زندگینامه شهید هاشم بندار
ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻨﺪار - ﻓﺮزﻧﺪﻣﺤﻤﻮد - در ﺑﻴﺴﺖ و دوم ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣـﺎه ﺳـﺎل 1344 در روﺳـﺘﺎى ﺣـﺴﻴﻦ آﺑـﺎد
ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪ.
ﻛﻮدﻛﻰ ﭘﺮ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎى ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻘﻴﻪ را ﻣﻰﺧﻨﺪاﻧﺪ.
ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎ دل - ﻣﺎدرش - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻬﺎر - ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻢ ﺑـﻪ ﻛـﺮﺑﻼ
ﺑﺮوم. اﻏﻠﺐ دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن را وﻋﺪهى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ و زﻳﺎرت ﻣـﻰداد. در ﻣـﺎه ﻣﺤـﺮّم و ﺻـﻔﺮ در
ﻫﻴﺄتﻫﺎى ﺳﻴﻨﻪزﻧﻰ ﺷﺮﻛﺖﻣﻰﻛﺮد و از ﻋﺰاداران اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮد.
در روز ﻋﺎﺷﻮرا و ﺗﺎﺳﻮﻋﺎ در ﺗﻌﺰﻳﻪ ﺧﻮاﻧﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻰ از ﺑﭽﻪﻫﺎى اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ)ع( و
ﻳﺎ ﻳﻜﻰ از ﻃﻔﻼن ﻣﺴﻠﻢ)ع( ﺑﻮد.
در ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﭘﺪرش ﻓﻮت ﻛﺮد و او ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دﻳﮕﺮ ﺑﺮادراﻧﺶ در ﻣﻐﺎزه ى ﭘﺪر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﺪ.
ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﻫﻤﺎن ﺑﭽﮕﻰ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﺎﺋﻞ را رﻋﺎﻳـﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﺑـﺎ ﺧـﻮاﻫﺮ زاده اش ﻛـﺸﺘﻰ
ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻮن او ﺳﻪﺳﺎل داﺷﺖ و ﺳﻴﺪ ﺑﻮد، ﺧﻮدش را ﻋﻤﺪاً ﺑﻪ زﻣـﻴﻦ ﻣـﻰاﻧـﺪاﺧﺖ ﺗـﺎ او ﻧﺎراﺣـﺖ
ﻧﺸﻮد.
ﺻﻐﺮى ﺑﻨﺪار - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺳﻴﺪ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻫﻤﺴﺮم و ﺑﭽ ﻪﻫﺎﻳﻢ
ﺳﻴﺪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﺮ وﻗﺖ آنﻫﺎ را ﻣﻰدﻳﺪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺳﻼم ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻬـﺎر ﺳـﺎﻟﻪ
ﺑﻮد، ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ﻣﻌﺮﻓﺖ و ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪم - ﻛﻪ دو ﺳﺎل اﺧﺘﻼف ﺳﻨّﻰ داﺷﺖ - ﺑﺎزى ﻣﻰﻛـﺮد و ﺑـﻪ
او ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: او ﺳﻴﺪ اﺳﺖ.
ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.
دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى آﺳﺘﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﺖ ﻓﻌﻠﻰ و دوره ى دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را در ﻣﺪرﺳﻪى ﻣﺪرس ﻣﺸﻬﺪ
ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺗﺤﺼﻴﻼت دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴـﻪ
ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ.
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب ﻋﻀﻮ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮد. ﻛﺘﺎبﻫـﺎى ﻣـﺬﻫﺒﻰ، ﺷـﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬـﺮى و ﻣﺤﻤـﻮد
ﺣﻜﻴﻤﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.
اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﻪ ورزشﻫﺎى ﺷﻨﺎ، ﻓﻮﺗﺒﺎل و ﻛﻮﻫﻨﻮردى ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ.
ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻛﺎر در ﻣﻐﺎزه ى ﭘﺪرش درس ﻧﻴﺰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴﺖﻣﻰداد. در ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن ﺣﻀﻮر ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ. در دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ، ﺗﻮﺳﻞ و ﻛﻤﻴﻞ ﺷﺮﻛﺖ
ﻣﻰﻛﺮد و ﻳﻜﻰ از ﻓﻌﺎلﺗﺮﻳﻦ اﻓﺮاد ﺣﺎﺿﺮ در اﻳﻦ ﺟﻠﺴﺎت ﺑﻮد.
ﻣﺸﻜﻼت را ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻞ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﻴﻦ ﻛﻤـﻚ ﻣـﻰرﺳـﺎﻧﺪ. ﻣـﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨـﻰ را
رﻋﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﻤﺲ ﻣﻰداد. ﺻﻠﻪى رﺣﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰآورد.
او از اﻓﺮادى ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﻣﺰاﺣﻤﺖ اﻳﺠﺎد ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻧﺎراﺣـﺖ ﺑـﻮد. ﺑـﺎ
آنﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎﺑﻪ راه راﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻧﺪ.
ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻨﺪار ﻓﺮدى ﻣﻌﺎﺷﺮﺗﻰ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ، ﺧﻮش اﺧﻼق و ﺧﻮﺷﺮو ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻛﺴﻰ از او ﻧﺎراﺣـﺖ
ﻧﺒﻮد.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﺧﻼق و رﻓﺘﺎر او ﻃﻮرى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺘّﻰ ﭘﻴﺮﻣﺮد 70 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ او ﺳﻼم ﻣﻰﻛﺮد.
ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد، ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ
ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻦ او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻣﻰﺑـﺮدم. ﻳـﻚ روز در ﺗﻈـﺎﻫﺮاﺗﻰ ﻛـﻪ در راه آﻫـﻦ ﺑـﻮد،
ﻣﺄﻣﻮران رژﻳﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﺎز اﺷﻚآور ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛـﻪ
ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻤﺎن ﺑﺎز ﻧﻤﻰﺷﺪ. او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎدر، ﻧﺘﺮﺳﻰ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ. و ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻴﻢ ﺑـﺎ ﻛﻤـﻚ
ﻣﺮدم از آن ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ.
او ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد، در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺮ روى دﻳﻮارﻫﺎ ﺷﻌﺎر
ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ. او در درﮔﻴﺮىﻫﺎى ﻧﻬﻢ و دﻫﻢ دى ﻣﺎه و 22 ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه ﺣـﻀﻮر داﺷـﺖ. ﺑـﻪ ﭘﺨـﺶ اﻋﻼﻣﻴـﻪ
ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم را در داﺧﻞ ﻣﻨﺎزل ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ.
ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ در ﺑﺴﻴﺞ ﻓﻌ ﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺷﺐﻫﺎ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣـﻰﭘﺮداﺧـﺖ.
ﻣﺴﺌﻮل آﻣﻮزش ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ اﺳﻠﺤﻪﺷﻨﺎﺳﻰ را آﻣﻮزش ﻣﻰداد.
او ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ آنﻫﺎ را اﺻﻼح ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻋﻘﻴﺪهاى ﻣﺨـﺎﻟﻒ
ﺑﺎ اﻧﻘﻼب داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻫﻢ ﻋﻘﻴـﺪه ﺑﺎﺷـﻨﺪ. ﻋﻼﻗـﻪى
زﻳﺎدى ﺑﻪ اﻣﺎم داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺷﺪت از اﻣﺎم و اﻧﻘﻼب ﺣﻤﺎﻳﺖ و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑـﺎ ﺿـﺪاﻧﻘﻼﺑﻴﻮن درﮔﻴـﺮ
ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﺮﻣﻰﺧﺎﺳﺖ. ﺑﺮاى ﻣﺒـﺎرزه ﺑـﺎ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ و ﺿـﺪ اﻧﻘﻼﺑﻴﻮن ﭼﻨـﺪﻳﻦ ﺑـﺎر ﺑـﻪ
ﻛﺮدﺳﺘﺎن اﻋﺰام ﺷﺪ. ﻣﺨﺎﻟﻒ اﻳﺪهﻫﺎى ﺑﻨﻰﺻﺪر ﺑﻮد.
در 14 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﺳﻨّﺶ ﺑﺮاى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻛﻢ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﭙﻰ ﺷﻨﺎﺳـﻨﺎﻣﻪاش
را دﺳﺖﻛﺎرى ﻛﺮد ﺗﺎﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ روز ﺑﺮﮔﻪاى را ﭘـﻴﺶ ﻣـﻦ آورد و ﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎدر، اﻳـﻦ ﺑﺮﮔـﻪ را اﻣـﻀﺎ ﻛـﻦ.
ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮاى ﺧﻮاﻫﺮم ﻧﺦ ﺗﻌﺎوﻧﻰ ﺑﮕﻴﺮم. ﻣﻦ ﻫﻢ آن ﺑﺮﮔﻪ را اﻣﻀﺎ ﻛﺮدم. ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻢ ﺑـﻪ
ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم. ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻦ دروغ ﮔﻔﺘﻰ. ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ دروغ ﻣـﺼﻠﺤﺘﻰ اﺳـﺖ و ﺷـﻤﺎ ﮔﻔﺘـﻪ ﺑﻮدﻳـﺪ: اﮔـﺮ
ﻫﻤﻪى ﺷﻤﺎ (ﺑﭽﻪﻫﺎ) ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوﻳﺪ ﻣﻦ ﻧﺎراﺿﻰ ﻧﻴﺴﺘﻢ. ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ و اﻓﺘﺨﺎر ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ
ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروﻳﻢ. اوﻟﻴﻦﺑﺎر از ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗـﻪاش
ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ، اﻃﺎﻋﺖ از اﻣﺮ رﻫﺒﺮى، ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﻧﺪاى اﻣﺎم، دﻓـﺎع از دﻳـﻦ و اﺳـﻼم ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ
رﻓﺖ.
ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ اﻧﻘﻼب ﺣﻔﻆ ﺷﻮد و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬارﻳﻢ اﻳﻦ ﻛﺸﻮر ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﺑﻴﻔﺘﺪ.
در ﻣﺼﺎﺣﺒﻪاى در ﻣﻮرد ﺟﻨﮓ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ: ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن اﺳـﺖ. اﮔـﺮ ﻗﻠـﺐ از ﻛـﺎر
ﺑﻴﻔﺘﺪ، ﺗﻤﺎم اﻋﻀﺎى ﺑﺪن از ﻛﺎر ﻣﻰاﻓﺘﻨﺪ. اﮔﺮ در ﺟﻨﮓ ﺧﻠﻠﻰ وارد ﺷﻮد، ﻛﺸﻮر ﺳﻘﻮط ﻣﻰﻛﻨﺪ ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ
ﺗﻼش ﻛﻨﻴﻢ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﻢ و اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻳﻢ.
در اﻛﺜﺮ ﻋﻤﻠﻴ ﺎتﻫﺎ از ﺟﻤﻠﻪ: ﻋﻤﻠﻴﺎت ام اﻟﺤﺴﻨﻴﻦ، ﻃﺮﻳﻖاﻟﻘﺪس، ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ، ﻓﺘﺢ ﺑﺴﺘﺎن، ﺷﻜﺴﺖ ﺣﺼﺮ
آﺑﺎدان، آزاد ﺳﺎزى ﺧﺮّﻣﺸﻬﺮ، رﻣﻀﺎن، ﺑﺪر، ﺧﻴﺒﺮ، واﻟﻔﺠﺮﻫﺎ و ﻛﺮﺑﻼﻫﺎ، ﭼﻪ در ﻟﺒﺎس ﻳﻚ ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻋﺎﺷـﻖ
اﻣﺎم و ﭼﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان رزﻣﻰ ﺷـﺮﻛﺖ داﺷـﺖ. دوره ى آﻣـﻮزش ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ای را در ﺗﻬـﺮان
ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد.
در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻴﺴﻴﻢﭼﻰ و ﻣﺪﺗﻰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. در ﻓﺘﺢ ﻗﻠّﻪﻫﺎى اﷲ اﻛﺒـﺮ در ﻛﻨـﺎر ﺷـﻬﻴﺪ ﭼﻤـﺮان و
ﻫﻤﺮزﻣﺎن دﻳﮕﺮ، ﺑﻴﺴﻴﻢﭼﻰﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان ﻟﻴﻠﺔاﻟﻘﺪر ﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان رزﻣﻰ
ﻣﺨﺎﺑﺮات را ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖ.
ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛـﻪﺟﻨـﮓ ﺑﺎﺷـﺪ در ﺟﺒﻬـﻪ ﻣـﻰﻣـﺎﻧﻢ.« او ﺑـﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿـﻊ و ﻓـﺮوﺗﻦ ﺑـﻮد. ذﻛـﺮ
ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﺶ او را رﻧﺞﻣﻰداد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ذﻛﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻫﻤﺮاه اﺳﻢ ﻟﺰوﻣﻰ ﻧﺪارد.
او ﭼﻪ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﻴﻢﭼﻰﺑﻮد و ﭼﻪ زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻰ داﺷـﺖ، ﻛﺎرﻫـﺎﻳﻰ ﻓﺮاﺗـﺮ از ﺣـﺪ
ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﺶ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻰداد. او ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿﻊ ﺑﻮد. ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ را ﺟﺎرو و ﭼﺎى درﺳﺖ ﻣﻰﻛﺮد.
ﻣﺤﻤﺪاﻣﻴﺮى - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻟﻴﻦ ﺑﺎر اﻋـﺰاﻣﻢ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ در واﺣـﺪ ﻣﺨـﺎﺑﺮات ﺑـﻮدم. در
ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺣﻤﻴﺪﻳﻪى اﻫﻮاز ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻨﺪار را دﻳﺪم ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻣﺨـﺎﺑﺮات را ﺑﺮﻋﻬـﺪه داﺷـﺘﻨﺪ و در ﺣـﺎل
ﺷﺴﺘﻦ ﻟﺒﺎسﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﺮﭼﻪ اﺻﺮار ﻛﺮدم ﻛﻪ اﺟﺎزه دﻫﻨﺪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛـﺎر را اﻧﺠـﺎم دﻫـﻢ،
ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ.
در ﺳﺎل 1362 ﻋﻀﻮ رﺳﻤﻰﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺷﺪ. ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎدل - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:
ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه را ﺑﭙﻮش ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه، ﻣﻘﺪس اﺳـﺖ. او ﻫﻤﻴـﺸﻪ
ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﺎده در ﺧﻴﺎﺑﺎن رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﻟﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺎده ﭘﻮش ﺑﻮد.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻴﺎ داﻣﺎدت ﻛﻨﻢ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﻌﻼً ﺟﺒﻬـﻪ و ﺟﻨـﮓ ﻣﻬـﻢﺗـﺮ
اﺳﺖ و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ راه ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺎز ﻧﺸﻮد و ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ را آزاد ﻧﻜﻨﻴﻢ، ازدواج ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ. ﺗـﺎ آﺧـﺮﻳﻦ ﻗﻄـﺮه ى
ﺧﻮن در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﻣﺎﻧﻢ و اﮔﺮ ﺟﻨﮓ ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﻓﺖ و ﻣﻦ زﻧﺪه ﺑﻮدم، آن ﻣﻮﻗﻊ ازدواج ﻣﻰﻛﻨﻢ.
اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﺑﻨﺪار ﺑﻪﻧﻘﻞ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻋﻤﻠﻴ ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 8 دﺳﺘﻮر ﻓﺘﺢ ﺗﭙﻪﻫﺎى
ﻛﻠّﻪ ﻗﻨﺪى ﺻﺎدر ﺷﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻨﺪار ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان ﺑﻮد. ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از ﺗﭙﻪﻫﺎ، دﺷﻤﻦ ﻧﻴﺰ از آن
ﺳﻮى ﺗﭙ ـﻪﻫﺎ در ﺣﺎل ﺑﺎﻻ آﻣﺪن ﺑﻮد. ﻣﺎ ده دﻗﻴﻘﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﻗﻠّﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ و ﺑـﺎ دراﻳـﺖ ﺧﺎﺻﻰ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻴﻢ
ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻳﻢ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ او ﻫﺎﺷﻢ ﺷﺶ ﻛﻠّﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ؛ ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺴﻴﻢﭼـﻰاى ﺑـﻮد ﻛـﻪ
ﺗﻤﺎم رﻣﺰﻫﺎى ﺑﻴﺴﻴﻢﻫﺎى ﻓﻌﺎل در ﻣﺤﻮر را ﺣﻔﻆ ﺑﻮد. ﻳﻚ روز در ﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮدم ﻛﻪ او ﺑـﺮاى دﻳـﺪن ﻣـﻦ
آﻣﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ او را دﻳﺪم، ﺗﻤﺎم ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺶ ﺗﺎول زده ﺑﻮد و ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺮاﺑﻰ داﺷﺖ. ﮔﻔـﺘﻢ: ﭼـﻪ ﺷـﺪه
اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ: در ﻣﺤﻮر اﺑﻮﺳﻌﻴﺪ ﻋﺮاق ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ آنﺟﺎ ﻣﺤﻠّﻰ ﺑﺎﺗﻼﻗﻰ ﺑﻮد و ﻣﺠﺒـﻮر
ﺑﻮدﻳﻢ ﺷﺐ را در آن ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ و ﭘﺸﻪﻫﺎ ﻣﺎ را ﻧﻴﺶ زدﻧﺪ.
در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺪر در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻫﻮراﻟﻌﻈﻴﻢ او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ى ﮔﺮدان ﻟﻴﻠﺔاﻟﻘﺪر ﺑﻮد. در ﺷﺒﻴﺨﻮﻧﻰ ﻛﻪ ﻋـﺮاق زد،
ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ آنﻫﺎ ﺷﻜﺴﺖﺑﺨﻮرﻧﺪ و از 300 - 400 ﻧﻔﺮ ﻧﻴﺮو ﻓﻘﻂ 13 - 14 ﻧﻔـﺮ ﺑـﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد و
ﻧﺰدﻳﻚ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ آنﻫﺎ ﻫﻢ اﺳﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻗﺎﻳﻖ ﻣﻮﺗـﻮرى ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺗـﻮان ﺣﻤـﻞ 14 ﻧﻔـﺮ را
ﻧﺪاﺷﺖ. اﺑﺘﺪا آنﻫﺎﺗﻤﺎم ﺑﻴﺴﻴﻢﻫﺎ را از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ رﻣﺰى ﺑﻪ دﺳﺖ دﺷﻤﻦ ﻧﻴﻔﺘﺪ. ﺷـﻬﻴﺪ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه 5
ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ در آن ﻣﺤﻞّ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻘﻴﻪ را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ. ﺳﭙﺲ آنﻫﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻗﺎﻳﻖ ﭘﺎرو زدﻧﺪ
و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻴﺰار رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺣﺪود 18 ﺳﺎﻋﺖ در آن ﻧﻴﺰارﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻗﺎﻳﻖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬـﻪ
ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ.
ﻫﺎﺷﻢ در زﻣﺎن ﻋﻤﻠﻴﺎت از اﻓﺮاد آﮔﺎه و ﻣﻘﺘﺪر دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺮﺳـﺎﻧﻨﺪ. او ﺑـﺎ
ﻧﻴﺮوﻫﺎ در ﺧﺼﻮص ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻴﺮوﻫﺎ را از ﻟﺤﺎظ ﻗﺪرت ﺑﺪﻧﻰ ﻣﻰﺳﻨﺠﻴﺪ و ﺑﻌﺪ آنﻫﺎ را
ﮔﻠﭽﻴﻦ ﻣﻰﻛﺮد و ﻫﺮ ﻛﺪام را در واﺣﺪى ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ داﺷﺘﻨﺪ، ﻗﺮار ﻣﻰداد. ﻣﺜﻼً ﻋﺪهاى در واﺣﺪ ﺗﺨﺮﻳﺐ،
ﻋﺪ ه اى ﺑﺮاى واﺣﺪ اﻃّﻼﻋﺎت و ﻋﺪه اى ﺑﺮاى ادوات و ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻛﺪام ﻳﻚ ﻣﺴﺌﻮل اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰﻛﺮد.
ﻣﺤﻤﺪاﻣﻴﺮى - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اى ﻣﻘﺘﺪر ﺑﻮد، اﺧﻼق ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻰ داﺷـﺖ. در اﻛﺜـﺮ
ﻋﻤﻠﻴ ﺎتﻫﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ. اﮔﺮ در ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑـﻮد، ﺳـﺮﻳﻊ ﺧـﻮدش را ﺑـﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣـﻰرﺳـﺎﻧﺪ و ﺣﺘّـﻰ از
دوﺳﺘﺎﻧﺶ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ در ﻋﻤﻠﻴﺎتﻫﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫـﺎى ﺗﺤـﺖ اﻣـﺮش ﺑـﺴﻴﺎر ﺑـﺎ ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻰ
ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد. اﮔﺮﺳﺮﺑﺎزى در ﻫﻨﮕﺎم ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ او ﻣﺮﺧّـﺼﻰ ﻣـﻰداد. ﻧﻴﺮوﻫـﺎى
ﺗﺤﺖ اﻣﺮش اﻛﺜﺮاً ﺟﻮان ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻮن در واﺣﺪ ﻣﺨﺎﺑﺮات ﺑﻪ اﻓﺮادى ﻧﻴﺎز اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪى ﻗـﻮى داﺷـﺘﻪ
ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻛﺪو رﻣﺰﻫﺎ را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ اﻓﺮاد ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮش اﻛﺜﺮ ﺟﻮان ﺑﻮدﻧﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﮔﺮدان از ﻳﻚ ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻓﺘﺨﺎرى و ﻳﺎ ﻗﺮاردادى ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام
ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺪار رﺳﻤﻰ، ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻨﺪار ﺑﺎ ﺿﻮاﺑﻄﻰ ﻛﻪ در ﻧﻈﺮش ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺎﺻـﻰ
ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد. ﻧﻴﺮوﻫﺎ از ﻧﺤﻮهى ﺑﺮﺧﻮرد اﻳﺸﺎن ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﻰﺷﺪﻧﺪ. از ﻟﺤـﺎظ ﺟﺜّـﻪ ﺿـﻌﻴﻒ ﺑـﻮد. اﮔـﺮ
ﺧﻮدش را ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﻧﻤﻰﻛﺮد، ﻛﺴﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ ﻛﻪ او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان رزﻣﻰ ﻣﺨﺎﺑﺮات اﺳﺖ. او وﻗﺘﻰ
را ﻫﻢ اﺧﺘﺼﺎص ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻣﻰداد. ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﺸﻜﻼت آنﻫـﺎ را ﺑﺮﻃـﺮف ﻣـﻰﻧﻤـﻮد. در
واﺣﺪ ﻣﺨﺎﺑﺮات ﺑﭽﻪﻫﺎﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ از ﺗﻠﻔﻦﻫﺎى ﺻﻠﻮاﺗﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨـﺪ و ﺑـﺎ ﺧـﺎﻧﻮاده ﻫﺎﻳـﺸﺎن ﺗﻤـﺎس
ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ اﻣﻀﺎى ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺨﺎﺑﺮات در ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻰﺑﻮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻨﺪار ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖ
ﻣﻰرﻓﺖ، ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ اﻣﻀﺎ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰداد ﺗﺎ در ﺻﻮرت ﻟﺰوم از آنﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻴﻢ. ﺑﻪ
ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺗﺎزه وارد، آﻣﻮزشﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﻣﻰداد. اوﻟﻴﻦ آﻣﻮزش، آﺷﻨﺎﻳﻰ ﺑﺎ اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﺑﻴﺴﻴﻢﻫﺎ و ﺑﻌﺪ
ﻛﻼس ﻗﺮآن و زﺑﺎن ﺑﻮد. در ﭘﺎدﮔﺎن ﻫﺮ ﺷﺐ دﻋﺎى ﺗﻮﺳﻞ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﺪ.
ﺧﻮاﻧﺪن دﻋﺎى ﺳﻔﺮه و ﻫﻔﺖ ﺳﻮره از ﻗﺮآن ﺟﺰو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎى ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در رزمﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ
ﺑﺮاى آﻣﺎدﮔﻰ روﺣﻰ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻗﺮآن ﺗﻼوت ﻣﻰﺷﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻨﺪار ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑـﺎن ﺑـﻮد. ﻏـﺬا را در ﺳـﺮ ﻳـﻚ
ﺳﻔﺮه ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ ﻣﻰﺧﻮرد. در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷـﺮﻛﺖ ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ، ﻧﻴﺮوﻫـﺎ را ﺻـﺒﺢ ﺑـﺮاى
ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺑﻴﺪار ﻣﻰﻛﺮد.
ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻨﺪار ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺟﻨﮕﻰ را ﻛﺎﻣﻼً ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺣﻤﻞ اﺳـﻠﺤﻪ ﻣـﻰرﺳـﻴﺪ، ﺳـﺮﻳﻊ
ﺧﻮدش را ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ و در ﭘﺎﻳﻴﻦ آوردن اﺳﻠﺤﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌﺎل ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ در زﻣﺎن
ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﻛﻔﺶﻫﺎﻳﺶ را از ﭘﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻰآورد. در ﺷﺐﻫﺎى ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﺳﺮش را روى
ﺧﺎك ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و آن ﻗﺪر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﺎك ﺧﻴﺲ ﻣﻰﺷـﺪ. زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ از ﻧﮕﻬﺒـﺎﻧﻰ ﺑـﺮ
ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ، او ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﻰداد ﺗﺎ ﮔـﺮم ﺷـﻮﻧﺪ و اﮔـﺮ ﻛﻔـﺶ ﻛـﺴﻰ
ﺳﻮراخ ﺑﻮد، ﭼﻜﻤﻪاش را ﺑﻪ او ﻣﻰداد. ﮔﺎﻫﻰ ﺧﻮدش ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰداد. او از ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ و از ﭘﻴـﺸﺮﻓﺖ
آن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪ او ﻧﺎﻳﺐ اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) اﺳـﺖ. ﻣﺒـﺎدا از ﺣـﺮف اﻣـﺎم
ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻛﻨﻴﺪ.
ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎدل - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او در ﻳﻜﻰ از ﺣﻤﻠﻪﻫـﺎ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﻳﻜـﻰ از ﻧﻴﺮوﻫـﺎ ﺣـﺪود 16
ﺳﺎﻋﺖ را روى آب ﭘﺎرو زدﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻴﺰار ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﻧﻴﻔﺘﻨﺪ و ﻏﺬاﻳـﺸﺎن ﻳـﻚ
ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻴﺴﻜﻮﻳﺖ ﺑﻮد. ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﺟﻠﻮى دورﺑﻴﻦ ﻧﻤﻰروى ﺗﺎ ﺑـﺎ ﺗـﻮ ﻣـﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨـﺪ و ﻣـﺎ ﺗـﻮ را
ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ در آن ﺟﺎ ﻓﺮﺻﺖ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻧﺪارم. ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌـﺎل ﺑـﻮد. زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻣﺮﺧّـﺼﻰ
ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ آورى ﻧﻴﺮو ﺑﺮاى ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﻣﺴﺌﻮل ﺗﺪارﻛﺎت ﺑﻮد. در زﻣﺎن ﻣﺮﺧّﺼﻰ اﮔﺮ ﺷـﺮوع
ﻋﻤﻠﻴ ﺎﺗﻰ را ﺑﺎ ﺧﺒﺮﻣﻰﺷﺪ، ﺳﺮﻳﻊ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮاى ﺷﺮﻛﺖ در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣـﻰرﺳـﺎﻧﺪ. ﺣﺘّـﻰ اﮔـﺮ
ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺮوﺳﻰ داﺷﺘﻴﻢ، ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: در آن ﺟﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﻴﺎج اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻴـﺎت
ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. او ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﺮﺧّﺼﻰﻫﺎى ﺗﺸﻮﻳﻘﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮد.
ﺑﻪ او ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﻣﺮﺧّﺼﻰ داده ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻰ او ﻓﻘﻂ 15 روز اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد و ﺑﻌـﺪ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ رﻓـﺖ.
ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞﻛﻨﻢ ﻛﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ.
اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﺑﻨﺪار - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ ﻛﻪ ﻳﻜـﻰ از ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﺶ ﺷـﻬﻴﺪ
ﻣﻰﺷﺪ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ در ﻣﺮاﺳﻢ آن ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﻣﺠﻠﺲ، ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﻣـﻰرﻓـﺖ.
ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻰﻣﻦ ﺟﺒﻬﻪ اﺳﺖ و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻣﺎم دﺳﺘﻮر دادهاﻧﺪ در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ و ﺟﺒﻬـﻪ
را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﺪ، ﻣﻦ در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﻣﺎﻧﻢ. در ﻣﺪت ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻰ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد، ﺗﻤـﺎم ﻣﺮﺧّـﺼﻰﻫـﺎﻳﺶ ﻧﻴﻤـﻪ
ﺗﻤﺎم ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ و ﺳﺮﻳﻊﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ.
ﺻﻐﺮى ﺑﻨﺪار - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺎ ﺳﺮ ﻣـﻰزد
و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭼﻮن ﺑﭽﻪﻫﺎى ﺷﻤﺎ ﺳﻴ ﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ واﺟﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺪن ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ. دﺧﺘـﺮم ازدواج ﻛـﺮده
ﺑﻮد و او در ﻣﺮاﺳﻢ ازدواﺟﺶ ﻧﺒﻮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ آﻣﺪ ﺑﺮاى او ﻛﺎدوﻳﻰ آورد ﻛﻪ ﻋﻜﺲ اﻣﺎم ﺑﻮد و
ﭘﺸﺖ آن ﻋﻜﺲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﻫﺪﻳﻪى ﻣﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ.
دوﺑﺎر در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻳﻚ ﺑﺎر ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﮔﻴﺞﮔﺎه و ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﻛﻤـﺮش ﺧـﻮرده
ﺑﻮد. ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎدل ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺣﺪود ﻳﻚ ﻣﺎه در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد. زﻣـﺎﻧﻰ
ﻛﻪ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﺳﺮش ﺧﻮرده ﺑﻮد، ﭼﻨﺪ روز در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺒﺮﻳﺰ و ﭼﻨﺪ روز در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻣﺪادى ﻣﺸﻬﺪ
ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﺑﻬﺒﻮدى ﻧﺴﺒﻰ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﮔﻴﺞ ﮔﺎﻫﺶ ﺧـﻮرده ﺑـﻮد و
ﭼﻮن ﻧﺰدﻳﻚ ﮔﻴﺞﮔﺎه ﺑﻮد، آن را از ﺳﺮش ﺑﻴﺮون ﻧﻜﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﻣﻰﺷﺪ
و ﺗﺮﻛﺸﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺟﺮاﺣﺎت زﻳﺎدى داﺷﺖ. ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧﻮن اﻫـﺪا ﻛـﺮده
ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدﺗﺶﻛﺎرتﻫﺎى اﻫﺪاى ﺧﻮن را در وﺳﺎﻳﻠﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ.
اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﺑﻨﺪار - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎدرم ﭼﻴﺰى ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﻤـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﻧﺎراﺣـﺖ
ﻧﺸﻮﻧﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺠﺮوح و در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد، ﺗـﺎ اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﺣـﺎﻟﺶ
ﺧﻮب ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ.
او ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪﻃﻮر ﺳﻄﺤﻰ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد. در ﻳﻜـﻰ از ﻋﻤﻠﻴـﺎتﻫـﺎ ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷـﺪ. در ﺳـﺎل
1362 در ﻋﻤﻠﻴﺎت واﻟﻔﺠﺮ 1 از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺳﺮ ﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﻗـﺮار ﮔﺮﻓـﺖ. ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﻦ
اﺟﺎزه ى ﻣﺎﻧﺪن او را در ﺳﭙﺎه ﻣﺸﻬﺪ داده ﺑﻮدﻧﺪ، وﻟﻰ او ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦﺟﺎ ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻧـﺪان
اﺳﺖ.
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺗﻮﺻﻴﻪﻣﻰﻛﺮد: ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ و در ﺟﻨﮓ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﺪ و از ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮد دﻓﺎع ﻛﻨﻴﺪ.
راه ﺷﻬﺪا را اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ. از ﺧﻂ رﻫﺒﺮى ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ. ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺘﺎن را در اﻳﻦ راه ﺗـﺸﻮﻳﻖ ﻛﻨﻴـﺪ. ﺗﻘـﻮاى
اﻟﻬﻰ را ﭘﻴﺸﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. ﺣﺠﺎﺑﺘﺎن را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ. اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﻨﮓ ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﻤـﻪ
ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺮوﻳﻢ.
ﻣﺤﻤﺪاﻣﻴﺮى - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻧﻘـﻼب
ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﺑﻴﻔﺘﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد آن را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن اوﻟـﻴﻦ ﻧﻔـﺮى ﻛـﻪ
وﺻﻴتوسل خاصی به امام حسین (ع) در وصیت نامه ـﺖ ﻧﺎﻣﻪى اﻳﺸﺎن را ﺧﻮاﻧﺪ، ﻣﻦ ﺑﻮدم.
اﻳﺸﺎن دﻳﺪه ﻣﻰﺷﻮد. آرزو داﺷﺖ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮد. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ وﺻـﻴﺖ ﻧﺎﻣـﻪاش را ﺧﻴﻠـﻰ زود ﻧﻮﺷـﺘﻪ
ﺑﻮد.
ﺻﻐﺮى ﺑﻨﺪار - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دﻓﻌﻪى آﺧﺮى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، در ﺧﺎﻧﻪى ﻣـﺎ
ﺑﻮد. ﭼﻮن زن داداﺷﻢ از ﻣﻜّﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، او ﻓﻘﻂ ﻳﻚ روز ﺑﺮاى دﻳﺪن آنﻫﺎ ﻣﺎﻧـﺪ و ﺑﻌـﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺑـﻪ
ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﻣﻦ او را از زﻳﺮ ﻗﺮآن رد ﻛﺮدم. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻛﻰ ازدواج ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ دﻓﻌﻪ اﮔﺮ زﻧـﺪه
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎً ازدواج ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻫـﻢ
ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺸﺪم. ﺑﺎدﻣﺠﺎن ﺑﻢ آﻓﺖ ﻧﺪارد.
آرزوى ﺷﻬﺎدت را داﺷﺖ. در آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺧّﺼﻰ از ﺗﻤﺎم اﻗﻮام و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﻛﺮد.
در آﺧﺮﻳﻦ ﺣﻀﻮرش در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم: در ﻃـﻰ 6 ﺳـﺎل ﮔﺬﺷـﺘﻪ، ﻫﺮﭼـﻪ از ﻃـﺮف
ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻮرد اﻣﺘﺤﺎن واﻗﻊ ﻣﻰﺷﺪم، ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻣﻰﮔﺸﺘﻢ، وﻟـﻰ اﻳـﻦ ﺑـﺎر ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻢ ﻣـﺪرك ﻗﺒـﻮﻟﻰام را
ﺑﮕﻴﺮم.
ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻨﺪار در ﺗﺎرﻳﺦ 16/6/1366 در ﺟﺰﻳﺮه ى ﻣﺠﻨﻮن و در ﺣﺎل ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﻨﮕﺮ، ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ
ﺧﻤﭙﺎره از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺳﺮ و ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼـﺸﻤﺶ از ﺑـﻴﻦ رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد و
ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻰ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻣﺪادى، در ﺗﺎرﻳﺦ 1/7/1366 ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.
ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎدل - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻣﺪادى ﺑـﺴﺘﺮى ﺑـﻮد و ﺑـﻪ ﻣﻼﻗـﺎﺗﺶ
رﻓﺘﻢ، در ﺑﺨﺶ ﺑﻮد. ﺳﺮش را ﻋﻤﻞ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺟﺮاﺣﺎت زﻳﺎدى داﺷﺖ ﻳﻚ ﭼﺸﻤﺶ را ﻛﺎﻣﻼً از دﺳـﺖ
داده ﺑﻮد و ﻳﻚ ﻃﺮف ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت آﺳﻴﺐ دﻳﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﻣﺮا دﻳﺪ، ﮔﻔﺖ: ﻣﺎدر، ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ. ﻣﻦ
ﻓﻘﻂ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮرده ام و داﺧﻞ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﺎك رﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﺑﺎ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺧﻮب ﻣﻰﺷﻮد.
ﺻﻐﺮى ﺑﻨﺪار - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻰ او رﻓﺘﻢ، از ﺷـﺪت درد ﭘﺎﻫـﺎﻳﺶ را
ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﺎﺷﻢ، درد دارى؟ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ. ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻼﻓﻪام را درﺳﺖ ﻛﻨﻢ.
ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻨﺪار در ﺗﺎرﻳﺦ19/6/1366 ﻛﻪ در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﺑﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪ، در
ﺗﺎرﻳﺦ 21/6/1366 در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎﻣﻴـﺎب ﺑـﺴﺘﺮى ﮔﺮدﻳـﺪ. ﺳـﺮاﻧﺠﺎم در ﺗـﺎرﻳﺦ 1/7/1366 ﺑـﻪ
درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞﮔﺸﺖ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬﺮش در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) دﻓﻦ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت او ﺑﺴﻴﺎرى از اﻗﻮام ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻋﻈﻤﺖ روﺣﻰ او را درك ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﺘﺄﺳـﻒ
ﺑﻮدﻧﺪ.
{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺪاوﻧﺪا، از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﻦ درﮔﺬر. ﺧـﺪاﻳﺎ، ﻣﻮاﻇـﺐ اﻳـﻦ ﺑﻨـﺪهى
ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺎش، زﻳﺮا ﻛﻪ اﮔﺮ او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﮕﺬارى، از ﺟﺎدهى اﺻﻠﻰ ﻣﻨﺤﺮف ﻣﻰﺷﻮد. ﭘﺮوردﮔﺎرا، اﮔﺮ ﻧﻤﺎز و
روزهﻫﺎﻳﻢ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮﻟﺖ واﻗﻊ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ، ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﻰ ﺧـﻮدت از ﻣـﻦ ﺑﮕـﺬر. ﻣﻌﺒـﻮدا، ﺗـﻮﻓﻴﻘﻰ ده ﻛـﻪ ﺑـﺎ
ﺷﻬﺎدﺗﻢ دﻳﻦ ﺧﻮد را ادا ﻛﻨﻢ. ﺑﺮﺧﺎﻧﻮادهام ﺻﺒﺮ و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻛﻦ. اﺟﺮ آﻧﺎن را ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ و زارى ﻛـﻢ
ﻧﻜﻦ. ﺧﺪاﻳﺎ، رﻫﺒﺮ و ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬار ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ را ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﻣﻠّـﺖ اﻳـﺮان داد، ﺗـﺎ اﻧﻘـﻼب
ﺣﻀﺮت ﻣﻬﺪى(ﻋﺞ) ﻧﮕﻬﺪار و ﺳﻼﻣﺘﻰ ﺑﻪ او ﺑﺪه.
ﻣﺎدرم، ﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻴﺪ، اﻣﺎ ﻣﮕﺮ ام اﻟﺒﻨﻴﻦ(ع) و ﺣﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤـﻪ زﻫـﺮا(س) ﻧﺎراﺣـﺖ ﻧﺒﻮدﻧـﺪ، ﻣﮕـﺮ
ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) از ﻧﺰدﻳﻚﺑﺮادرش را در ﺧﻮن ﻧﺪﻳﺪ. اﻛﻨﻮن اﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺟﻤﺎران ﻧﺸـﺴﺘﻪ،
او ﻧﺎﻳﺐ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) و ﻧﺎﻳﺐ اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) اﺳﺖ. ﭘﺲ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻰ ﺑﻴﻦ آنﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ. ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻢ، ﺻـﺒﺮ
داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ، ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﻛﻪ ﺑﺮادرش را در ﮔﻮدال ﻗﺘﻠﮕﺎه دﻳﺪ و ﺻﺒﻮر ﺑﻮد.
ﺑﺮادراﻧﻢ، اﮔﺮ راﻫﻢ را اداﻣﻪ ﻧﺪﻫﻴﺪ، دﭼﺎر ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ و اﮔﺮ راه ﻣﺮا اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ - ﻛﻪ ﻫﻤـﺎن
راه اﻣﺎم و ﺷﻬﺪا اﺳﺖ - ﭘﺎداش ﺑﺰرﮔﻰ در ﻧﺰد ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﻴﺪ داﺷﺖ.
و اى اﻗﻮام و ﺧﻮﻳﺸﺎن، دﻧﻴﺎ ارزﺷﻰ ﻧﺪارد. ﻋﻤﻞ ﺧﻮب اﻧﺠﺎم دﻫﻴﺪ و ﻟﺤﻈﻪاى از راه اﻣﺎم و اﻧﻘﻼب ﺟـﺪا
ﻧﺸﻮﻳﺪ.}
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)