زندگینامه شهید سید محمد پورنقی

ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪﭘﻮرﻧﻘﻰ، در ﭼﻬﺎرم دىﻣﺎه ﺳﺎل 1335 در ﺧﺎﻧﻮادهاى ﻣﺬﻫﺒﻰ، در ﺷﻬﺮ ﻋﻠﻢ و ﺗﻘﻮى، ﻧﺠـﻒ
اﺷﺮف، ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪ.
ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺷﺪن ﺗﻮﻟّﺪ او ﺑﺎ روز ﺟﻤﻌﻪ، ﻧﺎﻣﺶ را ﻣﺤﻤـﺪ ﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ. دوران ﻛـﻮدﻛﻰ و ﺗﺤـﺼﻴﻼت
اﺑﺘﺪاﻳﻰ را ﻫﻤﺎن ﺟﺎ در ﻣﺪرﺳﻪى ﻋﻠﻮى - ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮص اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﻮد - ﺳﭙﺮى ﻛﺮد. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛـﻪ دوﻟـﺖ
ﻋﺮاق ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون راﻧﺪن اﻳﺮاﻧﻰﻫﺎ از ﻋﺮاق ﮔﺮﻓﺖ، ﺧﺎﻧﻮادهى وى از ﻧﺠﻒ ﺑﻪ وﻃﻦ اﺻﻠﻰ ﺧﻮدﺷـﺎن،
اﻳﺮان، ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و در ﻣﺸﻬﺪ اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ. در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم - ﻛﻪ ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ اواﻳـﻞ دوره ى راﻫﻨﻤـﺎﻳﻰ او
ﺑﻮد - ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ در ﻣﺪرﺳﻪى ﺣﺎج ﺗﻘﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﺤـﺼﻴﻞ ﻛـﺮد. اﻣـﺎ ﺑـﻪ دﻟﻴـﻞ ﺟﺎﺑـﻪ ﺟـﺎﻳﻰ ﻣﺤـﻞّ
ﺳﻜﻮﻧﺖ، ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت ﻣﺘﻌﺪدى از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻗﺘـﺼﺎدى روﺑـﻪ رو ﺷـﺪﻧﺪ. ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ دﻟﻴـﻞ در ﻣﻐـﺎزه
ﺧﺮّازى ﭘﺪر ﻧﺼﻒ روز ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻫﻢ ﻛﺶﺑﺎﻓﻰ ﻣﻰﻛـﺮد و ﻫـﺮ آنﭼـﻪ را ﻛـﻪ ﺑـﻪ دﺳـﺖ
ﻣﻰآورد، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻰداد ﺗﺎ ﻛﻤﻚ ﺧﺮﺟﻰ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺣﺘّﻰ اﮔﺮ ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﻰرﻓﺖ و ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن ﺷﺐﻫﺎى ﺟﻤﻌﻪ را ﻫﻴﭻﮔﺎه ﺗﻌﻄﻴـﻞ
ﻧﻤﻰﻛﺮد.
اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺘﺶ را ﺑﻪﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺣﻀﺮت رﺿﺎ(ع)ﻣﻰرﻓﺖ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﺗﺎرﻳﺨﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﭘﺪرش
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜﻰ از زﻣﺎنﻫﺎى ﺑﻮدﻧﺶ در ﻣﻐﺎزه ﺧﺎﻧﻤﻰ ﺑﻪ او ﺗﻌﺮّض ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﭘﻮل را ﺑﻪ دﺳـﺘﻢ
ﻧﺪادى و روى ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻰ؟ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﺿﻮع را از آن ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﻳﺎ ﺷـﺪم، ﮔﻔـﺖ: ﭼـﻪ ﭘـﺴﺮ ﺧـﻮﺑﻰ
ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﺮدهاى.
ﺳﺎل اول ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ را در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن روزاﻧﻪ ﺣﺎج ﺗﻘﻰ و ﺳـﺎلﻫـﺎى ﺑﻌـﺪ را در دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن ﺷـﺒﺎﻧﻪ ﺟﻠﻴـﻞ
ﻧﺼﻴﺮزاده ﮔﺬراﻧﺪ. ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻏﻞ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺪرش ﺑﻮد و اﻓﺮاد ﺗﺤﺖ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ اﻳﺸﺎن زﻳـﺎد ﺑﻮدﻧـﺪ و در
آن ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻴﺰ ﻓﻘﺮ ﺷﺪﻳﺪى ﺑﺮﺟﺎﻣﻌﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﻮد، او ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ روزﻫﺎ ﻛﺎر ﻛﻨـﺪ. او
ﻣﺪت زﻳﺎدى در ﻛﺶﺑﺎﻓﻰ ﺷﺐ و روز ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﺐﻫﺎ ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﻛﻼس درس ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺎر
ﻣﻰرﻓﺖ. ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺳﺎل 1355 دﻳﭙﻠﻤﺶ را در رﺷﺘﻪ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﮔﺮﻓﺖ.
ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ اداﻣﻪﺗﺤﺼﻴﻞ داﺷﺖ. در ﻛﻨﻜﻮر ورودى داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد، وﻟﻰ ﭼﻮن وﻗﺖ ﻛـﺎﻓﻰ
ﺑﺮاى ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﺪاﺷﺖ، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ در رﺷﺘﻪى دﻟﺨﻮاﻫﺶ ﻗﺒﻮل ﺷﻮد. در ﻫﻤﺎن ﺳﺎل ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺳـﺮﺑﺎزى
ﺑﻪ ارﺗﺶ رﻓﺖ و دوران ﺳﺮﺑﺎزى را ﺑﺎ درﺟﻪى ﮔﺮوﻫﺒﺎن ﺳﻮﻣﻰ ﺗﺎ ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه 1357 اداﻣﻪ داد.
ﺳﺎل دوم ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﺎ آﻏﺎز اوجﮔﻴﺮى ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد. ﺑﺎ وﺟﻮد ﭘﻴﺎم اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ،
ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﻓﺮار از ﭘﺎدﮔﺎنﻫﺎ - ﻛﻪ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻬﻴﺎ ﺑﻮد - اﻣﺎ او ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓـﺖ ﻓـﺮار ﻧﻜﻨـﺪ و از داﺧـﻞ
ارﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ارﺗﺶ ﺑﺮﺧﻴﺰد و ﺧﺒﺮﻫﺎﻳﻰ را از داﺧﻞ ﻧﻈﺎم ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.
ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﻳﺶﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﻣﻨﻈّﻢ ﻧﺒﻮد، وﻟـﻰ ﺗـﺎ ﺣـﺪ اﻣﻜـﺎن ﺑـﺎ ﺑﻴـﺎن ﺣﻘـﺎﻳﻖ ﺑـﻪ ﻣﺒـﺎرزه ﺑـﺎ رژﻳـﻢ
ﺑﺮﻣﻰﺧﺎﺳﺖ.
ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ درﺟﻪدار ارﺗﺶ ﺑﻮد اﻣﺎ در ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬاى 48 ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻟﺸﻜﺮ 77 را ﻧﻘـﺶ ﻣﻬﻤـﻰ
داﺷﺖ.
در ﺷﻌﺎر ﻧﻮﻳﺴﻰ و ﺑﺮدن وﺳﺎﻳﻞ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ و دادن آن ﺑﻪ درﺟﻪداران و ﺳﺮﺑﺎزان ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ داﺷﺖ.
در اﻳﻦ ﻣﺪت ﻛﻪ در ارﺗﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد، ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﻰ را ﻛﻪ رﻫﺒﺮى و ﻛﺸﺘﺎر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣـﺮدم ﻣـﺸﻬﺪ را
در ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺘﻨﺪ ﭘﺲ از ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ، ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ آنﻫـﺎ را ﺑـﻪ ﻫﻼﻛـﺖ ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ ﻛـﻪ
ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزﻳﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزى رﺳﻴﺪ.
در ﺳﺎل 1359 ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه ﺷﺪ. ﭘﺲ از اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮى ﻣﻰﻛﺮد. از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﺧـﻂ
ﻏﺮب زدهﻫﺎ ﺑﻨﻰﺻﺪر و ﻟﻴﺒﺮالﻫﺎ و ﺷﺮق زدهﻫﺎ ﭼﭙﻰﻫﺎ و ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ داﺷـﺖ و اﻳـﻦ زﻣـﺎﻧﻰ
ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺎﻫﻴﺖ آنﻫﺎ ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﻣﺸﺨّﺺ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد.
ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ در زﻣﻴﻨﻪﻫﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰ و ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ. از ﺧـﺼﻮﺻﻴﺎت اﺧﻼﻗـﻰ ﺷـﻬﻴﺪ
ﻣﻰﺗﻮان: ﺻﺒﺮ زﻳﺎد، اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ، اﺧﻼص و ﺳﺎدﮔﻰ را ﺑﻴﺎن ﻛﺮد.
ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ازدواج دادﻳﻢ و ﺣﺘّﻰ ﭘﺪر ﮔﻔﺖ: ﻫـﺮ ﻓـﺮدى را ﺷـﻤﺎ ﺑﮕـﻮﻳﻰ
ﻗﺒﻮل اﺳﺖ. ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر از ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى دﺧﺘﺮ ﭘﻴـﺸﻨﻬﺎد داده ﺑﻮدﻧـﺪ، وﻟـﻰ ﺳـﻴﺪﻣﺤﻤﺪ در ﺟـﻮاب
ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﻮد، ﻣﻦ ازدواج ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ.
در 25 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺮاى ﺑﺎر اول ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪى ﻏﺮب اﻋﺰام ﺷﺪ و 20 روز در ﺳﺮ ﭘﻞ ذﻫﺎب و ﻗﺼﺮﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑـﻮد.
ﺷﻬﻴﺪ اﻧﮕﻴﺰهى اﺻﻠﻰﺧﻮد را از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻔﻬﻴﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻣﺎ از ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﻣﺎم
ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺑﺮﺗﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ و ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب، ﻫﺪف اﺻﻠﻰ ﻣﺎﺳﺖ. در ﺟﺒﻬﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ی ﮔﺮوﻫﻰ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه
داﺷﺖ و ﻫﻤﻪ او را دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ.
دﻓﻌﻪى دوم و ﺳﻮم ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪى اﻟﻠّﻪاﻛﺒﺮ ﺧﻮزﺳﺘﺎن، در اﻃﺮاف ﺑﺴﺘﺎن، اﻋﺰام ﺷﺪ و 120 روز آنﺟﺎ ﺑـﻮد.
ﻣﺪت زﻳﺎدى از اﻋﺰاﻣﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰﺑﻴﺎﻳـﺪ. ﺑـﺮادرش در اﻳـﻦ ﺑـﺎره ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:
ﺑﺮﮔﻪى ﻣﺮﺧّﺼﻰ را اﻣﻀﺎﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. وﻟﻰ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻄّﻠﻊ ﻣﻰﺷﻮد، ﭼﻬﺎر روز دﻳﮕـﺮ ﻋﻤﻠﻴـﺎﺗﻰ در ﭘـﻴﺶ
اﺳﺖ، از آﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰﻣﻨﺼﺮف ﻣﻰﮔﺮدد. و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻰﮔﻴﺮد ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻴﺎﻳﺪ. ﺷﺐ
ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴﺎت در ﺧﺎﻧﻪى ﻳﻜﻰ از ﺑﺴﺘﮕﺎن در اﻫﻮاز ﻣﻰرود و اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺟﻴﭗ
در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪﻣﺎﺷﻴﻦ ﭼﭗ ﻣﻰﺷﺪ وﻟﻰ ﭼﻮن ﺳﺮﻋﺖ ﻛﻢ ﺑﻮد اﺗّﻔﺎﻗﻰ ﻧﻴﻔﺘﺎد.
در ﺗﺎرﻳﺦ 11/6/1360، ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷـﻬﺎدت رﺟـﺎﻳﻰ و ﺑـﺎﻫﻨﺮ اﻧﺠـﺎم ﺷـﺪ و ﻣﺤﻤـﺪ ﭘﻴـﺸﺎﭘﻴﺶ
ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺑﻮد و آنﻫﺎ را ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﻟﺒﺎس ﻛﺎر ﻣﻰﭘﻮﺷـﻴﺪ، وﻟـﻰ در روز ﻋﻤﻠﻴـﺎت
ﻟﺒﺎس ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗّﺐﻓﺮم ﺳﭙﺎه را ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎدت ﻋﺎزم ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﻰﺷﺪ.
ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻰ ﺑﻪ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺘﻴﻢ: ﻣﮕﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮى؟ ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ
ﺗﻤﺎم ﺟﻮاب داد. ﺑﻠﻪ. ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم.
در ﺳﺎل 1360، ﺳﺎﻋﺖ 12 ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺷﺮوع ﻣﻰﺷﻮد. ﺷﻬﻴﺪﻛﻪ ﺧﻮد ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ را ﺑﺮﻋﻬـﺪه داﺷـﺖ،
ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻛﻢﻛﻢ ﻛﻪ ﻫﻮا روﺷﻦ ﻣﻰﺷﻮد، ﺗﻴﺮى ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ، وﻟـﻰ ﺑـﺎ اﻳـﻦ
ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﺒﺮد اداﻣﻪﻣﻰدﻫﺪ. ﮔﻠﻮﻟﻪاى دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺑﺪﻧﺶ اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨـﺪ و در ﺳـﭙﻴﺪه دم روز
13/6/1360 در ﺟﺒﻬﻪى اﷲاﻛﺒﺮ ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﻘﺎم رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﻣﻰﺷﻮد.
ﺑﺮادرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎﺣﺪود ﺑﻴﺴﺖ روز از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﺑـﻰاﻃّـﻼع ﺑـﻮدﻳﻢ. ﺑﻌـﺪ از اﻃّـﻼع، ﺷـﻬﺎدت
اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﺑﻮد، ﭼﻮن ﺟﻨﺎزهاى ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ. ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺟﻨﺎزه ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻴﻦ دو ﻛﺎﻧـﺎل و
ﭼﻮن ﺳﻴﺪﻣﺤﻤﺪﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻫﻤﻪ ﺑﻮد، اﻣﻜﺎن اﻧﺘﻘﺎل آن ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﺒﻮد. ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻌـﺪ از 3 ﻣـﺎه و ده روز
ﺟﻨﺎزه ى اﻳﺸﺎن را آوردﻧﺪ و ﻫﻴﭻ ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺟﻨﺎزه ﻣﺘﻼﺷﻰ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد.
ﻣﺤﻞّ دﻓﻦ اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪﺑﺰرﮔﻮار در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع)، ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪا، ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.
ﺷﻬﻴﺪ ﺳﻴﺪﻣﺤﻤﺪﭘﻮرﻧﻘﻰ در ﻗﺴﻤﺘﻰ از وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: از ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ
ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻏﻔﻠﺘﻰ در اﻃﺎﻋﺖ از اواﻣﺮ اﻣﺎم ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺮوزى از آنِ ﻣﺎﺳﺖ. ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان
از اﻳﻦ اﻧﻘﻼب و ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ دﻓﺎع ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺎﺿـﺮ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و ﻧﮕﺬارﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻰ
ﺧﺪاﻳﺎن و ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ، آﺑﺮو و ﺣﻴﺜﻴﺖ ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ را ﻟﻜّﻪ دار ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند مردگانند,بلکه آنها زندگانی هستند که نزد پروردگارشان روزی داده می شوند(آیه 169 آل عمران)