شهید مصطفی چمران و یاران2(عکس بیشتر در ادامه مطلب)

ادامه نوشته

شهید مصطفی چمران و یاران1(عکس بیشتر در ادامه مطلب)

ادامه نوشته

زندگینامه شهید سید خلیل بهشتی مسئله گو

 

ﺳﻴ‪ﺪ ﺧﻠﻴﻞ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﻣﺴﺄﻟﻪﮔﻮ در 1 ﻓﺮوردﻳﻦﻣﺎه ﺳﺎل 1343 در ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣـﺪ. ﻛـﻮدﻛﻰ ﺳـﺎﻛﺖ و

 

‫آرام ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮاده در ﺧﺎﻧﻪى ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﺧﻮد زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن اﻧﺲ ﺑﺴﻴﺎرى

 

ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑﻮد و او ﻛﻪ زﻧﻰ ﻣﺆﻣﻦ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدش ﺑﺎر آورد.

 

‫ﺗﺤﺼﻴﻼت اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در دﺑﺴﺘﺎن رام ﮔﺬراﻧﺪ. ﺗﺤـﺼﻴﻼت ﭘـﺪرش ﺷـﺸﻢ اﺑﺘـﺪاﻳﻰ ﻗـﺪﻳﻢ و ﻣـﺎدرش

 

‫ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﺧﻠﻴﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮﻓﻖّ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠّﻤﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ از او راﺿﻰ ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻨﺪﻳﻦ

 

‫ﺑﺎر ﻧﻴﺰ ﮔﻮاﻫﻰ ﺣﺴﻦ اﺧﻼق از ﻣﺪرﺳﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮد.

 

‫ﻗﺒﻞ از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺳﻦّ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﻛﺮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺰرگﺗﺮ ﺷﺪ، ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﺑـﻪ ﻣـﺴﺎﺟﺪ

 

‫ﻣﻰرﻓﺖ و در ﻧﻤﺎزﻫﺎى ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. در ﻣﻨﺰل دوره ى ﻗﺮآن داﺷﺘﻨﺪ و ﺧﻠﻴﻞ در اﻳﻦ دورهﻫـﺎ

 

‫ﻗﺮآن را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.

 

‫ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم دﺑﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪى رﺿﺎﺋﻴﻪ رﻓﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ دوران ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ آﻏﺎز ﺟﻨﺒﺶﻫـﺎى اﻧﻘﻼﺑـﻰ

 

‫در ﺳﻄﺢ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﻮد. در ﺑﺴﻴﺎرى از ﺗﻈﺎﻫﺮات و ﺗﺤﺼﻨّﺎت ﺣﻀﻮر ﻣﻰﻳﺎﻓـﺖ. در ﻣﺮاﺳـﻢ ﻣﺨﺘﻠـﻒ ادﻋﻴـﻪ

 

‫ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ زﻳﺎرت ﺛﺎﻣﻦ اﻻﺋﻤﻪ(ع) و ﮔﺎﻫﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ روﺿﻪ ﺧﻮاﻧﻰﻫﺎ ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫ﺑﻪ ورزش ﻓﻮﺗﺒﺎل ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت ﺑﻪ آن ﻣﻰﭘﺮداﺧـﺖ. اﻫـﻞ ﻧﻘّﺎﺷـﻰ ﺑـﻮد و روى ﭘﺎرﭼـﻪ

 

‫ﻧﻘﺎﺷﻰ ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﻂّ ﺧﻮﺑﻰﻧﻴﺰ داﺷﺖ.

 

‫از زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ روى ﭘﺎى ﺧﻮد ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ، ﻛﺎر ﻛﺮدن ﺧﺎرج از ﺧﺎﻧﻪ را آﻏﺎز ﻛﺮد. ﻛـﺎرﮔﺮ ﻫﺘـﻞ ﺧﻴ‪ـﺎم

 

‫ﺑﻮد و ﺧﻴ‪ﺎﻃﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺘﺶ را ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب و ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪ، در ﻣﺴﺠﺪ ﺳﻨﮕﻰ - واﻗﻊ در ﺑﻠﻮار ﻃﺒﺮﺳﻰ ﻣﺸﻬﺪ -

 

‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﭘﻼﻛﺎرد ﻧﻮﻳﺴﻰ، ﺧﻄّﺎﻃﻰ و ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺗﺼﻮﻳﺮ اﻣﺎم(ره) ﭘﺮداﺧﺖ. او روز ﺑﻪ روز ﺑﺎ اﻧﻘـﻼب ﻣـﺄﻧﻮسﺗـﺮ

 

‫ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻤﻪى اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ، ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر، ﻣﺎدر و ﺧﺎﻧﻮاده را ﻧﻴﺰ از ﻳﺎد ﻧﻤﻰﺑـﺮد. در ﻛﺎرﻫـﺎى ﻣﻨـﺰل ﺑـﻪ

 

‫ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﺑﺴﻴﺎرى ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺧﻮشرﻓﺘﺎر و ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎ و ﺑﺮادرﻫـﺎﻳﺶ ﻣﻬﺮﺑـﺎن ﺑـﻮد.

 

‫ﺑﺴﻴﺎر دﺳﺖ و دﻟﺒﺎز ﺑﻮد.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚﺳﺎل ﻛﻪ ﻧﺰد ﻳﻜﻰ از اﻗﻮام ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد، ﺣﻘﻮﻗﺶ را ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ و در ﻋـﻮض از

 

‫آن ﺟﺎ ﺑﺮاى ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎ ﭼﻴﺰى ﻣﻰﺧﺮﻳﺪ.

 

‫ﭘﺲ از ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ - در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﺼ‪ﻞ ﺳﺎل دو‪م دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن دﻛﺘﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ﺑﻮد - درس را

 

‫رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻣﺒﺎرزه ﺷﺘﺎﻓﺖ. ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺖ: اﮔﺮ ﺑﺮ دﺷـﻤﻦ ﻓـﺎﻳﻖ آﻳـﻴﻢ، ﺑـﺮاى درس ﺧﻮاﻧـﺪن

 

‫ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺴﺖ.

 

‫ﺑﺮاى ﮔﺬراﻧﺪن ﺧﺪﻣﺖﺳﺮﺑﺎزى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳـﭙﺎه ﻣﻌﺮّﻓـﻰ ﻛـﺮد. ﭘـﺲ از ﮔﺬراﻧـﺪن دوره ى آﻣﻮزﺷـﻰ در

 

‫ﺑﺠﻨﻮرد ﺟﻬﺖ ﻳﺎرى رﺳﺎﻧﺪن ﺑﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﺳﻼم در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ، راﻫﻰ اﻳﻼم ﺷﺪ.

 

‫ﺑﺮاى ﺷﺮﻛﺖ در ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م ﻣﻰرﻓﺖ. اواﺧـﺮ ﺧـﺪﻣﺘﺶ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻋـﻀﻮ ﺳـﭙﺎه

 

‫ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﻰ در ﭘﻰ در ﺟﺒﻬـﻪﻫـﺎ ﺣـﻀﻮر ﻳﺎﻓـﺖ. ﺑﻴـﺸﺘﺮ در

 

‫ﺟﺒﻬﻪى ﺟﻨﻮب ﺑﻮد و ﭼﻨﺪﺑﺎر ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻏﺮب و ﻛﺮدﺳﺘﺎن رﻓﺖ.

 

‫ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ ﻣﺠﺮوح ﻣﻰﺷﺪ در ﺻﻮرت ﺳﻄﺤﻰ ﺑﻮدن ﺟﺮاﺣﺎت، در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺮاى درﻣﺎن ﺑﻪ ﺷـﻬﺮ

 

‫ﻧﻤﻰرﻓﺖ. ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛـﻪ

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﺑﺴﺘﺮى ﺷﺪن در ﻳﻜﻰ از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎى ﻳﺰد ﺑﺮاى درﻣﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷـﺪ و

 

‫ﺗﺎ ﺑﻬﺒﻮدى ﻛﺎﻣﻞ آن ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﭘﺲ از آن دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ.

 

‫او ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ و ﺑﺪون دﻳﺪن آﻣـﻮزش ﺧﺎﺻ‪ـﻰ وارد اﻃّﻼﻋـﺎت ﺷـﻮد. ﭘـﺲ از ﮔﺬراﻧـﺪن دوره ى

 

‫ﻛﺎرآﻣﻮزى، ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﺮد و ﭘﺲ از ﻃﻰ دورهاى ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺗﺎه ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺮﺑ‪ـﻰ واﺣـﺪ

 

‫اﻃّﻼﻋﺎت ﻣﻄﺮح ﺷﻮد و ﻣﺴﺌﻮل آﻣﻮزش واﺣﺪ اﻃّﻼﻋﺎت ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ ﮔﺮدﻳﺪ. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ در ﻏﻮ‪اﺻﻰ ﻧﻴﺰ

 

‫ﻣﻬﺎرت داﺷﺖ.

 

‫ﻓﺮدى ﺧﺎﻟﺺ، ﺑﻰرﻳﺎ و اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﻣﻄﻴﻊ و ﺑﺎ زﻳﺮدﺳﺘﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن و دوﺳـﺖ ﺑـﻮد. ﺑـﻪ

 

‫اﺳﺮا ﻧﻴﺰ رﺣﻢ ﻣﻰﻛﺮد. آﻫﺴﺘﻪ و اﻧﺪك ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ. اﻣ‪ﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺨﻨﺎن اﻧﺪك، ﭘﺮﺑﺎر و ﻣﻔﻴـﺪ ﺑـﻮد. ﺑـﺎ

 

‫ﺷﻴﻮاﻳﻰ ﺧﺎﺻ‪ﻰ در ﮔﻔﺘﺎر، از اﻧﻘﻼب و ﺟﻨﮓ دﻓﺎع ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻴﺸﺘﺮ از آن ﻛﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ﻋﻤـﻞ ﻣـﻰﻛـﺮد.

 

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ راﺣﺘﻰ دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﺧﻮدش ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰداد. ﺑﺮاى ﺣﻞّ ﻣﺸﻜﻼت دﻳﮕﺮان ﺗﺎ ﺣـﺪ‪ ﺗـﻮاﻧﺶ

 

‫ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﺘﺎﻧﺖ و ﺣﺠﺐ را ﺑﺎرزﺗﺮﻳﻦ ﺧﺼﻴﺼﻪى او ﻣﻰداﻧﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻫﻢ از ﻧﻈﺮ ﻇﺎﻫﺮى ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ

 

‫و ﺧﻮش ﺳﻴﻤﺎ ﺑﻮد و ﻫﻢ روﺣﺎﻧﻴ‪ﺖ و ﻧﻮراﻧﻴﺖ ﺧﺎﺻﻰ در ﭼﻬﺮه اش داﺷـﺖ. ﺑـﻪ ﻣـﻦ در درسﻫـﺎ ﻛﻤـﻚ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. رﻓﺘﺎرش ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻨﺪ. او ﺑﻴﻦ ﺑﺮادراﻧﻢ ﺗﻚ ﺑﻮد.

 

‫او در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻠﻴﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، در ﭘﺎﻫﺎ و زاﻧـﻮاﻧﺶ زﺧـﻢﻫـﺎى ﻋﻤﻴـﻖ

 

‫داﺷﺖ. ﺣﺘّﻰ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻢ زﺧﻤﺶ ﻋﻔﻮﻧﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ دﻟﻴﻠﺶ را ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﺎزى

 

‫ﻛﺮده ام. اﻣ‪ﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻠﻴﻞ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰى ﺣﺪود 48 ﺳﺎﻋﺖ، ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻴﺰ ﻛﺮده ﻛـﻪ

 

‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﭼﻨﻴﻦ زﺧﻤﻰ ﺷﺪهاﻧﺪ.

 

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮدن ﺑﻮد. از ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺧـﺪﻣﺖ ﺑـﻪ ﻣـﺮدم و ﻫـﺮﻛﺲ دﻳﮕـﺮ. ﻓﻌ‪ـﺎل و

 

‫ﭘﺮﺗﻼش ﺑﻮد و ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﺤﻮ‪ﻟﻪ را ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﺤﻮ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﺑﻪﻧﻘﻞ از او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺣ‪ﺴﻦﻛﺎرم را اﻓﺰاﻳﺶ دﻫﻢ، روﺣﻴ‪ﻪام ﺑﺎ

 

‫ﻧﺸﺎﻃﺘﺮ ﻣﻰﺷﻮد و اﻧﺮژى ﺑﻴﺸﺘﺮى را در ﺧﻮد ﺣﺲ ﻣﻰﻛﻨﻢ؛ ﭼﻪ در اﻣـﻮر آﻣﻮزﺷـﻰ ﭼـﻪ در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت و

 

‫ﻏﻴﺮه.

 

‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﺣﻘﺎرت ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﺧﻴﻠﻰ ﻛﻢ ﻋـﺼﺒﺎﻧﻰ ﻣـﻰﺷـﻮد. ﻫﺮﮔـﺰ دروغ

 

‫ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ. ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺘﺶ ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﺑﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨـﻰ ﺧﻴﻠـﻰ ﻋﻼﻗـﻪ داﺷـﺖ و ﻫﻤﻴـﺸﻪ از

 

‫اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﺷﺨﺼﻴ‪ﺖ اﻳﺸﺎن را ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰﻛﺮد. ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﺑﺮادران و ﺧـﻮاﻫﺮاﻧﺶ در ﻣـﻮرد

 

‫درس و اﻧﺠﺎم ﻓﺮاﻳﺾ دﻳﻨﻰ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد و از ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺠﺎب اﺳـﻼﻣﻰ را رﻋﺎﻳـﺖ

 

‫ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ اﻣﺎم ﺟﻤﺎﻋﺖﺑﻮد. در آن ﺟﺎ ﺑﺮاى ﺧﻮدش ﺧﻠﻮﺗﻰ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ آن ﻣـﻰﺷـﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻛﻪ ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد، اﻧﮕﺎر روﺣﺶ ﺑﻪ ﭘﺮواز در ﻣﻰآﻣﺪ و اﻟﻠّﻪاﻛﺒﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ، دﻳﮕﺮ ﺧﻠﻴﻞ، ﺧﻠﻴﻞ ﻗﺒﻠﻰ

 

‫ﻧﺒﻮد.

 

‫ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ راز و ﻧﻴﺎز ﻣﻰﻛﺮد: ﺧﺪاﻳﺎ، ﻣﺮا از ﺑﻼى ﻏﺮور و ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ ﻧﺠـﺎت ده ﺗـﺎ ﺣﻘـﺎﻳﻖ

 

‫وﺟﻮدم را ﺑﺒﻴﻨﻢ و ﺟﻤﺎل زﻳﺒﺎى ﺗﻮ را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﻢ. و آرزو ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻤﻨﺎم ﺑﻤﻴﺮد.

 

‫ﺧﺼﻴﺼﻪاى ﻛﻪ ﺗﻤﺎم آﺷﻨﺎﻳﺎن - از ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ دوﺳـﺘﺎن و ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﺶ - ﺑـﻪ وﺟـﻮد آن در

 

‫ﺧﻠﻴﻞ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ، ﺟﺬّاﺑﻴ‪ﺖ اوﺳﺖ.

 

‫ﺣﺴﻴﻦ ﺣﻴﺪرى - ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻠﻴﻞ ﺟﺎذﺑـﻪ داﺷـﺖ و اﻳـﻦ ﺟﺎذﺑـﻪ در ﭼﻬـﺮهاش

 

‫ﻧﺒﻮد؛ ﺑﻠﻜﻪ در دروﻧﺶﺑﻮد.

 

‫اﻫﻞ دوﺳﺖ و رﻓﻴﻖ ﻧﺒﻮد. دوﺳﺘﺎن او ﻫﻤﺎن رزﻣﻨﺪﮔﺎن و ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎى ﺟﺒﻬﻪ و ﺟﻨﮓ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻛﻪ

 

‫ﻣﻰآﻣﺪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ. ﺑﻪ ﺻﻠﻪى رﺣﻢ اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. ﺑﻪ اﻓﺮاد ﭘﻴﺮ

 

‫ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد و اﺣﺘﺮام زﻳﺎدى ﺑﺮاى آﻧﺎن ﻗﺎﻳﻞ ﺑﻮد.

 

‫ﻫﺮﮔﺰ از ﺳﺨﺘﻰ ﻛﺎر ﺧﺴﺘﻪﻧﻤﻰﺷﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ در زﻳﺮ رﮔﺒﺎر ﻣﺴﻠﺴﻞﻫﺎ ﺳﻮراخ ﺳﻮراخ ﺷـﻮم، اﮔـﺮ

 

‫ﺗﻜّﻪ ﺗﻜّﻪ ﺷﻮم، اﮔﺮ در ﺧﻮن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻐﻠﻄﻢ، ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ دﺳﺖ از اﻳﻦ اﻧﻘﻼب ﻧﻤﻰﻛﺸﻢ، از دﻳـﻨﻢ، از

 

‫ﻗﺮآﻧﻢ، از وﻃﻨﻢ و از اﻧﻘﻼﺑﻢ دﻓﺎع ﻣﻰﻛﻨﻢ.

 

‫ﺗﻤـﺎم رﻓﺘـﺎر و اﻋﻤـﺎﻟﺶﻧـﺸﺎﻧﮕﺮ روﺣﻴـﻪى ﺷـﻬﺎدتﻃﻠﺒـﻰ او ﺑـﻮد. او اﻳـﻦ ﻋـﺸﻖ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت را در

 

‫وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪاش اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ:

 

‫{ﻋﺮوﺳﻰ ﻣﻦ در ﺟﺒﻬﻪ و روز ﺷﻬﺎدﺗﻢ روز داﻣﺎدى ﻣﻦ اﺳﺖ. ﻋﺮوس ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت اﺳﺖ. ﺻـﺪاى ﺗـﻮپ و

 

‫ﮔﻠﻮﻟﻪ و ﺧﻤﭙﺎره ﺧﻄﺒﻪى ﻋﻘﺪ ﻣﺮا ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮن ﺳﺮﺧﻢ ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ آراﻳـﺶ ﺧـﻮاﻫﻢ

 

‫ﻛﺮد و در ﻏﻠﻐﻠﻪى ﺷﺎدى ﻣﺴﻠﺴﻞﻫﺎ و ﺑﺎرش ﻧﻘﻞﻫﺎى ﺳﺮﺑﻰ در ﺣﺠﻠﻪى ﺳﻨﮕﺮ، ﻋـﺮوس ﺷـﻬﺎدت را ﺑـﻪ

 

‫آﻏﻮش ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ.}

 

‫ﻗﺒﻞ از ﺷﺮﻛﺖ در آﺧﺮﻳﻦﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت، ﺑﺮاى ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ آﻣﺪ و ﭘﺲ از آن ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ، او ﺧﻮاب ﺷﻬﺎدﺗﺶ را دﻳﺪه ﺑﻮد؛ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ راه ﻛﺮﺑﻼ را ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮده و ﺑـﻪ ﺳـﻮى آن

 

‫ﭘﺮواز ﻣﻰﻛﻨﺪ.

 

‫ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﮔﻔﺘﻪﺑﻮد: ﺑﻪ ﻛﻮرى ﭼﺸﻢ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ، در ﺷﺐ ﻫﻔﺖ ﻣﻦ ﻋﺮوﺳـﻰ ﻛـﻦ ﺗـﺎ دﺷـﻤﻦ

 

‫ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﻴﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻴﺮاث ﻣﺎﺳﺖ.

 

‫ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ : ﺑﺮاى از دﺳﺖ دادن ﻣﻦ ﻏﺼ‪ﻪ ﻳﺎ اﻓﺴﻮس ﻧﺨﻮرﻳﺪ ﻛﻪﺷﻬﺎدت ﺣـﺪ‪ ﻧﻬـﺎﻳﻰ ﺗﻜﺎﻣـﻞ

 

‫اﻧﺴﺎن اﺳﺖ.

 

‫ﻫﻤﺮزﻣﺶ درﺑﺎره ى آﺧﺮﻳﻦﺧﺎﻃﺮهى ﺧﻮد از ﺧﻠﻴﻞ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آن ﺷﺐ ﺧﻠﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ دﻋﺎ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ

 

‫ﻣﻦ واﻗﻌﺎً ﺗﻌ‪ﺠﺐ ﻛﺮدم. ﺧﻴﻠﻰ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻰﮔـﺬارم ﺑـﺮوى

 

‫ﺧﻠﻴﻞ روﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ:  ﻣﻦ ﻓﺮدى ﮔﻨﻬﻜﺎر ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ اﻣﺸﺐﺧﺪا ﺗﻮﺑﻪام را ﺑﭙﺬﻳﺮد و

 

‫اﮔﺮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ، ﻣﻦ ﺑﻪﺳﺤﺮ ﻧﺮﺳﻢ.

 

‫ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺖ و او را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ. در ﺗﺎرﻳﺦ 22/12/1363 در ﺟﺰﻳﺮه ى ﻣﺠﻨﻮن و

 

‫در ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺪر ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

 

‫وﺻﻴ‪ﺖ ﻛﺮده: در ﻛﻨﺎر ﻋﻜﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺰارم ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﮔﺬاﺷﺖ، ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ: اﻳﻦ اﺳﺖ ﻳﻜـﻰ از رﻫـﺮوان

 

‫ﺣﺴﻴﻦ(ع).

 

‫ﺷﻬﺎدت او اﺛﺮات ﻣﺜﺒﺖ و ﺳﺎزﻧﺪهاى در اﻃﺮاﻓﻴﺎن داﺷﺖ. ﺑﺴﻴﺎرى از آﺷﻨﺎﻳﺎن وى ﻣﺘﺤـﻮ‪ل و ﺑـﺮادراﻧﺶ

 

‫در ﺟﻬﺖ اداﻣﻪى راه او رﻫﺴﭙﺎر ﻣﻴﺎدﻳﻦ ﻧﺒﺮد ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎﻛﺶ در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎى ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ. او ﺧﻄﺎب ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده و دﻳﮕـﺮ ﻛـﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ

 

‫وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪى او را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:

 

‫ﺑﻪ روز ﻣﺮگ ﭼﻮ ﺗﺎﺑﻮت ﻣﻦ روان ﺑﺎﺷﺪ

 

‫ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮ ﻛﻪ ﻣﺮا دردِ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷﺪ

 

‫ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻣﮕﺮیى و ﻣﮕﻮى درﻳﻎ درﻳﻎ

 

‫ﺑﻪ دام دﻳﻮ دراﻓﺘﻰ درﻳﻎ آن ﺑﺎﺷﺪ

 

‫ﺟﻨﺎزه ام ﭼﻮ ﺑﺪﻳﺪى ﻣﮕﻮى ﻓﺮاق ﻓﺮاق

 

‫ﻣﺮا وﺻﺎل و ﻣﻼﻗﺎت آن زﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ

شهید مرتضی آوینی 2 (عکس بیشتر ادامه مطلب)

ادامه نوشته

شهید مرتضی آوینی 1 (عکس بیشتر ادامه مطلب)

ادامه نوشته

زندگینامه شهید حسین ثابت خواه

 

ﺣﺴﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻓﺮزﻧﺪﻣﺤﻤ‪ﺪ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺮداد ﻣﺎه ﺳﺎل 1345 در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ ﭼـﺸﻢ

 

‫ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﻛﻮدﻛﻰ آرام و ﺳﺎﻛﺖﺑﻮد. ﺑﺮاى ﻳﺎدﮔﻴﺮى ﻗﺮآن ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ رﻓﺖ. ﺑﻪ ﻗﺮآن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﺷﺎﮔﺮد زرﻧﮕـﻰ

 

‫ﺑﻮد.

 

‫ﻣﻘﻄﻊ اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى وﻟﻰ ﻋﺼﺮ(ﻋﺞ) و دوره ى راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳـﻪى ﭘﺎﺳـﺪاران ﮔﺬراﻧـﺪ.

 

‫ﭘﺲ از آن ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞﻧﻤﻮد.

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮش اﺧﻼق و ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻮد. ﻣﺤﺒ‪ﺖ و ﮔﺬﺷـﺖ را ﺳـﺮ ﻟﻮﺣـﻪى ﻛـﺎرش ﻗـﺮار داده ﺑـﻮد و

 

‫دﻳﮕﺮان را ﺑﺮاى اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻮب ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫در اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﻪﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻋﻠﻤﻰ، ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى و ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺮﺑـﻮط

 

‫ﺑﻪ اﻧﻘﻼب را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻣﻰﻧﻤﻮد. در ﻣﺴﺠﺪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻗﺮآن ﻳﺎد ﻣﻰداد.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰ زﻳﺎدى داﺷﺖ ﻛﻪ آنﻫﺎ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ اﻫﺪا ﻛﺮدﻳﻢ.

 

‫ﺑﻪ ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﺎن اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ، دﺳﺘـﺸﺎن را ﺑﮕﻴـﺮﻳﻢ و ﺑـﻪ

 

‫آنﻫﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻳﻢ.

 

‫ﺑﻪ ﭘﺪرش و ﻣﺎدرش اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن ﻣـﺮﻳﺾ ﺷـﺪم. او از

 

‫ﻣﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎرى ﻣﻰﻛﺮد و در ﻣﻮﻗﻊ اﻓﻄﺎر ﺑﺮاﻳﻢ آب ﻣﻴﻮه ﻣﻰآورد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﺳـﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻴـﺪ ﺗـﺎ

 

‫ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺣﺎﻟﺘﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻮد. ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ زﺣﻤﺖﻫﺎى ﺷﻤﺎ را ﺟﺒﺮان ﻛﻨﻢ. دوﺳﺖ دارم ﺷـﻤﺎ را ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻜّﻪ ﺑﺒﺮم.

 

‫ﺑﻪ اﻗﻮام و ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺳﺮﻣﻰزد و ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﺣﺘﺮام ﺑـﻪ ﻓﺎﻣﻴـﻞ واﺟـﺐ اﺳـﺖ. در

 

‫درسﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻛﻤﻚ و آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن درس ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺣﺘـﻰ در ﻣـﺴﺎﺋﻞ ﻣـﺬﻫﺒﻰ، ﻣﺜـﻞ

 

‫روزه، آنﻫﺎ را ﺗﺸﻮﻳﻖﻣﻰﻛﺮد و ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ روزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ او ﺟﺎﻳﺰه ﻣﻰداد. ﺑﺎ اﻳﻦﻛﺎر ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز

 

‫و روزه اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰدادﻧﺪ.

 

‫از اﻓﺮاد ﺑﺪ ﺣﺠﺎب و دروﻏﮕﻮ ﻣﺘﻨﻔّﺮ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﺠﺪ ارﺗﺒﺎط ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ و راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ

 

‫ﺳﻌﻰ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ راه راﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻧﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﻋﻮاﻣﻞ ﻓﺴﺎد، ﻓﺤﺸﺎ و ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼﺑﻴ‪ﻮن ﺑﺮﺧﻮرد ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ داﺷﺖ.

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد.ﺑﻪﻣﺮدم ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛـﺮد. ﺣﻘـﻮﻗﺶ را ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻮادهﻫـﺎى ﻣﺤـﺮوم ﻣـﻰداد و از آنﻫـﺎ

 

‫ﺳﺮﻛﺸﻰ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ را ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ، در ﻧﻤﺎز ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣـﻰﻛـﺮد.

 

‫ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮدم راز و ﻧﻴﺎز ﻣﻰﻛﺮدم.

 

‫ﻧﻤﺎز را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻧﻤﺎز ﺷﺐ او ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ. در ﺟﻠﺴﺎت دﻋﺎى ﺗﻮﺳ‪ﻞ و دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ ﺷـﺮﻛﺖ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺮادرﻫﺎﻳﺶ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﻰﺑﺮد.

 

‫ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ دﻋﺎى ﺗﻮﺳ‪ﻞ داﺷﺖ. ﻫﺮ ﺷﺐ ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ دﻋﺎى ﺗﻮﺳ‪ﻞ را در ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع)

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻧﻤﺎز را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻳﻚ ﺑﺎر در ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن

 

‫ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺳﭙﺎه آﻣﺪ، ﻫﻮا ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮم و او ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮد. دوش ﮔﺮﻓﺖ و ﻳﺦ روى ﺳﻴﻨﻪاش ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﻛﻤﻰ از

 

‫ﻋﻄﺸﺶ ﻛﻢ ﺷﻮد، وﻟﻰ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮد. ﻧﺰدﻳﻚ اﻓﻄﺎر ﻛﻪ ﺷﺪ، وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﻤﺎزش را ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ﺑﻪ او

 

‫ﮔﻔﺘﻢ: اﻓﻄﺎر ﻛﻨﻴﺪ، ﺑﻌﺪ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ، ﭼﻮن ﺗﺸﻨﻪ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﺎز ﻣﻘﺪ‪مﺗﺮ اﺳﺖ. در ﻧﻤﺎز ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ

 

‫ﻛﺮد. ﺣﺪود ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖﺑﺎ ﺧﺪا راز و ﻧﻴﺎز ﻛﺮد. دﻋﺎ ﺧﻮاﻧﺪ، ﺑﻌﺪ روزهاش را اﻓﻄﺎر ﻛﺮد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﻦّ ﻛﻤﻰ داﺷﺖ، وﻟﻰ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﻣﻰآﻣـﺪ،

 

‫ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﺷﺪ، وﺿﻮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻦ ﻫﻢ وﺿﻮ ﻣﻰﮔـﺮﻓﺘﻢ

 

‫و ﺑﺎ او ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم. ﺷﺐﻫﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ دﻳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰرﻓﺖ، ﻓﻘﻂ ﻳـﻚ ﻻﻣـﭗ را روﺷـﻦ ﻣـﻰﻛـﺮد ﺗـﺎ

 

‫رﺧﺘﺨﻮاﺑﺶ را ﺑﺒﻴﻨﺪ و دﻳﮕﺮان از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻧﺸﻮﻧﺪ.

 

‫در اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب - زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﻓﻘﻂ ده ﺳﺎل داﺷﺖ - ﺷﺐﻫﺎ در ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮد، ﺷﻌﺎر ﺑـﺮ

 

‫روى دﻳﻮارﻫﺎ ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ و در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ روﺣﺎﻧﻴﻮن و ﺑﺎ ﻛـﺴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ در ﺧـﻂّ اﻣـﺎم

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ راﺑﻄﻪ داﺷﺖ.

 

‫اﻣﺎم را دوﺳﺖ داﺷﺖ. اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺣﺮﻓﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻣﺎم ﻣﻰزد، ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﻣﺮﺗّﺐ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪﻣﻰرﻓﺖ و در ﺟﻠﺴﺎت و ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺗﻮﺟ‪ـﻪ ﻛﺎﻣـﻞ ﺑـﻪ ﺣﻘـﻮق

 

‫ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل داﺷﺖ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ وارد ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪ و دورهى ﺗﻴﺮاﻧﺪازى دﻳﺪ. ﻟﺒﺎس ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻣﻰﭘﻮﺷـﻴﺪ و در

 

‫ﺗﺌﺎﺗﺮﻫﺎى ﺟﻨﮕﻰ ﺑﺎزى ﻣﻰﻛﺮد. ﺟﻮانﻫﺎى دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺞ ﻣﻰﺑﺮد.

 

‫در ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﭘﻴﻮﺳﺖ. ﻫﺸﺖ ﺳﺎل در ﺳـﭙﺎه ﺧـﺪﻣﺖ ﻛـﺮد ﻛـﻪ در

 

‫ﺑﺨﺶ ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه ﺑﻮد. ﻣﺤﻤﺪ ﺛﺎﺑﺖﺧﻮاه - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ وارد ﺳﭙﺎه ﺷـﻮد

 

‫ﻳﻚ ﺳﺎل ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪاش را ﺑﺰرگ ﻛﺮده ﺑﻮد.

 

‫در ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪى ﺑﺴﻴﺞﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدم را دوﺳﺖ داﺷـﺖ. ﻋـﺸﻖ و ﻋﻼﻗـﻪ او ﺑـﻪ ﺑـﺴﻴﺞ

 

‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ وارد ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺳﭙﺎه ﺷﻮد. وﻟﻰ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻛﻤﻰ ﺳﻦّ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻋـﻀﻮ رﺳـﻤﻰ ﺗـﺸﻜﻴﻼت

 

‫ﺷﻮد. ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﭼﻨﺪﺳﺎﻟﻰ را ﺑﻪ ﻃﻮر اﻓﺘﺨﺎرى در ﺳﭙﺎه ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻦّ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ رﺳـﻴﺪ.

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى زﻳﺎدى در ﺳﭙﺎه داﺷﺖ. از ﺟﻤﻠﻪ، ﻣﺴﺌﻮل رﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﻪﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى اﻳﺜﺎرﮔﺮان در ﻗـﺴﻤﺖ

 

‫ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه ﺑﻮد. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻨـﺪ ﺗـﻦ از دوﺳـﺘﺎﻧﺶ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ـﺖ

 

‫داﺷﺖ. و در آن ﺟﺎ ﺑﻪ وﺿﻊ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ اﻗـﺪام ﺑـﻪ ﺗﺄﺳـﻴﺲ

 

‫ﻣﺆﺳ‪ﺴﻪى ﺧﻴﺮﻳ‪ﻪاى ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻓﺮاد زﻳﺎدى را ﺗﺤﺖ ﭘﻮﺷﺶ ﻗﺮار دﻫﺪ.

 

‫ﻣﺸﻜﻼت دﻳﮕﺮان را ﺗﺎﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻞ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺮﻳﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ:

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮد. ﭼﻮن ﺧﺎﻧﻮادهى ﭘﺮﺟﻤﻌﻴ‪ﺘـﻰ ﺑﻮدﻧـﺪ، ﺑـﺮاى آنﻫـﺎﻳـﻚ ﻣﺎﺷـﻴﻦ

 

‫ﻟﺒﺎﺳﺸﻮﻳﻰ ﺧﺮﻳﺪ ﺗﺎ آنﻫﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺗﻈﺎﻫﺮ و رﻳﺎ در ﻛﺎرش ﻧﺒﻮد.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه ﻫـﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻌـﺪاً ﻓﻬﻤﻴـﺪﻳﻢ. ﭼﻴـﺰى

 

‫ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ. در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻰﻛﻪ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛـﺮدﻳﻢ - ﭼـﻮن ﺗـﺎزه ﺳـﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻮدﻳﻢ - ﺷﻴـﺸﻪ ﻧﺪاﺷـﺖ و

 

‫ﭘﻼﺳﺘﻴﻚ زده ﺑﻮدﻳﻢ. ﻫﻤﺴﺮم در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻳـﻚ روز ﺑـﻪ ﺑـﺮادرم ﮔﻔـﺘﻢ: ﺷـﻤﺎ ﻛـﻪ در ﺗﻌـﺎون ﺳـﭙﺎه

 

‫ﻫﺴﺘﻴﺪ، ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﻴﺸﻪ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﻴﺪ. اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣـﻦ از

 

‫ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻗّﻊ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﭼﻮن آن وﺳﺎﻳﻞ ﻣﺎل ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل اﺳﺖ و ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ ﻛﺎرى اﻧﺠﺎم دﻫـﻢ. ﭼﻨـﺪ روز ﺑﻌـﺪ

 

‫ﻋﺪ‪هاى از ﺧﻮاﻫﺮان ﺳﭙﺎه ﺑﺮاى ﺳﺮﻛﺸﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﻤﺒﻮدى اﺳﺖ ﺑﺮاﻳﻤﺎن رﻓـﻊ ﻧﻤﺎﻳﻨـﺪ،

 

‫وﻟﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ: ﻛﻤﺒﻮدى ﻧﺪارﻳﻢ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣـﺎﺟﺮا ﺑـﺮاى را ﺑـﺮادرم ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﺮدم، ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ. ﮔﻔﺖ: آﻓﺮﻳﻦ. در زﻧﺪﮔﻰ ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷﻴﺪ. آن وﺳﺎﻳﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎﻳﻰ ﻛـﻪ اﺣﺘﻴـﺎج

 

‫ﺑﻴﺸﺘﺮى دارﻧﺪ ﺑﺮﺳﺪ. او از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﺶ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﻪ ﻣﺎدﻳ‪ﺎت ﺗﻮﺟ‪ﻬﻰﻧﺪاﺷﺖ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺳﭙﺎه ﺑﻮد و ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ وﺟﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑـﻪ ﻧـﺴﺨﻪﻫـﺎى دﻛﺘـﺮ را

 

‫درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﺪ، آن را درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ارزﺷﻰ ﻧﺪارد.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺗﻜﻠﻴﻒ اﺳـﺖ. ﺑﺎﻳـﺪ

 

‫ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺟﺒﻬﻪ را ﺧﺎﻟﻰ ﻧﮕﺬارﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻤﻠﻜﺖ دﻓﺎع ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﺳﻼم و دﻳﻦ ﺑﺎﺷـﻴﻢ.

 

‫اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﻢﭘﺲ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود؟ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻮد، ﺳﺮﻳﻊ ﺧﻮدش را ﺑـﻪ

 

‫آن ﺟﺎ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ. ﺧﻴﻠﻰﻛﻢ در ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ و داﻳﻢ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮد. آرزوى ﺳﻼﻣﺘﻰ اﻣﺎم و ﭘﻴـﺮوزى

 

‫اﺳﻼم را داﺷﺖ. آرزو داﺷﺖ اﻣﺎم را ﺑﺒﻴﻨﺪ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎتﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﭼﻮن: ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻴﻤﻚ، ﺑﺪر، ﻛﺮﺑﻼى 2، ﻛﺮﺑﻼى 4 و ﻓﺘﺢ 5 ﺣﻀﻮر داﺷـﺖ. در

 

‫ﻛﺮﺑﻼى 2 ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺑﻬﺒﻮدى ﻧـﺴﺒﻰ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ

 

‫رﻓﺖ.

 

‫ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺨﺸﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻛﺮﺑﻼى 4 ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻮﻗـﻊ ﺑﺮﮔـﺸﺘﻦ

 

‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ او را دﻳﺪم. ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ ﻛﻪ او را در ﺑﻐﻞ ﺑﮕﻴﺮم، ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن دﺳﺖ داد. ﮔﻔـﺘﻢ:

 

‫ﭼﻪ ﺷﺪه؟ ﮔﻔﺖ: ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻮرده ام. او ﻣﺠﺮوﺣﻴ‪ﺘﺶ را از ﻫﻤﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد.

 

‫ﺣﺪود دو ﺳﺎل در ﻣﻬﺎﺑﺎد ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎوه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣـﺮدم ﻣﺴﺘـﻀﻌﻒ و ﻣﺤـﺮوم

 

‫ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎه ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻮل ﻗﺮارﮔﺎه رﻣﻀﺎن ﺑﻪ آنﺟﺎ رﻓﺖ. در ﺑﺎﻧﻪ آﻣﻮزﺷﮕﺎﻫﻰ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻳﺸﺎن ﻧـﺎم

 

‫ﮔﺬارى ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺟﺎى ﺟﺎى ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺷﺎﻫﺪ ﺣﻀﻮر ﻓﻌ‪ﺎل اوﺳﺖ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻋﺮوﺳﻰ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮد. ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ.

 

‫ﮔﻔﺖ: ﺟﺒﻬﻪ واﺟﺐﺗﺮ اﺳﺖ.

 

‫در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﻳﻰ ﻛﻨﻴﺪ. ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻗﻨﺎﻋﺖ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻢﺗﺮ اﺳﺖ. ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ

 

‫- ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ازدواج ﻛﻨﻴﺪ. ﮔﻔﺖ: ﻓﻌﻼً وﻗﺘﺶ ﻧﻴﺴﺖ، ﺟﻨﮓ ﻣﻬﻢﺗـﺮ

 

‫اﺳﺖ.

 

‫ﻓﺮدى ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد. از روى ﺧﻠﻮص ﻧﻴ‪ﺖ دوﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺮاى ﺻﺮف ﻏﺬا دﻋﻮت ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺟﻮاد ﺗﻮﻛّﻠﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روز او‪ﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﻛﺮدﻧﺪ، اﻳﺸﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗـﺎق

 

‫ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﺎﻣﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاى ﺻـﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧـﺪ. در ﻣـﻮرد ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﻢ - ﻛـﻪ ﭘﺮداﺧـﺖ ﺣﻘـﻮق

 

‫ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى رزﻣﻨﺪه ﺑﻮد - اﻃّﻼﻋﺎﺗﻰ در اﺧﺘﻴﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻠﻴﺪ اﺗﺎق و ﺻﻨﺪوق را

 

‫ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ و از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﺑﺎور ﻛﻨﻢ.

 

‫ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺨﺸﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻛﺮدﺳﺘﺎن، در ارﺗﻔﺎﻋﺎت ﺣﻠﺒﭽﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﺠﺮوﺣﻰ را ﺑـﻪ

 

‫ﭘﺸﺖ ﻗﺎﻃﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧـﺪ. از ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ و رزﻣﻨـﺪﮔﺎن دﻟﺠـﻮﻳﻰ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﭼﻬﺮه ى ﻧﻮراﻧﻰ و ﺑﺸّﺎﺷﻰ داﺷـﺘﻨﺪ. زﻣـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎﺗﻰ در ﭘـﻴﺶ ﺑـﻮد، ﺑـﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷـﺤﺎل

 

‫ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ.

 

‫ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻰﺷﺪ، ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ آنﺟﺎ ﻣﻰرﻓﺖ. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣـﺴﺌﻮل ﻗﺮارﮔـﺎه ﺑـﻮد، ﺑـﻪ ﺧـﻂّ ﻣﻘـﺪ‪م

 

‫ﻣﻰرﻓﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﺪوش دﻳﮕﺮ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻗﺮار ﮔﻴﺮد. در ﻛﺮﺑﻼى 10، در ﺑﺎﻧﻪ ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷـﺪ. ﻣﺤﻤ‪ـﺪ ﺛﺎﺑـﺖ

 

‫ﺧﻮاه - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﺑﺮاى ﻣﻼﻗﺎت رﻓﺘﻴﻢ، ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﮔﺮﻳﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﮔﻔﺖ: ﺑﺮاى ﻣﻦﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ. ﺑﺮاى ﻫﻤﺮزﻣﺎن دﻳﮕﺮم ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ. ﺣﺎل آنﻫﺎ از ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ. ﺑـﺎ

 

‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺴﻴﺎر دﻟﻴﺮ و ﻓﻌ‪ﺎل ﺑﻮد. ﻋﺪ‪ه اى ﺑـﺮاى ﻣـﺼﺎﺣﺒﻪ آﻣـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ، او ﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎ

 

‫ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻴﻢ و ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﺧﺎﻟﻰ ﻧﻤﻰﮔﺬارﻳﻢ. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ ﻛﻮر ﺷﺪه اﺳـﺖ و ﺷـﻤﺎ را ﻧﻤـﻰﺑﻴـﻨﻢ،

 

‫وﻟﻰ ﻣﺎ روﺣﻴﻪ ﻣﺎن را از دﺳﺖ ﻧﻤﻰدﻫﻴﻢ.

 

‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﻜﻼت ﺻﺒﻮر ﺑﻮد و ﺳﻌﻪ ى ﺻﺪر داﺷﺖ.

 

‫ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺨﺸﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: در ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﻛـﻪ ﺑـﺴﺘﺮى ﺑـﻮد، از روﺣﻴـﻪ ى ﺧـﻮﺑﻰ

 

‫ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد. ﻃﻮرى واﻧﻤﻮد ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ و دوﺳﺖ داﺷﺖ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود.

 

‫او ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖﻫﺎى ﺳﺨﺖ و دﺷﻮار را ﻗﺒﻮل ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮﺻـﻴﻪﻣـﻰﻛـﺮد: در اﻧﺠـﺎم وﻇـﺎﻳﻒ

 

‫ﻣﺤﻮ‪ﻟﻪ ﺣﺴ‪ﺎس ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد: ﺑﺮاى اﻣﺎم و ﺑﺮاى رزﻣﻨﺪﮔﺎن دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ. ﻣﺎ از ﺷﻬﺎدت ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻴﻢ. ﺣﺘّﻰ ﺑﺮاى ﺷـﻬﺎدت

 

‫آﻣﺎده ﻫﺴﺘﻴﻢ.

 

‫ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﺤﺒﺖآﻣﻴﺰﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد و ﺧﻮﺷﺮﻓﺘﺎر ﺑﻮد. اﮔﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻓﻜـﺮ او ﺟـﻮر در ﻧﻤـﻰآﻣﺪﻧـﺪ

 

‫ﻣﻄﺎﺑﻖ آﻳﻪى: اذا ﺧﺎﻃﺒﻬﻢ اﻟﺠﺎﻫﻠﻮن ﻗﺎﻟﻮا ﺳﻼﻣﺎً. ﺑﺮﺧﻮرد اﺳـﻼﻣﻰ ﺑـﺎ آنﻫـﺎ داﺷـﺖ. ﻫﻤـﻪ از ﺻـﻔﺎ و

 

‫ﺻﻤﻴﻤﻴ‪ﺖ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺟﻮاد ﺗﻮﻛّﻠﻰ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روز او‪ﻟﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را دﻳـﺪم،

 

‫وﻗﺘﻰ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدم، از روى ﻣﺤﺒ‪ﺖ ﺑﻪ ﺳﺮم دﺳﺖ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿﻊ ﺑﻮد.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺮﻳﻢﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎهﻫﺎﻳﻰ درﺳﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﻮﺿﻮع

 

‫ﻳﻜﻰ از اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎهﻫﺎﻣﻨﻄﻘﻪى ﺟﻨﮕﻰ ﺑﻮد. در ﻳﻜﻰ از ﻗﺴﻤﺖﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﺷﻬﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه.

 

‫ﻣﻦ وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ را ﺧﻮاﻧﺪم، ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم. و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا اﻳﻦﻛﺎر را ﻛﺮدى؟ ﭼﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑـﻮدى

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه؟ ﮔﻔﺖ: اﻳﻦﻫﺎ ﺑﺮاى ﺳﺎزﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ و اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪﻫـﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻴـﺪ ﺗـﺎ

 

‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ و ﺗﺤﻤ‪ﻠﺘﺎن زﻳﺎد ﺷﻮد و اﮔﺮ اﻳﻦ اﺗﻔّﺎق اﻓﺘﺎد، ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ آن را ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دوﺳﺖﺑﺮادرم آﻗﺎى ﺑﻴﺖ اﻟﻠﻬﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺮاى ﺗﻌﺰﻳـﺖ ﺑـﻪ ﻣﻨـﺰل آنﻫـﺎ

 

‫رﻓﺘﻴﻢ، ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ ﺑﺮادرم ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮﻳﺪ، ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﻣﻰﻛﺸﻢ.

 

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ آنﻫﺎ را راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻳﺪ و دﻟﺪارى ﻣﻰدادﻳـﺪ. ﻣـﻰﮔﻔﺘﻴـﺪ: ﺧﻮﺷـﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎل

 

‫اﻳﺸﺎن ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ، اﻳﻦ اﻓﺘﺨﺎر اﺳﺖ. ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﺮادرم در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد. رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻى ﺻﻮرﺗﺶ

 

‫ﺗﺎ ﺧﻮب ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ، ﻣﻦ از ﺻﻮرت اﻳـﺸﺎن ﻧـﺸﺎﻧﻪاى داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ. ﮔﺮﻳـﻪ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدم ﻛﻪ اﺷﻚﻫﺎﻳﻢ روى ﺻﻮرت اﻳﺸﺎن رﻳﺨﺖ. از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴـﺪ؟

 

‫ﮔﻔﺘﻢ: ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻜﺮﻛﺮدم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺸﻮﻳﺪ، ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛـﻨﻢ؟ ﮔﻔـﺖ: اﮔـﺮ ﺳـﻌﺎدت ﺷـﻬﺎدت را

 

‫داﺷﺘﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻳﻚ اﻓﺘﺨﺎر اﺳﺖ. ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ راه اﻣﺎم را اداﻣـﻪ دﻫﻴـﺪ. ﺟﻴﻬـﻪ را ﭘـﺮ

 

‫ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﺮ ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﻴﺪ. اﻳﺸﺎن ﻣﺎ را ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت ﺧﻮدش آﻣﺎده ﻛﺮده ﺑﻮد.

 

‫زﻫﺮا ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﺴﺮم در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد و ﻣﺪ‪ﺗﻰ از اﻳﺸﺎن ﺧﺒﺮى ﻧﺪاﺷـﺘﻴﻢ.

 

‫ﻋﻜﺲ اﻳﺸﺎن را در اﺗﺎق زده ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﺑﺮادرم ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ. ﺑـﺮادرم ﮔﻔـﺖ: ﺑﻠـﻪ. ﺧـﻮب

 

‫اﺳﺖ. اﮔﺮ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪﺷﺪﻧﺪ، اﻳﻦ ﻋﻜﺲ را ﺑﺰرگ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺪا ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ او ﺷـﻬﻴﺪ ﺷـﻮد، ﻣـﻦ

 

‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ دﺧﺘﺮ دارم. ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ: اﻓﺘﺨﺎر ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮﻧﺪ.

 

‫ﺷﻬﺎدت را اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻰداﻧﺴﺖ. اﮔﺮ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻛﺴﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﺪ، او ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻣﻰﮔﻔﺖ.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺮﻳﻢﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دﻓﻌﻪ ى آﺧﺮى ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، ﺑﻪ اﻳـﺸﺎن

 

‫ﮔﻔﺘﻢ: ازدواج ﻛﻨﻴﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ازدواج ﻣﻰﻛﻨﻢ. اﻣ‪ﺎ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻛﻪ ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد، ﭘﺮﺳﺘﺎران ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﻮب ﺻـﺤﺒﺖ

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﻣﺎدرم آﻫﺴﺘﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴـﺪ، او ﻧﺎراﺣـﺖ اﺳـﺖ. ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﻛـﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد،

 

‫ﭘﺰﺷﻜﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﺮود و ﺧﻮﻧﺶ ﻋﻮض ﺷﻮد، ﺑﻬﺒﻮد ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮن ﺧﺎرﺟﻰﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺰرﻳﻖ ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم. اﮔﺮ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺷﻬﺎدت را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮم. ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﺒﺮﻧﺪ. دﻳﺸﺐ ﺧـﻮاب دﻳـﺪم ﻛـﻪ در ﻣﺆﺳـﺴ‪ﻪى

 

‫ﺧﻴﺮﻳﻪى ﺑﻴﺖاﻟﻠّﻬﻰ ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺮادر ﺑﻨﻰ اﺳـﺪى ﻳـﻚ ﺑﺮاﻧﻜـﺎرد آورد و ﻣـﺮا در آن ﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ و ﺑـﻪ ﺣـﺮم

 

‫اﺑﺎﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ(ع) ﺑﺮدﻧﺪ. ﭘﺲ ﻣﻦ ﺣﺘﻤﺎً ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮم. ﺑﻌﺪ از دو روز در او‪ل ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن ﺑﻪ ﺷـﻬﺎدت

 

‫رﺳﻴﺪ.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟ‪ﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻣﺎﺳﻜﺶ را ﺑـﻪ دوﺳـﺘﺎﻧﺶ داده ﺑـﻮد و 8 ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮ را

 

‫ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻴﺰ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ آب ﺑﺮﺳﺪ.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺤﻤ‪ﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﭘﻨﺞ ﻣﺎه او را ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ و وﻗﺘﻰﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت او را ﺑـﻪ ﻣـﺎ

 

‫دادﻧﺪ، ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪﻳﻢ و اﻓﺘﺨﺎر ﻛﺮدﻳﻢ، ﭼﻮن او ﺑﺮاى اﺳﻼم و ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪه ﺑﻮد.

 

‫ﺣﺴﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه در ﺗﺎرﻳﺦ1/2/1366در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺑﺎﻧﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ ﻋﻮارض ﺑﻤـﺐ ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت

 

‫رﺳﻴﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ، در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﻣﺸﻬﺪ دﻓﻦ ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ رﺟﺒﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او آرزو داﺷﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻜّﻪ ﺑﺒﺮد. ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت او ﺧﻮاب دﻳﺪم

 

‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎه و ﺑﺎ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻴ‪ﺪه - ﻛﻪ ﭘﻮﺷﻴﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ - ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ى ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ. ﭘﺴﺮم ﮔﻔﺖ: ﻣـﺎدر

 

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢﺑﻪ ﻣﻜّﻪ ﺑﺮوﻳﻢ. ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﻛﺎرﻫﺎﻳﺘﺎن را اﻧﺠﺎم دﻫﻴﺪ. ﮔﺬرﻧﺎﻣـﻪ و ﻟﺒـﺎسﻫـﺎﻳﻢ

 

‫آﻣﺎده ﺑﻮد. آن ﻫﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻜّﻪ ﺑﺮدﻧﺪ. اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳـﺘﺎن ﺑﻘﻴـﻊ در ﻣﺪﻳﻨـﻪ رﻓـﺘﻢ. ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺑـﻪ ﺣـﺮم

 

‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ(ص) ﺑﺮوم ﻛﻪﻧﻮى ﻛﻮﭼﻜﻢ - ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮد - ﻣﺮا از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻛﺮد. ﺻﺒﺢ زود ﺑﻪ ﺣـﺮم اﻣـﺎم

 

‫رﺿﺎ(ع) رﻓﺘﻢ و او را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺟﻮادش ﻗﺴﻢ دادم ﻛﻪ ﻣﺮا ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻧﻜﻨﺪ. ﺳﭙﺲ ﻛﺎرﻫﺎ ﻃﻮرى درﺳﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪﻣﻜّﻪ ﻣﻜﺮﻣﻪ ﻣﺸﺮف ﺷﺪم.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - زﻫﺮا ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاه - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺮادرم ﺷﺐﻫﺎى اﺣﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫ﺑﺮاى ﻳﺎد ﺑﻮد اﻳﺸﺎن ﺷﺐ اﺣﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﺎى ﺑﺮادرم ﺧﺎﻟﻰ اﺳﺖ. ﻳﻚ ﻟﺤﻈـﻪ

 

‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻛﻪ او ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ، ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، دﻳﺪم او ﻛﻨﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ، ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ دﻳﮕـﺮى رﻓـﺖ.

 

‫در ﺻﺤﻦ اﻣﺎم در ﻛﻨﺎر در ﺻﺤﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺰار ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴـﺪ،

 

‫ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) در ﺻﺤﻦ اﻣﺎم ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ، ﻣﻦ آن ﺟﺎ ﻫـﺴﺘﻢ. ﻫـﺮ وﻗـﺖ ﺣـﺎﺟﺘﻰ داﺷـﺘﻢ و ﺑـﻪ

 

‫ﻣﺰارش ﻣﻰرﻓﺘﻢ، ﺣﺎﺟﺘﻢ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺮآورده ﻣﻰﺷﺪ. ﺷﻬﺪا واﻗﻌﺎً زﻧﺪه اﻧﺪ.

زندگینامه شهیدحسن خواجه روشنایی

 

ﺣﺴﻦ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ - ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪ و رﻗﻴ‪ﻪ - در او‪ل ﻓﺮوردﻳﻦﻣﺎه ﺳﺎل 1341 - ﻣـﺼﺎدف ﺑـﺎ وﻓـﺎت

 

‫اﻣﺎم ﺣﺴﻦ(ع) - ﭼﺸﻢﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.

 

‫ﻛﻮدﻛﻰ ﭘﺮﺟﻨﺐ و ﺟﻮش ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ ﺣﻀﺮت رﻗﻴ‪ﻪ(س) رﻓﺖ و ﻗﺮآن را آﻣﻮﺧﺖ.

 

‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎز و روزه اﻫﻤﻴ‪ﺖ زﻳﺎدى ﻣﻰداد. در ﻫﻤﺎن دوران ﻧﻮﺟﻮاﻧﻰ و در ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰﻧﻤﺎز را ﺳـﺮ وﻗـﺖ و

 

‫ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و از ده ﺳﺎﻟﮕﻰ روزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ.

 

‫در ﺟﻠﺴﺎت دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ، ﻧﺪﺑﻪ و ﺗﻮﺳ‪ﻞ ﻣﻰرﻓﺖ، و ﻫﻴﺄتﻫﺎى ﺳﻴﻨﻪ زﻧﻰ ﻣﺎه ﻣﺤﺮّم ﺣﻀﻮر داﺷﺖ. ﺑﻌـﺪ

 

‫از ﻧﻤﺎز ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪى ﺳﺠ‪ﺎدﻳ‪ﻪ و دوره ى راﻫﻨﻤـﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳـﻪى ﻛﻤـﺎل اﻟﻤﻠـﻚ ﮔﺬراﻧـﺪ.

 

‫دوره ى دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻧﺪ. روزﻫﺎ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد و ﺷﺐﻫﺎ درس ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ ﺗـﺎ اﻳـﻦ ﻛـﻪ

 

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ دﻳﭙﻠﻢ ﺑﮕﻴﺮد. ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﻓﻘﺮ اﻗﺘﺼﺎدى، ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﺨﺎرج ﺧﺎﻧﻮاده و ﻋﺪم رﺿﺎﻳﺖ از ﻓﻀﺎﻳﻰ ﻛـﻪ رژﻳـﻢ

 

‫ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ ﺑﻪ وﺟﻮد آورده ﺑﻮد، ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﺧﻴ‪ﺎﻃﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻨﺶﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد. ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان را ﺑﻪ ﭼﺮا ﻣﻰﺑﺮد و ﻫﻴﺰم ﻣﻰآورد.

 

‫ﺑﻪ ﻗﺮآن ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ داﺷﺖ. ﺷﺐﻫﺎى ﺟﻤﻌﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰداد و ﺑﺎ ﺑﭽ‪ـﻪﻫـﺎ ﺑـﻪ ﺗـﻼوت

 

‫ﻗﺮآن ﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. او ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻗﺮآن ﻳﺎد ﻣﻰداد و ﺑﺮاى ﺗﺸﻮﻳﻘﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﺮآن، ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻫﺪﻳـﻪ و ﻳـﺎ

 

‫ﺟﺎﻳﺰه اى ﻣﻰداد.

 

‫اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪﻣﻰرﻓﺖ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪى ﻛﺘﺎب ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ. ﺣﺴﻦ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷـﻨﺎﻳﻰ ﻓـﺮدى

 

‫ﻓﻌ‪ﺎل، اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ، ﻣﻌﺎﺷﺮﺗﻰ، ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﺧﻨﺪه رو ﺑﻮد. دوﺳﺖ داﺷﺖ در آﻳﻨﺪه ﻃﻠﺒﻪ ﺷﻮد.

 

‫ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آنﻫﺎ - ﻛﻪ در ﻣﻀﻴﻘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ -

 

‫درس را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از ﻣـﺸﻜﻼت آنﻫـﺎ ﺑﻜﺎﻫـﺪ. ﺗﻤـﺎم درآﻣـﺪش را ﺻـﺮف

 

‫ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻣﻰﻛﺮد. اﮔﺮ ﻣﺒﻠﻐﻰ را ﻫﻢ ﺑﺮاى ﺧﻮدش ﺑﺮﻣﻰداﺷﺖ، از آنﻫﺎ اﺟﺎزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. از ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت

 

‫ﺑﺎرز او ﺑﻰﻧﻴﺎزى از دﻳﮕﺮان ﺑﻮد. ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ روى ﭘﺎى ﺧﻮدش ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ. اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻰ ﺑـﻪ او

 

‫ﻣﻰﻛﺮد، ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫ﻛﻤﻚ و ﻧﻴﻜﻰ ﻛﺮدن ﺑﻪﭘﺪر و ﻣﺎدر را ﻣﺪام ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد. از اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣـﺎدرش در

 

‫ﺧﺎﻧﻪاى ﻛﻮﭼﻚ زﻧﺪﮔﻰﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ آرزوﻳﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘـﺪر و ﻣـﺎدرش

 

‫در رﻓﺎه ﺑﺎﺷﻨﺪ. اﻳﺸﺎن ﻣﺒﻠﻐﻰ ﭘﻮل ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاى واﻟﺪﻳﻨﻢ ﺧﺎﻧﻪاى ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﺨﺮﻳﻢ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: وﻗﺘﻰ

 

‫ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم در ﺧﺎﻧﻪاى ﻛﻮﭼﻚ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﻮم. آنﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ در ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ ﺧﺎﻧـﻪ

 

‫زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻨﺪ. اﻳﺸﺎن ﺗﻤﺎم اﻣﻮاﻟﺶ را در اﺧﺘﻴﺎر آنﻫﺎ ﻗﺮار داده ﺑﻮد. از درآﻣـﺪش ﺑـﺮاى آنﻫـﺎ اﻣﻜﺎﻧـﺎت

 

‫رﻓﺎﻫﻰ ﻣﻰﺧﺮﻳﺪ ﺗﺎ آﺳﺎﻳﺶ و آراﻣﺶ آنﻫﺎ را ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺮادر ﻛﻮﭼﻚﺗﺮم - رﺿﺎ - ﺑﻪ ﺣﺮف ﭘﺪر و ﻣـﺎدرم ﻧﻤـﻰﻛـﺮد. ﺷـﻬﻴﺪ ﺑـﺎ او ﺑـﺴﻴﺎر

 

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد، از او ﺧﻮاﺳﺖﺑﻪ ﺣﺮف آنﻫﺎ ﮔﻮش دﻫﺪ و ﺑﻪ آنﻫﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارد.

 

‫ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻼت دﻳﮕﺮان رﺳﻴﺪﮔﻰﻣﻰﻛﺮد. اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻧﻴﺎز ﻣـﺎﻟﻰ داﺷـﺖ آن را ﺑﺮﻃـﺮف ﻣـﻰﻛـﺮد. دﻓـﺎع از

 

‫ﻣﻈﻠﻮم و ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻣﺤﺮوﻣﻴﻦ از ﺧﺼﻠﺖﻫﺎى ﺑﺎرز اﻳﺸﺎن ﺑﻮد. ﻓـﺮدى ﻣﺨﻠـﺺ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺳـﻌﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد

 

‫ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪﺑﺎﺷﺪ.

 

‫از اﻓﺮاد ﻣﻨﺎﻓﻖ و دورو ﻧﻔﺮت داﺷﺖ و ﺑﻪ اﻓﺮادى ﻛﻪ در ﻛﺎرﻫﺎﻳﺸﺎن ﺻﺪاﻗﺖ داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﻘﻴﻘﺖ

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. ﻛﺴﺎﻧﻰﻣﺜﻞ اﻣﺎم و ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻰ را ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻛﺎﻣﻼً آﮔﺎه و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﻘﻴﻘﺖ

 

‫ﺑﻮدﻧﺪ، دوﺳﺖ داﺷﺖ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﺴﺮم ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖ ﻣﻰرﻓﺘﻨـﺪ

 

‫ﺑﺮادرم ﻧﺰد ﻣﺎ ﻣﻰآﻣﺪﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ. وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰآﻣﺪ ﻳﻚ ﺗﻚ زﻧﮕﻰ ﻣﻰزد ﺗﺎ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﻧﺘﺮﺳـﻨﺪ. او ﺑـﺮاى

 

‫آنﻫﺎ ﺗﻨﻘّﻼت و ﺧﻮراﻛﻰﻣﻰآورد.

 

‫ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد: ﺣﺠﺎﺑﺘﺎن را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ. ﻏﻴﺒﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ. ﺻـﺪاﻳﺘﺎن را ﺑﻠﻨـﺪ ﻧﻜﻨﻴـﺪ. ﺑﻠﻨـﺪ

 

‫ﻧﺨﻨﺪﻳﺪ ﻧﻤﺎز را ﺳﺮ وﻗﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﺶ ﺗﻮﺻﻴﻪﻣﻰﻛﺮد: ﺷﺌﻮﻧﺎت اﺳﻼﻣﻰ را رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ. درﺳﺘﺎن را اداﻣﻪ دﻫﻴـﺪ و اﮔـﺮ دوﺳـﺖ

 

‫داﺷﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﻮزه ى ﻋﻠﻤﻴ‪ﻪ ﺑﺮوﻳﺪ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن در ﻓﺼﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد. ﺑـﺮادرم

 

‫در ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪﺳﺤﺮ ﺧﻮاب ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ. در آن ﻫﻮاى ﮔﺮم ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺸﻨﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻰ ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻛﺮدﻧـﺪ

 

‫و روزه را ﻧﺨﻮردﻧﺪ. ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ روزه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺐﻫﺎى ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻪ اﺗﻔّﺎق ﺑﺮادرم ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣـﺎم رﺿـﺎ(ع) ﻣـﻰرﻓﺘـﻴﻢ و دﻋـﺎى

 

‫ﻛﻤﻴﻞ را در آنﺟﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ. اﻳﺸﺎن از ﻣﺎ ﺟﺪا ﻣﻰﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. در آنﺟﺎ ﻣﻦ ﻏـﺬا

 

‫ﻣﻰﺑﺮدم ﺗﺎ ﺑﺨﻮرﻳﻢ. اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ ﺑﺮاى راز و ﻧﻴﺎز ﺑـﻪ درﮔـﺎه ﺧـﺪا آﻣـﺪه اﻳـﻢ، ﺑـﺮاى ﮔـﺮدش ﻛـﻪ

 

‫ﻧﻴﺎﻣﺪه اﻳﻢ.

 

‫در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻫﻔﺪه ﺳﺎل ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ، در ﺻﺤﻨﻪﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻧﻘﻼب از ﺟﻤﻠﻪ: ﺣﻮادث ده دى، ﺣﻤﻠـﻪ

 

‫رژﻳﻢ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) و ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﺣﻀﻮر داﺷﺖ.

 

‫در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ آﻗﺎى ﻃﺒﺴﻰ، آﻗﺎى ﺧﺎﻣﻨـﻪاى و ﺷـﻬﻴﺪ ﻫﺎﺷـﻤﻰ

 

‫ﻧﮋاد راﺑﻄﻪ داﺷﺖ. ﺑﻪ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰرﻓﺖ. ﺑﻪ ﺗﻮزﻳﻊ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻣﻰﭘﺮداﺧـﺖ. ﺑـﺎ ﺷـﺮﻛﺖ در ﺗﻈـﺎﻫﺮاﺗﻰ ﻛـﻪ

 

‫ﺑﺮاى اﺳﺘﻘﺒﺎل از ﻳﻚ روﺣﺎﻧﻰ ﺗﺮﺗﻴﺐ داده ﺷﺪه ﺑﻮد - ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮﺑـﻪ درﮔﻴـﺮى ﺑـﻴﻦ رژﻳـﻢ ﺷﺎﻫﻨـﺸﺎﻫﻰ و

 

‫ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﺷﺪ - از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﭘﺎ ﺗﻴﺮ ﺧﻮرد. ﺳﻨﮕﺮ آنﻫﺎ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮد.

 

‫ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺑﺮاى ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮدن رژﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دﻳﮕﺮان دﺳﺖ ﺑﻪ اﻋﺘﺼﺎب ﻣﻰزدﻧﺪ، ﺷﻌﺎرﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔـﻰ

 

‫ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻨﺪ، ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺮ روى ﭘﺸﺖ ﺑﺎمﻫﺎ اﻟﻠّﻪاﻛﺒﺮ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ. ﻧﻮارﻫﺎى ﺣﻀﺮت اﻣﺎم را ﮔﻮش ﻣـﻰدادﻧـﺪ و

 

‫ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻮاﻣﻞ رژﻳﻢ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ آنﻫﺎ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ، در زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﻣﺎم وارد اﻳﺮان ﺷﺪﻧﺪ، ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﺣﻀﺮت اﻣـﺎم ﺑـﻪ ﻣﻨـﺰل ﻣـﺎ

 

‫آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻦ از آنﻫﺎﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺑﻌﺪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪاى دادﻧﺪ و ﻣﻦ آن را اﻣﻀﺎ ﻛﺮدم.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺞ ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﺘﻈﺎﻣﺎت ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺪﻣﺖ ﺷﺪ.

 

‫ﻋﻼﻗﻪى ﺧﺎﺻ‪ﻰ ﺑﻪ اﻣﺎم، دﻛﺘﺮ ﺑﻬﺸﺘﻰ و رﺟﺎﻳﻰ داﺷﺖ. در زﻣﺎن ﺷﻬﺎدت دﻛﺘﺮ ﺑﻬـﺸﺘﻰ و رﺟـﺎﻳﻰ ﺳـﻪ

 

‫روز ﻏﺬا ﻧﺨﻮرد. دوﺳﺖ داﺷﺖ اﻣﺎم را زﻳﺎرت ﻛﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎ ﺟﻤﻊآورى ﭘـﻮلﻫـﺎﻳﺶ ﺑـﻪ دﻳـﺪن

 

‫اﻣﺎم رﻓﺖ. آرزو داﺷﺖﭘﺎﺳﺪار ﺑﻴﺖ اﻣﺎم ﺷﻮد. اﻣﺎم و دﻛﺘﺮ ﺑﻬﺸﺘﻰ را ﺑﺴﻴﺎر دوﺳـﺖ داﺷـﺖ. اﮔـﺮ ﻛـﺴﻰ

 

‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آنﻫﺎ ﺣﺮﻓﻰ ﻣﻰزد ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪ.

 

‫از ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼﺑﻴ‪ﻮن ﻣﺘﻨﻔّﺮ ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ آﻗﺎى ﺻﺪوﻗﻰ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ ﺑـﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳـﻪ ﻛـﺮد و ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:

 

‫اﻳﺸﺎن از ﭘﺪرم ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﭘﻴﻮﺳﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺳﭙﺎه ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ

 

‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﻢ از اﻧﻘﻼب ﺣﻤﺎﻳﺖﻛﻨﻢ. ﺑﻌﺪ از ﻋﻀﻮﻳ‪ﺖ در ﺳﭙﺎه اﻋﻤﺎﻟﺶ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪﺗﺮﺷﺪ. ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﺗﻬـﺮان

 

‫رﻓﺖ و ﺣﺪود ﻳﻚ ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ در آنﺟﺎ آﻣﻮزشﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ را دﻳﺪ و ﻳـﻚﺑـﺎر ﻧﻴـﺰ از ﻧﺎﺣﻴـﻪى دﺳـﺖ

 

‫ﻣﺠﺮوح ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫در ﺳﭙﺎه ﻣﺤﺎﻓﻆ دادﺳﺘﺎن ﻗﻢ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود. ﻣﻰﮔﻔـﺖ: از

 

‫اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺳﭙﺎه را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ام ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم و در آن ﺟﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻢ. ﺑﻌـﺪ از ﻣﻮاﻓﻘـﺖ

 

‫ﺳﭙﺎه ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﻢ ﻫﻤﺎن اواﻳـﻞ ﺟﻨـﮓ ﺷـﻬﻴﺪ ﺷـﺪﻧﺪ.

 

‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﺑﺮادرم - ﺣﺴﻦ - ﺑﻪ ﺑﺪرﻗﻪى آنﻫﺎ ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣـﻮاد

 

‫ﻏﺬاﻳﻰ ﻣﻰﺑﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: دوﺳﺖ دارم ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮوم و ﺧـﺪﻣﺘﻰ ﺑﻜـﻨﻢ. او

 

‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻐﺎزه اش را ﺑﻪ ﺑﺮادر دﻳﮕﺮم - رﺿﺎ - ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺳﭙﺎه رﻓﺖ و از آن ﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣـﻖ

 

‫ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺑﺸﻮد، دوﺳﺖ دارم ﻳﻚ روﺣﺎﻧﻰ ﺷﻮم.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن ﺑﺮادرش از ﺑﻌﺜﻴ‪ﻮن، دﻓـﺎع از اﺳـﻼم، ﻗـﺮآن، اﻃﺎﻋـﺖ از اﻣـﺮ رﻫﺒـﺮى و اﺣـﺴﺎس

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻛﺸﻮرش، ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺮﺟﻴﺢ داد. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﻣﻰدﻳﺪ ﻛـﻪ ﻋـﺪ‪ه اى از ﻣـﺮدم

 

‫ﻣﻈﻠﻮم ﻛﺸﻮرش ﻣﻮرد ﺗﻬﺎﺟﻢﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى دﻓﺎع و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ از آنﻫﺎ ﻋـﺎزم ﺟﺒﻬـﻪﻫـﺎى ﺣـﻖ

 

‫ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪ.

 

‫دﺳﺘﻮر اﻣﺎم را ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: ﺟﻮانﻫﺎ، ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﺪ. اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮد.

 

‫ﺟﻬﺖ ﮔﺬراﻧﺪن دورهى ﺗﺨﺼﺼﻰ اﻃّﻼﻋﺎت - ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻪ ﺗﻬﺮان اﻋﺰام ﺷﺪﻛﻪ ﭘـﺲ از آن اﺗﻤـﺎم دوره ى

 

‫ﺟﻬﺖ ﺷﺮﻛﺖ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻪ ﻏﺮب ﻛﺸﻮر رﻓﺖ.

 

‫در ﺟﻤﻊ آورى اﻃّﻼﻋﺎت ﻧﻈﺎﻣﻰ از دﺷﻤﻦ و ﻃﺮح ﻧﻘﺸﻪى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت رﺷﺎدتﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎرى از ﺧـﻮد ﻧـﺸﺎن

 

‫ﻣﻰداد.

 

‫ﺣﺴﻦ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺎون ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى اﻃّﻼﻋـﺎت - ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺗﻴـﭗ ﺟﻮاداﻻﺋﻤـﻪ(ع) و

 

‫ﺳﭙﺲ ﻣﺴﺌﻮل اﻃّﻼﻋﺎت - ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻮد. ﻋﻠﻰ اﻛﺒﺮ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ - ﺑـﺮادر ﺷـﻬﻴﺪ - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:

 

‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺖ اﻃّﻼﻋﺎت - ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت را ﻛﻪ ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖ، ﻟﻴﺎﻗﺖ و ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧـﻮﺑﻰﻧـﺸﺎن داده

 

‫ﺑﻮد. ﻫﻴﭻ وﻗﺖ از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛـﺎر رزﻣﻨـﺪﮔﺎن ﻛـﺎرى اﻧﺠـﺎم

 

‫ﻧﻤﻰدﻫﻢ، ﻣﻬﺎرﺗﻰ ﻧﺪارم، ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺸﻜﻠﻰ را ﺣﻞ ﻛﻨﻢ. در ﺻـﻮرﺗﻰ ﻛـﻪ او ﺑـﺴﻴﺎر ﺗﻮاﻧﻤﻨـﺪ ﺑـﻮد، وﻟـﻰ

 

‫ﺗﻮاﺿﻊ داﺷﺖ.

 

‫دو ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ. او‪ﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﺪ‪ت ﺳﻪ ﻣﺎه در ﺳﻮﻣﺎر ﺣﻀﻮر داﺷﺖ ﻛـﻪ ﺑﻌـﺪ از ﮔﺬراﻧـﺪن

 

‫آﻣﻮزشﻫﺎى ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺪ‪ت در ﺗﻬﺮان در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ ﻳﻚ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد.

 

‫ﻗﺎﺳﻢ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﺣﺠﺔاﻻﺳﻼم اﺻﻐﺮى - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: اﻳـﺸﺎن ﻣﻌﺎوﻧـﺖ

 

‫اﻃّﻼﻋﺎت - ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺗﻴﭗ اﻣﺎم ﺟﻌﻔﺮ ﺻـﺎدق(ع) را ﺑﺮﻋﻬـﺪه داﺷـﺘﻨﺪ. ﻣـﻦﻫﻤـﺮاه اﻳـﺸﺎن ﺑـﺮاى ﻛـﺴﺐ

 

‫اﻃّﻼﻋﺎت ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻜﻰ دﺷﻤﻦ رﻓﺘﻴﻢ. در آن ﺟﺎ ﮔﺮد و ﻏﺒﺎر زﻳﺎدى ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﭼﻮن اﺣـﺴﺎس ﻣـﻰﻛـﺮدﻳﻢ

 

‫ﻛﻪ ﻛﺎر دﺷﻤﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺳﺮﻳﻌﺎً ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎى ﻣﺨﺮوﺑـﻪى اﻃـﺮاف رﺳـﺎﻧﺪﻳﻢ و ﺳـﻨﮕﺮ ﮔـﺮﻓﺘﻴﻢ.

 

‫اﻳﺸﺎن ﺳﺮﺷﺎن را از ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻴﺮون ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﺮﻛﺎت دﺷﻤﻦ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪاى ﺑﻪ ﻃﺮف اﻳﺸﺎن ﺷﻠﻴﻚ

 

‫ﺷﺪ و از آن ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﺸﺎن را دوﺳﺖ داﺷﺖ، ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺷﺸﺎن ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ اﻳﺸﺎن دوران آﻣﻮزﺷﻰ را در ﺗﻬﺮان ﺳﭙﺮى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، دﺳـﺖ راﺳﺘـﺸﺎن

 

‫ﻣﺠﺮوح ﮔﺮدﻳﺪ. ﻫﻨﻮز ﺑﻬﺒﻮدى ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻨﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ را

 

‫داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﺣﺘﺮام ﭘﺪر و ﻣﺎدر را ﻧﮕﻪ دارﻳﺪ، ﺑﻪ ﺣﺮف آنﻫﺎ ﮔﻮش دﻫﻴﺪ، اﺟﺎزه ﻧﺪﻫﻴﺪ ﻛـﺎرى

 

‫اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ. و ﻣﺒﻠﻎ زﻳﺎدى ﭘﻮل ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ ﺗﺎ ﺻﺮف اﻣﻮر ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻨﻢ. ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺘﺶ را در ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﻮد.

 

‫ﺧﻴﻠﻰ ﻛﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰآﻣﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪ اﺻﻐﺮى - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: او‪ﻟﻴﻦ ﺑﺮﺧـﻮرد ﻣـﻦ ﺑـﺎ اﻳـﺸﺎن در واﺣـﺪ اﻃّﻼﻋـﺎت -

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺗﻴﭗ ﻣﺴﺘﻘﻞ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﺴﺌﻮل آنﺟـﺎﺑﻮدﻧـﺪ. ﻣـﻦ در ﻛﻨـﺎر ﭼـﺎدر در ﺣـﺎل

 

‫ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب ﻣﻌﺮاج اﻟﺴﻌﺎده ﺑﻮدم ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻦ آﻣﺪﻧﺪ. ﭼﻬﺮه ى ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺷـﺎدى داﺷـﺘﻨﺪ.

 

‫ﺑﻌﺪ از اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻰ ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: از ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﺮاى ﻣـﻦ ﺳـﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ. اﻳـﺸﺎن

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮاﺿﻊ و ﻓﺮوﺗﻦﺑﻮدﻧﺪ. در دو ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت در ﺧﺪﻣﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﻮدﻳﻢ؛ ﻳﻜﻰ در ﻣﺤﻮر ارﺗﻔﺎﻋﺎت ﻣـﺸﺮف

 

‫ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﻣﻨﺪﻟﻰ ﻋﺮاق در ﻏﺮب و دﻳﮕﺮى در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ در ﺟﻨﻮب ﻛﻪ در ﻫـﺮ دو ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫اﻳﺸﺎن ﻣﺴﺌﻮل ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻮدﻧﺪ، وﻟﻰ ﻃﻮرى ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪﻛـﺴﻰ ﺗـﺸﺨﻴﺺ ﻧﻤـﻰداد

 

‫اﻳﺸﺎن ﻣﺴﺌﻮل آن ﺟﺎﺑﺎﺷﻨﺪ. در ﺳﺨﺖﺗـﺮﻳﻦ ﺷـﺮاﻳﻂ اﺣـﺴﺎس ﺿـﻌﻒ و ﺧـﺴﺘﮕﻰ ﻧﻤـﻰﻛﺮدﻧـﺪ. داراى

 

‫روﺣﻴﻪى ﺷﺠﺎﻋﺖ و اﻳﺜﺎرﮔﺮى و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ و ﺧﻮاﻧﺪن دﻋﺎ ﻣﻘﻴ‪ﺪﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺘﻰ در ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺖﻫﺎ

 

‫- ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ - ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﻣﻰﺷﺪ، اﻳﺸﺎن ﻣﺮاﺳﻢ ﻧﻤﺎز و دﻋﺎ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻣﺤﻤﻮد اﻣﺎﻣﻰﻓﺮ - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻧﺰدﻳﻚ ﻏﺮوب ﺑﺎ ﻋﺪ‪هاى از رزﻣﻨـﺪﮔﺎن در ﻛﻨـﺎر ﭼﺎدرﻫـﺎ

 

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﻧﺰدﻳﻚ اذان ﻣﻐﺮب ﻛﻪ ﺷﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ دﻋﺎ ﺑﺮداﺷـﺘﻨﺪ و

 

‫اﻳﻦ دﻋﺎ را ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ:

 

‫(رﺑ‪ﻨﺎ ﻻ ﺗﻜﻠﻨﺎ اﻟﻰ اﻧﻔﺴﻨﺎ ﻃﺮﻓﺔ ﻋﻴﻨﺎً اﺑﺪاً) ﻛﻪ اﻳﻦ دﻋـﺎ در آن ﻣﻮﻗـﻊ اﺛـﺮى ﻋﻤﻴـﻖ ﺑـﺮ روﺣﻴـﻪى ﻣـﻦ

 

‫ﮔﺬاﺷﺖ.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺧﺎص ﺑﺎ ﺧﺪا راز و ﻧﻴﺎز ﻣـﻰﻛـﺮد. در ﺑـﺪﺗﺮﻳﻦ اوﺿـﺎع ﺟﻨـﮓ

 

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺰارى ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ و ﻣﺮاﺳﻢ دﻋﺎ ﻣﻘﻴ‪ﺪ ﺑﻮد.

 

‫ﻗﺎﺳﻢ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: اﻳـﺸﺎن در دﻋـﺎى ﻗﻨـﻮت، دﻋـﺎى ﺻـﺒﺎح ﺣـﻀﺮت

 

‫ﻋﻠﻰ(ع) ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و در ﻧﻤﺎز واﺟﺐ ﺑﻌﺪ از ﺣﻤﺪ ﺳﻮره ى ﻣﺒﺎرﻛﻪ واﻟﻌﺼﺮ را ﻗﺮاﺋﺖ ﻣﻰﻛﺮد. اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣـﻦ

 

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ: در ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺮآن و ﻫﻴﺄتﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫﺮﭼﻪ آنﻫﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨـﺪ و

 

‫اﻣﻜﺎﻧﺎت و وﺳﺎﻳﻞ زﻳﺎدى را در اﺧﺘﻴﺎرﺷﺎن ﻗﺮار دﻫﺪ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺮادر ﺑـﺰرﮔﻢ ﻛـﻪ ﺷـﻬﻴﺪ ﺷـﺪﻧﺪ، ﺑـﺮاى ﺷـﻬﺎدت

 

‫اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. ﺑﺮادرم - ﺣﺴﻦ - ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ، ﭼﻮن اﻣﺎم ﻧﺎراﺣـﺖ

 

‫ﻣﻰﺷﻮد. ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﺪﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﻬﺪا ﭼﻪ ﻫﺪﻓﻰ داﺷﺘﻪاﻧﺪ و ﭼـﻪ راﻫـﻰ را اﻧﺘﺨـﺎب ﻛـﺮدهاﻧـﺪ. آنﻫـﺎ

 

‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه را - ﻛﻪﺷﻬﺎدت اﺳﺖ - اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدهاﻧﺪ. اﮔﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪم ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﺣﺴﻦ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﺳﻼم و درود ﺑﻪ اﻣﺎم زﻣﺎن(ﻋـﺞ) و ﻧﺎﻳـﺐ

 

‫ﺑﺮﺣﻘّﺶ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ و درود ﺑﺮ روح ﺷﻬﻴﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺪا ﻛﺮدن ﺟـﺎن ﺧـﻮد درﺧـﺖ ﺗﻨﻮﻣﻨـﺪ اﺳـﻼم را

 

‫آﺑﻴﺎرى ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪﻧﺪاى ﻫﻞ ﻣﻦ ﻧﺎﺻﺮ ﻳﻨﺼﺮﻧﻰ ﺳﺮور ﺧﻮد - اﻣـﺎم ﺣـﺴﻴﻦ(ع) - ﺟـﻮاب دادﻧـﺪ ﻛـﻪ

 

‫اﻣﻴﺪوارم اداﻣﻪ دﻫﻨﺪه ى راه آنﻫﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ. و ﺳﻼم ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺒﺎزاﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺪﻳـﻪ ﻛـﺮدن ﻋـﻀﻮى از ﺑﺪﻧـﺸﺎن،

 

‫ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎران را از اﻳﻦﻛﺸﻮر ﺑﻴﺮون ﻛﺮدﻧﺪ. ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰ، ﻣﺮا ﻋﻔﻮ ﻛﻨﻴﺪ و از ﻣﻦ راﺿﻰ ﺑﺎﺷـﻴﺪ. ﺑـﺮاى

 

‫ﻣﻦ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ. ﭼﻮن دﻋﺎى ﭘﺪر و ﻣﺎدر در ﺣﻖّ ﻓﺮزﻧﺪ اﺛـﺮ زﻳـﺎدى دارد. در دﻋﺎﻫﺎﻳﺘـﺎن ﺑـﺮاى ﭘﻴـﺮوزى و

 

‫ﺳﻼﻣﺘﻰ رزﻣﻨﺪﮔﺎن دﻋﺎﻛﻨﻴﺪ. ﻣﺎ در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺎ ﺳﻼح اﻳﻤﺎن - ﻛﻪ ﺑﺮّﻧﺪهﺗﺮﻳﻦ ﺳﻼح ﺑﺮ

 

‫دﺷﻤﻦ زﺑﻮن اﺳﺖ - ﻣﻰﺗﺎزﻳﻢ. در ﺣﻤﻠﻪﻫﺎى ﺧﻮد ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﻣـﻰروﻳـﻢ ﺗـﺎ ﻛـﺮﺑﻼى ﺣـﺴﻴﻦ(ع) و

 

‫ﻗﺪس ﻋﺰﻳﺰ را از دﺳﺖ اﻳﻦ ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎران رﻫﺎ ﺳﺎزﻳﻢ و در آن ﺟﺎ ﻧﻤﺎز وﺣﺪت ﺑﺨـﻮاﻧﻴﻢ و ﺑـﻪ ﺟﻨﺎﻳﺘﻜـﺎران

 

‫ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺮوﻳﻰﺗﻮان ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﻴﻞ ﺧﺮوﺷﺎن اﻣ‪ﺖﺣﺰب اﻟﻠّﻪ را ﻧﺪارد.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻓﺎﻃﻤﻪﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را داﺷـﺘﻨﺪ

 

‫و در ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ از ﺷﺐﻫﺎى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺷﺐﻫﺎى ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻣﻰﺑﺎرد. ﺑﻪ ﻃﻮرى

 

‫ﻛﻪ زﻣﻴﻦ روﺷﻦ ﻣﻰﺷﻮد. اﻳﺸﺎن ﺑﻮى ﺷﻬﺎدت را ﺣﺲ ﻛﺮده ﺑـﻮد. ﺑـﻪ اﻳـﺸﺎن اﻟﻬـﺎم ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ در

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻌﺪى ﺣﺘﻤﺎً ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺷﻮد، وﻟﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ.

 

‫ﻋﻠﻰاﻛﺒﺮ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را دﻳﺪم در ﻣﻘﺮّ ﺳﭙﺎه ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﻦ

 

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪام را ﻧﻮﺷﺘﻪام. اﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪم آن را ﺑﺎز ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت او ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ آﻫﻦ ﭘﺎره را زﻳـﺮ و رو ﻣـﻰﻛﻨـﺪ و

 

‫ﻳﻚ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺳﻮراخ ﺷﺪه را ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت او را ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻧﺪ.

 

‫او ﺟﺰو ﺷﻬﺪاﻳﻰ اﺳﺖﻛﻪ در ﺳﻦّ ﺟﻮاﻧﻰ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ. ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﻬﺎدت ﺑـﻪ

 

‫ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ و ﺑﻪ زودى ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﭘﺮواز ﻣﻰﻛﻨﻢ.

 

‫در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ ﻣﺴﺌﻮل اﻃّﻼﻋﺎت ﺑﻮد و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺑﺮود ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺑﺎ رﻓـﺘﻦ

 

‫او ﺑﻪ ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ‪م ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، وﻟـﻰ او ﻣﻮاﻓﻘـﺖ آنﻫـﺎ را ﺟﻠـﺐ ﻛـﺮد. در ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺷـﺮﻫﺎﻧﻰ و در

 

‫ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘﺪ‪ﻣﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺟﻤﻊ آورى اﻃّﻼﻋﺎت ﺑﻪ ﺧﺎك دﺷﻤﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺑﺮ اﺛﺮ

 

‫اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﺶﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ. در ﺣﺎﻟﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﻳـﺎ زﻫـﺮا(س) ﻳـﺎ زﻫـﺮا(س)

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ.

 

‫ﺣﺴﻦ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ22/1/1362 در ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺮﻫﺎﻧﻰ ﺑﺮ اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺑـﻪ درﺟـﻪ

 

‫رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ و ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮش ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪﻣﺸﻬﺪ در ﺧﻮاﺟﻪ رﺑﻴﻊ دﻓﻦ ﮔﺮدﻳﺪ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت او دو ﺑﺮادرش ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺗـﺎ راﻫـﺶ را اداﻣـﻪ دﻫﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻳﻜـﻰ از ﺑـﺮادراﻧﺶ از

 

‫ﻧﺎﺣﻴﻪى ﭼﺸﻢ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺷﺪ. ﻋﺪ‪ه اى از اﻗﻮام ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺠﺎب ﺑﻰ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت او ﺣﺠـﺎب

 

‫را ﺳﺮﻟﻮﺣﻪى اﻣﻮر ﺧﻮد ﻗﺮار دادﻧﺪ.

 

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﻮاﺟﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻋﺪ‪ه اى ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻣﺰار ﺷﻬﻴﺪ ﻣـﻰروﻧـﺪ و از ﻣـﺎ

 

‫دﻟﺠﻮﻳﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﻫﻤﻪ از رﻓﺘﺎر او ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﻣﻌﻈّﻢ ﺷﻬﺪا در ﻣﻨـﺰل آﻗـﺎى ﺷـﻴﺮازى دﻋـﻮت ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻣـﺮدم در

 

‫اﻃﺮاف آﻗﺎى ﺷﻴﺮازى ازدﺣﺎم ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺷـﻬﻴﺪ در ﻛﻨـﺎر اﻳـﺸﺎن اﻳـﺴﺘﺎده

 

‫اﺳﺖ.

 

‫{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴ‪ﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن، ﺑﻪ ﻧﺎم او ﻛﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ و ﻫﺪﻓﻢ اوﺳـﺖ.

 

‫درود ﺑﺮ آﺧﺮﻳﻦ رﺳﻮﻟﺶﻣﺤﻤ‪ﺪ(ص) و درود ﺑﺮ دﺧﺘﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ(ص) - ﺗﻨﻬﺎ زن ﻧﻤﻮﻧـﻪ اﺳـﻼم - ﺳـﻼم ﺑـﺮ

 

‫ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) و درود ﺑﺮ ﻳﺎزده ﻓﺮزﻧﺪ او و ﺳﻼم و درود ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﻬﺪى(ﻋﺞ) ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻇﻬـﻮر

 

‫او ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺧﻴﻠﻰ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ و ﺣﻀﺮﺗﺶ را ﺑﺒﻴﻨﻢ و ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه و ﻟﺸﻜﺮش ﺑﺸﻮم. وﻟـﻰ

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ در زﻣﺎن ﻇﻬﻮر آن ﺣﻀﺮت ﺷﻬﺪا زﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. آرى ﺧﻴﻠﻰ دوﺳﺖ دارم ﻛﻪ دوﺑﺎره زﻧﺪه ﺷﻮم

 

‫و در راه و ﻫﺪف او ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم.

 

‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰ، اﮔﺮﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت ﻣﺮا ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ، ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻜﺲ اﻟﻌﻤﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﻫـﻮاى ﻧﻔـﺲ

 

‫ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺠﺎم ﻧﺪﻫﻴﺪ. ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ، ﻟﺒﺎس ﻣﺸﻜﻰ ﻧﭙﻮﺷﻴﺪ، اﮔﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﺪ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺎدى ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن

 

‫ﺷﻬﺎدت داﻣﺎدى ﻣﻌﻨﻮى اﺳﺖ. ﮔﺮﻳﻪﺗﺎن در ﺟﻤﻊ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺷـﻮﻧﺪ و ﮔﺮﻳـﻪ ﺗـﺎن آن

 

‫ﮔﺮﻳﻪاى ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻏﻢ دل را ﺑﺒﺮد.

 

‫ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ را ﺑﺴﻴﺎر اذﻳ‪ﺖ ﻛﺮده ام و از ﺧﺪا ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻣﻮرد ﻋﻔﻮ ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﺪ. و

 

‫از ﺷﻤﺎ ﺑﺮادراﻧﻢ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﺘﺎن را ﺧﺎﻟﺺ ﻛﻨﻴﺪ. از ﻳﺎرى اﻧﻘﻼب، اﻣﺎم و ﻳﺎراﻧﺶ ﻏﺎﻓـﻞ ﻧـﺸﻮﻳﺪ.

 

‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر را ﺗﻨﻬﺎﻧﮕﺬارﻳﺪ و از ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﺤﺒ‪ﺖﻛﻨﻴـﺪ، ﭼـﻮن ﺑـﺎ ﺷـﻬﺎدت ﻣـﻦ آنﻫـﺎ دل

 

‫ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و ﺷﻤﺎﺑﺎ ﻣﺤﺒ‪ﺖ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺳﻌﻰ ﻛﻨﻴﺪ دﻟﺘﻨﮕﻰ آنﻫﺎ را از ﺑـﻴﻦﺑﺒﺮﻳـﺪ. ﺧـﻮاﻫﺮ ﻋﺰﻳـﺰم،

 

‫ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) را اﻟﮕﻮﺧﻮد ﻗﺮار ده و ﭘﻴﺮو اﻳﺸﺎن ﺑﺎش.}

سردار شهید محمود کاوه 1(عکس بیشتر در ادامه مطلب)

ادامه نوشته

دانلود فایل فلش چنگ دل آهنگ دلکش می زند(کویتی پور)

 

دانلود فایل چنگ دل آهنگ دلکش می زند

زندگینامه شهید جواد جامی خراسانی

 

ﺟﻮاد ﺟﺎﻣﻰ ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ - ﺳﻮ‪ﻣﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪﻋﻠﻰ و ﻣﺮﻳﻢ - در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺸﻢ ﺧﺮداد ﻣﺎه 1339

 

‫در ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪ‪س ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.

 

‫دوره اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪ دﻛﺘﺮ ﻋﻠﻰ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻰ - واﻗﻊ در ﻣﻨﻄﻘﻪ آب و ﺑﺮق - ﺳﭙﺮى ﻛﺮد. ﺑـﻪ درس

 

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﺗﻜﺎﻟﻴﻔﺶ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد و از ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻰ ﻓﻌ‪ﺎل و ﭘﺮ ﺟﻨـﺐ و ﺟـﻮش

 

‫ﺑﻮد، اﻣ‪ﺎ از ﺣﺪ‪ اﻋﺘﺪال ﺧﺎرج ﻧﻤﻰﺷـﺪ. اﺧﻼﻗـﺶ ﺧـﻮب ﺑـﻮد و ﺑـﻪ واﻟـﺪﻳﻦ اﺣﺘـﺮام ﻣـﻰﮔﺬاﺷـﺖ. دوره

 

‫راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻫﻤﺎن ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد و ﺳﭙﺲ وارد دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن آﻗﺎ ﻣـﺼﻄﻔﻰ ﺧﻤﻴﻨـﻰ ﺷـﺪ. از اﻳـﻦ

 

‫زﻣﺎن ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪ و ﻏﻴﺮ از درس، ﺗﻤﺎم ﻓﻜﺮش اﻧﻘﻼب ﺑﻮد.

 

‫در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎ وﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و در ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) ﻧﻘﺶ ﻓﻌ‪ﺎل داﺷﺖ.

 

‫ﭘﺪرش درﺑﺎره ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در دوره دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻪ ﺟﻮاد ﺗﺬﻛّﺮ ﺑﺪﻫﻴﺪ از

 

‫ﻛﺎرﻫﺎى اﻧﻘﻼﺑﻰ دﺳﺖﺑﺮدارد، ﭼﻮن ﺗﺼﻤﻴﻢ دارﻧﺪ او را ﻛﺘﻚ ﺑﺰﻧﻨﺪ. ﻣﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘـﻴﻢ: او راه ﺧـﻮدش را ﺑـﺎ

 

‫ﺗﻤﺎم ﻋﻮاﻗﺒﺶ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده اﺳﺖ.

 

‫ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺬﻫﺒﻰ او ﺑﺴﻴﺎر ﻗﻮى ﺑﻮد. در ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ و ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺮﻛﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد. ﻫﻤـﻴﻦ ﻛـﻪ اذان ﻇﻬـﺮ را

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ، او‪ل ﻧﻤﺎز را ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑـﺮاى ﻧﺎﻫـﺎر ﻣـﻰآﻣـﺪ. ﻣـﺴﺎﻳﻞ ﻣـﺬﻫﺒﻰ را ﺳﺮﺳـﺮى

 

‫ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﮕﻴﺮى ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻈﺮ ﻋﻠﻤﺎ را ﺟﻮﻳﺎ ﻣﻰﺷﺪ. ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬﺮى و ﺷﻬﻴﺪ دﺳﺘﻐﻴﺐ

 

را زﻳﺎد ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ و ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه ﺷـﺪ. ﺑـﺎ ﺷـﺮوع ﺟﻨـﮓ ﺗـﺼﻤﻴﻢ

 

‫ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود. ﭘﺪرش در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻰﻛﺮد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، اﻣ‪ـﺎ ﻣـﻦ از او

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ او‪ل دﻳﭙﻠﻤﺶ را ﺑﮕﻴﺮد. ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻳﻚ ﺷﺐ ﺟﻮاد ﺑﺎ ﻟﺐ ﺧﻨﺪان و ﺑﺎ ﺟﻌﺒـﻪ ﺷـﻴﺮﻳﻨﻰ وارد

 

‫اﺗﺎق ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ دﻳﭙﻠﻢ را آورده ام. ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ اﺟﺎزه رﻓﺘﻦ را ﺑـﻪ او دادم.او ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه

 

‫ﺗﻴﭗ 21 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ. در ﻣﺪ‪ت ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ، ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و ﺣﺘﻰ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎم

 

‫ﺷﻬﺎدت ﺗﺮﻛﺶ در ﺑﺪﻧﺶ وﺟﻮد داﺷﺖ.

 

‫ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ آرزوﻳﺶ ﺷﻬﺎدت ﺑﻮد. ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ - ﻛﻪ روﺿﻪﺧﻮان و ﻣﺪ‪اح اﻫﻞ ﺑﻴﺖ اﺳﺖ - در اﻳﻦ

 

 ﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻧﺰد ﻣﻦ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: آرزوى ﺷﻬﺎدت دارم، ﺑﺮاﻳﻢ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ.

 

‫ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﻛﻪ از ﺣﻀﻮر او در ﺟﺒﻬﻪ ﮔﺬﺷﺖ، در 23 ﺗﻴﺮ 1362 ﺑﺎﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ زﻧﺠـﺎنﻃﻠـﺐ ازدواج ﻛـﺮد و

 

‫ﭘﺲ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ. ﺧﻮدش در ﺟﺒﻬـﻪ و ﻫﻤـﺴﺮش در ﭘـﺸﺖ ﺟﺒﻬـﻪ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ـﺖ

 

ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻫﻤﺴﺮش درﺑﺎره او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﺟﺮاى ﻓﺮﻳﻀﻪ ﻧﻤﺎز و راز و ﻧﻴﺎز ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻤﺘﺎز ﺑﻮد. ﻳـﻚ

 

‫ﺑﺎر ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم، او را در ﺣﺎل راز و ﻧﻴﺎز ﺑﺎ ﺧﺪا دﻳﺪم، آن ﭼﻨﺎن ﮔﺮﻳﻪ ﻣـﻰﻛـﺮد و

 

ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮن آن ﺻﺤﻨﻪ را از ﻳﺎد ﻧﺒﺮده ام.

 

‫ﻫﻤﺮزﻣﺶ درﺑﺎره او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻛﺎرﻫﺎ ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﺠﺎع، ﺻﺒﻮر و ﻗﺎﻧﻊ ﺑـﻮد و اﻣـﺮ ﺑـﻪ ﻣﻌـﺮوف

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ از ﻃﺮف ارﺗﺶ آﻣﺪﻧﺪ و ﻧﻴﺮو ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ، او ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﻧﻴﺮو داد وﻟـﻰ آﻧﻬـﺎ

 

‫آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻧﻤﻰﺷﻮد ﻗﻠّﻪ را ﻓﺘﺢ ﻛﺮد. ﺟﻮاد از اﻳﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ، ﺧﻮدش ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ رﻓـﺖ

 

 و ﻗﻠّﻪ را ﻓﺘﺢ ﻛﺮد.

 

‫ﻫﻤﺮزم دﻳﮕﺮش - ﻣﺤﻤﺪﻛﺎﻣﻜﺎر - درﺑﺎره او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺪ‪ﺗﻰ در ﻃﺮح و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺗﻴﭗ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﺑﻮد و

 

‫ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮدان ﻓﻠﻖ ﺷﺪ، اﻣ‪ﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ رزﻣﻨﺪه ﻋﺎدى و ﺑﻨﺎ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔـﻪ ﻋﻤـﻞ

 

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ او در ﻳﻜﻰ از ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﻮاد راﻧﻨﺪه ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑـﻮدم ﺗـﺎ درِ

 

‫ﭘﺎدﮔﺎن آﻣﺪﻳﻢ، اﻣ‪ﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ از ﭘﺎدﮔﺎن ﺧﺎرج ﺷﻮﻳﻢ ﺟﻮاد ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎﭘـﺸﺖ ﻓﺮﻣـﺎن ﺑﻨـﺸﻴﻦ،

 

ﭼﻮن ﻣﻦ ﮔﻮاﻫﻰ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﺪارم. در ﺟﺒﻬﻪ اﺟﺎزه راﻧﻨﺪﮔﻰ داده اﻧﺪ، اﻣ‪ﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ اﺳﺖ.

 

‫ﭘﺪرش درﺑﺎره ﺗﻮاﺿﻊ او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﮔﺮ در ﻣﺠﻠﺴﻰ وارد ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﻣـﻰﻧﺸـﺴﺖ

 

‫ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﻮد.

 

‫آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﮔﻔﺖ: ﺑﺮاﻳﻢ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑـﺎ دﺳـﺖ ﭘ‪ـﺮ

 

‫ﺑﺮﮔﺮدم. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮر وى ﺷﻬﺎدت اﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎدم، اﻣ‪ـﺎ ﺑﻌـﺪ از

 

‫اﻳﻨﻜﻪ آراﻣﻢ ﻛﺮد ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ آرزوى ﺳﻌﺎدت دارم و از ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ از ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻓﺮاﻣﻮش

 

 ‫ﻧﻜﻨﻰ.

 

‫ﺟﻮاد ﺟﺎﻣﻰ ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰﺳﺮاﻧﺠﺎم در 23 اﺳﻔﻨﺪ 1363، در ﺟﺰﻳﺮه ﻣﺠﻨﻮن، ﻫﻨﮕﺎم ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑـﺪر و ﺑـﺮ اﺛـﺮ

 

‫اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ و ﺻﻮرت ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ و ﭘﻴﻜﺮ ﭘﻜﺶ ﭘﺲ از ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺑﺎ ﺷﻜﻮه ﺑﺮدوش ﻣـﺮدم

 

‫ﻣﺸﻬﺪ، در ﺻﺤﻦ ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم ﻫﺸﺘﻢ(ع) ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

 

‫ﭼﻨﺪ روز ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ، ﻳﻜﻰ از اﻗﻮام ﺧﻮاب ﻣـﻰﺑﻴﻨـﺪ ﺟـﻮاد و اﻛﺜـﺮ ﺷـﻬﺪاى ﻫﻤـﺮزﻣﺶ در ﻧﻤـﺎز

 

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﮕﺮﺷﻤﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺸﺪه اﻳﺪ؟ و آﻧﻬﺎ ﺟﻮاب ﻣﻰدﻫﻨـﺪ: ﻣﮕـﺮ ﻧـﺸﻨﻴﺪه اﻳـﺪ ﻛـﻪ ﺷـﻬﺪا

 

‫زﻧﺪه اﻧﺪ؟ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﻳﺎ ﺷﻬﻴﺪان ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﺣﻤﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه اﻧﺪ، ﻣﻘﺎﻣﻰ ﻫـﻢ دارﻧـﺪ؟

 

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻣﮕﺮ ﻣﻰﺷﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ: ﻣـﺜﻼً در ﺑـﻴﻦ ﺷـﻤﺎ ﻛـﺪام ﻳـﻚ ﻣﻘﺎﻣﺘـﺎن ﺑـﺎﻻﺗﺮ

 

‫اﺳﺖ؟ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﻮاد اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ.

 

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪش زﻳﻨﺐ در 11 اردﻳﺒﻬﺸﺖ 1364- ﭘﻨﺠﺎه روز ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدت ﭘﺪر ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ.

 

‫{در ﻓﺮازﻫﺎﻳﻰ از وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪ ﺷﻬﻴﺪ آﻣﺪه اﺳﺖ: ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان، اﻣـﺮوز اﺳـﻼم در ﻟﺤﻈـﻪ ﺧﺎﺻـﻰ از

 

‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﺗﻤﺎﻣﻰ اﺳﻼم در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻛﻔﺮ اﺳﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﺣﺠ‪ﺘﺶ را ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﻤﺎم

 

‫ﻛﺮده اﺳﺖ. ﺧﻮن ﺷﻬﺪا دﻳﮕﺮ ﻧﻘﻄﻪ اﺑﻬﺎم و ﺗﺮدﻳﺪى ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﮕﺬارده اﺳﺖ. اﮔﺮ ﺧـﺪاى ﻧـﺎﻛﺮده در

 

‫اﻧﺠﺎم ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎﻳﻤﺎن ﻛﻪ اداﻣﻪ دادن راه ﺷﻬﺪا، ﻛﻪ ﺣﻔﻆ اﺳﻼم و دادن آن ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ اﺻﻠﻰاش - اﻣـﺎم

 

زﻣﺎن(ﻋﺞاﻟﻠّﻪ) - اﺳﺖ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻛﻨﻴﻢ. در ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺟﻠﻮى ﻣﺎ را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ.}

سردار شهید محمود کاوه و یاران 11(عکس بیشتر در ادامه مطلب)

ادامه نوشته

سردار شهید محمود کاوه و یاران 10(عکس بیشتر در ادامه مطلب)

ادامه نوشته

ولادت حضرت امیرالمومنین،مولی الموحدین،سراج العارفین(ع) مبارکباد

 

دل هرچه نظر به وسعت عالم تافت                       جز نور تو در عرصه آفاق نیافت

هنگام نهادن قدم بر سر خاک                               دیوار حرم به احترام تو شکافت

زندگینامه شهید اسماعیل بابوریان

 

اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن - ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ و ﻛﻠﺜﻮم - در ﺗﺎرﻳﺦ ﻫﻔـﺘﻢ ﻣﺮدادﻣـﺎه ﺳـﺎل 1341 در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن

 

‫ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪ.

 

‫ﻛﻠﺜﻮم ﺑﺨﺸﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﺗﻮﻟّﺪ او ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻮدﻛﻰ آرام ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺧﻮدم

 

‫ﻗﺮآن را ﺑﻪ او ﻳﺎد دادم. ذﻫﻨﺶ ﺧﻮب ﺑﻮد و در ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﻴﺰ ﻗﺮآن را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻳﺎد ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﺪ.

 

‫دورهى اﺑﺘـﺪاﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳـﻪى ﺷـﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬـﺮى و دورهى راﻫﻨﻤـﺎﻳﻰ و دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن را در ﻣﺪرﺳـﻪى

‫

‫ﻓﻴﻮﺿﺎت ﮔﺬراﻧﺪ. ﺗﺎﺳﻮ‪م راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. و ﭘـﺲ

 

‫از آن درﺳﺶ را اداﻣﻪ داد ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ دﻳﭙﻠﻤﺶ را ﮔﺮﻓﺖ. ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ ﻗﺮآن داﺷﺖ؛ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ

 

‫در ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗﺮآن را 20 ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. در ﻫﻤﺎن ﺳﻨﻴﻦ ﻧﻮﺟﻮاﻧﻰ ﺷﻜﻴ‪ﺎت ﻧﻤـﺎز و ﻃﺮﻳﻘـﻪى ﺻـﺤﻴﺢ

 

‫وﺿﻮ را ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادراﻧﺶ ﻳﺎد ﻣﻰداد.

 

‫ﭘﺲ از ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﻣﺪرﺳﻪﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻛﺎرى ﻣﻰرﻓﺖ. در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى را ﺑﻪ ورزش دو ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ، ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬ‪ﺮى، ﺷﻬﻴﺪ دﺳﺘﻐﻴﺐ، ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗـﺮآن و

 

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.

 

‫اﻳﺸﺎن اﻓﺮاد ﻣﺨﺎﻟﻒ دﻳﻦ را ﺑﺎ دﻻﻳﻞ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﻗﺎﻧﻊ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫در ﺣﻞّ ﻣﺸﻜﻼت ﻣﺮدم ﭘﻴﺸﻘﺪم ﺑﻮد، ﺣﺘّﻰ ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﻣﻨﺰل ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﮔـﺎﻫﻰ

 

‫ﺑﻨّﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮد و ﭘﻮل ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ و در ازاى اﻧﺠﺎم ﻛﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ دﺳﺘﻤﺰد ﻧﺒﻮد.

 

‫ﻛﻠﺜﻮم ﺑﺨﺸﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: روﺑـﻪ روى ﭘـﺪرم

 

‫ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻢ ﺗﺎ ﻋﻤﺮم زﻳﺎد ﺷﻮد. ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮرﻳ‪ﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺣﺘّﻰ آرزو داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻛـﺮﺑﻼ و ﻣﻜّـﻪ ﻫـﻢ

 

‫ﺑﺒﺮد.

 

‫زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺪرش ﻣﺮﻳﺾﺑﻮد از او ﭘﺮﺳﺘﺎرى ﻣﻰﻛﺮد. و ﺑﺮاى ﺳﻼﻣﺘﻰ ﭘﺪرش ﺳﻪ ﻣﺎه روزه ﮔﺮﻓﺖ.

 

‫ﺑﻨﻴﺎن اﺻﻠﻰ ﻣﺴﺠﺪ را او ﺑﻨﺎ ﻛﺮد. ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻰرﻓﺖ و ﮔﺎﻫﻰ در ﺧﺎﻧﻪاش ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﺑﻪ ﺻﻠﻪى رﺣﻢ اﻫﻤﻴ‪ﺖ ﻣﻰداد. ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﺗﻤﺎم روز را ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد، وﻗﺘﻰﺑﻪ ﻣﻨـﺰل ﺑـﺮ ﻣـﻰﮔـﺸﺖ،

 

‫ﺧﺴﺘﮕﻰ در ﭼﻬﺮه اش دﻳﺪه ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﮔﺸﺎده رو ﺑﻮد و ﺑﺴﻴﺎر ﺧـﻮش رﻓﺘـﺎر. ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ ﻳﻜـﻰ از اﻋﻤـﺎل

 

‫ﻣﺴﺘﺤﺒ‪ﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ او اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﺴﺘﮕﻰ زﻳﺎد، ﻧﻤﺎز ﺷﺐ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰآورد.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺮﻳﻢﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺎت ﺑﺎرز اﻳﺸﺎن ﺳﻌﻪى ﺻﺪر ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺪرم

 

‫ﺗﺼﺎدف ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، در ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺎراﺣﺘﻰ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻰدادﻧﺪ و ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑـﺎ ﭘـﺪرم ﺗـﺼﺎدف ﻛـﺮده

 

‫ﺑﻮد، ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺮاى دادن رﺿﺎﻳﺖ ﺑﻪ دادﮔﺎه ﺧﻮاﻫﻴﻢ آﻣﺪ.

 

‫در دوران اﻧﻘﻼب در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺧـﻮاﻫﺮ ﺷـﻬﻴﺪ - ﻣـﺮﻳﻢ ﺑﺎﺑﻮرﻳـﺎن - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﺑـﺎ

 

‫وﺟﻮدى ﻛﻪ در ﺷﺐ ﺣﻜﻮﻣﺖﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑﻮد، اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺑﺮادر ﺑﺰرگﺗﺮم ﺑﻴﺮون ﻣﻰرﻓﺘﻨـﺪ و ﺑـﺮ روى دﻳﻮارﻫـﺎ

 

‫ﺷﻌﺎر ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻨﺪ، اﻋﻼﻣﻴ‪ﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ ﻣﻮرد ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﺷﺎه ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪى

 

‫زﻧﻰ ﭘﻨﺎه ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪﻫﻤﺴﺮش را در راه اﻧﻘﻼب از دﺳﺖ داده ﺑﻮد.

 

‫در 16 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻋﻀﻮ ﺑﺴﻴﺞﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺳﭙﺎه در آﻣﺪ.

 

‫اﻧﻘﻼب را دوﺳﺖ داﺷﺖ. ﻣﻄﻴﻊ اواﻣﺮ ﻣﺤﺾ اﻣﺎم ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ داﺷﺖ در راه اﻧﻘﻼب ﻓﺪا ﻛﺮد.

 

‫ﺑﻪ ﭘﺨﺶ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎى اﻣﺎم از ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﮔﻮش ﻣﻰداد. ﻣﺮد ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻮد و ﻣﺪ‪ﺗﻰ را در ﺳـﺘﻴﺰ ﺑـﺎ ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ

 

‫ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد. اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﺎ ﺑﻮرﻳﺎن در 20 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻼّﻓﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﺑﺴﺖ.

 

‫در ﻣﺮاﺳﻢ ازدواﺟﺶ اﻓﺮاد ﺳﭙﺎه ﺑﻮدﻧﺪ.

 

‫ﺛﻤﺮه ى ازدواج آنﻫﺎ دو ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎمﻫﺎى ﻣﺼﻄﻔﻰ(ﻣﺘﻮﻟّﺪ17/6/1364)و ﻣﺤﺪ‪ﺛﻪ(ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 23/9/1368)

 

‫ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ. اﻳﺸﺎن دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻰ ﺻﺎﻟﺢ و ﺑﺎ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻋﺎﻟﻴﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ دﺧﺘﺮش را در ﻟﺒﺎس ﻣﺪرﺳﻪ دﻳﺪ، ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺷـﺪ. در

 

‫درسﻫﺎ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻛﻤﻚﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺤﺒ‪ﺖ را ﺑﺮاى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﭽ‪ﻪﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﻼك ﻣﻰداﻧﺴﺖ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل 1375 و در ﺷﺐ 21 ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن، ﺗﻌﺪادى از دوﺳﺘﺎن اﻳـﺸﺎن

 

‫اﻓﻄﺎر را در ﻣﻨﺰل ﻣﺎﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ آنﻫﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺷـﻤﺎ ﺧـﺴﺘﻪاﻳـﺪ، ﻛﻤـﻰ اﺳـﺘﺮاﺣﺖ

 

‫ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﺷﺐ را اﺣﻴﺎ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. ﻛﻤﻰ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﺮدم، در ﻫﻤـﺎن زﻣـﺎن اﻳـﺸﺎن ﺗﻤـﺎم ﻇـﺮفﻫـﺎ را

 

‫ﺷﺴﺘﻨﺪ و آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﻣﺮﺗّﺐ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﺗﻮﺻـﻴﻪ ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ: ﺣﺠﺎﺑﺘـﺎن را رﻋﺎﻳـﺖ ﻛﻨﻴـﺪ،

 

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎى اﺳﺘﺎد ﻣﻄﻬ‪ﺮى را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻴﺪ. اﻳﺸﺎن ﻗﺴﻤﺖﻫﺎى ﻣﻬﻢ‪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎى اﻣﺎم را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑـﺎز ﮔـﻮ

 

‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ.

 

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻧـﺴﺒﺖﺑـﻪ ﺑـﺪﺣﺠﺎﺑﻰ و ﻣﻔﺎﺳـﺪ اﺟﺘﻤـﺎﻋﻰ ﺑـﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣـﺖ ﺑﻮدﻧـﺪ. روزى ﺧـﺎﻧﻢ

 

‫ﺑﺪﺣﺠﺎﺑﻰ را - ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮد - ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻨﺸﺎن ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و در ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻮار ﻗﺮآن ﻣﻰﮔﺬارﻧـﺪ ﺗـﺎ

 

‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻴﺪارى وﺟﺪان آن ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻮد. اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: او در ﻫﻤﺎن ﻣﺪ‪ت، ﭼﻨﺪ ﺑﺎر روﺳـﺮى اش را

 

‫ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻛﺸﻴﺪ.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ و ﺑﺎ ﭘﻴﺎم اﻣﺎم ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃـﻞ ﺷـﺘﺎﻓﺖ. ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎ ﭘﻴـﺮوز

 

‫ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ. ﻣﺎ ﭘﻴﺮو ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻰ(ع) ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻣﻰﺟﻨﮕﻴﻢ ﺗﺎ دﺷﻤﻦ را از ﺧﺎك ﻛﺸﻮر ﺑﻴﺮون ﻛﻨـﻴﻢ. ﭘﻴـﺮو

 

‫اﻣﺎم ﺑﻮد. در آﻣﻮزشﻫﺎى رزﻣﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.

 

‫ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن - ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهى ﮔﺮدان ﺑﻘﻴﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺖ ﻟﺸﻜﺮ

 

‫5 ﻧﺼﺮ ﺑﻮدﻧﺪ. وﻟﻰ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ‪ﺘﺸﺎن در ﺳﭙﺎه ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻨﺪ. در ﻫﻴﭻ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮﻧﻰ ﺷـﺮﻛﺖ

 

‫ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﻤﻰدادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﺪرﻗﻪ ﺷﺎن ﺑﺮوﻳﻢ.

 

‫ﻋﻠﻰ اﺻﻐﺮ ﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻪ ﺣﺮف ﺿﺪ‪اﻧﻘﻼب ﮔﻮش ﻧﺪﻫﻴﺪ.

 

‫اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﺮا ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروﻳﺪ؟ ﭼﺮا در ﺑﺴﻴﺞ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﺑﻪ ﺣﺮف آنﻫﺎ اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﻨﻴﺪ. اﮔـﺮ ﻣـﻦ ﺷـﻬﻴﺪ

 

‫ﺷﺪم ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮﻳﺪ.

 

‫از ﺟﺒﻬﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﻣﻰرﻓﺖ و ﺻﻠﻪى رﺣﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰآورد.

 

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ درﺟﻪى ﺳﺮﻫﻨﮕﻰ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد، دﺳﺖ ﭘﺪرش را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ: از دﻋﺎى ﺧﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﺑـﻮد

 

‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ رﺳﻴﺪم.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ 6 ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺗﺮﻛﺶ، ﻣﻮج اﻧﻔﺠﺎر و ﻳﺎ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺑﻮد.

 

‫ﭼﻬﻞ درﺻﺪ ﻣﺠﺮوﺣﻴ‪ﺖ داﺷﺖ. ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻬﺒﻮد ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ، دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ.

 

‫آرزو داﺷﺖ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮد.ﻛﻠﺜﻮم ﺑﺨﺸﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺧﻮاب ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:

 

‫ﭘﺎم درد ﻣﻰﻛﻨﻪ، ﻳﺎﺣﻀﺮت زﻫﺮا(س) ﻣﺮا ﺷﻔﺎ ﺑﺪه ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوم. از ﺧـﻮاب ﺑﻴـﺪار ﺷـﺪ و

 

‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺪ‪ﺗﻰ ﺑﻬﺒﻮد ﻳﺎﻓﺖ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻮد، از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﺳﺮ ﻣﺠـﺮوح

 

‫ﺷﺪ.

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را از ﺧﺎﻧﻮاده اش ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد.

 

‫ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﺗﻴﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺑﺎﻋﺚ ﻗﻄﻊ اﻧﮕﺸﺖ دﺳﺖ او ﺷﺪه ﺑﻮد. در ﻧﺰدﻳﻜﻰ او ﺧﻤﭙﺎرهاى ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ

 

‫اﺻﺎﺑﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚﻣﻰﺷﻮد ﭼﺸﻤﺶ آﺳﻴﺐ ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﮔﻮﺷﺶ ﻣﺸﻜﻞ ﭘﻴﺪا ﻛﻨـﺪ و ﺑﺎﻋـﺚ ﭘـﺎرﮔﻰ و

 

‫آﺳﻴﺐ ﻣﻌﺪه، روده و رﻳﻪ اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﺮﻳﻢﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺷﺪ‪ت ﺟﺮاﺣﺘﺶ ﻣﺪ‪ت ﻳﻚﻣﺎه در ﺗﻬـﺮان ﺑـﺴﺘﺮى

 

‫ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ. وﻗﺘﻰ ﺑﺮاى ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم، اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻻﻏﺮ و ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ

 

‫ﻛﻪ ﻣﻦ اﻳﺸﺎن را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ.

 

‫در زﻣﺎن ﺑﻴﻤﺎرى ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺒﻮر ﺑﻮد؛ ﻫﻴﭻ ﮔﻠﻪ و ﺷﻜﺎﻳﺘﻰ ﻧﻤﻰﻛﺮد و ﻫﻴﭻ ﻧﺎراﺣﺘﻰ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻰداد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻪﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﺎى آﻓﺘﺎب و ﺑﻪ درازاى آﺳﻤﺎن ﺟﺒﻬﻪ ﺣـﻀﻮر

 

‫ﻫﻤﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰم. ﺳﻼﻣﻰ از زﻳﺮ آﻓﺘﺎب ﺳﻮزان ﺟﻨﻮب، از ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺳﺮد، از ﺳـﺮزﻣﻴﻨﻰ ﻛـﻪ ﻛﻔّـﺎر ﺑـﻪ آن

 

‫ﺗﺠﺎوز ﻛﺮده اﻧﺪ و ﻣﺎ در آن ﺟﺎ ﺳﻨﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ ﺗﺎ آنﻫﺎ را ﺑﻴﺮون ﻛﻨﻴﻢ. در ﻫـﺮ ﺟـﺎﻳﻰ از اﻳـﻦ ﺳـﺮزﻣﻴﻦ

 

‫ﺧﻮن رﻧﮕﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻠﻒ اﻣﺎم ﻣﻰﺟﻮﺷﺪ. ﺟﻮﺷﺸﻰ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻓﺘﺢ اﻟﻤﺒـﻴﻦ، ﺑﻴـﺖ اﻟﻤﻘـﺪ‪س، ﭼﺰّاﺑـﻪ،

 

‫رﻣﻀﺎن، واﻟﻔﺠﺮﻫﺎ، ﺧﻴﺒﺮ و ﻣﻴﻤﻚ. ﻣﻴﻤﻜﻰ ﻛﻪ ﺧـﺪا و رﺳـﻮل اﻟﻠّـﻪ(ص) و ﻓﺮﺷـﺘﮕﺎن اﻟﻬـﻰ ﺑـﻪ ﻛﻤـﻚ

 

‫رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ. از اﻣﺪادﻫﺎى اﻟﻬﻰ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﺮ ﺳﭙﺎه اﺳﻼم ﺗﺎﺑﻴـﺪه، زﺑـﺎﻧﻢ ﻗﺎﺻـﺮ و ﻛﻮﺗـﺎه

 

‫اﺳﺖ ﻛﻪ از آن ﭼﻴﺰى ﺑﮕﻮﻳﻢ. ﻫﻤﺴﺮم، ﻣﺒﺎدا ﻛﻪ اﺣﺴﺎس دﻟﺘﻨﮕﻰ ﻛﻨﻰ؛ ﭼﻮن دﺷﻤﻦ در ﻛﻤـﻴﻦ اﺳـﺖ.

 

‫ﻫﺮ ﮔﺎه ﺑﻰ ﺗﺎب ﺷﺪى، ﻗﺮآن ﺑﺨﻮان ﻛﻪ ﻗﺮآن ﺗﺴﻜﻴﻦ دﻫﻨﺪهى دلﻫﺎى ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ اﺳﺖ. در اﻳﻦ ﺟـﺎ ﻧﻴـﺎز

 

‫ﺷﺪﻳﺪى ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﺴﻴﺠﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮادران ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻛﻤـﺮ ﻫﻤ‪ـﺖ را ﺑﺒﻨﺪﻧـﺪ و ﺟﺒﻬـﻪ را ﻳـﺎرى

 

‫ﻛﻨﻨﺪ. ﻫﺮ ﻛﺲ در ﻫﺮﭘﺴﺖ و ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﺒﻬﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد. ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﻢ ﺑﮕﻮ ﻛـﻪ در ﺑـﺴﻴﺞ ﺷـﺮﻛﺖ

 

‫ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. و ﺧﻮدت ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺷﺪ از ﺳﺨﻨﺎن اﻣﺎم - ﻛﻪ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺣﻀﻮر ﻓﻌ‪ـﺎل رزﻣﻨـﺪﮔﺎن

 

‫در ﺟﺒﻬﻪ اﺳﺖ - ﺻﺤﺒﺖﻛﻦ. ﻫﻤﺴﺮم، ﺑﻪ ﻳﺎد ﺧﺪا ﺑﺎش و از دﺳﺘﻮرات ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و اﺋﻤﻪ)ع( ﻛﻤﻚ ﺑﮕﻴﺮ.

 

‫ﻫﻤﺴﺮم، ﮔﺮﻳﻪ و زارى ﻧﻜﻦ؛ ﭼﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ وﻇﻴﻔﻪاى ﻛﻪ دارم ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ.

 

‫ﻓﻘﻂ ﻣﺘﻮﺳ‪ﻞ ﺑﻪ اﺋﻤﻪ(ع) و ﻗﺮآن ﺑﺎش. ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮزن اﺳﻼم ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س)ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴـﺸﺘﺮﻳﻦ

 

‫ﻏﻢ را ﻛﺸﻴﺪه، ﺣﺘّﻰ از ﻣﺎدرﺷﺎن ﺣﻀﺮت زﻫﺮا(س) ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖ دﻳﺪه اﺳﺖ؛ ﻏﻢ از دﺳﺖ دادن ﻣـﺎدر

 

‫و ﺑﻌﺪ ﭘﺪر و دﻳﺪن ﺟﮕﺮﭘﺎره ﭘﺎره ى ﺑﺮادرﺷﺎن - اﻣﺎم ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﻰ(ع) - و از ﻫﻤﻪ ﺳـﺨﺖﺗـﺮ ﺷـﻬﺎدت

 

‫اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع). و ﺑﺎﻫﻤﻪى اﻳﻦ ﻣﺸﻘّﺎت و رﻧﺞﻫﺎ، اﻳﻦ ﺑﺎﻧﻮى اﺳﻼم ﺑﻪ زﻧﺪه ﻛﺮدن اﺳﻼم ﭘﺮداﺧـﺖ و در

 

‫ﺧﻄﺒﻪاى ﻛﻪ در ﻛﺎخ ﻳﺰﻳﺪ اﻳﺮاد ﻛﺮد، از ﺧﻮن ﭘﺪر، ﻣﺎدر و ﺑﺮادراﻧﺶ دﻓـﺎع ﻧﻤـﻮد. ﻫﻤـﺴﺮم، ﺑﺎﻳـﺪ ﭘﻴـﺮو

 

‫ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﺑﺎﺷﻴﺪ. زﻧﺎن ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ اﻣﺮوز اﺳﻼم ﺑﻪ زﻧﺎﻧﻰ ﻫﻤﭽﻮن ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﻧﻴﺎز

 

‫دارد ﺗﺎ ﻣﺮدم را راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ و ارﺷﺎد ﻛﻨﻨﺪ.

 

‫اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن ﻫﻔﺘﻪاى ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﺰار ﺷﻬﺪا ﻣﻰرﻓﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﺟﺎ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺷﻬﺪا اﺳﺖ.

 

‫روز ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﺧﺎﻧﻮاده و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﻪ ﮔﺮدش ﺑﺮده ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم وﻗﺘﺶ را ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﻛـﺮده

 

‫ﺑﻮد. ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺶ، ﺑﺮاى ﭘﺪرش وﻗﺖ از دﻛﺘﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ او را ﻧﺰد ﭘﺰﺷﻚ ﺑﺒﺮد.

 

‫ﻛﻠﺜﻮم ﺑﺨﺸﻰ - ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ، رو ﺑﻪ آﺳـﻤﺎن ﻛـﺮدم و ﮔﻔـﺘﻢ:

 

‫ﺧﺪاﻳﺎ، اﻣﺎﻧﺘﻰ را ﻛﻪﺑﻪ ﻣﻦ داده اى ﻗﺒﻮل ﻛﻦ.

 

‫اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﺎﺑﻮرﻳﺎن در ﺗﺎرﻳﺦ 11/4/1365در ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﻛـﺮﺑﻼى ﻳـﻚ در ﻣﻨﻄﻘـﻪى ﻣﻬـﺮان از ﻧﺎﺣﻴـﻪى

 

‫ﭘﻬﻠﻮى راﺳﺖ ﻣﺠﺮوح ﻣﻰﺷﻮد. ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ 27/11/1375ﺑﺮ اﺛﺮ ﻋﻮارض ﻧﺎﺷﻰ از ﺟﻨﮓ ﺑﻪ درﺟﻪ رﻓﻴﻊ

 

‫ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻳﺸﺎن در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

دانلود فایل اعلام رحلت امام خمینی(ره)

 

دانلود فایل اعلام رحلت امام