شهید بهشتی مسئله گو

 

ﺳﻴ‪ﺪ ﺧﻠﻴﻞ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﻣﺴﺄﻟﻪﮔﻮ در 1 ﻓﺮوردﻳﻦﻣﺎه ﺳﺎل 1343 در ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣـﺪ. ﻛـﻮدﻛﻰ ﺳـﺎﻛﺖ و

 

‫آرام ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮاده در ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﺧﻮد زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن اﻧﺲ ﺑﺴﻴﺎرى

 

ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑﻮد و او ﻛﻪ زﻧﻰ ﻣﺆﻣﻦ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدش ﺑﺎر آورد.

 

‫ﺗﺤﺼﻴﻼت اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در دﺑﺴﺘﺎن رام ﮔﺬراﻧﺪ. ﺗﺤـﺼﻴﻼت ﭘـﺪرش ﺷـﺸﻢ اﺑﺘـﺪاﻳﻰ ﻗـﺪﻳﻢ و ﻣـﺎدرش

 

‫ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺧﻠﻴﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮﻓﻖّ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠّﻤﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ از او راﺿﻰ ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻨﺪﻳﻦ

 

‫ﺑﺎر ﻧﻴﺰ ﮔﻮاﻫﻰ ﺣﺴﻦ اﺧﻼق از ﻣﺪرﺳﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮد.

 

‫ﻗﺒﻞ از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺳﻦّ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﻛﺮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺰرگﺗﺮ ﺷﺪ، ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﺑـﻪ ﻣـﺴﺎﺟﺪ

 

‫ﻣﻰرﻓﺖ و در ﻧﻤﺎزﻫﺎى ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. در ﻣﻨﺰل دوره ى ﻗﺮآن داﺷﺘﻨﺪ و ﺧﻠﻴﻞ در اﻳﻦ دورهﻫـﺎ

 

‫ﻗﺮآن را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.

 

‫ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم دﺑﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪى رﺿﺎﺋﻴﻪ رﻓﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ دوران ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ آﻏﺎز ﺟﻨﺒﺶﻫـﺎى اﻧﻘﻼﺑـﻰ

 

‫در ﺳﻄﺢ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﻮد. در ﺑﺴﻴﺎرى از ﺗﻈﺎﻫﺮات و ﺗﺤﺼﻨّﺎت ﺣﻀﻮر ﻣﻰﻳﺎﻓـﺖ. در ﻣﺮاﺳـﻢ ﻣﺨﺘﻠـﻒ ادﻋﻴـﻪ

 

‫ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ زﻳﺎرت ﺛﺎﻣﻦ اﻻﺋﻤﻪ(ع) و ﮔﺎﻫﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ روﺿﻪ ﺧﻮاﻧﻰﻫﺎ ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫ﺑﻪ ورزش ﻓﻮﺗﺒﺎل ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت ﺑﻪ آن ﻣﻰﭘﺮداﺧـﺖ. اﻫـﻞ ﻧﻘّﺎﺷـﻰ ﺑـﻮد و روى ﭘﺎرﭼـﻪ

 

‫ﻧﻘﺎﺷﻰ ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﻂّ ﺧﻮﺑﻰﻧﻴﺰ داﺷﺖ.

 

‫از زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ روى ﭘﺎى ﺧﻮد ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ، ﻛﺎر ﻛﺮدن ﺧﺎرج از ﺧﺎﻧﻪ را آﻏﺎز ﻛﺮد. ﻛـﺎرﮔﺮ ﻫﺘـﻞ ﺧﻴ‪ـﺎم

 

‫ﺑﻮد و ﺧﻴ‪ﺎﻃﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺘﺶ را ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب و ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪ، در ﻣﺴﺠﺪ ﺳﻨﮕﻰ - واﻗﻊ در ﺑﻠﻮار ﻃﺒﺮﺳﻰ ﻣﺸﻬﺪ -

 

‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﭘﻼﻛﺎرد ﻧﻮﻳﺴﻰ، ﺧﻄّﺎﻃﻰ و ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺗﺼﻮﻳﺮ اﻣﺎم(ره) ﭘﺮداﺧﺖ. او روز ﺑﻪ روز ﺑﺎ اﻧﻘـﻼب ﻣـﺄﻧﻮسﺗـﺮ

 

‫ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻤﻪى اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ، ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر، ﻣﺎدر و ﺧﺎﻧﻮاده را ﻧﻴﺰ از ﻳﺎد ﻧﻤﻰﺑـﺮد. در ﻛﺎرﻫـﺎى ﻣﻨـﺰل ﺑـﻪ

 

‫ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﺑﺴﻴﺎرى ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺧﻮشرﻓﺘﺎر و ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎ و ﺑﺮادرﻫـﺎﻳﺶ ﻣﻬﺮﺑـﺎن ﺑـﻮد.

 

‫ﺑﺴﻴﺎر دﺳﺖ و دﻟﺒﺎز ﺑﻮد.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚﺳﺎل ﻛﻪ ﻧﺰد ﻳﻜﻰ از اﻗﻮام ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد، ﺣﻘﻮﻗﺶ را ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ و در ﻋـﻮض از

 

‫آن ﺟﺎ ﺑﺮاى ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎ ﭼﻴﺰى ﻣﻰﺧﺮﻳﺪ.

 

‫ﭘﺲ از ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ - در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﺼ‪ﻞ ﺳﺎل دو‪م دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن دﻛﺘﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ﺑﻮد - درس را

 

‫رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻣﺒﺎرزه ﺷﺘﺎﻓﺖ. ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺖ: اﮔﺮ ﺑﺮ دﺷـﻤﻦ ﻓـﺎﻳﻖ آﻳـﻴﻢ، ﺑـﺮاى درس ﺧﻮاﻧـﺪن

 

‫ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺴﺖ.

 

‫ﺑﺮاى ﮔﺬراﻧﺪن ﺧﺪﻣﺖﺳﺮﺑﺎزى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳـﭙﺎه ﻣﻌﺮّﻓـﻰ ﻛـﺮد. ﭘـﺲ از ﮔﺬراﻧـﺪن دوره ى آﻣﻮزﺷـﻰ در

 

‫ﺑﺠﻨﻮرد ﺟﻬﺖ ﻳﺎرى رﺳﺎﻧﺪن ﺑﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﺳﻼم در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ، راﻫﻰ اﻳﻼم ﺷﺪ.

 

‫ﺑﺮاى ﺷﺮﻛﺖ در ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م ﻣﻰرﻓﺖ. اواﺧـﺮ ﺧـﺪﻣﺘﺶ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻋـﻀﻮ ﺳـﭙﺎه

 

‫ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﻰ در ﭘﻰ در ﺟﺒﻬـﻪﻫـﺎ ﺣـﻀﻮر ﻳﺎﻓـﺖ. ﺑﻴـﺸﺘﺮ در

 

‫ﺟﺒﻬﻪى ﺟﻨﻮب ﺑﻮد و ﭼﻨﺪﺑﺎر ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻏﺮب و ﻛﺮدﺳﺘﺎن رﻓﺖ.

 

‫ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ ﻣﺠﺮوح ﻣﻰﺷﺪ در ﺻﻮرت ﺳﻄﺤﻰ ﺑﻮدن ﺟﺮاﺣﺎت، در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺮاى درﻣﺎن ﺑﻪ ﺷـﻬﺮ

 

‫ﻧﻤﻰرﻓﺖ. ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛـﻪ

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﺑﺴﺘﺮى ﺷﺪن در ﻳﻜﻰ از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎى ﻳﺰد ﺑﺮاى درﻣﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷـﺪ و

 

‫ﺗﺎ ﺑﻬﺒﻮدى ﻛﺎﻣﻞ آن ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﭘﺲ از آن دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ.

 

‫او ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ و ﺑﺪون دﻳﺪن آﻣـﻮزش ﺧﺎﺻ‪ـﻰ وارد اﻃّﻼﻋـﺎت ﺷـﻮد. ﭘـﺲ از ﮔﺬراﻧـﺪن دوره ى

 

‫ﻛﺎرآﻣﻮزى، ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﺮد و ﭘﺲ از ﻃﻰ دورهاى ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺗﺎه ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺮﺑ‪ـﻰ واﺣـﺪ

 

‫اﻃّﻼﻋﺎت ﻣﻄﺮح ﺷﻮد و ﻣﺴﺌﻮل آﻣﻮزش واﺣﺪ اﻃّﻼﻋﺎت ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ ﮔﺮدﻳﺪ. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ در ﻏﻮ‪اﺻﻰ ﻧﻴﺰ

 

‫ﻣﻬﺎرت داﺷﺖ.

 

‫ﻓﺮدى ﺧﺎﻟﺺ، ﺑﻰرﻳﺎ و اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﻣﻄﻴﻊ و ﺑﺎ زﻳﺮدﺳﺘﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن و دوﺳـﺖ ﺑـﻮد. ﺑـﻪ

 

‫اﺳﺮا ﻧﻴﺰ رﺣﻢ ﻣﻰﻛﺮد. آﻫﺴﺘﻪ و اﻧﺪك ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ. اﻣ‪ﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺨﻨﺎن اﻧﺪك، ﭘﺮﺑﺎر و ﻣﻔﻴـﺪ ﺑـﻮد. ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻴﻮاﻳﻰ ﺧﺎﺻ‪ﻰ در ﮔﻔﺘﺎر، از اﻧﻘﻼب و ﺟﻨﮓ دﻓﺎع ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻴﺸﺘﺮ از آن ﻛﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ﻋﻤـﻞ ﻣـﻰﻛـﺮد.

 

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ راﺣﺘﻰ دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﺧﻮدش ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰداد. ﺑﺮاى ﺣﻞّ ﻣﺸﻜﻼت دﻳﮕﺮان ﺗﺎ ﺣـﺪ‪ ﺗـﻮاﻧﺶ

 

‫ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﺘﺎﻧﺖ و ﺣﺠﺐ را ﺑﺎرزﺗﺮﻳﻦ ﺧﺼﻴﺼﻪى او ﻣﻰداﻧﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻫﻢ از ﻧﻈﺮ ﻇﺎﻫﺮى ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ

 

‫و ﺧﻮش ﺳﻴﻤﺎ ﺑﻮد و ﻫﻢ روﺣﺎﻧﻴ‪ﺖ و ﻧﻮراﻧﻴﺖ ﺧﺎﺻﻰ در ﭼﻬﺮه اش داﺷـﺖ. ﺑـﻪ ﻣـﻦ در درسﻫـﺎ ﻛﻤـﻚ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. رﻓﺘﺎرش ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻨﺪ. او ﺑﻴﻦ ﺑﺮادراﻧﻢ ﺗﻚ ﺑﻮد.

 

‫او در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻠﻴﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، در ﭘﺎﻫﺎ و زاﻧـﻮاﻧﺶ زﺧـﻢﻫـﺎى ﻋﻤﻴـﻖ

 

‫داﺷﺖ. ﺣﺘّﻰ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻢ زﺧﻤﺶ ﻋﻔﻮﻧﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ دﻟﻴﻠﺶ را ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﺎزى

 

‫ﻛﺮده ام. اﻣ‪ﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻠﻴﻞ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰى ﺣﺪود 48 ﺳﺎﻋﺖ، ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻴﺰ ﻛﺮده ﻛـﻪ

 

‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﭼﻨﻴﻦ زﺧﻤﻰ ﺷﺪهاﻧﺪ.

 

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮدن ﺑﻮد. از ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺧـﺪﻣﺖ ﺑـﻪ ﻣـﺮدم و ﻫـﺮﻛﺲ دﻳﮕـﺮ. ﻓﻌ‪ـﺎل و

 

‫ﭘﺮﺗﻼش ﺑﻮد و ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﺤﻮ‪ﻟﻪ را ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﺤﻮ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﺑﻪﻧﻘﻞ از او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺣ‪ﺴﻦﻛﺎرم را اﻓﺰاﻳﺶ دﻫﻢ، روﺣﻴ‪ﻪام ﺑﺎ

 

‫ﻧﺸﺎﻃﺘﺮ ﻣﻰﺷﻮد و اﻧﺮژى ﺑﻴﺸﺘﺮى را در ﺧﻮد ﺣﺲ ﻣﻰﻛﻨﻢ؛ ﭼﻪ در اﻣـﻮر آﻣﻮزﺷـﻰ ﭼـﻪ در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت و

 

‫ﻏﻴﺮه.

 

‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﺣﻘﺎرت ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﺧﻴﻠﻰ ﻛﻢ ﻋـﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣـﻰﺷـﻮد. ﻫﺮﮔـﺰ دروغ

 

‫ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ. ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺘﺶ ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﺑﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨـﻰ ﺧﻴﻠـﻰ ﻋﻼﻗـﻪ داﺷـﺖ و ﻫﻤﻴـﺸﻪ از

 

‫اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖ اﻳﺸﺎن را ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﺑﺮادران و ﺧـﻮاﻫﺮاﻧﺶ در ﻣـﻮرد

 

‫درس و اﻧﺠﺎم ﻓﺮاﻳﺾ دﻳﻨﻰ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد و از ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺠﺎب اﺳـﻼﻣﻰ را رﻋﺎﻳـﺖ

 

‫ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ اﻣﺎم ﺟﻤﺎﻋﺖﺑﻮد. در آن ﺟﺎ ﺑﺮاى ﺧﻮدش ﺧﻠﻮﺗﻰ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ آن ﻣـﻰﺷـﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻛﻪ ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد، اﻧﮕﺎر روﺣﺶ ﺑﻪ ﭘﺮواز در ﻣﻰآﻣﺪ و اﻟﻠّﻪاﻛﺒﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ، دﻳﮕﺮ ﺧﻠﻴﻞ، ﺧﻠﻴﻞ ﻗﺒﻠﻰ

 

‫ﻧﺒﻮد.

 

‫ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ راز و ﻧﻴﺎز ﻣﻰﻛﺮد: ﺧﺪاﻳﺎ، ﻣﺮا از ﺑﻼى ﻏﺮور و ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ ﻧﺠـﺎت ده ﺗـﺎ ﺣﻘـﺎﻳﻖ

 

‫وﺟﻮدم را ﺑﺒﻴﻨﻢ و ﺟﻤﺎل زﻳﺒﺎى ﺗﻮ را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻢ. و آرزو ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻤﻨﺎم ﺑﻤﻴﺮد.

 

‫ﺧﺼﻴﺼﻪاى ﻛﻪ ﺗﻤﺎم آﺷﻨﺎﻳﺎن - از ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ دوﺳـﺘﺎن و ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﺶ - ﺑـﻪ وﺟـﻮد آن در

 

‫ﺧﻠﻴﻞ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ، ﺟﺬّاﺑﻴ‪ﺖ اوﺳﺖ.

 

‫ﺣﺴﻴﻦ ﺣﻴﺪرى - ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻠﻴﻞ ﺟﺎذﺑـﻪ داﺷـﺖ و اﻳـﻦ ﺟﺎذﺑـﻪ در ﭼﻬـﺮهاش

 

‫ﻧﺒﻮد؛ ﺑﻠﻜﻪ در دروﻧﺶﺑﻮد.

 

‫اﻫﻞ دوﺳﺖ و رﻓﻴﻖ ﻧﺒﻮد. دوﺳﺘﺎن او ﻫﻤﺎن رزﻣﻨﺪﮔﺎن و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻛﻪ

 

‫ﻣﻰآﻣﺪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ. ﺑﻪ ﺻﻠﻪى رﺣﻢ اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. ﺑﻪ اﻓﺮاد ﭘﻴﺮ

 

‫ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد و اﺣﺘﺮام زﻳﺎدى ﺑﺮاى آﻧﺎن ﻗﺎﻳﻞ ﺑﻮد.

 

‫ﻫﺮﮔﺰ از ﺳﺨﺘﻰ ﻛﺎر ﺧﺴﺘﻪﻧﻤﻰﺷﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ در زﻳﺮ رﮔﺒﺎر ﻣﺴﻠﺴﻞﻫﺎ ﺳﻮراخ ﺳﻮراخ ﺷـﻮم، اﮔـﺮ

 

‫ﺗﻜّﻪ ﺗﻜّﻪ ﺷﻮم، اﮔﺮ در ﺧﻮن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻐﻠﻄﻢ، ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ دﺳﺖ از اﻳﻦ اﻧﻘﻼب ﻧﻤﻰﻛﺸﻢ، از دﻳـﻨﻢ، از

 

‫ﻗﺮآﻧﻢ، از وﻃﻨﻢ و از اﻧﻘﻼﺑﻢ دﻓﺎع ﻣﻰﻛﻨﻢ.

 

‫ﺗﻤـﺎم رﻓﺘـﺎر و اﻋﻤـﺎﻟﺶﻧـﺸﺎﻧﮕﺮ روﺣﻴـﻪى ﺷـﻬﺎدتﻃﻠﺒـﻰ او ﺑـﻮد. او اﻳـﻦ ﻋـﺸﻖ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت را در

 

‫وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪاش اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ:

 

‫{ﻋﺮوﺳﻰ ﻣﻦ در ﺟﺒﻬﻪ و روز ﺷﻬﺎدﺗﻢ روز داﻣﺎدى ﻣﻦ اﺳﺖ. ﻋﺮوس ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت اﺳﺖ. ﺻـﺪاى ﺗـﻮپ و

 

‫ﮔﻠﻮﻟﻪ و ﺧﻤﭙﺎره ﺧﻄﺒﻪى ﻋﻘﺪ ﻣﺮا ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮن ﺳﺮﺧﻢ ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ آراﻳـﺶ ﺧـﻮاﻫﻢ

 

‫ﻛﺮد و در ﻏﻠﻐﻠﻪى ﺷﺎدى ﻣﺴﻠﺴﻞﻫﺎ و ﺑﺎرش ﻧﻘﻞﻫﺎى ﺳﺮﺑﻰ در ﺣﺠﻠﻪى ﺳﻨﮕﺮ، ﻋـﺮوس ﺷـﻬﺎدت را ﺑـﻪ

 

‫آﻏﻮش ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ.}

 

‫ﻗﺒﻞ از ﺷﺮﻛﺖ در آﺧﺮﻳﻦﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت، ﺑﺮاى ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ آﻣﺪ و ﭘﺲ از آن ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ، او ﺧﻮاب ﺷﻬﺎدﺗﺶ را دﻳﺪه ﺑﻮد؛ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ راه ﻛﺮﺑﻼ را ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮده و ﺑـﻪ ﺳـﻮى آن

 

‫ﭘﺮواز ﻣﻰﻛﻨﺪ.

 

‫ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﮔﻔﺘﻪﺑﻮد: ﺑﻪ ﻛﻮرى ﭼﺸﻢ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ، در ﺷﺐ ﻫﻔﺖ ﻣﻦ ﻋﺮوﺳـﻰ ﻛـﻦ ﺗـﺎ دﺷـﻤﻦ

 

‫ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﻴﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻴﺮاث ﻣﺎﺳﺖ.

 

‫ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ : ﺑﺮاى از دﺳﺖ دادن ﻣﻦ ﻏﺼ‪ﻪ ﻳﺎ اﻓﺴﻮس ﻧﺨﻮرﻳﺪ ﻛﻪﺷﻬﺎدت ﺣـﺪ‪ ﻧﻬـﺎﻳﻰ ﺗﻜﺎﻣـﻞ

 

‫اﻧﺴﺎن اﺳﺖ.

 

‫ﻫﻤﺮزﻣﺶ درﺑﺎره ى آﺧﺮﻳﻦﺧﺎﻃﺮهى ﺧﻮد از ﺧﻠﻴﻞ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آن ﺷﺐ ﺧﻠﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ دﻋﺎ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ

 

‫ﻣﻦ واﻗﻌﺎً ﺗﻌ‪ﺠﺐ ﻛﺮدم. ﺧﻴﻠﻰ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻰﮔـﺬارم ﺑـﺮوى

 

‫ﺧﻠﻴﻞ روﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ:  ﻣﻦ ﻓﺮدى ﮔﻨﻬﻜﺎر ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ اﻣﺸﺐﺧﺪا ﺗﻮﺑﻪام را ﺑﭙﺬﻳﺮد و

 

‫اﮔﺮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ، ﻣﻦ ﺑﻪﺳﺤﺮ ﻧﺮﺳﻢ.

 

‫ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺖ و او را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ. در ﺗﺎرﻳﺦ 22/12/1363 در ﺟﺰﻳﺮه ى ﻣﺠﻨﻮن و

 

‫در ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫وﺻﻴ‪ﺖ ﻛﺮده: در ﻛﻨﺎر ﻋﻜﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺰارم ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﮔﺬاﺷﺖ، ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ: اﻳﻦ اﺳﺖ ﻳﻜـﻰ از رﻫـﺮوان

 

‫ﺣﺴﻴﻦ(ع).

 

‫ﺷﻬﺎدت او اﺛﺮات ﻣﺜﺒﺖ و ﺳﺎزﻧﺪهاى در اﻃﺮاﻓﻴﺎن داﺷﺖ. ﺑﺴﻴﺎرى از آﺷﻨﺎﻳﺎن وى ﻣﺘﺤـﻮ‪ل و ﺑـﺮادراﻧﺶ

 

‫در ﺟﻬﺖ اداﻣﻪى راه او رﻫﺴﭙﺎر ﻣﻴﺎدﻳﻦ ﻧﺒﺮد ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎﻛﺶ در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎى ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ. او ﺧﻄﺎب ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده و دﻳﮕـﺮ ﻛـﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ

 

‫وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪى او را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:

 

‫ﺑﻪ روز ﻣﺮگ ﭼﻮ ﺗﺎﺑﻮت ﻣﻦ روان ﺑﺎﺷﺪ

 

‫ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮ ﻛﻪ ﻣﺮا دردِ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷﺪ

 

‫ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻣﮕﺮیى و ﻣﮕﻮى درﻳﻎ درﻳﻎ

 

‫ﺑﻪ دام دﻳﻮ دراﻓﺘﻰ درﻳﻎ آن ﺑﺎﺷﺪ

 

‫ﺟﻨﺎزه ام ﭼﻮ ﺑﺪﻳﺪى ﻣﮕﻮى ﻓﺮاق ﻓﺮاق

 

‫ﻣﺮا وﺻﺎل و ﻣﻼﻗﺎت آن زﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ