زندگینامه شهید محمد بهرامیه

 

ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ - ﻓﺮزﻧﺪ ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻰ - در او‪ل دىﻣﺎه ﺳﺎل 1332 در روﺳﺘﺎى ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﺑﺨـﺸﻰ ﺟـﻮﻳﻦ از

 

‫ﺗﻮاﺑﻊ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺳﺒﺰوار ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 

‫در ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﺸﺮّف ﺷﺪ. ﺑﻮدن در ﺟﻮار ﻣﺮﻗـﺪ اﻣـﺎم ﺣـﺴﻴﻦ(ع) را

 

‫ﺑﺴﻴﺎر دوﺳﺖ داﺷﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ، ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ ﺑـﻪ ﺗﺤـﺼﻴﻞ دروس ﺣـﻮزوى ﺑـﻪ ﻣـﺸﻬﺪ ﻣﻘـﺪ‪س رﻓـﺖ.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﻣﺪرﺳﻪى دروس ﺣﻮزوى ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﻳﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻧـﺴﺎن ﺳـﺎﺧﺘﻪ ﻣـﻰﺷـﻮد و

 

‫ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰﻓﺮا ﻣﻰﮔﻴﺮد.

 

‫او ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺤﺼﻴﻞ دروس ﺣﻮزه ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﺧﻮد را ﺗﺎ دﻳﭙﻠﻢ اداﻣﻪ دﻫﺪ ﻛـﻪ ﭘـﺲ از آن ﺑـﻪ

 

‫ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ.

 

‫ﻓﺮدى ﻣﻬﺮﺑﺎن، ﺻﺎدق و ﺧﻮﺷﺮو و ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺳﺠﺎﻳﺎى اﺧﻼﻗﻰاش ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام دﻳﮕﺮان ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت ﭼﻬﺎرﺳﺎل در ﮔﻤﺮك ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ.

 

‫در اﻧﺠﺎم ﻓﺮاﻳﺾ دﻳﻨﻰﺑﺴﻴﺎر دﻗﻴﻖ ﺑﻮد. در ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌـﺮوف و ﻧﻬـﻰ از

 

‫ﻣﻨﻜﺮ را ﺳﺮﻟﻮﺣﻪى ﻛﺎرش ﻗﺮار داده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺷﺐ و ﻗﺮآن اﻫﻤﻴ‪ﺖ زﻳﺎدى ﻣﻰداد.

 

‫ﻧﻤﺎز ﺷﺐ را ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖﺧﻀﻮع و ﺧﺸﻮع ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﺠﺎ ﻣﻰآورد.

 

‫در اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ از ﺟﻤﻠﻪ: ﻗﺮآن، ﻣﻔﺎﺗﻴﺢ، ﻧﻬـﺞاﻟﺒﻼﻏـﻪ و رﺳـﺎﻟﻪى اﻣـﺎم را ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﺻﻠﻪى رﺣﻢ را ﻧﻴﺰ ﺑﺠﺎ ﻣﻰآورد و ﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﺶ را در اﺧﺘﻴﺎر دﻳﮕـﺮان ﻣـﻰﮔﺬاﺷـﺖﺗـﺎ آنﻫـﺎ ﻧﻴـﺰ

 

‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و از آنﻫﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎرى ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ در 23 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻰﺑﻰ ﻣﻬﻴﻦ ﺣـﺴﻴﻨﻰ ﭘﻴﻤـﺎن ازداوج ﺑـﺴﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺪ‪ت زﻧـﺪﮔﻰ

 

‫ﻣﺸﺘﺮك آنﻫﺎ 8 ﺳﺎل ﺑﻮد. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻓﺮدى ﺧﻮش اﺧﻼق و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫ﺣﺎﺻﻞ ازدواج آنﻫﺎ ﺳﻪﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎمﻫﺎى: ﻣﻬﺪى (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 26/9/1345)، ﻣﺮﻳﻢ (ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 16/3/1357) و

 

‫اﺣﻤﺪ (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 10/7/1360)ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ، در ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻨﺰل و ﻧﮕﻬﺪارى از ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺑـﻪ ﻣـﻦ

 

‫ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻫﻴﭻ وﻗﺖﻧﺎراﺣﺘﻰ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﻰآوردﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: دﻟﻴﻠﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻧـﺎراﺣﺘﻰ

 

‫را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺒﺮد. زن و ﻣﺮد ﺑﺎﻳﺪ راﺳﺘﮕﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑـﺮاى اﻳـﺸﺎن دﺧﺘـﺮ و ﭘـﺴﺮ ﻓﺮﻗـﻰ ﻧﻤـﻰﻛـﺮد،

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﻢ و روح ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﻃﻮرى ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﻣﻔﻴـﺪ

 

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺳﺮﺑﺎر ﺟﺎﻣﻌﻪﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ آنﻫﺎ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻋﺎﻟﻴﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻪ ﭼﺎدر، اﻫﻤﻴ‪ﺖ

 

‫ﻣﻰدادﻧﺪ، ﭼﻮن ﺣﺠﺎب را ﺑﺎ ﭼﺎدر ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻖّ اﻟﻨّﺎس و ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻮن ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎ

 

‫و اﻋﻤﺎل ﻣﺎ ﺣﺴﺎﺑﺮﺳﻰﻣﻰﺷﻮد، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮد را آﻟـﻮده ﺑـﻪ ﻣـﺎل دﻧﻴـﺎ ﻛﻨـﻴﻢ. آﺧـﺮت را ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎ ﺗـﺮﺟﻴﺢ

 

‫ﻣﻰدادﻧﺪ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻼل و ﺣﺮام ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ زﻣﻴﻨﻰ در ﺣﺎل ﺳﺎﺧﺖ داﺷﺘﻴﻢ، ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﺑـﻪ راﺣﺘـﻰ ﻣـﻰﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ آﻫـﻦ

 

‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺪون ﻧﻮﺑﺖﺑﮕﻴﺮﻧﺪ، وﻟﻰ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﻧﺪادﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣـﻦ ﺑـﺎ دﻳﮕـﺮان ﻫـﻴﭻ ﻓﺮﻗـﻰ

 

‫ﻧﺪارم. ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺑﺖ رﻋﺎﻳﺖﺷﻮد. اﻳﺸﺎن اﺻﻼً ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺎل دﻧﻴﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. اﻛﻨﻮن ﻣـﺎ ﺑـﻪ دﺳـﺘﻮرات اﻳـﺸﺎن در

 

‫زﻧﺪﮔﻰ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و اﺛﺮات ﻣﺜﺒﺖ آن را در ﺧﻮدم و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎﻳﻢ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ.

 

‫ﺑﺎ آﻏﺎز ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﻣـﺮدم ﻋﻠﻴـﻪ رژﻳـﻢ ﻃـﺎﻏﻮت در زﻣـﺮه ى ﻳـﺎران راﺳـﺘﻴﻦ اﻧﻘـﻼب ﻗـﺮار ﮔﺮﻓـﺖ. در

 

‫راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ دﺳـﺘﻮر اﻣـﺎم از ﺧـﺪﻣﺖ ﺳـﺮﺑﺎزى ﻓـﺮار ﻛـﺮد و ﺑـﻪ ﺷـﻐﻞ ﺟﻮﺷـﻜﺎرى

 

‫ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. ﺣﺘّﻰ در درﮔﻴﺮى ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ در ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻮرد ﺿﺮب و ﺷﺘﻢ آنﻫـﺎ

 

‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫از ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و ﮔﺮوﻫﻚﻫﺎى ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب ﻣﺘﻨﻔّﺮ ﺑﻮد. او ﻣﺮدم را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻜﺮد ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ و ﻫـﺪفﻫـﺎى

 

‫آنﻫﺎ آﮔﺎه ﻣﻰﻛﺮد و در اﻳﻦ راه ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ورود اﻣﺎم ﺑﻪ اﻳﺮان را ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷـﺪ، ﮔـﻮﻳﻰ ﮔﻤـﺸﺪهاش را ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮده

 

‫اﺳﺖ. ﺑﻪ اﻣﺎم و روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. اﻳﺸﺎن در ﻣﻮرد اﻣﺎم ﮔﻔﺘـﻪاﻧـﺪ: اﻣـﺎم ﻣـﺮدى ﺷـﺠﺎع، ﻣـﺪﻳﺮ و

 

‫داﻧﺎﺳﺖ. ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪﺑﻌﺪ از اﻣﺎﻣﺎن و اﺋﻤﻪ(ع) در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺑـﺪﺗﺮﻳﻦ ﺳـﺨﺘﻰﻫـﺎ از

 

‫ﻣﺒﺎرزه دﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و اﻣﺎﻣﺎن(ع) واﺟﺐ اﺳﺖ، اﻃﺎﻋـﺖ از ﻳـﻚ

 

‫ﭘﻴﺸﻮاﻳﻰ ﻫﻤﭽﻮن اﻣﺎم ﻧﻴﺰ واﺟﺐ اﺳﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻣﻮرد اﻧﻘﻼب ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﺷﺪ.

 

‫در ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺤﻠّﻪ ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، ﺑﺎ اﻫﺪا ﻛﺮدن دﺳﺘﮕﺎه ﺟﻮﺷـﻜﺎرى

 

‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﻬﺎدﺳﺎزﻧﺪﮔﻰﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﻴﻮﺳﺖ. در ﺳﺎل 1359 ﻋﻀﻮ رﺳﻤﻰ ﺳﭙﺎه ﺷﺪ. در ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻌﺎون ﺳـﭙﺎه

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﺟﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺗﻤﺎم وﻗﺘﺶ را ﺻﺮف ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﻔﺘﻪاى ﭼﻨﺪﺷﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ

 

‫ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻧﻤﻰرﻓﺖ.

 

‫ﻣﺪ‪ﺗﻰ در ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺎرﮔﺰﻳﻨﻰ ﺳﭙﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن را ﺑﺮاى رﻓﺘﻦﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺎده ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اﻛﺒﺮ ﺳﻌﻴﺪى ﻓﺎﺿﻞ - دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل1360 اﻳﺸﺎن ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻌـﺎون ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻣـﻦ

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ اﻣﻮر ﺷﻬﺪا را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺘﻢ. از اﺑﺘﻜﺎرات اﻳﺸﺎن در ﻣﺸﻬﺪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﺘﺎد اﻣـﻮر ﺷـﻬﺪا ﺑـﻮد. در

 

‫ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﺳﺘﺎنﻫﺎى ﺷـﻴﺮاز و اﺻـﻔﻬﺎن داﺷـﺘﻨﺪ و در آن ﺟـﺎ اﻳـﻦ ﺳـﺘﺎد را دﻳﺪﻧـﺪ. و از

 

‫ﻧﺤﻮهى ﻛﺎرش ﻣﻄّﻠﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، در ﻣﺸﻬﺪ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮح را راهاﻧﺪازى ﻛﺮدﻧﺪ. ﻗـﺒﻼً اﻣـﻮر ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ

 

‫ﺷﻬﺪا در ﻣﻜﺎنﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻣﻰﺷﺪ، وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﺘﺎد وﻳﮋهى ﺷﻬﺪا در ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮﻳﻦ

 

‫ﻧﻘﻄﻪ ﺷﻬﺮ و ﺑﺎ ﻣﺴﺘﻘﺮﻛﺮدن اﻣﻜﺎﻧﺎت و ﻧﻴﺮوﻫﺎ در ﻳﻚ ﻣﻜﺎن ﻣﺸﺨﺺ‪ ،ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪﻣـﺸﻜﻼت ﺑـﺴﻴﺎرى از

 

‫ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا را رﻓﻊ ﻛﻨﻨﺪ. از دﻳﮕﺮ ﻛﺎرﻫﺎى اﻳﺸﺎن ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎى آﻟﻮﻣﻴﻨﻴـﻮﻣﻰ ﺑـﻮد. ﭼـﻮن در

 

‫آن ﻣﻘﻄﻊ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا، ﺷﻬﻴﺪان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﻣﺤﻞّ ﻣﻰﺑﺮدﻧـﺪ و ﻣﺮاﺳـﻢ ﺷـﺒﻰ ﺑـﺎ ﺷـﻬﺪا را

 

‫داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﭼﻮﺑﻰ ﺑﻮد و دﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻮﺗﻬﺎى ﭼﻮﺑﻰ آﺳﺎن، ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ ﻣﻨﻈـﻮر اﻳـﺸﺎن

 

‫دﺳﺘﻮر ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎى آﻟﻮﻣﻴﻨﻴﻮﻣﻰ را دادﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻣﺸﻜﻠﻰ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻳﺪ. از دﻳﮕـﺮ

 

‫ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ در ﺳﺘﺎد وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻳﻢ، ﺧﺪﻣﺎت رﺳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑـﻮد. از دﻳﮕـﺮ

 

‫اﻗﺪاﻣﺎت ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ راهاﻧﺪازى دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﻮد. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﺑﺮدن ﺧـﺎﻧﻮادهﻫـﺎى

 

‫ﺷﻬﺪا در روزﻫﺎى ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻣﺰار ﺷﻬﺪا ﻛﻪ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮسﻫﺎى ﺳـﭙﺎه اﻧﺠـﺎم ﻣـﻰﺷـﺪ. از دﻳﮕـﺮ ﻛﺎرﻫـﺎى

 

‫اﻳﺸﺎن، اردوﻫﺎى ﺗﻔﺮﻳﺤﻰ - ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑـﻪ

 

‫اﻳﻦ اردوﻫﺎ ﻣﻰآورد و از آن ﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد در ﺣﻀﻮر ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﺪا اﻳﺸﺎن را ﺑﺎﺑﺎ ﺻـﺪا ﻧﺰﻧﻨـﺪ ﭼـﻮن

 

‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺎراﺣﺖﻣﻰﺷﺪﻧﺪ.

 

‫در آن ﻣﻘﻄﻊ ﺣﺴ‪ﺎس اﻃﻼع رﺳﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻮد، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﺎر ﻣﻘﺪ‪ﺳﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﺷﻤﺎر ﻣﻰآﻣﺪ، وﻟﻰ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞﻫﺎى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ در روﺣﻴ‪ﺎت ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺳﺘﺎد اﺛﺮﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و آنﻫﺎ ﺳـﻌﻰ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻃﻮرى ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪﻛﻪ ﺑﻰاﺣﺘﺮاﻣﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻧﺸﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺳﺘﺎد ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. آنﻫﺎ را ﺗﻮﺻـﻴﻪﺑـﻪ ﺻـﺒﺮ و ﺧﻮﻳـﺸﺘﻦ دارى

 

‫ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ. از آنﻫﺎﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ، ﭼﻮن در آن ﺳـﺘﺎد اﻓـﺮاد ﺧﺎﺻ‪ـﻰ

 

‫ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا، اﺳﺮا، ﺟﺎﻧﺒﺎزان و ﻣﻔﻘﻮداﻷﺛﺮ در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﻓـﺮدى ﻓﻜـﻮر،

 

‫ﻓﻬﻴﻢ، ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد و ﺧﻮﺷﺮو ﺑﻮد. در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻨﻈّﻢ ﺑﻮد. در اﻧﺠﺎم ﻫﺮ ﻛﺎرى از ﻗﺒﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪرﻳـﺰى

 

‫ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺖ. ﻓﺮدى اﻫﻞ ﺗﻌﻘّﻞ و ﺗﻔﻜّﺮ ﺑﻮد. ﻣﻄﺎﻟﻌـﺎت زﻳـﺎدى داﺷـﺖ.

 

‫ﭼﻮن ﻃﺮحﻫﺎى ﺧﺎﺻ‪ﻰ را ﺑﻪ اﺟﺮا در ﻣﻰآورد ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻋﻤﻴﻘﻰ ﻧﻴﺰ داﺷﺖ. در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫـﺎ ﻣـﺸﻮرت

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻈﺮات آنﻫﺎ را ﺟﻮﻳﺎ ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﺮﺧﻮردى دوﺳﺘﺎﻧﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﻳـﻚ ﺑـﺮادر رﻓﺘـﺎر

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﻨﺎﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﻰ ﻛﻪ در ﻗﺒﺎل ﺧﻮن ﺷﻬﺪا و ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى آﻧـﺎن اﺣـﺴﺎس ﻣـﻰﻛـﺮد و

 

‫ﺑﺮاى ﺣﻔﺎﻇﺖ از اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ و دﻓﺎع از ﻛﻴﺎن و ﺷﺮف ﻣﻴﻬﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣـﻖ ﻋﻠﻴـﻪ ﺑﺎﻃـﻞ

 

‫ﺷﺘﺎﻓﺖ. او ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣـﻰرﺳـﻨﺪ. ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ ﺧـﺎﻃﺮ

 

‫ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻧﻜﺮد و ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺮﺟﻴﺢ داد.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﺎ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن و ﻃﻠﺒﻪﻫﺎ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ درس ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ.

 

‫آرزو داﺷﺖ در ﺟﺒﻬﻪﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﺪ دﺷﻤﻨﺎن را از ﻛﺸﻮر ﺑﻴﺮون ﻛﻨـﺪ. ﻣﻄﻴـﻊ اواﻣـﺮ اﻣـﺎم

 

‫ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﺎن آﻣﻮزش اﺳﻠﺤﻪ ﻣﻰداد و آنﻫﺎ را ﺑﺮاى ﻣﻘﺎﻃﻊ ﺣﺴ‪ﺎس آﻣﺎده ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه اﺳﺘﻌﻔﺎ داد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﮕﺮﻣﻰﺷﻮد اﻧـﺴﺎن ﭘﺎﺳـﺪار ﺑﺎﺷـﺪ و

 

‫ﺟﺒﻬﻪ را ﻧﺒﻴﻨﺪ.

 

‫ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻌﺎون ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ ﺑﻮد. ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از ﺑﻴﺴﺖ روز ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ در ﻗﺒﺎل ﺧـﻮن ﺷـﻬﺪا

 

‫ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺎﻳﺪ از ﻛﺸﻮر دﻓﺎع ﻛﻨﻴﻢ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از ﺳﭙﺎه دﻳﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣـﻰآﻣﺪﻧـﺪ و ﮔﻠـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدم، اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺒﻴﻦ ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﻢ ﺧﻮﻧﻰ اﺳـﺖ. اﻳـﻦ ﺧـﻮن ﺷﻬﺪاﺳـﺖ و ﻣـﺎ ﻣـﺪﻳﻮن ﺷـﻬﺪا

 

‫ﻫﺴﺘﻴﻢ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻨﺪ، ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺒﺮﻳـﺪ. ﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﺣﺘﻤـﺎً.

 

‫ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ راﺿﻰﺑﺎﺷﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫـﺎى ﺷـﻬﺪا

 

‫را از اﺻﻔﻬﺎن ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪﺑﺮاى زﻳﺎرت آورده ﺑﻮدﻧﺪ، اﻳﺸﺎن ﻣﺮا ﺑﺮاى دﻳﺪن ﺑﻪ ﻣﺤﻞ اﺳﺘﻘﺮار آنﻫﺎ ﺑﺮدﻧـﺪ و

 

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻮن آنﻫﺎﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻌﻀﻰ از آنﻫﺎ ﻫﻤﺴﺮاﻧﺸﺎن را در ﺟﻨﮓ از دﺳﺖ

 

‫دادهاﻧﺪ، ﺷﻤﺎ از ﻣﻦﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻤﺎﻫـﺴﺘﻢ، ﭼـﻮن ﻧﺎراﺣـﺖ

 

‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. اﮔﺮ از ﺷﻤﺎﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: اﻳﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ؟ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ زﻧﺪه ﻫـﺴﺘﻢ. ﺣﺘّـﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ: آن ﺟﺎ ﻣﺮا ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺪا ﻧﺰﻧﻴﺪ، ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﻋﻤﻮ.

 

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد: ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻨﻢ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻳﺪ. ﺣﺠﺎب اﺳﻼﻣﻰ را رﻋﺎﻳـﺖ ﻛﻨﻴـﺪ. ﻣﺤـﺎﻓﻆ

 

‫اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ. راه ﻣﺮا اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ. اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم ﺑﺮاى ﺟﻠﺐ رﺿﺎى ﺣـﻖ ﺗﻌـﺎﻟﻰ اﺳـﺖ و

 

‫ﻧﻴﻤﻰ از ﺛﻮاﺑﺶ از آنِ ﺷﻤﺎﺳﺖ و در ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ و زارى ﻧﻜﻨﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. ﻣـﻦ ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫در ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﻣﺮز ﻋﺮاق در ﺷﻠﻤﭽﻪ او ﻃﺮح ﻛﻨﺪن ﻛﺎﻧﺎﻟﻰ را داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪى آنﻫﺎ ﺑﺎ ﻋﺮاق ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻢ

 

‫ﺑﻮد. دﺷﻤﻦ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ آنﻫﺎ ﻣﻰﺷﻮد و آر.ﭘﻰ.ﭼﻰ ﻣﻰزﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﻨﺪ و او ﺑـﻪ

 

‫ﻓﻴﺾ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ 18/6/1361 در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺑﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﺑـﻪ درﺟـﻪى رﻓﻴـﻊ

 

‫ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮش را ﭘـﺲ از اﻧﺘﻘـﺎل ﺑـﻪ ﻣـﺸﻬﺪ ﺗـﺸﻴﻴﻊ و ﺑـﺮاى ﺧـﺎك ﺳـﭙﺎرى ﺑـﻪ

 

‫زادﮔﺎﻫﺶ - روﺳﺘﺎى ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ - ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳـﺸﺎن اﺣـﺴﺎس ﻛـﺮدم، ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﺳـﻨﮕﻴﻨﻰ ﺑـﺮ دوش ﻣـﻦ

 

‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﺳﻌﻰ ﻛﺮدم ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﻃﻮرى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت ﺷﻬﻴﺪﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﻋﺪ‪ه اى از ﻣﺮدم روﺳﺘﺎى ﺑﻬﺮاﻣﻴ‪ﻪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷـﺪﻧﺪ

 

‫ﺗﺎ راه او را اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ.

آقای نورانی سوخته

بعد از سه ماه دلم برای اهل و عیال تنگ شد و فکر و خیالات افتاد تو سرم. مرخصی گرفتم و روانه

 شهرمان شدم. مرخصی گرفتم و روانه شهرمان شدم. اما کاش پایم قلم می شد و به خانه نمی رفتم.

سوز و گداز از مادر و همسرم یک طرف، پسر کوچکم که مثل کنه چسبید بهم که مرا هم به جبهه ببر،

یک طرف.

مانده بودم معطل که چگونه از خجالت مادر و همسرم در بیایم و از سوی دیگر پسرم را از سر باز کنم.

تقصیر خودم بود. هر بار که مرخصی می آمدم آن قدر از خوبی ها و مهربانی های بچه ها تعریف می

کردم که بابا و ننه ام ندیده عاشق دوستان و صفای جبهه شده بودند، چه رسد به یک پسر بچه ده، یازده

ساله که کله اش بوی قرمه سبزی می داد و در تب می سوخت که همراه من بیاید و پدر صدام یزید کافر!

را در بیاورد و او را روانه بغداد ویرانه اش کند. آخر سر آنقدر آب لب و لوچه اش را با ماچ های بادش

مانندش به سرو صورتم چسباند و آبغوره ریخت و کولی بازی در آورد  تا روم کم شد و راضی شدم که

برای چند روز به جبهه ببرمش. کفش و کلاه کردیم و جاده را گرفتیم آمدیم جبهه. شور و حالش یک طرف،

کنجکاوی کودکانه اش طرف دیگر. از زمین و آسمان و در و دیوار ازم می پرسید.

- این تفنگ گندهه اسمش چیه؟

- بابا چرا این تانک ها چرخ ندارند، زنجیر دارند؟

- بابا این آقاهه چرا یک پا ندارد؟

- بابا این آقاهه سلمانی نمی رود این قدر ریش دارد؟

بدبختم کرد بس که سوال پرسید و من مادر مرده جواب دادم. تا این که یک روز بر خوردیم به یک بنده خدا

که رو دست بلال حبشی زده بود و به شب گفته بود تو نیا که من تخته گاز آمدم. قدرتی خدا فقط دندان

های سفید داشت و دو حدقه چشم سفید. پسرم در همان عالم کودکی گفت: «بابایی مگر شما

نمی گفتید که رزمندگان نوارنی هستند ؟»

متوجه منظورش نشدم:

- چرا پسرم، مگر چی شده؟

- پس چرا این آقاهه این قدر سیاه سوخته اس؟

ایکی ثانیه فهمیدم که منظورش چیه؛ کم نیاوردم و گفتم: «باباجون، او از بس نورانی بوده صورتش

سوخته، فهمیدی؟!»

زندگینامه شهید سید محمد پورنقی

 

ﺳﻴ‪ﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪﭘﻮرﻧﻘﻰ، در ﭼﻬﺎرم دىﻣﺎه ﺳﺎل 1335 در ﺧﺎﻧﻮادهاى ﻣﺬﻫﺒﻰ، در ﺷﻬﺮ ﻋﻠﻢ و ﺗﻘﻮى، ﻧﺠـﻒ

 

‫اﺷﺮف، ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺷﺪن ﺗﻮﻟّﺪ او ﺑﺎ روز ﺟﻤﻌﻪ، ﻧﺎﻣﺶ را ﻣﺤﻤ‪ـﺪ ﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ. دوران ﻛـﻮدﻛﻰ و ﺗﺤـﺼﻴﻼت

 

‫اﺑﺘﺪاﻳﻰ را ﻫﻤﺎن ﺟﺎ در ﻣﺪرﺳﻪى ﻋﻠﻮى - ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮص اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﻮد - ﺳﭙﺮى ﻛﺮد. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛـﻪ دوﻟـﺖ

 

‫ﻋﺮاق ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون راﻧﺪن اﻳﺮاﻧﻰﻫﺎ از ﻋﺮاق ﮔﺮﻓﺖ، ﺧﺎﻧﻮادهى وى از ﻧﺠﻒ ﺑﻪ وﻃﻦ اﺻﻠﻰ ﺧﻮدﺷـﺎن،

 

‫اﻳﺮان، ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و در ﻣﺸﻬﺪ اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ. در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم - ﻛﻪ ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ اواﻳـﻞ دوره ى راﻫﻨﻤـﺎﻳﻰ او

 

‫ﺑﻮد - ﺳﻴ‪ﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪ در ﻣﺪرﺳﻪى ﺣﺎج ﺗﻘﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﺤـﺼﻴﻞ ﻛـﺮد. اﻣ‪ـﺎ ﺑـﻪ دﻟﻴـﻞ ﺟﺎﺑـﻪ ﺟـﺎﻳﻰ ﻣﺤـﻞّ

 

‫ﺳﻜﻮﻧﺖ، ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت ﻣﺘﻌﺪ‪دى از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻗﺘـﺼﺎدى روﺑـﻪ رو ﺷـﺪﻧﺪ. ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ دﻟﻴـﻞ در ﻣﻐـﺎزه

 

‫ﺧﺮّازى ﭘﺪر ﻧﺼﻒ روز ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻫﻢ ﻛﺶﺑﺎﻓﻰ ﻣﻰﻛـﺮد و ﻫـﺮ آنﭼـﻪ را ﻛـﻪ ﺑـﻪ دﺳـﺖ

 

‫ﻣﻰآورد، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻰداد ﺗﺎ ﻛﻤﻚ ﺧﺮﺟﻰ ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺣﺘّﻰ اﮔﺮ ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﻰرﻓﺖ و ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن ﺷﺐﻫﺎى ﺟﻤﻌﻪ را ﻫﻴﭻﮔﺎه ﺗﻌﻄﻴـﻞ

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮد.

 

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺘﺶ را ﺑﻪﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺣﻀﺮت رﺿﺎ(ع)ﻣﻰرﻓﺖ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﭘﺪرش

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜﻰ از زﻣﺎنﻫﺎى ﺑﻮدﻧﺶ در ﻣﻐﺎزه ﺧﺎﻧﻤﻰ ﺑﻪ او ﺗﻌﺮّض ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﭘﻮل را ﺑﻪ دﺳـﺘﻢ

 

‫ﻧﺪادى و روى ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻰ؟ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﺿﻮع را از آن ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﻳﺎ ﺷـﺪم، ﮔﻔـﺖ: ﭼـﻪ ﭘـﺴﺮ ﺧـﻮﺑﻰ

 

‫ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﺮدهاى.

 

‫ﺳﺎل او‪ل ﻣﺘﻮﺳ‪ﻄﻪ را در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن روزاﻧﻪ ﺣﺎج ﺗﻘﻰ و ﺳـﺎلﻫـﺎى ﺑﻌـﺪ را در دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن ﺷـﺒﺎﻧﻪ ﺟﻠﻴـﻞ

 

‫ﻧﺼﻴﺮزاده ﮔﺬراﻧﺪ. ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻏﻞ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺪرش ﺑﻮد و اﻓﺮاد ﺗﺤﺖ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ اﻳﺸﺎن زﻳـﺎد ﺑﻮدﻧـﺪ و در

 

‫آن ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻴﺰ ﻓﻘﺮ ﺷﺪﻳﺪى ﺑﺮﺟﺎﻣﻌﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﻮد، او ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ روزﻫﺎ ﻛﺎر ﻛﻨـﺪ. او

 

‫ﻣﺪ‪ت زﻳﺎدى در ﻛﺶﺑﺎﻓﻰ ﺷﺐ و روز ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﺐﻫﺎ ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﻛﻼس درس ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺎر

 

‫ﻣﻰرﻓﺖ. ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺳﺎل 1355 دﻳﭙﻠﻤﺶ را در رﺷﺘﻪ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ اداﻣﻪﺗﺤﺼﻴﻞ داﺷﺖ. در ﻛﻨﻜﻮر ورودى داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد، وﻟﻰ ﭼﻮن وﻗﺖ ﻛـﺎﻓﻰ

 

‫ﺑﺮاى ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﺪاﺷﺖ، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ در رﺷﺘﻪى دﻟﺨﻮاﻫﺶ ﻗﺒﻮل ﺷﻮد. در ﻫﻤﺎن ﺳﺎل ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺳـﺮﺑﺎزى

 

‫ﺑﻪ ارﺗﺶ رﻓﺖ و دوران ﺳﺮﺑﺎزى را ﺑﺎ درﺟﻪى ﮔﺮوﻫﺒﺎن ﺳﻮ‪ﻣﻰ ﺗﺎ ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه 1357 اداﻣﻪ داد.

 

‫ﺳﺎل دو‪م ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﺎ آﻏﺎز اوجﮔﻴﺮى ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد. ﺑﺎ وﺟﻮد ﭘﻴﺎم اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ،

 

‫ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﻓﺮار از ﭘﺎدﮔﺎنﻫﺎ - ﻛﻪ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻬﻴ‪ﺎ ﺑﻮد - اﻣ‪ﺎ او ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓـﺖ ﻓـﺮار ﻧﻜﻨـﺪ و از داﺧـﻞ

 

‫ارﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ارﺗﺶ ﺑﺮﺧﻴﺰد و ﺧﺒﺮﻫﺎﻳﻰ را از داﺧﻞ ﻧﻈﺎم ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.

 

‫ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎﻳﺶﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﻣﻨﻈّﻢ ﻧﺒﻮد، وﻟـﻰ ﺗـﺎ ﺣـﺪ‪ اﻣﻜـﺎن ﺑـﺎ ﺑﻴـﺎن ﺣﻘـﺎﻳﻖ ﺑـﻪ ﻣﺒـﺎرزه ﺑـﺎ رژﻳـﻢ

 

‫ﺑﺮﻣﻰﺧﺎﺳﺖ.

 

‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ درﺟﻪدار ارﺗﺶ ﺑﻮد اﻣ‪ﺎ در ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬاى 48 ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻟﺸﻜﺮ 77 را ﻧﻘـﺶ ﻣﻬﻤ‪ـﻰ

 

‫داﺷﺖ.

 

‫در ﺷﻌﺎر ﻧﻮﻳﺴﻰ و ﺑﺮدن وﺳﺎﻳﻞ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ و دادن آن ﺑﻪ درﺟﻪداران و ﺳﺮﺑﺎزان ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ داﺷﺖ.

 

‫در اﻳﻦ ﻣﺪ‪ت ﻛﻪ در ارﺗﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد، ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﻰ را ﻛﻪ رﻫﺒﺮى و ﻛﺸﺘﺎر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣـﺮدم ﻣـﺸﻬﺪ را

 

‫در ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺘﻨﺪ ﭘﺲ از ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ، ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ آنﻫـﺎ را ﺑـﻪ ﻫﻼﻛـﺖ ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ ﻛـﻪ

 

‫ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزﻳﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزى رﺳﻴﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1359 ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه ﺷﺪ. ﭘﺲ از اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮى ﻣﻰﻛﺮد. از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﺧـﻂ

 

‫ﻏﺮب زدهﻫﺎ ﺑﻨﻰﺻﺪر و ﻟﻴﺒﺮالﻫﺎ و ﺷﺮق زدهﻫﺎ ﭼﭙﻰﻫﺎ و ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ داﺷـﺖ و اﻳـﻦ زﻣـﺎﻧﻰ

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺎﻫﻴ‪ﺖ آنﻫﺎ ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﻣﺸﺨّﺺ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد.

 

‫ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ در زﻣﻴﻨﻪﻫﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰ و ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ. از ﺧـﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت اﺧﻼﻗـﻰ ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﻣﻰﺗﻮان: ﺻﺒﺮ زﻳﺎد، اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ، اﺧﻼص و ﺳﺎدﮔﻰ را ﺑﻴﺎن ﻛﺮد.

 

‫ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ازدواج دادﻳﻢ و ﺣﺘّﻰ ﭘﺪر ﮔﻔﺖ: ﻫـﺮ ﻓـﺮدى را ﺷـﻤﺎ ﺑﮕـﻮﻳﻰ

 

‫ﻗﺒﻮل اﺳﺖ. ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر از ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى دﺧﺘﺮ ﭘﻴـﺸﻨﻬﺎد داده ﺑﻮدﻧـﺪ، وﻟـﻰ ﺳـﻴ‪ﺪﻣﺤﻤ‪ﺪ در ﺟـﻮاب

 

‫ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﻮد، ﻣﻦ ازدواج ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ.

 

‫در 25 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺮاى ﺑﺎر او‪ل ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪى ﻏﺮب اﻋﺰام ﺷﺪ و 20 روز در ﺳﺮ ﭘ‪ﻞ ذﻫﺎب و ﻗﺼﺮﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑـﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﻧﮕﻴﺰهى اﺻﻠﻰﺧﻮد را از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻔﻬﻴﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻣﺎ از ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﻣﺎم

 

‫ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺑﺮﺗﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ و ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب، ﻫﺪف اﺻﻠﻰ ﻣﺎﺳﺖ. در ﺟﺒﻬﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ی ﮔﺮوﻫﻰ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه

 

‫داﺷﺖ و ﻫﻤﻪ او را دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ.

 

‫دﻓﻌﻪى دو‪م و ﺳﻮ‪م ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪى اﻟﻠّﻪاﻛﺒﺮ ﺧﻮزﺳﺘﺎن، در اﻃﺮاف ﺑﺴﺘﺎن، اﻋﺰام ﺷﺪ و 120 روز آنﺟﺎ ﺑـﻮد.

 

‫ﻣﺪ‪ت زﻳﺎدى از اﻋﺰاﻣﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰﺑﻴﺎﻳـﺪ. ﺑـﺮادرش در اﻳـﻦ ﺑـﺎره ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:

 

‫ﺑﺮﮔﻪى ﻣﺮﺧّﺼﻰ را اﻣﻀﺎﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. وﻟﻰ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻄّﻠﻊ ﻣﻰﺷﻮد، ﭼﻬﺎر روز دﻳﮕـﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎﺗﻰ در ﭘـﻴﺶ

 

‫اﺳﺖ، از آﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰﻣﻨﺼﺮف ﻣﻰﮔﺮدد. و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻰﮔﻴﺮد ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻴﺎﻳﺪ. ﺷﺐ

 

‫ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت در ﺧﺎﻧﻪى ﻳﻜﻰ از ﺑﺴﺘﮕﺎن در اﻫﻮاز ﻣﻰرود و اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺟﻴﭗ

 

‫در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪﻣﺎﺷﻴﻦ ﭼﭗ ﻣﻰﺷﺪ وﻟﻰ ﭼﻮن ﺳﺮﻋﺖ ﻛﻢ ﺑﻮد اﺗّﻔﺎﻗﻰ ﻧﻴﻔﺘﺎد.

 

‫در ﺗﺎرﻳﺦ 11/6/1360، ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷـﻬﺎدت رﺟـﺎﻳﻰ و ﺑـﺎﻫﻨﺮ اﻧﺠـﺎم ﺷـﺪ و ﻣﺤﻤ‪ـﺪ ﭘﻴـﺸﺎﭘﻴﺶ

 

‫ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺑﻮد و آنﻫﺎ را ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﻟﺒﺎس ﻛﺎر ﻣﻰﭘﻮﺷـﻴﺪ، وﻟـﻰ در روز ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﻟﺒﺎس ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗّﺐﻓﺮم ﺳﭙﺎه را ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎدت ﻋﺎزم ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻰ ﺑﻪ ﺳﻴ‪ﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﮔﻔﺘﻴﻢ: ﻣﮕﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮى؟ ﺑﺎ ﺟﺪﻳ‪ﺖ

 

‫ﺗﻤﺎم ﺟﻮاب داد. ﺑﻠﻪ. ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم.

 

‫در ﺳﺎل 1360، ﺳﺎﻋﺖ 12 ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﺮوع ﻣﻰﺷﻮد. ﺷﻬﻴﺪﻛﻪ ﺧﻮد ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ را ﺑﺮﻋﻬـﺪه داﺷـﺖ،

 

‫ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻛﻢﻛﻢ ﻛﻪ ﻫﻮا روﺷﻦ ﻣﻰﺷﻮد، ﺗﻴﺮى ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ، وﻟـﻰ ﺑـﺎ اﻳـﻦ

 

‫ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﺒﺮد اداﻣﻪﻣﻰدﻫﺪ. ﮔﻠﻮﻟﻪاى دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺑﺪﻧﺶ اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨـﺪ و در ﺳـﭙﻴﺪه دم روز

 

‫13/6/1360 در ﺟﺒﻬﻪى اﷲاﻛﺒﺮ ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﻘﺎم رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫ﺑﺮادرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎﺣﺪود ﺑﻴﺴﺖ روز از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﺑـﻰاﻃّـﻼع ﺑـﻮدﻳﻢ. ﺑﻌـﺪ از اﻃّـﻼع، ﺷـﻬﺎدت

 

‫اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﺑﻮد، ﭼﻮن ﺟﻨﺎزهاى ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ. ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺟﻨﺎزه ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻴﻦ دو ﻛﺎﻧـﺎل و

 

‫ﭼﻮن ﺳﻴ‪ﺪﻣﺤﻤ‪ﺪﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻫﻤﻪ ﺑﻮد، اﻣﻜﺎن اﻧﺘﻘﺎل آن ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﺒﻮد. ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻌـﺪ از 3 ﻣـﺎه و ده روز

 

‫ﺟﻨﺎزه ى اﻳﺸﺎن را آوردﻧﺪ و ﻫﻴﭻ ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺟﻨﺎزه ﻣﺘﻼﺷﻰ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد.

 

‫ﻣﺤﻞّ دﻓﻦ اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪﺑﺰرﮔﻮار در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع)، ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪا، ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺳﻴ‪ﺪﻣﺤﻤ‪ﺪﭘﻮرﻧﻘﻰ در ﻗﺴﻤﺘﻰ از وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: از ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ

 

‫ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻏﻔﻠﺘﻰ در اﻃﺎﻋﺖ از اواﻣﺮ اﻣﺎم ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺮوزى از آنِ ﻣﺎﺳﺖ. ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان

 

‫از اﻳﻦ اﻧﻘﻼب و ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ دﻓﺎع ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺎﺿـﺮ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و ﻧﮕﺬارﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻰ

 

‫ﺧﺪاﻳﺎن و ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ، آﺑﺮو و ﺣﻴﺜﻴ‪ﺖ ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ را ﻟﻜّﻪ دار ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.

عبارت های آشنا (قسمت دوم)

در پشت خاکریزها به اصطلاحاتی برخورد می کردیم که به قول خودمان تکیه کلام دلاوران روز و پارسایان

 

شب بود. عبارت های آشنایی که در ضمن ظاهر طنز آلود مفهوم تذکر دهنده به همراه داشت. تعدادی از

 

این عبارت های آشنا را با هم مرور می کنیم.

 

5- آر. پی. جی یلخی:

 

گلوله آرپی جی ساخت ایران؛

 

گلوله ای که در مقایسه با نوع خارجیش از قدرت فوق العاده ای برخودار بود و از هر نقطه که به هدف می

 

خورد منفجر می شد. توفیقی نمی کرد که از سر یا پهلو بخورد. تا وقتی که سوخت و خرج داشت می

 

رفت، از حداقل 300 متر تا بیش از 1100 متر. هیچ وقت نظیر گلوله آرپی جی های خارجی در مسافت

 

معینی روی هوا منفجر نمی شد و نمی افتاد. خلاصه، وضع مشخصی نداشت و مثل خیلیها حساب و

 

کتاب سرش نمی شد. راه خودش را می رفت، یلخی یلخی. و در روبرو شدن با دشمن و نقل و انتقالات

 

او بی ترمز بی ترمز.

 

6- فیلتر شهادتت مبارک:

 

فیلتر های خراب و تو رفته و غیر قابل استفاده ای که گاز شیمیایی را از خود عبور می دادند و بعضی فیلتر

 

های ساخت خودمان که مرغوبیت کافی نداشتند، بچه ها تا چشمشان به این نوع فیلترها می افتاد،

 

می گفتند: بچه ها فیلتر شهادتتان مبارک! یا به برادری که احیاناً از روی ناچاری از آنها استفاده می کرد

 

می گفتند: برادر شهادتت مبارک. 

 

7- همای رحمت

 

تیر و فشنگ؛

 

تعبیری است نزدیک به «رحمت الهی» که برای ترکش به کار می رود. و غالباً به تیرو فشنگی گفته می

 

شود که باعث جراحت است و رحمت و مغفرت و شهادت را با خود می آورد. همایی که بر سر و روی

 

دوش هر که نشست، او را به سعادت ابدی می رساند، نه سعادتی که گاه هست و گاه نیست . معنی

 

دیگری است از سبب خیر شدن عدو، و اقبال به زخمی که دوست می زند و از هزار مرهم التیام بخشتر

 

است و لاجرعه نوشیدن جام بلایی که ساقی آن عشق است.

 

8- دانشگاه امام حسین:

 

جبهه جنگ با دشمن بعثی.

 

همانجا که درسش عشق، مدرکش شهادت و معلمش آقا و مولا حسین (ع) است. ردیهایش به قول خود

 

بچه ها، جا مانده ها و وامانده های از کاروانی هستند که رو سوی کربلا دارد و دانشجویانش، جان بر

 

کفان بسیج، لشکر مخلص خدا هستند که به تعبیر پیر انقلاب و پدر امت اما (ره) «دفتر تشکیل آن را همه

 

مجاهدان از اولین تا آخرین امضا نموده اند». دانشگاهی که هر روز آن روز ابتلا و امتحان نهایی است.

 

شرط راه افتادن به آن ایمان است و نمره الف را در آن پیوسته به اخلاص می دهند.

باید عفت داشته باشیم

گاهی بهشت به بهای اندک می دهند

زندگینامه شهید محمدرضا پیله وران

 

ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠﻪوران - ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻦ - در دﻫﻢ ﺷـﻬﺮﻳﻮر ﻣـﺎه ﺳـﺎل 1345 در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑـﺎد

 

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﻛﻮدﻛﻰ آرام و ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﺑﺎزى

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ را ﺗﺎﺳﺎل 1355 در ﻣﺪرﺳﻪى ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻰ در ﮔﻨﺎﺑﺎد ﮔﺬراﻧﺪ. داﻧﺶ آﻣـﻮزى ﺳـﺎﻋﻰ ﺑـﻮد و

 

‫ﺗﻜﺎﻟﻴﻔﺶ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.

 

‫دورهى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ اﺑﻦ ﺳﻴﻨﺎ در ﺳﺎل 1359 ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد.

 

‫اﻳﺎم ﺑﻰﻛﺎرى را ﺑﻪ ﻣﻐﺎزهى ﭘﺪرش ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻋﻀﻮ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻮد.

 

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﺜﻞ ﻛﺘﺐ اﺳﺘﺎد ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى و ﺷﻬﻴﺪ دﺳﺘﻐﻴﺐ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد. ﺑـﻪ ﻛﺎرﻫـﺎى

 

‫ﺧﻄّﺎﻃﻰ و ﻧﻘّﺎﺷﻰ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪﺑﻮد.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ - دوﺳﺖﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﺧﻂّ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺮ ﺧﻮردار ﺑﻮد. ﺑﺮ روى دﻳـﻮار ﺷـﻌﺎر

 

‫ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ. در ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪا ﺑﺮ روى دﻳﻮار ﺷﻌﺎر ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﻪ وﺟﻪ اﷲ ﺗﻮﺳـﻂ اﻳـﺸﺎن ﻧﻮﺷـﺘﻪ

 

‫ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻫﻨﻮز آن ﺧﻂﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ.

 

‫ﺣﺠ‪ﺖاﷲ رداﺋﻰ - دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در دوران ﺟﻮاﻧﻰﻣﻦ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه آﻗـﺎى ﭘﻴﻠـﻪوران در

 

‫ﻧﻤﺎزﻫﺎى ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺮﻛﺖﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ و اﻣﺎم ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﺮاﺋﺖ ﻧﻤﺎزﻣﺎن را ﺗﺼﺤﻴﺢ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﺋﻤﻪى اﻃﻬﺎر(ع) داﺷﺖ. در ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﺐﻫﺎى ﻗﺪر، ﻣﺎه ﻣﺤﺮّم و ﺻﻔﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻏﻴﺒﺖ ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد؛ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﺴﻰ ﻏﻴﺒﺖ ﻛﻨﺪ.

 

‫از اﻓﺮاد ﺑﻰ ﺑﻨﺪ و ﺑﺎر و اﻓﺮادى ﻛﻪ ﻣﺬﻫﺐ و دﻳﻦ را ﺑﻪ ﺑﺎزى ﻣـﻰﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ ﻣﺘﻨﻔّـﺮ ﺑـﻮد. ﺑـﻪ ﻛـﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ

 

‫ﺑﺪﺣﺠﺎب ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺠﺎب ﺧﻮد را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد: ﻧﻤﺎز را ﺳﺮوﻗﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ. و ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮان ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺣﺠﺎب را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﺟﻠﺴﺎت دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ و ﻛﻤﻴﻞ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻋﻼﻗﻪى ﺷﺪﻳﺪى ﺑﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺟﻠـﺴﺎت

 

‫داﺷﺖ.

 

‫در دوران اﻧﻘﻼب ﺑﺮ روى دﻳﻮار ﺷﻌﺎر ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ. در ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻜﺒ‪ﺮﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ داﺷﺖ و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ

 

‫ﺑﻪ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻧﻮارﻫﺎى آﻗﺎى ﻛﺎﻓﻰ و ﭘﺨﺶ ﻧﻮارﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب در ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺮﻛﺖ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻰ داﺷﺖ. از ﻣﺆﺳ‪ﺴﻴﻦ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ

 

‫ﺑﻮد و ﻛﺎرﻫﺎى ﺳﻄﺢ ﭘﺎﻳﻴﻦ را ﺧﻮدش اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.

 

‫ﺑﺎ ﻓﻌ‪ﺎل ﺷﺪن ﺑﺴﻴﺞ ﺟﺬب اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺷﺪ و ﻛﺎرﻫﺎى ﻗﺒﻠﻰ را در ﺳﻄﺢ وﺳﻴﻊﺗﺮى ﺑﺮﮔـﺰار ﻣـﻰﻛـﺮد و ﺑـﻪ

 

‫ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻛﻼسﻫﺎى اﺧﻼق و ﭘﺨﺶ ﻓﻴﻠﻢ از ﺟﺒﻬﻪ و ﺗﻜﺜﻴﺮ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺑﺴﻴﺞ از ﺑﻨﻴﺎنﮔﺬاران ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻔﺘﺢ ﺑﻮد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠﻪوران ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﺨﻨﺎن اﻣﺎم، ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى و ﺑﻬﺸﺘﻰ در ﻣﻮرد ﭘﻴﺸﺒﺮد اﻫﺪاف اﻧﻘﻼب

 

‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﺑﺎ آزادﺷﺪن ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻧﻘﻼب ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﻛﻪ ﺑﻨﻰﺻـﺪر رﻳـﻴﺲ ﺟﻤﻬـﻮر ﺷـﺪ ﺑـﻪ او اﻇﻬـﺎر

 

‫ﺑﺪﺑﻴﻨﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻣﺨﺎﻟﻒﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ راه ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ آنﻫﺎ را ﻛﺸﻒ ﺣﻘﺎﻳﻖ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣـﺬﻫﺒﻰ

 

‫ﭼﻮن آﺛﺎر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬﺮى ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫دوران دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را در ﻣﺪرﺳﻪى ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﻰ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑﺎد آﻏﺎز ﻛـﺮد، اﻣ‪ـﺎ ﺳـﺎل 1360 در ﺳـﺎل دو‪م

 

‫دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. در اﻳﻦ زﻣﺎن ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل داﺷﺖ ﻛﻪ اﺑﺘﺪا در ﺟﺒﻬﻪﻫـﺎى

 

‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺣﻀﻮر ﭘﻴﺪا ﻛﺮد.

 

‫ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﺳﻼم، اﻧﻘﻼب، رﻫﺒﺮى و دﻓﺎع از ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻣﺎم ﺟﻬﺎد را ﻣﻘﺪ‪س ﺷﻤﺮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴ‪ﺖ از ﺣﺮف اﻣﺎم ﺟﺒﻬﻪ را ﺑـﺮ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ ﻣﻘـﺪ‪م

 

‫ﺷﻤﺮد. رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ را ﻳﻚ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫در ﻣﻮرد ﺟﻨﮓ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد: ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺎ ﻫﻢ در ﺟﺒﻬﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﭼﻮن در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣـﺎ

 

‫ﻧﻴﺎز ﻫﺴﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻣﺎدى را ﻣﺜﻞ درس و ﻏﻴﺮه ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻗﺮار دﻫﻴﻢ و ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﻧـﺮوﻳﻢ. ﻓﻌـﻼً ﺟﻨـﮓ

 

‫واﺟﺐﺗﺮ اﺳﺖ.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: درﺳﺖ را ﺑﺨﻮان. ﮔﻔﺖ: درس و ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺴﺖ وﻟﻰ ﺟﻨـﮓ و

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻰﺷﻮد و ﻓﻌﻼً ﺟﻨﮓ ﻣﻬﻢﺗﺮ اﺳﺖ.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﺧﺎﻟﻰﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ. اﻓـﺮاد را ﺑـﺮاى رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺗـﺸﻮﻳﻖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻓﺮدى ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻮد و اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧـﻮدش ﺟـﺬب ﻣـﻰﻛـﺮد. ﺑـﻪ

 

‫آنﻫﺎ ﺧﺪا، ﻗﺮآن و اﺳﻼم را ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻌﺪ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﺪ.

 

‫ﺻﺪام را دﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪهى اﺳﺘﻜﺒﺎر ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺿﺮﺑﻪ زدن ﺑﻪ اﻧﻘﻼب، ﺟﻨـﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠـﻰ را

 

‫ﺑﻪ وﺟﻮد آورد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠﻪوران زﻧﺪﮔﻰ را در ﺟﺒﻬﻪ دﻳﺪ و ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮدن اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮد.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ در ﻗﺴﻤﺖﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد؛ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ رزﻣﻨﺪهى ﻋﺎدى، ﻣﻌـﺎون اﻃّﻼﻋـﺎت -

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و ﻏﻮ‪اﺻﻰﻧﻴﺰ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻛﺮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺖﺑﺎﻻﻳﻰ ﻛﻪ داﺷـﺖ، او را ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣـﺴﺌﻮل

 

‫ﮔﺮوه اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدﻧﺪ. در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﺠﺪ ﻫﻤﻜﺎرى داﺷﺖ.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، ﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﻣﻰرﻓﺖ. اﮔﺮ آنﻫﺎ از ﻟﺤﺎظ ﻣـﺎﻟﻰ در

 

‫ﻣﻀﻴﻘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺸﻜﻞ آنﻫﺎ را رﻓﻊ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺧﺎﻧﻮاده ى ﺷﻬﻴﺪى ﻧﻘﻞﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑـﻪ دﻳـﺪن ﻣـﺎ آﻣـﺪه ﺑـﻮد از ﻧﻈـﺮ ﻣـﺎﻟﻰ ﻣـﺸﻜﻞ

 

‫داﺷﺘﻴﻢ. او ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻘﺪارى ﭘﻮل در زﻳﺮ ﻓﺮش ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪﺑﻮد ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛـﺴﻰ

 

‫ﺑﮕﻮﻳﺪ.

 

‫ﭼﻨﺪ روزى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، دوﺳﺖ داﺷﺖ از ﻫﻤﻪ ﺑﺴﺘﮕﺎن دﻳﺪن ﻛﻨﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ و ﺗﺎ ﺳﺎل 1365 در ﺟﺒﻬـﻪ و در اﻛﺜـﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎتﻫـﺎى ﻣﻬـﻢ ﺣـﻀﻮر

 

‫داﺷﺖ؛ از ﺟﻤﻠﻪ: ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 8 در ﺳﺎل 1364، ﻛﺮﺑﻼى 4 و ﻛﺮﺑﻼى 5 در ﺳـﺎل 1365 و ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﺑﺪر و ﻣﻴﻤﻚ. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و اﻟﻔﺠﺮ 8 در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻓﺎو ﻏﻮ‪اص ﺑﻮد.

 

‫اﻳﺸﺎن ﻋﻼﻗﻪى ﺷﺪﻳﺪى ﺑﻪﺑﻌﺪ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺟﻨﮓ داﺷﺖ و ﺟﻨﮓ را ﻋﺒﺎدت ﻣﻰداﻧﺴﺖ. ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑـﻪ

 

‫اﻣﺎم داﺷﺖ. ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪﻫﺎ و ﺳﺨﻨﺎن ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﻛﻪ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮد: ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻋﻤـﻞ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﺗﻮﺻﻴﻪﻫﺎى اﻳﺸﺎن را ﻓﺘﻮا ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در ﻣﺼﺎﺣﺒﻪاى در زﻣﺎن ﺣﻴﺎت ﮔﻔﺖ: از ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ و دوﺳﺘﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ ﭘﻴـﺮو ﻛﺎﻣـﻞ

 

‫دﺳﺘﻮرات اﻣﺎم ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻳﻜﻰ از ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻛﻪ اﻣﺎم زﻳﺎد ﺗﺄﻛﻴﺪ دارﻧﺪ، ﻣﻘﺪ‪م ﺑﻮدن ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮ ﺑﻘﻴﻪى ﻛﺎرﻫﺎﺳـﺖ

 

‫و ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰﻣﺎﻧﻨﺪ درس و ﻏﻴﺮه را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻗﺮار دﻫﻴﻢ و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﻢ. اﮔﺮ دﺷﻤﻦ ﺑـﺮ ﻣـﺎ ﻣـﺴﻠّﻂ

 

‫ﺷﻮد ﺣﺘّﻰ ﺗﺨﺼ‪ﺺ ﻣﺎ ﺑﻰﻓﺎﻳﺪه اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ اﻣﺎم ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: ﺗﻨﻮر ﺟﻨﮓ را ﮔﺮم ﻧﮕﻬﺪارﻳﺪ. از ﺷﻤﺎ

 

‫ﻣﺮدم ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﺪ. اﻣﺎم را او‪ﻟﻴﻦ و آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺄﻣﻦ و ﺳﺮﭘﻨﺎه ﺧﻮد ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻰاﺣﺘﺮاﻣﻰ و ﻳﺎ ﺗﻮﻫﻴﻨﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻣﺎم و اﻧﻘﻼب ﻣﻰﻛﺮد، آن ﻣﻜﺎن را ﺑـﻪ ﻧـﺸﺎﻧﻪى اﻋﺘـﺮاض

 

‫ﺗﺮك ﻣﻰﻧﻤﻮد. در ﺗﻤﺎم زﻣﻴﻨﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎى اﻣﺎم ﮔﻮش ﻓﺮا ﻣﻰداد. ﺣﺘّﻰ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣـﻪاش ﻣـﺮدم را

 

‫ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ از اﻣﺎم دﻋﻮت ﻛﺮده اﺳﺖ. دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ راه ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺎز ﺷﻮد ﺗـﺎ رﻫﺒـﺮ ﺧﻮﺷـﺤﺎل

 

‫ﺷﻮد. او ﺑﺎ اﻓﺮاد ﻣﺬﻫﺒﻰ و روﺣﺎﻧﻴ‪ﺖ ارﺗﺒﺎط داﺷﺖ.

 

‫ﻛﺎرﻫﺎى ﻋﺒﺎدى را ﺑﻪ دور از ﺟﻤﻊ و ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻰ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد و ﻓﻘﻂ در ﺟﻬﺖ ﻛﺴﺐ رﺿـﺎى ﺧـﺪا ﺑـﻮد.

 

‫ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶ را ﺑﻪ دور از ﭼﺸﻢ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﻋﺒﺎﺳﻌﻠﻰ ﭘﻮر ﻳﻌﻘﻮب - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻋﺒﺎدتﻫﺎﻳﺶ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺑـﻮد. ﮔـﺎﻫﻰ اوﻗـﺎت ﻛـﻪ

 

‫ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻴﺪار ﻣﻰﺷﺪم اﻳﺸﺎن را در ﺣﺎل ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰدﻳﺪم. در ﺣﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ ﺧـﻮاب ﺑﻮدﻧـﺪ

 

‫اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و از ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ دور ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. در ﻣﺮاﺳﻢ دﻋﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻤﺎز ﺷﺐﻫﺎى او ﻣـﻮرد ﺗﻮﺟ‪ـﻪ

 

‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻮد.

 

‫از رﻳﺎ و ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ دور ﺑﻮد. ﺣﺘّﻰ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑﺎد اﻋـﺰام ﻧـﺸﺪ،

 

‫ﺑﻠﻜﻪ از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎنﻫﺎى اﻃﺮاف ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ؛ ﭼﻮن دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻳﺎﻳﻰ ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫در زﻣﺎن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺪ‪ و ﺣﺪود ﻫﺮ ﭼﻴﺰى را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ ﻛـﺎر ﺑـﻪ

 

‫ﺧﻮﺑﻰ ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد و ﺳﻌﻰﺑﺮ اﻳﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻣﺤﻮ‪ل ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ.

 

‫ﻓﺮدى ﺑﺴﻴﺎر ﺷـﺠﺎع ﺑـﻮد و در ﺟﻨـﮓ از ﺧـﻮد رﺷـﺎدتﻫـﺎى ﻓﺮاواﻧـﻰ ﻧـﺸﺎن داد. ﻛـﺴﻰ ﺑـﻮد ﻛـﻪ در

 

‫درﮔﻴﺮىﻫﺎى او‪ﻟﻴﻪ ﺑﺮ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠّﻂ ﺑﻮد و ﺗﺮﺳﻰ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧـﻮردارى از اﻳﻤـﺎن ﻗـﻮى ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﺷﺠﺎع ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻋﺒ‪ﺎﺳﻌﻠﻰ ﭘﻮر ﻳﻌﻘﻮب - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺪر ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿـﺎ ﭘﻴﻠـﻪوران ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان

 

‫ﻏﻮ‪اص ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ ﺑﻮد. ﻣﺎ ﺣﺪود 24 ﻳﺎ 25 ﻧﻔﺮ از ﮔﺮدان ﺧﻂﺷﻜﻦ ﺑﻮدﻳﻢ. در ﺑﺪو ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت - ﻣـﻮﻗﻌﻰ ﻛـﻪ

 

‫ﺑﻪ ﺧﻂ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﻧﺰدﻳﻚﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﻴﻢ - ﻳﻜـﻰ از اﻓـﺮادى ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺎ روﺣﻴ‪ـﻪ

 

‫ﻣﻰداد، ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﭘﻴﻠﻪوران ﺑﻮد؛ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺘﻮﺳ‪ـﻞ ﺷـﻮﻳﺪ و از او ﻛﻤـﻚﺑﺨﻮاﻫﻴـﺪ. در اﻳـﻦ

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت او ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ داﺷﺖ ﺿﺪ‪ﻫﻮاﻳﻰ ﻛﻪ در ﺳﻤﺖ ﭼـﭗ آﺑـﺮاهى ﻣﻨﻄﻘـﻪى ﻫـﻮر ﻗـﺮار داﺷـﺖ از ﻛـﺎر

 

‫ﺑﻴﻨﺪازد ﻛﻪ ﻣﻮﻓّﻖ ﺷﺪ اﻳﻦﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ. و اﮔﺮ ﺿﺪ‪ ﻫﻮاﻳﻰ از ﻛﺎر ﻧﻤﻰاﻓﺘﺎد، ﻣﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﺎد‪هى ﺑﺪر

 

‫ﺑﺮﺳﻴﻢ و ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻰﺧﻮردﻳﻢ و آﺑﺮاه ﺑﺎز ﻧﻤﻰﺷﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺷﻌﺎر ﻣﻰدادﻧﺪ و ﻋﻤﻞ ﻧﻤـﻰﻛﺮدﻧـﺪ ﻣﺘﻨﻔّـﺮ

 

‫ﺑﻮد. در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻛﻠّﻪﻗﻨﺪى اﻳﺸﺎن از ﻧﻴﺮوﻫﺎى اﻃّﻼﻋﺎﺗﻰ ﺑﻮد. در آن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر درد دل

 

‫ﻛﺮد و از اﻓﺮادى ﻛﻪﺷﻌﺎر ﻣﻰدادﻧﺪ و ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﮔﻠﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﺑﺎﻳـﺪ ﺣـﺮف و ﻋﻤـﻞ

 

‫ﻳﻜﻰ ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫اﻳﺸﺎن در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 4 - در ﺳﺎل 1364 - ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ ﻛﻪ دوران ﻧﻘﺎﻫـﺖ را در اﻫـﻮاز ﮔﺬراﻧـﺪ و

 

‫ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﻮﻧﺪ، ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن آن دوران دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

‫او ﻳﻚ رزﻣﻨﺪهى ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﻨﺎ و ﻳﻚ ﺗﺤﻠﻴﻠﮕﺮ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻮد. اﮔﺮ ﺧﻼﻓﻰ از ﻛﺴﻰ ﻣﻰدﻳﺪ ﺑﺎ ﻳـﻚ ﻣﻨﻄـﻖ و

 

‫روش درﺳﺖ او را ﺗﻮﺟﻴﻪﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ را در ﻣﻨﻄﻘﻪﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪى ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى ﺧﻮاﻧﺪن ﻗـﺮآن و ورزش ﺷـﻨﺎ

 

‫ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﺑﺤﺮانﻫﺎ و ﻣﺸﻜﻼت ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﺑﻘﻴ‪ﻪ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﻜﻼت دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻣﺸﻜﻼﺗﺶ را ﻧﺰد ﻛﺴﻰ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻰﻛﺮد.

 

‫در ﻛﺎرﻫﺎى ﺟﻤﻌﻰ ﭘﻴﺶﻗﺪم ﺑﻮد. در اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎﺳﻌﻠﻰ ﭘﻮر ﻳﻌﻘﻮب - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻨﮕﺮ ﻣـﻰﺳـﺎﺧﺘﻴﻢ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺴﺌﻮل ﮔﺮوه ﺑﻮد وﻟﻰ در ﻫﺮ ﻛﺎرى ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺳﺮﻛﻴﺴﻪﻫﺎ را ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺎك داﺧﻞ آنﻫﺎ

 

‫ﻣﻰرﻳﺨﺖ. ﻣﺜﻞ ﻳﻚ رزﻣﻨﺪهى ﻋﺎدى ﻫﺮ ﻛﺎرى را اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. ﻳﻜﻰ از رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﺷـﻤﺎ اﻳـﻦ

 

‫ﻛﺎرﻫﺎ را اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻴﺪ؟ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻰ دارم؟ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻣـﺴﺌﻮل و

 

‫ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺌﻮل وﺟﻮد ﻧﺪارد.

 

‫از ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت ﺑﺎرز اﻳﺸﺎن. وﻗﺎر، ﺻﺒﺮ، ﺳﻜﻮت و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻓﺮدى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﻮد. ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﺮد

 

‫و ﻛﻤﺘﺮ ﺣﺮف ﻣﻰزد.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آن روز ﺻﺒﺢ ﺧﺮوس ﺧﻮان از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم و زﻧﺒﻴـﻞ را ﺑﺮداﺷـﺘﻢ ﺗـﺎ ﺑـﺮاى

 

‫ﺧﺮﻳﺪ ﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﺑﺮوم. در را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻢ، ﺑﺎ ﺻﺤﻨﻪ ﻋﺠﻴﺒﻰ روﺑﻪ رو ﺷﺪم. ﭘﺴﺮم ﺟﻠﻮى

 

‫درﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد، در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺳـﺎﻛﺶ را روى زاﻧﻮﻫـﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ و ﺳـﺮش را روى آن

 

‫ﻗﺮارداده ﺑﻮد، ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد. از دﻳﺪن اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻳﻜﻪ ﺧﻮردم. او ﺑﻌﺪ از ﻣﺎهﻫـﺎ از ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺑـﺮاى ﻣﺮﺧـﺼ‪ﻰ

 

‫آﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﻴﺪارش ﻛﺮدم و ﺳﺮش را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ؛ ﺑﻰ اﺧﺘﻴﺎر ﮔﺮﻳﺴﺘﻢ. دﻟﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻨﮓ ﺷـﺪه ﺑـﻮد.

 

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺴﻠّﻂ ﺷﺪم، ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎدرﺟﺎن، ﭼﺮا ﭘﺸﺖ در ﺧﻮاﺑﻴﺪه اى؟ ﭼﺮا در ﻧﺰدى و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ

 

‫ﻧﻴﺎﻣﺪى؟ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ: دﻳﺸﺐ ﺳﺎﻋﺖ دو ﻧﺼﻒ ﺷﺐ رﺳﻴﺪم ﭼﺮاغﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺣﺪس زدم ﺑﺎﻳـﺪ

 

‫ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻛﻠﻴﺪ را ﻫﻢ ﮔﻢ ﻛﺮده ﺑﻮدم؛ دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪارﺗﺎن ﻛﻨﻢ؛ ﭘـﺸﺖ در ﻧﺸـﺴﺘﻢ و از

 

‫ﺧﺴﺘﮕﻰ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد. اﻳﻦﺣﺮف را ﻛﻪ زد، ﺑﺎز ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﻳﻢ را ﻓﺸﺮد. دوﺑﺎره او را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:

 

‫ﺗﻮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺎزك دﻟﻰﭼﻪ ﻃﻮر در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﻣﻰﺟﻨﮕﻰ؟ ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﻚﻫﺎﻳﻢ را ﭘـﺎك ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ:

 

‫ﺟﻨﮓ، ﻣﻦ در ﺟﺒﻬﻪ ﺟﻨﮓﻧﻤﻰﻛﻨﻢ. ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى رزﻣﻨﺪهﻫﺎ ﭼﺎﻳﻰ ﻣﻰرﻳﺰم، ﻇﺮفﻫـﺎ و ﻟﺒـﺎسﻫﺎﻳـﺸﺎن را

 

‫ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ. ﻣﻦ آنﺟﺎ ﻛﺎرهاى ﻧﻴﺴﺘﻢ، ﻓﻘﻂ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻟﺸﻜﺮم. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﻧﺰن. ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ در

 

‫آنﺟﺎ ﻫﺴﺘﻰ و ﺑﻪ رزﻣﻨﺪهﻫﺎﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﻨﻰ، ﺧﻮدش ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ. اﺟﺮت ﺑﺎ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع). ﺑﻌﺪ از

 

‫ﻣﺎهﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد، ﻓﻘﻂ ﭼﻬﺎر روز ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ رﻓﺖ. آﺧﺮﻳﻦﺑﺎرى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳـﺖ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود او را از زﻳﺮ ﻗﺮآن ﻋﺒﻮر دادم. ﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪى زﻧﺪﮔﻰ ﻫﻤـﺎن ﻣﻮﻗـﻊ ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﺑـﻮد. او

 

‫ﻗﻮل داد ﻛﻪ دﻓﻌﻪى ﺑﻌﺪﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ از ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ، ﻣﺎ را از ﺧﻮاب ﺑﻴـﺪار ﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ او را ﺑﺒﻴﻨـﻴﻢ. ﺑﻌـﺪ از

 

‫ﻣﺎهﻫﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت او را آوردﻧﺪ.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود ﻛﺘﺎبﻫﺎى درﺳـﻰاش را ﺑـﺎ ﺧـﻮد

 

‫ﺑﺮد ﺗﺎ در آنﺟﺎ درس ﺑﺨﻮاﻧﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑـﻮد، ﮔﻔـﺖ: ﻣـﻦ ﻣـﺎﻳﻠﻢﻛـﻪ ازدواج ﻛـﻨﻢ. ﻣـﻦ از

 

‫دوﺳﺘﻢ ﻧﺎﻣﻪاى را ﺑﺎﻳﺪﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. دوﺳﺘﻢ ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳـﺎﻧﻰ، ﺑـﻪ ﺗـﻮزن

 

‫ﻣﻰدﻫﻨﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى آن ﺧﺎﻧﻮاده رﻓﺘﻴﻢ، ﻣﺎدر آن دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮ ﻣـﺎ ﻣﺎﻳـﻞ ﺑـﻪ ازدواج ﺑـﺎ ﻳـﻚ

 

‫ﺟﺎﻧﺒﺎز اﺳﺖ؛ اﮔﺮ اﺳﺘﺨﺎره راه داد، اﺷﻜﺎﻟﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠﻪوران ازدواج ﻛﻨـﺪ. وﻟـﻰ اﺳـﺘﺨﺎره

 

‫راه ﻧﺪاد و ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ و دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﺷﻬﻴﺪﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ او ﻳﻚ ﻟﺒﺎس ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻠﻨﺪى ﺑﺮ ﺗـﻦ

 

‫دارد و در ﺻﺤﺮاى ﺑﻰﻛﺮاﻧﻰ اﻳﺴﺘﺎده؛ ﻫﺮﭼﻪ او را ﺻﺪا زدم از ﻣﻦ دورﺗﺮ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﻣﺮﺿﻴﻪ ﭘﻴﻠﻪوران - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺒﻮر ﺑﻮد؛

 

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد. در ﻳﻚﺣﺎل و ﻫﻮاى دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮد. از ﭼﻬﺮهى اﻳﺸﺎن ﺻﻔﺎ و ﺧﻠـﻮص ﻧﻴ‪ـﺖ را

 

‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻰ.

 

‫آﺧﺮﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻳﺶ اﻳﻦﺑﻮد: از رﻳﺎ ﺑﻪ دور ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑـﺮاى اﻧﻘـﻼب و ﻧﻈـﺎم ﺟﻤﻬـﻮرى اﺳـﻼﻣﻰ ﺗـﻼش

 

‫ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را دﻳﺪم، در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد. ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑﻴﺎﻳﻢ. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻛﺎرى ﻧﺪارﻳﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﺳﻼم ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهام ﺑﺮﺳـﺎﻧﻴﺪ و

 

‫ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪ و ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﺣﺠ‪ﺖ اﻟﻠّﻪ رداﺋﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻬﺮان در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻛﻠّﻪ ﻗﻨﺪى ﻛـﻪ از ﻃـﺮف ﻟـﺸﻜﺮ

 

‫21 اﻋﺰام ﺷﺪه و در ﻗﺴﻤﺖ دﻳﺪهﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮدم. در آن ﺟﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪم از ﻃﺮف ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﭼﻨﺪ

 

‫ﺗﺎ رزﻣﻨﺪه ﻣﻰآﻳﻨﺪ و در ﺑﻴﻦ آن ﻫﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﭘﻴﻠﻪوران را دﻳﺪم؛ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم، ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از ﻣـﺎهﻫـﺎ

 

‫اﻳﺸﺎن را ﻣﻰدﻳﺪم. ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻣﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻـﺤﺒﺖ و درد دل ﻛـﺮدﻳﻢ. او از

 

‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻤﻰآﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ را ﺑﺮاى ﻧﻴﺎﻣﺪن ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰآوردﻧﺪ، ﮔﻠﻪﻣﻨـﺪ ﺑـﻮد.

 

‫اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﺎﺑﻮد.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎﺳﻌﻠﻰ ﭘﻮرﻳﻌﻘﻮب - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ. 24 ﺳﺎﻋﺖﻣﺎﻧﺪه ﺑـﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺪر ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻫﻮر رﺳﻴﺪﻳﻢ. در آن ﺟﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿـﺎﭘﻴﻠـﻪوران از ﻛـﺴﺎﻧﻰ

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﺟﺎ ﻏﺴﻞﺷﻬﺎدت ﻛﺮد. ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﻫﻮا ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮد ﺑﻮد، ﺑﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ: ﻫـﻮا ﺳـﺮد اﺳـﺖ

 

‫ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮرﻳﺪ. ﮔﻔﺖ: اﺷﻜﺎﻟﻰ ﻧﺪارد اﮔﺮ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردم ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻣﻰﻛﻨﻢ.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ از ﻧﺤﻮهى ﺷﻬﺎدت ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻪ ﻧﻘـﻞ از ﻳﻜـﻰ از دوﺳـﺘﺎن ﺷـﻬﻴﺪ ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﻛﺮﺑﻼى ﭘﻨﺞ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى دﺳﺘﻪى ﺧﻂ ﺷﻜﻦ ﺑﻮد. ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻌﺪ از اﻳـﻦ ﻛـﻪ

 

‫ﻣﻮاﻧﻊ را از ﺳﺮ راه ﺑﺮﻣﻰداﺷﺖ، ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪى اﺟﺎزه ﻋﺒﻮر ﻣﻰداد. در ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت از ﻧﺎﺣﻴـﻪى ﭘﻬﻠـﻮ ﻣـﻮرد

 

‫اﺻﺎﺑﺖ ﭼﻨﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ، وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ اداﻣﻪى رزﻣﺶ ﺷـﻮد. وﻗﺘـﻰ آﺧـﺮﻳﻦ

 

‫ﻗﻮاﻳﺶ را از دﺳﺖ داد و ﺣﻠﻘﻪى ﻣﺤﺎﺻﺮهى دﺷﻤﻦ ﺗﻨﮓﺗﺮ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ دﺳـﺘﻮر ﻋﻘـﺐ ﻧـﺸﻴﻨﻰ داد.

 

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺒﺮﻧﺪ، وﻟﻰ او ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد و ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر داد او را ﭘﺸﺖ ﺑـﻪ

 

‫ﻛﻮه وروﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﻢ و ﺧﻮد ﺳﺮﻳﻌﺎً ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ. ﻣﺎ دﺳﺘﻮر ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﺧﻮد را اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮدﻳﻢ و

 

‫ﺳﺮﻳﻌﺎً ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺗﺮك ﻧﻤﻮدﻳﻢ. ﻣﻦ ﻧﮕﺮان اﻳﺸﺎن ﺑﻮدم و ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ او را ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮدم. ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ روى

 

‫زﻣﻴﻦ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد، ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻓﺸﻨﮓ دﻓﺎع ﻛﺮد و وﻗﺘﻰ ﻣﻬﻤ‪ﺎﺗﺶ ﺗﻤﺎم ﺷـﺪ، ﺑـﺮاى اﻳـﻦ ﻛـﻪ اﺳـﻴﺮ

 

‫ﻧﺸﻮد ﺑﺎ ﺳﻨﮓ و ﻛﻠﻮخ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪى ﺳـﺎﻟﻢ در ﺑـﺪﻧﺶ

 

‫ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد و در ﺧﻮن ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻰﺧﻮرد، ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠـﻪوران در ﺷـﺐ ﺷـﻬﺎدت ﺣـﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤـﻪى زﻫـﺮا(س) و در ﺗـﺎرﻳﺦ 24/10/1365، در

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 و در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪﺳﺮ ﺑﻪ درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ آﻣﺪ.

 

‫و ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻳﺸﺎن ﭘﺲ از ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ، در ﺑﻬﺸﺖ ﻗﺎﺳﻢ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑﺎد ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﺣﺴﻦ ﭘﻴﻠﻪوران ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﺎدت او ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ راه او را اداﻣﻪ دﻫﻴﻢ و اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن او را از

 

‫دﺷﻤﻨﺎن ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ.

 

‫ﻋﻠﻰ اﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﺎدت او ﻣﺎ را ﺑﻪ آن ﻫﺪﻓﻰ ﻛﻪ داﺷﺘﻴﻢ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺣـﻀﻮرى

 

‫ﻓﻌ‪ﺎلﺗﺮ در ﺟﺒﻬﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﻣﺎ ﺟﻮاﻧﺎن اﻳﻦ اﻣ‪ﺖ ﺑﺎ اﻟﻬﺎم از ﭘﻴﺎمﻫﺎى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﻣﺎﻣﻤـﺎن

 

‫ﺟﺎن ﺑﺮﻛﻒ ﻧﻬﺎده، ﺑﺮاى ﻫﺪﻓﻰ ﻣﻘﺪ‪س و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪﻳﻢ. آﻣﺪﻳﻢ ﺗﺎ اﻳـﻦ ﮔﻔﺘـﻪى

 

‫ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﻮرد ﻣﺎ ﺗﺤﻘّﻖﭘﺬﻳﺮد ﻛﻪ ﻣﺮا ﻳﺎرى ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺷـﻤﺎ را ﻧﻴـﺰ ﻳـﺎرى ﻛـﻨﻢ. ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ آﻣـﺪﻳﻢ ﺗـﺎ

 

‫ﺗﺰﻛﻴﻪى ﻧﻔﺲ ﻛﻨﻴﻢ و ﺷﺎﻳﺪﻟﻴﺎﻗﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت - اﻳﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﻌﺎدت - ﻧﺼﻴﺒﻤﺎن ﮔـﺮدد

 

‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﺎ را در ﺟﻮار رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﭙﺬﻳﺮد. اﮔﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﻌﺎدت ﻧﺼﻴﺒﻢ ﺷﺪ، از ﭘـﺪر

 

‫و ﻣﺎدر و دﻳﮕﺮان ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﻛﻪ ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﻧﮕﺮﻳﻴﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻴﺪ و ﺷﺎدى ﻛﻨﻴﺪ، در

 

‫اﻳﻦ ﺻﻮرت روح ﻣﻦ ﺷﺎد ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.

 

‫و در ﺑﺨﺸﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﺑﻪ ﻫﻤﻪى ﺷﻤﺎ ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان وﺻـﻴ‪ﺖﻣـﻰﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ ﻧﻤـﺎز، روزه و

 

‫دﻋﺎﻫﺎ را ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺮك ﻧﻜﻨﻴﺪ. دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺎ اﻧﻘﻼب ﻣﻬﺪى(ﻋﺞ) اﻳﻦ اﻣﺎم ﻋﺰﻳـﺰ را ﺑﺮاﻳﻤـﺎن ﻧﮕـﻪ

 

‫دارد و ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﻓﺮج آﻗﺎ اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) را ﻧﺰدﻳﻚ و اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ را ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﺪ.