زندگینامه سردار شهید عبدالحسین برونسی

 

 

ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦﺑﺮوﻧﺴﻰ - ﻓﺮزﻧﺪ ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻰ - در ﺳﺎل ۱۳۲۱ در روﺳﺘﺎى ﮔﻠﺒﻮى ﻛﺪﻛﻦ ﺗﺮﺑـﺖ

ﺣﻴﺪرﻳ‪ـﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 ‫ﻓﻘﺮ ﺗﻮان ﻓﺮﺳﺎى ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻮاده اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﺗﺎ ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻴﺶ از ﭼﻬﺎرﺳﺎل ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ

اداﻣﻪ دﻫـﺪ.

‫

ﻟﺬا ﺑﺮ آن ﺷﺪ ﺗﺎ روزﻫﺎ را در ﻛﻨﺎر ﭘﺪر زﺣﻤﺘﻜﺶ ﺧﻮد ﺑﮕﺬراﻧﺪ و ﻣﺎﻳﺤﺘﺎج زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺎدهﺷﺎن را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ

 

‫ﻛﺸﺎورزى از دل زﻣﻴﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد و ﺷﺒﻬﺎ را ﺑﺎ ﺷﺮﻛﺖ در ﻣﺠﺎﻟﺲ و ﻣﺤﺎﻓـﻞ ﻣـﺬﻫﺒﻰ ﺑـﻪ ﻓﺮاﮔﻴـﺮى

 

 ‫ﻗﺮآن و ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﭙﺮدازد.

 

‫از ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد. ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ در ﻣـﻮرد ﺗـﺮك ﺗﺤـﺼﻴﻞ وى

 

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:ﺑﻌﺪﻫﺎﻛﻪ ﻋﻠّﺖ ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞ او را ﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪﻳﻢ، ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ از ﻣﻌﻠّﻢ ﺧـﻮدم ﻳـﻚ ﻓـﺴﺎد

 

 ‫اﺧﻼﻗﻰ دﻳﺪم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آن ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺸﺎورزى ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم.

 

‫ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره)در ﺳﺎل 1343، ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ زﻳﺮ ﭘﺮﭼﻢ اﺣﻀﺎر ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪى

 

‫ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺳﻼﻣﻰ، ﺳﺨﺖ ﻣﻮرد اﻫﺎﻧﺖ اﻓﺮادِ ﻧﺎآﮔـﺎه ﺳـﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ ﻗـﺮار ﮔﺮﻓـﺖ. ﺑـﺎ ﺳـﭙﺮى ﻛـﺮدن دوران

 

‫ﺳﺮﺑﺎزى ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ روﺳﺘﺎى ﮔﻠﺒﻮى ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻛﻤﻜﻰ ﺑﺮاى ﭘﺪر و ﺧﺪﻣﺘﮕﺰارى ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهاش

 

 ‫ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫روﺣﻴﻪﺷﺠﺎﻋﺖ، ﺷﻬﺎﻣﺖ و ﻇﻠﻢ ﺳﺘﻴﺰى ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ، او را ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻃﺎﻏﻮﺗﻰ ﻛـﺸﺎﻧﺪ و ﺑـﺎ

 

‫اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﻰ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﻳﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎ ﻧﻔﺮت و اﻧﺰﺟـﺎر ﺧـﻮﻳﺶ را از ﻃﺮﻳـﻖ ﻋﻤـﻞ ﺑـﻪ

 

وﻇﻴﻔﻪ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮوف و ﻧﻬﻰ از ﻣﻨﻜﺮ ﺟﻠﻮه ﮔﺮ ﺳﺎﺧﺖ.

 

‫در ﺳﺎل 1347 ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﺳﺒﻚ ﺧﻴﺰ ﺧﻴ‪ﺎط - ﻛﻪ ازﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮاده روﺣـﺎﻧﻰ و از اﻗـﻮام او ﺑﻮدﻧـﺪ -

 

‫ازدواج ﻛﺮد. ﭘﺲ از ازدواج ﻧﻴﺰ از ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ رژﻳـﻢ دﺳـﺖ ﺑـﺮ ﻧﻤـﻰداﺷـﺖ. ﻫﻤـﺴﺮ ﺷـﻬﻴﺪ در اﻳـﻦﺑـﺎره

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻛﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ اراﺿﻰ ﺑﻪ اﺟﺮا درآﻣﺪ، اﻳﺸﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮد و راﺿـﻰ ﻧﺒـﻮد ﻛـﻪ ﺣﺘّـﻰ ﺑـﺎ

 

‫اﺻﺮار ارﺑﺎب ﻫﻢ زﻣﻴﻨﻰ را ﺑﮕﻴﺮد؛ ﻟﺬا ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ از روﺳﺘﺎ و ﻛﺸﺎورزى روى ﺑﺮﮔﺮداﻧـﺪ.

 

 ‫ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺸﻬﺪ آﻣﺪﻳﻢ و در ﻣﺸﻬﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻳﻢآن ﻫﻢ در ﻳﻚ اﺗﺎق ﻣﺤﻘّﺮ و ﺳﺎده.

 

 ‫در ﺳﺎل 1348 او‪ﻟﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ وى ﺑﻪ ﻧﺎم اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ دﻳﺪه ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ در ﻟﺒﻨﻴ‪ﺎت ﻓﺮوﺷﻰ و ﺳﭙﺲﺳﺒﺰى ﻓﺮوﺷﻰ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣـﺸﻐﻮل ﺷـﺪ، اﻣ‪ـﺎ ﺑـﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻣـﺸﺎﻫﺪه

 

‫ﺗﺨﻠّﻔﺎت و اﺟﺤﺎف ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻓﻘﻴﺮ از ﺳﻮى ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻣﻐﺎزهﻫﺎ، ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺮك آﻧﺠﺎ ﺷﺪ.

 

‫ﻓﺮزﻧﺪﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره ﺗﻘﻴ‪ﺪ وى ﻧﺴﺒﺖﺑﻪ ﺣﻼل و ﺣﺮام ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن در ﺣﻼل و ﺣﺮام ﺑـﺴﻴﺎر دﻗّـﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، در ﻣﻐﺎزه ﻟﺒﻨﻴ‪ﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺻﺎﺣﺐ آﻧﺠﺎ ﺗﻮى ﺷﻴﺮ آب ﻣﻰرﻳﺨﺖ و اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ از

 

‫آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ.

 

‫ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﺑﻨّﺎﻳﻰ روى آورد. ﺑﺎ آن ﻛﻪ از ﻟﺤﺎظ ﻣﺎﻟﻰ ﺑـﻪ ﺷـﺪ‪ت در ﻣـﻀﻴﻘﻪ ﺑـﻮد، اﻣ‪ـﺎ زﻧـﺪﮔﻰ

 

‫ﺧﻮﺷﻰ داﺷﺖ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺳﺮاف ﺧﻴﻠﻰ ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻫﻴﭻ وﻗـﺖ دو ﻧـﻮع ﻏـﺬا در ﺳـﻔﺮه او

 

 ‫ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻰﺷﺪ.

 

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪﻋﻠﻢ آﻣﻮزى ﻋﻼﻗﻪ ﺷﺪﻳﺪى داﺷﺖ؛ ﻟﺬا در ﺳﻔﺮى ﻛﻪ ﺑﺮاى دﻳﺪن واﻟﺪﻳﻨﺶ ﺑـﻪ روﺳـﺘﺎ رﻓـﺖ،

 

‫ﺟﻮاﻧﻬﺎى روﺳﺘﺎ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮاى ﺧﻮاﻧﺪن دروس ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻋﻠﻮم ﺣﻮزوى ﺑﻪ ﻣـﺸﻬﺪ

 

‫ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ، ﺗﻤﺎم ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺷﻤﺎ را ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻪ ﻣـﺸﻬﺪ آﻣﺪﻧـﺪ و او ﺧﺮﺟـﻰ

 

  ‫آﻧﻬﺎ را ﻣﺜﻞ اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﭘﺮداﺧﺖ ﻛﺮد و ﻳﻚ ﻣﺪرﺳﻪﻋﻠﻤﻴ‪ﻪ ﻛﻮﭼﻚ در ﻣﻨﺰل ﻣﺤﻘّﺮ او ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪ.

 

‫در ﻛﻨﺎر ﻛﺎر ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎى ﺑﻨّﺎﻳﻰ، ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺧﻮد ﺑﺎ رژﻳﻢ ﭘﻬﻠﻮى اداﻣﻪ ﻣﻰداد و از ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻣـﺴﺌﻠﻪ

 

‫و ﻣﻮﺿﻮﻋﻰﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺷﺎه و رژﻳﻢ ﻣﻰﺷﺪ، ﺣﺪاﻛﺜﺮ اﺳـﺘﻔﺎده را ﻣـﻰﻛـﺮد. او ﺷـﺎه را ﻣﻌﺎوﻳـﻪ

 

‫ﺧﻄﺎب ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﺑﺮاردش ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺎر دوﻟﺘﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ، زﻳﺮا ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ دوﻟﺖ ﺷـﺎه

 

 ‫ﮔﻨﺎه دارد. ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﺎورزى ﺑﭙﺮداز.

 

‫در ﺳﺎل 1352 ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻨّﺎﻳﻰ در ﻣﻨﺰل ﻳﻜﻰ از روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻣﺒﺎرز ﻣﺸﻬﺪ، ﺑﺎ درﺳﻬﺎى ﺣـﻀﺮت آﻳـﺖاﷲ

 

‫اﻟﻌﻈﻤﻰﺧﺎﻣﻨﻪاى - رﻫﺒﺮ ﻣﻌﻈّﻢ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻛﻪ در آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ - آﺷﻨﺎ ﺷـﺪ.

 

‫از آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﺤﻮﻟّﻰ ﻋﻤﻴﻖ در زﻧﺪﮔﻰ اﻳﻦ ﺳﺮدار ﺷﻬﻴﺪ اﻳﺠﺎد ﺷـﺪ و ﺑـﺪﻳﻦﺳـﺎن وارد ﻣﺮﺣﻠـﻪاى

 

‫ﺗﺎزه از ﻣﺒﺎرزات ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺷﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ زﻣﺎن ﺳﺎواك ﺑﻪ او - ﻛﻪ ﺑﻪ اوﺳﺘﺎ ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻨّﺎ ﻣﻌﺮوف ﺑـﻮد -

 

‫ﻣﺸﻜﻮك ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن رد‪ﭘﺎ، ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﻨﺰل وى را ﻣﻮرد ﺑﺎزرﺳـﻰ ﻗـﺮار داد ﻛـﻪ ﺑـﺎ

 

‫ﻫﻮﺷﻴﺎرى ﻫﻤﺴﺮش در اﺧﺘﻔﺎى اﺳﻨﺎد و ﻣﺪارك و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ، ﺗﻼش آﻧﻬﺎ ﻧﺎﻛﺎم ﻣﺎﻧﺪ.

 

‫ﺣﻀﻮر ﮔﺴﺘﺮده او در ﺗﻤﺎم راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎ و ﺗﺠﻤ‪ﻌﺎت اﻋﺘﺮاضآﻣﻴﺰ ﭼـﺸﻤﮕﻴﺮ ﺑـﻮد و ﺑـﻪ ﺗﻮزﻳـﻊ و ﭘﺨـﺶ

 

‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى، ﻧﻮارﻫﺎ و ﭘﻴﺎﻣﻬﺎى ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) ﻣﺒﺎدرت ﻣﻰورزﻳﺪ. در ﺗﻤﺎم ﺟﻠـﺴﺎت و ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻴﻬﺎى ﻣﻘـﺎم

 

‫ﻣﻌﻈّﻢ رﻫﺒﺮى و ﺷﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻤﻰﻧﮋاد ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ از ﺳﻮى ﺳﺎواك دﺳﺘﮕﻴﺮ و زﻧﺪاﻧﻰ ﺷـﺪ.

 

‫ﺑﺮاى آﺧﺮﻳﻦ دﻓﻌﻪ، در ﻣﺮاﺳﻢ ﭼﻬﻠﻢ ﺷﻬﺪاى ﻳﺰد دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ و ﻣﻮرد ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺷـﺪﻳﺪ ﻗـﺮار ﮔﺮﻓـﺖ. ﺑـﻪ

 

‫ﻃﻮرى ﻛﻪ دﻧﺪاﻧﻬﺎى او ﺗﻮﺳﻂ دژﺧﻴﻤﺎن ﺳﺎواك ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﭘﺲ از ده روز ﺷﻜﻨﺠﻪ و آزار، ﺑﺎ ﮔـﺮﻓﺘﻦ

 

‫ﺳﻨﺪ ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺿﻤﺎﻧﺖ آزاد ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب روﺷﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ او ﺑﻪ اﻋـﺪام ﻣﺤﻜـﻮم ﺷـﺪه

 

‫ﺑﻮد، وﻟﻰ ﺑﺮاى دﺳﺘﮕﻴﺮى ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ او را ﻇﺎﻫﺮاً آزاد ﻛﺮدﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈـﺮ ﺑـﻮد. ﻟﺤﻈـﻪاى از

 

‫ﻣﺒﺎرزه دﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ و ﻃﻰ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻬﺎى ﻣﺘﻌﺪ‪د، ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﮔﺴﺘﺮدهاى اﻧﺠﺎم داد.

 

‫ﺑﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪﺣﻀﺮت آﻳﺖ اﷲ ﺧﺎﻣﻨﻪاى ﺑﻪ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ، او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان راﺑﻂ ﻣﻌﻈّﻢ ﻟـﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎى ﮔـﺴﺘﺮدهاى را

 

‫اﻧﺠﺎم داد.

 

‫در ﺳﺎل 1357 و ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻛﺮاﻣﺖ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺣﺮاﺳﺖ از دﺳﺘﺎوردﻫﺎى

 

‫اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﮔﺮوه ﺿﺮﺑﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪﻫﺎى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﭘﻴﻮﺳﺖ. در ﭘـﻰ ﺗـﺸﻜﻴﻞ ﻫـﺴﺘﻪ

 

‫او‪ﻟﻴﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻓﺘﺨﺎرى ﻋﻀﻮ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﻣﻘﺪ‪س ﺷﺪ. او روزﻫـﺎ در واﺣـﺪ

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ اﺷﺘﻐﺎل داﺷﺖ و ﺷﺒﻬﺎ را ﺑﻪ ﺑﻨّﺎﻳﻰﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪﻳﻬﺎى ﺧﺎﻧﻮادهاش

 

‫را ﻓﺮاﻫﻢﺳﺎزد. ﺑﺎ آﻏﺎز درﮔﻴﺮﻳﻬﺎى ﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب در ﻛﺮدﺳﺘﺎن، ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﭘﺎوه رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺒـﺎرزه ﻋﻠﻴـﻪ

 

‫اﺷﺮار و ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﭙﺮدازد. او ﻫﻴﭻﮔﺎه از ﻣﺒﺎرزه ﻋﻠﻴﻪ ﻧﺎﻣﺮدﻣﻰﻫـﺎ و دﺷـﻤﻨﺎن اﺳـﻼم و اﻧـﺴﺎﻧﻴ‪ﺖ ﺧـﺴﺘﻪ

 

‫ﻧﻤﻰﺷﺪ و در ﻃﻮل دوران ﻣﺒﺎرزه ﺑﻪ ﻋﻨﺼﺮى ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ و آﺑﺪﻳﺪه ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد.

 

‫در ﻣﺮاﺟﻌﺖ از ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮔﺴﺘﺮده ﻣـﺮدم ﺷـﻬﻴﺪ ﭘـﺮور ﻣـﺸﻬﺪ رو ﺑـﻪ رو ﺷـﺪ و ﻃـﻰ ﻳـﻚ

 

‫ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰﺑﻪ ﻳﺎدﻣﺎﻧﺪﻧﻰ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻧﻈﺎﻣﻰ در ﺻﺤﻦ ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ رﺷﺎدﺗﻬﺎى ﺳـﭙﺎه

 

‫اﺳﻼم ﭘﺮداﺧﺖ. ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻌﺪ از ﻏﺎﺋﻠﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﭼﻨﻴﻦ

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻋﺪ‪هاى ﻣﺜﻞ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ، زﻳﺮا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﻏﺎﺋﻠـﻪ را

 

‫ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻋﺪ‪ه زﻳﺎدى از ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺮﺳﻨﺪ و ﭘـﺎوه ﺳـﻘﻮط ﻛﻨـﺪ.

 

‫آﻧﻬﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖﺑﺰرﮔﻰ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب ﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ اﺳﻢ ﺣ‪ﺴﻦ ﻧﻴ‪ﺖ، از ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻨﺠﺮ زدﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑـﺎ ﺗﻴﺰﺑﻴﻨـﻰ

 

ﻛﻪ داﺷﺖ، آﻧﻬﺎ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد.

 

‫ﺑﺎ ﻳﻮرش ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ ارﺗﺶ ﺑﻌﺚ ﻋﺮاق ﺑﻪ ﻛﺸﻮر ﻋﺰﻳﺰﻣﺎن، ﺗﺮﺟﻴﺢ داد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺟﻨﻮب ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ.

 

‫اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ رزﻣﻨﺪه ﺳﺎده ﺑﺎ اﺳﻠﺤﻪ ام - ﻳﻚ در ﻣﻨﻄﻘﻪ دب‪ ﺣ‪ﺮْدان اﻫﻮاز ﺑﻪ ﻧﺒﺮد ﻋﻠﻴـﻪ ﺑﻌﺜﻴ‪ـﻮن

 

‫ﻣﺘﺠﺎوز ﭘﺮداﺧﺖ، وﻟﻰ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺪﺗﻰ از ﺟﻨﮓ، ﻫﺮ روز ﺑﺎ ﺣﻤﺎﺳﻪ آﻓﺮﻳﻨﻰ و رﺷﺎدت، اﻓﺘﺨﺎرات ﺑﺰرﮔـﻰ

 

‫را ﻛﺴﺐﻛﺮد. ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻋﻠّﺖ ﺣﻀﻮر ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ در ﺟﺒﻬﻪ را ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ: او ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﻣﻰرﻓﺖﺑﺎ ﻫﺪف ﭘﻴﺮوزى و اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره)ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﺣﻀﺮت زﻫﺮا(س)ﻋﻼﻗﻪ زﻳﺎدى داﺷﺖ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ذﻛﺮ ﻳﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ(س)ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﺑﻪ اﻳـﺸﺎن ﻣﺘﻮﺳ‪ـﻞ

 

‫ﻣﻰﺷﺪ. ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ در ﺧﺼﻮص اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬـﺎ آﺗـﺶ

 

‫دﺷﻤﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦﺑﻮد و ﺳﻰ - ﭼﻬﻞ ﺷﻬﻴﺪ داده ﺑﻮدﻳﻢ، ﺣﺮﻛﺖ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺑـﻮد و ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ

 

‫زﻣﻴﻦ ﭼﺴﺒﺎﻧﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ از اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﻣﺼﻮن ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺳـﺘﻮن آﻣـﺪم، دﻳـﺪم

 

‫ﺑﺮوﻧﺴﻰ دارد ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺎﺷﻮ. ﮔﺮﻳﻪ ﻓﺎﻳـﺪهاى ﻧـﺪارد. ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﻮ و ﺑـﻪ ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ دﺳـﺘﻮر

 

‫ﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻰﺑﺪه. دﻳﺪم اﺻﻼً ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﻤﻰدﻫﺪ. ﺗﻜﺎﻧﺶ دادم، دﻳـﺪم ﺳـﺮش را ﺑﻠﻨـﺪ ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎ

 

‫وﻇﻴﻔﻪ دارﻳﻢ ﻛﻪ اﻧﻬﺪام ﻧﻴﺮو ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ، ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﺠﺮوح ﺷـﺪ، آن را ﺑﺮﮔـﺮداﻧﻴﻢ. ﺑﻌـﺪ

 

‫ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻵن ﺳﺮم را روى زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و از ﺣﻀﺮت زﻫﺮا(س)ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﻤﻚﻣﺎن ﻛﻨﺪ. ﺑﻌـﺪ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮو و ﺑﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻦ. ﻣﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻳﻢ و در آن ﺷﺐ ﭘﻨﺠﺎه ﺗﺎﻧﻚ را ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔـﺮﻓﺘﻴﻢ و

 

‫ﺳﻨﮕﺮ ﺗﺠﻤ‪ﻊ اﻓﺴﺮان ﻋﺮاﻗﻰ را ﻣﻨﻬﺪم ﻛﺮدﻳﻢ و ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻣـﺴﺌﻠﻪﺧﻴﻠـﻰ ﺗﻌﺠ‪ـﺐ ﻛـﺮدم. اﻳـﻦﻧـﺸﺎن

 

‫دﻫﻨﺪه اﺧﻼص و ارﺗﺒﺎط او ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد.

 

‫ﺳﺮدار اﻧﺠﻴﺪﻧﻰ درﺑﺎره ﺗﻘﻴ‪ﺪ ﺷﻬﻴﺪﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﺎز ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻧﻤﺎز ﺟﻤـﺎﻋﺘﺶ ﻫـﻴﭻ وﻗـت

 

‫ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ و ﻫﻴﭻ وﻗﺖ در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ، ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺷﻬﻴﺪ ﻗﻄﻊ ﻧﺸﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن دﻳﮕﺮ ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره ارﺗﺒﺎط او ﺑﺎ اﺋﻤﻪ اﻃﻬﺎر(ع) ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﻗﺮار ﺑﻮد

 

‫ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺗﺨﺮﻳﺐﭼﻰ ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ را ﭘﺎﻛﺴﺎزى ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﮔﺮدان ﻋﺒﻮر ﻛﻨﺪ، وﻗﺘﻰ اﻳﺸﺎن ﻣﻰآﻳﺪ و ﻣﻰﺑﻴﻨـﺪ

 

‫ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ ﭘﺎﻛﺴﺎزى ﻧﺸﺪه، ﻫﻴﭻ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠﻰ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻰدﻫﺪ و دﺳﺘﻬﺎ را ﺑـﻪ ﺳـﻮى آﺳـﻤﺎن

 

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﺎﺑﻦ اﻟﺤﺴﻦ! اﻳﻦ ﮔﺮدان را از روى ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺑ‪ـﺮد. ﺷـﻤﺎ ﻫـﺮ ﻛـﺎرى

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰﺑﻜﻦ. ﺑﻌﺪ ﮔﺮدان از ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ ﻋﺒﻮر ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﺪونﺣﺘّﻰ ﻳـﻚ ﻣـﻴﻦ ﻣﻨﻔﺠـﺮ ﺷـﻮد. وﻗﺘـﻰ از

 

‫اﻳﺸﺎن ﺳﺆال ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﻣﻴﻦ ﻫﻢ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻧﺸﺪ؟ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑـﻪ اﻳـﻦ

 

‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻛﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ، ﮔﺮدان ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ از ﻣﻴﺪان ﻣﻴﻦ ﻋﺒﻮر ﻛﺮد.

 

‫اﻳ‪ﺎﻣﻰ ﻫﻢ ﻛﻪ در ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﺑﻮد، ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ را ﺧﻮدش اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. ﺑﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺣﺘّﻰ ﻫﻤـﺴﺮش اﺟـﺎزه

 

‫ﻧﻤﻰداد ﻟﺒﺎس ﻓﺮم ﺳﭙﺎه او را ﺑﺸﻮﻳﺪ. ﺧﻮدش وﺿﻮ ﻣﻰﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﺎ ادب ﺧﺎﺻ‪ـﻰ اﻳـﻦ ﻟﺒـﺎس ﻣﻘـﺪ‪س را

 

  ‫ﻣﻰﺷﺴﺖ و ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺰرﮔﺶ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد ﺗﻮ ﻧﻴﺰ اﮔﺮ وارد ﺳﭙﺎه ﺷﺪى، ﺑﻰوﺿﻮ ﻟﺒﺎس ﻓﺮم را ﻧﺸﻮى.

 

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از اﻣﻮال ﺑﻴﺖاﻟﻤﺎل ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎر دﻗﻴﻖ ﺑﻮد، ﺣﺘّﻰ در اﻳ‪ﺎم ﻣﺮﺧّـﺼﻰ. ﻫـﺮ وﻗـﺖ از ﺳـﭙﺎه

 

‫ﺟﻴﺮه ﺧﺸﻚﺑﻪ او ﺗﻌﻠّﻖ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ، ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد: ﻣﺒـﺎدا اﻳﻨﻬـﺎ اﺳـﺮاف ﺑـﺸﻮﻧﺪ،

 

اﻳﻨﻬﺎ از اﻣﻮال ﺑﻴﺖاﻟﻤﺎل اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺑﻘﻴ‪ﻪ ﻧﺎن و ﺑﺮﻧﺠﻬﺎ ﻓﺮق ﻣﻰﻛﻨﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﭘﺪرش اﺻﺮار ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﻜﺮ ﻧﻜـﻦ ﺑﭽـﻪ‪ات رﻓﺘـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﺗﻜﻠﻴﻒﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه، ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻰ.

 

‫زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻰآﻣﺪ، ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ از ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ و ﻛﻮﺷﺶ ﺑﺎز ﻧﻤـﻰاﻳـﺴﺘﺎد و در اﻣـﻮر

 

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪﻫﻤﺴﺮش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرﺷـﺎن ﻛﻤـﻚ

 

ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮد و ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ

 

ﺳﺮ ﻣﻰزد و از ﻣﻌﻠّﻤﺎن وﺿﻊ درس ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺟﻮﻳﺎ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ اﺣﻜﺎم دﻳﻦ ﻳﺎ اﺻﻮل دﻳﻦ را ﺣﻔﻆ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻳﺎ ﻳﺎد ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، ﺑﺮاى ﺗﺸﻮﻳﻖ، آﻧﻬﺎ را

 

‫ﺑﻪ ﺣﺮم ﻳﺎ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﻣﻰﺑﺮد و ﺟﺎﻳﺰه ﻣﻰداد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب دوﺳﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﺣـﺴ‪ﺎس ﺑـﻮد. اﺑﻮاﻟﺤـﺴﻦ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ ﻓﺮزﻧـﺪ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮ دوﺳﺘﻰ را ﻛـﻪ اﻧﺘﺨـﺎب ﻣـﻰﻛـﺮدم، ﺣـﺎﺟﻰ درﺑـﺎره او ﺗﺤﻘﻴـﻖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و اﮔﺮ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ آدم ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ اﺟﺎزه ﻣﻰداد ﺑﺎ او رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻛﻨﻢ و ﮔﺮﻧـﻪ ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:

 

‫ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﻛﻨﻰ و ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮب، دوﺳﺖ ﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در ﺧﺎﻧﻮاده وﻗﺘﻰ ﺻﺤﺒﺖ از ﺟﻨﮓ ﻣﻰﺷـﺪ، اﻃّﻼﻋـﺎت ﺧﺎﺻ‪ـﻰ از ﺟﺒﻬـﻪ ﻧﻤـﻰداد و ﻫﻤﻴـﺸﻪ

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﺷﺎه را ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻛﺮدﻳﻢ، ﺻﺪام را ﻫﻢ ﺑﻴﺮون ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺳﺮ ﺻﺪام را ﺧﻮاﻫﻢ

 

‫ﺑ‪ﺮﻳﺪ و ﻳﻚ ﭼﺎﻗﻮ ﻧﺸﺎن ﻣﺎ ﻣﻰداد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦﭼﺎﻗﻮ ﺳﺮ ﺻﺪام را ﻣﻰﺑ‪ﺮم و ﺑﺮاى ﺷـﻤﺎ ﻣـﻰآورم.

 

‫ﻟﺬا ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﻰآﻣﺪ، ﻣﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻴﻢ: ﺑﺎﺑﺎ ﺳـﺮ ﺻـﺪام را ﻧﻴـﺎوردى؟ و او ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻫﻨـﻮز

 

‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪام او را ﺑﮕﻴﺮم.

 

‫ﺗﻤﺎم ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻛﻪ در ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﺑﻮد، روزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. وﻗﺘﻰ اﺷﺘﻴﺎق ﻛﻮدﻛﺎﻧﺶ را ﺑﺮاى ﺣﻀﻮر در ﺳﺮ ﺳـﻔﺮه

 

‫ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻰدﻳﺪ، ﻣﻰآﻣﺪ ﺳﺮﺳﻔﺮه ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ ﻫﻤﻪ را ﻏﺬا ﻣﻰداد و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺎزى ﻣـﻰﻛـﺮد و آﻧﻬـﺎ را ﻧـﻮازش

 

‫ﻣﻰﻛﺮد، وﻟﻰ ﺧﻮدش ﻧﻤﻰﺧﻮرد و اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ دل ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣـﻰآورد. ﺷـﺒﻬﺎ وﻗﺘـﻰ در ﺧﺎﻧـﻪ

 

‫ﺑﻮد، ﻫﻤﻴﻦﻛﻪ ﭘﺎﺳﻰ از ﺷﺐ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ آﻫﺴﺘﻪ و ﺑﺪون ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﺻـﺪاﻳﻰ ﺑﺮﻣـﻰﺧﺎﺳـﺖ و ﻣﻬﻴ‪ـﺎى

 

‫ﺗﻬﺠ‪ﺪ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻫﻰ ﻣﻰﺷﺪ و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺿﺠ‪ﻪ ﻣﻰزد و ﮔﺎﻫﻰ از ﺻﺪاى ﻧﺎﻟﻪﻫﺎ و ﮔﺮﻳﻪﻫﺎى او، ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻴـﺪار

 

ﻣﻰﺷﺪ و او را در ﺳﺠ‪ﺎده ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ.

 

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ و اﻣﻜﺎﻧﺎت آن ﺑﺴﻴﺎر ﺑـﻰاﻋﺘﻨـﺎ ﺑـﻮد. ﺧﺎﻧـﻪاى ﻛـﻪ ﺧـﻮدش ﺳـﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻮد، داراى

 

‫دﻳﻮارﻫﺎى ﺧﺸﺘﻰ و ﮔﻠﻰ ﺑﻮد و در ﻧﺒﻮد او ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﺎران ﻣﻰﺑﺎرﻳﺪ، ﺗﻜّﻪاى از آن ﻓﺮو ﻣﻰرﻳﺨﺖ. ﺑﺎﻷﺧﺮه

 

‫ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻬﺎ، ﺑﻴﺴﺖ روز ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ دﻳﻮارﻫﺎ را ﺧﺮاب ﻛﺮده و از ﻧﻮ ﺑﺴﺎزد، ﺗﻨﻬﺎ دو ﺷﺐ ﺑﻴـﺸﺘﺮ

 

‫از ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ او ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺳﭙﺎه ﺑﻪ او ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎزﮔﺮدى. اﻳﻦ در ﺣﺎﻟﻰ ﺑـﻮد ﻛـﻪ

 

‫ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ در ﺧﺎﻧﻪاى ﺑﺪون دﻳﻮار و ﺣﻔﺎظ و ﺑﺪون ﭘﻨﺎه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ

 

‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻧﮕﺮاﻧﻨﺪ و ﻣﻰﺗﺮﺳﻨﺪ، ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻳﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰدﻫـﻢ ﻧـﻪ

 

‫اﻳﻦ ده - ﺑﻴﺴﺖ روز، ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﻫﻴﭻ ﺗﻌﺮّﺿﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ از ﻛﻮدﻛﻰﻧﻪ از

 

‫دﻳﻮار ﻛﺴﻰ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪام و ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮس دﻳﮕﺮان ﻧﮕﺎه ﺑﺪ ﻛﺮدهام. از آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ در ﺧﺎﻧﻮاده او ﭼﻨـﺎن

 

‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻗﻠﺒﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰآﻳﺪ و ﺻﺤ‪ﺖﻗﻮل ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ را ﺑﻪ رأىاﻟﻌﻴﻦ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤـﺴﺮ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺧﺪا را ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻰﮔﻴﺮد و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺳﺨﻦ، ﺣﺘّﻰ ﻳﻚ ﭘﺮﻧﺪه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى آزار و

 

اذﻳ‪ﺖ و ﻗﺼﺪ ﺳﻮء وارد ﻧﺸﺪه اﺳﺖ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ - ﻛﻪ در ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1361 در ﺷﻮش و دزﻓﻮل اﻧﺠﺎم ﺷـﺪ - ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺧﻄﺸﻜﻦ، ﻣﺮﻛﺰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ واﻗﻊ در ﺗﭙ‪ﻪ 1/124- را ﻫﺪف ﻗـﺮار داد و از

 

‫ﻧﺎﺣﻴﻪﻛﻤﺮ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ، اﻣ‪ﺎ روح ﻣﻘﺎوم و ﺳـﺘﺮﮔﺶ اﺟـﺎزه ﻧـﺪاد ﺗـﺎ ﻟﺤﻈـﻪاى آرام ﮔﻴـﺮد. در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﻏﺮورآﻓﺮﻳﻦﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس - ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮﺑﻪ آزادى ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﺷﺪ - ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺧﻄـﺸﻜﻦ ﺣ‪ـﺮ،

 

‫ﺣﻤﺎﺳﻪﻫﺎى ﺑﺰرﮔﻰ را از ﺧﻮد ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﮔﺬاﺷﺖ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻧﺎﺣﻴﻪ دﺳﺖ و ﮔﺮدن و ﺷﻜﻢ ﻣﺠﺮوح ﺷـﺪه

 

‫ﺑﻮد اﻣ‪ﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ در روﺣﻴﻪ ﺑﺰرگ و ﻗﻮى او ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮔـﺬارد و ﻣـﺎﻧﻊ از ﺣـﻀﻮر ﻓﻌ‪ـﺎل او در

 

‫ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﻧﺒﺮد ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮدد.

 

‫در ﺑﻴﻦﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى رزﻣﻨﺪه ﺑﻪ ﺧﻮش ﻃﺒﻌﻰ و ﺧﻮش ذوﻗﻰ ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺠﻴﻬﺎ ﺷـﻮﺧﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد و

 

‫راﺑﻄﻪﺧﻴﻠﻰ دوﺳﺘﺎﻧﻪاى داﺷﺖ. اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﺻﻤﻴﻤﻰ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎى ﺑـﺴﻴﺞ ﺑـﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻨـﺪ:

 

‫ﺑﺎﺑﺎ«. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺠﻴﻬﺎ ﻳﻜﻰ ﺑﻮد. ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ دﻧﺒﺎل او ﺑﻮدﻧﺪ و او را ﻛﺎر داﺷﺘﻨﺪ، در ﭼـﺎدر رزﻣﻨـﺪﮔﺎن

 

‫ﺑﺴﻴﺠﻰﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻋﻼﻗﻪ ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن داﺷﺖ و ﺑﺮﺧﻮرد و رﻓﺘـﺎر ﻣﺤﺒـﺖآﻣﻴـﺰ او ﺑﺎﻋـﺚ

 

‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن آرزو ﻛﻨﻨﺪ در ﮔﺮدان ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﻳﺎ ﭘﻴﻚ ﮔﺮدان او ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺣﺘّﻰ اﻓـﺮادى ﺑﻮدﻧـﺪ در

 

‫ﺳﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻛﻪ ﭘﻴﻚ ﮔﺮدان ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺑﻮدن را ﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣـﻰدادﻧﺪ؛ﺑـﻪ ﻃـﻮرى ﻛـﻪ در

 

‫ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ، ﭘﻨﺞ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﺳﺘﻴﺎر در ﮔﺮدان ﺑﺮوﻧﺴﻰ و در ﺧﺪﻣﺖ اﻳﻦ ﺷـﻬﻴﺪ ﺑﻮدﻧـﺪ. اﮔـﺮ

 

‫ﻛﺴﺎﻧﻰ از ﮔﺮدان ﺧﻮدﺷﺎن راﻧﺪه ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﺑﻪ ﮔﺮدان اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ و ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ از آﻧﻬـﺎ

 

‫اﻧﺴﺎن ﻣﺆﻣﻦ و ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ و اﮔﺮ ﻛﺴﻰ اﻋﺘﺮاض ﻣﻰﻛﺮد، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮوﻧـﺸﺎن ﻛـﺮدى، ﻣـﻦ

 

ﻫﻢ دﺳﺘﻮر اﺳﻼم را اﻧﺠﺎم دادم.

 

‫در زﻣﺎن ﺑﻴﻜﺎرى و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻧﻴﺰ از وﺿﻊ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ ﻏﻔﻠﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺳﺮدار اﻧﺠﻴﺪﻧﻰ در اﻳﻦ ﺑـﺎره اﻳـﻦ

 

‫ﻃﻮر ﺗﻮﺿﻴﺢﻣﻰدﻫﺪ: اﻳﺸﺎن ﻣﻌﻤﻮﻻً در ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻰﻛـﺎرى، ﺑـﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎﻳﺶ ﻣـﻰرﺳـﻴﺪ و آﻧﻬـﺎ را ﺳـﺮﮔﺮم

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن و ﺻﺤﺮا ﻣﻰﺑﺮد و ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻰﮔﻔﺖ و آﻳﻪ ﻗﺮآن ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ

 

‫را ﻧﺼﻴﺤﺖﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﻣﻀﺎن - ﻛﻪ در ﺗﻴﺮﻣﺎه ﺳﺎل 1361 و در ﺷﺮق ﺑﺼﺮه اﻧﺠﺎم ﺷﺪ - ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔـﺮدان

 

‫ﺧﻂ ﺷﻜﻦﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ رزﻣﻴﺪ و رﺷﺎدت آﻓﺮﻳﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ اﻳ‪ﺎم ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺪرش ﺑﻪ ﺳـﺨﺘﻰ ﻣـﺮﻳﺾ ﺷـﺪ و ﺑـﻪ

 

‫ﺣﺎﻟﺖ اﺣﺘﻀﺎر اﻓﺘﺎد. ﺧﺎﻧﻮاده از او ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﺎت آﺧﺮ را در ﻛﻨﺎر ﭘﺪر ﺑﻴﻤﺎر ﺳﺮﻛﻨﺪ، اﻣ‪ﺎ او ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ـﻪ

 

‫ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ ﺣﺪود ﭘﺎﻧﺰده ﻫﺰار ﻧﻴﺮو ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد، در ﺟﺒﻬﻪﻣﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺮض و ﺷﻔﺎ دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ.

 

‫ﺑﺎ اﻳﻦﺑﻴﻤﺎرى ﭘﺪر از دﻧﻴﺎ رﻓﺖ و ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺗﺎ ﭼﻬﻠﻢ ﭘﺪر در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺎﻧﺪ. وﻗﺘﻰ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺎرغ ﺷﺪ،

 

‫ﺑﺮاى ﭼﻬﻠﻢﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﺰادار ﺧﻮد ﺗﺴﻠّﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﺧﻂ ﺷﻜﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى رﻣﻀﺎن، ﻣـﺴﻠﻢ ﺑـﻦ ﻋﻘﻴـﻞ،

 

‫واﻟﻔﺠﺮﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ و واﻟﻔﺠﺮ 1 رزﻣﻴﺪ و رﺷﺎدت آﻓﺮﻳﺪ و ﻧﺎﻣﺶ ﺷﻬﺮه ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺧﺒﺮى اﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﺘیش، ﺑـﻪ

 

‫ﻧﺤﻮى ﻛﻪ در رادﻳﻮﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ ﺑﻪ ﺑ‪ﺮوس ﻟﻰ ﻣﻌﺮوف ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﺎﻣﺶ ﻟﺮزه ﺑﺮ اﻧﺪام ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﺑﻌﺜـﻰ

 

‫اﻧﺪاﺧﺘﻪﺑﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) ارادت ﺧﺎﺻ‪ﻰ داﺷﺖ و آن ﭼﻨﺎن ﻋﺎﺷﻖ اﻳـﺸﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ در

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ آرزو ﻛﺮد، ﺗﻴﺮى ﺑﻪ ﮔﻠـﻮﻳﺶ اﺻـﺎﺑﺖ ﻛﻨـﺪ و او ﺑـﺎ ﺧـﻮن ﺧـﻮدش ﺑﻨﻮﻳـﺴﺪ: درود ﺑـﺮ

 

‫ﺧﻤﻴﻨﻰﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﻪ آﻏﺎز ﺷﺪ در ﻫﻨﮕﺎم ﻧﺒﺮد، ﺗﻴﺮى - ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮاً آﺧﺮ ﺑ‪ﺮدش ﺑـﻮد - ﺑـﺮ ﮔﻠـﻮى ﺷـﻬﻴﺪ

 

 ‫ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﻧﺸﺴﺖ و ﺧﻮن ﺟﺎرى ﺷﺪ و او ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ روى ﻳﻚﺳﻨﮓ ﻧﻮﺷﺖ: درود ﺑﺮ ﺧﻤﻴﻨﻰ

 

‫در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى واﻟﻔﺠﺮ 3 و 4، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﺗﻴﭗ18 ﺟﻮاداﻻﺋﻤﻪ(ع) در ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﺮاﺣـﻞ - ﺑـﺎ وﺟـﻮد

 

‫ﺟﺮاﺣﺎﺗﻰﻛﻪ داﺷﺖ - ﻓﻌ‪ﺎﻻﻧﻪ ﺷﺮﻛﺖﻛﺮد و رﻫﺒﺮى ﮔﺮداﻧﻬﺎى ﺧﻂ ﺷﻜﻦ را ﻋﻬـﺪهدار ﺑـﻮد. در ﺟﺮﻳـﺎن

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 4 ﺑﺎﭘﺎﻳﺶ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻮرده و ﻣﺠﺮوح ﺑﻮد، اﻣ‪ﺎ ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﻰ ﺑـﻪﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻛـﺎﻧﻰﻣﺎﻧﮕـﺎ در

 

داﺧﻞ ﻋﺮاق رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻛﺎرﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ اداﻣﻪ داد.

 

‫ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰرﻓﺖ، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﺪا ﺳﺮ ﻣﻰزد. ﺣﺘّﻰ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎﻧﻬﺎى

 

‫دﻳﮕﺮ ﻫﻢﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫در اﻳ‪ﺎم ﺑﻴﻜﺎرى، ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮوﻳﻢﺧﺎﻧﻪ آدم ﻣﺴﺘﺤﻘّﻰ ﻛﻪ ﺧـﺮاب ﺷـﺪه، ﺑﻨـﺎﻳﻰ

 

ﻛﻨﻴﻢ و آﻧﺠﺎ را ﺑﺴﺎزﻳﻢ.

 

‫در ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﮔﺮدان و ﺗﻴﭗ ﻧﻴﺰ ﻛﻼﺳﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻛﻼس اﺧﻼق داﻳﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد. ﺑـﻪ ﻛـﺸﺘﻰ

 

‫ﻧﻴﺰ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪﺑﻮد و ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻛﺸﺘﻰ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻛﺮد و اﮔﺮ ﻛﺴﻰ در ﺣﻴﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺗﺨﻠّـﻒ ﻣـﻰﻛـﺮد، ﺑـﻪ او

 

‫ﺗﺬﻛّﺮﻣﻰداد ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ درس اﺧﻼق ﺑـﻮد. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﺣﺮﻳﻔـﺖ را ﻣﺤﻜـﻢ ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﺑﺰﻧـﻰ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻫﺪف را اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻫﺪف ﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺨـﻮرﻳﻢ

 

‫و ﺷﻬﻴﺪﺷﻮﻳﻢ؛ ﻫﺪف ﻣﺎ در درﺟﻪ او‪ل ﺧﺪﻣﺖ اﺳﺖ. ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻛﻨـﻴﻢ و ﻫﺮﭼـﻪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ

 

ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻴﻢﻛﻪ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻫﻢ ﺷﻬﺎدت ﻧﺼﻴﺐﻣﺎن ﺷﻮد.

 

‫در ﻧﮕﻬﺪارى اﻣﻮال ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل دﻗّﺖ ﻣﻰﻛﺮد و رﻋﺎﻳـﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﺣﺘّـﻰ ﻣـﺴﻴﺮﻫﺎى ﺣﺮﻛـﺖ را ﻃـﻮرى

 

‫اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﻮﺗﺎهﺗﺮﻳﻦ راه ﺑﺎﺷﺪ. در ﺳﻔﺮى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺮدﺳـﺘﺎن داﺷـﺖ، ﭘـﺲ از ﻋﺒـﻮر از ﻫﻤـﺪان،

 

‫ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ آﻣـﺪهاﻳـﻢ ﺗـﺎ ﻏـﺎر ﻋﻠﻴـﺼﺪر ﻫـﻢ ﺑـﺮوﻳﻢ. اﻣ‪ـﺎ اﻳـﺸﺎن

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪ اﻳﻦ ور ﻳﺎ آن ور ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ، ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر ﺑﺎﻳـﺪ در ﻣـﺴﻴﺮ ﺧﻮدﻣـﺎن راه را اداﻣـﻪ

 

‫دﻫﻴﻢ. ﭘﺘﻮى رﻧﮕﻰ در ﺳﻨﮕﺮ ﺧﻮدش ﻧﮕﻪ ﻧﻤﻰداﺷﺖ ﭼﻮن ارزش ﭘﺘﻮى رﻧﮕﻰ ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﺑـﻮد، اﻣ‪ـﺎ ﭘﺘـﻮى

 

رﻧﮕﻰ را ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮدﻫﺎ ﻳﺎ ﺟﻮانﺗﺮﻫﺎ ﻣﻰداد.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰﻛﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد، او را ﺑﺮاى درﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﻣﺴﺌﻮﻻن ﺳﭙﺎه ﺻـﻼح دﻳﺪﻧـﺪ

 

‫ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ رﺷﺎدﺗﻬﺎ و ﻓﺪاﻛﺎرﻳﻬﺎى ﺑﺴﻴﺎر، او را ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﻴﺖاﻟﻠّﻪ اﻟﺤﺮام اﻋﺰام ﻛﻨﻨﺪ. ﺳﻔﺮ ﺣﺞ‪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ

 

‫ﻧﻴﺰ از وﻳﮋﮔﻴﻬﺎى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد؛ از ﺟﻤﻠﻪ اﻳﻨﻜﻪ وﻗﺘﻰ ﻫﻤﺴﻔﺮان و دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ از او دﻋﻮت ﺑـﻪ

 

‫ﻛﺎرﻫﺎى ﻏﻴﺮ از زﻳﺎرت و ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، او ﻧﻤﻰﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و آﻧﺎن را ﻧﻴﺰ ﻣﻨﻊ ﻣﻰﻛـﺮد. وﻗﺘـﻰ او را ﺑـﺮاى

 

‫ﺧﺮﻳﺪن ﺳﻮﻏﺎت دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: رﻓﻘﺎ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﭼﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ راه آﻣﺪهاﻳـﻢ و ﻣـﺸﻜﻼت را ﺑـﻪ

 

‫ﺟﺎن ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ؟ ﺧﺮﻳﺪ را در ﻛﺸﻮر و ﺷﻬﺮ ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﻢ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻜﻨﻴـﺪ، اﻣ‪ـﺎ اﻳـﻦ اﻳ‪ـﺎم ﻣـﻰﮔـﺬرد و

 

‫اﻓﺴﻮسِ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ آن را ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺧﻮرد.

 

‫ﻳﻜﻰ از آﺷﻨﺎﻳﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺣﺎﺟﻰ از ﻣﻜّﻪ آﻣﺪ، ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺶ رﻓﺘﻢ و ﺧﺎﻃﺮهاى را اﻳـﻦ ﮔﻮﻧـﻪ

 

‫ﺗﻌﺮﻳﻒﻛﺮد: وﻗﺘﻰ در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻋﺎزم زﻳﺎرت ﺣﺮم ﻧﺒﻮى ﺑﻮدم، ﺣﻴﻦ ﻋﺒﻮر از ﺟﻠﻮى ﻣﻐﺎزهﻫﺎى ﭘﺮ از اﺟﻨـﺎس

 

‫ﻟﻮﻛﺲ، ﮔﻮﻳﻰ ﻣﻐﺎزهﻫﺎ و اﺟﻨﺎس ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎى ﺳـﺴﺖ و ﺑـﻰﺣـﺎل ﺑـﻪ

 

‫ﺳﻮى روﺿﻪ ﻣﻨﻮر‪ ﻧﺒﻮى و ﺑﻘﻴﻊ ﻣﻰرﻓﺘﻢ. ﻳﻜﻬﻮ ﺑـﻪ ﺧـﻮدم آﻣـﺪم و ﺑـﺎ ﺧـﻮد ﮔﻔـﺘﻢ: ﺗﻤـﺎم ﻣﻘـﺪر‪ات ﺑـﺎ

 

‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ و ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻜﺎن رﺳﺎﻧﺪه، ﻋﻠّﺖ اﻳﻦ ﺳﺴﺘﻰ و ﺑﻰﺣـﺎﻟﻰ ﭼﻴـﺴﺖ؟ ﻓﻬﻤﻴـﺪم ﻋﻠّـﺘﺶ

 

‫ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻦ رﻳﺎﻟﻬﺎى ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن اﺳﺖ. در ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﻮﺟﻮدﻳﻢ را ﺑﻪ ﻳﻜـﻰ از رﻓﻘـﺎ دادم و ﮔﻔـﺘﻢ: از

 

‫اﻳﻦ ﭘﻮل ﻣﻘﺪارى ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻧﻴﺎز اﺳﺖ ﺟﺪا ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﻘﻴﻪاش را ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮاى ﺧﻮدت ﺧﺮﻳـﺪى، ﺑـﺮاى

 

‫ﻣﻦ ﻫﻢﺑﺨﺮ و ﺧﻮاﻫﺸﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻧﺪﻫﻴﺪ ﭼﻰ ﺧﺮﻳﺪﻳﺪ و ﭼﻘﺪر ﭘﻮل ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧـﺪه. ﻓﻘـﻂ

 

‫وﻗﺖ ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ از ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ. ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻨﻜﻪ از وﻗﺘﻰ ﭘﻮﻟﻬـﺎ را از ﺧـﻮدم ﺟـﺪا ﻛـﺮدم، ﺑـﻪ

 

ﻗﺪرى ﺳﺒﻚﺷﺪم ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ زﻳﺎرت ﻣﻰرﻓﺘﻢ و دﻳﮕﺮ اﺟﻨﺎس ﻣﺮا دﻋﻮت ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ، ﻣﻴﻤﻚ و ﺑﺪر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ 18 ﺟﻮاداﻻﺋﻤـﻪ(ع) ﺑـﻪ ﺧـﺪﻣﺖ ﻣـﺸﻐﻮل ﺑـﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ در ﻫﻤﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎ ﻏﻴﺮ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺧﻴﺒﺮ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. رﺷﺎدﺗﻬﺎ و ﻓﺪاﻛﺎرﻳﻬﺎى اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه

 

‫ﺑﺰرگ ﺑﺎﻋﺚﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﺪام ﺑﺮاى ﺳﺮ او ﺟﺎﻳﺰه ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﺪ. در ﻃﻮل ﺟﻨﮓ، ﺻﺪام ﺑﺮاى ﺳﺮ دو ﻧﻔﺮ ﺟـﺎﻳﺰه

 

‫ﺗﻌﻴﻴﻦﻛﺮد: ﻳﻜﻰ در ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻏﺮب ﺑﺮاى ﺳﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺰرﮔﻮار ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه و دﻳﮕﺮ در ﺟﺒﻬـﻪ ﺟﻨـﻮب ﺑـﺮاى

 

‫ﺳﺮﺷﻬﻴﺪﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﺮوﻧﺴﻰ و اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺗﻮﺳﻂ رادﻳﻮﻫﺎ اﻋﻼم ﻛﺮده ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﻪ ﺑﺴﻴﺠﻴﻬﺎﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺸﻬﺪىﻫﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ او داﺷﺘﻨﺪ و در ﺗﻴﭗ او از ﻧﻮﺟﻮان ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ

 

‫ﺗﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎﻟﻪ دﻳﺪه ﻣﻰﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﻫﻴﭻ ﻣﻼك و ﻣﻌﻴﺎرى ﺑﺮاى ﭘﺬﻳﺮش در ﺗﻴﭗ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺟﺰ ﺗﻌﻬ‪ـﺪ

 

‫ﺑﻪ اﻳﻤﺎن و دﻓﺎع از اﺳﻼم و اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎ و ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ، ﻧﺒﻮد. وﻗﺘﻰ ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ داﺧﻞ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎى ﺧﻮدﺷﺎن ﻏﺬا ﺑﺨﻮرﻧﺪ، ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺟﺪا از آﻧﻬﺎ ﻏﺬا ﻧﻤﻰﺧﻮرد و ﺣﺘّـﻰ

 

‫در ﻳﻚﺳﻨﮕﺮ ﭘﻴﺶ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﻏﺬا ﻧﻤﻰﺧﻮرد. ﻣﻰﭼﺮﺧﻴﺪ داﺧﻞ ﻫﺮ ﺳﻨﮕﺮى ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻣـﻰﺧـﻮرد و ﺑـﻪ

 

‫ﺳﻨﮕﺮ دﻳﮕﺮ ﻣﻰرﻓﺖ؛ وﻗﺘﻰ از او ﺳﺆال ﻣﻰﺷﺪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻃﻮرى ﻏﺬا ﻣـﻰﺧـﻮرى؟ ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: اﮔـﺮ ﻣـﻦ

 

‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ در ﻣﻘﺮّ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه و ﻏﺬا ﺑﺨﻮرم، ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﻏـﺬاﻳﻰ دﻳﮕـﺮ ﻣـﻰﺧـﻮرم، وﻟـﻰ

 

‫ﻣﻰﭼﺮﺧﻢ در ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ و از ﻫﺮ ﺳﻨﮕﺮ ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻣﻰﺧـﻮرم ﻛـﻪ ﺑـﺴﻴﺠﻰ ﺑﺪاﻧـﺪ آن ﻧـﺎن ﺧـﺸﻜﻰ ﻛـﻪ او

 

ﻣﻰﺧﻮرد، ﻣﻦ ﻫﻢ از آن ﻣﻰﺧﻮرم و ﻏﺬاى دﻳﮕﺮى ﻧﺪارم.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت ﻧﻴﺮوى ﺑﺴﻴﺠﻰﺑﻪ ﻃﻮر ﺻﺪ در ﺻﺪ از او اﻃﺎﻋـﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد و اﻳـﻦ اﻃﺎﻋـﺖ از

 

‫اﻋﻤﺎق ﺟﺎﻧﺶ ﺑﻮد؛ ﭼﻮن ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ از دل ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ، ﻏﺬا و ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺑﺎ ﺑـﺴﻴﺠﻰ ﻓـﺮق

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮد، ﺗﻤﺎم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰﻳﻬﺎى ﺟﻨﮓ و زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺤﻮى ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﻢ رﻧـﮓ ﺑـﺴﻴﺠﻰ و

 

‫ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و آﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ در ﺷﺄن ﺟﻬﺎد و ﻣﺠﺎﻫﺪان و ﺷﻬﺎدت ﺑﻮد، از ﻗﺮآن اﺳﺘﺨﺮاج ﻣﻰﻛﺮد و

 

‫ﺣﻔﻆ ﻣﻰﻛﺮد و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺳﻔﺎرش ﺑﻪ ﺗﻼوت ﻗﺮآن و ﻋﻤﻞ ﺑﻪ آن ﻣﻰﻛـﺮد. ﻫـﻴﭻﮔـﺎه ﻧﻤـﺎز ﺷـﺒﺶ ﺗـﺮك

 

‫ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﺣﺘّﻰ ﺷﺒﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﻳﺎ رزم ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻣﻰرﻓﺖ، وﻗﺘﻰ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎى ﺻﺒﺢ ﺑﺮﻣـﻰﮔـﺸﺖ، در

 

‫راه ﻳﺎ در ﻗﺮارﮔﺎه ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد. ﻋﺠﻴﺐ ﺑﺮ ﻗﺮآن و ﺗﻔﺴﻴﺮ آن ﻣـﺴﻠّﻂ ﺑـﻮد و ﺗﻜﻴـﻪ ﻛﻼﻣـﺶ در

 

‫ﺗﻤﺎﻣﻰﺻﺤﺒﺘﻬﺎ، ﻧﺸﺴﺘﻬﺎ، ﺳﺨﻨﺮاﻧﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﺮآن ﻛﺮﻳﻢ و ﻛﻼم ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻛﻠﻤﺎت ﻗﺼﺎر ﺣﻀﺮت

 

ﻋﻠﻰ(ﻋﻠﻴﻪاﻟﺴ‪ﻼم)ﺑﻮد.

 

‫در ﺗﺸﺮﻳﺢﻣﺎﻧﻮرﻫﺎى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت، ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت وﻗﺘﻰ ﻣﻘﺎﺑﻞﻋﻜﺴﻬﺎى ﻫﻮاﻳﻰ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺟـﺎى

 

‫ﻫﺮ اﺻﻄﻼح ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ، ﺗﻌﺪادى از آﻳـﺎت ﻗـﺮآن را ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ و ﺗﻔـﺴﻴﺮ ﻣـﻰﻛـﺮد و ﻣﻘـﺪارى از ﻋﺒـﺎرات

 

‫ﻧﻬﺞاﻟﺒﻼﻏﻪ را ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﻧﻘﺸﻪ ﻣﺎﻧﻮر را ﺣﺮف ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺘﻜّﻰ ﺑﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﻮد. ﻓﻘﻂ

 

‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺴﺌﻮﻻن ﻣﺤﺘﺮم ﻗﺮارﮔﺎه و ﺗﻴﭗ و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى اﻃّﻼﻋﺎت - ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و ﺗﺨﺮﻳﺐ، ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﭽ‪ﻪﻫـﺎى

 

‫ﺑﺴﻴﺠﻰﻛﻨﺎر ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﺎرى ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ، ﭼـﻮن دﻳﮕـﺮ در آن

 

‫ﺗﺎرﻳﻜﻰﺷﺐ از دﺳﺖ ﻣﺎ ﺣﻔﻆ آراﻳﺶ و ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻛﻼﺳﻴﻚ ﺧﺎرج اﺳﺖ. ﺷﻠﻴﻚ ﻛـﺮدن در دل ﺷـﺐ

 

‫ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ، ﻫﺪاﻳﺘﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ.(و ﻣﺎ رﻣﻴﺖ اذ رﻣﻴﺖ و ﻟﻜﻦ اﷲ رﻣﻰ). در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬـﺎ

 

‫ﻫﺮ وﻗﺖﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻞ روﺑﻪ رو ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺑﺎ روﺣﻴﻪ ﺑﺎ ﺻـﻔﺎﻳﺶ، ﺣـﻼّل ﻣـﺸﻜﻼت

 

‫ﺑﻮد. ﻗﺒﻞ از ﻳﻚ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﻧﻘﺸﻪﻫـﺎ را روى ﻣﻴـﺰ ﭘﻬـﻦ ﻛـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ و ﭘـﺲ از

 

‫ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻛﻪ ﺟﻮاﻧﺐ ﻛﺎر را ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﻰ ﻗﺮار دادﻧﺪ، ﺑﻪﭼﻨﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺮﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷـﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ ﭘـﺲ از

 

‫ورود ﺑﺎﭼﻬﺮه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن روﺑﻪ رو ﻣﻰﺷﻮد، وﻗﺘﻰ از ﻋﻠّـﺖ ﻣﻄﻠّـﻊ ﻣـﻰﺷـﻮد، ﻳـﻚ ﻳـﻚ ﻣﻮاﻧـﻊ را

 

‫اﻧﮕﺸﺖﻣﻰﮔﺬارد و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﺻﻠﻮات، اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ آﻳﺔاﻟﻜﺮﺳﻰ، اﻳﻨﺠـﺎ ﺑـﺎ(وﺟﻌﻠﻨـﺎ...)و ﺳـﭙﺲ

 

‫ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺸﻪﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛﻨﺪ و اداﻣﻪ ﻣﻰدﻫﺪ: اﺻﻼً ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ. ﺷﻤﺎ ﺗﻼش ﺧﻮدﺗﺎن را ﻛـﺮدهاﻳـﺪ و

 

‫ان ﺷﺎءاﻟﻠّﻪﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ. ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﺠﺎ را ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﻳﺘﺎن آزاد ﻛﻨﻢ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ، ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔـﺮ از ﻣـﺴﺌﻮﻻن ﺳـﭙﺎه ﺑـﻪ

 

‫ﻋﻴﺎدﺗﺶ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺤﻘّﺮ و ﺑﺪون ﺣﻔﺎظ و ﺳﺎده او ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻌﺠ‪ﺐ ﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﻌـﺪ از آن

 

‫ﺑﺮ او ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎز ﮔﺮدد، ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﺑﺴﺎزد و ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﻨـﺪ و رﺿـﺎﻳﺖ

 

‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد را از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﺪ. ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻳﻦ وﺿﻌﻴ‪ﺖ در ﺷﺄن ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ، ﭼﻮن ﺷﻤﺎ

 

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ ﻫﺴﺘﻴﺪ. در ﺟﻮاب ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺎده ﻋﺎدت ﻛﺮدهاﻳـﻢ و ﺗـﺎ آﺧـﺮ ﻋﻤـﺮ

 

ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻓﻌﻼً ﺟﻨﮓ واﺟﺐ اﺳﺖ و ﺧﺪا ﺑﺎﻻى ﺳﺮ اﻳﻦ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻫﺴﺖ.

 

‫ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن، ﻛﺴﻰ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺖ اﻳﺸﺎن در ﺟﻨﮓ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ. ﻓﺮزﻧـﺪ ﺷـﻬﻴﺪ در اﻳـﻦ ﺑـﺎره

 

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، زﻳﺮا ﻗﺒﻼً ﻓﻜﺮ ﻣـﻰﻛـﺮدﻳﻢ اﻳـﺸﺎن

 

‫در ﺟﺒﻬﻪﺑﻨّﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﭼﻮن وﻗﺘﻰ از اﻳﺸﺎن ﺳﺆال ﻣﻰﻛـﺮدﻳﻢ، ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﻰروم ﺑﻨّـﺎﻳﻰ. وﻗﺘـﻰ ﺑـﺎ

 

‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻰآﻣﺪ و ﻣﺎ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ اﻳﻨﻬﺎ ﻛﻴﺴﺘﻨﺪ؟ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻳﻨﻬﺎ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ.

 

ﺧﺪا ﺷﺎﻫﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ ﺑﻮدهاﻧﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ دﻳﮕﺮ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره اﺧﻼص او اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮه را ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﻬﻴﺪ در ﻳﻜـﻰ از

 

‫ﻣﺪارس ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﻴﺎﻳـﺪ. ﻫﻤـﻪ ﻓﻜـﺮ ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ

 

‫اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﭘﺎﺗﺮول ﺿﺪ‪ﮔﻠﻮﻟﻪ و ﻣﺤﺎﻓﻆ و... ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ، وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻮﺗﻮرﮔﺎزى آﻣﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ او‪ل

 

‫اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ راه ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد را ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺮوﻧﺴﻰﻫـﺴﺘﻢ و

 

‫ﻗﺮار ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ دارم ﻛﻪ ﺑﺎﻷﺧﺮه اﻳﺸﺎن را راه داده ﺑﻮدﻧﺪ.

 

ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ در زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ ﺑﻮد، ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻪ 5500 ﺗﻮﻣﺎن ﺣﻘﻮق ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ.

 

‫اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦﺑﺮوﻧﺴﻰ - ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺰرگ ﺷﻬﻴﺪ - ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮه از ﭘﺪرش را ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ: در آﺧﺮﻳﻦ

 

‫ﺳﻔﺮ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﺗﻮ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺒﺮم، ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮل ﺑﺪﻫﻰ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﻗﺮآن را

 

ﺧﻮب ﻳﺎدﺑﮕﻴﺮى و ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﻚ روﺣﺎﻧﻰ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺮآن ﻳﺎد ﺑﺪﻫﻨﺪ.

 

‫در آذر ﻣﺎه ﺳﺎل 1363، ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ و آﺧﺮﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪش -زﻳﻨﺐ - ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻰﺷﻮد. ﻳﻜﻰ از آرزوﻫﺎى ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﺑﺮوﻧﺴﻰﭘﺲ از اﻧﻘﻼب اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ دﺧﺘﺮى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ او را زﻳﻨـﺐ ﻧـﺎم ﻧﻬـﺪ ﺗـﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪ ﺣـﻀﺮت

 

‫زﻳﻨﺐ(س)ﭘﺲ از او ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺳﻪ روز از ﺗﻮﻟﺪ زﻳﻨﺐ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ راﻫﻰ ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ. ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره

 

‫ﻧﺤﻮه رﻓﺘﺎر ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪش ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺲ از ﻧﻤـﺎز ﻣﻐـﺮب و ﻋـﺸﺎ زﻳﻨـﺐ را ﺑـﻪ ﺑﻐـﻞ

 

‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻘﻴﻪ اﻓﺮاد را از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺮوﻳﺪ ﻧﻤﺎزﺗﺎن را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪﻟﺤﻈـﻪ ﻛـﻪ

 

‫ﺑﻪ اﺗﺎق وارد ﺷﺪم دﻳﺪم، آن ﻗﺪر ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺮاﻫﻨﺸﺎن ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﻰداﻧﻢ داﺧﻞ ﮔـﻮش

 

‫ﺑﭽ‪ﻪ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫در آﺧﺮﻳﻦﻣﺮﺧّﺼﻰ در ﻣﺸﻬﺪ، ﺷﺒﻰ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻪ ﺑﺎزى ﺑﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚ ﻣـﺸﻐﻮل ﺑـﻮد. ﻟﺤﻈـﺎﺗﻰ

 

‫ﺑﻌﺪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ و او ﻣﺎﻧﺪ و ﻫﻤﺴﺮش. ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪى از ﻫﻤﺴﺮش ﭘﺮﺳﻴﺪ: اﮔـﺮ

 

‫ﺧﺪاى ﻧﺎﻛﺮده ﺷﻤﺎ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﻮﻳﺪ و اﺗّﻔﺎﻗﻰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ اﻓﺘﺎد، ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ؟ ﻫﻤﺴﺮش ﻧﻴﺰ ﺑـﺎ ﻫﻤـﺎن

 

‫ﻟﺤﻦ ﭘﺎﺳﺦﻣﻰدﻫﺪ: ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺎدرى و ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺑﺮاى ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ ﺑﺎﺷـﻴﺪ و داﻣـﺎد

 

‫ﺷﻮﻳﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﻛﻪ زﻣﻴﻨﻪ را آﻣﺎده ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﺑﺮاى ﺑﻴﺎن ﺣﻘﺎﻳﻖ زﻧﺪﮔﻰﺷﺎن، ﺑﺎز ﺑـﺎ ﻫﻤـﺎن ﻟﺒﺨﻨـﺪ

 

‫ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ: اﻟﺒﺘّﻪ ﺑﺎدﻣﺠﺎن ﺑﻢ آﻓﺖ ﻧﺪارد، وﻟﻰ ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم ﭼـﻪ ﻣـﻰﻛﻨﻴـﺪ؟ﻫﻤـﺴﺮش ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ، ﻟﺤﻈﺎﺗﻰ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ. ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﻣـﻰﻧﮕـﺮد. ﺑـﺮق ﭼـﺸﻤﺎﻧﺶ

 

‫ﺑﻐﻀﻰ ﮔﻠﻮﮔﻴﺮ را در ﺳﻴﻨﻪاش ﻣﻰآورد، وﻟﻰ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﻣﻰﻛﻨﺪ. اﻳﻦ ﺑﺎر ﮔﻮﻳﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ

 

‫ﺑﺎ دﻓﻌﻪﻫﺎى ﻗﺒﻞ ﻓﺮق ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﻤﺴﺮش ﺑﺎ ﺻﺪاى ﻟﺮزان ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰدﻫﺪ: ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﺧـﻮب

 

‫ﺗﺮﺑﻴﺖﻛﻨﻢ. ﺑﻌﺪ از آن ﻧﻮر رﺿﺎﻳﺖ ﺑﺎ درﺧﺸﻴﺪن در ﭼﺸﻤﺎن ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ، ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻫﻤﺴﺮش اﻃﻤﻴﻨـﺎن

 

‫اﺑﺪى ﻣﻰرﻳﺰد. در آﺧﺮﻳﻦ ﺷﺐ ﺣﻀﻮرش در ﻣﺸﻬﺪ، ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﭘﺎﺑﻮس ﺣﻀﺮت رﺿﺎ(ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴ‪ﻼم) ﻣﻰﺑﺮد

 

‫و در ﺣﺮم ﻳﻚ ﻳﻚ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﻃﻮاف ﻣﻰدﻫﺪ و ﺑﻪ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻣﻰﺳـﭙﺎرد و از آن ﺑـﻪ ﺑﻌـﺪ، زﻣﻴﻨـﻪﻫـﺎى

 

‫ﺷﻬﺎدت ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻬﻴ‪ﺎ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻤﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺤﺖ ﺣﻤﺎﻳـﺖ

 

‫اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﻫﺮ ﻣﺸﻜﻠﻰ و ﮔﺮﻓﺘﺎرى از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ داﺷﺘﻴﺪ، ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ و ﺣﺎﺟﺘﺘﺎن را از آﻗﺎﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ.

 

‫ﻣﻦ از اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻪام و او را ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﺎدرش ﻗﺴﻢ دادهام ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻳـﻚﺑـﺎر ﺳـﺮى ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ

 

‫ﺑﺰﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﺎﻓﻆ ﺷﻤﺎﺳﺖ و او ﺿﻤﺎﻧﺖ ﻛﺮده اﺳـﺖ؛ رزﻣﻨـﺪهاى را ﻛـﻪ از

 

‫ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻪ ﻗﺼﺪ دﻓﺎع از دﻳﻨﺶ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ، ﺧﻮد، ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ او در ﺧﺎﻧﻮاده و ﻋﺎﺋﻠﻪ او ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره آﺧﺮﻳﻦ وداع ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﺑﭽ‪ﻪﻫـﺎ

 

‫را ﻳﻜﻰﻳﻜﻰ ﺑﻴﺪار ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﺑﻮﺳﻴﺪ و از زﻳﺮ ﻗﺮآن ﻛﻪ رد ﻣﻰﺷﺪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮدم، ﻣﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ:

 

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻦ. ﺑﺎدﻣﺠﺎن ﺑﻢ آﻓﺖ ﻧﺪارد، اﻣ‪ﺎ در آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار، ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﺑﻴﺪار ﻧﻜـﺮد. ﻗـﺮآن ﻛـﻪ آوردم، آن را

 

‫ﺑﻮﺳﻴﺪ و رد ﺷﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎدم. او ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﺑﺎر ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻰﺧـﻮاﻫﻰ ﮔﺮﻳـﻪ ﻛـﻦ. اﻳـﻦ دﻳـﺪار،

 

‫آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﻦ و ﺗﻮ اﺳﺖ. دﻳﺪار ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ. اﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻤﻨﺖ دارد. ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﮔﺮﻳـﻪ

 

‫ﻛﻦ. ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز از ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﻠﻔﻦ زد و ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد. ﺑﻪ زﻳﻨﺐ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ، ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮاب

 

‫اﺳﺖ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ. ﺗﺎ ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﺸﻨﻮم. ﺗﺎ ﮔﺮﻳﻪ زﻳﻨﺐ را ﻧﺸﻨﻴﺪ، ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﻧﻜـﺮد. ﻣـﻦ از

 

‫ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦﭘﺮﺳﻴﺪم: ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮدى؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻛﻰ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮدى؟ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ

 

‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﻤﻰﮔﺮدم. ﻣﻦ ﭼﻨﺪﺳﺎل ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻣﺎم ﺟﻮاد(ع) ﻋﻤﺮ ﻛﺮدم. ﺑﺎﻳـﺪ ﺑﮕـﻮﻳﻰ ﻛـﻰ ﺧﺒـﺮ ﺷـﻬﺎدﺗﺖ

 

 ‫ﻣﻰآﻳﺪ؟ وﻟﻰ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻮﺧﻰ ﻛﺮدم، اﻣ‪ﺎ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز، ﺷﻬﻴﺪﺷﺪ.

 

‫ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ، ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻬﺎدت ﺑﻮد. در دﻋﺎى دﺳﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻰﮔﻔـﺖ: ﺧـﺪاﻳﺎ! ﺷـﻬﺎدت را ﻧـﺼﻴﺐ ﻣـﻦ

 

‫ﻛﻦ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: آرزوﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻜّﻪ ﺗﻜّﻪ ﺷﺪه و ﺟﻨﺎزهام ﭘﻴﺪا ﻧﺸﻮد ﻛـﻪ ﺗـﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨـﺎزهام اﺑﻬ‪ـﺖ

 

‫ﻧﺪاﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ و ﮔﻤﻨﺎم ﺑﺸﻮم.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر در ﻳﻚﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﺗﻮﺟﻴـﻪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ داﺷـﺖ، ﮔﻔـﺖ: اﮔـﺮ

 

‫ﺑﺮوﻧﺴﻰ در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺸﺪ، ﺑﻪ او ﺷﻚ‪ ﻛﻨﻴﺪ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ اﻳﻤـﺎن و ﺧﻠـﻮص و ﺻـﺪاﻗﺖ او ﺷـﻚ‪

 

‫ﻛﻨﻴﺪ. اﻳﻦ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺶ، ﻣﺮﻫﻮن ارﺗﺒﺎط دﻗﻴﻖ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ و اﺋﻤﻪ ﻣﻌـﺼﻮﻣﻴﻦ(ﻋﻠـﻴﻬﻢ اﻟـﺴ‪ﻼم)

 

اﺳﺖ.

 

‫ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر، ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ در ﺧﻮاب ﺣﻀﺮت زﻫﺮا(ﺳﻼم اﷲ ﻋﻠﻴﻬﺎ) را ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺣـﻀﺮت

 

‫ﻧﻮﻳﺪ ﺷﻬﺎدت را ﺑﻪ او ﻣﻰدﻫﻨﺪ و زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﺷـﻬﺎدت را ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ او ﻣـﻰﮔﻮﻳﻨـﺪ و ﺷـﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ از

 

ﺣﻀﺮت ﻣﻔﻘﻮد ﺷﺪن را ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻢ ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر، ﺑﺮﺧﻼف ﺳﺎﻳﺮ اوﻗﺎت ﺧﻴﻠﻰ ﺳﻌﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻇﺎﻫﺮى آراﺳﺘﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺳـﺮش را

 

‫اﺻﻼح ﻛﺮده ﺑﻮد. ﻟﺒﺎﺳﻬﺎى ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺧﺎﻛﻰ را ﻛﻨﺪه ﺑﻮد و ﻟﺒﺎس ﻓﺮم رﺳﻤﻰ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻛﺮده ﺑـﻮد و دوﺑـﺎره

 

‫ﺑﻪ رﻓﻘﺎﻳﺶﮔﻔﺖ: در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت، ان ﺷﺎءاﷲ دﻳﺪار، دﻳﺪار ﻳﺎر اﺳﺖ. اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﮔﻤﻨﺎم ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺸﻮم و

 

‫ﺟﻨﺎزهام ﺑﻪ ﻳﺎد ﺳﺎﻻر ﺷﻬﻴﺪان ﻛﻨﺎر آب ﻓﺮات و ﻛﻨﺎر او ﺑﻤﺎﻧﺪ. و ﻧﻴﺰ ﺧﺒﺮ ﻣﻰدﻫـﺪ: ﻣـﻦ ﻛﻨـﺎر ﻫﻤـﻴﻦ

 

‫رود دﺟﻠﻪ و ﻓﺮات ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ. آن را ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺮاى رﻓﻘﺎﻳﺶ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻧﻘﻄﻪ ﺷﻬﺎدت ﺧـﻮد

 

را ﺑﻬﺘﺮﻳﻦﻧﻘﻄﻪ ﺑﺮاى ﻣﺮدن ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﺲ از ﭘﻨﺠﺎه و ﭘﻨﺞ ﻣﺎه ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ،در 23 اﺳﻔﻨﺪ 1363 در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺪر و در ﻣﻨﻄﻘـﻪ

 

‫ﺷﺮق دﺟﻠﻪﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫درﺑﺎره ﻛﻴﻔﻴ‪ﺖ ﺷﻬﺎدت ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦﭼﻨﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر و در ﭼﻬﺎرراه ﺧﻨﺪق ﻛﻨﺎر

 

‫رود دﺟﻠﻪ، ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﻌﺜﻰ ﺑﺎ ﺣﻤﻼت ﺷﺪﻳﺪ ﻫﻮاﻳﻰ و زﻣﻴﻨﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى اﺳﻼم را ﺑﻪ

 

‫ﻋﻘﺐ ﺑﺮاﻧﻨﺪ، ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻧﺪ از دو ﻃﺮف ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻬﺎرراه وارد ﺷﻮﻧﺪ و آﺗـﺶ دﺷـﻤﻦ ﻫـﻢ ﺑـﺮ اﻳـﻦ

 

‫ﭼﻬﺎرراه ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮد. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺑﺮاى ﺣﻔﺎﻇﺖ از اﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻬ‪ﻢ، ﺑﺎ ﺳﻼحِ آرﭘﻰﺟﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧـﺪ و

 

‫ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪﺑﻰﺳﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﭘﻴﻐﺎم ﻣﻰدﻫﺪ: ﺗﺎ ﺑﺮوﻧﺴﻰ زﻧﺪه اﺳﺖ ﭼﻬﺎرراه ﺳﻘﻮط ﻧﻤﻰﻛﻨـﺪ. اﻳـﻦ آﺧـﺮﻳﻦ

 

‫ﭘﻴﺎم او از ﺑﻰﺳﻴﻢ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺷﺪ.

 

‫آﺧﺮﻳﻦﻧﻔﺮى ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰ را دﻳﺪه ﺑﻮد، ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻮن از آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺮاﺗﻰ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺮﻣـﻰﮔـﺸﺖ،

 

‫دﻳﺪم ﺷﻬﻴﺪﺑﺮوﻧﺴﻰ ﻛﻨﺎر ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ. اﺷﺎره ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺣﺎﺟﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ، ﺑـﺮوﻳﻢ

 

‫ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ وﻟﻰ ﺟﻮاﺑﻰ ﻧﺸﻨﻴﺪم. ﺑﺎ دﺳﺖ ﺗﻜﺎﻧﻰ ﺑـﻪ او دادم و ﺷـﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧـﺴﻰ اﻓﺘـﺎد. دﻳـﺪم ﻃـﺮف

 

‫راﺳﺖ ﺑﺪن ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ، ﺑﺎ ﺗﺮﻛﺸﻬﺎى ﺧﻤﭙﺎره ﻣﺘﻼﺷﻰ ﺷﺪه. او را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﺳـﺎﻧﻢ. ﻫﻨـﻮز

 

‫ﭼﻨﺪﻣﺘﺮى اﻳﺸﺎن را ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺪاده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﻴﺮى ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد و دﻳﮕﺮ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺣﻤـﻞ ﭘﻴﻜـﺮ ﭘـﺎك

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺮوﻧﺴﻰﻧﺒﻮدم. او را ﺑﻮﺳﻴﺪم. ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﻛﻨﺎر آب دﺟﻠﻪ رﻫـﺎﻳﺶ ﻛـﺮدم ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺣـﻀﺮت

 

اﺑﺎﻋﺒﺪاﷲ(ﻋﻠﻴﻪاﻟﺴ‪ﻼم)ﻣﺄﻧﻮس ﺑﻤﺎﻧﺪ.

 

‫وى در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺮوﻧﺴﻰ ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻨﺪه ﺑﺮ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﻳـﻚ ﭘﻴـﺸﺎﻧﻰ ﺑﻨـﺪ ﻳـﺎ

 

‫زﻫﺮا(س) روى ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﺎدم آﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻮد: ﻣـﻦ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺎ ﻫﻤـﻴﻦ ﭘﻴـﺸﺎﻧﻰ ﺑﻨـﺪ

 

ﻣﺤﺸﻮر ﺑﺸﻮم. وﻗﺘﻰ رﻓﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺒﻨﺪم، ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ، ﺣﺎﻟﺖ ﻓﻨﺮﻳ‪ﺖ داﺷﺖ.

 

‫ﭘﺲ از ﭼﻨﺪى روح ﻣﻄﻬ‪ﺮ ﺷﻬﻴﺪ را ﭘﺲ از ﺗﺸﻴﻴﻊ در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎى ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدﻧﺪ.

 

‫از ﺷـﻬﻴﺪﻫـﺸﺖ ﻓﺮزﻧـﺪ ﺑـﻪ ﻧﺎﻣﻬـﺎى: اﺑﻮاﻟﺤـﺴﻦ(ﻣﺘﻮﻟـﺪ 1348)، ﻣﻬـﺪى (1353)، ﺣـﺴﻴﻦ(1355)،

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ(1356)، زﻫﺮا(1358)، ﻋﺒﺎﺳﻌﻠﻰ(1359)، اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ(1361) و زﻳﻨـﺐ(1363) ﺑـﻪ ﻳﺎدﮔـﺎر ﻣﺎﻧـﺪه

 

‫اﺳﺖ.