رجبعلی آهنی

 

رﺟﺒﻌﻠﻰ آﻫﻨﻰ، ﻓﺮزﻧﺪ دادﺧﺪا در ﺳﻮم ﺗﻴﺮﻣﺎه ﺳﺎل 1334 در روﺳﺘﺎى ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ - از ﺑﺨـﺶ ﻧﻬﺒﻨـﺪان

 

‫ﺑﻴﺮجند - ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ. دوران ﻛﻮدﻛﻰ را در روﺳﺘﺎى ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪش ﺳـﭙﺮى ﻛـﺮد و در ﻫﻤـﻴﻦ روﺳـﺘﺎ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻜﺘﺒﺨﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﻗﺮآن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫در ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﭘﺪر ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد. دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در روﺳـﺘﺎى ﺳـﻠﻄﺎﻧﻰ ﮔﺬراﻧـﺪ و ﺗـﺎ ﻛـﻼس

 

‫ﭘﻨﺠﻢ درس ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮد. ﺗﺎ ﺳﻴﺰده ﺳﺎﻟﮕﻰ در روﺳﺘﺎى ﻣﺤـﻞ ﺗﻮﻟـﺪش ﺑـﻮد و

 

ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﻓﺖ.

 

‫در ﺗﻬﺮان در ﺷﺮﻛﺖ( ﻓﺎردارو) در ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺨﺶ دارو و ﻛﺎرﻫـﺎى ﺑـﺎﻧﻜﻰ ﺑـﻪ ﻣـﺪ‪ت دو ﺳـﺎل ﺑـﻪ ﻛـﺎر

 

‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. در ﺳﺎل 1354 ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎزى رﻓﺖ. ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﺳﺮﺑﺎزى ﺑـﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨـﺪ ﺑﺮﮔـﺸﺖ و در ﺷـﺮﻛﺖ

 

‫ﭘﻰ رﻳﺰ در ﻣﺤﻤ‪ﺪﻳ‪ﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﺣﺪود ﻳﻚ ﺳﺎل ﻛﺎر ﻛﺮد و دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﺗﻬـﺮان رﻓـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﻢزﻣـﺎن ﺑـﺎ

 

‫اوجﮔﻴﺮى اﻧﻘﻼب ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺧﻮد در ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎى اﻧﻘﻼب و ﺗﻈﺎﻫﺮات، ﻫﻤﮕﺎم ﺑـﺎ ﻣـﺮدم ﺗﻬـﺮان

 

‫ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻣﻰﻛﺮد و در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻫﻔﺪه ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻋﻠﻴﻪ رژﻳﻢ ﺷﺎه ﻧﻘﺶ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻰ داﺷﺖ. ﺑﻌـﺪ از آن دوﺑـﺎره ﺑـﻪ

 

‫ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و در ﺗﻈﺎﻫﺮات و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﺮدم را ﺑﺎ رﺷﺎدت رﻫﺒﺮى ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰﺑﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪى در ﺟﻬﺎدﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ

 

‫و ﺑﻌﺪ از آن، ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﺧﻮد را در ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ آﻏﺎز ﻛﺮد و ﭘﺲ از ﻧُﻪ ﻣﺎه ﻛﻪ در

 

‫ﺳﭙﺎه ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻮد، ﺑﺮاى آﻣﻮزش ﺑـﻪ ﻣـﺸﻬﺪ ﻣﻘـﺪ‪س اﻋـﺰام ﺷـﺪ و دوران آﻣﻮزﺷـﻰ ﺧـﻮد را ﺑـﺎ

 

‫ﻣﻮ‪ﻓﻘﻴ‪ﺖﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﭘﺲ از ﭼﻨﺪى داوﻃﻠﺒﺎﻧـﻪ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ اﻋـﺰام

 

‫ﺷﺪ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻋﺰام ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﻬﺒﻨﺪان را ﻋﻬﺪه دار ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣـﺪود ﺷـﺎﻧﺰده

 

‫ﻣﺎه در اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻛﺮد و ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ اوﺿﺎع ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎن داد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻃﺮﻳﻖاﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد و او‪ﻟﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻂّ دﻓـﺎﻋﻰ

 

‫ﻋﺮاق را ﺷﻜﺴﺖ و از ﻣﻴﺪاﻧﻬﺎى وﺳﻴﻊ ﻣﻴﻦ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻪ ﻳﺎرى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل، دﺷﻤﻦ را ﺗـﺎ ﻋﻤـﻖ ﺳـﻰ

 

‫ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮى ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻰ ﻛﺮد. او در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶﺧﻤﭙـﺎره ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪ و

 

‫ﺳﺮﭘﺎﻳﻰ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و ﺑﻌﺪ از ﺷﺶ ﻣﺎه ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ.

 

‫ﺑﺮاى دو‪ﻣﻴﻦ ﺑﺎر در ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻨﺠﻢ اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻧﻴﺮوﻫـﺎى وﻳـﮋه

 

‫ﺧﺮاﺳﺎن را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ و در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد. در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ از

 

‫ﻧﺎﺣﻴﻪ دﺳﺖ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺪاوا ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ. و ﭘﺲ از ده روز ﺑﺮاى ﺑﺎر ﺳﻮ‪م ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﺧﻂ ﺷﻜﻦ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان اﺑﻮذر را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ. در اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ

 

‫از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت - ﺑﺮاى ﺑﺎز ﭘﺲﮔﻴﺮى ﺧﺮّﻣﺸﻬﺮ - ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶﺧﻤﭙـﺎره از ﻧﺎﺣﻴـﻪ ﻛﻤـﺮ ﻣﺠـﺮوح ﻛـﻪ

 

‫دوﺑﺎره ﺑﺮاى ﻣﺪاوا ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ. در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻧﺎم ﮔﺮدان ﺧﻮد را اﺑﻮذر ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد:

 

‫اﺑﻮذر از ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﮕﺎن ﺑﻮد و اﻧﻘﻼب را ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﮕﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ. ﺧـﻮد او و اﻓـﺮاد ﮔـﺮداﻧﺶ ﺑـﺎ ﻋﻨـﻮان

 

‫ﺷﻴﺮﻋﻠﻰ و ﭼﺮﻳﻚ ﺧﻤﻴﻨﻰﻣﻌﺮوف ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﻣﻀﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺎون ﺗﻴﭗ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎى ﻣﺜﻠﺜﻰ ﻋﺮاﻗﻰﻫـﺎ

 

‫ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و ﺑﺮاى ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺧﻪ

 

ﻧﻴﺰ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪﻛﺎﻟﻴﺒﺮ 50 از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻛﻤﺮ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ.

 

‫رﺟﺒﻌﻠﻰ آﻫﻨﻰ در ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ رﻗﻴﻪ ﺑﻬﺮاﻣﻰ ازدواج ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺪ‪ت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آﻧﻬﺎ

 

‫ﺣﺪود دوﻣﺎه ﺑﻮد. ﺷﺐﻋﺮوﺳﻰ ﻛﻪ ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد ﭘﺲ از ﻗﺮاﺋﺖ دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ، ﻣﺮاﺳـﻢ ﻋﻘـﺪ

 

ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ.

 

‫ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ از ازدواج از ﻃﺮف ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻓﺪاﻛﺎر ﻋﺎزم ﻣﻜّﻪ ﻣﻌﻈّﻤﻪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از

 

‫ﻣﺮاﺟﻌﺖ از ﺳﻔﺮ ﺣ‪ﺞ - ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺷﺐ - ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ.

 

‫در ﺑﺮاﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎرﻳﻬﺎ و ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺒﻮر و ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻮد و ﻫﻤﭽﻮن ﻛﻮه اﺳـﺘﻮار و ﻣﻘـﺎوم ﻣـﻰﻛـﺮد.

 

‫ﻣﺤﻤﻮد ﺟﻼﻳﺮى - دوﺳﺖ و ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﺸﻜﻼت، اﻳـﺸﺎن ﺑـﻪ ﻫـﻴﭻ وﺟـﻪ ﺟﺎﺧـﺎﻟﻰ

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮد و در ﺑﺤﺮاﻧﻰﺗﺮﻳﻦﺷﺮاﻳﻂ ﺟﻨﮓ و ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺎ روﺣﻴ‪ﻪ ﺑﺎز و ﺷﺎد وﻋﺎﻟﻰ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﻫﺪاﻳﺖ و

 

‫ﺑﻪ اداﻣﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و ﭘﻴﺸﺮوى ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد. اﻫﻞ ﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻰ و ﭘﺸﺖ ﻛﺮدن ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻧﺒﻮد و اﻳﻦ را از

 

ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) ﺑﻪ ارث ﺑﺮده ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﺮزم دﻳﮕﺮ او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﮔﺮدان ﻣﺎ در ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻴﭻ

 

‫راه ﮔﺮﻳﺰى ﻧﺒﻮد، ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻳﺸﺎن در ﺟﻤﻊ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﮔﺮدان اﺑﻮذر ﮔﺮداﻧﻰ ﻧﻴـﺴﺖ ﻛـﻪ در

 

    ‫دﺳﺖ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ. روﺣﻴ‪ﻪ اﻓﺮاد اﻓﺰاﻳﺶ ﻳﺎﻓﺖ و ﭘﺲ از درﮔﻴﺮى ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻣﺤﺎﺻﺮه را ﺑﺸﻜﻨﻴﻢ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﺣﺴﻦ ﺷﻴﺒﺎﻧﻰ - دوﺳﺖ و ﻫﻤﺮزم دﻳﮕﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺠﺎﻋﺖ و اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ اﻳـﺸﺎن زﺑـﺎﻧﺰد

 

‫ﻫﻤﻪ ﺑﻮد. ﮔﺮدان آﻫﻨﻰﻳﻚ ﮔﺮدان ﭘﻴﺸﺮو و ﺧﻂّ ﺷﻜﻦ ﺑﻮد. ﻫﺮ ﺟﺎﮔﻴﺮى در ﻛﺎر ﺑﻮد ﮔﺮدان اﻳـﺸﺎن وارد

 

‫ﻋﻤﻞ ﻣﻰﺷﺪ و ﮔﺮه را ﻣﻰﮔﺸﻮد. ﻧﻮك ﭘﻴﻜﺎن ﺗﻤﺎم ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺷﺠﺎﻋﺖ را از ﺣﻀﺮت ﻋﻠـﻰ(ع) و

 

‫اﺻﺤﺎب اﻳﺸﺎن ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد.

 

‫ﻋﻠﻰ اﻣﻴﺮآﺑﺎدى - از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: رﺟﺒﻌﻠـﻰ آﻫﻨـﻰ ﺑـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﻣﻌﺎوﻧـﺖ ﺗﻴـﭗ 21 اﻣـﺎم

 

‫رﺿﺎ(ع) را داﺷﺖ، وﻗﺘﻰﻛﻪ ﺑﺤﺚ اﻃﺎﻋﺖﭘﺬﻳﺮى و وﻻﻳﺖﭘﺬﻳﺮى ﭘﻴﺶ ﻣﻰآﻣﺪ ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﺷﺒﻬﻪاى ﻟﺒﻴﻚ

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ. روﺣﺶ را از ﺟﺴﻢ ﺟﺪا ﻣﻰدﻳﺪ و ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮﻳﺶ ارﺗﺒـﺎط ﺧﺎﺻـﻰ داﺷـﺖ. ﻳـﺎدم ﻫـﺴﺖ در

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت اﻳﺬاﺋﻰ در ﺷﻬﺮ ﻣﻨﺪﻟﻰ ﻋﺮاق - ﻛﻪ ﺗﻴﺮﺑﺎر دﺷـﻤﻦ ﻛـﺎﻣﻼً ﺑـﺮ ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻣـﺴﻠّﻂ ﺑـﻮد - ﺑـﻪ ﻟﺤـﺎظ

 

‫ﺣﺴﺎﺳﻴ‪ﺖ ﻣﻮﺿﻮع، ﺷﻬﻴﺪ ﭼﺮاﻏﭽﻰ ﻓﺮﻣﻮد: ﺣﺎج رﺟﺐ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ ﺑﺎ ﻳﻚﮔﺮوﻫـﺎن اﻳـﻦ ﺳـﻨﮕﺮ را ﺗـﺼ‪ﺮف

 

‫ﻛﻨﻰ؟ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺒﺮى از ﻣﻴﺪان ﺑﺎز ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﺮاﺳﺎس اﺻﻞ وﻻﻳﺖﭘﺬﻳﺮى اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ را

 

‫اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻢ. در ﻫﻤﻴﻦﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت او ﺑـﻪ ﻣﻠﻜـﻮت اﻋﻠـﻰ ﭘﻴﻮﺳـﺖ و ﭘﻴﻜـﺮ ﻣﻄﻬـﺮّش ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪ ﺳـﺮورش

 

‫اﺑﺎﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ اﻟﺤﺴﻴﻦ(ع) روزﻫﺎ در ﻣﻴﺪان ﻣﺎﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺳـﺮدار ﻗﺎﻟﻴﺒـﺎف و ﻓﺎﺿـﻞ اﻟﺤـﺴﻴﻨﻰ در ﭼﻨـﺪ ﻧﻮﺑـﺖ

 

ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭘﻴﻜﺮش را ﺑﻴﺎورﻧﺪ، اﻣ‪ﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺪ‪ت ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ.

 

‫رﺟﺒﻌﻠﻰ آﻫﻨﻰ در 25 آﺑﺎن 1361 در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞدر ﺟﺒﻬﻪﺳﻮﻣﺎر در ﺗﭙ‪ﻪﻫﺎى ﻣـﺸﺮف ﺑـﺮ

 

‫ﺷﻬﺮ ﻣﻨﺪﻟﻰ ﻋﺮاق - ﺑﺮ اﺛﺮ رﻓﺘﻦ ﺑﺮ روى ﻣﻴﻦ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ. ﭘﻴﻜـﺮ ﻣﻄﻬ‪ـﺮش در داﺧـﻞ ﻣﻨﻄﻘـﻪ

 

‫اﺳﺘﺤﻔﺎﻇﻰ دﺷﻤﻦ ﻣﻔﻘﻮد ﺷﺪ و ﺗﺎﻛﻨﻮن اﺛﺮى از آن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ.