زندگینامه شهید احمد پارسا
ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺎرﺳﺎ - ﻓﺮزﻧﺪﻧﻮراﻟﻠّﻪ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﻫﻔﺘﻢ آﺑﺎن ﻣﺎه - ﺳﺎل 1337 در روﺳﺘﺎى ﺣﺴﻦ آﺑﺎد ﭼﺸﻢ ﺑـﻪ
ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.
ﭘﺪر اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ، ﭘـﺸﺖ او ﻋﻼﻣـﺖ ﭘـﻨﺞ اﻧﮕـﺸﺖ ﺑـﻮد. ﻣـﺎ او را
ﺑﺰرگ ﻛﺮدﻳﻢ. ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻄﻠﺐﻣﺎ را ﺑﻪ ﺷﻚ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺮاﻳﺶ اﺗﻔّﺎﻗﻰ ﻣﻰاﻓﺘﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻮن ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺴﺮ داده ﺑﻮد، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻳﻢ و روز دﻫـﻢ ﺗﻮﻟّـﺪ ﺑـﺮاﻳﺶ ﺟـﺸﻦ
ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ.
دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در روﺳﺘﺎى ﺣﺴﻦ آﺑﺎد - ﻛﻪ 29 ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﺑﺎ روﺳﺘﺎى ﺧـﻮدش ﻓﺎﺻـﻠﻪ داﺷـﺖ - ﻧـﺰد
ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ ﮔﺬراﻧﺪ.
او ﺣﺮف ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را ﮔﻮش ﻣﻰﻛﺮد، ﺧﻴﻠﻰ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد و ﺻﺒﺮ زﻳﺎدى داﺷﺖ.
ﭘﺪرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﺳﺎل ﻛﻪ ﺑﺮاى درو در ﻣﺮز ﺷﻮروى رﻓﺘﻴﻢ. ﻧﺎﮔﺎه ﻣـﺸﺎﻫﺪه ﻛـﺮدﻳﻢ ﻛـﻪ ﺳـﺮﺑﺎزان
ﺷﻮروى، ﻣﺴﻠّﺢ وارد ﺧﺎك ﻣﺎ ﺷﺪه اﻧﺪ. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎن. ﻣﻦ ﻣﻰروم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ؟
او ﻛﻮﭼﻚ اﻣﺎ زرﻧﮓ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ: ﭘﺪر آنﻫﺎ اﺳﻠﺤﻪ دارﻧﺪ؛ ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ. ﮔﻔﺘﻢ: اﺷﻜﺎل ﻧـﺪارد. آنﻫـﺎ ﺑـﻪ
ﺧﺎك ﻣﺎ ﺗﺠﺎوز ﻛﺮده اﻧﺪ، ﺗﻮ ﺑﻤﺎن، ﻣﻦ ﻣﻰروم ﺧﺒﺮ ﺑﮕﻴﺮم. ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ. آنﻫﺎ ﺣﺪود 20 ﺗﻴﺮ در اﻃﺮاف ﻣﻦ
ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪﻣﻦ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ، اﻣﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﺮدم. ﻗﺼﺪ آنﻫﺎ اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ در آﻣـﺪ ﻣـﺮدم را
ﺑﺒﺮﻧﺪ. اﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻦ - ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺎﻇﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد - ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎى ﺷﻮروى ﺑـﻪ ﻣـﺮز ﺧـﻮد ﺑﺎزﮔـﺸﺘﻨﺪ و
ﻣﺮدم از اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺳﻦّ ﺷﺎﻫﺪ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد و ﻓﺮار ﻧﻜﺮد، او را ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺪ.
دوره ى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﺷﻬﺮ و دوره ى ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ را در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ در رﺷﺘﻪى ﻋﻠﻮم ﺗﺠﺮﺑـﻰ ﺑـﻪ
ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد.
او در ﻃﻮل ﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻠﻰ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و در اﻳﺎم ﺑﻴﻜﺎرى در ﻛﺎرﻫﺎى ﻛﺸﺎورزى ﺑﻪ واﻟـﺪﻳﻨﺶ ﻛﻤـﻚ
ﻣﻰﻛﺮد.
ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ در ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰادارى اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺑﻮد.
ﻛﺘﺎبﻫﺎى اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ، ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬﺮى و ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد.
رﺳﺎﻟﻪ و ﻋﻜﺲ اﻣﺎم را ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﻣﻰآورد و در ﻣﺴﺠﺪ ﻧﺼﺐ ﻣﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﻳـﻚﺑـﺎر رﺋـﻴﺲ ﭘﺎﺳـﮕﺎه او را
ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮد.
او ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺖﻫﺎ در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن دﻧﺒﺎل ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى اﻧﻘﻼﺑﻰ ﺑﻮد. اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم را ﭘﺨﺶ و در روﺳﺘﺎ از
اﻧﻘﻼب ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﺗﻌﺮﻳﻒﻣﻰﻛﺮد.
ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺑﺎ ﻳﻚﮔﺮوه از داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ.
او ﺑﻪ اﺗﻔّﺎق داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن، ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪاى ﺻﺎدر ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﻣﺒـﺎرز ﭘـﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ
ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮد را از ﺟﻨﺒﺶﻣﺴﻠّﺤﺎﻧﻪ در اﻳﺮان - ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ راه رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻳﻚ دﻣﻮﻛﺮاﺳﻰ واﻗﻌﻰ ﻣـﻰﺑﺎﺷـﺪ -
اﻋﻼم ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و ﺗﻼش ﺑﻰاﻣﺎن ﺧﻮد را ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺑﺮاﻧﺪازى رژﻳـﻢ ﺳـﻠﻄﻨﺘﻰ اﻳـﺮان ﺑﺎﺗﻤـﺎم وﺟـﻮد اداﻣـﻪ
ﺧﻮاﻫﻴﻢ داد و ﻣﺮاﺗﺐ اﻧﺰﺟـﺎر و ﺗﻨﻔّـﺮ ﻫﻤـﻪ ﺟﺎﻧﺒـﻪى ﺧـﻮد را ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﺣﺎﻛﻤﻴـﺖ ﺿﺪاﻧـﺴﺎﻧﻰ رژﻳـﻢ
ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ در اﻳﺮان اﻋﻼم ﻣﻰدارﻳﻢ.
در ﺳﺎل 1359 ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖﺳﺮﺑﺎزى اﻋﺰام ﺷﺪ. ﻳﻚ ﺳﺎل ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷـﺮوع ﺟﻨـﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠـﻰ ﺑـﻪ
ﺳﭙﺎه ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ.
او آرزو داﺷﺖ ﻛﻪ در آﻳﻨﺪه دﻛﺘﺮ ﺷﻮد. ﭼﻮن ﺟﻨﮓ ﺷﺮوع ﺷﺪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑـﻪ او ﮔﻔﺘـﻪ ﺷـﺪ
ﻛﻪ درس ﺑﺨﻮان ﺗﺎ دﻛﺘﺮﺷﻮى، او رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰداد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﮕﻴﺪ
و دﻓﺎع واﺟﺐ اﺳﺖ. ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺷﺎه ﻣﺎ را ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎﻳﺪ اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﺷﺪه و اﻧﻘﻼب در
ﺧﻄﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ رﻓﺖ و ﺑﻪ اﺳﻼم ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد.
ﺟﻨﮓ را ﻳﻚ وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﭘﻴﺮوزى ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﮕﻴﺪ ﺗـﺎ اﻣـﺎم زﻣـﺎن(ﻋـﺞ) از ﻣـﺎ
راﺿﻰ ﺷﻮد.
در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻌﺎون ﮔﺮدان ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ى ﺑﺴﻴﺠﻰﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ.
در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺴﻴﺠﻰﻫﺎ را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰداد.
ﭘﺪر ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ روز اﻳـﺸﺎن ﺑـﺮادرش را ﺑـﻪ ﭘﺎدﮔـﺎن آﻣﻮزﺷـﻰ ﻣـﺸﻬﺪ ﺑـﺮاى
آﻣﻮزش و اﻋﺰام ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﺑﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﺮاض ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼـﺮا ﺑـﺮادرت را ﺑـﺮدهاى؟ او ﻛﻮﭼـﻚ
اﺳﺖ. او ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎدﮔﺎن آﻣﻮزﺷﻰ ﺑﺮد. دﺳﺖ ﻓﺮزﻧﺪ ﻛﻮﭼﻜﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻴﺎ
اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﭽﻪات. او را ﺑﺒﺮ. ﻣﻦ ﺑﺎ دﻳﺪن اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻨﻘﻠﺐ و از ﺗﺤﻮﻳﻞﮔﺮﻓﺘﻦ او ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم و ﺗﻨﻬﺎ ﺑـﻪ
ﺷﻴﺮوان ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.
ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺎرﺳﺎ در ﺳﺎل 1362 در 25 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ زﻫﺮه ﻧﻮروزى ازدواج ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺪت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك
آن ﻫﺎ 6 ﺳﺎل ﺑﻮد. ﻣﺮاﺳﻢ ازدواج آنﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده و ﺑﻪ دور از ﺗﺠﻤﻼت ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ. ﺛﻤﺮه ى اﻳـﻦ ازدواج
ﻳﻚ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم اﺣﺴﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻳﺎزدﻫﻢ ﺧﺮدادﻣﺎه ﺳﺎل 1366 ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ.
دﻋﺎ و ﻧﻤﺎز را ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﻴﺮوﻫﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ راه ﺳﻮق ﻣﻰداد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم ﺗﺎ
ﻣﺪرك اﺻﻠﻰ را - ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت اﺳﺖ - ﺑﮕﻴﺮم.
در ﺳﭙﺎه و ﻫﻢ در ﺟﺒﻬﻪ از ﭼﻬﺮهﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﻮد و ﭼﻬﺮه اى ﺑﺴﻴﺎر آرام و ﻣﻄﻤﺌﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺣـﺎﻛﻰ از
درك ﻣﻌﻨﻮﻳﺎت او ﺑﻮد.
ﻣﻮﺿﻊ ﺳﻴﺎﺳﻰ او ﻣﻮﺿﻊ اﻣﺎم و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺑﻮد. او ﺧـﻂّ اﻣـﺎم را اﻟﮕـﻮ ﻗـﺮار داده ﺑـﻮد و در راه ﭘﻴـﺮوزى
اﻧﻘﻼب ﻫﺪﻓﺪار ﻣﻰﺟﻨﮕﻴﺪ. در ﺟﺒﻬﻪ در ﻛﺎرﻫﺎى رﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ و در ﻛﻼسﻫﺎى ﻋﻘﻴﺪﺗﻰ، ﻧﻈﺎﻣﻰ و
ﻗﺮآن ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻣﻰﻛﺮد.
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮﻣﺆﻣﻨﻰ ﻧﺴﺐ - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: در دوران ﺟﻨـﮓ ﺟﻠـﺴﻪاى در ﻣـﺴﺠﺪ ﺻـﺎﺣﺐ
اﻟﺰﻣﺎن(ﻋﺞ) ﺑﺮاى ﺑﺴﻴﺠﻰﻫﺎﺑﺮﮔﺰار و در آن ﻣﺤﻔﻞ، ﺑﺴﺘﻨﻰ ﺗﻮزﻳﻊ ﺷﺪ. او از ﺗﺮﻳﺒﻮن اﻋﻼم ﻛﺮد: ﻫـﺮﻛﺲ
ﺑﺴﺘﻨﻰ ﺧﻮرده ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﻮد. ﭼﻮن او ﻓﺮدى ﻣﺨﻠﺺ و اﻳﻦ ﺣﺮف از ﻗﻠﺐ او ﺑﻮد، ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺮدﻳﺪ
ﻛﻪ ﺗﺤﻮﻟﻰ در اﻓﺮاد ﺑﻪ وﺟﻮد آﻳﺪ و ﭘﻴﺶ از ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺟﻨﮕﻰ ﻋﺎزم ﺷﻮﻧﺪ.
در ﺳﺎل 1367 و در ﺟﺰﻳﺮه ى ﻣﺠﻨﻮن - ﻛـﻪ ﻣﻌﺎوﻧـﺖ ﮔـﺮدان ﻗـﺪرت اﻟﻠّـﻪ را ﺑﺮﻋﻬـﺪه داﺷـﺖ - وﻗﺘـﻰ
ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﻗﺮارﮔﺎه ﺟﻬﺖﺑﺎزرﺳﻰ ﺧﻂّ آﻣﺪﻧﺪ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻣـﺪﻳﺮﻳﺖ ﻣـﻮرد ﻗﺒـﻮل در ﻋﻬـﺪهدارى ﻣﻌﺎوﻧـﺖ
ﮔﺮدان، او را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ای ﺧﻂّ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ.
ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻣﺎﻧﻮر ﻋﻈﻴﻢ رزﻣﻰ - ﻛﻪ در روﺳﺘﺎى ﺑﺎﻏﺎن ﺷﻴﺮوان ﺑﻪﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻫﻔﺘﻪى دﻓﺎع ﻣﻘـﺪس ﺑﺮﮔـﺰار
ﺷﺪ - را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺎدﮔﺎن ﻗﺪس ﺷﻴﺮوان ﺑﻮد.
ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ ﻣﺆﻣﻨﻰ ﻧﺴﺐ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﮕﺎم درﮔﻴﺮى و ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت، ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺗﺤـﺖ
اﻣﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻛﻪ ﭼﺎره اى ﺟﺰ اﺳﺎرت ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ - ﻫﻤﻪ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻣﻮﺟﻮد را در آب رﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ
دﺷﻤﻦ ﻧﻴﻔﺘﻨﺪ.
ﺷﻬﻴﺪ ﭘﺎرﺳﺎ در ﻧﺎﻣﻪاى ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ى ﺧﻮد ﻣـﻰﻧﻮﻳـﺴﺪ: ﺻـﺒﺮ و اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ در ﺑﺮاﺑـﺮ ﻣـﺸﻜﻼت
ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ اﻳﻤﺎن اﻧﺴﺎن اﺳﺖ، ﻫﻤﭽﻮن زﻳﻨﺐ(س) ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻮه اﻳﺴﺘﺎده و ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻰ از ﺧﻮد ﻧـﺸﺎن
ﻧﺪﻫﻴﺪ. ﭼﻮن ﻣﻮﻻى ﻣﺎ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﻓﺮﻣﻮد: ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت ﻣﺮدم و ﻣﻠّﺖ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤـﺎم زﺟﺮﻫـﺎ و
ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮد و ﺑﺮاى ﻧﺎن ﻣﺮدم ﺑﺎﻳﺪ از ﻧﺎن ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺖ. و ﻣﻦ اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻮﻻى ﺧﻮد
را ﮔﻮش ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢﻗﺪم ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺑﺮاى ﻣﻠّﺖ زﺟﺮ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﺮدارﻳﻢ. اﻣﻴﺪوارم ﻛـﻪ ﻣـﻮرد رﺿـﺎى ﺧـﺪا
ﺑﺎﺷﺪ و اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪﺑﺎ رﻓﺘﺎر ﺧﻮب و ﺑﺮﺧﻮرد ﺧﻮب ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻴﺪ اﺳـﺘﻮار و ﻣﻘـﺎوم و ﭘﺎﺑﺮﺟـﺎ اﻳـﺴﺘﺎدهاﻳـﺪ.
ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺮف ﻋﺪه اى از ﻣﺮدم ﻧﺎآﮔﺎه - ﻛﻪ ﻫﻤﻪاش دﻧﺒﺎل ﻣﺎدﻳﺎت ﻫﺴﺘﻨﺪ - ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺑﮕـﺬارد و از
ﻳﺎد ﺧﺪاى ﺑﺰرگ ﻏﻔﻠﺖﺑﻜﻨﻴﺪ.
ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ ﻣﺆﻣﻨﻰ ﻧﺴﺐ از ﻧﺤﻮهى ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺟﺰﻳﺮه ى ﻣﺠﻨﻮن - ﻛﻪ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ اﻗﺪام ﺑﻪ
ﭘﺎﺗﻚ ﻧﻤﻮده ﺑﻮدﻧﺪ - او ﺑﺎ ﻋﺪهاى از رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺳﻨﮕﺮ دﺷﻤﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ دﻻورى ﺣﻤﻠﻪ
ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ را ﺳﺪ ﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﻴﺶ از دو ﺳﺎﻋﺖﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﻣﻬﻤﺎت، ﺑﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻋـﺪم وﺟـﻮد
اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻛﺎﻓﻰ ﺑﺮاى ﺑﺮﮔﺸﺖ آﻧﺎن ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂّ دﺷﻤﻦ آنﻫﺎ را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛﺮد. در ﺣـﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﻋـﺪه اى از
آنﻫﺎ ﻣﺠﺮوح ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮﻧﺪ، ﻣﻮرد رﮔﺒﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ.
ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺎرﺳﺎ در ﺗـﺎرﻳﺦ 4/4/1367 در ﺧـﻂّ ﭘﺪاﻓﻨـﺪى ﺟﺰﻳـﺮه ى ﻣﺠﻨـﻮن ﻣﻔﻘـﻮد ﮔﺮدﻳـﺪ و در ﺗـﺎرﻳﺦ
۷۱/۱۲/۲۵ از ﺳﻮى ﺳﺘﺎد ﻧﻴﺮوى زﻣﻴﻨﻰ ﺳﭙﺎه، ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن اﻋﻼم ﺷﺪ.
آراﻣﮕﺎﻫﺶ در ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪاى ﺑﻬﺸﺖ ﺣﻤﺰه ﺷﻴﺮوان دﻓﻦ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.
{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣـﺎدرم، اﺗـﺎﻗﻢ را ﺑـﺎﻣـﺸﻚ و ﻋﻨﺒـﺮ ﻣـﺰﻳﻦ ﻛـﻦ و
ﻏﻢﻫﺎى دﻟﺖ را زﻳﺮ ﺧﺎك ﮔﻮر ﻣﻦ ﺑﮕﺬار. ﻣﻦ آنﺟﺎ راﺣﺘﻢ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﻰداﻧﻢ ﻫﻤﺪﻣﻢ ﺳﻨﮓ اﺳﺖ. وﻟﻴـﻚ
ﺧﻮب ﻣﻰداﻧﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻨﮓﻳﻚ رﻧﮓ اﺳﺖ. آرى، ﻣﺎدرم، ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮاﻳﻢ دﻋﺎ ﻛـﻦ. اﻳـﻦ ﺷـﻬﺎدت اﺛـﺮ
دﻋﺎى ﺗﻮ و ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﻮد.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻬﺪى ﺟﺎن، در ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰادارى ﭘﺪر و ﻣﺎدرم را ﻏﻤﺨﻮارى ﻛﻦ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن در دﻧﻴـﺎ
ﻛﺴﻰ را ﻧﺪارﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﺧﺪا و اﺋﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮم(ع) ﻫﺴﺘﻨﺪ.
و در ﺟﺎﻳﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﺑﺮ روى ﻗﺒﺮم ﭘﺎﺳﺪار ﻧﻨﻮﻳﺴﻴﺪ؛ ﭼﻮن ﺑﻨﺪه ﻟﻴﺎﻗﺖ ﭘﺎﺳﺪارى را ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم.
و ﺷﻤﺎ اى ﻋﺰﻳﺰان، اﮔﺮﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ در ﺧﺎﻧﻪاى ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ و ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑـﺎ ﺧـﺪا راز و ﻧﻴـﺎز و ﮔﺮﻳـﻪ
ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻃﻠﺐ ﻋﻔﻮ و ﺑﺨﺸﺶ ﻛﻨﻴﺪ.}
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)