زندگینامه شهید موسی الرضا بیانی

ﻣﻮﺳﻰاﻟﺮﺿﺎ ﺑﻴﺎﻧﻰ - ﻓﺮزﻧﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ - در ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻓﺮوردﻳﻦﻣﺎه ﺳﺎل 1339 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.
در ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺖ و ﺗﺎ ﻛﻼس ﭘﻨﺠﻢ اﺑﺘﺪاﻳﻰ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ داد، وﻟﻰ ﺑﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻣـﺸﻜﻼت
اﻗﺘﺼﺎدى درس را رﻫﺎﻛﺮد و ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. در ﺳﺎل 1357 ﭘﺪر ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد و وﻇﻴﻔﻪى او
در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺎﻧﻮاده اش دو ﭼﻨﺪان ﺷﺪ.
ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻋﻜﺲﻫﺎ و اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم را ﺗﻮزﻳﻊﻣﻰﻛﺮد.
در ﺳﺎل 1359 و در 19 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ دل اﻓﺮوز ازدواج ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻣﺪت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آنﻫـﺎ
5 ﺳﺎل ﺑﻮد. ﺛﻤﺮه ى ازدواج آنﻫﺎ ﭼﻬﺎر ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧـﺎمﻫـﺎى: ﻣﻬـﺪى (ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 16/3/1361)، ﺑﻨـﺖاﻟﻬـﺪى
(ﻣﺘﻮﻟّﺪ 10/6/1363)، ﻣﻠﻴﺤﻪ (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 1/4/1365) و ﻣﻬﺮى (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 24/5/1366) ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺤﻤﻮد ﻋﺒﺎس زاده ﻣﻘﺪم ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﺮزﻧﺪ ﺻـﺎﻟﺢ ﻧﻌﻤﺘـﻰ اﺳـﺖ و ﻣﺎﻳـﻪى ﺳـﺮﻓﺮازى
ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.
او ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺶ را ﻃﻮرى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺰد ﺧﺪا ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻧﺸﻮد. ﻓﺎﻃﻤﻪ دلاﻓﺮوز - ﻫﻤـﺴﺮ
ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪم ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻛـﻪ اﻳـﺸﺎن ﺑـﺮود.
ﺷﻬﻴﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه رﻓﺖ و اﻋﺰاﻣﺶ را ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و در اﻳـﻦ ﻣـﺪت ﺑـﺎ ﻓﺮزﻧـﺪم ﺻـﺤﺒﺖ
ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﺷﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺠﺎب ﺧﻮد را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﻢ. ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ درﺳﺸﺎن
را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﺮاى ﺟﺎﻣﻌﻪﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﺑﺎ ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶﻃﻮرى رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻧﺒﻮد ﭘﺪر را اﺣﺴﺎس ﻧﻜﻨﻨﺪ. ﺣﺘّﻰ ﺑـﻪ ﺧـﻮاﻫﺮ
ﻛﻮﭼﻚﺗﺮش ﻧﻴﺰ اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻣﺸﻜﻼت و ﮔﺮﻓﺘﺎرىﻫﺎى ﻣﺮدم را ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻣﻰﻛﺮد، ﺑـﻪ ﻃـﻮرى
ﻛﻪ آنﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ.
ﻓﺎﻃﻤﻪ دل اﻓﺮوز ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﭼﻬﻠﻢ ﺷﻬﻴﺪ، ﺧﺎﻧﻤﻰ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪى
ﻣﺎ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻰآورد، ﻫﻤﻴﻦﺷﻬﻴﺪ ﺑﻮد، در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺒﺎس زاده ﻣﻘﺪم - دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻳﻚ روز ﺑـﺎ ﻛُﺘـﻰ ﻛـﻪ
روى ﺳﺮش ﺑﻮد، وارد ﻣﻐﺎزه ﺷﺪ و از او ﭘﺮﺳﻴﺪم: ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﭘﺸﺖ ﻣﻐـﺎزه ﭘﻴﺮﻣـﺮدى ﻣﺤﺘـﺎج
ﺑﻮد، ﭼﻮن او ﻣﺮا ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ، ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﻣـﺮا ﺑـﺸﻨﺎﺳﺪ، ﻛـﺖ را روى ﺳـﺮم اﻧـﺪاﺧﺘﻢ و ﺑـﻪ او ﻛﻤﻜـﻰ
ﻛﺮدم.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﻄﻬﺮى و دﺳﺘﻐﻴﺐ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ اﺳﺎس
ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎ ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻛﻤﻜﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ، ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﺧﻮد و ﺧﺪاﻳﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ.
ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ؛ ﻣﺜﻞ زﻧﺪﮔﻰﻧﺎﻣﻪ ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع)، ﻧﻬﺞاﻟﺒﻼﻏﻪ، ﻗﺮآن، ﻛﺘـﺎبﻫـﺎى ﺷـﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬـﺮى،
ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻋﻼﻣﻪ ﻣﺠﻠﺴﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد. در ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن و ﺳﻴﻨﻪ زﻧﻰﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و
در ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻣﺴﺠﺪ و ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﻓﻌﺎل ﺑﻮد. ﻧﻤﺎزش را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.
ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﻖ ﻣﺮدم را ﺑﺎﻳﺪ رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺣﻖّ ﻛﺴﻰ ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺸﻮد. ﺣﻼل و ﺣﺮام را ﺑـﺴﻴﺎر رﻋﺎﻳـﺖ
ﻣﻰﻛﺮد. اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﭘﻮل و اﻣﻮال ﺳﭙﺎه را در راه دﻳﮕـﺮى ﺻـﺮف ﻣـﻰﻛـﺮد، ﻧﺎراﺣـﺖ ﻣـﻰﺷـﺪ. در ﻣﻘﺎﺑـﻞ
ﻣﺸﻜﻼت و ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ ﺻﺒﻮر ﺑﻮد.
ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران و ﺑﺎ ﻋﻀﻮ ﺷﺪن در اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﻧﻘﺪه و اﻫﻮاز ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ.
او رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺖ. در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ و ﻋﻤﻠﻴـﺎت اﮔـﺮ ﻛـﺴﻰ ﺧﻼﻓـﻰ اﻧﺠـﺎم ﻣـﻰداد،
ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ.
ﻣﻮﺳﻰاﻟﺮّﺿﺎ ﺑﻴﺎﻧﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ 12/10/1365، در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 در ﻣﻨﻄﻘﻪﺷـﻠﻤﭽﻪ ﺑـﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ
ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺳﺮ و ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳـﻞ و ﭘﻴﻜـﺮ ﻣﻄﻬـﺮ اﻳـﺸﺎن ﭘـﺲ از ﺣﻤـﻞ ﺑـﻪ
زادﮔﺎﻫﺶ، در ﮔﺮﮔﺎن دﻓﻦﮔﺮدﻳﺪ.
ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ رﻓـﺘﻢ ﻛـﻪ ﻛـﺸﻮرم را از ﭼﻨﮕـﺎل
ﺑﻌﺜﻴﺎن ﻛﺎﻓﺮ آزاد ﺳﺎزم. زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن ﺑﺮادران و دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﻢ
را ﺑﮕﻴﺮم. زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺖ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻦ ﻧﻴﺎز دارد، اﻣﺎ ﺣﺎل اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﻨﻢ، اﻳﻦ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ
ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪم؛ ﭼﺮا ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﺒﻬﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ در آن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﻴـﺪا ﻣـﻰﺷـﻮد. ﻣﻌﻨﻮﻳـﺖ، اﻧـﺴﺎن
ﺳﺎزى، ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﻰ، ﺧﻮدﺷﻨﺎﺳﻰ، اﻣﺘﺤﺎن دادن، ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻳﺴﺘﻦ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮدن. آرى اﻳﻦ ﺟﺒﻬـﻪ اﺳـﺖ
ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را از ﻣﺎدﻳﺎت و زرق و ﺑﺮق دﻧﻴﻮى دور ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻣﺎﻧﻌﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺮگ را از ﺑﻴﻦ ﻣﻰﺑﺮد. اﻣﻴﺪوارم
ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ اﻳﻦ ﺑﻨﺪه ى ﺣﻘﻴﺮ و ﻧﺎﻻﻳﻖ و ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر را ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮار دﻫﺪ، زﻳﺮا ﻛﻪ او رﺣﻤـﺎن
اﺳﺖ و رﺣﻴﻢ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: از ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ، زﻳﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎدرم
ﺑﻮدم و ﻧﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮﺑﻰﺑﺮاى ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان. از ﻫﻤﺴﺮم ﺗﺸﻜّﺮ ﻣـﻰﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ در زﻧـﺪﮔﻰ ﻣـﺮا ﺑـﺴﻴﺎر
ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. از ﻫﻤﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﻛﻪ ﻣﺮا ﺣﻼل ﻛﻨﻨﺪ. ﻣـﻦ از ﻫﻤـﻪ ﺗﻘﺎﺿـﺎ دارم ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﻣـﻦ اﺷـﻚ
ﻧﺮﻳﺰﻧﺪ.
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)