شهید بندار

 

ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻨﺪار - ﻓﺮزﻧﺪﻣﺤﻤﻮد - در ﺑﻴﺴﺖ و دو‪م ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣـﺎه ﺳـﺎل 1344 در روﺳـﺘﺎى ﺣـﺴﻴﻦ آﺑـﺎد

 

‫ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪ.

 

‫ﻛﻮدﻛﻰ ﭘﺮ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎى ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻘﻴﻪ را ﻣﻰﺧﻨﺪاﻧﺪ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎ دل - ﻣﺎدرش - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻬﺎر - ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻢ ﺑـﻪ ﻛـﺮﺑﻼ

 

‫ﺑﺮوم. اﻏﻠﺐ دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن را وﻋﺪهى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ و زﻳﺎرت ﻣـﻰداد. در ﻣـﺎه ﻣﺤـﺮّم و ﺻـﻔﺮ در

 

‫ﻫﻴﺄتﻫﺎى ﺳﻴﻨﻪزﻧﻰ ﺷﺮﻛﺖﻣﻰﻛﺮد و از ﻋﺰاداران اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در روز ﻋﺎﺷﻮرا و ﺗﺎﺳﻮﻋﺎ در ﺗﻌﺰﻳﻪ ﺧﻮاﻧﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻰ از ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ)ع( و

 

‫ﻳﺎ ﻳﻜﻰ از ﻃﻔﻼن ﻣﺴﻠﻢ)ع( ﺑﻮد.

 

‫در ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﭘﺪرش ﻓﻮت ﻛﺮد و او ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دﻳﮕﺮ ﺑﺮادراﻧﺶ در ﻣﻐﺎزه ى ﭘﺪر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﺪ.

 

‫ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﻫﻤﺎن ﺑﭽﮕﻰ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﺎﺋﻞ را رﻋﺎﻳـﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﺑـﺎ ﺧـﻮاﻫﺮ زاده اش ﻛـﺸﺘﻰ

 

‫ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻮن او ﺳﻪﺳﺎل داﺷﺖ و ﺳﻴ‪ﺪ ﺑﻮد، ﺧﻮدش را ﻋﻤﺪاً ﺑﻪ زﻣـﻴﻦ ﻣـﻰاﻧـﺪاﺧﺖ ﺗـﺎ او ﻧﺎراﺣـﺖ

 

‫ﻧﺸﻮد.

 

‫ﺻﻐﺮى ﺑﻨﺪار - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺳﻴﺪ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ.  ﻫﻤﺴﺮم و ﺑﭽ‪ ‪ ‪ﻪﻫﺎﻳﻢ

 

‫ﺳﻴ‪ﺪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﺮ وﻗﺖ آنﻫﺎ را ﻣﻰدﻳﺪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺳﻼم ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻬـﺎر ﺳـﺎﻟﻪ

 

‫ﺑﻮد، ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ﻣﻌﺮﻓﺖ و ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪم - ﻛﻪ دو ﺳﺎل اﺧﺘﻼف ﺳﻨّﻰ داﺷﺖ - ﺑﺎزى ﻣﻰﻛـﺮد و ﺑـﻪ

 

‫او ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: او ﺳﻴ‪ﺪ اﺳﺖ.

 

‫ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى آﺳﺘﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﺖ ﻓﻌﻠﻰ و دوره ى دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را در ﻣﺪرﺳﻪى ﻣﺪ‪رس ﻣﺸﻬﺪ

 

‫ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺗﺤﺼﻴﻼت دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴـﻪ

 

‫ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب ﻋﻀﻮ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮد. ﻛﺘﺎبﻫـﺎى ﻣـﺬﻫﺒﻰ، ﺷـﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ـﺮى و ﻣﺤﻤـﻮد

 

‫ﺣﻜﻴﻤﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﻪ ورزشﻫﺎى ﺷﻨﺎ، ﻓﻮﺗﺒﺎل و ﻛﻮﻫﻨﻮردى ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻛﺎر در ﻣﻐﺎزه ى ﭘﺪرش درس ﻧﻴﺰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴﺖﻣﻰداد. در ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن ﺣﻀﻮر ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ. در دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ، ﺗﻮﺳ‪ﻞ و ﻛﻤﻴﻞ ﺷﺮﻛﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﻳﻜﻰ از ﻓﻌ‪ﺎلﺗﺮﻳﻦ اﻓﺮاد ﺣﺎﺿﺮ در اﻳﻦ ﺟﻠﺴﺎت ﺑﻮد.

 

‫ﻣﺸﻜﻼت را ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻞ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﻴﻦ ﻛﻤـﻚ ﻣـﻰرﺳـﺎﻧﺪ. ﻣـﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨـﻰ را

 

‫رﻋﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﻤﺲ ﻣﻰداد. ﺻﻠﻪى رﺣﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰآورد.

 

‫او از اﻓﺮادى ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﻣﺰاﺣﻤﺖ اﻳﺠﺎد ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻧﺎراﺣـﺖ ﺑـﻮد. ﺑـﺎ

 

‫آنﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎﺑﻪ راه راﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻧﺪ.

 

‫ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻨﺪار ﻓﺮدى ﻣﻌﺎﺷﺮﺗﻰ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ، ﺧﻮش اﺧﻼق و ﺧﻮﺷﺮو ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻛﺴﻰ از او ﻧﺎراﺣـﺖ

 

‫ﻧﺒﻮد.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﺧﻼق و رﻓﺘﺎر او ﻃﻮرى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺘّﻰ ﭘﻴﺮﻣﺮد 70 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ او ﺳﻼم ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد، ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ

 

‫ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻦ او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻣﻰﺑـﺮدم. ﻳـﻚ روز در ﺗﻈـﺎﻫﺮاﺗﻰ ﻛـﻪ در راه آﻫـﻦ ﺑـﻮد،

 

‫ﻣﺄﻣﻮران رژﻳﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﺎز اﺷﻚآور ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛـﻪ

 

‫ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻤﺎن ﺑﺎز ﻧﻤﻰﺷﺪ. او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎدر، ﻧﺘﺮﺳﻰ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ. و ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻴﻢ ﺑـﺎ ﻛﻤـﻚ

 

‫ﻣﺮدم از آن ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ.

 

‫او ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد، در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺮ روى دﻳﻮارﻫﺎ ﺷﻌﺎر

 

‫ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ. او در درﮔﻴﺮىﻫﺎى ﻧﻬﻢ و دﻫﻢ دى ﻣﺎه و 22 ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه ﺣـﻀﻮر داﺷـﺖ. ﺑـﻪ ﭘﺨـﺶ اﻋﻼﻣﻴ‪ـﻪ

 

‫ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎى اﻣﺎم را در داﺧﻞ ﻣﻨﺎزل ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ در ﺑﺴﻴﺞ ﻓﻌ‪ ‪ﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺷﺐﻫﺎ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣـﻰﭘﺮداﺧـﺖ.

 

‫ﻣﺴﺌﻮل آﻣﻮزش ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ اﺳﻠﺤﻪﺷﻨﺎﺳﻰ را آﻣﻮزش ﻣﻰداد.

 

‫او ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ اﻧﻘﻼب و اﺳﻼم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ آنﻫﺎ را اﺻﻼح ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻋﻘﻴﺪهاى ﻣﺨـﺎﻟﻒ

 

‫ﺑﺎ اﻧﻘﻼب داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻫﻢ ﻋﻘﻴـﺪه ﺑﺎﺷـﻨﺪ. ﻋﻼﻗـﻪى

 

‫زﻳﺎدى ﺑﻪ اﻣﺎم داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت از اﻣﺎم و اﻧﻘﻼب ﺣﻤﺎﻳﺖ و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑـﺎ ﺿـﺪ‪اﻧﻘﻼﺑﻴ‪ﻮن درﮔﻴـﺮ

 

‫ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﺮﻣﻰﺧﺎﺳﺖ. ﺑﺮاى ﻣﺒـﺎرزه ﺑـﺎ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ و ﺿـﺪ‪ ‪ اﻧﻘﻼﺑﻴﻮن ﭼﻨـﺪﻳﻦ ﺑـﺎر ﺑـﻪ

 

‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن اﻋﺰام ﺷﺪ. ﻣﺨﺎﻟﻒ اﻳﺪهﻫﺎى ﺑﻨﻰﺻﺪر ﺑﻮد.

 

‫در 14 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﺳﻨّﺶ ﺑﺮاى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻛﻢ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﭙﻰ ﺷﻨﺎﺳـﻨﺎﻣﻪاش

 

‫را دﺳﺖﻛﺎرى ﻛﺮد ﺗﺎﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ روز ﺑﺮﮔﻪاى را ﭘـﻴﺶ ﻣـﻦ آورد و ﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎدر، اﻳـﻦ ﺑﺮﮔـﻪ را اﻣـﻀﺎ ﻛـﻦ.

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮاى ﺧﻮاﻫﺮم ﻧﺦ ﺗﻌﺎوﻧﻰ ﺑﮕﻴﺮم. ﻣﻦ ﻫﻢ آن ﺑﺮﮔﻪ را اﻣﻀﺎ ﻛﺮدم. ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﻣﻰﺗـﻮاﻧﻢ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم. ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻦ دروغ ﮔﻔﺘﻰ. ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ دروغ ﻣـﺼﻠﺤﺘﻰ اﺳـﺖ و ﺷـﻤﺎ ﮔﻔﺘـﻪ ﺑﻮدﻳـﺪ: اﮔـﺮ

 

‫ﻫﻤﻪى ﺷﻤﺎ (ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ) ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوﻳﺪ ﻣﻦ ﻧﺎراﺿﻰ ﻧﻴﺴﺘﻢ. ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ و اﻓﺘﺨﺎر ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ

 

‫ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروﻳﻢ. او‪ﻟﻴﻦﺑﺎر از ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗـﻪاش

 

‫ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ، اﻃﺎﻋﺖ از اﻣﺮ رﻫﺒﺮى، ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﻧﺪاى اﻣﺎم، دﻓـﺎع از دﻳـﻦ و اﺳـﻼم ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫رﻓﺖ.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ اﻧﻘﻼب ﺣﻔﻆ ﺷﻮد و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬارﻳﻢ اﻳﻦ ﻛﺸﻮر ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﺑﻴﻔﺘﺪ.

 

‫در ﻣﺼﺎﺣﺒﻪاى در ﻣﻮرد ﺟﻨﮓ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ: ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن اﺳـﺖ. اﮔـﺮ ﻗﻠـﺐ از ﻛـﺎر

 

‫ﺑﻴﻔﺘﺪ، ﺗﻤﺎم اﻋﻀﺎى ﺑﺪن از ﻛﺎر ﻣﻰاﻓﺘﻨﺪ. اﮔﺮ در ﺟﻨﮓ ﺧﻠﻠﻰ وارد ﺷﻮد، ﻛﺸﻮر ﺳﻘﻮط ﻣﻰﻛﻨﺪ ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ

 

‫ﺗﻼش ﻛﻨﻴﻢ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﻢ و اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻳﻢ.

 

‫در اﻛﺜﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ ‪ﺎتﻫﺎ از ﺟﻤﻠﻪ: ﻋﻤﻠﻴﺎت ام اﻟﺤﺴﻨﻴﻦ، ﻃﺮﻳﻖاﻟﻘﺪس، ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ، ﻓﺘﺢ ﺑﺴﺘﺎن، ﺷﻜﺴﺖ ﺣﺼﺮ

 

‫آﺑﺎدان، آزاد ﺳﺎزى ﺧﺮّﻣﺸﻬﺮ، رﻣﻀﺎن، ﺑﺪر، ﺧﻴﺒﺮ، واﻟﻔﺠﺮﻫﺎ و ﻛﺮﺑﻼﻫﺎ، ﭼﻪ در ﻟﺒﺎس ﻳﻚ ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻋﺎﺷـﻖ

 

‫اﻣﺎم و ﭼﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان رزﻣﻰ ﺷـﺮﻛﺖ داﺷـﺖ. دوره ى آﻣـﻮزش ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ای را در ﺗﻬـﺮان

 

‫ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻴﺴﻴﻢﭼﻰ و ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. در ﻓﺘﺢ ﻗﻠّﻪﻫﺎى اﷲ اﻛﺒـﺮ در ﻛﻨـﺎر ﺷـﻬﻴﺪ ﭼﻤـﺮان و

 

‫ﻫﻤﺮزﻣﺎن دﻳﮕﺮ، ﺑﻴﺴﻴﻢﭼﻰﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان ﻟﻴﻠﺔاﻟﻘﺪر ﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان رزﻣﻰ

 

‫ﻣﺨﺎﺑﺮات را ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖ.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛـﻪﺟﻨـﮓ ﺑﺎﺷـﺪ در ﺟﺒﻬـﻪ ﻣـﻰﻣـﺎﻧﻢ.« او ﺑـﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿـﻊ و ﻓـﺮوﺗﻦ ﺑـﻮد. ذﻛـﺮ

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﺶ او را رﻧﺞﻣﻰداد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ذﻛﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻫﻤﺮاه اﺳﻢ ﻟﺰوﻣﻰ ﻧﺪارد.

 

‫او ﭼﻪ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﻴﻢﭼﻰﺑﻮد و ﭼﻪ زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻰ داﺷـﺖ، ﻛﺎرﻫـﺎﻳﻰ ﻓﺮاﺗـﺮ از ﺣـﺪ‪

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﺶ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻰداد. او ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿﻊ ﺑﻮد. ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ را ﺟﺎرو و ﭼﺎى درﺳﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻣﺤﻤﺪاﻣﻴﺮى - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ‪ ‪ﻟﻴﻦ ﺑﺎر اﻋـﺰاﻣﻢ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ در واﺣـﺪ ﻣﺨـﺎﺑﺮات ﺑـﻮدم. در

 

‫ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺣﻤﻴﺪﻳ‪ﻪى اﻫﻮاز ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻨﺪار را دﻳﺪم ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻣﺨـﺎﺑﺮات را ﺑﺮﻋﻬـﺪه داﺷـﺘﻨﺪ و در ﺣـﺎل

 

‫ﺷﺴﺘﻦ ﻟﺒﺎسﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﺮﭼﻪ اﺻﺮار ﻛﺮدم ﻛﻪ اﺟﺎزه دﻫﻨﺪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛـﺎر را اﻧﺠـﺎم دﻫـﻢ،

 

‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1362 ﻋﻀﻮ رﺳﻤﻰﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺷﺪ. ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎدل - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:

 

‫ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه را ﺑﭙﻮش ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه، ﻣﻘﺪ‪س اﺳـﺖ. او ﻫﻤﻴـﺸﻪ

 

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﺎده در ﺧﻴﺎﺑﺎن رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﻟﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺎده ﭘﻮش ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻴﺎ داﻣﺎدت ﻛﻨﻢ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﻌﻼً ﺟﺒﻬـﻪ و ﺟﻨـﮓ ﻣﻬـﻢﺗـﺮ

 

‫اﺳﺖ و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ راه ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺎز ﻧﺸﻮد و ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ را آزاد ﻧﻜﻨﻴﻢ، ازدواج ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ. ﺗـﺎ آﺧـﺮﻳﻦ ﻗﻄـﺮه ى

 

‫ﺧﻮن در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﻣﺎﻧﻢ و اﮔﺮ ﺟﻨﮓ ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﻓﺖ و ﻣﻦ زﻧﺪه ﺑﻮدم، آن ﻣﻮﻗﻊ ازدواج ﻣﻰﻛﻨﻢ.

 

‫اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﺑﻨﺪار ﺑﻪﻧﻘﻞ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻋﻤﻠﻴ‪ ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 8 دﺳﺘﻮر ﻓﺘﺢ ﺗﭙﻪﻫﺎى

 

‫ﻛﻠّﻪ ﻗﻨﺪى ﺻﺎدر ﺷﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻨﺪار ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان ﺑﻮد. ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از ﺗﭙ‪ﻪﻫﺎ، دﺷﻤﻦ ﻧﻴﺰ از آن

 

‫ﺳﻮى ﺗﭙ‪ ‪ـﻪﻫﺎ در ﺣﺎل ﺑﺎﻻ آﻣﺪن ﺑﻮد. ﻣﺎ ده دﻗﻴﻘﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﻗﻠّﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ و ﺑـﺎ دراﻳـﺖ ﺧﺎﺻﻰ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻴﻢ

 

‫ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻳﻢ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ او ﻫﺎﺷﻢ ﺷﺶ ﻛﻠّﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ؛ ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺴﻴﻢﭼـﻰاى ﺑـﻮد ﻛـﻪ

 

‫ﺗﻤﺎم رﻣﺰﻫﺎى ﺑﻴﺴﻴﻢﻫﺎى ﻓﻌ‪ﺎل در ﻣﺤﻮر را ﺣﻔﻆ ﺑﻮد. ﻳﻚ روز در ﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮدم ﻛﻪ او ﺑـﺮاى دﻳـﺪن ﻣـﻦ

 

‫آﻣﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ او را دﻳﺪم، ﺗﻤﺎم ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺶ ﺗﺎول زده ﺑﻮد و ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺮاﺑﻰ داﺷﺖ. ﮔﻔـﺘﻢ: ﭼـﻪ ﺷـﺪه

 

‫اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ: در ﻣﺤﻮر اﺑﻮﺳﻌﻴﺪ ﻋﺮاق ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ آنﺟﺎ ﻣﺤﻠّﻰ ﺑﺎﺗﻼﻗﻰ ﺑﻮد و ﻣﺠﺒـﻮر

 

‫ﺑﻮدﻳﻢ ﺷﺐ را در آن ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ و ﭘﺸﻪﻫﺎ ﻣﺎ را ﻧﻴﺶ زدﻧﺪ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻫﻮراﻟﻌﻈﻴﻢ او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ى ﮔﺮدان ﻟﻴﻠﺔاﻟﻘﺪر ﺑﻮد. در ﺷﺒﻴﺨﻮﻧﻰ ﻛﻪ ﻋـﺮاق زد،

 

‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ آنﻫﺎ ﺷﻜﺴﺖﺑﺨﻮرﻧﺪ و از 300 - 400 ﻧﻔﺮ ﻧﻴﺮو ﻓﻘﻂ 13 - 14 ﻧﻔـﺮ ﺑـﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد و

 

‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ آنﻫﺎ ﻫﻢ اﺳﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻗﺎﻳﻖ ﻣﻮﺗـﻮرى ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺗـﻮان ﺣﻤـﻞ 14 ﻧﻔـﺮ را

 

‫ﻧﺪاﺷﺖ. اﺑﺘﺪا آنﻫﺎﺗﻤﺎم ﺑﻴﺴﻴﻢﻫﺎ را از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ رﻣﺰى ﺑﻪ دﺳﺖ دﺷﻤﻦ ﻧﻴﻔﺘﺪ. ﺷـﻬﻴﺪ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه 5

 

‫ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ در آن ﻣﺤﻞّ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻘﻴ‪ﻪ را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ. ﺳﭙﺲ آنﻫﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻗﺎﻳﻖ ﭘﺎرو زدﻧﺪ

 

‫و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻴﺰار رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺣﺪود 18 ﺳﺎﻋﺖ در آن ﻧﻴﺰارﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻗﺎﻳﻖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ.

 

‫ﻫﺎﺷﻢ در زﻣﺎن ﻋﻤﻠﻴﺎت از اﻓﺮاد آﮔﺎه و ﻣﻘﺘﺪر دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﺮﺳـﺎﻧﻨﺪ. او ﺑـﺎ

 

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎ در ﺧﺼﻮص ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻴﺮوﻫﺎ را از ﻟﺤﺎظ ﻗﺪرت ﺑﺪﻧﻰ ﻣﻰﺳﻨﺠﻴﺪ و ﺑﻌﺪ آنﻫﺎ را

 

‫ﮔﻠﭽﻴﻦ ﻣﻰﻛﺮد و ﻫﺮ ﻛﺪام را در واﺣﺪى ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ داﺷﺘﻨﺪ، ﻗﺮار ﻣﻰداد. ﻣﺜﻼً ﻋﺪ‪هاى در واﺣﺪ ﺗﺨﺮﻳﺐ،

 

‫ﻋﺪ‪ ‪ه اى ﺑﺮاى واﺣﺪ اﻃّﻼﻋﺎت و ﻋﺪه اى ﺑﺮاى ادوات و ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻛﺪام ﻳﻚ ﻣﺴﺌﻮل اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪاﻣﻴﺮى - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اى ﻣﻘﺘﺪر ﺑﻮد، اﺧﻼق ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻰ داﺷـﺖ. در اﻛﺜـﺮ

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ ‪ﺎتﻫﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ. اﮔﺮ در ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑـﻮد، ﺳـﺮﻳﻊ ﺧـﻮدش را ﺑـﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣـﻰرﺳـﺎﻧﺪ و ﺣﺘّـﻰ از

 

‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫـﺎى ﺗﺤـﺖ اﻣـﺮش ﺑـﺴﻴﺎر ﺑـﺎ ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻰ

 

‫ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد. اﮔﺮﺳﺮﺑﺎزى در ﻫﻨﮕﺎم ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ او ﻣﺮﺧّـﺼﻰ ﻣـﻰداد. ﻧﻴﺮوﻫـﺎى

 

‫ﺗﺤﺖ اﻣﺮش اﻛﺜﺮاً ﺟﻮان ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻮن در واﺣﺪ ﻣﺨﺎﺑﺮات ﺑﻪ اﻓﺮادى ﻧﻴﺎز اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪى ﻗـﻮى داﺷـﺘﻪ

 

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻛﺪو رﻣﺰﻫﺎ را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ اﻓﺮاد ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮش اﻛﺜﺮ ﺟﻮان ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﮔﺮدان از ﻳﻚ ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻓﺘﺨﺎرى و ﻳﺎ ﻗﺮاردادى ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام

 

‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺪار رﺳﻤﻰ، ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻨﺪار ﺑﺎ ﺿﻮاﺑﻄﻰ ﻛﻪ در ﻧﻈﺮش ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺎﺻ‪ـﻰ

 

‫ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد. ﻧﻴﺮوﻫﺎ از ﻧﺤﻮهى ﺑﺮﺧﻮرد اﻳﺸﺎن ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﻰﺷﺪﻧﺪ. از ﻟﺤـﺎظ ﺟﺜّـﻪ ﺿـﻌﻴﻒ ﺑـﻮد. اﮔـﺮ

 

‫ﺧﻮدش را ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﻧﻤﻰﻛﺮد، ﻛﺴﻰ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ ﻛﻪ او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان رزﻣﻰ ﻣﺨﺎﺑﺮات اﺳﺖ. او وﻗﺘﻰ

 

‫را ﻫﻢ اﺧﺘﺼﺎص ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻣﻰداد. ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﺸﻜﻼت آنﻫـﺎ را ﺑﺮﻃـﺮف ﻣـﻰﻧﻤـﻮد. در

 

‫واﺣﺪ ﻣﺨﺎﺑﺮات ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ از ﺗﻠﻔﻦﻫﺎى ﺻﻠﻮاﺗﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨـﺪ و ﺑـﺎ ﺧـﺎﻧﻮاده ﻫﺎﻳـﺸﺎن ﺗﻤـﺎس

 

‫ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ اﻣﻀﺎى ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺨﺎﺑﺮات در ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻰﺑﻮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻨﺪار ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ـﺖ

 

‫ﻣﻰرﻓﺖ، ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ اﻣﻀﺎ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰداد ﺗﺎ در ﺻﻮرت ﻟﺰوم از آنﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻴﻢ. ﺑﻪ

 

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺗﺎزه وارد، آﻣﻮزشﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﻣﻰداد. او‪ﻟﻴﻦ آﻣﻮزش، آﺷﻨﺎﻳﻰ ﺑﺎ اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﺑﻴﺴﻴﻢﻫﺎ و ﺑﻌﺪ

 

‫ﻛﻼس ﻗﺮآن و زﺑﺎن ﺑﻮد. در ﭘﺎدﮔﺎن ﻫﺮ ﺷﺐ دﻋﺎى ﺗﻮﺳ‪ﻞ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﺧﻮاﻧﺪن دﻋﺎى ﺳﻔﺮه و ﻫﻔﺖ ﺳﻮره از ﻗﺮآن ﺟﺰو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎى ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در رزمﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ

 

‫ﺑﺮاى آﻣﺎدﮔﻰ روﺣﻰ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻗﺮآن ﺗﻼوت ﻣﻰﺷﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻨﺪار ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑـﺎن ﺑـﻮد. ﻏـﺬا را در ﺳـﺮ ﻳـﻚ

 

‫ﺳﻔﺮه ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ ﻣﻰﺧﻮرد. در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷـﺮﻛﺖ ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ، ﻧﻴﺮوﻫـﺎ را ﺻـﺒﺢ ﺑـﺮاى

 

‫ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺑﻴﺪار ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻨﺪار ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺟﻨﮕﻰ را ﻛﺎﻣﻼً ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺣﻤﻞ اﺳـﻠﺤﻪ ﻣـﻰرﺳـﻴﺪ، ﺳـﺮﻳﻊ

 

‫ﺧﻮدش را ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ و در ﭘﺎﻳﻴﻦ آوردن اﺳﻠﺤﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ در زﻣﺎن

 

‫ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﻛﻔﺶﻫﺎﻳﺶ را از ﭘﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻰآورد. در ﺷﺐﻫﺎى ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﺳﺮش را روى

 

‫ﺧﺎك ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و آن ﻗﺪر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﺎك ﺧﻴﺲ ﻣﻰﺷـﺪ. زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ از ﻧﮕﻬﺒـﺎﻧﻰ ﺑـﺮ

 

‫ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ، او ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﻰداد ﺗﺎ ﮔـﺮم ﺷـﻮﻧﺪ و اﮔـﺮ ﻛﻔـﺶ ﻛـﺴﻰ

 

‫ﺳﻮراخ ﺑﻮد، ﭼﻜﻤﻪاش را ﺑﻪ او ﻣﻰداد. ﮔﺎﻫﻰ ﺧﻮدش ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰداد. او از ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ و از ﭘﻴـﺸﺮﻓﺖ

 

‫آن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪ او ﻧﺎﻳﺐ اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) اﺳـﺖ. ﻣﺒـﺎدا از ﺣـﺮف اﻣـﺎم

 

‫ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎدل - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او در ﻳﻜﻰ از ﺣﻤﻠﻪﻫـﺎ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﻳﻜـﻰ از ﻧﻴﺮوﻫـﺎ ﺣـﺪود 16

 

‫ﺳﺎﻋﺖ را روى آب ﭘﺎرو زدﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻴﺰار ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﻧﻴﻔﺘﻨﺪ و ﻏﺬاﻳـﺸﺎن ﻳـﻚ

 

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻴﺴﻜﻮﻳﺖ ﺑﻮد. ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﺟﻠﻮى دورﺑﻴﻦ ﻧﻤﻰروى ﺗﺎ ﺑـﺎ ﺗـﻮ ﻣـﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨـﺪ و ﻣـﺎ ﺗـﻮ را

 

‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ در آن ﺟﺎ ﻓﺮﺻﺖ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻧﺪارم. ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌ‪ـﺎل ﺑـﻮد. زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻣﺮﺧّـﺼﻰ

 

‫ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ آورى ﻧﻴﺮو ﺑﺮاى ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﻣﺴﺌﻮل ﺗﺪارﻛﺎت ﺑﻮد. در زﻣﺎن ﻣﺮﺧّﺼﻰ اﮔﺮ ﺷـﺮوع

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ ‪ﺎﺗﻰ را ﺑﺎ ﺧﺒﺮﻣﻰﺷﺪ، ﺳﺮﻳﻊ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮاى ﺷﺮﻛﺖ در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣـﻰرﺳـﺎﻧﺪ. ﺣﺘّـﻰ اﮔـﺮ

 

‫ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺮوﺳﻰ داﺷﺘﻴﻢ، ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: در آن ﺟﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﻴﺎج اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. او ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﺮﺧّﺼﻰﻫﺎى ﺗﺸﻮﻳﻘﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﻪ او ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﻣﺮﺧّﺼﻰ داده ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻰ او ﻓﻘﻂ 15 روز اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد و ﺑﻌـﺪ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ رﻓـﺖ.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ ﺗﺤﻤ‪ﻞﻛﻨﻢ ﻛﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ.

 

‫اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﺑﻨﺪار - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ ﻛﻪ ﻳﻜـﻰ از ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﺶ ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﻣﻰﺷﺪ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ در ﻣﺮاﺳﻢ آن ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﻣﺠﻠﺲ، ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﻣـﻰرﻓـﺖ.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻰﻣﻦ ﺟﺒﻬﻪ اﺳﺖ و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻣﺎم دﺳﺘﻮر دادهاﻧﺪ در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ و ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﺪ، ﻣﻦ در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﻣﺎﻧﻢ. در ﻣﺪ‪ت ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻰ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد، ﺗﻤـﺎم ﻣﺮﺧّـﺼﻰﻫـﺎﻳﺶ ﻧﻴﻤـﻪ

 

‫ﺗﻤﺎم ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ و ﺳﺮﻳﻊﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ.

 

‫ﺻﻐﺮى ﺑﻨﺪار - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺎ ﺳﺮ ﻣـﻰزد

 

‫و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﭼﻮن ﺑﭽﻪﻫﺎى ﺷﻤﺎ ﺳﻴ‪ ‪ﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ واﺟﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺪن ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ. دﺧﺘـﺮم ازدواج ﻛـﺮده

 

‫ﺑﻮد و او در ﻣﺮاﺳﻢ ازدواﺟﺶ ﻧﺒﻮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ آﻣﺪ ﺑﺮاى او ﻛﺎدوﻳﻰ آورد ﻛﻪ ﻋﻜﺲ اﻣﺎم ﺑﻮد و

 

‫ﭘﺸﺖ آن ﻋﻜﺲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﻫﺪﻳﻪى ﻣﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ.

 

‫دوﺑﺎر در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻳﻚ ﺑﺎر ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﮔﻴﺞﮔﺎه و ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﻛﻤـﺮش ﺧـﻮرده

 

‫ﺑﻮد. ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎدل ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺣﺪود ﻳﻚ ﻣﺎه در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد. زﻣـﺎﻧﻰ

 

‫ﻛﻪ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﺳﺮش ﺧﻮرده ﺑﻮد، ﭼﻨﺪ روز در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺒﺮﻳﺰ و ﭼﻨﺪ روز در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻣﺪادى ﻣﺸﻬﺪ

 

‫ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﺑﻬﺒﻮدى ﻧﺴﺒﻰ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﮔﻴﺞ ﮔﺎﻫﺶ ﺧـﻮرده ﺑـﻮد و

 

‫ﭼﻮن ﻧﺰدﻳﻚ ﮔﻴﺞﮔﺎه ﺑﻮد، آن را از ﺳﺮش ﺑﻴﺮون ﻧﻜﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﻣﻰﺷﺪ

 

‫و ﺗﺮﻛﺸﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺟﺮاﺣﺎت زﻳﺎدى داﺷﺖ. ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧﻮن اﻫـﺪا ﻛـﺮده

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدﺗﺶﻛﺎرتﻫﺎى اﻫﺪاى ﺧﻮن را در وﺳﺎﻳﻠﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ.

 

‫اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﺑﻨﺪار - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎدرم ﭼﻴﺰى ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﻤـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﻧﺎراﺣـﺖ

 

‫ﻧﺸﻮﻧﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺠﺮوح و در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد، ﺗـﺎ اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﺣـﺎﻟﺶ

 

‫ﺧﻮب ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ.

 

‫او ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪﻃﻮر ﺳﻄﺤﻰ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد. در ﻳﻜـﻰ از ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎتﻫـﺎ ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷـﺪ. در ﺳـﺎل

 

‫1362 در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 1 از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺳﺮ ﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﻗـﺮار ﮔﺮﻓـﺖ. ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﻦ

 

‫اﺟﺎزه ى ﻣﺎﻧﺪن او را در ﺳﭙﺎه ﻣﺸﻬﺪ داده ﺑﻮدﻧﺪ، وﻟﻰ او ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦﺟﺎ ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻧـﺪان

 

‫اﺳﺖ.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺗﻮﺻﻴﻪﻣﻰﻛﺮد: ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ و در ﺟﻨﮓ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﺪ و از ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮد دﻓﺎع ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫راه ﺷﻬﺪا را اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ. از ﺧﻂ رﻫﺒﺮى ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ. ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎﻳﺘﺎن را در اﻳﻦ راه ﺗـﺸﻮﻳﻖ ﻛﻨﻴـﺪ. ﺗﻘـﻮاى

 

‫اﻟﻬﻰ را ﭘﻴﺸﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. ﺣﺠﺎﺑﺘﺎن را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ. اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﻨﮓ ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﻤـﻪ

 

‫ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺮوﻳﻢ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪاﻣﻴﺮى - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻧﻘـﻼب

 

‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﺑﻴﻔﺘﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد آن را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن او‪ﻟـﻴﻦ ﻧﻔـﺮى ﻛـﻪ

 

‫وﺻﻴ‪توسل خاصی به امام حسین (ع) در وصیت نامه ‪ ‪ـﺖ ﻧﺎﻣﻪى اﻳﺸﺎن را ﺧﻮاﻧﺪ، ﻣﻦ ﺑﻮدم.

 

‫اﻳﺸﺎن دﻳﺪه ﻣﻰﺷﻮد. آرزو داﺷﺖ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮد. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ وﺻـﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣـﻪاش را ﺧﻴﻠـﻰ زود ﻧﻮﺷـﺘﻪ

 

‫ﺑﻮد.

 

‫ﺻﻐﺮى ﺑﻨﺪار - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دﻓﻌﻪى آﺧﺮى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، در ﺧﺎﻧﻪى ﻣـﺎ

 

‫ﺑﻮد. ﭼﻮن زن داداﺷﻢ از ﻣﻜّﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، او ﻓﻘﻂ ﻳﻚ روز ﺑﺮاى دﻳﺪن آنﻫﺎ ﻣﺎﻧـﺪ و ﺑﻌـﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﻣﻦ او را از زﻳﺮ ﻗﺮآن رد ﻛﺮدم. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻛﻰ ازدواج ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ دﻓﻌﻪ اﮔﺮ زﻧـﺪه

 

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎً ازدواج ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻫـﻢ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺸﺪم. ﺑﺎدﻣﺠﺎن ﺑﻢ آﻓﺖ ﻧﺪارد.

 

‫آرزوى ﺷﻬﺎدت را داﺷﺖ. در آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺧّﺼﻰ از ﺗﻤﺎم اﻗﻮام و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﻛﺮد.

 

‫در آﺧﺮﻳﻦ ﺣﻀﻮرش در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم: در ﻃـﻰ 6 ﺳـﺎل ﮔﺬﺷـﺘﻪ، ﻫﺮﭼـﻪ از ﻃـﺮف

 

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻮرد اﻣﺘﺤﺎن واﻗﻊ ﻣﻰﺷﺪم، ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻣﻰﮔﺸﺘﻢ، وﻟـﻰ اﻳـﻦ ﺑـﺎر ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻢ ﻣـﺪرك ﻗﺒـﻮﻟﻰام را

 

‫ﺑﮕﻴﺮم.

 

‫ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻨﺪار در ﺗﺎرﻳﺦ 16/6/1366 در ﺟﺰﻳﺮه ى ﻣﺠﻨﻮن و در ﺣﺎل ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﻨﮕﺮ، ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ

 

‫ﺧﻤﭙﺎره از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺳﺮ و ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼـﺸﻤﺶ از ﺑـﻴﻦ رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد و

 

‫ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻣﺪادى، در ﺗﺎرﻳﺦ 1/7/1366 ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎدل - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻣﺪادى ﺑـﺴﺘﺮى ﺑـﻮد و ﺑـﻪ ﻣﻼﻗـﺎﺗﺶ

 

‫رﻓﺘﻢ، در ﺑﺨﺶ ﺑﻮد. ﺳﺮش را ﻋﻤﻞ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺟﺮاﺣﺎت زﻳﺎدى داﺷﺖ ﻳﻚ ﭼﺸﻤﺶ را ﻛﺎﻣﻼً از دﺳـﺖ

 

‫داده ﺑﻮد و ﻳﻚ ﻃﺮف ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت آﺳﻴﺐ دﻳﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﻣﺮا دﻳﺪ، ﮔﻔﺖ: ﻣﺎدر، ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ. ﻣﻦ

 

‫ﻓﻘﻂ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮرده ام و داﺧﻞ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﺎك رﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﺑﺎ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺧﻮب ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫ﺻﻐﺮى ﺑﻨﺪار - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻰ او رﻓﺘﻢ، از ﺷـﺪ‪ت درد ﭘﺎﻫـﺎﻳﺶ را

 

‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﺎﺷﻢ، درد دارى؟ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ. ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻼﻓﻪام را درﺳﺖ ﻛﻨﻢ.

 

‫ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻨﺪار در ﺗﺎرﻳﺦ19/6/1366 ﻛﻪ در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺑﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪ، در

 

‫ﺗﺎرﻳﺦ 21/6/1366 در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎﻣﻴـﺎب ﺑـﺴﺘﺮى ﮔﺮدﻳـﺪ. ﺳـﺮاﻧﺠﺎم در ﺗـﺎرﻳﺦ 1/7/1366 ﺑـﻪ

 

‫درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞﮔﺸﺖ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮش در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) دﻓﻦ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت او ﺑﺴﻴﺎرى از اﻗﻮام ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻋﻈﻤﺖ روﺣﻰ او را درك ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﺘﺄﺳ‪ـﻒ

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺪاوﻧﺪا، از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﻦ درﮔﺬر. ﺧـﺪاﻳﺎ، ﻣﻮاﻇـﺐ اﻳـﻦ ﺑﻨـﺪهى

 

‫ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺎش، زﻳﺮا ﻛﻪ اﮔﺮ او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﮕﺬارى، از ﺟﺎد‪هى اﺻﻠﻰ ﻣﻨﺤﺮف ﻣﻰﺷﻮد. ﭘﺮوردﮔﺎرا، اﮔﺮ ﻧﻤﺎز و

 

‫روزهﻫﺎﻳﻢ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮﻟﺖ واﻗﻊ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ، ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﻰ ﺧـﻮدت از ﻣـﻦ ﺑﮕـﺬر. ﻣﻌﺒـﻮدا، ﺗـﻮﻓﻴﻘﻰ ده ﻛـﻪ ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻬﺎدﺗﻢ دﻳﻦ ﺧﻮد را ادا ﻛﻨﻢ. ﺑﺮﺧﺎﻧﻮادهام ﺻﺒﺮ و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻛﻦ. اﺟﺮ آﻧﺎن را ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ و زارى ﻛـﻢ

 

‫ﻧﻜﻦ. ﺧﺪاﻳﺎ، رﻫﺒﺮ و ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬار ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ را ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﻣﻠّـﺖ اﻳـﺮان داد، ﺗـﺎ اﻧﻘـﻼب

 

‫ﺣﻀﺮت ﻣﻬﺪى(ﻋﺞ) ﻧﮕﻬﺪار و ﺳﻼﻣﺘﻰ ﺑﻪ او ﺑﺪه.

 

‫ﻣﺎدرم، ﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻴﺪ، اﻣ‪ﺎ ﻣﮕﺮ ام اﻟﺒﻨﻴﻦ(ع) و ﺣﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤـﻪ زﻫـﺮا(س) ﻧﺎراﺣـﺖ ﻧﺒﻮدﻧـﺪ، ﻣﮕـﺮ

 

‫ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) از ﻧﺰدﻳﻚﺑﺮادرش را در ﺧﻮن ﻧﺪﻳﺪ. اﻛﻨﻮن اﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺟﻤﺎران ﻧﺸـﺴﺘﻪ،

 

‫او ﻧﺎﻳﺐ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) و ﻧﺎﻳﺐ اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) اﺳﺖ. ﭘﺲ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻰ ﺑﻴﻦ آنﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ. ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻢ، ﺻـﺒﺮ

 

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ، ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﻛﻪ ﺑﺮادرش را در ﮔﻮدال ﻗﺘﻠﮕﺎه دﻳﺪ و ﺻﺒﻮر ﺑﻮد.

 

‫ﺑﺮادراﻧﻢ، اﮔﺮ راﻫﻢ را اداﻣﻪ ﻧﺪﻫﻴﺪ، دﭼﺎر ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺪ و اﮔﺮ راه ﻣﺮا اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ - ﻛﻪ ﻫﻤـﺎن

 

‫راه اﻣﺎم و ﺷﻬﺪا اﺳﺖ - ﭘﺎداش ﺑﺰرﮔﻰ در ﻧﺰد ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﻴﺪ داﺷﺖ.

 

‫و اى اﻗﻮام و ﺧﻮﻳﺸﺎن، دﻧﻴﺎ ارزﺷﻰ ﻧﺪارد. ﻋﻤﻞ ﺧﻮب اﻧﺠﺎم دﻫﻴﺪ و ﻟﺤﻈﻪاى از راه اﻣﺎم و اﻧﻘﻼب ﺟـﺪا

 

‫ﻧﺸﻮﻳﺪ.}