شهید علی اسدالله زاده هروی

 

ﻋﻠﻰ اﺳﺪاﻟﻠّﻪ زاده ﻫﺮوى - ﻓﺮزﻧﺪ ﺗﻘﻰ و ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ - در ﭼﻬـﺎردﻫﻢ ﻣﻬﺮﻣـﺎه

ﺳـﺎل 1328 در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

‫در روز ﺟﻤﻌﻪ - ﻛﻪ ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ ﺗﻮﻟّﺪ ﺣﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤﻪ(س) ﺑﻮد - در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻣﺎم

رﺿﺎ(ع)ﻣﺘﻮﻟّـﺪ ﺷـﺪ.

‫ﻧﺎﻣﺶ را ﻋﻠﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﻣـﻦ دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻢ

رﺳـﻮل ﺑﮕـﺬارم، وﻟـﻰ ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ اﺳﻢ او را ﻋﻠﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ.

‫ﻛﻮدﻛﻰ ﭼﺎﻻك و ﭘﺮ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش ﺑﻮد. ﻫﻔﺘﻪاى دوﺑﺎر در ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن دورهى ﻗﺮآن

ﺑﻮد. آﻗﺎى ﻋﻠﻢاﻟﻬـﺪى آﻳﻪﻫﺎ را ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻰﻛﺮد و او ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﺑﺮﻋﻬﺪه

داﺷﺖ.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ روز در ﻣﻐﺎزهى ﻋﻄّﺎرى داﻧﻪى ﻧﺨﻮدى را ﺑﺮداﺷﺖ و در

دﻫﺎﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺖ. ﻣـﻦ او را از اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻨﻊ ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦﻛﺎر درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ

و دزدى اﺳـﺖ؛ ﭼـﻮن ﺻـﺎﺣﺐ ﻣﻐـﺎزه راﺿـﻰ ﻧﻴﺴﺖ. ﻳﻚ روز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: در روز

ﻋﻴﺪ ﻏﺪﻳﺮﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ از ﻣﻐﺎزهى آﺟﻴﻞ ﻓﺮوﺷﻰ ﺟﻴﺐﻫﺎﻳـﺸﺎن را ﭘـﺮ از آﺟﻴﻞ ﻛﺮدﻧﺪ و

ﭼﻮن ﻣﻐﺎزه ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد؛ ﺻﺎﺣﺐﻣﻐﺎزه ﻧﺪﻳﺪ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ از اﻳﻦ

آﺟﻴﻞﻫـﺎ ﺑﺮدار. وﻟﻰ ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦ ﻛﺎر دزدى اﺳﺖ و ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻐﺎزه

راﺿﻰ ﻧﻴﺴﺖ.

‫دورهى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى ﺣﻮض اﻣﻴﺮ و دورهى ﻣﺘﻮﺳ‪ﻄﻪ را در ﻣﺪرﺳﻪى

ﺣﺎج آﻗﺎ ﺗﻘﻰ ﺑـﺰرگ در رﺷﺘﻪ ﻃﺒﻴﻌﻰ اداﻣﻪ داد وﻟﻰ دﭘﻴﻠﻤﺶ را ﻧﮕﺮﻓﺖ.

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ اﺳﺪاﻟﻠّﻪ زاده - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: درﺳﺶ را ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب

ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔـﺮ ﺳـﺮ ﻛﻼس ﺑﻪ درس ﮔﻮش ﻧﺪﻫﻴﺪ، ﻣﺪﻳﻮن ﻣﻌﻠّﻢ و

ﻛﻼس ﻫﺴﺘﻴﺪ.

‫اﻫﻞ ورزش ﺑﻮد. ﺑﻪ ورزش ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻰ و ﺷﻨﺎ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑـﻪ

ﻣـﺎدرش ﻛﻤـﻚ ﻣـﻰﻛـﺮد.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﻤﻚ ﺧﺮج زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻮد. او ﺑﺎ دوﺳﺘﺶﻣﻐﺎزهاى وﻗﻔﻰ اﺟﺎره ﻛﺮده ﺑـﻮد

و درآﻣﺪﺷـﺎن را ﺑـﺮاى ‫اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺧﺮج ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺷﻐﻠﺶ ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﻰﺑﻮد.

‫ﭼﻮن رژﻳﻢ ﭘﻬﻠﻮى رژﻳﻤﻰ آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰ ﺑﻮد، ﺑﻪﺳﺮﺑﺎزى ﻧﺮﻓﺖ.

‫ﺑﻪ اﻓﺮاد زﻳﺎدى ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﺗﻌﺪادى از ﻛﺎرﮔﺮاﻧﺶ را داﻣﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد. ﺑﺮاى

ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﺎن ﭘﺎرﭼـﻪ ﺗﻬﻴ‪ـﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى آﻳﺖ اﻟﻠّﻪ دﺳﺘﻐﻴﺐ، ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى، دﻛﺘﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ و اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژى

اﺳﻼم را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ و آﻳﺖ اﻟﻠّﻪ آﺷـﺘﻴﺎﻧﻰ را ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ و

آنﻫـﺎ را در ﻛـﺎرﺗﻨﻰ درزﻳﺮزﻣﻴﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ دﺳﺖ ﺳﺎزﻣﺎن اﻣﻨﻴ‪ﺖ - ﺳﺎواك

- ﻧﻴﻔﺘﺪ.

‫در زﻣﺎن اﻧﻘﻼب در ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ ﺷﻌﺎر ﻣـﻰداد و ﻣـﺪ‪ﺗﻰ در زﻧـﺪان ﺳـﺎواك ﺑـﻮد. ﺑـﺮ

روى دﻳﻮارﻫـﺎ ﺷـﻌﺎر ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ. او‪ﻟﻴﻦ ﺷﻌﺎرﻧﻮﻳﺲ ﺑﻮد. ﺑﻤﺐ دﺳﺘﻰ درﺳﺖ

ﻛﺮده ﺑﻮد. در ﺟﻠﺴﺎت آﻳﺖ اﻟﻠّﻪ ﺧﺎﻣﻨﻪاى و ﺷـﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻤﻰﻧﮋاد ﺷﺮﻛﺖ

ﻣﻰﻛﺮد.

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ تعقیب ﺑﻮد، ﺑﺮاى رد ﮔﻢ ﻛﻨﻰ، رﻳﺸﺶ را ﻣﻰﺗﺮاﺷﻴﺪ.

‫ﺑﻪ ﺗﻜﺜﻴﺮ و ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﻛﺎرﻳﻜﺎﺗﻮر ﺷﺎه درﺳﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ

ﺷﻬﺮﺳﺘﺎنﻫﺎ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎد.

‫او ﺑﺎ ﺷﻌﺎر ﻧﻮﻳﺴﻰ ﺑﻪ اﻓﺸﺎى ﭼﻬﺮهى ﻧﻨﮕﻴﻦ رژﻳﻢ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. در ﺑﻪ راه

اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻋﻠﻴﻪ رژﻳـﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤ‪ﻰ داﺷﺖ.

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ اﺳﺪاﻟﻠّﻪزاده - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻮن ﺳﺎواك ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ

داﺷﺖ؛ ﻛـﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﻰ را ﻣﻄﺮح ﻛﻨﻨﺪ، دورهى

ﻗﺮآن ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و در آن ﺟـﺎ ﻋـﻼوه ﺑـﺮ ﺧﻮاﻧـﺪن ﻗﺮآن ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﻰ

ﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. در ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن ﺣﺘّﻰ ﻋﺪ‪هاى از ﺳﺎواﻛﻰﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺣـﻀﻮر داﺷـﺘﻨﺪ.

‫آنﻫﺎ ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﺎ ﺳﺎزﻣﺎن اﻣﻨﻴ‪ﺖ و ﺑﺎﻃﻨﺎً ﻃﺮﻓﺪار اﻧﻘﻼب ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر

ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ در ﺳﺎزﻣﺎن اﻣﻨﻴ‪ﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ، ﭼﻮن آنﻫﺎ اﻧﻘﻼﺑﻴ‪ﻮن را ﺑﺴﻴﺎر

ﺷﻜﻨﺠﻪﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﻣـﺎ در ﺳـﺎزﻣﺎن ﻛـﺎرى ﻣـﻰﻛﻨـﻴﻢ ﻛـﻪاﻧﻘﻼﺑﻴ‪ﻮن را ﺷﻜﻨﺠﻪ

ﻧﻜﻨﻨﺪ و در ﺿﻤﻦ ﺧﻮد رژﻳﻢ ﻧﻴﺰ از اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻮﻳﻰ ﻧﺒﺮد. و ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﺑـﻪ اﻧﻘـﻼب

‫ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻧﻮار و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ را ﻣﻰآورد،

ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد و ﺑﻌﺪ آنﻫﺎ را ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎﻫﻨﺮ و آﻳﺔاﷲ ﺧﺎﻣﻨﻪاى

ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪاى ﻣﻰﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ. در ﺑﻌـﻀﻰ از ﻣﻮاﻗـﻊ ‫اﻳﻦ ﺟﻠﺴﺎت در ﺧﺎﻧﻪى

ﻣﺎ ﺑﻮد. و ﻣﻦ ﭼﻮن ﻣﺤﺮم راز ﺑﺮادرم ﺑـﻮدم، ﻣﻮاﻇـﺐ ﺑـﻮدم ﺗﺎﻛـﺴﻰ از ﺑﺮﮔـﺰارى

 ﺟﻠﺴﻪى آنﻫﺎ ﺑﻮﻳﻰ ﻧﺒﺮد و ﻣﺒﺎدا ﺳﺎواك ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﻮد و آنﻫﺎ را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ.

ﻗﺮار ﺑﻮد آنﻫﺎ روزﻧﺎﻣﻪى آﻓﺘﺎب ﺷﺮق را - ﻛﻪ ﺑﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ ﺗﻮﻫﻴﻦﻛﺮده ﺑﻮد -

آﺗﺶ ﺑﺰﻧﻨﺪ. ﺑﺮادرم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺗـﺎ اذان ﺻﺒﺢ ﻓﺮدا آﻣﺪم ﻛﻪ ﺑﺪان اﺗﻔّﺎﻗﻰ

ﻧﻴﻔﺘﺎده اﺳﺖ، وﻟﻰ اﮔﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪم ﺑﺪان ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ. ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ را ﺧﻮاﻧﺪم.

 ﺑﺮاى ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ روى ﻣ‪ﻬﺮ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد. ﺧﻮاب دﻳﺪم ﺑﺮادرم و آﻗﺎى ﻋﺪﻧﻰ - ﭘﺴﺮ

داﻳﻰام - را ﮔﺮﻓﺘـﻪاﻧـﺪ و از آنﻫﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﮕﺎرى ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ. از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم.

ﺳﺎﻋﺖ 7 ﺻﺒﺢ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮادرم را ‫ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ. ﻣﻦ وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﻢ

ﻧﻮﺷﺘﻢ. در راه ﺑﺮادرم را دﻳﺪم، ﮔﻔﺖ: ﺷﺒﻰ ﻛﻪ روزﻧﺎﻣـﻪ آﻓﺘـﺎب ﺷـﺮق را

 آﺗﺶ زدﻳﻢ، در ﻳﻜﻰ از ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦﻣﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻣﺎ ﻃﻮرى ﺻﺤﺒﺖ

ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ و راه ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺜﻼً ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردهاﻳﻢ و دزد ﻫﺴﺘﻴﻢ. آنﻫﺎﺑﺎ

اﻳﻦ ﻓﻜﺮ آزادﻣﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و دوﺳﺘﺎﻧﻰ در ﺳـﺎزﻣﺎن اﻣﻨﻴ‪ـﺖ‫داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻴﻠﻰ

ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮدﻧﺪ.

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺮادرم ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻋﺪ‪هاى از

ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ در راﻫﭙﻴﻤـﺎﻳﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻢ. در ﺳﺎل 5531، در 71 دىﻣﺎه - ﻛﻪ ﺗﻮﻟّﺪ

ﻓﺮح، روز آزادى زﻧﺎن و روز زن ﺑﻮد - دﺧﺘﺮﻫﺎ و ﭘﺴﺮﻫﺎى دﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ

ﻣﻴﺪان ﺷﻬﺪا ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ و اﻳﻦ روز را ﺟﺸﻦ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺑﺮادرم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔـﺖ:

 ﭼﻮن اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﺧﻴﻠﻰ ﺣﺴ‪ﺎس و ﻣﻬﻢ اﺳﺖ، وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪات را ﻫﻢ

ﺑﻨـﻮﻳﺲ. ﻗـﺮار ﺑـﻮد ﺧـﺎﻧﻢﻫـﺎ ﺑـﻪ ‫ﻓﺎﻃﻤﻴ‪ﻪ ﺑﺮوﻧﺪ و از آنﺟﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﺑﻪ

ﻃﺮف ﻣﻴﺪان ﺷﻬﺪا ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﺮ روى ﭘﺮﭼﻤﻰ ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺎ زﻧﺎن

ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﺸﻬﺪ، ﺧﻮاﻫﺎن اﺳﺘﻘﻼل، آزادى و ﺣﻜﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﻰ ﻫـﺴﺘﻴﻢ. در راه

ﻋـﺪ‪هاى از ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﺑﺎ دﻳﺪن ﭘﺮﭼﻢ و ﺷﻌﺎر آن ﺑﻪ ﻣﺎﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﺮﭼﻢ را ﭘﺎره

ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﻮب ﭘـﺮﭼﻢ ﺑـﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮدم. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﺎدر

رﻧﮕﻰﭘﻮﺷﻴﺪم و اﻋﻼﻣﻴ‪ـﻪﻫـﺎ را از ﺧـﺎﻧﻢ ﻃﺎﻫـﺎ ﮔـﺮﻓﺘﻢ و در زﻳـﺮ ﭘﻴﺮاﻫﻨﻢ ﭘﻨﻬﺎن

ﻧﻤﻮدم و ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﺟﻠﻮى ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ و آﻣﺪهام ﺗﺎ

ﻧﺦ ﺑﺨﺮم.

 و آنﻫﺎ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻧﺪ، ﺣﺎﻣﻠﻪ ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﺮا آزاد ﻛﺮدﻧـﺪ. ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ وارد

ﺧﺎﻧـﻪاى ﺷـﺪم و از در ﭘﺸﺘﻰ آن ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮار ﻛﺮدم. ﭼﻮن اﮔﺮ ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎ

را ﻣﻰدﻳﺪﻧﺪ، زﻧﺎن را ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧـﺪ.

 ‫وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد زﻧﺎن را ﻛﺘﻚ زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺮ آنﻫﺎ را ﻧﻴﺰ ﺗﺮاﺷﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. و ﻣﻦ

ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ.

 در ﺳﺎل ۱۳۵۳ در ۲۴ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ اﺻﻐﺮﭘﻮر ﭘﻴﻤـﺎن ازدواج ﺑـﺴﺖ.

ﻣـﺪ‪ت زﻧـﺪﮔﻰ ﻣـﺸﺘﺮك آنﻫﺎ 5 ﺳـﺎل ﺑـﻮد. ﺛﻤـﺮهى ازدواج آنﻫـﺎ دو ﭘـﺴﺮ

اﺳـﺖ؛ ﻣﺤﻤ‪ﺪﺻـﺎدق در ۱۷/۱۲/۱۳۵۵ و ﻧﺎﺻـﺮ در ۴/۶/۱۳۵۹ ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪﻧﺪ. در

زﻣﺎن ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺰرﮔﺶ 4 ﺳﺎﻟﻪ و ﻓﺮزﻧﺪ دﻳﮕﺮش 4 ﻣﺎﻫﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.

 ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻮرد ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮدﻧﺪ.

ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻳﻚ ﺷﺮط دارم و اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﺧﻮب ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻰ ﻛﻪ در راه اﺳﻼم

و اﻣﺎم ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺗﺎ در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎﻣﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻫﺮ وﻗﺖ

ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺮاى ﺑﭽ‪ﻪﻫـﺎ ﻗـﺼ‪ﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ، از ﺳﺮﮔﺬﺷـﺖ اﻣﺎﻣـﺎن(ع) و ﺷـﻬﺎدت

آنﻫـﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ.

 ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺑﺎﮔﺬﺷﺖ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺻﺪاﻗﺖ

داﺷـﺘﻨﺪ. اﻳﻤﺎﻧـﺸﺎن ﻗـﻮى ﺑﻮد. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺮم و ﻧﺎﻣﺤﺮم ﺣﺴﺎس ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﺮ

وﻗﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﺷﺪ، از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻰرﻓﺖ. ﺑﻪ ﭘـﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام

ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و ﻫﺮ ﻛﺎرى ﻛﻪ از دﺳﺘﺶ ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﺮاى آنﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. ﺑﻪ ﭘﺪر

وﻣﺎدر ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ.

 زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰآﻣﺪ در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ، ﻣﺜﻞ ﻏﺬا ﭘﺨﺘﻦ، ﺷـﺴﺘﻦ

ﻟﺒـﺎسﻫـﺎ و ﻏﻴـﺮه ﺑـﻪ ﻫﻤـﺴﺮش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 ‫ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺆد‪ب ﺑﻮد. ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را

ﺟﻠﻮى آنﻫﺎ دراز ﻧﻤﻰﻛﺮد. دو ‫زاﻧﻮ ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ. ﺑﺮاى ورود ﺑﻪ اﺗﺎق اﺟﺎزه

ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ.

 زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻧﻘﻼب ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ آزاد ﻧﻔﺲ ﻣﻰﻛﺸﻢ، اﻧﮕﺎر ﮔﻠﻮﻳﻢ

را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.

 ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺑﺴﻴﺞ وارد اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺷﺪ و ﺑﻪ آﻣﻮزش ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﺴﻴﺠﻰ

ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، در اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺸﻐﻮل

ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﻋﻀﻮ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﮔﺮدﻳﺪ.

 ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. از اﻓﺮاد دو رو و ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺑﻴﺰار ﺑﻮد. ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻰ

ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣـﺸﻜﻼت ﻣﺮدم را ﺣﻞ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺤﺮم راز ﻫﻤﻪ ﺑﻮد. ﺑﺮاى

ﻋﺮوس و داﻣﺎدﻫﺎ ﺟﻬﻴﺰﻳ‪ﻪ ﺗﻬﻴ‪ﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭘﻴﺮو ﺧﻂّ اﻣﺎم ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺪاى ﻫﻞ ﻣﻦ ﻧﺎﺻـﺮ اﻣـﺎم ﺧﻤﻴﻨـﻰ - ﻛـﻪ

ﻫﻤـﺎن ﻧـﺪاى اﻣـﺎمﺣﺴﻴﻦ(ع) اﺳﺖ - ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺘﻢ. اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ را دوﺳﺖ

داﺷﺖ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻣـﺎم ﺧﻤﻴﻨـﻰ در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﺑﺎ اﺣﺘﺮام و دو

زاﻧﻮ ﮔﻮش ﻣﻰدادﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻫﺮﭼﻪ اﻣﺎم ﺑﮕﻮﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻤـﻞ ﺷـﻮد.

 او ﺑﻪ دﻳﺪار اﻣﺎم ﻧﻴﺰ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و از اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺶ دﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ

ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﺪ. اﻣﺎم ﻧﻴـﺰ گفته ﺑﻮدﻧﺪ: ﺧﺪاوﻧﺪ اﺟﺮ ﺷﻬﺎدت را ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺑﺪﻫﺪ.

 ‫ﻋﻠﻰ اﺳﺪاﻟﻠّﻪ زاده ﻫﺮوى ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده زﻧﺪﮔﻰﻣﻰﻛﺮد و دﻳﮕﺮان را ﻫﻢ ﺑﻪ

ﺳﺎده زﻳﺴﺘﻦ دﻋﻮت ﻣـﻰﻛـﺮد. ‫او ﻣﻘﻠّﺪ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﺑﻮد.

 ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﻪ اﻧﮕﻴﺰهى دﻓﺎع از اﺳﻼم و اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﻧﺪاى اﻣﺎم

ﻋﺰﻳـﺰش ﻟﺒﻴـﻚ ﮔﻔـﺖ و ﺑـﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ. در ﺟﻨﮓﻫﺎى

ﻛﺮدﺳﺘﺎن، ﮔﻨﺒﺪ و ﻃﺒﺲ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ.

 ‫ﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارم ﻛﻪ دﺷـﻤﻦ در ﺧﺎﻧـﻪ

ﺑﺎﺷـﺪ و ﻫـﺮ ﻛـﺎرى ﺧﻮاﺳﺖ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. اﮔﺮ در ﺧﺎك ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ، دﻳﻦ ﻣﺎ را از ﺑﻴﻦ ﻣﻰﺑﺮد. ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ اﻣـﺎم ﺣـﺴﻴﻦ(ع) و اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ ﻓﺮﻣﻮده اﻧﺪ: اﮔﺮ دﻳﻦ

دارﻳﺪ، ﺳﺮور ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﻣﻤﻠﻜـﺖ ﻣﺘﻌﻠّـﻖ ﺑـﻪ ﺷﻤﺎﺳـﺖ و ﮔﺮﻧـﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮ

ﺷﻤﺎ ﻧﻨﮓ اﺳﺖ.

 در ﺟﺒﻬﻪ ﺳﻴﻢﻛﺸﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻧﻮار ﻗﺮآن را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ روﺷﻦ ﻣﻰﻛﺮد.

در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ را آﻣﻮزش ﻣﻰداد و ﻧﻴﺮوﻫﺎ را ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﺑﺮد. او ﺳﺮﻳﻊ

اﺳﻠﺤﻪ را ﺑﺎز و ﺑﺴﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد. اﻓـﺴﺮان ارﺗـﺶ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻋﻠﻰ اﺳﺪاﻟﻠّﻪ زاده

ﺣﻴﻒ اﺳـﺖ. او را ﺑـﻪ ﺧـﻂّ ﻣﻘـﺪم ﻧﻔﺮﺳـﺘﻴﺪ، ﺑﺎﻳـﺪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ را آﻣـﻮزش و‫ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت

ﺟﻨﮕﻰ ﺑﺪﻫﺪ.

 ﻓﺎﻃﻤﻪ اﺻﻐﺮﭘﻮر - ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ

ﻣـﻰرﻓﺘﻨـﺪ، ﻣـﻦ ﺑـﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳـﻪ ﻣﻰﻛﺮدم. ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻧﻤﻰروم، وﻟﻰ در روز

ﻗﻴﺎﻣﺖﺑﻪ ﺣﻀﺮت زﻫﺮا(س)ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺬاﺷـﺘﻴﺪ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم. ﺑﺎ ﻣﻦ

ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻣﻦ راﺿﻰ ﺷﺪم.

 آرزو داﺷﺖ ﻛﻪ در راه ﺣﻖ و در راه ﺧﺪا ﻛﺸﺘﻪﺷﻮد. و ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ در

راﻫﺶ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ. 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻮخ ﻃﺒﻊ ﺑﻮد. در ﺟﺒﻬﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن را ﻣﻰﺧﻨﺪاﻧﺪ.

 ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ، ﺑﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺑﺎزى

ﻣﻰﻛﺮد، وﻟﻰ زﻳـﺎد ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ‫آنﻫﺎ واﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺑﻪ آنﻫﺎ

واﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮم، زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷـﻬﺎدت ﻣـﻰرﺳـﻢ، ﺑـﻰﺗـﺎﺑﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﺗﻮ را 

اذﻳ‪ﺖ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.

 ﻓﺎﻃﻤﻪ اﺳﺪاﻟﻠّﻪزاده - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ روز ﻋﻜﺲ ﻗﺸﻨﮕﻰ را در

دﺳﺖ داﺷﺖ. ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﺑﺮازﻧﺪهى ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮازﻧﺪهى ﺗﺎﺑﻮت

ﻣﻦ اﺳﺖ. ﺧﻴﻠﻰ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم. ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎ اﻳـﻦ ﺣـﺮفﻫـﺎ ﻣﺮا آزار ﻧﺪﻫﻴﺪ. ﮔﻔﺖ:

ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻤﺎ را آﻣﺎده ﻛﻨﻢ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪم، ﺷﻮﻛّﻪ ﻧﺸﻮﻳﺪ.

 ﺑﻪ ﺣﻖّ و ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: دﻳﻦ اﺳﻼم را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﻘـﻂ در

رﻓﺘـﺎر و ﮔﻔﺘـﺎر ﺑـﺪاﻧﻴﻢ.

 ‫اﺳﻼم دﻳﻨﻰ روﺷﻦ اﺳﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﻟﻤﺴﺶ ﻛﻨﻴﻢ. ﺑﺎﻳﺪ دﻧﺒﺎل ﺣﻖّ و

ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ‫ﻗﻀﺎوت ﻛﻨﻴﻢ. ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻖّ ﻣﻈﻠﻮم را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ.

 ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎﻫﻨﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﺑﺮاى

ﻳﺎدﮔﺎرى ﺳﺮ دوﺳـﺘﺎﻧﺶ را ﺗﺮاﺷﻴﺪ و دوﺳﺘﺶ ﻫﻢ ﺳﺮ او را اﺻﻼح ﻛﺮد. ﮔﻔﺖ:

اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﺎﺳﺖ. ﻣﻦ در راﻫـﻰ ﻣـﻰروم ﻛـﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺮﻧﻤﻰﮔﺮدم. او

آﻣﺎدﮔﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت داﺷﺖ.

 ﻓﺎﻃﻤﻪ اﺻﻐﺮ ﭘﻮر ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺑﻠﻨﺪىﻫﺎى اﻟﻠّﻪاﻛﺒﺮ، در ﺣﺎل

دﻳﺪه ﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻃﺮف دﺷﻤﻦ ﺧﻤﭙﺎرهاى ﻣﻰآﻳﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮش اﺻﺎﺑﺖ

ﻣﻰﻛﻨـﺪ و ﺑـﻪ ﻟﻘﺎءاﻟﻠّـﻪ ﻣـﻰﭘﻴﻮﻧـﺪد. ﻫﻤﻴـﺸﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﻧﺪارم ﻛﻪ

ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم، دﻋﺎﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻢ.در ﺳﺤﺮﮔﺎه - در ﺣﺎﻟﻰ ﻛـﻪ

 ۴۸ ﺳﺎﻋﺖ ﻏﺬا و آب ﻧﺨﻮرده - ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: وﻗﺘﻰ او ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ، ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻨﺪه داﺷﺖ.

ﻓﻘﻂ اﺛﺮ ﻳـﻚ ﮔﻠﻮﻟـﻪ روى ﺳﺮش ﺑﻮد. ﻣﻐﺰ و ﺟﻤﺠﻤﻪاش ﻣﺘﻼﺷﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد.

 ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﺑﺮاى اﺳﻼم ﻣﻐﺰش را داد. ﭼﻮن در ﻣﻮرد اﺳﻼم زﻳﺎد

ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮد.

 در ﺷﺐ وﻓﺎت ﺣﻀﺮت اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 ﻋﻠﻰ اﺳﺪاﻟﻠّﻪ زاده ﻫﺮوى در ﺗﺎرﻳﺦ ۲۱/۱/۱۳۵۹در ارﺗﻔﺎﻋﺎت اﷲاﻛﺒﺮ ﺑﺮ اﺛﺮ

اﺻﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﺑـﻪ درﺟـﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ.

 ﭘﻴﻜﺮﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻳﺸﺎن ﭘﺲ از ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ، در ﺻﺤﻦ ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣـﺎم ﻫـﺸﺘﻢ(ع)

 ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن ﻣـﺸﻬﺪ ﺑـﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

 ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻓﺎﻃﻤﻪ اﺳﺪزاده - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪاش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﻫـﺮ

ﺟـﺎ ﻟﻴﺎﻗـﺖ دارم، ﻣـﺮا ‫دﻓﻦ ﻛﻨﻴﺪ.

 ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻫﻤﻪى ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ او را

ﻣﺴﺨﺮه ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ راه اﻳﺸﺎن درﺳﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻧﻈﺎم

ﺟﻤﻬﻮرى ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺎرﻫﺎى اﻳﺸﺎن را ﺳﺮﻟﻮﺣﻪى ﻛﺎر ﺧﻮد ﻗﺮار

دادﻧﺪ.

 {ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪاش ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﻤﻰداﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ

ﻧﺤﻮى ﺑـﺎ اﻳـﻦ دﻧﻴـﺎ ﻣﺘﺎرﻛـﻪ ﻣﻰﻛﻨﻢ، وﻟﻰ ﺧﻴﻠﻰ زﻳﺎد دوﺳﺖ دارم ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ راه

اﺳﻼم و ﺗﺸﻴﻊ‪ ﻋﻠﻮى ﮔﺮدم و در راه ﺳﺮور ﺷـﻬﻴﺪان  اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﻛﻪ ﺑﺮاى

آﺑﺎد ﻛﺮدن دﻳﻦﺟﺪ‪ ﺑﺰرﮔـﻮارش ﺣـﻀﺮت ﻣﺤﻤـﺪ(ص) ﺷـﺮﺑﺖ ﺷـﻬﺎدت را ﻧﻮﺷﻴﺪه

ﺑﻮد، ﺑﺎﺷﻢ. و از ﻛﻠﻴ‪ﻪى ﺑﺮادراﻧﻢ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻋﻔﻮ ﻛﻨﻨﺪ. اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﺪ

ﺧﻮد را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻴـﺪ، ﻋﻤﻼً و ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ رودر روى ﻛﺎﻓﺮ و ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ، اﮔﺮ

ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﺪ آزاد زﻧـﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴـﺪ و زﻳـﺮ ﺑـﺎر ﺳـﺘﻢ ﻧﺮوﻳﺪ. ﭼﻮن ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﺑﻪ

ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ ﻛﺸﻴﺪن ﺧـﻮ ﮔﺮﻓﺘـﻪاﻧـﺪ را ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻣﺤﺎﻛﻤـﻪ ﻣـﻰﻛﻨـﺪ. اﮔـﺮ

ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﺪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﭘﻴﺮوى ﻛﻨﻴﺪ، از ﻫﻮاى ﻧﻔﺲ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ. ﻣﻦ رﻓﺘﻪام

ﺗﺎ ﻛـﻪ "ﻫـﻞ ﻣـﻦ ﻧﺎﺻـﺮﻳﻨﺼﺮﻧﻰ" اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) را ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻮﻳﻢ.}