زندگینامه شهید علیرضا آزمایش

 

ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ آزﻣﺎﻳﺶ - ﺳﻮ‪ﻣﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺣﺴﻦ- در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺒﺪﻛﺎووس و ﺑـﻪ ﺳـﺎل 1341 در ﺧـﺎﻧﻮادهاى

 

 ‫ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 

‫ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ در ﻛﻮدﻛﻰ ﺑﺮاى ﻓﺮاﮔﻴﺮى ﻗﺮآن و اﺣﻜﺎم ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ رﻓﺖ و ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓـﺖ. در اﻳ‪ـﺎم

 

 ‫ﻛﻮدﻛﻰ ﺑﻪ ورزش ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻛﺸﺘﻰ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد. وى ﺗﺤﺼﻴﻼت اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﮔﺮﮔﺎن آﻏﺎز ﻛﺮد.

 

‫در ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ ﻧﺴﺒﺖﺑﻪ اﺟﺮاى ﻓﺮاﻳﺾ دﻳﻨﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺷﺎ ﺑﻮد؛ ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛـﺮد ﻗﺒـﻞ از

 

‫ﺳﻦّ ﺗﻜﻠﻴﻒ، در ﻣﺎه رﻣﻀﺎن روزه ﺑﮕﻴﺮد. ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﻋﻠﻴﺮﺿـﺎ وﻗﺘـﻰ ﻛـﻮدﻛﻰ

 

‫ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮد، ﺳﺤﺮﻫﺎى ﻣﺎه رﻣﻀﺎن ﺑﻴﺪار ﻣﻰﺷﺪ و روزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. اﻣ‪ﺎﭼﻮن ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ و ﺗـﺸﻨﮕﻰ را

 

‫ﻧﺪاﺷﺖ، ﺑﻴﻦ روز ﺑﻪﻣﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ روزهام را ﺑﺨـﻮرم، اﻣ‪ـﺎﺧﻴﻠـﻰ ﮔﺮﺳـﻨﻪام. ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﺑـﻪ او

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖﻛﻪ روزهات را ﺑﺸﻜﻨﻰ. اﻣ‪ﺎ روزه ﻛﻠّﻪ ﮔﻨﺠﺸﻜﻰﺑﮕﻴﺮ و ﭼﻮن ﺧﻮردن ﺧﺮﻣﺎ در

 

‫ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن ﺛﻮاب دارد، ﭼﻨﺪ ﺧﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰات ﺑﺮﻃﺮف ﺷﻮد. او ﭼﻨﺪ ﺧﺮﻣﺎ ﻣـﻰﺧـﻮرد و

 

 در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮردن ﻏﺬا روزهاش را ﺧﺮاب ﻛﻨﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ آزﻣﺎﻳﺶ دوره اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﮔﺮﮔﺎن ﺑﺎ ﻣﻮ‪ﻓﻘﻴ‪ﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و در ﻛﻨﺎر ﺗﺤـﺼﻴﻞ، در ﻣﻐـﺎزه

 

ﻧﺠ‪ﺎرى ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺶ ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻛﺎر ﻛﺮد.

 

‫او در اﻳﻦ ﺳﻦّ ﻛﻢ، ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ارزﺷﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴ‪ﺎس ﺑـﻮد و ﻫـﻢ از ﻧﻈـﺮﺷﺨـﺼﻴﺘﻰ از ﺳـﻦّ

 

‫ﺧﻮدش ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪدر دوران دﺑـﺴﺘﺎن از ﻣـﻦ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺗـﺎ

 

‫ﻛﻼﺳﺶ را ﻋﻮض ﻛﻨﻢ و ﻋﻠّﺖ آن را ﻫﻢ وﺿﻊ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﻮﺷﺶ ﻣﻌﻠّﻢ ذﻛﺮ ﻛﺮد. ﻋﻼوه ﺑﺮ آن در ﻣﺪرﺳـﻪ

 

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدرم ﻓﻠﺞ اﺳﺖ و ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاى ﺳﺆال از درﺳﻬﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ. ﻋﻠّﺘﺶ ﻫﻢ اﻳـﻦ ﺑـﻮد

 

‫ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺑﺎﻣﻌﻠّﻤﻴﻦ ﻣﺮد ﻛﻪ در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺮﺧﻮردى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.« ﺷﻬﻴﺪ دوره راﻫﻨﻤـﺎﻳﻰ

 

‫را در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮﻣﺸﻬﺪ ﺳﭙﺮى ﻛﺮد.

 

‫در ﺳﺎل 1353 و زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ ﺗﻨﻬﺎ دوازده ﺳـﺎل داﺷـﺖ، از ﻧﻌﻤـﺖ ﭘـﺪر ﻣﺤـﺮوم ﺷـﺪ و ﭘـﺲ از

 

‫ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻚ ﺳﺎل و ﻧﻴﻢﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮد. رﻓﺘﺎر او ﺑﺎ ﻣﺎدر و ﺧـﻮاﻫﺮ و ﺑـﺮادراﻧﺶ

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب و ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﭘﺪرش اﻳﻦ ﻣﺤﺒ‪ﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده اﻓـﺰاﻳﺶ

 

‫ﻳﺎﻓﺖ.

 

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ را ﺑﻴﺸﺘﺮﺑﺎ ورزش ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ. در ﻣﻘﻄﻊ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﻘﻼب ﺷﺮوع ﺷﺪ

 

‫و او ﻫﻢ ﻓﻌ‪ﺎﻻﻧﻪ در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﭘﺲ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب، ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣـﺸﻐﻮل ﺷـﺪ و

 

ﭘﺲ از ﻛﺴﺐ دﻳﭙﻠﻢ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

‫ﻗﺒﻞ از ﺟﻨﮓ در رﺷﺘﻪﻛُﺸﺘﻰ در ﺳﻄﺢ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن و اﺳﺘﺎن از اﻓﺮاد ﻣﻄﺮح ﺑﻮد و ﻣﻘﺎﻣﺎﺗﻰ ﻛـﺴﺐ ﻛـﺮد.

 

ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﻣﺘﻨﻮ‪ﻋﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ، اﻣ‪ﺎ ﺑﻌﺪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﺷﻬﻴﺪ دﺳﺘﻐﻴﺐ را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻼت دﻳﮕﺮان ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎ ﻧﺒﻮد و ﺗﻼش وى ﺑﺮاى رﻓﻊ ﮔﺮﻓﺘﺎرى و ﻣﺸﻜﻞ دﻳﮕﺮان ﻗﺎﺑﻞ

 

‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﻮد؛ ﻣﺜﻼً وﻗﺘﻰﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﺪ، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اﻳﺸﺎن ﺳﺮ ﻣﻰزد و آﻧﻬﺎ را در ﺣـﻞّ

 

‫ﻣﺸﻜﻼت ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ اﺑﺘﺪا در ﻣﺨﺎﺑﺮات ﺗﻴﭗ 221 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺳﭙﺲ ﺑﻪ واﺣﺪ اﻃّﻼﻋﺎت - ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت

 

‫ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ رﻓﺖ.

 

‫در ﺳﺎل 1362 - ﻛﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ - ﺑﺮادر اﻳـﺸﺎن ﻣﻔﻘـﻮداﻷﺛﺮ ﺷـﺪ، اﻣ‪ـﺎ ﺷـﻬﻴﺪ ﺑـﺎ ﻛﻤـﺎل

 

‫ﺧﻮﻧﺴﺮدى و ﺻﺒﺮ ﺧﻴﻠﻰ راﺣﺖ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در دﻫﻪ ﻓﺎﻃﻤﻴ‪ـﻪ - ﻛـﻪ

 

‫در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺰادارى ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﺷﺪ - زﻣﺎن ذﻛﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖِ ﻣﻨﺒﺮى ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ آﻣﺪ و ﺧﻴﻠﻰ راﺣﺖ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺣﻤﻴﺪرﺿﺎﻣﻔﻘﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺷـﺪه ﻳـﺎ اﺳـﻴﺮ ﻳـﺎزﺧﻤﻰ

 

‫ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ اﺻﻼً ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮدت را اﻣﻴﺪوار ﻛﻨﻰ ﻛﻪ او زﻧﺪه اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻰ و

 

ﺻﺒﺮ را ﭘﻴﺸﻪ ﻛﻨﻰ.

 

‫اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻮاده را ﺑﻪ ﺻﺒﺮ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭘﻴﺮو اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) و ﺣﻀﺮت

 

‫زﻳﻨﺐ(س) ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﭼﻪﺑﻼﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ آﻧﻬﺎ آﻣﺪ و ﺻﺒﺮ ﻛﺮدﻧﺪ؛ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ و ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻌـﺪ از

 

‫ﺷﻬﺎدﺗﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ. ﻫﻤﻪ روزى ﻣﻰﻣﻴﺮﻳﻢ. ﻫﻴﭻ ﻛﺲ در دﻧﻴﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪه و ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ. ﻣـﺎدر ﺷـﻬﻴﺪ در

 

ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎدر ﺟﺎن، داغ ﺟﻮان ﺳﺨﺖ اﺳﺖ. و او ﺟﻮاب ﻣﻰدﻫﺪ:

 

ﻣﺮغ ﺑﺎغ ﻣﻠﻜﻮﺗﻢ ﻧﻴﻢ از ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺎك                                    ‫ﭼﻨﺪ روزى ﻗﻔﺴﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ از ﺑﺪﻧﻢ

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺰ ﻓﺮدى ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﺪرت ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﺷﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺒﺴ‪ﻢﺑﺮ ﻟﺒﻬـﺎﻳﺶ ﺑـﻮد. ﻏﻼﻣﺮﺿـﺎ

 

‫ﺳﺎﻟﻢ - از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ - در اﻳﻦ ﺑﺎره ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪم ﻛﻪ ﻋـﺼﺒﺎﻧﻰ ﺷـﻮد و ﮔـﺎﻫﻰ ﻛـﻪ

 

‫ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ در اﻧﺠﺎم دادن وﻇﻴﻔﻪﺷﺎن ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻳﺎدآورى ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺷـﻤﺎ ﻛـﻪ

 

‫ﻫﺴﺘﻴﺪ و وارث ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ و اﮔﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮد ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ از روى ﻏﺮور و ﺧﺸﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﺨﻮاﻫـﺪ

 

‫ﺧﻮدش را ارﺿﺎ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﺎن ﺗﻜﻠﻴﻔﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣـﺴﺌﻮل ﺑـﺮ دوش ﺧـﻮد اﺣـﺴﺎس

 

ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﺳﺎل 1364 ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺎون ﮔﺮدان ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد را اداﻣﻪ داد. در اﻳﻦ ﻣـﺪ‪ت

 

 اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎى ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ در ﮔﺮدان زﻳﺮ ﻧﻈﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد.

 

‫در ﺳﺎل 1365، در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 4 ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد و ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و در ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﺑـﺴﺘﺮى ﺷـﺪ، اﻣ‪ـﺎ

 

‫ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪﺟﺮاﺣﺎت و زﺧﻤﻬﺎى او اﻟﺘﻴﺎم ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎس ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن و ﻋـﺼﺎ آﻣـﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰرﻏﻢ اﻳﻨﻜﻪ دﻛﺘﺮﺑﻪ او اﺟﺎزه ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻧﺪاده ﺑﻮد،ﺑﻪ ﺟـﺎى اﻳﻨﻜـﻪ در ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﺑـﺴﺘﺮى ﺷـﻮد، ﺑـﻪ

 

‫ﭘﺎدﮔﺎن ﺣﻤﻴﺪﻳ‪ﻪ و ﺳﭙﺲ ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺎﻻى ﺳﺮﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ. زﻳﺮا ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛـﺮﺑﻼى 5 در ﻣﻨﻄﻘـﻪ

 

‫ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺣﺰباﻟﻠّﻪ ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﺳـﻨﮕﻴﻦﺗـﺮى ﺑـﺮ دوش

 

 ‫داﺷﺖ.

 

‫ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ از اﻳﻨﻜﻪ در ﮔﺮدان ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ - ﻛﻪ از ﮔﺮداﻧﻬﺎى ﺧﻄّﺸﻜﻦ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛـﺮﺑﻼى 4 ﺑـﻮد - ﺗﻌـﺪاد

 

‫زﻳﺎدى از ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ و دوﺳﺘﺎن ﻣﺜﻞ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﺒﻮب ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﺧﻴﻠﻰﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﭼـﺮا ﻣﺠـﺮوح

 

ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻧﺮﺳﻴﺪه اﺳﺖ.

 

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم در 5 ﺑﻬﻤﻦ 1365 و ﭘﺲ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 - در ﺣﺎﻟﻰﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺧـﻂّ را ﺑـﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎى

 

‫ﺟﺪﻳﺪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﺪﻫﻨﺪ - ﺑﺎ اﻧﻔﺠﺎر ﺧﻤﭙﺎرهاى ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ. ﻳﻜـﻰ از ﻫﻤﺮزﻣـﺎن ﺷـﻬﻴﺪ درﺑـﺎره ﻧﺤـﻮه

 

‫ﺷﻬﺎدت او ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت در ﺳﻨﮕﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ. ﺳـﺎﻋﺖ ﺣـﺪود 9/5 ﺻـﺒﺢ ﺑـﻮد و

 

‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﻰﺧﻮردﻳﻢ؛ ﺧﻂﻫﻢ آرام ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﻰﺳﻴﻢ اﻃّﻼع دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮدان ﻋﻘـﺐ ﺑﺮﮔـﺮدد و ﺧـﻂّ را

 

‫ﺗﺤﻮﻳﻞ دﻫﺪ. ﺷﻬﻴﺪ آزﻣﺎﻳﺶﺧﻴﻠﻰ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد؛ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻬﺎدت دوﺳﺘﺎن و ﻫﻢ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﺮا او ﺷﻬﻴﺪ

 

‫ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. ﻟﺬا ﺑﻠﻨﺪﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ را ﻣﺮﺗّﺐ ﻛﻨﺪ، ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎد ﺧﻤﭙﺎرهاى در ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺳﻨﮕﺮ ﻣـﺎ

 

‫- ﻛﻪ ﺳﻘﻒ ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻨﻔﺠﺮﺷﺪ. ﭘﺲ از ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺘﻦ ﮔﺮد و ﺧـﺎك، دﻳـﺪﻳﻢ ﻛـﻪ او روى زﻣـﻴﻦ اﻓﺘـﺎده و

 

 ‫ﺗﺮﻛﺸﻬﺎى زﻳﺎدى ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﺧﻮرده ﺑﻮد. ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻬﺎدت او ﻣﺒﻬﻮت ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ.

 

‫ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎك ﺷﻬﻴﺪ ﭘﺲ از ﺗﺸﻴﻴﻊ، در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﻣﺸﻬﺪ و در ﻛﻨﺎر دﻳﮕﺮ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده

 

 ‫ﺷﺪ.

کوچک شمردن گناه