سردار شهید محمدناصر ناصری و یاران2(عکس بیشتر ادامه مطلب)

ادامه نوشته

سردار شهید محمدناصر ناصری و یاران1(عکس بیشتر ادامه مطلب)

ادامه نوشته

زندگینامه سردار شهید حمیدرضا شریف الحسینی

 

ﺣﻤﻴﺪرﺿﺎ ﺷﺮﻳﻒاﻟﺤﺴﻴﻨﻰ در دوازده دى ﻣﺎه ﺳﺎل 1335 در ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷـﺪ. دوران اﺑﺘـﺪاﻳﻰ را

 

دردﺑﺴﺘﺎنﻫﺎى ﺷﻴﺦاﻟﺮّﺋﻴﺲ، ﻧﻬﻢ آﺑﺎن و ﺧﻄّﺎط ﮔﺬراﻧﺪ.

 

 در ﺳﻪ ﻣﺎه ﺗﻌﻄﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻰﺷﺪ، ﭼﻮن دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖﺑﻰﻛﺎر ﺑﻤﺎﻧﺪ.

 

‫دوران دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را در ﻣﺪرﺳﻪى اﺑﻦ ﻳﻤﻴﻦ، ﺣﻜﻤﺖ، ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد.ﻫﻤﮕﺎم ﺑﺎ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺎر در داروﺧﺎﻧﻪ

 

ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ.

 

‫در ﻫﻤﺎن دوران ﺑﻪ ﻣﻮﺳ‪ﺴﻪى ﻣﺤﺒ‪ﺎن اﻟﺮّﺿﺎ(ع) ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺑﻰ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ و آﻧﺎﻧﻰﻛـﻪ از ﻧﻈـﺮ

 

‫اﻗﺘﺼﺎدى در وﺿﻌﻴ‪ﺖ ﺧﻮﺑﻰ ﻧﺒﻮدﻧﺪ، در درسﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻧﻤﻮد. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺆﺳ‪ﺴﻪ اﻧﺼﺎراﻟﺤﺠ‪ﺔ(ﻋـﺞ)

 

‫ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺑﻰ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ آذوﻗﻪ ﻣﻰﺑﺮد. ﺑﻪ ﺟﺬاﻣﻰﻫﺎ ﻗﺮآن ﻳﺎد ﻣﻰداد و ﺑﺮاى اﻳﻦ اﻓﺮاد

 

‫ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻰﺑﺮد.

 

‫او ﭘﻴﺮو راﺳﺘﻴﻦ ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) ﺑﻮد. در ﻧﻴﻤﻪﻫﺎى ﺷﺐ از ﻇﻠﻤﺖ و ﺳﻜﻮت ﺷـﺐ اﺳـﺘﻔﺎده ﻣـﻰﻛـﺮد و

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻓﺮاد ﺑﻰﺳﺮﭘﺮﺳﺖ در اﺛﺮ ﻛﺎرﻫﺎى ﺳﺨﺖ روزاﻧﻪ در ﺣﺎل اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻮاد‪ ﻏﺬاﻳﻰ، ﻟﺒﺎس و

 

‫ﮔﺎﻫﻰ وﺳﺎﻳﻠﻰ را ﻛﻪﺧﻮد واﻗﻌﺎً ﺑﻪ آنﻫﺎ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺖ، ﺑﺮاى آن ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى آﺑﺮوﻣﻨﺪ ﻣﻰﺑﺮد.

 

‫در ﺑﺮﮔﺰارى ﺟﺸﻦﻫﺎ و ﻋﺮوﺳﻰﻫـﺎ و ﻳـﺎ ﺗﻬﻴ‪ـﻪى ﻟـﻮازم ﻣـﻮرد اﺣﺘﻴـﺎج زﻧـﺪﮔﻰﻫـﺎى ﺟﺪﻳـﺪ، ﻣﻮﺳ‪ـﺴﻪ

 

‫اﻧﺼﺎراﻟﺤﺠ‪ﺔ(ﻋﺞ) را ﻳﺎرى ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫ﻣﺴﺌﻮل ﻳﻜﻰ از ﻣﺆﺳ‪ﺴﺎت ﺧﻴﺮﻳ‪ﻪ در ﻣﻮرد او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮ ﮔﺎه او ﺑﻪ ﻣﺆﺳ‪ﺴﻪﻣﻰآﻣﺪ، ﻫﺮ ﻛـﺎرى را ﻛـﻪ

 

‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ او واﮔﺬار ﻣﻰﻛﺮدم. ﭼﻮن او ﺟﻮان ﺧﻴ‪ﺮى ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤـﺎم ﮔﺮﻓﺘـﺎرىﻫـﺎﻳﺶ، ﺑـﺎ ﺻـﻤﻴﻤﻴ‪ﺖ

 

‫زﻳﺎدى آن ﭼﻪ را ﻛﻪﺑﻪ او ﻣﺤﻮ‪ل ﻣﻰﺷﺪ، ﺑﻪ ﻧﺤﻮ اﺣﺴﻦ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. او ﺣﺘّﻰ ﻳﻚﺑﺎر ﻫﻢ ﺧﻮد را ﻣﻌﺮّﻓﻰ

 

‫ﻧﻜﺮد.

 

‫در ﺳﺎل 1354 ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ اﺧﺬ دﻳﭙﻠﻢ ﺷﺪ. در ﻛﻨﻜﻮر ﺳﺮاﺳﺮى و اﻋﺰام داﻧﺸﺠﻮ ﺑﻪ ﺧﺎرج ﻗﺒﻮل ﺷﺪ، وﻟـﻰ

 

‫ﺗﺤﺼﻴﻞ در داﻧﺸﮕﺎه ﻓﻨّﻰ - ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ ﻣـﺸﻬﺪ را ﺑـﻪ اﻋـﺰام ﺑـﻪ ﺧـﺎرج ﺗـﺮﺟﻴﺢ داد و در رﺷـﺘﻪى راه و

 

‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞﺷﺪ.

 

‫ﭘﺲ از ﺳﻪ ﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻞ، در ﺳﺎل 1357 ﺑﺎ ﺗﻌﺪادى از دوﺳﺘﺎﻧﺶ از ﻃﺮف داﻧﺸﻜﺪه ﺑـﻪ اروﻣﻴ‪ـﻪ اﻋـﺰام

 

‫ﺷﺪ و در اداره ى ﻣﻬﺎﺑﺎد ﻣﺄﻣﻮر ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﺲ از دو ﻣﺎه او را ﺑﻪ ﻣﺮﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. آن ﭼﻪ در آن زﻣـﺎن راﻳـﺞ

 

‫ﺑﻮد، ﺑﻰ ﺑﻨﺪوﺑﺎرى ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺑﺎ اﺳﺘﻮارى اﻳﻤﺎن ﺑﺮ ﻣﺸﻜﻼت ﻓﺎﻳﻖ ﻣﻰآﻣﺪ.

 

‫ﺣﺘّﻰ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ او ﺗﺮك ﻧﺸﺪ. در ﻣﻴﺎن ﮔﺮوﻫﻰ از ﻣﻬﻨﺪﺳﺎن ﺧﻮدﻓﺮوﺧﺘﻪى اﻳﺮاﻧﻰ و ﺧﺎرﺟﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. او

 

‫را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺑﻴﺎﺑﺎن روزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ، ﻣﺴﺨﺮه ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑـﺮاى آزار دادﻧـﺶ او را ﺑـﻪ ﻣﺠﻠـﺲ

 

‫ﻗﻤﺎر و ﻋﻴ‪ﺎﺷﻰ دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﺷﺪ، ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن آراﻣﺶ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﺮد. در ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﻛﺎرﻫـﺎ

 

‫اﺳﺘﺨﺎره ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎب ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﻛﺘﺎب زﻳﺎد ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫از ﺟﻤﻠﻪ: ﻛﺘﺎبﻫﺎى اﺳﺘﺎد ﻣﻄﻬ‪ﺮى، ﻛﺘﺎبﻫﺎى اﺧﻼﻗﻰ، اﺳﻼﻣﻰ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى دﻛﺘﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ، ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ

 

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ و رواﻧﺸﻨﺎﺳﻰ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد.

 

‫در اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى ﺑﻪﻧﻮارﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدش ﺑﻮد، ﮔﻮش ﻓـﺮا ﻣـﻰداد؛ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻛـﻪ در

 

‫داﻧﺸﮕﺎه ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد. ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ دﻛﺘﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ در ﺳﻮرﻳ‪ﻪ، ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ اﻣﺎم، ﺑﻨﻰﺻﺪر، ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﻣﺪﻧﻰ در

 

‫ﻣﻮرد ﻣﺸﻜﻼت آﺑﺎدان و ﻧﻮارى ﻛﻪ ادارهى ﻣﺴﻜﻦ ﺑﻪ او داده ﺑﻮد.

 

‫ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎى روزﻣﺮّه را ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰى اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. در ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد. از

 

‫ﻧﻈﺮ اﺧﻼﻗﻰ در ﺣﺪ‪ ﺗﻌﺎدل ﺑﻮد.

 

‫آرزو و ﺧﻮاﺳﺘﻪاش ﺑﺎﻻﺑﺮدن آﮔﺎﻫﻰ ﻣﺮدم ﺑﻮد. از ﻧﺎآﮔﺎﻫﻰ ﻣﺮدم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اوﺿﺎع ﺟﺎﻣﻌﻪ رﻧﺞ ﻣﻰﺑﺮد.

 

‫در دوران ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب، ﻫﻤﻜﺎرى ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺴﺘﺮدهاى ﺑﺎ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ داﻧﺸﻜﺪه ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ داﺷﺖ.

 

‫ﻣﻨﺴﺠﻢ ﻛﺮدن داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن، ﮔﻮش ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻧﻮارﻫﺎى اﻣﺎم، ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺷـﻌﺎر در ﻧﻴﻤـﻪ ﺷـﺐ ﺑـﺮ روى در و

 

‫دﻳﻮار ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ، ﺷﺮﻛﺖ در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ، ﮔﻔﺘﻦ ﺗﻜﺒﻴﺮﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ و ﺧﺮﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻛﺘـﺐ ﻣﻤﻨﻮﻋـﻪ از

 

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى او ﺑﻮد. ﺗﻠﻔﻨﺶ ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ، ﺗﺤﺼﻦّﻫﺎ و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎى داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛـﺮد. ارﺗﺒـﺎط ﻧﺰدﻳﻜـﻰ ﺑـﺎ روﺣـﺎﻧﻴﻮن

 

‫ﺷﻬﺮ، از ﺟﻤﻠﻪ آﻗﺎى ﺧﺎﻣﻨﻪاى، ﺷﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻤﻰ ﻧﮋاد و آﻗﺎى ﻃﺒﺴﻰ داﺷﺖ.

 

‫در زﻣﺎن ﺷﻬﺎدت ﺳﻴ‪ﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺧﻤﻴﻨﻰ، در ﻣﺮاﺳﻤﻰ ﻛﻪ ﺑـﺮاى ﺑﺰرﮔﺪاﺷـﺖ ﻳـﺎد اﻳـﺸﺎن ﺑﺮﮔـﺰار ﺷـﺪ،

 

‫ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد.

 

‫اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺸﻮ‪ق ﻣﺮدم ﺑﻮد. ﻣﺮدم را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب آﮔﺎه ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﺎﻧﻮادهاش را ﺑﺎ ﺧـﻮد

 

‫ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت و ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰﻫﺎﻣﻰﺑﺮد.

 

‫در ﺳﺎلﻫﺎى 1356 و 1357- ﻛﻪ ارﺗﺒﺎط ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺑﻴﻦ روﺣﺎﻧﻴﻮن و داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد - او

 

‫از ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰآﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪ‪ﻣﻪ رﺳﻤﻰ ﺷﺪن و ﻧﻬﺎدﻳﻨﻪﺷﺪن ارﺗﺒﺎط ﺣﻮزه و داﻧﺸﮕﺎه را در

 

‫اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻨﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺖ.

 

‫ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ و ﺷﺮوع اﻧﻘﻼب ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ، ﺑﺎ ﻗﺒﻮل ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ در ﮔﺮوه ﭘﺎﻛﺴﺎزى و ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ

 

‫ﺑﺮ روى اﺷﺨﺎص ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ، ﺗﻼﺷﻰ دﻳﮕﺮ را آﻏﺎز ﻧﻤﻮد.

 

‫در اواﺧﺮ ﺳﺎل 1359 ﻛﺎر اﻳﺸﺎن در ﺟﻬﺎد داﻧﺸﮕﺎﻫﻰ آﻏﺎز ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻌﻬ‪ﺪ و اﺧﻼﺻﻰ ﻛﻪ داﺷـﺖ،

 

‫ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻛﺮدن ﻧﻈﺎم ارزﺷﻰ اﺳﻼم، ﺑﻪ ﺟﺎى ﻧﻈﺎم ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ آﻏﺎز ﻛﺮد.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ درﺑﺎرهى ﻧﻘﺶ روﺣﺎﻧﻴﻮن در داﻧﺸﮕﺎهﻫﺎ ﻧﻤﻰاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ، اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﻮار ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﭘـﻰ

 

‫ﺑﺮد و در ﻫﻤﻴﻦ راﺑﻄﻪ، ﻃﺮح ﺧﻮد را در ﺟﻠﺴﺎﺗﻰ - ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻫﻴﺄتﻫـﺎى ﺗﻬﺮاﻧـﻰ ﺑﺮﮔـﺰار ﻣـﻰﺷـﺪ -

 

‫ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد داد ﺗﺎ ﺑﻪﻣﺮﺣﻠﻪى اﺟﺮا درآﻳﺪ. از روﺣﺎﻧﻴﻮن ﺑﺮاى ﺗﺪرﻳﺲ در داﻧﺸﮕﺎهﻫﺎ دﻋﻮت ﺷﺪ و اﻳﻦ ﺑﺎﻋﺚ

 

‫وﺣﺪت روﺣﺎﻧﻰ و داﻧﺸﺠﻮﮔﺸﺖ.

 

‫داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن وﻗﺘﻰ ﺗﻼش ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ او را دﻳﺪﻧﺪ، او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎﻳﻨﺪهى ﺧﻮد در ﻫﺴﺘﻪ آﻣﻮزﺷﻰ اﻧﺘﺨﺎب

 

‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ.او در راﺑﻄﻪﺑﺎ ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺖ، ﻃﺮحﻫﺎﻳﻰ از ﺟﻤﻠﻪ: ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ ﺗﺤﻘﻴﻘـﺎت در ﺳـﻄﺢ ﻛـﺸﻮر، اﺳـﺘﺨﺪام و

 

‫ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﺪرس، اﺳﺘﻮار ﻛﺮدن ﻓﺮﻫﻨﮓ اﺳﻼﻣﻰ، ﺗﺤﻘﻴﻖ در ﻣﻮرد اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎى ﺧﺎص، ﻫﻤﺮاه ﺑـﺎ ﻧﻴﺎزﻫـﺎى

 

‫ﻓﻨّﻰ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻛﺎر ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻮﻓّﻘﻴ‪ﺖ ﺑﺰرﮔﻰ در راه اﻧﻘﻼب ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺑﻮد.

 

‫ﻛﺎر او در ﺟﻬﺎد داﻧﺸﮕﺎﻫﻰﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻋﻤﺮان ﻣﻰﺷﺪ. ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻛﺎر در ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻋﻤﺮان، ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪهى

 

‫داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن در ﻫﺴﺘﻪى آﻣﻮزﺷﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻮد. و ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻋﻤﺮان ﻳﻚ ﻫﻴﺄت ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻫﻴـﺄت ﻫﻔـﺖ

 

‫ﻧﻔﺮه اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮد ﻛﻪ او ﻳﻜﻰ از اﻋﻀﺎ اﻳﻦ ﻫﻴﺄت اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ.

 

‫ﺳﭙﺲ ﻋﻀﻮ ﻫﻴﺄت ﺑﺎزرﺳﻰﺑﺎﻧﻚ ﺳﭙﻪ ﮔﺮدﻳﺪ و ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم درﺳﺶ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣـﺪﻳﺮ ﻛـﻞ زﻣـﻴﻦﻫـﺎى

 

‫ﺷﻬﺮى اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ.

 

‫ﺣﻤﻴﺪرﺿﺎ ﺷﺮﻳﻒ اﻟﺤﺴﻴﻨﻰ، در دى ﻣﺎه 1358 ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻮﺳﻦ ﻛﺎﺷﺎﻧﻰ ﻓﺮ ازدواج ﻧﻤﻮد. ﺣﺎﺻـﻞ ازدواج

 

‫آنﻫﺎ دو ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﻤ‪ﺪ و ﻣﻴﻼد اﺳﺖ.

 

‫در 23 ﺧﺮداد ﻣﺎه ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه آﻗﺎﻳﺎن ﻣﻬﺮوش، ﺑﺎﻫﻨﺮ، ﺷﺮﻳﻌﺘﻤﺪارى، ﺣﺒﻴﺒـﻰ و ﺗﻨـﻰ ﭼﻨـﺪ از

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ اﻧﻘﻼب ﻓﺮﻫﻨﮕﻰﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻣﺎم رﺳﻴﺪﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﻫﺮ دو داﻧﺸﺠﻮ ﺑﻮدﻳﻢ. ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺠﺎب اﺳﻼﻣﻰ ﺑـﻪ داﻧـﺸﮕﺎه دﻛﺘـﺮ ﺷـﺮﻳﻌﺘﻰ

 

‫ﻣﻰرﻓﺘﻢ. اﻳﺸﺎن ﻧﺴﺒﺖﺑﻪ ﺣﺠﺎب ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻜﻰ از دﻻﻳﻞ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻦ، ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺠﺎب ﺑﻮد. ﻣﻦ در

 

‫اﻳﺸﺎن ﻧﺠﺎﺑﺖ را دﻳﺪم ﻛﻪ از ﻃﺮز ﺗﻔﻜّﺮ ﺑﺎﻻﻳﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪ ﻛﻨﺎن ﻣـﺎ ﻣـﺼﺎدف ﺑـﺎ او‪ﻟـﻴﻦ

 

‫ﺳﺎل ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﻬﺮ را آﻳﻨﻪ ﺑﻨﺪان ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪﺑﺰرﮔﺶ، ﻣﺤﻤ‪ﺪ، ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﭘﺴﺮم، دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ وارث اﺳﻤﺖ ﺑﺎﺷﻰ. ﻣﻦ

 

‫اﺳﻢ ﺗﻮ را ﺑﺪون ﻣﺴﻤ‪ﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ. ﻣﺤﻤ‪ﺪ، اﻳﻦ اﺳﻢ ﺧﻴﻠﻰ ارزش دارد. ﻃﻮرى ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛـﻪ ﺧـﺪاﻳﻰﻧﻜـﺮده،

 

‫اﺳﻢ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﻼف ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ.

 

‫در 15 ﺷﻬﺮﻳﻮر ﺳﺎل 1361 ﺑﻪ ﻃﻮر رﺳﻤﻰ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺳﭙﺎه در آﻣﺪ و ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣـﺄﻣﻮر در ﺳـﺎزﻣﺎن

 

‫زﻣﻴﻦ ﺷﻬﺮى ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪﻛﺎر ﺷﺪ و ﻛﺎرﻫﺎى اﺟﺮاﻳﻰ و واﮔﺬارى زﻣﻴﻦ را آﻏﺎز ﻛﺮد.

 

‫ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺮاى ﺑﻌﻀﻰ از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎنﻫﺎى اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن، ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ زﻣـﻴﻦ ﺷـﻬﺮى

 

‫اﺳﺘﺎنﻫﺎ، دادن ﻃﺮحﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎر ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺮاى ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻛﺎرى اﻳﻦ اداره، ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﭘـﺎرﺗﻰ ﺑـﺎزى

 

‫ﻳﺎ رﺷﻮهﺧﻮارى و ﺗﺸﻜﻴﻞ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﻓﻌ‪ﺎل ﮔﻮﺷﻪاى از ﺗﻼشﻫﺎى ﺑﻰ وﻗﻔﻪ و دﻟﺴﻮزاﻧﻪ او ﺑﻮد.

 

‫او ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ را ﺑﻴﻦ آنﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ واﻗﻌﺎً ﻣﺴﺘﺤﻖّ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﺪ، ﺑﻌﺪ از وﻗﺖ

 

‫ادارى روى ﭘﺮوﻧﺪهﻫﺎﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫از دﻳﮕﺮ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى او ﻣﻰﺗﻮان از ﺗﻼش اﻳﺸﺎن ﺑﺮاى ﺟﺬب ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻼن ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎ وﻳﮋﮔـﻰ ﺗﻌﻬ‪ـﺪ و

 

‫ﺗﺨﺼ‪ﺺ ﺑﺮاى اﺳﻼﻣﻰ ﻛﺮدن ادارات و ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺸﻴﺪن ﻣﺘﺨﺼ‪ﺼﻴﻦ در راه ﻧﻴﺎزﻫﺎى ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧـﺎم

 

‫ﺑﺮد.

 

‫در 29 ﻣﺮدادﻣﺎه ﺳﺎل 1360، ﻧﻘﺸﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻰ ﻣﺴﺠﺪى را آﻏﺎز ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ در 13 اردﻳﺒﻬﺸﺖﻣﺎه ﺳﺎل

 

‫1362 ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰرﺳﻴﺪ.

 

‫از ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﻣﺴﺠﺪﻫﻤﻜﺎرى داﺷﺖ. ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻳﻚ اﻧﺠﻤﻦ اﺳـﻼﻣﻰ ﻓﻌ‪ـﺎل، ﺟﻤـﻊ ﻛـﺮدن ﺟﻮاﻧـﺎن

 

‫ﻣﺆﻣﻦ، راه اﻧﺪازى ﻳﻚﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪى ﺧﻮب، ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺟﻠﺴﺎت ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ و ﺟﻠـﺴﻪ ﻗـﺮآن در ﻣـﺎه رﻣـﻀﺎن از

 

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ او ﺑﻮد.

 

‫در ﺳﻰ ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1362 ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﺗﻤﺎم ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ در اداره ﺷﻬﺮى ﺑﻪﺳﭙﺎه ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﻛﺎر ﺧﻮد

 

‫را در دﻓﺘﺮ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران آﻏﺎز ﻛﺮد.

 

‫در ﻣﺮدادﻣﺎه ﺳﺎل 1362 ﺑﺮاى ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎنﻫﺎى ﻣﺮﺗﻔﻊ رﻓﺖ. و ﻋﻠﻰرﻏﻢ ﻛﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﻛﻪ

 

‫داﺷﺖ، دﺳﺖ ﺑﻪ دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ و ﺗﺤﻮ‪ﻟﻰ ﺑﺰرگ در آن ﻣﺤﻴﻂ، از ﺟﻤﻠﻪ: ﺟﻤﻊ ﻛـﺮدن اﻓـﺮادى ﻫﺮﭼﻨـﺪ ﻛـﻢ،

 

‫وﻟﻰ ﻣﺆﻣﻦ و ﺻﺎدق ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺎ آﻧﺎن ﻳﻚ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﻓﻌ‪ﺎل ﺗﺸﻜﻴﻞ داد و ﺷـﺮوع ﺑـﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ـﺖﻫـﺎى

 

‫اﺳﻼﻣﻰ - ﻣﺬﻫﺒﻰ در آن ﻣﺤﻴﻂ ﻛﺮد. او‪ﻟﻴﻦ ﻛﺎر اﻳﻦ اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰﺑﻪ راه اﻧـﺪاﺧﺘﻦ ﻳـﻚ ﻧﻤﺎزﺧﺎﻧـﻪ در

 

‫ﻣﺤﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ در 17 ﻣﻬﺮﻣﺎه ﺳﺎل 1362 ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻪ اﻓﺘﺘﺎح آن ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫در ﺟﻠﺴﺎت ﻫﻔﺘﮕﻰ اﻋﻀﺎى اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ، ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﺄت ﻣﺪﻳﺮه، آﭘﺎرﺗﻤﺎنﻫـﺎى آن ﺟـﺎ را ﻧـﻪ

 

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻃﺒﻖ ﻣﻮازﻳﻦ اﺳﻼﻣﻰ اداره ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاى از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدن اﺣﻜﺎم اﺳﻼﻣﻰ ﺗﻼش ﻣـﻰﻛﻨﻨـﺪ. ﻟـﺬا

 

‫اﺳﺎﺳﻨﺎﻣﻪاى را ﺗﻨﻈﻴﻢﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﺄت ﻣﺪﻳﺮه ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ و ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎﺷـﺪ و

 

‫ﺳﻮء ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ.

 

‫از ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ او در ﺳﺎل 1362 ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ در ﻛﻼسﻫﺎى اﺣﻜﺎم، اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدات و

 

‫اﺧﻼق و ﻛﻼس ﻏﻴﺮ ﺣﻀﻮرى ﻣﻜﺘﺐ اﻧﻘﻼب ﻧﺎم ﺑﺮد.

 

‫ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﺧﻄﻴﺐ زاده - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻳﻜـﻰ از ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ـﺖﻫـﺎﺑـﻪ ﺷـﻤﺎل ﺧﺮاﺳـﺎن در

 

‫ﺧﺪﻣﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﻮدﻳﻢ. ﺑﻌﺪ از اﻧﺠﺎم ﻛﺎر روزاﻧـﻪ، در آﺳﺎﻳـﺸﮕﺎه ﻣـﺸﻐﻮل اﺳـﺘﺮاﺣﺖ ﺑـﻮدﻳﻢ و اﺧﺒـﺎر را از

 

‫ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﭘﻰﮔﻴﺮى ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. آن زﻣﺎن اﻳ‪ﺎﻣﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﺳـﻼم در ﻳـﻚ اﻋـﺰام ﮔـﺴﺘﺮده

 

‫ﺳﺮاﺳﺮى، ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤ‪ﺪ(ص) ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﻮدﻧﺪ. اﻳﻦ ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺣﺴﺮتآﻣﻴﺰ و ﭼﺸﻢﻫﺎى اﺷﻚ آﻟﻮد اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻌﺪ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔﺘﻨـﺪ: اى

 

‫ﻛﺎش ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﻌﺎدت اﻋﺰام ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺰﻳﺰان را داﺷﺘﻴﻢ و ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫـﺎى ﺟـﺎرى ﭘـﺸﺖ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫ﺳﺮﮔﺮم ﻧﻤﻰﻛﺮدﻳﻢ. ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻳﺎ ده روز از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻠﻰ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﺴﺌﻮﻻن را

 

‫ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ و ﺣﻀﻮر ﻓﻌ‪ﺎﻟﻰ در اﻣﻮر ﻣﻬﻨﺪﺳﻰﻗﺮارﮔﺎه ﻧﺠﻒ داﺷﺖ.

 

‫در 10 اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎه ﺳﺎل 1362 ﺑﺮاى اﻧﺠﺎم ﻳﻚ ﻛﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ و ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ارزش از ﻧﻈـﺮ ﻧﻈـﺎﻣﻰ، رواﻧـﻪ

 

‫ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ آن ﺳﺎﺧﺘﻦﭘﻞ ﺷﻨﺎور ﺑﻮد و ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﺎن ﻫﺰاران رزﻣﻨﺪه را ﻧﺠﺎت دﻫـﺪ. اﻳـﻦ ﭘـﻞ در

 

‫ﻣﺪ‪ت ﺑﻴﺴﺖ روز ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﻪ رﻏﻢ ﺑﻤﺒﺎرانﻫﺎى زﻳﺎد - ﻛﻪﺗﻌـﺪادى از آنﻫـﺎ ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺑـﻮد و ﺑـﺮاى

 

‫ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از ﺳﺎﺧﺖ اﻳﻦﭘﻞ اﻧﺠﺎم ﻣﻰﺷﺪ - اﻳﻦ ﭘﻞ در 26 اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎه ﺳﺎل 1362 ﺑﻪ ﻃﻮل 1382 ﻣﺘـﺮ

 

‫از ﻫﻮراﻟﻬﻮﻳﺰه ﺑـﻪﺟﺰﻳـﺮهى ﻣﺠﻨـﻮن ﻛـﺸﻴﺪه ﺷـﺪ. او آن ﻗـﺪر ﻣﺘﻮاﺿـﻊ و ﻓـﺮوﺗﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ در ﻫﻨﮕـﺎم

 

‫ﻓﻴﻠﻤﺒﺮدارى و ﺗﻬﻴ‪ﻪى ﮔﺰارش از ﻣﺮاﺳﻢ اﻓﺘﺘﺎح ﭘﻞ، ﺑﻪ اﻫﻮاز رﻓﺖ.

 

‫در ﺣﻤﻠﻪى ﻓﺎو - ﻛﻪﭘﻞ ﺧﻴﺒﺮ را ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻨﺪ - ﺑﺎ ﭼﻨـﺪ ﺗـﻦ دﻳﮕـﺮ از ﻣﻬﻨﺪﺳـﻴﻦ ﺑـﻪ وﺳـﻴﻠﻪى ﺑﻤـﺐ

 

‫ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ، ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪ.

 

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻛﺎﺷﺎﻧﻰﻓﺮ - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ از ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪن اﻳﺸﺎن اﻃّﻼﻋـﻰ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ، ﭼـﻮن

 

‫ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮﻓﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. وﻗﺘﻰ ﻓﺮزﻧﺪم را ﺑﻪ ﭘﺰﺷﻚ ﺑﺮدم و ﻗﻀﻴﻪ را ﺑـﺎ

 

‫دﻛﺘﺮ در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ، دﻛﺘﺮ اﺣﺘﻤﺎل ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪن اﻳﺸﺎن را ﻣﻰداد. ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔـﺘﻢ: آﻳـﺎ ﺷـﻤﺎ

 

‫ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪه اﻳﺪ؟ اﻳﺸﺎن ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: در ﺟﺒﻬﻪ ﻳﻚ رزﻣﻨﺪهاى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﺳﻚ ﻧﺪاﺷﺖ، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ

 

‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﺳﻜﻢ را ﺑﻪ او دادم و ﺧﻮدم ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﺧﻴﺲ ﻛﺮدم و دور دﻫﺎﻧﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪم، وﻟﻰ اﺛﺮى ﻧﺪاﺷـﺖ. در

 

‫ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاب ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را از ﺧﻮدﺷﺎن دور ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ روى آنﻫﺎ اﺛﺮى ﻧﮕﺬارد.

 

‫در ﺳﺎل 1363 در ﺟﺒﻬﻪﻛﺎرﻫﺎى زﻳﺎدى را اﻧﺠﺎم داد؛ از ﺟﻤﻠﻪ: ﺧﺒﺮﮔﻴﺮى و ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﺎرﻫﺎى ﺳـﺎزﻧﺪﮔﻰ

 

‫ﻗﺮارﮔﺎه ﻛﺮﺑﻼ، اردوﮔﺎه ﻣﻨﻄﻘﻪ 10 ﺳﻮﺳﻨﮕﺮد، ﺳﭙﺎه ﺷﻮش، ﭘﺎدﮔﺎن 35 ﻛـﺮﺑﻼ، ﺗﻴـﭗ 21 اﻣـﺎم رﺿـﺎ(ع)،

 

‫ﻟﺸﻜﺮﻫﺎى 5 ﻧﺼﺮ، ﻣﻬﻨﺪﺳﻰﺣﻤﺰه، ﺗﻴﭗ 92 زرﻫﻰ، ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ ﺑﺎ ﻗﺮارﮔﺎه ﺧﺎﺗﻢ اﻻﻧﺒﻴﺎ(ص) - ﻛـﻪ دﻓﺘـﺮ

 

‫ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ اﻳﻦ ﻗﺮارﮔﺎه زﻳﺮ ﻧﻈﺮ اﻳﺸﺎن ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد -، ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻳﻚ ﻣﺤﻞ ﺑﺮاى ﻗﺮارﮔﺎه ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﺳـﻠﻤﺎن و

 

‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺖ اﻳﻦ ﻗﺮارﮔﺎه، ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻛﺮدن ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﺗﻴﭗ وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا و ﺗﻨﻈـﻴﻢ ﻛﺎرﻫـﺎ ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎوه و ﺗﻬﻴ‪ﻪى ﺗﺪارﻛﺎت اﻳﻦ ﺗﻴﭗ ﺑﺮاى ﺷﺮوع ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت و ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺑـﺮاى اﻳـﻦ ﺑـﺮادران،

 

‫ﺳﺮﻛﺸﻰ از ﻧﻴﺮوﻫﺎى آﻣﻮزﺷﻰ و ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻗﺮارﮔﺎه، ﺳﺮﻛﺸﻰ از ﻛﺎر ﺳﺎﺧﺖ ﺟﺎد‪هى ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎﺷﻰ ﭘﻮر - ﻛﻪ

 

‫اﻳﻦ ﺟﺎد‪ه ﺑﺎ ﻫﻤﻜﺎرى اﻳﺸﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ -، ﺗﻬﻴ‪ﻪى ﭼﻨﺪ ﻛﻤﺮﺷﻜﻦ و ﻛﻤﭙﺮﺳﻰ ﺑﺮاى ﻧﻴـﺮوى ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ،

 

‫ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﻴﺮى ﻋﺪ‪هى زﻳﺎدى از ﺑﺮادران ﻣﺸﻤﻮل و 42 ﺟﻮﺷﻜﺎر و ﺑﻨّـﺎ و راﻧﻨـﺪه ﺑـﺮاى واﺣـﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ و

 

‫ﺳﭙﺲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺎر ﺑﻴﻦ اﻳﻦ ﺑﺮادران و ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺮاى آنﻫﺎ، ﺷﺮﻛﺖ در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺸﺘﺮك ﺳﭙﺎه و ارﺗﺶ در

 

‫ﻗﺮارﮔﺎه ﺧﺎﺗﻢ اﻻﻧﺒﻴﺎ(ص)، ﺷﺮﻛﺖ در ﺳﻤﻴﻨﺎرﻫﺎى ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن و ﺗﺒﺎدل ﻧﻈﺮ ﺑﺎ آﻗﺎى ﻣﺤـﺴﻦ رﺿـﺎﻳﻰ، راه

 

‫اﻧﺪازى ﺟﻠﺴﺎت ﭘﻰ در ﭘﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﻗﺮارﮔﺎه ﻧﺠﻒ در ﻣﻮرد راهﻫﺎ و ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺮاى ﻗـﺴﻤﺖﻫـﺎى

 

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ.

 

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻴﻤﻚ، ﻋﺎﺷﻮرا و ﺑﺪر اﻧﺠﺎم ﺷﺪ، ﺗﻬﻴ‪ﻪى ﺗﺪارﻛﺎت، آﻣﺎده ﺳﺎزى راهﻫـﺎ و ﺗﻨﻈـﻴﻢ و

 

‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺎر ﺑﻴﻦ ﻧﻴﺮوﻫﺎى واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ را ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت اﻧﺠﺎم داد ﺗﺎ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ زﻳـﺎدى ﺑـﻪ

 

‫ﭘﻴﺮوزى ﺑﺮﺳﺪ. ﺳﺎﺧﺘﻦﺳﻨﮕﺮﻫﺎ، ﭘﻞﻫﺎ، ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎ، راهﻫﺎ و ﻛﺎﻧﺎلﻫﺎى ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ى ﺑﺴﻴﺎرى ﺗﻮﺳ‪ـﻂ

 

‫او ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺠﺎت ﺟﺎن ارزﺷﻤﻨﺪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﺟﺮﻳﺎن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎ ﮔﺮدﻳﺪ. ﺑﻪ ﻃـﻮر ﻣﺜـﺎل، ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎنﻫـﺎى

 

‫ﺑﺘﻨﻰ، ﺗﻬﻴ‪ﻪى ﻧﻘﺸﻪ و ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎى ﺻﺤﺮاﻳﻰ ﺳﻮﻣﺎر و ﭘﻞ ﺑﺮاى ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺑـﺪر - ﻛـﻪ در ﺳـﺎل

 

‫1363ﻣﻮرد ﺑﻬﺮهﺑﺮدارى ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ - ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﺪﻳﻮن ﺗﻼش ﺷـﺒﺎﻧﻪ روزى اﻳـﻦ رزﻣﻨـﺪهى اﻳﺜـﺎرﮔﺮ و

 

‫ﻓﺪاﻛﺎر اﺳﺖ. او ﺑﺎ اﺑﺘﻜﺎر ﻋﻤﻞ زﻳﺎدش ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺴﻴﺎرى را از ﺳﺮ راه ﺑﺮدارد.

 

‫در دو‪ﻣﻴﻦ روز از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪى ﺑﺪر، واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ اﻗﺪام ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺖ 4 ﺟـﺎد‪ه در ﻣﻨـﺎﻃﻖ آزاد

 

‫ﺷﺪه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ اﻳﻦ ﺟﺎدهﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ و ﺻﺒﺢ ﺑﻘﻴ‪ﻪى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ.

 

‫اراده، از ﺧﻮدﮔﺬﺷﺘﮕﻰ، ﻓﺪاﻛﺎرى، اﻳﺜﺎر و اﺑﺘﻜﺎر او ﻫﻤﮕﺎن را ﺑﻪ ﺗﻌﺠ‪ﺐ وا ﻣـﻰداﺷـﺖ و در ﺗﻤـﺎم ﻣـﺪ‪ت

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت در ﺟﻠﻮﺗﺮﻳﻦ ﺧﻂّ ﺟﺒﻬﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﺟﺎد‪هﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻰرﻓﺖ. ﺷﺐﻫـﺎ در ﺟﻠـﺴﺎت ﻣـﺸﺘﺮك

 

‫ﺳﭙﺎه و ارﺗﺶ، ﻛﺎر واﺣﺪﻣﻬﻨﺪﺳﻰ را ﺑﻪ آنﻫﺎ اﺑﻼغ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﮔﺎﻫﻰ آن ﻗﺪر ﻛﺎرش را در ﺧﻄﻮط ﺟﻠﻮ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ روﺑﻪ رو ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﺎ ﮔـﺮﻓﺘﻦ اﺳـﻴﺮ

 

‫ﺑﻪ ﻣﻘﺮ ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺸﺖ.

 

‫در آذر ﻣﺎه ﺳﺎل 1364 ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻌﺎوﻧﺖ اﻣﻼك را در وزارت ﻣﺮﺑﻮﻃـﻪ ﺑﭙـﺬﻳﺮد و

 

‫ﺣﺘّﻰ ﺗﺴﻬﻴﻼت ﻻزم ﺑﺮاى اﻧﺘﻘﺎل او ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻧﻴﺰ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ، اﻣ‪ﺎﭼﻮن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻛﺎرش ﻓﻘﻂ در راﺑﻄـﻪ

 

‫ﺑﺎ ﺟﺒﻬﻪ و ﻧﺠﺎت ﺟﺎن رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ. در ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮى ﺑﻪ او ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ وزارت راه و ﺗﺮاﺑﺮى

 

‫و ﻧﻴﺰ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ اﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮان ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪ اﻣ‪ﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺪﻓﺶ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ.

 

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﻤﻴﻨﺎرﻫﺎﻳﻰﻛﻪ در ﺗﻬﺮان ﺑﺮاى ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮى در ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪى ﻧﻬﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﺎن ﺳـﭙﺎه از

 

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮادر ﻣﺤﺴﻦ رﺿﺎﻳﻰ و ﺣﺠﺖ اﻷﺳﻼم ﻫﺎﺷـﻤﻰ رﻓـﺴﻨﺠﺎﻧﻰ داﺷـﺖ، ﺗـﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺷـﺪ ﺑـﺮاى

 

‫ﺣﻤﻼت ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺳﺎز، ﻻزم اﺳﺖ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﻳﻚ ﭘﺎدﮔﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﻛـﺎر اﻧﺠـﺎم ﻣـﻰﭘـﺬﻳﺮد و

 

‫ﭘﺎدﮔﺎنﻫﺎ ﻳﻜﻰ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮى اﻓﺘﺘﺎح ﻣﻰﺷﻮد و ﻣﻮرد ﺑﻬﺮه ﺑﺮدارى ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد.

 

‫از ﺟﻤﻠﻪ اﻗﺪاﻣﺎت وى در ﺳﺎل 1364، اﻳﺠﺎد دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺳﭙﺎه، ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻋﺪ‪هاى از ﮔﺮوه واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ

 

‫ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ، ﺻﺤﺒﺖ در ﺳﻤﻴﻨﺎر ﭘﺮﺳﻨﻠﻰ ﻧﻮاﺣﻰ و ﭘﺎﻳﮕﺎهﻫﺎ، ﺷﺮﻛﺖ در ﺳﻤﻴﻨﺎرﻫﺎى آﻣﻮزﺷﻰ -

 

ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ و اﻗﺪام ﺑﺮاى ﺗﺸﻜﻴﻞ داﻧﺸﮕﺎه ﺳﭙﺎه در ﺗﻬﺮان ﺑﻮد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در ﺳﺎل 1364، ﺑﺮاى ﺷﺮﻛﺖ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎى ﻇﻔﺮ 1، ﻇﻔﺮ 2، ﻗﺪس، ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑـﺴﻴﺎر اﻓﺘﺨـﺎر

 

‫آﻓﺮﻳﻦ واﻟﻔﺠﺮ 8 و واﻟﻔﺠﺮ 9 ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﺳﺎﻧﺪ. ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺮدارى از زﻣﻴﻦ ﻟﺸﻜﺮ 5، ﺷـﺮﻛﺖ

 

‫در ﺟﻠـﺴﺎت اردوﮔـﺎه ﺳـﺎزى و ﺳـﺎﺧﺘﻦ ﭼﻨـﺪ اردوﮔـﺎه، ﺷـﺮﻛﺖ در ﺟﻠـﺴﺎت ﻃـﻮﻻﻧﻰ ﻗﺮارﮔـﺎه ﺧـﺎﺗﻢ

 

‫اﻻﻧﺒﻴـﺎ(ص)، ﺗـﺸﻜﻴﻞﻧﻴـﺮوى ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ در ﻗﺮارﮔـﺎه ﺳـﻠﻤﺎن و ﺗﻌﻴـﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﺑـﺮاى آن، اﻧـﺪﻛﻰ از

‫

‫ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى اﻳﻦ ﻓﺪاﻛﺎر ﺑﻮده اﺳﺖ.

 

‫در ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه 1364 در ﺳﺎﻋﺎت او‪ﻟﻴ‪ﻪى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺎو ﺟﺰﻳﺮه ى اماﻟﺮّﺻﺎص ﺳﻘﻮط ﻛﺮد. ﺷﻬﻴﺪ ﻋﻠـﻰ رﻏـﻢ

 

‫آﺗﺶ ﺷﺪﻳﺪ دﺷﻤﻦ، ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺰﻳﺮه ﻣﻰرود ﺗﺎ از ﻋﻤﻠﻜﺮد ﮔﺮوهﻫﺎﻳﺶ ﺧﺒﺮ ﺑﮕﻴـﺮد. در آن آﺗـﺶ ﺷـﺪﻳﺪ -

 

‫ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﻗﺼﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪﺷﻬﺮ ﻓﺎو را داﺷﺖ - ﺗﺮﻛﺸﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى او ﻣﻰآﻳﺪ، ﺑﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان

 

‫دﻓﺎع ﺑﺮ روى ﺳﺮ، ﺗﺮﻛﺶﺑﻪ دﺳﺖ او ﻣﻰﺧﻮرد و از روى ﺻﻔﺤﻪى ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻣﻰﮔﺬارد. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ او را ﺑـﻪ

 

‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠ‪ﺐ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪﺗﺮﻛﺶ از ﺻﻔﺤﻪى زﻳﺮﻳﻦ ﻋﺒـﻮر ﻧﻜـﺮده و

 

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺟﺮاﺣﺖ ﺳﻄﺤﻰﺑﻪ وﺟﻮد آورده اﺳﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن دﺳﺘﺶ، ﻣﺠﺪ‪د ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻓﺎو ﺑﺮﻣﻰﮔﺮدد و ﻛﺎر ﻛﺎﻧﺎل ﻛﺸﻰ را اداﻣﻪ ﻣﻰدﻫـﺪ و ﺑـﺎ ﻟـﺸﻜﺮ

 

‫اﻣﺎم ﻋﻠﻰ(ع) ﺑﻪ راﻫﺴﺎزى ﻣﻰﭘﺮدازد.

 

‫در 25 دى ﻣﺎه ﺳﺎل 1364 داراى ﻛﺎرت ﺳﻬﻤﻴﻪ اﻣﻀﺎ ﻣﻰﺷﻮد. ﺑـﻪ ﻣﻮﺟـﺐ اﺧـﺬ اﻳـﻦ ﻛـﺎرت، ﻫـﺮ

 

‫ﻧﻘﺸﻪى ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻰ را ﻛﻪ اﻳﺸﺎن اﻣﻀﺎ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ﺷﻬﺮدارى و ﺗﻤﺎم ادارات و ارﮔـﺎنﻫـﺎ واﻗـﻊ

 

‫ﻣﻰﺷﺪ. در اﻳﻦ راﺑﻄﻪﭼﻨﺪﻳﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﺧﺼﻮﺻﻰ از او ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﻘﺸﻪﻫـﺎﻳﻰ را ﻛـﻪ ﺗﻮﺳـﻂ

 

‫آنﻫﺎ ﺗﻬﻴ‪ﻪ ﻣﻰﺷﻮد اﻣﻀﺎ ﻛﻨﺪ، وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدﻧﺪ.

 

‫ﺳﺎل 1365 را ﺑﺎ ﺳﻔﺮى ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮاى ﺷﺮﻛﺖ در ﺳﻤﻴﻨﺎرﻫﺎى واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ - رزﻣـﻰ و ﺷـﺮﻛﺖ در

 

‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ آﻏﺎز ﻛﺮد. او ﺣﺘّﻰ ﺗﻌﻄﻴﻼت ﻧﻮروزى را ﻫﻢ ﺟﻬﺖ ﭘﻴﺸﺒﺮد ﻛﺎرش اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در اﺑﺘﺪاى ﺳﺎل 1365، ﺻﺒﺢﻫﺎ وﻇﺎﻳﻒ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷـﻐﻞ ﻗﺒﻠـﻰاش - ﻛـﻪ ﻣـﺴﺌﻮل واﺣـﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ 3

 

‫ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﺮاﺳﺎن، ﻣﺎزﻧﺪران و ﺳﻤﻨﺎن ﺑﻮد - اﻧﺠﺎم ﻣـﻰداد و ﺑﻌـﺪ از ﻇﻬﺮﻫـﺎ در دﻓﺘـﺮ ﻣﻬﻨﺪﺳـﻰ اﺳـﺘﺎن

 

‫ﺧﺮاﺳﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻮد.

 

‫در او‪ل ﻣﺮداد ﻣﺎه ﺳﺎل 1365 ﺑﻪ ﻃﻮر رﺳﻤﻰ ﻣﺴﺌﻮل ﻧﻈﺎرت دﻓﺘﺮﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﺷﺪ، ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﻣﻌﺎوﻧـﺖ

 

‫دﻓﺘﺮ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ وزارت ﺟﻨﮓ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران را در اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن ﻗﺒﻮل ﻛـﺮد. ﺳـﺎﺧﺘﻦ ﭘﺎدﮔـﺎن ﻗـﺪس،

 

‫ﺳﺎﺧﺘﻦ و ﺳﺮﻛﺸﻰ از اردوﮔﺎه اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) و ﭘﺎدﮔﺎن و اﻧﺒﺎر وﻛﻴﻞ آﺑـﺎد و زﻣـﻴﻦ ﭼـﺸﻤﻪ ﮔـﻴﻼس را در

 

‫راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﺶ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد.

 

‫اﻳﺸﺎن در ﺟﻠﺴﺎﺗﻰ ﻛﻪﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل دﻓﺘﺮ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ - آﻗﺎىﺣﺒﻴﺒﻰ - ﺗﺸﻜﻴﻞ داد، ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺴﺎﺋﻞ

 

‫ﺷﻬﺮ را ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﻰﻗﺮار داد و ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺸﻜﻼت را در زﻣﻴﻨﻪى ﻣﺴﻜﻦ ﺣﻞ ﻛﺮد.

 

‫او ﻃﺮح ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﻳﻰ را اﺑﺪاع ﻧﻤﻮد. اﻳﻦ ﻃﺮح در اﺑﺘﺪاى ﺳﺎل 1364 ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﻫﻴـﺄت دوﻟـﺖ

 

‫ﺑﺮاى اﺟﺮا واﮔﺬار ﮔﺮدﻳﺪ. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻃﺮح ﺑﺴﻴﺎرى از ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ دوﻟﺖ در ﺳﻄﺢ ﻛﻞ اﻳﺮان ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﻳﻰ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫او اﻳﻦ ﻃﺮح را ﺗﻘﺪﻳﻢﻫﻴﺄت دوﻟﺖ ﻛﺮد. در ﺳﺎل 1365 اﻳﻦ ﻃﺮح ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﺟﺮا در ﻣﻰآﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎ

 

‫ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺧﻮد ﻣﻰرﺳﺪ.

 

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻛﺎﺷﺎﻧﻰ ﻓﺮ - ﻫﻤﺴﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در 25 آذر ﻣﺎه ﺳﺎل 1365 اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﻣـﻦ

 

‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم، ﭼﻮن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 4 ﻟﻮ رﻓﺘﻪ و ﺑﺮاى ﻛﺮﺑﻼى 5 ﺑﺎﻳﺪ آنﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ. اﻳﺸﺎن ﻫﺮﭼﻪ را

 

‫داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﭙﺎه دادﻧﺪ.

 

‫ﻫﻨﮕﺎم ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5، او ﭘﺎدﮔﺎن ﻗﺪس را ﺳﺎﺧﺖ و ﺗﺤﻮﻳـﻞ داد. وﻇـﺎﻳﻒﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﻦ و ﻣﻬﻨﺪﺳـﻴﻦ

 

‫ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﺗﻔﻜﻴﻚ ﻛﺮد و ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ را در ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد. ﭘﺲ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز

 

‫ﺷﺐ و ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ، ﺑﻪﻗﺼﺪ دﻳﺪار از ﻛﺎرﻫﺎى ﺟﻬﺎد ﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ در زﻳﺮ آﺗﺶ ﺷﺪﻳﺪ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺑﻪ راه

 

‫ﻣﻰاﻓﺘﺪ. ﻛﻪ ﺑﺎ اﺻﺎﺑﺖﺑﻤﺐﻫﺎى ﺧﻮﺷﻪاى ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ، ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﻣﻰﮔﺮدد.

 

‫ﺣﻤﻴﺪرﺿﺎ ﺷﺮﻳﻒ اﻟﺤﺴﻴﻨﻰ در 21 دى ﻣﺎه ﺳﺎل 1365 در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 5 ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖﺗﺮﻛﺶ، ﺑﻪ

 

‫دﻋﻮت ﺣﻖ ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺖ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮش را در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدﻧﺪ.

 

‫اﺑﺘﺪا ﺧﺒﺮ ﻣﻔﻘﻮد ﺷﺪن را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻣﻰدﻫﻨﺪ. واﺣﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﻗﺮارﮔﺎه ﺧـﺎﺗﻢ ﺗـﻼش ﮔـﺴﺘﺮدهاى را

 

‫ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ اﻳﺸﺎن اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﺪ و ﺣﺪود ﻳﻚ ﻣﺎه ﻃﻮل ﻣﻰﻛﺸﺪ ﺗﺎ ﺟﻨﺎزه ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﻣﻰﺷﻮد.

 

‫ﺑﺪﻧﺸﺎن ﻛﺎﻣﻼً ﺳﻮﺧﺘﻪﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ از روى اﻧﮕـﺸﺘﺮ ﻓﻴـﺮوزهاى ﻛـﻪ در دﺳـﺖ ﺧـﻮد داﺷـﺘﻨﺪ، اﻳـﺸﺎن را

 

‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ.

 

‫در ﻣﻌﺮاج ﺷﻬﺪا، ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻌﺪ از اﻃﻤﻴﻨﺎن از ﻫﻮﻳ‪ﺖ ﺷﻬﻴﺪ دﺳﺖﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳـﻮى آﺳـﻤﺎن ﺑﻠﻨـﺪ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺪاﻳﺎ، ﺗﻮ را ﺷﻜﺮ ﻛﻪ او را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪى و ﻣﻦ اﻳﻨﻚ او را ﺑﻪ ﺗـﻮ ﻫﺪﻳـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﻢ، از ﻣﻦ ﺑﭙﺬﻳﺮ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم، ﻗﺮار ﮔـﺮﻓﺘﻦ در ﺻـﺮاط ﻣـﺴﺘﻘﻴﻢ را ﻋﻤـﺪه

 

‫ﺗﻼش ﺷﻤﺎ و داﻣﻦ ﭘﺮﻣﻬﺮﺗﺎن ﻣﻰداﻧﻢ. از ﺑﺎﺑﺖ زﺣﻤﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﻛﺸﻴﺪهاﻳﺪ، ﺗﺸﻜّﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ. و اﻣﻴـﺪوارم

 

‫ﻣﺮا ﻣﻮرد ﻋﻔﻮ ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﻴﺪ. ﻫﻤﺴﺮم، از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ در اﻣﺘﺤﺎن ﺳﺨﺘﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺻـﺒﺮ، ﻣﻘﺎوﻣـﺖ،

 

‫اﻋﺘﻘﺎد ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا، ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ(ص)، اﻣﺎﻣﺎن(ع) و ﺧﻤﻴﻨﻰﻛﺒﻴﺮ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻳﻦ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨـﺪ.

 

‫ﭘﺴﺮم، ﻣﺤﻤ‪ﺪ، ﺑﻰﻋﻠّﺖ ﻧﺎم ﺗﻮ را ﻣﺤﻤ‪ﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﺮدهام، ﺗﻮ اﻫﺪاﻳﻰ ﻫـﺴﺘﻰ. اﻣﻴـﺪوارم در راه اﺳـﻼم آن

 

‫ﻗﺪر ﻓﺪاﻛﺎرى ﻛﻨﻰ ﻛﻪﭘﻴﺎﻣﺒﺮ(ص) از ﺗﻮ ﺧﺸﻨﻮد ﺷﻮﻧﺪ. ﻛﻪ رﺿﺎﻳﺖ او رﺿﺎﻳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ. ﺧﻮاﻫﺮان ﻋﺰﻳﺰم،

 

‫در ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺗﻼش ﻛﻨﻴﺪ؛ ﭼﻮن آنﻫﺎﻣﺎدران و ﭘﺪران ﻓﺮداى ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ.

دانلود فایل فلش شهید در روایات

 

دانلود فایل فلش شهید در روایات

سردار شهید مهدی باکری1(عکس بیشتر در ادامه مطلب)

ادامه نوشته

سردار شهید مهدی باکری(عکس بیشتر در ادامه مطلب)

ادامه نوشته

سردار شهید مهدی باکری و یاران 2(عکس بیشتر در ادامه مطلب)

ادامه نوشته

سردار شهید مهدی باکری و یاران 1(عکس بیشتر در ادامه مطلب)

ادامه نوشته

زندگینامه سردار سرلشکر شهید یوسف کلاهدوز

           

در روز اول دی‌ماه 1325  در شهرستان «قوچان» متولد شد. پدر و مادر متدین او نامش را «یوسف» گذاشتند و در تربیت و پرورش فرزندشان از هیچ كوششی فروگذار نكردند، به گونه‌ای كه تربیت و هوشمندی او در طول دوران تحصیل، همواره توجه معلمین و مسؤولین مدارسی كه شهید در آن تحصیل می‌كرد را جلب می‌نمود. با ورود به مقطع دبیرستان، توانست به مجموعه‌ی آگاهی‌های علمی و از جمله معلومات مذهبی خود بیفزاید. او با مطالعه‌ی كتب مذهبی بیش از گذشته با احكام نورانی اسلام آشنا شد. این مطالعات باعث شد تا با همیاری دوستانش، كتابخانه‌ای را در دبیرستان تأسیس و جوانان علاقه‌مند به مطالعه‌ را گرد هم آورد. با وجودی كه در آن زمان عمّال رژیم شاه به فروریختن فرهنگ اسلامی كمر همت بسته و مانع‌تراشی می‌كردند، یوسف سعی داشت تا هرچه بیشتر فرهنگ غنی اسلام را در محیط زندگی گسترش دهد. از این رو پیشنهاد برگزاری نماز جماعت را در محیط دبیرستان مطرح كرد، كه با استقبال خوب دیگران روبرو شد.

شهید كلاهدوز به مطالعه‌ی تنها اكتفا نكرد، بلكه سعی داشت آموخته‌ها و خصلت‌های نیكوی خود را به دیگران نیز منتقل نماید. او در سنین جوانی، ایثار و فداكاری و از خود‌گذشتگی را عملاً به دیگران یاد می‌داد و رفتار و حركاتش سرمشق و الگویی برای همگان بود.

پس از پایان تحصیلات دبیرستان ـ به رغم آنكه ارتش آن زمان، محل مناسبی برای افراد مذهبی نبود، وارد دانشكده‌ی افسری شد، او با اهداف خاصی وارد این لباس شد و خود را در ظاهر معتقد به رژیم نشان می‌داد، ولی عملاً به ترویج اصول و ارزش‌های اسلامی می‌پرداخت و افرادی را كه رگه‌های مذهبی داشتند به تشكل‌های اسلامی و مبارز پیرو خط امام پیوند می‌داد تا از این راه بتواند به مبارزاتش وسعت بخشیده و ضربات اساسی بر پیكره‌ی حاكمیت آن زمان وارد نماید. وی در این راه از هیچ كوششی فروگذار نبود و هر جا شخصیتی را می‌شناخت كه در راه اعتلای اسلام قلم‌ می‌زد و قدم برمی‌داشت با او ارتباط برقرار می‌كرد. شهید دكتر آیت و شهید حجت‌الاسلام محمد منتظری از جمله كسانی بودند كه با آنها روابط نزدیكی داشت.

او مدت هفت سال در لشكر شیراز به خدمت مشغول بود. با اینكه وضعیت شغلی او به گونه‌ای بود كه می‌توانست زندگی نسبتاً مرفهی داشته باشد، لیكن توجه به دیگران و ایمان به خدا، او را از این كار باز می‌داشت،‌ تا جایی كه همان حقوق ماهیانه‌اش را اغلب اوقات در راه خدا انفاق می‌كرد. توجه او به قرآن و فرامین الهی باعث حساسیت جاسوسان رژیم پهلوی شده بود. آنها او را تعقیب می‌كردند، هرچند او با انواع لطایف‌الحیل آنها را فریب می‌داد. تیزهوشی، زیركی و كفایت شهید كلاهدوز نه تنها موجب برطرف شدن سوءظن ضد‌اطلاعات گشت، بلكه منجر به خوش‌بینی و پیشنهاد انتقال وی به گارد شاهنشاهی شد. او هر قدمی را كه برمی‌داشت، جوانب امر را در نظر می‌گرفت و سعی داشت تا با ریشه‌یابی درد‌ها، سرچشمه‌ی آنها را بیابد، تا آنجا كه وقتی از او سؤال شد كه «چرا با توجه به موقعیتی كه داری، شاه را نمی‌كشی؟» پاسخ داد:

«باید دستور برسد. نباید خودسرانه عمل كرد و بی‌گدار به آب زد. زیرا من از آقا «حضرت امام خمینی (ره) دستور می‌گیرم.»

در همین مقطع، برای فرستادن نیرو به فلسطین با مبارزین مسلمان همكاری داشت. وی در همان شرایط كه جامعه در یك حالت خفقان به سر می‌برد، با چند واسطه با حضرت امام (ره) ارتباط داشت و از راهنمایی‌های ایشان بهره می‌برد و در تشكل نیروها و شتاب بخشیدن به روند انقلاب فعالیت مستمر داشت و سعی می‌كرد كه اطلاعات سری را دراختیار مبارزان مسلمان قرار دهد.

همه رفتارهای شهید كلاهدوز در شیراز، در گرو اسلام و اعتقادات پاكش بود و آلوده زیستن را در قاموس او راهی نبود. چون چشمه‌ای می‌جوشید به این امید كه كویر دلها را به سرسبزی ایمان نوید دهد. راز و نیازهای شبانه، او را چنان ساخته بود كه تحت‌تأثیر زیر و بمهای زمانه رنگ نمی‌باخت. مظهر وارستگی و تقوی بود و هیچ‌گاه به مفاسد آلوده نمی‌شد. عاشق ولایت فقیه بود و از هرجا كه می‌توانست خود را به حبل ولایت متصل می‌كرد. در این دوران با همسری متقی و پاكدامن ازدواج می‌كند. با اینكه وضعیت شغلی او به گونه‌ای بود كه می‌توانست سرمایه و ثروت زیادی را كسب كند و زندگی تجملاتی داشته باشد، اما چون ایمان به خدا بر وجودش حكومت می‌كرد هرگز ثروتی را برای خود نمی‌خواست.

مونس و همدم او در تمامی اوقات قرآن كوچكی بود كه پیوسته همراه داشت و هرگاه فرصت می‌یافت آن را می‌گشود و از سرچشمه زلال این وحی الهی سود می‌جست. همین امر یعنی پیروی جزء بجزء احكام الهی و دستورات قرآن او را به گونه‌ای ساخته بود كه زندگی وی پر از خیر و بركت باشد. با مرحوم شهید دكتر بهشتی در سال 1342 و در فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی 15 خرداد در اصفهان آشنا گردید و از این طریق خود را هرچه بیشتر به ولایت فقیه متصل كرد. در همین ایام بود كه پیشنهاد ورود به گارد به وی داده شد با اینكه دست و دلش می‌لرزید و می‌دانست كه گارد قلب رژیم است ولی وظیفه‌اش به او حكم می‌كرد كه هرچه بیشتر به نقطه رأس هرم نزدیك شود و گام مؤثرتری در جهت عملی ساختن هدف‌های خود بردارد. با مشورتی كه با منابع متصل به مرجع ولایت داشت به او گفته شد كه ورود به گارد را بپذیرد.

ورود او به گارد در حكم وسیله‌ای بود كه بتواند اطلاعات كسب، و به دستگاه ضربه وارد كند و هسته‌های بینش را در گارد و ارتش شكل دهد. پس با امام رابطه برقرار كرد، و با راهنمایی‌های ایشان، نیروهای متعهد و انقلابی را جذب ، و سعی كرد اطلاعات سری را در اختیار مبارزان مسلمان قرار دهد. در دانشكده افسری تدریس می‌كرد چون از این راه بهتر می‌توانست نیروهای متعهد و انقلابی را شناسایی كند. در زمینه تبلیغ اسلام در ارتش، انواع فعالیت‌های را انجام می‌داد و چنان شد كه در اوج تظاهرات دهم محرم در تهران، سالن غذاخوری افسران و درجه داران گارد در پادگان لویزان، پذیرای حادثه‌ای دردناك برای رژیم منفور شاهنشاهی گردید كه هیچگاه در مخیله‌اش خطور نمی‌كرد و خبر وقوع این حادثه را رسماً اعلام نكرد، لیكن بزودی تمام مردم مطلع شدند و سرانجام انقلاب اسلامی پس از طی مراحل سخت مبارزاتی به دست توانای رهبر كبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی (ره) با شركت مردم دلیر و انقلابی ما و با همت نیروهای معتقد و مسلمان به پیروزی رسید. در آن هنگام كه جریانات گوناگون اجتماعی و انحراف‌های پی‌درپی، جوانان ما را آماج تیرهای خود قرار داده بود، بهاییت با شیوه‌های خاص خود در حال جذب جوانان ما به سوی خود بودند، شهید كلاهدوز تمام هم و غم خود را صرف مجادله و مخالفت با این طیف وسیع تبلیغات آلت دست حاكمیت ظلم كرد. پس در دوران اوجگیری انقلاب، فعالانه در تمامی صحنه‌ها حضور می‌یابد و با ورود امام به ایران، بر فعالیت‌های خود می‌افزاید. مواقعی كه افسر نگهبان می‌شد دفتر وقاعی روزانه را می‌دید و چیزهایی را كه مهم بودند برای گروه می‌آورد تا تجزیه و تحلیل كنند و خط مشی بعدی كشور و مبارزات را تعیین كنند. تا جایی كه در شب 21 بهمن 57، متوجه نقل و انتقالات مشكوكی در سطح پادگان‌، و متوجه نقشه‌های فاجعه‌آمیز آنها می‌شود. از این رو شب،پست نگهبانی را از افسر نگهبان تحویل می‌گیرد و به هر وسیله‌ای خود را به اتاق تیمسارها می‌رساند و متوجه نیت پلید آنها می‌گردد. سپس از پادگان خارج می‌شود و خبر را به بیت امام می‌دهد و به پادگان باز می‌گردد و تا صبح مشغول بیرون آوردن سوزن چكاننده تانك ها می‌شود و بدین ترتیب بزرگترین توطئه رژیم را مبنی بر گلوله‌باران فرودگاه، مجلس، مركز رادیو و تلویزیون، میدان ارگ، راه‌آهن و بیت امام را عقیم می‌گذارد.

با سقوط رژیم، تسخیر پادگان‌ها به دست مردم و اعلام همبستگی ارتش با مردم، شهید كلاهدوز كه مرد میداندار عرصه عشق بود در پی آن شد كه با تمامی نیرو از این ثمره گرانبها نگاهبانی كند. پس او بیدارتر از پیش، انقلاب را پاس می‌داشت و از حریم اسلام و انقلاب، مراقبت و محافظت بیشتری می‌كرد.

او با اراده‌ای خلل ناپذیر، شب و روز از وسایل، ابزار و ادوات پادگان‌ها حفاظت می‌كرد و در دستگیری سران رژیم، نقش مؤثری داشت. در زمانی كه عده ای دم از انحلال ارتش می‌زدند ایشان سخت مخالفت كرد و با اطاعت از فرمان حضرت امام (ره)، كار سازمان بخشیدن به ارتش را برعهده گرفت.

گروهی كه هسته مركزی آن با همت والای كلاهدوز، اقارب‌پرست و تنی چند از نظامیان متعهد و نیروهای انقلابی تشكیل گردید و ارتش مكتبی از رهاوردهای شایان توجه این ستاد بود. نقش مؤثر و كارساز شهید كلاهدوز تنها در حوزه عمل این كمیته خلاصه نمی‌شد بلكه او به همراه شهید منتظری و شهید نامجو واحدی از نیروهای انقلابی را در گارد سابق تشكیل داد و خود بهترین مشاور مطلع و آگاه برای آنها بود. همكاری او با سپاه از قبل از تشكیل سپاه بود. او به همراهی شهید منتظری و تنی چند از نیروهای متعهد تشكیلاتی به نام «پاسداران انقلاب» را ایجاد كرد. هنگامی كه سپاه به صورت منظم به عنوان یك نهاد به امر حضرت امام (ره) ایجاد گردید، كلاهدوز جزء اولین كسانی بود كه با میل و رغبت خود به سپاه روی آورد و به عنوان یكی از اعضای شورای عالی سپاه انتخاب شد. باید او را به حق از بنیانگذاران و از محورهای اصلی سپاه دانست. نقش او در لحظه لحظه های این نهاد مقدس مشهود است. با آن اعتقادات عمیق از همان ابتدا، امر مهم آموزش را در سپاه از طرف نماینده شورای انقلاب برعهده گرفت و در نتیجه فعالیت‌های چشمگیر، قائم‌مقام فرمانده سپاه گردید. او از جمله كسانی بود كه توانست سپاه را در مقابل تمامی توطئه های داخلی و خارجی حفظ كند و پس از مدتی ارتش و سپاه به همت او و یارانش به عنوان دو بازوی توانمند انقلاب شدند. شهید كلاهدوز معتقد بود كه سپاه باید نیروی منظم زمینی و هوایی داشته باشد و به پیروی از همین نیات،‌موفق شد با كمك افراد متخصص و متعهد طرح تشكیل یگان هوایی را در سپاه تهیه كند. این یگان، در شهریورماه 1366 به فرمان حضرت امام به عنوان نیروی هوایی سپاه رسماً تشكیل و گسترش یافت. كلاهدوز دریافته بود كه آمریكا درصدد ترفندهای جدیدی برای ضربه‌زدن به اسلام است. از این رو مسأله جنگ‌های پارتیزانی و آموزش آنها را برای اعضای سپاه پیشنهاد كرد و سپس در پی جذب نیروهای نخبه در سپاه شد. زیرا معتقد بود سپاه به افراد متعهد و متخصص برای افسری نیاز دارد و برای این منظور از هیچ كوشش و تلاشی فروگذار نكرد.

وادی ششم زندگی او، دوران جنگ تحمیلی و دفاع مقدس است كه او در اوج توطئه‌ها، دسیسه تمامی كفر را بر ملا می‌سازد تا از پلكان عرش الهی با نردبان عشق بالا رود و هر پله را با خون خود رنگین كند تا زردی چهر‌هاش را با سرخی شهادت، صبغه‌ای الهی بخشد. در عملیات شكستن حصر آبادان، كه با فرمان صریح حضرت امام (قدس سره) آغاز شد، شهید كلاهدوز نقش بسزایی داشت. كلاهدوز هرگز ارتباط خود را با ارتش قطع نكرد و براین اساس جلسات متعددی با افراد رده بالای ارتش و سپاه برگزار می‌كرد و در نزدیك شدن این دو نهاد مردمی، تأثیر بسزایی داشت.

نقش ايشان در عمليات ثامن الائمه بسيار تعيين كننده بود، ايشان از همان ابتدا در طراحي و سازماندهي و هماهنگي بين ارتش و سپاه تلاش بي وقفه داشت از همان زمان كه آبادان در محاصرة دشمن قرار داشت و بني صدر طرح تخلية شهر را مطرح كرده بود؛ كلاهدوز به خدمت حضرت امام س رسيد و از ايشان در اين باره نظرخواهي كرد كه حضرت امام (ره) در جواب فرمودند حصر آبادان شكسته شود

در ارتباط با انجام عمليات شكستن حصر آبادان، وقتي كه كلاهدوز با رأي منفي تعدادي از فرماندهان روبرو مي شود، مي گويد شايد شما فكر مي كنيد كه ممكن است ما در طي اين عمليات ششصد تا شهيد بدهيم و به خاطر اين، در جهت انجام عمليات كوتاهي مي كنيد اصلاً چه تحليلي داريد از اينكه در جبهه هاي ما بدون اينكه دست به عمليات بزنيم، اين قدر شهيد ندهيم، چه بسا كه ما درست عمل كنيم و اينقدر هم شهيد ندهيم او پيوسته در ارتباط با شكستن حصر آبادان مي گفتاكنون كه حضرت امام فرمودند حصر آبادان بايد شكسته شود، اگر ما زنده نبوديم بر ما تكليف نبود، وليكن اكنون كه زنده ايم، مكلف هستيم كه فرمان امام را اجرا كنيم و حصر آبادان را بشكنيم ما هشت ماه خون دل خورديم و صبر كرديم

زيرا آن نامرد بني صدر نمي گذاشت كه ما كاري بكنيم، به اين خاطر دست روي دست گذاشته بوديم و نظاره گر صحنه بوديم؛ وليكن حالا ديگر تكليف ما تمام است و هيچ بهانه اي نداريموي همچنين مي گفت شايد شما به نيروهاي رزمندة ما ايمان نداشته باشيد؛ اما شما فقط به من 48 ساعت فرصت بدهيد، آن وقت من قدرت رزمندگان اسلام را در عمل به شما نشان خواهم داد اين سخن فقط يك ادعا نبود، بلكه در عمل هم ثابت شد كه تمام آن چيزهايي را كه كلاهدوز مي گفت، واقعياتي بود كه به خاطر شناختي كه از قدرت رزمي نيروها به دست آورده بود، ابراز مي كرد زيرا وقتيكه نيروهاي ما دست به عمليات زدند، همان شد كه كلاهدوز گفته بود؛ چون در همان ابتداي عمليات، يكي از فرماندهان كه از جبهة دارخوئين به قلب دشمن زد، تا صبح فردا ما رد را گرفت و از آنجا پيام داد كه اگر اجازه بدهيد، باز هم دشمن را وادار به عقب نشيني و شكست خواهيم كرد جالب اينكه بعد از انجام عمليات، تعداد اسرا و كشته شدگان عراقي تقريباً همان رقمي بود كه كلاهدوز حدس زده بوددر همان اوان خيلي ها اعتقاد داشتند كه پيش از شكستن حصر آبادان، ابتدا بايد به سراغ خرمشهر برويم؛ وليكن كلاهدوز با آن عقيده، سخت به مخالفت پرداخت او مي گفت درست است كه خرمشهر براي ما مهم است؛ ولي مهمتر از آن، حرف امام است كه مي فرمايد بايد آبادان از محاصره خارج شود گذشته از اين، اگر پيش از پاكسازي آبادان به طرف خرمشهر برويم، آنجا آسيب پذير مي شويم؛ و از اطراف ما را گلوله باران مي كنند در حالي كه اگر آبادان از محاصره خارج شود، ديگر ما براي گرفتن خرمشهر چنين مشكلي را نخواهيم داشت همة اين نظرات و عقايدي كه راجع به جنگ و عمليات ابراز مي كرد، نشأت گرفته از آگاهي بالا و بينش نظامي وي بود طرح و نقشة او مبتني بر پيشرفته ترين تاكتيكهاي عامي و نظامي بود و حقيقتاً لياقت نظامي و فرماندهي خود را در عمليات ثامن الائمه بخوبي نشان داد افسوس كه اجل مهلت نداد تا از اين استعداد، بهره هاي بيشتري نصيب ما بشود همة فرماندهان به ديدة احترام و تكريم در او مي نگريستند چه بسا اگر تلاشهاي خالصانه و بي دريغ او نبود، اصلاً اين عمليات انجام نمي گرفت مثلاً وقتي كه اين عمليات اندكي به تعويق افتاد، كلاهدوز به همراه شهيد نامجو مأمور شدند علت امر را جويا بشوند وقتي كه آنها به آنجا رسيدند، تعدادي از فرماندهان سپاهي و ارتشي حاضر در جلسه شروع كردند به طرح بعضي مشكلات كه ما كمبود داريم؛ مشكل نيرو داريم؛ مشكل تأمين غذا و مهمات داريم.

 كلاهدوز در آن جلسه يك مرتبه خروشيد كهشما توكلتان را از دست داده ايد اين حرفهايي كه شما مطرح مي كنيد، بيانگر چه چيزي مي تواند باشد؟ از چه چيزي واهمه داريد! اين راه مبارزه نيست! طلسم صدام بايد شكسته شود بايد توكل به خدا كنيد؛ شما بايد پيوند قلبي خودتان را با خدا محكمتر كنيد نهيبي كه آن عزيز در آن جلسه از عمق برآورد، هنوز در فضاي ذهن افراد حاضر، طنين انداز است فشاري كه او وارد كرد، باعث شد تا ديگران ميزان توكل خود را نسبت به خداوند بيشتر كنند و حتي استغفار كنند و وقتي كه عمليات با موفقيت به انجام رسيد، همه با تحسين به هم گفتند براستي كه ما كم كم داشتيم روحية خودمان را از دست مي داديم و مي خواستيم پيروزي اي كه خداوند مي خواست نصيب ما بكند، از دست بدهيم اما رشادت و شهامت و قاطعيت كلاهدوز، باعث شد كه برادران به ايمان دروني خود بيفزايند و با توكل به خدا، عمليات ثامن الائمه را به نتيجه برسانند با اين پيروزي در اصل طلسم شكست ناپذيري صدام كه ددمنشانه شهرها و روستاهاي مرزي ما را مورد تهاجم قرار داده بودـ شكست و موجب آن شد كه نيروهاي رزمندة ما خود را باور كنند، نيرو و توان رزمي خود را باور كنند و قدرت و عظمت الهي را باور كنند و براي مدتها ركودي را كه در جبهه هاي ما ايجاد شده بود، بشكنند او از اينكه حكم امام محقق شده بود و حصر آبادان شكسته شده بود و همچنين نيروها قدرت و ارادة خلل ناپذير خود را در اين نبرد با سرافرازي آزموده بودند، راضي و خشنود بود.

شهید كلاهدوز عاشق مطالعه بود و بیشتر اوقات فراغت خود را صرف ورزش و مطالعه می‌كرد. به ساده‌زیستن علاقه زیادی داشت. تدوین اساسنامه تشكیلاتی سپاه از جمله مواردی است كه شهید در آن نقش بسزایی داشت و زمانی كه مقرر شد برای سپاه آرم و علامتی در نظر رگفته شود، وی معتقد بود باید با صاحب‌نظران مشورت شود در این زمینه سهل‌انگاری را جای نمی‌دانست. اهل افراط و تفریط نبود. برخوردهایش كاملاً حساب‌شده و سنجیده بودند. حالت تعادل ایشان در زندگی می‌تواند سرمشق و الگوی خوبی برای سایر برادران سپاه باشد. او عنصری آگاه و در تمام زمینه‌ها فعال، كنجكاو و نمونه بود. راستی، درستی و صداقت در كارها، رفتار و گفتارش جلوه‌گر بود. اطاعت او از امام در حد تعبد بود؛ زیرا او خود را از صمیم قلب مطیع اوامر امام می‌دانست و می‌كوشید حركات و سكناتش با خواسته‌های حضرت امام مطابقت كامل داشته باشد. بسیاری از دوستان و همرزمان وی معتقدند كه او عصاره و خلاصه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است و مجموع ویژگی‌هایی كه انقلاب برای یك سپاهی و یك پاسدار اسلام قائل است در او گرد آمده بود. او از تظاهر و خودنمایی پرهیز داشت و در انجام وظایف اجتماعی، اعتقادی و مذهبی می‌كوشید كارها را بدون ریا و تنها به خاطر رضای خدا انجام دهد و همین صفت حسنه او بود كه باعث شد همسایگانش متوجه نشوند كسی كه در همسایگی آنها زندگی می‌كند قائم‌مقام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است. همین امر باعث شده بود كه تمامی اهل محل و همسایگان انقلاب اسلامی است. همین امر باعث شده بود كه تمامی اهل محل و همسایگان انگشت حسرت به دهان گیرند كه چرا او را بهتر و بیشتر نشناخته‌اند. در انجام فرمان‌های الهی پایبند بود و تحت هیچ شرایطی از انجام آن، شانه خالی نمی‌كرد. در محیط خانواده آرام و متین بود چنانكه همه او را دوست می‌داشتند. در كارها بسیار جدی و مطمئن بود و احساس مسئولیت می‌كرد. مردم‌دار، خوش‌فكر، مؤدب و پاكیزه بود و براستی كه خلوص و ادب و رفتار او می‌تواند برای همگان سرمشق و الگوی خوبی باشد.

وقتی خبر شهادتش به سپاه رسید عده‌ای از بچه‌ها می‌گفتندكه سپاه یتیم شده است. با اینكه قائم مقام سپاه بود هرگز راضی نمی‌شد برایش نگهبان و محافظ بگذارند و با سعی و تلاش فراوان دوستان، قبول كرد كه مسلح شود. كم می‌خوابید، كم می‌خورد و كم حرف می‌زد. مدیریت صحیح و پشتكار و خستگی‌ناپذیری، سعه صدر و تحمل زیادی در ناملایمات و شداید داشت. سنگ صبور همه بود. بی‌توقع، بی‌ریا و عاشق و مخلص و جوانمرد بود. از هیچ كس گله نمی‌كرد و با انجام كوچكترین خطایی، فوراً عذرخواهی می‌كرد. در مشكلات صبور بود و دیگران را دلداری می‌داد. روحیه شهادت‌طلبی داشت و می‌كوشید آن را در دیگران نیز تقویت كند. آری جامه زیبای شهادت، تنها به تن آنان برازنده و مقبول است كه كلید آن را داشته باشند. این كلید در دست كسانی قرار دارد كه عشق را وادی اول و آخر خود پندارند و در راه رسیدن به معبود از همه چیز و همه كس و تعلقات دنیای خود دل بركنند. سرانجام شهید كلاهدوز در تاریخ 7/7/1360 در فاجعه سقوط هواپیما، پروانه‌وار پروبال سوخته با شهادت به جمع یاران قدیمی‌اش شهید باهنر، رجایی، شهید بهشتی و دیگران می‌پیوندد و در جوار آنان و شهیدان صدر اسلام جای می‌گیرد.

 سال 1360 به هنگامی كه با دیگر سرداران اسلام و حدود یك صد تن از رزمندگان اسلام از جبهه های جنوب به تهران بر می گشت بر اثر سانحه هوایی در منطقه كهریزك تهران به درجه رفیع شهادت نایل آمد و اینچنین مرغ باغ ملكوت از قفس تن رها شد و از عالم خاك به عالم اعلی سفر نمود.

در واقع این شهید بزرگوار از هشتم شهریور ماه سال 1360 كه شهیدان عزیز انقلاب اسلامی – رجایی و باهنر – با انفجار بمب در ساختمان نخست وزیری، ناجوانمردانه به دست منافقین كوردل به ملكوت اعلی پیوستند، همواره در انتظار شهادت به سر می برد. زیرا در آن حادثه دلخراش به طور سطحی مجروح گردید و از آن زمان هر لحظه آماده بود تا به یاران وفادار حضرت امام خمینی(ره) بپیوندند، كه در هفتم مهرماه همین سال به آرزوی دیرینه خود رسید

 

ادامه نوشته

زندگینامه سردار شهید محمد طرحچی طوسی

 

سردار رشيد اسلام ومجاهد خستگي ناپذير مهندس شهيد محمد طرحچي طوسي

 

بنيانگذار و مؤسس و فرمانده پشتيباني و مهندسي جنگ جهاد سازندگي

 

يكي ازچهره‌هاي درخشاني كه به فيض سعادت «بل احيا عندربهم يرزقون» نائل گشته شهيد بزرگوار

 

مهندس محمد طرحچي طوسي مي‌باشد ، كه از جمله بنيانگذاران و مؤسسين جهاد سازندگي و پشتيباني و

 

مهندسي جنگ جهاد در خوزستان است.

 

محل تولد و رشد و نمو محمد در مشهد مقدس در خانواده‌اي مذهبي همراه با محروميت بود . مدتي از عمر

 

او نگذشت كه مادر عزيزش را از دست داد . از آنجا كه محمد از استعداد و هوش سرشاري برخوردار بود

 

سالهاي دبيرستان و بعد از آن أخذ ديپلم و سپس با قبول شدن در رشته مكانيك وارد دانشگاه پلي تكنيك

 

شد و بدين جهت رهسپار تهران گرديد.

 

از بدو ورود به دانشگاه مبارزه خود عليه ظلم را آغاز كرد و در انجمن اسلامي دانشجويان پلي تكنيك فعاليت

 

مبارزاتي عليه شاه ستمگر را آغاز كرد و مطالعه و شناخت خود را نيز عميق‌تر كرد.

 

شهيد طرحچي پس ار فارغ التحصيل شدن در مهندسي مكانيك ، راهي جنوب كشور شد و مدتي در آنجا

 

بكار مشغول بود .وي همراه با انقلاب در همه راهپيماييها و تظاهرات شركت كرد . در پخش اعلاميه‌ها

 

وشب‌نامه‌ها و رساندن پيامها سخت كوشيد و از هيچ نيرويي نهراسيد و در اين كار كوششي شايسته از

 

خود نشان داد.

 

وقتي باغستانهاي خرم انقلاب اسلامي ، در 22 بهمن 57 به ثمر نشست ، او به گستردگي خدماتش افزود ،

 

با فرمان تاريخي حضرت امام خميني- قدس سره – مبني بر تشكيل جهاد سازندگي ، در فاصله كمتر از

 

پنج روز به جهاد سازندگي پيوست در همان اوايل ورود ايشان به جهاد سازندگي ، در حل مسائل و

 

مشكلات از خود چنان استعدادي نشان داد كه تمامي مشكلات را به آساني حل مي‌كرد ، به همين جهت

 

 از احترام خاصي در بين برادران جهاد برخوردار بود.

 

وي مانند زمان دوران تحصيل در دانشگاه هميشه كارهاي دشوار و پر خطر را انتخاب مي‌كرد .

 

شهيد ناجيان (رضوان الله) در اين رابطه مي‌گفت :« يكي از خصوصيتهاي ديگر محمد اينكه الگوي

 

مقاومت بود . هرگاه تصميمي مي‌گرفت كه كاري را انجام بدهد غير ممكن بود ان را به انجام نرساند ،

 

 و هر مشكلي كه در راه پيش مي‌آمد آن را از ميان بر مي‌داشت ، نشانه چنين مقاومتي شهامت و

 

رشادت است براي محمد ترس معنا مفهومي نداشت او بارها و بارها در انجام عمليات مهندسي جبهه

 

 آن چنان رشادت و مقاومت نشان مي‌داد و آن چنان به دشمن نزديك مي‌شد كه صداي گفتگوي آنان را

 

مي‌شنيد . گاهي اوقات اتفاق مي‌افتاد كه دشمن محمد و يارانش را ازفاصله چند متري به گلوله مي‌بست .

 

ولي محمد به خواست خدا جان سالم به درمي‌بردمحمد در ابتداي جنگ تحميلي در جبهه‌هاي جنوب حاضر

 

 شد و قسمت اعظم كار مهندسي جبهه را به عهده گرفت . شب و روز برايش وجود نداشت ، دائم مشغول

 

كار بود . گرچه روزهاي اول جنگ در اثر جريانات خائنانه دفاع مقدس مسلمان ايران

 

مظلوم بود ولي اين قاطعيت محمد بود كه ايستاد و مقاومت كرد و با كمبودها مبارزه كرد در رابطه

 

با شهيد طرحچي فيلمبرداران بسيار تلاش كردند كه فيلمي از ايشان تهيه كنند ، اما او حاضرنمي‌شد .

 

هميشه مي‌گفت ما كه كاري نمي‌كنيم ما داريم وظيفه خود را انجام مي‌دهيم ما خارج از وظيفه‌مان كاري

 

 انجام نمي‌دهيم كه كاري خارق العاده باشد و احتياج به فيلمبرداري داشته باشد

 

فعاليتهاي سياسي مذهبي

 

شهيد بزرگوار ، حسين ناجيان همرزم و همسنگر شهيد طرحچي در رابطه با فعاليتهاي سياسي ، مذهبي

 

وي مي‌گويد:

 

شخصيت سياسي محمد در دوران دانشگاه شكل گرفت . محمد كه از هوش سرشاري برخوردار بود ،

 

هوش خودش را در اختيار مكتبش گذاشت . وي از سالهاي ورود به دانشگاه راه خود را انتخاب كرده

 

بود .با استفاده از هوش سرشاري كه داشت توانست تخصص‌هاي لازم را در مدت كوتاهي بدست آورد

 

و بعد اين تخصص را در اختيار مكتب و انقلاب قرار بدهد ، گرچه زمينه‌هاي زيادي براي محمد فراهم

 

بود كه بتواند مثل سايرين آسوده زندگي كند ولي همه اين مسائل را به كنار زد وفقط خدا را و امام و

 

انقلاب را انتخاب كرد.

 

يكي از خصوصيات ويژه محمد اخلاص او بو د. هيچوقت براي كسي سخن نمي‌گفت براي همين است كه

 

ما از محمد چيزي نداريم گرچه شاهد تلاشهاي شبانه‌روزي او بوديم ولي او آثار كمي از خود بجا گذاشته

 

و اين نشانه اخلاص او بود.

 

همرزمش از لحظه شهادت مي‌گويد:

 

چند روز قبل از شهادتش اخلاق و روحياتش تغيير كرده بود . خنده و تبسم بيشتر از گذشته در لبانش

 

نقش داشت و حركتها و برخوردهايش تغيير كرده بود ساعت تقريباً 30/9 شب بود . شهيد طرحچي گفت

 

بهتر است اول نماز بخوانيم . وقتي من اماده وضو گرفتن شدم ديدم ايشان وضو گرفته و آماده نماز است .

 

بياد دارم من مراحل وضو را طي مي‌كردم كه ايشان نماز را شروع كرد . در همين موقع تعدادي گلوله

 

منور را دشمن به هوا پرتاب كرد و منطقه مثل روز روشن شد به گونه‌اي كه مقداري ازماشين ما هم

 

از پشت خاكريز پيدا بود . شهيد طرحچي كه نماز را آغاز كرده بود و منطقه هم كاملاً روشن ،‌و بنده

 

در حال مسح پاي دوم بود. در همين لحظه ديدم شهيد طرحچي در حال قنوت نماز مغرب است كه يكبار

 

گلوله تانكي از ناحيه دشمن بعثي شليك شد و درست به شهيد طرحچي اصابت كرد و آن بزرگوار را

 

به شهادت رساند و خود من هم پايم در اثر اين انفجار آسيب ديد،غروب خونين روز 12 /6/60 در

 

هنگامي كه قنوت نماز خود را بجا مي‌آورد لبيك گويان نداي معبود خود را پاسخ داد و عاشقانه به ديدار

 

 حضرت سيدالشهداء شتافت روحش شاد و قرين رحمت الهي با د.

 

ويژگيهاي اخلاقي شهيد

 

يكي از همرزمانش در مورد خصوصيات اخلاقي و تلاشهاي وي مي‌گويد :«شهيد طرحچي فردي بود كه

 

حتي يكبار از ايشان خشم ، غضب و نا اميدي نديدم . در طول شبانه‌روز فعال بود ، روز در ستاد خوزستان

 

 به كارهاي روزمره ستادي مي‌پرداخت وعصر سوار بر يك ماشين به طرف سوسنگرد و خطوط مقدم

 

حركت مي‌كرد شب خودش پشت دستگاه با تعداد اندكي بلدوزر ولودر و رانندگاني كه حضور داشتند

 

به زدن خاكريز و سنگر و جاده مي‌پرداخت.

 

محمد تقي امان پور:

 

در يك عمليات محدودي كه در منطقه انجام شد، محمد طرحچي در حالي كه سوار موتور بود يك گلولة

 

تانكي شليك شد و نزديك موتور به زمين اصابت كرد و محمد با موتور به هوا پرتاب شد و موج انفجار

 

 ايشان را گرفت و با سر به زمين خورد. گوشه ي چشمش كبود شده بود و پايش هم مقداري آسيب ديد

 

ولي آسيب ها جدي نبود. وقتي به جهاد آمده بود خيلي قيافه ي ديدني داشت.

 

يادم است همديگر را در آغوش گرفتيم و گفتم محمد آقا روي پيشاني ات نوشته شهيد.

 

يك روز كه به اتفاق محمد طرحچي از شناسايي منطقه ي ماهشهر برگشته بوديم. ايشان مرا به خانه رساند.

 

من به ايشان گفتم بيا داخل نهار بخوريم. خانواده ي من يك املتي درست كرد. بعد از اينكه غذاي املت را

 

ميل كرد، گفتم نوش جان شما باشد و ببخشيد كه نوع غذا خيلي خوب نبود. آقاي طرحچي گفت: سالي به

 

 دوازده ماه به شما بد مي گذرد يك روز هم به ما بد گذشت اينجا. خيلي اهل شوخي و طنز بود.

 

حسن عالمي:

 

اواخرسال 1359 با محمد طرح چي برخوردي داشتم كه براي من بسيار شيرين و با حلاوت بود. زمينه اي

 

كه موجب شد با ايشان ملاقاتي داشته باشيم اين بود كه ما در سال 1359 در دادگاه ويژة صنفي تهران دعوت

 

 به همكاري شديم و مدتي در آنجا با دستگاه قضائي همكاري مي كرديم، تا اينكه به من خبر رسيد كه در

 

روستاي شما شايع شده كه مريضي حصبه آمده است. به دليل نداشتن آب شرب سالم آن موقع قنوات خشك

 

شده بود و چاه هاي عميق هم با روستا فاصلة زيادي داشت. مردم مجبور بودند از چاههاي توي حياطها كه

 

 كنده بودند استفاده كنند. ناسالم بودن اين آبها باعث شده بود كه در بين مردم مشكل به وجود بيايد ـ

 

روستاي نوباغ جوين سبزوارـ گفتند: چنين شايعه اي شده است و به اين دليل كه شايع شده مردم روستا

 

مبتلا به حصبه هستند، اتوبوسها كه از اين منطقه مي آيند به سبزوار مردم روستا را سوار اتوبوس نمي كنند

 

 به اين دليل كه مبادا مسافرين ديگر هم به اين مريضي دچار شوند. شنيدن اين خبر براي من خيلي تلخ بود.

 

 گفتم ما از آن آب و خاك برخاستيم، يك تلاشي براي رفع اين مشكل بكنيم. با دستگاهي كه آنجا كار مي كرديم

 

با مسئوولش صحبت كرديم كه چنين وضعيت پيش آمده و مردم اين مشكل راپيدا كرده اند. اگر مي شود شما

 

يك كمك مالي بكنيد كه ما بتوانيم مشكل اين روستا را حل كنيم .ايشان موافقت كردند كه يك مبلغي را

 

در اختيار ما بگذراند كه ببريم و روستا را لوله كشي كنيم، از طرفي كار اجرائي از دست من برنمي آمد

 

و تخصصش را هم نداشتم و نمي توانستم مجري اش هم باشم. به نظر آمد كه برويم سراغ جهاد سازندگي

 

 و كار را محول به جهاد سازندگي بكنيم كه آنها اين كار انجام دهند. با جهاد سازندگي سبزوار ارتباط

 

 برقرار كردم آنها اعلام آمادگي كردند كه اين طرح را اجرا كنند ولي گفتند امكانات واعتباراتي كه بتوانيم

 

به سرعت كار را انجام دهيم، نداريم. من گفتم اين كارهايش را من انجام مي دهم چون اعتبارش را از دادگاه

 

 قول گرفته بودم، براي امكاناتش قرار بود از تهران من تلاش كنم و تهيه نمايم. در تماس بعدي كه با بچه ها

 

و جهاد سبزوار داشتم با كارشناسان مقدار و اندازه و سايز لوله هايي كه بايد در آنجا به كار گرفته مي شد

 

را به من اعلام كردند و ليست دادند. يك چاهي بود و آب آشاميدني مردم روستا قرار بود كه ازآن تامين شود.

 

 با شركتي در تهران قرارداد بستم و اعتباراتي را هم دادگاه ويژه داد و آنها آمدند چاه را كندند و به آب

 

رساندند و چاه آماده شد براي لوله كشي. در تهران به جهاد سازندگي مراجعه كردم تا ببينم اين آقايان چه

 

كمكي به ما خواهند كرد. رفتم به جهاد سازندگي كه آن زمان ستاد اصلي و دفتر مركزي در ميدان انقلاب

 

 بود، الان هم آن ساختمان به نام شهيد رضوي در اختيار جهاد است. من وارد جهاد شدم و خواستة خودم

 

را مطرح كردم. مرا راهنمايي كردند كه خدمت جناب آقاي طرحچي بروم. وقتي خدمت ايشان رسيدم در همان

 

نگاه اول شيفتة اين آدم شدم. جواني نسبتاً از متوسط يك مقداري كوتاه تر بود. جسم قوي نداشت، چشم‌هاي

 

آبي رنگ داشت و برخورد زيبا و دلنشيني . با اولين برخوردي كه ما با ايشان داشتيم محبتش به دلم نشست.

 

مطلب را با ايشان در ميان گذاشتم. با استقبال خيلي زياد مطلب ما را دنبال كرد و كار ما را به آقايي به

 

 نام ايماني كه با ايشان كار مي كرد محول كرد تا پيگيري كند. ايشان آدم با معنويت و داراي اعتماد بسيار

 

قوي بود. شايد اسم مرا هم نمي دانست اما به قدري سريع و جدي كار را دنبال كرد و يك نامه نوشت به

 

 كارخانه پلي اتيلن اصفهان كه آن موقع اين كارخانه فقط در اصفهان بود، در هيچ جاي كشور تا آنجايي

 

 كه من به نظرم مي رسد وجود نداشت. اين نامه را ايشان داد به ما و اصلاً نگفت كه پولش چقدر مي‌شود

 

يا پولش را بدهيد يا اينكه پولش از كجا مي خواهد تأمين شود ،يا اينكه شما چه تضميني مي دهيد چكي داريد،

 

 كجا هستيد، كي هستيد، اصلاً از اين صحبتها نكرد. همين طور كه من شيفتة ايشان شدم و اعتماد كرده بودم

 

ايشان نيز به من اعتماد كرد. اين نامه را از طريق سيستم و تشكيلات بردم و به تهران دادم و آنها فرستادند

اصفهان و اصفهان هم لوله را بدون اينكه پولي دريافت كرده باشد مستقيماً به سبزوار فرستاده بود .

 

اين لوله ها وارد جهاد سازندگي سبزوار شد. حتي بعضي از بچه هاي سبزوار اصلاً نمي دانستند اين لوله ها

 

مال كجاست از كجا مي آيد. گفتند ما قرار داد با جايي نداشتيم. بعد طي تماس تلفني كه داشتيم با يكي از

 

 نيروهاي فعال جهاد مرحوم آقاي فيروز فر، به ايشان گفتم اين لوله ها را من فرستادم و جريانش هم اين

 

است اين لوله ها مال روستاي نوباغ است. شما اين ها را هدايت كنيد به روستا برود و اين طرح بايد در

 

آنجااجرا شود. شايد بگويم يكي از زمينه هاي اصلي كه من دلم آمد بروم با بچه هاي جهاد همكاري كنم

 

برخورد شيرين و خوب آقاي طرحچي بود. بعد از مدتي به روستا رفتم و از مردم روستا پول لوله ها را

 

گرفتم و به حساب كارخانه اصفهان واريز شد و اتفاقاً يك طرح بسيار پر خير و بركت براي مردم روستا شد.

 

ناصر خالقي:

 

در يكي از نوبتهايي كه به كوه رفته بوديم هوا خيلي سرد شده بود شايد سردي هوا 0تا 30 زير صفر بود.

 

وقتي مي خواستيم نماز بخوانيم محمد طرحچي گفت: برويم زير چادر و نماز را به جماعت بخوانيم. وقتي

 

 وضو مي گرفت تمام دست و پايش را مي شست در حالي كه آبي را كه روي دست مي ريختند براي وضو

 

يخ مي زد. شب بوران شده بود. چادر و وسايلمان را مي خواست ببرد. از طرفي اگر از چادر بيرون

 

مي آمديم شايد گرگ به ما حمله مي كرد. در آن منطقة كوهستاني چادرمان استحكامش را از دست داده بود

 

 اما آقاي طرحچي خودش از چادر بيرون رفت و بندهاي چادر را محكم كرد. با اينكه مي دانست احتمال

 

خطر حملة گرگ وجود دارد . قبلاً اين گونه اتفاق ها افتاده بود اما در آن بوران در ارتفاع 3000 تا 3500

 

 متر، شب از چادر بيرون رفت تا چادر را محكم كند و اينها همه نشانگر شجاعت ايشان بود.

 

محمد حافظي :

 

يك شب با مهندس محمد طرحچي به سمت جبهه ي نبرد مي رفتيم كه از مسير خارج شديم. من پشت فرمان

 

 بودم و خستگي ام زياد بود. يك لحظه خوابم برد. نفهميدم چه شد، يك دفعه توي دست انداز افتاديم و بيدار

 

 شديم همه ي سرنشينان از جمله آقاي طرحچي هم به دليل خستگي خوابيده بودند. وقتي ماشين توي

 

دست انداز افتاد بلند شديم، نمي دانستيم در حقيقت بايد چكار كنيم .

 

نمي دانستيم وسط عراقي ها هستيم يا توي خاك خودمان .البته بعداً ديديم داخل خاك خودمان هستيم. توكل

 

مهندس طرحچي، از طرفي و زيركي ايشان و سعه ي صدرش بسيار جالب بود ، آن شب را تا نزديك صبح

 

 آنجا به دعا و مناجات مشغول بوديم تا اين كه صبح دور زديم ديديم نه الحمدلله گم نشده ايم.

 

محمد تقي امان پور:

 

شبي دو تا لودر كاوازاكي دشمن به خط آمده بودند و مشغول يجاد استحکامات بودند .ما آب ول كرديم و به

 

دليل زمين منطقه لودرها در گل فرو رفتند و دشمن آنها را رها كرد و عقب نشست. اين دو لودر بين دو

 

خط ما ودشمن مانده بودند. كسي هم نمي توانست برود و آنها را بيرون بياورد. عراقي ها منتظر بودند كه

 

ما عقب برويم آنان بيايند و لودر ها را بكشند بيرون و ببرند ما هم منتظر بوديم دشمن عقب برود كه ما آنها

 

 را بياوريم . يك شب آقاي طرحچي تصميم گرفت برود و اين لودر ها را بياورد . يك بولدوزر و يك سيم

 

 بكسل و ديگر امكانات مورد نياز را برداشت و به اتفاق دو نفر رفتند و خودش را به لودر ها رساند. ابتدا

 

تخته هايي را كه با خود برده بود زير لودر ها گذاشت و سيم بكسل هم وصل كرد و به راننده ي بولدوزر

 

گفت: من مي روم روي لودر وقتي ديدي من استارت زدم و از دهانه ي لودر آتش بيرون آمد ـ چون شب بود

 

قابل ديدن بود ـ لودر را بكش بيرون.

 

كاري بسيار سخت بود كه كسي برود روي لودري بنشيند كه تا خط دشمن خيلي فاصله ندارد و مي شود

 

پيشانيش را با قناسه(تفنگ دوربين دار بري شکارنيروهي دشمن) هدف بگيرد. بالاخره هر طوري بود

 

 آقاي طرحچي دو تا لودر كاوازاكي عراقي را كشيد بيرون و به عقب منتقل كرد و به كار گرفت. هر چند

 

عراقي ها وقتي متوجه اين قضيه شدند با خمپاره شروع كردند به تيراندازي اما آقاي طرحچي با ويراژ رفتن

 

توانست لودر ها را عقب بياورد.

 

اوايل سال 1360 ما تازه ازدواج كرده بوديم .يك سال و خورده اي از ازدواجمان گذشته بود كه روزي

 

 محمد طرح چي را ديدم و به ايشان گفتم: محمد چرا به فكر ازدواج نيستيد. ايشان سكوت اختيار كرد و ما

 

گفتيم اگر مايل باشيد ما يك سري افرادي را مي شناسيم از خواهرهاي كه با جهاد ارتباط داشتند ما چند

 

نفري را تحقيق كنيم و نهايتاً شما انتخاب كن .ايشان گفت: باشد. قبول كرد.

 

با مشورت يكي از دوستان كه در اين جور كارها خيلي فعال بودچند خواهر را شناسائي كرديم و هر 15

 

روز به محمد تلفني گزارش مي داديم تا اينكه در جمع بندي نهايتاً به يك نفر از خواهرهاي خيلي خوب و

 

حزب اللهي كه واقعاً خانم شريفي بود رسيديم و خلق و خوي و خصوصيات ايشان را كه براي محمد گفتيم.

 

ايشان پسنديدند و قرار شد كار ازدواج صورت بگيرد 15 روز قبل از شهادتش ما اين جمع بندي را خدمت

 

ايشان توضيح داديم و گفتيم سريع بايد بيائيد و اقدام بكنيد. يك هفته گذشت و بعد از يك هفته دوباره ما فشار

 

آورديم كه هر طور شده بايد ظرف دو و سه روز آينده مشهد باشيد. ايشان پشت تلفن به اين بنده فهماند

 

كه عملياتي در پيش است و گفت دو سه روز بعد از عمليات مشهد است. در واقع صحبت آخر ما با ايشان سه

 

روز قبل از شهادتش بود، عمليات شروع شد و روز اول يا دوم عمليات به ما خبر دادند محمد طرحچي شهيد

 

شده. براي ما خيلي سخت بود.

 

به خصوص آن سيري را كه ما براي ازدواج ايشان دنبال كرده بوديم. وقتي فهميديم كه ايشان در حالت نماز

 

 بر اثر اصابت گلوله خمپاره به شهادت رسيده است

 

ناصر خالقي:

 

با شروع جنگ تحميلي ما به عنوان جهادگر به جبهه اعزام شديم و برنامه‌ريزي كرديم تا كارهاي پشتيباني

 

انجام شود ولي جبهه ما خيلي طولاني نشد و همان ماه اول در يك شبيخوني بنده دستگير و اسير شدم و به

 

اردوگاهها رفتيم ولي هميشه خاطرات و ياد آقاي طرحچي با ما بود . در يكي از شب ها راديوي عراق را

 

گوش مي داديم ، اطلاعيه اي خوانده شد كه ما يكي از فرماندهان جبهه ايران به نام محمد طرحچي را كشتيم.

 

 آنجا متوجه شدم كه طرحچي به شهادت رسيده است. عراقي‌ها خوشحالي مي كردند كه يكي از افراد جهادگر

 

 و به زبان خودشان يكي از سربازان خميني را ما كشته اند.يادم است قبل از انقلاب يك روز به اتفاق محمد

 

طرح چي و جمعي ديگر به كوه رفته بوديم. در بين راه ايشان به شدت تب كرد و حالش بد شد به طوري

 

كه ما گفتيم شما برو استراحت كن ما خودمان برنامه را كه چند روز هست طي مي كنيم و مي آييم. آقاي

 

طرحچي گفت: نه من خوبم، مشكلي ندارم و با خوردن قرص مسكن خودش را تا بالا كشيد. آن بالا يك كمپي

 

داشتيم كه وسايلمان را آنجا مي گذاشتيم و تا قلّه مي رفتيم. ده ساعتي طول مي كشيد و بعد برمي گشتيم. ايشان

 

در تب شديدي مي سوخت اما حاضر نشد يكي از ما پيشش بماند. گفت: نه اگر كسي بماند احساس مي كند

 

برنامه اش ناقص شده و ته دلش به شكلي از برنامه ناراضي مي شود. ما تا قلّه رفتيم ،وقتي برگشتيم بچه ها

 

پشت چادر كه رسيدند مقداري با ايشان شوخي كردند. صداي گرگ و ... در آوردند. ايشان مي گفت: تمام

 

مدتي كه شما نبوديد من در تب شديدي مي‌سوختم و به هذيان مبتلا شده بودم ولي نمي خواستم برنامه شما

 

 ناقص اجرا شود.

 

محمد تقي امان پور:

 

وقتي كه امام فرمودند حصر آبادان بايد شكسته شود همه به فكر اين بوديم كه راه‌حلي پيدا كنيم براي شكستن

 

حصر آبادان نشستيم و فكر كرديم. يكي از بهترين راه‌حل‌ها اين بود كه بتوانيم عبور و رفت و آمد زميني به

 

آبادان داشته باشيم . اگر مي‌خواست نبردي از سوي آبادان آغاز شود ما به توپ و تانك نيروهاي زرهي نياز

 

داشتيم و تدارك و حمايت از راه دور با هلي كوپتر فوق العاده سخت بود. اين ايده را ايشان پروراند يك دفعه

 

 ما رفتيم و همان منطقه را به اتفاق محمد طرحچي شناسايي كرديم. خيلي جاي بدي بود و واقعاً امكان جاده

 

سازي نبود. يك بار ديگر آقاي طرحچي با حسن هاشمي رفت و آنجا را شناسايي كرد. آقاي هاشمي براي من

 

تعريف مي‌كرد كه در شناسايي به منطقه عراقي ها خيلي نزديك شده بوديم و فكر مي كرديم كه اينها نيروهاي

 

خودي هستند. چند جيپ آنجا ايستاده بودند و منتظر. كمي كه جلوتر رفتيم پياده شديم كه زمين را نگاه كنيم يك

 

مرتبه احساس كرديم اين عراقي هستند. محمد پريد پشت ماشين و گفت سوار شو و سريع شروع كرد به

 

دور زدن و با يك شجاعتي در حالي كه از زمين و آسمان گلوله مي باريد از منطقه دور شديم. اين شناسايي

 

محمد باعث شده بود كه وجب به وجب آن منطقه را خوب

 

بداند كه چه خبر است و جاده اي را كه طراحي كرده بود به گونه اي بود كه ما با خيال راحت از روز شروع

 

 تا روز پايان با اين كه عراقي ها از مارد به آبادان آمده بودند ولي انصافاً نتوانستند مانعي ايجاد كنند و يا

 

نزديك شوند و جلوي توقف اين كار را بگيرند . اين جاده به درستي و به سرعت كشيده شد و اولين قدم در

 

شكستن حصر آبادان برداشته شد. بعضاً كه لودر و بولدوزرها خراب مي شدند به دليل كمبود امكانات ايشان

 

مي دانست كه در كجاي جبهه لودر خراب شده و يا به گل نشسته مي رفت و قطعه ي مورد نياز را باز

 

مي كرد و مي آورد و دستگاه را راه اندازي مي كرد. منتظر نمي ماند كه قطعه از اهواز يا تهران برسد.

 

در فاصله‌ي اتمام اين جاده ايشان يك سفري به تهران رفتند و خيلي سفارش اين جاده را به من كرد.

 

فرماندهي عمليات اين جاده را در غياب خودش به سيد محمد شهشهان سپرده بود. اين آقا سيد آنجا كار

 

مي كرد و ما هم در خدمتش بوديم و كمك مي كرديم. در ضمن به ايشان گفته بود لودر و بولدوزر عراقي كه

 

آسيب ديده است ،بلااستفاده افتاده است و در صورت نياز به قطعه مي رفت و از آنها باز كن بياور.

 

 روزي شهشهان بلند مي‌شود و به سوسنگرد مي رود كه از آنجا قطعه اي باز كند و بياورد. وقتي وارد

 

 جهاد سوسنگرد مي شود آنجا را گلوله باران مي كنند و ايشان شهيد مي شود. وقتي آقاي طرحچي آمد

 

همديگر را در آغوش گرفتيم و ايشان خيلي متأثر بود و گريه مي كرد. خيلي گله مند بود و گفت چرا امانت

 

 مرا حفظ نكردي و نتوانستي دو روز امانتي را كه به شما سپرده بودم حفظ كنيد. ايشان سريع جاده را تمام كرد.

 

محمد تقي امان پور:

 

آن زمان غذاهايي كه جهادي ها و سپاهي ها مي خوردند غذاي خوبش لوبيا بود، اگر گير مي آمد. ما يك

 

دوستي داشتيم در آشپزخانه ي جهاد به نام آقاي مهندس ساغروانيان، ايشان صبح نان پنير و انگور مي داد

 

و يا پنير و گوجه فرنگي و ظهر نان پنير و انگور و شب نان پنير و هندوانه. اين غذاي رسمي شده بود. يك

 

روز آقاي طرحچي مي گفت: اگر صدام ما را نكشد اين مهندس ساغروانيان ما را مي كشد. اين چه غذايي است

 

كه مي دهي، ما داريم مي جنگيم.

 

ناصر ابراهيمي:

 

من با آقاي طرحچي در بوشهر آشنا شدم. ايشان مرا به كردستان اعزام كرد. بعد از شروع جنگ تحميلي به

 

تهران آمدم كه براي رفتن به جبهه آماده شوم. آن زمان جز به آمبولانس و رانندة آمبولانس به چيز ديگري

 

نياز نبود. من سراغ طرحچي را گرفتم،

 

گفتند ايشان به خوزستان رفته اند. اين ور و آن ور اينقدر زديم تا يك آمبولانس پيدا كرديم و آمديم به منطقه.

 

هر چه گشتم نتوانستم طرحچي را پيدا كنم. فقط مي دانستم كجا مستقر است. توي جادة خرمشهر با ارتش

 

كاررا شروع كرديم تا اينكه يك روز به طرحچي برخورد کردم و از من سؤال كرد اينجا چكار مي كني؟

 

 گفتم: من دكتر اينها هستم. گفت: من دارم دنبال شما مي گردم براي يك كار خيلي مهم. با يك مكافاتي ما را

 

 از برادران ارتش گرفت و برد لب كارون و گفت: يك عده زن و بچه هاي مردم رفته اند آن طرف كارون و

 

 مي گويند اگر با گاو و گوسفندهايمان ما را برمي گردانيد، برمي گرديم و گر نه به عراق مي رويم.

 

بلافاصله به پادگان دغاغله رفتيم و هفت و هشت تا قايق خيلي بزرگ آلومينيومي برداشتيم آورديم و اين

 

قايق ها را كنار كارون به همديگر وصل كرديم و تخته هايي را به اين ها وصل كرديم و يك صفحة خيلي

 

بزرگ شد. اين صفحه را برداشتيم از اين طرف كارون با طناب به آن طرف كارون وصل كرديم و گاو و

 

گوسفند و تراكتور و زن و بچه ها را با اين وسيله به اين طرف كارون انتقال داديم. آقاي طرحچي از اين

 

كار و سرعت عملي كه انجام داده بوديم خيلي خوشحال شدند. كار را از آنجا شروع كرديم.

فكر مي كنم سال چهل و سه، چهل و چهار در دبيرستان نصرت آباد ملكي آن روز و مصطفي خميني حال

 

وارد تحصيل شدم. سال اول با محمد طرحچي آشنا شدم اين آشنايي در سال دوم دبيرستان بيشتر شد.

 

دليل بيشتر شدن آشنايي ما با ايشان به اين خاطر بود كه سال دوم دبيرستان مصادف شده بود با فوت مادرش.

 

ايشان يك انشايي را در مدح مادر و سوز و گداز از دست دادن مادر نوشته بود و آمد اين انشاء را سر كلاس

 

خواند و براي ما و ديگر شاگردان كلاس و معلم جاذبة زيادي داشت. خوب آن زمان با سن كمي كه داشتيم به

 

ابعاد عاطفي و روحي طرحچي بيشتر پي برديم. هم از نظر روحي خيلي حساس و نكته سنج و دقيق بود هم

 

 از نظر درس شاگرد ممتاز بود.

 

ناصر ابراهيمي:

 

محمد طرحچي اولين بولدوزر را توي جادة خرمشهر آورد و آنجا اولين خاكريز را زديم. خاكريز را كه

 

زديم جنگ شكل ديگري گرفت. بچه ها رفتند پشت خاكريز مستقر شدند و دشمن را با دوربين مي ديدند

 

و اين امر باعث شد كه تلفات ما كم شود. چند اكيپ از جهاد خراشان شروع كردند به خاكريز زدن و

 

كارهاي مهندسي را انجام دادن. آقاي طرحچي روزي به من گفت: بيا برويم آبادان. جادة اصلي دست دشمن

 

 بود. از بي راهه مقداري رفتيم.اما بقية مسير باتلاق و گل و لاي بود. گفت: برويم توي باتلاق ها جاده

 

بزنيم. جاده اي را آنجا با بچه هاي شيراز شروع كردند. با كمپرسي كار شروع شد. يك مهندسي هم بود

 

كه از خارج آمده بود به نام شهشهاني كه خودش اصفهاني بود اما خانمش خارجي. ايشان آقاي طرحچي را

 

مسؤول آن جاده گذاشت و با سرعت كار داشت پيش مي رفت. ما به سوسنگرد رفتيم و يك سري كارها را

 

از آنجا شروع كرديم. يك راه باريكه اي براي سوسنگرد بود آن را تقويت كرديم كه بشود راحت رفت. تا

 

اينكه مهندس شهشهاني پيغام داده بود كه تنها لودري كه دارم اين قطعه اش آسيب ديده و اين قطعه اينجا پيدا

 

نمي شود. مهندس طرحچي به من گفت: برو سوسنگرد ببين اين قطعه را پيدا مي كني. بعد ديدم خود

 

شهشهاني آمد دنبال قطعه و قطعه را به او داديم و رفت وبعد ديديم خبر شهادتش را آوردند. آن جاده تقريباً

 

تمام شده بود. مهندس طرحچي گفت: بلند شو برويم آن جاده را ببينيم. در راه برگشت كنار اروندرود نشستيم.

 

آقاي طرحچي گفت: عراقي ها چطوري آمدند اين طرف كارون؟ گفتم: حتماً پل زدند. گفت: اگر اين پل ها را

 

بتوانيم بگيريم چه اتفاقي مي افتد. يك لوله اي قطور از طرف اهواز آمده بود براي پالايشگاه آبادان كه

 

نفت خام را انتقال مي داد. گفت اگر اين لوله را پمپاژ كنيم بفرستيم توي كارون نفت رو مي ايستد يا زير؟

 

گفتم رو مي ايستد. گفت: پس نفت مي رود روي سينة پل مي ايستد. نفت را اگر آتش بزنيم چطور مي شود؟

 

گفتم: آتش مي گيرد، درست است كه آهن است ولي ديگر رفت و آمد نمي توانيم بكنيم، از آنجا به اهواز آمديم.

 

بعد از شهادت برادر طرحچي به آقاي ناجيان گفتم: محمد يك چنين طرحي را به من پيشنهاد كرده بود.

 

 گفت: برويم با سپاه موضوع را درميان بگذاريم. وقتي طرح را به بچه هاي سپاه گفتيم مي گفتند اين بهترين

 

فكر است بايد عملي كنيم. بيل مكانيكي را آورديم و به راننده اش، رحيم ملايي گفتيم زمين را شروع كن به

 

شكافتن. يك جوي خيلي عظيمي به طرف كارون درست كرديم.

 

بعد هم موضوع را با بچه هاي ارتش و شركت نفت درميان گذاشتند و گفتند ما چنين طرحي داريم و

 

مي خواهيم عمليات انجام دهيم. آمديم و لولة نفت را شكافتيم. تمام كارهاي عمليات شكل گرفته بود. درون

 

يك قايق هم يك بمب ساعتي گذاشتيم كه وقتي مي خواهيم آتش بزنيم از طرف عراقي ها آتش صورت بگيرد.

 

قرار بود قايق را رها كنيم بره و به پل آهني بخورد و انفجار صورت بگيرد. شب موعود فرارسيد. از

 

ساعت 2 بعد از ظهر پمپاژ نفت شروع شد شما حساب كنيد لوله اي به قطر يك و نيم متر وقتي پمپاژ بشود

 

چقدر نفت وارد رودخانة كارون مي شود. وقتي بچه ها شناسايي كرده بودند ساعت 10 شب اعلام كردند

 

كه نفت به تمام سطح رودخانه رسيده است، حتي به پل عراقي ها هم رسيده بود. بوي نفت تمام منطقه را

 

گرفته بود. اما هيچ كس نمي دانست جريان چيست، چون روي جوي را هم پوشانده بوديم كه ديده نشود.

 

 نفت فقط وارد كارون مي شد. ساعت 2 نيمه شب قرار بود عمليات انجام شود اما متأسفانه ساعت يازده ونيم

 

شب بود كه يك گلولة دشمن از آن طرف وسط جوي نفت اصابت كرد و از طرف ما آتش گرفت. بلافاصله

 

به شركت نفت بي سيم زديم و نفت را قطع كردند. كنار رودخانة كارون نيروهاي خودي،

 

مهمات و ... زياد بود. شعله هاي آتش هم همين طور توي آسمان زبانه مي كشيد.پهناي رود كارون 200

 

متر بود. از آنجايي كه ما پمپاژ كرده بوديم تا پل عراقي ها حدود 10 كيلومتر، شما در نظر بگيريد كه چه

 

جهنمي درست شده بود تمام بي سيم هاي خودي و عراقي مي‌خواستند بدانند اين آتش چيست. هيچ كس به فكر

 

جنگيدن نبود. بچه هاي سپاه به خط زدند و فكر مي كنم عمليات بعد از دو ساعت ونيم پايان يافت كه يادم است

 

آقاي هاشمي رفسنجاني در خطبه هاي نماز جمعه گفته بود كه ما ده روز براي اين عمليات پيش بيني كرده

 

بوديم كه به حمدلله دو ساعت و نيم عمليات به پايان رسيدو وقتي كنار پل رفتيم ديديم تمام عراقي ها سوخته اند

 

و زغال شده بودند. آنهايي هم كه نتوانسته بودند به اين طرف كارون فرار كنند به درك واصل شده بودند

 

كه با بولدوزر روي جنازة آنها خاك ريختيم. شايد الان هم هزاران عراقي زير خاك باشند. اين عمليات

 

توسط طرحچي طراحي شد و به وسيلة ناجيان انجام شد و هر دو نفر نيز به شهادت رسيدند.

زندگینامه سردار شهید هاشم ساجدی

 

ﻫﺎﺷﻢ ﺳﺎﺟﺪى در 25 ﺗﻴﺮﻣﺎه ﺳﺎل 1326 در روﺳﺘﺎى ﻛﻼﺗﻪ از ﺗﻮاﺑﻊ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن داﻣﻐﺎن ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 

‫در ﻳﻚ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﭘﺪرش (ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﺳﺎﺟﺪى) را از دﺳﺖ داد. ﺧﻮد او از دوران ﻛﻮدﻛﻰاش ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:

 

‫زﻣﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ و ﺑﺎ ﻗﺎﻃﺮ ﭼﻮب ﻣﻰآوردﻳﻢ و ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ

 

‫زﻏﺎل ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ، ﺑﺮاى ﻓﺮوش ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣـﻰﺑـﺮدﻳﻢ ﻛـﻪ در ﺷـﻬﺮ ﻣﺒﻠـﻎ ﻧـﺎﭼﻴﺰ و ﻛﻤـﻰ ﻋﺎﻳـﺪﻣﺎن

 

ﻣﻰﮔﺸﺖ. ﺣﺘّﻰ ﮔﺎﻫﻰ اﺗﻔّﺎق ﻣﻰاﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﭘﻮل زﻏﺎﻟﻬﺎ را ﻧﻤﻰدادﻧﺪ.

 

‫از ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن را ﺷﺮوع ﻛﺮد و ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه دﻳﮕـﺮان در ﻧﻤـﺎز ﺟﻤﺎﻋـﺖ و ادﻋﻴـﻪ ﺷـﺮﻛﺖ

 

ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻫﻤﺎن روﺳﺘﺎى ﻛﻼﺗﻪ ﮔﺬراﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺮادر ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛـﺮج رﻓـﺖ و دو

 

‫ﺳﺎل در آﻧﺠﺎ ﺑﻪ اداﻣﻪﺗﺤﺼﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺸﻜﻼت ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ اﻗﺘﺼﺎدى و ﻣـﺎد‪ى از اداﻣـﻪ

 

‫ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ و در ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪاى ﺑﻪ ﺻﻮرت روزﻣﺰد ﺑﻪ ﻛﺎر ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎ از اﻳﻦ رﻫﮕﺬر ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗـﺎ ﺣـﺪودى

ﻣﺸﻜﻼت ﺧﺎﻧﻪ را رﻓﻊ ﻛﻨﺪ.

 

‫ﭘﺲ از ﭼﻨﺪﺳﺎل ﻛﺎر و ﺗﻼش در زﻣﻴﻨﻪﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺳﺎزﻣﺎن ﭘﻨﺒﻪ ﮔﺮﮔﺎن در آﻣﺪ و درﻛﻨﺎر

 

‫آن، ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺘﻔﺮّﻗﻪﺑﻪ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺗﺤﺼﻴﻼت ﺧﻮد را ﺗﺎ اﺧﺬ ﻣـﺪرك دﻳـﭙﻠﻢ در

 

‫رﺷﺘﻪ ﻃﺒﻴﻌﻰ اداﻣﻪ داد.

 

‫از ﺳﺎل 1355 ﺑﻪ ﺑﻌﺪﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى اﻳﺸﺎن ﺷﻜﻞ ﮔﺴﺘﺮدهﺗﺮ و ﻓﻌ‪ﺎلﺗﺮى ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻰ را ﻛﻪ

 

‫ﻣﺮﻛّﺐ از ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻣﻰﺷﺪ، ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻣﻰﻛﺮد. اﻳﻦ ﮔﺮوه در ﺳﻄﺢ اﺳﺘﺎن ﮔﺮﮔـﺎن ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎ و ﺗﺤﺮّﻛـﺎت

 

‫ﭼﺸﻤﮕﻴﺮى در زﻣﻴﻨﻪ ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎ و ﻧﻮارﻫﺎى ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ اﻣﺎم)ره( و روﺷﻨﮕﺮى ﻣﺮدم داﺷﺘﻨﺪ. ﺧﺎﻧﻪ او

 

‫ﻛﺎﻧﻮن ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ اﻧﻘﻼﺑﻴﻮن و ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻧﻮارﻫﺎ و اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻨـﺪﻳﻦﺑـﺎر ﺳـﺎواك ﺧﺎﻧـﻪ اﻳـﺸﺎن را

 

ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻗﺼﺪ دﺳﺘﮕﻴﺮىاش را داﺷﺖ.

 

‫ﺣﺪود ﺳﺎﻟﻬﺎى 1339 ﺑﻪ اﺗﻔّﺎق ﺑﺮادرش ﺑﻪ زﻳﺎرت اﻣﺎم(ره) رﻓﺖ. ﺧﻮدش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻋﻠـﻰ رﻏـﻢ اﻳﻨﻜـﻪ

 

ﺳﻦّ و ﺳﺎل ﻛﻤﻰ داﺷﺘﻢ، وﻟﻰ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﻴﺮت و ﺻﻮرت اﻣﺎم واﻗﻊ ﺷﺪم.

 

در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺒﺪ و در اداره ﻛﺸﺎورزى ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻜﻨﻴﺴﻴﻦ ﭘﻨﺒﻪ، ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ اﻧﺒﺎرﻫﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ.

 

‫او ﺑﻪﻃﻮر ﻓﻌ‪ﺎل در ﺳﺎﻣﺎﻧﺪﻫﻰ و ﺷﻜﻞ دادن ﺑﻪ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. ﺣﺘّﻰ ﮔﺎﻫﻰ اﺗﻔّﺎق ﻣـﻰاﻓﺘـﺎد

 

‫ﻛﻪ در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎى ﺷﻬﺮﻫﺎى ﻣﺎزﻧﺪران و ﻣﺸﻬﺪ ﻫﻢ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛـﺮد. ﺑـﺮاى او‪ﻟـﻴﻦ ﺑـﺎر در اداره ﭘﻨﺒـﻪ

 

‫ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﻨﺒﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ اﻋﺘﺼﺎب زد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﻣﻮرد ﺗﻮﺟ‪ﻪ ادارات و ﻣـﺮدم واﻗـﻊ ﺷـﺪ و ﭘﻴﺎﻣـﺪﻫﺎى

 

ﺧﻮب و ﻣﺜﺒﺘﻰ ﺑﺮاى اﻧﻘﻼب داﺷﺖ.

 

‫ﻫﺎﺷﻢ ﻳﻮﺳﻔﻰ - دوﺳﺖ و ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﺧﺎﻃﺮهاى از ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى دوران اﻧﻘﻼب وى را اﻳﻦ ﮔﻮﻧـﻪ ﻧﻘـﻞ

 

‫ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﺳﺎﻟﻬﺎى ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎﺗﻰ ﺑـﺎ ﺷـﻬﻴﺪ اﻧـﺪرزﮔﻮ داﺷـﺘﻢ. اﺗﻔﺎﻗـﺎً وﻗﺘـﻰ

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻗﺮار ﺑﺮوم، ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى را دﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤـﺴﻔﺮ ﻣـﻰﺷـﻮى؟ اﻳـﺸﺎن ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻮﺧﻰ ﮔﻔﺖ: ﺳﻮد اﺳﺖﻳﺎ زﺣﻤﺖ؟ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﺮ دوى اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ. و ﺑﺎﻷﺧﺮه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻗﺮار رﻓﺘـﻴﻢ

 

‫و ﺷﻬﻴﺪ اﻧﺪرزﮔﻮ ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ آﻣﺪ و ﻧﺎﻣﻪاى ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺪون آن ﻛﻪ آن را ﺑﺎز

 

‫ﻛﻨﻢ ﺑﻪ آﻳﺖاﻟﻠّﻪ ﺷﻴﺮازى ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. ﺷﻬﻴﺪ اﻧﺪرزﮔﻮ در آن زﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان (ﺷﻴﺦﻋﻠﻰﺗﻬﺮاﻧـﻰ) ﻣﻌـﺮوف ﺑـﻮد.

 

‫اﻳﺸﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﭘﺸﺖﮔﻮﺷﺶ ﻣﺪاد ﻛﻮﭼﻜﻰ ﻣﻰﮔﺬاﺷـﺖ ﺗـﺎ اﮔـﺮ ﭼﻴـﺰى ﻻزم ﺑـﻮد ﺑﻨﻮﻳـﺴﺪ. ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﺳﺎﺟﺪى ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﺷﺨﺺﭼﺮﻳﻚ اﺳﺖ. ﭘﺲ از ﭼﻨﺪى ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮود رﻓـﺘﻢ و اﻳـﺸﺎن ﻫﻤـﺮاه ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫اﻧﺪرزﮔﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ آﻣﺪ و ﻣﻦﺗﺎ آن زﻣﺎن ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى اﻫﻞ ﻛﺠﺎﺳﺖ و ﺗﺼﻮ‪رم ﺑﺮ اﻳـﻦ

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ اﻫﻞ ﺷﻤﺎل ﺑﺎﺷﺪ، وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻫﻞ اﻃﺮاف داﻣﻐﺎن ﻫﺴﺘﻢ. ﻓﺮداى آن روز ﻣﺎ ﺑـﻪ ﻣﺤﻠـﻰ

 

‫رﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﻗﻮام و دوﺳﺘﺎن اﻳﺸﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ در آﻧﺠـﺎ ﺷـﺎﻫﺪ ﺑـﻮدم ﻛـﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ و ﺑـﺎ ﭼـﻪ

 

 ‫اﺣﺘﺮاﻣﻰ ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪﺷﻬﻴﺪ ارادت ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدادﻧﺪ.

 

‫ﺳﺎﺟﺪى در ﺳﺎل 1352 و در ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺴﻰ ﺧﺴﺮوى ازدواج ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﻣـﺪ‪ت

 

‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮك آﻧﻬﺎ ده ﺳﺎل ﺑﻮد. ﺛﻤﺮه اﻳﻦ ازدواج ﭘﻨﺞ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎى ﻋﻠﻰ(ﻣﺘﻮﻟﺪ 4 ﺧـﺮداد1357)،

 

 ‫آﺳﻴﻪ(26اردﻳﺒﻬﺸﺖ 1359)، آﻣﻨﻪ (18 آﺑﺎن 1360)، ﺣﺴﻴﻦ(1362) و ﺻﺪﻳﻘﻪ (1364) اﺳﺖ.

 

‫ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ اﻣﺎم(ره) ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻛﻤﻴﺘﻪ را ﺻﺎدر ﻛﺮدﻧﺪ، اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺳﺎﻳﺮ اﻓﺮاد ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ ﺟـﺰء

 

‫ﻣﺆﺳ‪ﺴﻴﻦ ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ در ﮔﻨﺒﺪ ﺑﻮد و ﭘﺲ از ﺗﺸﻜﻴﻞ و ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻛﻤﻴﺘﻪ، ﺑﺮاى ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻔﺘﻦ ﺑـﻪ

 

‫ﻓﺮاﻣﻴﻦ اﻣﺎم(ره) ﺑﻪﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ و ﺣﻔﻆ و ﺣﺮاﺳﺖ از دﺳﺘﺎوردﻫﺎى اﻧﻘﻼب ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى در ﻛﻨﺎر ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻛﻪ از روﺣﺎﻧﻴ‪ﺖ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺻﻴﻞ داﺷﺖ، ﺑﻪ

 

‫ﻣﺤﺾ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺣﺰب ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ ﻋﻀﻮ اﻳﻦ ﺣﺰب ﺷﺪ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى زﻳـﺎدى ﻣـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑﻌـﻀﻰ

 

ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﻨﺠﺮﺑﻪ ﻛﺸﻤﻜﺶ و ﺑﺤﺚ و ﺟﺪل ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻜﻬﺎ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﺗﻀﺎد ﺑﻴﻦ ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ و ﺿﺪ‪ اﻧﻘﻼب در ﮔﻨﺒﺪ ﺑﻪ اوج ﺧﻮد رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و ﮔﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﺗﺎب ﺗﺤﻤ‪ـﻞ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎى

 

‫ﺳﺎزﻧﺪه اﻳﺸﺎن و ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻇﺮف ﭼﻬـﻞ و ﭘـﻨﺞ روز ﭘـﺲ از ﭘﻴـﺮوزى اﻧﻘـﻼب -

 

‫ﻣﻘﺎرن ﺑﺎ ﻫﻤﻪﭘﺮﺳﻰ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻰ - در ﮔﻨﺒﺪ ﺑﻠﻮا و آﺷﻮب ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ. در اﻳﻦ درﮔﻴـﺮى - ﻛـﻪ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﻨﮓ او‪ل ﮔﻨﺒﺪ ﻣﻮﺳﻮم ﺷﺪ - ﺟﺎ ﭘﺎ و ﻧﻔﻮذ ﮔﺮوﻫﻜﻬﺎى ﭼﭗ و ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب ﺑـﻪ ﺧـﻮﺑﻰ ﻣـﺸﻬﻮد و آﺷـﻜﺎر

 

ﺑﻮد.

 

ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﺎم(ره)ﻣﺒﻨﻰﺑﺮ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺟﻬﺎد ﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ در 27 ﺧﺮداد 1358، ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى ﺟـﺰء او‪ﻟـﻴﻦ

 

‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺗﺄﺳﻴﺲ و ﺗﺜﺒﻴﺖ ﺟﻬﺎد ﮔﻨﺒﺪ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺰاﻳﻰ داﺷـﺖ و ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣـﺴﺌﻮل ﺟﻬـﺎد ﺑـﻪ

 

‫ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻰ و اراﺋﻪﺧﺪﻣﺖ ﭘﺮداﺧﺖ. او در واﻗﻊ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺟﻬﺎد ﺗﺸﻜﻴﻞ ﮔـﺮدد، ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎى ﺟﻬـﺎدى

 

‫ﺧﻮد را از ﻗﺒﻴﻞ ﻛﻤﻚ رﺳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﺤﺮوم و ﻛﺸﺎورزان ﻣﻨﻄﻘﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد و از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ از

 

‫اﻧﻘﻼب ﻫﻢ در ﮔﻨﺒﺪ زﻧﺪﮔﻰﻣﻰﻛﺮد، ﺷﻨﺎﺧﺖ وﺳﻴﻊ و ﺧﻮﺑﻰ از ﻣﻨﻄﻘﻪ داﺷﺖ و ﻧﻘﺎط ﺿﻌﻒ وﻗﻮ‪ت آن را

 

‫ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮب ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ. در ﺑﺪو ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺟﻬﺎد او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻰ از اﻋﻀﺎى ﺷﻮراى ﻣﺮﻛﺰى ﺟﻬﺎد ﮔﻨﺒﺪ،

 

از ﺷﺮاﻳﻂ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺳﻴﺎﺳﻰ، اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ و ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻣﻨﻄﻘﻪ آﮔﺎﻫﻰ داﺷﺖ.

 

‫ﻳﻜﻰ از اﻗﺪاﻣﺎت ﺟﻬﺎد ﮔﻨﺒﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى در آن ﻧﻘﺶ زﻳﺎدى داﺷﺖ، ﺗﻔﻜﻴﻚ و ﺟﺪا ﻛﺮدن آن از

 

‫ﻣﺮﻛﺰ اﺳﺘﺎن ﻣﺎزﻧﺪران ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻗﺪام، ﺟﻬﺎد ﮔﻨﺒﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ زﻳـﺮ ﻧﻈـﺮ دﻓﺘـﺮ ﻣﺮﻛـﺰى

 

ﻗـﺮار‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺷﺪ‪ت و وﺳﻌﺖ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮى ﺑﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﺳﺎل 1359 از ﺟﻬﺎد ﮔﻨﺒﺪ اﺳﺘﻌﻔﺎ داد و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺟﻮار ﻣﺮﻗﺪ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم رﺿـﺎ(ع) - در ﻣـﺸﻬﺪ -

 

‫ﻫﺠﺮت ﻛﺮد و در اداره ﻛﺸﺎورزى آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﻋﻼﻗﻪاى ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻣـﺴﺎﺋﻞ ﻣـﺬﻫﺒﻰ

 

‫واﺳﻼﻣﻰ داﺷﺖ، در داﻧﺸﮕﺎه ﻋﻠﻮم اﺳﻼﻣﻰ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻣﺴﺌﻮﻻن ﺟﻬﺎدﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ در ﻣﻮرد ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺠﺪد او ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺟﻬﺎدﮔﺮان ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚﺑﺎر او ﺑﻪ

 

‫ﺟﻬﺎد اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد و اﺻﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺮﺗﻴﺒـﻰ داده ﺷـﻮد ﺗـﺎ از اداره ﻛـﺸﺎورزى ﺑـﻪ ﺟﻬـﺎد

 

‫ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮔﺮدد. اﺻﺮار و ﭘﺎﻓﺸﺎرى اﻳﺸﺎن و ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻛﻪ از او داﺷﺘﻴﻢ، اﻧﮕﻴـﺰهاى ﺑـﺮاى اﻧﺘﻘـﺎل او ﺷـﺪ ﺗـﺎ

 

‫ﺗﻼش ﺑﻴﺸﺘﺮى در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج دﻫﻴﻢ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم در اواﻳﻞ ﺳﺎل 1360 ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﺟﺬب ﻣﻮاﻓﻘـﺖ

 

ﻣﺴﺌﻮﻻن ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ، اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺟﻬﺎد ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﻴﻢ.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ در ﺳﺎل 1359 ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﺑﺮادرش در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻬﺮﻣﺎه

 

‫ﺳﺎل 1359 ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت دو ﻣﺎه ﺑﻪﻃﻮر داوﻃﻠﺐ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ رﻓﺘـﻴﻢ. ﻣﻮﻗﻌﻴ‪ـﺖ آﻧﺠـﺎ ﻃـﻮرى ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﺮدم

 

‫ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ در ﺣﺎل ﻓﺮار و ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎى ﻣﺠﺎور ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﺮّﻣﺸﻬﺮ ﻫﻨﻮز ﺳﻘﻮط ﻧﻜﺮده ﺑﻮد و ﻋـﺮاق

 

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﻴﺸﺮوى ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﺪر ﺧﺴﺮوآﺑﺎد - ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﻨﺪر ﺗﺠﺎرى ﺑﻮد - رﻓﺘﻪ و در آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑـﻪ

 

‫ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺪﻣﺎﺗﻰ و ﻛﻤﻚ رﺳﺎﻧﻰ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻴﻢ.

 

‫او در اﻛﺜﺮ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎﻳﻰﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ آزادﺳﺎزى ﺑﺨﺸﻬﺎﻳﻰ از ﻣﻴﻬﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﺷﺪ، ﺷـﺮﻛﺖ داﺷـﺖ. او‪ﻟـﻴﻦ

 

‫ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺆﺛّﺮ اﻳﺸﺎن در ﺣﻔﻆ و ﺻﻴﺎﻧﺖ دﺳﺘﺎوردﻫﺎى اﻧﻘﻼب، در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻃﺮﻳﻖاﻟﻘﺪس ﺑـﻮد. ﺑﻌـﺪ از آن

 

‫در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ، ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس، رﻣﻀﺎن، واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ، واﻟﻔﺠﺮ 1 و واﻟﻔﺠﺮ 3 ﺣﻀﻮر داﺷﺖ.

 

‫در ﺳﺎل 1361 ﭘﺲ از ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻗﺮارﮔﺎهﻫﺎى چهارﮔﺎﻧﻪ ﺟﻬﺎد در ﺟﻨﮓ، ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻗﺮارﮔﺎه ﻧﺠﻒ ﺑﻪ ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﺳﺎﺟﺪى واﮔﺬار ﺷﺪ ﻛﻪ اﻣﻮر ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ در ﻏﺮب ﻛﺸﻮر ﺻﻮرت ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ، ﺑﻪ ﻋﻬـﺪه اﻳـﻦ

 

‫ﻗﺮارﮔﺎه ﺑﻮد. در واﻗﻊ اﻳﻦ ﻗﺮارﮔﺎه ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺳﺎﺟﺪى ﺑﻪﻃﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ در اﻣﻮر ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى

 

‫واﻟﻔﺠﺮ 2، واﻟﻔﺠﺮ 3، ﻃﺮﻳﻖاﻟﻘﺪس، واﻟﻔﺠﺮ 5 و ﻣﻴﻤﻚ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. اﻳﺸﺎن در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺑـﺎ ﺑـﻪ ﻛـﺎر

 

‫ﺑﺴﺘﻦ ﺗﺠﺮﺑﻴ‪ﺎت ﺧﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﻋﺘﻘﺎد راﺳﺨﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ، ﻫﻤﺮاه ﺳﺎﻳﺮﻫﻤﺴﻨﮕﺮاﻧﺶ در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ

 

ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﺮارﮔﺎهﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻓﺖ، ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻗﺮارﮔﺎه ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﻗﺪس - ﻛﻪ ﺑﻪﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﻰ از ﻃﺮف ﺟﻬﺎد ﺳـﭙﺎه

 

و ارﺗﺶ ﺑﻮد - ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪﺳﺎﺟﺪى واﮔﺬار ﺷﺪ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﻣﻀﺎن، او ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﺤﻮر ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ را - ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﻧﺠﻒ اﺷﺮف ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﻮد

 

‫- ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﻣﻀﺎن، ﺑﻪ ﺣﺞ‪ ﻣﺸﺮّف ﺷﺪ و ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ و در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬـﺎى

 

ﻣﺤﺮّم، واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ و واﻟﻔﺠﺮ 1 ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد.

 

در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﮔﺴﺘﺮده و ﺳﻨﮕﻴﻦ واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻣﺤﻮر ﺣﻀﻮر ﻳﺎﻓﺖ.

 

‫ﭘﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻋﻠﻰ ﺳﺎﺟﺪى - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻻزم ﺑﻮد، آن را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ اﻧﺠﺎم ﻣـﻰدادﻧـﺪ.

 

‫ﺑﻪﻃﻮرى ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻳﻜﻰ از اﻓﺮاد ﺧﻼﻓﻰ اﻧﺠﺎم داد و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺖاﻟﻤﺎل ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛـﺮد، ﭘـﺪرم ﺑـﺎ اﻳـﺸﺎن

 

‫ﺑﺮﺧﻮرد ﺷﺪﻳﺪى ﻛﺮد ﻛﻪﺑﻌﻀﻰ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع و ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻧﺪ، وﻟﻰ ﭘﺪرم ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻳـﻦ ﻣـﺴﺎﺋﻞ

 

‫اﻳﺸﺎن را ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻛﺮد و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺖاﻟﻤﺎل ﺗﻮﺟ‪ﻪ زﻳﺎدى ﺷﻮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره ﺗﺮﺑﻴﺖﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺟﺪى در ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻓﺮزﻧﺪان اﺻﺮار زﻳﺎدى داﺷـﺖ

 

‫ﻛﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﻴﻦ و ﺳﻔﺎرﺷﻬﺎى اﺳﻼم رﺷﺪ ﻛﻨﻨﺪ و ﺣﺘّﻰ زﻣﺎن ﺷﻴﺮدادن ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ

 

‫ﺑﺎ وﺿﻮ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﺮ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن ﺑﺪو رﺷﺪ، ﻛﻮدك ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻓﺮاﻳﺾ و ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ دﻳﻨﻰ و اﺳـﻼﻣﻰ

 

‫آﺷﻨﺎ ﺷﻮد. در ﺧﺎﻧﻪﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺻﻤﻴﻤﻰ ﺑﻮد و در ﻛﺎرﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. اﮔﺮ ﻓـﺮدى از ﻓﺎﻣﻴـﻞ از او ﻛﻤـﻚ

 

ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ، اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﻰﻛﺮد و ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺣﻞّ ﻣﺸﻜﻼت دﻳﮕﺮان ﻛﻮﺷﺶ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫از وﻳﮋﮔﻴﻬﺎى ﺑﺎرز اﻳﺸﺎن اﻋﺘﻘﺎد و اﻳﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ ﺑﻮد. ﺧﻮد در ﺑﺨﺸﻰ از ﺳـﺨﻨﺎﻧﺶ در ﻗﺮارﮔـﺎه

 

‫ﻧﺠﻒ، راﺟﻊ ﺑﻪ رﻫﺒﺮى و وﻻﻳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ رﻫﺒﺮى دارﻳﻢ زﻧﺪه و ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻪ ﺧﻂّ ﻗﺮآن و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ

 

‫را ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ. در واﻗﻊ ﺧﻂّ اﻣﺎم، ﺧﻂّ اﺳﻼم اﺳﺖ، ﺣﺠ‪ﺖﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ - ﻛﻪ وﻻﻳﺖ اﻳـﺸﺎن را

 

‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ - ﺗﻤﺎم اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﺑﺎ ﺟﺎن و دل ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ. ﻣﺎ در واﻗـﻊ در اﻳـﻦ

 

‫ﺟﻨﮓ ﻫﻴﭻ ﻛﺎرهاﻳﻢ و ﻓﻘﻂ وﻟﻰ‪ ﻓﻘﻴﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮان ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮى در ﻣﻮرد اداﻣﻪ ﻳﺎ ﻋﺪم اداﻣﻪ ﺟﻨـﮓ را

 

‫دارﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺧﻮدش را ﻣﻄﻴﻊ وﻟﻰ‪ ﻓﻘﻴﻪ ﻣـﻰداﻧـﺴﺖ و ﻣﻌﺘﻘـﺪ ﺑـﻮد ﻫﺮﭼـﻪ اﻳـﺸﺎن

 

‫ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ، وﻇﻴﻔﻪ اﺳﺖﻛﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻴﻢ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮاى رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﺞ‪ ﺛﺒﺖﻧﺎم ﻛـﺮده ﺑـﻮد.

 

‫وﻗﺘﻰ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖﭘﺮواز ﻛﻨﺪ، اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ اﻣﺮ اﻣﺎم(ره) ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. وﻗﺘـﻰ از اﻳـﺸﺎن

 

‫در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺳﺆال ﺷﺪ، ﮔﻔﺖ: اﻣﺮ وﻟﻰ‪ ﻓﻘﻴﻪ اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﮕﻰ از آن اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺮ ﻫﻤﮕﺎن واﺟـﺐ

 

‫اﺳﺖ. ﭼﻮن ﺷﻬﻴﺪ اﻋﺘﻘﺎد ﻗﻠﺒﻰ ﺑﻪ وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ داﺷﺖ؛ ﻟﺬا اﻋﻤﺎل و رﻓﺘﺎر اﻳﺸﺎن ﻫـﻢ ﻣﻄـﺎﺑﻖ دﺳـﺘﻮرات

 

وﻟﻰ‪ ﻓﻘﻴﻪ - ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺧﺪا و اﺋﻤﻪ اﻃﻬﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ - اﻧﺠﺎم ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ.

 

‫ﻫﺎﺷﻢ ﺳﺎﺟﺪى در 5 آﺑﺎن 1363 در ﺣﻴﻦ ﺳﺮﻛﺸﻰ از ﻣﺤﻮرﻫﺎى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ در ﻏﺮب ﻛﺸﻮر و اﻧﺠﺎم دادن

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎى ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ - ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎد، ﺗﻮﺳﻂ ﭼﻨﺪﺗﻦ از ﻣﺰدوران - ﻛﻪ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ -

 

‫از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﻜﻢ و ﺳﻴﻨﻪﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ از ﻧﺤﻮه ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﺷـﻬﺎدت اﻳـﺸﺎن ﻣـﻦ ﺧـﻮاب دﻳـﺪم ﻛـﻪ

 

‫ﻋﺎﺷﻮراى ﺣﺴﻴﻨﻰ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻏﺬا ﻣﻰدﻫﻨﺪ و ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﻏـﺬاﻳﻰ ﮔـﺮﻓﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﺷـﺪم ﺗـﺎ ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﺑﺮﮔﺮدد. ﺻﺒﺢ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﺑﺎ ﺳﺘﺎد ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﻇﻬﺎر ﺑﻰاﻃّﻼﻋـﻰ ﻛﺮدﻧـﺪ. ﺷـﻬﻴﺪ ﺑـﺮاى

 

‫ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ رﻓﺘﻪﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪ دﺷﻤﻦ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮد. ﻳﻜـﻰ از دوﺳـﺘﺎن

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺷﻬﻴﺪ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻗﻠﺐ و ﺷﻜﻢ و ﭘﺎ ﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳـﺖ و اﻳـﺸﺎن را

 

ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ اﻋﺰام ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮوﻳﺪ.

 

ﭘﻴﻜﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷﻢ ﺳﺎﺟﺪى ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) دﻓﻦ ﺷﺪ.

 

ادامه نوشته

دانلود فایل فلش شهید در قرآن

 

دانلود فایل فلش شهید در قرآن

زندگینامه سردار شهید بابامحمد رستمی رهورد(بابا رستمی)

 

شهید محمد رستمی رهورد در سال ۱۳۲۵ش در روستای رهورد از توابع قوچان چشم به جهان

هستی گشود. نوزاد درشت‏اندامی که وقتی در آغوش مادرش شیر می‌خورد، شاید کسی تصورش را

هم نمی‌کرد که او روزی یکی از مردان بزرگ این سرزمین خواهد شد. بزرگ‏مردی که در

گذرگاه‌های حساس کشور افتخار آفرید و سرافرازی را برای مردمش به ارمغان آورد. روزهای

زندگی برای آن نوزاد شروع شده بود. روز‌ها از پی هم می‌گذشتند و هفته‌ها و ماه‌ها و سال‏ها. محمد

آرام‏آرام بزرگ می‌شد و شیرین‏زبانی و بازیگوشی‌هایش شور زندگی را به خانه می‌آورد. شادی پدر

و مادر و آغوش گرم پرمهرشان همه‌ دنیای او در این روز‌ها و سال‌ها بود. اما دوران کودکی و

بازیگوشی در دل روستای کوچکشان خیلی طول نکشید. سفر ابدی مادرش به آسمان‌ها، دل کوچک

او را زود با غم تنهایی آشنا کرد. غمی که او را زود‌تر از دیگر دوستان هم‏سن و سالش با سختی‌های

زندگی روبه‏رو کرد و باعث شد پا به دنیای بزرگ‏ترها بگذارد. دوران درس و مدرسه از راه رسید

و او با دنیای دیگری آشنا شد؛ دنیای کتاب و نوشتن. اولین کلمات را در کلاس کوچک و تاریک

روستایشان خواند و نوشت. شب‌ها که پدرش «قربان»، خسته و کوفته از سر زمین بازمی‌گشت، او

روی دفتر و کتابش خم شده بود و درس می‌خواند. زمزمه شیرین کلمات کتاب و نقش آن‌ها با مداد

سیاهش روی سفیدی کاغذ دفتر: بابا آب داد. سال‌های نوجوانی، سال‏های کار در کنار پدر بود. درس

و بازی در کنار دوستانش که جای خود را داشت، به کشتی چوخه هم که بزرگ‌تر‌ها می‌گرفتند،

علاقه نشان می‌داد و هر از گاهی با دوستی دست و پنجه نرم می‌کرد. خوش‏بنیه بودن و اندام چغرش

کمک‏حال او بود تا اغلب، پیروز زورآزمایی‌ها باشد. بالاخره دوره‌ ابتدایی به آخر رسید و توانست با

نمره‌های خوب و قبولی، بار دیگر پدرش را شاد کند. اما این پایان درس خواندن او هم بود. در‌‌ همان

ایام پدرش تصمیم گرفت به «مشهد» مهاجرت کنند و او در کنار پدر راهی شد. «مشهد» خیلی

بزرگ‌تر از روستایشان بود و پر از چیزهایی که او را به هیجان می‌آورد. حرم امام رضا (ع) مرکز

همه‌ آن‌ها بود. گنبد و گلدسته‌ها، حیاط‌های بزرگ، کبوتر‌ها، سقاخانه‌ طلا، بوی عطر و عود، همه و

همه «محمد» را به دنیای دیگری می‌برد؛ دنیایی پر از مهر و صفا، پر از شادی و محبت. روزگار

چرخی دیگر زد و پدرش را هم به آن سوی آسمان‌ها برد؛ در کنار مادرش. «محمد» تنها‌تر از قبل

شده بود. خودش بود و خودش و خدایی که همیشه او را در کنار خود احساس می‌کرد.‌‌ همان‏طور که

پدرش می‌گفت: اگر من هم نباشم، خدا همیشه با توست و مواظبت است. بعد از پدر، بیش از پیش کار

می‌کرد و روزگار گذراند. کشتی چوخه هم بهترین سرگرمی‌اش بود. جدی‌تر آن را دنبال می‌کرد. فن

می‌زد و فن می‌خورد. جثه‌ توپرش او را حریفی قدر نشان می‌داد. در این سال‌ها به سربازی رفت.

پس از بازگشت، دیگر برای خودش جوانی از آب و گل درآمده بود. جوانی که هم جسمی قوی داشت

و هم روحی بلندنظر و محکم و باایمان. با این سرمایه شخصی وارد فعالیت‏های اجتماعی شد. برای

نماز به مسجد امام حسین (ع) می‌رفت. آنجا به خادمی نیاز داشتند. خادمی آن مسجد را پذیرفت و به

نمازگزاران خدمت می‌کرد. از طرف دیگر، از آنجا که درد یتیمی و نداری را از نزدیک لمس کرده

بود و با آن آشنا بود، تلاش کرد در حد امکان به محرومین و نیازمندان کمک و قدری از مشکلات

آن‌ها کم کند. کار در هیئت‌های عزاداری و جنب و جوشی که از خود نشان می‌داد، کم‏کم او را به

مرکزیتی در این زمینه تبدیل کرد و شد یک هیأت‏گردان فعال. مجموعه‌ این فعالیت‌ها او را با افراد

مذهبی و انقلابی آشنا کرد؛ به‏گونه‌ای‏که از افراد مؤثر و قابل اعتماد انقلابیون شد. شهيد بابارستمي

يك شب بعد از نماز مغرب و عشاء اشاره كردند كه در مسجد امام رضا (ع) بين چهار راه لشكر و

ديدگاه لشكر مراسمي هست و افرادي كه آماده هستند در خدمتشان باشيم، آنجا برويم. به جز يكي دو

نفر بقيه همراه اين شهيد بزرگوار رفتيم و بعد از استماع سخنراني يكي از روحانيون پيرو خط امام

متوجه شديم كه حد فاصل چهار راه لشكر و ديدگاه لشكر پر از نيروي مسلح است كه البته يك تعداد

از جوانهايي كه آن زمان جلوي سينماها بيكار بودند و به يك معنا كسب و كاري نداشتند ولگرد

محسوب مي شدند به آنها هم هر كدام يك چماقي به دستشان داده بودند كه مردم را كتك بزنند. اينها را

هم آورده بودند و از عمال رژيم سلطنتي هم يك نفر آمد وارد مسجد شد و گفت: كه شماها بايستي هر

چه سريعتر اين مكان را ترك كنيد. يادم هست كه شهيد بابارستمي آنجا رفت صحبتي كرد. دقيقاً يادم

نيست صحبتهاي ايشان را و بعد آمد و نشست. باز اينها باهم مشورت كردند. برادرهاي ما هم كه

داخل مسجد بودند به پرسش و پاسخ با همان روحاني بزرگوار ادامه دادند. دقايقي نگذشت كه همان

سرهنگي كه بعداً در حين انقلاب به دست مردم هميشه در صحنه جانش را الحمدا... از دست داد، آن

آقا داخل مسجد آمد و گفت: كه شماها مي توانيد خيلي آرام بدون اينكه شعار بدهيد، به منزلتان برويد.

خوب طبيعتاً ما هم با شهيد رستمي و شهيد نظامي و بقيه برادراني كه همراه بودند، از مسجد بيرون

آمديم به محض اينكه برادران همه از مسجد خارج شدند و به خيابان رسيدند يك كلمه اي به رمز آن

سرهنگ گفت: و نيروهايش به جان ماها ريختند و چون تعداد نيروهاي وفادار به رژيم سلطنت آنجا

زياد بود، شايد هر يك نفر ما به دست دو نفر اينها افتاد. من شهيد رستمي را دقيقاً خاطرم هست كه

پيرمردي كه الان ايشان را در نماز جمعه مي بينم همين امروز خدمتشان رسيديم. آن پيرمرد را بغل

كرده بود تا باتومها و چماقها به سر و صورت اين پيرمرد باصفا اصابت نكند و آنها به شهيد رستمي

مي زدند. سه چهار نفري محكم مي زدند با باتوم و چماق مي زدند و ايشان جان آن پيرمرد را نجات

داد.در همین سال‌ها ازدواج کرد و صاحب فرزندی شد. پسری که نامش را «حسن» گذاشت. با

شروع انقلاب، در خانه بند نبود. هر روز تظاهرات، هر روز پای سخنرانی و هر روز پخش اعلامیه

و نوارهای امام (ره). انقلاب بیش‏تر اوج گرفت و کار محمد بیش‏تر شد. او با استفاده از تجارب

گذشته‌ خود و ارتباطی که داشت، نیروهای مردمی را جمع و سازمان‏دهی کرد. او پلی بود میان

بزرگان انقلاب و مردم کوچه و بازار. در همین زمان‌ها بود که به‏خاطر شخصیت پرهیبت و روحیه‌

پدرانه‌ای که داشت، از طرف بعضی از دوستان نزدیکش، به رسم خراسانی‌ها «بابا» نامیده شد.

بعد‌ها دیگر این لقب از اسم او جدا نشد. او برای همه‌ کسانی که او را می‌شناختند، بابامحمد یا

بابارستمی بود. شاه رفت، امام (ره) آمد و کلانتری‌ها و پادگان‌های نظامی یکی پس از دیگری توسط

مردم خلع سلاح شدند. جای شهدا خالی بود. نهال نوپای انقلاب نیاز به حفاظت و نظم داشت.

کمیته‌های انقلاب شکل گرفتند و محمد از فعالان آن‌ها شد. پس از مدتی نیاز به نیروی منسجم‌تر،

قوی‌تر و خالص‌تر احساس شد. سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تشکیل شد و محمد از پایه‏گذاران این

نیرو در استان «خراسان» بود. انقلاب مشکلات و دردسرهای خود را داشت. هر روز گروهی در

گوشه‌ای سر بر می‌داشتند: «گنبد»، «کردستان»، «سیستان»، «خوزستان» و.... هر روز شاهد

آشوب و جنگ مسلحانه از طرف این گروه‌ها بود. اما مردم راضی نمی‌شدند انقلاب و کشورشان به

این شکل پاره‏پاره شود. «محمد» از این افراد بود و نیروهای «خراسان» را برای مقابله با آنان

سازمان‏دهی و آماده می‌کرد. با دستور امام (ره) برای سرکوبی ضد انقلاب، او و نیرو‌هایش جزو

اولین کسانی بودند که راهی این میدان شدند. «گنبد» اولین جا بود و به استان «خراسان» نزدیک.

«محمد» به‏عنوان فرمانده عملیات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در «مشهد»، به‏همراه نیرو‌هایش

وارد این شهر شد. شهر درگیر بود اما او توانست با خوش‏فکری نظامی و جلب اعتماد مردم خیلی

زود نیروهای ضد انقلاب را تار و مار و شهر را پاک‏سازی کند. هنوز نفس راحتی از آن ماجرا

نکشیده بودند که دستور رسید برای مقابله با گروهک‌های مزدور راهی شوند. چند شهر «کردستان»

کاملاً در اشغال ضد انقلاب بود و بقیه هم نا‌امن. در چنین شرایطی و درحالی‏که حتی وسیله‌ای مناسب

و سریع برای حمل و نقل نیرو‌ها در اختیار محمد نبود، او توانست با حداقل امکانات و تدارکات

نیروهای خود را به «سنندج» برساند. در آنجا «محمد» توانایی‌های خود را بیش‏تر نشان داد. او با

زیرکی و پشتکار در سختی‌ها و مصیبت‌ها نیرو‌هایش را هدایت کرد و آن‌ها را تا دل دشمن و جاهایی

که آن‌ها خیال تک‏تازی کامل داشتند، برد. «سقز»، «بانه» و چند شهر دیگر محل درگیری سخت و

بی‌امان آن‌ها با ضد انقلابیون بود. در همین دوران بود که «محمد» با دکتر «مصطفی چمران» از

نزدیک آشنا شد و بار‌ها در کنار او با دشمن جنگید. «کردستان» هنوز کاملاً آرام نشده بود که در

۳۱ شهریورماه ۱۳۵۹ش «صدام» به «ایران» حمله کرد. شهرهای مرزی یکی پس از دیگری

اشغال و مردم بی‌دفاع به خاک و خون کشیده شدند. اخبار نگران‏کننده بود. تمامی فرودگاه‌های کشور

در روز اول جنگ توسط هواپیماهای دشمن بمباران شدند. «نفت‏شهر»، «مهران» و بعد از مدتی

«خرمشهر» و بسیاری جاهای دیگر به اشغال دشمن درآمدند. «آبادان» در محاصره و «اهواز» زیر

آتش توپ‌ها و خمپاره‌های آن‌ها قرار داشت. وضعیت در بقیه‌ جا‌ها هم چندان بهتر نبود. او نیرو‌هایش

را به «اهواز» رساند و آن‌ها را برای مقابله با دشمن آماده کرد. «محمد» در این زمان مانند بسیاری

از فرماندهان دیگر سپاه از نیرو‌هایش می‌خواست سلاح و مهمات را از نیروهای دشمن به غنیمت

بگیرند و به این ترتیب خودشان را تقویت کنند. نیروهای بعثی سوسنگر را هم تقریباً تصرف کردند.

اما نیروهای ایرانی در مقابل، دست به عملیات تهاجمی زدند. «محمد» و نیرو‌هایش در این عملیات

نقش مهم و جدی داشتند. آن‌ها در کنار نیروهای دکتر «چمران» در ستاد جنگ‌های نامنظم و دیگر

نیروهای مردمی، سپاه و ارتش در یک عملیات هماهنگ توانستند نیروهای دشمن را به عقب‏نشینی

وادار کنند و شهر را بازپس بگیرند. به این ترتیب، نیروهای ایرانی اولین عملیات آزادسازی خاک

خود را با موفقیت به انجام رساندند. آن روز‌ها محمد حال و هوای دیگری داشت. از یک سو از

موفقیت‌های نیروهای خودی خوشحال بود و از سوی دیگر خود را برای سفر ابدی‏اش آماده می‌کرد.

او شهادت بسیاری از نیرو‌هایش را دیده و پیوستن به آن‌ها آرزویش بود. اما گویی خود را کشته‌

میدان جنگ نمی‌دید. انگار به او الهام شده بود که شهادتش رنگ دیگری خواهد داشت. عاقبت نیز این

پیش‏بینی او به واقعیت پیوست و در تاریخ هفدهم دی‏ماه سال ۱۳۵۹ هجری شمسی یعنی حدود چهار

ماه و نیم پس از شروع جنگ تحمیلی، به دیدار حق شتافت. او به‏هنگام مأموریت، در یک تصادف

در سن سی و چهار سالگی در جاده‌ سبزوار به شهادت رسید. مزار این یار باوفای امام در جایی

است که همیشه آرزویش را داشت. حرم حضرت علی بن موسی الرضا (ع) چون پدری مهربان

برای همیشه او را در آغوش گرفته است.

سردار شهید بابامحمد رستمی رهورد(بابا رستمی)

سردار شهید بابامحمد رستمی رهورد(بابا رستمی)