زندگینامه شهیدعباس باقری تشکری

 

ﻋﺒ‪ﺎس ﺑﺎﻗﺮى ﺗﺸﻜّﺮى - ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﻠﻰ - در ﺑﻴـﺴﺘﻢ اردﻳﺒﻬـﺸﺖﻣـﺎه ﺳـﺎل 1344 در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن ﻣـﺸﻬﺪ

 

‫ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪ.

 

‫ﭘﺪرش ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺷﺐ ﺗﺎﺳﻮﻋﺎى ﺣﺴﻴﻨﻰ در ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن اﻣـﺎم رﺿـﺎ(ع) ﭼـﺸﻢ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد. در آن ﺟﺎﻫﻴﺌﺘﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﺎ ﻋﺒ‪ﺎس، ﻳﺎ ﻋﺒ‪ﺎس ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺗـﺼﻤﻴﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ ﻧـﺎم ﭘـﺴﺮم را

 

‫ﻋﺒ‪ﺎس ﺑﮕﺬارم. ﭘﺴﺮ ﺳﺎﻛﺘﻰ ﺑﻮد. ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻪ ﺧﻨﺪان ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دو ﺳﺎﻟﻪﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮﺧﻚ در آورد و ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﻧﻔـﺲ

 

‫ﺑﻜﺸﺪ. ﻫﻤﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: او ﻣﺮده اﺳﺖ. او را ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻛﻪ ﺑﺮدﻳﻢ، دﻛﺘﺮﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺮده. ﭘـﺪرش ﺑـﺮاى

 

‫او دﻋﺎ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﺬر ﻛﺮد. دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد. ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ. ﺗﻤـﺎم ﻓﺎﻣﻴـﻞ او را دوﺳـﺖ

 

‫داﺷﺘﻨﺪ.

 

‫ﺻﻮرﺗﻰ ﻧﻮراﻧﻰ داﺷﺖ. اﻧﮕﺎر ﺳﻴ‪ﺪ ﺑﻮد. ﻛﻮدﻛﻰ ﭘﺮ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش، ﺑﺎﻫﻮش و ﻓﻌ‪ﺎل ﺑـﻮد. ﺑـﺮاى ﻳـﺎدﮔﻴﺮى

 

‫ﻗﺮآن ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻛﺮاﻣﺖﻣﻰرﻓﺖ. ﻣﻌﻠّﻤﺎن او را دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ. ﻗﺮان ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻳﺎد ﻣﻰداد.

 

‫در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. از ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن را ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻃـﻮرى ﻛـﻪ

 

‫از 10 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. دورهى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى ﻃﻮﺳﻰ در ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن

 

‫ﺑﺮد و دوره ى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى ﻛﻮﭼﻪ زردى ﮔﺬراﻧﺪ. دوره ى ﻣﺘﻮﺳ‪ـﻄﻪ را در ﻣﺪرﺳـﻪ ﺷـﺮﻳﻌﺘﻰ

 

‫آﻏﺎز ﻛﺮد اﻣ‪ﺎ ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ و ﺑﺮاى اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﻣﺮﺧـﺼ‪ﻰ ﻣـﻰﮔﺮﻓـﺖ و ﺗـﺎ ﺳـﻮ‪م

 

‫دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺤﺼﻴﻞﻋﻠﻢ ﻛﻨﺪ.

 

‫اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى را در ﻣﻐﺎزه ى ﻛﻔّﺎﺷﻰ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد.ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ اﺑﻮاﻟﻔﻀﻠﻰ ﺳﺮاب ﻣﻰرﻓﺖ. ﺑﻪ اﻓﺮاد ﻧﻴﺎزﻣﻨـﺪ

 

‫و ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮرد ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻫﻢ ﺑﺪﻫﺪ. او ﭘـﺮدهﻫـﺎى ﻣـﺴﺠﺪ

 

‫ﻳﺰدى آﺑﺎد را ﻣﻰﺷﺴﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎدم ﻣﺴﺠﺪ ﭘﻮل ﻣﻰداد.

 

‫ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻃﻴ‪ﺒﻪ آﺧﻮﻧﺪﻳﺎن - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳـﻚ روز ﻧﺎﻫـﺎر ﻛﺒـﺎب داﺷـﺘﻴﻢ، او را ﺑـﺮاى

 

‫ﺻﺮف ﻏﺬا ﺻﺪا ﻛﺮدم. او اﺑﺘﺪا ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه آﻣﺪ. ﻛﺒﺎبﻫﺎ را داﺧـﻞ ﻧـﺎن ﮔﺬاﺷـﺖ و

 

‫ﺑﻴﺮون رﻓﺖ، ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ آﻣﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻛﺠﺎ ﺑﻮدى؟ ﮔﻔﺖ: رﻓﺘﻢ ﻛﺒﺎبﻫﺎ را ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﺸﺴﺘﻪ

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ دادم. ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮدت ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮرى؟ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻛﻤﻰ ﻧﺎن ﻣﻰﺧﻮرم.

 

‫اﺷﻌﺎر ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ را دوﺳﺖ داﺷﺖ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺗﺎرﻳﺨﻰ،ﻋﻠﻤﻰ، ﻫﻨﺮى ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى را ﻧﻴﺰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺠﺎب ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد. او ﺧﻮاﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪاش را ﺑﻪ رﻋﺎﻳﺖﺣﺠﺎب ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﻰﺣﺠﺎب ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺒﻮد ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد، وﻗﺘﻰ ﺑﻪ

 

‫راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺣﺘﻤﺎً ﺣﺠﺎب را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ و ﭼﺎدر ﺟﻠﻮﺑـﺴﺘﻪ ﺑﭙﻮﺷـﻴﺪ. ﻧﻤـﻰﮔﺬاﺷـﺖ

 

‫ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﺪون ﭼﺎدر ﺑﻴﺮون ﺑﺮود ﺣﺘّﻰ ﺑﺮاى ﺗﺸﻮﻳﻖ او ﻛﺎرﺗﻰ ﺑﺎ ﻋﻜﺲ دﺧﺘﺮى ﺑﺎ ﺣﺠﺎب - ﻛـﻪ ﻗﺮآﻧـﻰ

 

‫در دﺳﺖ داﺷﺖ - ﺑﻪ او ﻫﺪﻳﻪ داد و ﮔﻔﺖ: دوﺳﺖ دارم ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﻰ.

 

‫در ﺗﻈﺎﻫﺮات و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎى ﻋﻠﻴﻪرژﻳﻢ ﺷﺎه ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. در ﭘﺨـﺶ اﻋﻼﻣﻴ‪ـﻪ و ﭘﻮﺳـﺘﺮﻫﺎ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ـﺖ

 

‫ﻣﻰﻧﻤﻮد و در ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎﻛﺸﻴﻚ ﻣﻰداد.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻔﺮﺗﻰ ﻛﻪ از رژﻳﻢ داﺷﺖ، از ﺧﻮردن ﺗﻐﺬﻳﻪ در دﺑﺴﺘﺎن ﺧﻮددارى ﻣﻰﻛﺮد. و دوﺳﺘﺎن ﺧـﻮد را

 

‫از اﺳﺮاف و ﻟﮕﺪﻛﺮدن ﭘﺎﻛﺖﻫﺎى ﺷﻴﺮ ﺑﺎز ﻣﻰداﺷﺖ. ﺑﻪ ﻣﻌﻠّﻢ ﺑﺪﺣﺠﺎﺑﺶ ﻧـﺼﻴﺤﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد و در ﻣـﻮرد

 

‫ﺣﺠﺎب ﺑﺮاى او دﻟﻴﻞ ﻣﻰآورد.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب وارد ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪ. اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎى اﻣﺎم را در ﺧﺎﻧﻪﻫـﺎﻣـﻰاﻧـﺪاﺧﺖ. ﺑﻌـﺪ از ﻣـﺪ‪ﺗﻰ ﺑـﺎ

 

‫ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه ﺷﺪ.

 

‫در ﮔﺸﺖﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪى اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. از ﺑﻨﻰ ﺻﺪر ﻣﺘﻨﻔّﺮ ﺑﻮد و ﺑﺎ او ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﺑﺮﻣﻰﺧﻮرد، ﺳﺮﻳﻊ آن ﻣﺸﻜﻞ را رﻓﻊ ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ او را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻳﻚ ﻓـﺮد

 

‫ﺑﺰرگﺗﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و او را ﺑﺮاى آﺷﺘﻰ دادن ﺑﻴﻦ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ.

 

‫ﺑﻪ روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﺑﻪ اﻣﺎم ﻋﺸﻖ ﻣﻰورزﻳﺪ و ﻫﻤﻴـﺸﻪ آرزوى دﻳـﺪار اﻣـﺎم را داﺷـﺖ. ﺑـﻪ ﻧﻤـﺎز

 

‫اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. ﻧﻴﻤﻪﻫﺎى ﺷﺐ ﺑﻪ راز و ﻧﻴﺎز ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫ﻧﻤﺎز را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ ﻗﺮآن ﺗﻼوت ﻣﻰﻧﻤﻮد. در ﻣﺮاﺳﻢ ﺳـﻴﻨﻪ زﻧـﻰ و ﺳـﻮﮔﻮارى

 

‫ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻮد و ﻫﻮا ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮد و ﻧﻔﺖ ﻛﻢ ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﺑـﺮاى ﮔـﺮﻓﺘﻦ

 

‫ﻧﻔﺖ ﺻﻒ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﻣﻰﺑﺴﺘﻨﺪ. ﻋﺒ‪ﺎس از ﻣﻨﺰل ﻧﻔﺖ ﺑﺮاى ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﻣﻰﺑﺮد. ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﻧﻔـﺖ

 

‫ﺑﻮدم، ﭼﻮن اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﻰﺷﺪ ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻧﻔﺖ ﺑﮕﻴﺮد. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﺮ ﻧﻔﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد، ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛـﻨﻢ؟

 

‫ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ، ﺧﺪا ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ. ﻳﻚ روز ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮدم ﻧﻔﺖ دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﺷـﺪه اﺳـﺖ، ﺑـﻪ ﺳـﺮاغ

 

‫ﺑﺸﻜﻪى ﻧﻔﺖ رﻓﺘﻢ و دﻳﺪم ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻰ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ، ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻋﻼﻗﻪ،اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ و اﻃﺎﻋﺖ از ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓـﺖ.

 

‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را وﻇﻴﻔﻪى ﺧﻮد ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫اﺑﺘﺪا از ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺴﻴﺞ و ﺑﻌﺪ از ﻃﺮف ﺳﭙﺎه رﻓﺖ.ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ ﺳﻦّ ﻛﻤﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، از رﻓـﺘﻦ او ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، وﻟﻰﺑﺎ ﻛﻮﺷﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﻣﻰروﻳﻢ ﺗﺎ ﺣﺴﻴﻦ زﻣﺎن را ﻳﺎرى ﻛﻨﻴﻢ.

 

‫و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺎ زﻧﺪه ام ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم. ﻋﺒ‪ﺎس در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻄ ﺸﻜﻦﺑﻮد. ﻗﺒﻞ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب ﺑـﻪ

 

‫ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ آﻣﻮزش اﺳﻠﺤﻪ ﻣﻰداد ﺗﺎ ﺑﺮاى ﻛﺸﻴﻚﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﻤﻪ را ﺑﺮاى رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻌﺎون ﮔﺮدان ﻋﺒﺪاﻟّﻠﻪ ﺑﻮد.او ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﭼﻮن دﻧﺒـﺎل ﭘـﺴﺖ و

 

‫ﻣﻘﺎم ﻧﺒﻮد.

 

‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎ را ﺧﻮدش اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد؛ ﺣﺘّﻰ ﻇـﺮفﻫـﺎى دﻳﮕـﺮان را ﻫـﻢ

 

‫ﻣﻰﺷﺴﺖ.

 

‫آر - ﭘﻰ - ﺟﻰ زن ﺑﻮد. در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﺬﻫﺒﻰ داﺷﺖ و در ﺑﺴﻴﺞ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد. زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ

 

‫از ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﻪ ﮔﺸﺖﺷﺒﺎﻧﻪ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ در ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻣﺤﻞﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰداد،

 

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﺒﻬﻪ دور ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺴﺘﺎن، ﻣﺤﺮّم، واﻟﻔﺠﺮﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ و واﻟﻔﺠﺮ 3 ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ.در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺴﺘﺎن از ﻧﺎﺣﻴـﻪى

 

‫ﺷﻜﻢ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﺑﺎر دو‪م از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺳﺮ ﻣﺠﺮوح ﮔﺮدﻳﺪ. وﻟﻰ در ﻫﺮ ﺣﺎل از رﻓﺘﻦﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺧـﻮددارى

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺣﺘّﻰ دﻳﮕﺮان را ﻫﻢ ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺗﻨﮕﻪى ﭼﺰّاﺑﻪ از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺷﻜﻢ، دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد و

 

‫در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎى ﺗﻬﺮان، ﺗﺒﺮﻳﺰ و ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺴﺘﺮى ﺷﺪه ﺑﻮد، اﻣ‪ﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻔﺘﻪﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺶ

 

‫رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻌﺠ‪ﺐ ﻛﺮد.

 

‫ﻳﻚ ﺑﺎر ﺗﻴﺮ ﮔﺮدﻧﺶ اﺻﺎﺑﺖﻛﺮده ﺑﻮد. ﭘﺲ از ﺑﻬﺒﻮدى ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣـﻦ وﻗﺘـﻰ ﻟﺒـﺎسﻫـﺎﻳﺶ را

 

‫ﻣﻰﺷﺴﺘﻢ، ﺑﺮﮔﻪى اﺳﺘﺮاﺣﺖﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را دﻳﺪم و ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ او ﻣﺠـﺮوح ﺑـﻮده اﺳـﺖ و ﻟﺒـﺎسﻫـﺎﻳﺶ

 

‫ﺳﻮراخ ﺷﺪه ﺑﻮد.ﮔﻔﺖ: ﭼﻮن ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻴﺰ ﻣﻰرﻓﺘﻢ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺧﺎرو ﺧﺎﺷﺎك ﺑﻮد ﻟﺒﺎسﻫـﺎﻳﻢ ﺳـﻮراخ ﺷـﺪه

 

‫اﺳﺖ.

 

‫ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻫﻤﺮزﻣﺶﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺪاﻛﺎر ﺑﻮد. در ﺟﺒﻬﻪ ﻳﺎروﻳﺎور رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﻮد.

 

‫در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن 24 ﺳﺎﻋﺖ ﻏﺬاﻧﺨﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ و اﻳﺸﺎن ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﺨـﻮد و ﻛـﺸﻤﺶ داده

 

‫ﺑﻮد.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ، اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰآﻣﺪ. ﮔﺎﻫﻰ

 

‫ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ و ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻰآﻣﺪ.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز و روزه اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. او ﻃﻮرى ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺠ‪ﺐ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﭼﻨـﺎن

 

‫ﺑﺎ ﺧﺸﻮع ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد و ﻛﻠﻤﺎت ﻧﻤﺎز را ادا ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮدى ﻫﻴﭻ ﻛﺲ و ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰ در اﻃـﺮاﻓﺶ

 

‫ﻧﻴﺴﺖ.

 

‫ﻋﻠﻰ ﺑﺎﻗﺮى ﺗﺸﻜّﺮى - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺮاﺳﻢ

 

‫ﺳﻮﮔﻮارى و ﺳﻴﻨﻪ زﻧﻰﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارش ﺑﺎﺧﺎﻧﻮاده آنﻫﺎ را ﺑﺮاى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ دﻋﻮت ﻛـﺮد. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﺟﺒﻬـﻪ را ﺧـﺎﻟﻰ

 

‫ﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﻫﻤﺮاه اﻣﺎم ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻧﮕﺬارﻳﺪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺧﺴﺘﻪ ﺷـﻮﻧﺪ. آنﻫـﺎ را ﻳـﺎرى ﻛﻨﻴـﺪ و ﺟﺒﻬـﻪﻫـﺎ را ﭘـﺮ

 

‫ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﮔﻔـﺖ: اﻳـﻦ آﺧـﺮﻳﻦ

 

‫دﻳﺪار اﺳﺖ و دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﻤﻰﮔﺮدم. و از ﻫﻤﻪ ﺣﻼﻟﻴ‪ﺖ ﻃﻠﺒﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﺑﺮاى آنﻫﺎ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺘﻢ ﻣـﻰﮔﺮﻓـﺖ. و ﻫـﺮ

 

‫وﻗﺖ ﻛﺴﻰ ﻣﻔﻘﻮد ﻣﻰﺷﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﻌﺎدﺗﺶ ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮﻧﺪ، ﭘﺲ ﭼﻪ ﻛـﺴﻰ

 

‫ﺑﺠﻨﮕﺪ.

 

‫او دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻣﻔﻘﻮداﻷﺛﺮﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮﻣﻰ ﺑﻪ ﻣﻨـﺰل

 

‫ﻣﺎ آﻣﺪ و دﻓﺘﺮى را آورد و ﮔﻔﺖ: اﻣﻀﺎﻛﻦ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺳﻮاد ﻧﺪارم. ﮔﻔﺖ: ﻣـﻰﺗـﻮاﻧﻰ اﻣـﻀﺎﻛﻨﻰ. وﻗﺘـﻰ از

 

‫ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم، ﻋﺒ‪ﺎس ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪه ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻋﻤ‪ﻪى ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺮآن در دﺳﺘﺶ اﺳﺖ و ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﺑﻪ ﻃـﺮف

 

‫او ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺗﺎ ﻋﺒ‪ﺎس را ﺻﺪا ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎس ﺑﺎﻗﺮى ﺗﺸﻜّﺮى در ﺗﺎرﻳﺦ 15/12/1362، در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ ﺑـﻪ درﺟـﻪى رﻓﻴـﻊ ﺷـﻬﺎدت ﻧﺎﻳـﻞ

 

‫ﮔﺮدﻳﺪ. اﻣ‪ﺎ ﺟﻨﺎزه ى او ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ و در ﺗﺎرﻳﺦ1/5/1363 روح او ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺷﺪ و در ﺑﻬﺸﺖ رﺿـﺎ(ع)

 

‫ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد او ﺳﻨﮓﻗﺒﺮى ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت او، ﺑﺮادر و ﭘﺪرش ﺑﺮاى ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺼﻤ‪ﻢﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:{ ﺑﺎر ﭘﺮوردﮔﺎرا، ﺗﺮا ﺷـﻜﺮ ﻛـﻪﺷـﺮﺑﺖ ﺷـﻬﺎدت، اﻳـﻦ ﻳﮕﺎﻧـﻪ راه

 

‫رﺳﻴﺪن اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدت را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻨﺪهى ﺣﻘﻴـﺮ ﻣـﺴﻜﻴﻦ و ﮔﻨﺎﻫﻜـﺎر ارزاﻧـﻰ داﺷـﺘﻰ و ﻣـﻦ ﺗﻨﻬـﺎ راه

 

‫ﺳﻌﺎدت ﺧﻮﻳﺶ را ﺷﻬﺎدت در راﻫﺖ ﻳﺎﻓﺘﻢ.

 

‫اى ﭘﺪران و ﻣﺎدران و اى ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان ﮔـﺮاﻣﻴﻢ، اﻳـﻦ را ﺑﺪاﻧﻴـﺪ ﻛـﻪ ﺷـﻬﻴﺪان ﻣـﺎ رﻓﺘﻨـﺪ و ﺑـﺎر

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﺸﺎن را ﺑﺮ دوش ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ و ﺑﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺮادران

 

‫ﺑﺴﭙﺎرﻳﻢ. اﮔﺮ ﺑﺮاى اﺳﻼم ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ، ﻓﺮدا ﻧﺰد ﺧﺪا رو ﺳﻔﻴﺪ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ. اﻣﺮوز راه اﻳﻦ ﻧﺎﻳﺐ ﺑﺮ ﺣﻖّ اﻣﺎم

 

‫زﻣﺎن(ﻋﺞ)، اﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) و اﻳﻦ روﺣﺎﻧﻴ‪ﺖ در ﺧﻄّﺶ دﻳﮕﺮ روﺷﻦ اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت ﻣـﻦ

 

‫از رﻓﺘﻦ ﺑﺮادراﻧﻢ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻧﻜﻨﻴﺪ. از ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻟﻄﻔـﻰ ﺑـﺮ ﺷـﻤﺎ

 

‫ﻛﺮده اﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ اﻣﺘﺤﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ و ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑـﺎ از دﺳـﺖ دادن ﭼﻨـﺪ

 

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد، ﻫﻨﻮز از ﭘﺎ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ و ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪه اﻧﺪ. ﻣﺎدرم، ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎدر وﻫﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ

 

‫ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺳﺮ ﻓﺮزﻧﺪش را ﺑﺮاﻳﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ، او ﻫﻢ ﺳﺮ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف دﺷﻤﻦ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮد و ﮔﻔـﺖ:

 

‫ﭼﻴﺰى را ﻛﻪ در راه ﺧﺪا داده ام، ﭘﺲ ﻧﻤﻰﮔﻴﺮم. از ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻋﺰادارى ﻧﻜﻨﻴﺪ، وﻟـﻰ ﻫـﺮ وﻗـﺖ

 

‫ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﻋﺰادارى ﻛﻨﻴﺪﺑﺮاى اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) و 72 ﻳﺎر او ﻋـﺰادارى ﻛﻨﻴـﺪ و ﺑـﺮاى ﺣـﻀﺮت زﻫـﺮا(س)

 

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ. از ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﻛﻪ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎه ﺑﻪ ﺗﻦ ﻧﻜﻨﻴﺪ، ﭼﻮن در ﺟﺸﻦ ﻟﺒﺎس ﺳـﻴﺎه ﻧﻤـﻰﭘﻮﺷـﻨﺪ و

 

‫ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آنﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪﻣﺎ و دﻳﮕﺮ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺮاى ﭼﻪ ﻫﺪﻓﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫـﺎ رﻓﺘـﻴﻢ و ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت

 

‫رﺳﻴﺪﻳﻢ، ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﺑﺮاى دﻓﺎع از اﺳﻼم و ﺣﻔﻆ ﻧﺎﻣﻮس ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﻦ ﻫﺪف ﺑﻪ ﺷـﻬﺎدت

 

‫رﺳﻴﺪه اﻧﺪ. از ﺷﻤﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ دﺳﺖ از اﻣﺎم، اﺳﻼم و روﺣﺎﻧﻴ‪ﺖ ﺑﺮﻧﺪارﻳﺪ. ﭼﻮن اﮔﺮ ﺧـﺪاى

 

‫ﻧﻜﺮده ﭼﻨﻴﻦ اﺗّﻔﺎﻗﻰﺑﻴﻔﺘﺪ، ﺷﻤﺎ را از ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻰﻫﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﭼﻮن اﻣﺎم ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: دﺷـﻤﻦ از اﺳـﻼم

 

‫ﺳﻴﻠﻰ ﺧﻮرده اﺳﺖ و اﮔﺮﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻧﺪ، اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰﮔﺬارﻧﺪ. ﺑﺮادراﻧﻢ از ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم ﻛﻪ اﺳـﻠﺤﻪ

 

‫ﻣﻦ و دﻳﮕﺮ ﺑﺮادراﻧﻢ را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﻣﻦ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺒﺤﺎن ﺳﻼﻣﺘﻰ اﻣﺎم و ﻛﻠﻴـﻪ ﺧـﺪﻣﺘﮕﺰاران ﺑـﻪ

 

‫اﺳﻼم را ﺧﻮاﻫﺎﻧﻢ.

 

‫و از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در زﻣﺎن ﺣﻴﺎت، آنﻫﺎ را ﻣﻮرد اذﻳ‪ﺖ ﻗﺮار داده ام ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﻛﻪ ﻣﺮا ﻋﻔﻮ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﺮاﻳﻢ ﻳﻚ

 

‫ﻣﺎه ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و 20 روز، روزه ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ.}