شهید هنرور باوجدان

 

ﻣﻬﺪى ﻫﻨﺮور ﺑﺎوﺟﺪان، ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﺒﺎﺳـﻌﻠﻰ، در ﻳﻜـﻢ ﺑﻬﻤـﻦ ﻣـﺎه ﺳـﺎل 1340، در ﺟـﻮار ﻣﻠﻜـﻮﺗﻰ اﻣـﺎم

 

‫ﻫﺸﺘﻢ(ع) ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 

‫از ﻛﻮدﻛﻰ ﺻﻔﺎت ﺧﺎص اﺧﻼﻗﻰ، او را از دﻳﮕﺮان ﻣﻤﺘﺎز ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ. ﺻـﺪاﻗﺖ، راﺳـﺘﮕﻮﻳﻰ، درﺳـﺘﻜﺎرى،

 

‫اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺗﻮﺳﻞّ ﺑﻪ اﺋﻤﻪ از اﺑﺘﺪا در اﻋﻤﺎق وﺟﻮدش رﻳﺸﻪ دواﻧـﺪه ﺑـﻮد. زﻳﺮﻛـﻰ و ﺑﺎﻫﻮﺷـﻰ و

 

‫اﺳﺘﻌﺪاد ﻓﺮاواﻧﺶ، ﻧﺎم او را در ﻃﻰ ﭼﻬﺎرﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﻣﺪرﺳﻪ ﺳﺠﺎدﻳ‪ﻪ، زﺑﺎﻧﺰد ﻣﻌﻠّﻤﻴﻦ و اوﻟﻴﺎ ﻛـﺮده

 

‫ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺪارس دوﻟﺘﻰ ﻣﺪرك ﻋﻠﻮم ﻗﺮآﻧﻰ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷـﺘﻨﺪ، از ﺛﺒـﺖﻧـﺎم او در ﻛـﻼس ﭘـﻨﺠﻢ

 

‫ﺧـﻮددارى ﻛﺮدﻧـﺪ و او ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ ﻧـﺎراﺣﺘﻰ ﺗـﺮك ﺗﺤـﺼﻴﻞ ﻛـﺮد. ﺑـﺮادرش - ﻫـﺎدى - در اﻳـﻦ ﻣـﻮرد

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﺎل او ‪ل و دوم و ﺑﻌﺪ ﺳﺎل ﺳﻮم و چهارم را درس خواندیم  درمدرسه سجادیه

 

ﻋﻠﻮم - ﻛﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آﻗﺎى ﻋﺎﺑﺪزاده ﺑﻮد - ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮدﻳﻢ و وﻗﺘﻰ ﻧﺎم اﻳﻦ ﻣﺪرﺳﻪ را ﺑﺮدﻳﻢ ﺑـﺮاى اداﻣـﻪ

 

‫ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﻣﺪارس دوﻟﺘﻰﻣﺎ را ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدﻧﺪ. ﻣﻬﺪى ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺪرﺳـﻪ ﻋﻠـﻮم را

 

‫ﮔﺬراﻧﺪه اﻧﺪ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻰﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰروم....

 

ﻣﻬﺪى ﻫﻨﺮور از زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻦّ ﺗﻜﻠﻴﻒ رﺳﻴﺪ، واﺟﺒﺎﺗﺶ را ﺑﻪﻃﻮر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠـﺎم ﻣـﻰداد و اﻳﻤـﺎن و

 

‫ﺧﻠﻮﺻﺶ زﺑﺎﻧﺰد ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮد. در دوران اﻧﻘﻼب ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ دﻳﮕﺮ اﻣ‪ ‪ﺖ ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷـﺮﻛﺖ

 

‫داﺷﺖ و ﭘﺲ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب ﻫﻤﻮاره ﺑﺎ ﺗﻮﻃﺌﻪﻫﺎى ﻣﺴﺘﻜﺒﺮﻳﻦ و ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و در

 

‫اﻳﻦ راه آزار ﻓﺮاوان دﻳﺪ. ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻮﻛﺲ ﺑـﻪ دﻫـﺎﻧﺶ، ﻧـﻴﻢﺷـﻜﻦ ﺷـﺪن ﭼﻬﺎردﻧـﺪان، ﭘﺎﺷـﻴﺪن ﻧﻤـﻚ در

 

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ و ﺑﺮﻳﺪن دﺳﺘﺎﻧﺶﺑﺎ ﺗﻴﻎ، از ﺟﻤﻠﻪ اﻳﻦ آزارﻫﺎ ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮش در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻫﻤﭽﻮن ﻛﻮﻫﻰ در ﺑﺮاﺑﺮ ﮔﺮوﻫﻜﻬﺎى ﺿﺪاﻧﻘﻼب ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد و دﻳـﺮى

 

‫ﻧﭙﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﮔﺮوﻫﻜﻬﺎى ﺿﺪاﻧﻘﻼب - از ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﮔﺮوهﻫﺎى راﺳﺖ و ﭼـﭗ - ﻧـﺎمِ ﻣﻬـﺪى

 

‫ﻫﻨﺮور را در ﻓﻬﺮﺳﺖﺳﻴﺎه ﺧﻮد ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ و در ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺑـﺖ ﻣﻬـﺪى را ﺑـﻪ ﻗـﺼﺪ ﻛُـﺸﺖ ﻣـﻀﺮوب

 

‫ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﻳﻜﻰ از اﻳﻦ درﮔﻴﺮﻳﻬﺎ ﻓﻚ‪ او ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد.

 

‫ﺑﺮادرش - ﻫﺎدى - در ﻣﻮرد آرزوﻫﺎى او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻬﺪى آرزو داﺷﺖ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ از ﺑﻴﻦ ﺑـﺮود

 

‫و دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﺑﺮود و ﻳﻚ رزﻣﻨﺪه ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ و دﻳﮕـﺮ اﻳﻨﻜـﻪ ﺑـﺎ راه اﻧـﺪاﺧﺘﻦ ﻳـﻚ ﻛﺎرﮔـﺎه

 

‫ﺗﻮﻟﻴﺪى ﮔﺮوﻫﻰ از ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﻰﻛﺲ و ﻛﺎر را ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﮕﻤﺎرد.

 

‫او از اﺑﺘﺪا ﺿﻤﻦ درﮔﻴﺮى ﺑﺎ ﺿﺪاﻧﻘﻼﺑﻴ‪ﻮن داﺧﻠﻰ، ﺿﺮورت ﺣﻀﻮر در ﺻـﺤﻨﻪﻫـﺎى ﻧﺒـﺮد ﻛﺮدﺳـﺘﺎن را

 

‫ﻻزم دﻳﺪ و در ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﮕﻰ از ﻃﺮﻳﻖ ﮔﺮوه رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﺴﺠﺪِ ﻛﺮاﻣﺖ - ﻛﻪ او‪ﻟﻴﻦ ﮔﺮوه اﻋﺰاﻣﻰ از ﻣﺸﻬﺪ

 

  ‫ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎى ﻧﺒﺮد ﺑﻮد - ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن اﻋﺰام ﺷﺪ و ﻧﺰدﻳﻚ ﻳﻚ ﺳﺎل در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻣﺎﻧﺪ.

 

‫ﭘﺪرش در ﻣﻮرد ازدواج او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻬﺪى ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ: ﻫـﺮ ﻛـﺲ ازدواج ﻛﻨـﺪ،

 

‫ﻧﺼﻒِ دﻳﮕﺮ دﻳﻨﺶ را ﺣﻔﻆ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ازدواج ﮔﺮﻓﺖ. او در ﺑﻴـﺴﺖ ﺳـﺎﻟﮕﻰ ﺑـﺎ ﺧـﺎﻧﻢ

 

‫ﺑﻰﺑﻰزﻫﺮا ﻇﺮﻳﻒ ازدواج ﻛﺮد و ﺣﺎﺻﻞ ﺳﻪ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك، ﻓﺮزﻧﺪ دﺧﺘﺮى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻓﻬﻴﻤﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ

 

‫در ﺳﺎل 1364 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 

‫ﻓﻬﻴﻤﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ آن زﻣﺎن دو ﺳﺎل ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، وﻟﻰ آﻧﭽﻪ ﻳﺎدم ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺪرم ﻣﺮا ﺳﻮار ﻣﻮﺗﻮر

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪرﺑﺰرگ و ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ. ﻳﺎدم اﺳﺖ ﻳﻚ روز ﻛﻪ ﻣﺮا ﺳﻮار ﻛﺮد و ﻛﻨﺎر ﻳﻚ ﺑﻮﻟﻮار

 

‫ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ - ﻛﻪ در وﺳﻂ آن ﭼﻨﺪ ﮔﻞ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ - ﻣﻦ اﺻﺮار داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﮔﻞ ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻜﻦ، وﻟـﻰ او

 

‫ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺑﺎﺟﺎن ﮔﻨﺎه دارﻧﺪ و ﺧﺸﻚ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﻠﻬﺎ را ﺑﻜﻨﻴﻢ.

 

‫در ﺧﺎﻧﻪاى ﻣﺤﻘّﺮ زﻧﺪﮔﻰﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪان ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن را ﺑـﺎ ﺧـﻮردن آش

 

‫ﺳﺎدهاى ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ و ﻟﻘﻤﻪ اﺿﺎﻓﻰ را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻰداد. ﭘﺎى ﻣﺎدر را ﻣﻰﺑﻮﺳـﻴﺪ و اﺟـﺮ اﻟﻬـﻰ را ﻧـﺼﻴﺐ

 

‫ﺧﻮد ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮ اﺣﺘﺮام ﻓﺮاوان ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و از ﺧﻮردن و ﭘﻮﺷﻴﺪن ﭼﻴﺰﻫﺎى ﮔﺮان ﻗﻴﻤﺖ ﭘﺮﻫﻴـﺰ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﻫﻤﻮاره ﺗﻮﺻﻴﻪﻣﻰﻛﺮد در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺳﺮاف ﻛﺮد و ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪان را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴـﺮﻳﻢ و

 

‫ﺗﺎ ﺳﺮﺣﺪاﻣﻜﺎن در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮش در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﻣﻬﺪى ﻛـﻪ در ﺟﺒﻬـﻪ ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪه ﺑـﻮد، ﭘـﺲ از

 

‫ﻣﺮﺧﺺﺷﺪن از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ آﻣﺪ. ﻫﻮا ﺧﻴﻠﻰ ﺳﺮد ﺑﻮد و ﻣﺎ ﻫـﻢ ﻣﻘـﺪار ﻛﻤـﻰ ﻧﻔـﺖ در ﺧﺎﻧـﻪ

 

‫داﺷﺘﻴﻢ. دوﺳﺖ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﻛﺎرﮔﺎه رﻳﺨﺘﻪﮔﺮى دارﻳﺪ و در آن ﻧﻔﺖ وﺟﻮد دارد، ﻗﺪرى ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ. وﻟﻰ او ﮔﻔﺖ: ﻛﺎرﮔﺎه ﻣﺎلِ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل اﺳﺖ و ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﻘﺪار ﻧﻔﺘﻰ را ﻛﻪ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ

 

‫دوﺳﺘﺶ داد و ﺑﻪ ﻣﻦﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﻢ و ﺑﭽ‪ﻪ را ﻫﻢ ﺧﻮب ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺨﻮرﻳﻢ.

 

‫ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ - ﺑﻪﻧﺎم ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻔﺮد - در ﻣﻮرد او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻬﺪى ﭘﻴﺮو ﺧﻂّ اﻣﺎم(ره) ﺑﻮد و

 

‫ﻣﻮﺿﻌﺶ ﻣﻮﺿﻊ اﻣﺎم(ره) ﺑﻮد و در ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻛﻪ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ ﻫﻤﺎن اﺟﺘﻤﺎع ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫و ﺟﻨﮓ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﺎﻣﻼً ﮔﻮش ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم(ره) ﺑﻮد.

 

‫او ﻃﻰﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﻧﺒﺮد، ﭼﻨﺪﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. در ﺳﺎل 1360 ﻛﻪﺗﻮﺳـﻂ دﺷـﻤﻦ ﭘـﺎﺗﻜﻰ اﻧﺠـﺎم

 

‫ﺷﺪه ﺑﻮد، ﭘﺸﺖ و دﺳﺘﺎﻧﺶﭘﺮ از ﺗﺮﻛﺶ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﻬﺎﻳﺶ ﻫﻨﮕﺎم اﻋﺰام ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن

 

- در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺧﻮد ﺑﻪﺷﺪ‪ت ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد - ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﺠﺮوﺣﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺳﻴﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1361 ﺑﺮ اﺛﺮ اﻧﻔﺠﺎر ﻣﻴﻦ، از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﭼﺸﻢ و ﭘﺮده ﮔﻮش آﺳﻴﺐ دﻳﺪ و اﺣﺘﻤﺎل ﻛﻮرى و ﻛـﺮى او

 

‫ﻣﻰرﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﺪاوﻧﺪﭘﺲ از ﺑﻬﺒﻮدى دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ.

 

‫در ﺳﺎل 1362 در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﻠّﻪﻗﻨﺪى واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ از ناحیه پا به شدت ﻣﺠﺮوح ﺷـﺪ.که پس از

 

‫اﻋﺰام ﺑﻪ اﺻﻔﻬﺎن و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ و ﻋﻤﻠﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ روى دوﭘﺎى او اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺣﺪود دو ﺳﺎﻧﺖ از ﭘـﺎى

 

‫ﺧﻮد را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻣﻮارد و ﺑﺎ ﭘﺎى ﻣﺠﺮوح و ﺑـﺎ وﺟـﻮد ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﮔـﺮﻓﺘﻦ ﻋـﺼﺎ، ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ رﻓﺖ و در ﺣﺎﻟﻰﻛﻪ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﭘﺮ از ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻮد، ﺳﻼح رزم را زﻣﻴﻦ ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷـﺖ و ﺣﺎﺿـﺮ ﺑـﻮد

 

‫ﺗﻤﺎم ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ را ﺑﺮاى ﻣﺎﻧﺪن در ﺟﺒﻬﻪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨـﺪ. او ﭼﻨـﺪﻳﻦ ﺑـﺎر دﻳﮕـﺮ ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪ. دﻛﺘـﺮ اﻳـﺸﺎن

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ او را در اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﺑﺮده ﺑﻮدﻳﻢ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻰﻫﻮش ﺑﻮد، ﻫﻤﻮاره ﺻﺪا ﻣﻰﻛﺮد: ﻣﻬـﺪى

 

‫ﺟﺎن ﻳﻚﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﻰآﻳﻰﺑﺒﻴﻨﻤﺖ.

 

‫ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ اﻣﻴﻦزادﮔﺎن در ﻣﻮرد ﺷﺠﺎﻋﺖ اﻳﻦ ﺳﺮدار ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﻛـﺮﺑﻼى 5 و ﭘـﺸﺖ اروﻧـﺪ

 

‫ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ. اﻳﺸﺎن را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻪ ﺗﻦ از اﺳﺮاى ﻋﺮاﻗﻰ ﻣﻰآﻳﻨﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺳﺮﻧﻴﺰه

 

‫اﺳﻴﺮ و ﺧﻠﻊ ﺳﻼح ﻛﺮده ﺑﻮد.

 

‫اﻳﻦ ﺳﺮدار ﺷﻬﻴﺪ در ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺘﻢ ﺗﻴﺮﻣﺎه ﺳﺎل 1366، در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺟﺰﻳﺮه ﻣﺠﻨﻮن

 

‫ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎﻛﺶ در ﺑﻬﺸﺖ رﺿـا(ع)در ﻛﻨـﺎر دﻳﮕـﺮ ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﺶ ﺑـﻪ

 

‫ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

 

 {‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:

 

‫ﻫﺪﻓﻢ از ﺣﻀﻮر در ﺳﻨﮕﺮ و ﻧﺒﺮدم ﺑﺎ ﻣﺰدوران ﺑﻌﺜﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺟﻬﺖ اﻧﺠـﺎم وﻇﻴﻔـﻪ و ﻓﻘـﻂ و ﻓﻘـﻂ

 

‫ﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪاﺳﺖ.

 

‫ﻟﺤﻈﻪاى ﺑﻪ ﺧﻮد ﻳﺄس راه ﻧﻤﻰدﻫﻢ و آن ﻗﺪر ﺑﺎ ﺑﻌﺜﻴ‪ﻮن ﻣﻰﺟﻨﮕﻢ ﻛﻪ ﻳﺎ ﭘﻴﺮوزى و ﻳﺎ ﺷـﻬﺎدت ﻧـﺼﻴﺐ

 

‫ﻣﻦ ﺷﻮد. ﻣﻦ در روﻳﺎروﻳﻰﺑﺎ ﺻﺪ‪اﻣﻴﺎن ﻛﺎﻓﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ: اﺳﻼم زﻧﺪه ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ، ﻣﮕـﺮ ﺑـﻪ ﻛـﺸﺘﻪ

 

‫ﺷﺪن و ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ و اﻣﺜﺎل ﻣﻦ. ﭘﺲ اى ﻣﺰدوران ﺑﻌﺜﻰ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻣﺮا.}