زندگینامه پاسدار شهید سید علی توکلی

 

 

 

ﺳﻴﺪﻋﻠﻰ ﺗﻮﻛّﻠﻰ - دو‪ﻣﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﻴﺪﻫﺎﺷﻢ ﺗﻮﻛﻠﻰ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه ﺳﺎل 1341

 

‫در ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪ‪س ﻣﺸﻬﺪ - در ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻮﭼﻜﻰ واﻗﻊ در ﻛﻮﭼﻪ ﻛﺮﺑﻼ، ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺗﻬﺮان - ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣـﺪ. ﺑﺮاﺳـﺎس

 

ﻋﻼﻗﻪ و اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ اﺋﻤﻪ اﻃﻬﺎر(ع)، او را ﻋﻠﻰ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ.

 

‫ﻣﺎدرش در ﻣﻮرد ﻧﺎم او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﻮز ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﭽ‪ﻪ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ، آرزو داﺷﺘﻢﺧﺪا ﺑﭽ‪ﻪاى ﺑﻪ ﻣـﻦ ﺑﺪﻫـﺪ

 

‫ﺗﺎ ﻧﺎﻣﺶ را ﻋﻠﻰ ﺑﮕﺬارم. اﻟﺤﻤﺪﻟﻠّﻪ ﺧﺪا ﻓﺮزﻧﺪى ﺷﺠﺎع و ﻏﻴﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﻛﻪ ﺧـﺼﻠﺘﻬﺎى ﻋﻠـﻰ(ع) را ﺑـﻪ

 

‫ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ.

 

‫در دوران ﺷﻴﺮﺧﻮارﮔﻰ و زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﺷﻴﺮ ﺑﺪﻫﻢ، ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﺪون وﺿـﻮ اﻳـﻦ ﻛـﺎر را

 

‫اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻰدادم. ﺗﻨﻬﺎﺑﺎ ﺷﻴﺮ ﺧـﻮدم ﺑـﺰرﮔﺶ ﻣـﻰﻛـﺮدم و ﻫﻤﻴـﺸﻪ ﻣـﻰﮔﻔـﺘﻢ: ﺧـﺪاﻳﺎ! ﺑـﺎ ﻣﺤﺒ‪ـﺖ آﻗـﺎ

 

 ‫اﻣﻴﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ(ع) ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪام ﺷﻴﺮ ﻣﻰدﻫﻢ.

 

‫ﻋﻠﻰ در دو - ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﻰ، ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﺪرش ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻤﺎز ﺑـﻮد، ﺧـﻢ ﻣـﻰﺷـﺪ و ﻫﻤﭙـﺎى او ﺑـﻪ ﻧﻤـﺎز

 

‫ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد و در ﭘﻨﺞﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﭘﺪرش ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻋﻠﻢ اﻟﻬﺪى و ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت، ﻣـﺴﺠﺪى در ﻛﻮﭼـﻪ ﻛـﺮﺑﻼ

 

ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫در ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ، ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪﻣﻠّﻰ ﻧﻘﻮﻳ‪ـﻪ - واﻗـﻊ در ﺧﻴﺎﺑـﺎن ﺗﻬـﺮان - رﻓـﺖ و دوره اﺑﺘـﺪاﻳﻰ را در آن

 

‫ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﺎﻧﺪ. در اﻳﻦ ﻣﺪ‪ت از ﻧﻈﺮ اﺧﻼﻗﻰ، رﻓﺘﺎر ﺑـﺴﻴﺎر ﺷﺎﻳـﺴﺘﻪاى داﺷـﺖ و ﻣﺮﺑﻴ‪ـﺎن از وى

 

‫رﺿـﺎﻳﺖ ﻛﺎﻣـﻞ داﺷـﺘﻨﺪ. در درﺳـﻬﺎﻳﺶ ﻛﻮﺷـﺎ ﺑـﻮد، وﻟـﻰ ﺑـﻪ ﻓﺮاﮔـﺮﻓﺘﻦ ﻗـﺮآن و ﻗﺮاﺋـﺖ آن، ﻋﻼﻗـﻪ

 

 ‫ﺑﻴﺸﺘﺮداﺷﺖ. در ﺟﻠﺴﻪﻫﺎ و دورهﻫﺎى ﻗﺮآن ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﺎ ﻋﺸﻖ زﻳﺎد در آﻣﻮﺧﺘﻦ آن ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ.

 

‫ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻦ اﺣﺘﺮام زﻳﺎدى ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻄﻴﻊ اﻣﺮ آﻧﺎن ﺑﻮد. از ﻣﺪرﺳﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ، ﺳﻼم ﻣـﻰﻛـﺮد،

 

‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﺶ را ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ، ﻧﺎﻫﺎرش را ﻣﻰﺧﻮرد و ﮔﺎﻫﻰ وﻗﺘﻬﺎ دﺳﺖ ﻣﺎدر را ﻣﻰﺑﻮﺳﻴﺪ و از ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ ﻛـﻪ

 

‫او ﺑﺮاﻳﺶ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد، ﺗﺸﻜّﺮ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑـﻪ اﻓـﺮاد ﺑـﺰرگﺗـﺮ ﻓﺎﻣﻴـﻞ اﺣﺘـﺮام ﻣـﻰﮔﺬاﺷـﺖ و ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ

 

‫ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻫﺎ ﺗﺮﺣ‪ﻢ ﺧﺎﺻ‪ﻰ داﺷﺖ. ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد و ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ آزارش ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﺮﺳﺪ.

 

‫او از ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ ﺑﺎ اﺳﻼم آﺷﻨﺎ ﺷﺪ و از ﻫﻤﺎن اﻳ‪ﺎم ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻓﺮاﻳﺾ دﻳﻨﻰاش اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮش در ﺧﺼﻮص اﻳ‪ﺎم ﻛﻮدﻛﻰ ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﻠﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﺜﺒﺖ - ﻣﺜـﻞ ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻰ و

 

‫ﻛﻤﻚ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان - را از او ﻳﺎد ﻣـﻰﮔـﺮﻓﺘﻴﻢ. درس ﺧﻮاﻧـﺪن او از روى ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ﺑـﻮد. ﻋﻼﻗـﻪ زﻳـﺎدى ﺑـﻪ

 

‫ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن داﺷﺖ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ آزار ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﺪ.

 

‫ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ ﻳﺎ اﻓﺮاد ﺑﺰرگﺗﺮ را ارﺷﺎد ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺎ ﺳﻦّ ﻛـﻢ، از درك و ﺷـﻌﻮر ﺑـﺎﻻﻳﻰ ﺑﺮﺧـﻮردار

 

‫ﺑﻮد.

 

‫ﭘﺲ از ﺗﺤﺼﻴﻼت اﺑﺘﺪاﻳﻰ داوﻃﻠﺐ ﻛﺎر ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺷﻮر و ﺷﻮق زﻳﺎدى ﺑـﻪ آن ﭘﺮداﺧـﺖ. ﺑﻌـﺪ از ﭘﻴـﺮوزى

 

‫اﻧﻘﻼب ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ و در ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺴﺠﺪ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ آلﻋﺒﺎ واﻗﻊ در ﺳـﻤﺰﻗﻨﺪ - ﺑـﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ـﺖﻣـﺸﻐﻮل ﺷـﺪ. او

 

ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزى ﻟﺤﻈﻪﺷﻤﺎرى ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺘﺶ، ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ از ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى آﻳﺖاﻟﻠّﻪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى، آﻳﺖ اﷲ دﺳﺘﻐﻴﺐ، آﻳﺖ

 

‫اﷲ ﻣﻈﺎﻫﺮى ﭘﺮ ﻣﻰﺷﺪ. در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻓﻮﺗﺒﺎل و ﺗﻜﻮاﻧﺪو از ورزﺷﻬﺎى ﻣـﻮرد ﻋﻼﻗـﻪاش

 

‫ﺑﻮد و ﻋﻴﺎدت ﺑﻴﻤﺎران و دﻳﺪار اﻗﻮام ﻧﻴﺰ ﺑﺮاى او اﻫﻤﻴ‪ﺖ داﺷﺖ.

 

‫ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎى ﻓﺎﻣﻴﻞ، از دﻳﺪ او ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام ﺑﻮدﻧﺪ و وﺟﻮد آﻧﻬﺎ را ﺑﺮﻛﺘﻰ ﺑﺮاى ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و

 

‫در ﻣﻮرد ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادراﻧﺶ، ﻣﺤﺒ‪ﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد و ﻣﺸﻜﻼت آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ

 

ﻣﻰﺷﺪ ﺣﻞ ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ و ﻏﺮور از ﻣﻮاردى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰﺷﺪ.

 

‫از دﺳﺘﻤﺰدى ﻛﻪ داﺷﺖﺑﺎ اﺟﺎزه واﻟﺪﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪان ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد و رﻓﺘﺎر ﻧـﻴﻜﺶ ﺑـﺎ ﻫﻤـﺴﺎﻳﻪﻫـﺎ از

 

‫ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت ﺑﺎرز او ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪ ﻳﺘﻴﻢ در ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻰ آﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻫﻤـﻮاره ﻧﮕـﺮان آﻧـﺎن ﺑـﻮد و

 

‫ﻣﺮﺗّﺐ از ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ: ﺳﺮاﻏﻰ از آﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﺪ؟ آﻳﺎ ﺷـﺎﻣﻰ ﺑـﺮاى ﺧـﻮردن دارﻧـﺪ؟ و داﻳـﻢ

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: از آﻧﻬﺎ ﺧﺒﺮﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. ﻳﻚ روز ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﭘﺲاﻧﺪاز ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ داد. در اﻧﺠﺎم وﻇﺎﻳﻒ

 

او ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻧﺒﻮد و دل رﺣﻤﻰ او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻠّﻰﻧﻘﻮﻳ‪ﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺎﻳﻪ اﻳﻤﺎﻧﻰ و ﻋﺒﺎدى ﻣﺴﺘﺤﻜﻤﻰ در ﻋﻠﻰ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﻴﺎﻳﺪ.

 

‫در ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺒﺎدت، ﺗﻀﺮّع ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ داﺷﺖ و اﻏﻠﺐ روزه ﻣـﺴﺘﺤﺒ‪ﻰ ﻣـﻰﮔﺮﻓـﺖ. ﻧﻤﺎزﻫـﺎى

 

‫ﺷﺒﺶ ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ و ﻗﺮآن را ﺑﺎ ﺻﻮت زﻳﺒﺎﻳﻰ ﺗﻼوت ﻣﻰﻛﺮد. ﺷـﺒﻬﺎى ﺟﻤﻌـﻪ ﺑـﺴﻴﺎرى را در ﻣـﺴﺠﺪ

 

‫ﺑﺮاى ﻋﺒﺎدت و ﺧﺪﻣﺖﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ. در ﺟﻠﺴﺎت دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ، ﺗﻮﺳ‪ﻞ و ﻧﺪﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد و ﻓـﺮازى از

 

‫دﻋﺎﻫﺎ را ﺑﺎﻟﺤﻦ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎﻳﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. در اﻳ‪ﺎم ﻣﺤﺮّم و ﺻﻔﺮ در ﻫﻴﺌﺘﻬﺎى ﺳـﻴﻨﻪ زﻧـﻰ و روﺿـﻪﺧـﻮاﻧﻰ

 

‫ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺳﻮگ اﺑﺎﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ اﻟﺤﺴﻴﻦ(ع) ﻟﺒﺎس ﻣﺸﻜﻰ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﻨﺪ. او ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﻣﺆﻣﻦ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ اﺻﻮل دﻳﻨﻰ ﺑﻮد.

 

‫ﮔﺮﭼﻪ در ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺳﻦّ ﻛﻤﻰ داﺷﺖ، وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺎه ﺟﻠـﺴﻪاى ﻋﻠﻴـﻪ رژﻳـﻢ ﺗـﺸﻜﻴﻞ ﻣـﻰﺷـﺪ در آن

 

‫ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ ﺷﺮوع اﻧﻘﻼب و اوجﮔﻴﺮى آن، ﻋﻠـﻰ ﻫـﻢ ﻣﺎﻧﻨـﺪ دﻳﮕـﺮ ﺟﻮاﻧـﺎن اﻳـﻦ ﻣـﺮز و ﺑـﻮم در

 

‫ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و اﻛﺜﺮ اوﻗﺎﺗﺶ را ﺑـﺎ دوﺳـﺘﺎﻧﺶ ﺑـﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ـﺖ در زﻣﻴﻨـﻪ اﻧﻘـﻼب ﻣـﻰﮔﺬراﻧـﺪ و

 

‫اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎ و ﭘﻮﺳﺘﺮﻫﺎى اﻣﺎم(ره) را ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺮ روى دﻳـﻮار ﺷـﻌﺎر ﻣـﻰﻧﻮﺷـﺖ. ﺑﻌـﺪ از ﭘﻴـﺮوزى

 

‫اﻧﻘﻼب و ﺷﻜﻞﮔﻴﺮى ﺑﺴﻴﺞ، ﻛﺎرﻫﺎى ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ، ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ و ﺟﻤﻊآورى ﻛﻤﻜﻬﺎى ﻧﻘـﺪى و ﺟﻨـﺴﻰ ﻣـﺮدم

 

 ‫ﺑﺮاى ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫او در دﺳﺘﮕﻴﺮى ﻋﻮاﻣﻞﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب و ﺑﺮ ﻣﻼ ﺷﺪن ﺧﺎﻧﻪﻫﺎى ﺗﻴﻤﻰ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺰاﻳﻰ را اﻳﻔﺎ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ اﺟﺎزه ﭘﺪر، ﻋﻀﻮﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺷﺪ. و اﻳﺸﺎن از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗـﺎ ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﺻـﻼح

 

‫ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪش ﭘﻴﺶ آورد. ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب، ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﻣـﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨـﻰاش ﭘﺎﻳﺒﻨـﺪ ﺑـﻮد، وﻟـﻰ ﭘﻴـﺮوزى

 

اﻧﻘﻼب ﺑﺮ روﺣﻴﻪ او ﺗﺄﺛﻴﺮﺑﺴﺰاﻳﻰ ﮔﺬاﺷﺖ و او را در ﻋﻘﻴﺪهاش، راﺳﺦﺗﺮ ﻛﺮد.

 

‫اﺳﺘﺨﺪام رﺳﻤﻰ او در ﺳﭙﺎه، ﺑﺎﻋﺚ دورى او از ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺤﻞ ﻧﺸﺪ و ﮔﺸﺘﻬﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﻃـﻮر اﻓﺘﺨـﺎرى

 

‫اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.

 

‫ﺷﻮق ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﺶ در ﺟﺒﻬﻪ، او را از ﺧﻮد ﺑﻰﺧﻮد ﻣﻰﻛﺮد. و اﻳﻦ ﺷﻮر و ﺷﻮق ﻫﻨﮕـﺎﻣﻰ ﭘﺪﻳـﺪ

 

‫آﻣﺪ ﻛﻪ ﺛﺒﺖ ﻧﺎم ﺑﺮاى ﺟﺒﻬﻪ در ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺮوع ﺷﺪ. ﻋﻠﻰ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ وﺻﻒﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻪ ﻣﻨـﺰل آﻣـﺪ و از ﻣـﺎدر

 

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ اﺟﺎزه رﻓﺘﻦﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ. ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ، او اﺣﺴﺎس ﻣـﻰﻛـﺮد ﺟـﺎﻳﺶ در ﺟﺒﻬـﻪ

 

ﺧﺎﻟﻰ اﺳﺖ. ﺗﺤﻮ‪ل ﻋﺠﻴﺒﻰ در ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖ او ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد.

 

ﻋﻠﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻫﺪف ﺧﻮد و اﻧﻘﻼب را در ﺟﻨﮓ ﻣﻰدﻳﺪ و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮد ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫و در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﻳﺶ را ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: زﻣﺎﻧﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ دﻳﻨﻤﺎن را ﺑﻪ اﻧﻘـﻼب ادا

 

ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺠﻨﮕﻴﻢ و ﻗﻄﻌﻪﻗﻄﻌﻪ ﺷﻮﻳﻢ. ﺷﻬﺎدت، ﺗﻨﻬﺎ آرزوى او ﺑﻮد.

 

‫از 2 آذر 1360 ﺑﻪ ﻃﻮر داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻋﺎزم ﮔﻴﻼنﻏﺮب ﺷﺪ و ﺗﺎ 18 ﺑﻬﻤـﻦ 1360 ﻣـﺸﻐﻮل ﺧـﺪﻣﺖ ﺑـﻮد.

 

ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﻴﭗ وﻳﮋه ﺷﻬﺪا در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮد.

 

ﮔﺎﻫﻰ ﺑﺮاى زﻳﺎرت اﻣﺎم ﻫﺸﺘﻢ(ع) و دﻳﺪن ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﻰ ﻣﻰرﻓﺖ و ﺧﻴﻠﻰ زود ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ.

 

‫ﻧﻤﺎزﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺷﻰ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰآورد. از ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻌﺪ

 

‫از ﻧﻤﺎز، ﺗﻌﻘﻴﺒﺎت را اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. روزهﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ و ﺷﺎدى ﺗﻤـﺎم ﻣـﻰﮔﺮﻓـﺖ. روزﻫـﺎى ﺗـﺸﻴﻴﻊ

 

ﺟﻨﺎزه، ﺻﺒﺢ زود ﻋﺎزم ﺳﺘﺎد ﺷﻬﺪا ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﺷﻬﺎدت ﻫﻔﺘﺎد و دو ﺗﻦ از ﻳﺎران اﻣﺎم(ره) ﺑﺮاﻳﺶ ﺧﻴﻠﻰ ﻧـﺎﮔﻮار ﺑـﻮد و ﺑﻌـﺪ از ﻧﻤـﺎز ﺑـﻪ ﻳﺎدﺷـﺎن ﮔﺮﻳـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ارواح ﭘﺎك ﻳﻜﺎﻳﻚ آﻧﻬﺎ درود ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎد و آه ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ. ﭘﺪر ﻋﻠﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﮔـﺎﻫﻰ دﻳـﺪه

 

‫ﺑﻮدم زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰﻣﺮﺣﻮم ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ از ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﭘﺨﺶ ﻣﻰﺷﺪ، ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺘـﺄﺛّﺮ ﻣـﻰﺷـﺪ و ﺑـﺎ

 

‫ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮ از اﺷﻚ، آه ﺳﻮزﻧﺎﻛﻰ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﻗﺎﺗﻞ آن ﺷﻬﻴﺪ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎد و آرزو ﻣﻰﻛﺮد ﻫﺮﭼـﻪ

 

 ‫زودﺗﺮ، روﺣﺶ ﺑﻪ ارواح ﭘﺎك ﺑﻬﺸﺘﻰﻫﺎ، رﺟﺎﻳﻰﻫﺎ، ﻣﻄﻬ‪ﺮىﻫﺎ و ﺳﺎﻳﺮ ﻳﺎران ﺑﺎوﻓﺎى اﻣﺎم(ره) ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺪا اﺷﻚﻣﻰرﻳﺨﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎر اﻟﻬﺎ! ﭘﺲ از ﺳﭙﺮى ﺷـﺪن ﭼﻬـﺎرده ﻗـﺮن، ﺗـﻮ ﺑـﻪ ﻣـﺎ

 

‫ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺰرﮔﻰ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮدى و ﺳﺎﻳﻪ ﭘﺮ ﺑﺮﻛﺖ اوﻻد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺳـﺮﻣﺎ ﮔـﺴﺘﺮدى، ﺷـﻜﺮ ﮔـﺰارم،

 

‫وﻟﻰ اﻳﻦ ﺑﻰﺧﺒﺮان و ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻗﺪر اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺰرگ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺧﺮاﺑﻜﺎرى و ﺷـﻬﺎدت ﻳـﺎوران

 

ﺻﺪﻳﻖ اﻣﺎم ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻪ زودى آﻧﻬﺎ را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮ.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ اﻣﺎم(ره) و اﻧﻘﻼب ﺳﺨﻦﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ، اﻳﺴﺘﺎدﮔﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد و آﻧـﺎن را

 

‫ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻫﻤﻴﺸﻪﺑﺎ اﺳﺘﺪﻻل و ﻣﻨﻄﻖ ﺑﺎ آﻧـﺎن ﺑﺮﺧـﻮرد ﻣـﻰﻛـﺮد. او ﻫﻤﻴـﺸﻪ ﻣـﺸﻜﻼت دوران

 

‫اﻧﻘﻼب را ﺑﺎ ﺳﺨﺘﻴﻬﺎى دوران ﺻﺪراﺳﻼم ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻰﻛﺮد. وى ﻣﻰﮔﻔﺖ: در ﺻﺪر اﺳﻼم ﻧﻴﺰ ﻛﺎرﺷـﻜﻨﻰ

 

 و ﻣﺸﻜﻼت زﻳﺎد ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮﺧّﺼﻰ، از ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ اﺣﻮال ﭘﺮﺳﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد و ﻣـﮋده ﺳـﻼﻣﺘﻰ و ﭘﻴﻐـﺎم آﻧﻬـﺎ را

 

‫ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﻴﺎدت ﻣﻌﻠﻮﻟﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫در ﻫﺮ ﻧﺎﻣﻪ و ﺗﻠﻔﻦﺳﻔﺎرﺷﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺟﻮار ﻣﻄﻬـﺮ ﺣـﻀﺮت رﺿـﺎ(ع)، اﻣـﺎم(ره) رادﻋـﺎ ﻛﻨﻴـﺪ و

 

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﻮدش در ﺳﺤﺮﮔﺎه ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻣـﻰاﻳـﺴﺘﺎد، راى ﭘﻴـﺮوزى اﺳـﻼم و وﻻﻳـﺖ ﻓﻘﻴـﻪ و ﺳـﻼﻣﺘﻰ

 

‫اﻣﺎم(ره) دﻋﺎ ﻣﻰﻛﺮد و از ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﻣﻬﺪى(ﻋﺞ) اﻣﺎم را ﺳﺎﻟﻢ و ﭘﻴـﺮوز ﻧﮕـﻪ دارد.

 

‫ﺷﺒﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﺮادران ﻫﻤﺴﻨﮕﺮش ﺑﻮد و ﻳﻜﺎﻳﻚ آﻧﻬﺎ را دﻋﺎ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد اﻣﺎم(ره) و ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖ او را آن ﻃـﻮر ﻛـﻪ ﺧـﻮدش ﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳـﺖ، ﺑـﻪ دﻳﮕـﺮان

 

 ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﺪ.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻧﻘﻼب ﻣﺎ ﺷﻜﺴﺖﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ، زﻳﺮا اﻣﺎم زﻣـﺎن(ﻋـﺞ) ﭘـﺸﺘﻴﺒﺎن اﻧﻘـﻼب ﻣﺎﺳـﺖ. در ﻣـﻮرد

 

‫ﺟﻨﮓ ﻫﻢ، ﺑﻪ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﻮدن آن اذﻋﺎن داﺷﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ از ﻛﺸﻮرﻣﺎن دﻓـﺎع ﻛﻨـﻴﻢ. ﻫـﺪﻓﺶ از

 

‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را ﭘﻴﺮوزى اﺳﻼم و ﭘﻴﺮوى و ﺣﻤﺎﻳﺖ از اﻣﺎم(ره) و اﻧﻘﻼب ﻣﻰداﻧﺴﺖ، وﻟﻰ در ﻫﻴﭻ

 

ﺣـﺎل ‫اﻫﻞ رﻳﺎ ﻧﺒﻮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﺻﻞ ﺧﺪﻣﺖ اﺳﺖ.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ از اواﺧﺮ ﺳﺎل 1359 ﺗﺎ ﺳﺎل 1363 در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد و در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﮕﻰ زﻳﺎدى از ﺟﻤﻠﻪ ﮔـﻴﻼن

 

‫ﻏﺮب، اﻳﻼم و ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و ﺳﻤﺘﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﺷﺎدﺗﻬﺎﻳﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺧـﻮد ﻧـﺸﺎن

 

‫داده ﺑﻮد.

 

‫او ﻫﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ روﺣﻴﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺎﻟﻰ و ﺑﺎﻻﻳﻰ داﺷﺖ و آﻣﺎده ﺷـﻬﺎدت ﺑـﻮد. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﺑـﺮاى

 

‫ﺷﻬﺎدﺗﻢ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ. ﻫﻤﻮاره ﻣﻰﮔﻔﺖ: دﻋﺎى ﻣﺎدر در ﻣـﻮرد ﻓﺮزﻧـﺪ ﻣـﺴﺘﺠﺎب ﻣـﻰﺷـﻮد. از ﻣـﺎدرش

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدﺗﺶ دﻋﺎ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آرزوﻳﺶ ﺑﺮﺳﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻟﻴﺎﻗـﺖ ﺷـﻬﺎدت داﺷـﺘﻢ و ﺑـﻪ

 

‫ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪم ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻛﻨﻴﺪ و ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ. ﺻﺒﺮ را ﭘﻴﺸﻪ ﺧﻮد ﻛﻨﻴﺪ و ﺑـﺎ ﮔﺮﻳـﻪﺧـﻮد دﺷـﻤﻦ را ﺷـﺎد

 

‫ﻧﻜﻨﻴﺪ.

 

‫ﺻﻮت زﻳﺒﺎى ﺷﻬﻴﺪ، ﺧﺎﻃﺮهﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى را در دل دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ زﻧﺪه ﻣﻰﻛﻨﺪ. دوﺳﺘﺎﻧﻰ ﻧﻈﻴﺮ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻞ ﺧﺘﻤﻰ و ﺣﺎج آﻗﺎى اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ، ﻛﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺟﺪا ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣـﻰﺑﻨﺪﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻫﺮﮔـﺰ ﺗـﺎ ﭘﺎﻳـﺎن

 

ﺟﻨﮓ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﻧﺸﻮﻧﺪ.

 

‫آﻗﺎى اﺑﺮاﻫﻴﻤﻰ - ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ، در ﻳﻜـﻰ از ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﻬـﺎﻛـﻪ ﻋـﺎزم ﺗﻬـﺮان

 

‫ﺑﻮدﻳﻢ، ﭼﻨﺎن ﺷﻮر و ﺷﻮﻗﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ داد ﻛﻪ آن ﻏﺮﺑـﺖ و دور ﻣﺎﻧـﺪن از ﺧـﺎﻧﻮاده از ﻳﺎدﻣـﺎن رﻓـﺖ. ﺻـﻔﺎ و

 

‫ﺻﻤﻴﻤﻴ‪ﺖ ﻋﻠﻰ ﭼﻨﺎن ﻣﺮا ﺷﻴﻔﺘﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻟﺤﻈﻪاى از او ﺟﺪا ﺷﻮم. در ﺑﻴﻦ راه ﻛﺴﺎﻧﻰ

 

‫ﻛﻪ در ﻻك ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺘﻪﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺳﺒﺐ وﺟﻮد ﻋﻠﻰ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﺸﻮدﻧﺪ و ﻫﻤﺮاه ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﮔﻔﺘﮕـﻮ

 

‫ﻣﻰﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. ﺷﺐ ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪﺑﻮد ﻛﻪ در ﻳﻜﻰ از اﻳﺴﺘﮕﺎهﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻗﻄﺎر ﺑﺮاى ﻣﺪ‪ﺗﻰ اﻳﺴﺘﺎد. ﻫﻤﻪ وﺿـﻮ

 

‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻧﻤﺎز ﻣﻐﺮب و ﻋﺸﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎى آوردﻧﺪ. ﺑﺎ اﺗﻤﺎم ﻧﻤﺎز و ﺗﺠﻤ‪ﻊ دوﺑﺎره ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ در ﻗﻄﺎر، ﻋﻠﻰ ﻛﺘﺎب

 

‫دﻋﺎى ﻛﻮﭼﻜﻰ را از ﺟﻴﺐﺧﻮد در آورد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن دﻋﺎى ﺗﻮﺳ‪ﻞﻛﺮد. ﻫﻤﻪ در آن ﺷﺐ روﺣﺎﻧﻰ

 

‫و ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ، ﻃﻮرى ﻛﻪ از ﻛﻮﭘﻪﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﺑﺮاى دﻳﺪن و ﺷـﻨﻴﺪن اﻳـﻦ ﻣﺮاﺳـﻢ ﺑـﻪ داﺧـﻞ

 

 ‫ﻛﻮﭘﻪ ﻣﺎ ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰ، ﺻﻤﻴﻤﻰ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد و داﻳﻢ ﺷﻮﺧﻰ ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ ﻛـﺴﻰ در ﻏـﻢ و اﻧـﺪوه ﺑﺎﺷـﺪ. ﻣـﻦ

 

‫ﭼﻨﺎن ﺷﻴﻔﺘﻪ او ﺷﺪم و او را ﭼﻨﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ در ﺳﺮ ﻳﻚ ﺳﻔﺮه در ﻛﻨﺎر او ﻧﺸﺴﺘﻪام.

 

‫دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﻋﻠﻰ ﺟﺰء اﻓﺘﺨﺎرات و ﻳﻜﻰ از ﺷﺎﻧﺴﻬﺎى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻦ ﺑﻮد.

 

ﻋﻠﻰ، ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﻮد و اﻳﻤﺎن، ﺻﻔﺎ ﺑﻮد و ﻣﻌﺮﻓﺖ و دﻧﻴﺎﻳﺶ دﻧﻴﺎى دﻳﮕﺮى ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻋﻠﻰﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻰﻓﻬﻤﺎﻧﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻰﮔﻔـﺖ: ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه آن

 

‫ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺎم او‪ل را در ﺣﻤﻠﻪﻫﺎ ﺑﺮدارد.

 

‫در ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺧﻮدش ﻫﻤﻴﺸﻪﺷﺎداب و ﺷﻮخ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﺑـﻪ ﻣﺤـﺾ ﻧﺒـﻮدن او در ﺳـﻨﮕﺮ، ﻛﻤﺒـﻮد او را

 

اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ - ﭼﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺧﻮدش و ﭼﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى دﻳﮕﺮ - ﺑﻪ او ﺣﺴﻦ ﻧﻴ‪ـﺖ ﻋﺠﻴﺒـﻰ

 

‫داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ آن ﻛﻪﻣـﺸﻜﻞﺗـﺮﻳﻦ ﻛﻤﻴﻨﻬـﺎ و ﺳـﺨﺖﺗـﺮﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت و ﻃـﻮﻻﻧﻰﺗـﺮﻳﻦ ﻣـﺴﻴﺮﻫﺎ را ﺑـﻪ او

 

‫ﻣﻰﺳﭙﺮدﻧﺪ، اﻣ‪ﺎ او ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺣﺎﻟﺖ ﺷﺎد ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻧﺪاد. ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺟﻤﻊ ﺣﺮﻛﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد و

 

‫ﻣﺸﻮرت از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت ﻓﺮدى ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﻠﻰ ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺖ ﺳﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ - ﻛﻪ زﺑﺎﻧﺰد ﻫﻤﻪ ﺑﻮد - اﻃﺎﻋﺖ ﭘﺬﻳﺮﻳﺶ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد و ﻧـﺸﺎط و ﺣﻠـﻢ او

 

‫ﺑﻮد.

 

‫روزى ﺑﻪ ﮔﺮدان او رﻓﺘﻢ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ارزﻳﺎب ﮔﺮدان در ﺣﺎل ﺧـﺎرج ﺷـﺪن ﺑـﻮدم ﻛـﻪ ﺷـﻠﻴﻚ ﮔﻠﻮﻟـﻪ

 

‫ﺷﺮوع ﺷﺪ. در آن ﻓﻀﺎى ﭘﺮﻏﻮﻏﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼـﺎرهاى ﻣـﻰﮔـﺸﺘﻨﺪ، ﻋﻠـﻰ ﻣـﻰﺧﻨﺪﻳـﺪ و ﻫﻤـﻪ را

 

‫دﻟﺪارى ﻣﻰداد و ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: دﺷﻤﻦ و ﻛﻮﻣﻮﻟﻪﻫﺎ از ﮔﺮوﻫﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ آن را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷـﺖ،

 

‫ﻫﻤﻮاره ﺗﺮس داﺷﺘﻨﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﻧﻴﺰ اﻳﻦ را ﺗﺄﻳﻴـﺪ ﻣـﻰﻛـﺮد و از ﺗـﺮس و واﻫﻤـﻪ دﺷـﻤﻦ ازﮔﺮوﻫـﺎن

 

‫ﺳﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: در ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت وﻗﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻫـﺴﺘﻴﺪ و ﺟﻠـﻮﻧﺮوﻳـﺪ. او در

 

ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدم در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺟﻠﻮ ﺑﺮوم.

 

‫ﻣﻨﺎﺟﺎت او در ﺑﺮاﺑﺮﭘﺮوردﮔﺎر اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد:{ ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎه ﻣﻰﺑﺮم و از ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ آﺑـﺮوى

 

‫ﻣﺮا در دﻧﻴﺎ و آﺧﺮت ﺣﻔﻆ ﮔﺮداﻧﻰ و ﺑﻪ راه راﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺘﻢ ﻛﻦ، ﻧﻪ آن راﻫﻰ ﻛﻪ ﻇﺎﻟﻤﻴﻦ رﻓﺘﻨﺪ.

 

‫ﺧﺪاوﻧﺪا! ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در راه اﺳﻼم و ﻣﻴﻬﻦ اﺳﻼﻣﻰ، و رﺿﺎى ﺗﻮ ﺧﺪﻣﺖ ﻣـﻰﻛﻨﻨـﺪ ﺑـﻪ ﺧـﺼﻮص رﻫﺒـﺮ

 

‫اﻧﻘﻼب را در ﭘﻨﺎه ﺧﻮدت از ﮔﺰﻧﺪ ﺣﻮادث ﺣﻔﻆ ﺑﮕﺮدان.

 

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺗﻮ را ﺑﻪﺧﻮن ﭘﺎك ﭘﻴﺎﻣﺒﺮت ﻗﺴﻢ ﻣﻰدﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﮔﻨﻪ ﻛـﺎر ﻣـﺎ را ﺑـﻪ ﺟﻤـﺎل ﻣﺒـﺎرك

 

ﺣﻀﺮت ﻣﻬﺪى(ﻋﺞ) ﻣﻨﻮ‪ر ﮔﺮدان.

 

‫اى ﺧﺪاى ﻣﻦ! ﻣﺮا و ﭘﺪر و ﻣﺎدرم را و ﻫﺮ ﻣﺆﻣﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪام در آﻳـﺪ - ﻣـﺮدان و زﻧـﺎن ﻣـﺆﻣﻦ را -

 

‫ﺑﻴﺎﻣﺮز و ﺑﺮ ﺳﺘﻤﻜﺎران ﺟﺰ ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻣﻴﻔﺰاى.}

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد، اﻣﺎ روﺣﻴﻪﺷﺎدش را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤـﻰﻛـﺮد و در ﻧﺎﻣـﻪﻫـﺎﻳﺶ ﺑـﺮاى ﺑـﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮﻫـﺎﻳﺶ

 

‫ﭘﻴﺎﻣﻬﺎى ﺟﺎﻟﺐ و ﻃﻨﺰآﻟﻮد ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد اﺣﺘﺮام ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻦ و ﺧﻮب درس

 

ﺧﻮاﻧﺪن را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﻨﺪ.

 

‫ﻇﻬﻮر اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) آرزوى او ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﺪا را ﺷـﻜﺮ ﻣـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ

 

 ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﺳﻼم ﻧﺼﻴﺒﺶ ﺷﺪه اﺳﺖ.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻢ و ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪم؛ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ، ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ و ﺗﺤﻤ‪ﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ

 

‫دﺷﻤﻦ ﺷﺎد ﻧﺸﻮد. اﻣﺎم را دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ. ﺑﺎ اﻧﻘﻼب ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﮕﺬارﻳـﺪ ﺑـﺮادرم درس ﻣـﺬﻫﺒﻰ ﺑﺨﻮاﻧـﺪ و

 

‫ﺳﻨﮕﺮ ﻣﺮا ﭘﺮ ﻛﻨﺪ.(آرزو داﺷﺖ ﺑﺮادرش روﺣﺎﻧﻰ ﺷﻮد) ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻢ، ﻣﺤﺠﻮب و ﻣﺆﻣﻦ و ﺧﻮب ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﻮﻧﺪ

 

و ﻣﺮا دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺎﺗﻢﻣﻮرد ﻗﺒﻮل واﻗﻊ ﺷﻮد.

 

‫در 21 ﻣـﺎه ﻣﺒـﺎرك رﻣـﻀﺎن ﺳـﺎل 1404 ه. ق (ﻣﻄـﺎﺑﻖ 1 ﺗﻴـﺮ 1363ه.ش) در ﻧﺒـﺮد ﺑـﺎ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ و

 

‫ﻛﻮﻣﻮﻟﻪﻫﺎ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻟﻴﻠﺔاﻟﻘﺪر، ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ، ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎدت را ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮدى ﻛﻪ داﺷﺖ،

 

‫ﻧﺎﻳﻞ ﺷﺪ. ﺟﻨﺎزه او را در روز ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ 7 ﺗﻴﺮ ﻣﺎه ﺳﺎل 1363 - ﻛﻪ ﺳـﺎﻟﺮوز ﺷـﻬﺎدت ﻳـﺎران اﻣـﺎم ﺑـﻮد

 

ﺗﺸﻴﻴﻊ و در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع)در ﻛﻨﺎر دﻳﮕﺮ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ دﻓﻦ ﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﭘﺪر اﻳﺸﺎن در راز و ﻧﻴﺎز ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:

 

‫{از اﻳﻨﻜﻪ اﻣﺎﻧﺖ ﺧﻮد را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻰ، ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﺮﺳﻨﺪم و ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ ﺷﻜﺮ اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺰرگ را ﺑﻪ ﺟـﺎ

 

‫آورم. اﻣﻴﺪوارم اﻳﻦﺑﻨﺪه ﺧﻮد را از ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎﻛﺮﻳﻦ ﻣﺤﺴﻮب ﻛﺮده و ﻫﻤـﻪ زﻧـﺪﮔﻰ ﺧـﻮد و ﺧـﺎﻧﻮاده ام را

 

‫ﻃﻮرى ﻛﻪ ذات ﭘﺎك ﺗﻮ رﺿﺎﻳﺖ دارد در راه اﺳﻼم ﻓﺪا ﻧﻤﺎﻳﻰ.}

 

ﻣﺎدر اﻳﺸﺎن از آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:

 

‫آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﭘﺴﺮم ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎدر ﺑـﻪ ﺑﺪرﻗـﻪام ﻧﻴﺎﻳﻴـﺪ ﺷـﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠـﻰ از

 

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﺎدر ﻧﺪاﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﻮﻧﺪ. ﺷﻤﺎ زﻳﺮ ﮔﻠﻮﻳﻢ را ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ و ﺑﺮاﻳﻢ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑـﺎر

 

‫ﺑﻪ ﻫﺪﻓﻢ - ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎﺷﻬﺎدت اﺳﺖﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدم. وﻗﺘﻰ ﻓﺮزﻧﺪم اﻳﻦ را از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑـﺮاﻳﺶ دﻋـﺎ

 

‫ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺪاﻳﺎ! دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻓﺮزﻧﺪى را ﻛﻪ در راه ﺗﻮ داده ام، ﺑﺎز ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮم.

 

ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در ﻣﻮرد ﺧﻮاﺑﻬﺎﻳﻰﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﻓﺮزﻧﺪش دﻳﺪه ﺑﻮد. اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:

 

‫در ﺧﻮاب دﻳﺪم در ﺣﺮم اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻫﺴﺘﻢ و ﺣﻀﺮت در ﺑﺎﻻى ﺿﺮﻳﺢ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ. ﻣـﻦ و ﭼﻨـﺪﺗﻦ

 

‫دﻳﮕﺮ در ﺻﻒ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻳﻜﻰ، ﻳﻜﻰ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺷﺮﺑﺖ ﺑﻴﺎورﻳﻢ. ﻣـﻦ ﺟﻠـﻮ رﻓـﺘﻢ و

 

‫ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﺷﺮﺑﺖ ﻧﻮﺷﻴﺪم. در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم.

 

‫ﺷﺒﻰ دﻳﮕﺮ در ﺧﻮاب دﻳﺪم؛ ﻳﻜﻰ از اﻗﻮام ﻣﺎ - ﻛﻪ ﺳﻴ‪ﺪ اﺳﺖ - در ﺧﻮاب آﻣﺪ و ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت ﻓﺮزﻧﺪم را

 

‫ﺑﻪ ﻣﻦ داد. ﻣﻦ دﺳﺘﻬﺎﻳﻢ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم و در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮاب ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺪاوﻧﺪا! ﺗﻮ را ﺷﻜﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻛـﻪ ﻓﺮزﻧـﺪ

 

‫ﻣﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻰ. ﻣﻦ او را در راه ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ(ع) داده ام. در ﺧﻮاب ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳـﺠﺪه ﮔﺬاﺷـﺘﻢ و از ﺧـﻮاب ﺑﻴـﺪار

 

‫ﺷﺪم. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺧﺒﺮﺷﻬﺎدت ﻓﺮزﻧﺪم را آوردﻧﺪ.

 

‫ﺑﻰﺳﻴﻢﭼﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻟﻴﻠﺔاﻟﻘﺪر ﺷـﺮﻛﺖﻛﻨـﺪ، ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد. ﻋﻠّﺖ را ﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪم و او در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮوم. دﻳﺸﺐ ﺧﻮاب دﻳﺪم

 

‫ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) ﺑﻪﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮد: ﺳﻪ روز دﻳﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻰ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﻰ آﻣﺪ. ﻣـﻰداﻧـﻢ و ﺑـﻪ ﻣـﻦ

 

‫اﻟﻬﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ زودى ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻰ ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﺳﻴ‪ﺪﻋﻠﻰ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﺑﻰ دﻳﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ آن را اﻳـﻦ ﮔﻮﻧـﻪ ﺗﻌﺮﻳـﻒ

 

ﻣﻰﻛﻨﺪ:

 

‫ﺷﺒﻰ ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪﻫﺎﻳﻰ در ﻣﻴﺎن آﺳﻤﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻛﺎرﺗﻬﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺧﻂّ ﻃﻼﻳﻰ و ﺳـﺒﺰ

 

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﻬﻴﺪ ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺣﻀﺮت زﻫﺮا(س) اﻳﻦ ﻛﺎرﺗﻬﺎ را ﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن ﻋﻠﻰ داده اﻧـﺪ

 

‫ﻛﻪ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻴﻢ.

 

‫در ﻓﺮازى از وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ:

 

‫{ﭘﺪر ﻋﺰﻳﺰم! ﻣﻰداﻧﻢﻛﻪ ﻣﺤﺒ‪ﺖ ﻣﻦ در دل ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎر و رﻧﺞ و اﻧﺪوه از دﺳﺖ رﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﺮاﻳـﺖ ﺳـﻨﮕﻴﻦ

 

‫اﺳﺖ، وﻟﻰ در راه اﻟﻠّﻪ و در راه ﺑﻪ ﺛﻤﺮ رﺳﻴﺪن ﺣﻜﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺴﻰ ﻧﺎﭼﻴﺰ اﺳﺖ. ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم! ﻫﺮ ﻣﻮﻗـﻊ

 

‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻦ اﻓﺘﺎدى ﺑﻪﻳﺎد ﺟﺪم ﺳﻴ‪ﺪاﻟﺸﻬﺪ(ع) ﺑﺎش ﻛﻪ در آﻓﺘﺎب ﮔﺮم ﺻﺤﺮاى ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺮﻫﻨﻪ اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد

 

‫ﻳﺎ ﺷﻬﺪاﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻤﺐ و ﺧﻤﭙﺎره، ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و ﺟﺴﺪﺷﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﻰآﻳﺪ. اى ﻣﺎدر! ﻋﻤـﺮ دﻧﻴـﺎ

 

‫ﻛﻮﺗﺎه اﺳﺖ. ﺑﺎﻷﺧﺮه آدﻣﻰ ﻳﻚ روز آﻣﺪه و ﻳﻚ روز ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮود و ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﻣﺮگ اﻧﺴﺎن ﺷﻬﺎدت در

 

‫راه ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺧﺪاﻳﺎ! ﻣﺎ را در ﺑﺮﻗﺮارى و ﭘﺎ ﺑﺮﺟﺎ ﺷﺪن راه ﻋﻠﻰ(ع) ﻛﻤﻚ ﻛﻦ. اﻓـﺴﻮس ﻛـﻪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ از ﻳـﻚ ﺟـﺎن در

 

‫ﻛﺎﻟﺒﺪم وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺎ اﻳﺜﺎر و از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﻰ، اﺳﻼم ﻋﺰﻳﺰ را ﻳﺎرى ﻧﻤـﺎﻳﻢ. اﻣﻴـﺪوارم ﺑﻌـﺪ از

 

‫ﻣﻦ ﻫﻤﺮزﻣﺎن دﻳﮕﺮ اﻳﻦ راه را اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ. ان ﺷﺎء اﷲ. ﺧﺪاﻳﺎ! ﺷﻬﺎدت ﻣﺮا ﺟﺰو ﺷﻬﺪاى ﺻﺪر اﺳﻼم ﺛﺒﺖ

 

‫ﺑﻨﻤﺎ و ﺟﺰو ﻳﺎران ﺣﻀﺮت ﺧﺘﻤﻰ ﻣﺮﺗﺒﺖ - ﻛﻪ اﻛﻤﻞ ﻣﻮﺟﻮدات و اﻓﻀﻞ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺳﺖ و اﺷـﺮف ﻣﺨﻠﻮﻗـﺎت

 

اﺳﺖ - ﻗﺮار ﺑﺪه.

 

‫ﺧﺪاﻳﺎ! ﺷﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪﺗﻮ اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ را ﺑﻪ ﻣﻦ دادى ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ در ﺑﺮاﺑـﺮ ﺗـﻮ، در راه اﻫـﺪاف ﺣﻜﻮﻣـﺖ

 

‫اﺳﻼﻣﻰ، ﻟﺬّﺗﻬﺎ و ﻣﺤﺒ‪ﺘﻬﺎى دﻧﻴﻮى را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻢ و ﻓﻘﻂ راه ﺗﻮ را در ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻢ. ﺧﺪاﻳﺎ! ﻫﺮ ﭼـﻪ

 

‫در زﻧﺪﮔﻰ از ﺗﻮ ﺧﻮاﺳﺘﻢﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮدى، ﺣﺘّﻰ ﺷﻬﺎدت در راه ﺧﻮدت را از ﻣـﻦ درﻳـﻎ ﻧﻨﻤـﻮدى و

 

‫ﻣﻦ ﭼﻄﻮر ﺑﺘﻮاﻧﻢ از ﻋﻬﺪه ﺷﻜﺮ ﺗﻮ ﺑﺮآﻳﻢ و اﻣﻴﺪوارم وﺟﻮد ﻧﺎﻗﺎﺑﻞ ﻣﺮا ﺟﺰو ﻋﺎﺷﻘﺎن راﻫﺖ ﻗﺒﻮل ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ و

 

ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﻣﺮا در اﻳﻦ راه ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻰ... .}