زندگینامه شهید ابوالقاسم اسماعیل زاده
اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞزاده - ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ - در ﺗﺎرﻳﺦ دوازدﻫﻢ ﺗﻴﺮﻣﺎه 1341 در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑﺎد ﺑﻪ دﻧﻴﺎ
آﻣﺪ. وى در ﺧﺎﻧﻮادهاى ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﻣﺘﺪﻳﻦ و ﻛﺸﺎورز ﺑﺰرگ ﺷـﺪ. ﭘـﺪرش در ﻣـﻮرد رﻓﺘـﺎر او اﻳـﻦ ﭼﻨـﻴﻦ
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: رﻓﺘﺎرش ﺑﺎﺳﺎﻳﺮ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﺗﻔﺎوت داﺷﺖ؛ اﺧﻼق ﻧﻴﻜﻮ و ﺻﺒﺮ زﻳﺎدى داﺷﺖ.
اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﺳﺎل 1347 در دﺑﺴﺘﺎن ﻣﻈﻔّﺮ و دوران راﻫﻨﻤـﺎﻳﻰ را در ﺳـﺎل 1355 در
ﻣﺪرﺳﻪى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﺧﻮاﺟﻪﻧﺼﻴﺮاﻟﺪﻳﻦ ﻃﻮﺳﻰ ﺑـﻪ ﭘﺎﻳـﺎن ﺑـﺮد و ﺳـﭙﺲ در رﺷـﺘﻪى ﻋﻠـﻮم ﺗﺠﺮﺑـﻰ در
دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن دﻛﺘﺮ ﻋﻠﻰﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ﮔﻨﺎﺑﺎد ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ.
در اﻳﺎم ﻓﺮاﻏﺖ ﻛﺎرﮔﺮى ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺨﺎرج ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺧﻮد را درآورد. در ﺳـﻪ ﻣـﺎه ﺗﻌﻄﻴﻠـﻰ ﺑـﺮاى
ﻛﺎرﮔﺮى ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻰرﻓﺖ.
ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻛﺘﺎبﻫﺎى دﻳﻨﻰ و ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد. ﻧﻮﺟﻮاﻧﻰ ﭘـﺮ ﺟﻨـﺐ و ﺟـﻮش و اﻫـﻞ
ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺑﻮد و در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻴﺮ و ﻋﺎماﻟﻤﻨﻔﻌﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.
ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﺪﻳﻦ و ﻣﺬﻫﺒﻰ و از ﻧﻈﺮ اﺧﻼﻗـﻰ ﻓـﺮدى ﻧﻤﻮﻧـﻪ و رﻓﺘـﺎرش ﻣﺆدﺑﺎﻧـﻪ ﺑـﻮد و ﺑـﻪ ﻫﻤـﻪ اﺣﺘـﺮام
ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦﻣﻮرد رﻧﺠﺸﻰ از او ﻧﺪﻳﺪ. ﺑـﻪ اﻓـﺮاد ﻣﺘـﺪﻳﻦ و ﻣـﺬﻫﺒﻰ ﻧﻴـﺰ ﻋﻼﻗـﻪ
داﺷﺖ.
ﺑﺎ ﺷﺮوع اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰﺟﺰو ﭘﻴﺸﺘﺎزان ﺗﻤﺎم راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺑﻮد. ﺑﻌـﺪ از اﺗﻤـﺎم دوره ى ﺗﺤـﺼﻴﻞ و اﺧـﺬ
ﻣﺪرك دﻳﭙﻠﻢ وارد ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﮔﻨﺎﺑﺎد ﺷﺪ.
اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ زاده در 18 ﺳﺎﻟﮕﻰ و دو روز ﺑﻌﺪ از آﻏﺎز ﺟﻨﮕﺒﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺟﻨﮕﻰ اﻋﺰام ﺷﺪ و در ﺗﻤﺎم
دوران ﺟﻨﮓ در ﺟﺒﻬﻪﺣﻀﻮر ﻣﺆﺛّﺮى داﺷﺖ.
در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺪﺗﻰ ﻣﺴﺌﻮل ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺪﺧﺖ، ﻛﺎﺧﻚ و واﺣﺪ ﺑﺴﻴﺞ ﮔﻨﺎﺑﺎد ﺑﻮد و ﺳﺎزﻣﺎن دﻫﻰ ﻧﻴﺮوﻫﺎ را
ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ. ﻣﺪﺗﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺎدﮔﺎن ﻗﺪس ﺑﻪ آﻣﻮزش ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.
در اﺑﺘﺪاى ﺟﻨﮓ ﻣﺪﺗﻰ ﻣﺴﺌﻮل ﮔﺮوﻫﺎن ﮔﺮدان ﻧﺼﺮاﻟﻠّﻪ ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ از وارد ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮ وﻳﮋهى
ﺷﻬﺪا، ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰﮔﺮدان اﻣﺎم ﺻﺎدق(ع)ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪ.
در ﻳﻜﻰ از ﻣﺮﺧّﺼﻰﻫﺎﻛﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﻪ او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ازدواج داده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﺷـﺮط ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻳﻜـﻰ از
ﺑﺴﺘﮕﺎن ﺷﻬﺪا ﻳﺎ ﺟﺎﻧﺒﺎزان ﺑﺎﺷﺪ، ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻮد و در 21 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺘﻮل ﺧﻮاﺟﻪ رﺿـﺎ ﺷـﻬﺮى - ﻛـﻪ
ﺧﻮاﻫﺮ ﻳﻜﻰ از ﺟﺎﻧﺒﺎزان ﺑﻮد - ازدواج ﻛﺮد. ﺛﻤﺮهى اﻳﻦ ازدواج ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم رﺳﻮل اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ
اول ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1365 ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ از ازدواج دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.
ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺠﺎع ﺑﻮد و در ﻫﻤﻪ ﺣﺎل ﺑﻪ اﻣﺎم ﻋﺸﻖ ﻣﻰورزﻳـﺪ. ﺑـﻪ آﻳـﺖ اﻟﻠّـﻪ ﺧﺎﻣﻨـﻪاى و ﺣﺠـﺖ اﻷﺳـﻼم
رﻓﺴﻨﺠﺎﻧﻰ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰﻫﺎى اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ دﻗّﺖ ﮔﻮش ﻣﻰداد.
ﻫﻤﺴﺮ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در اﻳﺎم ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﺮﺗﺒﺎً در ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺑﻮد و در ﺟﻬﺖ ﺗﺒﻠﻴﻎ و اﻋﺰام ﻧﻴﺮو ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ
ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد. ﮔﺎﻫﻰ اوﻗـﺎت ﺗـﺬﻛّﺮ ﻣـﻰدادم ﻛـﻪ ﺷـﻤﺎ در ﻣﺮﺧّـﺼﻰ ﻫـﺴﺘﻴﺪ،
ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻰ ﻧﺪارﻳﺪ. وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪﺑﺎ وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ.
ﺑﺮادرش - ﻣﻬﺪى اﺳﻤﺎﻋﻴﻞزاده - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺘﻮاﺿﻊ و ﻓﺮوﺗﻦ ﺑﻮد و ﺑﻪ زﻳﺮ دﺳﺘﺎن ﺧـﻮد
ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ رﻓﺘﺎر ﻣﻰﻛﺮد. اﺻﻼً اﻫﻞ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻧﺒﻮد. ﺗﺎ زﻣﺎن ﺷﻬﺎدت ﻛﺴﻰ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺖ ﻛﻪ او ﭼﻪ ﻛﺎره
اﺳﺖ. ﻫﺮ وﻗﺖ از او ﺳﺆال ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺎره اﺳﺖ؟ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺟﺎرو ﻛﺶ ﺳﭙﺎﻫﻢ و در ﺟﺒﻬـﻪ ﻳـﻚ
رزﻣﻨﺪه ى ﻋﺎدى. ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎﻳﺶ ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ.
ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﺷﺐ در ﺣﻴﻦ آﻣـﻮزش در ﭘﺎدﮔـﺎن ﻗـﺪس، ﺑـﺎ ﺻـﺪاى زﻣﺰﻣـﻪ
وﮔﺮﻳﻪى ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم. وﻗﺘﻰ دﻗّﺖ ﻛﺮدم دﻳﺪم ﺷﻬﻴﺪ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ زاده ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻮاﺿﻌﻰ دارد ﺑﺎ
ﺧﺪاى ﺧﻮﻳﺶ رازوﻧﻴﺎز ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ؛ ﻣﻦ ﻣﺪﺗّﻰ او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم اﻣﺎ او ﻣﺘﻮﺟﻪﻣﻦ ﻧـﺸﺪ.
ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻮدش را ﺳﺎﺧﺘﻪﺑﻮد و 8 ﺳﺎل در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺧﺪاﺑﻮد و در آﺧﺮﻳﻦ روزﻫﺎى ﺟﻨﮓ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣـﺰدش
را داد. او ﻫﻤﻴﺸﻪ آرزوى ﺷﻬﺎدت داﺷﺖ.
ﺣﺴﻴﻦ زرﻧﮋاد - ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪى 598 از ﻃﺮف ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ
اﻳﺮان ﻗﺒﻮل ﺷﺪ، اﻳﺸﺎن در اﺗﺎق ﮔﺮدان ﺧﻴﻠﻰ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد و ﻣﻰ ﮔﻔﺖ: ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺷـﺪ و ﺑـﻪ آرزوﻳﻤـﺎن
ﻧﺮﺳﻴﺪﻳﻢ.
اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ زاده، در ﺗﺎرﻳﺦ 6/5/1367 در اﺳﻼم آﺑﺎد ﻏﺮب و در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﺮﺻﺎد ﺑﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ
ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺷﻜﻢﺑﻪ درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ و در ﺑﻬﺸﺖ ﺷﻬﺪاى ﮔﻨﺎﺑﺎد ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳـﭙﺮده
ﺷﺪ.
{ﺷﻬﻴﺪ در ﺑﺨﺸﻰ از وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﺑﻪ ﭘـﺪر، ﻣـﺎدر و ﻫﻤـﺴﺮ ﺧـﻮد اﻳـﻦ ﭼﻨـﻴﻦﺗﻮﺻـﻴﻪ ﻣـﻰﻛﻨـﺪ:
ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮاﻳﻢ ﮔﺮﻳﻪﻧﻜﻨﻴﺪ ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪ، ﭘﺎره ى ﺟﮕﺮ ﭘﺪر وﻣﺎدر اﺳﺖ. ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ، وﻟﻰ از ﻏﺮﻳﺒﻰ اﻣـﺎم
ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﻫﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﻴﺪ؛ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺮ ﻏﺮﻳﺒﻰ و ﻣﻈﻠﻮم ﺑﻮدن ﺣـﺴﻴﻦ(ع)؛ در آن ﻫﻨﮕـﺎم ﻛـﻪ در
ﻗﺘﻠﮕﺎه ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. ﻣﺎدرم ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ وﻟﻰ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻓﺎﻃﻤﻪى(س) ﭘﻬﻠﻮ ﺷﻜﺴﺘﻪ و ﺑﻪ ﻳﺎد ﺷﻬﻴﺪان اﺳـﻼم
و ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻈﻠﻮﻣﻰ ﺷﻬﻴﺪﺑﻬﺸﺘﻰ. ﻫﻤﺴﺮم ﻣﻰداﻧﻰ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دﻋﺎى ﺣﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤﻪ(س) ﺑـﺮاى ﺷـﻮﻫﺮش -
ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) - اﻳﻦﺑﻮد: ﺧﺪاوﻧﺪا، ﻣﺮگ ﺷﻮﻫﺮم را ﺷﻬﺎدت در راﻫﺖ ﻗﺮار ﺑﺪه.}