زندگینامه شهید حسین ثابت خواه
ﺣﺴﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪﻣﺤﻤﺪ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺮداد ﻣﺎه ﺳﺎل 1345 در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ ﭼـﺸﻢ
ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.
ﻛﻮدﻛﻰ آرام و ﺳﺎﻛﺖﺑﻮد. ﺑﺮاى ﻳﺎدﮔﻴﺮى ﻗﺮآن ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ رﻓﺖ. ﺑﻪ ﻗﺮآن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﺷﺎﮔﺮد زرﻧﮕـﻰ
ﺑﻮد.
ﻣﻘﻄﻊ اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى وﻟﻰ ﻋﺼﺮ(ﻋﺞ) و دوره ى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳـﻪى ﭘﺎﺳـﺪاران ﮔﺬراﻧـﺪ.
ﭘﺲ از آن ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞﻧﻤﻮد.
ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮش اﺧﻼق و ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻮد. ﻣﺤﺒﺖ و ﮔﺬﺷـﺖ را ﺳـﺮ ﻟﻮﺣـﻪى ﻛـﺎرش ﻗـﺮار داده ﺑـﻮد و
دﻳﮕﺮان را ﺑﺮاى اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻮب ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد.
در اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﻪﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻋﻠﻤﻰ، ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬﺮى و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺮﺑـﻮط
ﺑﻪ اﻧﻘﻼب را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻣﻰﻧﻤﻮد. در ﻣﺴﺠﺪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻗﺮآن ﻳﺎد ﻣﻰداد.
ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰ زﻳﺎدى داﺷﺖ ﻛﻪ آنﻫﺎ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.
ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ اﻫﺪا ﻛﺮدﻳﻢ.
ﺑﻪ ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﺎن اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ، دﺳﺘـﺸﺎن را ﺑﮕﻴـﺮﻳﻢ و ﺑـﻪ
آنﻫﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻳﻢ.
ﺑﻪ ﭘﺪرش و ﻣﺎدرش اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن ﻣـﺮﻳﺾ ﺷـﺪم. او از
ﻣﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎرى ﻣﻰﻛﺮد و در ﻣﻮﻗﻊ اﻓﻄﺎر ﺑﺮاﻳﻢ آب ﻣﻴﻮه ﻣﻰآورد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﺳـﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻴـﺪ ﺗـﺎ
ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺣﺎﻟﺘﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻮد. ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ زﺣﻤﺖﻫﺎى ﺷﻤﺎ را ﺟﺒﺮان ﻛﻨﻢ. دوﺳﺖ دارم ﺷـﻤﺎ را ﺑـﻪ
ﻣﻜّﻪ ﺑﺒﺮم.
ﺑﻪ اﻗﻮام و ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺳﺮﻣﻰزد و ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﺣﺘﺮام ﺑـﻪ ﻓﺎﻣﻴـﻞ واﺟـﺐ اﺳـﺖ. در
درسﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻛﻤﻚ و آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن درس ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺣﺘـﻰ در ﻣـﺴﺎﺋﻞ ﻣـﺬﻫﺒﻰ، ﻣﺜـﻞ
روزه، آنﻫﺎ را ﺗﺸﻮﻳﻖﻣﻰﻛﺮد و ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ روزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ او ﺟﺎﻳﺰه ﻣﻰداد. ﺑﺎ اﻳﻦﻛﺎر ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز
و روزه اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻰدادﻧﺪ.
از اﻓﺮاد ﺑﺪ ﺣﺠﺎب و دروﻏﮕﻮ ﻣﺘﻨﻔّﺮ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﺠﺪ ارﺗﺒﺎط ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ و راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ
ﺳﻌﻰ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ راه راﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻧﺪ.
ﺑﺎ ﻋﻮاﻣﻞ ﻓﺴﺎد، ﻓﺤﺸﺎ و ﺿﺪاﻧﻘﻼﺑﻴﻮن ﺑﺮﺧﻮرد ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ داﺷﺖ.
ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد.ﺑﻪﻣﺮدم ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛـﺮد. ﺣﻘـﻮﻗﺶ را ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهﻫـﺎى ﻣﺤـﺮوم ﻣـﻰداد و از آنﻫـﺎ
ﺳﺮﻛﺸﻰ ﻣﻰﻛﺮد.
ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ را ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ، در ﻧﻤﺎز ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣـﻰﻛـﺮد.
ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮدم راز و ﻧﻴﺎز ﻣﻰﻛﺮدم.
ﻧﻤﺎز را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻧﻤﺎز ﺷﺐ او ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ. در ﺟﻠﺴﺎت دﻋﺎى ﺗﻮﺳﻞ و دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ ﺷـﺮﻛﺖ
ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﻰﺑﺮد.
ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ دﻋﺎى ﺗﻮﺳﻞ داﺷﺖ. ﻫﺮ ﺷﺐ ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ دﻋﺎى ﺗﻮﺳﻞ را در ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)
ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.
ﻣﺮﻳﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻧﻤﺎز را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن
ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺳﭙﺎه آﻣﺪ، ﻫﻮا ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮم و او ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮد. دوش ﮔﺮﻓﺖ و ﻳﺦ روى ﺳﻴﻨﻪاش ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﻛﻤﻰ از
ﻋﻄﺸﺶ ﻛﻢ ﺷﻮد، وﻟﻰ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮد. ﻧﺰدﻳﻚ اﻓﻄﺎر ﻛﻪ ﺷﺪ، وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﻤﺎزش را ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ﺑﻪ او
ﮔﻔﺘﻢ: اﻓﻄﺎر ﻛﻨﻴﺪ، ﺑﻌﺪ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ، ﭼﻮن ﺗﺸﻨﻪ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﺎز ﻣﻘﺪمﺗﺮ اﺳﺖ. در ﻧﻤﺎز ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ
ﻛﺮد. ﺣﺪود ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖﺑﺎ ﺧﺪا راز و ﻧﻴﺎز ﻛﺮد. دﻋﺎ ﺧﻮاﻧﺪ، ﺑﻌﺪ روزهاش را اﻓﻄﺎر ﻛﺮد.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﻦّ ﻛﻤﻰ داﺷﺖ، وﻟﻰ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﻣﻰآﻣـﺪ،
ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﺷﺪ، وﺿﻮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻦ ﻫﻢ وﺿﻮ ﻣﻰﮔـﺮﻓﺘﻢ
و ﺑﺎ او ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم. ﺷﺐﻫﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ دﻳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰرﻓﺖ، ﻓﻘﻂ ﻳـﻚ ﻻﻣـﭗ را روﺷـﻦ ﻣـﻰﻛـﺮد ﺗـﺎ
رﺧﺘﺨﻮاﺑﺶ را ﺑﺒﻴﻨﺪ و دﻳﮕﺮان از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻧﺸﻮﻧﺪ.
در اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب - زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﻓﻘﻂ ده ﺳﺎل داﺷﺖ - ﺷﺐﻫﺎ در ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻋﻼﻣﻴﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮد، ﺷﻌﺎر ﺑـﺮ
روى دﻳﻮارﻫﺎ ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ و در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ روﺣﺎﻧﻴﻮن و ﺑﺎ ﻛـﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ در ﺧـﻂّ اﻣـﺎم
ﺑﻮدﻧﺪ راﺑﻄﻪ داﺷﺖ.
اﻣﺎم را دوﺳﺖ داﺷﺖ. اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺣﺮﻓﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻣﺎم ﻣﻰزد، ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ.
ﻣﺮﺗّﺐ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪﻣﻰرﻓﺖ و در ﺟﻠﺴﺎت و ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺗﻮﺟـﻪ ﻛﺎﻣـﻞ ﺑـﻪ ﺣﻘـﻮق
ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل داﺷﺖ.
ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ وارد ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪ و دورهى ﺗﻴﺮاﻧﺪازى دﻳﺪ. ﻟﺒﺎس ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻣﻰﭘﻮﺷـﻴﺪ و در
ﺗﺌﺎﺗﺮﻫﺎى ﺟﻨﮕﻰ ﺑﺎزى ﻣﻰﻛﺮد. ﺟﻮانﻫﺎى دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺞ ﻣﻰﺑﺮد.
در ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﭘﻴﻮﺳﺖ. ﻫﺸﺖ ﺳﺎل در ﺳـﭙﺎه ﺧـﺪﻣﺖ ﻛـﺮد ﻛـﻪ در
ﺑﺨﺶ ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه ﺑﻮد. ﻣﺤﻤﺪ ﺛﺎﺑﺖﺧﻮاه - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ وارد ﺳﭙﺎه ﺷـﻮد
ﻳﻚ ﺳﺎل ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪاش را ﺑﺰرگ ﻛﺮده ﺑﻮد.
در ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪى ﺑﺴﻴﺞﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدم را دوﺳﺖ داﺷـﺖ. ﻋـﺸﻖ و ﻋﻼﻗـﻪ او ﺑـﻪ ﺑـﺴﻴﺞ
ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ وارد ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺳﭙﺎه ﺷﻮد. وﻟﻰ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻛﻤﻰ ﺳﻦّ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻋـﻀﻮ رﺳـﻤﻰ ﺗـﺸﻜﻴﻼت
ﺷﻮد. ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﭼﻨﺪﺳﺎﻟﻰ را ﺑﻪ ﻃﻮر اﻓﺘﺨﺎرى در ﺳﭙﺎه ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻦّ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ رﺳـﻴﺪ.
ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎى زﻳﺎدى در ﺳﭙﺎه داﺷﺖ. از ﺟﻤﻠﻪ، ﻣﺴﺌﻮل رﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﻪﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى اﻳﺜﺎرﮔﺮان در ﻗـﺴﻤﺖ
ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه ﺑﻮد. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻨـﺪ ﺗـﻦ از دوﺳـﺘﺎﻧﺶ ﻓﻌﺎﻟﻴـﺖ
داﺷﺖ. و در آن ﺟﺎ ﺑﻪ وﺿﻊ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ اﻗـﺪام ﺑـﻪ ﺗﺄﺳـﻴﺲ
ﻣﺆﺳﺴﻪى ﺧﻴﺮﻳﻪاى ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻓﺮاد زﻳﺎدى را ﺗﺤﺖ ﭘﻮﺷﺶ ﻗﺮار دﻫﺪ.
ﻣﺸﻜﻼت دﻳﮕﺮان را ﺗﺎﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻞ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺮﻳﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ:
ﻫﻤﺴﺮ ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮد. ﭼﻮن ﺧﺎﻧﻮادهى ﭘﺮﺟﻤﻌﻴﺘـﻰ ﺑﻮدﻧـﺪ، ﺑـﺮاى آنﻫـﺎﻳـﻚ ﻣﺎﺷـﻴﻦ
ﻟﺒﺎﺳﺸﻮﻳﻰ ﺧﺮﻳﺪ ﺗﺎ آنﻫﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺗﻈﺎﻫﺮ و رﻳﺎ در ﻛﺎرش ﻧﺒﻮد.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه ﻫـﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻌـﺪاً ﻓﻬﻤﻴـﺪﻳﻢ. ﭼﻴـﺰى
ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ. در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻰﻛﻪ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛـﺮدﻳﻢ - ﭼـﻮن ﺗـﺎزه ﺳـﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻮدﻳﻢ - ﺷﻴـﺸﻪ ﻧﺪاﺷـﺖ و
ﭘﻼﺳﺘﻴﻚ زده ﺑﻮدﻳﻢ. ﻫﻤﺴﺮم در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻳـﻚ روز ﺑـﻪ ﺑـﺮادرم ﮔﻔـﺘﻢ: ﺷـﻤﺎ ﻛـﻪ در ﺗﻌـﺎون ﺳـﭙﺎه
ﻫﺴﺘﻴﺪ، ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﻴﺸﻪ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﻴﺪ. اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣـﻦ از
ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻗّﻊ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﭼﻮن آن وﺳﺎﻳﻞ ﻣﺎل ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل اﺳﺖ و ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ ﻛﺎرى اﻧﺠﺎم دﻫـﻢ. ﭼﻨـﺪ روز ﺑﻌـﺪ
ﻋﺪهاى از ﺧﻮاﻫﺮان ﺳﭙﺎه ﺑﺮاى ﺳﺮﻛﺸﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﻤﺒﻮدى اﺳﺖ ﺑﺮاﻳﻤﺎن رﻓـﻊ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ،
وﻟﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ: ﻛﻤﺒﻮدى ﻧﺪارﻳﻢ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣـﺎﺟﺮا ﺑـﺮاى را ﺑـﺮادرم ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﺮدم، ﺑـﺴﻴﺎر
ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ. ﮔﻔﺖ: آﻓﺮﻳﻦ. در زﻧﺪﮔﻰ ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷﻴﺪ. آن وﺳﺎﻳﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎﻳﻰ ﻛـﻪ اﺣﺘﻴـﺎج
ﺑﻴﺸﺘﺮى دارﻧﺪ ﺑﺮﺳﺪ. او از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﺶ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻰﻛﺮد.
ﺑﻪ ﻣﺎدﻳﺎت ﺗﻮﺟﻬﻰﻧﺪاﺷﺖ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺳﭙﺎه ﺑﻮد و ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ وﺟﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑـﻪ ﻧـﺴﺨﻪﻫـﺎى دﻛﺘـﺮ را
درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ، آن را درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ارزﺷﻰ ﻧﺪارد.
ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺗﻜﻠﻴﻒ اﺳـﺖ. ﺑﺎﻳـﺪ
ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺟﺒﻬﻪ را ﺧﺎﻟﻰ ﻧﮕﺬارﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻤﻠﻜﺖ دﻓﺎع ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﺳﻼم و دﻳﻦ ﺑﺎﺷـﻴﻢ.
اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﻢﭘﺲ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود؟ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﻮد، ﺳﺮﻳﻊ ﺧﻮدش را ﺑـﻪ
آن ﺟﺎ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ. ﺧﻴﻠﻰﻛﻢ در ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ و داﻳﻢ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮد. آرزوى ﺳﻼﻣﺘﻰ اﻣﺎم و ﭘﻴـﺮوزى
اﺳﻼم را داﺷﺖ. آرزو داﺷﺖ اﻣﺎم را ﺑﺒﻴﻨﺪ.
در ﻋﻤﻠﻴﺎتﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﭼﻮن: ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﻴﻤﻚ، ﺑﺪر، ﻛﺮﺑﻼى 2، ﻛﺮﺑﻼى 4 و ﻓﺘﺢ 5 ﺣﻀﻮر داﺷـﺖ. در
ﻛﺮﺑﻼى 2 ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺑﻬﺒﻮدى ﻧـﺴﺒﻰ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ
رﻓﺖ.
ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺨﺸﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻛﺮﺑﻼى 4 ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻮﻗـﻊ ﺑﺮﮔـﺸﺘﻦ
ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ او را دﻳﺪم. ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ ﻛﻪ او را در ﺑﻐﻞ ﺑﮕﻴﺮم، ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن دﺳﺖ داد. ﮔﻔـﺘﻢ:
ﭼﻪ ﺷﺪه؟ ﮔﻔﺖ: ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻮرده ام. او ﻣﺠﺮوﺣﻴﺘﺶ را از ﻫﻤﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد.
ﺣﺪود دو ﺳﺎل در ﻣﻬﺎﺑﺎد ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣـﺮدم ﻣﺴﺘـﻀﻌﻒ و ﻣﺤـﺮوم
ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎه ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻮل ﻗﺮارﮔﺎه رﻣﻀﺎن ﺑﻪ آنﺟﺎ رﻓﺖ. در ﺑﺎﻧﻪ آﻣﻮزﺷﮕﺎﻫﻰ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻳﺸﺎن ﻧـﺎم
ﮔﺬارى ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺟﺎى ﺟﺎى ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺷﺎﻫﺪ ﺣﻀﻮر ﻓﻌﺎل اوﺳﺖ.
ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻋﺮوﺳﻰ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮد. ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ.
ﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪ واﺟﺐﺗﺮ اﺳﺖ.
در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﻳﻰ ﻛﻨﻴﺪ. ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻗﻨﺎﻋﺖ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻢﺗﺮ اﺳﺖ. ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ
- ﻣﺤﻤﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ازدواج ﻛﻨﻴﺪ. ﮔﻔﺖ: ﻓﻌﻼً وﻗﺘﺶ ﻧﻴﺴﺖ، ﺟﻨﮓ ﻣﻬﻢﺗـﺮ
اﺳﺖ.
ﻓﺮدى ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد. از روى ﺧﻠﻮص ﻧﻴﺖ دوﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺮاى ﺻﺮف ﻏﺬا دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد.
ﺟﻮاد ﺗﻮﻛّﻠﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روز اوﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﻛﺮدﻧﺪ، اﻳﺸﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗـﺎق
ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﺎﻣﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاى ﺻـﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧـﺪ. در ﻣـﻮرد ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻢ - ﻛـﻪ ﭘﺮداﺧـﺖ ﺣﻘـﻮق
ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى رزﻣﻨﺪه ﺑﻮد - اﻃّﻼﻋﺎﺗﻰ در اﺧﺘﻴﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻠﻴﺪ اﺗﺎق و ﺻﻨﺪوق را
ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ و از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﺑﺎور ﻛﻨﻢ.
ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺨﺸﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻛﺮدﺳﺘﺎن، در ارﺗﻔﺎﻋﺎت ﺣﻠﺒﭽﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﺠﺮوﺣﻰ را ﺑـﻪ
ﭘﺸﺖ ﻗﺎﻃﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧـﺪ. از ﺑﭽـﻪﻫـﺎ و رزﻣﻨـﺪﮔﺎن دﻟﺠـﻮﻳﻰ
ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﭼﻬﺮه ى ﻧﻮراﻧﻰ و ﺑﺸّﺎﺷﻰ داﺷـﺘﻨﺪ. زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻋﻤﻠﻴـﺎﺗﻰ در ﭘـﻴﺶ ﺑـﻮد، ﺑـﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷـﺤﺎل
ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ.
ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﻰﺷﺪ، ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ آنﺟﺎ ﻣﻰرﻓﺖ. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣـﺴﺌﻮل ﻗﺮارﮔـﺎه ﺑـﻮد، ﺑـﻪ ﺧـﻂّ ﻣﻘـﺪم
ﻣﻰرﻓﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﺪوش دﻳﮕﺮ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻗﺮار ﮔﻴﺮد. در ﻛﺮﺑﻼى 10، در ﺑﺎﻧﻪ ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷـﺪ. ﻣﺤﻤـﺪ ﺛﺎﺑـﺖ
ﺧﻮاه - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﺑﺮاى ﻣﻼﻗﺎت رﻓﺘﻴﻢ، ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﮔﺮﻳﻪ
ﻣﻰﻛﺮد. ﮔﻔﺖ: ﺑﺮاى ﻣﻦﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ. ﺑﺮاى ﻫﻤﺮزﻣﺎن دﻳﮕﺮم ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ. ﺣﺎل آنﻫﺎ از ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ. ﺑـﺎ
اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺴﻴﺎر دﻟﻴﺮ و ﻓﻌﺎل ﺑﻮد. ﻋﺪه اى ﺑـﺮاى ﻣـﺼﺎﺣﺒﻪ آﻣـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ، او ﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎ
ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻴﻢ و ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﺧﺎﻟﻰ ﻧﻤﻰﮔﺬارﻳﻢ. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ ﻛﻮر ﺷﺪه اﺳـﺖ و ﺷـﻤﺎ را ﻧﻤـﻰﺑﻴـﻨﻢ،
وﻟﻰ ﻣﺎ روﺣﻴﻪ ﻣﺎن را از دﺳﺖ ﻧﻤﻰدﻫﻴﻢ.
در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﻜﻼت ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﺳﻌﻪ ى ﺻﺪر داﺷﺖ.
ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺨﺸﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: در ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﻛـﻪ ﺑـﺴﺘﺮى ﺑـﻮد، از روﺣﻴـﻪ ى ﺧـﻮﺑﻰ
ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد. ﻃﻮرى واﻧﻤﻮد ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ و دوﺳﺖ داﺷﺖ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود.
او ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎى ﺳﺨﺖ و دﺷﻮار را ﻗﺒﻮل ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮﺻـﻴﻪﻣـﻰﻛـﺮد: در اﻧﺠـﺎم وﻇـﺎﻳﻒ
ﻣﺤﻮﻟﻪ ﺣﺴﺎس ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد: ﺑﺮاى اﻣﺎم و ﺑﺮاى رزﻣﻨﺪﮔﺎن دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ. ﻣﺎ از ﺷﻬﺎدت ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻴﻢ. ﺣﺘّﻰ ﺑﺮاى ﺷـﻬﺎدت
آﻣﺎده ﻫﺴﺘﻴﻢ.
ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﺤﺒﺖآﻣﻴﺰﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد و ﺧﻮﺷﺮﻓﺘﺎر ﺑﻮد. اﮔﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻓﻜـﺮ او ﺟـﻮر در ﻧﻤـﻰآﻣﺪﻧـﺪ
ﻣﻄﺎﺑﻖ آﻳﻪى: اذا ﺧﺎﻃﺒﻬﻢ اﻟﺠﺎﻫﻠﻮن ﻗﺎﻟﻮا ﺳﻼﻣﺎً. ﺑﺮﺧﻮرد اﺳـﻼﻣﻰ ﺑـﺎ آنﻫـﺎ داﺷـﺖ. ﻫﻤـﻪ از ﺻـﻔﺎ و
ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺟﻮاد ﺗﻮﻛّﻠﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روز اوﻟﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را دﻳـﺪم،
وﻗﺘﻰ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدم، از روى ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺮم دﺳﺖ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿﻊ ﺑﻮد.
ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺮﻳﻢﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎهﻫﺎﻳﻰ درﺳﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻮﺿﻮع
ﻳﻜﻰ از اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎهﻫﺎﻣﻨﻄﻘﻪى ﺟﻨﮕﻰ ﺑﻮد. در ﻳﻜﻰ از ﻗﺴﻤﺖﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﺷﻬﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه.
ﻣﻦ وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ را ﺧﻮاﻧﺪم، ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم. و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا اﻳﻦﻛﺎر را ﻛﺮدى؟ ﭼﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑـﻮدى
ﺷﻬﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه؟ ﮔﻔﺖ: اﻳﻦﻫﺎ ﺑﺮاى ﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ و اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪﻫـﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻴـﺪ ﺗـﺎ
ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ و ﺗﺤﻤﻠﺘﺎن زﻳﺎد ﺷﻮد و اﮔﺮ اﻳﻦ اﺗﻔّﺎق اﻓﺘﺎد، ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ آن را ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻴﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دوﺳﺖﺑﺮادرم آﻗﺎى ﺑﻴﺖ اﻟﻠﻬﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺮاى ﺗﻌﺰﻳـﺖ ﺑـﻪ ﻣﻨـﺰل آنﻫـﺎ
رﻓﺘﻴﻢ، ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﺑﺮادرم ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮﻳﺪ، ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﻣﻰﻛﺸﻢ.
ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ آنﻫﺎ را راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻳﺪ و دﻟﺪارى ﻣﻰدادﻳـﺪ. ﻣـﻰﮔﻔﺘﻴـﺪ: ﺧﻮﺷـﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎل
اﻳﺸﺎن ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ، اﻳﻦ اﻓﺘﺨﺎر اﺳﺖ. ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﺮادرم در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد. رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻى ﺻﻮرﺗﺶ
ﺗﺎ ﺧﻮب ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ، ﻣﻦ از ﺻﻮرت اﻳـﺸﺎن ﻧـﺸﺎﻧﻪاى داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ. ﮔﺮﻳـﻪ
ﻣﻰﻛﺮدم ﻛﻪ اﺷﻚﻫﺎﻳﻢ روى ﺻﻮرت اﻳﺸﺎن رﻳﺨﺖ. از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴـﺪ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻜﺮﻛﺮدم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺸﻮﻳﺪ، ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛـﻨﻢ؟ ﮔﻔـﺖ: اﮔـﺮ ﺳـﻌﺎدت ﺷـﻬﺎدت را
داﺷﺘﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻳﻚ اﻓﺘﺨﺎر اﺳﺖ. ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ راه اﻣﺎم را اداﻣـﻪ دﻫﻴـﺪ. ﺟﻴﻬـﻪ را ﭘـﺮ
ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﺮ ﺿﺪاﻧﻘﻼب ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﻴﺪ. اﻳﺸﺎن ﻣﺎ را ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت ﺧﻮدش آﻣﺎده ﻛﺮده ﺑﻮد.
زﻫﺮا ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﺴﺮم در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد و ﻣﺪﺗﻰ از اﻳﺸﺎن ﺧﺒﺮى ﻧﺪاﺷـﺘﻴﻢ.
ﻋﻜﺲ اﻳﺸﺎن را در اﺗﺎق زده ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﺑﺮادرم ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ. ﺑـﺮادرم ﮔﻔـﺖ: ﺑﻠـﻪ. ﺧـﻮب
اﺳﺖ. اﮔﺮ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪﺷﺪﻧﺪ، اﻳﻦ ﻋﻜﺲ را ﺑﺰرگ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺪا ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ او ﺷـﻬﻴﺪ ﺷـﻮد، ﻣـﻦ
ﭼﻨﺪ ﺗﺎ دﺧﺘﺮ دارم. ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ: اﻓﺘﺨﺎر ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮﻧﺪ.
ﺷﻬﺎدت را اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻰداﻧﺴﺖ. اﮔﺮ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻛﺴﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﺪ، او ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻣﻰﮔﻔﺖ.
ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺮﻳﻢﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دﻓﻌﻪ ى آﺧﺮى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﺑﻪ اﻳـﺸﺎن
ﮔﻔﺘﻢ: ازدواج ﻛﻨﻴﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ازدواج ﻣﻰﻛﻨﻢ. اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ.
ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻛﻪ ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد، ﭘﺮﺳﺘﺎران ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﻮب ﺻـﺤﺒﺖ
ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﻣﺎدرم آﻫﺴﺘﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴـﺪ، او ﻧﺎراﺣـﺖ اﺳـﺖ. ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﻛـﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد،
ﭘﺰﺷﻜﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﺮود و ﺧﻮﻧﺶ ﻋﻮض ﺷﻮد، ﺑﻬﺒﻮد ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:
ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮن ﺧﺎرﺟﻰﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺰرﻳﻖ ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم. اﮔﺮ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺷﻬﺎدت را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ
ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮم. ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﺒﺮﻧﺪ. دﻳﺸﺐ ﺧـﻮاب دﻳـﺪم ﻛـﻪ در ﻣﺆﺳـﺴﻪى
ﺧﻴﺮﻳﻪى ﺑﻴﺖاﻟﻠّﻬﻰ ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺮادر ﺑﻨﻰ اﺳـﺪى ﻳـﻚ ﺑﺮاﻧﻜـﺎرد آورد و ﻣـﺮا در آن ﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ و ﺑـﻪ ﺣـﺮم
اﺑﺎﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ(ع) ﺑﺮدﻧﺪ. ﭘﺲ ﻣﻦ ﺣﺘﻤﺎً ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮم. ﺑﻌﺪ از دو روز در اول ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن ﺑﻪ ﺷـﻬﺎدت
رﺳﻴﺪ.
در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻣﺎﺳﻜﺶ را ﺑـﻪ دوﺳـﺘﺎﻧﺶ داده ﺑـﻮد و 8 ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮ را
ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻴﺰ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ آب ﺑﺮﺳﺪ.
ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﭘﻨﺞ ﻣﺎه او را ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ و وﻗﺘﻰﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت او را ﺑـﻪ ﻣـﺎ
دادﻧﺪ، ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪﻳﻢ و اﻓﺘﺨﺎر ﻛﺮدﻳﻢ، ﭼﻮن او ﺑﺮاى اﺳﻼم و ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪه ﺑﻮد.
ﺣﺴﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه در ﺗﺎرﻳﺦ1/2/1366در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺑﺎﻧﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ ﻋﻮارض ﺑﻤـﺐ ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت
رﺳﻴﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ، در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﻣﺸﻬﺪ دﻓﻦ ﮔﺮدﻳﺪ.
ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او آرزو داﺷﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻜّﻪ ﺑﺒﺮد. ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت او ﺧﻮاب دﻳﺪم
ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎه و ﺑﺎ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻴﺪه - ﻛﻪ ﭘﻮﺷﻴﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ - ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ى ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ. ﭘﺴﺮم ﮔﻔﺖ: ﻣـﺎدر
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢﺑﻪ ﻣﻜّﻪ ﺑﺮوﻳﻢ. ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﻛﺎرﻫﺎﻳﺘﺎن را اﻧﺠﺎم دﻫﻴﺪ. ﮔﺬرﻧﺎﻣـﻪ و ﻟﺒـﺎسﻫـﺎﻳﻢ
آﻣﺎده ﺑﻮد. آن ﻫﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻜّﻪ ﺑﺮدﻧﺪ. اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳـﺘﺎن ﺑﻘﻴـﻊ در ﻣﺪﻳﻨـﻪ رﻓـﺘﻢ. ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺑـﻪ ﺣـﺮم
ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ(ص) ﺑﺮوم ﻛﻪﻧﻮى ﻛﻮﭼﻜﻢ - ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮد - ﻣﺮا از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻛﺮد. ﺻﺒﺢ زود ﺑﻪ ﺣـﺮم اﻣـﺎم
رﺿﺎ(ع) رﻓﺘﻢ و او را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺟﻮادش ﻗﺴﻢ دادم ﻛﻪ ﻣﺮا ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻧﻜﻨﺪ. ﺳﭙﺲ ﻛﺎرﻫﺎ ﻃﻮرى درﺳﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ
ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪﻣﻜّﻪ ﻣﻜﺮﻣﻪ ﻣﺸﺮف ﺷﺪم.
ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - زﻫﺮا ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺮادرم ﺷﺐﻫﺎى اﺣﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻣﻰرﻓﺖ.
ﺑﺮاى ﻳﺎد ﺑﻮد اﻳﺸﺎن ﺷﺐ اﺣﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﺎى ﺑﺮادرم ﺧﺎﻟﻰ اﺳﺖ. ﻳﻚ ﻟﺤﻈـﻪ
ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻛﻪ او ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ، ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، دﻳﺪم او ﻛﻨﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ، ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ دﻳﮕـﺮى رﻓـﺖ.
در ﺻﺤﻦ اﻣﺎم در ﻛﻨﺎر در ﺻﺤﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺰار ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴـﺪ،
ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) در ﺻﺤﻦ اﻣﺎم ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ، ﻣﻦ آن ﺟﺎ ﻫـﺴﺘﻢ. ﻫـﺮ وﻗـﺖ ﺣـﺎﺟﺘﻰ داﺷـﺘﻢ و ﺑـﻪ
ﻣﺰارش ﻣﻰرﻓﺘﻢ، ﺣﺎﺟﺘﻢ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺮآورده ﻣﻰﺷﺪ. ﺷﻬﺪا واﻗﻌﺎً زﻧﺪه اﻧﺪ.
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)