زندگینامه شهید محمد آبیل

 

ﻣﺤﻤ‪ﺪآﺑﻴﻞ - ﺳﻮ‪ﻣﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺣـﺎﺟﻰ - در ﺗـﺎرﻳﺦ ﺑﻴـﺴﺖ و ﭘـﻨﺠﻢ دى ﻣـﺎه 1330دوره اﺑﺘـﺪاﻳﻰ را در

 

‫روﺳﺘﺎى ﭼﻬﻜﻨﺪ ﻣﻮد ﮔﺬراﻧﺪ و ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﺳﺎل او‪ل ﻣﺘﻮﺳـﻄﻪ در دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن ﺷـﻮﻛﺘﻰ ﺑـﺮاى اﺧـﺬ

 

‫دﻳﭙﻠﻢ راﻫﻰ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪﺷﺪ و در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺧﺰﻳﻪ - ﻋﻠﻢ ﺳﺎﺑﻖ - ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺷـﺪ و در ﺳـﺎل

 

 ‫1352 دﻳﭙﻠﻢ ادﺑﻰ ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫وى ﺑﻪ ﭘﺪر در ﻛﺎرﻫﺎى ﻛﺸﺎورزى ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﻛﺘـﺎب ﺑـﻪ ﺧـﺼﻮص ﻛﺘﺎﺑﻬـﺎى ﻣـﺬﻫﺒﻰ و

 

‫ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﻬﺎ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از اﺧﺬ دﻳﭙﻠﻢ در داﻧﺸﻜﺪه اﻓﺴﺮى ﺑﻪ ﺳﺎل 1353 ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ و در رﺷـﺘﻪ ﻫـﻮاﻧﻴﺮوز ﺑـﻪ ﺗﺤـﺼﻴﻞ

 

‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻃﻰ‪ ﻣﺮاﺣﻞﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ و ﻋﺎﻟﻰ آن در ﺗﻬﺮان و اﺻﻔﻬﺎن، ﺑﺮاى اﻧﺠﺎم ﺧـﺪﻣﺖ ﻋـﺎزم

 

‫ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎه ﺷﺪ.

 

‫ﺳﭙﺲ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ داﻳﻰ ﺧﻮد - ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺼﺮت ﭼﻬﻜﻨﺪى - ازدواج ﻛﺮد ﻛﻪ ﺷـﺮوع زﻧـﺪﮔﻰ آﻧـﺎن ﻣﻘـﺎرن ﺑـﺎ

 

‫ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰﺑﻮد. ﻣﺤﻤ‪ﺪآﺑﻴﻞ ﺗﺄﺛﻴﺮات ﺑﺴﻴﺎر ﺷﮕﺮﻓﻰ از اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻛـﺎﻣﻼً

 

 ﺷﻴﻔﺘﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب ﺑﻮد و در اﻳﻦ راه ﺗﻼش ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺧﻮد را ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﻣﺴﺠﺪ ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻫـﻮاﻧﻴﺮوز، ﺑـﻪ ﺧﻮاﻧـﺪن و آﻣـﻮزش ﻧﻬـﺞاﻟﺒﻼﻏـﻪ و ﺳـﺎﻳﺮ

 

 ‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ وى از دﻋﺎﻫﺎ و ﻧﻤﺎز ﺷﺒﻬﺎ و ﻋﺒﺎدﺗﻬﺎى ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻰ ﻳـﺎد ﻣـﻰﻛﻨـﺪ و آﻧﻬـﺎ را دوﺳـﺖداﺷـﺘﻨﻰ

 

‫ﻣﻰداﻧﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺮواز از ﻋﻴﻨﻚ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮدﻧـﺪ و ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﻫﻨﮕـﺎم ﺗـﻼوت

 

‫ﻗﺮآن. ﻟﻴﻜﻦ اﻳﻦ اواﺧﺮ روزى ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ ﺧﻄﻮط ﻗﺮآن و ﻛﻠﻤﺎت آن را ﺑﺪون ﻋﻴﻨﻚ واﺿﺢﺗﺮ و روﺷﻦﺗـﺮ

 

‫ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ، ﻣﻦ اﺻﻼً ﻗﺮآن را ﻃﻮرى دﻳﮕﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ. ﺧﻄـﻮط و ﻛﻠﻤـﺎت ﻗـﺮآن ﺧﻴﻠـﻰﺑـﺮاﻳﻢ ﻓـﺮق ﻛـﺮده و

 

‫ﻧﻮراﻧﻰﺗﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ، آواى ﺧﺎﺻ‪ﻰ در ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻰﭘﻴﭽﺪ. ﺧﺪاﻳﻰ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، در دﺳﺘﻬﺎ و ﭼﻬﺮه اﻳـﺸﺎن اﻳـﻦ

 

‫ﺧﺪاﻳﻰ ﺷﺪن ﻫﻮﻳﺪا ﺑﻮد. اﮔﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻋﻤﻖ اﺣﺴﺎﺳﺎت اﻳﺸﺎن را درك ﻛﻨﻢ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑـﺴﻴﺎر در

 

‫ﻣﺴﺠﺪ ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻃﻠﺐ ﭘﺎك ﺷﺪن و ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت را ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻫﻨﮕـﺎم ﺷـﻬﺎدﺗﺶ آﻣـﺪه ﺑـﻮد و از او ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻣـﻰﻛـﺮد.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺘﺄﺳ‪ﻔﺎﻧﻪ ﻣﻦ اﻫﻞ دﻳﻦ و ﻧﻤﺎز ﻧﺒﻮدم و ﺑﻪ ﺣﻤﺪ و ﺳﭙﺎس اﻟﻬﻰﻛﻪ در ﻧﻤﺎز از او ﻣـﻰدﻳـﺪم و از

 

 ‫اﻋﻤﺎل و رﻓﺘﺎرى ﻛﻪ در او دﻳﺪم راه ﻫﺪاﻳﺖ و ﻧﺠﺎت را ﻳﺎﻓﺘﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردم.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺑﺮاى او‪ﻟﻴﻦﺑﺎر در ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ. ﻫﻤﻮاره ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﻦ ﻟﺒـﺎس رزم

 

‫ﭘﻮﺷﻴﺪه ام و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺠﻨﮕﻢ؛ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﻛﻪ در راه ﺧﺪا و دﻳﻦ و اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ. اﻓﺘﺨـﺎر ﺑﺰرﮔـﻰ اﺳـﺖ

 

 ‫ﻛﻪ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺟﻬﺎد ﻳﺎﻓﺘﻪام و ﺣﺘّﻰ اﮔﺮ ﺧﻮﻧﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪم، ﺟﺎى اﻓﺘﺨﺎر اﺳﺖ.

 

‫وى ﺑﻪ ﻗﺪرى ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ و ﺣﻀﻮر در آﻧﺠﺎ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷـﻤﺎﻫﺎ

 

ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺣﺘّﻰﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﮔﺮدم و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺎﻳﻢ.

 

‫ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺳﻔﺎرﺷﻬﺎى و ﺻﺤﺒﺘﻬﺎى اﻳﺸﺎن راﺟﻊ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب و اﻣﺎم(ره) ﺑﻮد و ﭘﺎﻳﺒﻨـﺪى ﻣﺤﻤ‪ـﺪ ﺑـﻪ دﻳـﻦ

 

‫ﻣﺒﻴﻦ اﺳﻼم و ﻋﺸﻘﻬﺎﻳﻰﻛـﻪ ﺑـﻪ آن داﺷـﺖ. اﺧـﻼص، ﺑـﻰرﻳـﺎﻳﻰ و اﻧﺠـﺎمدادن ﻛﺎرﻫـﺎ ﺑـﺮاى ﺧـﺪا، از

 

ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت اﺧﻼﻗﻰ وى ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫آرزوى او ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺎم ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ و ﺷﻬﺎدت در راه ﺧﺪا ﺑﻮد. اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻋـﺸﻖ

 

‫ﻣﻰورزﻳﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﻰﻋﻼﻗﻪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻗﺪرى ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﻦ ﻻﻳـﻖ

 

‫ﺷﻬﺎدت ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮﺑﻮدم ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﺪم. ﻫﻤﻮاره اﻃﺮاﻓﻴـﺎن را ﺑـﻪ ﺑـﻰﻋﻼﻗﮕـﻰ ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎ ﺳـﻔﺎرش

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶﻃﻮرى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ اداﻣﻪ دﻫﻨﺪه راﻫﺶ ﺑﺎﺷـﻨﺪ. ﻣﺤﻤ‪ـﺪ ﺳـﻪ ﺑـﺎر

 

ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت ﭼﻬﺎرده ﻣﺎه در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ.

 

‫در 9 آﺑﺎن 1360 - ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﺎه ﻣﺤﺮّم - در ﺟﺒﻬﻪ اﻳﻼم ﺑﻪ اﺗّﻔﺎق دو ﺗﻦ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺷﻠﻴﻚ

 

‫ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﻫﻠﻴﻜﻮﭘﺘﺮش ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ و در ﮔﻠﺰار ﺧﻮاﺟﻪ رﺑﻴﻊ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: اﻳﺸﺎن ﻃﻰ ﻳﻚ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﮔﺸﺖزﻧﻰ در اﻃﺮاف اﻳﻼم، ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﺳﻮﺧﺖ ﻓﺮود

 

‫آﻣﺪ و ﭘﺲ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖﺗﻮﻗّﻒ و رﺳﻴﺪن ﺳﻮﺧﺖ، دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ اﻳﻼم ﭘﺮواز ﻛـﺮد. دﺷـﻤﻦ ﺑﻌﺜـﻰ از

 

‫ﻛﺎﻧﺎل ﺳﺘﻮن ﭘﻨﺠﻢ از وﺟﻮد اﻳﺸﺎن در آن ﻣﻨﻄﻘﻪ اﻃّﻼع ﻳﺎﻓﺖ و ﻳﻚ ﻓﺮوﻧﺪ ﻣﻴﮓ را ﺑـﺮاى ﺷـﻜﺎر وى

 

‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻛﻪ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﺮواز ﻣﻮرد ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻴﮓ ﻋﺮاﻗﻰ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻘﻮط ﻛﺮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺳﺨﻨﺎﻧﺶﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﺎه ﻣﺤﺮّم ﺣﺘﻤﺎً در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﻦ ﻣﺎه ﻣﺤﺮّم را

 

‫ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم، وﻟﻰﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﮔﺮدم. ﺷﻬﺎدت ﻓﻮز ﻋﻈﻴﻤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﻛـﺴﻰ ﺷﺎﻳـﺴﺘﻪ

 

‫آن ﻧﻴﺴﺖ.

شهادت حضرت زهرا (سلام الله علیها) را تسلیت عرض می کنم

زندگینامه شهید احمد ترشیزی

 

اﺣﻤﺪ ﺗﺮﺷﻴﺰى - ﻓﺮزﻧﺪﻣﺤﻤ‪ﺪ - در ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻣﺎه ﺳﺎل 1334 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 

‫او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادرﻫﺎى دﻳﮕﺮش ﻓﻌ‪ﺎلﺗﺮ و ﭘﺮ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮشﺗﺮﺑﻮد. دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ را ﺗﺎ ﻛﻼس ﭼﻬﺎرم در

 

‫روﺳﺘﺎى ﺷﺎداب ﮔﺬراﻧﺪ. ﺳﭙﺲ ﺑﺮاى اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ دﺑﺴﺘﺎن ﻓﺮّﺧﻰ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر رﻓﺖ.

 

‫ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزى را در ﺷﻴﺮاز ﮔﺬراﻧﺪ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و در زﻣﺎن ﺗﺼﺮّف ﺷﻬﺮدارى، او ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺷﻬﺮ را ﺑﻪ ﻋﻬـﺪه

 

‫ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫اﺣﻤﺪ ﺗﺮﺷﻴﺰى در 21 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮﺿﻴ‪ﻪ اﻧﺘﻈﺎرى ازدواج ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻣﺪ‪ت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫـﺎ 7

 

‫ﺳﺎل ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از اﻳﻤﺎﻧﻰﻛﻪ در ﭼﻬﺮهاش ﺑﻮد، ﺑﻪ او ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دادم.

 

‫ﺛﻤﺮهى اﻳﻦ ازدواج ﭼﻬﺎر ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎمﻫﺎى: ﻋﻔّﺖ (ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺸﻢ اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎه ﺳﺎل 1357)، ﺣﺠ‪ﺖ

 

‫(او‪ل ﻓﺮوردﻳﻦﻣﺎه 1359)، ﺟﻌﻔﺮ (ﺳﻰام ﺷـﻬﺮﻳﻮر ﻣـﺎه ﺳـﺎل1360 ) و ﺟﻠﻴـﻞ (او‪ل ﺧـﺮداد ﻣـﺎه ﺳـﺎل

 

‫1362) ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻓﺮدى ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺧﻮش اﺧﻼق ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻼش ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺑـﻪ دﻳﮕـﺮان

 

‫ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ. ﺑﻪ ﭘﺪر، ﻣﺎدر و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻ‪ـﻰ ﻣـﻰﮔﺬاﺷـﺖ و در ﻛﺎرﻫـﺎى ﺧﺎﻧـﻪ ﺧﻴﻠـﻰ ﻛﻤـﻚ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰﻛﺮد: ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت ﻃﻮرى روﺑﻪ رو ﺷـﻮﻳﺪ ﻛـﻪ

 

‫ﺧﺪا راﺿﻰ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺪون رﺿﺎﻳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﮔﻰ از درﺧﺖ ﻧﻤﻰاﻓﺘﺪ و ﺷﻤﺎ در ﺣﺎل اﻣﺘﺤﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ.

 

‫او ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺮاى ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑـﻪ ﻣﻨـﺎﻃﻖ ﺳـﻘّﺰ و

 

‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن اﻋﺰام ﺷﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﺮوع ﺷﺪ از ﻫﻤﺎن ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮدﻳﺪ

 

‫و در اواﻳﻞ ﺳﺎل 1360 زﺧﻤﻰ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر آﻣﺪ. ﺗﺎ زﻣﺎن ﺑﻬﺒﻮدى ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ از اﻣﺎم ﺟﻤﻌـﻪ ﻧﻴـﺸﺎﺑﻮر

 

‫را ﻋﻬﺪهدار ﮔﺮدﻳﺪ ﻛﻪﭘﺲ از ﺑﻬﺒﻮدى ﺣﻔﺎﻇﺖ را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان واﮔﺬار ﻛﺮد و ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ.

 

‫او ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰﻛﺮد: ﭼﻮن اﻣﺎم اﺟﺎزه دادﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻧﺮوﻳﻢ، ﭘﺲ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮود؟ او ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻣﻮس ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را ﻳﻚ وﻇﻴﻔﻪ ﺷﺮﻋﻰ - دﻳﻨﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و اﻧﮕﻴﺰهاش از ﺣـﻀﻮر در ﺟﻨـﮓ ﻣﻘﺎوﻣـﺖ در

 

‫ﺑﺮاﺑﺮ دﺷﻤﻦ ﺑﻮد.

 

‫او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺳﭙﺎﻫﻰ در ﺟﺒﻬﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ. ﻫﺮ وﻗﺖ در ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻧﻴـﺮو

 

‫ﺑﻮد، او ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺘﻮاﻟﻰ در ﺟﺒﻬﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ.

 

‫ﺑﺮاى زﻳﺮ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﺜﻞﻳﻚ ﭘﺪر ﺑﻮد و ﺑﻪ آنﻫﺎ روﺣﻴ‪ﻪ ﻣﻰداد و ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد دﻳﮕﺮان را ﺷﺎد ﻛﻨﺪ.

 

‫او ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﻣﺎم داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ اﻋﺘﻘﺎدى ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ، ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﻧﻤﻰﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺻﻒ او‪ل ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و ﻣﻜﺒ‪ﺮ و ﮔﻮﻳﻨﺪه اذان ﺑﻮد.

 

‫ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﺮاى ﺧﺪا اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. دوﺳـﺖ ﻧﺪاﺷـﺖ ﭘـﺮآوازه ﺑﺎﺷـﺪ. ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ دﻟﻴـﻞ ﻓﻘـﻂ

 

‫ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ او را ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤﻮد ﺗﺮﺷﻴﺰى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﺎل 1363 در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ ﻛﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎﻣﻮﻓّـﻖ ﻧﺒﻮدﻧـﺪ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ آنﻫﺎ را ﻧﺼﻴﺤﺖﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺟﻨﮓ ﻫﺮ زﻣﺎن ﻣﻮﻗﻌﻴ‪ـﺖ ﺧـﺎص‪ ﺧـﻮدش را دارد. ﺷﻜـﺴﺖ

 

‫دارد، ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ﺖ دارد. ﺷﻤﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ و ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺴﺎزﻳﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺮﺿﻴ‪ﻪ اﻧﺘﻈﺎرى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﻫـﺴﺘﻰ

 

‫و ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ. او ﺑﻠﻴﻂ را ﭘﺲ داد در ﺻﻮرﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود ﺳﭙﺲ ﻣـﺮا

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺮد. ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد. ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻰ ﻧﺎرﺣﺖ ﺷﺪم. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻛﻪ

 

‫ﻛﺎر ﺑﺪى ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ او ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود. ﭘﺲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪم ﻛﻪ ﻧﮕﺬاﺷـﺘﻢ ﺗـﻮ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوى. او ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

‫آﻗﺎى ﺟﻐﺮاﺗﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺑﭽﻪدارى و ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻦ ﺟﺒﻬﻪ رﻓـﺘﻦ ﻣـﺪ‪ﺗﻰ

 

‫در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺸﻴﻦ. ﮔﻔﺖ: ﻫﻨﻮز ﻣﻦ در اﻣﺘﺤﺎﻧﻢ ﻗﺒﻮل ﻧﺸﺪهام.

 

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - اﺣﻤﺪﺧﺮّﻣﻜﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻮخ ﻃﺒـﻊ و ﺧﻨـﺪهرو ﺑـﻮد. ﻫﻤﻴـﺸﻪ از ﺧـﺪا

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ در ﻗﺮآن وﻋﺪه ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻮاﻋﺒﺎً اﺗﺮاﺑﺎ (ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ دﺧﺘﺮان زﻳﺒﺎروى ﺑﻬـﺸﺘﻰ)

 

‫ﺑﻪ او ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ. ﺷﺐﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺮاى اﻳﺸﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺮﻛﺖ در ﻋﺮوﺳﻰ و ﺷﺐ زﻓﺎف ﺑﻮد. اﻳﺸﺎن در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﻣﻴﻤﻚ، در ﺣﻴﻦ درﮔﻴﺮى و اوج ﭘﺎﺗﻚ دﺷﻤﻦ و ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ، ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻰ ﺧـﺎكآﻟـﻮد و ﺧﻨـﺪهرو - ﻛـﻪ

 

‫دﻧﺪانﻫﺎﻳﺶ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺑﻮد - ﺑﻨﺪه را ﺻﺪا زد و ﮔﻔﺖ: آﻗﺎى ﺧﺮّﻣﻜﻰ، ﻛﻮاﻋﺒﺎً اﺗﺮاﺑﺎً. ﺑﻨﺪه ﻫﻢ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻢ:

 

‫ﺟﺎى ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ آﻳﻪﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ اﺳﺖ. آنﻫﺎ - ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮان ﺑﻬـﺸﺘﻰ - ﻫﻤـﻴﻦ ﺟـﺎ در ﻛﻤـﻴﻦ

 

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ. از ﺧﺪا ﺑﺨﻮاه ﺗﺎ ﻧﺼﻴﺒﺖ ﻛﻨﺪ. و اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد: اﻣﻴﺪوارم. ﺗـﺎ اﻧﺘﻬـﺎى ﺧـﺎﻛﺮﻳﺰ رﻓـﺘﻢ و ﺑﺮﮔـﺸﺘﻢ،

 

‫دﻳﺪم اﻳﺸﺎن در ﺧﻂّ ﻧﻴﺴﺖ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺳﺆال ﻛﺮدم ﻛﻪ آﻗﺎى ﺗﺮﺷﻴﺰى ﻛﻮ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪ

 

‫ﺷﺪهاﻧﺪ. و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻰ ﻣﻰدﻫﻨﺪ و اﻳﺸﺎن ﻛﻮاﻋﺒﺎ اﺗﺮاﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ آن

 

‫ﻧﻴﺰ رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 3، ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ 12 ﻇﻬـﺮ و روز او‪ل ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺗﺮﺷﻴﺰى ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺘﻢ. در ﺣﻴﻦ ﭘﺎﺗﻚ دﺷﻤﻦ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﺎز ﭘﺲﮔﻴﺮى ﻣﻮاﺿﻌﻰ ﻛﻪ از دﺳﺖ داده

 

‫ﺑﻮد، آﺗﺶ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدى را در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻰرﻳﺨﺖ؛ ﺑﻨﺪه ﻳﻜﻰ از ﻧﻴﺮوﻫﺎ را - ﻛﻪ ﻣﺘﺄﺳ‪ـﻔﺎﻧﻪ ﻧـﺎم او ﺑـﻪ ﻳـﺎدم

 

‫ﻧﻴﺴﺖ - دﻳﺪم ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪى را ﺑﺮ روى دوش ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻮﻳﻮﺗﺎ ﺟﻬﺖ اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﻋﻘﺐ و

 

‫ﻣﻌﺮاج ﺷﻬﺪا ﻣﻰآورد. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت درﮔﻴﺮ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻨﺪه ﺟﻬﺖ ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺳـﻤﺖ وى

 

‫رﻓﺘﻢ؛ وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﻧﮕﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮدم ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻬﻴﺪ را ﺑﺒﺮم و ﺑﻨﺪه ﻫﺮﭼـﻪ اﺻـﺮار ﻛـﺮدم، اﻳـﺸﺎن

 

‫ﻧﮕﺬاﺷﺖ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺟﻨﺎزهى ﺷﻬﻴﺪ را روى ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ - در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ ﭘـﺮ از

 

‫ﺧﻮن و ﺻﻮرت وى زﻳﺮﻋﺮق و ﺧﺎك ﺑﻮد - رو ﺑﻪ ﺑﻨﺪه ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺟﻨﺎزهاى ﻛﻪ دﻳﺪى ﻣﻰﺑﺮدم، ﻣﺮﺑﻮط

 

‫ﺑﻪ ﺑﺮادرم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪﺷﺪه و ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻨﺪه ﺑﻪﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه وى در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن ﻧﻤـﻰرﺳـﻢ،

 

‫ﻟﺬا ﺟﻨﺎزهى وى را ﺗﺎ آنﺟﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺣﻤﻞ ﻛﺮدم ﺗﺎ در ﻓﺮداى ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮔﻠﻪ ﻧﻜﻨـﺪ ﻛـﻪ ﭼـﺮا در ﺗـﺸﻴﻴﻊ

 

‫ﺟﻨﺎزهام ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻜﺮدى؟ ﺑﻌﺪ از ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﺟﻤﻼت اﺳﻠﺤﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻧﺒﺮد ﺧﻮد ﺑـﺎ دﺷـﻤﻦ اداﻣـﻪ

 

‫داد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻇﻬﺮﻋﺎﺷﻮرا اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﭘﻴﻜﺮﻫﺎ را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪﻫﺎ ﻣـﻰآوردﻧـﺪ و

 

‫ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اداﻣﻪ ﻣﻰدادﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت، اﻳﺸﺎن 4 روز در ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑـﻮد. ﻳـﻚ ﺣﺎﻟـﺖ ﺧﺎﺻ‪ـﻰ داﺷـﺖ. ﺑـﻪ

 

‫ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﺐ دﻋﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﻣﻰﺑﻮﺳﻴﺪ. ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧـﺪ. از او ﭘﺮﺳـﻴﺪم:

 

‫ﭼﺮا اﻳﻦ ﻗﺪر ﻓﺮق ﻛﺮدهاى؟ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﺳﻮار اﺳﺐ ﺳﻔﻴﺪى ﺷﺪم و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﻓـﺘﻢ. ﺑﻌـﺪ از

 

‫دو ﻳﺎ ﺳﻪ روز ﺧﺒﺮ آوردﻧﺪﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ.

 

‫اﺣﻤﺪ ﺗﺮﺷﻴﺰى در ﺗﺎرﻳﺦ 28/7/1363، در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻋﺎﺷﻮرا در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻣﻴﻤﻚ، ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ

 

‫ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﭘﺎ ﺑﻪ درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ و ﭘﺲ از ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ در ﺑﻬﺸﺖ ﻓﻀﻞ ﻧﻴـﺸﺎﺑﻮر دﻓـﻦ

 

‫ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫آﻗﺎى ﺟﻐﺮاﺗﻰ ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﺎدت او ﺑﺮ روى ﻓﺮزﻧـﺪ 13 ﺳـﺎﻟﻪام اﺛـﺮ ﮔﺬاﺷـﺖ. او

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻓﺮزﻧـﺪ دﻳﮕـﺮم - ﺑـﻪ ﻧـﺎم

 

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻛﻪ 12 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد - ﻧﻴﺰ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود؛ وﻟﻰ ﻣﺎ اﺟـﺎزه ﻧـﺪادﻳﻢ ﻛـﻪ ﺗﺮﺷـﻴﺰى

 

‫ﮔﻔﺖ: ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﺑﺮود. ﺑﺮاى دﻓﺎع از دﻳﻦ اﺳﻼم ﺑﺮود و ﻓﺮﻗﻰ ﻧﻤﻰﻛﻨـﺪ. ﺷـﺎﻳﺪ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﺑﭽ‪ـﻪى

 

‫ﻛﻮﭼﻚ از ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﻛﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮى را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺪاوﻧﺪا، ﺗﻮ را ﺷﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻨﺪه ﺣﻘﻴﺮ و ﻧـﺎﭼﻴﺰ اﻳـﻦ

 

‫ﺗﻮﻓﻴﻖ را ﻋﻄﺎ ﻧﻤﻮدى ﻛﻪ در راه دﻳﻨﺖ ﺟﻬﺎد ﻛﻨﻢ و ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﻛـﺎرزار ﻛـﻨﻢ. ﺧﺪاوﻧـﺪا، ﻣـﻦ ﻛـﻪ اﻳـﻦ

 

‫ﺗﻮﻓﻴﻖ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ، اﻳﻦﻟﻄﻒ و ﻛﺮﻣﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻨﺪه ﮔﻨﺎهﻛﺎر ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮدى و ﻫﻤﻪ ﺑﺪاﻧﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﻦ

 

‫اﻳﻦ راﻫﻰ ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮدم ﺑﺎ آﮔﺎﻫﻰ ﻛﺎﻣﻞ و ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ دﻗﻴﻖ ﺑـﻮده و ﻫـﻴﭻ ﺷـﻚ و ﺗﺮدﻳـﺪى ﻧـﺪارم.

 

‫اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ دﻳﻦ ﺧﻮدم را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺳﻼم و ﻗﺮآن ادا ﻧﻤﺎﻳﻢ. و از ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳـﺰم ﺗﻘﺎﺿـﺎ دارم

 

‫ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ از اﻳﻦﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ آنﭼﻪ وﻇﻴﻔﻪى ﻳﻚ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮب اﺳﺖ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ ادا ﻧﻤـﺎﻳﻢ.

 

‫اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦ ﺗﻮﻓﻴﻖ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻨﺪه ﺣﻘﻴﺮ و ﮔﻨﻬﻜﺎر ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ و ﺷﻬﺎدت - ﻛﻪ ﺗﻨﻬـﺎ آرزوى

 

‫ﻣﻦ اﺳﺖ - ﻧﺼﻴﺒﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ.

 

‫و ﺷﻤﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم، اﻓﺘﺨﺎر ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺪﻳﻪى ﻧﺎﻗـﺎﺑﻠﻰ در راه ﺧـﺪا اﻫـﺪا ﻧﻤﻮدﻳـﺪ. و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ از

 

‫ﻫﻤﺴﺮﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﺪ. اﮔﺮ آن ﭼﻪ را وﻇﻴﻔﻪ داﺷﺘﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻃـﻮر اﺣـﺴﻦ اﻧﺠـﺎم

 

‫دﻫﻢ، اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺒﺎرك و ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﺮاﻳﻢ ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ و

 

‫ﻛﺮﻣﺶ درﮔﺬرد و اﮔﺮﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻰ، ﻃﻮرى آنﻫﺎ را ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﺎ ﻛـﻪﺑـﺮاى اﺳـﻼم

 

‫ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. و از ﺗﻤﺎم ﻗﻮم و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم ﻛـﻪ اﮔـﺮ از اﻳـﻦ ﺑﻨـﺪهى ﺣﻘﻴـﺮ ﺑـﺪى دﻳـﺪهاﻧـﺪ، ﺑـﻪ

 

‫ﺑﺰرﮔﻮارى ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ و از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﻳﻢ ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.

اجر کسی که طالب علم است

دعوای جنگی

نمی دانم چه شد که کشکی کشکی آر پی جی زن و تیر بارچی دسته مان حرفشان شد و کم کم

 

شروع کردند به تند حرف زدن و «من آنم که رستم بود پهلوان» کردن. اول کار جدی نگرفتیمشان. اما کمی

 

که گذشت و دیدیم که نه بابا قضیه جدی است و الان است که دل و جگر همدیگر را به سیخ بکشند، با

 

یک اشاره از مسئول دسته، افتادیم به کار.اول من نشستم پیش آر پی جی زن که ترش کرده بود و

 

 موقع حرف زدن قطرات بزاقش بیرون می پرید. یک کلاهخود دادم دست تیربارچی و گفتم: «بگذار سرت

 

خیس نشوی. هوا سرده می چایی!» تیربارچی کلاهخود را سرش گذاشتو حرفش را ادامه

 

داد. رو کردم به آر پی جی زن و خیلی جدی گفتم: «خوبه. خوب داری پیش می روی. اما مواظب باش

 

نخندی. بارک الله.» کم کم بچه های دیگر مثل دو تیم دور و بر آن دو نشستند و شروع کردن به تیکه بار

 

کردن!

 

-  آره خوبه فحش بده. زود باش. بگو مرگ بر آمریکا!

 

-  نه اینطوری دستت را تکان نده. نکنه می خواهی انگشتر عقیق ات را به رخ ما بکشی؟!

 

-  آره. بگو تو موری ما سلیمان خاطر. بزن تو بر جکش.

 

آن دو هی دستپاچه می شدند و گاهی وقت ها با ما تشر می زدند. کمک آر پی جی زن جلو پرید و

 

موشک انداز را داد دست آر پی جی زن و گفت: «سرش را گرم کن، گراش را بگیر تا موشک را آماده

 

کنم!» و مشغول بستن لوله خرج به ته موشک شد.

 

کمک تیربارچی هم بهش برخورد و پرید تیربار را آورد و داد دست تیربار چی و گفت: الان برات نوار آماده

 

می کنم. قلق گیری اسلحه را بکن که آمدم!» و شروع کرد به فشنگ فرو کردن تو نوار فلزی. آن قدر کولی

 

بازی درآوردیم که یک هو آن دو دعوایشان یادشان رفت و زدند زیر خنده. ما اول کمی قیافه گرفتیم و بعد

 

گفتیم: «به. ما را باش که فکر می کردیم الانه شاهد یک دعوای مشتی می شویم. بروید بابا! از شماها

 

دعوا کن در نمی آد!»

زندگینامه ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ

 

ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ - ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﻠﻰ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻴـﺴﺘﻢ ﻣﻬﺮﻣـﺎه ﺳـﺎل 1310 در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن درﮔـﺰ

 

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) داﺷﺘﻨﺪ ﻧﺎم او را ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ.

 

‫در ﺳﻨﻴﻦ ﻛﻮدﻛﻰ ﻣﺎدرش را از دﺳﺖ داد و ﺑﻪ رﻧﺞ و ﻣﺤﻨﺖ اﻓﺘﺎد. ﭘﺲ از آن ﻋﻤ‪ـﻪ و ﭘـﺪرﺑﺰرﮔﺶ او را

 

‫ﺑﺰرگ ﻛﺮدﻧﺪ. در ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ ﻗﺮآن را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ. ﺑـﻪ ﻣﺮاﺳـﻢ ﺳـﻴﻨﻪ زﻧـﻰ و ﻗﺮاﺋـﺖ ﻗـﺮآن ﻣـﻰرﻓـﺖ.

 

‫ﻧﻮﺟﻮاﻧﻰ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد. در اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى ﺑﻪ ﻛﺸﺎورزى و ﭼﻮﭘﺎﻧﻰ ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺪﻳﻨﻪ داﻣﻐﺎﻧﻰﻧﮋاد ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﺑﺴﺖ. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻓﺮدى ﻣـﺆﻣﻦ و ﺑـﺎ ﺧـﺪا ﺑـﻮد.

 

‫دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶ ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﺛﻤـﺮهى ازدواج آنﻫـﺎ ﭘـﻨﺞ ﻓﺮزﻧـﺪ ﺑـﻪ ﻧـﺎمﻫـﺎى:

 

‫ﮔﻞﺻﻨﻢ (ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 12/2/1332)، ﺣـﺴﻴﻦ(ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 1/4/1337)، ﺣـﺴﻦ (ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 1/5/1343)، ﻣﺮﺿـﻴﻪ

 

‫(ﻣﺘﻮﻟّﺪ 27/6/1347) و آﺳﻴﻪ (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 20/6/1354) ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﺋﻤﻪ(ع) داﺷﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﻓﺮزﻧـﺪاﻧﺶ را از روى اﺳـﺎﻣﻰ اﺋﻤـﻪ(ع) اﻧﺘﺨـﺎب

 

‫ﻛﺮد. در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻪ دﺧﺘﺮش - ﻣﺮﺿﻴﻪ - ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: از اﻳﻦ رو ﻧﺎﻣﺖ را ﻣﺮﺿﻴﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ، ﭼﻮن ﺑﻰ

 

‫ﺑﻰ ﻓﺎﻃﻤﻪ زﻫﺮا(س) را دوﺳﺖ دارم. ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﺣﺮﻣﺖ ﺷـﻴﻌﻪ ﺑـﻮدن و ﺣﺮﻣـﺖ ﺣـﺴﻴﻦ

 

‫ﺑﻮدن را ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اﻳﺸﺎن ﺣﻖ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ؛ از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎم ﻧﻴﻚ ﮔﺬاﺷﺘﻦ، درﺳﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﺮدن و ﻧﺸﺎن دادن

 

‫راه اﺳﻼم را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ادا ﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد. از ﻏﺬاى ﻫﻤـﺴﺮش ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻣـﻰﻛـﺮد و ﺑـﻴﻦ ﻓﺮزﻧـﺪان ﻓـﺮق

 

‫ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ.

 

‫در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪﻫﻤﺴﺮش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. در ﺧﺮﻳﺪ ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ و در ﻧﮕﻬﺪارى از ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﺗﻼش ﻣﻰﻛﺮد و اﻛﺜﺮ اوﻗﺎت ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻰﺷﺴﺖ. در ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﻣـﺸﻮرت ﻣـﻰﻛـﺮد.

 

‫ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ زﻫﺮا(س) داﺷﺖ.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮﻳﻀﻰ ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ رﻓﺖ و در آنﺟﺎ ﺳﻜﻨﻰ ﮔﺰﻳﺪ. در ﻣﺤﻠّﻪاى ﻛـﻪ زﻧـﺪﮔﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد،

 

‫ﻣﺴﺠﺪ و ﻣﺪرﺳﻪاى ﻧﺒﻮد و او ﺑﺎ ﻛﻤﻚ اﻓﺮاد دﻳﮕﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺴﺠﺪ و ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺴﺎزد و ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﻴﻨﻪ زﻧﻰ و

 

‫ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﻰ ﺑﺮﮔﺰار ﻛﻨﺪ. ﻳﻜﻰ از اﺗﺎقﻫﺎى ﻣﻨﺰﻟﺶ را ﺑﺮاى درس دادن ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ اﺧﺘﺼﺎص داده ﺑﻮد.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮف ﻣﻰآﻣﺪ از اﻧﺘﻬﺎى ﻛﻮﭼﻪ ﺗﺎ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮفﻫﺎ را ﭘﺎرو ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫـﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨـﺪ ﺑـﻪ راﺣﺘـﻰ

 

‫ﻋﺒﻮر ﻛﻨﻨﺪ. او ﻻﻣﭗﻫﺎى ﻛﻮﭼﻪ را ﻛﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد، از ﭘﻮل ﺧﻮد ﻋﻮض ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮاﻣﺎﻣﻰ از او‪ﻟﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﺤﻞ، ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺑﻪ راه اﻧـﺪاﺧﺖ و ﺷـﺐﻫـﺎ

 

‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰداد.ﺑﻪ ﺗﻮزﻳﻊﻧﻔﺖ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﻣﺤﺎﻓﻆ اﻣﺎم ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪ. ﻳﻜﻰ از اﻓﺮاد ﺷﻮرا ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺎزرس ﺷﻮرا از ﺳﻮى

 

‫ﻣﺮدم اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ. و ﭘﺲ از ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﻋﻀﻮ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﻣﻘﺪ‪س ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1361 ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺳﭙﺎه در آﻣﺪ. او ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ در ﺳﭙﺎه ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻮد و ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎﻳﻰ داﺷﺖ. در ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ ﻣﺜﻞ ﺗﻘﺴﻴﻢ زﻣﻴﻦ ﺑﻴﻦ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﺎن و ﻳﺎ ﺗﻮزﻳﻊ ﻣـﻮاد‪

 

‫ﻏﺬاﻳﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.اﻳﺸﺎن ﺳﻬﻤﻴﻪى ﻧﻔﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﻓﻘﻴﺮ و آﺑﺮوﻣﻨﺪ ﻣﻰداد.

 

‫از ﺑﻨﻰ ﺻﺪر و ﻃﺮﻓﺪاراﻧﺶﺑﻴﺰار ﺑﻮد و ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺗﻮﺻﻴﻪﻣﻰﻛﺮد: اﻧﻘﻼب را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﻴـﺪ، ﺣﺠـﺎب را رﻋﺎﻳـﺖ ﻛﻨﻴـﺪ، راه و روش اﻣـﺎم

 

‫ﺣﺴﻴﻦ(ع) را در ﭘﻴﺶﺑﮕﻴﺮﻳﺪ.

 

‫در زﻣﺎن ازدواج ﭘﺴﺮش، ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻓﺮم ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻮد و ﻋﻜﺲ اﻣﺎم را ﻫﻢ ﺑﺮ روى ﺳـﻴﻨﻪاش ﻧـﺼﺐ ﻛـﺮده

 

‫ﺑﻮد.

 

‫او ﺧﻮد را ﺑﺎ دﺳﺘﻮرات ﻗﺮآﻧﻰ وﻓﻖ داده ﺑﻮد. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻟﺤﺎظ ﺗﺤﺼﻴﻼت در ﺳﻄﺢ ﭘﺎﻳﻴﻦ، وﻟـﻰ از ﻧﻈـﺮ

 

‫ﺑﻴﻨﺶ در ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻﻳﻰ و ﻓﺮدى ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد.

 

‫اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى را در ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺮدم ﺑﻮد و ﻧﻮارﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى را ﮔﻮش ﻣﻰداد و ﺑـﻪﻣﺠـﺎﻟﺲ ﺳـﻴﻨﻪ

 

‫زﻧﻰ ﻣﻰرﻓﺖ. در ﺑﺤﺮانﻫﺎ و ﻣﺸﻜﻼت از ﺧﻮد اﻳﺜﺎر و ﻓﺪاﻛﺎرى ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد.

 

‫اﻳﺸﺎن ﺳﻌﻰ در ﺑﺮﻗﺮارى ﻋﺪاﻟﺖ داﺷﺖ. ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﺑـﺮاى اﻣـﻮر

 

‫ﺷﺨﺼﻰ از اﻣﻮال ﻣﺮدم اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻰﻛﺮد. او را ﺣﻼّل ﻣﺸﻜﻼت ﻣـﻰداﻧـﺴﺘﻨﺪ. ﻣـﺸﻜﻼت و اﺧﺘﻼﻓـﺎت

 

‫ﻣﺮدم را ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻣﻰﻛﺮد. در ﻣﺴﺎﺟﺪ ﻫﻴﺄت ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻣﻰﻛﺮد و ﮔﺎﻫﻰ از آنﻫـﺎ در ﻣﻨـﺰﻟﺶ ﭘـﺬﻳﺮاﻳﻰ

 

‫داﺷﺖ. دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ و ﻛﻤﻴﻞ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻧﻤﻮد و ﻫﺮ ﺟﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪى ﺑـﻮد ﺳـﻌﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد ﻣـﺸﻜﻠﺶ را ﺣـﻞ

 

‫ﻛﻨﺪ.او ﻛﺎرﮔﺮى ﻣﻰﻛﺮد و ﭘﻮﻟﺶ را ﺑﺮاى ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰداد.

 

‫آرزو داﺷﺖ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼﺑﺮود. ﺣﺘّﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش - ﻣﺪﻳﻨﻪ داﻣﻐﺎﻧﻰ ﻧﮋاد - ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ را ﻫﻢ ﺑـﻪ ﻛـﺮﺑﻼ

 

‫ﻣﻰﺑﺮم.

 

‫در ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﭘﺮداﺧـﺖ. اﮔـﺮ ﻛـﺴﻰ ﻧﻤـﺎزش را

 

‫ﺳﺒﻚ ﻣﻰﺷﻤﺮد، ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﺮدﻳﺪ. ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﺧﻮب رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮاى ﺑﻰ ﺑﻀﺎﻋﺖﻫـﺎ ﻧﻔـﺖ

 

‫ﻣﻰﺑﺮد. ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶﻧﻤﺎز را ﻣﻰآﻣﻮﺧﺖ. ﺑﻪ ﭘﺴﺮش ﻣﻰﮔﻔﺖ: آﺗﺶ روﺷﻦ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺮاى وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ آب

 

‫ﮔﺮم ﻛﻨﻴﻢ و ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ.

 

‫ﻣﺮدى ﻗﻨﺎﻋﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﺑﻮد. اﻋﺘﻘﺎد ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﻣﺎم داﺷﺖ. ﻣﻄﻴﻊ اواﻣﺮ ﻣﺤﺾ اﻣﺎم ﺑﻮد و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺟـﺎﻧﺶ

 

‫را ﺑﺮاى اﻣﺎم و راﻫﺶﻓﺪا ﻛﻨﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃـﻞ ﺷـﺘﺎﻓﺖ. رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ را

 

‫واﺟﺐ ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫در ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ اﻟﻠّﻪ اﻛﺒﺮ در ﺣﻀﻮر ﻛﺸﻮر رﻓﺖ. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻃﺮﻳـﻖ اﻟﻘـﺪس، در آزاد ﺳـﺎزى

 

‫ﺑﺴﺘﺎن ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. در ﺳﺎل 1361 ﺑﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻃﻮر داﻳﻢ در ﺗﻴﭗ وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا ﺑﻮد. اﺑﺘـﺪا

 

‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪﻣﻪ ﺗﻴﺮﺑﺎر دوﺷﻴﻜﺎ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮔﺮدان ﭘﻴﺎده رﻓﺖ و ﻣﻌـﺎون ﮔـﺮدان ﺷـﺪ.

 

‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت دو ﺳﺎل ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮوﻫﺎن ﻋﻠﻰ اﺻـﻐﺮ از ﮔـﺮدان اﻣـﺎمﺣـﺴﻴﻦ(ع) ﺑـﻮد.او ﺑـﺴﻴﺎر ﻛـﺎراﻳﻰ

 

‫داﺷﺖ، وﻟﻰ ﭼﻮن ﺳﻮادش در ﺣﺪ‪ ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻮد، ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ درﺟﺎت ﺑـﺎﻻى ﻧﻈـﺎﻣﻰ، ﻣﺎﻧﻨـﺪ

 

‫ﻣﻌﺎون ﺗﻴﭗ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ ﺑﺮﺳﺪ. ﺑﺎرﻫﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﻫﺎن ﮔﺮدانﻫﺎ از او ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮدﻧﺪ و در اﻛﺜﺮ ﻣﻮاﻗـﻊ ﺑـﺎ او

 

‫ﻣﺸﻮرت داﺷﺘﻨﺪ.

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿﻊ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮوﻫﺎن ﺑﻮد و ﺑﻌـﺪ ﺟﺎﻧـﺸﻴﻦ ﮔـﺮدان ﺷـﺪ، وﻗﺘـﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، ﻧﮕﻬﺒﺎن در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻨﺖ اﻟﻬﺪى ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدﺗﺸﺎن ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﭘﺴﺖ

 

‫و ﻣﻘﺎﻣﻰ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﭼﻮن اﻳﺸﺎن از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ.

 

‫او ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﻧﻴﺰﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮده ﺑﻮد. ﺣﺘّﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﻪ اروﻣﻴﻪ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ در ﻣﻨـﺎﻃﻖ

 

‫ﺟﻨﮕﻰ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺪ‪ت دو ﺳﺎل در آن ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫اﻣﺎن اﻟﻠّﻪ ﺣﺎﻣﺪىﻓﺮﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﮕﻰ ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻣﻰدﻳﺪم ﻛﻪ ﻓﻜﺮش را ﻧﻤﻰﻛـﺮدم آنﻫـﺎ را

 

‫در ﺟﻨﮓ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﺷﻬﻴﺪ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ دﻋﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد و روى آنﻫﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮاﺗﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد.

 

‫ﻳﻚ ﮔﺮوﻫﺎن از ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺤﻠّﻪ ﺷﺎن را ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮده ﺑﻮد و آنﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺮﻏﻴﺐ اﻳـﺸﺎن ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ اﺑﺘﺪا ﺑﺮاى زﻳﺎرت ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ ﻣﻰرﻓﺖ و زﻳﺎد ﻧﻤـﻰﻣﺎﻧـﺪ و دوﺑـﺎره ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎزﻣﻰﮔﺸﺖ. در زﻣﺎن ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰﻫﺎ ﺑﻪ اﻗﻮام ﺳﺮﻛﺸﻰﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ اوﺿﺎع ﺧﺎﻧﻮادهاش را ﺳﺮو ﺳﺎﻣﺎن

 

‫ﻣﻰداد و دوﺑﺎره ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﻴﺎﻟﻢ از ﺧﺎﻧﻮادهام راﺣﺖ ﺷﺪ، ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮوم،

 

‫ﭼﻮن در آنﺟﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﻫﺎﻳﻰ دارم ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ.

 

‫اﻣﺎن اﻟﻠّﻪ ﺣﺎﻣﺪىﻓﺮﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻗﺎدر - ﻛـﻪ دﺷـﻤﻦﭘﺎﺗـﻚ ﺷـﺪﻳﺪى زده ﺑـﻮد - اﻳـﺸﺎن در

 

‫ﮔﺮدان اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺑﻮدﻧﺪ. در آنﺟﺎ ﺷﻬﻴﺪ اﻣﺎﻣﻰ را دﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦ ﺟﺎ ﺟﺎى ﻣﺎﻧﺪن ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺎﻳـﺪ

 

‫ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ. اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺟﺎﻧﺒﺎزان در اﻳﻦ ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺮوم و

 

‫در ﻛﻨﺎر رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﻢ.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮاﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎتﻫـﺎ از ﺟﻤﻠـﻪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺪر در

 

‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻛﻨﺎر اﻳﺸﺎن ﺑﻮدم. ﻳﻜﻰ از ﺷﻴﻮهﻫﺎى اﻳﺸﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺧﻮدﺷـﺎن ﭘﻴـﺸﻘﺪم و

 

‫ﺟﻠﻮدار ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ اﻓﺮاد دﻳﮕﺮ ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ. و اﻳﻦ ﻳﻜﻰ از رﻣﺰﻫﺎى ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد. ﺷﻬﻴﺪ ﻛـﺎوه - ﻛـﻪ

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻮدﻧﺪ - ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺑﺮاى ﻛـﺴﺐ اﻃّﻼﻋـﺎت ﺑـﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻪى ﻣـﻮرد ﻧﻈـﺮ

 

‫ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﻋﺪ‪هاى درﮔﻴﺮ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب از ﺑـﻴﻦ ﺻـﺨﺮهﻫـﺎ ﺑـﻪ ﻃـﺮف

 

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺗﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢﻣﻰزد. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣـﺎل ﻛـﻪ ﺑـﺎ زﺑـﺎن ﻛـﺮدى ﺑـﺎ آنﻫـﺎ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد

 

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ را ﻧﻴﺰ ﻫﺪاﻳﺖﻣﻰﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻛﺠﺎ را ﻫﺪف ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎ ﺣﺎﻟـﺖ ﻛﻤـﻴﻦ ﺑـﻪ ﺑـﺎﻻى ﺳـﺮ

 

‫دﺷﻤﻦ رﻓﺘﻨﺪ و آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ.

 

‫در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در روﺳﺘﺎﻳﻰ از ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻋﺪ‪هاى از ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﻴﺮﺑﺎر ﺑـﻪ ﻃـﺮف رزﻣﻨـﺪﮔﺎن ﺷـﻠﻴﻚ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﺗﻴﺮرس ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺴﻴﺎرى ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺑـﻪ ﭘـﺪرم ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:

 

‫ﻛﺎرى ﺑﻜﻨﻴﺪ. اﻳﺸﺎن ﺑﺎ دراﻳﺖ ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺗﻴﺮﺑﺎر - ﻛﻪ در ﺑﺎﻻى دﻳﻮار ﺑـﻮد - رﻓـﺖ و ﺑـﺎ ﻧﺎرﻧﺠـﻚ

 

‫ﺗﻴﺮﺑﺎرﭼﻰ را ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻴﺮﺑﺎر ﺑﺮﮔﺸﺖ.

 

‫اﻣﺎن اﻟﻠّﻪ ﺣﺎﻣﺪى ﻓﺮﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﭘﺎدﮔﺎن ﻣﻬﺎﺑﺎد ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ اﻣﺎﻣﻰﻓﺮ و ﭘﺴﺮش - ﺣﺴﻦ - در ﺻـﻒ ﻏـﺬا

 

‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن - ﺣﺴﻦ - از ﻻﺑﻪ ﻻى ﻧﻴﺮوﻫﺎ رﻓﺖ و دو ﺑﺸﻘﺎب ﻏﺬا آورد. ﺑﺴﻴﺎر ﻋـﺼﺒﺎﻧﻰ

 

‫ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮﻫﺴﺘﻢ در ﺻﻒ ﻏـﺬا ﺑﺎﻳـﺴﺘﻢ ﺗـﺎ ﻧـﻮﺑﺘﻢ ﺷـﻮد و ﻏـﺬا ﺑﮕﻴـﺮم، وﻟـﻰ اﻳـﻦ ﻏـﺬا را

 

‫ﻧﻤﻰﺧﻮرم. ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد. ﻫﺮﮔﺎه ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣـﻰﺷـﺪ، ﻧﻜـﺎت رﻳـﺰ و ﻇﺮﻳـﻒ را رﻋﺎﻳـﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﺣﺘّﻰ ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﺳـﺮﻣﺎ ﺧـﻮردﮔﻰ ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﺶ را ﻧﺪاﺷـﺖ. در ﭘـﺸﺖ ﺟﺒﻬـﻪﺑـﻪ ﺗﺮﻛﻴـﺐ ﻛـﺎدرش

 

‫ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺣﺘّﻰ در ﻣﻮرد واﻛﺲ زدن از ﺧﻮد اﻳﺜﺎر ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد. ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: در

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻫﻮا ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮد ﺑﻮد. ﻧﻴﺮوﻫﺎ اورﻛﺖ و ﻛﻼه ﭘﻮﺷـﻴﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ و از ﺳـﺮﻣﺎى

 

‫زﻳﺎد در ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮاب، ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﺴﻰ ﺟﺮأت ﻧﻤﻰﻛﺮد ﻛﻪ از ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮاب ﺣﺘّﻰ ﺳﺮش را ﺑﻴـﺮون

 

‫ﻛﻨﺪ. ﻣﻦ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﻣﺎ را ﺑﻜﺸﻨﺪ. ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﺳـﺮ را از ﻛﻴـﺴﻪ ﺧـﻮاب ﺑﻴـﺮون

 

‫ﻛﺮدم. ﻛﺴﻰ را دﻳﺪم. دوﺑﺎره ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم، دﻳﺪم ﺷﻬﻴﺪ اﻣﺎﻣﻰﻓﺮ در ﺣﺎل ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺷﺐ اﺳﺖ. اﻳـﻦ

 

‫در ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﻰ از ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮاب ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻰآﻣﺪ و او در ﺣﺎل راز و ﻧﻴﺎز در آن ﻫﻮاى ﺳﺮد ﺑﻮد.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ ﺑﺨﻮاﻧﻨـﺪ، آﻫـﺴﺘﻪ راه

 

‫ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺮاى وﺿﻮﮔﺮﻓﺘﻦ ﻳﻚ ﻇﺮف زﻳﺮ ﺷﻴﺮ آب ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺻﺪا ﻧﻜﻨﺪ و ﻛـﺴﻰ ﺑﻴـﺪار ﻧـﺸﻮد.

 

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت روزه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﺴﻰ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ.

 

‫از ﻧﻈﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﺒﺎدى و ﺗﻘﻮى زﺑﺎﻧﺰد ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. اﻣﺎن اﻟﻠّـﻪ ﺣﺎﻣـﺪىﻓـﺮ ﻧﻘـﻞ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎر در ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ و زﻳﺒﺎﻳﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﻣﻰدﻳﺪﻳﻢ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭼـﻪ ﺻـﻔﺎﻳﻰ دارد

 

‫ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ. در آن زﻳﺒﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺣﻤﺪ و ﺷﻜﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. در ﻓـﺮاﻳﺾ دﻳﻨـﻰ

 

‫اﻫﻞ ﻋﻤﻞ ﺑﻮد. اﺑﺘﺪا ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﻌﺪ اﻓﺮاد را ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻓﺮاﻳﺾ دﻳﻨﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻗﺮآن ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ. در ﭘﺎدﮔﺎن ﭘﻴﺮاﻧﺸﻬﺮ ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ و

 

‫ﺻﺒﺢ را ﺑﻪ ﺟﺎ آورده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ و ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن - ﺣﺴﻦ - را ﺑﺮاى ﻧﻤﺎز ﺑﻴﺪار ﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺤﺒ‪ﺎت ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺟ‪ﻪ داﺷﺖ. ﺷﻬﻴﺪ ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ ﻓﺮدى ﻣﺘﻘّﻰ، ﺻﺒﻮر، ﻓﺪاﻛﺎر و ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ

 

‫ﺑﻮد. اﻋﺘﻘﺎد ﻗﻠﺒﻰ ﺑﻪ دﻳﻦ و ﺧﺪا داﺷﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪى ﺧﺪا و ﻧﺠﻒ را زﻳﺎرت ﻛـﻨﻢ. ﭘـﺲ

 

‫دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪﺷﻮم.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮ اﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺪرم ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ 50 ﺳﺎل داﺷﺘﻨﺪ، وﻟﻰ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺟﻮاﻧـﺎن

 

‫ﭘﺮ ﺷﻮر ﺑﻮدﻧﺪ. در ﻳﻜﻰ از ﻣﺮﺧّﺼﻰﻫﺎ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، روز ﺳﻴﺰده ﻓﺮوردﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدش رﻓﺘـﻴﻢ. در

 

‫آنﺟﺎ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﻣﺴﺎﺑﻘﻪﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻠّﻪى ﻛﻮه ﺑﺮوﻳﻢ. ﻣﻦ ﻫﻨﻮز در وﺳﻂ ﻛـﻮه ﺑـﻮدم ﻛـﻪ اﻳـﺸﺎن ﺑـﺮ

 

‫ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺮو ﺑﺎﻻى ﻛﻮه آنﺟﺎ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻪام، آن را ﺑﻴﺎور. در ﻣﺎه رﻣﻀﺎن و در ﻫﻮاى ﮔـﺮم

 

‫ﺑﻨّﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اﻳﺸﺎن در ﺟﻨﮓ ﺻﻼﺑﺖﺧﺎﺻ‪ﻰ داﺷﺘﻨﺪ. اﻣ‪ﺎ از روح ﻟﻄﻴﻔﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ. در زﻣـﺎن ﺷـﻬﺎدت 52

 

‫ﺳﺎل داﺷﺖ و ﻣﺜﻞ ﻳﻚﺟﻮان 20 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻗﻠّﻪﻫﺎ ﻣﻰرﻓﺖ و اﻳﻦ ﻗﺪرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه از ﻋﻘﻴﺪهى ﺧﺎﺻ‪ـﺶ

 

‫ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺟﺴﻤﻰ ﺿﻌﻴﻒ، داراى ﻋﻘﻴﺪهاى ﻗﻮى ﺑﻮد.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪم. دﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﺎﻧﺪن در اﻳـﻦ دﻧﻴـﺎ را

 

‫ﻧﺪاﺷﺖ.

 

‫ﻣﺪﻳﻨﻪ داﻣﻐﺎﻧﻰﻧﮋاد - ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻳﻰ آﻣﺪ و اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎى اﻳﺸﺎن

 

‫را آورد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﺒﺮﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن را آوردﻧﺪ.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺴﻴﻦﭘﺎزﻫﺮاﻣﺎﻣﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺟﻨﺎزه ى ﭘﺪرم 6 ﺳـﺎل در ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد. ﻣـﻦ و

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻗﺎدر 2 و 3 ﺟﻨﺎزه ى اﻳﺸﺎن را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ.

 

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﭘﺎزﻫﺮاﻣﺎﻣﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ 24/4/1364 در ﺟﺒﻬﻪى ﻏﺮب ﺑﻪ درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻳﺸﺎن ﭘﺲ از ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.