زندگینامه شهید افقهی فریمانی

 

ﻣﺠﻴﺪ اﻓﻘﻬﻰ ﻓﺮﻳﻤﺎﻧﻰ در ﻫﻔﺘﻢ ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣـﺎه ﺳـﺎل 1344 در ﻓﺮﻳﻤـﺎن ﻣﺘﻮﻟّـﺪ ﺷـﺪ. ﭘـﺪرش ﻛﺎرﻣﻨـﺪ

 

‫ﺷﻬﺮدارى ﺑﻮد. از ﻧﻈﺮ اﻗﺘﺼﺎدى در وﺿﻌﻴ‪ﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ و ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻮد.

 

‫ﻣﺠﻴﺪ ﻓﺮزﻧﺪ ﻫﻔﺘﻢ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮد. ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺘﺶ را در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ و ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻳـﺎدﮔﻴﺮى ﺑـﻮد؛

 

‫ﻧﻘّﺎﺷﻰ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ، ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺑﺮادرﻫﺎى ﺑﺰرﮔﺶ را ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و از روى آنﻫﺎ ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ، آنﻫﺎ ﻫﻢ در اﻳﻦ

 

‫ﻛﺎر ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ در ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﻛﻼس او‪ل رﻓﺖ ﻛﻪ از ﻗﺒـﻞ ﭼﻴﺰﻫـﺎى ﺑـﺴﻴﺎرى

 

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد.

 

‫در ﺧﺎﻧﻪ زﺣﻤﺖ زﻳﺎدى ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ؛ از ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﻴﻞ زﻧﻰ ﺑﺎﻏﭽﻪ و ﺣﺘّﻰ ﮔﺎودارى ﺑﻪ ﭘـﺪر و

 

‫ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎﺗﻤﺎم ﻋﻼﻗﻪاى ﻛﻪ ﺑﻪ درس و ﻣﺪرﺳﻪ داﺷﺖ، ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺗﻌﻄﻴﻼت ﺧـﻮد را ﺑـﺎ

 

‫درس ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﭙﺮى ﻛﻨﺪﺑﻠﻜﻪ از ﭘﺪرش ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ او را ﺳﺮﻛﺎرى ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ.

 

‫ﻋﺎدت داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ و وﻇﺎﻳﻔﺶ را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﻧﻤﺎزش را. و در ﺗﻤﺎم ﻣـﻮارد

 

‫ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺶ، رﺿﺎ اﻓﻘﻬﻰ، ﺳﺮﻣﺸﻖ و اﻟﮕﻮى او ﺑﻮد. اﻟﮕﻮى دﻳﮕﺮ او در آن زﻣﺎن داﻳﻰاش ﺑﻮد. او اﻧﺴﺎﻧﻰ

 

‫ﺧﻴ‪ﺮ و ﻧﻴﻜﻮﻛﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻓﻘﺮا اﻋﺎﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﺠﻴـﺪﻧﻴـﺰ ﻫﻤـﻮاره ﻫﻤـﺮاه او ﺑـﻮد و ﺑـﻪ اﺗّﻔـﺎق

 

‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺷﺐﻫﺎ اﻋﺎﻧﻪﻫﺎ را ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻛﻪ دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ را ﺑﺎ ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﮔﺬاﺷﺖ، ﺑﺮاى ﺗﺤﺼﻴﻼت راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳـﻪى

 

‫ﻓﻨّﻰ و ﺣﺮﻓﻪاى رﻓﺖ و ﭘﺲ از ﺳﻪ ﺳﺎل ﻣﺪرك ﺳﻴﻜﻞ ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻦّ و ﺳﺎﻻﻧﺶ رﻓﺘﺎرى دوﺳﺘﺎﻧﻪ و ﺻﻤﻴﻤﻰ داﺷﺖ. ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠّﻰ ﺟﺬﺑﻪاى در وﺟﻮد او ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑـﻮد

 

‫ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺴﻰ ﺷﻴﻔﺘﻪاش ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﺑﺮاى اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ از آن ﺟﺎ ﻛﻪ در ﻓﺮﻳﻤﺎن دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﻧﺒﻮد، ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮود، اﻣ‪ﺎ ﭘـﺪرش ﺑـﺎ

 

‫دﻳﺪن ﻓﻀﺎى آﺷﻔﺘﻪى ﺷﻬﺮﻣﺸﻬﺪ و ﮔﺮوﻫﻚﻫﺎى در آن زﻣﺎن، ﺑﺮاى ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از ﺑـﻪ اﻧﺤـﺮاف ﻛـﺸﻴﺪه

 

‫ﺷﺪن ﻣﺠﻴﺪ، او را ﺑﻪﻓﺮﻳﻤﺎن ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ.

 

‫ﻣﺪ‪ﺗﻰ در ﻣﻐﺎزهى ﻳﻜﻰ از اﻗﻮام ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻮد؛ اﻣ‪ﺎ ﺧﻴﻠﻰ زود از آنﺟﺎ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑـﺮ ﺳـﺮ

 

‫ﭼﺎهﻫﺎى ﻋﻤﻴﻖ ﻣﺸﻐﻮل و ﻋﻬﺪهدار ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﻳﻜﻰ از ﭼﺎهﻫﺎ ﺷﺪ. ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﻦّ ﻛﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ى ﭼﻨﺪ ﻧﻔـﺮ

 

‫ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد وﻟﻰ ﺑﺎز ﻫﻢ ﭘﺪر ﻛﻪ ﻧﮕﺮان آﻳﻨﺪه ى ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﻣـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺟـﻮاﻧﻰ و ﻧﻴـﺮوى

 

‫ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده ى او در اﻳﻦ راه ﺗﻠﻒ ﻣﻰﺷﻮد، او را از اداﻣﻪى ﻛﺎر ﺑﺎزداﺷﺖ و ﻣﻐﺎزهاى ﺑﺮاى او ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗﺎ در

 

‫آن ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر ﺷﻮد. اﻣ‪ﺎ او ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻣﻐﺎزه را ﻫﻢ رﻫﺎ ﻛﺮد، ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: در ﻣﻐـﺎزه ﻧﺸـﺴﺘﻦ، ﺑـﺮاى

 

‫آدمﻫﺎى ﭘﻴﺮ و ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ و از ﻛﺎر اﻓﺘﺎده اﺳﺖ.

 

‫آن ﻗﺪر ﻓﻌ‪ﺎل و ﭘﺮ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎ روﺣﻴﻪاش ﺳﺎزﮔﺎرى ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل

 

‫ﺑﺮادر و داﻳﻰاش در ﭘﻰ ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺿﻌﻔﺎ، ﻓﻘﺮا و اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ از ﻗﺒﻴﻞ: ﻟﻮﻟﻪﻛﺸﻰ ﺣﻤ‪ﺎم، ﺑﻬﺪاﺷﺖ دامﻫـﺎ

 

‫و ﺳﺎﻳﺮ ﺧﺪﻣﺎﺗﻰ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺟﻬﺎد ﺻﻮرت ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻓﺖ، رواﻧﻪ ﺷﺪ.

 

‫ﺷﺎﻧﺰده - ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﻪﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻮاى ﺟﻨﮓ و ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﺳﺮش اﻓﺘﺎد. ﻋﺸﻖ ﺑﻪ اﺳـﻼم و اﺣـﺴﺎس وﻇﻴﻔـﻪ

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ او اﻧﮕﻴﺰهى ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ را ﻣﻰداد. اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺴﻴﺠﻰ وارد ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷـﺪ. در روزﻫـﺎى

 

‫ﻧﺨﺴﺖ اﻋﺰاﻣﺶ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪﺑﻪ ﺳﻦّ و ﺳﺎل ﻛﻤﻰ ﻛﻪ داﺷـﺖ، ﻫﺮﻛـﺴﻰ ﻓﻜـﺮ ﻣـﻰﻛـﺮد او ﺑـﺪون آﮔـﺎﻫﻰ و

 

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪى اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻰ ﮔﺬرا ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ رو آورده اﺳﺖ، اﻣ‪ﺎ ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻫﻤﮕﺎن ﺑـﺎ

 

‫دﻳﺪن ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد از ﻣﺠﻴﺪ ﻣﻰدﻳﺪﻧﺪ ﻳﺎ ﻣـﻰﺷـﻨﻴﺪﻧﺪ، ﭘـﻰ ﺑﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪ

 

‫ﺣﻀﻮر او در ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺑﺪون آﮔﺎﻫﻰ و ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺎﺷﻰ از ﻣﻌﺮﻓﺘﻰ ﺧﺪا دادى اﺳﺖ.

 

‫ﻫﺮﮔﺰ راﺿﻰ ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﺒﻮد. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺑﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪن ﺑﺮادرش - رﺿﺎ - ﻛـﻪ ﻫﻤـﻮاره

 

‫ﻳﺎر و ﻫﻤﺮاه او ﺑﻮد، ﻋﺰم و اراده ى او ﺑﺮاى اداﻣﻪى راه راﺳﺦﺗﺮ ﮔﺮدﻳﺪ. ﺑﻪ ﭘﺪرش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد:

 

‫ﺧﻮن ﺑﻬﺎى رﺿﺎ 5000 ﺑﻌﺜﻰ اﺳﺖ. ﺗﺎ 5000 ﺑﻌﺜﻰ را ﻧﻜﺸﻢ ﺑﺮﻧﻤﻰﮔﺮدم.

 

‫دو ﺳﺎل ﺳﺮﺑﺎزى و 6 ﻣﺎه ﻫﻢ ﺑﺮاى اﺣﺘﻴﺎط در ﺟﺒﻬﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻛـﺮد. اﻣ‪ـﺎﺑﻌـﺪ از اﺗﻤـﺎم اﻳـﻦ دوران ﻛـﻪ

 

‫ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﻘﺪ‪ﻣﺎت ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺎو ﺑﻮد، ﺑﺎز ﻫﻢ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺎﻧﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﺻﺮار ﺧﺎﻧﻮاده ﺑـﺮاى ﺑﺎزﮔـﺸﺖ،

 

‫ﭘﺎﺳﺦ داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌـﺪ از ﺣﻤﻠـﻪ ﺧﻮاﻫـﺪ آﻣـﺪ. ﺣﺘّـﻰ ﺳـﺮداران و ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﺎن ﻫـﻢ ﺑـﺮاى ﻣﺎﻧـﺪن او از

 

‫ﺧﺎﻧﻮاده اش اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ؛ اﻣ‪ﺎ آنﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﻰ ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﺧﻮد را در ﺟﻨـﮓ از دﺳـﺖ داده ﺑﻮدﻧـﺪ،

 

‫راﺿﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﻣﺠﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ. ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺗﻤﺎم ﻓﻜﺮ و ذﻛﺮش ﺟﻨﮓ و ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ. ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ درد ﺟﻨﮓ ﻣﻰﺧﻮرم. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻋـﺎزم

 

‫ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﺪ. او در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺎو ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد و رﺷﺎدتﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد. از ﺟﻤﻠـﻪ اﻳـﻦ ﻛـﻪ

 

‫ﭘﻴﻜﺮ ﻳﻜﻰ از ﺷﻬﺪا را ﻛﻪ در ﺧﻂ دﺷﻤﻦ و در ﻣﻴﺎن آب ﺑﻪ ﺳﻴﻢﻫﺎى ﺧﺎردار ﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد، ﺑﺎ ﻏﻮ‪اﺻﻰ از

 

‫زﻳﺮ آب و در زﻳﺮ رﮔﺒﺎر ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻂ ﺧﻮدى ﻛﺸﺎﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهاش رﺳـﺎﻧﺪ و ﺧـﻮد ﻧﻴـﺰ در

 

‫ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺸﻴﻴﻊ ﭘﻴﻜﺮ آن ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد.

 

‫ﺗﻨﻬﺎ آرزوﻳﺶ ﭘﻴﺮوزى در ﺟﻨﮓ ﺑﻮد. ﻫﺮﮔﺎه ﻛﻪ از ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎز ﻣـﻰﮔـﺸﺖ، وﻗـﺘﺶ را ﺻـﺮف ﺷـﺮﻛﺖ در

 

‫ﺗﺸﻴﻴﻊ ﭘﻴﻜﺮ ﺷﻬﺪا ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮاى دوﺳﺘﺎن و اﻗﻮام از ﺟﻨﮓ و ﻧﻴﺎز ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد و از آنﻫـﺎ

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻠﻰﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺎﻟﻰ ﻳﺎ ﺣﻀﻮرى ﺑﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻨﺪ. ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑـﻴﺶ از ﺣـﺪ‪

 

‫ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻣﺎدﻳ‪ﺎت ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﻣﻰﻛﺮد ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﺟﺬب ﻣﺤﻴﻂ ﺑﻪ دور از آﻻﻳﺶﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ.

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺎﻟﺺ و ﺑﻰرﻳﺎﺑﻮد. ﻫﺮﮔﺰ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰﺷﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻨﺪه رو و ﺑﺸّﺎش ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ از ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠـﺐ

 

‫دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻨﺪ و ﻫﺮﮔﺎه ﻛﻪ از ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰآﻣﺪ، او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺸﺎن دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪى ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻗﺮآﻧﻰ و ادﻋﻴﻪ و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻣـﺸﻜﻼت ﻓﻜـﺮ

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮد در واﻗﻊ او ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻰآورد. ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻮخ ﻃﺒﻊ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴـﺸﻪ ﺳـﻌﻰ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮان را ﺑﺨﻨﺪاﻧﺪ. ﺑﺮادرش در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:

 

‫ﻳﻜﻰ از وﻳﮋﮔﻰﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادرﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ، اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣـﺎدرم را ﺑﺨﻨﺪاﻧـﺪ. ﻣـﺎ

 

‫ﻣﺎدر داﻏﺪﻳﺪه اى داﺷﺘﻴﻢ. وﻗﺘﻰ ﻣﺠﻴﺪ ﻣﻰآﻣﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻨﺪان ﺑﻮد.

 

‫و ﻣﻰاﻓﺰاﻳﺪ: ﻣﺠﻴﺪ ﺧﻴﻠﻰ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﺑﺨﻨﺪد و در ﻻﺑﻼى ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻮﺧﻰﻫﺎ، ﻧﺼﺎﻳﺢ ﺧـﻮد را

 

‫ﻫﻢ ﻋﻨﻮان ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫از زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ وارد ﺟﺒﻬﻪﺷﺪ، ﺗﻐﻴﻴﺮات ﻣﺤﺴﻮﺳﻰ در ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖ و روﺣﻴ‪ﻪى او ﺑﻪ وﺟـﻮد آﻣـﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ

 

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ آنﻫﺎ ﻧﺎﺷﻰ از ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ و ﻣﻌﻨﻮﻳ‪ﺎﺗﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ از آن ﺟﺎﻛﺴﺐ ﻛﺮده ﺑﻮد. ﺑـﻪ ﻇـﻮاﻫﺮ دﻧﻴـﺎ و

 

‫ﺗﺠﻤ‪ﻼت ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎ ﺑﻮد و ﻣﺎدﻳ‪ﺎت ﺑﺮاﻳﺶ ﻫﻴﭻ ارزﺷﻰ ﻧﺪاﺷﺖ، ﺣﺘّﻰ از ﻟﺒﺎس و ﻛﻔـﺶ و دﻳﮕـﺮﭼﻴﺰﻫـﺎﻳﻰ

 

‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻬﻤﻴﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮاى رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ و آنﻫﺎ را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان

 

‫ﻣﻰﺑﺨﺸﻴﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪى ﻣﺸﻜﻼﺗﻰ ﻛﻪﺑﺮاى او ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد، از ﺟﻤﻠﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮادرش و ﺗﺄﻟّﻤﺎت روﺣﻰ ﺧـﺎﻧﻮاده،

 

‫ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ از ﻓﺮﻣﺎن اﻣـﺎم و ﭘﻴـﺸﻮاﻳﺶ روى ﮔﺮداﻧـﺪ. او ﻛـﻪ ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ آﻣـﻮزش ﻧﻴﺮوﻫـﺎ و

 

‫آﻣﺎدهﺳﺎزى آنﻫﺎ را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖ، در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺘﺶ را ﺻﺮف آﻣﻮزش ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻣـﻰﻛـﺮد و ﻣـﺎﺑﻘﻰ

 

‫وﻗﺘﺶ ﻧﻴﺰ ﺻﺮف ﻧﻤﺎز و ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﺷﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪ او‪ﻟﻴﻦ ﻧﻔﺮى ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴـﺪار ﻣـﻰﺷـﺪ و آﺧـﺮﻳﻦ

 

‫ﻧﻔﺮى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺑﻴﺪ.

 

‫دﻟﺶ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮﻣﺎنﻫﺎﻳﻰ را ﻛﻪ ﺑﻪ او اﺑﻼغ ﻣﻰﺷﺪ، ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﺤـﻮ اﻧﺠـﺎم دﻫـﺪ و ﺑـﺮاى ﺗﺨﻠﻴـﻪى

 

‫ﻓﺸﺎرى ﻛﻪ در ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﺎ ﺻﺪاى ﺑﻠﻨﺪ ا... اﻛﺒﺮ ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﺻـﻠﻮات ﻣـﻰﻓﺮﺳـﺘﺎد. او ﻋﻘﻴـﺪه

 

‫داﺷﺖ ﻣﻮﻗﻌﻴ‪ﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه، ﻟﻄﻒ و ﻣﺮﺣﻤﺖ و اﻣﺘﺤﺎن اﻟﻬﻰ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺻـﻴﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻗﺪر اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴ‪ﺖ را ﺑﺪاﻧﻴﺪ.

 

‫ﺑﻪ اﺻﺮار ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎﻳﺶ راﺿﻰ ﺑﻪ ازدواج ﺷﺪ. دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮش زﻧﻰ ﻋﻔﻴﻒ و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺷﺮط دﻳﮕﺮى ﻫﻢ ﺑﺮاى ازدواج داﺷﺖ و آن اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زن ﺟﺒﻬﻪ را ﺗﺮك ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ.« در

 

‫روز ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرى ﻫﻢ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﻣﻦ ﻳﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮم ﻳﺎ در ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﻗـﺮار ﺧـﻮاﻫﻢ

 

‫ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻗﺎدر ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم.

 

‫ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ از ﻃﺮف ﻋﺮوس و ﺧﺎﻧﻮاده اش ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ اﻣ‪ﺎﻗﺒﻞ از اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﻣﺮاﺳـﻢ ﻋﻘـﺪ ﺻـﻮرت

 

‫ﭘﺬﻳﺮد، ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪﻣﻨﻄﻘﻪ رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از ﺷﺮﻛﺖ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﭘـﺎى ﭼـﭙﺶ را از دﺳـﺖ داد و ﻳـﻚ ﭘـﺎى

 

‫ﭼﻮﺑﻰ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﺎى از دﺳﺖ رﻓﺘﻪاش ﺷﺪ. ﭘﺲ از آن ﻃﻮﻟﻰ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎﺗﻰ دﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل

 

‫ﻫﺪف ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن ﻣﺎﺷﻴﻦﺣﺎﻣﻞ ﻣﻬﻤ‪ﺎت ﺗﻮﺳﻂ دﺷﻤﻦ و ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪن او ﺑﻪ داﺧـﻞ آب، ﭘـﺎى ﭼـﻮﺑﻰ را

 

‫آب ﺑﺮد. اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا زﻣﺎﻧﻰ اﺗﻔّﺎق اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﻟﺸﻜﺮ 21 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖ. ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ

 

‫ﻳﻚ ﭘﺎى ﻣﺼﻨﻮﻋﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن داده ﺷﺪ اﻣ‪ﺎ او ﺑﺎ وﺿﻌﻴ‪ﺘﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ.

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺮوﺗﻦ و ﻣﺘﻮاﺿﻊﺑﻮد. ﭘﺪرش اﻳﻦ وﻳﮋﮔﻰ او را اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻰﻛﻨﺪ:

 

‫ﺑﻌﺪ از ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭘﺎى ﻣﺼﻨﻮﻋﻰﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد، ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﭼﻪ ﻛـﺎر ﻛﻨـﻰ؟ ﮔﻔـﺖ:

 

‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﻢ در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻢ. آﺑـﻰ ﺣﻤـﻞ ﻛـﻨﻢ، ﻣﻬﻤ‪ـﺎت ﺑﺮﺳـﺎﻧﻢ... اﻣ‪ـﺎ ﺑﻌـﺪﻫﺎ ﻓﻬﻤﻴـﺪﻳﻢ ﻛـﻪ

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان را ﻋﻬﺪهدار ﺑﻮده اﺳﺖ.

 

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻌﻠﻮﻟﻴ‪ﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺠﻴﺪ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺗﺼﻮ‪ر اﻳﻦ ﻛـﻪ ﻧـﺎﻣﺰدش ﺗﻮاﻧـﺎﻳﻰ ﭘـﺬﻳﺮﻓﺘﻦ

 

‫ﺷﺮاﻳﻂ ﺟﺪﻳﺪ را ﻧﺪارد؛ ﺧﺎﻧﻮادهى اﻓﻘﻬﻰ دﻳﮕﺮ اﻗﺪاﻣﻰ ﺑﺮاى ﻋﻘﺪ و دﻳﮕﺮ ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻋﻤـﻞ ﻧﻴﺎوردﻧـﺪ. اﻣ‪ـﺎ

 

‫ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺧﺎﻧﻮادهى ﻋﺮوس ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت آنﻫﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و اﻋﻼم ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﻋﻘـﺪ آﻣـﺎده اﻧـﺪ و

 

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺠﻴﺪ ﺣﺘّﻰ اﮔﺮﻫﺮ دو دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ، ﻣﺎ روى ﭼﺸﻤﺎن او را راه ﻣﻰﺑـﺮﻳﻢ. و

 

‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺮاﺳﻢﻋﻘﺪ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮش زﻧﻰ ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦدار ﺑﻮد و ﻣﺠﻴﺪ ﻋﻼﻗﻪى ﺑﺴﻴﺎرى ﺑﻪ او داﺷﺖ. ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:

 

‫ﺗﺎ وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻢﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪام ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻤﻢ ﻧﻤﻰﮔﺬارد ﻛﻪ ﺳـﺨﺖ ﺑﮕـﺬرد. ﺑـﻪ دوﺳـﺘﺎﻧﺶ ﻧﻴـﺰ

 

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ در ﺟﺒﻬﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ دو ﻧﻔﺮ ﺷﺪﻳﻢ. ﻫﻢ ﻣـﻦ ﻫـﺴﺘﻢ، ﻫـﻢ ﻫﻤـﺴﺮم.

 

‫ﺑﺎﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺗﻮان داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻰﺟﻨﮕﻢ.

 

‫ﻫﺮﭼﻪ داﺷﺖ اﻧﻔﺎق ﻣﻰﻛﺮد. ﭘﺪرش ﺑﺎر دﻳﮕﺮ از ﺧﺎﻃﺮات او ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:

 

‫ﻣﺠﻴﺪ ﺑﭽ‪ﻪ ﻛﻪ ﺑﻮد، ﺣﺴﺎب ﭘﺲاﻧﺪازى ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎز ﻛﺮدﻳﻢ. ﺑﺰرگﺗﺮ ﻛﻪﺷﺪ، ﮔﻔﺖ: دﻓﺘﺮﭼﻪام را ﺑﺪﻫﻴـﺪ

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺣﻘﻮﻗﻢ را ﺑﮕﻴﺮم و ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﻢ ﺑﮕﺬارم... وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ داﻣﺎدش ﻛﻨﻴﻢ از او ﺧﻮاﺳـﺘﻴﻢ ﻛـﻪ

 

‫دﻓﺘﺮﭼﻪاش را ﺑﻴﺎورد، اﻣ‪ﺎ او ﮔﻔﺖ: ﭘﻮﻟﻰ ﻧﺪارم؛ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﺻﻨﺪوق ﺟﺒﻬﻪ رﻳﺨﺘﻪام. ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎ ﺣﻘﻮﻗﺖ ﭼـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺻﻨﺪوق ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻳﺰم.

 

‫در وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪاش ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪﭼﻪ ﺑﺎ ﺑﺬل ﻣﺎل و ﭼﻪ ﺑﺎ ﺧﻮن

 

‫ﺧﻮد دﻳﻦ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖﺑﻪ اﺳﻼم ادا ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﺷﺠﺎﻋﺖ از دﻳﮕﺮ ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟ‪ﻪ او ﺑﻮد. او در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺳﻮار ﺑـﺮ ﻣﻮﺗـﻮر ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل ﭼﻨـﺪ اﺳـﻴﺮ

 

‫ﻋﺮاﻗﻰ ﻛﻪ ﻓﺮار ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ رﻓﺘﻪ و ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ، دوﺑﺎره آنﻫﺎ را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﻨﺪ و ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ. و در

 

‫ﺟﺎى دﻳﮕﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ 24 ﻧﻔﺮ ﻧﻴﺮو، 53 اﺳﻴﺮ ﺑﮕﻴﺮد.

 

‫ﻫﺮﮔﺎه ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻰﺷﺪﺑﺮاى درﻣﺎن ﺟﺮاﺣﺎت ﺧﻮد، ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺮادرش - ﺟﻌﻔﺮ اﻓﻘﻬـﻰ -

 

‫ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﺎى ﺧﺎﻟﻰ او را در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭘﺮ ﻛﻨﺪ.

 

‫در ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰﻫﺎﻳﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮﻣﺴﺎﺋﻞ اﺧﻼﻗﻰ را ﻣﻄـﺮح ﻣـﻰﻛـﺮد. در ﺳـﺨﻨﺎﻧﺶ ﻫﻤـﻮاره ﻋـﺸﻖ ﺑـﻪ اﻣـﺎم

 

‫ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﻗﻄﻌﻪ از زﻳﺎرت ﻋﺎﺷﻮرا را زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ* أﻧّﻰ ﺳِﻠﻢ‪ ﻟﻤﻦ

 

‫ﺳﺎﻟﻤﻜﻢ و ﺣﺮب‪ ﻟﻤﻦ ﺣﺎر‪ﺑﻜﻢ.*

 

‫ﺧﻮدش ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻮه اﺳﺘﻮار ﺑﻮد و دﻳﮕﺮان را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد. ﻫﺮﺟـﺎ ﻛـﻪ اﺣـﺴﺎس ﻣـﻰﻛـﺮد

 

‫دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ ﺑﻪ آنﻫﺎ روﺣﻴ‪ﻪ ﻣﻰداد. ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ او را ﺑﺎ اﺧـﻼصﺗـﺮﻳﻦ

 

‫اﻓﺮاد ﻣﻰداﻧﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﺣﺘّﻰ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﻃﻮرى رﻓﺘﺎر ﻛﻨﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﺪاﻧﻨﺪ و ﺑﻔﻬﻤﻨـﺪ او ﻓـﺮدى

 

‫ﻻﻳﻖ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان اﺳﺖ.« ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﻌﻠﻮﻟﻴ‪ﺘﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ از ﻫﻤﻪى اﻓﺮاد ﻓﻌ‪ﺎلﺗﺮ ﺑﻮد و از

 

‫اﻧﺠﺎم ﻫﻴﭻ ﻛﺎر و ﺧﺪﻣﺘﻰﻓﺮوﮔﺬار ﻧﺒﻮد.

 

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻰ او ﭘﻰ ﺑﺒـﺮد. ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪهى

 

‫ﮔﺮدان ﺑﻮد، ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﺶﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ ﻗﺎﻃﻊ ﺑـﻮد، ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮات دﻳﮕـﺮان ﻧﻴـﺰ

 

‫ﻫﻤﻮاره ﺗﻮﺟ‪ﻪ داﺷﺖ و در اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎ از ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﻧﻈﺮﺧﻮاﻫﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦﻫﺎ ﺣﺎﻛﻰ از ﺗﻮاﺿﻊ او ﺑﻮد.

 

‫آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﺮاى ﺟﻤﻊ آورى ﻛﻤﻚﻫﺎى ﻣﺎﻟﻰ ﺑﺮاى ﺟﺒﻬـﻪ ﺗـﻼش ﺑـﺴﻴﺎرى

 

‫ﻛﺮد و ﺣﺘّﻰ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن را ﻫﻢ ﻓﺮوﺧﺖ و ﭘﻮل آن را ﺑﻪ ﻛﻤﻚﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺟﻤـﻊ ﻛـﺮده ﺑـﻮد اﺿـﺎﻓﻪ

 

‫ﻛﺮد و در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻋﺘﺮاض ﭘﺪر ﭘﺎﺳﺦ داد: ﻣﻦ ﺑﺮاى ﺟﺒﻬﻪ ﻫﺮﻛﺎرى ﻣﻰﻛﻨﻢ.

 

‫رﻓﺘﺎر ﻫﻤﺴﺮش ﻧﻴﺰ اﻳﻦﺑﺎر ﺑﺎ دﻓﻌﺎت ﻗﺒﻞ ﻓﺮق داﺷﺖ. اﺻﻼً راﺿﻰ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﻣﺠﻴﺪ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﻧﻤـﻰﺷـﺪ

 

‫ﺣﺘّﻰ ﺑﻠﻴﻂ ﻋﺰﻳﻤﺖ اﻳﺸﺎن را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻊ رﻓﺘﻦ او ﺷﻮد.

 

‫ﭘﺪرش آﺧﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮهاى را ﻛﻪ از او ﺑﻪ ﻳﺎد دارد اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺑﺎر آﺧﺮى ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ: ﺑـﺲ

 

‫اﺳﺖ. دﻳﮕﺮ ﻧﺮو. ﺑﻪﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ: اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺑﺮاى دﻫﻪى ﻓﺠﺮ ﺑﺮوم و ﭘﺲ از آن دﻳﮕـﺮ ﻧﺨـﻮاﻫﻢ

 

‫رﻓﺖ. ﺑﺮﻣﻰﮔﺮدم و ﻫﻤﺴﺮم را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام ﻣﻰآورم. ﻣﻦ آن ﺟﺎ ﻛﺎرﻫـﺎى ﻧﻴﻤـﻪ ﺗﻤـﺎﻣﻰ دارم ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ

 

‫ﺗﻤﺎﻣﺸﺎن ﻛﻨﻢ. و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎ اﺻﺮار زﻳﺎد ﺑﻠﻴﻂ را از ﻫﻤﺴﺮش ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ. ﻫﻤـﺴﺮش ﺑـﻪ ﺷـﺪ‪ت

 

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺮادرش درﺑﺎره ى آن روز ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:

 

‫آن روز دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻫﻤﺴﺮش ﺧﻴﻠﻰ ﺳﻮﺧﺖ. ﺷﺎﻳﺪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺟﺎى ﻣﺠﻴﺪ ﺑﻮدم، ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ ﻛـﻪ ﻧـﺮوم.

 

‫آن روز ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﺧﺎﻧﻤﺶ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺑﻘﻴ‪ﻪ اﺻﺮار ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ، ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻰرود. اﻣ‪ﺎ اﻧﮕﺎر ﻫﻢ

 

‫ﺧﻮدش و ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻤﺶ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪﻛﻪ اﻳﻦ رﻓﺘﻦ ﭼﻪ رﻓﺘﻨﻰ اﺳﺖ.

 

‫در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت روﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ ﮔﻔﺖ: اﻣﺸﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺮوﻳﻢﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﻬﻤ‪ﻰ اﻧﺠﺎم

 

‫دﻫﻴﻢ. ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ. اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ. ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﺎﺳﺖ. ﻓﻘﻂ ﻛﺎﻓﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺷـﻤﺎ

 

‫روﺣﻴ‪ﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ.« ﺳﭙﺲ ﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎدت ﺑﻪ ﺟﺎ آورد و رو ﺑﻪﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ و روﺣﺎﻧﻰ ﮔﺮدان ﻛﺮد

 

‫و ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮﻫﻢ ﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎدت ﻛﻨﻴﺪ. ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﻣﺸﺐ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ.« ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت در ﺷﺒﻰ ﺳﺮد

 

‫و ﺑﺮﻓﻰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰﺧﻮد او آﻏﺎز ﺷﺪ و او ﺑﺎ ﻋﺼﺎ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد. در ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺎ

 

‫ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاى ﺻﻔﻴﺮ ﺧﻤﭙﺎره، ﻣﻌﺎوﻧﺶ را از ﺑﺎﻻى ﺧـﺎﻛﺮﻳﺰ ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﻛـﺸﻴﺪ و در ﻧﺘﻴﺠـﻪ ﺧـﻮدش ﻣـﻮرد

 

‫اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﺧﻮرده ﺑﻮد اﻣ‪ﺎ او ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ آراﻣﺸﻰ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼ‪ﻮر ﻣﻰﮔﻔـﺖ: ﭼﻴـﺰى ﻧﻴـﺴﺖ.

 

‫اﮔﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﻃﻮرى ﻧﻤﻰﺷﻮد. وﻗﺘﻰ او را ﺳﻮار ﺑﺮ ﺑﺮاﻧﻜﺎر ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ، ﺧﻨﺪهﻛﻨﺎن ﺑﺮاى ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ دﺳـﺖ

 

‫ﺗﻜﺎن ﻣﻰداد و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدﺗﻴﻦ را زﻳﺮﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻰﻛﺮد، ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑـﺴﺖ و ﺑـﻪ

 

‫دﻳﺪار ﻣﻌﺒﻮد ﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫آن ﺷﺐ و در ﻫﻤﺎن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻳﻌﻨﻰ در 3 ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1366، دو رزﻣﻨـﺪهى دﻳﮕـﺮى ﻛـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﻓﻘﻬﻰ ﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﻓﻘﻬﻰ در وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪاش، ﺷﻬﺎدت را اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰﻛﻨﺪ:

 

‫ﺷﻬﺎدت ﻳﻚ ﻗﺼ‪ﻪ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ. ﺷﻬﺎدت ﺷﻌﺎر ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪﺷـﻌﻮر اﺳـﺖ. ﺷـﻬﺎدت

 

‫ﺑﺎﺧﺘﻦ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﺮوزى اﺳﺖ. ﺷﻬﺎدت اﻧﺘﺨﺎﺑﻰ ﺣﻘﻴﻘﻰ اﺳﺖ. از ﺗﻤﺎم ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺧـﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ ﭼـﻪ در

 

‫ﺟﺒﻬﻪ و ﭼﻪ در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ اﺳﻼم و اﻣﺎم را ﻳﺎرى دﻫﻴﺪ. ﭼﻪ ﺑﺎ ﺧﻮن و ﭼﻪ ﺑﺎ ﺑـﺬل ﻣـﺎل، دﻳـﻦ ﺧـﻮد را

 

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺳﻼم ادا ﻛﻨﻴﺪﺗﺎ در آن دﻧﻴﺎ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﻳﺪ.

 

‫ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎﻛﺶ را ﺑﻨﺎ ﺑﻪ وﺻﻴ‪ﺖ ﺧﻮدش در ﺑﻬﺸﺖ اﻣﺎم ﺻﺎدق(ع)، در ﻓﺮﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدﻧﺪ.