك ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ارزش و ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻣﺎدى اﺳـﺘﻮار
ﺑﻮد و دﻧﻴﺎ را ﺟﺰ وﺳﻴﻠﻪاى ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﺪﻓﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ارزش ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻴﻢ. اﮔﺮﭼﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺳـﺎده اى
داﺷﺘﻴﻢ، وﻟﻰ ﺧﻮد را ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. اﻳﺸﺎن اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﻛﻤﻰ داﺷـﺘﻨﺪ، وﻟـﻰ ﺑـﺎ
اﻳﻦ ﺣﺎل اﮔﺮ ﻓﺮﺻﺘﻰﭘﻴﺶ ﻣﻰآﻣﺪ، در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮا ﻳﺎرى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.
ﻣﺎ در زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻮﺗﺎه ﺧﻮد ﻣﺸﻜﻠﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ. اﻳﺸﺎن در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺸﻜﻼت دﻳﮕﺮان ﺑﻰ ﺗﻔﺎوت ﻧﺒـﻮد و آنﻫـﺎ را
ﻳﺎرى ﻣﻰﻛﺮد.
ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ آرزوى اﻳﺸﺎن ﺷﻬﺎدت در راه ﺧﺪا ﺑﻮد و ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ آرزوى دﻧﻴﻮى اﻳﺸﺎن دﻳﺪن ﻓﺮزﻧﺪﺷـﺎن
ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ آن آرزو ﻧﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﭼﻨﺪ روز ﭘﺲ از ﺗﻮﻟّﺪ ﻓﺮزﻧﺪﻣﺎن اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻫﻤـﺮاه ﻧـﻮزاد ده
روزهام ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎره ﭘﺎره اﻳﺸﺎن رﻓﺘﻴﻢ.
ﺷﻬﻴﺪ ﭘﺲ از ﭘﻨﺞ ﻣﺎه ﻛﻪ در ﺟﻤﺎران در ﺑﻴﺖ اﻣﺎم ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. و ﻫﺮ دو ﻣﺎه ﻳﻚﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﺮﺧّـﺼﻰ
ﻣﻰآﻣﺪ. از اﻳﻦ زﻣﺎن ﺗﺎ زﻣﺎن ﺷﻬﺎدت ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ اﻋﺰام ﺷـﺪ و ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖﻫـﺎﻳﻰ را اﻧﺠـﺎم داد. در
ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه، ﺑﺮوﺟﺮدى و ﺣﻤﺎﻣﻰ ﻫﻤﺮزم ﺑﻮد و ﺧـﺪﻣﺎت زﻳـﺎدى را اﻧﺠـﺎم داد. اﻳـﺸﺎن ﻫـﺪف و
اﻧﮕﻴﺰه ﺧﻮد را از رﻓﺘﻦﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ، دﻓﺎع از اﺳﻼم، ﻗﺮآن و اﻃﺎﻋـﺖ ﻛـﺮدن از اﻣـﺮ اﻣـﺎم و ﻧﺠـﺎت ﻣـﻴﻬﻦ و
ﻧﺎﻣﻮس ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﺮد. اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺣﺪى ﻋﺎﺷﻖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪﻗﺒـﻞ از اﺗﻤـﺎم ﻣﺮﺧّـﺼﻰاش، ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮ
ﻣﻰﮔﺸﺖ. روﺣﻴﻪى ﺷﻬﺎدت ﻃﻠﺒﺎﻧﻪاى داﺷﺖ.
ﻫﻤﺴﺮ اﻳﺸﺎن در راﺑﻄﻪﺑﺎ روﺣﻴﻪى وى ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: اﻳﺸﺎن از روﺣﻴﻪى ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب و ﺑﺎﻻﻳﻰ ﺑﺮﺧـﻮردار
ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺷﻬﺎدت ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ و آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﮔﻮﻳﻰ ﺑﻪ وى اﻟﻬـﺎم ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت
ﻣﻰرﺳﺪ ﭼﻨﺪان ﻛﻪ رﻓﺘﺎرش ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻰ از ﺷﻬﺎدت ﺑﻮد و ﭼﻬﺮهاش ﻧﻮراﻧﻰ و ﺑﺸّﺎش ﺷـﺪه
ﺑﻮد و از ﻫﻤﻪ ﺣﻼﻟﻴﺖ ﻣﻰﻃﻠﺒﻴﺪ.
ﺑﺮادر ﻛﻴﻮﻣﺮﺛﻰ - ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ - در ﻣﻮرد ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت اﺧﻼﻗﻰ اﺑـﺮاﻫﻴﻢ ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: از ﻫﻤـﻪ
دﺳﺘﮕﻴﺮى ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﻃﺮز ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛـﺮد. ﻛﻴﻨـﻪى ﻛـﺴﻰ را ﺑـﻪ دل ﻧﻤـﻰﮔﺮﻓـﺖ و
دوﺳﺖ داﺷﺖ آن ﻃﻮر ﻛﻪﺧﺪاﭘﺴﻨﺪاﻧﻪ اﺳﺖ، ﺑﺎ دﻳﮕﺮان رﻓﺘﺎر ﻛﻨﺪ.
ﻣﺎدر ﻣﻌﻈّﻢ ﺷﻬﻴﺪ در ﻣﻮرد ﺑﺎزﺗﺎب ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن در ﺧﺎﻧﻮاده، ﭘﺲ از ﺷﻨﻴﺪن ﺧﺒـﺮ ﺷـﻬﺎدﺗﺶ اﻳـﺸﺎن
ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻛﻪ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﻣﻄّﻠﻊ ﺷﺪم، ﮔﻔﺘﻢ: ﻓﺮزﻧﺪم ﻓﺪاى اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع). از ﺧﺪاوﻧـﺪ
ﻃﻠﺐ ﺻﺒﺮ ﻧﻤﻮدم و ﺧﺪاوﻧﺪﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺻﺒﺮ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮد. و در زﻣﺎن ﺑﺮﮔﺰارى ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺰادارى ﻫـﻢ ﺑـﻪ
اﻓﺮاد ﮔﻔﺘﻢ: ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ و ﺑﺎ اﺣﺘﺮام در ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ. اﺑﺮاﻫﻴﻢ اﻣﻴﺮ ﻋﺒﺎﺳﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ 9/3/1362ﺑﺮاى
آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام و در ﺗﺎرﻳﺦ 1/4/1362در ﺟﺒﻬﻪى ﺳﺮدﺷﺖ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺑﺮﺧﻮرد ﺗﺮﻛﺶ، ﺑـﻪ آرزوى
ﻫﻤﻴﺸﮕﻰاش ﻳﻌﻨﻰ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ. ﺟﺴﺪ ﻣﻄﻬﺮش ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ ﻣـﺸﻬﺪ، در ﺗـﺎرﻳﺦ
9/4/1362 و ﺑﻪ ﻃﺮز ﺑﺎ ﺷﻜﻮﻫﻰ ﺗﺸﻴﻴﻊ و در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎى ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.
در ﻗﺴﻤﺘﻰ از وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪى ﺷﻬﻴﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ: زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮدن ﺑﺮاى ﺧﺪا و ﺣﺮﻛﺖ در راﻫﺶ ﺑـﻪ
اﻧﺴﺎن ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﻰدﻫﺪ و اﻧﺴﺎن را وادار ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ از زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ ﻛﻨـﺪه ﺷـﻮد و روحﻫـﺎى ﻣـﺎدى را
ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬارد و در راﻫﺶﻏﺮق ﺷﻮد و ﺣﺮﻛﺖ او ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺸﺎﻃﻰ اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺷﻮق و ﺑـﺎ ﺧﻮاﺳـﺖ ﻗﻠﺒـﻰ
ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺗﺎ اﻳﻦﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺪا ﻗﺒﻮل ﻛﻨﺪ و ﻋﺎﺷﻖ او ﺑﺸﻮد، او را از زﻣﻴﻦ ﺑﮕﻴﺮد. ﻻزﻣـﻪى اﻳـﻦ ﻛـﻪ
اﻧﺴﺎن ﺑﺮاى ﺧﺪا و زﻧﺪﮔﻰ و ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻛﺎت و ﺟﻮارح او ﺑﺮاى ﺧﺪا زﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺷـﻴﻄﺎن را از
ﺧﻮد دور ﻛﻨﺪ و ﺗﻘﻮى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)