گوش دادن به خردمندان

زندگینامه شهید احمد پارسا

 

ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺎرﺳﺎ - ﻓﺮزﻧﺪﻧﻮراﻟﻠّﻪ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﻫﻔﺘﻢ آﺑﺎن ﻣﺎه - ﺳﺎل 1337 در روﺳﺘﺎى ﺣﺴﻦ آﺑﺎد ﭼﺸﻢ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﭘﺪر اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ، ﭘـﺸﺖ او ﻋﻼﻣـﺖ ﭘـﻨﺞ اﻧﮕـﺸﺖ ﺑـﻮد. ﻣـﺎ او را

 

‫ﺑﺰرگ ﻛﺮدﻳﻢ. ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻄﻠﺐﻣﺎ را ﺑﻪ ﺷﻚ‪ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺮاﻳﺶ اﺗﻔّﺎﻗﻰ ﻣﻰاﻓﺘﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻮن ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺴﺮ داده ﺑﻮد، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻳﻢ و روز دﻫـﻢ ﺗﻮﻟّـﺪ ﺑـﺮاﻳﺶ ﺟـﺸﻦ

 

‫ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ.

 

‫دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در روﺳﺘﺎى ﺣﺴﻦ آﺑﺎد - ﻛﻪ 29 ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﺑﺎ روﺳﺘﺎى ﺧـﻮدش ﻓﺎﺻـﻠﻪ داﺷـﺖ - ﻧـﺰد

 

‫ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ ﮔﺬراﻧﺪ.

 

‫او ﺣﺮف ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را ﮔﻮش ﻣﻰﻛﺮد، ﺧﻴﻠﻰ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد و ﺻﺒﺮ زﻳﺎدى داﺷﺖ.

 

‫ﭘﺪرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﺳﺎل ﻛﻪ ﺑﺮاى درو در ﻣﺮز ﺷﻮروى رﻓﺘﻴﻢ. ﻧﺎﮔﺎه ﻣـﺸﺎﻫﺪه ﻛـﺮدﻳﻢ ﻛـﻪ ﺳـﺮﺑﺎزان

 

‫ﺷﻮروى، ﻣﺴﻠّﺢ وارد ﺧﺎك ﻣﺎ ﺷﺪه اﻧﺪ. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎن. ﻣﻦ ﻣﻰروم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ؟

 

‫او ﻛﻮﭼﻚ اﻣ‪ﺎ زرﻧﮓ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ: ﭘﺪر آنﻫﺎ اﺳﻠﺤﻪ دارﻧﺪ؛ ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ. ﮔﻔﺘﻢ: اﺷﻜﺎل ﻧـﺪارد. آنﻫـﺎ ﺑـﻪ

 

‫ﺧﺎك ﻣﺎ ﺗﺠﺎوز ﻛﺮده اﻧﺪ، ﺗﻮ ﺑﻤﺎن، ﻣﻦ ﻣﻰروم ﺧﺒﺮ ﺑﮕﻴﺮم. ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ. آنﻫﺎ ﺣﺪود 20 ﺗﻴﺮ در اﻃﺮاف ﻣﻦ

 

‫ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪﻣﻦ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ، اﻣ‪ﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﺮدم. ﻗﺼﺪ آنﻫﺎ اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ در آﻣـﺪ ﻣـﺮدم را

 

‫ﺑﺒﺮﻧﺪ. اﻣ‪ﺎ ﺑﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻦ - ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺎﻇﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد - ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎى ﺷﻮروى ﺑـﻪ ﻣـﺮز ﺧـﻮد ﺑﺎزﮔـﺸﺘﻨﺪ و

 

‫ﻣﺮدم از اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺳﻦّ ﺷﺎﻫﺪ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد و ﻓﺮار ﻧﻜﺮد، او را ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫دوره ى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﺷﻬﺮ و دوره ى ﻣﺘﻮﺳ‪ﻄﻪ را در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ در رﺷﺘﻪى ﻋﻠﻮم ﺗﺠﺮﺑـﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد.

 

‫او در ﻃﻮل ﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻠﻰ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و در اﻳﺎم ﺑﻴﻜﺎرى در ﻛﺎرﻫﺎى ﻛﺸﺎورزى ﺑﻪ واﻟـﺪﻳﻨﺶ ﻛﻤـﻚ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ در ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰادارى اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺑﻮد.

 

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ، ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى و ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫رﺳﺎﻟﻪ و ﻋﻜﺲ اﻣﺎم را ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﻣﻰآورد و در ﻣﺴﺠﺪ ﻧﺼﺐ ﻣﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﻳـﻚﺑـﺎر رﺋـﻴﺲ ﭘﺎﺳـﮕﺎه او را

 

‫ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮد.

 

‫او ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺖﻫﺎ در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن دﻧﺒﺎل ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى اﻧﻘﻼﺑﻰ ﺑﻮد. اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎى اﻣﺎم را ﭘﺨﺶ و در روﺳﺘﺎ از

 

‫اﻧﻘﻼب ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﺗﻌﺮﻳﻒﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺑﺎ ﻳﻚﮔﺮوه از داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ.

 

‫او ﺑﻪ اﺗﻔّﺎق داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن، ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪاى ﺻﺎدر ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﻣﺒـﺎرز ﭘـﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ

 

‫ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮد را از ﺟﻨﺒﺶﻣﺴﻠّﺤﺎﻧﻪ در اﻳﺮان - ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ راه رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻳﻚ دﻣﻮﻛﺮاﺳﻰ واﻗﻌﻰ ﻣـﻰﺑﺎﺷـﺪ -

 

‫اﻋﻼم ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و ﺗﻼش ﺑﻰاﻣﺎن ﺧﻮد را ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺑﺮاﻧﺪازى رژﻳـﻢ ﺳـﻠﻄﻨﺘﻰ اﻳـﺮان ﺑﺎﺗﻤـﺎم وﺟـﻮد اداﻣـﻪ

 

‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ داد و ﻣﺮاﺗﺐ اﻧﺰﺟـﺎر و ﺗﻨﻔّـﺮ ﻫﻤـﻪ ﺟﺎﻧﺒـﻪى ﺧـﻮد را ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﺣﺎﻛﻤﻴ‪ـﺖ ﺿﺪ‪اﻧـﺴﺎﻧﻰ رژﻳـﻢ

 

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ در اﻳﺮان اﻋﻼم ﻣﻰدارﻳﻢ.

 

‫در ﺳﺎل 1359 ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖﺳﺮﺑﺎزى اﻋﺰام ﺷﺪ. ﻳﻚ ﺳﺎل ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷـﺮوع ﺟﻨـﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠـﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﺳﭙﺎه ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ.

 

‫او آرزو داﺷﺖ ﻛﻪ در آﻳﻨﺪه دﻛﺘﺮ ﺷﻮد. ﭼﻮن ﺟﻨﮓ ﺷﺮوع ﺷﺪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑـﻪ او ﮔﻔﺘـﻪ ﺷـﺪ

 

‫ﻛﻪ درس ﺑﺨﻮان ﺗﺎ دﻛﺘﺮﺷﻮى، او رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰداد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﮕﻴﺪ

 

‫و دﻓﺎع واﺟﺐ اﺳﺖ. ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺷﺎه ﻣﺎ را ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎﻳﺪ اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﺷﺪه و اﻧﻘﻼب در

 

‫ﺧﻄﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ رﻓﺖ و ﺑﻪ اﺳﻼم ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد.

 

‫ﺟﻨﮓ را ﻳﻚ وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﭘﻴﺮوزى ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﮕﻴﺪ ﺗـﺎ اﻣـﺎم زﻣـﺎن(ﻋـﺞ) از ﻣـﺎ

 

‫راﺿﻰ ﺷﻮد.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻌﺎون ﮔﺮدان ﺑﻮد اﻣ‪ﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ى ﺑﺴﻴﺠﻰﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ.

 

‫در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺴﻴﺠﻰﻫﺎ را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰداد.

 

‫ﭘﺪر ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻣﺎدر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ روز اﻳـﺸﺎن ﺑـﺮادرش را ﺑـﻪ ﭘﺎدﮔـﺎن آﻣﻮزﺷـﻰ ﻣـﺸﻬﺪ ﺑـﺮاى

 

‫آﻣﻮزش و اﻋﺰام ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﺑﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﺮاض ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼـﺮا ﺑـﺮادرت را ﺑـﺮدهاى؟ او ﻛﻮﭼـﻚ

 

‫اﺳﺖ. او ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎدﮔﺎن آﻣﻮزﺷﻰ ﺑﺮد. دﺳﺖ ﻓﺮزﻧﺪ ﻛﻮﭼﻜﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻴﺎ

 

‫اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﭽ‪ﻪات. او را ﺑﺒﺮ. ﻣﻦ ﺑﺎ دﻳﺪن اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻨﻘﻠﺐ و از ﺗﺤﻮﻳﻞﮔﺮﻓﺘﻦ او ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم و ﺗﻨﻬﺎ ﺑـﻪ

 

‫ﺷﻴﺮوان ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.

 

‫ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺎرﺳﺎ در ﺳﺎل 1362 در 25 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ زﻫﺮه ﻧﻮروزى ازدواج ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺪ‪ت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك

 

‫آن ﻫﺎ 6 ﺳﺎل ﺑﻮد. ﻣﺮاﺳﻢ ازدواج آنﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎده و ﺑﻪ دور از ﺗﺠﻤ‪ﻼت ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ. ﺛﻤﺮه ى اﻳـﻦ ازدواج

 

‫ﻳﻚ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم اﺣﺴﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻳﺎزدﻫﻢ ﺧﺮدادﻣﺎه ﺳﺎل 1366 ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ.

 

‫دﻋﺎ و ﻧﻤﺎز را ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﻴﺮوﻫﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ راه ﺳﻮق ﻣﻰداد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم ﺗﺎ

 

‫ﻣﺪرك اﺻﻠﻰ را - ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت اﺳﺖ - ﺑﮕﻴﺮم.

 

‫در ﺳﭙﺎه و ﻫﻢ در ﺟﺒﻬﻪ از ﭼﻬﺮهﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﻮد و ﭼﻬﺮه اى ﺑﺴﻴﺎر آرام و ﻣﻄﻤﺌﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺣـﺎﻛﻰ از

 

‫درك ﻣﻌﻨﻮﻳ‪ﺎت او ﺑﻮد.

 

‫ﻣﻮﺿﻊ ﺳﻴﺎﺳﻰ او ﻣﻮﺿﻊ اﻣﺎم و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺑﻮد. او ﺧـﻂّ اﻣـﺎم را اﻟﮕـﻮ ﻗـﺮار داده ﺑـﻮد و در راه ﭘﻴـﺮوزى

 

‫اﻧﻘﻼب ﻫﺪﻓﺪار ﻣﻰﺟﻨﮕﻴﺪ. در ﺟﺒﻬﻪ در ﻛﺎرﻫﺎى رﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ و در ﻛﻼسﻫﺎى ﻋﻘﻴﺪﺗﻰ، ﻧﻈﺎﻣﻰ و

 

‫ﻗﺮآن ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮﻣﺆﻣﻨﻰ ﻧﺴﺐ - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: در دوران ﺟﻨـﮓ ﺟﻠـﺴﻪاى در ﻣـﺴﺠﺪ ﺻـﺎﺣﺐ

 

‫اﻟﺰﻣﺎن(ﻋﺞ) ﺑﺮاى ﺑﺴﻴﺠﻰﻫﺎﺑﺮﮔﺰار و در آن ﻣﺤﻔﻞ، ﺑﺴﺘﻨﻰ ﺗﻮزﻳﻊ ﺷﺪ. او از ﺗﺮﻳﺒﻮن اﻋﻼم ﻛﺮد: ﻫـﺮﻛﺲ

 

‫ﺑﺴﺘﻨﻰ ﺧﻮرده ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﻮد. ﭼﻮن او ﻓﺮدى ﻣﺨﻠﺺ و اﻳﻦ ﺣﺮف از ﻗﻠﺐ او ﺑﻮد، ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺮدﻳﺪ

 

‫ﻛﻪ ﺗﺤﻮ‪ﻟﻰ در اﻓﺮاد ﺑﻪ وﺟﻮد آﻳﺪ و ﭘﻴﺶ از ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺟﻨﮕﻰ ﻋﺎزم ﺷﻮﻧﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1367 و در ﺟﺰﻳﺮه ى ﻣﺠﻨﻮن - ﻛـﻪ ﻣﻌﺎوﻧـﺖ ﮔـﺮدان ﻗـﺪرت اﻟﻠّـﻪ را ﺑﺮﻋﻬـﺪه داﺷـﺖ - وﻗﺘـﻰ

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﻗﺮارﮔﺎه ﺟﻬﺖﺑﺎزرﺳﻰ ﺧﻂّ آﻣﺪﻧﺪ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻣـﺪﻳﺮﻳ‪ﺖ ﻣـﻮرد ﻗﺒـﻮل در ﻋﻬـﺪهدارى ﻣﻌﺎوﻧـﺖ

 

‫ﮔﺮدان، او را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ای ﺧﻂّ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ.

 

‫ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺖ ﻣﺎﻧﻮر ﻋﻈﻴﻢ رزﻣﻰ - ﻛﻪ در روﺳﺘﺎى ﺑﺎﻏﺎن ﺷﻴﺮوان ﺑﻪﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻫﻔﺘﻪى دﻓﺎع ﻣﻘـﺪ‪س ﺑﺮﮔـﺰار

 

‫ﺷﺪ - را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺎدﮔﺎن ﻗﺪس ﺷﻴﺮوان ﺑﻮد.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ ﻣﺆﻣﻨﻰ ﻧﺴﺐ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﮕﺎم درﮔﻴﺮى و ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت، ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺗﺤـﺖ

 

‫اﻣﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻛﻪ ﭼﺎره اى ﺟﺰ اﺳﺎرت ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ - ﻫﻤﻪ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻣﻮﺟﻮد را در آب رﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ

 

‫دﺷﻤﻦ ﻧﻴﻔﺘﻨﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﭘﺎرﺳﺎ در ﻧﺎﻣﻪاى ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ى ﺧﻮد ﻣـﻰﻧﻮﻳـﺴﺪ: ﺻـﺒﺮ و اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ در ﺑﺮاﺑـﺮ ﻣـﺸﻜﻼت

 

‫ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ اﻳﻤﺎن اﻧﺴﺎن اﺳﺖ، ﻫﻤﭽﻮن زﻳﻨﺐ(س) ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻮه اﻳﺴﺘﺎده و ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻰ از ﺧﻮد ﻧـﺸﺎن

 

‫ﻧﺪﻫﻴﺪ. ﭼﻮن ﻣﻮﻻى ﻣﺎ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﻓﺮﻣﻮد: ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت ﻣﺮدم و ﻣﻠّﺖ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤـﺎم زﺟﺮﻫـﺎ و

 

‫ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ را ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻛﺮد و ﺑﺮاى ﻧﺎن ﻣﺮدم ﺑﺎﻳﺪ از ﻧﺎن ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺖ. و ﻣﻦ اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻮﻻى ﺧﻮد

 

‫را ﮔﻮش ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢﻗﺪم ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺑﺮاى ﻣﻠّﺖ زﺟﺮ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﺮدارﻳﻢ. اﻣﻴﺪوارم ﻛـﻪ ﻣـﻮرد رﺿـﺎى ﺧـﺪا

 

‫ﺑﺎﺷﺪ و اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪﺑﺎ رﻓﺘﺎر ﺧﻮب و ﺑﺮﺧﻮرد ﺧﻮب ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻴﺪ اﺳـﺘﻮار و ﻣﻘـﺎوم و ﭘﺎﺑﺮﺟـﺎ اﻳـﺴﺘﺎدهاﻳـﺪ.

 

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺮف ﻋﺪ‪ه اى از ﻣﺮدم ﻧﺎآﮔﺎه - ﻛﻪ ﻫﻤﻪاش دﻧﺒﺎل ﻣﺎدﻳ‪ﺎت ﻫﺴﺘﻨﺪ - ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺑﮕـﺬارد و از

 

‫ﻳﺎد ﺧﺪاى ﺑﺰرگ ﻏﻔﻠﺖﺑﻜﻨﻴﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ ﻣﺆﻣﻨﻰ ﻧﺴﺐ از ﻧﺤﻮهى ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺟﺰﻳﺮه ى ﻣﺠﻨﻮن - ﻛﻪ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ اﻗﺪام ﺑﻪ

 

‫ﭘﺎﺗﻚ ﻧﻤﻮده ﺑﻮدﻧﺪ - او ﺑﺎ ﻋﺪ‪هاى از رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺳﻨﮕﺮ دﺷﻤﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ دﻻورى ﺣﻤﻠﻪ

 

‫ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ را ﺳﺪ‪ ﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﻴﺶ از دو ﺳﺎﻋﺖﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﻣﻬﻤ‪ﺎت، ﺑﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻋـﺪم وﺟـﻮد

 

‫اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻛﺎﻓﻰ ﺑﺮاى ﺑﺮﮔﺸﺖ آﻧﺎن ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂّ دﺷﻤﻦ آنﻫﺎ را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛﺮد. در ﺣـﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﻋـﺪ‪ه اى از

 

‫آنﻫﺎ ﻣﺠﺮوح ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮﻧﺪ، ﻣﻮرد رﮔﺒﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ.

 

‫ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺎرﺳﺎ در ﺗـﺎرﻳﺦ 4/4/1367 در ﺧـﻂّ ﭘﺪاﻓﻨـﺪى ﺟﺰﻳـﺮه ى ﻣﺠﻨـﻮن ﻣﻔﻘـﻮد ﮔﺮدﻳـﺪ و در ﺗـﺎرﻳﺦ

 

‫۷۱/۱۲/۲۵ از ﺳﻮى ﺳﺘﺎد ﻧﻴﺮوى زﻣﻴﻨﻰ ﺳﭙﺎه، ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن اﻋﻼم ﺷﺪ.

 

‫آراﻣﮕﺎﻫﺶ در ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪاى ﺑﻬﺸﺖ ﺣﻤﺰه ﺷﻴﺮوان دﻓﻦ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

 

‫{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣـﺎدرم، اﺗـﺎﻗﻢ را ﺑـﺎﻣـﺸﻚ و ﻋﻨﺒـﺮ ﻣـﺰﻳ‪ﻦ ﻛـﻦ و

 

‫ﻏﻢﻫﺎى دﻟﺖ را زﻳﺮ ﺧﺎك ﮔﻮر ﻣﻦ ﺑﮕﺬار. ﻣﻦ آنﺟﺎ راﺣﺘﻢ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﻰداﻧﻢ ﻫﻤﺪﻣﻢ ﺳﻨﮓ اﺳﺖ. وﻟﻴـﻚ

 

‫ﺧﻮب ﻣﻰداﻧﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻨﮓﻳﻚ رﻧﮓ اﺳﺖ. آرى، ﻣﺎدرم، ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮاﻳﻢ دﻋﺎ ﻛـﻦ. اﻳـﻦ ﺷـﻬﺎدت اﺛـﺮ

 

‫دﻋﺎى ﺗﻮ و ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻬﺪى ﺟﺎن، در ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰادارى ﭘﺪر و ﻣﺎدرم را ﻏﻤﺨﻮارى ﻛﻦ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن در دﻧﻴـﺎ

 

‫ﻛﺴﻰ را ﻧﺪارﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﺧﺪا و اﺋﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮم(ع) ﻫﺴﺘﻨﺪ.

 

‫و در ﺟﺎﻳﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﺑﺮ روى ﻗﺒﺮم ﭘﺎﺳﺪار ﻧﻨﻮﻳﺴﻴﺪ؛ ﭼﻮن ﺑﻨﺪه ﻟﻴﺎﻗﺖ ﭘﺎﺳﺪارى را ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم.

 

‫و ﺷﻤﺎ اى ﻋﺰﻳﺰان، اﮔﺮﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ در ﺧﺎﻧﻪاى ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ و ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑـﺎ ﺧـﺪا راز و ﻧﻴـﺎز و ﮔﺮﻳـﻪ

 

‫ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻃﻠﺐ ﻋﻔﻮ و ﺑﺨﺸﺶ ﻛﻨﻴﺪ.}

دعای مومن

زندگینامه شهید حسینعلی توکلی

 

ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻰ ﺗﻮﻛّﻠﻰ - ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪ ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ - در دوازدﻫﻢ ﻓـﺮوردﻳﻦ ﻣـﺎه ﺳـﺎل 1337 در روﺳـﺘﺎى

 

‫دوﻟﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد. ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮش روزى و ﻛﻮدﻛﻰ آرام و ﻣﻈﻠﻮم ﺑﻮد.

 

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﭘﺪرش - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در دوران ﻛﻮدﻛﻰ، وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺘﻢ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ

 

‫ﻣﻰآﻣﺪ؛ وﺿﻮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. در ﺣﺪود 9 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﻛﺮد.

 

‫دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ راﺑﻪﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهاش ﺗـﺮك ﺗﺤـﺼﻴﻞ ﻧﻤـﻮد. ﺳـﭙﺲ ﺑـﻪ

 

‫ﻛﺸﺎورزى و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺷﻐﻞﺑﻨّﺎﻳﻰ ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎ ﻛﻤﻚ ﭘﺪرش ﺑﺎﺷﺪ. در ﻛﺎرﻫﺎى ﻛـﺸﺎورزى ﺑـﻪ ﭘـﺪرش و در

 

‫ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﺑﻪ ﭘﺪر، ﻣﺎدر، ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﺑﺰرگﺗﺮش و ﻧﻴﺰ ﺑﭽﻪﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ از

 

‫ﺧﻮدش اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﺎ واﻟﺪﻳﻨﺶ ﺑﺴﻴﺎر آرام ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔـﺖ و ﺻـﺪاﻳﺶ را

 

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻰﻛﺮد. دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﻛﺘﺎب ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻼﻗﻪ داﺷـﺖ و ﻣـﺎ را ﻫـﻢ ﺑـﻪ

 

‫ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب ﺗﺸﻮﻳﻖﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻛﺘﺎب ﻗﺼﺺ اﻻﻧﺒﻴﺎ ﺧﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻧﻢ.

 

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ و ﻳﺎ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ)ع( ﻣﻰرﻓﺖ. ﻛﺘﺎبﻫـﺎى ﺷـﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ـﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. و ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت ﺑﺮاى ﺛﻮاب ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﻨﺰل ﺗﺎ ﺣﺮم را ﭘﻴﺎده ﻣﻰرﻓﺖ. ﺧﺎدم اﻓﺘﺨﺎرى ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮد.

 

‫ﻣﻌﻤﺎر ﺑﻮد و در ﻋﺮض ﺳﻰ روز در ﻳﻚ روﺳﺘﺎ ﺣﻤﺎم ﺳﺎﺧﺖ.

 

‫ﺻﻠﻪى رﺣﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻰآورد و ﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام ﻣﻰرﻓﺖ. ﺣﺘّﻰ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻰﻛﺮد: رﻓﺘﻦ

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى اﻗﻮام واﺟﺐ اﺳﺖ.

 

‫ﺑﺪون اﻃّﻼع ﻗﺒﻠﻰ ﺑﻪ دﻳﺪ و ﺑﺎزدﻳﺪ اﻗﻮام ﻣﻰرﻓﺖ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻤﺎز در ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮد، اﺑﺘﺪا ﻧﻤﺎز را ﺑﻪﺟﻤﺎﻋـﺖ ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ،

 

‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰآﻣﺪ.

 

‫ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﺴﺘﺤﺒ‪ﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻮد. ارادت ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ)ع( داﺷﺖ و ﻫـﺮ وﻗـﺖ اﺳـﻢ

 

‫اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ)ع( را ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ، ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫از اﻓﺮاد دورو و ﻏﻴﺒﺖﻛﻨﻨﺪه ﺑﻴﺰار ﺑﻮد.

 

‫ﻣﺸﻜﻼت را ﺑﺎ ﺗﻮﻛّﻞﺑﻪ ﺧﺪا و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔـﺲ ﺣـﻞ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﻣـﺮﻳﻢ ﺗـﻮﻛّﻠﻰ ﺧـﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮﺷـﻬﻴﺪ -

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎن ﺳﺮﺑﺎزى ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﺮ ﻣﻰزد و ﻫﺮ اﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﻛﻪ داﺷﺘﻴﻢ رﻓﻊ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﻔﺖ

 

‫ﻣﻰآورد. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﻮا ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، او ﭘﺎدرﻣﻴﺎﻧﻰ ﻣﻰﻛﺮد و آنﻫﺎ را آﺷﺘﻰ ﻣﻰداد. در

 

‫ﻳﻜﻰ از درﮔﻴﺮىﻫﺎ دﺳﺘﺶﺑﺎ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮد؛ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ او اﻋﺘﺮاض ﻛﺮدم، ﮔﻔﺖ: ﻓﺮد ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ

 

‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ و ﻓﻘﻂﻧﺎﻣﺶ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ.

 

‫ﻧﻈﺮش را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺑﻪ اﻳﺪهى دﻳﮕﺮان ﻫﻢ اﺣﺘﺮام ﮔﺬاﺷﺖ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎﺷﺮﻛﺖ و اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪ ﭘﺨﺶ ﻣـﻰﻛـﺮد. در راﻫﭙﻴﻤـﺎﻳﻰﻳﻜـﺸﻨﺒﻪ ﺧـﻮﻧﻴﻦ

 

‫ﺣﻀﻮر داﺷﺖ.

 

‫از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎزى در زﻣﺎن رژﻳﻢ ﻃﺎﻏﻮت ﺧﻮددارى ﻛﺮد.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﺧﻮدش را وﻗﻒ اﻧﻘﻼب ﻛـﺮده ﺑـﻮد. در ﺗﻈـﺎﻫﺮاتﻫـﺎ

 

‫ﺣﻀﻮر داﺷﺖ. ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺎ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻪ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﺑﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺮاى اﻧﻘﻼب زن و ﻣﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﻪ

 

‫راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﺑﺮوﻧﺪ و اﻳﻦ اﻧﻘﻼب ﻣﺎل ﻣﺎﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى ﭘﻴﺮوزى آن ﺗﻼش ﻛﻨﻴﻢ. ﺑﻪ ﻧﻮارﻫـﺎى ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻰ

 

‫اﻣﺎم ﮔﻮش ﻣﻰداد. ﺣﺪود ﻧﻮد ﻧﻮار ﻣﺬﻫﺒﻰ در ﻣﻨﺰل داﺷﺖ.

 

‫ﻣﻬﺪى ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در روز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﺮادرم در ﺗﻈـﺎﻫﺮات ﺷـﺮﻛﺖ ﻛـﺮدﻳﻢ،

 

‫در ﻣﻴﺪان ﺷﻬﺪا ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﺷﺪﻳﺪى ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﺷﺪﻳﺪى اﺳﺖ ﻛﻤـﻰ ﺑـﻪ ﻋﻘـﺐ

 

‫ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ. وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﺷﻜﺎﻟﻰ ﻧﺪارد. ﻣﺄﻣﻮران رژﻳﻢ ﺑﺎ ﺗﺎﻧﻚ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺮدم ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ

 

‫ﻛﻪ ﻛﺸﺘﺎر ﻓﺮاواﻧﻰ در ﭘﻰداﺷﺖ.

 

‫اﻣﺎم را ﺑﺴﻴﺎر دوﺳﺖ داﺷﺖ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﻣﺎم از ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪﻧﺪ، ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل اﻣﺎم رﻓﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب در ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻛﺮد و ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒـﺎﻧﻰ ﻣـﻰﭘﺮداﺧـﺖ. ﺑـﻪ

 

‫روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺑﺴﻴﺞﺟﺰو او‪ﻟﻴﻦ ﻧﻔﺮاﺗﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻀﻮ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺷﺪ. در ﺑﺴﻴﺞﺑﻪ ﻃﻮر اﻓﺘﺨـﺎرى و ﻓﻌ‪ـﺎل

 

‫ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﻴﻮﺳﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪى ﻣﻦ اﺳـﺖﻛـﻪ در ﺟﻬـﺖ ﭘﻴـﺮوزى

 

‫اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم ﻗﺪﻣﻰﺑﺮدارم.

 

‫ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻰ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه در 20 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ زﻫﺮا ﺧﻨﺪان - در ﺷﺐ ﻋﻴـﺪ ﻏـﺪﻳﺮﺧﻢ - ﭘﻴﻤـﺎن ازدواج

 

‫ﺑﺴﺖ. ﺛﻤﺮه ى ازدواج آنﻫﺎ ﺳﻪ ﻓﺮزﻧﺪ اﺳﺖ. ﻋﺒ‪ﺎس در ﺳﺎل 1358، ﻓﺎﻃﻤﻪ در ﺳﺎل 1359  و ﻣﻬـﺪى در

 

‫ﺳﺎل 1361 ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﻴﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﻛـﺴﻰ ﻛـﻒ ﻧﺰﻧـﺪ و

 

‫ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻧﻜﻨﻨﺪ.

 

‫زﻫﺮا ﺧﻨﺪان - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ از ﺟﺎرو ﻛﺮدن، ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﻣﻴﻬﻤﺎن و ﻧﮕﻬﺪارى

 

‫از ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. اﻳﺸﺎن آﺷﭙﺰى را ﻫـﻢ ﻳـﺎد ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪﺗـﺎ در ﻣـﺎه ﻣﺤـﺮّم و ﺻـﻔﺮ ﺑـﺮاى

 

‫ﺳﻴ‪ﺪاﻟﺸﻬﺪا(ع) ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ. اﺧﻼق ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻮدﻧـﺪ. در اﻛﺜـﺮ ﻣﻴﻬﻤـﺎﻧﻰﻫـﺎ اﻳـﺸﺎن از

 

‫ﻣﻴﻬﻤﺎنﻫﺎ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ؛ ﺣﺘّﻰ اﮔﺮ ﻣﺠﺮوح ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫روزى ﻳﻚ ﺑﺎر از ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺳﺮ ﻣﻰزد و ﺑﻪ دﻳﺪن ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻰرﻓﺘﻨـﺪ. ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﻣـﺎدر

 

‫ﺷﻤﺎ را ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎدر ﺧﻮدم دوﺳﺖ دارم. ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮدﻧﺪ. آنﻫﺎ را ﺑﺎ ﺧـﻮد ﺑـﻪ ﺣـﺮم و

 

‫ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ، وﻟﻰ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را زﻳﺎد واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ واﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ،

 

‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺗﻮ را اذﻳ‪ﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. اﻳﺸﺎن دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﻃـﻮرى ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﻛﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮاى

 

‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻪ اﺳﻼم ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺠﺎب ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮدﻧـﺪ. ﺣﺘّـﻰ ﺑـﻪ دﺧﺘـﺮ

 

‫ﻛﻮﭼﻜﻢ ﻳﺎد داده ﺑﻮدﻧﺪﻛﻪ ا زﻫﻤﺎن ﺳﻦّ ﻛﻢ روﺳﺮى ﺳﺮش ﻛﻨﺪ.

 

‫اﮔﺮ در ﺧﺎرج از ﺧﺎﻧﻪﻧﺎراﺣﺘﻰ داﺷﺖ، وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰرﺳﻴﺪ ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﻛﺮد. در زﻣﺎن

 

‫ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ، ﺧﺎﻧﻮادهاش را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ دزﻓﻮل ﺑﺮد ﺗﺎ در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﺷﺐﻫﺎى ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻰرﻓﺖ و دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ را در آنﺟﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. در ﺷﺐ ﺑﻴـﺴﺖ و

 

‫ﻳﻜﻢ ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن اﻓﻄﺎرى ﻣﻰداد و ﺑﻌﺪ ﻣﺮاﺳﻢ اﺣﻴﺎ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫زﻫﺮا ﺧﻨﺪان - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻓﺮدى ﺧﻮش ﻗﻮل ﺑﻮدﻧﺪ. در ﻳﻜﻰ از ﺳﺎلﻫـﺎ در ﺷـﺐ

 

‫ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻜﻢ ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن، ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ اﻓﻄﺎرى داﺷﺘﻴﻢ و ﻫﻢ ﻣﺮاﺳﻢ اﺣﻴﺎ، وﻟﻰ ﭼﻮن اﻳﺸﺎن ﺑﻪ

 

‫ﻣﻦ و ﺧﻮاﻫﺮﺷﺎن ﻗﻮل داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣﺮم ﺑﺒﺮﻧﺪ، در آن ﺷﺐ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛـﻪ ﺑـﺴﻴﺎر ﺧـﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ،

 

‫وﻟﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣﺮم ﺑﺮدﻧﺪﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﺸﺎن ﻋﻤﻞ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻰ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه ﻓﺮدى ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮاﻳﺸﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻗﻮى داﺷﺖ. در ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﻴﻨﻪ زﻧـﻰ ﻣـﺎه ﻣﺤـﺮّم

 

‫ﺣﻀﻮر ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ. از ﺗﻤﺎم اﻗﺸﺎر ﺟﺎﻣﻌﻪ در ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد. در ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﻓﻘﻂ ﺑـﺮاى رﺿـﺎى

 

‫ﺧﺪا و ﺑﺪون رﻳﺎ ﻛﻤﻚﻣﻰﻛﺮد.

 

‫از ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت ﺑﺎرز او اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺎرى از دﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﺮاى دﻳﮕﺮان اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد؛ ﺣﺘﻰ اﮔـﺮ

 

‫ﻛﺴﻰ ﺑﻪ او ﺑﺪى ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﺳﻼم و ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن در ﺟﻨﮓ ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺪر و داﻣﺎدﻣﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮدﻳﻢ

 

‫و ﭼﻮن ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻮد ﻛﻪﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺧﺎﻧﻮاده را ﺑﺮﻋﻬﺪه ﺑﮕﻴﺮد، ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺘﻰ ﻳﻜﻰ از ﻣـﺎ دو

 

‫ﻧﻔﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ آﻣﺪن دﻳﮕﺮى آن ﻓﺮد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود. در ﻳﻜﻰ از ﻣﺮﺧّﺼﻰﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ آﻣـﺪم، دﻳـﺪم

 

‫اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻪاﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ رﻓﺘﻨـﺪ و در ﺧﺎﻧـﻪ ﻧﺎﻳـﺴﺘﺎدﻳﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨـﺪ:

 

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺴﺖ و در ﺟﺒﻬﻪﺑﻪ ﻣﺎ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻴﺸﺘﺮى اﺳﺖ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎى ﺑﺪر، ﺧﻴﺒﺮ، ﺛﺎﻣﻦ اﻻﺋﻤﻪ(ع) و ﻓﺎو ﺣﻀﻮر داﺷـﺖ. ﻣـﺴﺌﻮل ﮔﺮوﻫـﺎن، ﻣﻌـﺎون ﮔـﺮدان، و

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان ﺑﻮد. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان اﻟﺤﺪﻳﺪ از ﺗﻴﭗ 21 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖ.

 

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﻟﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ. وﻗﺘﻰ از

 

‫او ﺳﺆال ﻣﻰﻛﺮدم: در ﺟﺒﻬﻪ ﭼﻪ ﻛﺎره ﻫﺴﺘﻰ؟ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻫﺴﺘﻢ.

 

‫زﻫﺮا ﺧﻨﺪان - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: اﻳﺸﺎن وﻗﺘﻰ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ، از ﺟﻨﮓ ﭼﻴﺰى ﺑﺮاى

 

‫ﻣﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﺣﺘّﻰ ﺳﻤﺘﺸﺎن را در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰ اﺻﻐﺮ ﺧﻨﺪان - ﺑﺮادر ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه رﻳﺎ ﻛﺎر ﻧﺒﻮد. ﺗﺎ زﻣـﺎن ﺷـﻬﺎدت

 

‫ﻣﺎ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. در ﺟﺒﻬﻪ دو - ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ اﻳـﺸﺎن

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ دﻳﻨﺖ را ادا ﻛﺮدى ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺣﺪ‪ و ﻣﺮز ﻧﺪارد.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎس ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿـﻊ و ﻓـﺮوﺗﻦ ﺑـﻮد. ﺣﺘـﻰ ﺑـﺮاى

 

‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دورﺑﻴﻦﻗﺮار ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ در ﻛﺎرى ﻛﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ

 

‫ﻏﺸّﻰ وارد ﺷﻮد.

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺠﺎع و ﻧﺘﺮس ﺑﻮد. ﺑﺎ آر ﭘﻰ - ﺟﻰ ﺗﺎﻧﻚﻫﺎى دﺷﻤﻦ را ﻣﻨﻬﺪم ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﻛﺎرﻫﺎى ﺳﺨﺖ و ﻣﺸﻜﻞﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻴﺸﻘﺪم ﺑﻮد. ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻈـﺮ دﻳﮕـﺮان را ﺟﻮﻳـﺎ

 

‫ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫او ﺑﺮاى ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺮو ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗـﺘﺶ

 

‫را در ﺟﺒﻬﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﻛﺮد. و ﺧﻴﻠﻰ ﻛﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ. ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺮدم ﻣﻰﮔﻮﻳﻨـﺪ: ﭼـﺮا ﺑـﺮادر

 

‫ﺷﻤﺎ ﻣﺪام در ﺟﺒﻬﻪ اﺳﺖ؟ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻫﺪف ﻣﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣـﺮدم اﻫﻤﻴ‪ـﺖ

 

‫ﻧﺪﻫﻴﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫زﻫﺮا ﺧﻨﺪان - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن دﻳﮕﺮان را ﺑﺮاى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﭘـﺪر

 

‫و ﭘﺴﺮداﺋﻴﺸﺎن را ﻫﻢﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮدﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﻢ، ﭘﺲ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود؟

 

‫ﻋﺒ‪ﺎس ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺪرم از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔـﺸﺘﻨﺪ، ﻣـﻦ در ﻛﻮﭼـﻪ

 

‫ﺑﺎزى ﻣﻰﻛﺮدم و اﻳﺸﺎن از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ، ﭼﺸﻢﻫﺎى ﻣﺮا ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﮔﺮﻣﻰ دﺳﺖﻫﺎى اﻳـﺸﺎن را ﺣـﺲ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدم.

 

‫اﻳﺸﺎن ﭼﻴﺰى از ﺟﺒﻬﻪﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺣﺘّﻰ در ﺧﻮاب ﻣـﻰﺟﻨﮕﻴﺪﻧـﺪ و ﺧـﻮاب ﺟﺒﻬـﻪ و ﺟﻨـﮓ را

 

‫ﻣﻰدﻳﺪﻧﺪ. اﻳﺸﺎن ﻧﻤﺎدى از ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ ﺑﻮدﻧﺪ. در اﻳﻦﺟﺎ اﺣﺴﺎس دﻟﻤﺮدﮔﻰ و ﻛﺴﺎﻟﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪ ﺣﺎل و ﻫﻮاى دﻳﮕﺮى دارد، زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّـﺼﻰ

 

‫ﻣﻰآﻳﻢ ﮔﻮﻳﻰ از ﺧﺪا دور ﻣﻰﺷﻮم.

 

‫وﻗﺘﻰ اﻃﺮاﻓﻴﺎن ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻪ ﺣﺪ‪ ﻛﺎﻓﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻪاﻳﺪ، دﻳﮕﺮ ﺑﺲ اﺳﺖ. ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ: دﻓـﺎع از

 

‫دﻳﻦ واﺟﺐ اﺳﺖ. ﻣﺎ در زﻣﺎن اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﻧﺒﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ آن اﻣﺎم ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ، ﺣﺎﻻ وﻗﺖ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن

 

‫اﺳﺖ.

 

‫آرزوى ﭘﻴﺮوزى اﺳﻼم را داﺷﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ دارﻳﻢ، ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ دﺳﺖ ﭘﻴﺪا

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ؛ ﻳﻚﺑﺎر از ﻧﺎﺣﻴﻪى دﺳﺖ و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﭘﺎ.

 

‫زﻫﺮا ﺧﻨﺪان - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﭘـﺎ ﻣﺠـﺮوح ﺑﻮدﻧـﺪ، ﻳﻜـﻰ از

 

‫اﻗﻮام دور ﻣﺎ ﺷﻬﻴﺪﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ در آن ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﺎ ﭘﺎى ﻣﺠﺮوح از ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﺠـﺮوح ﺑﻮدﻧـﺪ، ﻣـﻦ ﺑـﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣـﺖ

 

‫ﺑﻮدم. اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﺮا ﻧﺎراﺣﺖ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺸﺪهام. ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ آﻣﺎدﮔﻰ ﺷﻬﺎدت

 

‫ﻣﺮا داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ.

 

‫ﻣﻬﺪى ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه ﻧﻘﻞﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻗﺎدر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦﺧﺒﺮ دادﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮادرم ﻣﺠـﺮوح

 

‫ﺷﺪه و در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى اﺳﺖ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺪن اﻳﺸﺎن رﻓﺘﻢ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻪ دﻛﺘـﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ

 

‫ﺑﻌﺪ از ﮔﭻ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭘﺎﻳﻢﻣﺮا از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧّﺺ ﻛﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از راﺿﻰ ﻛﺮدن ﭘﺰﺷﻚ ﺑﺮاى ﻣﺮﺧّﺺ ﻛـﺮدن

 

‫اﻳﺸﺎن، ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻣﺪﻳﻢﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨـﺪ روز ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ ﮔـﭻ ﭘﺎﻳـﺸﺎن را ﺑﺒﺮﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑﺮوﻧـﺪ.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﺎﻧﺪن در اﻳﻦ ﺟﺎ را ﻧﺪارم. ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﭼـﻪ زودﺗـﺮ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮوم. ﻛـﻪ ﺑﻌـﺪ ﮔـﭻ را

 

‫ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎس ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻴﻠﻰ از ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت اﺧﻼﻗـﻰ ﻛـﻪ ﻣـﻦ دارم ﻧﺘﻴﺠـﻪى

 

‫ﺗﺮﺑﻴﺖ درﺳﺖ و رﻓﺘﺎر ﭘﺪرم اﺳﺖ. ﻣﻦ ﻗﻠّﻜﻰ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔـﺮ دوﺳـﺖ

 

‫دارى اﻳﻦ ﻗﻠّﻚ را ﺑﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﻦ. و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺳـﭙﺎه رﻓـﺘﻢ و ﻗﻠّﻜـﻢ را

 

‫ﺗﻘﺪﻳﻢ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻛﺮدم. ﭘﺪرم و ﭼﻨـﺪ ﺗـﺎ از دوﺳﺘﺎﻧـﺸﺎن ﻣـﺮا ﺑـﺴﻴﺎر ﺗـﺸﻮﻳﻖ ﻛﺮدﻧـﺪ. اﻳـﺸﺎن ﻣـﺮا ﺑـﻪ

 

‫راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ.

 

‫ﭘﺪرم ﭼﻪ در ﻧﺎﻣﻪ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: درﺳﺖ را ﺑﺨﻮان و ﻣﻮاﻇـﺐ ﻣـﺎدرت ﺑـﺎش و

 

‫ﺳﻌﻰ ﻛﻦ ﻳﻚ ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻣﺨﻠﺺﺑﺎﺷﻰ.

 

‫آرزوى ﺷﻬﺎدت را داﺷﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻛﺜﺮ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪهاﻧﺪ وﻟﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻧﺮﺳﻴﺪهام.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺑﺮادرم ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ ﻣﺎدرم ﺑـﺮاى ﺳـﻼﻣﺘﻰ آنﻫـﺎ ﺑـﺴﻴﺎر ﻧـﺬر

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻧﻤﻰرﺳﻢ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ

 

‫ﺷﻤﺎ ﻧﺬر ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ. اﮔﺮﻣﺮا دوﺳﺖ دارﻳﺪ، ﻛﻤﺘﺮ ﻧﺬر ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻢ. آﺧﺮﻳﻦ ﺑـﺎرى ﻛـﻪ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ، ﻗﺒﻞ از اﻋﺰام ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) رﻓﺖ و در ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﺿـﺮﻳﺢ اﻣـﺎم رﺿـﺎ(ع) اﻳـﺴﺘﺎد و

 

‫ﮔﻔﺖ: ﻳﺎ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)، ﻣﻦ آرزوى ﺷﻬﺎدت را دارم، ﭘﺲ ﺣﺎﺟﺖ ﻣﺮا ﺑﺮآورده ﺳﺎز.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎس ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ رﻓﺘﻨـﺪ، اﻳـﺸﺎن ﺗﻤـﺎم

 

‫ﻓﺎﻣﻴﻞ را دﻋﻮت ﻛﺮدﻧﺪ و آن ﺷﺐ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. ﻋﻜﺴﻰ ﻛﻪ از آن ﺷﺐ از ﭘﺪرم ﺑـﻪ ﻳﺎدﮔـﺎر دارم

 

‫ﺣﺎﻛﻰ از آن اﺳﺖ ﻛﻪﮔﻮﻳﻰ اﻳﺸﺎن ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از آﺧﺮﻳﻦ اﻋﺰاﻣﺶ ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﻪ ﻫﻤـﺴﺮش

 

‫ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪم اﻳﻦ ﻋﻜﺲ را روى ﺧﺎﻛﻢ ﺑﮕﺬارﻳﺪ. او ﺣﺘّﻰ ﮔﻠﺪان ﺑﺮاى ﻛﻨﺎر ﻋﻜﺴﺶ ﻫـﻢ ﮔﺮﻓﺘـﻪ

 

‫ﺑﻮد. ﻣﺎدرم ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﺑﺮادرم ﺧﻮاب دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻴ‪ﺪى اﻳﺸﺎن را ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪﺧﻄـﺎب ﻣـﻰﻛﻨـﺪ و

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪﺷﻤﺎ ﺻﺒﺮ دﻫﺪ. و ﻣﺎدرم ﺑﺮﺧﻼف ﻧﻈﺮ ﻣﺎ، در زﻣـﺎن ﺷـﻬﺎدت ﺑـﺮادرم ﺑـﺴﻴﺎر ﺻـﺒﻮر

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﺒﻰ ﻛﻪ ﺟﻨﺎزهى ﺷﻬﻴﺪ را آوردﻧﺪ، ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳـﻰ ﻣﺮﺗّـﺐ و ﺑـﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷـﺤﺎل

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: از ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﻛﻨﻴﺪ. و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪى اﻳﺸﺎن ﻋﻤﻞ ﻛﺮدم.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻛـﻪ ﺳـﻴ‪ﺪى

 

‫او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻰﺑﺮد. او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺮا ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ؟ ﻣﺎ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت دارﻳﻢ و ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ. آن آﻗﺎ ﺑﻪ او

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎﻳﺖ را اﻧﺠﺎم دادهاى و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻰ. ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﻣـﻦ

 

‫در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮم.

 

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: او ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد. او ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪهى

 

‫ﮔﺮدان ﺑﻮد و ﻣﻦ راﻧﻨﺪهى ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم. ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺴﺮداﻳﻰ ﺷﻬﻴﺪ و ﺑﺎﺟﻨـﺎﻗﻢ ﻋﻜـﺲ

 

‫ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. در ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻤﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﻧﻔﺮ از ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﭼﺮاغﻫﺎ را ﺧﺎﻣﻮش

 

‫ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ وداع ﻛﻨﻴﻢ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺒﻰ ﻛﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺑﺎ ﻳﺎراﻧﺶ وداع ﻛـﺮد. اﻣـﺸﺐ ﺷـﺐ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫اﺳﺖ و اﻣﻜﺎن دارد ﻋﺪ‪هاى از ﺷﻤﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮﻳﺪ ﭘﺲ اﮔـﺮ ﻧﻤـﻰﺧﻮاﻫﻴـﺪ ﻛـﻪ ﺷـﻬﻴﺪﺷـﻮﻳﺪ ﻣـﻰﺗﻮاﻧﻴـﺪ

 

‫ﺑﺮﮔﺮدﻳﺪ. او اﺑﺘﺪا ﺑﺎ اﻣﺎم ﺟﻤﻌﻪى اﻫﻮاز وداع ﻛﺮد ﻛﻪ در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن اﻋﻼم ﻛﺮدﻧـﺪ: وداع ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﺎ اﻣـﺎم

 

‫ﺟﻤﻌﻪ. و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ وداع ﻛﺮد ﻛﻪ اﻋﻼم ﺷﺪ: وداع ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎ ﭘﺪرش. ﺑﻌﺪ ﺳﻮﺋﻴﭻ ﻣﺎﺷﻴﻦ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓـﺖ

 

‫و ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﻳﻴﺪ، ﻋﺪ‪هى ﻣﺎ زﻳﺎد اﺳﺖ. ﻛﻪ او در ﻫﻤﺎن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ.

 

‫ﺣﺴﻴﻦ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه در ﺗﺎرﻳﺦ 21/11/1364 در ﺟﺒﻬﻪى ﺧﺮّﻣﺸﻬﺮ ﺑﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﺑـﻪ

 

‫درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞﮔﺮدﻳﺪ. و ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮش ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪﻣﺸﻬﺪ در ﺑﻬـﺸﺖ رﺿـﺎ(ع) دﻓـﻦ

 

‫ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن، ﻫﺮ ﺧﻮاﺳـﺘﻪاى ﻛـﻪ داﺷـﺘﻢ، در

 

‫ﺧﻮاب ﺧﻮاﺳﺘﻪام را ﺑﺮآورده ﻣﻰﻛﺮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎردار ﺑﻮدم و ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن، ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺸﻨﻪ ﺑـﻮدم ﻛـﻪ

 

‫در ﺧﻮاب او ﻳﻚ ﻟﻴﻮان آب ﺧﻨﻚ ﺑﻪ ﻣﻦ داد.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎس ﺗﻮﻛّﻠﻰ ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﭘﺪرم در ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﺣﻞ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﻣﺮا ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﻨﻨـﺪ.

 

‫اﮔﺮ ﻣﺸﻜﻠﻰ داﺷﺘﻢ ﺧﻮاب اﻳﺸﺎن را ﻣﻰدﻳﺪم و ﻣﺸﻜﻠﻢ ﺣﻞّ ﻣﻰﺷﺪ. ﺣﺘّـﻰ در ﻣـﻮرد ازدواج، ﺗﺤـﺼﻴﻞ و

 

‫ﺷﻐﻠﻢ، اﻳﻤﺎن دارم اﺑﺘﺪا ﻟﻄﻒ و ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺟﻬ‪ﺎت ﭘﺪرم ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻣﻦ ﻣﻰﺷﻮد.

دوست بد

زندگینامه شهید موسی الرضا بیانی

 

ﻣﻮﺳﻰاﻟﺮﺿﺎ ﺑﻴﺎﻧﻰ - ﻓﺮزﻧﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ - در ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻓﺮوردﻳﻦﻣﺎه ﺳﺎل 1339 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 

‫در ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺖ و ﺗﺎ ﻛﻼس ﭘﻨﺠﻢ اﺑﺘﺪاﻳﻰ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ داد، وﻟﻰ ﺑﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻣـﺸﻜﻼت

 

‫اﻗﺘﺼﺎدى درس را رﻫﺎﻛﺮد و ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. در ﺳﺎل 1357 ﭘﺪر ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد و وﻇﻴﻔﻪى او

 

‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺎﻧﻮاده اش دو ﭼﻨﺪان ﺷﺪ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻋﻜﺲﻫﺎ و اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎى اﻣﺎم را ﺗﻮزﻳﻊﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﺳﺎل 1359 و در 19 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ دل اﻓﺮوز ازدواج ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻣﺪ‪ت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫـﺎ

 

‫5 ﺳﺎل ﺑﻮد. ﺛﻤﺮه ى ازدواج آنﻫﺎ ﭼﻬﺎر ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧـﺎمﻫـﺎى: ﻣﻬـﺪى (ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 16/3/1361)، ﺑﻨـﺖاﻟﻬـﺪى

 

‫(ﻣﺘﻮﻟّﺪ 10/6/1363)، ﻣﻠﻴﺤﻪ (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 1/4/1365) و ﻣﻬﺮى (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 24/5/1366) ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤﻮد ﻋﺒ‪ﺎس زاده ﻣﻘﺪم ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﺮزﻧﺪ ﺻـﺎﻟﺢ ﻧﻌﻤﺘـﻰ اﺳـﺖ و ﻣﺎﻳـﻪى ﺳـﺮﻓﺮازى

 

‫ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

 

‫او ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎﻳﺶ را ﻃﻮرى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺰد ﺧﺪا ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻧﺸﻮد. ﻓﺎﻃﻤﻪ دلاﻓﺮوز - ﻫﻤـﺴﺮ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪم ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻛـﻪ اﻳـﺸﺎن ﺑـﺮود.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه رﻓﺖ و اﻋﺰاﻣﺶ را ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و در اﻳـﻦ ﻣـﺪ‪ت ﺑـﺎ ﻓﺮزﻧـﺪم ﺻـﺤﺒﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺠﺎب ﺧﻮد را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﻢ. ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ درﺳﺸﺎن

 

‫را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﺮاى ﺟﺎﻣﻌﻪﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶﻃﻮرى رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻧﺒﻮد ﭘﺪر را اﺣﺴﺎس ﻧﻜﻨﻨﺪ. ﺣﺘّﻰ ﺑـﻪ ﺧـﻮاﻫﺮ

 

‫ﻛﻮﭼﻚﺗﺮش ﻧﻴﺰ اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻣﺸﻜﻼت و ﮔﺮﻓﺘﺎرىﻫﺎى ﻣﺮدم را ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻣﻰﻛﺮد، ﺑـﻪ ﻃـﻮرى

 

‫ﻛﻪ آنﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ دل اﻓﺮوز ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﭼﻬﻠﻢ ﺷﻬﻴﺪ، ﺧﺎﻧﻤﻰ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪى

 

‫ﻣﺎ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻰآورد، ﻫﻤﻴﻦﺷﻬﻴﺪ ﺑﻮد، در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس زاده ﻣﻘﺪ‪م - دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻳﻚ روز ﺑـﺎ ﻛُﺘـﻰ ﻛـﻪ

 

‫روى ﺳﺮش ﺑﻮد، وارد ﻣﻐﺎزه ﺷﺪ و از او ﭘﺮﺳﻴﺪم: ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﭘﺸﺖ ﻣﻐـﺎزه ﭘﻴﺮﻣـﺮدى ﻣﺤﺘـﺎج

 

‫ﺑﻮد، ﭼﻮن او ﻣﺮا ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ، ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﻣـﺮا ﺑـﺸﻨﺎﺳﺪ، ﻛـﺖ را روى ﺳـﺮم اﻧـﺪاﺧﺘﻢ و ﺑـﻪ او ﻛﻤﻜـﻰ

 

‫ﻛﺮدم.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﻄﻬ‪ﺮى و دﺳﺘﻐﻴﺐ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ اﺳﺎس

 

‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎ ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻛﻤﻜﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ، ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﺧﻮد و ﺧﺪاﻳﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ؛ ﻣﺜﻞ زﻧﺪﮔﻰﻧﺎﻣﻪ ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع)، ﻧﻬﺞاﻟﺒﻼﻏﻪ، ﻗﺮآن، ﻛﺘـﺎبﻫـﺎى ﺷـﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ـﺮى،

 

‫ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻋﻼﻣ‪ﻪ ﻣﺠﻠﺴﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد. در ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن و ﺳﻴﻨﻪ زﻧﻰﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و

 

‫در ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻣﺴﺠﺪ و ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. ﻧﻤﺎزش را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﻖ ﻣﺮدم را ﺑﺎﻳﺪ رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺣﻖّ ﻛﺴﻰ ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺸﻮد. ﺣﻼل و ﺣﺮام را ﺑـﺴﻴﺎر رﻋﺎﻳـﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﭘﻮل و اﻣﻮال ﺳﭙﺎه را در راه دﻳﮕـﺮى ﺻـﺮف ﻣـﻰﻛـﺮد، ﻧﺎراﺣـﺖ ﻣـﻰﺷـﺪ. در ﻣﻘﺎﺑـﻞ

 

‫ﻣﺸﻜﻼت و ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ ﺻﺒﻮر ﺑﻮد.

 

‫ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران و ﺑﺎ ﻋﻀﻮ ﺷﺪن در اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﻧﻘﺪه و اﻫﻮاز ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ.

 

‫او رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺖ. در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ و ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت اﮔـﺮ ﻛـﺴﻰ ﺧﻼﻓـﻰ اﻧﺠـﺎم ﻣـﻰداد،

 

‫ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﻣﻮﺳﻰاﻟﺮّﺿﺎ ﺑﻴﺎﻧﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ 12/10/1365، در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 در ﻣﻨﻄﻘﻪﺷـﻠﻤﭽﻪ ﺑـﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ

 

‫ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺳﺮ و ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳـﻞ و ﭘﻴﻜـﺮ ﻣﻄﻬ‪ـﺮ اﻳـﺸﺎن ﭘـﺲ از ﺣﻤـﻞ ﺑـﻪ

 

‫زادﮔﺎﻫﺶ، در ﮔﺮﮔﺎن دﻓﻦﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴ‪ﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ رﻓـﺘﻢ ﻛـﻪ ﻛـﺸﻮرم را از ﭼﻨﮕـﺎل

 

‫ﺑﻌﺜﻴﺎن ﻛﺎﻓﺮ آزاد ﺳﺎزم. زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴ‪ﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن ﺑﺮادران و دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﻢ

 

‫را ﺑﮕﻴﺮم. زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴ‪ﺖ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻦ ﻧﻴﺎز دارد، اﻣ‪ﺎ ﺣﺎل اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﻨﻢ، اﻳﻦ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ

 

‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪم؛ ﭼﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﺒﻬﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ در آن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﻴـﺪا ﻣـﻰﺷـﻮد. ﻣﻌﻨﻮﻳ‪ـﺖ، اﻧـﺴﺎن

 

‫ﺳﺎزى، ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﻰ، ﺧﻮدﺷﻨﺎﺳﻰ، اﻣﺘﺤﺎن دادن، ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻳﺴﺘﻦ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮدن. آرى اﻳﻦ ﺟﺒﻬـﻪ اﺳـﺖ

 

‫ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را از ﻣﺎدﻳ‪ﺎت و زرق و ﺑﺮق دﻧﻴﻮى دور ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻣﺎﻧﻌﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺮگ را از ﺑﻴﻦ ﻣﻰﺑﺮد. اﻣﻴﺪوارم

 

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ اﻳﻦ ﺑﻨﺪه ى ﺣﻘﻴﺮ و ﻧﺎﻻﻳﻖ و ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر را ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮار دﻫﺪ، زﻳﺮا ﻛﻪ او رﺣﻤـﺎن

 

‫اﺳﺖ و رﺣﻴﻢ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: از ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ، زﻳﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎدرم

 

‫ﺑﻮدم و ﻧﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮﺑﻰﺑﺮاى ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان. از ﻫﻤﺴﺮم ﺗﺸﻜّﺮ ﻣـﻰﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ در زﻧـﺪﮔﻰ ﻣـﺮا ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. از ﻫﻤﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﻛﻪ ﻣﺮا ﺣﻼل ﻛﻨﻨﺪ. ﻣـﻦ از ﻫﻤـﻪ ﺗﻘﺎﺿـﺎ دارم ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﻣـﻦ اﺷـﻚ

 

‫ﻧﺮﻳﺰﻧﺪ.

ایام سوگواری سالار شهیدان امام حسین(ع) را تسلیت عرض می کنم.

زندگینامه شهید ﻋﺒ‪ﺎس ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺗﻮت

 

ﻋﺒ‪ﺎس ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺗﻮت - ﻓﺮزﻧﺪﺣﺴﻴﻦ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺸﻢ اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه ﺳﺎل 1344 ﭼـﺸﻢ ﺑـﻪ ﺟﻬـﺎن

 

‫ﮔﺸﻮد.

 

‫ﻛﻮدﻛﻰ آرام ﺑﻮد. در ﻛﺎرﻫﺎى ﻛﺸﺎورزى از ﺟﻤﻠﻪ درو ﻛﺮدن ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى ﻋﺰّت آﺑﺎد ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن درﮔﺰ ﮔﺬراﻧﺪ.

 

‫ﺑﻪ اﺗﻔّﺎق ﺧﺎﻧﻮادهاش ﭘﺲ از ﻣﻬﺎﺟﺮت از درﮔﺰ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ، دوره ى راﻫﻨﻤـﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳـﻪى

 

‫ﻣﺤﺮاب ﺧﺎن ﻣﺸﻬﺪ اداﻣﻪ داد ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى اﻧﻘﻼب ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن ﻛﺘﺎبﻫﺎ و رﺳﺎﻟﻪى ﺣﻀﺮت اﻣﺎم، ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻤﻰ ﻧﮋاد، ﺷﻬﻴﺪ ﻣـﺪﻧﻰ و

 

‫اﺳﺘﺎد ﻣﻄﻬ‪ﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در دوران اﻧﻘﻼب در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﺳﻴ‪ﺪﺣﺴﻴﻦ ﻧﮋاد ﺣﺴﻴﻨﻰ - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:

 

‫در دوران اﻧﻘﻼب ﻣﻦﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛـﺮدم. در روز ده دىﻣـﺎه در ﻣﻴـﺪان

 

‫ﺷﻬﺪا، ارﺗﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﻪﺗﻈﺎﻫﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﺮدم ﺷﺎدى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺑـﺮ روى ﻛـﺎﻣﻴﻮنﻫـﺎ ﺑﻮدﻧـﺪ.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس ﻧﻴﺰ ﺑﺮ روى ﻟﻮﻟﻪ ﺗﺎﻧﻚ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﻀﻰ از ارﺗﺸﻰﻫﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ ﺧـﺎﻃﺮ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﺮدم ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﻛﺮدﻧﺪ و ﻋﺪ‪هى زﻳﺎدى ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪم. ﺷﺐ ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ

 

‫آﻣﺪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاى ﭘﻨﺎه ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻣﺎم ﺑﻪ اﻳﺮان آﻣﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭘﻴـﺮوزى اﻧﻘـﻼب اﺳـﻼﻣﻰ ﺑـﺎ ﻋـﻀﻮ ﺷـﺪن در

 

‫ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ و ﮔﺸﺖ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺳﭙﺎه در آﻣﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛـﻪ در اﺳـﺘﺨﺪام

 

‫ﺳﭙﺎه ﺑﻮد، اﮔﺮ از ﺳﭙﺎه ﺑﺮاى او ﻣﻮاد‪ ﻏﺬاﻳﻰ ﻣﻰآوردﻧﺪ، ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ و آنﻫﺎ را ﭘﺲ ﻣﻰداد.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺗﻮت در 20 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺼﻤﺖ ﺻﻬﺒﺎﻳﻰ ﻓﺮدوس ﭘﻴﻤـﺎن ﻣﻘـﺪ‪س ازدواج ﺑـﺴﺖ.

 

‫ﻣﺪ‪ت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫﺎ 6 ﻣﺎه ﺑﻮد. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻮن اﻳﺸﺎن ﺳـﭙﺎﻫﻰ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻣـﺆﻣﻦ، ﺑـﻪ

 

‫اﻳﺸﺎن ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دادم.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪﻣﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ زﻫﺮا ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ. از ﻏﻴﺒﺖ ﺑﻴـﺰار ﺑـﻮد. ﺑـﺎ ﻓﺎﻣﻴـﻞ راﺑﻄـﻪ

 

‫ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺖ. ﻫﻤﮕﻰ اﻓﺮاد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن راﺑﻄﻪاى داﺷﺘﻨﺪ، از رﻓﺘـﺎر و اﺧـﻼق ﺣـﺴﻨﻪى اﻳـﺸﺎن ﺗﻌﺮﻳـﻒ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن ﺧﻴﻠﻰ اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ، ﺣﺘﻰ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اوﻻد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮى ﭘﺪر و ﻣـﺎدر

 

‫راه ﺑﺮود.

 

‫ﺑﻪ روﺣﺎﻧﻴ‪ﺖ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. از آدمﻫﺎى ﻻاﺑﺎﻟﻰ ﺑﺪش ﻣﻰآﻣﺪ. ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛـﺮد ﻣـﺸﻜﻼت و ﮔﺮﻓﺘـﺎرىﻫـﺎى

 

‫ﻣﺮدم را ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ اﻣﻜﺎن دارد، ﺣﻞّ و ﻓﺼﻞ ﻛﻨﺪ.

 

‫اﺧﻼق ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺖ. ﺑﺎﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﺪى ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﺧـﻮاﻫﺮان ﺧـﻮد ﺗﻮﺻـﻴﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺠﺎب ﺧﻮد را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﻧﻤﺎزش را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش راه ﻣﻰرﻓـﺖ. ﺻـﺒﺢ ﻫـﺎى ﺟﻤﻌـﻪ دﻋـﺎى ﻧﺪﺑـﻪ

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ. وﻗﺘﻰ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻰرﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔـﺖ: ﺣـﻀﺮت

 

‫ﻋﻠﻰ(ع) وﻗﺘﻰ ﻧﺎراﺣﺖﻣﻰﺷﺪ، از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﺳﻴ‪ﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﻧﮋاد - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻨﻰ ﺻﺪر رﺋـﻴﺲﺟﻤﻬـﻮر ﺑـﻮد، ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﻨﻰ ﺻﺪر ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ. وﻟﻰ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻴﻢ: ﭼﻮن رﻫﺒﺮ او را ﻗﺒﻮل دارد، ﻣﺎ ﻫﻢ او را ﻗﺒﻮل دارﻳﻢ

 

‫و ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ. وﻟﻰ او از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا او را ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ.

 

‫ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم ﺳﻔﺎرش زﻳﺎدى ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﻪ ﭘﻴﺎم اﻣﺎم ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺖ و ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷـﺪ. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﻰروﻳـﻢ ﺗـﺎ ﭘﻴـﺮوز

 

‫ﺷﻮﻳﻢ. ﺷﻌﺎر ﺗﺎ ﺧﻮن در رگ ﻣﺎﺳﺖ، ﺧﻤﻴﻨﻰ رﻫﺒﺮ ﻣﺎﺳﺖ را ﻣﺪام ﺗﻜﺮار ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ او را از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻨﻊ ﻣﻰﻛﺮدم، وﻟﻰ او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻳﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ

 

‫ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم و اﮔﺮﻧﺮوم ﺟﻮاب ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) و ﺣﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤﻪ(س) را ﺑﻌـﺪاً ﭼـﻪ ﺑـﺪﻫﻢ. او ﺑـﺎ ﻣـﻦ

 

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد و ﻣﺮا راﺿﻰﻧﻤﻮد.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او‪ﻟﻴﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪ، ﻳﻚ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﺮاى او ﻗﺮﺑﺎﻧﻰﻛﺮدﻳﻢ. او ﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪ

 

‫ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻣﺜﻞ داﻧﺸﮕﺎه اﺳﺖ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻣﺎ او را داﻣﺎد ﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮود. او را ﻣﻨـﻊ ﻣـﻰﻛـﺮدﻳﻢ، وﻟـﻰ او

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻣﺎم ﺗﻜﻠﻴﻒﻛﺮده اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر اﻣﺎم ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ.

 

‫از ﺟﺒﻬﻪ ﻛﻪ ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﻪﺻﻠﻪ رﺣﻢ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻬﻤ‪ﺎت و اﺳﻠﺤﻪ ﺑﺮاى آنﻫﺎﻣﻰﺑﺮد و ﻛـﻢ و ﻛـﺴﺮىﻫـﺎى

 

‫آنﻫﺎ را رﻓﻊ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺣﺒﻴﺐ ﻛﺮﺑﻼﻳﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﻪ در ﻛﺎﻧﺎل ﺑﻮدﻳﻢ. ﺑﺎران ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻣﻰرﻳﺨـﺖ

 

‫و ﻣﺎ ﻣﻬﻤ‪ﺎت ﺑﻪ ﺗﻴﺮﺑﺎر ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪﻳﻢ. آنﺟﺎ ﻏﻴﺮ از ﺧﺎك ﭼﻴﺰى ﻧﺒﻮد و ﻛﺴﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷـﺪ. در آنﺟـﺎ

 

‫ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس ﻣﻬﻤ‪ﺎت ﺑﺮاى رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﻰﺑﺮد.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ اﺳﻠﺤﻪى ﻣﺮا زﻣﻴﻦ ﻧﮕﺬارﻳﺪ.

 

‫ﻋﺼﻤﺖ ﺻﻬﺒﺎﻳﻰ ﻓﺮدوس - ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻨﺪ ﻧﻮع ﺷﻬﻴﺪ دارﻳـﻢ. ﻳﻜـﻰ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ ﻏﻨﻴﻤﺖﺑﮕﻴﺮد، ﻳﻜﻰ ﺑﺮاى ﺣﻘﻮق، ﻳﻜﻰ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﻪ اﺳﻤﺶ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻳﻜـﻰ ﺑـﺮاى

 

‫رﺿﺎى ﺧﺪا ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﺑﺮادر ﺑﺰرگ اﻳﺸﺎن ﺳﻴ‪ﺪاﻛﺒﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ، ﺳﺮ ﻗﺒﺮ او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﺪا ﻛﻨﺪ ﻣﻦﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ آرزوى ﻣﻦ اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺳـﺎل از اﻳـﻦ ﺟﺮﻳـﺎن

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺎر آﺧﺮى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود، ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺮو. ﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺎز دارد. ﻣﺎ ﺑﻪ

 

‫اﺻﻮل ﺟﻨﮓ ﻣﺴﻠّﻂ ﺷﺪهاﻳﻢ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮو. ﺧﺪا ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎﻫﺖ. رﻓﺖ و دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺐ آﺧﺮى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. او ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻬﺎدت ﺑﻮد.

 

‫دﻓﻌﻪى آﺧﺮى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ، ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺮا ﺣﻼل ﻛﻨﻴﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻰ اﺳﺖ. ﻣـﻦ از

 

‫ﺷﻤﺎ راﺿﻰ ﻫﺴﺘﻢ، ﺧﺪا ﻫﻢ راﺿﻰ ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﻧﮋاد - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻮاب دﻳﺪم ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس ﺑـﺎ ﻳـﻚ ﻋﺒـﺎى ﺳـﻔﻴﺪ و

 

‫ﻛﻼه ﺳﻔﻴﺪ آﻣﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا دﻳﺮ آﻣﺪى؟ ﮔﻔﺖ: درﮔﻴﺮ ﺑﻮدم. ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﺷﻬﻴﺪ رﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺷـﻬﺎدت

 

‫او را ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ.

 

‫ﺳﻴ‪ﺪ ﻋﺒ‪ﺎس ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺗﻮت در ﺗﺎرﻳﺦ 25/12/1363، در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر، در ﻣﻨﻄﻘـﻪى ﻫـﻮراﻟﻌﻈﻴﻢ ﻣﻔﻘـﻮد

 

‫اﻷﺛﺮ ﮔﺮدﻳﺪ. در ﺗﺎرﻳﺦ 12/4/1376 ﺟﺴﺪ وى ﭘﺲ از ﻛﺸﻒ و ﺗـﺸﻴﻴﻊ، در ﺑﻬـﺸﺖ رﺿـﺎ(ع) ﻣـﺸﻬﺪ ﺑـﻪ

 

‫ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﻣﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ از روى آﮔﺎﻫﻰ و ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ اﺳـﻼم و

 

‫اﺣﺴﺎس وﻇﻴﻔﻪ ﺷﺮﻋﻰ و اﻟﻬﻰ ﺑﻮده اﺳﺖ. و ﻣﺮگ را ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ، ﻣﺨﻠﺼﺎﻧﻪ و ﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪاى ﻣﺘﻌﺎل

 

‫ﭘﺬﻳﺮا ﻫﺴﺘﻢ. از اﻳﻦﻛﻪ در ﺳﻨﻴﻦ ﺟﻮاﻧﻰ دار ﻓﺎﻧﻰ را وداع ﻣﻰﻛﻨﻢ و اﻓﺘﺨﺎر ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺷـﺮﺑﺖ ﺷـﻬﺎدت را

 

‫در راه ﺧﺪا ﻛﺴﺐ ﻧﻤﻮدهام، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮده و آرزوﻣﻨﺪم ﻛﻪ ﺧﻮﻧﻢ در راه اﻋﺘﻼى اﺳﻼم و آﮔﺎﻫﻰ ﻫﺮ ﭼـﻪ

 

‫ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﻣﺆﺛّﺮ واﻗﻊﮔﺮدد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺪر ﺟﺎن، ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ. ﻣﺎدر ﺟﺎن، ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﻫﻤـﻪ ﺑـﺮاﻳﻢ

 

‫ﻧﺎراﺣﺘﻰ. ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺻﺒﺮ راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ ﺧﻮد در ﻣﺮﮔﻢ، ﻣﺸﺖ ﻣﺤﻜﻤﻰ ﺑﻪ دﻫﺎن

 

‫دﺷﻤﻨﺎن اﻧﻘﻼب ﺑﺰﻧﻴﺪ. از ﻧﻮر ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ، ﭘﺪر و ﻣﺎدرم، ﺣﻼﻟﻴ‪ﺖ، از ﺑـﺮادراﻧﻢ اﻟﺘﻤـﺎس دﻋـﺎ و از ﺧـﻮاﻫﺮاﻧﻢ

 

‫ﺻﺒﺮ و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ.