زندگینامه شهید رضا ابوطالب زاده سرابی
رﺿﺎ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐزاده ﺳـﺮاﺑﻰ - ﻓﺮزﻧـﺪ ﻣﺤﻤـﺪ - در ﺗـﺎرﻳﺦ ﺑﻴـﺴﺖ و ﺷـﺸﻢ
ﺧـﺮداد ﻣـﺎه ﺳـﺎل 1341 درﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ. ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﺗﻮﻟّﺪش در
روز ﺗﻮﻟّﺪ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻧﺎﻣﺶ را رﺿﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ.
ﻣﻨﻴﺮه وارﺳﺘﻪ ﻋﺒﺎس زاده - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎ آﻣـﺪ
ﺻـﻮرﺗﺶ ﻧﻘـﺎب داﺷـﺖ. درﻛﻮدﻛﻰ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻔﺎى او را از اﻣﺎم
رﺿﺎ(ع) ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﻳﻚ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﺮاى او ﻗﺮﺑـﺎﻧﻰ ﻛـﺮدﻳﻢ.
در 5 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و در 9 ﺳﺎﻟﮕﻰ روزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. در ﺟﻠﺴﺎت
ﻣﺬﻫﺒﻰ، دﻋﺎى ﺗﻮﺳـﻞ و دﻋـﺎى ﻛﻤﻴﻞ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻧﻤﺎزﻫﺎ را ﺳﻌﻰ
ﻣﻰﻛﺮد ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺨﻮاﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﻧﻤـﺎز ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ ﮔﺮﻳـﻪ
ﻣﻰﻛﺮد.
دوره اﺑﺘﺪاﻳﻰ را ﺗﺎ ﻛﻼس ﺳﻮم در ﻣﺪرﺳﻪى ﻋـﺴﮕﺮﻳﻪ ﺧﻮاﻧـﺪ و ﺑﻌـﺪﺑـﻪ
ﻣﺪرﺳـﻪى ﺟﻮادﻳـﻪ ﻛـﻪ ﻳـﻚ ﻣﺪرﺳﻪى ﻗﺮآﻧﻰ ﺑﻮد - رﻓﺖ. دورهى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ
را ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻧـﺪ. روزﻫـﺎ ﻛـﺎر ﻣـﻰﻛـﺮد و ﺷـﺐﻫـﺎ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از
آن ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞﻛﺮد و ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﻃﻼ ﺳﺎزى ﭘﺮداﺧﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣـﻦ دﻧﺒـﺎل
ﻣـﺪرك ﻧﻴﺴﺘﻢ، دﻧﺒﺎل ﻛﺎر ﺣﻼل ﻣﻰروم. در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.
ﭼﻮن ﺑﻪ ﻗﺮآن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ، ﺑﺎﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآﻧﻰ ﻣﻰرﻓـﺖ. در
اوﻗـﺎت ﻓﺮاﻏـﺖ ﺑـﻪ ﺣـﺮم ﻣﻄﻬﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻣﻰرﻓﺖ و در ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن
و اﻧﺠﻤﻦ ﭘﻴﺮوان دﻳﻦ ﻧﺒﻮى ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻛﺘﺎبﻫـﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻛﺘﺎب
ﻣﻨﺘﻬﻰ اﻻﻣﺎل ﺷﻴﺦ ﻋﺒﺎس ﻗﻤﻰ، ﻛﺘـﺎبﻫـﺎى ﺷـﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬـﺮى ﻛﺘـﺎبﻫـﺎى
ﺳﻴﺎﺳـﻰ وﻛﺘﺎبﻫﺎى اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ورزش ﻛﺎراﺗﻪ
ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻣﺸﻜﻰ داﺷﺖ.
ﻧﻤﺎز را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﻪﻧﻤﺎز اول وﻗﺖ ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ اﻫﻤﻴﺖ
ﻣﻰداد. ﻧﻤـﺎز ﺟﻤﻌـﻪﺟـﺰو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮد. اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖﺑﻪ ﮔﺮدش
ﺑﺮود، اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻧﻤﺎز و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮔﺮدش ﻣﻰرﻓﺖ. زﻳﺎرت ﻧﺎﻣﻪى اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)
را ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.
ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد: ﺣﺠﺎب را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ.
ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. وﻗﺘﻰ آنﻫﺎ را ﻣﻰدﻳﺪ، ﺑﻪ ﺗﻤـﺎم ﻗـﺪ
ﺟﻠـﻮى آنﻫـﺎ ﻣـﻰاﻳـﺴﺘﺎد وﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را در ﺣﻀﻮر آنﻫﺎ دراز ﻧﻤﻰﻛﺮد. در ﺑﻨﺪ
ﺗﺠﻤﻼت ﻧﺒﻮد. ﻣﺸﻜﻼت دﻳﮕﺮان را ﺣﻞ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﺑـﻪﻃﻮرى ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻛﻤﻚ
ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪﻛﺴﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ.
زﻫﺮا اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ زاده - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﻘﻒ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻜﻰ از
ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎﻳﻤﺎن رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑـﺮادرم رﻓﺖ و ﺗﻤﺎم وﺳﺎﻳﻞ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن
آورد. ﻫﻨﻮز ﻫﻢ آن ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ از ﺑﺮادرم ﺑﻪ ﺧـﻮﺑﻰ ﻳـﺎد ﻣـﻰﻛﻨـﺪ.
ﺑﺮاى ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﻧﻔﺖ ﻣﻰﺑﺮد.
ﻣﺤﻤﺪ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ زاده ﺳﺮاﺑﻰ - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﻣﺎ درس ﻣﻰداد.
ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪﺻﻠﻪى رﺣﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻴﺎورﻳﺪ. ﺑﻪ ﺣﻼل و ﺣﺮام ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻮد. در
ﻧﺎﻣﻪاى ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﻣﻦ ﺣﺪود ﺳﻪ ﻣﺜﻘـﺎل ﻃـﻼ را از آﻗـﺎىﻃﺒﺎﻃﺒﺎﻳﻰ ﺣﻴﻒ و
ﻣﻴﻞ ﻛﺮدم، ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ از ﻣﻦ راﺿﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ.
ﺑﺎ اﻓﺮادى ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ از ﺧﻮدش ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﺎ اﻓﺮاد ﻧﺎﺑﺎب رﻓﺖ
و آﻣﺪ ﻧﻤﻰﻛﺮد.
ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﺪاﻟﺘﻴﺎن - دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻪ ﺧﻮب
اﺳﺖ اﻧـﺴﺎن دوﺳـﺘﺎﻧﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ آنﻫﺎﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺑﻪ ﻳﺎد ﺧﺪا
ﺑﻴﻔﺘﺪ. در ﻣﺸﻜﻼت ﺻﺒﻮر و ﺑﺮدﺑﺎر ﺑـﻮد. اﮔـﺮ درﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، ﺑﻪ
ﻣﺸﻜﻠﻰ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﺎ ﺑﺮدﺑﺎرى آن را ﺣـﻞ ﻣـﻰﻧﻤـﻮد. ﺑـﻪﻣﺤـﺮوﻣﻴﻦ و
ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﻴﻦ اﻧﻔﺎق و ﺑﻪ ﺻﻨﺪوق ﺻﺪﻗﺎت و ﺧﻴﺮات ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.
در 13 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺪرش ﺑﻪ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰرﻓﺖ.
در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ و ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﺐﻫﺎ ﻛﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﻰ
ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻰرﻓﺖ.
در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﻛﻔﻦ ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺟﻠﻮى ﺗﺎﻧﻚﻫﺎ ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد و اﻋﻼﻣﻴﻪ ﭘﺨﺶ
ﻣﻰﻛﺮد.
در ﺟﻠﺴﺎت آﻗﺎى ﻫﺎﺷﻤﻰ ﻧﮋاد و آﻗﺎى ﺧﺎﻣﻨﻪاى ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮ روى
دﻳـﻮار ﺷـﻌﺎر ﻣـﻰﻧﻮﺷـﺖ و دردرﮔﻴﺮى اﺳﺘﺎﻧﺪارى ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ
روى ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻣﻰرﻓﺖ و ﻧﺪاى اﻟﻠّﻪ اﻛﺒﺮ ﺳﺮ ﻣﻰداد.
ﻣﺤﻤﺪ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ زاده ﺳﺮاﺑﻰ - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در زﻣﺎن ﺷﺎه ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه
او ﺑﻪﭘﺎرك ﻣﻠّـﺖ رﻓﺘـﻴﻢ.در آن ﺟﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦﭘﺎرك را ﻛﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ، ﻣـﺎل
ﺷـﺎه اﺳـﺖ. از آن ﺑـﻪ ﺑﻌـﺪ دﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ آن ﭘـﺎرك ﻧﻤﻰرﻓﺖ.
از ﺟﻨﺎﻳﺎت و ﺷﻘﺎوت ﮔﺮوﻫﻚﻫﺎى ﻣﻨﺎﻓﻖ و دﻣﻮﻛﺮاتﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد.
از ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و ﺿﺪاﻧﻘﻼب، ﺑـﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﻨﻰ ﺻﺪر ﻣﺘﻨﻔّﺮ ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ
ﺑﺮ ﻛﻨﺎرى ﺑﻨﻰ ﺻﺪر را ﺷﻨﻴﺪ، ﺑـﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺷـﺪ. ﺑـﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ و
رﺟﺎﻳﻰ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ را ﻣﺮد داﻧﺎﻳﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و از ﺷﻬﺎدت
اﻳﺸﺎن ﻣﺘـﺄﺛﺮﮔﺮدﻳﺪ. ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ را زﻳﺎد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.
ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ وارد ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪ و در ﮔﺸﺖﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺷﺮﻛﺖ
ﻣﻰﻧﻤﻮد.
ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ، اذان ﻣﻰﮔﻔﺖ و در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ و
ﺳﻴﻨﻪ زﻧﻰ ﺣﻀﻮر ﻣﻰﻳﺎﻓـﺖ.
ﻣﺪﺗﻰ در ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺣﺮم اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)ﺑـﻮد و ﻗـﺮار ﺑـﻮد رﺳـﻤﻰ ﺷـﻮد ﻛـﻪ از
آنﺟـﺎﺑﻴـﺮون آﻣـﺪ و ﮔﻔـﺖ:ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺎرم ﺑﺮاى ﻣﻘﺎم ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻪ
ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘـﻼب اﺳـﻼﻣﻰ ﭘﻴﻮﺳـﺖ و ﺟـﺰوﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻓﻌﺎل اﻳﻦ ﻧﻬﺎد
ﮔﺮدﻳﺪ.
ﺑﻪ اﻣﺎم ﺧﻴﻠﻰ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﺳﻪﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت اﻣﺎم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ
ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن اﻣﺎم ﺑﺎﺷﻴﺪ.
ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭼﻮن
دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﻛﺸﻮر، دﻳـﻦ و ﻧﺎﻣﻮس ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ، ﺑﺎﻳﺪ از ﻛﺸﻮر دﻓﺎع
ﻛﻨﻴﻢ و راه اﻣـﺎم ﺣـﺴﻴﻦ(ع) را اداﻣـﻪ دﻫـﻴﻢ. ﺟﻨـﮓ ﺑﺮاى ﺧﺪاﺳﺖ. ﺑﻪ دﺳﺘﻮر
اﻣﺎم ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ و ﻫﺪﻓﺶ رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﻮد. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﺧـﺪا را ﻓﺮاﻣـﻮش
ﻧﻜﻨﻴﺪ. ﻣﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه دارﻳﻢ.
ﺑﻪ ﻧﺪاى اﻣﺎم ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺖ، ﻣﻰﮔﻔﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮوﻳﻢ، ﭼـﻮن ﻛﺮدﺳـﺘﺎن
ﻏﺮﻳـﺐ اﺳـﺖ. دورهىآﻣﻮزﺷﻰ را در ﺗﻬﺮان ﮔﺬراﻧﺪ.
در ﻣﻮرد ﺟﻨﮓ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﭘﻴﺮوزﻳﻢ، ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻣﺎم ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: ﭼﻪ
ﺷﻜﺴﺖ ﺑﺨـﻮرﻳﻢ، ﭼـﻪ ﭘﻴـﺮوزﺷﻮﻳﻢ، ﭘﻴﺮوز ﻫﺴﺘﻴﻢ. آرزوى ﭘﻴﺮوزى اﻳﺮان
را در ﺟﻨﮓ و ﺳﻼﻣﺘﻰ اﻣﺎم را داﺷﺖ.
زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻃﺒﺲ ﺑﻤﺒﺎران ﻫﻮاﻳﻰﺷﺪ، ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ آنﺟﺎ رﻓﺖ.
او اﺑﺘﺪا وارد ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺪود 15 ﻣﺎه ﻛﻪ در آنﺟﺎ
ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد، ﺑﻪ ﺳﭙﺎه رﻓـﺖ.
ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭼﻮن زﻣﺎن ﺟﻨﮓ اﺳﺖ، ﭘﺲ وﻗﺖ ﻣﺎﻧﺪن ﻧﻴﺴﺖ. در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ
اﺣﺘﻴﺎج اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ.
ﺣﺪود 6 ﻣﺎه در ﭘﺎدﮔﺎن اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع)ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان ذواﻟﻔﻘﺎر از ﺗﻴﭗ
وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا ﺑﻮد.
ﻣﺤﻤﺪ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ زاده ﺳﺮاﺑﻰ - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﺳﻤﺘﺶ ﭼﻴﺰى
ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﺑﻌـﺪ ازﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﻣﻰﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺳﻤﺘﻰ داﺷﺘﻢ. ﻣﺎ ﺑﻌﺪ
از ﺷﻬﺎدت او ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮده اﺳﺖ.
ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﺪاﻟﺘﻴﺎن - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﭘﺎدﮔـﺎن ﻣﻬﺎﺑـﺎد ﺑـﻮدﻳﻢ.
دﻳـﺪﻳﻢﻛـﻪ اﻳـﺸﺎن در ﮔﻮﺷﻪاى ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻫﺴﺘﻰ، ﺑﺮو در اﺗﺎق
ﺑﻨﺸﻴﻦ و ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن دﻳﮕﺮ ﻏﺬا ﺑﺨﻮر. ﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻣﻦ
ﻫﻢﻣﺜﻞ دﻳﮕﺮان ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺧﺎﻛﻰ ﻫﺴﺘﻢ. ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿﻊ و ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺑـﻴﻦ
رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﻮد. اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻣﻰﮔﺸﺖ، ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺪس
ﺑﺰﻧـﺪ ﻛـﻪ او ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﺑﺎﺷـﺪ.
ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اى ﻻﻳﻖ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد. در ﺟﻨﮓ ﺑﺴﻴﺎر ﺟﺪى ﺑﺮﺧﻮرد
ﻣﻰﻛـﺮد. در ﻋﻤﻠﻴـﺎتﻫـﺎ ﻫﻤﻴـﺸﻪ ﭘﻴﺸﻘﺪم ﺑﻮد، اول ﺧﻮدش ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﻌﺪ
ﻧﻴﺮوﻫﺎ را ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮد.
ﺑﺎ اﻓﺮاد زﻳﺮ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاش ﻣﺜﻞﻳﻚ ﺑﺮادر رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﻃﻮرى واﻧﻤﻮد
ﻧﻤﻰﻛﺮد ﻛـﻪ ﻣـﺜﻼً ﻣـﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه
ﻫﺴﺘﻢ. ﻣﻰﮔﻔـﺖ: ﻫﻤـﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﻫـﺴﺘﻨﺪ. ﺑـﻪ زﻳﺮدﺳـﺘﺎن ﺿـﻌﻴﻒ رﺳـﻴﺪﮔﻰ
ﻣـﻰﻛـﺮد. ﻓـﺪاﻛﺎرى و ازﺧﻮدﮔﺬﺷﺘﮕﻰ او زﺑﺎﻧﺰد ﺑﻮد. ﻫﺮ روز ﻛﻪ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ
ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮ ﻣﻰﺷﺪ. ﻋﺎﺷﻖ اﻫـﻞ ﺑﻴـﺖ(ع) ﺑـﻮد. اﮔـﺮ ازﻛﺴﻰ ﺧﻄﺎﻳﻰ ﻣﻰدﻳﺪ،
آﺑﺮوﻳﺶ را ﻧﻤﻰرﻳﺨﺖ. ﻓﺮدى ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد. ﺳﻌﻰﻣﻰﻛﺮد ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻰ را
ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه دارد، ﺑﻪ ﻧﺤﻮ اﺣﺴﻦ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. در ﻛﺎرﻫﺎى دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺷﺮﻛﺖ
ﻣﻰﻛﺮد، ﺗﺎ ﻛﺎرى را ﺑﻪ اﺗﻤـﺎم ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﺪ، آن را رﻫﺎ ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻪ
در ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ ﻧﺒﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ اﻧﺴﺎن ﺑـﺎ ﺧـﺪا ﺑﺎﺷـﺪ، ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ
درﺳﺖ ﻣﻰﺷﻮد. آﻳﻪى "اﻻ ﺑﺬﻛﺮ اﻟﻠّﻪ ﺗﻄﻤﺌﻦ اﻟﻘﻠﻮب" را ﺑﺎﻳﺪ زﻣﺰﻣﻪ ﻛـﺮد
ﻛـﻪ ﺧـﺪا ﺑـﻪ اﻧﺴﺎن ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﻣﻰدﻫﺪ و ﭘﻴﺶ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ(ص) و اﻣﺎﻣﺎن(ع) ﻋﺰﻳﺰ
ﻣﻰﺷﻮد. وﻗﺖ ﺑﻴﻜﺎرى ﻧﻤـﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴـﺪ وﻗﺮآن ﺗﻼوت ﻛﻨﻴﺪ. او ﺗﻤﺎم اﻳﻦﻛﺎرﻫﺎ
را اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. ﻏﻴﺒﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد.
ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺮاى ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻋﻤﻠﻴﺎت و آراﻣﺶ ﺧـﺎﻃﺮ
رزﻣﻨـﺪﮔﺎن، ﺑـﺎ رﺷـﺎدت ﺳـﻼحﻫـﺎى دوﺷﻴﻜﺎ و ﺧﻤﭙﺎره را ﺣﻤﻞ ﻣﻰﻛﺮد.
ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﺪاﻟﺘﻴﺎن - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﮔﺮ در ﻋﻤﻠﻴـﺎت او را ﺻـﺪا
ﻣـﻰزدﻳـﻢ، ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ، ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺻﺤﺒﺖﻣﻰﻛﻨﻴﻢ.
اﮔﺮ رزﻣﻨﺪهاى در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﺶ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻰداد، ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ
ﻣـﻰﺷـﺪ و ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: اﮔـﺮﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻰ اﻧﺠﺎم دﻫﻰ، ﺑﮕﻮ ﺗﺎﺑﻪ ﻛﺴﻰ دﻳﮕﺮ واﮔﺬار
ﻛﻨﻢ و اﮔﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻰ را ﻗﺒﻮل ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ، ﺳﻌﻰ ﻛﻨﻴـﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ اﺣﺴﻦ اﻧﺠﺎم دﻫﻴﺪ.
در ﻛﺮدﺳﺘﺎن در ﺗﺸﻜﻴﻼت ﭼﺮﻳﻜﻰ و ﺟﺰو ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه
ﺑـﻮد. آنﻫـﺎ در ﻋﻤﻠﻴـﺎتﻫـﺎﻳﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً اﺳﻢﻧﺪاﺷﺖ و
ﻳﻚﺑﺎره ﺷﺮوع ﻣﻰﺷﺪ. آنﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻘﺘﺪر ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺑﻪ او ﺑﺴﻴﺎر
اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻰﻛﺮد، ﭼﻮن او ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎى ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ
را ﺑـﻪ او واﮔـﺬارﻣﻰﻛﺮد. ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺑﺮاى آﻣﺎدﮔﻰﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ،
آﻣﻮزشﻫﺎى ﺳـﺨﺘﻰ را ﺑـﻪ آنﻫـﺎ ﻣـﻰداد. ﻣـﺜﻼً ﭘـﺎ
ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﺮ روى ﺑﺮف راه ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪﺗﺎ اﮔﺮ در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر
ﺷﺪﻧﺪ، آﻣـﺎدﮔﻰ ﻛﺎﻣـﻞ را داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺪام در ﺣﺎل ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻮد.
ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮدش راز و ﻧﻴﺎز ﻣﻰﻛﺮد. ﺑـﻪ ﺣـﻖّ و ﺣﻘـﻮﻗﺶ ﻗﺎﻧﻊ ﺑﻮد. ﻳﻚ ﺷﺐ
در ﭘﺎﻳﮕﺎه اﻟﻠّﻪ اﻛﺒﺮ او را ﺑﺮاى ﺷﺎم دﻋﻮت ﻛﺮدم و ﻏﺬاى ﻣﻔﺼﻠﻰ را ﻫﻢ
ﺗﺪارك دﻳـﺪه ﺑﻮدم. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ آﻣﺪ، دﻳﺪم ﺳﻬﻤﻴﻪﻏﺬاﻳﺶ را آورده اﺳﺖ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ
ﻏﺬا درﺳﺖ ﻛﺮدم، ﮔﻔﺖ: ﻫﺮ ﻛـﺲ در ﺟﻨﮓ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻬﻤﻴﻪ ﻏﺬاى ﺧﻮدش را
ﺑﺨﻮرد. روز ﺑﻪ روز ﭼﻬﺮهاش ﻧﻮراﻧﻰﺗﺮ ﻣﻰﺷﺪ.
رﺿﺎ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ زاده ﺳﺮاﺑﻰ ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﺴﻴﺎر زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪ، ﺑﻪ
آنﻫﺎ ﻣﻰﮔﻔـﺖ: اﻳـﻦ ﺳـﺮﺑﺎزان ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ آﻣﺪهاﻧﺪ، ﻗﺼﺪ ﺗﻌﺮّض
ﻧﺪارﻧﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ آراﻣﺶ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪ.
ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻴﻢ: داﻣﺎد ﺷﻮ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ داﻣـﺎد
ﺷـﺪهام. در ﻛﺮدﺳـﺘﺎن ﺳﻨﮕﺮ، ﺣﺠﻠﻪ ﻣﺎﺳﺖ و اﺳﻠﺤﻪ ﻋﺮوس ﻣﺎ.
در ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶ ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﻏﺬاﻳﺶ ﻛﻢ ﺑﻮد. ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌﺎﻟﻴـﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد.
ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻛﺮدﺳـﺘﺎن ﻏﺮﻳﺐ اﺳﺖ. ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻴﺴﺖ روزه را ﻓﻘﻂ ده روز
ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺟـﺎى ﻣـﻦ اﻳـﻦﺟـﺎ ﻧﻴـﺴﺖ، درﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﻴﺎج دارﻧﺪ.
ﻣﺤﻤﺪ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ زاده ﺳﺮاﺑﻰ - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﻪ در ﻣﺮﺧّﺼﻰ
ﺑﻮد، از روى رﺧﺘﺨﻮاﺑﺶ ﻏﻠﻂ ﺧﻮرده و آن ﻃﺮف رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻴﺪارش ﻛﺮدم
ﻛﻪ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺨﻮاﺑﺪ. ﮔﻔﺖ: اﻵن ﻫﻤﺮزمﻫﺎى ﻣـﻦ درﺳﻨﮕﺮ ﺑﺎ وﺿﻊ ﺑﺴﻴﺎر
ﺑﺪى ﺑﻪﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ.
در ﺟﺒﻬﻪ اﮔﺮ رزﻣﻨﺪهاى ﻧﻴﺎز ﻣﺎﻟﻰ داﺷﺖ، ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻰ ﻣﻰﻛﺮد.
در ﻛﺮدﺳﺘﺎن از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺷﺎﻧﻪﺗﻴﺮ ﺧﻮرد و ﻣﺠﺮوح ﮔﺮدﻳﺪ، وﻟﻰ ﺑﻪ
ﺧﺎﻧﻮادهاش ﭼﻴـﺰى ﻧﮕﻔـﺖ و ﺑﻌـﺪ از ﺑﻬﺒﻮدى دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﺑﺴﻴﺎر
ﻣﺘﻮاﺿﻊ و ﻓﺮوﺗﻦ ﺑﻮد.
ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻛﻪ ﻣﻰآﻣﺪ، ﺑﺎ ﺳﺮﻛﺸﻰ از ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺎ آنﻫﺎ اﺑﺮاز
ﻫﻤﺪردى ﻣﻰﻛﺮد.
زﻫﺮا اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ زاده ﺳﺮاﺑﻰ - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد.
ﭘﺪرم ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺣـﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم، ﺗﻮ ﺑﻤﺎن. اﻳﺸﺎن
ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ، ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑﺮوﻳﺪ.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ از ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰآﻣﺪ، اﺑﺘﺪا ﻟﺒﺎسﻫـﺎى ﺳـﭙﺎه را در
ﻣـﻰآورد و ﺑﻌـﺪ ﺑـﻪ ﻣﻨـﺰل ﻣﻰآﻣﺪ. ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﻳﻚﺑﺎر ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه ﺑﺎ ﻟﺒﺎس
ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺎ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﺒﺎس ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳـﭙﺎه ﻧﺮﻓﺘﻪام. اﻳﻦﻫﺎ رﻳﺎ اﺳﺖ.
ﺣﺘّﻰ ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را در ﺣﻤﺎم ﻣﻰﺷﺴﺖ و ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﻤﺎم ﻫﻢ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺗﺎ
ﻣﺪﻳﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺳـﭙﺲ ﺑـﻪ ﺣﺮم ﻣﻰرﻓﺖ. ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را ﺧﻮدش ﻣﻰﺷﺴﺖ ﺗﺎ
ﻣﻦ از ﺷﺴﺘﻦ آنﻫﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻢ.
زﻫﺮا اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ زاده ﺳﺮاﺑﻰ - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آرزوﻳﺶ ﺷﻬﺎدت
ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪم، ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ، ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻴﻢ: ﺧﺪا ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮﻳﺪ. ﮔﻔـﺖ: ﻣﮕـﺮ ﺷﻤﺎ از ﺣﻀﺮت
زﻳﻨﺐ(س)ﺑﻬﺘﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﻣﺎ ﺑﺮاى اﻧﻘﻼب زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪهاﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﺑﺮﺳﺪ.
ﭘﻴﺮو اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻧﻤﺎز را اول وﻗﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ. ﺣﺠﺎب ﺧﻮد را ﺧﻔﻆ
ﻛﻨﻴﺪ. ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﻴﺪ. اﺣﺘﺮام ﭘﺪر و ﻣﺎدر را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ اﺳﻠﺤﻪ
ﻣﺮا زﻣﻴﻦ ﻧﮕﺬارﻳﺪ.
ﻣﻰﮔﻔﺖ: دوﺳﺖ دارم در راه اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع)و اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ ﺧﻮدم را ﻓﺪا ﻛﻨﻢ.
ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﺪاﻟﺘﻴﺎن - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: در ﺷـﺐ ﻋﺎﺷـﻮرا ﭼﻨـﺎن از
ﺻـﺤﻨﻪﻛـﺮﺑﻼ ﻧﻮﺣـﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن از ﺣﺎﻟﺖﻃﺒﻴﻌﻰ ﺧﺎرج ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ.
دوﺳـﺖ ﺑـﺴﻴﺎر ﺧـﻮﺑﻰ ﺑـﻮد. وﻗﺘـﻰ ﻧﮕـﺎﻫﺶ میﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺧﺪا ﻣﻰاﻓﺘﺎدﻳﻢ.
ﺗﻤﺎم ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻳﺶ ﭘﻴﺎم ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: در راه ﺧـﺪا و ﭘﻴﻐﻤﺒـﺮ ﺑﺮوﻳـﺪ.
ﻏﻴﺒﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ. او ﻃﻮرى راه ﻣﻰرﻓﺖﻛﻪ ﻣﺎ درس ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. وﻗﺘﻰ از ﭼﺎدر
ﺑﻴﺮون ﻣﻰآﻣﺪ، ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﻔﺶﻫﺎ را ﻟﮕﺪ ﻧﻜﻨﺪ و ﺣﺘّﻰ آنﻫﺎ را ﻣﺮﺗّﺐ
ﻣﻰﻛﺮد.
زﻫﺮا اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ زاده ﺳﺮاﺑﻰ - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دﻓﻌﻪ آﺧﺮى ﻛﻪ ﺑﻪ
ﺟﺒﻬﻪ رﻓـﺖ، ﺑـﺴﻴﺎر ﻧـﻮراﻧﻰ ﺑﻮد. ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎﻫﻰ ﻛﻪ دوﺧﺘﻪﺑﻮد ﺑﺮ ﺗﻦ ﻛﺮد و
ﻫﻤﻪ او را در ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه دﻳﺪﻧﺪ.
ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﺪاﻟﺘﻴﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را دﻳﺪم، ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ:
اﻛﻨـﻮن ﻛـﻪ ﻋـﻀﻮ ﺳـﭙﺎه ﻫﺴﺘﻴﺪ ازدواج ﻛﻨﻴﺪ. ﮔﻔﺖ: ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ
ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ ﺑﺮﺳﻢ. ﺑﻌـﺪ از ﭼﻨـﺪ روز او ﺑـﻪ ﻣﻌـﺸﻮﻗﺶرﺳﻴﺪ. او ﻋﺎﺷﻖ اﻣﺎم
ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺑﻮد.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه در ﻣﻮرد اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ زاده ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻮاﻇﺐ او ﺑﺎﺷﻴﺪ، ﭼﻮن ﺑﻪ
وﺟﻮدش در ﺟﺒﻬـﻪ ﻧﻴـﺎزاﺳﺖ.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﻪ روز ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد، ﺑﻪ او
ﮔﻔـﺘﻢ: ﺑـﺮاى ﺷـﺐﻫـﺎى اﺣﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻴﺎ. ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎﺑﺮاى ﻣﻦ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ
ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﺎﺟﺖ ﻣﺮا ﺑﺮآورده ﺳﺎزد. ﺑﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ: ان ﺷﺎء اﻟﻠّﻪ ﺑﻪ آرزوﻳﺖ -
ﻛﻪﺷﻬﺎدت اﺳﺖ - ﻣﻰرﺳﻰ. ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و در ﺷﺐ ﻫﻔﺪﻫﻢ ﻣـﺎه
ﻣﺒـﺎرك رﻣﻀﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﮔﺮدﻳﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت او ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻳﻚ ﭘﺮﭼﻢ در دﺳـﺖ
دارد و ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:ﻋﺒﺎس ﺑﻴﺎ، ﻋﺒﺎس ﺑﻴﺎ و ﺷﻬﻴﺪان زﻧﺪه اﻧﺪ اﻟﻠّﻪ اﻛﺒﺮ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ
در ﺷﺐ ﻫﻔﺪﻫﻢ ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣـﻀﺎن ﺧـﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ او داﺧﻞ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻦ
ﺑﺰرگ ﺑﺎ اﺗﺎقﻫﺎى زﻳﺒﺎ اﺳﺖ و ﻳﻚ ﻟﺒﺎس آﺑﻰ ﭘﻮﺷﻴﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌـﺪ ﺧﺒـﺮ
ﺷﻬﺎدت او را آوردﻧﺪ. وﻗﺘﻰﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت او را ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻧﺪ، ﻣﺎ ﺟﺰع ﻧﻜﺮدﻳﻢ.
ﺻﺒﻮر ﺑﻮدﻳﻢ، ﭼﻮن ﻗﺒﻼً او ﻣﺎ را آﻣﺎده ﻛﺮده ﺑﻮد.
ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﻏﺴﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد و وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﺪاﻟﺘﻴﺎن ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺑﺮاى ﭘﺎﻛﺴﺎزى ﺑﻪ ﺳـﻠﻴﻤﺎﻧﻴﻪ رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ
ﺗـﺮﻛﺶ ﺧـﻮرد و ﺑـﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.
رﺿﺎ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ زاده ﺳﺮاﺑﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ 4/4/1362 در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭘﻴﺮاﻧﺸﻬﺮ، ﺑﺮ
اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﺳـﻴﻨﻪ ﺑـﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬﺮ
اﻳﺸﺎن ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ زادﮔـﺎﻫﺶ، در ﺣـﺮم ﻣﻄﻬـﺮ اﻣـﺎم رﺿﺎ(ع) در
ﺻﺤﻦ آزادى دﻓﻦ ﮔﺮدﻳﺪ.
ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤﺪ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ زاده ﺳﺮاﺑﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت او، ﺷﻬﻴﺪ
ﻛﺎوه ﺑﺎ ﭼﻬـﺎرده ﻧﻔـﺮ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺷﻬﺎدت
او ﻛﻤﺮ ﻣﺎ را ﺷﻜﺴﺖ. اﻳﻦ ﺣﺮف ﺷﻬﻴﺪ ﻛـﺎوه ﻣﺜـﻞ ﺣﺮف اﻣﺎم در زﻣﺎن
ﺷﻬﺎدت ﺷﻬﻴﺪﻣﻄﻬﺮى ﺑﻮد.
ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﺑﺮادر دﻳﮕﺮم - ﻋﺒﺎس - ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ
رﻓﺖ. ﮔﻔـﺖ: ﺑﺎﻳـﺪ راه ﺑﺮادرم را اداﻣﻪ دﻫﻢ و اﺳﻠﺤﻪ او را زﻣﻴﻦ ﻧﮕﺬارم.
ﻋﺒﺎس ﺧﻮاب دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ او را ﺻـﺪا ﻣـﻰﻛﻨـﺪ.ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﻣﺎه او ﻫﻢ
ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ.
{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪاش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺒﺎرك و
ﺗﻌـﺎﻟﻰ ﺗﻮﻓﻴـﻖ آن را ﭘﻴـﺪاﻛﺮدم ﺗﺎ در ﻣﻴﺪان اﻣﺘﺤﺎن اﻟﻬﻰ راه ﻳﺎﺑﻢ، از ﺧﺪاوﻧﺪ
ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ در اﻳﻦ راه ﭘﺮ ﺑﺮﻛﺖ ﺗﻮﻓﻴـﻖ ﺷـﻬﺎدتﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ ﺑﮕﺮداﻧﺪ.
ان ﺷﺎءاﻟﻠّﻪ.
ﻣﺎدرم، آﻳﺎ از اﻳﻦ ﻛﻪ از وﺟﻮد ﭘﺮ ﺛﻤﺮ ﻋﻤﺮت ﺷﻬﻴﺪ ﭘﺮورش ﻳﺎﻓﺘﻪ و در
ﻣﻜﺘﺐ اﻟﻬﻰ ﺟﺎى ﮔﺮﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ،
اﻓﺘﺨﺎر ﻧﻤﻰﻛﻨﻰ؟ اﮔﺮ ﺑﺮاﻳﺖﻣﺜﺒﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ درود ﺧﺪا و رﺳﻮل او ﺑﺮ ﺗـﻮ ﺑـﺎد
ﻛـﻪ ﭼـﻪ ﺧـﻮب اﺳـﻼم را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاى و از اﻣﺘﺤﺎن اﻟﻬﻰﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ و ﻓﺎﺗﺢ ﺑﻴﺮون
آﻣﺪه اى.
ﻣﺎدر و ﭘﺪر ﻋﺰﻳﺰ، اﮔﺮ ﺧﺒﺮﺷﻬﺎدت ﻣﺮا ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ آوردﻧﺪ، ﻫﻴﭻ ﻧﺎراﺣﺖ
ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ و ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻟﺒـﺎس ﺳﻴﺎه ﺑﺮ ﺗﻦ ﻧﻜﻨﻴﺪ. ﺧﺮج ﺑﻴﻬﻮده و ﺑﺮاى ﻣﻦ
ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ و ﻋﺰا ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ. ﭼﻮن ﻣﻦ ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻮدهام. اﻳﻦ ﻋـﺰا و ﮔﺮﻳﻪ ﻓﻘﻂ
ﻣﺨﺼﻮص اﺋﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ(ع) اﺳﺖ. ﺑﺮاى آن ﺣﺴﻴﻨﻰ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ در
روز دﻫﻢ ﻣﺤﺮم ﺑـﺎ 72 ﺗﻦ از ﻳﺎراﻧﺶ در آن ﺳﺮزﻣﻴﻦﮔﺮم و ﺳﻮزان ﺑﺎ ﻟﺒﻰ
ﺗﺸﻨﻪ او را ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﺮادرم، ﺳـﻼح ﻣـﺮا ﺑـﻪ دﺳﺖ ﮔﻴﺮ و ﻧﮕﺬار ﻛﻪ
ﻣﺰدوران ﺑﻪ ﺧﺎك اﺳﻼﻣﻰﻣـﺎن ﺗﺠـﺎوز ﻛﻨﻨـﺪ و ﺑـﻪ ﻣـﺮدم ﻣﺤـﺮوم ﻛﻤـﻚ ﻛـﻦ.
دوﺳﺘﺎن، اﻗﻮام و ﻣﺮدم، اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪ و ﺑﺮاى اﻣﺎم دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ. ﺑﺮادران
در ﺟﺒﻬﻪ را ﻳﺎرى ﻛﻨﻴـﺪ. درﺟﻬﺎد ﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ ﺑﻪﺧﺼﻮص در ﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ
ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﺪ.}
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)