شهید حسینی محراب

 

ﻋﻠﻰ اﺻﻐﺮ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﻣﺤﺮاب در ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ ﻣﺮدادﻣﺎه ﺳﺎل 1340 در ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣـﺪ. ﭘـﺪرش ﻣﻐـﺎزه ى

 

‫ﺧﻮار ﺑﺎر ﻓﺮوﺷﻰ داﺷﺖ و از اﻳﻦ راه اﻣﺮار ﻣﻌﺎش ﻣﻰﻧﻤﻮد و آنﻫﺎ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﻰ وﺿﻌﻴ‪ﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ داﺷﺘﻨﺪ.

 

‫در ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺤﺮاب ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ و ﻓﺮزﻧﺪان از ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ، اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺧـﻮد را در ﺧﺎﻧـﻪ

 

‫ﺑﺎ ﻛﺘﺎب و ﻛﺘﺎﺑﺨﻮاﻧﻰﻣﻰﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ. ﭘﺪر ﺧﺎﻧﻮاده ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را از زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣـﻰﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ ﺧـﻮب و ﺑـﺪ را

 

‫ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺴﺠﺪ و ﻧﻤﺎز و زﻳﺎرت اﻣﺎم ﻫﺸﺘﻢ(ع) آﺷﻨﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد.

 

‫ﻋﻠﻰ اﺻﻐﺮ ﻋﻼﻗﻪى ﺑﺴﻴﺎرى ﺑﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ورزﺷﻰ داﺷﺖ. او ﻛﺸﺘﻰ ﺣﺮﻓﻪاى را از ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﮕﻰ زﻳـﺮ

 

‫ﻧﻈﺮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺑﻴ‪ﺎن ﻛﺸﺘﻰ ﻛﺸﻮر - زر‪ﻳﻨﻰ و ﻫﺎدى ﻋﺎﻣﻞ - آﻏﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد. در دوران ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻋﻀﻮﺗﻴﻢ

 

‫ﻛﺸﺘﻰ و ﻓﻮﺗﺒﺎل ﻣﺪرﺳﻪﺑﻮد و در زﻣﻴﻨﻪى ﻛﺸﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻛﺎﭘﻴﺘﺎﻧﻰ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ و ﭼﻨـﺪﻳﻦ ﺑـﺎر ﻫـﻢ در

 

‫وزن ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻰ در ﺳﻄﺢ ﻧﻮاﺣﻰ ﻣﺸﻬﺪ و اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد.

 

‫ﺷﻮخ ﻃﺒﻌﻰ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﻗﺪرت ﺑﺪﻧﻰاش، ﺟﺎﻳﮕﺎه وﻳﮋهاى را در ﺑﻴﻦ ﻫﻤﺒﺎزىﻫﺎ ﺑﺮاى وى ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد و

 

‫او ﻳﻜﻰ از ﭘﻴﺸﮕﺎﻣﺎن ﺣﺮﻛﺖﻫﺎى داﻧﺶ آﻣﻮزى در ﺳﻄﺢ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎنﻫﺎى ﻣـﺸﻬﺪ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎر ﻣـﻰرﻓـﺖ و

 

‫او‪ﻟﻴﻦ ﻛﺴﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن، ﻋﻜﺲﻫﺎى ﺷﺎه و ﺧﺎﻧﺪاﻧﺶ را از دﻳﻮارﻫﺎ ﺑﻪ زﻳﺮ ﻛـﺸﻴﺪ. ﺣـﻀﻮر او در

 

‫اﻛﺜﺮ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﺪون ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﻰ، ﺑﻴﺎﻧﮕﺮﺷﺠﺎﻋﺖ و روﺣﻴﻪى ﻇﻠـﻢ ﺳـﺘﻴﺰى او

 

‫ﺑﻮد و در اوج ﻫﻤﻴﻦﻣﺒﺎرزات ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﺑﻰ وﻗﻔﻪاش ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻤ‪ﺎل ﺣﻜﻮﻣـﺖ دﺳـﺘﮕﻴﺮ

 

‫ﺷﺪ؛ اﻣ‪ﺎ ﭘﺲ از آزادى ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزات ﺧﻮد اداﻣﻪ داد.

 

‫در آن زﻣﺎن ﻣﺤﺮاب در ﺗﻴﻢ ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺗﺎج - ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﺎمﻫﺎى دﻳﮕﺮى را ﭘـﺬﻳﺮﻓﺖ - ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان دروازهﺑـﺎن

 

‫ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻣﻰﻛﺮد و در ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻴﻢ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى اﻧﻘﻼﺑﻰ و ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﻣﺴﺠﺪى ﻛﻪ ﻣﺤﺮاب و دوﺳﺘﺎﻧﺶ در آﻧﺠﺎ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ـﺖﻫـﺎى اﻧﻘﻼﺑـﻰ ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ واﻗـﻊ در ﻛـﻮى ﻃـﻼب،

 

‫ﺷﺎﺧﺺﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺸﻬﺪ در آن زﻣﺎن ﺑﻮد.

 

‫ﺑﺎ وﺟﻮد ﻋﻼﻗﻪاش ﺑﻪﺗﺤﺼﻴﻞ، وﻗﺘﻰ ﻛﻪ دﻳﺪ ﭘﺪر ﭘﻴﺮش ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎن آور ﺧﺎﻧﻮاده ى ﭘﺮﺧﺮج و ﭘﺮ اوﻻد آنﻫـﺎ

 

‫اﺳﺖ و ﺑﻪ زودى ﻧﻴﺰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﺧﻄﻴﺮ ﺧﺮج اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞﻓﺮزﻧﺪان ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓـﺖ، درس

 

‫را رﻫﺎ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺨﺸﻰ از اﻳﻦ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﻴﻦ را ﺑﺮدوش ﺑﻜﺸﺪ. ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑـﺮادران و ﺧـﻮاﻫﺮان

 

‫ﻣﺤﺮاب ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﻓﺮﺻﺘﻰ ﻛﻪ ﻛﺎر و ﺗﻼش او ﺑﻪ وﺟﻮد آورده ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ. اﻣ‪ﺎ ﺑﺎ ﺗﻤـﺎم

 

‫اﻳﻦﻫﺎ ﻋﻄﺶ ﻣﺤﺮاب ﺑﺮاى داﻧﺴﺘﻦ، ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻢ ﻧﺸﺪ و ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ از ﻛﻮدﻛﻰ ﺑـﺎ ﻫﻴـﺄتﻫـﺎى ﻣـﺬﻫﺒﻰ،

 

‫ﺣﺴﻴﻨﻴ‪ﻪﻫﺎ، ﻣﺴﺎﺟﺪ و ﺑﺎ روﺣﺎﻧﻴﻮن در ﺗﻤﺎس ﺑﻮد، در زﻣﺎن اﻧﻘـﻼب و اوجﮔﻴـﺮى آن ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ روﺣـﺎﻧﻴﻮن

 

‫اﻧﻘﻼﺑﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮى آﺷﻨﺎﺷﺪ و در ﻣﺠﺎﻟﺲ آنﻫﺎ ﺣﻀﻮرى ﻓﻌ‪ﺎل داﺷﺖ.

 

‫ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ و ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم(ره) ﻣﺒﻨـﻰ ﺑـﺮ ﺗـﺸﻜﻴﻞ ﺑـﺴﻴﺞ، ﺑـﻪ ﺻـﻒ

 

‫ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﺴﻴﺞ ﭘﻴﻮﺳﺖ و از آن ﭘﺲ ﺗﻤﺎم ﻧﻴﺮوﻳﺶ را ﺻﺮف رﺷﺪ روﺣﺎﻧﻰ و ﻣﻌﻨﻮى ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤـﻮد. او در

 

‫ﻃﻮل دوران ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد در ﺑـﺴﻴﺞ، ﺗﺤـﺮّك و ﺗـﻼش ﺑـﺴﻴﺎرى در ﺟﻬـﺖ ﻣﺒـﺎرزه ﺑـﺎ ﺿـﺪ‪ اﻧﻘﻼﺑﻴـﻮن

 

‫وﮔﺮوهﻫﺎى ﻗﺎﭼﺎق ﻣﻮاد‪ ﻣﺨﺪ‪ر از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد.

 

‫در ﺳﺎل 1360 - ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻪ اﻣـﺮوز ﻛﻤـﻚ ﺑـﻪ دﻳـﻦ و

 

‫اﺣﻜﺎم ﻗﺮآن از اوﻟﻮﻳ‪ﺘﻰ ﺧﺎص‪ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ - ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﻴﻞ ﺧﺮوﺷﺎن ﻣﺮدم ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى

 

‫ﻧﺒﺮد ﺷﺪ و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐﻣﻘﺪ‪ﻣﺎت آﺷﻨﺎﻳﻰ ﻣﺤﺮاب ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه ﻓﺮاﻫﻢﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﻧﻘﺶ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه در ﺳﺎزﻧﺪﮔﻰﻣﺤﺮاب اﻧﻜﺎرﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ. ﻛﺎوه در ﺳﻔﺮﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دﻳﮕﺮ ﻳـﺎراﻧﺶ

 

‫داﺷﺖ، ﻫﻤﻮاره ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﻰ را ﺑﺎ وﻳﮋﮔﻰﻫﺎى ﻣﻮرد ﻧﻈﺮش اﻧﺘﺨﺎب و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻰ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد. در ﻳﻜﻰ از

 

‫ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻔﺮﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪﻛﺎوه ﻣﺤﺮاب را دﻳﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻛﻤﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ او، او را ﺗﻮاﻧﺎ ﺑـﺮاى رﻫﺒـﺮى ﮔـﺮدان

 

‫ﺗﺎزه ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺷﻬﺪا داﻧﺴﺖ. ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬاران ﮔﺮدان ﻛﻪ در اﺑﺘﺪا ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺤﺮاب، ﻃﺮز ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪن، راه رﻓﺘﻦ

 

‫و ﻃﺮﻳﻘﻪى ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ او را ﻧﭙﺴﻨﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮدﻧﺪ. اﻣ‪ﺎﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟ‪ﻬﻰ ﻛـﻪ

 

‫در ﭘﻰ ﺗﺬﻛّﺮات و ﺻﺤﺒﺖﻫﺎى ﺑﻪ ﺟﺎى ﻛﺎوه در ﻣﺤﺮاب ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد، ﻛﻢﻛـﻢ او را در ﺟﻤـﻊ ﺧـﻮد

 

‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻣﺤﺮاب ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺎوه ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻰﮔﺸﺖ. ﻓﺮدى ﺷﺠﺎع و ﺻﺎدق ﻛﻪ ﻫﻤﻴـﺸﻪ در

 

‫ﺟﻠﻮ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﻫﻤﺎن روزﻫﺎى ﻧﺨﺴﺖ اﻋﺰام، ﻣﺤﺮاب ﺑﻪ اﺗّﻔﺎق ﻛﺎوه ﺑﻪ ﺳﻘّﺰ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﮔﺮدان ﺷﻬﺪا ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﭘﺲ از

 

‫ﭼﻨﺪى ﻋﻀﻮ رﺳﻤﻰ ﺳﭙﺎه ﺷﺪ.

 

‫او‪ﻟﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰﻛﻪ ﻣﺤﺮاب در آن ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻤﻮد، ﻣـﺎﻧﻮرى ﺑـﻮد ﻛـﻪ در ﺷـﺐ ﻧـﻮزدﻫﻢ رﻣـﻀﺎن ﺻـﻮرت

 

‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. او ﭘﺲ از ﺑﺮوز ﻗﺎﺑﻠﻴ‪ﺖﻫﺎ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰﻫﺎﻳﺶ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻳـﻚ رزﻣﻨـﺪه، از ﺳـﻮى ﻛـﺎوه ﺑـﻪ ﺳِـﻤ‪ﺖ

 

‫ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺳﺮﮔﺮوه و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮوﻫﻰ ﻳﮕﺎن اﺳﻜﻮرت و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻌﺎوﻧﺖ اﻃّﻼﻋﺎت ﺗﻴـﭗ وﻳـﮋهى

 

‫ﺷﻬﺪا ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪ.

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﺎﺧﺺ دﻳﮕﺮى ﻛﻪ ﻣﺤﺮاب در آن ﻧﻘﺶ ﻣﺆﺛّﺮ و ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪاى داﺷﺖ، ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺑـﻮد

 

‫ﻛﻪ در زﻣﺴﺘﺎن 1361، در ﻣﺤﻮر ﺳﺮدﺷﺖ - ﭘﻴﺮاﻧﺸﻬﺮ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺎﻳﺰ اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﺑﻮد؛ ﭼﺮا ﻛـﻪ

 

‫در ﻃﻰ آن ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻛﺸﻮرﻣﺎن از ﺟﻤﻠﻪ روﺳﺘﺎى ﻛﻮﭘﺮ، زﻧﺪان دوﻟﺘﻮ، و از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢﺗـﺮ ﺟﻨﮕـﻞ

 

‫آﻟﻮاﺗﺎن - ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂﺣﺰب دﻣﻮﻛﺮات ﺗﺴﺨﻴﺮ ﺷﺪه ﺑـﻮد - از وﺟـﻮد آنﻫـﺎ ﭘﺎﻛـﺴﺎزى و آزاد ﺷـﺪ. زﻧـﺎن،

 

‫دﺧﺘﺮان و دﻳﮕﺮ ﻛﺴﺎن ﺑﻪ اﺳﺎرت در آﻣﺪه ﺗﻮﺳ‪ﻂ اﻳﻦ ﺣﺰب آزاد ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ آﻏﻮش ﺧـﺎﻧﻮادهﻫـﺎى ﺧـﻮد

 

‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ.

 

‫ﺟﻨﮓﻫﺎى ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻣﻨﻈّﻢ ﻧﺒﻮد و آﻣﻮزشِ ﺻﺮف در ﺗﺮﺑﻴﺖ رزﻣﻨﺪهﻫﺎ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻤﻰ داﺷﺖ

 

‫و ذوق و ذﻛﺎوت ﺧﺪادادى ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ، و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺤﺮاب در وﺟـﻮد ﺧـﻮد داﺷـﺖ. در

 

‫ﻫﻤﻴﻦ دوران ﺑﻮد ﻛﻪ او اوج ﻫﻨﺮش را ﻧﺸﺎن داد و در ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﺳﺨﺖ و ﺑﺎ اﻣﻜﺎﻧﺎﺗﻰ ﻛﻢ و ﻣـﺴﻴﺮ دﺷـﻮار

 

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻳﺎراﻧﺶ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت را ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ. در اﻳـﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎتﻫـﺎ ﺑـﻪ دﻟﻴـﻞ ﻧﺒـﻮد ﺗﺠﻬﻴـﺰات،

 

‫ﻣﺤﺮاب ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﮔﺮوه ﭘﻴﺶ ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﺑﺨﺶ اﻳﻦ ﺳﻠﺴﻠﻪﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ، ﻓﺘﺢ ﻣﻨﻄﻘﻪاى در دلِ ﺟﻨﮕﻞ آﻟﻮاﺗﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺤﺮاب اﻳﺜﺎرﮔﺮاﻧﻪ

 

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮاﻫﺮزاده اش - اﺣﻤﺪ ﺻﻔﺮزاده - اﷲ اﻛﺒﺮﮔﻮﻳﺎن ﭘﻴﺶ رﻓﺖ و ﺑـﺎ ﻧﻴﺮوﻫـﺎى اﻧـﺪﻛﻰ - ﻛـﻪ

 

‫ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد - در ﻋﺮض ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﻫﺪف را ﻓﺘﺢ ﻛﺮدﻧﺪ. در ﻃﻰ ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ در ﺟﻨﮕﻞ

 

‫آﻟﻮاﺗﺎن، ﻣﺤﺮاب در اﺛﺮ اﻧﻔﺠﺎر ﻧﺎرﻧﺠﻚ ﻣﺠﺮوح و ﺑﻰ ﻫﻮش ﺷﺪ و ﺗﺮﻛﺶ ﺣﺎﺻـﻞ از آن اﻧﻔﺠـﺎر ﺗـﺎ آﺧـﺮ

 

‫ﻋﻤﺮ در ﮔﺮدن او ﺑﺎﻗﻰﺑﻮد.

 

‫ﻣﺤﺮاب در آزاد ﺳﺎزى ﺷﻬﺮ ﻣﻬﺎﺑﺎد ﻧﻴﺰ ﻧﻘـﺶ ﻣـﺆﺛّﺮ و ﻣﻨﺤـﺼﺮ ﺑـﻪ ﻓـﺮدى داﺷـﺖ. ﺟـﺴﺎرت، ﻗـﺪرت و

 

‫ﺷﺠﺎﻋﺖ او ﻣﻮﺟﺐ درﺧﺸﺶ او در ﺑﻴﻦ ﻫﻤﻪى ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺑﻮد. ﭘﺎﻛﺴﺎزى اﻃـﺮاف ﺷـﻬﺮ ﺑـﺎﺧﺘﺮان، ﻣﻮﻗﻌﻴ‪ـﺖ

 

‫دﻳﮕﺮى ﺑﺮاى ﺷﻜﻮﻓﺎﻳﻰ اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎى ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﺮاب و زﻣﻴﻨﻪى ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﺑﺮاى ﺑﺮوز ﻓﺪاﻛﺎرىﻫﺎﻳﺶ

 

‫ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺑﺴﺖدر ﻏﺮب ﻛﺮدﺳﺘﺎن را ﻣﻨﻄﻘﻪى اﻣﻨﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻣﻰداﻧﺴﺖ،

 

‫ﻣﺤﺮاب ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﮔﺮوﻫﺎن - ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدش ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻴﻤﻰ از ﺷﻬﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ - ﺑـﻪ آن ﺟـﺎ

 

‫ﻳﻮرش ﺑﺮد و ارﺗﻔﺎﻋﺎت را از ﭼﻨﮓ آنﻫﺎ ﺧﺎرج ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. او ﺑﺴﻴﺎرى از ﺳﺮﻛﺮدﮔﺎن ﮔﺮوهﻫﺎى ﺿﺪ‪ اﻧﻘـﻼب

 

‫را ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻫﺮﮔﺎه ﺣﻀﻮر ﻳﻜﻰ از آنﻫﺎ را در ﺟﺎﻳﻰ اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﺮد، ﺳﺮﻳﻌﺎً ﺑﻪ آنﺟﺎ ﻣـﻰﺷـﺘﺎﻓﺖ و

 

‫در ﭘﻰ دﺳﺘﮕﻴﺮى ﻳﺎ ﻧﺎﺑﻮدى آنﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻰآﻣﺪ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت آزادﺳﺎزى ﺳﺪ‪ ﺑﻮﻛﺎن، ﻣﺤﺮاب ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان و ﻋﻀﻮ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪى اﻃّﻼﻋﺎت - ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑـﻮد

 

‫و ﺑﻪ ﺗﻮﺟﻴﻪ و ﻫﺪاﻳﺖ دﻳﮕﺮ ﮔﺮدانﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. در ﺳﺎل 1361 ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن آﻣﻮزﺷﻰ ﺗﻴﭗ ﺗﻨﻬـﺎ دو

 

‫ﻧﻔﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻗﻤﻰ و دﻳﮕﺮى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﺮاب - ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺤﺮاب از اﻓﺮادى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴ‪ﺖﻫﺎﻳﺶ در ﺟﻨﮓﻫـﺎ و

 

‫ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺮاى ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن رده ﺑﺎﻻ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ از اﻳﻦ رو ﺑﻪ او ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔـﻰ ﺳـﭙﺮده

 

‫ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ اﻟﺒﺘّﻪ از ﭘﺲ ﻫﻤﻪى آنﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺮﻣﻰآﻣﺪ.

 

‫در اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه 1362 ﺑﺎﺧﺎﻧﻢ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﭘﺮواﻧﻪ ازدواج ﻛﺮد. ﻫﻤﺴﺮش ﺻـﺪاﻗﺖ، ﺻـﻔﺎ و ﻣﺤ‪ﺒﺘـﻰ را ﻛـﻪ در

 

‫وﺟﻮد ﻣﺤﺮاب دﻳﺪه ﺑﻮد، دﻟﻴﻞ اﺻﻠﻰ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﻮد ﺑﺮاى ازدواج ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻣﻰداﻧﺪ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرى، ﻣﺤﺮاب ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى در ﻳﻚ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت، ﺳﻔﺮى ﺗﺸﻮﻳﻘﻰ ﺑﻪ

 

‫ﺳﻮرﻳ‪ﻪ ﻧﺼﻴﺒﺶ ﺷﺪ و از آنﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزان ﺟﻨﻮب ﻟﺒﻨﺎن ﺳﺮ زد. ﻓﻀﺎ و ﻣﻌﻨﻮﻳ‪ﺖ ﺣـﺎﻛﻢ ﺑـﺮ ﺟﺒﻬـﻪى

 

‫ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ ﻟﺒﻨﺎن او را ﺷﻴﻔﺘﻪى ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد. اﻣ‪ﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ ازدواﺟﺶ ﺗﺮﺟﻴﺢ داد ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺮدد و

 

‫ﻣﺒﺎرزه را اﻳﻦﺟﺎ اداﻣﻪ دﻫﺪ.

 

‫ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﺮاب داﺷﺖ، ﺑﺮاى ﻫﻤﺴﺮ ﺟﻮاﻧﺶ آﺳﺎن ﻧﺒﻮد. اﻣ‪ـﺎ ﻫﻤﺮاﻫـﻰ و ﻛﻤـﻚ ﻣﺤـﺮاب و

 

‫دﻟﺪارىﻫﺎﻳﺶ اﻳﻦ دﺧﺘﺮﺟﻮان را ﻣﺼﻤ‪ﻢ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ در ﻛﻨـﺎرش ﺑﺎﻳـﺴﺘﺪ و ﻳـﺎر او در ﺳـﻔﺮ ﺟﻬـﺎد و

 

‫ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫آنﻫﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك ﺧﻮد را ﻃﻰ ﻣﺮاﺳﻤﻰ ﺳﺎده و در ﻋـﻴﻦ ﺣـﺎل ﺑﺎﺷـﻜﻮه آﻏـﺎز و ﺳـﭙﺲ ﺑـﻪ اﺗﻔـﺎق

 

‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ اروﻣﻴ‪ﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و در ﻳﻜﻰ از آﭘﺎرﺗﻤﺎنﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ در اﺧﺘﻴﺎر آنﻫـﺎ ﻗـﺮار ﮔﺮﻓـﺖ، ﺳـﺎﻛﻦ

 

‫ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫ﻣﺤﺮاب ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺘﺶ را در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻔﺘﻪاى ﻳﻚﺑﺎر ﺑﺮاى دﻳﺪن ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻪ اروﻣﻴ‪ﻪ

 

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺸﺖ.

 

‫زﻳﺎرت اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)، ﻣﻄﺎﻟﻌﻪى آﺛﺎر ﺑﺰرﮔﺎﻧﻰ ﭼﻮن ﻣﻄﻬ‪ﺮى، دﺳﺘﻐﻴﺐ و ﺑﻬﺸﺘﻰ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﺮدشﻫـﺎى

 

‫ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎى اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺘﺶ ﺑﻮد. ﺑـﻪ اﻣـﺎم ﺣـﺴﻴﻦ(ع) و ﺣـﻀﺮت زﻳﻨـﺐ(س) ﻋـﺸﻖ

 

‫ﻣﻰورزﻳﺪ؛ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻃﺒﻖﮔﻔﺘﻪى ﺧﻮاﻫﺮزاده و ﻫﻤﺮزﻣﺶ - ﻣﺤﺴﻦ ﻛﺮﻣﺎﻧﻰ - : ﻛﺎﻓﻰ ﺑﻮد ﻧﺎم ﺣﻀﺮت

 

‫زﻳﻨﺐ(س)ﺑﺮده ﺷﻮد ﺗﺎ اﺷﻚ او ﺟﺎرى ﺷﻮد.

 

‫او‪ﻟﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ آنﻫﺎ در او‪ل ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻣﺎه ﺳﺎل 1364 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ و ﻣﺤﺮاب او را زﻳﻨﺐﻧﺎﻣﻴﺪ.

 

‫ﭘﺲ از ﺗﻮﻟّﺪ زﻳﻨﺐ ﺑﺮاى ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﺳﻨﮕﺮد ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻛﺮدﻧﺪ. در ﻫﻤﺎن ﺳﺎل، در ﭘﻰ ﭘﻴﺮوزى در ﻳـﻚ

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت، ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺳﻬﻤﻴﻪاى ﺑﺮاى ﭘﺎﺳﺪاران ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺟﻬﺖ اﻋﺰام ﺑﻪ ﺣﺞ‪ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ اﺻﻐﺮ

 

‫ﻣﺤﺮاب ﻧﻴﺰ ﻳﻜﻰ از آنﻫﺎﺑﻮد. اﻣ‪ﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ داﺷﺘﻦ ﻣﺸﻜﻼت ﻣﺎﻟﻰ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻰ ﭘﺪرش - ﻛـﻪ اﻟﺒﺘّـﻪ ﺑـﻪ

 

‫ﺷﺮط ﺑﺎز ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ، آن وام را ﻗﺒﻮل ﻛﺮده ﺑﻮد - ﻋﺎزم ﺳﻔﺮ ﭘﺮ ﺑﺮﻛﺖ ﺣﺞ‪ ﺷﺪ. ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﻣﻜّﻪ

 

‫ﻣﻌﻈّﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ، ﺑﻪ زﻳﺎرت اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﺑﺎ اﻧﺪﻛﻰ درﻧـﮓ ﺑـﺮاى ﺑﺎزدﻳـﺪ از اﻗـﻮام و آﺷـﻨﺎﻳﺎن،

 

‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

‫او ﻋﻼﻗﻪى ﺑﺴﻴﺎرى ﺑﻪﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪش داﺷﺖ؛ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺟﻨﮓ و ﺟﺒﻬﻪ را رﻫﺎ ﻛﻨﺪ. در

 

‫ﺟﻮاب ﭘﺪر ﻛﻪ از او ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤـﺴﺮ و ﻓﺮزﻧـﺪش ﻣﻨﻄﻘـﻪ را رﻫـﺎ ﻛﻨـﺪ و در ﺳـﭙﺎه ﻣـﺸﻬﺪ

 

‫ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻮد، ﻗﺮآن ﻛﻮﭼﻜﻰ را از ﺟﻴﺒﺶ ﺑﻴﺮون آورد و ﮔﻔﺖ: ﭘﺪر، ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻗﺮآن ﻣـﺎﻧﻊ رﻓـﺘﻦ

 

‫ﻣﻦ ﻧﺸﻮ. ﭼﻪ ﺑﺴﺎ در زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪى ﭼﻨﺪاﻧﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﺟﻮاﻧﺎن زﻳﺎدى ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻋـﺪم ﺗـﺴﻠّﻂ ﻣـﻦ ﺑـﻪ

 

‫ﻓﻨﻮن ﺟﻨﮕﻰ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪه اﻧﺪ. ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺴﺐ ﻛﺮده ام و از ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪىﻫﺎﻳﻰ ﺑﺮﺧﻮردارم، ﻧﺒﺎﻳـﺪ

 

‫ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻰ ﻛﻨﻢ.

 

‫ﺑﻪ ﻣﺎدﻳ‪ﺎت و ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻧﻴﻮى ﺗﻮﺟ‪ﻪ و ﻋﻼﻗﻪاى ﻧﺪاﺷﺖ. ﻳﻚﺑﺎر ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪه ﺑـﻮد ﻗـﺮار اﺳـﺖﺑـﻪ ﭘﺎﺳـﺪاران

 

‫درﺟﻪ اﻋﻄﺎ ﺷﻮد، ﺑﻪﻫﻤﺮاه ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه و ﻫﻤﻪى ﭘﺎﺳﺪاران ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﺎﻣﻪاى ﺗﻨﻈﻴﻢ و اﻋﻼم ﻧﻤﻮدﻧـﺪ: اﮔـﺮ

 

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎرى ﺻﻮرت ﭘﺬﻳﺮد، ﻣﺎ ﺳﭙﺎه را ﺗﺮك ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ.

 

‫ﺑﺎ ﺷﻬﺎدت ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ى ﮔﺮدان وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا ﺳﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ای ﺑﻪ ﻛﺎوه ﺳﭙﺮده ﺷﺪ و ﮔﺮدان ﺷﻬﺪا ﺑﻪ ﻛﻤﻚ

 

‫ﺳﺮدار ﻣﻨﺼﻮرى، اﻳﺎﻓﺖ، ﺷﻬﻴﺪ ﻗﻤﻰ و ﻣﺤﺮاب ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﺗﺠﻬﻴﺰ ﺷﺪ و ﺑـﻪ ﺗﻴـﭗ وﻳـﮋه ى ﺷـﻬﺪا

 

‫ﻣﺒﺪ‪ل ﮔﺮدﻳﺪ. اﻳﻦ ﺗﻴﭗ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ داراى ﻳﮕﺎنﻫﺎى ﻣﺠﻬ‪ﺰى ﭼﻮن ﻳﮕﺎن درﻳﺎﻳﻰ و ﮔﺮدان ﭘﺪاﻓﻨـﺪى ﻗـﺎﺋﻢ

 

‫ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﻣﺤﺮاب ﺷﺪ. وﻗﺘﻰ ﮔﺮدان ﻗﺎﺋﻢ در ﻣﺤﻠّﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛـﺸﺘﺎرﮔﺎه

 

‫در ﻣﻬﺎﺑﺎد اﺳﺘﻘﺮار ﻳﺎﻓﺖ، ﻣﺤﺮاب ﺑﺮاى ﺗﻮﺳﻌﻪ و ﺗﺠﻬﻴﺰ آن دﺳﺖ ﺑﻪ اﻗﺪاﻣﺎﺗﻰ زد؛ از ﺟﻤﻠﻪ اﻳـﻦ ﻛـﻪ آب

 

‫ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﭘﺎدﮔﺎن را از ﭼﺎه ﻣﺘﺮوﻛﻰ در روﺳﺘﺎى ﻧﺰدﻳﻚ ﭘﺎدﮔﺎن ﺗﻬﻴ‪ﻪﻧﻤـﻮد. ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﺣﻤ‪ـﺎم ﻣﺘـﺮوك

 

‫ﺷﻬﺮ را ﺑﺮاى اﺳﺘﻔﺎدهى رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎزﺳﺎزى و ﻣﺮﻣ‪ﺖ ﻛﺮد.

 

‫ﮔﺮدان ﭘﺪاﻓﻨﺪى ﻗﺎﺋﻢﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻳﺎﻓﺖ و ﻧﺎم ﺗﻴﭗ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ. ﺳﭙﺲ ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﺗﻴﭗ ﺷـﻬﺪا

 

‫ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺤﺮاب ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺗﻴﭗ ﻣﺴﺘﻘﻞ اﻧﺼﺎراﻟﺮﺿﺎ(ع) ﮔﺮدﻳﺪ و زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﺳﭙﺎه ﺧﺮاﺳﺎن (ﺗﻴﭗ 3 ﻟﺸﻜﺮ

 

‫5 ﻧﺼﺮ) ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫ﻣﺤﺮاب در ﻛﻨﺎر ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى اﻋﺰاﻣﻰ ﺗﺎزه رﺳـﻴﺪه ﻧﻴـﺰﻣـﻰﭘﺮداﺧـﺖ. ﻳﻌﻨـﻰ

 

‫ﻫﺮﮔﺎه ﻳﻚ ﮔﺮوه از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎنﻫﺎﺑﻪ ﺗﻴﭗ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﺑﺮاى آنﻫﺎ ﻳﻚ دوره ى ﻓﺸﺮده ى آﻣـﻮزش ﺑـﻪ

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﻣﺤﺮاب ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﻮارد ذﻛﺮ ﺷﺪه، ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎى ﭘﺴﻮه، ﻓﺘﺢ، ﻟﻴﻠﺔاﻟﻘﺪر، ﻗﺎدر، ﻣﺤﺎﺻﺮه ﭘﺎوه، واﻟﻔﺠـﺮ 2، 3،

 

‫4، ﺧﻴﺒﺮ، ﺑـﺪر و اﻟﻔﺠـﺮ 8 و 9 ﻧﻴـﺰ از ﺣـﻀﻮر و رﺷـﺎدتﻫـﺎى ﻣﺤـﺮاب ﺑـﻰ ﺑﻬـﺮه ﻧﺒﻮدﻧـﺪ. ﮔـﺴﺘﺮدﮔﻰ

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﻫﺎ و ﺧﺪﻣﺎت ﻣﺤﺮاب ﺑﻪ ﺣﺪ‪ى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﺎن ﺗﻤﺎﻣﻰ آنﻫﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻗـﻮل

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎنِ او: ﻣﺤﺮاب در ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ، ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻤﺎن، اراده، ﻗﺪرت و ﺗﻼش ﺧﺴﺘﮕﻰﻧﺎﭘﺬﻳﺮ، ﻣﺤﺒ‪ﺖ،

 

‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻗﺎﻃﻊ در ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺖ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ای.

 

‫او ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻘﺎوم ﺑﻮد. در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ از ﻧﺎﺣﻴﻪى دﺳﺖﻣﺠﺮوح ﺷﺪ اﻣ‪ﺎ ﺑﺎ ﻫﻤـﺎن ﺣـﺎل ﺑـﻪﻫـﺪاﻳﺖ

 

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎ اداﻣﻪ داد. ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ وﻗﺘﻰ دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ و ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﻣـﻰﺑـﺮد، از آﺳـﺘﻴﻨﺶ ﺧـﻮن ﻣـﻰﭼﻜﻴـﺪ.

 

‫ﻣﺤﺮاب ﺑﺮاى آﻣﻮزش و ﺗﺠﻬﻴﺰ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ از ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺘﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮد. در ﺳﻔﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑـﻪ ﺧﺮاﺳـﺎن و

 

‫ﻣﺸﻬﺪ، ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﻰ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻫﻤﺮاه ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺗﻴﭗ وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا ﻣﻠﺤﻖ ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺧﺪﻣﺖ در ﻣﻮرد ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد و از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ اﺳﺮاف ﻳـﺎ ﺳـﻮء اﺳـﺘﻔﺎده در

 

‫ﻫﺮ ﻣﻮرد ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮ زاده اش - ﻣﺤﺴﻦﻛﺮﻣﺎﻧﻰ - ﻛﻪ ﻫﻤﺮزم او ﻧﻴﺰ ﺑﻮد در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ

 

‫آﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﭽ‪ﻪاش روى زاﻧﻮﻳﺶ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﭙﺎه آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﭘﺪر ﺑﺰرگ. ﻫﻤـﺴﺮش ﭘﻴـﺎده آﻣـﺪه

 

‫ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﺻﻐﺮ ﮔﻔﺘﻪﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻴـﺖ اﻟﻤـﺎل اﺳـﺖ. اﺳـﺘﻔﺎده ى اﺧﺘـﺼﺎﺻﻰ ﻣﻤﻨـﻮع. ﻓـﺮداى ﻗﻴﺎﻣـﺖ

 

‫ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮ ﺑﺎﺷﻢ.

 

‫او ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰﻫﺎى ﻣﺘﻌﺪ‪د و ﻣﻔﺼ‪ﻠﻰ در ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺨﺘﻠﻒ داﺷﺘﻪ اﺳـﺖ در ﻳﻜـﻰ از ﻫﻤـﻴﻦ ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻰﻫـﺎ از

 

‫ﺑﺮادران رزﻣﻨﺪه ﺧﻮاﺳﺘﻪﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ او ﺑﻪ راه ﻛﺞ رﻓﺘﻪ، ﻫﺪاﻳﺘﺶ ﻛﻨﻨﺪ. ﺣﺘّﻰ آنﻫـﺎ را ﺗﺮﻏﻴـﺐ

 

‫ﻣﻰﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮش داد ﺑﺰﻧﻨﺪ، اﻣ‪ﺎ ﻏﻴﺒﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ؛ ﻛﻪ ﻏﻴﺒﺖﮔﻨﺎﻫﻰ اﺳﺖ ﻛﺒﻴﺮه.

 

‫ﻣﺮﺗّﺐ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻫﺮﮔﺰ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ. اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ، ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮزاده ى ﻣﺤﺮاب - اﺣﻤﺪ ﺻﻔﺮزاده - ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺮ ﺷﻬﺎدت ﮔﻮى ﺳﺒﻘﺖ را از او رﺑﻮد، ﺑـﺎ ﺷـﻬﺎدﺗﺶ

 

‫ﺗﺄﺛﻴﺮى ﻋﻤﻴﻖ در ﻣﺤﺮاب ﺑﺎﻗﻰ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﺎزﺗﺎب ﺷﻬﺎدت اﻃﺮاﻓﻴﺎن در ﻣﺤﺮاب ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺸﻢ ﺑﻴـﺸﺘﺮ از

 

‫دﺷﻤﻦ و ﻋﺰم و ارادهاى ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﺑﺮاى اداﻣﻪى راه آنﻫﺎ ﻧﻤﻮدار ﻣﻰﺷـﺪ. او ﺷـﻬﺎدتﻫـﺎى زﻳـﺎدى را در

 

‫ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺖ، ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﺟﺮدى ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺎﺻﺮ ﻗﻤﻰ، ﺷﻬﻴﺪ ﺧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺧﺎص‪ ﺧﻮد را در ﺗﻜﺎﻣﻞ

 

‫و ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﺤﺮاب داﺷﺘﻨﺪ.

 

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 2 و در ﺗﺎرﻳﺦ 1/6/1365، ﺳﺮدار ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه - در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ی

 

‫ﮔﺮدان را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ - ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻤﭙﺎرهى 60 ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ. وﻗﺘﻰ ﻛـﻪ ﻣﺤـﺮاب ﺑـﺮ

 

‫ﺑﺎﻻى ﺳﺮﭘﻴﻜﺮ ﺑﻰ ﺟﺎن ﻛﺎوه ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ، ﭼﻨﺪﺑﺎر او را ﺻﺪا زد. ﭼﻨﺎن ﺑﻰﺗﺎب ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮش را دوﺑﺎر

 

‫ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﻮﺑﻴﺪ؛ ﺑﻪﻃﻮرى ﻛﻪ ﺧﻮن از دﻣﺎﻏﺶ ﺟﺎرى ﺷـﺪ. ﺳـﭙﺲ او را در آﻏـﻮش ﻛـﺸﻴﺪ و ﺑﻮﺳـﻴﺪ و

 

‫ﭘﻴﻜﺮش را روى دوﺷﺶﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﻠﻰ. ﺗﻘﺪﻳﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻣﺤـﺮاب - ﻛـﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷـﺘﺶ ﺑـﺎ ﻛـﺎوه رﻗـﻢ

 

‫ﺧﻮرده ﺑﻮد - ﭘﻴﻜﺮ او را ﺑﺮ دوش ﺑﻜﺸﺪ.

 

‫ﻓﺮداى آن روز ﻣﺤﺮاب در ﺻﻒ ﺗﻴﭗ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺮاى رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛﺮد و ﺧﺒﺮ ﺷـﻬﺎدت ﻛـﺎوه

 

‫را ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ داد.

 

‫ﭘﺲ از آن ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺖﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺸﻴﻴﻊ ﻛﺎوه در ﻣـﺸﻬﺪ ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ و در ﻣﺮاﺳـﻢ ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﺑـﻪ

 

‫اﻳﺮاد ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ درﺑﺎرهى ﻓﺪاﻛﺎرىﻫﺎ، دﻻورىﻫﺎ و ﻓﻀﺎﻳﻞ ﻛﺎوه و ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد ﺑﺎ او ﺑﭙﺮدازد.

 

‫ﺷﻬﺎدت ﻛﺎوه ﺑﺮاى ﻣﺤﺮاب آﺛﺎر وﻳﮋه و ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮدى داﺷﺖ. او دوﺳﺖ ﻛﺎوه ﺑﻮد. ﻛﺎوه ﺑـﻪ او اﻋﺘﻤـﺎد

 

‫داﺷﺖ و او ﻛﺎوه را در ﺣﺪ‪ ﻳﻚﻣﺮاد ﻣﻰداﻧﺴﺖ. اﻳﻦ ﻛﺎوه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴ‪ﺖﻣﺤﺮاب از ﻫﻤـﺎن اﺑﺘـﺪا ﭘـﻰ

 

‫ﺑﺮد و ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن ﻧﻴﺰﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳـﻦ ﺟـﻮان ﻣـﺪارا ﻛﻨﻨـﺪ و ﺻـﺒﻮر ﺑﺎﺷـﻨﺪ ﺗـﺎ روزى ﺷـﺎﻫﺪ

 

‫ﺷﻜﻮﻓﺎﻳﻰ او در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﻣﺤﺮاب ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻫﺮﭼﻪ دارم، از ﻛﺎوه دارم.اﻣ‪ﺎ اﻳﻦ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺎوه ﺑﻪ او

 

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: اﻳﻦ ﻃﻮر ﺣﻮادث ﻧﺒﺎﻳﺪ در روﺣﻴﻪى او اﺛﺮ ﺑﮕﺬارد، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و اراده راﻫﺶ را اداﻣـﻪ

 

‫دﻫﺪ.

 

‫ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت ﻛﺎوه ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد، ﺧﻮاﺳﺘﻢ او را از رﻓﺘﻦ ﻣﻨـﺼﺮف ﻛـﻨﻢ؛

 

‫وﻟﻰ او ﭘﺎﺳﺦ داد: ﻣﺎدر، ﺧﺪا ﺷﺎﻫﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻣﻰﺟﻨﮕﻢ. ان ﺷﺎءاﷲ ﻓﺮدا ﺷـﻤﺎ ﺟﻠـﻮى ﺣـﻀﺮت

 

‫زﻫﺮا(س) روﺳﻔﻴﺪ ﺧﻮاﻫﻴﺪﺑﻮد.

 

‫ﻣﺤﺮاب ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. اﻣ‪ﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﭘﺮﺗﻼش ﻣﺤﺮاب ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺪاﻓﻨﺪى ﺳﺎزﮔﺎرى ﻧﺪاﺷﺖ و

 

‫دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﺗﻴﭗ ﻣـﺴﺘﻘﻞ اﻧـﺼﺎراﻟﺮﺿﺎ(ع) را از ﭘﺪاﻓﻨـﺪ ﺑـﻪ آﻓﻨـﺪ و ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎﺗﻰ ﺗﻐﻴﻴـﺮ

 

‫ﺳﺎزﻣﺎﻧﻰ ﺑﺪﻫﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻜﻢ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ و آﻓﻨﺪى ﺑﻮدن اﻧﺼﺎراﻟﺮﺿﺎ را ﻗﺒـﻞ از ﺷـﺮوع ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﻛـﺮﺑﻼى 4 از ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪهى ﻛـﻞّ ﺳـﭙﺎه ﭘﺎﺳـﺪاران ﺑﮕﻴـﺮد. ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ او ﺑﻨﻴﺎﻧﮕـﺬار ﺗﻴـﭗ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎﺗﻰ

 

‫اﻧﺼﺎراﻟﺮﺿﺎ(ع) ﺷﺪ.

 

‫در زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻟﺸﻜﺮ وﻳﮋهى ﺷﻬﺪا ﺑﺮاى ﺷﺮﻛﺖ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎى ﻛﺮﺑﻼى 4 و 5 آﻣﺎده ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ،

 

‫ﻣﺤﺮاب داﻳﻢ در راه ﺑﻮد. ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻳﮕﺎن درﻳﺎﻳﻰ وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا و ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺗﻴﭗ اﻧﺼﺎراﻟﺮﺿﺎ(ع) و ﮔﺎﻫﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ی ﻟﺸﻜﺮ وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 4، ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ اﻧﻔﺠﺎر ﻳﻚ ﭘﻞ ﻟﺠﺴﺘﻴﻚ ﻋﺮاق ﺑﻪ او واﮔﺬار ﺷﺪ. اﻣ‪ﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﻘﺪﻳﺮ

 

‫ﺑﺎ ﻧﺎﻛﺎم ﻣﺎﻧﺪن ﻣﺮاﺣﻞ او‪ﻟﻴﻪى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت، دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺮاب ﻧﺮﺳﻴﺪ.

 

‫ﻳـﻚ روز ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻪﺷـﺮوع ﻋﻤﻠﻴ‪ ـﺎت ﻛـﺮﺑﻼى 5، ﻣﺤـﺮاب ﻣﺜـﻞ ﺑـﺴﻴﺎرى دﻳﮕـﺮ از ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﺎن ﻛـﻪ

 

‫ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎﻳﺸﺎن در ﻣﻨﺎﻃﻖﺟﻨﮕﻰ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮدﻧﺪ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر

 

‫دﺧﺘﺮش را ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ. ﻟﺬا وﻗﺘﻰ ﻛﻪ راﻧﻨﺪه اش ﺑﺮاى ﺑﺮدن او ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد، او را ﺑﺮاى ﺧﺮﻳـﺪ ﻣﺠﻠّـﻪ

 

‫ﺑﻴﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎد و اﻳﻦ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺑﺎر اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد. ﺳﺮاﻧﺠﺎم دل از دﺧﺘﺮش ﻛﻨﺪ، او را ﺑﻮﺳـﻴﺪ و

 

‫ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﺑﺎﻫﻤﺴﺮش، ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد.

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 آﻏﺎز ﺷﺪ. از ﺷﺐ ﭼﻬﺎرم ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت، ﻣﺤﺮاب ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ى ﻣﺤﻮر ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﻟﺸﻜﺮ

 

‫وﻳﮋهى ﺷﻬﺪا ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﺮد. او ﺗﻮاﻧﺴﺖ در آن ﺷﺐ ﭘﺎﺗﻚ ﺷﺪﻳﺪ ﻋﺮاق را ﻗﺎﻃﻊ ﭘﺎﺳﺦ دﻫﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛـﻪ

 

‫ﺗﺎ 9 ﺻﺒﺢ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ از ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻟﺸﻜﺮ وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻧﺮﺳﻴﺪﻧﺪ.

 

‫در ﺷﺐ ﺷﺸﻢ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻟﺸﻜﺮ وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا ﺗﺎ اواﺳﻂ ﺷﻬﺮ دوﺋﻴﺠﻰﻋﺮاقﭘﻴﺶ رﻓـﺖ

 

‫و ﺑﺨﺶ ﻋﻈﻴﻤﻰ از ﭘﺎدﮔﺎن ﻗﺼﺮ را ﺗﺼ‪ﺮف ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺗﻮپﻫﺎ و راﻛﺖﻫـﺎى ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﻣﻨﻔﺠـﺮ ﺷـﺪﻧﺪ.

 

‫ﻣﺤﺮاب ﻛﻪ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ اﻫﻮاز ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ. او ﭘﺲ از ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻮﻗّﺖ ﺳﻮزش ﭼﺸﻢﻫـﺎ

 

‫و ﮔﻠﻮ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در راه ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻂّ ﺳﺮى ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺰﻧﺪ و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ دﺧﺘﺮش را ﺑﺒﻴﻨﺪ. اﻣ‪ﺎ اﻳﻦﺑـﺎر او در

 

‫ﺧﻮاب ﺑﻮد. اﺻﺮار ﺧﻮاﻫﺮ و ﻫﻤﺴﺮ ﻣﺤﺮاب ﺑﺮاى ﻣﺎﻧﺪن و اﺳﺘﺮاﺣﺖ در ﻋﺰم و اراده ى او ﺑﺮاى ﺑﺎز ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ

 

‫ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ ﺧﻠﻠﻰ وارد ﻧﻜﺮد و او ﺑﺮﺧﻼف دﺳﺘﻮرات ﭘﺰﺷﻚ دوﺑﺎره راﻫﻰ ﺧﻂّ ﺷﺪ.

 

‫در ﻓﺎﺻﻠﻪى روزﻫﺎى ﻫﻔﺘﻢﺗﺎ دﻫﻢ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت او ﻣﺪام در ﺗﻚ و ﺗﺎبِ رﻓﺘﻦ ﺑـﻪ ﻧـﺰد ﻧﻴﺮوﻫـﺎﻳﺶ در ﺳـﻨﮕﺮ

 

‫ﻣﻘﺪ‪م ﺑﻮد، اﻣ‪ﺎﺳﻮزش ﭼﺸﻢﻫﺎ و ﺳﻴﻨﻪاش اﻣﺎن را از او ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و او از ﻣﺮﻛـﺰ ﭘﻴـﺎم ﺑـﺎ ﻧﻴﺮوﻫـﺎﻳﺶ در

 

‫ﺗﻤﺎس ﺑﻮد. وﻟﻰ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻃﺎﻗﺖ از ﻛﻒ داد و ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ زﻳﺮ ﻟﺐ آﻳﻪ: اﻟﻠّﻬﻢ ارزﻗﻨﺎ

 

‫ﺗﻮﻓﻴﻖ اﻟﺸﻬﺎدة ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﻚرا زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﻪ اﺗّﻔﺎق ﻳﻜﻰ از ﻧﻴﺮوﻫﺎى اﻃّﻼﻋﺎت ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻂّ ﺑـﻪ راه

 

‫اﻓﺘﺎد و در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪﺳﻮار ﺑﺮ ﻣﻮﺗﻮر ﺑﻪ ﭘﻞ ﺷﻬﺮ دوﺋﻴﭽﻰ ﻋﺮاقﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﺗﻮﺳ‪ـﻂ راﻛـﺖﻫـﺎى

 

‫ﻋﺮاﻗﻰ ﺑﻤﺒﺎران ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫از وﺟﻮد ﻣﺤﺮاب و ﻳﺎر ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ. و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ در ﺗـﺎرﻳﺦ 30 دى ﻣـﺎه 1365

 

‫ﻣﺤﺮاب ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﻒ ﺷﻬﺪا ﭘﻴﻮﺳﺖ.

 

‫اﻳﻦ در ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻮد ﻛﻪﻫﻤﺴﺮش دوﻣ‪ﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎردار ﺑﻮد و ﻣﺤﺮاب 5 ﻣﺎه ﭘﻴﺶ از ﺗﻮﻟّـﺪ دو‪ﻣـﻴﻦ

 

‫ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ، ﺑﺮادرش ﺣﺎج ﻋﻠﻰ ﻣﺤﺮابﺑﻪ ﻗﺮارﮔﺎه ﺗﺎﻛﺘﻴﻜﻰ ﻟﺸﻜﺮ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺮادر ﺻـﻼﺣﻰ

 

‫ﺑﻪ ﻣﺤﻞّ ﺷﻬﺎدت رﻓﺘﻨﺪ و ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺗﻜّﻪاى از ﭘﺎى ﻣﺤﺮاب، ﮔﻮش و ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺳﺮ و ﺻﻮرت و ﺗﻜّـﻪﻫـﺎى

 

‫ﻛﻮﭼﻜﻰ از ﺑﺪﻧﺶ را از روى ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪﻫﺎى اﻃﺮاف ﭘﻞ و زﻣﻴﻦﻫﺎى ﺣﺎﺷﻴﻪى رود ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ. آن ﭼـﻪ از

 

‫ﺑﺪن ﻣﺤﺮاب ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪ؛ ﭼﻴﺰى ﺣﺪود 3 ﻛﻴﻠﻮﮔﺮم ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮد. و اﻳﻦ ﻫﻢ ﺗﻘﺪﻳﺮ اﻟﻬﻰ ﺑﻮد؛ ﺑـﺮاى اﻳـﻦ

 

‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﺤﺮاب را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻫﻤﮕﺎن ﺑﻴﺎورد:

 

‫{ﺑﻪ ﺷﺮق و ﻏﺮب ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ اﮔﺮ ﺧﺎﻧﻪام را ﺑﻪ آﺗﺶ ﺑﻜﺸﻨﺪ و ﻗﻠﺒﻢ را ﺳﻮراخ ﺳـﻮراخ ﻛﻨﻨـﺪ، آرزوى اﻇﻬـﺎر

 

‫ﺿﻌﻒ و ﺷﻜﺴﺖ اﺳﻼم را و دﻳﻨﻢ را ﺑﻪ ﮔﻮر ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮد. و اﮔﺮ ﭘﻴﻜﺮم را زﻧﺪه زﻧﺪه ﻗﻄﻌـﻪ ﻗﻄﻌـﻪ و ﭘـﺎره

 

‫ﭘﺎره ﻛﻨﻨﺪ و ﭘﺎرهﻫﺎى ﺗﻨﻢ را ﺑﺴﻮزاﻧﻨﺪ، ﺑﺎز ﻓﺮﻳﺎد ﺧـﻮاﻫﻢ زد: اﺳـﻼم ﭘﻴـﺮوز اﺳـﺖ، ﻛﻔـﺮ و ﻣﻨـﺎﻓﻖ ﻧـﺎﺑﻮد

 

‫اﺳﺖ.}

 

‫ﻗﻄﻌﺎت ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه از وﺟﻮد ﭘﺎﻛﺶ در ﻣﻴﺎن اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺑﻰﻧﻈﻴـﺮ ﻣـﺮدم ﺷـﻬﻴﺪ ﭘـﺮور ﻣـﺸﻬﺪ ﺗـﺸﻴﻴﻊ و در

 

‫ﻗﻄﻌﻪى ﺷﻬﺪاى اﻧﺼﺎراﻟﻤﺠﺎﻫﺪﻳﻦ - ﻧﺰدﻳﻚ آراﻣﮕﺎه ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه - ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.