زندگینامه سردار شهید نورالله کاظمیان

ﻧﻮراﻟﻠّﻪ ﻛﺎﻇﻤﻴﺎن - ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ -در ﺗﺎرﻳﺦ ﻳﻜﻢ ﻣﺮداد ﻣﺎه 1331،در روﺳﺘﺎى رادﻛـﺎن
از ﺗﻮاﺑﻊ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﭼﻨﺎران ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ.
ﻗﺒﻞ از دﺑـﺴﺘﺎن ﺑـﻪﻣﻜﺘﺒﺨﺎﻧـﻪ رﻓـﺖ و ﻗـﺮآن را ﻓﺮاﮔﺮﻓـﺖ و از ﻛـﻮدﻛﻰ ﺑـﻪ ورزش ﻋﻼﻗـﻪ داﺷـﺖ. از
ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﺑﺎرز ﺷﻬﻴﺪ در اﻳﻦ دوران، زود ﺟﻮﺷﻰ او ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦﺻﻔﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰ ﺷﺪ دوﺳـﺘﺎن زﻳـﺎدى
داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺴﻴﺎرى را ﺷﻴﻔﺘﻪ اﺧﻼق ﺧﻮد ﻛﺮده ﺑﻮد. ﺳﺎل اول اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪ ﻛﻤـﺎلاﻟﻤﻠـﻚ و
ﺳﺎﻟﻬﺎى ﺑﻌﺪ را در ﻣﺪرﺳﻪ 15 ﺑﻬﻤﻦ ﮔﺬراﻧﺪ. ﺑﺮاى اداﻣﻪﺗﺤﺼﻴﻞ وارد دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺟﻠﻴﻞ ﻧﺼﻴﺮزاده ﺷﺪ.
در دوران داﻧﺶ آﻣﻮزى ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﭼﺸﻤﮕﻴﺮى در زﻣﻴﻨﻪﻫﺎى ورزﺷﻰ و اﻣﻮر ﻣـﺬﻫﺒﻰ داﺷـﺖ و از ﻧﻈـﺮ
اﺧﻼﻗﻰ ﺑﺮاى ﺷﺎﮔﺮدان اﻟﮕﻮ ﺑﻮد. ﻧﻮراﷲ در ﺗﻴﻤﻬﺎى ﻣﻨﺘﺨﺐ آﻣﻮزﺷﮕﺎهﻫﺎ در رﺷﺘﻪﻫﺎى واﻟﻴﺒﺎل، ﻫﻨـﺪﺑﺎل،
ﻓﻮﺗﺒﺎل و دو و ﻣﻴﺪاﻧﻰﺣﻀﻮرى ﻓﻌﺎل داﺷﺖ. ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﺳﺘﻌﺪاد ﻓﺮاوان در رﺷـﺘﻪ ﻫـﺎﻛﻰ، در اﻳـﻦ رﺷـﺘﻪ
ﻣﺸﻐﻮل ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﺷﺪ. ﺑﻴﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎى 1349-1351، ﻋﻀﻮ ﺗـﻴﻢ ﻫـﺎﻛﻰ اﺳـﺘﺎن ﺧﺮاﺳـﺎن ﺑـﻮد و در ﺳـﺎل
1352ﻋﻀﻮ ﺗﻴﻢ ﻣﻠّﻰ ﻫﺎﻛﻰ اﻳﺮان ﺷﺪ و در ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت آﺳﻴﺎﻳﻰ ﺳﺎل 1353 - ﻛﻪ در ﺗﻬﺮان ﺑﺮﮔﺰار ﺷـﺪ -
ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد.
ﭘﺲ از اﺧﺬ دﻳﭙﻠﻢ در ﺳﺎل 1354،ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎزى رﻓﺖ و در ﭘﺎدﮔﺎن ﻣـﺸﻬﺪ در اﻣـﺮ آﮔـﺎه ﻛـﺮدن و اﻳﺠـﺎد
زﻣﻴﻨﻪ روﺷﻨﻔﻜﺮى ﺳﺮﺑﺎزان، ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺰاﻳﻰ داﺷﺖ و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳـﻦ از ورزش ﻧﻴـﺰ ﻏﻔﻠـﺖ ﻧﻤـﻰ ﻛـﺮد، ﺑـﻪ
ﻃﻮرى ﻛﻪ در دوران ﺳﺮﺑﺎزى در ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ »دو ﻣﻮاﻧﻊ ﺑﺎ ﺗﺠﻬﻴﺰات« ﺑﻴﻦ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻧﺨﺴﺖ
دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ و در ﺳﻄﺢﻛﺸﻮر ﻣﻘﺎم ﺳﻮم را ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص داد.
ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻨﻪ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻛﻪ در وﺟﻮدش ﻣﺘﺒﻠﻮر ﺑﻮد، در ﭘﺎﻳﮕﺎهﻫـﺎى ﻣـﺴﺎﺟﺪ اﻣـﺎم
ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﻰ(ع) و ﻛﺮاﻣﺖ - ﻛﻪ زﻳﺮ ﻧﻈـﺮ روﺣﺎﻧﻴـﺖ ﻣﺒـﺎرز اداره ﻣـﻰﺷـﺪ - ﻣـﺸﻐﻮل ﻓﻌﺎﻟﻴـﺖ ﺷـﺪ و
ﻓﻌﺎلﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮد در ﭘﺨﺶ ﭘﻴﺎﻣﻬﺎ و اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره) ﺑﻮد. ﺑـﺮادر ﺷـﻬﻴﺪ درﺑـﺎره اﻳـﻦ
دوره ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روز ﻗﺒﻞ از ورود اﻣﺎم(ره) ﺑﻪ اﻳﺮان، ﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮاى اﺳـﺘﻘﺒﺎل از اﻣـﺎم ﺑـﻪ ﺗﻬـﺮان
ﺑﺮوم. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﻌﻰ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺧﻄﺮات اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻪ وى ﮔﻮﺷﺰد ﻛﺮدﻳﻢ، ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑـﺎ دوﺳـﺘﺎﻧﺶ
ﻋﺎزم ﺗﻬﺮان ﺷﺪ.
ﭘﺲ از اﺧﺬ دﻳﭙﻠﻢ و ﮔﺬراﻧﺪن دوران ﺳﺮﺑﺎزى - از آﻧﺠﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎﻇﻤﻴﺎن ورزش را ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ
ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﺪف اﻟﻬﻰ ﺧﻮد - ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺟﺴﻤﻰ و روﺣﻰ ﻧﺴﻞ آﻳﻨﺪه ﻣﻰداﻧـﺴﺖ - در ﻛـﺴﻮت
ﻣﺮﺑﻰ ورزش ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ آﻣﻮزش و ﭘﺮورش در آﻣﺪ.
ﺑﺎ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻧﻘﻼب، ﺑﺮاى ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻣﺮدﻣﻰ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪﺑﻪ اﺑﺘﻜﺎر ﻋﻤﻞ و ﻧﻈﻢ ﺧﺎﺻﻰ ﻛﻪ در
ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ داﺷﺖ، در ﻛﻤﻴﺘﻪ - ﻛﻪ ﻧﻬﺎدى ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﻣﺘﻦ ﺗﻮدهﻫﺎى ﻣﺮدم ﺑﻮد - ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴـﺖﭘﺮداﺧـﺖ و
در ﻫﺮ ﻛﺎرى ﭘﻴﺸﻘﺪم ﺑﻮد. ﺣﺘﻰ در ﺑﻨﻴﺎن ﮔﺬارى ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳـﺪاران اﻧﻘـﻼب اﺳـﻼﻣﻰ در ﻣـﺸﻬﺪ ﻣﻘـﺪس
ﻧﻘﺶ ﻣﺆﺛّﺮى داﺷﺖ و ﻳﻜﻰ از ﺑﺎزوﻫﺎى ﭘﺮﺗﻮان ﺳﭙﺎه ﺑﻮد.
ﺷﻬﻴﺪ، زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﻘﺪس ﭘﺎﺳﺪارى را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻮد و ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻟﺒﺎس ﺣﺮﻣـﺖ ﻗﺎﻳـﻞ
ﺑﻮد. اﻧﺠﺎم دادن ﻫﺮﻋﻤﻞ و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻰ را زﻳﺒﻨﺪه اﻳﻦ ﻟﺒـﺎس ﻧﻤـﻰداﻧـﺴﺖ و ارزﺷـﺶ را ﻣﻌـﺎدل
ﻟﺒﺎس روﺣﺎﻧﻴﺖ ﻣﻰداﻧﺴﺖ.
او در ﺳﺎل 1359 ﺑﺎﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮﺿﻴﻪ ﺟﻼﻟﻰﻃﻠﺐ ازدواج ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺪت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آﻧﻬﺎ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻮد.
ﺛﻤﺮه اﻳﻦ ازدواج دو دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎى ﻣﻬﺪﻳﻪ و ﺷﻴﻤﺎ اﺳﺖ. ﻛﻪ ﻣﻬﺪﻳﻪ در ﺳﺎل 1361 و ﺷـﻴﻤﺎ در ﺳـﺎل
1365 ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻧﺪ. ازدواج ﺷﻬﻴﺪ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻏﺎﺋﻠﻪ ﮔﻨﺒﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷـﻬﻴﺪ از ﻫﻤـﺎن روزﻫـﺎى اول ازدواج
ﻋﺎزم ﻣﻨﺎﻃﻖ درﮔﻴﺮى ﺷﺪ.
ﺑﺮاى اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ. او ﺷﺮﻛﺖ در ﺟﻨﮓ را ﻳﻚ وﻇﻴﻔﻪ دﻳﻨـﻰ،
ﻣﺬﻫﺒﻰ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ. در آﻏﺎز ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان »ﺷﻜﺎرﭼﻰ ﺗﺎﻧﻚ« ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وﺟـﺐ
ﺑﻪ وﺟﺐ اﻳﻦ ﻛﺸﻮر اﺳﻼﻣﻰﻋﺸﻖ ﻣﻰورزﻳﺪ، ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑـﺎ ﺷـﺮوع ﻓﺘﻨـﻪ ﺗﻮﺳـﻂ اﺳـﺘﻜﺒﺎر ﺟﻬـﺎﻧﻰ در
ﻛﺮدﺳﺘﺎن، از ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰﺑﻮد ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﻫﻤﺮزﻣﺶ ﺷﻬﻴﺪ ﭼﻤﺮان، ﺑﺮاى ﻣﺒﺎرزه ﺳﺮ از ﭘﺎ ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺧﺖ.
ﺳﻤﺘﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﺟﻤﻠﻪ: ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻌﻠﻢ، ﻣﺴﺌﻮل ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﺪﻧﻰ آﻣﻮزﺷﮕﺎهﻫﺎى ﻧﺎﺣﻴﻪ 3 ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺎ
ﺣﻔﻆ ﺳﻤﺖ و ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﺳﺘﺎد ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﺟﻨﮓ را در آﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﺧﺮاﺳﺎن ﻋﻬﺪه دار ﺷﺪ. ﻣﺪﺗﻰ ﻧﻴـﺰ
ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺳﭙﺎه ﻣﺴﺘﻘﺮ در ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ. ﻣﺪﺗﻰ در ﺳﺘﺎد ﻣﺒـﺎرزه ﺑـﺎ ﻣـﻮاد
ﻣﺨﺪر ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻣﻰﻛﺮد. در ﺗﻴﭗ اﻣﺎم ﺻﺎدق(ع) ﻧﻴﺰ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد و در ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ آن ﻧﻘـﺶ داﺷـﺖ و
ﻫﻤﺮاه آن ﺗﻴﭗ، در ﭼﻨﺪﻳﻦﻋﻤﻠﻴﺎت ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. در آﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﺑـﺎ ﻋﻨـﻮان ﻣﻌﺎوﻧـﺖ ﺟﻨـﮓ
ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ زﻳﺎدى در ﺧﺼﻮص ﺟﺬب و اﻋﺰام ﻧﻴﺮو ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻪ داﺷـﺖ. در زﻣﻴﻨـﻪ ﺗﻬﻴـﻪ اﻣﻜﺎﻧـﺎت ﺗﺤـﺼﻴﻠﻰ
رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﻣﻨﻄﻘﻪﺑﺴﻴﺎر ﺗﻼش ﻣﻰﻛﺮد.
ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎ روح او را اﻗﻨﺎع ﻧﻤﻰﻛﺮد، ﻟﺬا ﻋﺰم ﺑﺎزﮔـﺸﺖ ﺑـﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻛـﺮد. ﻣـﺴﺌﻮﻻن آﻣـﻮزش و
ﭘﺮورش اﺻﺮار داﺷﺘﻨﺪﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ از اﻋﺰام او ﺷﻮﻧﺪ، ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ وﺟﻮدش ﺑﺮاى ﺗﺮﻏﻴـﺐ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ و
اﻋﺰام آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﺑﺴﻴﺎر ﺿﺮورى اﺳﺖ و اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻰ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻣﺎﻧـﺪن ﺷـﺪ ﻛـﻪ اﺟـﺎزه دﻫﻨـﺪ در
ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ. در ﺳﺘﺎد ﺟﻨﮓ ﺧﺮاﺳﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد. ﻧﻮراﷲ، ﻣـﺴﺌﻮل ﭘﺎدﮔـﺎن
92 زرﻫﻰ اﻫﻮاز ﻧﻴﺰ ﺑﻮد.
او ﺗﺎﺑﻊ ﻣﺤﺾ وﻻﻳﺖ ﺑﻮد. آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ وﻻﻳﺖ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻣﻰﻛﺮد، ﭘﻴﺮو ﺑـﻰﭼـﻮن و ﭼـﺮاى آن ﺑـﻮد. ﻫﻤـﺴﺮ
ﺷﻬﻴﺪ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از آﺧﺮﻳﻦ اﻋﺰاﻣﺶ ﺑﺮاى ﺧﺮﻳﺪ ﻋﺮوﺳﻰ ﻳﻜﻰ از اﻗـﻮام ﺑـﻪ ﺑـﺎزار رﻓﺘـﻪ
ﺑﻮدﻳﻢ. دﻟﺸﻮره ﻋﺠﻴﺒﻰ داﺷﺘﻢ. ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻛﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ، ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻪ اداره رﻓﺖ، ﺣﺪود ﻳﺎزده ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ
ﺑﺎزﮔﺸﺖ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻦﻛﻪﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ او اﻓﺘﺎد ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوى؟ ﮔﻔﺖ: از ﻛﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪى؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﻣﻦ اﻟﻬﺎم ﺷﺪه و اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدم: ﻧﻤﻰﮔﺬارم ﺑﺮوى. ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎﺷـﺪ از روى ﺟﻨـﺎزه ﺗـﻮ و دو
ﻓﺮزﻧﺪم ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ. ﭘﺪرم آﻧﺠﺎ ﺑـﻮد ﮔﻔـﺖ: ﺑﮕـﺬار راﺣـﺖ ﺑﺎﺷـﺪ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﺻﺒﺮ ﻛﻦ، ﺻﺒﺢﺑﺮو. ﮔﻔﺖ: اﻣﺮ وﻟﻰ ﻓﻘﻴﻪ اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ اﻵن ﺑﺮوم. ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻛـﺮد و
ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ از ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﺗﻠﻔﻦ زد. ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ اﻣﺸﺐ در ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﭼﺮا در ﻣﻨﺰل
ﻧﻤﺎﻧﺪﻳﺪ؟ ﮔﻔﺖ: وﻻﻳﺖ اﻣﺮ ﺣﺮﻛﺖ و ﻫﺠﺮت ﻣﺮا ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ اﻣﺸﺐ ﺧﺎﻧﻪام را ﺗﺮك ﻣﻰﻛﺮدم. ﻣﻦ
اﮔﺮ در ﻣﻨﺰل ﻣﻰﻣﺎﻧﺪم ﺑﺮاى ﺧﻮدم ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم وﻟﻰ از ﻟﺤﻈﻪاى ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛـﺮدم ﺣـﺮﻛﺘﻢ ﺑـﺮاى
ﺧﺪا ﺑﻮده اﺳﺖ.
ﻓﺮدى ﻣﻘﺎوم و ﺑﺮﺧﻮردش ﻣﺘﻴﻦ و ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﺑﺮادرش - ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ ﻛﺎﻇﻤﻴﺎن - ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ، ﻧﻮراﷲ در
ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺮاى اﻧﺘﻘﺎل ﭘﻴﻜﺮ ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻮر ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ رﻓﺖ و ﭘﻴﻜﺮ ﺑﺮادرش را ﺑـﻪ ﻣـﺸﻬﺪ اﻧﺘﻘـﺎل داد.
روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻣﺪ و ﻣﻮﺿﻮع ﺷﻬﺎدت ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ را ﻋﻨﻮان ﻛـﺮد و ﺑـﺎ ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﮔﻔـﺖ: ﻋﻠﻴﺮﺿـﺎ را داﻣـﺎد
ﻛﺮدﻳﻢ. او ب ﻣﺘﺎﻧﺖ و ﺻﺒﺮى ﺑﺎور ﻧﻜﺮدﻧﻰ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮاده داد.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﻦ اواﺧﺮ ﺧﻮاﺑﻬﺎى ﻋجیبی ﻣﻰدﻳﺪم، ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن،
دﺧﺘﺮم ﺧﻮاب دﻳﺪ، ﭘﺪرش ﻛﺒﻮﺗﺮى ﺷﺪه و ﭘﺮواز ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺑﺎ اﻳﻦ ﺧﻮاب ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛـﻪ ﺑـﻪ زودى ﺷـﻬﺎدت
ﻫﻤﺴﺮم ﻓﺮا ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ.
دﺧﺘﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻬﺪﻳﻪﻛﺎﻇﻤﻴﺎن - از آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﺑﺎ ﭘﺪرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در آﺧـﺮﻳﻦ دﻳـﺪار، ﺷـﺐ وداع
ﻳﺎدم ﻣﻰآﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻰﺗﺎﺑﻰﻣﻰﻛﺮدم. اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ اﻟﻬﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘـﺪرم دﻳﮕـﺮ ﺑـﺎز ﻧﻤـﻰﮔـﺮدد. او ﺑـﺎ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻣﻬﺪﻳﻪ، ﮔﺮﻳﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺧﻮب ﻧﻴـﺴﺖ، اﻳـﻦ دﻓﻌـﻪ ﻛـﻪ ﺑﻴـﺎﻳﻢ ﺑﺮاﻳـﺖ ﻳـﻚ
ﻋﺮوﺳﻚ ﻣﻰآورم و ﻗﻮل ﻣﻰدﻫﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوم.
ﻧﻮراﷲ ﻛﺎﻇﻤﻴﺎن در 23 دى 1365 در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻛﺮﺑﻼى 5 - ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﭘـﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ رزﻣـﻰ
ﻣﺤﻮر ﻣﻘﺪاد ﺑﻮد -در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﻜﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ از ﻧﺤﻮه ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺗﺎ ﻳﻚ ﺳﺎل ﻣﻦ از ﻧﺤﻮه ﺷﻬﺎدت او ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. از ﻫﺮ
ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺳﺆال ﻣﻰﻛﺮدم ﺟﻮاب درﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻰداد و ﺑﺮاﻳﻢ در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤـﻰﻛـﺮد، ﺗـﺎ
اﻳﻨﻜﻪ ﺷﺒﻰ ﺷﻬﻴﺪ را در ﺧﻮاب دﻳﺪم ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻰ ﺑـﺪاﻧﻰ ﭼﻄـﻮر ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت
رﺳﻴﺪه ام؟ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺧﻮرد و ﻣﺠﺮوح ﺷﺪم و در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن روح از ﺑـﺪﻧﻢ ﺧـﺎرج ﺷـﺪ. ﻣـﻦ
دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ روﺣﻢ آزاد ﺷﻮد. ﭼﻨﺪى ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ را دﻳﺪم و ﺧـﻮاﺑﻢ را ﺑـﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳـﻒ
ﻛﺮدم، اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ: واﻗﻌﻴﺖ دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ.
{ﺷﻬﻴﺪ در ﻓﺮازى از وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪاش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺑﺮ آﻧﭽﻪ داد و آﻧﭽﻪ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣـﺎ ﻫﻤـﻪ
اﻣﺎﻧﺖ ﺧﺪاﻳﻴﻢ ﺑﺮ روى زﻣﻴﻦ. ﻣﻌﺒﻮدا، دل ﺑﻪ ﻟﻄﻒ و ﻛﺮﻣﺖ ﺑﺴﺘﻪام؛ ﺑﺮ ﻣﺎ رﺣﻢ ﻛﻦ و ﻣﺎ را ﻟﺤﻈﻪاى ﺑـﻪ
ﺧﻮد واﻣﮕﺬار.}
ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬﺮ ﺷﻬﻴﺪ در ﺻﺤﻦ آزادى در ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)