زندگینامه شهید محمد اسماعیل زاده
ﻣﺤﻤﺪ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞزاده - ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﻠـﻰ - در اول ﺷـﻬﺮﻳﻮر ﻣـﺎه ﺳـﺎل 1339 در روﺳـﺘﺎى ﺑﻬﺎﺑـﺎد از ﺗﻮاﺑـﻊ
ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑﺎد ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.
ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺖ، ﻫﻤـﺎن را در ﺧـﻮاب دﻳـﺪم ﻛـﻪ ﭼﺎووﺷـﻰ
ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻛﺮﺑﻼ ﻣﻰروﻧﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم ﻛﻪ ﺑﻴﺪار ﺷـﺪم و دﻳـﺪم ﺧـﻮاب ﺑـﻮده
اﺳﺖ. ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن ﻛﻪﮔﻔﺘﻢ، ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪت ﭘﺴﺮ اﺳـﺖ و ان ﺷـﺎءاﷲ ﺑـﻪ ﻛـﺮﺑﻼ ﻫـﻢ ﺧـﻮاﻫﻰ
رﻓﺖ.
و ﻧﻴﺰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﺎه ﻣﺤﺮّم ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ. ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪ اول ﻣـﺎ ﺣـﺴﻴﻦ ﻧـﺎم داﺷـﺖ، او را ﻣﺤﻤـﺪ ﻧـﺎم
ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ.
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪاش ﺑﻪ آﻣﻮﺧﺘﻦ ﻗﺮآن، ﻛﺘﺎب ﻋﻤﻪ ﺟﺰء را ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛـﻪ
ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن را آﻣﻮﺧﺖ.
او ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ و اﺋﻤﻪ اﻃﻬﺎر(ع) داﺷﺖ. در دوران ﻛﻮدﻛﻰ ﻟﺒﺎس ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﺎدرش
ﺳﻨﺠﺎق ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ او ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺮود، او ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﻫﻤﺮاه ﺷﻮد.
در ﺳﺎل 1347 وارد دﺑﺴﺘﺎن ﻧﻮﺑﻨﻴﺎد روﺳﺘﺎى ﺑﻬﺎﺑﺎد ﺷﺪ.
در ﺳﺎل 1352 ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﺧﻮاﺟﻪ ﻧﺼﻴﺮاﻟﺪﻳﻦ ﻃﻮﺳﻰ در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑـﺎد وارد ﺷـﺪ و در
ﺳﺎل 1354 دوره ى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد. دوره ى ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ را ﺑﻴﻦ ﺳـﺎلﻫـﺎى 1355 ﺗـﺎ 1359 در
دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﻛﻮروش ﮔﺬراﻧﺪ.
ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﻓﻀﻠﻰ از دوران دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﺳﻢ ﻣﺪرﺳﻪ را ﻛـﻪ در
آن زﻣﺎن ﻛﻮروش ﺑﻮد ﺑﻪ دﻛﺘﺮﻋﻠﻰ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻤﺎﺟﺖ و ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ از ﻃـﺮف ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﻦ
آﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﻣﻮاﺟﻪﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر اﻧﺠﺎم ﺷـﻮد. ﺑـﺎﻷﺧﺮه ﺧﻮاﺳـﺘﻪ داﻧـﺶآﻣـﻮزان و ﺷـﻬﻴﺪ
اﺳﻤﺎﻋﻴﻞزاده ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻛﻪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﺎم ﻣﺪرﺳﻪ از ﻛﻮروش ﺑﻪ دﻛﺘﺮ ﻋﻠﻰ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛـﺮد ﻛـﻪ
اﻳﻦ ﻳﻜﻰ از ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦﻗﺪمﻫﺎﻳﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ.
در دوره ى دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن او و ﺗﻌﺪادى دﻳﮕﺮ از داﻧﺶآﻣﻮزان در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﻦ
ﻣﺪرﺳﻪ در اﺑﺘﺪا اﺟﺎزه ى اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﻤﻰدادﻧﺪ وﻟﻰ ﺑﺎ ﺳﻤﺎﺟﺖ آنﻫﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ داﻧﺶآﻣﻮزان ﺑﻠﻜـﻪ
ﺧﻮد ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﻣﺪرﺳﻪﻧﻴﺰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ.
ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﻋﻠﻤﻰ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى اﺳﺘﺎد ﻣﻄﻬﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد.
ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. در ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴﻪﻫـﺎى ﺣـﻀﺮت اﻣـﺎم - ﻛـﻪ ﻫﻤﺰﻣـﺎن ﺑـﺎ
ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰﺑﻮد - ﻧﻘﺶ ﻓﻌﺎﻟﻰ داﺷﺖ. ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ در ﺗـﺼﺮّف ﺷـﻬﺮﺑﺎﻧﻰ، ژاﻧـﺪارﻣﺮى و ﺧﻠـﻊ
ﺳﻼح آنﻫﺎ - ﻛﻪ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ 22 ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻮد - ﻧﻘﺶ اﺻﻠﻰ داﺷﺖ.
آﻗﺎى ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﺻﺮى ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن 1356 ﺑﻪ اﻳﺮان آﻣﺪم. اﻣﺎم - ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: ﺑﺎﺻﺮى، ﺑﻪ ﻣﺮدم
اﻳﺮان و ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﺎن ﻏﻴﻮر ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﺮاى اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﺷﻬﺪاﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ دژﺧﻴﻤﺎن ﺷﺎه ﺟﺎن دادﻧﺪ، اﻣﺴﺎل
اول ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1357 ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻴﺪ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ، ﻣﺴﺎﺟﺪ را ﺳـﻴﺎه ﭘـﻮش ﻛﻨﻨـﺪ و اﻋـﻼم ﻋـﺰا
ﻛﻨﻨﺪ. ﻣﻦ ﺑﺮاى اﺑﻼغ ﭘﻴﺎم اﻣﺎم در ﺗﺎرﻳﺦ 12/4/1356 در روﺳﺘﺎى ﻛﻼت از ﺣﺠﺖ اﻻﺳﻼم ﺷﻴﺦ ﺣﺴﻴﻦ
ﻧﺴﺎﺋﻰ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮدم ﻛﻪﻋﻠﻤﺎ را دﻋﻮت ﻛﻦ. او اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم داد. اﻋﻼم ﻛﺮدم ﻛـﻪ اﻣـﺎم ﻋﺰﻳـﺰ دﺳـﺘﻮر
داده اﻧﺪ ﻛﻪ اول ﺳﺎل 1357 ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻴﺪو ﻧﻮروز ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ، ﻣﺴﺎﺟﺪ را ﺳﻴﺎه ﭘﻮش ﻛﻨﻴـﺪ. از
12 ﺗﻴﺮ ﻣﺎه ﺳـﺎل 1356 در ﺷـﻬﺮ و روﺳـﺘﺎﻫﺎى ﮔﻨﺎﺑـﺎد ﻓﻌﺎﻟﻴـﺖ زﻳـﺎدى اﻧﺠـﺎم ﺷـﺪ. از ﺟﻤﻠـﻪ ﺷـﻬﻴﺪ
ﻣﺤﻤﺪاﺳﻤﺎﻋﻴﻞ زاده و اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ زاده و ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺒﺎس ﺑﺎﺻﺮى - ﻛـﻪ داﻧـﺶ آﻣـﻮز ﺑﻮدﻧـﺪ - در
ﺗﻜﺜﻴﺮ اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم - ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﻰدادم - در روﺳﺘﺎى ﺑﺎغ ﺳﻴﺎ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﭼـﺸﻤﮕﻴﺮى
داﺷﺘﻨﺪ. آنﻫﺎ در ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎﻳﻰ رﺷﺪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن ﻛﺮﻳﻢ ﻋﻄﺮ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑـﻮد. در اول
ﻓﺮوردﻳﻦ 1357 ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ در روﺳﺘﺎى ﺑﺎغ ﺳﻴﺎ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛﺮدم و ﺑﻌﺪ در روﺳﺘﺎى رﻫﻦ و ﺑﻬﺎﺑـﺎد
و ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﻗﺼﺒﻪ ﺷﻬﺮﻧﻴﺰ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ داﺷﺘﻢ - ﻛﻪ ﺗﻌﺪادى از داﻧﺶآﻣﻮزان ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﺴﺠﺪ
ﺟﺎﻣﻊ ﻗﺼﺒﻪى ﺷﻬﺮ را ﺳﻴﺎه ﭘﻮش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ - ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ در آن ﺟﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎواك ﺿﺒﻂ ﺷﺪه ﺑـﻮد.
ﻗﺮار ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰﻧﻬﺎﻳﻰ در ﻛﺎﺧـﻚ اﻧﺠـﺎم ﺷـﻮد ﻛـﻪ در آن ﺟـﺎ ﻣـﺄﻣﻮرﻳﻦ ژاﻧـﺪارﻣﺮى ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮى
ﻛﺮدﻧﺪ.
ﻗﺒﻞ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ - ﭘﻨﺠﻢ آﺑﺎن ﻣﺎه ﻫﺰار و ﺳﻴﺼﺪ و ﭘﻨﺠﺎه و ﻫﻔﺖ - در ﮔﻨﺎﺑـﺎد ﻧﻴﺮوﻫـﺎى
رژﻳﻢ ﺑﺎ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن درﮔﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺟﻠﻮى ﺣﺴﻴﻨﻴﻪ ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﺷﺪ. ﺷﻬﻴﺪ آنﺟﺎ ﺣـﻀﻮر داﺷـﺖ. در
آن ﺟﺎ دو ﻧﻔﺮ از روﺣﺎﻧﻴﻮن ﮔﻨﺎﺑﺎد ﻫﺪف ﮔﻠﻮﻟﻪ واﻗﻊ ﺷﺪﻧﺪ. او ﺳﺮ ﻳﻜﻰ از ﻣﺠﺮوﺣﻴﻦ را ﺑﻪ داﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و
ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺧﻮﻧﻰ ﻛﻪ از ﮔﺮدن اﻳﻦ روﺣﺎﻧﻰ ﺟﺎرى ﺷﺪ روى دﻳﻮار ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺧﻮن ﻧﻮﺷﺖ: ﺷﻬﻴﺪان راﻫﺘـﺎن
اداﻣﻪ دارد. و ﺑﻌﺪﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎس ﺧﻮﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاى رﻓﺖ ﻛﻪ آﻗﺎى ﺑﺎﺻـﺮى و آﻗـﺎى اﺑﺮاﻫﻴﻤـﻰ ﻣﺠـﺮوح
ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺷﻬﻴﺪ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ زاده ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻮد اﻣﺎم را ﺑﺒﻴﻨﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣـﺎم ﺗـﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎورﻧـﺪ، او ﺑـﺎ
ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎن ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل اﻣﺎم در ﺗﻬﺮان رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﻓﺮودﮔﺎه و ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳـﻖ
اﻓﺘﺎدن آﻣﺪن اﻣﺎم ﭼﻨﺪ روزى آن ﺟﺎ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ.
او ﺑﻴﺸﺘﺮ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ را ﺷﻜﻞ ﻣﻰداد. ﻣﺮدم روﺳﺘﺎ روى ﺣـﺮف او ﺣـﺴﺎب ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ. وﻗﺘـﻰ اﻋـﻼم
ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺮاى ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺑـﻪ ﻣﺮﻛـﺰ ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن آﻣـﺪه، ﻣـﺮدم روﺳـﺘﺎ ﺑـﻪ
ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ او ﺑﺮﻧﺎﻣﻪى ﺟﺎﻟﺒﻰ را ﺗﺮﺗﻴﺐ داده و از ﻫﺮ روﺣﺎﻧﻰ ﺧﻮاﻫﺶ ﻛـﺮده
ﺑﻮد ده ﺷﺐ در ﻳﻜﻰ از روﺳﺘﺎﻫﺎ ﺑﺮاى اﻧﻘﻼب ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻛﻨﺪ.
ﺑﻪ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺧﻴﻠﻰ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﺑﻪ اﻣﺎم ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد. اﻣﺎم را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺨـﺼﻴﺘﻰ ﺑـﻰﻧﻈﻴـﺮ و
ﻳﻚ ﻣﺮاد - ﻛﻪ ﻣﺪتﻫﺎ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﻮد - ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﺤﺒﻮب ﺧﻮدش رﺳﻴﺪ. ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﺎت اﻳﺸﺎن را ﭼـﻪ از
ﻃﺮﻳﻖ روزﻧﺎﻣﻪ، ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ، ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ و ﭼﻪ ﻧﻮار ﭘﻰﮔﻴﺮ ﺑﻮد و ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ. ﺗﻤﺎم ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﺎت اﻳﺸﺎن را
ﺑﺮاﺳﺎس ﺗﻜﻠﻴﻒ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.
ﻃﺒﻖ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم - ﻛﻪﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ: ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮﻛﻨﻴﺪ - ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺑﺮاى دﻓﺎع از اﺳﻼم ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ
رﻓﺖ.
اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﻛﻤﻴﺘﻪى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻫﻤﻜﺎرى داﺷﺖ، ﺳﭙﺲ ﺑـﻪ ﺟﻬـﺎد رﻓـﺖ و ﺑﻌـﺪ ﺑـﻪ ﺳـﭙﺎه ﭘﺎﺳـﺪاران
ﭘﻴﻮﺳﺖ.
اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌﺎل ﺑﻮد. ﺷﺒﺎﻧﻪ روزى ﺑﺮاى ﻛﻨﺪن ﻛﺎﻧﺎل ﻟﻮﻟﻪﻛﺸﻰ آب و ﻛﻨـﺪن ﺟـﺎﻳﻰ ﺑـﺮاى ﺗﻴـﺮ ﺑـﺮق
ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻣﻰﻛﺮد و در ﺳﺎل 1357 - ﻛﻪ در ﻃﺒﺲ زﻟﺰﻟﻪ ﺷﺪ - ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت زﻟﺰﻟﻪ زدﮔـﺎن
ﺑﻪ آن ﺟﺎ رﻓﺖ.
در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺟﻨﮕﻰ و در ﮔﺮدان وﻗﺖ ﺑﻴﻜﺎرى ﻧﺪاﺷﺖ. ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺣﺎل ﺑﺎزدﻳﺪ ﮔﺮوﻫﺎنﻫﺎ، دﺳـﺘﻪﻫـﺎ و
ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺑﻮد.
ﭘﺲ از ﺷﺮوع ﺟﺮﻳﺎﻧﺎت ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻪ آن ﺟﺎ رﻓﺖ و آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮔﺮدان ﭼﻬـﺎرم ﺗﻴـﭗ
12 اﻣﺎم رﺿﺎى (ﺷﻬﻴﺪﺑﻬﺸﺘﻰ) ﺑﻮد.
ﭼﻨﺪﺑﺎر ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻣﺴﻴﺮ ﺳﻮﺳﻨﮕﺮد - ﺑـﺴﺘﺎن از ﻧﺎﺣﻴـﻪى ﻛﺘـﻒ، ﺷـﺎﻧﻪ و ﭘـﺸﺖ ﭘـﺎ
ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ.
ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺟﺒﻬﻪﺗﺮﻛﺶ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺑﺎد آﻣﺪ، ﺣﺎج آﻗﺎ ﻣﻴـﺮى
- روﺣﺎﻧﻰ ﺟﻬﺎدﺳﺎزﻧﺪﮔﻰﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ - از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻗﺎى اﺳـﻤﺎﻋﻴﻞزاده
ﺧﻮب ﺷﺪﻧﺪ؟ ﮔﻔﺘﻢ: او ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﻧﻴﺴﺖ. از ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪه و ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷـﺤﺎل و ﺷـﺎدﻣﺎن اﺳـﺖ. او ﮔﻔـﺖ:
أﺣﺴﻨﺖ، أﺣﺴﻨﺖ.
در ﻋﻤﻠﻴﺎتﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﺟﻤﻠﻪ: ﻃﺮﻳﻖ اﻟﻘﺪس، ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس و رﻣﻀﺎن ﺷـﺮﻛﺖ داﺷـﺖ. در ﻋﻤﻠﻴـﺎت
ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ رﻳﺰهﻫﺎى ﺗﺮﻛﺶ در ﺑﺪﻧﺶ ﺑـﻮد، ﺑـﺮاى ﺷـﺮﻛﺖ در ﻋﻤﻠﻴـﺎت
رﻣﻀﺎن ﺑﻌﺪ از 4 روز ﻣﺮﺧﺼﻰ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﻌﺒﻮد ﺧﻮد ﺷﺘﺎﻓﺖ.
ﺣﺴﻦ ﻛﺎﻣﺮان ﺷﻬﺮى ﺧﺎﻃﺮه اى از او ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﺣﺮﻛﺖ دادﻧـﺪ.
ﭼﻮن ﺷﺐ ﺑﻮد. ﮔﺮدانﻫﺎﺑﻪﺻﻮرت ﺳﺘﻮن ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﺮ ﺗﻴـﭗ و ﻟـﺸﻜﺮى ﻧﻴﺮوﻫـﺎﻳﺶ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت
ﺳﺘﻮن ﻣﻰرﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﺑﺮﺳﺪ. ﻫﻨﻮز ﮔﺮدان ﺑﻪ ﺧﻂ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑـﻮد و 500 ﻣﺘـﺮ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻪ
ﺧﻂ، ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻠﻴﻚﻣﻨﻮرى ﮔﺮدان ﻣﺎ را ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﻛﺮدﻧﺪ. از زﻣﻴﻦ و ﻫﻮا ﺷﻠﻴﻚ ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ. ﺣﺘّـﻰ
ﻟﻮﻟﻪﻫﺎى ﺗﺎﻧﻚﻫﺎﻳﺸﺎن را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺘﻮنﻫﺎى ﻧﻔﺮات ﻣﻰزدﻧـﺪ. اﻳـﻦ ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺑـﻪ
ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺘّﻰﺑﻪ اﻧﺪازه ى ﻳﻚ ﻣﺘﺮ ﺟﺎى ﺧﺎﻟﻰ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻴﺮوﻳﻰ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از آن ﻋﺒﻮر ﻛﻨـﺪ.
ﻫﻤﻪى ﮔﺮدانﻫﺎ زﻣﻴﻦﮔﻴﺮﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﭼﻪ ﻛﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد. ﻫﻤﻪاش ﻣﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ:
اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) و ﻓﺎﻃﻤﻪ زﻫﺮا(س) را ﺻﺪا ﺑﺰﻧﻴﺪ. ﺣﺘّﻰ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻛﻼً ﺑـﺮاى ﺳـﺮﺗﺎن
ﻳﻚ ﭼﺎﻟﻪ ﺑﻜﻨﻴﺪ و ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻛﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪهاﻳﺪ ﺳﺮﺗﺎن را از ﮔﻠﻮﻟﻪ در اﻣﺎن ﻧﮕﻪ دارﻳﺪ. ﺑﺎ آن ﺳﺨﺘﻰ ﻛـﻪ
داﺷﺘﻴﻢ، ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺧﺪا را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﻳﻚ ﻣﻌﺒﺮى ﺑﺎز ﺷﺪ ﺑﻪ ﻋﺮض 6 ﻣﺘﺮ
و ﻃﻮﻟﺶ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﺑﻮد. ﺻﺪاى ﻛﺎﻟﻴﺒﺮ 50 ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﻗﻄﻊ ﺷـﺪ. ﺻـﺪاى ﮔﻠﻮﻟـﻪﻫـﺎ و ﺗﻤـﺎم
ﺗﺎﻧﻚﻫﺎ ﻛﻪ ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻧﻴﺰ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻮرت ﺑﺎ ﻧـﺎم اﻣـﺎم زﻣـﺎن(ﻋـﺞ) و ﻳـﺎ
ﻋﻠﻰ(ع) ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪﺧﺎﻛﺮﻳﺰ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ. ﺧﻼﺻﻪ از اﻳﻦ راه ﺑﻪ ﻟﻄـﻒ ﺧﺪاوﻧـﺪ رد ﺷـﺪﻳﻢ و
ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. ﻋﻠّﺖ را ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺟﻮﻳﺎ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﺒﺮى ﺑﻪ ﻋﺮض 6 ﻣﺘﺮ ﺑـﺎز ﺷـﺪ
ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ آن ﻛﺎﻟﻴﺒﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﺸﻚﺷﺪه اﻧﺪ، ﺳﻴﺎه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑـﺪون
آن ﻛﻪ ﺣﺘّﻰ ﺗﻴﺮى ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﺪ. ﻓﻘﻂ ﺧﺪا و اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﻮد
و ﻣﺎ آن ﺟﺎ را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺰرﮔﻮار ﺑﺎ ﺗﻮﻛﻞّ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد.
ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺐ 22 ﻣﺎه رﻣﻀﺎن - ﻛﻪ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ اوﻟﻴﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت رﻣﻀﺎن
ﺑﻮد - اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ: اﻣﺸﺐﻛﻪ 22 ﻣﺎه رﻣﻀﺎن اﺳﺖ، ﺷﺐ ﻧﺘﻴﺠﻪﮔﻴﺮى زﺣﻤﺎت ﻣﻦ اﺳﺖ. و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ
ﺧﻮد اﻳﺸﺎن ﻣﻰداﻧﺴﺖﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد، ﺑﻪ آرزوى ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ رﺳﻴﺪ.
ﻣﺤﻤﺪاﺳﻤﺎﻋﻴﻞزاده در ﺗﺎرﻳﺦ 23/4/1361 ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ و ﺳﺮ در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺷـﻠﻤﭽﻪ
و در ﻋﻤﻠﻴﺎت رﻣﻀﺎن ﺑﻪ درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳـﻞ ﮔﺮدﻳـﺪ. ﭘﻴﻜـﺮﻣﻄﻬـﺮ اﻳـﺸﺎن ﭘـﺲ از ﺣﻤـﻞ ﺑـﻪ
زادﮔﺎﻫﺶ در ﺑﻬﺸﺖ ﺷﻬﺪاى ﺑﻬﺎﺑﺎد دﻓﻦ ﺷﺪ.
{ﺷﻬﻴﺪ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞزاده در وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺪاوﻧﺪا، ﻣﻰداﻧﻢ ﻫﺮﭼﻪ دارم از ﺗﻮﺳـﺖ. ﺟـﺎﻧﻢ،
دﻧﻴﺎﻳﻢ، آﺧﺮﺗﻢ، ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ از آن ﺗﻮﺳﺖ. ﻫﻴﭻ ﻧﺪارم و ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺟﺰ رﺿﺎى ﺗـﻮ. ﺧـﺪاﻳﺎ، اى ﻣﻌﺒـﻮدم، اى
ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻘﻢ، ﻫﺮ وﻗﺖ و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﻰداﻧﻰ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ اوﻟﻴﺎﻳﺖ را دارم، اﻳﻦ ﺟﺎن ﻧﺎﻗﺎﺑﻞ و
اﻳﻦ اﻣﺎﻧﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎزﺳﺘﺎن؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺟﺰ ﺑﺮاى ﺗﻮ و اﺳﻼم ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮم؛ ﭼﺮا ﻛﻪ از آن ﺗـﻮأم
و ﺑﻪ ﺳﻮى ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮدم. اﻣﺎ دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻣﻮرد رﺿﺎﻳﺘﺖﺑﺎﺷﻢ.
و در ﺟﺎى دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از اﻣﺖ اﺳﻼم ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﭘـﺸﺘﻴﺒﺎن اﺳـﻼم و ﻣﺘﻮﺟـﻪ دﺳﻴـﺴﻪﻫـﺎى
دﺷﻤﻨﺎن ﺑﺸﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺳﺨﻨﺎن اﻣﺎم ﻋﺰﻳﺰ را ﻧﺼﺐ اﻟﻌﻴﻦ ﺧﻮد ﻗـﺮار دﻫﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺧـﺪاى ﻧﻜـﺮده ﺑـﻪ دﺳـﺖ
ﻣﻨﺤﺮﻓﻴﻦ ﻧﻴﻔﺘﺪ.
و ﺑﻪ ﭘﺪر، ﻣﺎدر و ﺑﺮادران ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم، و ﺑﺮادر ﻋﺰﻳﺰ ﺣﺴﻴﻦ و ﺣﺴﻦ، ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻳـﻚ
ﺳﺨﻦ دارم و آن ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ از اﺳﻼم اﺳﺖ. اﮔﺮ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺷﻬﺎدت - ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل اﻣﺎم ﻓﺨﺮ اوﻟﻴﺎ و ﻓﺨـﺮ ﻣـﺎ
ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ - ﻧﺎﻳﻞ ﺷﺪم ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ و ﺑﻰ ﺻﺒﺮى ﻧﻜﻨﻴﺪ و اﮔـﺮ ﺧﻮاﺳـﺘﻴﺪ ﮔﺮﻳـﻪ ﻛﻨﻴـﺪ ﺑـﺮ
ﺳﺎﻻر ﺷﻬﻴﺪان اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ. ﻓﻘﻂ ﺑﺮاﻳﻢ دﻋﺎ و ﻃﻠﺐ ﻣﻐﻔﺮت ﻛﻨﻴﺪ.}