زندگینامه شهید ﻋﺒﺎس ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺗﻮت
ﻋﺒﺎس ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺗﻮت - ﻓﺮزﻧﺪﺣﺴﻴﻦ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺸﻢ اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه ﺳﺎل 1344 ﭼـﺸﻢ ﺑـﻪ ﺟﻬـﺎن
ﮔﺸﻮد.
ﻛﻮدﻛﻰ آرام ﺑﻮد. در ﻛﺎرﻫﺎى ﻛﺸﺎورزى از ﺟﻤﻠﻪ درو ﻛﺮدن ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.
دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى ﻋﺰّت آﺑﺎد ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن درﮔﺰ ﮔﺬراﻧﺪ.
ﺑﻪ اﺗﻔّﺎق ﺧﺎﻧﻮادهاش ﭘﺲ از ﻣﻬﺎﺟﺮت از درﮔﺰ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ، دوره ى راﻫﻨﻤـﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳـﻪى
ﻣﺤﺮاب ﺧﺎن ﻣﺸﻬﺪ اداﻣﻪ داد ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻰ ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى اﻧﻘﻼب ﭘﺮداﺧﺖ.
ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن ﻛﺘﺎبﻫﺎ و رﺳﺎﻟﻪى ﺣﻀﺮت اﻣﺎم، ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻤﻰ ﻧﮋاد، ﺷﻬﻴﺪ ﻣـﺪﻧﻰ و
اﺳﺘﺎد ﻣﻄﻬﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.
در دوران اﻧﻘﻼب در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﺳﻴﺪﺣﺴﻴﻦ ﻧﮋاد ﺣﺴﻴﻨﻰ - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:
در دوران اﻧﻘﻼب ﻣﻦﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛـﺮدم. در روز ده دىﻣـﺎه در ﻣﻴـﺪان
ﺷﻬﺪا، ارﺗﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﻪﺗﻈﺎﻫﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﺮدم ﺷﺎدى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺑـﺮ روى ﻛـﺎﻣﻴﻮنﻫـﺎ ﺑﻮدﻧـﺪ.
ﺳﻴﺪ ﻋﺒﺎس ﻧﻴﺰ ﺑﺮ روى ﻟﻮﻟﻪ ﺗﺎﻧﻚ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﻀﻰ از ارﺗﺸﻰﻫﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ ﺧـﺎﻃﺮ ﺑـﻪ
ﻣﺮدم ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﻛﺮدﻧﺪ و ﻋﺪهى زﻳﺎدى ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪم. ﺷﺐ ﺳﻴﺪ ﻋﺒﺎس ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ
آﻣﺪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاى ﭘﻨﺎه ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.
زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻣﺎم ﺑﻪ اﻳﺮان آﻣﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭘﻴـﺮوزى اﻧﻘـﻼب اﺳـﻼﻣﻰ ﺑـﺎ ﻋـﻀﻮ ﺷـﺪن در
ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ و ﮔﺸﺖ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺳﭙﺎه در آﻣﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛـﻪ در اﺳـﺘﺨﺪام
ﺳﭙﺎه ﺑﻮد، اﮔﺮ از ﺳﭙﺎه ﺑﺮاى او ﻣﻮاد ﻏﺬاﻳﻰ ﻣﻰآوردﻧﺪ، ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ و آنﻫﺎ را ﭘﺲ ﻣﻰداد.
ﺳﻴﺪ ﻋﺒﺎس ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺗﻮت در 20 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺼﻤﺖ ﺻﻬﺒﺎﻳﻰ ﻓﺮدوس ﭘﻴﻤـﺎن ﻣﻘـﺪس ازدواج ﺑـﺴﺖ.
ﻣﺪت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫﺎ 6 ﻣﺎه ﺑﻮد. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻮن اﻳﺸﺎن ﺳـﭙﺎﻫﻰ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻣـﺆﻣﻦ، ﺑـﻪ
اﻳﺸﺎن ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دادم.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪﻣﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ زﻫﺮا ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ. از ﻏﻴﺒﺖ ﺑﻴـﺰار ﺑـﻮد. ﺑـﺎ ﻓﺎﻣﻴـﻞ راﺑﻄـﻪ
ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺖ. ﻫﻤﮕﻰ اﻓﺮاد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن راﺑﻄﻪاى داﺷﺘﻨﺪ، از رﻓﺘـﺎر و اﺧـﻼق ﺣـﺴﻨﻪى اﻳـﺸﺎن ﺗﻌﺮﻳـﻒ
ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن ﺧﻴﻠﻰ اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ، ﺣﺘﻰ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اوﻻد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮى ﭘﺪر و ﻣـﺎدر
راه ﺑﺮود.
ﺑﻪ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. از آدمﻫﺎى ﻻاﺑﺎﻟﻰ ﺑﺪش ﻣﻰآﻣﺪ. ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛـﺮد ﻣـﺸﻜﻼت و ﮔﺮﻓﺘـﺎرىﻫـﺎى
ﻣﺮدم را ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ اﻣﻜﺎن دارد، ﺣﻞّ و ﻓﺼﻞ ﻛﻨﺪ.
اﺧﻼق ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺖ. ﺑﺎﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﺪى ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﺧـﻮاﻫﺮان ﺧـﻮد ﺗﻮﺻـﻴﻪ
ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺠﺎب ﺧﻮد را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ.
ﻧﻤﺎزش را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش راه ﻣﻰرﻓـﺖ. ﺻـﺒﺢ ﻫـﺎى ﺟﻤﻌـﻪ دﻋـﺎى ﻧﺪﺑـﻪ
ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ. وﻗﺘﻰ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻰرﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔـﺖ: ﺣـﻀﺮت
ﻋﻠﻰ(ع) وﻗﺘﻰ ﻧﺎراﺣﺖﻣﻰﺷﺪ، از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻰرﻓﺖ.
ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﺳﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﻧﮋاد - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻨﻰ ﺻﺪر رﺋـﻴﺲﺟﻤﻬـﻮر ﺑـﻮد، ﺷـﻬﻴﺪ
ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﻨﻰ ﺻﺪر ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ. وﻟﻰ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻴﻢ: ﭼﻮن رﻫﺒﺮ او را ﻗﺒﻮل دارد، ﻣﺎ ﻫﻢ او را ﻗﺒﻮل دارﻳﻢ
و ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ. وﻟﻰ او از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا او را ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ.
ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم ﺳﻔﺎرش زﻳﺎدى ﻣﻰﻛﺮد.
ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﻪ ﭘﻴﺎم اﻣﺎم ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺖ و ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷـﺪ. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﻰروﻳـﻢ ﺗـﺎ ﭘﻴـﺮوز
ﺷﻮﻳﻢ. ﺷﻌﺎر ﺗﺎ ﺧﻮن در رگ ﻣﺎﺳﺖ، ﺧﻤﻴﻨﻰ رﻫﺒﺮ ﻣﺎﺳﺖ را ﻣﺪام ﺗﻜﺮار ﻣﻰﻛﺮد.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ او را از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻨﻊ ﻣﻰﻛﺮدم، وﻟﻰ او ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻳﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ
ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم و اﮔﺮﻧﺮوم ﺟﻮاب ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) و ﺣﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤﻪ(س) را ﺑﻌـﺪاً ﭼـﻪ ﺑـﺪﻫﻢ. او ﺑـﺎ ﻣـﻦ
ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد و ﻣﺮا راﺿﻰﻧﻤﻮد.
ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اوﻟﻴﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪ، ﻳﻚ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﺮاى او ﻗﺮﺑﺎﻧﻰﻛﺮدﻳﻢ. او ﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪ
ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻣﺜﻞ داﻧﺸﮕﺎه اﺳﺖ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻣﺎ او را داﻣﺎد ﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮود. او را ﻣﻨـﻊ ﻣـﻰﻛـﺮدﻳﻢ، وﻟـﻰ او
ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻣﺎم ﺗﻜﻠﻴﻒﻛﺮده اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر اﻣﺎم ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ.
از ﺟﺒﻬﻪ ﻛﻪ ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﻪﺻﻠﻪ رﺣﻢ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.
در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻬﻤﺎت و اﺳﻠﺤﻪ ﺑﺮاى آنﻫﺎﻣﻰﺑﺮد و ﻛـﻢ و ﻛـﺴﺮىﻫـﺎى
آنﻫﺎ را رﻓﻊ ﻣﻰﻛﺮد.
ﺣﺒﻴﺐ ﻛﺮﺑﻼﻳﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻛﻪ در ﻛﺎﻧﺎل ﺑﻮدﻳﻢ. ﺑﺎران ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻣﻰرﻳﺨـﺖ
و ﻣﺎ ﻣﻬﻤﺎت ﺑﻪ ﺗﻴﺮﺑﺎر ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪﻳﻢ. آنﺟﺎ ﻏﻴﺮ از ﺧﺎك ﭼﻴﺰى ﻧﺒﻮد و ﻛﺴﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷـﺪ. در آنﺟـﺎ
ﺳﻴﺪ ﻋﺒﺎس ﻣﻬﻤﺎت ﺑﺮاى رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﻰﺑﺮد.
ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ اﺳﻠﺤﻪى ﻣﺮا زﻣﻴﻦ ﻧﮕﺬارﻳﺪ.
ﻋﺼﻤﺖ ﺻﻬﺒﺎﻳﻰ ﻓﺮدوس - ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻨﺪ ﻧﻮع ﺷﻬﻴﺪ دارﻳـﻢ. ﻳﻜـﻰ
ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ ﻏﻨﻴﻤﺖﺑﮕﻴﺮد، ﻳﻜﻰ ﺑﺮاى ﺣﻘﻮق، ﻳﻜﻰ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﻪ اﺳﻤﺶ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻳﻜـﻰ ﺑـﺮاى
رﺿﺎى ﺧﺪا ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد.
ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﺑﺮادر ﺑﺰرگ اﻳﺸﺎن ﺳﻴﺪاﻛﺒﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ، ﺳﺮ ﻗﺒﺮ او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و
ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﺪا ﻛﻨﺪ ﻣﻦﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ آرزوى ﻣﻦ اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺳـﺎل از اﻳـﻦ ﺟﺮﻳـﺎن
ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺎر آﺧﺮى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود، ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺮو. ﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺎز دارد. ﻣﺎ ﺑﻪ
اﺻﻮل ﺟﻨﮓ ﻣﺴﻠّﻂ ﺷﺪهاﻳﻢ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮو. ﺧﺪا ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎﻫﺖ. رﻓﺖ و دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺐ آﺧﺮى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳـﻪ
ﻣﻰﻛﺮد. او ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻬﺎدت ﺑﻮد.
دﻓﻌﻪى آﺧﺮى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ، ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺮا ﺣﻼل ﻛﻨﻴﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻰ اﺳﺖ. ﻣـﻦ از
ﺷﻤﺎ راﺿﻰ ﻫﺴﺘﻢ، ﺧﺪا ﻫﻢ راﺿﻰ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺳﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﻧﮋاد - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻮاب دﻳﺪم ﺳﻴﺪ ﻋﺒﺎس ﺑـﺎ ﻳـﻚ ﻋﺒـﺎى ﺳـﻔﻴﺪ و
ﻛﻼه ﺳﻔﻴﺪ آﻣﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا دﻳﺮ آﻣﺪى؟ ﮔﻔﺖ: درﮔﻴﺮ ﺑﻮدم. ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﺷﻬﻴﺪ رﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺷـﻬﺎدت
او را ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ.
ﺳﻴﺪ ﻋﺒﺎس ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺗﻮت در ﺗﺎرﻳﺦ 25/12/1363، در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺪر، در ﻣﻨﻄﻘـﻪى ﻫـﻮراﻟﻌﻈﻴﻢ ﻣﻔﻘـﻮد
اﻷﺛﺮ ﮔﺮدﻳﺪ. در ﺗﺎرﻳﺦ 12/4/1376 ﺟﺴﺪ وى ﭘﺲ از ﻛﺸﻒ و ﺗـﺸﻴﻴﻊ، در ﺑﻬـﺸﺖ رﺿـﺎ(ع) ﻣـﺸﻬﺪ ﺑـﻪ
ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.
ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﻣﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ از روى آﮔﺎﻫﻰ و ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ اﺳـﻼم و
اﺣﺴﺎس وﻇﻴﻔﻪ ﺷﺮﻋﻰ و اﻟﻬﻰ ﺑﻮده اﺳﺖ. و ﻣﺮگ را ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ، ﻣﺨﻠﺼﺎﻧﻪ و ﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪاى ﻣﺘﻌﺎل
ﭘﺬﻳﺮا ﻫﺴﺘﻢ. از اﻳﻦﻛﻪ در ﺳﻨﻴﻦ ﺟﻮاﻧﻰ دار ﻓﺎﻧﻰ را وداع ﻣﻰﻛﻨﻢ و اﻓﺘﺨﺎر ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺷـﺮﺑﺖ ﺷـﻬﺎدت را
در راه ﺧﺪا ﻛﺴﺐ ﻧﻤﻮدهام، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮده و آرزوﻣﻨﺪم ﻛﻪ ﺧﻮﻧﻢ در راه اﻋﺘﻼى اﺳﻼم و آﮔﺎﻫﻰ ﻫﺮ ﭼـﻪ
ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﻣﺆﺛّﺮ واﻗﻊﮔﺮدد.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺪر ﺟﺎن، ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ. ﻣﺎدر ﺟﺎن، ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﻫﻤـﻪ ﺑـﺮاﻳﻢ
ﻧﺎراﺣﺘﻰ. ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺻﺒﺮ راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ ﺧﻮد در ﻣﺮﮔﻢ، ﻣﺸﺖ ﻣﺤﻜﻤﻰ ﺑﻪ دﻫﺎن
دﺷﻤﻨﺎن اﻧﻘﻼب ﺑﺰﻧﻴﺪ. از ﻧﻮر ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ، ﭘﺪر و ﻣﺎدرم، ﺣﻼﻟﻴﺖ، از ﺑـﺮادراﻧﻢ اﻟﺘﻤـﺎس دﻋـﺎ و از ﺧـﻮاﻫﺮاﻧﻢ
ﺻﺒﺮ و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ.
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)