زندگینامه شهید محمدرضا پیله وران

 

ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠﻪوران - ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻦ - در دﻫﻢ ﺷـﻬﺮﻳﻮر ﻣـﺎه ﺳـﺎل 1345 در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑـﺎد

 

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﻛﻮدﻛﻰ آرام و ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﺑﺎزى

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ را ﺗﺎﺳﺎل 1355 در ﻣﺪرﺳﻪى ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻰ در ﮔﻨﺎﺑﺎد ﮔﺬراﻧﺪ. داﻧﺶ آﻣـﻮزى ﺳـﺎﻋﻰ ﺑـﻮد و

 

‫ﺗﻜﺎﻟﻴﻔﺶ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.

 

‫دورهى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ اﺑﻦ ﺳﻴﻨﺎ در ﺳﺎل 1359 ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد.

 

‫اﻳﺎم ﺑﻰﻛﺎرى را ﺑﻪ ﻣﻐﺎزهى ﭘﺪرش ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻋﻀﻮ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻮد.

 

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﺜﻞ ﻛﺘﺐ اﺳﺘﺎد ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى و ﺷﻬﻴﺪ دﺳﺘﻐﻴﺐ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد. ﺑـﻪ ﻛﺎرﻫـﺎى

 

‫ﺧﻄّﺎﻃﻰ و ﻧﻘّﺎﺷﻰ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪﺑﻮد.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ - دوﺳﺖﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﺧﻂّ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺮ ﺧﻮردار ﺑﻮد. ﺑﺮ روى دﻳـﻮار ﺷـﻌﺎر

 

‫ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ. در ﮔﻠﺰار ﺷﻬﺪا ﺑﺮ روى دﻳﻮار ﺷﻌﺎر ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﻪ وﺟﻪ اﷲ ﺗﻮﺳـﻂ اﻳـﺸﺎن ﻧﻮﺷـﺘﻪ

 

‫ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻫﻨﻮز آن ﺧﻂﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ.

 

‫ﺣﺠ‪ﺖاﷲ رداﺋﻰ - دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در دوران ﺟﻮاﻧﻰﻣﻦ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه آﻗـﺎى ﭘﻴﻠـﻪوران در

 

‫ﻧﻤﺎزﻫﺎى ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺮﻛﺖﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ و اﻣﺎم ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﺮاﺋﺖ ﻧﻤﺎزﻣﺎن را ﺗﺼﺤﻴﺢ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﺋﻤﻪى اﻃﻬﺎر(ع) داﺷﺖ. در ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﺐﻫﺎى ﻗﺪر، ﻣﺎه ﻣﺤﺮّم و ﺻﻔﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻏﻴﺒﺖ ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد؛ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﺴﻰ ﻏﻴﺒﺖ ﻛﻨﺪ.

 

‫از اﻓﺮاد ﺑﻰ ﺑﻨﺪ و ﺑﺎر و اﻓﺮادى ﻛﻪ ﻣﺬﻫﺐ و دﻳﻦ را ﺑﻪ ﺑﺎزى ﻣـﻰﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ ﻣﺘﻨﻔّـﺮ ﺑـﻮد. ﺑـﻪ ﻛـﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ

 

‫ﺑﺪﺣﺠﺎب ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺠﺎب ﺧﻮد را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد: ﻧﻤﺎز را ﺳﺮوﻗﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ. و ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮان ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺣﺠﺎب را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﺟﻠﺴﺎت دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ و ﻛﻤﻴﻞ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻋﻼﻗﻪى ﺷﺪﻳﺪى ﺑﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺟﻠـﺴﺎت

 

‫داﺷﺖ.

 

‫در دوران اﻧﻘﻼب ﺑﺮ روى دﻳﻮار ﺷﻌﺎر ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ. در ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻜﺒ‪ﺮﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ داﺷﺖ و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ

 

‫ﺑﻪ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻧﻮارﻫﺎى آﻗﺎى ﻛﺎﻓﻰ و ﭘﺨﺶ ﻧﻮارﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب در ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺮﻛﺖ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻰ داﺷﺖ. از ﻣﺆﺳ‪ﺴﻴﻦ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ

 

‫ﺑﻮد و ﻛﺎرﻫﺎى ﺳﻄﺢ ﭘﺎﻳﻴﻦ را ﺧﻮدش اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.

 

‫ﺑﺎ ﻓﻌ‪ﺎل ﺷﺪن ﺑﺴﻴﺞ ﺟﺬب اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺷﺪ و ﻛﺎرﻫﺎى ﻗﺒﻠﻰ را در ﺳﻄﺢ وﺳﻴﻊﺗﺮى ﺑﺮﮔـﺰار ﻣـﻰﻛـﺮد و ﺑـﻪ

 

‫ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻛﻼسﻫﺎى اﺧﻼق و ﭘﺨﺶ ﻓﻴﻠﻢ از ﺟﺒﻬﻪ و ﺗﻜﺜﻴﺮ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺑﺴﻴﺞ از ﺑﻨﻴﺎنﮔﺬاران ﭘﺎﻳﮕﺎه ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻔﺘﺢ ﺑﻮد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠﻪوران ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﺨﻨﺎن اﻣﺎم، ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى و ﺑﻬﺸﺘﻰ در ﻣﻮرد ﭘﻴﺸﺒﺮد اﻫﺪاف اﻧﻘﻼب

 

‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﺑﺎ آزادﺷﺪن ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻧﻘﻼب ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﻛﻪ ﺑﻨﻰﺻـﺪر رﻳـﻴﺲ ﺟﻤﻬـﻮر ﺷـﺪ ﺑـﻪ او اﻇﻬـﺎر

 

‫ﺑﺪﺑﻴﻨﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻣﺨﺎﻟﻒﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ راه ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ آنﻫﺎ را ﻛﺸﻒ ﺣﻘﺎﻳﻖ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣـﺬﻫﺒﻰ

 

‫ﭼﻮن آﺛﺎر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬﺮى ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫دوران دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را در ﻣﺪرﺳﻪى ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﻰ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑﺎد آﻏﺎز ﻛـﺮد، اﻣ‪ـﺎ ﺳـﺎل 1360 در ﺳـﺎل دو‪م

 

‫دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. در اﻳﻦ زﻣﺎن ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل داﺷﺖ ﻛﻪ اﺑﺘﺪا در ﺟﺒﻬﻪﻫـﺎى

 

‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺣﻀﻮر ﭘﻴﺪا ﻛﺮد.

 

‫ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﺳﻼم، اﻧﻘﻼب، رﻫﺒﺮى و دﻓﺎع از ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻣﺎم ﺟﻬﺎد را ﻣﻘﺪ‪س ﺷﻤﺮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴ‪ﺖ از ﺣﺮف اﻣﺎم ﺟﺒﻬﻪ را ﺑـﺮ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ ﻣﻘـﺪ‪م

 

‫ﺷﻤﺮد. رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ را ﻳﻚ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫در ﻣﻮرد ﺟﻨﮓ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد: ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺎ ﻫﻢ در ﺟﺒﻬﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﭼﻮن در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻣـﺎ

 

‫ﻧﻴﺎز ﻫﺴﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻣﺎدى را ﻣﺜﻞ درس و ﻏﻴﺮه ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻗﺮار دﻫﻴﻢ و ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﻧـﺮوﻳﻢ. ﻓﻌـﻼً ﺟﻨـﮓ

 

‫واﺟﺐﺗﺮ اﺳﺖ.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: درﺳﺖ را ﺑﺨﻮان. ﮔﻔﺖ: درس و ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺴﺖ وﻟﻰ ﺟﻨـﮓ و

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻰﺷﻮد و ﻓﻌﻼً ﺟﻨﮓ ﻣﻬﻢﺗﺮ اﺳﺖ.

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﺧﺎﻟﻰﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ. اﻓـﺮاد را ﺑـﺮاى رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺗـﺸﻮﻳﻖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻓﺮدى ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻮد و اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧـﻮدش ﺟـﺬب ﻣـﻰﻛـﺮد. ﺑـﻪ

 

‫آنﻫﺎ ﺧﺪا، ﻗﺮآن و اﺳﻼم را ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻌﺪ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﺪ.

 

‫ﺻﺪام را دﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪهى اﺳﺘﻜﺒﺎر ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺿﺮﺑﻪ زدن ﺑﻪ اﻧﻘﻼب، ﺟﻨـﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠـﻰ را

 

‫ﺑﻪ وﺟﻮد آورد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠﻪوران زﻧﺪﮔﻰ را در ﺟﺒﻬﻪ دﻳﺪ و ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮدن اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮد.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ در ﻗﺴﻤﺖﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد؛ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ رزﻣﻨﺪهى ﻋﺎدى، ﻣﻌـﺎون اﻃّﻼﻋـﺎت -

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و ﻏﻮ‪اﺻﻰﻧﻴﺰ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻛﺮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺖﺑﺎﻻﻳﻰ ﻛﻪ داﺷـﺖ، او را ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣـﺴﺌﻮل

 

‫ﮔﺮوه اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدﻧﺪ. در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﺠﺪ ﻫﻤﻜﺎرى داﺷﺖ.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، ﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﻣﻰرﻓﺖ. اﮔﺮ آنﻫﺎ از ﻟﺤﺎظ ﻣـﺎﻟﻰ در

 

‫ﻣﻀﻴﻘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺸﻜﻞ آنﻫﺎ را رﻓﻊ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺧﺎﻧﻮاده ى ﺷﻬﻴﺪى ﻧﻘﻞﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑـﻪ دﻳـﺪن ﻣـﺎ آﻣـﺪه ﺑـﻮد از ﻧﻈـﺮ ﻣـﺎﻟﻰ ﻣـﺸﻜﻞ

 

‫داﺷﺘﻴﻢ. او ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻘﺪارى ﭘﻮل در زﻳﺮ ﻓﺮش ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪﺑﻮد ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛـﺴﻰ

 

‫ﺑﮕﻮﻳﺪ.

 

‫ﭼﻨﺪ روزى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، دوﺳﺖ داﺷﺖ از ﻫﻤﻪ ﺑﺴﺘﮕﺎن دﻳﺪن ﻛﻨﺪ.

 

‫در ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ و ﺗﺎ ﺳﺎل 1365 در ﺟﺒﻬـﻪ و در اﻛﺜـﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎتﻫـﺎى ﻣﻬـﻢ ﺣـﻀﻮر

 

‫داﺷﺖ؛ از ﺟﻤﻠﻪ: ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 8 در ﺳﺎل 1364، ﻛﺮﺑﻼى 4 و ﻛﺮﺑﻼى 5 در ﺳـﺎل 1365 و ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﺑﺪر و ﻣﻴﻤﻚ. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و اﻟﻔﺠﺮ 8 در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻓﺎو ﻏﻮ‪اص ﺑﻮد.

 

‫اﻳﺸﺎن ﻋﻼﻗﻪى ﺷﺪﻳﺪى ﺑﻪﺑﻌﺪ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺟﻨﮓ داﺷﺖ و ﺟﻨﮓ را ﻋﺒﺎدت ﻣﻰداﻧﺴﺖ. ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑـﻪ

 

‫اﻣﺎم داﺷﺖ. ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪﻫﺎ و ﺳﺨﻨﺎن ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﻛﻪ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮد: ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻋﻤـﻞ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﺗﻮﺻﻴﻪﻫﺎى اﻳﺸﺎن را ﻓﺘﻮا ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در ﻣﺼﺎﺣﺒﻪاى در زﻣﺎن ﺣﻴﺎت ﮔﻔﺖ: از ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ و دوﺳﺘﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ ﭘﻴـﺮو ﻛﺎﻣـﻞ

 

‫دﺳﺘﻮرات اﻣﺎم ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻳﻜﻰ از ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻛﻪ اﻣﺎم زﻳﺎد ﺗﺄﻛﻴﺪ دارﻧﺪ، ﻣﻘﺪ‪م ﺑﻮدن ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮ ﺑﻘﻴﻪى ﻛﺎرﻫﺎﺳـﺖ

 

‫و ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰﻣﺎﻧﻨﺪ درس و ﻏﻴﺮه را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻗﺮار دﻫﻴﻢ و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﻢ. اﮔﺮ دﺷﻤﻦ ﺑـﺮ ﻣـﺎ ﻣـﺴﻠّﻂ

 

‫ﺷﻮد ﺣﺘّﻰ ﺗﺨﺼ‪ﺺ ﻣﺎ ﺑﻰﻓﺎﻳﺪه اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ اﻣﺎم ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: ﺗﻨﻮر ﺟﻨﮓ را ﮔﺮم ﻧﮕﻬﺪارﻳﺪ. از ﺷﻤﺎ

 

‫ﻣﺮدم ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﺪ. اﻣﺎم را او‪ﻟﻴﻦ و آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺄﻣﻦ و ﺳﺮﭘﻨﺎه ﺧﻮد ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻰاﺣﺘﺮاﻣﻰ و ﻳﺎ ﺗﻮﻫﻴﻨﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻣﺎم و اﻧﻘﻼب ﻣﻰﻛﺮد، آن ﻣﻜﺎن را ﺑـﻪ ﻧـﺸﺎﻧﻪى اﻋﺘـﺮاض

 

‫ﺗﺮك ﻣﻰﻧﻤﻮد. در ﺗﻤﺎم زﻣﻴﻨﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎى اﻣﺎم ﮔﻮش ﻓﺮا ﻣﻰداد. ﺣﺘّﻰ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣـﻪاش ﻣـﺮدم را

 

‫ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ از اﻣﺎم دﻋﻮت ﻛﺮده اﺳﺖ. دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ راه ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺎز ﺷﻮد ﺗـﺎ رﻫﺒـﺮ ﺧﻮﺷـﺤﺎل

 

‫ﺷﻮد. او ﺑﺎ اﻓﺮاد ﻣﺬﻫﺒﻰ و روﺣﺎﻧﻴ‪ﺖ ارﺗﺒﺎط داﺷﺖ.

 

‫ﻛﺎرﻫﺎى ﻋﺒﺎدى را ﺑﻪ دور از ﺟﻤﻊ و ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻰ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد و ﻓﻘﻂ در ﺟﻬﺖ ﻛﺴﺐ رﺿـﺎى ﺧـﺪا ﺑـﻮد.

 

‫ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶ را ﺑﻪ دور از ﭼﺸﻢ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﻋﺒﺎﺳﻌﻠﻰ ﭘﻮر ﻳﻌﻘﻮب - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻋﺒﺎدتﻫﺎﻳﺶ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺑـﻮد. ﮔـﺎﻫﻰ اوﻗـﺎت ﻛـﻪ

 

‫ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻴﺪار ﻣﻰﺷﺪم اﻳﺸﺎن را در ﺣﺎل ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰدﻳﺪم. در ﺣﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ ﺧـﻮاب ﺑﻮدﻧـﺪ

 

‫اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و از ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ دور ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. در ﻣﺮاﺳﻢ دﻋﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻤﺎز ﺷﺐﻫﺎى او ﻣـﻮرد ﺗﻮﺟ‪ـﻪ

 

‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻮد.

 

‫از رﻳﺎ و ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ دور ﺑﻮد. ﺣﺘّﻰ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑﺎد اﻋـﺰام ﻧـﺸﺪ،

 

‫ﺑﻠﻜﻪ از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎنﻫﺎى اﻃﺮاف ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ؛ ﭼﻮن دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻳﺎﻳﻰ ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫در زﻣﺎن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺪ‪ و ﺣﺪود ﻫﺮ ﭼﻴﺰى را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ ﻛـﺎر ﺑـﻪ

 

‫ﺧﻮﺑﻰ ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد و ﺳﻌﻰﺑﺮ اﻳﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻣﺤﻮ‪ل ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ.

 

‫ﻓﺮدى ﺑﺴﻴﺎر ﺷـﺠﺎع ﺑـﻮد و در ﺟﻨـﮓ از ﺧـﻮد رﺷـﺎدتﻫـﺎى ﻓﺮاواﻧـﻰ ﻧـﺸﺎن داد. ﻛـﺴﻰ ﺑـﻮد ﻛـﻪ در

 

‫درﮔﻴﺮىﻫﺎى او‪ﻟﻴﻪ ﺑﺮ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠّﻂ ﺑﻮد و ﺗﺮﺳﻰ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧـﻮردارى از اﻳﻤـﺎن ﻗـﻮى ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﺷﺠﺎع ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻋﺒ‪ﺎﺳﻌﻠﻰ ﭘﻮر ﻳﻌﻘﻮب - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺪر ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿـﺎ ﭘﻴﻠـﻪوران ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان

 

‫ﻏﻮ‪اص ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ ﺑﻮد. ﻣﺎ ﺣﺪود 24 ﻳﺎ 25 ﻧﻔﺮ از ﮔﺮدان ﺧﻂﺷﻜﻦ ﺑﻮدﻳﻢ. در ﺑﺪو ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت - ﻣـﻮﻗﻌﻰ ﻛـﻪ

 

‫ﺑﻪ ﺧﻂ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﻧﺰدﻳﻚﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﻴﻢ - ﻳﻜـﻰ از اﻓـﺮادى ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺎ روﺣﻴ‪ـﻪ

 

‫ﻣﻰداد، ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﭘﻴﻠﻪوران ﺑﻮد؛ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺘﻮﺳ‪ـﻞ ﺷـﻮﻳﺪ و از او ﻛﻤـﻚﺑﺨﻮاﻫﻴـﺪ. در اﻳـﻦ

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت او ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ داﺷﺖ ﺿﺪ‪ﻫﻮاﻳﻰ ﻛﻪ در ﺳﻤﺖ ﭼـﭗ آﺑـﺮاهى ﻣﻨﻄﻘـﻪى ﻫـﻮر ﻗـﺮار داﺷـﺖ از ﻛـﺎر

 

‫ﺑﻴﻨﺪازد ﻛﻪ ﻣﻮﻓّﻖ ﺷﺪ اﻳﻦﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ. و اﮔﺮ ﺿﺪ‪ ﻫﻮاﻳﻰ از ﻛﺎر ﻧﻤﻰاﻓﺘﺎد، ﻣﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﺎد‪هى ﺑﺪر

 

‫ﺑﺮﺳﻴﻢ و ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻰﺧﻮردﻳﻢ و آﺑﺮاه ﺑﺎز ﻧﻤﻰﺷﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺷﻌﺎر ﻣﻰدادﻧﺪ و ﻋﻤﻞ ﻧﻤـﻰﻛﺮدﻧـﺪ ﻣﺘﻨﻔّـﺮ

 

‫ﺑﻮد. در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻛﻠّﻪﻗﻨﺪى اﻳﺸﺎن از ﻧﻴﺮوﻫﺎى اﻃّﻼﻋﺎﺗﻰ ﺑﻮد. در آن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر درد دل

 

‫ﻛﺮد و از اﻓﺮادى ﻛﻪﺷﻌﺎر ﻣﻰدادﻧﺪ و ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﮔﻠﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﺑﺎﻳـﺪ ﺣـﺮف و ﻋﻤـﻞ

 

‫ﻳﻜﻰ ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫اﻳﺸﺎن در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 4 - در ﺳﺎل 1364 - ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ ﻛﻪ دوران ﻧﻘﺎﻫـﺖ را در اﻫـﻮاز ﮔﺬراﻧـﺪ و

 

‫ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﻮﻧﺪ، ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن آن دوران دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

 

‫او ﻳﻚ رزﻣﻨﺪهى ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﻨﺎ و ﻳﻚ ﺗﺤﻠﻴﻠﮕﺮ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻮد. اﮔﺮ ﺧﻼﻓﻰ از ﻛﺴﻰ ﻣﻰدﻳﺪ ﺑﺎ ﻳـﻚ ﻣﻨﻄـﻖ و

 

‫روش درﺳﺖ او را ﺗﻮﺟﻴﻪﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ را در ﻣﻨﻄﻘﻪﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪى ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى ﺧﻮاﻧﺪن ﻗـﺮآن و ورزش ﺷـﻨﺎ

 

‫ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﺑﺤﺮانﻫﺎ و ﻣﺸﻜﻼت ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﺑﻘﻴ‪ﻪ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﻜﻼت دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻣﺸﻜﻼﺗﺶ را ﻧﺰد ﻛﺴﻰ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻰﻛﺮد.

 

‫در ﻛﺎرﻫﺎى ﺟﻤﻌﻰ ﭘﻴﺶﻗﺪم ﺑﻮد. در اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎﺳﻌﻠﻰ ﭘﻮر ﻳﻌﻘﻮب - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻨﮕﺮ ﻣـﻰﺳـﺎﺧﺘﻴﻢ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺴﺌﻮل ﮔﺮوه ﺑﻮد وﻟﻰ در ﻫﺮ ﻛﺎرى ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺳﺮﻛﻴﺴﻪﻫﺎ را ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺎك داﺧﻞ آنﻫﺎ

 

‫ﻣﻰرﻳﺨﺖ. ﻣﺜﻞ ﻳﻚ رزﻣﻨﺪهى ﻋﺎدى ﻫﺮ ﻛﺎرى را اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. ﻳﻜﻰ از رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﺷـﻤﺎ اﻳـﻦ

 

‫ﻛﺎرﻫﺎ را اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻴﺪ؟ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻰ دارم؟ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻣـﺴﺌﻮل و

 

‫ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺌﻮل وﺟﻮد ﻧﺪارد.

 

‫از ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت ﺑﺎرز اﻳﺸﺎن. وﻗﺎر، ﺻﺒﺮ، ﺳﻜﻮت و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻓﺮدى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﻮد. ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﺮد

 

‫و ﻛﻤﺘﺮ ﺣﺮف ﻣﻰزد.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آن روز ﺻﺒﺢ ﺧﺮوس ﺧﻮان از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم و زﻧﺒﻴـﻞ را ﺑﺮداﺷـﺘﻢ ﺗـﺎ ﺑـﺮاى

 

‫ﺧﺮﻳﺪ ﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﺑﺮوم. در را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻢ، ﺑﺎ ﺻﺤﻨﻪ ﻋﺠﻴﺒﻰ روﺑﻪ رو ﺷﺪم. ﭘﺴﺮم ﺟﻠﻮى

 

‫درﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد، در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺳـﺎﻛﺶ را روى زاﻧﻮﻫـﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ و ﺳـﺮش را روى آن

 

‫ﻗﺮارداده ﺑﻮد، ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد. از دﻳﺪن اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻳﻜﻪ ﺧﻮردم. او ﺑﻌﺪ از ﻣﺎهﻫـﺎ از ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺑـﺮاى ﻣﺮﺧـﺼ‪ﻰ

 

‫آﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﻴﺪارش ﻛﺮدم و ﺳﺮش را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ؛ ﺑﻰ اﺧﺘﻴﺎر ﮔﺮﻳﺴﺘﻢ. دﻟﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻨﮓ ﺷـﺪه ﺑـﻮد.

 

‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺴﻠّﻂ ﺷﺪم، ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎدرﺟﺎن، ﭼﺮا ﭘﺸﺖ در ﺧﻮاﺑﻴﺪه اى؟ ﭼﺮا در ﻧﺰدى و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ

 

‫ﻧﻴﺎﻣﺪى؟ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ: دﻳﺸﺐ ﺳﺎﻋﺖ دو ﻧﺼﻒ ﺷﺐ رﺳﻴﺪم ﭼﺮاغﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺣﺪس زدم ﺑﺎﻳـﺪ

 

‫ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻛﻠﻴﺪ را ﻫﻢ ﮔﻢ ﻛﺮده ﺑﻮدم؛ دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪارﺗﺎن ﻛﻨﻢ؛ ﭘـﺸﺖ در ﻧﺸـﺴﺘﻢ و از

 

‫ﺧﺴﺘﮕﻰ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد. اﻳﻦﺣﺮف را ﻛﻪ زد، ﺑﺎز ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﻳﻢ را ﻓﺸﺮد. دوﺑﺎره او را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:

 

‫ﺗﻮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺎزك دﻟﻰﭼﻪ ﻃﻮر در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﻣﻰﺟﻨﮕﻰ؟ ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﻚﻫﺎﻳﻢ را ﭘـﺎك ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ:

 

‫ﺟﻨﮓ، ﻣﻦ در ﺟﺒﻬﻪ ﺟﻨﮓﻧﻤﻰﻛﻨﻢ. ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى رزﻣﻨﺪهﻫﺎ ﭼﺎﻳﻰ ﻣﻰرﻳﺰم، ﻇﺮفﻫـﺎ و ﻟﺒـﺎسﻫﺎﻳـﺸﺎن را

 

‫ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ. ﻣﻦ آنﺟﺎ ﻛﺎرهاى ﻧﻴﺴﺘﻢ، ﻓﻘﻂ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻟﺸﻜﺮم. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﻧﺰن. ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ در

 

‫آنﺟﺎ ﻫﺴﺘﻰ و ﺑﻪ رزﻣﻨﺪهﻫﺎﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﻨﻰ، ﺧﻮدش ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ. اﺟﺮت ﺑﺎ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع). ﺑﻌﺪ از

 

‫ﻣﺎهﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد، ﻓﻘﻂ ﭼﻬﺎر روز ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ رﻓﺖ. آﺧﺮﻳﻦﺑﺎرى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳـﺖ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود او را از زﻳﺮ ﻗﺮآن ﻋﺒﻮر دادم. ﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪى زﻧﺪﮔﻰ ﻫﻤـﺎن ﻣﻮﻗـﻊ ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﺑـﻮد. او

 

‫ﻗﻮل داد ﻛﻪ دﻓﻌﻪى ﺑﻌﺪﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ از ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ، ﻣﺎ را از ﺧﻮاب ﺑﻴـﺪار ﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ او را ﺑﺒﻴﻨـﻴﻢ. ﺑﻌـﺪ از

 

‫ﻣﺎهﻫﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت او را آوردﻧﺪ.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود ﻛﺘﺎبﻫﺎى درﺳـﻰاش را ﺑـﺎ ﺧـﻮد

 

‫ﺑﺮد ﺗﺎ در آنﺟﺎ درس ﺑﺨﻮاﻧﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑـﻮد، ﮔﻔـﺖ: ﻣـﻦ ﻣـﺎﻳﻠﻢﻛـﻪ ازدواج ﻛـﻨﻢ. ﻣـﻦ از

 

‫دوﺳﺘﻢ ﻧﺎﻣﻪاى را ﺑﺎﻳﺪﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. دوﺳﺘﻢ ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳـﺎﻧﻰ، ﺑـﻪ ﺗـﻮزن

 

‫ﻣﻰدﻫﻨﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪى آن ﺧﺎﻧﻮاده رﻓﺘﻴﻢ، ﻣﺎدر آن دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮ ﻣـﺎ ﻣﺎﻳـﻞ ﺑـﻪ ازدواج ﺑـﺎ ﻳـﻚ

 

‫ﺟﺎﻧﺒﺎز اﺳﺖ؛ اﮔﺮ اﺳﺘﺨﺎره راه داد، اﺷﻜﺎﻟﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠﻪوران ازدواج ﻛﻨـﺪ. وﻟـﻰ اﺳـﺘﺨﺎره

 

‫راه ﻧﺪاد و ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ و دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﺷﻬﻴﺪﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ او ﻳﻚ ﻟﺒﺎس ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻠﻨﺪى ﺑﺮ ﺗـﻦ

 

‫دارد و در ﺻﺤﺮاى ﺑﻰﻛﺮاﻧﻰ اﻳﺴﺘﺎده؛ ﻫﺮﭼﻪ او را ﺻﺪا زدم از ﻣﻦ دورﺗﺮ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﻣﺮﺿﻴﻪ ﭘﻴﻠﻪوران - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺒﻮر ﺑﻮد؛

 

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد. در ﻳﻚﺣﺎل و ﻫﻮاى دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮد. از ﭼﻬﺮهى اﻳﺸﺎن ﺻﻔﺎ و ﺧﻠـﻮص ﻧﻴ‪ـﺖ را

 

‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻰ.

 

‫آﺧﺮﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻳﺶ اﻳﻦﺑﻮد: از رﻳﺎ ﺑﻪ دور ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑـﺮاى اﻧﻘـﻼب و ﻧﻈـﺎم ﺟﻤﻬـﻮرى اﺳـﻼﻣﻰ ﺗـﻼش

 

‫ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را دﻳﺪم، در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد. ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑﻴﺎﻳﻢ. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻛﺎرى ﻧﺪارﻳﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﺳﻼم ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهام ﺑﺮﺳـﺎﻧﻴﺪ و

 

‫ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪ و ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﺣﺠ‪ﺖ اﻟﻠّﻪ رداﺋﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻬﺮان در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻛﻠّﻪ ﻗﻨﺪى ﻛـﻪ از ﻃـﺮف ﻟـﺸﻜﺮ

 

‫21 اﻋﺰام ﺷﺪه و در ﻗﺴﻤﺖ دﻳﺪهﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮدم. در آن ﺟﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪم از ﻃﺮف ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﭼﻨﺪ

 

‫ﺗﺎ رزﻣﻨﺪه ﻣﻰآﻳﻨﺪ و در ﺑﻴﻦ آن ﻫﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﭘﻴﻠﻪوران را دﻳﺪم؛ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم، ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از ﻣـﺎهﻫـﺎ

 

‫اﻳﺸﺎن را ﻣﻰدﻳﺪم. ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻣﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻـﺤﺒﺖ و درد دل ﻛـﺮدﻳﻢ. او از

 

‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻤﻰآﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ را ﺑﺮاى ﻧﻴﺎﻣﺪن ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰآوردﻧﺪ، ﮔﻠﻪﻣﻨـﺪ ﺑـﻮد.

 

‫اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﺎﺑﻮد.

 

‫ﻋﺒ‪ﺎﺳﻌﻠﻰ ﭘﻮرﻳﻌﻘﻮب - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ. 24 ﺳﺎﻋﺖﻣﺎﻧﺪه ﺑـﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺪر ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻨﻄﻘﻪى ﻫﻮر رﺳﻴﺪﻳﻢ. در آن ﺟﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿـﺎﭘﻴﻠـﻪوران از ﻛـﺴﺎﻧﻰ

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﺟﺎ ﻏﺴﻞﺷﻬﺎدت ﻛﺮد. ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﻫﻮا ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮد ﺑﻮد، ﺑﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ: ﻫـﻮا ﺳـﺮد اﺳـﺖ

 

‫ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮرﻳﺪ. ﮔﻔﺖ: اﺷﻜﺎﻟﻰ ﻧﺪارد اﮔﺮ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردم ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻣﻰﻛﻨﻢ.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ از ﻧﺤﻮهى ﺷﻬﺎدت ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻪ ﻧﻘـﻞ از ﻳﻜـﻰ از دوﺳـﺘﺎن ﺷـﻬﻴﺪ ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﻛﺮﺑﻼى ﭘﻨﺞ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى دﺳﺘﻪى ﺧﻂ ﺷﻜﻦ ﺑﻮد. ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻌﺪ از اﻳـﻦ ﻛـﻪ

 

‫ﻣﻮاﻧﻊ را از ﺳﺮ راه ﺑﺮﻣﻰداﺷﺖ، ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪى اﺟﺎزه ﻋﺒﻮر ﻣﻰداد. در ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت از ﻧﺎﺣﻴـﻪى ﭘﻬﻠـﻮ ﻣـﻮرد

 

‫اﺻﺎﺑﺖ ﭼﻨﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ، وﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ اداﻣﻪى رزﻣﺶ ﺷـﻮد. وﻗﺘـﻰ آﺧـﺮﻳﻦ

 

‫ﻗﻮاﻳﺶ را از دﺳﺖ داد و ﺣﻠﻘﻪى ﻣﺤﺎﺻﺮهى دﺷﻤﻦ ﺗﻨﮓﺗﺮ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ دﺳـﺘﻮر ﻋﻘـﺐ ﻧـﺸﻴﻨﻰ داد.

 

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺒﺮﻧﺪ، وﻟﻰ او ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد و ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر داد او را ﭘﺸﺖ ﺑـﻪ

 

‫ﻛﻮه وروﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﻢ و ﺧﻮد ﺳﺮﻳﻌﺎً ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ. ﻣﺎ دﺳﺘﻮر ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﺧﻮد را اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮدﻳﻢ و

 

‫ﺳﺮﻳﻌﺎً ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺗﺮك ﻧﻤﻮدﻳﻢ. ﻣﻦ ﻧﮕﺮان اﻳﺸﺎن ﺑﻮدم و ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ او را ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮدم. ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ روى

 

‫زﻣﻴﻦ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد، ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻓﺸﻨﮓ دﻓﺎع ﻛﺮد و وﻗﺘﻰ ﻣﻬﻤ‪ﺎﺗﺶ ﺗﻤﺎم ﺷـﺪ، ﺑـﺮاى اﻳـﻦ ﻛـﻪ اﺳـﻴﺮ

 

‫ﻧﺸﻮد ﺑﺎ ﺳﻨﮓ و ﻛﻠﻮخ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪى ﺳـﺎﻟﻢ در ﺑـﺪﻧﺶ

 

‫ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد و در ﺧﻮن ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻰﺧﻮرد، ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪرﺿﺎ ﭘﻴﻠـﻪوران در ﺷـﺐ ﺷـﻬﺎدت ﺣـﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤـﻪى زﻫـﺮا(س) و در ﺗـﺎرﻳﺦ 24/10/1365، در

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 و در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪﺳﺮ ﺑﻪ درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ آﻣﺪ.

 

‫و ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻳﺸﺎن ﭘﺲ از ﺣﻤﻞ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ، در ﺑﻬﺸﺖ ﻗﺎﺳﻢ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺎﺑﺎد ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﺣﺴﻦ ﭘﻴﻠﻪوران ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﺎدت او ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ راه او را اداﻣﻪ دﻫﻴﻢ و اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن او را از

 

‫دﺷﻤﻨﺎن ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ.

 

‫ﻋﻠﻰ اﻛﺒﺮ اﺛﺒﺎﺗﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﺎدت او ﻣﺎ را ﺑﻪ آن ﻫﺪﻓﻰ ﻛﻪ داﺷﺘﻴﻢ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺣـﻀﻮرى

 

‫ﻓﻌ‪ﺎلﺗﺮ در ﺟﺒﻬﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﻣﺎ ﺟﻮاﻧﺎن اﻳﻦ اﻣ‪ﺖ ﺑﺎ اﻟﻬﺎم از ﭘﻴﺎمﻫﺎى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﻣﺎﻣﻤـﺎن

 

‫ﺟﺎن ﺑﺮﻛﻒ ﻧﻬﺎده، ﺑﺮاى ﻫﺪﻓﻰ ﻣﻘﺪ‪س و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺪﻳﻢ. آﻣﺪﻳﻢ ﺗﺎ اﻳـﻦ ﮔﻔﺘـﻪى

 

‫ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﻮرد ﻣﺎ ﺗﺤﻘّﻖﭘﺬﻳﺮد ﻛﻪ ﻣﺮا ﻳﺎرى ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺷـﻤﺎ را ﻧﻴـﺰ ﻳـﺎرى ﻛـﻨﻢ. ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ آﻣـﺪﻳﻢ ﺗـﺎ

 

‫ﺗﺰﻛﻴﻪى ﻧﻔﺲ ﻛﻨﻴﻢ و ﺷﺎﻳﺪﻟﻴﺎﻗﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت - اﻳﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﻌﺎدت - ﻧﺼﻴﺒﻤﺎن ﮔـﺮدد

 

‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﺎ را در ﺟﻮار رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﭙﺬﻳﺮد. اﮔﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﻌﺎدت ﻧﺼﻴﺒﻢ ﺷﺪ، از ﭘـﺪر

 

‫و ﻣﺎدر و دﻳﮕﺮان ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﻛﻪ ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﻧﮕﺮﻳﻴﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻴﺪ و ﺷﺎدى ﻛﻨﻴﺪ، در

 

‫اﻳﻦ ﺻﻮرت روح ﻣﻦ ﺷﺎد ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.

 

‫و در ﺑﺨﺸﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﺑﻪ ﻫﻤﻪى ﺷﻤﺎ ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان وﺻـﻴ‪ﺖﻣـﻰﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ ﻧﻤـﺎز، روزه و

 

‫دﻋﺎﻫﺎ را ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺮك ﻧﻜﻨﻴﺪ. دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺎ اﻧﻘﻼب ﻣﻬﺪى(ﻋﺞ) اﻳﻦ اﻣﺎم ﻋﺰﻳـﺰ را ﺑﺮاﻳﻤـﺎن ﻧﮕـﻪ

 

‫دارد و ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﻓﺮج آﻗﺎ اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋﺞ) را ﻧﺰدﻳﻚ و اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ را ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﺪ.